วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้
ตอน: แต่งงานตามอารมณ์
ดารกาไปรับการ์ดแต่งงานจากโรงพิมพ์ ซึ่งเพิ่งพิมพ์เสร็จในวันนี้ หญิงสาวคนงาม เปิดดูข้อความจากกระดาษแข็ง ซึ่งระบุชื่อผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย และนามของบ่าวสาว งานแต่งงานของเปรมและดารกาจะมาถึงแล้ว คนงามยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเกินบรรยาย
ฝ่ายชิดสมัยกำโทรศัพท์แน่น ทำท่าจะต่อสายจากที่ทำงาน แต่แล้วเธอก็วางลงบนแป้น หญิงสาวผู้บอบบางนั่งครุ่นคิดทบทวนไปมาจนไม่เป็นอันทำงาน เธอจะเสียเปรมไปแล้วหรือ เธอจะนั่งรอความผิดหวังอยู่อย่างนี้โดยไม่ลุกขึ้นต่อกรกับดารกาเลยหรือไร
ชิดสมัยคิด คิดแล้ว คิดอีก กระทั่งได้คำตอบเดิม เธอจะใช้วิธีเดียวกันกับดารกา ดังนั้นหญิงสาวไปลาครูผู้เป็นเจ้าของโรงเรียนสอนนาฏศิลป์ โดยบอกว่ามีธุระ เจ้าของอนุญาต ชิดสมัยจึงหยิบกระเป๋าถือสีขาวเดินออกจากที่ทำงานไป วันทำงานของเธอคือวันหยุดของคนอื่น เพราะมีแต่เด็กๆมาเรียน การรำ และการลีลาศ
เปรมลงมือตัดหญ้าที่สนามหญ้าที่ขึ้นข้างรกเพราะขาดการดูแลเอาใจใส่ ชายหนุ่มเหลือบมองนอกรั้วไม่ตั้งใจ ชิดสมัยยืนถือกระเป๋าลังเลจะอยู่หรือจะกลับเปรมปราดออกไปหา ชิดสมัยส่งยิ้มแสนเศร้ามาให้กับชายหนุ่ม ซึ่งเปิดประตูรั้วรับอีกฝ่าย หญิงสาวโผร่างบางเข้าหาชายหนุ่มร่างสูง เขากางแขนออกรับร่างของเธอเข้าสู่วงแขนของเขาอย่างนุ่มนวล ชิดสมัยซุกซบอกอุ่น
เขากระชับอ้อมแขนแน่นเข้าแล้วได้คิด เขาหมดสิทธิ์ที่จะทำเช่นนี้อีกแล้ว เขาจึงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่ชิดสมัยจับแขนอีกฝ่ายไว้แน่น
“พี่เปรมจะแต่งงานจริงๆหรือคะ”
“อย่าพูดถึงเลย”
“ไหมขอโทษค่ะ ไหมรู้ว่าหลังจากนี้ไหมคงไม่อาจมาหาพี่เปรมได้ แต่ไหมทุกข์เหลือเกินค่ะพี่เปรม”
“เข้าไปข้างในก่อนเถอะไหมแดดร้อน”
เปรมเดินนำร่างบอบบางของชิดสมัยเข้าไปภายในบ้าน หญิงสาวเต็มใจเดินตามชายหนุ่มเข้าไป ทั้งสองก้าวเท้าตามกันขึ้นบันไดเรือน เปรมเข้าไปในครัวเพื่อรินน้ำมาให้อีกฝ่าย ชิดสมัยตามไป เธอสวมกอดชายหนุ่มแนบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง
“พี่เปรม ไม่รักไหมแล้วหรือคะ ไม่ต้องการไหมเป้นของพี่เปรมหรือคะ”
“ไหม...”เปรมคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำร้องขอเป็นครั้งที่สองจากหญิงสาว เธอให้เขาจดทะเบียนสมรส และวันนี้ เธอ...ไหมไม่ต้องการสิ่งใดทั้งนั้นนอกจากพี่เปรมเมตตาไหมเหมือนเดิม”
นายทหารหนุ่มหมุนกายกลับมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย ชิดสมัยโอบรอบคอชายหนุ่ม โน้มให้เขาก้มลงมาหา เปรมมองสบตาหวานเศร้าของอีกฝ่าย
“พี่เปรม บอกไหมสิคะว่าไม่ต้องการไหมแล้ว”
“พี่จะพูดอย่างนั้นได้ยังไงล่ะไหม”
หญิงสาวร่างบางพริ้มตาหลับ เผยอริมฝีปากรอคอย เปรมลืมตัวไปชั่วขณะ เขาก้มลงไปแนบริมฝีปากอุ่นจุมพิตอีกฝ่ายนุ่มนวล ความอบอุ่นรัญจวนใจ ทำให้โลกของคนทั้งสองหยุดหมุน แม้แต่เสียงรถมาจอดนอกรั้ว และคนเดินขึ้นมาถึงบ้านยังไม่ได้ยิน
ว่าที่เจ้าสาวมาได้เงียบกริบทีเดียว
“ไงจ๊ะไหม” ดารกาทัก สองหนุ่มสาวซึ่งสะดุ้งสุดตัว เปรมเกือบปล่อยร่างของชิดสมัยออกอย่างลืมตัวทำท่าเหมือนจะปล่อยแขนที่กอดเปรม แต่เปลี่ยนใจที่จะปล่อย เธอจึงยิ่งรัดแขนกับร่างชายหนุ่มแน่นเข้า ดารกาเชิดหน้า ยิ้มหยัน สีหน้าเผือดราวกับดอกไม้ขาวซีด เอ่ยว่า
“ถ้ากอดจูบกันจนชุ่มใจแล้วก็บอกฉันล่ะ ฉันจะได้ส่งการ์ดให้เจ้าบ่าวของฉันเขียนรายชื่อแขกที่จะเชิญมาในงานแต่งงาน”
