Missing Love
(ภาคต่อของพาย) เมื่อเขาทำรักหายไปจนมาเจอเธอ และเธอตั้งใจพลาดความรักเพื่อความสำเร็จ แล้วเขาจะทำให้เธอหันมาสนใจความรักได้อย่างไร
Tags: พาย แจ็คลีน
ตอน: ML008
Missing Love ตอนที่ 8
บอนแนร์นึกอยากพูดกับหลานสาว แต่ก็ดูเหมือนจะมีแต่ระยะห่าง เพราะหลานสาวเดินไปที่โต๊ะเพื่อตักอาหารทันที จึงถามลูกชาย “เกิดอะไรขึ้น ทำไมแจ็คลีนดูเย็นชาแบบนั้น”
กาเบรียลไม่ตอบคำ แต่ขอตัวลุกไปตักอาหารเช่นกัน เหลือแต่พายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ และไม่สนใจอะไรนัก
“แจ็คลีนเสียใจมากสินะ” ธีโอดอร์ชวนลูกสะใภ้คุยอย่างที่คาดเดา
“ลูกของฉันยังไงก็ทรหดอดทนอยู่แล้วค่ะ ชีวิตก็แบบนี้ มีคนจ้องแต่จะทำลาย ถ้าไม่รู้จักฝึกฝนตนเองให้แข็งแกร่งขึ้น ก็คงอยู่ได้ไม่นานก็ตายไปจากโลกนี้” พายพูดอย่างเย็นชา และยังคงนั่งเฉยไม่มีท่าทีเกรงอกเกรงใจอย่างเคย
จริงๆ พายก็ไม่เคยเกรงใจพ่อแม่สามีมานานแล้ว เพียงแต่รักษามารยาทลดการต่อปากต่อคำไปมาก หากดูเหมือนจะทำให้ครอบครัวฝ่ายสามีคิดว่าเธอไร้หนทางต่อสู้ เพราะได้แต่งเข้าตระกูลนี้แล้ว แท้จริงเธอคิดถึงจิตใจสามีมากกว่า และไม่อยากให้เขากังวลคิดมาก เพราะเป็นคนกลางระหว่างเธอกับครอบครัว
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ครอบครัวเดียวกันจะจ้องทำลายกันไปได้ยังไง” บอนแนร์แก้ตัวแทนลูกชายคนโต
พายไม่พูดและไม่ตอบ เพียงยิ้มนิดๆ เท่านั้น และไม่ใส่ใจ เมื่อสามีกลับมาที่โต๊ะก่อนลูกสาว เธอก็มองจานที่เขาวางไว้ตรงหน้าเธอ
“ตักมาเผื่อน่ะ” กาเบรียลวางเสร็จก็นั่งลง แต่ยังไม่ทันได้ทาน ก็โดนภรรยาดึงไปจูบดูดดื่ม จนเขาตั้งหลักไม่ทัน และไม่ได้จูบตอบเพราะยังตกใจ ทั้งเขายังต้องสบตากับพ่อแม่อีกด้วย และเมื่อเธอถอนจูบ เขาก็เป็นงง
“จืดชืดเสียไม่มี” พายพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ยกจานแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับลูกชาย
มิคาเอลยังอึ้งที่เห็นแม่มีอาการพยศขึ้นมา ท่าทางจะไม่พอใจมาก จนแกล้งจูบพ่อเขารุนแรงต่อหน้าคนอื่นๆ ก่อนจะโดนแม่เตะเข้าที่ขา และนั่งลงอย่างแมน โดยไม่สนใจว่าใครจะมอง
“มองอีกนานไหมวะ” พายถามลูกชายทำเอาหลานๆ สะอึก
“แม่ครับ” มิคาเอลมองหน้าแม่อย่างงงๆ
“เออ เดี๋ยวมา” พายเดินไปไม่สนใจแขกในบ้านตัวเอง พอเดินกลับมาก็ถือเหล้าเยอรมันแรงๆ มาตั้งไว้ที่โต๊ะลูกชาย ก่อนเปิดขวดและดื่มจากขวด “ดื่มดิ อย่าบอกนะ ว่าดื่มไม่เป็น คุณทรงธรรม”
ทรงธรรมชะงัก ก่อนจะรับแก้วจากเฮนริคที่เอามาให้ คาดว่าคงไม่มีใครกล้าห้ามคนห้าวอย่างพาย โดยเฉพาะเวลานี้ไม่มีผู้ชายคนไหนห้าวและแมนได้เท่าเธออีกแล้ว
มิคาเอลยิ้มนิดๆ ก่อนจะเปิดอีกขวดดื่ม แล้วรินให้ญาติกับเพื่อนๆ “ดื่มๆ”
“อย่าดื่มจัดนะ เดี๋ยวจะต้องเล่นเพลงให้แจ็คอีก” ไพรด์เตือนๆ ญาติ
“ใช่ๆ” อิคารัสพอรู้ว่าแม่เพื่อนห้าวและคอแข็งแค่ไหน เขาไม่กล้าสู้ เพราะขนาดดื่มเหล้าจนเมา เช้ายังขึ้นเขาได้อีก คนหนุ่มยังแทบยอมแพ้
ทรงธรรมเพียงจิบๆ เท่านั้น เพราะเขายังไม่อยากเมา
“คืนนี้ค้างซะที่นี่สิ มีห้องว่างหลายห้อง อืม เดี๋ยวลุกไปขอแจ็คเต้นรำสักเพลงสองเพลงนะ” พายบอก ทำให้ลูกชายมองตาโต
“แม่ครับ” มิคาเอลพยายามเรียกเอาไว้
“เออ! รู้น่าว่าเป็นแม่ เรียกทำไม เรียกแล้วไม่พูด” พายพูดกับลูกชายแล้วก็หัวเราะร่วน ก่อนจะพูดตรงๆ “ไหนๆ คนก็มองไม่ดีอยู่แล้ว มันไม่เสียหายอะไรหรอกน่า ถ้าบริสุทธิ์ใจ จะกลัวอะไรกับแค่คนมอง เป็นนักดนตรีแล้วถ้ายังเอาความคิดของคนอื่นเป็นใหญ่อยู่แบบนี้ ก็ไปผูกคอตายซะ”
มิคาเอลก็นิ่งอึ้ง เพราะไม่เคยเห็นแม่ห้าวได้แบบนี้ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนนั่งอยู่ข้างๆ ผู้ชายคนหนึ่งเลยทีเดียว
“จำไว้นะ เป็นลูกผู้ชาย ห้ามพูดจาดูถูกผู้หญิง ต่อให้คิดอะไรก็อย่าทำร้ายผู้หญิง เพราะผู้ชายพรรค์นั้นก็มีแค่ความสารเลวนั่นแหละ” พายจงใจแกล้งเมาและพูดเป็นภาษาฝรั่งเศสเสียงดังลั่น
ฌองจะลูกขึ้นปะทะคารมกับน้องสะใภ้ แต่ลูกชายคนโตแตะมือห้ามเอาไว้ ทำให้ต้องนั่งลงอีกครั้ง หากเรมองด์ไม่มีคนคอยห้ามก็ลุกขึ้นพูด
“เธอจงใจหาเรื่องใช่ไหม” เรมองด์ชี้ไปทางโต๊ะพายที่แยก
พายลุกขึ้นยืนแล้วหันมาทางเรมองด์ “ถ้าใช่แล้วจะทำไม คนกำลังสั่งสอนลูก ใครไม่รู้จักสั่งสอนลูกก็อย่าเสือก”
เรมองด์สุดจะควบคุมอารมณ์ สะบัดผ้าเช็ดปากลงโต๊ะ เตรียมเดินเข้าหาพี่สะใภ้ทันที มิคาเอลจะลุกขึ้นช่วยแม่ แต่โดนแม่กดลงให้นั่ง พายเพียงเบี่ยงหลบแล้วผลัก ก่อนถอยเท่านั้น
“ไหนๆ ก็จะมีเรื่อง ก็มีเสียเลยเป็นไง” พายพูดก่อนจะหันไปทางธีโอดอร์ “อย่าห้ามเลย ยิ่งห้ามเรื่องก็ไม่จบสักที”
เรมองด์ถลาใส่โต๊ะแล้วล้มลงที่ข้างโต๊ะ ซีริลจะเข้าไปช่วยพ่อ กลับโดนพายใช้มือจับพลิก โดยอาศัยแรงของอีกฝ่ายเป็นตัวช่วย ซีริลจึงพลิกตัวลงไปทับพ่อ
“จำเอาไว้นะ แจ็คลีนเป็นลูกสาวฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาหาเรื่องลูกสาวฉันอีก” พายไม่ได้เข้าหาน้องสามี แต่ถอยไปยืนรอดูท่าทีอีกฝ่าย
สายตาที่มองแสดงถึงความเย็นชาถึงขีด ราวเพชรฆาต เธอไม่คิดขู่เท่านั้น แต่ยังหมายความตามที่พูดอีกด้วย
เรมองด์ตั้งหลักหวังจะเข้าไปเอาคืน แต่พายเห็นเขาไม่ตั้งหลักแล้วถลาเข้ามา เธอก็แค่เบี่ยงตัวหลบแล้วขัดขาจนเรมองด์ถลาไปทรุดลงที่พื้น ขณะที่ซีริลตั้งท่าจะชกป้าสะใภ้ แต่กลับโดนมิคาเอลเข้าขวางและล็อกเอาไว้
“คิดจะรุมแม่ฉันคนเดียวก็คิดใหม่ได้เลย” มิคาเอลพูดที่ข้างหู แม้อีกฝ่ายจะดิ้นรนแค่ไหน
“พอที!!” ร็อกแซนกรีดร้องเสียงดังลั่น เพราะกำลังอับอายที่สามีต้องมาเห็นครอบครัวทะเลาะกัน “เธอจะหาเรื่องแล้วสร้างความวุ่นวายไม่ได้ พอที!”
