มายาไฟในดวงตา {ชุดมนตราอัญมณี}สนพ.อรุณ
พลอยตาเสือ มูนสโตน และอความารีน
มรดกที่ย่ามอบให้ทั้งสามสาวจะนำพาลางร้าย ความรัก หรือการผจญภัยมาสู่พวกเธอ
เมื่อพี่สาวคนโตอย่างมัชฌิตาตั้งใจจะเก็บมรดกทั้งของตนเองและน้องสาวเอาไว้
อันตรายบางอย่างกลับคืบคลานเข้ามา หญิงสาวจึงทำได้เพียงหนี !
ก่อนที่ “เขา” เจ้าของพลอยที่แท้จริงผู้น่าสะพรึงจะมาทวงมันคืนไปจากเธอ
มรดกที่ย่ามอบให้ทั้งสามสาวจะนำพาลางร้าย ความรัก หรือการผจญภัยมาสู่พวกเธอ
เมื่อพี่สาวคนโตอย่างมัชฌิตาตั้งใจจะเก็บมรดกทั้งของตนเองและน้องสาวเอาไว้
อันตรายบางอย่างกลับคืบคลานเข้ามา หญิงสาวจึงทำได้เพียงหนี !
ก่อนที่ “เขา” เจ้าของพลอยที่แท้จริงผู้น่าสะพรึงจะมาทวงมันคืนไปจากเธอ
Tags: อสิตา มนตรามุกจันทรา ม่านธาราเร้นดาว พลอยตาเสือ มัชฌิตา ชามัล อัคนิวรา
ตอน: บทนำ
ในฝัน ...อัคคีลุกเริงแรง ตัดกับฉากหลังอันมืดมิด
ความร้อนรอบกายราวกับกำลังป่วนมวลบรรยากาศให้เดือดพล่าน
และท่ามกลางเปลวที่โหมไหม้ เงาของใครบางคนก้าวผ่านม่านไฟนั้นออกมา
ดวงตาซึ่งจับจ้องมายังเธอวาววามน่าสะพรึง สว่างโรจน์จนอาจกลบแสงแห่งเพลิงกาฬ
...ในห้องนั้นมืด
...ในห้องนั้นเงียบงัน
ไอความเย็นชาด้วยอารมณ์ของผู้เคยเป็นเจ้าของห้องยังเคลือบแฝง
แต่มัชฌิตากลับรู้สึกได้...ตามหลืบเร้นมุมอับ ร่องรอยของบางอย่างซุกซ่อนตัว
เต้นเร่าอย่างไร้สุ้มเสียงอยู่ท่ามกลางความมืดอันนิ่งสงบ
หญิงสาวมองเห็นแม้จะหลับตา ไม่สิ
ต้องบอกว่าเธอเห็นตัวตนของมันชัดเจนยิ่งขึ้นในยามที่หลับตามากกว่า
เธอลืมตา ค่อยๆ สืบเท้าจากหน้าประตูเข้าไปข้างในห้อง...โดยไม่ถอดรองเท้า
คงไม่เป็นไร เพราะคนผู้เคยอาศัยอยู่ที่นี่เองก็ทำเช่นนั้นเป็นประจำตามค่านิยม
ตะวันตกซึ่งฝังติดในพื้นนิสัย
เวลานี้เป็นยามเที่ยงตรง ฟ้าข้างนอกครึ้มด้วยเมฆฝน ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่มีผล
กับภายในบ้านซึ่งอับทึบ มืดทึมอยู่เป็นอาจิณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งห้องนอนของย่า
บรรยากาศประหนึ่งเที่ยงคืนแต่ไหนแต่ไร ความมืดไม่เคยเป็นอุปสรรคสำหรับ
มัชฌิตา เธอคุ้นเคยกับมันดีเสมอ และสำหรับตอนนี้ มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม...
บนเตียงหลังใหญ่ริมห้องกว้างนั้นมีม่านคลุมห้อยลงมาบดบัง ร่างของคนผู้สามารถ
จะให้คำตอบกับเธอได้นอนอยู่ที่นั่น มัชฌิตากำลังรีบ เธอต้องการมาถามหาความจริง
แม้ไม่รู้ว่าย่าจะสามารถบอกอะไรได้หรือไม่ก็ตาม
ก็เพราะว่าแท้จริงย่าของเธอนอนตายอยู่บนเตียงนั้นมาตั้งแต่หลายวันก่อน !