ชิดสมัยหันไปต่อด่าว่าดารกาอย่างเหลืออด เธอเสียดายที่ปล่อยให้ความคิดแง่งอนครอบงำจนสายเกินไป
“เธอมันเจ้ามารยา ดารกา เธอวางแผนชั่วร้ายหลอกฉันจนพี่เปรมต้องยอมแต่งงานกับเธอ”
ดารกาไหวไหล่อย่างชิงชัง พานไปถึงภาพบาดตาบาดใจ จึงโต้ตอบเสียงสั่นด้วยความหึงหวง
“อ้อ แล้วเธอกำลังจะเลียนแบบฉันหรือว่าจะทำยิ่งกว่าฉันล่ะหรือว่าจะเป็นน้อยเป็นหลวงตามใจพี่เปรม”
“หยุดนะดารกา”เปรมปรามคู่หมั้นเสียงแข็ง ดารกากระทืบเท้าอย่างโทสะกลั้นไม่อยู่ ก่อนที่จะปาการ์ดพร้อมซองใส่หน้าชายหนุ่มทั้งปึก เปรมเบี่ยงกายหลบได้อย่างหวุดหวิด
“แดงทำอะไรก็ผิดหมดนั่นล่ะ”
“บ้าแล้วนะแดง นี่ขนาด ขนาดขว้างข้าวของใส่หน้าพี่ได้เชียวหรือ”
“แดงไม่ขอโทษหรอก” เธอตวาดลั่น “ช่างหน้าด้านหน้าทนกันเหลือเกิน เชิญตามสบายเลยค่ะพี่เปรม แดงจะไปตามทางของแดงเดี๋ยวนี้”
“ไปหาไอ้นครล่ะสิ”
“ใช่ ใช่ อย่างน้อยนายนครก็รักแดง ต้องการแดงอย่างแท้จริง” ประชดจบดารกาหมุนกายวิ่งลงจากเรือนไปที่รถทันที
เปรมขบกรามกรอด ชิดสมัยกระพือไฟให้มากเข้า
“ในที่สุดความชั่วร้ายของดารกาก็เผยออกมาจากปากหล่อนแล้วว่าไม่ซื่อสัตย์ เป็นเมียคนอื่นแล้วยังมาแต่งงานกับพี่เปรม นี่คงคิดแผนร้ายอยู่แน่ๆ อย่างนี้แล้ว พี่เปรมจะเป็นชู้กับเมียคนอื่นอีกหรือคะ”
ประโยคคุ้น กับน้ำเสียคุ้นเคย เสียงจากโทรศัพท์ลึกลับ เปรมนิ่งงันไปอย่างคนที่ไม่ชอบพูด เอาแต่เก็บมาคิด
“พี่เปรมคะ”
“พี่จะไปส่งไหมกลับบ้านนะ” เปรมเอ่ยปาก ชิดสมัยปฏิเสธทันที
“ไหมไม่กลับค่ะ ไหมจะอยู่กับพี่เปรม”
“รอพี่ได้มั้ยล่ะ รอไม่นานหรอกไหม”
“พี่เปรมหมายความว่าอย่างไรคะ”
เปรมไม่เอ่ยถ้อยคำใดๆ ปล่อยให้ชิดสมัยเข้าใจความหมายของดวงตาแข็งกร้าวที่สื่ออกมาจากในใจที่ปวดแสบปวดร้อนของร้อยโทเปรม อัสนี!!
ความโชคร้ายของคนนั้นมีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แล้วแต่ว่าวันไหนคนคนนั้นจะอับโชค ดารกาเจ็บใจตัวเอง อยากประชดด้วยการถอนหมั้น คืนอิสระให้กับคู่รักที่เธอไม่เคยพอใจแต่แรก
เธอควรรักคนที่เขารักเธอ ไม่ใช่คนที่เธอรักเขาเช่นนี้ ทำไมเธอไม่คิดให้ได้แต่ทีแรก ทำไมเธอจึงหลงรักเปรมอย่างหัวปรักหัวปรำด้วยเล่า แค่วันวานกับความทรงจำที่ไม่มีวันหวนคืนมาอีก เธอจะแต่งงานไปเพื่ออะไร เธอจะต้องกินน้ำใต้ศอกของชิดสมัยจนตายกระนั้นหรือ!!
ดารกาเดินคอตกเข้าบ้าน แม้นมารอรับ และสังเกตว่านายสาวผ่านการร้องไห้มาไม่น้อยเพราะดวงตาแดงช้ำทีเดียว
“ใครทำให้คุณหนูร้องไห้กันเจ้าคะ”
“แม้นจ๋า แดงไม่รักพี่เปรมแล้ว ไม่รักพี่เปรมอีกแล้ว”
“อ้าวทำไมล่ะคะ คุณเปรมเธอรังแกอะไรคะ” แม้นย้อนถาม ดารกาค้อมกายลงกอดพี่เลี้ยงซึ่งเตี้ยกว่า “ว่าอย่างไรคะคุณหนู”
หญิงสาวตัดใจไม่เอ่ยปากบอกอะไรอีก แม้จะถูกเซ้าซี้ก็ตามที จากนั้นดารกาจึงเดินไปหามารดา ซึ่งเธอเห็นเป้นที่พึ่งเดียวเท่านั้นที่เข้าใจเธอที่สุด
คุณเลื่อนนั่งพับของชำร่วยอยู่กับเด็กๆ ของชำร่วยเป็นถุงเงิน ถุงทอง ซึ่งน้ำมาผูกกับริบบิ้นผ้าสายเล็กๆสีชมพู ดารกาทรุดกายลงนั่ง เอนอิงซบแขนมารดา น้ำตารินไหลออกมาอย่างเงียบงัน
“หนูแดง ไหนว่าไปเอาการ์ดไม่ใช่หรือ”
“ค่ะ เอาไปขว้างหน้าพี่เปรมครึ่งหนึ่งแล้วค่ะคุณแม่”
“หนูแดง อะไรกันลูก ทำไมทำอย่างนั้นล่ะลูก”
ดารกาเงียบ ไม่ยอมบอกว่าเพราะอะไร คุณเลื่อนส่ายหน้าไปมา ไม่ว่าจะเค้นถามเท่าไหร่ลูกสาวไม่ยอมตอบเอาแต่ร้องไห้ ท่านจึงปลอบใจว่า
“โกรธเกลียดอะไรเอาไว้ในใจบ้างสิลูก นี่จะแต่งงานกันอยู่แล้ว มาทะเลาะเบาะแว้งกันอย่างนี้ไม่ดีเลยนะ”
