กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 15
ตอนที่ 15
สาวร่างบางเดินเข้ามาในตึกAST กรุ๊ป หลังจากที่เมื่อคืนพยายามข่มตาหลับ จากเรื่องที่เธอเพิ่งรู้เรื่องจากพี่สาวทำเอาเธอกลุ้มไม่น้อย เธอไม่สนใจข่าวกอสซิบหรอกนะ แต่ว่ามันแค่กวนใจเธอเท่านั้นเอง เธอห่วงความรู้สึกแม่เธอมากกว่าพวกนั้นทำเกินไปแล้ว ทั้งๆ ที่เธอก็อยู่ของเธอดีๆ แต่ฝ่ายนั้นก็คอยแต่หาเรื่องเธออยู่นั่นละ
วันนี้เธอรีบตื่นแต่เช้าและเอารถมาคืนชายหนุ่มที่บริษัท เพราะนัดกับเขาเอาไว้แล้วว่าเธอจะเอารถมาคืน เหตุที่เธอไม่ไปที่บ้านของเขาเพราะว่าเธอไม่อยากจะขับรถเขาไปไกลๆ ห่วงว่าจะทำรถคนอื่นเป็นรอยและรถเขาก็ใช่ว่าจะราคาถูกมากนัก เกิดทำของๆ เขาเสียหายคงเรียกว่าซวยซ้ำซวยซ้อน และที่เธอเลือกที่จะมาที่บริษัทแทน เธออยากจะขอโทษเขาเรื่องที่เป็นข่าวด้วย เพราะความริษยาของคนไม่รู้จักพอเพียงสองคนแท้ๆ ทำให้เกิดเรื่องจนได้ กับตัวเธอเองไม่ได้ห่วงลยเพราะมใช่คนมีชื่อเสียงอะไรแต่กับเขาละ...
“สวัสดีค่ะ...มาพบคุณเหมวันต์ค่ะ...” เธอเดินตรงไปที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ทันทีและแจ้งความประสงค์ให้อีกฝ่ายรู้ เพื่อที่เธอจะได้ทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จ
“คะ...ไม่ทราบนัดเอาไว้รึเปล่าคะเพราะถ้าไม่...ทางเราคงต้องขอให้...” พนักงานสาวกำลังจะทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ถ้าเธอไม่ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“นัดเอาไว้แล้วค่ะ..บอกว่าพลอยไพลินมาหาตามที่นัดแล้วค่ะ” เธอรีบบอกอีกฝ่ายในทันที ไม่งั้นคงอีกยาวกว่าที่อีกฝ่ายจะยอมติดต่อขึ้นไปด้านบนให้เธอได้เจออีกฝ่ายเสียที
“รอซักครู่นะคะ” หลังจากนั้นอีกฝ่ายรีบติดต่อไปยังด้านบนทันที หลังจากที่ทราบชื่อของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว “ท่านให้ขึ้นไปยัง 40 ได้เลยค่ะ” พนักงานสาวเปลี่ยนเสียงในทันที เมื่อติดต่อขึ้นไปแล้ว และเธอก็ได้รับคำตอบว่าให้อีกฝ่ายขึ้นมาได้ทันที และครั้งหน้าไม่ต้องให้เธอมาติดต่อปล่อยให้เธอขึ้นมาได้เลย ถ้าเป็นเธอคนนี้มาหาท่านละก็
ก็เธอไม่คิดว่าเด็กสาวอย่างคนตรงหน้าจะเป็นคนรู้จักของท่านประธาน ยิ่งเห็นการแต่งตัวของอีกฝ่ายแล้ว ที่เป็นกางเกงขาสั้นผ้าเนื้ออ่อนสีเหลืองและเสื้อผ้าชีฟองสีน้ำเงินที่ตัดกันอย่างลงตัว ทำให้อีกฝ่ายดูสดใสสมวัยของเธอเองและยิ่งเสริมรูปร่างบางของเธอด้วยส้นสูงสีดำก็ทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากเดิมเสียอีก แต่ความสดใสของหน้าตาของอีกฝ่ายทำให้เธอไม่แน่ใจ ดูจากหน้าตาอายุคงไม่เกินยี่สิบแน่ๆ
“เหรอคะ..ขอบคุณมากค่ะ” เธอยิ้มรับและเดินตรงไปที่ลิฟต์ที่ชายหนุ่มพาเธอขึ้นไปเมื่อวานในทันที เธอไม่รู้หรอกว่าลิฟต์ตัวนั้นได้รับอภิสิทธิ์ยังไงบ้างแต่เธอก็เดินไปที่ตรงนั้นเพราะเธอเป็นว่ามีเพียงแค่ลิฟต์ตัวเดียวเท่านั้นที่สามารถขึ้นไปยังชั้นนั้นได้ แต่พนักงานที่นี้รู้ดีว่าว่าลิฟต์ตัวนั้นจะขึ้นไปได้ก็มีเพียงแค่ผู้บริหารเท่านั้น และเด็กสาวคนนี้เป็นใครกลับสามารถขึ้นได้เล่า...
หลายคนต่างพากันคิดไปต่างๆ นานา ยิ่งเธอได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปได้เลย หากว่าเธอมาอีกก็ปล่อยให้เธอขึ้นไปได้เลยไม่ต้องแลกบัตรคราวนี้ก็เหมือนกัน
แต่คนที่กำลังตกเป็นที่สนใจและตั้งกลุ่มวิจารณ์อย่างสนุกปากกลับไม่สนใจนักกับอภิสิทธิ์ที่ตัวเองได้รับ เพราะยังไงเธอก็เป็นเพื่อนน้องสาวของอีกฝ่ายอยู่แล้วเขาจะให้อภิสิทธิ์เธอมันจะแปลกอะไร แค่เธอได้ขึ้นไปหาเขาอย่างสบายๆ ก็ดีแล้ว จะได้พูดกับเขาและขอโทษเขาด้วยเกี่ยวกับเรื่องข่าวครั้งนี้ ส่วนหนึ่งอาจจะมาจากเธอเองที่ไปจุดประเด็นที่สองคนแม่ลูกคู่นั้นเห็นช่องทางเล่นงานเธอ แต่ทำเธอคนเดียวเธอไม่สนใจหรอก แต่นี่ลากเขาที่ไม่เกี่ยวข้องมายุ่งด้วยมันต้องมีการทำอะไรบ้างแล้ว
“เอ่อ..สวัสดีค่ะคุณผ่อง พลอยมาพบพี่ใหญ่ค่ะ” เธอเดินมาหาเลขาสาวใหญ่ที่นั่งอยู่หน้าห้องทำงานของชายหนุ่มอย่างเกรงใจ