มัชฌิตาก้าวถึงที่หมาย สะบัดเลิกม่านบางออกอย่างไร้ความหวั่นกลัว
อดลมหายสะดุดลงไม่ได้เมื่อเห็นภาพอย่างที่เตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องมาเห็น
ร่างหญิงชราผมขาวโพลนคล้ายกำลังนอนหลับสนิท ทว่าไร้ลมหายใจ...
“หนูรู้ ! ว่าย่าน่ะไม่ได้ตายจริงๆ หรอก ตื่นขึ้นมาได้ไหม !! ”
หญิงสาวเอ่ยเสียงดัง ห้วน กระด้าง แม้ปลายเสียงจะสั่นพร่า รู้ดี เวลานี้ไม่มีใครจะมาได้ยิน
กระแสเย็นเยียบบางอย่างไหลผ่านวูบไปทางหางตาซ้าย พาสันหลังลุกวาบ...
หญิงสาวสะบัดหน้าหันมองตามความรู้สึกนั้น พบเพียงความว่างเปล่า
‘มัชฌิตา---’ เสียงแผ่วระโหยยิ่งกว่ากระซิบสะท้อนเข้าหูขวา
พร้อมสัมผัสวูบไหวชัดเจนยิ่งกว่าครั้งแรก
“ย่า...” หญิงสาวคราง ใจเต้นแรงขึ้น ที่ผ่านมาเธอไม่เคยอยากพบหรือพูดคุยกับย่า
ดีๆ
แต่เวลานี้ เมื่อย่าจากไปแล้ว เธอกลับต้องการมาถามหาคำตอบที่ยังค้างคาใจมากยิ่งกว่าใครๆ
มัชฌิตากำจี้ที่กลางหน้าอกแน่นเมื่อรู้สึกร้อนวูบ ดึงจี้ซึ่งห้อยติดปลายสายสร้อย
ขึ้นมาวางไว้กลางฝ่ามือ ก้มลงมอง มรดกที่ย่าตั้งใจมอบให้กับเธอ...
หญิงสาวเพ่งมองพลอยตาเสือเจียระไนทรงรีคล้ายดวงตา ปลายแหลมเรียว
ทั้งสองด้าน อย่างที่เรียกกันว่าทรงมาคีย์ มันถูกทำขึ้นมาเพื่อสื่อถึงสัญลักษณ์
ของการมองเห็น และในเวลานี้ก็กำลังทำหน้าที่นั้น ขีดยาวสีสันคล้ายเส้นแสง
ของไฟวาววามชวนให้นึกถึงนัยน์ตาเสือเรืองขึ้นในความมืดจนน่าอัศจรรย์
เดี๋ยวหรี่... เดี๋ยวกลับสว่าง...
คล้ายพยายามบอกอะไรบางอย่าง มันอุ่นขึ้นจริงๆ มัชฌิตารู้ว่าหินนี้
มีพลังประหลาด แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นชัดๆ ต่อหน้าต่อตาเช่นในเวลานี้
“ย่าให้พลอยพวกนี้กับเราทำไม มรดกของหนูกับน้อง ยายมูน แล้วก็ยายมีน...