“น้องชายคุณไม่รู้จักเหนื่อยเองนี่” พายยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก และยังคงรอให้เรมองด์เข้ามาชนกับเธออีก คราวนี้คิดว่าจะชกเธอได้ แต่สายตาเธอไวอยู่แล้ว จึงหลบได้ง่ายๆ สุดท้ายเบี่ยงหลบจนเรมองด์หกล้มอีกรอบ
กาเบรียลนั่งนิ่งและทานอาหารต่อไป โดยไม่สนใจว่าภรรยากำลังทำอะไร ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แจ็คลีนก็นิ่งอึ้งที่อยู่ๆ แม่ก็ลุกขึ้นมาก่อเรื่อง ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่พอจะห้าม พ่อก็แตะไหล่ไว้แล้วส่ายหน้า
“เธอจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ กาเบรียล น้องเรากับภรรยาของเธอกำลังวิวาทกันอยู่นะ” ร็อกแซนหันไปหาน้องชายที่นั่งทานอาหารราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ท่านพี่กาเบรียล ช่วยหยุดทั้งสองคนทีเถอะครับ” แอนโตเน่ย์เห็นพี่ชายคนที่สี่ได้แต่ทำเรื่องขายหน้า ก็ขอให้พี่ชายเจ้าของบ้านช่วยหยุดความวุ่นวาย
“ไม่ล่ะ จะได้รู้บ้างว่า คนเราทุกคนก็มีขีดจำกัดความอดทน งามหน้าจริงๆ แม้แต่ผู้หญิงก็ยังสู้ไม่ได้” กาเบรียลไม่ยอมช่วย ยังสนับสนุนภรรยาอีก
อองรีรู้สึกแย่ไปถนัด เพราะไม่คิดว่าการสานสัมพันธ์ญาติในงานวันเกิดของแจ็คลีนจะกลายเป็นหายนะ ก่อนจะรู้ว่าใครที่หยุดเรื่องนี้ได้ “แจ็คลีน เธอต้องห้ามนะ”
ธีโอดอร์กับบอนแนร์ฟังหลานชาย แล้วหันไปทางแจ็คลีนเช่นเดียวกับทุกคน
แจ็คลีนมองพ่อที่ตอนนี้ไม่ห้ามเธอแล้ว ก็มองทุกคนที่มีท่าทางเป็นกังวล ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วมองแม่กับน้องชายพ่อที่กำลังนั่งเหนื่อยอยู่
“ท่านแม่ค่ะ อาหารจานหลักผ่านไปแล้วค่ะ ได้เวลาตัดเค้กหรือยังคะ” แจ็คลีนพูดคนละเรื่องราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ได้สิ” พายมองเรมองด์เหนื่อยหอบและสภาพห้องที่เละเทะ
“ใครจะไปกินลง ก่อเรื่องอย่างนี้แล้ว” บอนแนร์พูดอย่างอารมณ์เสีย เพราะครอบครัวลูกชายคนที่สามทำราวกับทุกอย่างเรียบร้อยดี
“ท่านแม่ครับ ถึงห้องนี้จะเละแล้ว เราก็ย้ายไปอีกห้องได้ ผมกับพายเตรียมห้องไว้เยอะ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” กาเบรียลพูดราวกับทุกอย่างสงบ แม้ลูกชายจะยังคงจับซีริลเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“ปล่อยสิโว๊ย!!” ซีริลพยายามดิ้นรน แต่ก็โดนมิคาเอลจับเอาไว้ได้ตลอดจนน่ารำคาญ
มิคาเอลแทบโยนซีริลลงพื้น ก่อนจะยืนตั้งหลักแบบไม่เกรงกลัว “ทานเค้กกันดีกว่านะครับ อืม เดี๋ยวพี่จะเต้นรำกับแจ็คสักเพลง แล้วแอนล่ะ จะรีบกลับไหม เต้นรำกับพี่สักเพลงนะ”
อันนาเอลมองพ่อที่กำลังทำหน้าไม่ถูก และยังแม่ที่มีท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไร จนเธอไม่รู้จะตอบยังไงดี “หนูเต้นรำกับท่านพี่มิคาเอลได้ไหมคะ”
“ยังจะมีใจเต้นรำอีกเหรอ อันนาเอล” แอนนาเบลย้อนถามลูกสาว
“ตามใจเถอะ” แอนโตเน่ย์รีบอนุญาตลูกสาว ที่ท่าทางจะเข้าข้างฝ่ายแจ็คลีนมากกว่า
“งั้นพาทริค เราไปอีกห้อง ทานเค้กกันเถอะ” อันนาเอลชวนคู่แฝดที่กำลังนิ่งอึ้งอยู่
“ตกลงทุกอย่างสงบเงียบแล้วใช่ไหม แอน” พาทริคถามให้แน่ใจ
“ใช่สิ ไปเถอะ” อันนาเอลก็ดึงแขนคู่แฝดไปที่อีกห้อง โดยไม่ยอมอยู่กับความตึงเครียดของผู้ใหญ่ในห้อง
“เชิญย้ายไปอีกห้องกันได้แล้วครับ” กาเบรียลลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปโอบเอวภรรยา ก่อนจะตำหนิอย่างไม่จริงจังนัก “ห้าวจริงๆ นะเธอ ดูสิ เรมองด์ไม่กล้าลุกขึ้นมาเลย”
“กาเบรียล” เรมองด์พูดอย่างขัดใจ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินออกไปจากบ้านพี่ชายพร้อมลูกชายในทันที
ฌองกับภรรยาก็ลุกและไปจากบ้านนั้นทันที แต่อองรีกับซาร์ฌองคิดว่าควรอยู่แทนพ่อแม่ จึงยังอยู่ต่อ ขณะที่ธีโอดอร์ถอนหายใจและไม่กลับตามที่ภรรยาต้องการ
“ฉันกลับนะคะ” บอนแนร์บอกสามีอย่างอารมณ์ไม่ดีเท่าไรนัก
“เดี๋ยวฉันให้โรเบิร์ตไปส่งแล้วให้เขากลับมารับฉันตอนเช้าเลยแล้วกัน” ธีโอดอร์ตัดสินใจค้างที่นี่
“คุณคะ คุณทำแบบนี้เท่ากับสนับสนุนให้ครอบครัวกาเบรียล มีพฤติกรรมน่าละอายนะคะ” บอนแนร์เตือนสามีเบาๆ เพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน
“เราต่างหากที่ต้องละอาย เพราะอบรมลูกไม่ดี ลูกถึงได้พูดจาร้ายกาจทำร้ายจิตใจหลานสาวได้อย่างนั้น พอเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว” ธีโอดอร์บอกปัดภรรยา ก่อนที่ลูกสาวคนเดียวจะเดินมาพร้อมสามี “จะกลับเลยเหรอ”
“ค่ะ ลีโอเนลยังไม่กลับ แค่นั้นก็พอแล้วค่ะ หนูเหนื่อยใจจริงๆ ทำอะไรเป็นเด็กๆ แบบนี้ ไม่รู้จักอายกันบ้างเลยนะคะ หนูทนไม่ไหว ขอกลับก่อนดีกว่าค่ะ ดีที่มอร์กานไม่อยู่นะคะ” ร็อกแซนยอมแพ้แล้วขอตัวกลับ
“ขอโทษด้วยที่ทำให้เธอต้องวุ่นวาย” ธีโอดอร์ออกปากขอโทษลูกเขย เหมือนที่พูดกับลูกสะใภ้คนโต
“ไม่เป็นไรครับ มีสีสันดี” สามีร็อกแซนพูดอย่างอารมณ์ดี แม้จะอึดอัดไปบ้าง แต่ก็ผ่านไปแล้ว
“งั้นไปส่งแม่หน่อยได้ไหม ท่านพ่อของลูกจะอยู่ต่อ แม่ไม่ไหวแล้วล่ะ อยากพักผ่อน จะให้โรเบิร์ตอยู่รอที่นี่น่ะ” บอนแนร์ขอให้ลูกสาวไปส่ง เพราะไม่อยากให้สามีค้างที่นี่เท่าไรนัก
“ได้ค่ะ” ร็อกแซนรับคำ ก่อนจะบอกลาพ่อ เพราะคงไม่ต้องลาเจ้าของบ้าน ที่ดูจะไม่สนใจแขกร่วมสายเลือดเท่าไรนัก เธอต้องใจเย็นและไม่พยายามถือสา แม้จะไม่ค่อยเข้าใจก็ตามที จึงได้แต่บอกตัวเองให้ปล่อยวางเรื่องวุ่นวายของน้องๆ
