ทะเลร้อนซ่อนสิเน่หา
เพียงแรกพบสบตา...เขา...คเชนทร์ อัครา นายหัวแห่งเกาะยาตราก็เกิดอาการอยากจะเก็บนางฟ้าหน้าหวานปานจะหยดคนนั้นกลับไปใส่กรงทองเป็นสมบัติส่วนตัวของตัวเองเสียแล้ว แต่จะทำยังไงเมื่อสาวเจ้าไม่ยอมเล่นด้วยเพราะเขาเผลอไปทำตัวให้เธอเกลียดขี้หน้าเข้า งานนี้จากนายหัวหนุ่มผู้เคร่งขรึมจีบสาวไม่เป็น ก็ถึงกับต้องลงทุนงัดทุกกระบวนความมาต้อนสาวหน้าหวานให้ยอมรับรักเขาให้จงได้
เธอ...น่ารัก สาวนักออกแบบที่เดินทางไปพักผ่อนสมองที่บ้านเกิดเพื่อนรัก แต่ครั้งแรกที่พบเจอหนุ่มโหดหน้าตาอย่างกับมหาโจรที่ร่วมเดินทางไปบนรถทัวร์คันเดียวกัน เขาก็จาบจ้วงถึงเนื้อถึงตัวเธอเสียแล้ว ซ้ำยังตามติดเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอมจนเธอผวา ยิ่งเมื่อมารู้ว่าเขาเป็นคนเดียวกับพี่ชายเพื่อนรักที่เคยปฏิเสธอย่างไร้มารยาทห้ามให้เธอไปวุ่นวายที่เกาะยาตราสุดรักสุดหวงของเขา เธอก็นึกไม่ชอบขี้หน้าเขามากขึ้นไปอีก
แต่ยิ่งไม่ชอบเขาก็ยิ่งตื้อ ยิ่งปฏิเสธเขาก็ยิ่งรุก จนใจน้อย ๆ ที่เคยหนักแน่นเริ่มสั่นไหว แล้วสุดท้ายน่ารักจะทำอย่างไรเมื่อถูกมหาโจรหน้าหล่ออย่างคเชนทร์รุกหนักจนหัวใจปลิวหายไปอยู่ในมือเขาในที่สุด
(รอตีพิมพ์กับ สนพ.แสนรัก ในเครือไลต์ ออฟ เลิฟ ค่ะ)
เธอ...น่ารัก สาวนักออกแบบที่เดินทางไปพักผ่อนสมองที่บ้านเกิดเพื่อนรัก แต่ครั้งแรกที่พบเจอหนุ่มโหดหน้าตาอย่างกับมหาโจรที่ร่วมเดินทางไปบนรถทัวร์คันเดียวกัน เขาก็จาบจ้วงถึงเนื้อถึงตัวเธอเสียแล้ว ซ้ำยังตามติดเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอมจนเธอผวา ยิ่งเมื่อมารู้ว่าเขาเป็นคนเดียวกับพี่ชายเพื่อนรักที่เคยปฏิเสธอย่างไร้มารยาทห้ามให้เธอไปวุ่นวายที่เกาะยาตราสุดรักสุดหวงของเขา เธอก็นึกไม่ชอบขี้หน้าเขามากขึ้นไปอีก
แต่ยิ่งไม่ชอบเขาก็ยิ่งตื้อ ยิ่งปฏิเสธเขาก็ยิ่งรุก จนใจน้อย ๆ ที่เคยหนักแน่นเริ่มสั่นไหว แล้วสุดท้ายน่ารักจะทำอย่างไรเมื่อถูกมหาโจรหน้าหล่ออย่างคเชนทร์รุกหนักจนหัวใจปลิวหายไปอยู่ในมือเขาในที่สุด
(รอตีพิมพ์กับ สนพ.แสนรัก ในเครือไลต์ ออฟ เลิฟ ค่ะ)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 16...ล่อลวง 2
บทที่ 16...ล่อลวง 2
เสียงน้ำทะเลสาดซัดกระทบโขดหินและสายลมที่พัดแรงกว่าเดิม ทำให้น่ารักรู้สึกตัว เปลือกตาบางกระพริบติด ๆ กันสองสามครั้งเพื่อไล่ความง่วงงุนและอ่อนเพลีย ก่อนจะลืมตาขึ้นและก็ต้องตกใจเมื่อรอบกายดูมืดมิด มีเพียงแสงสว่างจากพระจันทร์สาดส่องมาเท่านั้น
“ตื่นแล้วเหรอ คุณคงจะเพลียจริง ๆ อย่างที่ว่านั่นแหละถึงได้เผลอหลับไปนานขนาดนี้”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นใกล้ ๆ ทำให้น่ารักเกือบจะหวีดร้องถ้าไม่ถูกมือหนาปิดปากเอาไว้เสียก่อน
“ผมเอง คเชนทร์” คเชนทร์บอกชิดใบหูเล็ก ๆ ค่อย ๆ คลายมือที่ปิดปากจิ้มลิ้มออก แต่มืออีกข้างที่โอบกอดรอบเอวกิ่วอยู่ยังถือวิสาสะกอดอยู่อย่างนั้น
“คุณเชนทร์...” น่ารักระบายลมหายใจอย่างโล่งอก เมื่อกี้พอลืมตาขึ้นมาพบแต่ความมืดมิด แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นข้าง ๆ หูเป็นใครก็คงตกใจกันทั้งนั้น “นี่กี่โมงแล้วคะ ทำไมถึงมืดอย่างนี้ แล้วทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะ ไปเถอะค่ะรีบกลับกันเถอะ” ดันตัวออกมาจากอ้อมแขนที่ทำให้ใจสั่นไหวช้า ๆ นึกต่อว่าตัวเองว่าทำไมถึงได้เผลอหลับไปนานจนมืดอย่างนี้ นี่คงจะเป็นเพราะเมื่อคืนมัวแต่นั่งวาดแบบจนเกือบสว่างแน่ ๆ
“ไปสิ ตอนนี้ทุ่มครึ่งแล้วล่ะ” คเชนทร์ลุกขึ้นอย่างว่าง่าย เอื้อมมือไปจับมือบางจูงให้ก้าวเดินไปตามหาดทรายที่ดูคล้ายทางเดินเล็ก ๆ
“เดี๋ยวสิคะ แล้วจะไม่เก็บของก่อนเหรอ” น่ารักค้านเอาไว้เมื่อเห็นว่าเขาทำท่าไม่สนใจเสื่อและข้าวของที่วางอยู่
“ช่างมันเถอะ มันมืดแล้วเดี๋ยวข้าวของพวกนี้พรุ่งนี้ค่อยให้คนงานมาเก็บก็ได้ ไปกันเถอะ คุณยังดูง่วง ๆ เหนื่อย ๆ อยู่เลยผมอยากรีบกลับให้คุณได้พักผ่อนมากกว่า” เขาบอกอย่างใจดีจนคนฟังซึ้งใจ น่ารักส่งยิ้มหวานหยดให้เป็นรางวัล กระชับมือตอบเขาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ทำให้คเชนทร์ยิ้มกว้าง