ย่ารู้ใช่ไหมว่ามันจะนำพาอะไรมา เป็นโชคดีหรือว่าโชคร้ายกันแน่ พูดกับหนูสิ
ย่า แบบที่เรียกชื่อหนูเมื่อกี้” หญิงสาวตะคอกห้วนจัด อารมณ์โกรธกรุ่นปนเป
กับร้อนรนในความรู้สึก ใคร่จะรู้ความจริง
เงียบ ไม่มีเสียงใดตอบมาจากร่างที่นอนสงบนิ่งไม่ไหวติง แต่พลอยตาเสือในมือ
กำลังเริ่มทวีความร้อนและแสงเรืองรองมากยิ่งขึ้น ถึงกระนั้นมัชฌิตากลับ
ไม่สะท้าน ยังถือมันได้สบายๆ
หญิงสาวเลื่อนมือซ้ายลงไปควานในกระเป๋ากางเกง หยิบถุงผ้าเล็กๆ ขึ้นมา
อความารีนรูปหยดน้ำถูกเทออกมาเทียบเคียงกันกับจี้ในมือ
ในขณะที่มัชฌิตากำลังดูว่าพลอยเม็ดใหม่จะมีปฏิกิริยาใดหรือไม่
ทันใด ! ความรู้สึกเย็นวาบยิ่งกว่าสัมผัสก้อนน้ำแข็งแห้ง เย็นจนกัดมือ เธอเผลอ
สะบัดมือปล่อยพลอยอความารีนทิ้งโดยแรง หินน้ำเย็นเฉียบกระเด็นร่วงลงพื้น
ไปไกล ดีที่ทั้งห้องลาดปูด้วยพรมผืนหนาสีหม่น อัญมณีล้ำค่าจึงไม่ได้รับ
ความเสียหายแต่อย่างใด
“บ้าฉิบ ! ” มัชฌิตาสบถตามนิสัยห้าวเกินหญิง เธอใช้มันไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ
มรดกของน้องสาวคนเล็กซึ่งตนฉวยโอกาสรวบเอามาไว้ในครอบครอง
โดยไม่ให้น้องได้ล่วงรู้...
“หึ อยากให้หนูส่งหินนี่ต่อให้มีนใช่ไหม ฝันไปเถอะ หนูไม่ทำตามที่ย่าต้องการหรอก
ตอนยังหายใจย่าก็เที่ยวบงการ ควบคุมใครต่อใคร ชีวิตของพ่อแม่ ของพวกเรา
แต่อย่าคิดว่าอะไรมันจะเป็นอย่างที่ย่าต้องการเสมอไป”
หญิงสาวยิ้มหยัน ก้มลงตะปบอความารีนบนพื้นเก็บกลับเข้ากระเป๋า
เวลาที่ไม่พยายามจะ “ใช้” มัน เธอสามารถสัมผัสพลอยของน้องสาวได้ตามปกติ
แต่ถ้าหากทำได้เพียงถือมันไว้เฉยๆ สิ่งนี้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
“ถ้าหนูคืนพลอยตาเสือเม็ดนี้ให้เจ้าของที่แท้จริงตามที่ย่าต้องการ แล้วจะรู้ได้ยังไง
ว่าต่อไปอะไรจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกบ้าง เพราะมีมันอยู่ ทำให้รู้สึกถึงอันตรายชัดเจนขึ้น
ตอนนี้หนูรู้ดีว่าอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา ใครบางคนที่ต้องการมัน...” หญิงสาวยังคงเอ่ยกับร่างบนเตียง แต่ทุกถ้อยคำพูดไปราวกับพูดกับลมกับแล้ง
มัชฌิตาหายใจเข้าลึก กำพลอยตาเสือแน่น ขณะมองภาพย่าซึ่งกำลังหลับใหล
อะไรบางอย่างคล้ายจุดความร้อนเล็กๆ เดือดพล่านอยู่ในมือ ก่อนจะแล่นปราด
ขึ้นสู่ส่วนเร้นลับที่สุดในสมอง...
ภาพน่าสะพรึงพลันปรากฏในห้วงมโนสำนึก เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด
ไฟโหมไหม้แตกปะทุแรง บรรยากาศพร่าเลือนสั่นระริก อะไรบางอย่างซึ่งน่ากลัว
ยิ่งนักกำลังทะยานใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จากเบื้องหลัง กรงเล็บของมันใกล้เข้ามา
แม้ยังไม่ถึงตัว แต่รู้สึกได้ถึงลมหายใจระอุรินรดต้นคอ
มือซึ่งกำพลอยสั่น เหงื่อไหลลงมาตามไรผม ผ่านข้างแก้มเนียน...
ไม่ได้การ ! เธอจะต้องไป !
ถ้ายังอยู่ที่นี่จะต้องเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นแน่
และตอนนี้มันกำลังใกล้เข้ามายิ่งกว่าที่คิด
ใกล้ขนาดที่เรียกว่าไม่มีเวลาแล้ว !!