เฮนริคจึงทำหน้าที่พ่อบ้านที่ดี นำส่งแขกของเจ้านายที่อยากกลับจนหมด แล้วกลับไปยังห้องอีกห้องที่หลายคนยังทานเค้กและพูดคุยด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายลง
กาเบรียลยืนกับน้องชายคนสุดท้อง ขณะที่อีกข้างโอบเอวภรรยาไม่ให้ก่อเรื่องอีก “ถ้าลำบากใจอยากกลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ให้คนไปส่งได้ หรือจะให้ค้างที่นี่ก็ได้นะ”
“เดี๋ยวดูก่อนครับ ท่าทางจะเริ่มสนุกกันแล้วล่ะ แม้แต่พาทริค ตอนแรกก็กลัวว่าพาทริคจะเอาแต่เก็บตัว” แอนโตเน่ย์บอกพี่ชายแล้วมองลูกชายที่นิสัยเคร่งขรึมหัวเราะ
กาเบรียลพยักหน้าช้าๆ ก่อนพูดกับน้องชายและเพื่อนที่ตอนนี้เป็นน้องสะใภ้เขา “ให้ดื่มเสียมั่งสิ กลัวเส้นเสียงจะเสียหรือไง แอน”
“อายุไม่ถึงสิบห้าด้วยล่ะ แต่คืนนี้ยอมให้นะ เพราะดื่มในบ้านคุณ ก็แค่ไวน์ไม่กี่แก้ว คิดว่าไม่เป็นไรหรอก แต่ยังไงก็ไม่อยากให้ดื่มจนติด” แอนนาเบลบ่นตามประสาแม่ที่คอยดูแลลูกๆ อย่างใกล้ชิด
“เดือนหน้าเข้าห้องอัดเพลงใหม่ ฉันอยากให้เธอพร้อมด้วยนะ แอน” กาเบรียลบอกเพื่อน ก่อนจะมองลูกๆ ออกไปเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน
แอนนาเบลเห็นว่าไม่มีอะไรน่าห่วง เพราะตอนนี้ในห้องมีเพียงลูกสาวตนเองกับหลานของสามีเท่านั้น ที่หนุ่มๆ ผลัดกันโค้งเพื่อเต้นรำ
“ถามลูกๆ ดีไหมคะ ว่าจะค้างคืนที่นี่หรือเปล่า เราจะได้กลับกัน” แอนนาเบลหันไปถามสามี เพื่อถามความเห็นก่อนเรียกพาทริคมาถาม “ลูกอยากค้างที่นี่กับแอนไหม”
พาทริคหันไปดูคู่แฝดก่อนตอบ “ได้ครับ ท่านแม่ ท่าทางแอนจะสนุกมาก เอ่อ ท่านปู่ยังไม่กลับเหรอครับ”
ทุกคนมองไปทางเดียวกับพาทริค ก่อนเห็นธีโอดอร์เดินเข้ามา กาเบรียลถอนหายใจ ก่อนจะพยักหน้ากับเฮนริคที่เดินตามหลังพ่อเขา แล้วพยักเพยิดกับพายที่ไม่มีท่าทางสนใจอะไร
“ไปบอกให้แจ็คเอาเค้กมาให้พ่อฉันหน่อยสิ” กาเบรียลต้องบอกอีกรอบ เพราะเกรงอยู่ว่าพายจะยังไม่หายพยศ
“ได้สิ แต่คืนนี้ต้องสัญญานะ ว่าจะไม่จืดชืดเหมือนรสจูบที่โต๊ะอาหารอีก” พายพูดล้ออย่างทะลึ่งนิดๆ ก่อนเดินไปหาลูกสาวบนฟลอร์ที่กำลังเต้นรำกับซาร์ฌองอยู่ “ขอเวลาเจ้าภาพหน่อยนะ คงต้องไปตัดเค้กมาให้ปู่ของลูกแล้วล่ะ”
“ท่านป้าจะให้เกียรติเต้นรำกับผมไหมครับ” ซาร์ฌองชวนอย่างอารมณ์ดี
พายก็ถามขึ้นมาทันใด “แล้วเต้นเป็นผู้หญิงได้หรือเปล่าล่ะ ถ้าได้ก็ไม่มีปัญหา”
“ผมเต้นได้ครับ ถึงผมจะชายแท้เต็มร้อย แต่เพราะตอนฝึกเต้น เต้นแต่กับพวกผู้ชาย มันก็เลยต้องเต้นได้ทั้งสองฝ่าย เชิญครับ” ซาร์ฌองยื่นมือให้ป้าสะใภ้ ก่อนจะร่วมเต้นรำกัน
อองรีมองพี่ชายที่แสนจะอารมณ์ดีของตนเอง แล้วก็ได้แต่บอกผ่าน ไม่ว่าเวลาไหนมาตรฐานของเขากับพี่ชายก็แตกต่างกัน รวมทั้งวิธีคิด แม้จะถูกเลี้ยงมาคล้ายกันก็ตาม
ลีโอเนลนั่งที่โต๊ะ หลังจากเต้นรำกับอันนาเอล แล้วก็พูดกับอองรีอย่างเมาๆ “เหล้าแรงจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมิคาเอลถึงเทิดทูนท่านป้านะ ท่านใช้ชีวิตได้อย่างคุ้มค่าจริงๆ”
“จะอย่างไรก็ผู้หญิงนะครับ ไม่ควรห้าวเกินไป” อองรีวิจารณ์อ้อมๆ
“สมัยนี้แล้ว ผู้หญิงก็เก่งได้อย่างผู้ชายน่ะล่ะ เป็นคนสมัยใหม่ก็อย่าหัวโบราณนักเลยน่า” ลีโอเนลเตือนลูกพี่ลูกน้อง ที่ทำตัวแก่กว่าวัย อาจเพราะอยู่กับผู้ใหญ่มากไป ทำให้วิธีคิดแตกต่าง
อองรีไม่ตอบคำ นั่งนิ่ง แสดงว่าไม่เห็นด้วยเท่าไรนัก เพราะถึงที่สุดแล้ว ผู้ชายก็แสวงหาผู้หญิงที่เขาสามารถปกป้องได้ แล้วเป็นผู้นำในชีวิตเธอได้อยู่ดี
แจ็คลีนวางจานเค้กลงตรงหน้าปู่ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มปู่ตามมารยาท แล้วนั่งลงข้างๆ
“คืนนี้พ่อจะค้างที่นี่นะ ให้เฮนริคจัดห้องให้พ่อด้วย” ธีโอดอร์บอกลูกชายคนที่สาม ก่อนจะมองลูกชายคนเล็ก
“เด็กๆ หลายคนก็ค้างที่นี่ครับ เพราะพายแจกเหล้าให้กินกันถ้วนหน้า เหล้าเยอรมันอย่างแรงเลยทีเดียว อ๋อ แต่พาทริคกับอันนาเอลแค่ไวน์เท่านั้นครับ” กาเบรียลบอกพ่อแล้วมองเด็กๆ อย่างยิ้มๆ
“ยังมีห้องว่างให้พ่อค้างใช่ไหม” ธีโอดอร์ถามขึ้น เมื่อลูกชายไม่ได้ตอบรับ
“ธีโอดอร์ คุณก็น่าจะรู้ว่าที่นี่มีห้องหลายห้อง เพราะคุณดูแบบแปลนตั้งแต่ก่อนสร้างแล้วนี่นา” พายพูดขณะเมา
“พาย อย่า” กาเบรียลเตือนภรรยาที่กำลังเมา ก่อนจะโอบเอวให้ไปนั่งที่โต๊ะลูกชายมากกว่า แล้วค่อยกลับมานั่งลงที่โต๊ะ “ขอโทษครับ พายคงจะเมา”
“พ่อรู้ว่าพายคงไม่พอใจที่พ่อปล่อยให้ฌองพูดไม่ดีถึงแจ็คลีน แม่ที่ไหนก็อยากปกป้องลูกตัวเองทั้งนั้นล่ะ แล้วอีกอย่าง ภรรยาของลูกเมาดิบนะ” ธีโอดอร์พูดแล้วยิ้มนิดๆ ก่อนคนอื่นๆ จะหัวเราะไปพร้อมๆ กัน จากนั้นก็นิ่งไปหมด เพราะทรงธรรมเดินมาที่โต๊ะ แล้วขออนุญาตเต้นรำกับแจ็คลีน
“ขออนุญาตนะครับ” ทรงธรรมยืนมือให้แจ็คลีนต่อหน้าผู้ใหญ่ทุกคน
แจ็คลีนมองไปทางแม่ที่พยักหน้ามาทางโต๊ะ ก่อนจะพูดขึ้น “ขอตัวก่อนนะคะ” ก่อนจะพูดกับชายหนุ่ม “ด้วยความยินดีค่ะ”
ทรงธรรมพาเธอไปที่ฟลอร์ แล้วเริ่มเต้นรำเพลงวอลซ์กับเธออย่างเรียบง่าย ขณะที่มิคาเอลก็ขออันนาเอลเต้นรำ และอยู่บนฟลอร์เช่นกัน ซาร์ฌองกับลีโอเนลพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะอย่างสนุกสนาน ตามประสาคนวัยใกล้กัน
ไม่นานนักอองรีก็เดินไปในฟลอร์ แล้วสะกิดทรงธรรมก่อนพูดขึ้น “ขอเต้นรำกับแจ็คลีนหน่อยนะครับ”
ทรงธรรมทำอะไรได้ไม่มาก นอกจากปล่อยมือเธออย่างแสนเสียดาย แม้จะไม่มีโอกาสได้พูดกับเธอ แต่เขาก็สบายใจที่ได้เต้นรำกับเธอสักเพลง...