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันนอนไปเยอะจนจะปวดหัวแทนแล้วล่ะตอนนี้” บอกอย่างอาย ๆ เมื่อตาคู่คมยังเอาแต่จ้องมองมาไม่ขยับอย่างที่บอกว่ารีบก่อนหน้านี้ จนเธอต้องเอ่ยบอก “ไปกันเถอะค่ะ”
คเชนทร์พยักหน้ารับ จูงมือน้อย ๆ ให้เดินตามออกไปยังปากทางออก แต่เมื่อเดินออกมาได้สักพักเบื้องหน้ากลับมีเพียงท้องทะเลสีครามที่ทอประกายระยิบระยับเพราะแสงจันทร์ที่สาดกระทบ ยาวไกลไปจนสุดสายตา
“คะ คุณเชนทร์ นี่มันอะไรกันคะเนี่ย แล้วเรือของเราล่ะคะ” น่ารักหันกลับมาถามคนที่จับจูงมือเธออยู่น้ำเสียงตื่น ๆ
“ให้ตายเถอะ นี่ผมลืมไปได้ยังไงกันว่าพอค่ำ ๆ หกโมงกว่า ๆ น้ำทะเลจะท่วมเข้ามาปิดทางออกที่นี่” สีหน้าของคเชนทร์เครียดขึงขึ้นมาทันที ก่อนจะสบถออกมา “ผมไม่ได้อยู่ที่นี่ถึงตอนที่น้ำทะเลท่วมปิดทางออกนานหลายเดือนแล้ว เลยลืมไปเลย” ใช่ เขา ‘ จงใจ ’ ลืมจริง ๆ
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะ” เพราะมัวแต่ตกใจและกังวล ประกอบกับเห็นท่าทีของคเชนทร์ก็ดูจะทุกข์ร้อนไปไม่ต่างจากเธอ น่ารักจึงไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร อีกอย่างก็เป็นเธอเองที่เผลอหลับไป
“ก็คงจะทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนค้างที่นี่คืนนี้” เขาตอบเรียบ ๆ พลางจูงมือเธอเดินกลับทางเดิม “ผมจำได้ว่า ปกติที่นี่จะมีเสบียงและที่พักที่อาลีกับรุจจัดไว้สำหรับตอนมาเฝ้าเวรยามที่นี่อยู่แล้ว เดี๋ยวเราจะไปนอนกันที่นั่น ถ้าโชคดีก็อาจจะมีอาหารและเสื้อผ้าให้เปลี่ยน”
“มาอยู่เวรยาม เอ๊ะ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเดี๋ยวต้องมีคนของคุณขับเรือมาที่นี่น่ะสิคะ” น่ารักถามอย่างมีความหวัง ก็จะให้เธอมานอนค้างอ้างแรมกับเขาตามลำพังในสถานที่แบบนี้น่ะหรือ
สถานที่ที่ดูจะโรแมนติกเกินไป...มันอันตรายเกินไป
“ก็ถ้าพวกนั้นมากันน่ะนะ เดี๋ยวถ้ามาเราก็เห็นเองนั่นแหละ แต่ตอนนี้ไปดูที่พักหาอะไรกินกันก่อนเถอะ ผมหิว”
น่ารักเดินตามการจูงของคเชนทร์ ลัดเลาะเข้าไปตามโขดหินที่ซับซ้อนกว่าที่เห็นตอนแรกนัก และก็ต้องอุทานอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เมื่อเห็นว่าที่ที่คเชนทร์พอเดินลัดเข้ามานั้นเป็นเหมือนห้องนอนห้องหนึ่งเลยทีเดียว ผิดกันก็แต่ห้องนอนที่ว่านี้สร้างขึ้นจากธรรมชาติล้วน ๆ แต่ถึงกระนั้นก็ยังเต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกหลัก ๆ
ตั้งแต่หลอดไฟเล็ก ๆ ที่ใช้แก๊สเป็นเชื้อเพลิงเพื่อให้แสงสว่าง โต๊ะไม้เตี้ย ๆ ถังน้ำดื่มยี่ห้อดัง ถึงเก็บน้ำใหญ่ และที่นอนที่ปูด้วยพรมหนานุ่มสีน้ำตาลที่อยู่ด้านในสุด
มันเหมือน...ถูกจัดเตรียมพร้อมโดยใครบางคน
“ก็ยังถือว่าเราโชคดี ที่อาลีกับรุจคงจะเพิ่งเอาของมาเพิ่ม ไม่งั้นก็คงได้นอนกันที่พื้นแข็ง ๆ ” คเชนทร์เอ่ยขึ้นเหมือนจะรู้ว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไร “ผมว่าคุณไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวให้สดชื่นก่อนเถอะ ด้านในตรงซอกหินนั่นทำเป็นที่อาบน้ำ น้ำก็เปิดเอาจากถังน้ำใหญ่ ๆ ที่เห็นนั่นแหละ แต่มันเย็นหน่อยนะ ถ้าคุณอาบน้ำเย็นไม่ได้เดี๋ยวผมต้มให้” เขาพูดอย่างใจดี พยักหน้าไปทางแก๊สที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันอาบได้ เพียงแต่ เอ่อ...” จะให้บอกได้ยังไงว่าไม่กล้าอาบน้ำทั้ง ๆ ที่เขายังอยู่ ใครมันจะกล้าแก้ผ้าอาบได้ยังไง แค่ซอกหินไม่ใช่ห้องน้ำมิดชิดเสียหน่อย แต่จะไม่อาบก็รู้สึกเหนียวตัวเหลือเกิน
“เดี๋ยวผมจะออกไปอยู่ด้านหลังซอกหินนั่น เตรียมอาหารมื้อเย็นสำหรับเรา โอเคไหม” ตอนนี้ไม่ว่าอะไรคเชนทร์ก็เต็มใจทำทั้งนั้น ไม่อยากจะทำให้ลูกแกะตัวน้อยแตกตื่น “ตรงนั้นคงจะมีทุกอย่างครบ ส่วนเสื้อผ้าน่าจะอยู่ตรงชั้นใกล้ ๆ ที่นอนนั่นแหละ แต่คงมีแค่ชุดผู้ชายพวกเสื้อยืดกางเกงเลอะไรทำนองนี้ คุณคงไม่รังเกียจใช่ไหม”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันใส่ได้”
เมื่อจัดการบอกทุกอย่างเสร็จคเชนทร์ก็ค้นหาอาหารกระป๋องถือเดินออกไปอีกด้าน ให้เวลาน่ารักได้จัดการธุระส่วนตัว แต่ความเงียบก็ทำให้ได้ยินเสียงน้ำที่ตกกระทบแผ่นหิน จินตนาการที่ไม่อาจห้ามได้ก็ผุดขึ้นมาในหัวจนนายหัวหนุ่มร่ำ ๆ อยากจะเดินกลับเข้าไปด้านใน ทำจินตนาการที่มีให้เป็นจริงเสียเดี๋ยวนั้น