“ดีแล้วค่ะคุณแม่ จะได้รู้ว่าแดงก็มีหัวใจเหมือนกัน”
“เปรมมีใครอยู่หรือ” คุณเลื่อนนึกเดาจากคำพูดที่หลุดปากของลูกสาว
“ช่างพี่เปรมเถิดค่ะคุณแม่ แดงช่วยทำของนะคะ”
ดารกาหยิบของชำร่วยขึ้นมาผูกริบบิ้นทั้งน้ำตาร่วงเผาะ คุณเลื่อนต้องสั่งแม้นให้พาดารกาไปพักผ่อน ดารกาขืนดื้น คุณเลื่อนจึงต้องพาลูกสาวไปเสียเอง ท่านนั่งเป็นเพื่อนลูกสาวอยู่ในห้องส่วนตัว ดารการ้องไห้จนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย คุณเลื่อนคลุมผ้าให้อย่างอ่อนโยน
มโหรีดังกล่อมให้เพื่อนบ้าน หรือคนอาศัยย่านใกล้เคียงได้รู้ว่า วันนี้บ้านเลิศพานิชจะมีงานมงคลสมรส
ดารกาเป็นเจ้าสาวแสนสวยเกล้าผมปล่อยลูกผมท้ายทอยให้ดูหวานรับกันกับใบหน้า สวมชุดไทยศิวาลัย เสื้อตัวในไม่มีแขน ไม่มีเป็นเสื้อเกาะอกด้านใน ห่มทับด้วยสไบแถบแคบ ชายเดียว ปล่อยทิ้งชายสไบยาวด้านหลัง ปักด้วยลูกปัดทอง นุ่งทับด้วยผ้าซิ่นไหมยกดิ้นทองตัดแบบหน้านางมีชายพกคาดเข็มขัดทองทับไว้ สวมเครื่องประดับ สร้อยคอ รัดแขน สร้อยข้อมือ
หญิงสาวซึ่งเป็นนางเอกของงานงดงามจนแขกเหรื่อชมไม่ขาดปาก นครมาเป็นแขกิย่างไม่ต้องมีใครเชิญ และที่สำคัญวันนี้เจ้าสาวดูท่าไม่รังเกียจที่นครจะยืนเคียงข้างแทนเพื่อนเจ้าสาว ซึ่งเป็นวัลย์วิไลนั่นเอง ดารกามีเพื่อนน้อย ไม่คบหาใครเป็นพิเศษ เพราะเธอมีอดีตและโลกส่วนตัวตามลำพังกับพี่ชายที่แสนดี คือเปรม แต่หลังจากเกิดเรื่องในวันนั้นแล้ว สองหนุ่มสาวไม่มีการติดต่อกันอีกเลยกระทั่งวันนี้
ขบวนขันหมากแห่แหนกันมาอย่างเต็มขบวน เจ้าบ่าวหน้าบึ้งตึงไม่ยินดี จนผู้ให้กำเนิดต้องเตือนสติ เขาจึงยิ้มอย่างเสียไม่ได้ ยิ่งเข้ามาเห็นเจ้าสาวยืนเคียงข้างกับนครซึ่งทำตัวราวกับจะเป็นเจ้าบ่าวเสียเอง เปรมแทบจะวิ่งเข้าไปต่อยหน้าอีกฝ่ายให้สมกับแค้นที่มีแน่นอกมานานเดือน
นครมองราวกับเย้ยหยัน เปรมยิ่งชิงชังเท่าทวีคูณ ที่เขาไม่เข้าใจคือการกระทำ ในมือคนทั้งสองมีเบื้องหลังต่อกันแล้วจะให้ดารกามาแต่งงานกับเขาเพื่ออะไร หรือว่า
...ต้องการซุกปีกเพราะเปรมเป็นคนสนิทของเจ้าใหญ่นายโตกระนั้นหรือ...บ้าเอ๊ย
พิธีการหลั่งน้ำพุทธมนต์มีในเวลาต่อมา ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวไม่มองหน้ากันเลยสักนิดเดียว ผู้ใหญ่หลั่งน้ำ และอวยพรให้ แม่วาดยิ้มรับลูกสะใภ้ ซึ่งเพิ่งเผยยิ้มแรกในเวลานี้เอง
“ขอบคุณค่ะแม่วาด”
“มีหลานแม่เร็วๆนะคุณหนู” ดารกาได้แต่ยิ้มเนือยๆ เมื่อแม่วาดไปแล้วเธอชายหางตามาทางเจ้าบ่าวก่อนเอ่ยพอได้ยินตามลำพังว่า
“คงได้คลอดตายคาเตียงกันบ้างหรอก ไม่แน่อาจจะตายคาอกเลยก็ได้ ถ้าโรคหัวใจไม่ใช่มารยาล่ะก็”
“อย่าทำปากดีไปเลย กลิ่นคาวของเธอส่งคลุ้งมาจากคนที่กำลังมารดน้ำให้เธอแล้วนี่”
คำว่ารดน้ำ ใช้ในงานอัปมงคล เปรมรู้แต่ใช้กับดารกา หญิงสาวเบือนหน้าไปทางอื่น นครหลั่งน้ำสังข์ใส่มือเปรม พลางเอ่ย
“อย่าได้คิดย่ำยีหัวใจคนง่ายนักล่ะหมวด ยังไงผมยังรอเสมอ”
“ขอบคุณพี่นครค่ะ”ดารกาส่งเสียงหวานประชดเจ้าบ่าว ซึ่งเธอไม่รู้ว่าเหมือนเติมเชื้อเพลิงอย่างดีให้เปรมถูกไฟเผาใจแทบมอดเป็นจุล
การเลี้ยงฉลองมงคลสมรสทำกันในเวลาเย็น เจ้าบ่าวแต่งกายสีขาวเป็นชุดงานเลี้ยงเต็มยศดังเคย ส่วนเจ้าสาวสวมชุดราตรีสีบานเย็นขับผิวให้งามผุดผาดตา แจะมีการหยอกล้อให้หนุ่มสาวกอดกัน จูบกัน แต่ภาพที่แขกเหรื่อได้เห็นคือความห่างเหินของทั้งสองคน
กระทั่งผ่านไปถึงเวลาส่งตัวเข้าห้องหอแล้ว สองหนุ่มสาวอยู่เพียงลำพัง ดารกาเดินเลี่ยงไปยังมุมห้อง แต่เปรมดึงอีกฝ่ายเข้าหาโดยแรง ดารกาสะบัดสุดตัว เปรมยิ่งโทสะมากขึ้น เขากระชากออกจากร่างอีกฝ่ายเข้ามาหาเต็มแรง ดารกาสะบัดสุดตัวตวาดอีกฝ่ายเสียงลั่น