หญิงสาวไม่สนใจที่จะดึงม่านคลุมเตียงลงปิดไว้อย่างเดิม เท้าทั้งคู่ในบู๊ทหนัง
เสริมส้นก้าวเกือบเป็นวิ่งออกจากห้อง เหวี่ยงประตูปิดตามหลังดังปัง
พลอยอีกเม็ด มูนสโตน...อยู่กับมุกดาน้องสาวคนรอง ความรู้สึกนิ่งสงบยามที่
นึกถึงมันบอกให้รู้ว่าจะยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับมุกดา แต่สำหรับเธอ
ตอนนี้มัชฌิตาจะต้องพาพลอยที่อยู่กับตัวทั้งของตนและของมาริณน้องสาวคนเล็ก
หนีไปให้ไกลที่สุด ไปให้พ้นจากทุกคน
ทันทีที่ออกพ้นประตูรั้ว มัชฌิตาขึ้นสตาร์ทจี๊ปคันเก่งกระชากพวงมาลัย
บึ่งไปกลับรถเสียงดังเอี๊ยด ก่อนจะเหยียบคันเร่งตะบึงจากไป ไปพร้อมกับ
ความลับซึ่งมีเพียงเธอคนเดียวล่วงรู้
ถ้าหากไม่รวมเจ้าของร่างไร้ชีวิตซึ่งคล้ายนิทราอยู่ในห้องที่ถูกทิ้งให้เงียบงัน...
ความร้อนรอบกายราวกับกำลังป่วนมวลบรรยากาศให้เดือดพล่าน
และท่ามกลางเปลวที่โหมไหม้ เงาของใครบางคนก้าวผ่านม่านไฟนั้นออกมา
ดวงตาซึ่งจับจ้องมายังเธอวาววามน่าสะพรึง สว่างโรจน์จนอาจกลบแสงแห่งเพลิงกาฬ
...ในห้องนั้นมืด
...ในห้องนั้นเงียบงัน
ไอความเย็นชาด้วยอารมณ์ของผู้เคยเป็นเจ้าของห้องยังเคลือบแฝง
แต่มัชฌิตากลับรู้สึกได้...ตามหลืบเร้นมุมอับ ร่องรอยของบางอย่างซุกซ่อนตัว
เต้นเร่าอย่างไร้สุ้มเสียงอยู่ท่ามกลางความมืดอันนิ่งสงบ
หญิงสาวมองเห็นแม้จะหลับตา ไม่สิ
ต้องบอกว่าเธอเห็นตัวตนของมันชัดเจนยิ่งขึ้นในยามที่หลับตามากกว่า
เธอลืมตา ค่อยๆ สืบเท้าจากหน้าประตูเข้าไปข้างในห้อง...โดยไม่ถอดรองเท้า
คงไม่เป็นไร เพราะคนผู้เคยอาศัยอยู่ที่นี่เองก็ทำเช่นนั้นเป็นประจำตามค่านิยม
ตะวันตกซึ่งฝังติดในพื้นนิสัย
เวลานี้เป็นยามเที่ยงตรง ฟ้าข้างนอกครึ้มด้วยเมฆฝน ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่มีผล
กับภายในบ้านซึ่งอับทึบ มืดทึมอยู่เป็นอาจิณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งห้องนอนของย่า
บรรยากาศประหนึ่งเที่ยงคืนแต่ไหนแต่ไร ความมืดไม่เคยเป็นอุปสรรคสำหรับ
มัชฌิตา เธอคุ้นเคยกับมันดีเสมอ และสำหรับตอนนี้ มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม...
บนเตียงหลังใหญ่ริมห้องกว้างนั้นมีม่านคลุมห้อยลงมาบดบัง ร่างของคนผู้สามารถ
จะให้คำตอบกับเธอได้นอนอยู่ที่นั่น มัชฌิตากำลังรีบ เธอต้องการมาถามหาความจริง
แม้ไม่รู้ว่าย่าจะสามารถบอกอะไรได้หรือไม่ก็ตาม
ก็เพราะว่าแท้จริงย่าของเธอนอนตายอยู่บนเตียงนั้นมาตั้งแต่หลายวันก่อน !