“อ้าว..คุณพลอยมาแล้วเหรอคะคุณใหญ่กำลังรออยู่เลยค่ะ” ผ่องรำไพยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้าอย่างเป็นมิตร เพราะรู้จักอีกฝ่ายมาบ้างแล้ว และเธอเป็นคนน่ารักมากทีเดียว และเธอยังได้เห็นว่าเจ้านายดูกระวนกระวายใจมากตอนที่สาวน้อยยังมาไม่ถึงคอยแต่โทรถามอยู่นั่นละว่าพลอยไพลินมารึยังถ้ามาให้เข้ามาได้เลยนะ
“ขอบคุณมากค่ะพลอยขอตัวนะคะ” เธอยิ้มน้อยแล้วเดินตรงไปที่ประตูบานใหญ่ทันที
ก๊อกๆ เธอเคาะหน้าห้องเพียงไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงทุ้มของคนที่อยู่ในห้องนั้นให้เธอเข้าไปได้
“อ้าว..พลอยมาแล้วเหรอพี่กำลังรออยู่เชียว...นั่งก่อนซิคะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินมาหาสาวน้อยที่อยู่ที่หน้าห้องและทันได้เห็นสายตารู้ทันของเลขาฯ คนสนิทที่ยิ้มอย่างรู้ทัน เขาพาเธอมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ และตัวเองนั่งถัดจากเธอไม่ห่างกันนัก
“สวัสดีค่ะพี่ใหญ่....พลอยมารบวนเวลางานพี่รึเปล่าคะ?” เธอทำความเคารพชายหนุ่มตรงหน้าแล้วถามเขาอย่างเกรงใจไม่น้อย เมื่อวานเขาก็เสียเวลากับพวกเธอทั้งวันแล้ว ไหนจะวันนี้ต้องเจียดเวลาให้เธออีกเนี่ย
“ไม่หรอกค่ะ..ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าคะ?” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนๆ ให้เธอแค่ได้เห็นหน้าเธออะไรก็ไม่สำคัญแล้ว แค่ให้เธอเอากุญแจรถมาคืนน่ะเป็นข้ออ้างในการให้เธอมาหาเขาเท่านั้น
“เฮ้อ..ค่อยโล่งอกหน่อย..แล้วพี่ไม่ยุ่งเหรอคะ?” เธอมองไปที่โต๊ะทำงานของชายหนุ่มที่มีกองแฟ้มอยู่มากมายเสียเหลือเกิน แค่เธอเห็นก็เมื่อยแทนแล้วเนี่ย
“ไม่หรอกค่ะ...ไม่มีงานเร่งอะไรแล้ว..เมื่อเช้าพี่เคลียร์หมดแล้วค่ะ...” เขาปดเธอเพราะว่าตลอดทั้งเช้าก่อนที่เธอจะมาเขาแทบอ่านเอกสารไม่รู้เรื่องเลย คอยแต่อยากมองไปที่ประตูหาว่าเมื่อไหร่เธอจะมาเสียที แม้ว่าคุณผ่องรำไพจะเข้ามาเร่งเอาเอกสารก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถเพ่งสมาธิกับงานได้เลย อย่างนี้เขาเรียกอาการหนักใช่มั้ยเนี่ย
“อ๋อ..ค่ะ...ก็ดีค่ะพลอยไม่อยากมารบกวนพี่ใหญ่มากนัก...แล้วก็นี่คะกุญแจรถขอบคุณนะคะที่ให้ยืมรถน่ะค่ะ” เธอยื่นกุญแจรถคืนให้เขา และมองไปที่หน้าประตูเมื่อมีแม่บ้านเอาเครื่องดื่มมาให้เธอ
“น้ำค่ะน้องพลอย”
“ขอบคุณมากค่ะ..” เธอยื่นมือไปรับแก้วเครื่องดื่มมาจากชายหนุ่มที่อาสาไปรับมาจากแม่บ้านที่เดินเอาเข้ามาเมื่อครู่นี้
“มองหน้าพี่อย่างนั้นมีอะไรรึเปล่าคะ?” เหมวันต์มองหน้าเธอกลับอย่างสงสัย เพราะเห็นเธอจ้องหน้าเขามาซักพักแล้ว แต่ไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา
พลอยไพลินที่เอาแต้จ้องหน้าคนตรงหน้าได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ อย่างไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี ยิ่งเรื่องที่เธอจะพูดกับเขาด้วยแล้ว เธอได้แต่กำมือตัวเองแน่น อย่างรวบรวมกำลังใจอยู่ตอนนี้ไม่รู้จะขอโทษเขายังไงดี เพราะเธอก็มีส่วนที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น
“เอ่อ...คือพี่ใหญ่คะ...พลอยอยากจะ...ขอ...ขอโทษ...” เธอเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเหลือเกิน
“ขอโทษ...เรื่องอะไรเหรอคะ?” เหมวันต์ได้แต่มองหน้าเนียนใสอย่างไม่เข้าใจประเด็นมากนัก รู้แค่ว่าเธอขอโทษแต่เรื่องอะไรละ...
“คือ..นี่ค่ะ” เธอค้นเอาหนังสือพิมพ์ที่เธอได้มาจากที่บ้านมาให้ชายหนุ่มและเปิดให้เขาอ่านเรียบร้อย ชายหนุ่มรับมาแล้วอ่านหน้าที่เธอต้องการและเห็นว่ามีหน้าเขาหราอยู่ ยิ่งอ่านเขาก็ยิ่งต้องขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ กับเนื้อข่าวที่ออกมา ไม่ใช่เพียงเขาที่เสียหาย แต่ยังถึงคนตรงหน้าเขาอีกด้วยที่มีส่วนในเรื่องนี้
“ใครเป็นคนให้ข่าวอย่างนี้เนี่ย... แล้วทำไมน้องพลอยต้องมาขอโทษพี่ด้วยละ?” เขาไม่รู้ว่าเธอมีส่วนเรื่องนี้หรือเปล่า เพราะถ้ามีเขาคงผิดหวังมาก แม้จะรู้สึกดีๆ ให้เธอมากแค่ไหนก็ตาม
“คือพลอยรู้ว่าใครที่เป็นคนให้ข่าวค่ะ...และพลอยเองก็รู้ว่าที่พลอยพูดไปเพราะความอยากเอาชนะเมื่อวานนั้นมีผลกับเรื่องนี้ด้วยค่ะ” เธอสบตาเขาทอย่างคนที่เอาจริงเธอรู้ว่าผิดและไม่คิดหลบสายตาเขาที่จ้องมองอยู่