“อย่ามาถูกตัวแดงนะ”
“จะไม่ตอบแทนการลงทุนแต่งงานตามแผนของเธอหน่อยหรือดารกา”
“พี่เปรมไม่ต้องกลัวว่าจะลงทุนนานไปหรอก แดงจะหย่าให้พรุ่งนี้เลยก็ได้”
แค้น แค้นเหลือเกิน เปรมพล่ามในใจ โกรธจนหน้ามืดตามัว เขาจับหน้าหญิงสาวด้วยสองมือบีบมือเข้าหากันจนดารกาเจ็บ
“ปล่อย ปล่อยแดงนะ ไปบ้าตัณหากับยัยชิดสมัยอมโรคนั่นเถอะ”
ทนไม่ไหวแล้ว !เปรมคลั่งหนัก
ชายหนุ่มก้มลงบดขยี้ริมฝีปากลงบนรกลีบปากนุ่มสีแดงด้วยเลือดฝาดอย่างรุนแรง ถึงแม้เจ็บหากหญิงสาวพอใจกับสิ่งที่ได้รับ หล่อนสอดลิ้นเข้าชอนไชในปากชายผู้ที่รัก เกี่ยวกระหวัดรัดรึงด้วยความเสน่หา มือเรียวยาวของชายหนุ่มตะโบมโลมไล้แล้วเคล้นคลึงรุนแรงตามอารมณ์คลั่ง จนร่างของเด็กสาวแทบแหลกคามือ เธอร้องครางด้วยความเจ็บ เปรมได้คิด เขาไม่ใช่คนที่จะสร้างความเจ็บ หรือชื่นชอบความเจ็บปวดของคู่รัก ความแค้นแปรเปลี่ยนเป็นตัวเองมากขึ้น บทรักที่นุ่มนวลได้ตามมาเป็นระรอก ชายหนุ่มบอกตัวเองไม่ถูกว่าไยไม่ปล่อยให้ดารกาเดียวดาย เขาเองที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกแล้ว เรือนร่างขาวโพลนสร้างอารมณ์สุทรีย์อย่างยากที่จะดับลงได้ ชายหนุ่มประคองสองเต้ากลมเข้ามาดูดดุนลิ่มรสไปมา ก่อนปล่อยไปคลึงเค้นด้วยความพึงพอใจ แรงกระตุ้นอารมณ์ทำให้เด็กสาวแอ่นอกผวาท้าทายจมูกโด่ง และริมฝีปากได้รูปสวยของอีกฝ่าย บังคับให้ลิ้มรสบนปลายยอดแดงของเต้ากลมอีกครั้ง ชายผู้หน้ามืดเคล้าคลึงด้วยความเสน่หา กับร่างหอมกรุ่น มือเรียวดั่งลำเทียนของดารกาเลื่อนลงสู่กลางลำตัวส่วนหน้ารวดเร็ว เพียงสัมผัสความแข็งแรงของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวถึงกับขาอ่อนจนต้องยกขาขึ้นกอดรัดเอวเข้าไว้ข้างหนึ่ง
ความงดงามของกลีบกายที่เปรมลืมสอดส่องเห็นความบริสุทธิ์อย่างครบถ้วย ความตื่นเต้นลำพองใจตามมา เขาไม่ได้เป็นชู้ใคร หญิงสาวไร้ราคีคาวแปดเปื้อน อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เขาจะเป็นเจ้าของเธอคนแรก และเปรมสาบานได้ว่าจะเป็นเพียงคนเดียวไม่ยอมให้ดารกามากล่าวถึงชายอื่นคนใดอีกเลย
ฝ่ายชิดสมัยกำโทรศัพท์แน่น ทำท่าจะต่อสายจากที่ทำงาน แต่แล้วเธอก็วางลงบนแป้น หญิงสาวผู้บอบบางนั่งครุ่นคิดทบทวนไปมาจนไม่เป็นอันทำงาน เธอจะเสียเปรมไปแล้วหรือ เธอจะนั่งรอความผิดหวังอยู่อย่างนี้โดยไม่ลุกขึ้นต่อกรกับดารกาเลยหรือไร
ชิดสมัยคิด คิดแล้ว คิดอีก กระทั่งได้คำตอบเดิม เธอจะใช้วิธีเดียวกันกับดารกา ดังนั้นหญิงสาวไปลาครูผู้เป็นเจ้าของโรงเรียนสอนนาฏศิลป์ โดยบอกว่ามีธุระ เจ้าของอนุญาต ชิดสมัยจึงหยิบกระเป๋าถือสีขาวเดินออกจากที่ทำงานไป วันทำงานของเธอคือวันหยุดของคนอื่น เพราะมีแต่เด็กๆมาเรียน การรำ และการลีลาศ
เปรมลงมือตัดหญ้าที่สนามหญ้าที่ขึ้นข้างรกเพราะขาดการดูแลเอาใจใส่ ชายหนุ่มเหลือบมองนอกรั้วไม่ตั้งใจ ชิดสมัยยืนถือกระเป๋าลังเลจะอยู่หรือจะกลับเปรมปราดออกไปหา ชิดสมัยส่งยิ้มแสนเศร้ามาให้กับชายหนุ่ม ซึ่งเปิดประตูรั้วรับอีกฝ่าย หญิงสาวโผร่างบางเข้าหาชายหนุ่มร่างสูง เขากางแขนออกรับร่างของเธอเข้าสู่วงแขนของเขาอย่างนุ่มนวล ชิดสมัยซุกซบอกอุ่น
เขากระชับอ้อมแขนแน่นเข้าแล้วได้คิด เขาหมดสิทธิ์ที่จะทำเช่นนี้อีกแล้ว เขาจึงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่ชิดสมัยจับแขนอีกฝ่ายไว้แน่น
“พี่เปรมจะแต่งงานจริงๆหรือคะ”
“อย่าพูดถึงเลย”