มัชฌิตาก้าวถึงที่หมาย สะบัดเลิกม่านบางออกอย่างไร้ความหวั่นกลัว
อดลมหายสะดุดลงไม่ได้เมื่อเห็นภาพอย่างที่เตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องมาเห็น
ร่างหญิงชราผมขาวโพลนคล้ายกำลังนอนหลับสนิท ทว่าไร้ลมหายใจ...
“หนูรู้ ! ว่าย่าน่ะไม่ได้ตายจริงๆ หรอก ตื่นขึ้นมาได้ไหม !! ”
หญิงสาวเอ่ยเสียงดัง ห้วน กระด้าง แม้ปลายเสียงจะสั่นพร่า รู้ดี เวลานี้ไม่มีใครจะมาได้ยิน
กระแสเย็นเยียบบางอย่างไหลผ่านวูบไปทางหางตาซ้าย พาสันหลังลุกวาบ...
หญิงสาวสะบัดหน้าหันมองตามความรู้สึกนั้น พบเพียงความว่างเปล่า
‘มัชฌิตา---’ เสียงแผ่วระโหยยิ่งกว่ากระซิบสะท้อนเข้าหูขวา
พร้อมสัมผัสวูบไหวชัดเจนยิ่งกว่าครั้งแรก
“ย่า...” หญิงสาวคราง ใจเต้นแรงขึ้น ที่ผ่านมาเธอไม่เคยอยากพบหรือพูดคุยกับย่า
ดีๆ
แต่เวลานี้ เมื่อย่าจากไปแล้ว เธอกลับต้องการมาถามหาคำตอบที่ยังค้างคาใจมากยิ่งกว่าใครๆ
มัชฌิตากำจี้ที่กลางหน้าอกแน่นเมื่อรู้สึกร้อนวูบ ดึงจี้ซึ่งห้อยติดปลายสายสร้อย
ขึ้นมาวางไว้กลางฝ่ามือ ก้มลงมอง มรดกที่ย่าตั้งใจมอบให้กับเธอ...
หญิงสาวเพ่งมองพลอยตาเสือเจียระไนทรงรีคล้ายดวงตา ปลายแหลมเรียว
ทั้งสองด้าน อย่างที่เรียกกันว่าทรงมาคีย์ มันถูกทำขึ้นมาเพื่อสื่อถึงสัญลักษณ์
ของการมองเห็น และในเวลานี้ก็กำลังทำหน้าที่นั้น ขีดยาวสีสันคล้ายเส้นแสง
ของไฟวาววามชวนให้นึกถึงนัยน์ตาเสือเรืองขึ้นในความมืดจนน่าอัศจรรย์
เดี๋ยวหรี่... เดี๋ยวกลับสว่าง...
คล้ายพยายามบอกอะไรบางอย่าง มันอุ่นขึ้นจริงๆ มัชฌิตารู้ว่าหินนี้
มีพลังประหลาด แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นชัดๆ ต่อหน้าต่อตาเช่นในเวลานี้
“ย่าให้พลอยพวกนี้กับเราทำไม มรดกของหนูกับน้อง ยายมูน แล้วก็ยายมีน...
ย่ารู้ใช่ไหมว่ามันจะนำพาอะไรมา เป็นโชคดีหรือว่าโชคร้ายกันแน่ พูดกับหนูสิ
ย่า แบบที่เรียกชื่อหนูเมื่อกี้” หญิงสาวตะคอกห้วนจัด อารมณ์โกรธกรุ่นปนเป
กับร้อนรนในความรู้สึก ใคร่จะรู้ความจริง
เงียบ ไม่มีเสียงใดตอบมาจากร่างที่นอนสงบนิ่งไม่ไหวติง แต่พลอยตาเสือในมือ
กำลังเริ่มทวีความร้อนและแสงเรืองรองมากยิ่งขึ้น ถึงกระนั้นมัชฌิตากลับ
ไม่สะท้าน ยังถือมันได้สบายๆ
หญิงสาวเลื่อนมือซ้ายลงไปควานในกระเป๋ากางเกง หยิบถุงผ้าเล็กๆ ขึ้นมา
อความารีนรูปหยดน้ำถูกเทออกมาเทียบเคียงกันกับจี้ในมือ
ในขณะที่มัชฌิตากำลังดูว่าพลอยเม็ดใหม่จะมีปฏิกิริยาใดหรือไม่
ทันใด ! ความรู้สึกเย็นวาบยิ่งกว่าสัมผัสก้อนน้ำแข็งแห้ง เย็นจนกัดมือ เธอเผลอ
สะบัดมือปล่อยพลอยอความารีนทิ้งโดยแรง หินน้ำเย็นเฉียบกระเด็นร่วงลงพื้น
ไปไกล ดีที่ทั้งห้องลาดปูด้วยพรมผืนหนาสีหม่น อัญมณีล้ำค่าจึงไม่ได้รับ
ความเสียหายแต่อย่างใด
“บ้าฉิบ ! ” มัชฌิตาสบถตามนิสัยห้าวเกินหญิง เธอใช้มันไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ
มรดกของน้องสาวคนเล็กซึ่งตนฉวยโอกาสรวบเอามาไว้ในครอบครอง
โดยไม่ให้น้องได้ล่วงรู้...
