กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 16
ตอนที่ 16
เช้าวันเสาร์หลังจากที่ตกลงคบหาเป็นคนรักกับเหมวันต์ชีวิตธรรมดาของพลอยไพลินก็เปลี่ยนไปทันที เพราะทันทีที่เธอกับเขาตกลงกันได้ ทุกสำนักข่าวก็ได้รับข่าวเกี่ยวกับเรื่องราวพวกเขาทันที และหากว่ามีใครยังกล้าที่จะเขียนข่าวเกี่ยวกับเธอในทางเสียหายรับรองว่าหนังสือเล่มนั้นโดนหมายศาลร่อนไปถึงแน่ เพราะเขาจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด และก็เป็นอย่างที่ชายหนุ่มต้องการทุกสำนักพิมพ์ตีข่าวเกี่ยวกับการคบหาของทั้งคู่ในเชิงหยิกแกมหยอก และบางข่าวก็ออกมาประมาณว่าน่าอิจฉาเธอที่มีคนรักเป็นถึงนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จทั้งยังหล่อและเป็นที่หมายปองของสาวๆ หลายคน
แต่สำหรับเธอแล้วการถูกกล่าวถึงในหน้าหนังสือพิมพ์แม้จะในด้านที่ดี แต่เธอก็ยังไม่ชินอยู่ดี ก็เธอเป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยปีสุดท้ายนะจะมาเป็นข่าวอย่างนี้ก็กระไรอยู่ แต่สิ่งที่เธอเห็นข่าวแล้วสบายใจมากที่สุดเห็นจะเป็นแม่ของเธอเอง ที่ท่านเองแม้จะไม่พูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก แต่ท่านก็ดูจะสบายใจมากกว่าที่เธอเป็นของกำนัลอย่างที่ข่าวลงไปก่อนหน้า
หลังจากที่ตกลงกับชายหนุ่มว่าจะให้โอกาสเขาพิสูจน์ตัวเองว่าเขาสามารถละลายใจเธอได้แล้ว เขาก็กลายมาเป็นแขกประจำของบ้านแม้จะไม่นานมากนัก เพียงแค่ไม่กี่วันเขาก็ทำความคุ้นเคยกับแม่และพี่สาวเธอได้อย่างสนิทสนม ต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง ไหนจะต้องตอบคำถามเพื่อนรักทั้งสองคนเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกเธอก็เล่าออกไปตรงๆ และไม่คิดปิดบังด้วย วันนี้เป็นช่วงเช้าของวันหยุดและยังเป็นวันคล้ายวันเกิดของเพื่อนรักเธอด้วย พลอยไพลินกะว่าจะไปงานในช่วงบ่ายแต่คนเอาแต่ใจคนนั้นก็บอกว่าจะมารับเธอให้ออกไปด้วยกัน เพราะเขาจะพาเธอและน้องๆ ไปที่วัดเพื่อทำบุญวันเกิดก่อนกลับมางานตอนเย็นที่บ้าน
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“พลอยเสร็จยัง?...พี่ใหญ่มารับแล้วนะ” เพชรไพลินที่อาสาเดินขึ้นมาตามน้องสาวให้ลงไปพบใครบางคนที่มาบ้านพวกเธอทุกวันในช่วงเช้าและเย็นหลังเลิกงาน
“ค้า..แป๊บเดียวพี่เพชร” เธอร้องตะโกนออกไปให้พี่สาวที่เคาะห้องเธออยู่ตอนนี้
“เร็วๆ หน่อยนะพี่เขามารอแล้ว” เพชรไพลินบอกก่อนจะเดินผละไป
“จ้า..” พลอยไพลินรับคำและรีบแต่งตัวให้เสร็จโดยเร็ว ‘คนบ้า..มาเร็วจริงๆ เลยเชียวให้เวลาแต่งตัวหน่อยไม่ได้รึไงยะ’ เธอได้แต่ค้อนลมค้อนแล้งไปให้คนที่อยู่ด้านล่างและเขาคงไม่รับรู้ด้วยว่าเธอค่อนว่าเขาอยู่ตอนนี้ เหมวันต์จะเป็นอย่างนี้เสมอหากบอกว่าจะมารับเขาก็ต้องมาก่อนเวลาเสมอๆ จนเธอต้องรีบตื่นขึ้นมาโดยปริยายเพราะพี่สาวเธอที่ดูเหมือนจะแปรพักตร์เป็นคนที่ขึ้นมาเร่งเธอแทนเขา
เพชรไพลินได้แต่อมยิ้มน้อยๆ และส่ายหน้าอย่างระอาใจ เธอได้แต่คิดว่าคู่นี้จะเป็นไงต่อไปเพราะอีกคนก็ท่าทางเป็นผู้ใหญ่เสียเหลือเกิน แต่น้องสาวเธอออกจะรั่วๆ ด้วยซ้ำและนิสัยยังเป็นเด็กอยู่มากทีเดียว เขาจะทนน้องสาวเธอได้มากน้อยแค่ไหนกันนะ
ตอนแรกที่รู้ข่าวจากน้องสาวว่าตกลงใจคบหากับพี่ใหญ่แห่งตระกูลอภิชัยสุทธิธรรมที่เป็นที่หมายปองของสาวๆ ค่อนประเทศ เธออยากรู้แค่ว่าน้องสาวรู้สึกยังไงเกี่ยวกับการคบหากันครั้งนี้ เธอได้รับคำตอบแค่การส่ายหน้าไปมาเท่านั้น แล้วก็เดินจากไป..แต่เธอเห็นว่าเหมวันต์มองน้องสาวเธอด้วยสายตาแบบไหน มันทั้งรักและห่วงหาอาธรณ์อย่างมาก ถ้าน้องสาวเธอรู้ใจตัวเองเร็วๆ ก็ดีนะว่ารู้สึกยังไง