เวลาแห่งความทรมานฝ่านไปช้านเสียเหลือเกิน คเชนทร์แทบจะอกแตกตายไปกับความคิดฟุ้งซ่านของตนเอง จนกระทั่งเสียงหวานดังขึ้นด้านหลัง มาพร้อมกับกลิ่มหอมอ่อน ๆ ของสบู่และแชมพูจนคเชนทร์ถึงกับเผลอสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะหันไปหาร่างบาง
“ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วค่ะ คุณ เอ่อ จะไปอาบบ้างไหมคะ ฉันจะได้นั่งรออยู่ตรงนี้” นารักยืนกอดอกตัวเองแน่น สีหน้าประหม่ากับสายตาคู่คมที่เหมือนจะทอประกายพราวระยับ
หรือตาบ้านี่จะรู้ว่า...เธอไม่ได้ใส่บรา
มือบางกอดกระชับหน้าอกแน่นเข้าไปอีก รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆกับสายตาของเขาขึ้นทุกที ที่นี่มีครบเกือบจะทุกอย่าง ทั้งสบู่ แชมพู แปรงสีฟัน และเสื้อผ้า ขาดอย่างเดียว...ชั้นใน...แต่ก็นั่นแหละถ้ามีสิคงจะแปลก ก็ที่พักของผู้ชายนี่นะ
“ไม่ต้องหรอก เข้าไปนั่งรอด้านในนั่นแหละ ผมไม่อายหรอก” คเชนทร์มองร่างบางในชุดเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงเลสีน้ำตาลยิ้ม ๆ ขนาดอยู่ในชุดแบบนี้ยังทำให้เขาใจเต้นแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
แล้วเขาคงจะไปคิดลึก คิดไปไกล ถ้าไม่เห็นท่าทางกอดอกตัวเองแน่นเสียขนาดนั้นของน่ารัก ตอนนี้จิตใจด้านมืดของเขามันกำลังคิดจินตนาการไปถึงบางสิ่งที่อยู่ภายใตเสื้อยืดสีขาวตัวบางนั่น...
“ผมเอาอาหารกระป๋องที่มีมาอุ่นเรียบร้อยแล้วนะ ถ้าคุณหิวจะกินก่อนเลยก็ได้ แต่จะให้ดีถ้ารอได้ก็รอผมหน่อยแล้วกัน ผมอาบน้ำไม่นานหรอก” เขาถือโอกาสเอื้อมไปจับมือบางที่กำลังกอดอกตัวเองออกมากุมไว้ แล้วหักใจหันไปมองทางอื่น ก่อนจะฉุดให้ร่างบางเดินเข้าไปด้วยกัน ปากก็พูดไปด้วย
โชคดีที่ในถ้ำค่อนข้างมืด ไม่งั้นเขาคง...
“ฉะ ฉันเดินเองได้” มืออีกข้างที่เป็นอิสระก็ยกขึ้นบังหน้าอกไว้ “ฉันขอไปนั่งรอคุณทางนั้นนะคะ คุณปล่อยสิ” และเมื่อคเชนทร์ปล่อยมือเธออย่างไม่อิดออด น่ารักก็ตรงไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่เธอวางพาดไว้ขึ้นมาคลุมไหล่ ก่อนจะถอยหายใจอย่างโล่งอก
เขาคง...ไม่รู้ไม่เห็นอะไร ๆ หรอกมั้ง เพราะถ้ารู้ถ้าเห็นคนบ้า ๆ อย่างเขาคงได้พูดจาให้เธอได้อายไปแล้ว แต่นี่นอกจากสายตาวาบวับในตอนแรกแล้วเขาก็ไม่มีทีท่าอะไร เมื่อปลอบใจตัวเองแล้วน่ารักก็ทรุดนั่งที่พรมหนานุ่มที่ทำไว้ต่างที่นอน นั่งมองนั่งคิดไปถึงค่ำคืนนี้ที่อาจจะต้องอยู่ตามลำพังกับเขา หากว่าลูกน้องของเขาไม่มา ตอนนี้เธอก็คงทำอะไรมากไปกว่าภาวนาให้อาลี รุจ หรือลูกน้องคนอื่น ๆ ของคเชนทร์มาที่นี่เท่านั้น
ไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น น่ารักก็ได้ยินเสียงเดินเข้ามาใกล้ และเมื่อหันไปมองก็ถึงกับตาโตนิ่งค้างไปหลายสิบวิ ก่อนจะรีบหลับตาปี๋หันหน้าหนี รู้สึกหน้าร้อนผ่าว เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาทั้งที่ใส่กางเกงเลสีดำตัวเดียว เปลือยเปล่าท่อนบนจนเผยให้เห็นแผงอกกำยำ กล้ามท้องเป็นลอนสวย รวมถึง...ไรขนอ่อน ๆ จากหน้าอกไล่เรื่อยลงไปตรงขอบกางเกง
“ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย!!” ตวาดแว๊ดทั้งที่ยังหลับตาแน่น ไม่ยอมหันหน้ากลับมาแม้จะรับรู้ว่าร่างสูงของคนชอบโชว์ทรุดนั่งลงข้าง ๆ
“คุณก็พูดอย่างกับเห็นผมโป๊ทั้งตัวงั้นแหละ ผมก็ใส่กางเกงเลตัวนึงแล้วไง” คเชนทร์พูดกลั้วหัวเราะ ยื่นมือไปจับคางมนบังคับให้หันมาหาเขา “ผมลืมเอาเสื้อเข้าไปด้วยน่ะ เลยต้องเดินออกมาทั้งอย่างนี้” เขาอธิบายเพิ่มแต่นางฟ้าหน้าหวานของเขาก็ยังไม่ยอมลืมตา ซ้ำยังส่ายหน้าไปมาหวังจะเป็นอิสระ
“นี่คุณ อย่าเสียมารยาทหลับตาใส่คนที่กำลังพูดด้วยอย่างนี้สิ ถ้าคุณไม่ลืมตามาพูดกับผมนะน่ารัก...ผมจะจูบ” ประโยคนี้ของเขาได้ผลเสมอ เพราะทันทีที่สิ้นคำว่าจูบ ตากลมโตสีดำสนิทก็ลืมขึ้นพรืบมองหน้าเขาทันที
“สงสัยผมคงจะจูบไม่เก่ง คุณถึงได้ดูรังเกียจจูบของผมเสียขนาดนี้” เขาบอกยิ้ม ๆ มองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่ออย่างชอบใจ
แบบนี่ค่อยคุ้มกับการลงทุนเปลือยอก อวดกล้ามเนื้อท้าอากาศเย็นหน่อย
“มะ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย คุณจะให้ฉันนั่งจ้องคนหน้าไม่อายชอบโชว์อย่างคุณหรือไง เอ่อ คือ...”