“หึ อยากให้หนูส่งหินนี่ต่อให้มีนใช่ไหม ฝันไปเถอะ หนูไม่ทำตามที่ย่าต้องการหรอก
ตอนยังหายใจย่าก็เที่ยวบงการ ควบคุมใครต่อใคร ชีวิตของพ่อแม่ ของพวกเรา
แต่อย่าคิดว่าอะไรมันจะเป็นอย่างที่ย่าต้องการเสมอไป”
หญิงสาวยิ้มหยัน ก้มลงตะปบอความารีนบนพื้นเก็บกลับเข้ากระเป๋า
เวลาที่ไม่พยายามจะ “ใช้” มัน เธอสามารถสัมผัสพลอยของน้องสาวได้ตามปกติ
แต่ถ้าหากทำได้เพียงถือมันไว้เฉยๆ สิ่งนี้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
“ถ้าหนูคืนพลอยตาเสือเม็ดนี้ให้เจ้าของที่แท้จริงตามที่ย่าต้องการ แล้วจะรู้ได้ยังไง
ว่าต่อไปอะไรจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกบ้าง เพราะมีมันอยู่ ทำให้รู้สึกถึงอันตรายชัดเจนขึ้น
ตอนนี้หนูรู้ดีว่าอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา ใครบางคนที่ต้องการมัน...” หญิงสาวยังคงเอ่ยกับร่างบนเตียง แต่ทุกถ้อยคำพูดไปราวกับพูดกับลมกับแล้ง
มัชฌิตาหายใจเข้าลึก กำพลอยตาเสือแน่น ขณะมองภาพย่าซึ่งกำลังหลับใหล
อะไรบางอย่างคล้ายจุดความร้อนเล็กๆ เดือดพล่านอยู่ในมือ ก่อนจะแล่นปราด
ขึ้นสู่ส่วนเร้นลับที่สุดในสมอง...
ภาพน่าสะพรึงพลันปรากฏในห้วงมโนสำนึก เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด
ไฟโหมไหม้แตกปะทุแรง บรรยากาศพร่าเลือนสั่นระริก อะไรบางอย่างซึ่งน่ากลัว
ยิ่งนักกำลังทะยานใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จากเบื้องหลัง กรงเล็บของมันใกล้เข้ามา
แม้ยังไม่ถึงตัว แต่รู้สึกได้ถึงลมหายใจระอุรินรดต้นคอ
มือซึ่งกำพลอยสั่น เหงื่อไหลลงมาตามไรผม ผ่านข้างแก้มเนียน...
ไม่ได้การ ! เธอจะต้องไป !
ถ้ายังอยู่ที่นี่จะต้องเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นแน่
และตอนนี้มันกำลังใกล้เข้ามายิ่งกว่าที่คิด
ใกล้ขนาดที่เรียกว่าไม่มีเวลาแล้ว !!