“พี่ใหญ่รอซักครู่นะคะเดี๋ยวพลอยก็คงลงมาค่ะ” เพชรไพลินเดินลงมาหาอีกฝ่ายที่นั่งรออยู่หลังจากที่มาแล้วเธออาสาขึ้นไปเร่งน้องสาวให้ทั้งทีอีกฝ่ายบอกว่าไม่เป็นไรเพราะเขามาเร็วเองยังไม่ถึงเวลานัดเลย
“ขอบใจเพชรมากนะแต่ปล่อยพลอยเขาเถอะ...” เหมวันต์เอ่ยด้วยรอยยิ้มหลังจากที่อีกฝ่ายเดินกลับมาและบอกเขาตอนนี้ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้รีบอะไรด้วยแค่อยากจะมาดูว่าคนน่ารักของเขาจะเบี้ยวหรือเปล่า เพราะตอนที่โทรมาเธอดูเหมือนว่าไม่อยากจะไปด้วยแต่เขาดึงดันเลยต้องมาเร็วหน่อย
“พี่ใหญ่น่ะตามใจยัยพลอยมากไปรึเปล่าคะ..เดี๋ยวก็ได้ใจใหญ่หรอกค่ะ” เพชรไพลินทำหน้ายู่เมื่ออีกฝ่ายค่อนข้างเอาใจน้องสาวเธอเหลือเกิน
“หึๆ พี่ว่าไม่หรอกบางครั้งพี่เองก็เอาแต่ใจเหมือนกันอย่างวันนี้พลอยเขาไม่อยากไปเพราะบอกว่าเป็นเรื่องของครอบครัว...เธอไม่อยากไปให้วุ่นวาย” เขาบอกเธออย่างอารมณ์ดี และเขาก็รู้ดีว่าเขาบังคบเธอบางครั้งไม่รู้ว่าเธอจะเบื่อรึเปล่ากับการกระทำของเขา
“พลอยเขาก็อย่างนี้แหละค่ะเกรงใจคนไปหมด” เพชรไพลินได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ และรู้ว่าน้องสาวค่อนข้างขี้เกรงใจคนอื่นมาก คงไม่อยากเป็นส่วนเกินของใครเพราะเคยโดนทำอย่างนั้นมาแล้วนี่นา
“นินทาอะไรพลอยคะเนี่ย” พลอยไพลินเดินลงมาจากห้องนอนตัวเองและเห็นว่าพี่สาวและชายหนุ่มกำลังนั่งคุยกันอยู่และคงไม่พ้นเรื่องเธอแน่ เธอเลยรีบเดินเข้ามา
“อะไรยัยพลอย..อย่ามากล่าวหานะ” เพชรไพลินโวยวายน้องสาวอย่างหยอกเย้า แต่เหมวันต์กลับมองคนที่เข้ามาใหม่เธอมาในชุดแซคสั้นแค่เข่าสีขาวมีกระดุมผ่าหน้าคล้ายๆ เสื้อโค้ทแต่บางกว่าเยอะ...ดูเรียบร้อยมาก
“เสร็จแล้วเหรอคะ...” เขายืนขึ้นและเดินมาหาหญิงสาวที่เขามีใจให้และกุมมือบางเอาไว้หลวมๆ “ไม่เอาค่ะไม่ทำหน้าอย่างนั้นซิคะพี่กับพี่เพชรไมได้นินทาพลอยหรอกน่า..เราแค่คุยกันธรรมดาเอง” เขาปะเหลาะคนรักที่มองหน้าเขานิ่ง
“แล้วไปเถอะค่ะ...พี่เพชรไม่ไปกับเราจริงเหรอคะ?” เธอมองหน้าพี่สาวที่ไม่ยอมไปกับเธอด้วย แม้ว่าเธอจะสนิทกับเขมวันต์ก็ตามแต่เธอยังไม่ชินกับสถานะใหม่เลย และตอนที่เพื่อนเธอรู้เรื่องก็ล้อเธอไม่หยุดทำเอาเธอทำหน้าไม่ถูกเลย ไม่คิดว่าจะมีคนรักเลยนี่นาแล้วเป็นคนที่หลายคนหมายปองอีกตะหาก
“งั้นพี่ไปก่อนนะเพชรแล้วตอนเย็นอย่าลืมไปละไม่งั้นยัยสามงอนแน่” เหมวันต์เอ่ยบอกอีกฝ่าย
“ค่ะไม่เบี้ยวแน่นอนค่ะรับรอง..” หญิงสาวรับคำแข็งขันและยิ้มตามหลังทั้งคู่ไป และพอเห็นว่าทั้งคู่ขึ้นรถและขับออกไปแล้วเธอก็เดินไปที่ห้องนอนตัวเองเพื่อเคลียร์งานที่เหลือเพื่อที่ตอนเย็นจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวเพราะเรื่องงานอีก และจะได้ไปงานเลี้ยงที่บ้านชายหนุ่มอย่างสบายใจ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
เพชรไพลินที่กำลังนั่งตรวจงานอยู่ตอนนี้มองไปที่ประตูเมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะที่หน้าห้องของตัวเอง “เข้ามาเลยค่ะไม่ได้ล็อค” เธอตะโกนออกไปและก็เห็นว่าคนที่เข้ามาคือแม่ของเธอ
“อ้าว..แม่เองเหรอคะ?” เธอมองหน้ามารดาของเธอที่เดินเข้ามาในห้องของเธอและท่านเดินไปนั่งที่เตียงของเธอ เพชรไพลินงานเอกสารแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ ท่าน
“จ้ะ..งานยุ่งมากเหรอลูกเพชร...ให้แม่ช่วยมั้ย?” ท่านลูบผมของลูกสาวคนโตเบาๆ สายตาที่มองมันบ่งบอกว่าท่านเป็นห่วงลูกสาวมาก เพราะเพชรไพลินเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการช่วยงานของท่านตอนนี้และงานหนักก็ตกอยู่ที่อีกฝ่ายอย่างมาก