อองรีโอบเอวญาติแล้วเต้นรำ ก่อนจะมองเธอที่ไม่สนใจคู่เต้นแม้แต่น้อย “ขอโทษแทนท่านพ่อด้วย วันนี้ท่านเจอเรื่องกดดันที่บริษัทน่ะ ก็เลยเครียด”
“บริษัทใหญ่ก็ต้องมีเรื่องให้คิดมากเป็นธรรมดา ไม่เป็นไรหรอกนะ” แจ็คลีนพูดแต่ยังคงไม่ใส่ใจอยู่ดี เพราะเธอไม่เห็นด้วยกับการโดนฟาดหัวฟาดหางจากลุงคนโตของเธอ
“เธอคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ ท่าทางเธอเหมือนไม่คิดแบบนั้นหรอกนะ” อองรีถามแจ็คลีนอย่างจริงจัง เพราะเธอดูจะไม่อยากมองหน้าเขาเท่าไรนัก
“สำคัญด้วยเหรอ ว่าฉันคิดอะไร เพราะถ้ามันสำคัญ พวกเธอคงไม่คิด หรือพูด หรือทำอะไรที่ได้ทำไปแล้ว เพราะงั้นอย่าสนใจในสิ่งที่มันไม่สำคัญสำหรับครอบครัวเธอเลยนะ” แจ็คลีนยังคงเต้นรำได้อย่างไม่ติดขัด แม้จะถูกจับหมุนตามจังหวะเพลงก็ตาม
“ไม่ใช่แค่ครอบครัวฉัน แต่เป็นครอบครัวเรามากกว่า ถึงเราจะมีบ้านเป็นของตัวเอง แต่เรายังเป็นครอบครัวเดียวกันนะ ฉันไม่อยากให้เราลืมไปน่ะ” อองรีพยายามประนีประนอมด้วย
“ถ้าอยากให้เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ก็หัดปฏิบัติต่อคนในครอบครัวให้ดีกว่านี้ ขอตัวก่อนนะ” แจ็คลีนไม่ยอมทนอีก แต่ผลักเขาแล้วตั้งใจเดินออกจากฟลอร์ในทันที ก่อนมิคาเอลจะเดินเข้ามาหาอองรี
“ฉันไม่สนใจหรอกนะ ว่านายมีจุดประสงค์อะไร แต่อย่ายุ่งกับครอบครัวฉันอีก อย่าแม้แต่จะคิด” มิคาเอลชี้หน้าญาติตัวแสบของเขา แล้วเดินตามน้องสาวไปที่นั่ง ก่อนจะนั่งลงพร้อมญาติคนอื่น
ซาร์ฌองเห็นท่าทางไม่ดี ก็รีบเดินไปหาน้องชาย “นายจะเลิกทำตัวแบบท่านพ่อ แล้วสงบท่าทีบ้างไม่ได้หรือไง กลับได้แล้ว อย่าทำให้ครอบครัวท่านลุงกาเบรียลต้องปวดหัว เพราะความพยายามงี่เง่าของนายอีก”
“แต่ท่านพี่” อองรีพยายามจะอธิบาย
“พอที ฉันคิดว่านายควรรู้จักสงบปากสงบคำเอาไว้บ้างนะ แค่ซีริลจ้องจะหาเรื่องผู้หญิงก็ทุเรศพอแล้ว นายยังจะทำตามอีก จำไว้นะ แจ็คลีนเป็นน้องสาวของพวกเรา เพราะงั้นคิดถึงจุดนี้ให้มาก แล้วเลิกทำทุเรศๆ ได้แล้ว” ซาร์ฌองสั่งสอนน้องชาย ก่อนจะลากไปลาปู่ “ผมกับอองรีขอตัวกลับก่อนนะครับ เอ้อ แจ็คลีน พรุ่งนี้พี่จะมารับไปทานมื้อเที่ยง นัดสาวน่ารักๆ ให้หนุ่มทหารเรืออย่างพี่สักคนนะ”
แจ็คลีนหัวเราะได้น่ารัก ก่อนจะพูดขึ้น “หนูจะหาจากไหนให้ล่ะคะ”
“ฉันหาให้ได้” พายพูดขึ้น ก่อนทั้งหมดจะหัวเราะ “พรุ่งนี้จะนัดให้”
“พูดจริงเหรอครับ” ซาร์ฌองถาม แม้จะโดนปู่กระแอม
“แน่สิ สาวๆ สวยๆ รูปร่างดี เอาแต่ใจ แล้วก็อย่าหวังว่าจะเป็นคู่รักถาวร เพราะขี้เหงาล่ะนะ” พายร่ายยาวจนโดนสามีตีเข้าที่แขน
“พูดแล้วอย่าคืนคำนะครับ แบบนั้นก็ดี เพราะตอนผมลงเรือ ผมจะได้ไม่ห่วงเท่าไร แต่ไม่เอาแบบเป็นคู่หมั้นนะครับ ท่านปู่ ผมยังอยากโสด ไว้อายุยืนถึงสามสิบห้าเมื่อไร ค่อยมั่นใจว่าผมจะมีชีวิตรอดกลับมา สร้างครอบครัว” ซาร์ฌองพูดติดตลก ก่อนจะพาน้องชายกลับ
ธีโอดอร์มองดูหลานชายอีกคนที่กำลังรุ่งกับการเป็นทหาร ก่อนลีโอเนลจะเดินเซเข้ามาอีกคน
“ผมลากลับก่อนนะครับ ท่านตา” ลีโอเนลบอกทั้งที่แทบลืมตาไม่ขึ้น
“ใครก็ได้พาลีโอเนลขึ้นไปที่ห้องนอนทีเถอะ ไม่มีคนขับรถมาด้วย จะกลับยังไงล่ะ ไปนอนข้างบนเถอะ” กาเบรียลบอกเฮนริค เพราะท่าทางหลานชายคงดื่มหนัก จนแทบเดินยังไม่ไหว จะไว้ใจให้ขับรถได้อย่างไร
“พาผมกลับใช่ไหมครับ” ลีโอเนลโดนพยุงก็เข้าใจแบบนั้น ก่อนจะยอมตามไปแต่โดยดี เพราะคิดว่าจะได้กลับ
“ไม่เคยเห็นลีโอเนลสนุกแบบนี้มาก่อนเลยนะ พายช่างรู้จักวิธีบันเทิงได้ดีจริงๆ ขอบใจนะ” ธีโอดอร์พูดจริงแบบไม่ได้ประชด จึงทำให้คนอื่นๆ หัวเราะได้
“เรากลับกันเถอะนะคะ พรุ่งนี้ค่อยให้คนรถมารับเด็กๆ กลับค่ะ” แอนนาเบลบอกลาเพื่อน ก่อนจะเดินไปบอกลูกๆ วัยสิบสามของเธอ หอมแก้มคนละที ก่อนเดินกลับมาหาสามีและลาผู้ใหญ่ในบ้าน ก่อนกลับ
“พ่อก็ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะ ปู่รักหลานนะ” ธีโอดอร์ลุกขึ้นแล้วเดินไปโอบกอดหลานสาว ก่อนเดินตามเฮนริคไป
“ผมให้คนเตรียมชุดนอนให้แล้วนะครับ” กาเบรียลเดินไปส่งที่ประตู
“พ่อเสียใจแทนฌองด้วย อย่าคิดมากเลยนะ” ธีโอดอร์ได้พูดกับลูกชายตามลำพัง
“ผมพยายามจะไม่คิดมากแล้วครับ อย่างน้อยฌองก็ยังรู้จักสงบปากสงบคำมากกว่าเรมองด์ แต่หลังจากวันนี้คงสงบปากสงบคำไปอีกเยอะ” กาเบรียลพูดแล้วก็นึกขำ เมื่อนึกภาพภรรยาหยอกล้อกับเรมองด์หนักๆ
ธีโอดอร์ได้แต่ถอนหายใจ แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ห้ามได้ยาก เพราะแม้จะอายุมากกันขนาดนี้แล้ว ยังคงทำตัวป่วนได้ไม่เลิก เขาได้แต่ปล่อยไป จะดุพายก็ใช่ที่ เพราะลูกชายเขาก็จู่โจมลูกสะใภ้ก่อน สุดท้ายก็กลายเป็นน้ำท่วมปาก
“แต่ผมเชื่อว่า พายคงไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแล้วล่ะครับ” กาเบรียลมองพ่อพยักหน้าช้าๆ ก่อนเดินกลับเข้าไปแล้วลูกสาวก็เดินเข้ามาถาม
“ท่านปู่ว่ายังไงบ้างคะ” แจ็คลีนถามทันทีเพราะคิดว่าปู่น่าจะตำหนิพ่อ