“หมายความว่างอธิบายให้พี่ฟังหน่อยซิครับ?” เขาใจเย็นลงกว่าเดิมหลังจากที่ได้ยินคำว่าเมื่อวาน และเขาเองก็น่าจะอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย เพราะเขาอยู่กับเธอทั้งวันเลยนี่นา
“เมื่อวานน่ะค่ะ..พลอยเจอกับลูกสาวครอบครัวใหม่ของคนที่ให้กำเนิดพลอยใช่มั้ยคะ..เราทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้า แต่เขามาหาเรื่องพลอยก่อนนะคะ....” เธอบอกเขาเสียงรัว กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าเธอชอบระรานคนอื่น “แล้วมันก็..เกิดเรื่องตรงที่ว่าพลอยดันไปอ้างว่าพี่ใหญ่เป็นคนรักใช่มั้ยคะเมื่อวาน...แต่สองแม่ลูกคงไปให้ข่าวนักข่าวว่าพลอยเป็นของเล่นของพี่อะไรประมาณนี้แหละค่ะ..จากที่ข่าวออกมามันก็แรงอยู่นะคะ” เธอบอกความจริงเขาไป เธอเห็นข่าวแล้วละว่ามันเขียนว่ายังไง
“แล้วพลอยทำไมต้องขอโทษแทนเขาละ?” ทำไมเธอต้องเอ่ยปากกับเขาแทนครอบครัวนั้น หากว่าไม่ถูกกันละก็
“พลอยไม่ได้ขอโทษแทนพวกนั้นนะคะ! แต่ที่พลอยขอโทษเพราะว่าพลอยเป็นคนไปพาดพิงพี่ใหญ่เข้ามาเกี่ยวตั้งแต่แรกโดยที่ไม่คิดถึงผลที่จะตามมา ว่าสองคนนั้นเขาคิดไม่ดีได้แค่ไหน และเรื่องก็เกิดจริงๆ ด้วย และพลอยเองก็มีส่วนผิดถ้าไม่อยากจะเอาชนะเกินไปมันก็คงไม่เป็นเรื่องหรอกค่ะ” เธอบอกเขาอย่างตกใจ และรีบอธิบายคำขอโทษตัวเองทันที
“อ้อ..แค่นั้นหรอกเหรอ...พี่เองก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ได้ถือสาอะไรเพราะพี่ก็ได้ยินที่พลอยพูดอยู่แล้วนี่นา ไม่ต้องห่วงหรอก..พี่เป็นผู้ชายไม่เสียหายแต่พลอยน่ะซิเกิดเรื่องแบบนี้จะเป็นอะไรรึเปล่า?” เขาห่วงเธอมากกว่าเรื่องพวกนี้เขาเจอมาเยอะแล้วไม่ได้ทำให้เขาเดือดร้อนมากมายนัก
“หูย..พลอยไม่เดือดร้อนหรอกค่ะ...แต่พี่ใหญ่ซิคะจะเดือดร้อนรึเปล่า...พี่เป็นคนมีชื่อเสียงแล้วไหนจะเรื่องบริษัทอีกละคะ?” เธอส่ายหน้าเร็วทันที เธอไม่ใช่คนดังอะไรมีข่าวกับเขาแค่นี้ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว และก็ไม่ใช่เรื่องจริงเสียหน่อย แต่เธอจะเล่นงานคนที่มีกล้ามาทำกับเธอก่อนมากกว่า
“หึ..พี่ว่าไม่ใช่อย่างนั้นหรอกพลอยเป็นคนมีชื่อเสียงระดับหนึ่งเลยละ..พี่ยืนยัน...แล้วเรื่องนี้คนที่เสียหายคือพลอยและครอบครัวนะ...อย่างนี้เราคงต้องหาทางแก้แล้วละ และคุณแม่ของน้องพลอยท่านรู้เรื่องคงไม่สบายใจมากนักหรอกที่เกิดเรื่องกับลูกสาวคนเล็กของท่านอย่างนี้น่ะ แล้วเรื่องชู้สาวอีกด้วย”
“อืม..คงไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวพลอยจะอธิบายให้แม่เข้าใจเองท่านรู้อยู่แล้วว่าพลอยกับบ้านนั้นประทะกันอยู่บ่อยๆ ไม่ซิเรียกว่าทุกครั้งที่เจอเลยมากกกว่า” พลอยไพลินรีบบอกอีกฝ่าย
“พี่ว่าคงไม่เหมาะหรอกข่าวออกมาอย่างนี้ถึงแม่ของพลอยจะเข้าใจ แต่สังคมละคนที่เสียหายคือพลอยนะ...แม่พลอยเองท่านคงไม่สบายใจนักหรอกนะลูกสาวคนเล็กมีข่าวเสียๆ หายๆ อย่างนี้” เหมวันต์แย้งอย่างไม่เห็นด้วยกับความคิดเธอตอนนี้ เขารู้ว่าเรื่องคาวๆ อย่างนี้นักข่าวชอบนักละ หากว่าจะทำให้ใครคนหนึ่งเสียชื่อได้ เพราะมันสามารถขายได้ดีกว่าข่าวคนทำดี ยิ่งนักข่าวบางคนที่ไม่มีจรรยาบรรณเลยแม้แต่น้อยใครให้เงินก็เขียนกันไป โดยไม่สนใจว่าใครจะเสียชื่อหรือว่าจริงเท็จยังไงขอให้ได้เขียนเถอะไม่เคยออกมารับผิดชอบซักครั้งหากว่ามีคนออกมาเรียกร้องความรับผิดชอบจากนักข่าว...
“แต่ว่า..พลอยว่าเราปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปไม่ดีกว่าเหรอคะดีกว่าที่จะไปตอบโตให้เสียเวลาพลอยว่ามันไร้สาระเกินไปน่ะค่ะ” เธอตีหน้ายุ่งเมื่อเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามบอกเธอรู้ว่าเรื่องไม่ดีของคนอื่นก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจของใครหลายคน
“น่า...เดี๋ยวเรื่องนี้พี่จัดการเอง..”
“ยังไงคะ?” เธอยังไม่เห็นทางออกเลยซักทางที่จะทำให้ทุกคนเข้าใจตรงกันว่าเธอไม่ใช่นางบำเรอของใครหรือเป็นของแก้ขัดคนอย่างเหมวันต์
“พลอยต้องเชื่อใจพี่นะ...พี่สัญญาว่าพี่จะจัดการเรื่องของพลอยให้เรียบร้อยและไม่มีใครกล้าเอ่ยปากว่าพลอยได้อีกเลย” เขาบอกอย่างมุ่งมั่นและมีความคิดในใจแล้ว ในเมื่อตอนนี้เขาสามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้แล้วแน่ๆ และถือว่าในโชคร้ายยังมีโชคดีอยู่บ้างน่ะเอง...