เพชรไพลินเอนตัวไปซบที่ไหล่ของท่านแล้วกอดเอวคุณไพลินเอาไว้หลวมๆ “ไม่หรอกค่ะแม่..เรื่องแค่นี้เองพอดีว่าเพชรไม่อยากให้งานมันค้างเลยหยิบติดมือมาด้วยแม่ไม่ต้องห่วงเพชรหอกรค่ะ แม่เองก็งานหนักอยู่แล้วนะคะ..แม่มาหาเพชรมีอะไรรึเปล่าคะ?” เธอถามท่านทันทีปกติท่านจะไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะมีงานที่ต้องออกไปสมาคมเกี่ยวกับเด็กถูกทิ้งอยู่ตลอดและท่านก็เป็นคนที่เริ่มต้นทำมันมาตั้งแต่ที่ตั้งหลักได้ และเธอก็เห็นมันมาตั้งแต่เด็กว่าท่านตั้งใจช่วยเด็กพวกนั้นจริงๆ เด็กที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง
“เปล่าหรอก...แม่แค่เป็นห่วงเพชรน่ะลูกตอนนี้น้องเองก็มีคนคอยดูแลอย่างคุณใหญ่แล้ว แต่เพชรละลูกยังไม่มีใครที่ถูกใจเลยเหรอ?” ท่านมองหน้าลูกสาวแสนสวยของท่านที่ยังไม่มีใครเสียที อาจจะเพราะเรื่องราวของท่านที่มีผลต่อลูกสาว
“อิๆ ไม่ต้องห่วงเพชรหรอกค่ะแม่...อย่างเพชรน่ะคงถูกสาปน่ะค่ะ..ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย” เธอหัวเราะออกมาอย่างขืนๆ เธอยังไม่เจอใครที่ทำให้เธอใจสั่นได้เลย...เว้นแต่...คงไม่ใช่หรอก...เธอพยายามบอกตัวเองอย่างนั้น
“ใครกันที่จะมาสาปลูกแม่..เพชรน่ะทั้งสวยทั้งเก่งนะลูกจะอยู่คนเดียวได้ยังไงกันละ?” ท่านเชยคางลูกสาวคนโตที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำงานตอนนี้และท่านก็ห่วงลูกสาวคนนี้มาก เพราะดูเหมือนว่าเรื่องราวของท่านเองจะมีผลกระทบกับลูกสาวคนนี้มากที่สุดและทำให้ลูกสาวของท่านยังไม่ยอมเชื่อใจในความรักเสียที
“โธ่..แม่คะเพชรเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดกั้นตัวเองนะคะแต่คนที่เข้ามาจีบเพชรน่ะเขาไม่สู้ซักคนเดียว ส่วนใหญ่เข้ามาเพราะรูปลักษณ์ภายนอกของเพชรเท่านั้นเอง...อย่างนี้เหรอคะจะให้เพชรมอบใจให้ดูแลน่ะค่ะ?” เธออุทธรณ์ออกมาเสียงอ่อย เพราะเธอเองก็ใช่ว่าจะปิดกั้นตัวเองอะไรแต่ว่าการที่เธอจะมอบใจให้ใครดูแลเธอละก็เขาคนนั้นต้องมีอะไรหลายที่มากกว่าความรัก...
“แต่ก็อย่าเลือกมากนักละเดี๋ยวจะไม่มีหนุ่มๆ คนไหนกล้าเข้ามาหานะลูก...” ท่านเองก็ยังหวังว่าลูกสาวคนนี้จะมีคนที่รักและคอยดูแลเอาใจใส่อย่างลูกสาวคนเล็กที่ตอนนี้ท่านหมดห่วงไปแล้ว แม้ว่าตอนแรกจะมีเรื่องให้ท่านไม่สบายใจแต่เพราะความเชื่อใจลูกสาวทำให้ท่านไม่ต้องห่วงอะไรมาก และรู้ว่าข่าวที่ออกมานั้นมาจากใครทำให้ท่านรู้ว่าต้องวางตัวยังไงอีกด้วย
“แม่ขา..เรื่องอย่างนี้ต้องเลือกดีๆ ค่ะไม่งั้นเราแย่เองนะคะที่ต้องอยู่กับคนไม่ดี” เธอบอกแม่เสียงอ้อน หวังว่าชาตินี้จะมีใครที่ทำให้เธอรักและสามารถปล่อยใจให้เขาดูแลได้นะไม่งันเธออาจจะต้องอยู่บนคานไปจนแก่ตายแน่เลย
“จ้ะ...แม่เชื่อเพชรนะแล้ววันนี้ไม่ออกไปกับน้องละ?” ท่านอดจะถามอย่างห่วงใยไม่ได้เห็นลูกสาวไม่ยอมออกไปไหนเลยวันนี้
“อ๋อ...เพชรนัดกับจีจี้เอาไว้ค่ะ...ว่าจะไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้น้องสามก่อนน่ะค่ะแม่..ยังไม่ได้ของที่ต้องการเลยค่ะ” เพชรไพลินบอกตามตรงที่เธอไม่ไปด้วยกับน้องสาววันนี้ก็เพราะเหตุนี้ละ
“งั้นหรอกเหรอ...เถอะถ้าเพชรไม่เป็นอะไรแม่ก็หายห่วงแม่เองก็ว่าจะไปสมาคมเสียหน่อยนะ...แม่ไปก่อนละ” ท่านเอ่ยออกมาแล้วลุกเดินออกจากห้องลูกสาวคนโตไป เห็นอย่างนี้ท่านค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย เพราะว่าท่านกลัววาลูกสาวจะมัวแต่ทำงานมากเกินไปแล้วตัวเองอยู่คนเดียวตอนอายุมากไปแล้ว
“คุณแม่ก็อย่าหักโหมงานมากนะคะ” แม้จะรู้ว่างานที่สมาคมหนักมาก ทั้งที่ดูเหมือนจะเป็นงานง่ายๆ แต่กลายเป็นว่ามีเรื่องให้ต้องแก้กันแทบทุกวัน ทำให้บางครั้งที่พวกเธอไปช่วยงานที่สมาคมทำให้เห็นปัญหาต่างๆ มากมายเลยทีเดียว และอดที่จะเป็นห่วงแม่ของเธอไม่ได้
