ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 23.2 “พี่ว่ามันเร็วไป พี่ตั้งตัวไม่ทัน..”
อารมณ์ ‘เพริด’ ของทั้งสองคนถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของหิรัญญาที่วางอยู่ในห้องนอนและด้วยกลัวว่าจะไปรบกวนการนอนหลับของพ่อ หิรัญญาจึงรีบวิ่งมารับโทรศัพท์พอเห็นว่าเป็นแพรวพรรณโทรมาหิรัญญาก็ออกจากห้องมายกมือบ้ายบายให้ ‘ต้นเรือที่รัก’ ก่อนจะเข้าห้องปิดประตูลงกลอนป้องกันการรุกล้ำความสาวของตน..
“เป็นอะไรถอนหายใจซะแรงเลย..” แพรวพรรณทักมา หิรัญญาสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ซึ่งเขาบอกกับหญิงสาวว่าห้องนี้ มันกลายเป็นห้องนอนสำหรับ เขากับน้อง ๆ ยามเมื่อกลับมาเยี่ยมพ่อ แต่ก่อนหน้านั้น เขาก็นอนด้วยกันสามคน..ดังนั้นที่ข้างฝาบ้านจึงมีเกียรติบัตร รูปถ่ายของแต่ละคนไล่เรียงพอให้ได้เห็นว่าอดีตที่ผ่านมาของเขากับคนในครอบครัว
“เหนื่อย..”
“ทำอะไรกันเหรอ”
“มีอะไร” หิรัญญารีบบ่ายเบี่ยง
“บ้านต้นเรือเป็นอย่างไรบ้าง”
“ก็ดี..น่าอยู่ดี..”
“หนึ่งบอกว่าเกือบเสียตัวที่กองฟางเลยเหรอ”
“ฝนก็ไม่ตก..แดดก็ยังไม่ออก แต่มันออกดอกออกผลได้อย่างไร..เล่าเรื่องของตัวเองมาดีกว่า ผู้การต้นกล้าเข้าโจมตีถึงไหนแล้ว..แล้วอีตาพี่เอกรินทร์ของเธอละเป็นอย่างไรบ้าง..”
“ตั้งใจฟังนะ..”
แล้วแพรวพรรณก็เล่าเรื่องตั้งแต่ตอนที่ผู้การต้นกล้านัดหมายและวางแผนไว้กับเธอ นั่นก็คือ เขาจะแวะเข้าไปที่บ้าน ทำทีว่าเข้าไปหาพี่พงศ์พันธุ์ แต่ไหน ๆ ก็เข้าบ้านไปแล้ว ก็ถือโอกาสไปแนะนำตัวกับแม่กับป๊าของเธอ โดยแพรวพรรณไม่ต้องลงมาจากห้องนอน ให้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และเขาก็มีของฝากเป็นอาหารทะเลจำพวกกุ้งแห้ง ปลาหมึก ปลาอินทรีย์ หอยหวาน ผลไม้อีกถุงใหญ่มาด้วย
นอกจากนั้น เขาก็ยังมีพระเครื่องหลายรุ่นที่สร้างโดยหน่วยงานกรมกองทหารเรือที่เขาเก็บสะสมไว้ ติดมามอบให้อีกจำนวนหนึ่ง แน่นอนว่า ป๊ากับแม่ ต้องซักถามความเป็นมาเป็นไปของเขา และพอเขาเล่าเส้นทางชีวิตที่เริ่มต้นจากลูกชาวนาจนได้เป็นนายทหารสัญญาบัตร ป๊ากับแม่ก็ดูตื่นเต้นกับเขาอยู่ไม่น้อย..
ป๊าซักถามถึงชีวิตการทำงานในทะเล เขาก็เล่าอย่างออกรสออกชาติ
แต่ด้วยป๊ากับแม่มีนัดที่จะไปงานเลี้ยงต้อนรับพี่เอกรินทร์ แม่จึงได้พูดจาไล่แขกอย่างอ้อม ๆ และเขาก็ขอตัวกลับไป ส่วนเธอเองนั้น พอพี่ต้นกล้ากลับบ้านไปแล้ว ก็ต้องเตรียมแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีชมพูอ่อนเตรียมไปงานเลี้ยง..