พลอยไพลินได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจตีหน้ายุ่งอย่างไม่รู้วาเรื่องนี้จะแก้ได้ยังไงดี และแม่เธอสบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอได้แต่พยักหน้าตกลงกับอีกฝ่ายที่ดูจะเป็นความหวังเดียวของเธอ
เหมวันต์ลุกข้ามจากโซฟาตัวที่เขานั่งไปหาหญิงสาวที่เขาหมายใจตรงหน้าเขานั่งลงข้างกายสาว และเลื่อนมือหนาของเขาไปกุมมือบางของเธอ สบตาอย่างจริงใจกับเธอ เขากระชับมือนุ่มน้อยๆ
“งั้น...พลอยเป็นแฟนกับพี่นะ...” เขาบอกกับเธอตรงๆ เลยทีเดียวและการขอครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่อยากจะช่วยแก้ข่าวเท่านั้นแต่เขาอยากจะยึดเธอเอาไว้กับเขาให้เร็วที่สุด แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงแต่เขาจะพิสูจน์ความจริงใจให้เธอได้รู้ และเธอยอมรับความรักเขาอย่างเต็มใจ
“ฮื้อ!! พะ..พี่ใหญ่หมายความว่าไงคะ?” พลอยไพลินมองหน้าอีกฝ่ายที่นั่งเบียดอยู่กับเธอตอนนี้และกุมมือเธอเอาไว้แน่น ไม่ว่าเธอจะพยายามทำยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือเขาได้เลยเหมือนจะบอกเธอกลายๆ ว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยมือเธออย่างนั้นแหละ
“ก็อย่างที่พี่พูดไปแหละ...พลอยเป็นแฟนกับพี่นะครับ?” เขาจ้องเข้าไปในตาเธอที่ตอนนี้มองเขาอย่างตกใจกับเขาขอของเขาตอนนี้เหมือนว่าเขาฉวยโอกาสกับเธอ ถือเอาช่วงเวลาลำบากของเธอให้ไม่มีทางเลี่ยง
“แตะ..แต่เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเป็นแฟนกันเลยนี่คะ?” กว่าเธอจะหาเสียงของตัวเองเจอแล้วถามเขาออกไป
“อาจจะไม่เกี่ยวกับข่าวทั้งหมดแต่ว่าเป็นความรู้สึกของพี่จริงๆ ว่าไงคะเราเป็นแฟนกันนะพี่ชอบพลอยมากไม่ซิ...เรียกว่าชอบไม่ได้ต้องเรียกว่ารักเลยละ...ต้องตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน คิดมากจนไม่รู้จะทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องความรู้สึกที่เกิดกับตัวเอง..และเมื่อพี่มั่นใจแล้วว่าตัวเองรู้สึกยังไงพี่ก็พยายามทำความรู้จักกับพลอยให้มากที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้พี่ยอมเกงานเพื่อจะพายัยสามไปมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะมีโอกาสเจอกับพลอยเมื่อวานนี้” เขาหยุดให้เธอได้ทำความเข้าใจกับสิ่งที่เขาพยายามจะบอกเธอ
“แล้วยังไงคะพี่ใหญ่มั่นใจได้ยังไงคะว่ารู้สึกอย่างนั้นกับพลอยน่ะค่ะ...เราเพิ่งเจอหน้ากันเองนะคะแล้ว..พลอยก็เด็กกว่าพี่ตั้งเยอะ?” เธอรู้ว่าเรื่องอายุจะเป็นอุปสรรคใหญ่สำหรับเธอและเขา เพราะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวส่วนเธอชีวิตเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
“หึๆ พลอยพี่ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะเรื่องอย่างนี้ไม่ใช่ว่าพี่ไม่คิดมาก่อนแต่คนเราหากว่ารักใครแล้วก็สามารถปรับตัวหาคนที่เรารักได้” เขายิ้มให้เธอน้อยๆ และบอกสิ่งที่เขารู้สึกออกไป ไม่ว่ายังไงเขาว่าด้วยพื้นฐานนิสัยเธอและเขาคงไม่ต่างกันมากนัก เท่าที่เขาได้ข้อมูลของเธอมากจากลูกน้องแล้วละก็...
“แต่พลอยไม่...” เธออยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าเรื่องนี้มันเร็วเกินไปเธอพยายามบอกตัวเองว่าเขาคงไม่สนใจเธอที่เป็นเพื่อนน้องสาวและเด็กกว่าเขาเกินรอบหรอก แต่กลายเป็นว่าเขามีใจให้เธอเสียนี่ ทั้งที่เมื่อคืนเธอกะจะถามเพื่อนรักอยู่เหมือนกันว่าเหตุใดพี่ชายเธอที่แสนจะยุ่ง ถึงได้มีเวลามากับพวกเธอได้ทั้งวันแต่ว่าเมื่อคืนเธอมีเรื่องให้คิดมากเลยลืมไปเสียสนิทเลย พอเธอมาเจอเขากลับกลายเป็นว่าเขาสารภาพกับเธอเสียนี่
“พี่รู้ว่าพลอยยังไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดยังไงกับพี่..แต่พี่มั่นใจนะว่าพลอยเองจะต้องรักพี่อย่างไม่สามารถรักใครได้อีก” ชายหนุ่มยิ้มอย่างมั่นใจว่าสามารถทำให้เธอรู้สึกอย่างที่เขาบอกเธอไปได้
“แต่ว่า...” พลอยไพลินเองก็ยังไม่เคยมีคนรักเธอไม่รู้ว่าการคบหากับเขาแล้วเธอจะรู้สึกยังไงมีความสุขมั้ยหรือเป็นเหมือนเพื่อนเธอหลายคนที่มีทุกข์เพราะรัก หรือแม้แต่แม่เธอเองก็มีความทุกข์เพราะความรักเหมือนกัน ทุกข์เพราะผู้ชายไม่มั่นคง...
“นะครับให้พี่มีโอกาสพิสูจน์ตัวเองว่าดีพอสำหรับพลอย...หากว่าถึงตอนนั้นพลอยค่อยตัดสินใจว่ารู้สึกยังไงกับพี่ก็ได้แต่ตอนนี้เป็นแฟนกับพี่นะ” เขาเอ่ยเสียงเว้าวอนเขาไม่เคยต้องวอนขอให้ใครมาเป็นแฟนกับเขามีแต่คนที่อยากจะเสนอตัวมาเป็นเองมากกกว่า
“...ค่ะ..พลอยจะคบกับพี่ใหญ่แต่ว่าเรื่องอื่นอย่าเพิ่งถามพลอยตอนนี้นะคะ” เธอยอมรับปากเขาในที่สุดหลังจากที่ตัดสินใจแล้ว และเธอเป็นคนที่เมื่อตัดสินใจแล้วก็จะไม่ให้อะไรมาทำร้ายเธอได้เลย และหากว่าเธอจะผิดหวังเรื่องที่ตัวเองตัดสินใจไปแล้ว เธอจะไม่โทษใครอื่นนอกจากเธอคนเดียวเท่านั้นเพราะนี่เธอตัดสินใจเลือกเอง
“ขอบคุณครับ..พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้พลอยผิดหวังเลย...” เขายิ้มอย่างยินดีที่ได้ยินคำตอบที่ต้องการ และหลังจากนี้เขาจะได้จัดการเรื่องที่เกิดขึ้นเสียที และข่าวที่ออกไปก็ต้องมีการจัดการกันเสียหน่อย เมื่อกล้าเล่นเขาก็ต้องโดนกันเสียบ้าง เขาไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้นเรื่องอย่างนี้มันยอมกันไม่ได้หรอกทำให้เคยที่เขารักเสียชื่อเสียงขนาดนั้น
“อย่าเพิ่งสัญญาอะไรเลยค่ะ..เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดดีกว่า อย่าเพิ่งพูดถึงอนาคตเลยค่ะ” เธอส่ายหน้าน้อยๆ อย่างไม่อยากจะคาดหวังอะไรมากนัก เธออยากจะทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่า ไม่ใช่ว่าคิดไปถึงวันข้างหน้าแล้วไม่เป็นอย่างที่คาดเอาไว้เธอจะเสียใจเปล่าๆ
“ไม่...พี่สัญญาแล้วและพี่จะทำให้ได้ด้วย..พลอยรอดูได้เลยนะ” เขาบอกอย่างดื้อดึง เมื่อเธอทำท่าเหมือนไม่คิดถึงอนาคตระหว่างเขาและเธอแต่เขาคิดเอาไว้เสร็จสรรพแล้ว และไม่คิดว่าจะเปลี่ยนไปจากที่คิดด้วย
สาวร่างบางเดินเข้ามาในตึกAST กรุ๊ป หลังจากที่เมื่อคืนพยายามข่มตาหลับ จากเรื่องที่เธอเพิ่งรู้เรื่องจากพี่สาวทำเอาเธอกลุ้มไม่น้อย เธอไม่สนใจข่าวกอสซิบหรอกนะ แต่ว่ามันแค่กวนใจเธอเท่านั้นเอง เธอห่วงความรู้สึกแม่เธอมากกว่าพวกนั้นทำเกินไปแล้ว ทั้งๆ ที่เธอก็อยู่ของเธอดีๆ แต่ฝ่ายนั้นก็คอยแต่หาเรื่องเธออยู่นั่นละ
วันนี้เธอรีบตื่นแต่เช้าและเอารถมาคืนชายหนุ่มที่บริษัท เพราะนัดกับเขาเอาไว้แล้วว่าเธอจะเอารถมาคืน เหตุที่เธอไม่ไปที่บ้านของเขาเพราะว่าเธอไม่อยากจะขับรถเขาไปไกลๆ ห่วงว่าจะทำรถคนอื่นเป็นรอยและรถเขาก็ใช่ว่าจะราคาถูกมากนัก เกิดทำของๆ เขาเสียหายคงเรียกว่าซวยซ้ำซวยซ้อน และที่เธอเลือกที่จะมาที่บริษัทแทน เธออยากจะขอโทษเขาเรื่องที่เป็นข่าวด้วย เพราะความริษยาของคนไม่รู้จักพอเพียงสองคนแท้ๆ ทำให้เกิดเรื่องจนได้ กับตัวเธอเองไม่ได้ห่วงลยเพราะมใช่คนมีชื่อเสียงอะไรแต่กับเขาละ...