เมื่อเห็นว่าแม่ของเธอเดินออจากห้องไปแล้วเพชรไพลินก็หันมาสนใจงานของตัวเองต่อ เพราะหลังจากนี้เธอก็จะได้ออกไปดูของขวัญวันเกิดให้กับเจ้าของวันคล้ายวันเกิดวันนี้
ห้างฯ รอยัล ที่บริเวณชั้นหนึ่งเป็นร้านคอฟฟี่ช๊อป เพชรไพลินในชุดกางเกงขาสั้นสีเหลืองสดกับเสื้อชีฟองสายเดี่ยวสีน้ำเงินเข้มมีระบายบริเวณหน้าอกและปักเลื่อม และรองเท้าส้นสูงสีเหลือง ทำให้เธอดูเป็นสาวมั่น หญิงสาวนั่งจิบกาแฟขณะนั่งรอคนที่เธอนัดเอาไว้แล้ว
หญิงสาวเหลือบสายตาไปรอบๆ ร้านอย่างเคยชินและพลันสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นคนที่เธอนัดเอาไว้ เพชรไพลินยกมือขึ้นแล้วโบกให้อีกฝ่ายเห็นว่าเธอนั่งรออยู่
“เพชร..ขอโทษจริงๆ นะแกวันนี้มีงานด่วนเข้ามาน่ะ เลยมาช้า” จิดาพรตรงมาหาเพื่อนสาวที่ดูเปรี้ยวจี้ดโดนใจเหลือเกินวันนี้ หญิงสาวเจ้าของห้างมาในชุดกางเกงกระโปรงสั้นสีครีมและเสื้อเชิ้ตสีชมพู
“ไม่เป็นไรแก...ว่าแต่กินอะไรก่อนดีกว่ามั้ย?” เพชรไพลินเองก็ไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้ว เพราะว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนงานยุ่งอยู่ช่วงนี้ และเธอเองก็ได้นั่งมองอะไรเพลินๆ อีกด้วย
“อืม...ดีเหมือนกันฉันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยวะ...” เธอบ่นออกมาหลังจากที่หาที่นั่งให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว “ว่าแต่แกสั่งอะไรรึยังวะ?” เธอมองหน้าเพื่อนสาวอย่างข้องใจ
“สั่งสปาร์เก็ตตี้ไปแล้วแกเอาด้วยมั้ยละ?” เพชรไพลินบอกเสียงเรียบ ขณะที่มองเพื่อนกำลังเปิดดูเมนูอาหารอย่างเย็นใจ
“เอาเหมือนแกแล้วกัน..น้องคะสั่งอาหารหน่อย” จิดาพรโบกมือเรียกพนักงานที่กำลังเดินมาทางพวกเธออยู่ตอนนี้ และสั่งรายการอาหารที่เธอต้องการทันที ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างออกรสแม้จะเจอกันตลอดแต่ก็มีเรื่องให้ต้องพูดกันตลอด อย่างตอนนี้พวกเธอก็คุยเรื่องน้องสาวของเพชรไพลินที่เป็นที่พูดถึงของหลายๆ คนและในหลายๆ รูปแบไม่ว่าจะเป็นพูดอย่างร่วมยินดี อิจฉาริษยา แต่ก็มีเพียงคาวามคิดเท่านั้นเอง...
“จริงซิ...ยัยเพชรแกชวนฉันไปงานวันเกิดเพื่อนยัยพลอยอย่างนี้มันจะไม่น่าเกลียดเหรอวะ?” อดที่จะกังวลเรื่องนั้นไม่ได้เพราะเธอเองก็ไม่ได้สนิทสนมกับคนบ้านนั้นมากนัก รู้จักแต่พี่ชายของพวกเธอตามงานมากกว่า
“คงไม่หรอกมั้ง?..” เพชรไพลินได้แต่ไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่แน่ใจมากนัก เพราะว่าเธอเองก็ใช่ว่าจะสนิทกับสองพี่น้องมากนักเธอรู้จักแต่น้องสาวอีกฝ่ายเท่านั้นเอง การจะให้เธอไปงานคนเดียวมันก็ไม่มั่นใจนัก การชวนเพื่อนสาวไปด้วยคงเป็นการแก้อาการเก้อของเธอได้บ้างแหละเพราะว่าเธอยังไม่รู้ว่าจะเจอน้องสาวเธอเลยรึเปล่าน่ะซิมีเพื่อนไปด้วยยังไงก็อุ่นใจมากกว่าแหละ
“แน่ใจนะเว้ย...บ้านนี้เขายิ่งโลกส่วนตัวสูงอยู่ด้วยเห็นว่างานวันเกิดวันนี้เป็นงานเลี้ยงส่วนตัวเสียด้วยนี่นา มีแต่คนที่สนิทกับครอบครัวจริงๆ เท่านั้นเอง” จิดาพรทวนคำอย่างไม่แน่ใจนัก เธอเองก็พอจะรู้จักสองหนุ่มพี่น้องตระกูลนี้มาบ้างจากข่าวและการเจอกันตามงานต่างๆ ทำให้รู้สองหนุ่มค่อนข้างมีความเป็นตัวเองสูงทีเดียว
“น่า..แกอย่าพูดมาก..นั่นของกินมาแล้ว” เธอเห็นว่าพนักงานกำลังนำอาหารของพวกเธอมาเสิร์ฟให้พอดี เลยหาโอกาสเบี่ยงเบนความสนใจกับอีกฝ่ายแล้วเริ่มทานอาหารก่อนเพราะพวกเธอต้องไปเดินหาซื้อของขวัญวันเกิดอีก ยังไม่รู้ว่าจะได้อะไรที่ถูกใจรึเปล่าน่ะซิ แต่ยังไงก็ต้องให้ได้ของขวัญที่เหมาะกับเจ้าของวันคล้ายวันเกิดวันนี้