“ไม่มีอะไรนิ บอกแต่ว่าเสียใจที่ลุงของลูกพูดจาไม่ดี แล้วก็ทำตัวไม่ดีน่ะ” กาเบรียลโอบไหล่ลูกสาวพากลับเข้างานก่อนจะนึได้ “เต้นรำกับพ่อสักเพลงนะ”
แจ็คลีนรับปาก ก่อนจะเดินไปที่ฟลอร์แล้วเต้นรำกับพ่อ ขณะที่พาทริคต้องร้องเสียงหลง เพราะคู่แฝดกำลังกระดกเหล้าจริงๆ
“อย่านะ!! แอน” พาทริครีบห้าม ขณะที่อันนาเอลไม่ฟัง แอบเอาเหล้าแรงมาลิ้มลอง
“รับเร็ว!!” มิคาเอลรีบเข้าไปคว้าอันนาเอลเอาไว้ เพราะแทบล้มทั้งยืน “เวรแล้วไง อิกกี้ ทำไมไม่เฝ้าโต๊ะเราให้ดีๆ”
อิคารัสทำตาปรือมองเพื่อน ก่อนจะทำหน้างง และฟังไม่เข้าใจ เมื่อตอนนี้มีแต่เหล้าอยู่ในสายเลือด “ได้เวลานอนแล้วเหรอวะ ต้องดื่มอีกนิด”
ไพรด์เดินกลับมาก็เห็นเพื่อนกำลังจะฟุบโต๊ะ กับลูกพี่ลูกน้องของญาติที่โดนอุ้มเอาไว้ “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
“อิกกี้ปล่อยให้แอนดื่มเหล้าน่ะสิ แล้วดูสภาพมันดิ รู้งี้เก็บเหล้าซะก็ดี พอปู่ลุกไปปุบ ยัยแอนก็แอบไปหยิบมาดื่มปับ เฮ้อ พาทริค คืนนี้นอนแยกห้องกับยัยแอนเลยนะ อายุสิบสามก็ซ่าแบบนี้แล้ว” มิคาเอลดุอย่างไม่จริงจังนัก
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมว่าพี่พาแอนไปที่ห้องดีกว่านะครับ” พาทริคแนะนำเพราะคู่แฝดเขายังสะลึมสะลืออยู่
“ดื่มอีก จะดื่มอีก” อันนาเอลก็โวยวายทันทีที่ฟื้นตัวได้ ดิ้นรนโวยวายจะไปดื่มอีก
“ดื่มๆ” อิคารัสที่ยกหัวไม่ขึ้นก็ร้องดื่มๆ พร้อมกระแทกแก้วอยู่ที่โต๊ะ ขณะที่ทรงธรรมกลับมาที่โต๊ะ แล้วต้องแปลกใจเช่นกัน
ไพรด์เดินไปที่โต๊ะ แล้วยอมให้เพื่อนกอดแก้วเหล้าที่ว่างเปล่า ก่อนจะพากันเดินไปยังห้องพัก แต่เขาก็หันมาพูดกับทรงธรรม “เดี๋ยวคุณก็พักเลยได้นะครับ อย่าขับรถกลับเลย มันอันตราย”
“ใช่แล้วล่ะ ที่นี่มีห้องอยู่สิบห้าห้องนอน คุณก็ตามเฮนริคไปก็แล้วกัน เขาจะจัดการทุกอย่างเอง” พายบอกขณะนั่งที่โต๊ะซึ่งพ่อสามีลุกจากไปแล้ว มองสามีกับลูกสาวเต้นรำกัน ขณะแขกทยอยแยกย้ายกันไปพักผ่อน
แจ็คลีนเห็นแขกออกไปจากห้องคนแล้วคนเล่า ก็มองแม่ที่กำลังดื่มอยู่ตามลำพัง จึงคิดว่าน่าจะได้เวลาที่เธอจะไปพักผ่อนได้แล้ว จึงหยุดเต้นรำแล้วเดินมาหาแม่ “ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”
พายดึงลูกสาวมากอดแล้วจูบที่แก้มทั้งสองข้าง “รู้ไหมว่าแม่รักลูกมากแค่ไหน”
แจ็คลีนหัวเราะคิกได้อย่างน่ารัก “หนูภูมิใจในสิ่งที่วันนี้ท่านแม่ทำให้ วันเกิดที่สิบเจ็ดของหนู เป็นวันเกิดที่แสนพิเศษค่ะ หนูรักท่านแม่นะคะ”
พายยิ้มเล็กน้อย ก่อนปล่อยลูกสาวไปนอนพัก จากนั้นก็โดนสามีดึงให้ลุกขึ้น แล้วลากไปที่ฟลอร์เต้นรำ จากนั้นก็เริ่มเต้นรำเบาๆ อย่างเงียบเชียบ
พายซบไหล่สามี แต่ไม่ใช่เพราะเมา หากเป็นเพราะรักมากกว่า
“เมามากอย่างนั้นเชียว” กาเบรียลพูดอย่างรู้ทัน เพราะจากจำนวนเหล้าที่ลดลง คงไม่ทำให้ภรรยาเขาเมามากอย่างที่คนอื่นคิด
พายหัวเราะนิดๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองสามีด้วยแววตาหยาดเยิ้ม แล้วจูบดูดดื่มแลกรสชิวหากันอย่างเร่าร้อน ก่อนถอนจูบและถูกเขาอุ้ม ทำให้เธอหัวเราะ
“ขอแก้ตัวจากจูบที่โต๊ะอาหารก็แล้วกัน” เขาพูดแล้วพาเธอออกไปจากห้อง
เกมรักของเขากับภรรยายังเข้มข้น เพราะต่างก็ผลัดกันสรรหาสีสันใหม่ๆ มาเติมเต็ม อีกข้อดีที่ทั้งสองมีก็คือ เมื่อรักแล้วบางครั้งก็ต้องมองข้ามข้อเสียของอีกฝ่ายให้ได้เช่นกัน ไม่อย่างนั้นคงทำให้รักจืดจาง เพราะหลังแต่งงาน คนส่วนมากมักมองและจ้องจับเอาข้อเสียของอีกฝ่าย เสียจนลืมช่วงเวลาที่ดีไปได้เช่นกัน
******************************
สวัสดีค่ะ เช้านี้กำลังจะออกไปทำบุญ
หลังจากที่บ้านเจอเรื่องมาหลากหลายอย่างแรง
ก็ตัดสินใจทำสังฆทานหมู่ 555+
อีกอย่างก็เป็นช่วงทำบุญข้าวใหม่ (ตานข้าวใหม่)
ป้าก็เลยทำบุญพร้อมๆ กันไปเลย อิอิ
ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนิยายมาตลอดนะคะ
sirinda
คุณ ตุ๊งแช่ --- 555+ ก็ไม่หรอกค่ะ แต่ก็คงแอบเครียดไปเยอะ อิอิ
คุณ ร้อยวจี --- พายจงเจริญ อิอิ
คุณ anOO --- หุหุ นั่นจิคะ ไม่เหลืออะไรให้เล่นก็เป็นกองเชียร์แทนแล้วกันเน้อ
คุณ หนอนฮับ --- จริงๆ แล้วญาติแจ็คน่ะ ความหวังดีแต่ผลออกมาร้ายค่ะ อิอิ
คุณ konhin --- แต่แจ็คก็พยายามไม่เครียดนะคะ อิอิ
คุณ maplezaa --- อิอิ ลัทธิพายยินดีต้อนรับค่า
คุณ XaWarZd --- เลิกคบยากค่ะ แต่ก็พยายามเลี่ยงๆ อิอิ
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- 555+ อิ่มเค้กแทนค่า
คุณพี่ chakansi --- 555+ แล้วก็เอาเกลือาสดอ้อมไหล่ด้วยใช่ไหมคะ
บอนแนร์นึกอยากพูดกับหลานสาว แต่ก็ดูเหมือนจะมีแต่ระยะห่าง เพราะหลานสาวเดินไปที่โต๊ะเพื่อตักอาหารทันที จึงถามลูกชาย “เกิดอะไรขึ้น ทำไมแจ็คลีนดูเย็นชาแบบนั้น”
กาเบรียลไม่ตอบคำ แต่ขอตัวลุกไปตักอาหารเช่นกัน เหลือแต่พายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ และไม่สนใจอะไรนัก
“แจ็คลีนเสียใจมากสินะ” ธีโอดอร์ชวนลูกสะใภ้คุยอย่างที่คาดเดา