“สวัสดีค่ะ...มาพบคุณเหมวันต์ค่ะ...” เธอเดินตรงไปที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ทันทีและแจ้งความประสงค์ให้อีกฝ่ายรู้ เพื่อที่เธอจะได้ทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จ
“คะ...ไม่ทราบนัดเอาไว้รึเปล่าคะเพราะถ้าไม่...ทางเราคงต้องขอให้...” พนักงานสาวกำลังจะทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ถ้าเธอไม่ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“นัดเอาไว้แล้วค่ะ..บอกว่าพลอยไพลินมาหาตามที่นัดแล้วค่ะ” เธอรีบบอกอีกฝ่ายในทันที ไม่งั้นคงอีกยาวกว่าที่อีกฝ่ายจะยอมติดต่อขึ้นไปด้านบนให้เธอได้เจออีกฝ่ายเสียที
“รอซักครู่นะคะ” หลังจากนั้นอีกฝ่ายรีบติดต่อไปยังด้านบนทันที หลังจากที่ทราบชื่อของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว “ท่านให้ขึ้นไปยัง 40 ได้เลยค่ะ” พนักงานสาวเปลี่ยนเสียงในทันที เมื่อติดต่อขึ้นไปแล้ว และเธอก็ได้รับคำตอบว่าให้อีกฝ่ายขึ้นมาได้ทันที และครั้งหน้าไม่ต้องให้เธอมาติดต่อปล่อยให้เธอขึ้นมาได้เลย ถ้าเป็นเธอคนนี้มาหาท่านละก็
ก็เธอไม่คิดว่าเด็กสาวอย่างคนตรงหน้าจะเป็นคนรู้จักของท่านประธาน ยิ่งเห็นการแต่งตัวของอีกฝ่ายแล้ว ที่เป็นกางเกงขาสั้นผ้าเนื้ออ่อนสีเหลืองและเสื้อผ้าชีฟองสีน้ำเงินที่ตัดกันอย่างลงตัว ทำให้อีกฝ่ายดูสดใสสมวัยของเธอเองและยิ่งเสริมรูปร่างบางของเธอด้วยส้นสูงสีดำก็ทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากเดิมเสียอีก แต่ความสดใสของหน้าตาของอีกฝ่ายทำให้เธอไม่แน่ใจ ดูจากหน้าตาอายุคงไม่เกินยี่สิบแน่ๆ
“เหรอคะ..ขอบคุณมากค่ะ” เธอยิ้มรับและเดินตรงไปที่ลิฟต์ที่ชายหนุ่มพาเธอขึ้นไปเมื่อวานในทันที เธอไม่รู้หรอกว่าลิฟต์ตัวนั้นได้รับอภิสิทธิ์ยังไงบ้างแต่เธอก็เดินไปที่ตรงนั้นเพราะเธอเป็นว่ามีเพียงแค่ลิฟต์ตัวเดียวเท่านั้นที่สามารถขึ้นไปยังชั้นนั้นได้ แต่พนักงานที่นี้รู้ดีว่าว่าลิฟต์ตัวนั้นจะขึ้นไปได้ก็มีเพียงแค่ผู้บริหารเท่านั้น และเด็กสาวคนนี้เป็นใครกลับสามารถขึ้นได้เล่า...
หลายคนต่างพากันคิดไปต่างๆ นานา ยิ่งเธอได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปได้เลย หากว่าเธอมาอีกก็ปล่อยให้เธอขึ้นไปได้เลยไม่ต้องแลกบัตรคราวนี้ก็เหมือนกัน
แต่คนที่กำลังตกเป็นที่สนใจและตั้งกลุ่มวิจารณ์อย่างสนุกปากกลับไม่สนใจนักกับอภิสิทธิ์ที่ตัวเองได้รับ เพราะยังไงเธอก็เป็นเพื่อนน้องสาวของอีกฝ่ายอยู่แล้วเขาจะให้อภิสิทธิ์เธอมันจะแปลกอะไร แค่เธอได้ขึ้นไปหาเขาอย่างสบายๆ ก็ดีแล้ว จะได้พูดกับเขาและขอโทษเขาด้วยเกี่ยวกับเรื่องข่าวครั้งนี้ ส่วนหนึ่งอาจจะมาจากเธอเองที่ไปจุดประเด็นที่สองคนแม่ลูกคู่นั้นเห็นช่องทางเล่นงานเธอ แต่ทำเธอคนเดียวเธอไม่สนใจหรอก แต่นี่ลากเขาที่ไม่เกี่ยวข้องมายุ่งด้วยมันต้องมีการทำอะไรบ้างแล้ว
“เอ่อ..สวัสดีค่ะคุณผ่อง พลอยมาพบพี่ใหญ่ค่ะ” เธอเดินมาหาเลขาสาวใหญ่ที่นั่งอยู่หน้าห้องทำงานของชายหนุ่มอย่างเกรงใจ
“อ้าว..คุณพลอยมาแล้วเหรอคะคุณใหญ่กำลังรออยู่เลยค่ะ” ผ่องรำไพยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้าอย่างเป็นมิตร เพราะรู้จักอีกฝ่ายมาบ้างแล้ว และเธอเป็นคนน่ารักมากทีเดียว และเธอยังได้เห็นว่าเจ้านายดูกระวนกระวายใจมากตอนที่สาวน้อยยังมาไม่ถึงคอยแต่โทรถามอยู่นั่นละว่าพลอยไพลินมารึยังถ้ามาให้เข้ามาได้เลยนะ
“ขอบคุณมากค่ะพลอยขอตัวนะคะ” เธอยิ้มน้อยแล้วเดินตรงไปที่ประตูบานใหญ่ทันที
ก๊อกๆ เธอเคาะหน้าห้องเพียงไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงทุ้มของคนที่อยู่ในห้องนั้นให้เธอเข้าไปได้
“อ้าว..พลอยมาแล้วเหรอพี่กำลังรออยู่เชียว...นั่งก่อนซิคะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินมาหาสาวน้อยที่อยู่ที่หน้าห้องและทันได้เห็นสายตารู้ทันของเลขาฯ คนสนิทที่ยิ้มอย่างรู้ทัน เขาพาเธอมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ และตัวเองนั่งถัดจากเธอไม่ห่างกันนัก
“สวัสดีค่ะพี่ใหญ่....พลอยมารบวนเวลางานพี่รึเปล่าคะ?” เธอทำความเคารพชายหนุ่มตรงหน้าแล้วถามเขาอย่างเกรงใจไม่น้อย เมื่อวานเขาก็เสียเวลากับพวกเธอทั้งวันแล้ว ไหนจะวันนี้ต้องเจียดเวลาให้เธออีกเนี่ย
“ไม่หรอกค่ะ..ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าคะ?” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนๆ ให้เธอแค่ได้เห็นหน้าเธออะไรก็ไม่สำคัญแล้ว แค่ให้เธอเอากุญแจรถมาคืนน่ะเป็นข้ออ้างในการให้เธอมาหาเขาเท่านั้น
“เฮ้อ..ค่อยโล่งอกหน่อย..แล้วพี่ไม่ยุ่งเหรอคะ?” เธอมองไปที่โต๊ะทำงานของชายหนุ่มที่มีกองแฟ้มอยู่มากมายเสียเหลือเกิน แค่เธอเห็นก็เมื่อยแทนแล้วเนี่ย
“ไม่หรอกค่ะ...ไม่มีงานเร่งอะไรแล้ว..เมื่อเช้าพี่เคลียร์หมดแล้วค่ะ...” เขาปดเธอเพราะว่าตลอดทั้งเช้าก่อนที่เธอจะมาเขาแทบอ่านเอกสารไม่รู้เรื่องเลย คอยแต่อยากมองไปที่ประตูหาว่าเมื่อไหร่เธอจะมาเสียที แม้ว่าคุณผ่องรำไพจะเข้ามาเร่งเอาเอกสารก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถเพ่งสมาธิกับงานได้เลย อย่างนี้เขาเรียกอาการหนักใช่มั้ยเนี่ย