คำพูดที่เหมือนกับปฏิเสธว่าที่เขาบอกว่าเธอรังเกียจจูบของเขานั่นไม่จริง ทำให้น่ารักก้มหน้างุดอย่างขัดเขิน สองแก้มยิ่งแดงก่ำเข้าไปใหญ่ จนคนมองอยากจะฝังจมูกลงไปสูดความหอมสักสิบฟอด
“กินข้าวกันดีกว่า ผมหิวมาก...” หมาป่าที่กำลังจะอดใจไม่ให้ตะครุบกินลูกแกะน้อยไม่ไหวรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะตอนนี้เขา ‘ หิว ’ มากจริง ๆ
“กรุณาใส่เสื้อด้วยค่ะ” บอกเสียงเข้มก่อนจะรีบลุกเดินไปยังโต๊ะเตี้ย ๆ อีกฝั่งหนึ่งที่คเชนทร์วางอาหารไว้
“ได้ตามที่สั่งครับ...นายหญิง” คเชนทร์รับคำอย่างอารมณ์ดี ผิดกับอีกคนที่หันขวับมาค้อนใส่
ทำไมเขาถึงได้ดูอารมณ์ดีมีความสุขมากอย่างนั้น เห็นแล้วมันทำให้เธอรู้สึกหวั่น ๆ อย่างไรชอบกล
กับข้าวที่คเชนทร์อุ่นเตรียมไว้ส่วนมากเป็นอาหารสำเร็จรูปและอาหารกระป๋อง เหมือนที่คนเดินป่าชอบพกพากัน ไม่รู้ว่าเพราะความหิวหรือเพราะความขัดเขินกับสายตาคู่คมปนหวานสีสนิมเหล็กนั่นกันแน่ ที่ทำให้น่ารักก้มหน้าก้มตากินเอา ๆ อย่างคนหิวโหยเสียมากมาย คเชนทร์ก็ดูจะดีไม่วุ่นวายอะไรมาก ทำเพียงแค่ใช้สายตามองจ้องแบบไม่กระพริบเท่านั้น แต่เพียงเท่านั้นมันก็สร้างความประหม่าเขินอายกับอีกฝ่ายจนน่ารักแทบอยากจะหาผ้ามาปิดตาคู่คมปนหวานนั่นเสียให้รู้แล้วรู้รอด
ไม่รู้ว่าจะมองอะไรนักหนา เขาไม่รู้หรือยังไงว่าสายตาของเขามันทำให้เธอจะละลายกลายเป็นไออยู่แล้ว
หลังจากจบดินเนอร์สุดโรแมนติกของนายหัวหนุ่มแต่สุดจะขัดเขินของสาวน้อยนักออกแบบอย่างน่ารัก คเชนทร์ก็สงสารที่เห็นนางฟ้าหน้าหวานของเขาเอาแต่นั่งหน้าแดง เลยชวนออกไปนั่งดูดาวที่ด้านนอก
น่ารักอุทานอย่างตื่นเต้นแทบจะไม่เชื่อเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่อาจนับได้ เมื่อด้านนอกที่คเชนทร์ว่านั้นหมายถึง การที่เขาพาเธอเดินลัดเลาะทะลุเข้าไปด้านในถัดจากโขดกินที่กั้นเป็นที่อาบน้ำไปอีกประมาณห้าเมตร พอพ้นออกไปภาพลาดหินกว้างประมาณสองเมตร ที่สีจริง ๆ ก็คงจะออกหม่น ๆ หรือน้ำตาลดำ ๆ เหมือนก้อนหินทั่วไป หากแต่ในเวลานี้ที่แสงจันทร์และแสงดาวนับแสนนับล้านสาดส่องกระทบ ทำให้ดูเหมือนเป็นสีขาวนวลอยู่ท่ามกลางน้ำทะเลและฟองคลื่น
“สวยใช่ไหม ที่กรุงเทพคงไม่มีพระจันทร์กับดวงดาวสวยงามแบบนี้ให้คุณดูหรอกจริงไหม” คเชนทร์บอกอย่างภูมิใจในถิ่นฐานบ้านเกิดของตนเอง
ที่นี่ เกาะยาตราแห่งนี้สวยงามกว่าทุกหนแห่งบนโลกใบนี้ในสายตาของเขา ธรรมชาติที่สรรสร้างทุกสิ่งรอบ ๆ ที่แห่งนี้ขึ้นมาช่างทำได้เหมาะเจาะ เหมือนกับอยากจะให้เป็นสรวงสวรรค์แดนวิมานบนดินอย่างไรอย่างนั้น และเขาก็หวังว่าความสวยงามและเสน่ห์ของธรรมชาติ ทะเล สายลม และดวงดาวนี่จะทำให้นางฟ้าหน้าหวานของเขาหลงเสน่ห์มนตรา อยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่นี่...กับเขา
“ค่ะ สวย...ฉันไม่เคยเห็นพระจันทร์และดวงดาวที่ไหนจะสวยงามเท่าที่นี่มาก่อนเลยคุณเชนทร์” จะพูดให้ถูกก็ต้องบอกว่า เธอไม่เคยได้นั่งมองดูดาวใต้ผืนฟ้าที่เมืองกรุงเมืองที่เต็มไปด้วยตึกใหญ่สูงตระหง่านเลยต่างหาก
“ที่นี่ก็เป็นของคุณเหรอคะ น่าอิจฉาจังที่คุณมีสถานที่สวยงามขนาดนี้” ไม่ใช่แค่ที่นี่ ทั้งทะเลแหวก ทั้งถ้ำเมื่อกี้นั่นอีก ถ้าเป็นเธอก็คงจะทำเช่นเดียวกัน คงไม่อยากออกไปใช้ชีวิตในเมืองที่วุ่นวายเหมือนกัน
“ถ้าอิจฉา...ก็มาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่สิ” เสียงนุ่มทุ้มของคเชนทร์ดังขึ้นเหนือศรีษะเล็ก ๆ ของร่างบางที่ยืนมองเบื้องหน้าอย่างตื่นตา
น่ารักชะงักไปกับคำพูดของเขา หันขวับไปมองหน้าคนพูดก็เห็นเขามองจ้องเธออยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาฉายประกายบางอย่างที่ทำให้เธอใจเต้น...เธอไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลยกับสายตาของคเชนทร์ตอนนี้
“เกาะยาตรายังขาดนายหญิง ถ้าคุณรักที่นี่เหมือนอย่างที่ผมรัก...” คเชนทร์จับไหล่มนทั้งสองข้าง บังคับให้เธอหันหน้าเข้าหา ตรึงสายตาคู่หวานให้มองสบสายตาที่บอกทุกความรู้สึกของเขา “...คุณจะกรุณามาเป็นส่วนหนึ่งของอัคราได้หรือเปล่า...มาเป็นหัวใจให้ผม...เป็นนายหญิงของเกาะยาตราแห่งนี้”
น่ารักเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เมื่อกี้...คเชนทร์กำลังพูดขอให้เธอเป็นนายหญิงของเกาะยาตรา เป็นนายหญิงนั่นก็หมายถึง...