“ไหมขอโทษค่ะ ไหมรู้ว่าหลังจากนี้ไหมคงไม่อาจมาหาพี่เปรมได้ แต่ไหมทุกข์เหลือเกินค่ะพี่เปรม”
“เข้าไปข้างในก่อนเถอะไหมแดดร้อน”
เปรมเดินนำร่างบอบบางของชิดสมัยเข้าไปภายในบ้าน หญิงสาวเต็มใจเดินตามชายหนุ่มเข้าไป ทั้งสองก้าวเท้าตามกันขึ้นบันไดเรือน เปรมเข้าไปในครัวเพื่อรินน้ำมาให้อีกฝ่าย ชิดสมัยตามไป เธอสวมกอดชายหนุ่มแนบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง
“พี่เปรม ไม่รักไหมแล้วหรือคะ ไม่ต้องการไหมเป้นของพี่เปรมหรือคะ”
“ไหม...”เปรมคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำร้องขอเป็นครั้งที่สองจากหญิงสาว เธอให้เขาจดทะเบียนสมรส และวันนี้ เธอ...ไหมไม่ต้องการสิ่งใดทั้งนั้นนอกจากพี่เปรมเมตตาไหมเหมือนเดิม”
นายทหารหนุ่มหมุนกายกลับมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย ชิดสมัยโอบรอบคอชายหนุ่ม โน้มให้เขาก้มลงมาหา เปรมมองสบตาหวานเศร้าของอีกฝ่าย
“พี่เปรม บอกไหมสิคะว่าไม่ต้องการไหมแล้ว”
“พี่จะพูดอย่างนั้นได้ยังไงล่ะไหม”
หญิงสาวร่างบางพริ้มตาหลับ เผยอริมฝีปากรอคอย เปรมลืมตัวไปชั่วขณะ เขาก้มลงไปแนบริมฝีปากอุ่นจุมพิตอีกฝ่ายนุ่มนวล ความอบอุ่นรัญจวนใจ ทำให้โลกของคนทั้งสองหยุดหมุน แม้แต่เสียงรถมาจอดนอกรั้ว และคนเดินขึ้นมาถึงบ้านยังไม่ได้ยิน
ว่าที่เจ้าสาวมาได้เงียบกริบทีเดียว
“ไงจ๊ะไหม” ดารกาทัก สองหนุ่มสาวซึ่งสะดุ้งสุดตัว เปรมเกือบปล่อยร่างของชิดสมัยออกอย่างลืมตัวทำท่าเหมือนจะปล่อยแขนที่กอดเปรม แต่เปลี่ยนใจที่จะปล่อย เธอจึงยิ่งรัดแขนกับร่างชายหนุ่มแน่นเข้า ดารกาเชิดหน้า ยิ้มหยัน สีหน้าเผือดราวกับดอกไม้ขาวซีด เอ่ยว่า
“ถ้ากอดจูบกันจนชุ่มใจแล้วก็บอกฉันล่ะ ฉันจะได้ส่งการ์ดให้เจ้าบ่าวของฉันเขียนรายชื่อแขกที่จะเชิญมาในงานแต่งงาน”
ชิดสมัยหันไปต่อด่าว่าดารกาอย่างเหลืออด เธอเสียดายที่ปล่อยให้ความคิดแง่งอนครอบงำจนสายเกินไป
“เธอมันเจ้ามารยา ดารกา เธอวางแผนชั่วร้ายหลอกฉันจนพี่เปรมต้องยอมแต่งงานกับเธอ”
ดารกาไหวไหล่อย่างชิงชัง พานไปถึงภาพบาดตาบาดใจ จึงโต้ตอบเสียงสั่นด้วยความหึงหวง
“อ้อ แล้วเธอกำลังจะเลียนแบบฉันหรือว่าจะทำยิ่งกว่าฉันล่ะหรือว่าจะเป็นน้อยเป็นหลวงตามใจพี่เปรม”
“หยุดนะดารกา”เปรมปรามคู่หมั้นเสียงแข็ง ดารกากระทืบเท้าอย่างโทสะกลั้นไม่อยู่ ก่อนที่จะปาการ์ดพร้อมซองใส่หน้าชายหนุ่มทั้งปึก เปรมเบี่ยงกายหลบได้อย่างหวุดหวิด
“แดงทำอะไรก็ผิดหมดนั่นล่ะ”
“บ้าแล้วนะแดง นี่ขนาด ขนาดขว้างข้าวของใส่หน้าพี่ได้เชียวหรือ”
“แดงไม่ขอโทษหรอก” เธอตวาดลั่น “ช่างหน้าด้านหน้าทนกันเหลือเกิน เชิญตามสบายเลยค่ะพี่เปรม แดงจะไปตามทางของแดงเดี๋ยวนี้”
“ไปหาไอ้นครล่ะสิ”
“ใช่ ใช่ อย่างน้อยนายนครก็รักแดง ต้องการแดงอย่างแท้จริง” ประชดจบดารกาหมุนกายวิ่งลงจากเรือนไปที่รถทันที
เปรมขบกรามกรอด ชิดสมัยกระพือไฟให้มากเข้า
“ในที่สุดความชั่วร้ายของดารกาก็เผยออกมาจากปากหล่อนแล้วว่าไม่ซื่อสัตย์ เป็นเมียคนอื่นแล้วยังมาแต่งงานกับพี่เปรม นี่คงคิดแผนร้ายอยู่แน่ๆ อย่างนี้แล้ว พี่เปรมจะเป็นชู้กับเมียคนอื่นอีกหรือคะ”
ประโยคคุ้น กับน้ำเสียคุ้นเคย เสียงจากโทรศัพท์ลึกลับ เปรมนิ่งงันไปอย่างคนที่ไม่ชอบพูด เอาแต่เก็บมาคิด
“พี่เปรมคะ”
“พี่จะไปส่งไหมกลับบ้านนะ” เปรมเอ่ยปาก ชิดสมัยปฏิเสธทันที
“ไหมไม่กลับค่ะ ไหมจะอยู่กับพี่เปรม”
“รอพี่ได้มั้ยล่ะ รอไม่นานหรอกไหม”
“พี่เปรมหมายความว่าอย่างไรคะ”
เปรมไม่เอ่ยถ้อยคำใดๆ ปล่อยให้ชิดสมัยเข้าใจความหมายของดวงตาแข็งกร้าวที่สื่ออกมาจากในใจที่ปวดแสบปวดร้อนของร้อยโทเปรม อัสนี!!