เช้าวันเสาร์หลังจากที่ตกลงคบหาเป็นคนรักกับเหมวันต์ชีวิตธรรมดาของพลอยไพลินก็เปลี่ยนไปทันที เพราะทันทีที่เธอกับเขาตกลงกันได้ ทุกสำนักข่าวก็ได้รับข่าวเกี่ยวกับเรื่องราวพวกเขาทันที และหากว่ามีใครยังกล้าที่จะเขียนข่าวเกี่ยวกับเธอในทางเสียหายรับรองว่าหนังสือเล่มนั้นโดนหมายศาลร่อนไปถึงแน่ เพราะเขาจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด และก็เป็นอย่างที่ชายหนุ่มต้องการทุกสำนักพิมพ์ตีข่าวเกี่ยวกับการคบหาของทั้งคู่ในเชิงหยิกแกมหยอก และบางข่าวก็ออกมาประมาณว่าน่าอิจฉาเธอที่มีคนรักเป็นถึงนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จทั้งยังหล่อและเป็นที่หมายปองของสาวๆ หลายคน
แต่สำหรับเธอแล้วการถูกกล่าวถึงในหน้าหนังสือพิมพ์แม้จะในด้านที่ดี แต่เธอก็ยังไม่ชินอยู่ดี ก็เธอเป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยปีสุดท้ายนะจะมาเป็นข่าวอย่างนี้ก็กระไรอยู่ แต่สิ่งที่เธอเห็นข่าวแล้วสบายใจมากที่สุดเห็นจะเป็นแม่ของเธอเอง ที่ท่านเองแม้จะไม่พูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก แต่ท่านก็ดูจะสบายใจมากกว่าที่เธอเป็นของกำนัลอย่างที่ข่าวลงไปก่อนหน้า
หลังจากที่ตกลงกับชายหนุ่มว่าจะให้โอกาสเขาพิสูจน์ตัวเองว่าเขาสามารถละลายใจเธอได้แล้ว เขาก็กลายมาเป็นแขกประจำของบ้านแม้จะไม่นานมากนัก เพียงแค่ไม่กี่วันเขาก็ทำความคุ้นเคยกับแม่และพี่สาวเธอได้อย่างสนิทสนม ต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง ไหนจะต้องตอบคำถามเพื่อนรักทั้งสองคนเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกเธอก็เล่าออกไปตรงๆ และไม่คิดปิดบังด้วย วันนี้เป็นช่วงเช้าของวันหยุดและยังเป็นวันคล้ายวันเกิดของเพื่อนรักเธอด้วย พลอยไพลินกะว่าจะไปงานในช่วงบ่ายแต่คนเอาแต่ใจคนนั้นก็บอกว่าจะมารับเธอให้ออกไปด้วยกัน เพราะเขาจะพาเธอและน้องๆ ไปที่วัดเพื่อทำบุญวันเกิดก่อนกลับมางานตอนเย็นที่บ้าน
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“พลอยเสร็จยัง?...พี่ใหญ่มารับแล้วนะ” เพชรไพลินที่อาสาเดินขึ้นมาตามน้องสาวให้ลงไปพบใครบางคนที่มาบ้านพวกเธอทุกวันในช่วงเช้าและเย็นหลังเลิกงาน
“ค้า..แป๊บเดียวพี่เพชร” เธอร้องตะโกนออกไปให้พี่สาวที่เคาะห้องเธออยู่ตอนนี้
“เร็วๆ หน่อยนะพี่เขามารอแล้ว” เพชรไพลินบอกก่อนจะเดินผละไป
“จ้า..” พลอยไพลินรับคำและรีบแต่งตัวให้เสร็จโดยเร็ว ‘คนบ้า..มาเร็วจริงๆ เลยเชียวให้เวลาแต่งตัวหน่อยไม่ได้รึไงยะ’ เธอได้แต่ค้อนลมค้อนแล้งไปให้คนที่อยู่ด้านล่างและเขาคงไม่รับรู้ด้วยว่าเธอค่อนว่าเขาอยู่ตอนนี้ เหมวันต์จะเป็นอย่างนี้เสมอหากบอกว่าจะมารับเขาก็ต้องมาก่อนเวลาเสมอๆ จนเธอต้องรีบตื่นขึ้นมาโดยปริยายเพราะพี่สาวเธอที่ดูเหมือนจะแปรพักตร์เป็นคนที่ขึ้นมาเร่งเธอแทนเขา
เพชรไพลินได้แต่อมยิ้มน้อยๆ และส่ายหน้าอย่างระอาใจ เธอได้แต่คิดว่าคู่นี้จะเป็นไงต่อไปเพราะอีกคนก็ท่าทางเป็นผู้ใหญ่เสียเหลือเกิน แต่น้องสาวเธอออกจะรั่วๆ ด้วยซ้ำและนิสัยยังเป็นเด็กอยู่มากทีเดียว เขาจะทนน้องสาวเธอได้มากน้อยแค่ไหนกันนะ
ตอนแรกที่รู้ข่าวจากน้องสาวว่าตกลงใจคบหากับพี่ใหญ่แห่งตระกูลอภิชัยสุทธิธรรมที่เป็นที่หมายปองของสาวๆ ค่อนประเทศ เธออยากรู้แค่ว่าน้องสาวรู้สึกยังไงเกี่ยวกับการคบหากันครั้งนี้ เธอได้รับคำตอบแค่การส่ายหน้าไปมาเท่านั้น แล้วก็เดินจากไป..แต่เธอเห็นว่าเหมวันต์มองน้องสาวเธอด้วยสายตาแบบไหน มันทั้งรักและห่วงหาอาธรณ์อย่างมาก ถ้าน้องสาวเธอรู้ใจตัวเองเร็วๆ ก็ดีนะว่ารู้สึกยังไง
“พี่ใหญ่รอซักครู่นะคะเดี๋ยวพลอยก็คงลงมาค่ะ” เพชรไพลินเดินลงมาหาอีกฝ่ายที่นั่งรออยู่หลังจากที่มาแล้วเธออาสาขึ้นไปเร่งน้องสาวให้ทั้งทีอีกฝ่ายบอกว่าไม่เป็นไรเพราะเขามาเร็วเองยังไม่ถึงเวลานัดเลย