“คุณเชนทร์ คุณ...หมายความว่ายังไงคะ” หัวใจของน่ารักเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก เธอมองสบตาคู่คมปนหวานสีสนิมเหล็กอย่างค้นคว้า “คุณอย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันอย่างนี้ได้ไหมค่ะ ในเมื่อคุณ...” ทั้ง ๆ ที่เขามีคนรักที่กำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วแท้ แต่ยังมาพูดคำหวานให้เธอหวั่นไหวไปด้วยอีก...คนใจร้าย
“ถ้าคุณกำลังหมายความถึงเรื่องเรือนหอและคนรักของผมล่ะก็...” เขาส่งยิ้มอ่อนโยนที่เห็นลักยิ้มบุ๋มลึกด้านซ้ายที่น่ารักชื่นชอบ ปล่อยมือจากไหล่มน ยกขึ้นมากุมสองแก้มนวลไว้ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่หวานตรงหน้า ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
“ผมขอให้คุณออกแบบเรือนหอในแบบที่คุณชอบ เพราะผม ‘ ตั้งใจ ’ ที่จะให้นักออกแบบคนนี้มาเป็น...เจ้าสาว คนที่จะอยู่ที่เรือนหอหลังนั้นกับผม”
“คุณ...เชนทร์...” ไม่มีคำพูดอื่นได้ที่จะสามารถเอ่ยออกมาได้นอกจากชื่อของเขาเท่านั้น
“ผมอยากจะพูดคำนี้กับคุณตั้งแต่ที่ได้จูบคุณที่ทะเลแหวกครั้งนั้น” ปลายนิ้วแกร่งเลื่อนไปลูบไล้แผ่วเบาที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เขารู้ดีว่าหวานเพียงใด ก่อนจะเอ่ยคำพูดจากหัวใจ...คำพูดที่ทนเก็บเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป
“ผมรักคุณ...น่ารัก”
น่ารักได้แต่เบิกตาโตมองใบหน้าคมที่เลื่อนเข้าใกล้เรื่อย ๆ จนกระทั่งรับรู้ถึงสัมผัสอุ่นร้อนจากริมฝีปากร้อนที่ทาบทับ มอบจุมพิตลงมาแผ่วเบา ก่อนจะเพิ่งแรงเว้าวอนเรียกร้องให้เธอตอบรับสัมผัส น่ารักมึนงงเผยอปากตอบรับ ยินยอมให้เขาแทรกเรียวลิ้นควานหาความหวานได้อย่างที่เขาปรารถนา นานเท่านานกว่าที่เขาจะพอใจ ผละออกให้เธอได้หายใจ
“บอกผมได้ไหมว่าคุณรู้สึกกับผมยังไง มีใจให้ผมสักนิดหรือเปล่า หือ...” ถามไปพลางคลอเคลียขบเม้มริมฝีปากบางอย่างหยอกเย้า “ได้โปรดบอกผมสักนิดว่าคุณก็รู้สึกไม่ต่างกัน...แค่เพียงนิดก็ได้คนดี อย่าตัดรอนทำร้ายหัวใจผมเลยนะ” นายหัวที่เคยมาดเข้มขึงขังเวลาอยู่ต่อหน้าลูกน้องและคนอื่น ออดอ้อนเสียงหวานเหมือนลูกแมวอ้อนขอความรักจากเจ้าของ
“ระ เราเพิ่งเจอกันได้สองอาทิตย์กว่าเองนะคะ แล้วคุณจะ เอ่อ รักฉัน...มันไม่เร็วไปเหรอ”
ถามไปแก้ขัดเขินไปอย่างนั้น เพราะตัวเธอเองก็รู้ตัวว่ารักเขาในช่วงเวลาสั้น ๆ แค่นี้เหมือนกัน ที่สำคัญเธอจะเชื่อได้ยังไงว่าเขาพูดออกมาจากความรู้สึกในหัวใจจริง ๆ ไม่ใช่เพียงแค่ว่าห่างกายจากสาวคนรักนางงามจังหวัดนั่น เลยมาหวานใส่ให้เธอเผลอใจเผลอกายให้
“คุณไม่ได้มีใครอยู่แล้วเหรอคะ มาพูดกับฉันแบบนี้คนของคุณจะไม่ว่าเอาเหรอ” ถามไปอย่างที่ใจคิด พยายามจะดันตัวออกจากอ้อมแขนของเขา แต่แรงน้อยนิดของเธอก็ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจคิด
“ผมไม่เคยมี ‘ คนของผม ’ ไม่เคยคิดอยากจะมีจนกระทั่งมาเจอกับคุณ คุณทำให้ผมอยากจะเรียกอยากจะแนะนำคุณว่า ‘ คนรักของผม ’ ให้คนทั้งโลกได้รู้จัก” และอยากจะประกาศให้ผู้ชายทั้งโลกรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา
“ส่วนเรื่องเวลาตอนแรกผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อนักหรอกว่าคนเราจะรักใครสักคนในช่วงเวลาสั้น ๆ ได้ยังไง แต่พอมาเจอกับตัวเอง ได้พบได้รู้จักคุณ ผมก็ปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้ว่าผมรักคุณจริง ๆ คุณเองก็น่าจะมองออกตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกับที่ท่ารถทัวร์แล้วไม่ใช่หรือ จะมีคนบ้าที่ไหนหาเรื่องชิดใกล้และอยากจะรู้จักใครคนหนึ่ง หากว่าไม่ใช่เพราะเกิดอาการถูกตาต้องใจน่ะฮึ” คเชนทร์สารภาพจนหมดเปลือก ไม่มีอะไรต้องอายในเรื่องของหัวใจ เขาอยากจะให้น่ารักได้รู้ อยากจะให้เธอมองเห็นความรักที่เขามอบให้
“เชื่อผมเถอะนะ...นะ รับรักผมเถอะ อย่าทรมานผมอีกเลย” อ้อนอีกครั้ง ปิดด้วยจุมพิตหนัก ๆ ที่ริมฝีปากบาง มองสบตาคู่หวานสีดำสนิทอย่างรอคอยคำตอบ
“ฉัน...คือฉัน...”