แต่ว่าช่วงนั้นพี่ต้นกล้าก็โทรมาหานัดแนะว่าพรุ่งนี้ให้ไปที่บ้านของเขาพร้อมกันพงศ์พันธุ์เพราะจะมีงานเลี้ยงเพลพระทำบุญเสริมชะตาชีวิตให้กับตาของเขา..
“แล้วอีตาเอกรินทร์เป็นอย่างไรบ้าง”
“ดูเรียบร้อยนิ่ง ๆ เฉย ๆ ยิ้มไม่มากไม่น้อย หน้าแหลม ๆ จมูกโด่ง ตาหยี ๆ แต่ไม่ได้ใส่แว่น..ผอมสูง”
“เหมือนจะดูดีนะ”
“ก็พอได้แหละ..”
“แล้วเขาทำท่าสนใจเธอบ้างไหม”
“เขาถามแพรวว่าได้ข่าวว่าเขียนนิยาย เขียนแนวไหน..แพรวก็ตอบไปว่า รักกุ๊กกิ๊กเบา ๆ แพรวตอบไปแค่นั้นแหละค่ะ ไม่ได้ชวนเขาคุยอะไร เขาเองก็ดูไม่อยากคุยกับแพรว..”
“คนเยอะไหม”
“เยอะค่ะ เขาจัดงานเพื่อประกาศว่าลูกเขากลับมาจากเมืองนอก ขอโอกาสให้ลูกชายเขาแสดงฝีมือบริหารงาน..ก็บริษัทคู่ค้ากันแหละค่ะ”
“ว่าไป ถ้าลงเอยกับเขา..ชีวิตเธอสบายเลยนะ ไม่ต้องเขียนนิยายให้ปวดสมอง”
“ไหนว่าเขียนนิยายเพราะใจรัก”
“แต่มันก็ปวดสมองไหมละ ต้องคิดอยู่ตลอดเวลา..หลับยังฝัน จิตแทบไม่ได้ว่างเลย ทำงานกุ๊กกิ๊กก็ดีหรอก ไม่เครียด แต่ถ้าเป็นงานหนัก ๆ งานอารมณ์เธอเอ๊ย กินข้าวกับน้ำตาเชียวแหละ”
“..แล้วต้นเรือกับพี่ถึงไหนกันแล้ว..เล่ามาซะดี ๆ” แพรวพรรณรีบวกเข้าเรื่องที่อยากรู้มากกว่า
“เล่าพรุ่งนี้เช้าได้ไหม”..ที่ต้องตอบไปแบบนั้นเพราะตอนนี้ที่หน้าประตูห้อง มีเสียงเคาะเบา ๆ ..แล้วก็มีเสียงดังลอดมาว่า “ที่รักดึกแล้วนะ ปิดไฟนอนได้แล้วครับ..อย่าคุยนานนะ จะได้พักผ่อนเต็มที่”
“แล้วตอนนี้พี่อยู่ส่วนไหนของบ้านเขา..”
“ในห้องของเขานะสิ มาตะกายประตูอยู่เนี่ย”
“พี่จะเปิดให้เขาเข้ามาเหรอ”
“ไม่หรอก..” ว่าแล้วหิรัญญาก็รีบลุกจากเตียงไปปิดไฟ แต่ว่าพอห้องมืดความกลัวก็แล่นเข้ามาเสียได้ ‘แม่เขาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือด’ หิรัญญาพ่นลมหายใจเบา ๆ
“พี่นี่กล้ามากเลยนะ นึกอย่างไรมากับเขาได้เนี่ย”
“ใจมันเรียกร้อง..” หิรัญญายอมรับขำ ๆ
“แน้..เปลี่ยนไป..”