“อ๋อ..ค่ะ...ก็ดีค่ะพลอยไม่อยากมารบกวนพี่ใหญ่มากนัก...แล้วก็นี่คะกุญแจรถขอบคุณนะคะที่ให้ยืมรถน่ะค่ะ” เธอยื่นกุญแจรถคืนให้เขา และมองไปที่หน้าประตูเมื่อมีแม่บ้านเอาเครื่องดื่มมาให้เธอ
“น้ำค่ะน้องพลอย”
“ขอบคุณมากค่ะ..” เธอยื่นมือไปรับแก้วเครื่องดื่มมาจากชายหนุ่มที่อาสาไปรับมาจากแม่บ้านที่เดินเอาเข้ามาเมื่อครู่นี้
“มองหน้าพี่อย่างนั้นมีอะไรรึเปล่าคะ?” เหมวันต์มองหน้าเธอกลับอย่างสงสัย เพราะเห็นเธอจ้องหน้าเขามาซักพักแล้ว แต่ไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา
พลอยไพลินที่เอาแต้จ้องหน้าคนตรงหน้าได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ อย่างไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี ยิ่งเรื่องที่เธอจะพูดกับเขาด้วยแล้ว เธอได้แต่กำมือตัวเองแน่น อย่างรวบรวมกำลังใจอยู่ตอนนี้ไม่รู้จะขอโทษเขายังไงดี เพราะเธอก็มีส่วนที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น
“เอ่อ...คือพี่ใหญ่คะ...พลอยอยากจะ...ขอ...ขอโทษ...” เธอเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเหลือเกิน
“ขอโทษ...เรื่องอะไรเหรอคะ?” เหมวันต์ได้แต่มองหน้าเนียนใสอย่างไม่เข้าใจประเด็นมากนัก รู้แค่ว่าเธอขอโทษแต่เรื่องอะไรละ...
“คือ..นี่ค่ะ” เธอค้นเอาหนังสือพิมพ์ที่เธอได้มาจากที่บ้านมาให้ชายหนุ่มและเปิดให้เขาอ่านเรียบร้อย ชายหนุ่มรับมาแล้วอ่านหน้าที่เธอต้องการและเห็นว่ามีหน้าเขาหราอยู่ ยิ่งอ่านเขาก็ยิ่งต้องขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ กับเนื้อข่าวที่ออกมา ไม่ใช่เพียงเขาที่เสียหาย แต่ยังถึงคนตรงหน้าเขาอีกด้วยที่มีส่วนในเรื่องนี้
“ใครเป็นคนให้ข่าวอย่างนี้เนี่ย... แล้วทำไมน้องพลอยต้องมาขอโทษพี่ด้วยละ?” เขาไม่รู้ว่าเธอมีส่วนเรื่องนี้หรือเปล่า เพราะถ้ามีเขาคงผิดหวังมาก แม้จะรู้สึกดีๆ ให้เธอมากแค่ไหนก็ตาม
“คือพลอยรู้ว่าใครที่เป็นคนให้ข่าวค่ะ...และพลอยเองก็รู้ว่าที่พลอยพูดไปเพราะความอยากเอาชนะเมื่อวานนั้นมีผลกับเรื่องนี้ด้วยค่ะ” เธอสบตาเขาทอย่างคนที่เอาจริงเธอรู้ว่าผิดและไม่คิดหลบสายตาเขาที่จ้องมองอยู่
“หมายความว่างอธิบายให้พี่ฟังหน่อยซิครับ?” เขาใจเย็นลงกว่าเดิมหลังจากที่ได้ยินคำว่าเมื่อวาน และเขาเองก็น่าจะอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย เพราะเขาอยู่กับเธอทั้งวันเลยนี่นา
“เมื่อวานน่ะค่ะ..พลอยเจอกับลูกสาวครอบครัวใหม่ของคนที่ให้กำเนิดพลอยใช่มั้ยคะ..เราทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้า แต่เขามาหาเรื่องพลอยก่อนนะคะ....” เธอบอกเขาเสียงรัว กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าเธอชอบระรานคนอื่น “แล้วมันก็..เกิดเรื่องตรงที่ว่าพลอยดันไปอ้างว่าพี่ใหญ่เป็นคนรักใช่มั้ยคะเมื่อวาน...แต่สองแม่ลูกคงไปให้ข่าวนักข่าวว่าพลอยเป็นของเล่นของพี่อะไรประมาณนี้แหละค่ะ..จากที่ข่าวออกมามันก็แรงอยู่นะคะ” เธอบอกความจริงเขาไป เธอเห็นข่าวแล้วละว่ามันเขียนว่ายังไง
“แล้วพลอยทำไมต้องขอโทษแทนเขาละ?” ทำไมเธอต้องเอ่ยปากกับเขาแทนครอบครัวนั้น หากว่าไม่ถูกกันละก็
“พลอยไม่ได้ขอโทษแทนพวกนั้นนะคะ! แต่ที่พลอยขอโทษเพราะว่าพลอยเป็นคนไปพาดพิงพี่ใหญ่เข้ามาเกี่ยวตั้งแต่แรกโดยที่ไม่คิดถึงผลที่จะตามมา ว่าสองคนนั้นเขาคิดไม่ดีได้แค่ไหน และเรื่องก็เกิดจริงๆ ด้วย และพลอยเองก็มีส่วนผิดถ้าไม่อยากจะเอาชนะเกินไปมันก็คงไม่เป็นเรื่องหรอกค่ะ” เธอบอกเขาอย่างตกใจ และรีบอธิบายคำขอโทษตัวเองทันที
“อ้อ..แค่นั้นหรอกเหรอ...พี่เองก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ได้ถือสาอะไรเพราะพี่ก็ได้ยินที่พลอยพูดอยู่แล้วนี่นา ไม่ต้องห่วงหรอก..พี่เป็นผู้ชายไม่เสียหายแต่พลอยน่ะซิเกิดเรื่องแบบนี้จะเป็นอะไรรึเปล่า?” เขาห่วงเธอมากกว่าเรื่องพวกนี้เขาเจอมาเยอะแล้วไม่ได้ทำให้เขาเดือดร้อนมากมายนัก
“หูย..พลอยไม่เดือดร้อนหรอกค่ะ...แต่พี่ใหญ่ซิคะจะเดือดร้อนรึเปล่า...พี่เป็นคนมีชื่อเสียงแล้วไหนจะเรื่องบริษัทอีกละคะ?” เธอส่ายหน้าเร็วทันที เธอไม่ใช่คนดังอะไรมีข่าวกับเขาแค่นี้ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว และก็ไม่ใช่เรื่องจริงเสียหน่อย แต่เธอจะเล่นงานคนที่มีกล้ามาทำกับเธอก่อนมากกว่า
“หึ..พี่ว่าไม่ใช่อย่างนั้นหรอกพลอยเป็นคนมีชื่อเสียงระดับหนึ่งเลยละ..พี่ยืนยัน...แล้วเรื่องนี้คนที่เสียหายคือพลอยและครอบครัวนะ...อย่างนี้เราคงต้องหาทางแก้แล้วละ และคุณแม่ของน้องพลอยท่านรู้เรื่องคงไม่สบายใจมากนักหรอกที่เกิดเรื่องกับลูกสาวคนเล็กของท่านอย่างนี้น่ะ แล้วเรื่องชู้สาวอีกด้วย”