ในใจของน่ารักในตอนนี้เอนเอียงเชื่อไปมากกว่าครึ่งแล้ว หัวใจที่พองโตกับคำรักแสนหวานของเขาพร่ำบอกให้เธอตอบตกลงทำตามที่หัวใจปรารถนา แต่สุดท้ายก็ขัดเขินเกินกว่าจะตอบออกมาเป็นคำพูดได้ ทำได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ เสหลบสายตาคู่คมหันไปมองท้องทะเลแทน
“พยักหน้านี่หมายถึงตอบรับใช่ไหมคนดี”
คเชนทร์รู้สึกว่าเสียงของเขาที่ถามไปนั้นสั่นพร่า และเมื่อใบหน้าหวานซึ้งตรงหน้าพยักหน้าลงอีกครั้ง อ้อมแขนแกร่งที่โอบหลวม ๆ ก็รัดแน่นรั้งร่างบางให้เข้าสู่อ้อมกอดจนน่ารักแทบจะจมหายไปกับกายหน้า
“คุณรับรักผมแล้ว จากนี้จนชั่วชีวิตคุณหมดโอกาสที่จะเปลี่ยนใจและไปจากผมแล้วนะเข้าใจไหม หือ” และถึงเธออยากจะเปลี่ยนใจก็อย่าฝันว่าเขาจะปล่อย น่ารักจะเป็นของเขา ทั้งหมดของเธอ...ทั้งตัวและหัวใจ
“ปะ ปล่อยได้แล้วค่ะ ฉันหายใจไม่ออก”
เสียงหวานดังอู้อี้กับแผงอกกว้าง ความจริงก็ไม่ได้อึดอัดขาดอากาศหายใจอย่างที่พูดเสียทีเดียว แต่เป็นเพราะหัวใจที่เต้นแรงจนน่ากลัวนี่ ต่างหากทำให้อยากจะถอยห่างออกไปตั้งหลักเสียหน่อย
“ขอโทษ ผมกอดคุณแน่นขนาดนั้นเลยเหรอ”
นี่เขาลืมไปได้ยังไงกันว่าคนรัก ‘ หมาด ๆ ’ ของเขาตัวเล็กบอบบางขนาดไหน คเชนทร์นึกด่าตัวเอง รีบคลายอ้อมกอดเป็นโอบไว้หลวม ๆ ไม่ยอมปล่อยอย่างที่เจ้าตัวต้องการ
คเชนทร์ก้มมองร่างบางในอ้อมกอดของตนเอง น่ารักดูตัวเล็กมากเมื่อถูกเขากอดเอาไว้อย่างนี้ ศรีษะเล็ก ๆ นั่นอยู่แค่หน้าอกเขาเท่านั้น ต่อจากนี้ไปเขาคงต้องเตือนตัวเองบ่อย ๆ เสียแล้วว่าไม่ให้เผลอแตะต้องเธอรุนแรงไป
“นี่ ปล่อยฉันก่อนสิคะ ไหนว่าจะชวนมาดูดาวไง มากอดกันอย่างนี้แล้วจะได้ดูดาวที่ไหนกันเล่า” น่ารักเริ่มดิ้นยุกยิก บ่นอุบอิบกับแผงอกคนที่หน้ามึนทำเฉยโอบกอดเธออยู่ไม่คลาย
“ก็บอกก่อนสิว่ารักผม” คเชนทร์ก้มลงแตะปลายจมูกของเขากับปลายจมูกเล็ก ๆ ตรงหน้า อ้อนเสียงนุ่ม “นะ บอกให้ผมชื่นใจหน่อย...รักผมไหมน่ารัก”
“มะ ไม่รู้ พอแล้ว เปลี่ยนเรื่องพูดได้ไหมคะ ฉัน...อาย” สารภาพไปตามจริง เพราะไม่อย่างนั้นคนตัวโตที่กลายร่างเป็นแมวเหมียวขี้อ้อนคงจะไม่ยอมหยุดแน่ ๆ
“แล้วทำไมถึงอายล่ะ เพราะรักผมใช่ไหม” เขายังคงวกเข้าเรื่องเดิม คำเดิม “น่านะ บอกหน่อยเถอะ ผมไม่อยากคิดไปคนเดียว นะ เดี๋ยวมีรางวัลให้” คราวนี้ไม่อ้อนเปล่า กลับแตะริมฝีปากเข้ากับกลีบปากบางเบา ๆ
“ก็...” น่ารักรู้สึกร้อนสองข้างแก้มจนกลับว่าใบหน้าจะละลายกลายเป็นไอจากความขัดเขิน แต่ถ้าไม่พูดคืนนี้เขาก็คงจะยืนกอดเธอเอาไว้ทั้งคืนแน่ ๆ “...คงรักมั้งคะ” บอกเร็ว ๆ แล้วซบก้มหน้าซบกับแผงอกด้วยความอายที่สุดในชีวิต
“ทำไมต้องมีคงด้วยล่ะ ไม่เอา ไหนพูดใหม่อีกทีซิ” คนที่ไม่รู้จักพอก็ยังคงเรียกร้องต่อไป คเชนทร์รู้สึกถึงความสุขสมหวังหลังจากได้ยินคำพูดบอกรักเร็ว ๆ เมื่อครู่นี้ แต่มันยังไม่พอ เขาอยากจะได้ยินเสียงหวานบอกรักช้า ๆ ชัด ๆ ให้ฝังลึกลงไปในหัวใจ
“คุณเชนทร์!! พอเถอะนะคะ อย่าแกล้งกันได้ไหม” น่ารักโอดคราวญชิดอกคนชอบแกล้ง เขาจะให้เธอขัดเขินหน้าแดงตายเลยหรือยังไงกัน
“ก็บอกก่อน ไม่อยากได้รางวัลจากผมเหรอฮึ” บอกอย่างใจดี...ก็รางวัลของเขาน่ะ เขาอยากจะมอบให้นางฟ้าหน้าหวานของเขาแทบขาดใจอยู่แล้ว
“รางวัลอะไรคะ ฉันไม่อยากได้สักหน่อย” เงยหน้าขึ้นถามอย่างอยากรู้ แต่พอสบสายตาฉายแววรักใคร่ก็รีบก้มหน้าลงตามเดิม แต่กลับถูกมือหนายกขึ้นมาจับปลายคางบังคับให้เงยหน้ามองสบตาเขาอยู่อย่างนั้น
“อยากรู้ก็บอกรักให้ผมได้ยินชัด ๆ อีกทีสิครับ”