“เขาขอพี่แต่งงานแล้วนะแพรว” เสียงของหิรัญญาเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น..
“จริงหรือพี่..จริง ๆ เหรอ..ทำไมเร็วอย่างนี้ละ ต้นเรือนี่เห็นหงิม ๆ ทำไม ใจร้อนแบบนี้นะ กี่วันเนี่ย ขอแต่งงานแล้ว..โอ้ว แพรวตื่นเต้นไปด้วย..” น้ำเสียงของแพรวพรรณดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
“พี่ยังคิดไม่ตกเลย..”
“ทำไมละ”
“พี่ว่ามันเร็วไป พี่ตั้งตัวไม่ทัน..”
“แล้วพี่รักเขาไหม”
“..น่ารักขนาดนี้..”
“พี่รักเขาไหม” แพรวพรรณเสียงเข้มเพราะหิรัญญาตอบไม่ตรงคำถาม..
“ระระ..รัก”
“แล้วมีใครเคยมาบอกรักพี่ไหม”
“ไม่เคย..”
“มีใครเคยขอพี่แต่งงานไหม”
“ไม่มี”
“แล้วที่ผ่านมาพี่เหงาไหม”
“นิด ๆ”
“พี่อยากมีลูกไหม”
“ก็อยาก..”
“แล้วจะรออะไร”
“นั่นสิ 35 แล้ว จะรอสวรรค์วิมานที่ไหนอีก..ขอบใจนะแพรว..”
“แพรวดีใจกับพี่นะ..ดีใจจริง ๆ พี่ญาแต่งงานกับต้นเรือ แพรวตื่นเต้นมาก ๆ เลยพี่ญา..ความฝันพี่ทำไมมันแม่นยำอย่างนี้ละเนี่ย งูมาลากลงทะเลไป...โอ้ววว..แพรวตื่นเต้น..โทรหาหนึ่งดีกว่า”
“โทรไป ก็อย่าลืมบอกให้มันโอนค่าจัดงานมาด้วย แล้วของเธอก็ด้วยเลยนะ..พรุ่งนี้จะได้คุยกับต้นเรือซะให้เรียบร้อย” ว่าแล้วหิรัญญาก็หัวเราะขำแพรวพรรณกับนาที ที่ต้องเสียเงินให้เธอกับต้นเรือรวมกันห้าหมื่นบาท..
“เป็นอะไรถอนหายใจซะแรงเลย..” แพรวพรรณทักมา หิรัญญาสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ซึ่งเขาบอกกับหญิงสาวว่าห้องนี้ มันกลายเป็นห้องนอนสำหรับ เขากับน้อง ๆ ยามเมื่อกลับมาเยี่ยมพ่อ แต่ก่อนหน้านั้น เขาก็นอนด้วยกันสามคน..ดังนั้นที่ข้างฝาบ้านจึงมีเกียรติบัตร รูปถ่ายของแต่ละคนไล่เรียงพอให้ได้เห็นว่าอดีตที่ผ่านมาของเขากับคนในครอบครัว
“เหนื่อย..”
“ทำอะไรกันเหรอ”
“มีอะไร” หิรัญญารีบบ่ายเบี่ยง
“บ้านต้นเรือเป็นอย่างไรบ้าง”
“ก็ดี..น่าอยู่ดี..”
“หนึ่งบอกว่าเกือบเสียตัวที่กองฟางเลยเหรอ”
“ฝนก็ไม่ตก..แดดก็ยังไม่ออก แต่มันออกดอกออกผลได้อย่างไร..เล่าเรื่องของตัวเองมาดีกว่า ผู้การต้นกล้าเข้าโจมตีถึงไหนแล้ว..แล้วอีตาพี่เอกรินทร์ของเธอละเป็นอย่างไรบ้าง..”
“ตั้งใจฟังนะ..”