“ลูกของฉันยังไงก็ทรหดอดทนอยู่แล้วค่ะ ชีวิตก็แบบนี้ มีคนจ้องแต่จะทำลาย ถ้าไม่รู้จักฝึกฝนตนเองให้แข็งแกร่งขึ้น ก็คงอยู่ได้ไม่นานก็ตายไปจากโลกนี้” พายพูดอย่างเย็นชา และยังคงนั่งเฉยไม่มีท่าทีเกรงอกเกรงใจอย่างเคย
จริงๆ พายก็ไม่เคยเกรงใจพ่อแม่สามีมานานแล้ว เพียงแต่รักษามารยาทลดการต่อปากต่อคำไปมาก หากดูเหมือนจะทำให้ครอบครัวฝ่ายสามีคิดว่าเธอไร้หนทางต่อสู้ เพราะได้แต่งเข้าตระกูลนี้แล้ว แท้จริงเธอคิดถึงจิตใจสามีมากกว่า และไม่อยากให้เขากังวลคิดมาก เพราะเป็นคนกลางระหว่างเธอกับครอบครัว
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ครอบครัวเดียวกันจะจ้องทำลายกันไปได้ยังไง” บอนแนร์แก้ตัวแทนลูกชายคนโต
พายไม่พูดและไม่ตอบ เพียงยิ้มนิดๆ เท่านั้น และไม่ใส่ใจ เมื่อสามีกลับมาที่โต๊ะก่อนลูกสาว เธอก็มองจานที่เขาวางไว้ตรงหน้าเธอ
“ตักมาเผื่อน่ะ” กาเบรียลวางเสร็จก็นั่งลง แต่ยังไม่ทันได้ทาน ก็โดนภรรยาดึงไปจูบดูดดื่ม จนเขาตั้งหลักไม่ทัน และไม่ได้จูบตอบเพราะยังตกใจ ทั้งเขายังต้องสบตากับพ่อแม่อีกด้วย และเมื่อเธอถอนจูบ เขาก็เป็นงง
“จืดชืดเสียไม่มี” พายพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ยกจานแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับลูกชาย
มิคาเอลยังอึ้งที่เห็นแม่มีอาการพยศขึ้นมา ท่าทางจะไม่พอใจมาก จนแกล้งจูบพ่อเขารุนแรงต่อหน้าคนอื่นๆ ก่อนจะโดนแม่เตะเข้าที่ขา และนั่งลงอย่างแมน โดยไม่สนใจว่าใครจะมอง
“มองอีกนานไหมวะ” พายถามลูกชายทำเอาหลานๆ สะอึก
“แม่ครับ” มิคาเอลมองหน้าแม่อย่างงงๆ
“เออ เดี๋ยวมา” พายเดินไปไม่สนใจแขกในบ้านตัวเอง พอเดินกลับมาก็ถือเหล้าเยอรมันแรงๆ มาตั้งไว้ที่โต๊ะลูกชาย ก่อนเปิดขวดและดื่มจากขวด “ดื่มดิ อย่าบอกนะ ว่าดื่มไม่เป็น คุณทรงธรรม”
ทรงธรรมชะงัก ก่อนจะรับแก้วจากเฮนริคที่เอามาให้ คาดว่าคงไม่มีใครกล้าห้ามคนห้าวอย่างพาย โดยเฉพาะเวลานี้ไม่มีผู้ชายคนไหนห้าวและแมนได้เท่าเธออีกแล้ว
มิคาเอลยิ้มนิดๆ ก่อนจะเปิดอีกขวดดื่ม แล้วรินให้ญาติกับเพื่อนๆ “ดื่มๆ”
“อย่าดื่มจัดนะ เดี๋ยวจะต้องเล่นเพลงให้แจ็คอีก” ไพรด์เตือนๆ ญาติ
“ใช่ๆ” อิคารัสพอรู้ว่าแม่เพื่อนห้าวและคอแข็งแค่ไหน เขาไม่กล้าสู้ เพราะขนาดดื่มเหล้าจนเมา เช้ายังขึ้นเขาได้อีก คนหนุ่มยังแทบยอมแพ้
ทรงธรรมเพียงจิบๆ เท่านั้น เพราะเขายังไม่อยากเมา
“คืนนี้ค้างซะที่นี่สิ มีห้องว่างหลายห้อง อืม เดี๋ยวลุกไปขอแจ็คเต้นรำสักเพลงสองเพลงนะ” พายบอก ทำให้ลูกชายมองตาโต
“แม่ครับ” มิคาเอลพยายามเรียกเอาไว้
“เออ! รู้น่าว่าเป็นแม่ เรียกทำไม เรียกแล้วไม่พูด” พายพูดกับลูกชายแล้วก็หัวเราะร่วน ก่อนจะพูดตรงๆ “ไหนๆ คนก็มองไม่ดีอยู่แล้ว มันไม่เสียหายอะไรหรอกน่า ถ้าบริสุทธิ์ใจ จะกลัวอะไรกับแค่คนมอง เป็นนักดนตรีแล้วถ้ายังเอาความคิดของคนอื่นเป็นใหญ่อยู่แบบนี้ ก็ไปผูกคอตายซะ”
มิคาเอลก็นิ่งอึ้ง เพราะไม่เคยเห็นแม่ห้าวได้แบบนี้ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนนั่งอยู่ข้างๆ ผู้ชายคนหนึ่งเลยทีเดียว
“จำไว้นะ เป็นลูกผู้ชาย ห้ามพูดจาดูถูกผู้หญิง ต่อให้คิดอะไรก็อย่าทำร้ายผู้หญิง เพราะผู้ชายพรรค์นั้นก็มีแค่ความสารเลวนั่นแหละ” พายจงใจแกล้งเมาและพูดเป็นภาษาฝรั่งเศสเสียงดังลั่น
ฌองจะลูกขึ้นปะทะคารมกับน้องสะใภ้ แต่ลูกชายคนโตแตะมือห้ามเอาไว้ ทำให้ต้องนั่งลงอีกครั้ง หากเรมองด์ไม่มีคนคอยห้ามก็ลุกขึ้นพูด
“เธอจงใจหาเรื่องใช่ไหม” เรมองด์ชี้ไปทางโต๊ะพายที่แยก
พายลุกขึ้นยืนแล้วหันมาทางเรมองด์ “ถ้าใช่แล้วจะทำไม คนกำลังสั่งสอนลูก ใครไม่รู้จักสั่งสอนลูกก็อย่าเสือก”
เรมองด์สุดจะควบคุมอารมณ์ สะบัดผ้าเช็ดปากลงโต๊ะ เตรียมเดินเข้าหาพี่สะใภ้ทันที มิคาเอลจะลุกขึ้นช่วยแม่ แต่โดนแม่กดลงให้นั่ง พายเพียงเบี่ยงหลบแล้วผลัก ก่อนถอยเท่านั้น
“ไหนๆ ก็จะมีเรื่อง ก็มีเสียเลยเป็นไง” พายพูดก่อนจะหันไปทางธีโอดอร์ “อย่าห้ามเลย ยิ่งห้ามเรื่องก็ไม่จบสักที”
เรมองด์ถลาใส่โต๊ะแล้วล้มลงที่ข้างโต๊ะ ซีริลจะเข้าไปช่วยพ่อ กลับโดนพายใช้มือจับพลิก โดยอาศัยแรงของอีกฝ่ายเป็นตัวช่วย ซีริลจึงพลิกตัวลงไปทับพ่อ
“จำเอาไว้นะ แจ็คลีนเป็นลูกสาวฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาหาเรื่องลูกสาวฉันอีก” พายไม่ได้เข้าหาน้องสามี แต่ถอยไปยืนรอดูท่าทีอีกฝ่าย
สายตาที่มองแสดงถึงความเย็นชาถึงขีด ราวเพชรฆาต เธอไม่คิดขู่เท่านั้น แต่ยังหมายความตามที่พูดอีกด้วย
เรมองด์ตั้งหลักหวังจะเข้าไปเอาคืน แต่พายเห็นเขาไม่ตั้งหลักแล้วถลาเข้ามา เธอก็แค่เบี่ยงตัวหลบแล้วขัดขาจนเรมองด์ถลาไปทรุดลงที่พื้น ขณะที่ซีริลตั้งท่าจะชกป้าสะใภ้ แต่กลับโดนมิคาเอลเข้าขวางและล็อกเอาไว้
“คิดจะรุมแม่ฉันคนเดียวก็คิดใหม่ได้เลย” มิคาเอลพูดที่ข้างหู แม้อีกฝ่ายจะดิ้นรนแค่ไหน
“พอที!!” ร็อกแซนกรีดร้องเสียงดังลั่น เพราะกำลังอับอายที่สามีต้องมาเห็นครอบครัวทะเลาะกัน “เธอจะหาเรื่องแล้วสร้างความวุ่นวายไม่ได้ พอที!”