ความโชคร้ายของคนนั้นมีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แล้วแต่ว่าวันไหนคนคนนั้นจะอับโชค ดารกาเจ็บใจตัวเอง อยากประชดด้วยการถอนหมั้น คืนอิสระให้กับคู่รักที่เธอไม่เคยพอใจแต่แรก
เธอควรรักคนที่เขารักเธอ ไม่ใช่คนที่เธอรักเขาเช่นนี้ ทำไมเธอไม่คิดให้ได้แต่ทีแรก ทำไมเธอจึงหลงรักเปรมอย่างหัวปรักหัวปรำด้วยเล่า แค่วันวานกับความทรงจำที่ไม่มีวันหวนคืนมาอีก เธอจะแต่งงานไปเพื่ออะไร เธอจะต้องกินน้ำใต้ศอกของชิดสมัยจนตายกระนั้นหรือ!!
ดารกาเดินคอตกเข้าบ้าน แม้นมารอรับ และสังเกตว่านายสาวผ่านการร้องไห้มาไม่น้อยเพราะดวงตาแดงช้ำทีเดียว
“ใครทำให้คุณหนูร้องไห้กันเจ้าคะ”
“แม้นจ๋า แดงไม่รักพี่เปรมแล้ว ไม่รักพี่เปรมอีกแล้ว”
“อ้าวทำไมล่ะคะ คุณเปรมเธอรังแกอะไรคะ” แม้นย้อนถาม ดารกาค้อมกายลงกอดพี่เลี้ยงซึ่งเตี้ยกว่า “ว่าอย่างไรคะคุณหนู”
หญิงสาวตัดใจไม่เอ่ยปากบอกอะไรอีก แม้จะถูกเซ้าซี้ก็ตามที จากนั้นดารกาจึงเดินไปหามารดา ซึ่งเธอเห็นเป้นที่พึ่งเดียวเท่านั้นที่เข้าใจเธอที่สุด
คุณเลื่อนนั่งพับของชำร่วยอยู่กับเด็กๆ ของชำร่วยเป็นถุงเงิน ถุงทอง ซึ่งน้ำมาผูกกับริบบิ้นผ้าสายเล็กๆสีชมพู ดารกาทรุดกายลงนั่ง เอนอิงซบแขนมารดา น้ำตารินไหลออกมาอย่างเงียบงัน
“หนูแดง ไหนว่าไปเอาการ์ดไม่ใช่หรือ”
“ค่ะ เอาไปขว้างหน้าพี่เปรมครึ่งหนึ่งแล้วค่ะคุณแม่”
“หนูแดง อะไรกันลูก ทำไมทำอย่างนั้นล่ะลูก”
ดารกาเงียบ ไม่ยอมบอกว่าเพราะอะไร คุณเลื่อนส่ายหน้าไปมา ไม่ว่าจะเค้นถามเท่าไหร่ลูกสาวไม่ยอมตอบเอาแต่ร้องไห้ ท่านจึงปลอบใจว่า
“โกรธเกลียดอะไรเอาไว้ในใจบ้างสิลูก นี่จะแต่งงานกันอยู่แล้ว มาทะเลาะเบาะแว้งกันอย่างนี้ไม่ดีเลยนะ”
“ดีแล้วค่ะคุณแม่ จะได้รู้ว่าแดงก็มีหัวใจเหมือนกัน”
“เปรมมีใครอยู่หรือ” คุณเลื่อนนึกเดาจากคำพูดที่หลุดปากของลูกสาว
“ช่างพี่เปรมเถิดค่ะคุณแม่ แดงช่วยทำของนะคะ”
ดารกาหยิบของชำร่วยขึ้นมาผูกริบบิ้นทั้งน้ำตาร่วงเผาะ คุณเลื่อนต้องสั่งแม้นให้พาดารกาไปพักผ่อน ดารกาขืนดื้น คุณเลื่อนจึงต้องพาลูกสาวไปเสียเอง ท่านนั่งเป็นเพื่อนลูกสาวอยู่ในห้องส่วนตัว ดารการ้องไห้จนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย คุณเลื่อนคลุมผ้าให้อย่างอ่อนโยน
มโหรีดังกล่อมให้เพื่อนบ้าน หรือคนอาศัยย่านใกล้เคียงได้รู้ว่า วันนี้บ้านเลิศพานิชจะมีงานมงคลสมรส
ดารกาเป็นเจ้าสาวแสนสวยเกล้าผมปล่อยลูกผมท้ายทอยให้ดูหวานรับกันกับใบหน้า สวมชุดไทยศิวาลัย เสื้อตัวในไม่มีแขน ไม่มีเป็นเสื้อเกาะอกด้านใน ห่มทับด้วยสไบแถบแคบ ชายเดียว ปล่อยทิ้งชายสไบยาวด้านหลัง ปักด้วยลูกปัดทอง นุ่งทับด้วยผ้าซิ่นไหมยกดิ้นทองตัดแบบหน้านางมีชายพกคาดเข็มขัดทองทับไว้ สวมเครื่องประดับ สร้อยคอ รัดแขน สร้อยข้อมือ
หญิงสาวซึ่งเป็นนางเอกของงานงดงามจนแขกเหรื่อชมไม่ขาดปาก นครมาเป็นแขกิย่างไม่ต้องมีใครเชิญ และที่สำคัญวันนี้เจ้าสาวดูท่าไม่รังเกียจที่นครจะยืนเคียงข้างแทนเพื่อนเจ้าสาว ซึ่งเป็นวัลย์วิไลนั่นเอง ดารกามีเพื่อนน้อย ไม่คบหาใครเป็นพิเศษ เพราะเธอมีอดีตและโลกส่วนตัวตามลำพังกับพี่ชายที่แสนดี คือเปรม แต่หลังจากเกิดเรื่องในวันนั้นแล้ว สองหนุ่มสาวไม่มีการติดต่อกันอีกเลยกระทั่งวันนี้
ขบวนขันหมากแห่แหนกันมาอย่างเต็มขบวน เจ้าบ่าวหน้าบึ้งตึงไม่ยินดี จนผู้ให้กำเนิดต้องเตือนสติ เขาจึงยิ้มอย่างเสียไม่ได้ ยิ่งเข้ามาเห็นเจ้าสาวยืนเคียงข้างกับนครซึ่งทำตัวราวกับจะเป็นเจ้าบ่าวเสียเอง เปรมแทบจะวิ่งเข้าไปต่อยหน้าอีกฝ่ายให้สมกับแค้นที่มีแน่นอกมานานเดือน
นครมองราวกับเย้ยหยัน เปรมยิ่งชิงชังเท่าทวีคูณ ที่เขาไม่เข้าใจคือการกระทำ ในมือคนทั้งสองมีเบื้องหลังต่อกันแล้วจะให้ดารกามาแต่งงานกับเขาเพื่ออะไร หรือว่า
...ต้องการซุกปีกเพราะเปรมเป็นคนสนิทของเจ้าใหญ่นายโตกระนั้นหรือ...บ้าเอ๊ย