แล้วแพรวพรรณก็เล่าเรื่องตั้งแต่ตอนที่ผู้การต้นกล้านัดหมายและวางแผนไว้กับเธอ นั่นก็คือ เขาจะแวะเข้าไปที่บ้าน ทำทีว่าเข้าไปหาพี่พงศ์พันธุ์ แต่ไหน ๆ ก็เข้าบ้านไปแล้ว ก็ถือโอกาสไปแนะนำตัวกับแม่กับป๊าของเธอ โดยแพรวพรรณไม่ต้องลงมาจากห้องนอน ให้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และเขาก็มีของฝากเป็นอาหารทะเลจำพวกกุ้งแห้ง ปลาหมึก ปลาอินทรีย์ หอยหวาน ผลไม้อีกถุงใหญ่มาด้วย
นอกจากนั้น เขาก็ยังมีพระเครื่องหลายรุ่นที่สร้างโดยหน่วยงานกรมกองทหารเรือที่เขาเก็บสะสมไว้ ติดมามอบให้อีกจำนวนหนึ่ง แน่นอนว่า ป๊ากับแม่ ต้องซักถามความเป็นมาเป็นไปของเขา และพอเขาเล่าเส้นทางชีวิตที่เริ่มต้นจากลูกชาวนาจนได้เป็นนายทหารสัญญาบัตร ป๊ากับแม่ก็ดูตื่นเต้นกับเขาอยู่ไม่น้อย..
ป๊าซักถามถึงชีวิตการทำงานในทะเล เขาก็เล่าอย่างออกรสออกชาติ
แต่ด้วยป๊ากับแม่มีนัดที่จะไปงานเลี้ยงต้อนรับพี่เอกรินทร์ แม่จึงได้พูดจาไล่แขกอย่างอ้อม ๆ และเขาก็ขอตัวกลับไป ส่วนเธอเองนั้น พอพี่ต้นกล้ากลับบ้านไปแล้ว ก็ต้องเตรียมแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีชมพูอ่อนเตรียมไปงานเลี้ยง..
แต่ว่าช่วงนั้นพี่ต้นกล้าก็โทรมาหานัดแนะว่าพรุ่งนี้ให้ไปที่บ้านของเขาพร้อมกันพงศ์พันธุ์เพราะจะมีงานเลี้ยงเพลพระทำบุญเสริมชะตาชีวิตให้กับตาของเขา..
“แล้วอีตาเอกรินทร์เป็นอย่างไรบ้าง”
“ดูเรียบร้อยนิ่ง ๆ เฉย ๆ ยิ้มไม่มากไม่น้อย หน้าแหลม ๆ จมูกโด่ง ตาหยี ๆ แต่ไม่ได้ใส่แว่น..ผอมสูง”
“เหมือนจะดูดีนะ”
“ก็พอได้แหละ..”
“แล้วเขาทำท่าสนใจเธอบ้างไหม”
“เขาถามแพรวว่าได้ข่าวว่าเขียนนิยาย เขียนแนวไหน..แพรวก็ตอบไปว่า รักกุ๊กกิ๊กเบา ๆ แพรวตอบไปแค่นั้นแหละค่ะ ไม่ได้ชวนเขาคุยอะไร เขาเองก็ดูไม่อยากคุยกับแพรว..”