“น้องชายคุณไม่รู้จักเหนื่อยเองนี่” พายยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก และยังคงรอให้เรมองด์เข้ามาชนกับเธออีก คราวนี้คิดว่าจะชกเธอได้ แต่สายตาเธอไวอยู่แล้ว จึงหลบได้ง่ายๆ สุดท้ายเบี่ยงหลบจนเรมองด์หกล้มอีกรอบ
กาเบรียลนั่งนิ่งและทานอาหารต่อไป โดยไม่สนใจว่าภรรยากำลังทำอะไร ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แจ็คลีนก็นิ่งอึ้งที่อยู่ๆ แม่ก็ลุกขึ้นมาก่อเรื่อง ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่พอจะห้าม พ่อก็แตะไหล่ไว้แล้วส่ายหน้า
“เธอจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ กาเบรียล น้องเรากับภรรยาของเธอกำลังวิวาทกันอยู่นะ” ร็อกแซนหันไปหาน้องชายที่นั่งทานอาหารราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ท่านพี่กาเบรียล ช่วยหยุดทั้งสองคนทีเถอะครับ” แอนโตเน่ย์เห็นพี่ชายคนที่สี่ได้แต่ทำเรื่องขายหน้า ก็ขอให้พี่ชายเจ้าของบ้านช่วยหยุดความวุ่นวาย
“ไม่ล่ะ จะได้รู้บ้างว่า คนเราทุกคนก็มีขีดจำกัดความอดทน งามหน้าจริงๆ แม้แต่ผู้หญิงก็ยังสู้ไม่ได้” กาเบรียลไม่ยอมช่วย ยังสนับสนุนภรรยาอีก
อองรีรู้สึกแย่ไปถนัด เพราะไม่คิดว่าการสานสัมพันธ์ญาติในงานวันเกิดของแจ็คลีนจะกลายเป็นหายนะ ก่อนจะรู้ว่าใครที่หยุดเรื่องนี้ได้ “แจ็คลีน เธอต้องห้ามนะ”
ธีโอดอร์กับบอนแนร์ฟังหลานชาย แล้วหันไปทางแจ็คลีนเช่นเดียวกับทุกคน
แจ็คลีนมองพ่อที่ตอนนี้ไม่ห้ามเธอแล้ว ก็มองทุกคนที่มีท่าทางเป็นกังวล ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วมองแม่กับน้องชายพ่อที่กำลังนั่งเหนื่อยอยู่
“ท่านแม่ค่ะ อาหารจานหลักผ่านไปแล้วค่ะ ได้เวลาตัดเค้กหรือยังคะ” แจ็คลีนพูดคนละเรื่องราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ได้สิ” พายมองเรมองด์เหนื่อยหอบและสภาพห้องที่เละเทะ
“ใครจะไปกินลง ก่อเรื่องอย่างนี้แล้ว” บอนแนร์พูดอย่างอารมณ์เสีย เพราะครอบครัวลูกชายคนที่สามทำราวกับทุกอย่างเรียบร้อยดี
“ท่านแม่ครับ ถึงห้องนี้จะเละแล้ว เราก็ย้ายไปอีกห้องได้ ผมกับพายเตรียมห้องไว้เยอะ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” กาเบรียลพูดราวกับทุกอย่างสงบ แม้ลูกชายจะยังคงจับซีริลเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“ปล่อยสิโว๊ย!!” ซีริลพยายามดิ้นรน แต่ก็โดนมิคาเอลจับเอาไว้ได้ตลอดจนน่ารำคาญ
มิคาเอลแทบโยนซีริลลงพื้น ก่อนจะยืนตั้งหลักแบบไม่เกรงกลัว “ทานเค้กกันดีกว่านะครับ อืม เดี๋ยวพี่จะเต้นรำกับแจ็คสักเพลง แล้วแอนล่ะ จะรีบกลับไหม เต้นรำกับพี่สักเพลงนะ”
อันนาเอลมองพ่อที่กำลังทำหน้าไม่ถูก และยังแม่ที่มีท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไร จนเธอไม่รู้จะตอบยังไงดี “หนูเต้นรำกับท่านพี่มิคาเอลได้ไหมคะ”
“ยังจะมีใจเต้นรำอีกเหรอ อันนาเอล” แอนนาเบลย้อนถามลูกสาว
“ตามใจเถอะ” แอนโตเน่ย์รีบอนุญาตลูกสาว ที่ท่าทางจะเข้าข้างฝ่ายแจ็คลีนมากกว่า
“งั้นพาทริค เราไปอีกห้อง ทานเค้กกันเถอะ” อันนาเอลชวนคู่แฝดที่กำลังนิ่งอึ้งอยู่
“ตกลงทุกอย่างสงบเงียบแล้วใช่ไหม แอน” พาทริคถามให้แน่ใจ
“ใช่สิ ไปเถอะ” อันนาเอลก็ดึงแขนคู่แฝดไปที่อีกห้อง โดยไม่ยอมอยู่กับความตึงเครียดของผู้ใหญ่ในห้อง
“เชิญย้ายไปอีกห้องกันได้แล้วครับ” กาเบรียลลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปโอบเอวภรรยา ก่อนจะตำหนิอย่างไม่จริงจังนัก “ห้าวจริงๆ นะเธอ ดูสิ เรมองด์ไม่กล้าลุกขึ้นมาเลย”
“กาเบรียล” เรมองด์พูดอย่างขัดใจ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินออกไปจากบ้านพี่ชายพร้อมลูกชายในทันที
ฌองกับภรรยาก็ลุกและไปจากบ้านนั้นทันที แต่อองรีกับซาร์ฌองคิดว่าควรอยู่แทนพ่อแม่ จึงยังอยู่ต่อ ขณะที่ธีโอดอร์ถอนหายใจและไม่กลับตามที่ภรรยาต้องการ
“ฉันกลับนะคะ” บอนแนร์บอกสามีอย่างอารมณ์ไม่ดีเท่าไรนัก
“เดี๋ยวฉันให้โรเบิร์ตไปส่งแล้วให้เขากลับมารับฉันตอนเช้าเลยแล้วกัน” ธีโอดอร์ตัดสินใจค้างที่นี่
“คุณคะ คุณทำแบบนี้เท่ากับสนับสนุนให้ครอบครัวกาเบรียล มีพฤติกรรมน่าละอายนะคะ” บอนแนร์เตือนสามีเบาๆ เพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน
“เราต่างหากที่ต้องละอาย เพราะอบรมลูกไม่ดี ลูกถึงได้พูดจาร้ายกาจทำร้ายจิตใจหลานสาวได้อย่างนั้น พอเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว” ธีโอดอร์บอกปัดภรรยา ก่อนที่ลูกสาวคนเดียวจะเดินมาพร้อมสามี “จะกลับเลยเหรอ”