พิธีการหลั่งน้ำพุทธมนต์มีในเวลาต่อมา ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวไม่มองหน้ากันเลยสักนิดเดียว ผู้ใหญ่หลั่งน้ำ และอวยพรให้ แม่วาดยิ้มรับลูกสะใภ้ ซึ่งเพิ่งเผยยิ้มแรกในเวลานี้เอง
“ขอบคุณค่ะแม่วาด”
“มีหลานแม่เร็วๆนะคุณหนู” ดารกาได้แต่ยิ้มเนือยๆ เมื่อแม่วาดไปแล้วเธอชายหางตามาทางเจ้าบ่าวก่อนเอ่ยพอได้ยินตามลำพังว่า
“คงได้คลอดตายคาเตียงกันบ้างหรอก ไม่แน่อาจจะตายคาอกเลยก็ได้ ถ้าโรคหัวใจไม่ใช่มารยาล่ะก็”
“อย่าทำปากดีไปเลย กลิ่นคาวของเธอส่งคลุ้งมาจากคนที่กำลังมารดน้ำให้เธอแล้วนี่”
คำว่ารดน้ำ ใช้ในงานอัปมงคล เปรมรู้แต่ใช้กับดารกา หญิงสาวเบือนหน้าไปทางอื่น นครหลั่งน้ำสังข์ใส่มือเปรม พลางเอ่ย
“อย่าได้คิดย่ำยีหัวใจคนง่ายนักล่ะหมวด ยังไงผมยังรอเสมอ”
“ขอบคุณพี่นครค่ะ”ดารกาส่งเสียงหวานประชดเจ้าบ่าว ซึ่งเธอไม่รู้ว่าเหมือนเติมเชื้อเพลิงอย่างดีให้เปรมถูกไฟเผาใจแทบมอดเป็นจุล
การเลี้ยงฉลองมงคลสมรสทำกันในเวลาเย็น เจ้าบ่าวแต่งกายสีขาวเป็นชุดงานเลี้ยงเต็มยศดังเคย ส่วนเจ้าสาวสวมชุดราตรีสีบานเย็นขับผิวให้งามผุดผาดตา แจะมีการหยอกล้อให้หนุ่มสาวกอดกัน จูบกัน แต่ภาพที่แขกเหรื่อได้เห็นคือความห่างเหินของทั้งสองคน
กระทั่งผ่านไปถึงเวลาส่งตัวเข้าห้องหอแล้ว สองหนุ่มสาวอยู่เพียงลำพัง ดารกาเดินเลี่ยงไปยังมุมห้อง แต่เปรมดึงอีกฝ่ายเข้าหาโดยแรง ดารกาสะบัดสุดตัว เปรมยิ่งโทสะมากขึ้น เขากระชากออกจากร่างอีกฝ่ายเข้ามาหาเต็มแรง ดารกาสะบัดสุดตัวตวาดอีกฝ่ายเสียงลั่น
“อย่ามาถูกตัวแดงนะ”
“จะไม่ตอบแทนการลงทุนแต่งงานตามแผนของเธอหน่อยหรือดารกา”
“พี่เปรมไม่ต้องกลัวว่าจะลงทุนนานไปหรอก แดงจะหย่าให้พรุ่งนี้เลยก็ได้”
แค้น แค้นเหลือเกิน เปรมพล่ามในใจ โกรธจนหน้ามืดตามัว เขาจับหน้าหญิงสาวด้วยสองมือบีบมือเข้าหากันจนดารกาเจ็บ
“ปล่อย ปล่อยแดงนะ ไปบ้าตัณหากับยัยชิดสมัยอมโรคนั่นเถอะ”
ทนไม่ไหวแล้ว !เปรมคลั่งหนัก
ชายหนุ่มก้มลงบดขยี้ริมฝีปากลงบนรกลีบปากนุ่มสีแดงด้วยเลือดฝาดอย่างรุนแรง ถึงแม้เจ็บหากหญิงสาวพอใจกับสิ่งที่ได้รับ หล่อนสอดลิ้นเข้าชอนไชในปากชายผู้ที่รัก เกี่ยวกระหวัดรัดรึงด้วยความเสน่หา มือเรียวยาวของชายหนุ่มตะโบมโลมไล้แล้วเคล้นคลึงรุนแรงตามอารมณ์คลั่ง จนร่างของเด็กสาวแทบแหลกคามือ เธอร้องครางด้วยความเจ็บ เปรมได้คิด เขาไม่ใช่คนที่จะสร้างความเจ็บ หรือชื่นชอบความเจ็บปวดของคู่รัก ความแค้นแปรเปลี่ยนเป็นตัวเองมากขึ้น บทรักที่นุ่มนวลได้ตามมาเป็นระรอก ชายหนุ่มบอกตัวเองไม่ถูกว่าไยไม่ปล่อยให้ดารกาเดียวดาย เขาเองที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกแล้ว เรือนร่างขาวโพลนสร้างอารมณ์สุทรีย์อย่างยากที่จะดับลงได้ ชายหนุ่มประคองสองเต้ากลมเข้ามาดูดดุนลิ่มรสไปมา ก่อนปล่อยไปคลึงเค้นด้วยความพึงพอใจ แรงกระตุ้นอารมณ์ทำให้เด็กสาวแอ่นอกผวาท้าทายจมูกโด่ง และริมฝีปากได้รูปสวยของอีกฝ่าย บังคับให้ลิ้มรสบนปลายยอดแดงของเต้ากลมอีกครั้ง ชายผู้หน้ามืดเคล้าคลึงด้วยความเสน่หา กับร่างหอมกรุ่น มือเรียวดั่งลำเทียนของดารกาเลื่อนลงสู่กลางลำตัวส่วนหน้ารวดเร็ว เพียงสัมผัสความแข็งแรงของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวถึงกับขาอ่อนจนต้องยกขาขึ้นกอดรัดเอวเข้าไว้ข้างหนึ่ง
ความงดงามของกลีบกายที่เปรมลืมสอดส่องเห็นความบริสุทธิ์อย่างครบถ้วย ความตื่นเต้นลำพองใจตามมา เขาไม่ได้เป็นชู้ใคร หญิงสาวไร้ราคีคาวแปดเปื้อน อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เขาจะเป็นเจ้าของเธอคนแรก และเปรมสาบานได้ว่าจะเป็นเพียงคนเดียวไม่ยอมให้ดารกามากล่าวถึงชายอื่นคนใดอีกเลย
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ธ.ค. 2554, 01:21:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ธ.ค. 2554, 01:21:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 4706
| << ผิดพลาดของใคร | ไม่ติดค้าง >> |
ปอปอ 16 ธ.ค. 2554, 01:31:11 น.