“คนเยอะไหม”
“เยอะค่ะ เขาจัดงานเพื่อประกาศว่าลูกเขากลับมาจากเมืองนอก ขอโอกาสให้ลูกชายเขาแสดงฝีมือบริหารงาน..ก็บริษัทคู่ค้ากันแหละค่ะ”
“ว่าไป ถ้าลงเอยกับเขา..ชีวิตเธอสบายเลยนะ ไม่ต้องเขียนนิยายให้ปวดสมอง”
“ไหนว่าเขียนนิยายเพราะใจรัก”
“แต่มันก็ปวดสมองไหมละ ต้องคิดอยู่ตลอดเวลา..หลับยังฝัน จิตแทบไม่ได้ว่างเลย ทำงานกุ๊กกิ๊กก็ดีหรอก ไม่เครียด แต่ถ้าเป็นงานหนัก ๆ งานอารมณ์เธอเอ๊ย กินข้าวกับน้ำตาเชียวแหละ”
“..แล้วต้นเรือกับพี่ถึงไหนกันแล้ว..เล่ามาซะดี ๆ” แพรวพรรณรีบวกเข้าเรื่องที่อยากรู้มากกว่า
“เล่าพรุ่งนี้เช้าได้ไหม”..ที่ต้องตอบไปแบบนั้นเพราะตอนนี้ที่หน้าประตูห้อง มีเสียงเคาะเบา ๆ ..แล้วก็มีเสียงดังลอดมาว่า “ที่รักดึกแล้วนะ ปิดไฟนอนได้แล้วครับ..อย่าคุยนานนะ จะได้พักผ่อนเต็มที่”
“แล้วตอนนี้พี่อยู่ส่วนไหนของบ้านเขา..”
“ในห้องของเขานะสิ มาตะกายประตูอยู่เนี่ย”
“พี่จะเปิดให้เขาเข้ามาเหรอ”
“ไม่หรอก..” ว่าแล้วหิรัญญาก็รีบลุกจากเตียงไปปิดไฟ แต่ว่าพอห้องมืดความกลัวก็แล่นเข้ามาเสียได้ ‘แม่เขาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือด’ หิรัญญาพ่นลมหายใจเบา ๆ
“พี่นี่กล้ามากเลยนะ นึกอย่างไรมากับเขาได้เนี่ย”
“ใจมันเรียกร้อง..” หิรัญญายอมรับขำ ๆ
“แน้..เปลี่ยนไป..”
“เขาขอพี่แต่งงานแล้วนะแพรว” เสียงของหิรัญญาเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น..
“จริงหรือพี่..จริง ๆ เหรอ..ทำไมเร็วอย่างนี้ละ ต้นเรือนี่เห็นหงิม ๆ ทำไม ใจร้อนแบบนี้นะ กี่วันเนี่ย ขอแต่งงานแล้ว..โอ้ว แพรวตื่นเต้นไปด้วย..” น้ำเสียงของแพรวพรรณดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
“พี่ยังคิดไม่ตกเลย..”
“ทำไมละ”
“พี่ว่ามันเร็วไป พี่ตั้งตัวไม่ทัน..”
“แล้วพี่รักเขาไหม”
“..น่ารักขนาดนี้..”
“พี่รักเขาไหม” แพรวพรรณเสียงเข้มเพราะหิรัญญาตอบไม่ตรงคำถาม..
“ระระ..รัก”
“แล้วมีใครเคยมาบอกรักพี่ไหม”
“ไม่เคย..”
“มีใครเคยขอพี่แต่งงานไหม”
“ไม่มี”
“แล้วที่ผ่านมาพี่เหงาไหม”
“นิด ๆ”
“พี่อยากมีลูกไหม”
“ก็อยาก..”
“แล้วจะรออะไร”
“นั่นสิ 35 แล้ว จะรอสวรรค์วิมานที่ไหนอีก..ขอบใจนะแพรว..”
“แพรวดีใจกับพี่นะ..ดีใจจริง ๆ พี่ญาแต่งงานกับต้นเรือ แพรวตื่นเต้นมาก ๆ เลยพี่ญา..ความฝันพี่ทำไมมันแม่นยำอย่างนี้ละเนี่ย งูมาลากลงทะเลไป...โอ้ววว..แพรวตื่นเต้น..โทรหาหนึ่งดีกว่า”
“โทรไป ก็อย่าลืมบอกให้มันโอนค่าจัดงานมาด้วย แล้วของเธอก็ด้วยเลยนะ..พรุ่งนี้จะได้คุยกับต้นเรือซะให้เรียบร้อย” ว่าแล้วหิรัญญาก็หัวเราะขำแพรวพรรณกับนาที ที่ต้องเสียเงินให้เธอกับต้นเรือรวมกันห้าหมื่นบาท..