และก็เพราะสายตาและคำพูด ‘ ครับ ’ ที่แสนจะอ่อนหวานของเขาแท้ ๆ ทำให้เสียงหวานเอื้อนเอ่ยคำรักออกไปเหมือนต้องมนต์
“ฉัน เอ่อ ฉันรัก...ไม่เอาแล้ว ไม่พูดแล้ว” แต่สุดท้ายความขัดเขินที่มีอยู่มากก็ทำให้คเชนทร์อดฟังคำรักหวาน ๆ อีกครั้งจนได้ “คุณ...ไม่รู้จริง ๆ เหรอ คิดเอาเองสิคะ” เธอแสดงออกเสียขนาดนี้แล้วคนอย่างเขาน่ะหรือจะไม่รู้ว่าเธอคิดยัง นี่ก็คงอยากจะแกล้งให้เธออายนั่นแหละถึงได้เรียกร้องอยากจะฟังซ้ำ ๆ
“งั้นผมจะคิดว่าคุณรักผม...มาก” เขายิ้มหวานใส่ตาประกอบคำพูดว่ามาก “แต่ยังไงผมก็ตั้งใจจะให้รางวัลคุณอยู่แล้ว...รางวัลที่คุณรักผม”
สิ้นคำพูดคเชนทร์ก็มอบรางวัลให้เจ้าของคำรักด้วยจูบหวานล้ำที่บอกถึงความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจของเขาที่มีให้เธอผู้เป็นที่รักคนเดียวทันที และดูเหมือนครั้งนี้คเชนทร์จะไม่พอใจเพียงแค่นี้ มือหนาที่โอบรอบเอวคอดอยู่เลื่อนเข้าไปตรงชายเสื้อยืด ลูบไล้สัมผัสแผ่วเบาแต่ให้ความรู้สึกเหมือนเปลวไฟแผดเผาไปตามสีข้าง ไล่สูงขึ้นไปจนสัมผัสครอบครองทรวงอกอวบอิ่มเกินตัวที่ไร้บราเซียปกป้อง
น่ารักสะดุ้ง ยกมือขึ้นปัดป้องจับมือหนาเอาไว้ อยากจะพูดประท้วงแต่เขาก็ไม่ปล่อยโอกาสให้ ริมฝีปากร้อนนั่นยังคงครอบครองเสาะหาความหวานในโพรงปากจนเธอมึนงงไปหมด ทั้งสัมผัสแผดเผาจากฝ่ามือร้อนก็ทำให้เรี่ยวแรงที่จะคัดค้านแทบจะไม่มีเหลือ ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าถูกเขาดันไปชิดโขดหินใหญ่ตอนไหน สะดุ้งสุดตัวอีกทีก็ต่อเมื่อริมฝีปากร้อนผละเลื่อนลงไปครอบครองยอดทรวงสีหวานเสียแล้ว
“คะ คุณเชนทร์...ยะ อย่าค่ะ”
ดูเหมือนเสียงห้ามของน่ารักจะเบาหวิวหรือไม่ก็อ่อนหวานเสียจนกลายเป็นปลุกเร้าอีกฝ่ายแทน คเชนทร์จึงไม่ได้หยุดอย่างที่หญิงสาวต้องการ หากแต่ยิ่งรุกหนักมากขึ้น ทั้งริมฝีปากและฝ่ามือ จนน่ารักหมดแรงต้านทาน เสียงร้องห้ามเปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางอย่างสะกัดกั้นอารมณ์หวาบหวามปั่นป่วนไม่อยู่
เธอสวยงามและหอมหวานไปทั้งตัว คเชนทร์บอกกับตัวเองขณะสัมผัสลิ้มชิมความหวานตรงหน้า น่ารักของเขาแม้จะตัวเล็กบอบบางหากแต่สัดส่วนที่ควรจะมีก็มีเยอะเสียจนเขาตะลึง ส่วนที่ควรจะเว้าจะโค้งหรือก็ได้รูปได้สัดส่วนเสียจนผู้หญิงบางคนอาจจะอาย คเชนทร์ใช้ประสบการณ์ที่มีหลอกล่อให้คนไร้ประสบการณ์อย่างน่ารักหลงระเริงไปกับเพลิงพิศวาสแสนหวานอย่างไม่อาจถอนตัวได้ เขาฝากฝังรอยจูบประทับตราแห่งความเป็นเจ้าของจนทั่วซอกคอและเนินอกขาวผ่อง
เขาจะทำให้เธอเป็นของเขา อย่างที่จะไม่มีผู้ชายหน้าไหนมาแย่งไปได้อีก ใบหน้าคมเลื่อนขึ้นไปมอบจุมพิตเร่าร้อนให้คนไร้ประสบการณ์อีกครั้ง พลางตวัดแขนช้อนร่างบางที่เสื้อผ้าหลุดรุ่ยเหลือแค่ร่างกายเปล่าเปลือยงดงามไม่ต่างจากเขา ให้นอนลงบนกองเสื้อผ้าของเขาและเธอตรงข้างโขดหิน ก่อนจะเริ่มร่ายมนต์ตราตรึงเธอไว้กับเพลิงพิศวาสที่เร่าร้อนอีกครั้ง...
ไม่มีที่ไหนบนร่างงามที่ไม่ถูกจับจองเป็นเจ้าของ คเชนทร์ฝากรอยจุมพิตไว้ทั่วทุกตารางนิ้วที่สัมผัส ยิ่งเสียงหวานครวญครางปานจะขาดใจกับกายบอบบางที่บิดเร้าไปมาอย่างซ่านสะท้านนั่นแล้ว เขาก็แทบจะระเบิดแตกเป็นเสี่ยง ๆ เพราะความทรมาน...อยากครอบครอง
“ให้ผมได้ไหม...มอบทุกย่างให้ผมได้ไหมคนดี”
แม้จะตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำให้เธอเป็นของเขาเป็นกรรมสิทธิของเขาให้ได้ แต่คเชนทร์ก็ยังแคร์ความรู้สึกของคนที่เขารักอย่างที่สุด
แต่ถ้าน่ารักปฏิเสธ เขาก็...จะทำให้เธอยินยอมให้ได้
“มะ ไม่ ฉัน...อื้อ...”