“ขอบใจเพชรมากนะแต่ปล่อยพลอยเขาเถอะ...” เหมวันต์เอ่ยด้วยรอยยิ้มหลังจากที่อีกฝ่ายเดินกลับมาและบอกเขาตอนนี้ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้รีบอะไรด้วยแค่อยากจะมาดูว่าคนน่ารักของเขาจะเบี้ยวหรือเปล่า เพราะตอนที่โทรมาเธอดูเหมือนว่าไม่อยากจะไปด้วยแต่เขาดึงดันเลยต้องมาเร็วหน่อย
“พี่ใหญ่น่ะตามใจยัยพลอยมากไปรึเปล่าคะ..เดี๋ยวก็ได้ใจใหญ่หรอกค่ะ” เพชรไพลินทำหน้ายู่เมื่ออีกฝ่ายค่อนข้างเอาใจน้องสาวเธอเหลือเกิน
“หึๆ พี่ว่าไม่หรอกบางครั้งพี่เองก็เอาแต่ใจเหมือนกันอย่างวันนี้พลอยเขาไม่อยากไปเพราะบอกว่าเป็นเรื่องของครอบครัว...เธอไม่อยากไปให้วุ่นวาย” เขาบอกเธออย่างอารมณ์ดี และเขาก็รู้ดีว่าเขาบังคบเธอบางครั้งไม่รู้ว่าเธอจะเบื่อรึเปล่ากับการกระทำของเขา
“พลอยเขาก็อย่างนี้แหละค่ะเกรงใจคนไปหมด” เพชรไพลินได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ และรู้ว่าน้องสาวค่อนข้างขี้เกรงใจคนอื่นมาก คงไม่อยากเป็นส่วนเกินของใครเพราะเคยโดนทำอย่างนั้นมาแล้วนี่นา
“นินทาอะไรพลอยคะเนี่ย” พลอยไพลินเดินลงมาจากห้องนอนตัวเองและเห็นว่าพี่สาวและชายหนุ่มกำลังนั่งคุยกันอยู่และคงไม่พ้นเรื่องเธอแน่ เธอเลยรีบเดินเข้ามา
“อะไรยัยพลอย..อย่ามากล่าวหานะ” เพชรไพลินโวยวายน้องสาวอย่างหยอกเย้า แต่เหมวันต์กลับมองคนที่เข้ามาใหม่เธอมาในชุดแซคสั้นแค่เข่าสีขาวมีกระดุมผ่าหน้าคล้ายๆ เสื้อโค้ทแต่บางกว่าเยอะ...ดูเรียบร้อยมาก
“เสร็จแล้วเหรอคะ...” เขายืนขึ้นและเดินมาหาหญิงสาวที่เขามีใจให้และกุมมือบางเอาไว้หลวมๆ “ไม่เอาค่ะไม่ทำหน้าอย่างนั้นซิคะพี่กับพี่เพชรไมได้นินทาพลอยหรอกน่า..เราแค่คุยกันธรรมดาเอง” เขาปะเหลาะคนรักที่มองหน้าเขานิ่ง
“แล้วไปเถอะค่ะ...พี่เพชรไม่ไปกับเราจริงเหรอคะ?” เธอมองหน้าพี่สาวที่ไม่ยอมไปกับเธอด้วย แม้ว่าเธอจะสนิทกับเขมวันต์ก็ตามแต่เธอยังไม่ชินกับสถานะใหม่เลย และตอนที่เพื่อนเธอรู้เรื่องก็ล้อเธอไม่หยุดทำเอาเธอทำหน้าไม่ถูกเลย ไม่คิดว่าจะมีคนรักเลยนี่นาแล้วเป็นคนที่หลายคนหมายปองอีกตะหาก
“งั้นพี่ไปก่อนนะเพชรแล้วตอนเย็นอย่าลืมไปละไม่งั้นยัยสามงอนแน่” เหมวันต์เอ่ยบอกอีกฝ่าย
“ค่ะไม่เบี้ยวแน่นอนค่ะรับรอง..” หญิงสาวรับคำแข็งขันและยิ้มตามหลังทั้งคู่ไป และพอเห็นว่าทั้งคู่ขึ้นรถและขับออกไปแล้วเธอก็เดินไปที่ห้องนอนตัวเองเพื่อเคลียร์งานที่เหลือเพื่อที่ตอนเย็นจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวเพราะเรื่องงานอีก และจะได้ไปงานเลี้ยงที่บ้านชายหนุ่มอย่างสบายใจ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
เพชรไพลินที่กำลังนั่งตรวจงานอยู่ตอนนี้มองไปที่ประตูเมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะที่หน้าห้องของตัวเอง “เข้ามาเลยค่ะไม่ได้ล็อค” เธอตะโกนออกไปและก็เห็นว่าคนที่เข้ามาคือแม่ของเธอ
“อ้าว..แม่เองเหรอคะ?” เธอมองหน้ามารดาของเธอที่เดินเข้ามาในห้องของเธอและท่านเดินไปนั่งที่เตียงของเธอ เพชรไพลินงานเอกสารแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ ท่าน
“จ้ะ..งานยุ่งมากเหรอลูกเพชร...ให้แม่ช่วยมั้ย?” ท่านลูบผมของลูกสาวคนโตเบาๆ สายตาที่มองมันบ่งบอกว่าท่านเป็นห่วงลูกสาวมาก เพราะเพชรไพลินเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการช่วยงานของท่านตอนนี้และงานหนักก็ตกอยู่ที่อีกฝ่ายอย่างมาก
เพชรไพลินเอนตัวไปซบที่ไหล่ของท่านแล้วกอดเอวคุณไพลินเอาไว้หลวมๆ “ไม่หรอกค่ะแม่..เรื่องแค่นี้เองพอดีว่าเพชรไม่อยากให้งานมันค้างเลยหยิบติดมือมาด้วยแม่ไม่ต้องห่วงเพชรหอกรค่ะ แม่เองก็งานหนักอยู่แล้วนะคะ..แม่มาหาเพชรมีอะไรรึเปล่าคะ?” เธอถามท่านทันทีปกติท่านจะไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะมีงานที่ต้องออกไปสมาคมเกี่ยวกับเด็กถูกทิ้งอยู่ตลอดและท่านก็เป็นคนที่เริ่มต้นทำมันมาตั้งแต่ที่ตั้งหลักได้ และเธอก็เห็นมันมาตั้งแต่เด็กว่าท่านตั้งใจช่วยเด็กพวกนั้นจริงๆ เด็กที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง
“เปล่าหรอก...แม่แค่เป็นห่วงเพชรน่ะลูกตอนนี้น้องเองก็มีคนคอยดูแลอย่างคุณใหญ่แล้ว แต่เพชรละลูกยังไม่มีใครที่ถูกใจเลยเหรอ?” ท่านมองหน้าลูกสาวแสนสวยของท่านที่ยังไม่มีใครเสียที อาจจะเพราะเรื่องราวของท่านที่มีผลต่อลูกสาว
“อิๆ ไม่ต้องห่วงเพชรหรอกค่ะแม่...อย่างเพชรน่ะคงถูกสาปน่ะค่ะ..ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย” เธอหัวเราะออกมาอย่างขืนๆ เธอยังไม่เจอใครที่ทำให้เธอใจสั่นได้เลย...เว้นแต่...คงไม่ใช่หรอก...เธอพยายามบอกตัวเองอย่างนั้น
“ใครกันที่จะมาสาปลูกแม่..เพชรน่ะทั้งสวยทั้งเก่งนะลูกจะอยู่คนเดียวได้ยังไงกันละ?” ท่านเชยคางลูกสาวคนโตที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำงานตอนนี้และท่านก็ห่วงลูกสาวคนนี้มาก เพราะดูเหมือนว่าเรื่องราวของท่านเองจะมีผลกระทบกับลูกสาวคนนี้มากที่สุดและทำให้ลูกสาวของท่านยังไม่ยอมเชื่อใจในความรักเสียที
“โธ่..แม่คะเพชรเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดกั้นตัวเองนะคะแต่คนที่เข้ามาจีบเพชรน่ะเขาไม่สู้ซักคนเดียว ส่วนใหญ่เข้ามาเพราะรูปลักษณ์ภายนอกของเพชรเท่านั้นเอง...อย่างนี้เหรอคะจะให้เพชรมอบใจให้ดูแลน่ะค่ะ?” เธออุทธรณ์ออกมาเสียงอ่อย เพราะเธอเองก็ใช่ว่าจะปิดกั้นตัวเองอะไรแต่ว่าการที่เธอจะมอบใจให้ใครดูแลเธอละก็เขาคนนั้นต้องมีอะไรหลายที่มากกว่าความรัก...
“แต่ก็อย่าเลือกมากนักละเดี๋ยวจะไม่มีหนุ่มๆ คนไหนกล้าเข้ามาหานะลูก...” ท่านเองก็ยังหวังว่าลูกสาวคนนี้จะมีคนที่รักและคอยดูแลเอาใจใส่อย่างลูกสาวคนเล็กที่ตอนนี้ท่านหมดห่วงไปแล้ว แม้ว่าตอนแรกจะมีเรื่องให้ท่านไม่สบายใจแต่เพราะความเชื่อใจลูกสาวทำให้ท่านไม่ต้องห่วงอะไรมาก และรู้ว่าข่าวที่ออกมานั้นมาจากใครทำให้ท่านรู้ว่าต้องวางตัวยังไงอีกด้วย
“แม่ขา..เรื่องอย่างนี้ต้องเลือกดีๆ ค่ะไม่งั้นเราแย่เองนะคะที่ต้องอยู่กับคนไม่ดี” เธอบอกแม่เสียงอ้อน หวังว่าชาตินี้จะมีใครที่ทำให้เธอรักและสามารถปล่อยใจให้เขาดูแลได้นะไม่งันเธออาจจะต้องอยู่บนคานไปจนแก่ตายแน่เลย
“จ้ะ...แม่เชื่อเพชรนะแล้ววันนี้ไม่ออกไปกับน้องละ?” ท่านอดจะถามอย่างห่วงใยไม่ได้เห็นลูกสาวไม่ยอมออกไปไหนเลยวันนี้
“อ๋อ...เพชรนัดกับจีจี้เอาไว้ค่ะ...ว่าจะไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้น้องสามก่อนน่ะค่ะแม่..ยังไม่ได้ของที่ต้องการเลยค่ะ” เพชรไพลินบอกตามตรงที่เธอไม่ไปด้วยกับน้องสาววันนี้ก็เพราะเหตุนี้ละ
“งั้นหรอกเหรอ...เถอะถ้าเพชรไม่เป็นอะไรแม่ก็หายห่วงแม่เองก็ว่าจะไปสมาคมเสียหน่อยนะ...แม่ไปก่อนละ” ท่านเอ่ยออกมาแล้วลุกเดินออกจากห้องลูกสาวคนโตไป เห็นอย่างนี้ท่านค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย เพราะว่าท่านกลัววาลูกสาวจะมัวแต่ทำงานมากเกินไปแล้วตัวเองอยู่คนเดียวตอนอายุมากไปแล้ว
“คุณแม่ก็อย่าหักโหมงานมากนะคะ” แม้จะรู้ว่างานที่สมาคมหนักมาก ทั้งที่ดูเหมือนจะเป็นงานง่ายๆ แต่กลายเป็นว่ามีเรื่องให้ต้องแก้กันแทบทุกวัน ทำให้บางครั้งที่พวกเธอไปช่วยงานที่สมาคมทำให้เห็นปัญหาต่างๆ มากมายเลยทีเดียว และอดที่จะเป็นห่วงแม่ของเธอไม่ได้
เมื่อเห็นว่าแม่ของเธอเดินออจากห้องไปแล้วเพชรไพลินก็หันมาสนใจงานของตัวเองต่อ เพราะหลังจากนี้เธอก็จะได้ออกไปดูของขวัญวันเกิดให้กับเจ้าของวันคล้ายวันเกิดวันนี้
ห้างฯ รอยัล ที่บริเวณชั้นหนึ่งเป็นร้านคอฟฟี่ช๊อป เพชรไพลินในชุดกางเกงขาสั้นสีเหลืองสดกับเสื้อชีฟองสายเดี่ยวสีน้ำเงินเข้มมีระบายบริเวณหน้าอกและปักเลื่อม และรองเท้าส้นสูงสีเหลือง ทำให้เธอดูเป็นสาวมั่น หญิงสาวนั่งจิบกาแฟขณะนั่งรอคนที่เธอนัดเอาไว้แล้ว