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ธ.ค. 2554, 09:19:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ธ.ค. 2554, 09:19:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 3506
| << 23.1 "ผัวเด็กลอยน้ำมาด้วยอะนะ" | 23.3 พระพรหมท่านก็มีวิถีทางของท่าน >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 13 ธ.ค. 2554, 09:20:23 น.
ขอบคุณจากทุก ๆ แรงใจนะครับ.../// กลับมาเหนื่อย ๆ ปวดหัวนิดหน่อย อากาศเย็น ๆ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะครับ..ฮั๊ดชิ้วววว!!
ขอบคุณจากทุก ๆ แรงใจนะครับ.../// กลับมาเหนื่อย ๆ ปวดหัวนิดหน่อย อากาศเย็น ๆ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะครับ..ฮั๊ดชิ้วววว!!
morisa 13 ธ.ค. 2554, 09:32:48 น.
มา like ให้กับ "นั่นสิ 35 แล้ว จะรอสวรรค์วิมานที่ไหนอีก..."
น่้ารักขนาดนี้ ไม่รักไม่ได้แว้วววว
มา like ให้กับ "นั่นสิ 35 แล้ว จะรอสวรรค์วิมานที่ไหนอีก..."
น่้ารักขนาดนี้ ไม่รักไม่ได้แว้วววว
FukFang 13 ธ.ค. 2554, 09:33:39 น.
กรี๊ดดดด เร็วทันใจจริงๆเลยย จะติดตามทุกตอนนะคะ
กรี๊ดดดด เร็วทันใจจริงๆเลยย จะติดตามทุกตอนนะคะ
ริมทาง 13 ธ.ค. 2554, 09:44:15 น.
สรุปพี่ญาแต่งงานเพราะเงินห้าหมื่นเหรอ..นึกว่าแต่งเพราะรถไฟขบวนสุดท้ายซะอีก..อิอิ
สรุปพี่ญาแต่งงานเพราะเงินห้าหมื่นเหรอ..นึกว่าแต่งเพราะรถไฟขบวนสุดท้ายซะอีก..อิอิ
bombayelalli 13 ธ.ค. 2554, 09:49:34 น.
เย้ๆๆๆ อัพแล้ว แต่ทำไมตอนนี้สั้นจัง มาอัพเพิ่มอีกไวๆนะคะ
เย้ๆๆๆ อัพแล้ว แต่ทำไมตอนนี้สั้นจัง มาอัพเพิ่มอีกไวๆนะคะ
ปอยอะนะ 13 ธ.ค. 2554, 10:09:16 น.
ได้ทั้งแฟนได้ทั้งเงินแต่งมันโลด
ได้ทั้งแฟนได้ทั้งเงินแต่งมันโลด
jeejar816 13 ธ.ค. 2554, 10:16:44 น.
ก็คงรอสวรรค์วิมานนั่นแหละ ไม่ใช่จะเจอง่าย ๆนะ 35 เพิ่งเจอ อิอิ
ก็คงรอสวรรค์วิมานนั่นแหละ ไม่ใช่จะเจอง่าย ๆนะ 35 เพิ่งเจอ อิอิ
เด็กหญิงม่อน 13 ธ.ค. 2554, 10:39:09 น.
อิจฉาพี่ญาจริงๆเลยยยย
อิจฉาพี่ญาจริงๆเลยยยย
ไรน้ำ 13 ธ.ค. 2554, 11:01:02 น.
มากดไลค์ที่เดียวกับคุณ morisa เลยค่ะ ประโยคนี้โดน
มากดไลค์ที่เดียวกับคุณ morisa เลยค่ะ ประโยคนี้โดน
Zephyr 13 ธ.ค. 2554, 12:31:11 น.