สติที่หลงเหลือเพียงเสี้ยวสั่งให้หญิงสาวปฏิเสธ แต่คำพูดก็ถูกดูดกลืนหายไปเพราะริมฝีปากร้อนที่โฉบมาปิดกั้นทุก ๆ คำพูดปฏิเสธเอาไว้จนหมดสิ้น คเชนทร์จูบเธอเหมือนอยากจะให้มึนงงหลงลืมไปว่ากำลังทำอะไร ทั้งจูบและปลุกเร้าร่างกายส่วนอื่นจนเธอจะขาดใจเสียให้ได้ จนสุดท้ายต้องเป็นฝ่ายวอนขอให้เขาช่วยพาเธอออกจากความทรมานนี้เสียที
“คุณเชนทร์...ได้โปรด...ฉัน...”
เสียงหวานวอนขอราวกับจะขาดใจเมื่อเขาผละริมฝีปากออก แต่ฝ่ามือร้อนยังคงไม่หยุดสร้างความปั่นป่วนให้
“ผมรักคุณที่รัก...เป็นของผม ให้ผมเถอะนะ”
เขาถามซ้ำอีกครั้งทั้งที่ยังไม่หยุดสร้างความปั่นป่วนรัญจวญให้เธอ และเมื่อได้รับการพยักหน้าตอบรับจากใบหน้าหวานซึ้งที่ตอนนี้แดงก่ำบิดส่ายจนเส้นผมแผ่กระจายดั่งแพรไหมสีดำสนิท เขาก็โน้มใบหน้าไปมอบจุมพิตให้อีกครั้ง พร้อมกับครอบครองเป็นเจ้าของเธออย่างช้า ๆ
คเชนทร์รู้ดีว่ามันไม่ถูกต้องนักที่ใช้ความช่ำชองที่เหนือกว่า หลอกล่อให้เธอมัวเมาและหลงไปกับเพลิงพิศวาสที่เขาก่อขึ้น แต่จะให้ทำยังไงได้เพราะสำหรับเขาแล้วนี่เป็นวิธีเดียวที่เขาจะใช้ยึดเหนี่ยวให้น่ารักอยู่กับเขา เป็นของเขาไปตลอดกาล
ทุก ๆ การเคลื่อนไหวของคเชนทร์เต็มไปด้วยความอ่อนโยนอ่อนหวาน เสียงทุ้มเฝ้าฝากคำรักและปลอบประโลมให้ร่างบางคลายความเจ็บปวดจากประสบการณ์ใหม่ที่ไม่เคยพานพบ เขาค่อย ๆ ชักจูงนำพา สอนทุกสิ่งทุกอย่างให้น่ารักอย่างช้า ๆ แม้ตัวเองจะทรมานแค่ไหนก็ตาม...
เขารักเธอ...รักน่ารัก...อยากจะให้ประสบการณ์ครั้งแรกของเธอเต็มไปด้วยความสวยงาม
เสียงคลื่นที่ซัดสาดเป็นดั่งเสียงเพลงขับกล่อมบรรเลงคลอไปกับเสียงครวญครางตามจังหวะรักในเพลิงพิศวาสของทั้งคู่ แสงจันทร์และแสงดาวที่สาดส่องกระทบ ทำให้ร่างสองร่างที่กอดเกี่ยวกันและกันดูราวกับถูกเคลือบด้วยแสงนวลระยิบระยับจากฟากฟ้า บทเพลงพิศวาสแสนหวานบรรเลงไปอีกเนิ่นนานกว่าที่จะจบลงไปพร้อมกับเสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ผมรักคุณ”
นายหัวแห่งเกาะยาตรากระซิบบอกคำรักแสนหวานกับคนในอ้อมกอดที่ตาหรี่ปรือลงเพราะความเหนื่อยอ่อน ตามด้วยจูบพิตขมับอย่างอ่อนโยน ทอดกายลงนอนเคียงข้างรั้งศรีษะเล็ก ๆ ให้หนุนแขนเขาต่างหมอน มองใบหน้าของผู้หญิงที่เพิ่งจะกลายมาเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์อย่างรักใคร่
กระแสลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านมากระทบกาย ทำให้คเชนทร์ยันกายขึ้นอีกครั้งหลังจากนอนมองความงามของภรรยาทางพฤตินัยไปครู่ใหญ่ ก่อนจะโอบอุ้มร่างน้อยเปลือยเปล่าขึ้นแนบอก พาเดินลัดเลาะซอกหินกลับเข้าไปด้านใน
นับจากนี้ไปเขาจะมีร่างบางของผู้หญิงที่เขารักให้กอดแนบอกทุกคืนวัน และมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป...จนชั่วชีวิต
....................................................................................................................
โห ฮิ้ว ให้นายหัวกันหน่อยเร้วววววว อิอิ
ในที่สุดดดดดดด.....ก็ได้แอ้มสาวล่ะ
ลัลลดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ธ.ค. 2554, 00:07:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ธ.ค. 2554, 00:07:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 3903
| << ตอนที่ 15...ล่อลวง 1 | ตอนที่ 17...ทะเล...สายลม...สองเรา...(100%) >> |
XaWarZd 13 ธ.ค. 2554, 01:57:13 น.
ลวง หลอก ล่อ เอาทุกวิธีเลยนะนายหัว
ลวง หลอก ล่อ เอาทุกวิธีเลยนะนายหัว
หมูอ้วน 13 ธ.ค. 2554, 07:08:38 น.
ฮิ้วววว นายหัว รวบหัวรวบหาง กินกลางตลอดตัวเลย
ฮิ้วววว นายหัว รวบหัวรวบหาง กินกลางตลอดตัวเลย
Baitoeyz 13 ธ.ค. 2554, 07:59:28 น.
ฮิ้ววว และแล้วน่ารักก็ไม่รอดด
ฮิ้ววว และแล้วน่ารักก็ไม่รอดด
saralun 13 ธ.ค. 2554, 10:08:09 น.
ฮี้ววววว!!!!
ฮี้ววววว!!!!
nutcha 13 ธ.ค. 2554, 14:36:31 น.
นายหัวหลอกเด็ก...555
นายหัวหลอกเด็ก...555
anOO 13 ธ.ค. 2554, 16:23:46 น.
555...ช่างหาวิธีหลอกล่อ และแล้วน่ารักก็ติดกับ
555...ช่างหาวิธีหลอกล่อ และแล้วน่ารักก็ติดกับ
Pat 14 ธ.ค. 2554, 08:07:44 น.
อิอิ เลิฟเลิฟ
อิอิ เลิฟเลิฟ