“อืม..คงไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวพลอยจะอธิบายให้แม่เข้าใจเองท่านรู้อยู่แล้วว่าพลอยกับบ้านนั้นประทะกันอยู่บ่อยๆ ไม่ซิเรียกว่าทุกครั้งที่เจอเลยมากกกว่า” พลอยไพลินรีบบอกอีกฝ่าย
“พี่ว่าคงไม่เหมาะหรอกข่าวออกมาอย่างนี้ถึงแม่ของพลอยจะเข้าใจ แต่สังคมละคนที่เสียหายคือพลอยนะ...แม่พลอยเองท่านคงไม่สบายใจนักหรอกนะลูกสาวคนเล็กมีข่าวเสียๆ หายๆ อย่างนี้” เหมวันต์แย้งอย่างไม่เห็นด้วยกับความคิดเธอตอนนี้ เขารู้ว่าเรื่องคาวๆ อย่างนี้นักข่าวชอบนักละ หากว่าจะทำให้ใครคนหนึ่งเสียชื่อได้ เพราะมันสามารถขายได้ดีกว่าข่าวคนทำดี ยิ่งนักข่าวบางคนที่ไม่มีจรรยาบรรณเลยแม้แต่น้อยใครให้เงินก็เขียนกันไป โดยไม่สนใจว่าใครจะเสียชื่อหรือว่าจริงเท็จยังไงขอให้ได้เขียนเถอะไม่เคยออกมารับผิดชอบซักครั้งหากว่ามีคนออกมาเรียกร้องความรับผิดชอบจากนักข่าว...
“แต่ว่า..พลอยว่าเราปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปไม่ดีกว่าเหรอคะดีกว่าที่จะไปตอบโตให้เสียเวลาพลอยว่ามันไร้สาระเกินไปน่ะค่ะ” เธอตีหน้ายุ่งเมื่อเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามบอกเธอรู้ว่าเรื่องไม่ดีของคนอื่นก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจของใครหลายคน
“น่า...เดี๋ยวเรื่องนี้พี่จัดการเอง..”
“ยังไงคะ?” เธอยังไม่เห็นทางออกเลยซักทางที่จะทำให้ทุกคนเข้าใจตรงกันว่าเธอไม่ใช่นางบำเรอของใครหรือเป็นของแก้ขัดคนอย่างเหมวันต์
“พลอยต้องเชื่อใจพี่นะ...พี่สัญญาว่าพี่จะจัดการเรื่องของพลอยให้เรียบร้อยและไม่มีใครกล้าเอ่ยปากว่าพลอยได้อีกเลย” เขาบอกอย่างมุ่งมั่นและมีความคิดในใจแล้ว ในเมื่อตอนนี้เขาสามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้แล้วแน่ๆ และถือว่าในโชคร้ายยังมีโชคดีอยู่บ้างน่ะเอง...
พลอยไพลินได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจตีหน้ายุ่งอย่างไม่รู้วาเรื่องนี้จะแก้ได้ยังไงดี และแม่เธอสบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอได้แต่พยักหน้าตกลงกับอีกฝ่ายที่ดูจะเป็นความหวังเดียวของเธอ
เหมวันต์ลุกข้ามจากโซฟาตัวที่เขานั่งไปหาหญิงสาวที่เขาหมายใจตรงหน้าเขานั่งลงข้างกายสาว และเลื่อนมือหนาของเขาไปกุมมือบางของเธอ สบตาอย่างจริงใจกับเธอ เขากระชับมือนุ่มน้อยๆ
“งั้น...พลอยเป็นแฟนกับพี่นะ...” เขาบอกกับเธอตรงๆ เลยทีเดียวและการขอครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่อยากจะช่วยแก้ข่าวเท่านั้นแต่เขาอยากจะยึดเธอเอาไว้กับเขาให้เร็วที่สุด แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงแต่เขาจะพิสูจน์ความจริงใจให้เธอได้รู้ และเธอยอมรับความรักเขาอย่างเต็มใจ
“ฮื้อ!! พะ..พี่ใหญ่หมายความว่าไงคะ?” พลอยไพลินมองหน้าอีกฝ่ายที่นั่งเบียดอยู่กับเธอตอนนี้และกุมมือเธอเอาไว้แน่น ไม่ว่าเธอจะพยายามทำยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือเขาได้เลยเหมือนจะบอกเธอกลายๆ ว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยมือเธออย่างนั้นแหละ
“ก็อย่างที่พี่พูดไปแหละ...พลอยเป็นแฟนกับพี่นะครับ?” เขาจ้องเข้าไปในตาเธอที่ตอนนี้มองเขาอย่างตกใจกับเขาขอของเขาตอนนี้เหมือนว่าเขาฉวยโอกาสกับเธอ ถือเอาช่วงเวลาลำบากของเธอให้ไม่มีทางเลี่ยง
“แตะ..แต่เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเป็นแฟนกันเลยนี่คะ?” กว่าเธอจะหาเสียงของตัวเองเจอแล้วถามเขาออกไป
“อาจจะไม่เกี่ยวกับข่าวทั้งหมดแต่ว่าเป็นความรู้สึกของพี่จริงๆ ว่าไงคะเราเป็นแฟนกันนะพี่ชอบพลอยมากไม่ซิ...เรียกว่าชอบไม่ได้ต้องเรียกว่ารักเลยละ...ต้องตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน คิดมากจนไม่รู้จะทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องความรู้สึกที่เกิดกับตัวเอง..และเมื่อพี่มั่นใจแล้วว่าตัวเองรู้สึกยังไงพี่ก็พยายามทำความรู้จักกับพลอยให้มากที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้พี่ยอมเกงานเพื่อจะพายัยสามไปมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะมีโอกาสเจอกับพลอยเมื่อวานนี้” เขาหยุดให้เธอได้ทำความเข้าใจกับสิ่งที่เขาพยายามจะบอกเธอ
“แล้วยังไงคะพี่ใหญ่มั่นใจได้ยังไงคะว่ารู้สึกอย่างนั้นกับพลอยน่ะค่ะ...เราเพิ่งเจอหน้ากันเองนะคะแล้ว..พลอยก็เด็กกว่าพี่ตั้งเยอะ?” เธอรู้ว่าเรื่องอายุจะเป็นอุปสรรคใหญ่สำหรับเธอและเขา เพราะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวส่วนเธอชีวิตเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
“หึๆ พลอยพี่ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะเรื่องอย่างนี้ไม่ใช่ว่าพี่ไม่คิดมาก่อนแต่คนเราหากว่ารักใครแล้วก็สามารถปรับตัวหาคนที่เรารักได้” เขายิ้มให้เธอน้อยๆ และบอกสิ่งที่เขารู้สึกออกไป ไม่ว่ายังไงเขาว่าด้วยพื้นฐานนิสัยเธอและเขาคงไม่ต่างกันมากนัก เท่าที่เขาได้ข้อมูลของเธอมากจากลูกน้องแล้วละก็...