น่านแหละพี่ญา มันต้องยังงี้ เค้ามาลากลงทะเลแล้ว ลงกะเค้าไปเหอะนะ ไม่ต้องเสียตังค์จัดงานเองอีกต่างหาก มีแม่ยกพ่อยกพร้อม แต่งๆไปเห้อะ
น่านแหละพี่ญา มันต้องยังงี้ เค้ามาลากลงทะเลแล้ว ลงกะเค้าไปเหอะนะ ไม่ต้องเสียตังค์จัดงานเองอีกต่างหาก มีแม่ยกพ่อยกพร้อม แต่งๆไปเห้อะ
คิมหันตุ์ 13 ธ.ค. 2554, 13:18:27 น.
ลืมเรื่องดราม่าของพี่ต้นกล้าไปเสียสนิท
ลืมเรื่องดราม่าของพี่ต้นกล้าไปเสียสนิท
แว่นใส 13 ธ.ค. 2554, 13:23:11 น.
ตกลงกันซะทีนะ
ตกลงกันซะทีนะ
pomme259 13 ธ.ค. 2554, 13:36:48 น.
ชอบจังค่ะ นานเข้าที เลยได้อ่านเยอะฯฯ
ชอบจังค่ะ นานเข้าที เลยได้อ่านเยอะฯฯ
XaWarZd 13 ธ.ค. 2554, 13:39:57 น.
สามสิบยังแจ๋ว วู้วฮู้
สามสิบยังแจ๋ว วู้วฮู้
anOO 13 ธ.ค. 2554, 14:30:01 น.
พี่ญาลุยโล้ด ไม่ต้องรออะไรแล้ว
พี่ญาลุยโล้ด ไม่ต้องรออะไรแล้ว
nutcha 13 ธ.ค. 2554, 15:34:51 น.
แต่งเหอะพี่ญา เงินจัดงานก็มี เจ้าบ่าวก็พร้อมแต่งมันโลด
แต่งเหอะพี่ญา เงินจัดงานก็มี เจ้าบ่าวก็พร้อมแต่งมันโลด
แวนด้าน้อย 13 ธ.ค. 2554, 15:51:42 น.
55+ งานนี้ พี่ญาได้ทั้งเงินได้ทั้งสามี และรีบๆมีลูกจะได้ทองอีก
55+ งานนี้ พี่ญาได้ทั้งเงินได้ทั้งสามี และรีบๆมีลูกจะได้ทองอีก
pattisa 13 ธ.ค. 2554, 17:57:53 น.
สงสัยนายเอกรินท์อาจจะคู่กับนายหนึ่ง อิอิ :D
สงสัยนายเอกรินท์อาจจะคู่กับนายหนึ่ง อิอิ :D
roseolar 13 ธ.ค. 2554, 19:34:10 น.
คำว่าตะกายประตูนี่เห็นภาพเลยนะ แอบลุ้นว่าตอนหน้าพี่ญาของเราจะกลัวผีจนต้องเปิดประตูให้ต้นเรือเข้ามานอนกอดปลอบรึเปล่า อิอิ
คำว่าตะกายประตูนี่เห็นภาพเลยนะ แอบลุ้นว่าตอนหน้าพี่ญาของเราจะกลัวผีจนต้องเปิดประตูให้ต้นเรือเข้ามานอนกอดปลอบรึเปล่า อิอิ
nunoi 13 ธ.ค. 2554, 19:58:21 น.
อิจฉาพี่ญา จริงๆ
อิจฉาพี่ญา จริงๆ
รอให้เป็นเล่ม 13 ธ.ค. 2554, 20:46:38 น.
ขนาดไปเที่ยว ยังมีมาอัพนิยายให้ได้อ่าน / ขอบคุณค่ะ
ขนาดไปเที่ยว ยังมีมาอัพนิยายให้ได้อ่าน / ขอบคุณค่ะ
minafiba 13 ธ.ค. 2554, 23:16:52 น.
^_^
^_^
ณัฐวีร์ 27 ธ.ค. 2554, 00:59:57 น.
เศรฐินีคนใหม่มาแล้วว
เศรฐินีคนใหม่มาแล้วว