อยากอ่านอีก >< เปรมรู้ความจริงซะทีนะ
อยากอ่านอีก >< เปรมรู้ความจริงซะทีนะ
violette 16 ธ.ค. 2554, 01:34:27 น.
เฮ่อ แล้วหนูแดงก็โดนปล้ำซะอย่างนั้น
เปรมไม่รักจะแค้นหนูแดงทำไม น่าสงสารหนูแดงมากๆ อยากให้ยอมแพ้แล้วไปจตากเปรมเถอะค่ะ เค้าจะเห็นค่าเมื่อเสียเราไปแน่ๆ
เฮ่อ แล้วหนูแดงก็โดนปล้ำซะอย่างนั้น
เปรมไม่รักจะแค้นหนูแดงทำไม น่าสงสารหนูแดงมากๆ อยากให้ยอมแพ้แล้วไปจตากเปรมเถอะค่ะ เค้าจะเห็นค่าเมื่อเสียเราไปแน่ๆ
Kwanza 16 ธ.ค. 2554, 08:12:51 น.
ยัยชิดสมัยร้ายมาก
ยัยชิดสมัยร้ายมาก
เดิมเดิม 16 ธ.ค. 2554, 08:32:39 น.
ไม่ได้เม้นท์แต่กดไลท์ให้นะคะ
ไม่ได้เม้นท์แต่กดไลท์ให้นะคะ
nutcha 16 ธ.ค. 2554, 08:35:52 น.
รู้ด้วยตัวเองแล้วว่าหนูแดงบริสุทธ์ คราวนี้ยังจะหูหนวกตาบอดเชื่อคำคนอื่นอีกหรือเปล่าพี่เปรม
รู้ด้วยตัวเองแล้วว่าหนูแดงบริสุทธ์ คราวนี้ยังจะหูหนวกตาบอดเชื่อคำคนอื่นอีกหรือเปล่าพี่เปรม
แพม 16 ธ.ค. 2554, 09:27:10 น.
แล้วยังไง เข้าใจกันแล้วหรือ คิดว่าไม่นะ
แล้วยังไง เข้าใจกันแล้วหรือ คิดว่าไม่นะ
windy2000 16 ธ.ค. 2554, 09:28:17 น.
อิอิ รู้แย๊วดีใจหละซิ
อิอิ รู้แย๊วดีใจหละซิ
เรือใบ 16 ธ.ค. 2554, 11:33:27 น.
ค้าง มาก ค่ะ ^___^
ค้าง มาก ค่ะ ^___^
nunoi 16 ธ.ค. 2554, 11:49:12 น.
รู้แล้วว่าหนูแดงไม่เคยผ่านมือใครมา อย่างนี้พี่เปรมจะทำร้ายจิตใจ หนูแดงอีกหรือเปล่าเนี๊ยะ
รู้แล้วว่าหนูแดงไม่เคยผ่านมือใครมา อย่างนี้พี่เปรมจะทำร้ายจิตใจ หนูแดงอีกหรือเปล่าเนี๊ยะ
Zephyr 16 ธ.ค. 2554, 13:17:22 น.
หลักฐานคาตาและความรู้สึกแล้วนะคะพี่เปรม เริ่มหวงแล้วใช่มะ จะปฏิเสธตัวเองอีกมั้ย นึกว่าจะปล้ำไปเลยแล้วไม่เฉลียวใจซะอีก อ่อนโยนกะหนูแดงหน่อยนะ ทำร้ายเค้าแล้วตัวเองเจ็บเองไม่ดีหรอก เอายายไหมไปเก็บไกลๆได้มั้ยอ่ะคะ รำคาญเธอจริงๆ
หลักฐานคาตาและความรู้สึกแล้วนะคะพี่เปรม เริ่มหวงแล้วใช่มะ จะปฏิเสธตัวเองอีกมั้ย นึกว่าจะปล้ำไปเลยแล้วไม่เฉลียวใจซะอีก อ่อนโยนกะหนูแดงหน่อยนะ ทำร้ายเค้าแล้วตัวเองเจ็บเองไม่ดีหรอก เอายายไหมไปเก็บไกลๆได้มั้ยอ่ะคะ รำคาญเธอจริงๆ
นางแก้ว 16 ธ.ค. 2554, 14:31:53 น.
บทเลิฟเต็มที่มีในหนังสือรวมเล่มค่ะ
บทเลิฟเต็มที่มีในหนังสือรวมเล่มค่ะ
คิมหันตุ์ 16 ธ.ค. 2554, 21:36:41 น.
โอ้ว....จะออกเป็นหนังสือแล้วหรือคะ?
โอ้ว....จะออกเป็นหนังสือแล้วหรือคะ?
angelarki 17 ธ.ค. 2554, 21:36:35 น.
ค้างมากอ่ะค้าาาาาาา มาต่อไวๆนะคะ
ค้างมากอ่ะค้าาาาาาา มาต่อไวๆนะคะ
nlist 21 ธ.ค. 2554, 21:31:10 น.
อ้าวไหนว่าไม่รักไงคะพี่เปรม
อ้าวไหนว่าไม่รักไงคะพี่เปรม