หญิงสาวเหลือบสายตาไปรอบๆ ร้านอย่างเคยชินและพลันสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นคนที่เธอนัดเอาไว้ เพชรไพลินยกมือขึ้นแล้วโบกให้อีกฝ่ายเห็นว่าเธอนั่งรออยู่
“เพชร..ขอโทษจริงๆ นะแกวันนี้มีงานด่วนเข้ามาน่ะ เลยมาช้า” จิดาพรตรงมาหาเพื่อนสาวที่ดูเปรี้ยวจี้ดโดนใจเหลือเกินวันนี้ หญิงสาวเจ้าของห้างมาในชุดกางเกงกระโปรงสั้นสีครีมและเสื้อเชิ้ตสีชมพู
“ไม่เป็นไรแก...ว่าแต่กินอะไรก่อนดีกว่ามั้ย?” เพชรไพลินเองก็ไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้ว เพราะว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนงานยุ่งอยู่ช่วงนี้ และเธอเองก็ได้นั่งมองอะไรเพลินๆ อีกด้วย
“อืม...ดีเหมือนกันฉันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยวะ...” เธอบ่นออกมาหลังจากที่หาที่นั่งให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว “ว่าแต่แกสั่งอะไรรึยังวะ?” เธอมองหน้าเพื่อนสาวอย่างข้องใจ
“สั่งสปาร์เก็ตตี้ไปแล้วแกเอาด้วยมั้ยละ?” เพชรไพลินบอกเสียงเรียบ ขณะที่มองเพื่อนกำลังเปิดดูเมนูอาหารอย่างเย็นใจ
“เอาเหมือนแกแล้วกัน..น้องคะสั่งอาหารหน่อย” จิดาพรโบกมือเรียกพนักงานที่กำลังเดินมาทางพวกเธออยู่ตอนนี้ และสั่งรายการอาหารที่เธอต้องการทันที ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างออกรสแม้จะเจอกันตลอดแต่ก็มีเรื่องให้ต้องพูดกันตลอด อย่างตอนนี้พวกเธอก็คุยเรื่องน้องสาวของเพชรไพลินที่เป็นที่พูดถึงของหลายๆ คนและในหลายๆ รูปแบไม่ว่าจะเป็นพูดอย่างร่วมยินดี อิจฉาริษยา แต่ก็มีเพียงคาวามคิดเท่านั้นเอง...
“จริงซิ...ยัยเพชรแกชวนฉันไปงานวันเกิดเพื่อนยัยพลอยอย่างนี้มันจะไม่น่าเกลียดเหรอวะ?” อดที่จะกังวลเรื่องนั้นไม่ได้เพราะเธอเองก็ไม่ได้สนิทสนมกับคนบ้านนั้นมากนัก รู้จักแต่พี่ชายของพวกเธอตามงานมากกว่า
“คงไม่หรอกมั้ง?..” เพชรไพลินได้แต่ไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่แน่ใจมากนัก เพราะว่าเธอเองก็ใช่ว่าจะสนิทกับสองพี่น้องมากนักเธอรู้จักแต่น้องสาวอีกฝ่ายเท่านั้นเอง การจะให้เธอไปงานคนเดียวมันก็ไม่มั่นใจนัก การชวนเพื่อนสาวไปด้วยคงเป็นการแก้อาการเก้อของเธอได้บ้างแหละเพราะว่าเธอยังไม่รู้ว่าจะเจอน้องสาวเธอเลยรึเปล่าน่ะซิมีเพื่อนไปด้วยยังไงก็อุ่นใจมากกว่าแหละ
“แน่ใจนะเว้ย...บ้านนี้เขายิ่งโลกส่วนตัวสูงอยู่ด้วยเห็นว่างานวันเกิดวันนี้เป็นงานเลี้ยงส่วนตัวเสียด้วยนี่นา มีแต่คนที่สนิทกับครอบครัวจริงๆ เท่านั้นเอง” จิดาพรทวนคำอย่างไม่แน่ใจนัก เธอเองก็พอจะรู้จักสองหนุ่มพี่น้องตระกูลนี้มาบ้างจากข่าวและการเจอกันตามงานต่างๆ ทำให้รู้สองหนุ่มค่อนข้างมีความเป็นตัวเองสูงทีเดียว
“น่า..แกอย่าพูดมาก..นั่นของกินมาแล้ว” เธอเห็นว่าพนักงานกำลังนำอาหารของพวกเธอมาเสิร์ฟให้พอดี เลยหาโอกาสเบี่ยงเบนความสนใจกับอีกฝ่ายแล้วเริ่มทานอาหารก่อนเพราะพวกเธอต้องไปเดินหาซื้อของขวัญวันเกิดอีก ยังไม่รู้ว่าจะได้อะไรที่ถูกใจรึเปล่าน่ะซิ แต่ยังไงก็ต้องให้ได้ของขวัญที่เหมาะกับเจ้าของวันคล้ายวันเกิดวันนี้
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ม.ค. 2555, 15:27:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ม.ค. 2555, 15:27:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 2479
| << ตอนที่ 15 | ตอนที่ 17 >> |
anOO 21 ม.ค. 2555, 16:18:33 น.
พี่เพชรไม่กล้าฉายเดี่ยวใช่ไหมล่ะ กลัวจะได้คนดูแลกลับบ้านเหรอ
พี่เพชรไม่กล้าฉายเดี่ยวใช่ไหมล่ะ กลัวจะได้คนดูแลกลับบ้านเหรอ