“แต่พลอยไม่...” เธออยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าเรื่องนี้มันเร็วเกินไปเธอพยายามบอกตัวเองว่าเขาคงไม่สนใจเธอที่เป็นเพื่อนน้องสาวและเด็กกว่าเขาเกินรอบหรอก แต่กลายเป็นว่าเขามีใจให้เธอเสียนี่ ทั้งที่เมื่อคืนเธอกะจะถามเพื่อนรักอยู่เหมือนกันว่าเหตุใดพี่ชายเธอที่แสนจะยุ่ง ถึงได้มีเวลามากับพวกเธอได้ทั้งวันแต่ว่าเมื่อคืนเธอมีเรื่องให้คิดมากเลยลืมไปเสียสนิทเลย พอเธอมาเจอเขากลับกลายเป็นว่าเขาสารภาพกับเธอเสียนี่
“พี่รู้ว่าพลอยยังไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดยังไงกับพี่..แต่พี่มั่นใจนะว่าพลอยเองจะต้องรักพี่อย่างไม่สามารถรักใครได้อีก” ชายหนุ่มยิ้มอย่างมั่นใจว่าสามารถทำให้เธอรู้สึกอย่างที่เขาบอกเธอไปได้
“แต่ว่า...” พลอยไพลินเองก็ยังไม่เคยมีคนรักเธอไม่รู้ว่าการคบหากับเขาแล้วเธอจะรู้สึกยังไงมีความสุขมั้ยหรือเป็นเหมือนเพื่อนเธอหลายคนที่มีทุกข์เพราะรัก หรือแม้แต่แม่เธอเองก็มีความทุกข์เพราะความรักเหมือนกัน ทุกข์เพราะผู้ชายไม่มั่นคง...
“นะครับให้พี่มีโอกาสพิสูจน์ตัวเองว่าดีพอสำหรับพลอย...หากว่าถึงตอนนั้นพลอยค่อยตัดสินใจว่ารู้สึกยังไงกับพี่ก็ได้แต่ตอนนี้เป็นแฟนกับพี่นะ” เขาเอ่ยเสียงเว้าวอนเขาไม่เคยต้องวอนขอให้ใครมาเป็นแฟนกับเขามีแต่คนที่อยากจะเสนอตัวมาเป็นเองมากกกว่า
“...ค่ะ..พลอยจะคบกับพี่ใหญ่แต่ว่าเรื่องอื่นอย่าเพิ่งถามพลอยตอนนี้นะคะ” เธอยอมรับปากเขาในที่สุดหลังจากที่ตัดสินใจแล้ว และเธอเป็นคนที่เมื่อตัดสินใจแล้วก็จะไม่ให้อะไรมาทำร้ายเธอได้เลย และหากว่าเธอจะผิดหวังเรื่องที่ตัวเองตัดสินใจไปแล้ว เธอจะไม่โทษใครอื่นนอกจากเธอคนเดียวเท่านั้นเพราะนี่เธอตัดสินใจเลือกเอง
“ขอบคุณครับ..พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้พลอยผิดหวังเลย...” เขายิ้มอย่างยินดีที่ได้ยินคำตอบที่ต้องการ และหลังจากนี้เขาจะได้จัดการเรื่องที่เกิดขึ้นเสียที และข่าวที่ออกไปก็ต้องมีการจัดการกันเสียหน่อย เมื่อกล้าเล่นเขาก็ต้องโดนกันเสียบ้าง เขาไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้นเรื่องอย่างนี้มันยอมกันไม่ได้หรอกทำให้เคยที่เขารักเสียชื่อเสียงขนาดนั้น
“อย่าเพิ่งสัญญาอะไรเลยค่ะ..เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดดีกว่า อย่าเพิ่งพูดถึงอนาคตเลยค่ะ” เธอส่ายหน้าน้อยๆ อย่างไม่อยากจะคาดหวังอะไรมากนัก เธออยากจะทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่า ไม่ใช่ว่าคิดไปถึงวันข้างหน้าแล้วไม่เป็นอย่างที่คาดเอาไว้เธอจะเสียใจเปล่าๆ
“ไม่...พี่สัญญาแล้วและพี่จะทำให้ได้ด้วย..พลอยรอดูได้เลยนะ” เขาบอกอย่างดื้อดึง เมื่อเธอทำท่าเหมือนไม่คิดถึงอนาคตระหว่างเขาและเธอแต่เขาคิดเอาไว้เสร็จสรรพแล้ว และไม่คิดว่าจะเปลี่ยนไปจากที่คิดด้วย
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ธ.ค. 2554, 12:59:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ธ.ค. 2554, 12:59:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 2814
| << ตอนที่ 14 | ตอนที่ 16 >> |
หมูอ้วน 15 ธ.ค. 2554, 13:47:16 น.
หายไปนานเลยนะค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ
หายไปนานเลยนะค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ
คิมหันตุ์ 15 ธ.ค. 2554, 14:47:34 น.
ห้าห้าาาาาาาาาาาาาาา รุกคาด พี่ใหญ่ รีบแย่แล้วเนี่ย
ห้าห้าาาาาาาาาาาาาาา รุกคาด พี่ใหญ่ รีบแย่แล้วเนี่ย
anOO 15 ธ.ค. 2554, 15:28:10 น.
พี่ใหญ่จัดการซะอยู่หมัดเลย อย่าลืมเอาคืนให้พลอยด้วยนะค่ะ
พี่ใหญ่จัดการซะอยู่หมัดเลย อย่าลืมเอาคืนให้พลอยด้วยนะค่ะ