หญิงสาวไม่สนใจที่จะดึงม่านคลุมเตียงลงปิดไว้อย่างเดิม เท้าทั้งคู่ในบู๊ทหนัง
เสริมส้นก้าวเกือบเป็นวิ่งออกจากห้อง เหวี่ยงประตูปิดตามหลังดังปัง
พลอยอีกเม็ด มูนสโตน...อยู่กับมุกดาน้องสาวคนรอง ความรู้สึกนิ่งสงบยามที่
นึกถึงมันบอกให้รู้ว่าจะยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับมุกดา แต่สำหรับเธอ
ตอนนี้มัชฌิตาจะต้องพาพลอยที่อยู่กับตัวทั้งของตนและของมาริณน้องสาวคนเล็ก
หนีไปให้ไกลที่สุด ไปให้พ้นจากทุกคน
ทันทีที่ออกพ้นประตูรั้ว มัชฌิตาขึ้นสตาร์ทจี๊ปคันเก่งกระชากพวงมาลัย
บึ่งไปกลับรถเสียงดังเอี๊ยด ก่อนจะเหยียบคันเร่งตะบึงจากไป ไปพร้อมกับ
ความลับซึ่งมีเพียงเธอคนเดียวล่วงรู้
ถ้าหากไม่รวมเจ้าของร่างไร้ชีวิตซึ่งคล้ายนิทราอยู่ในห้องที่ถูกทิ้งให้เงียบงัน...
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ธ.ค. 2554, 20:22:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ธ.ค. 2554, 21:32:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 4038
| บทที่ 1 ดวงไฟในเงามืด >> |
Zephyr 21 ธ.ค. 2554, 20:41:43 น.
อืม ไปอ่านน้องคนเล็กมาแล้ว มาอ่านพี่ใหญ่ต่อ ก็ยังจับทางไม่ได้ว่ามันจะลึกลับหรือแฟนตาซีหว่า
อืม ไปอ่านน้องคนเล็กมาแล้ว มาอ่านพี่ใหญ่ต่อ ก็ยังจับทางไม่ได้ว่ามันจะลึกลับหรือแฟนตาซีหว่า
อสิตา 21 ธ.ค. 2554, 20:46:57 น.
ลึกลับด้วย + ผสมกลิ่นแฟนตาซีในสไตล์พารานอมอลค่ะ นักเขียนเขียนกันแบบสุดใจ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ^^
ลึกลับด้วย + ผสมกลิ่นแฟนตาซีในสไตล์พารานอมอลค่ะ นักเขียนเขียนกันแบบสุดใจ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ^^
ริญจน์ธร 21 ธ.ค. 2554, 23:11:00 น.
ตามมาดูเช่นกัน ^^
ตามมาดูเช่นกัน ^^
ameerahTaec 22 ธ.ค. 2554, 15:05:14 น.
น่าติดตามดีคะ คริคริ
น่าติดตามดีคะ คริคริ
ฮอบบิท 22 ธ.ค. 2554, 20:07:03 น.
จะตามอ่านตามให้กำลังใจนะคะ ชอบจังที่บทนำทำให้เดาบทสรุปไม่ได้ เรื่องนี้มีแรงดึงดูดซะแล้ว
จะตามอ่านตามให้กำลังใจนะคะ ชอบจังที่บทนำทำให้เดาบทสรุปไม่ได้ เรื่องนี้มีแรงดึงดูดซะแล้ว
หมูอ้วน 23 ธ.ค. 2554, 00:22:30 น.
รอตอนต่อไปค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
บุลินทร 23 ธ.ค. 2554, 17:49:44 น.
ตอนที่ 1 มาไวๆนะ อิอิ มาทวงแทนคนอ่าน
ตอนที่ 1 มาไวๆนะ อิอิ มาทวงแทนคนอ่าน
เบญจามินทร์ 23 ธ.ค. 2554, 23:26:09 น.
มาตามอ่านจ้ะ อยากรู้ความลับด้วย ^^
มาตามอ่านจ้ะ อยากรู้ความลับด้วย ^^
SunSeed 14 ม.ค. 2555, 09:58:18 น.
พี่แป้งงง ดีจังที่พี่โพสท์นิยายเรื่องใหม่ มาตามอ่านนะคะ
พี่แป้งงง ดีจังที่พี่โพสท์นิยายเรื่องใหม่ มาตามอ่านนะคะ
tayakey 28 พ.ค. 2555, 01:07:58 น.
ว้าวว น่าสนุกจัง..ลึกลับดี...
ว้าวว น่าสนุกจัง..ลึกลับดี...