“ค่ะ ลีโอเนลยังไม่กลับ แค่นั้นก็พอแล้วค่ะ หนูเหนื่อยใจจริงๆ ทำอะไรเป็นเด็กๆ แบบนี้ ไม่รู้จักอายกันบ้างเลยนะคะ หนูทนไม่ไหว ขอกลับก่อนดีกว่าค่ะ ดีที่มอร์กานไม่อยู่นะคะ” ร็อกแซนยอมแพ้แล้วขอตัวกลับ
“ขอโทษด้วยที่ทำให้เธอต้องวุ่นวาย” ธีโอดอร์ออกปากขอโทษลูกเขย เหมือนที่พูดกับลูกสะใภ้คนโต
“ไม่เป็นไรครับ มีสีสันดี” สามีร็อกแซนพูดอย่างอารมณ์ดี แม้จะอึดอัดไปบ้าง แต่ก็ผ่านไปแล้ว
“งั้นไปส่งแม่หน่อยได้ไหม ท่านพ่อของลูกจะอยู่ต่อ แม่ไม่ไหวแล้วล่ะ อยากพักผ่อน จะให้โรเบิร์ตอยู่รอที่นี่น่ะ” บอนแนร์ขอให้ลูกสาวไปส่ง เพราะไม่อยากให้สามีค้างที่นี่เท่าไรนัก
“ได้ค่ะ” ร็อกแซนรับคำ ก่อนจะบอกลาพ่อ เพราะคงไม่ต้องลาเจ้าของบ้าน ที่ดูจะไม่สนใจแขกร่วมสายเลือดเท่าไรนัก เธอต้องใจเย็นและไม่พยายามถือสา แม้จะไม่ค่อยเข้าใจก็ตามที จึงได้แต่บอกตัวเองให้ปล่อยวางเรื่องวุ่นวายของน้องๆ
เฮนริคจึงทำหน้าที่พ่อบ้านที่ดี นำส่งแขกของเจ้านายที่อยากกลับจนหมด แล้วกลับไปยังห้องอีกห้องที่หลายคนยังทานเค้กและพูดคุยด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายลง
กาเบรียลยืนกับน้องชายคนสุดท้อง ขณะที่อีกข้างโอบเอวภรรยาไม่ให้ก่อเรื่องอีก “ถ้าลำบากใจอยากกลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ให้คนไปส่งได้ หรือจะให้ค้างที่นี่ก็ได้นะ”
“เดี๋ยวดูก่อนครับ ท่าทางจะเริ่มสนุกกันแล้วล่ะ แม้แต่พาทริค ตอนแรกก็กลัวว่าพาทริคจะเอาแต่เก็บตัว” แอนโตเน่ย์บอกพี่ชายแล้วมองลูกชายที่นิสัยเคร่งขรึมหัวเราะ
กาเบรียลพยักหน้าช้าๆ ก่อนพูดกับน้องชายและเพื่อนที่ตอนนี้เป็นน้องสะใภ้เขา “ให้ดื่มเสียมั่งสิ กลัวเส้นเสียงจะเสียหรือไง แอน”
“อายุไม่ถึงสิบห้าด้วยล่ะ แต่คืนนี้ยอมให้นะ เพราะดื่มในบ้านคุณ ก็แค่ไวน์ไม่กี่แก้ว คิดว่าไม่เป็นไรหรอก แต่ยังไงก็ไม่อยากให้ดื่มจนติด” แอนนาเบลบ่นตามประสาแม่ที่คอยดูแลลูกๆ อย่างใกล้ชิด
“เดือนหน้าเข้าห้องอัดเพลงใหม่ ฉันอยากให้เธอพร้อมด้วยนะ แอน” กาเบรียลบอกเพื่อน ก่อนจะมองลูกๆ ออกไปเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน
แอนนาเบลเห็นว่าไม่มีอะไรน่าห่วง เพราะตอนนี้ในห้องมีเพียงลูกสาวตนเองกับหลานของสามีเท่านั้น ที่หนุ่มๆ ผลัดกันโค้งเพื่อเต้นรำ
“ถามลูกๆ ดีไหมคะ ว่าจะค้างคืนที่นี่หรือเปล่า เราจะได้กลับกัน” แอนนาเบลหันไปถามสามี เพื่อถามความเห็นก่อนเรียกพาทริคมาถาม “ลูกอยากค้างที่นี่กับแอนไหม”
พาทริคหันไปดูคู่แฝดก่อนตอบ “ได้ครับ ท่านแม่ ท่าทางแอนจะสนุกมาก เอ่อ ท่านปู่ยังไม่กลับเหรอครับ”
ทุกคนมองไปทางเดียวกับพาทริค ก่อนเห็นธีโอดอร์เดินเข้ามา กาเบรียลถอนหายใจ ก่อนจะพยักหน้ากับเฮนริคที่เดินตามหลังพ่อเขา แล้วพยักเพยิดกับพายที่ไม่มีท่าทางสนใจอะไร
“ไปบอกให้แจ็คเอาเค้กมาให้พ่อฉันหน่อยสิ” กาเบรียลต้องบอกอีกรอบ เพราะเกรงอยู่ว่าพายจะยังไม่หายพยศ
“ได้สิ แต่คืนนี้ต้องสัญญานะ ว่าจะไม่จืดชืดเหมือนรสจูบที่โต๊ะอาหารอีก” พายพูดล้ออย่างทะลึ่งนิดๆ ก่อนเดินไปหาลูกสาวบนฟลอร์ที่กำลังเต้นรำกับซาร์ฌองอยู่ “ขอเวลาเจ้าภาพหน่อยนะ คงต้องไปตัดเค้กมาให้ปู่ของลูกแล้วล่ะ”
“ท่านป้าจะให้เกียรติเต้นรำกับผมไหมครับ” ซาร์ฌองชวนอย่างอารมณ์ดี
พายก็ถามขึ้นมาทันใด “แล้วเต้นเป็นผู้หญิงได้หรือเปล่าล่ะ ถ้าได้ก็ไม่มีปัญหา”
“ผมเต้นได้ครับ ถึงผมจะชายแท้เต็มร้อย แต่เพราะตอนฝึกเต้น เต้นแต่กับพวกผู้ชาย มันก็เลยต้องเต้นได้ทั้งสองฝ่าย เชิญครับ” ซาร์ฌองยื่นมือให้ป้าสะใภ้ ก่อนจะร่วมเต้นรำกัน
อองรีมองพี่ชายที่แสนจะอารมณ์ดีของตนเอง แล้วก็ได้แต่บอกผ่าน ไม่ว่าเวลาไหนมาตรฐานของเขากับพี่ชายก็แตกต่างกัน รวมทั้งวิธีคิด แม้จะถูกเลี้ยงมาคล้ายกันก็ตาม
ลีโอเนลนั่งที่โต๊ะ หลังจากเต้นรำกับอันนาเอล แล้วก็พูดกับอองรีอย่างเมาๆ “เหล้าแรงจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมิคาเอลถึงเทิดทูนท่านป้านะ ท่านใช้ชีวิตได้อย่างคุ้มค่าจริงๆ”
“จะอย่างไรก็ผู้หญิงนะครับ ไม่ควรห้าวเกินไป” อองรีวิจารณ์อ้อมๆ
“สมัยนี้แล้ว ผู้หญิงก็เก่งได้อย่างผู้ชายน่ะล่ะ เป็นคนสมัยใหม่ก็อย่าหัวโบราณนักเลยน่า” ลีโอเนลเตือนลูกพี่ลูกน้อง ที่ทำตัวแก่กว่าวัย อาจเพราะอยู่กับผู้ใหญ่มากไป ทำให้วิธีคิดแตกต่าง
อองรีไม่ตอบคำ นั่งนิ่ง แสดงว่าไม่เห็นด้วยเท่าไรนัก เพราะถึงที่สุดแล้ว ผู้ชายก็แสวงหาผู้หญิงที่เขาสามารถปกป้องได้ แล้วเป็นผู้นำในชีวิตเธอได้อยู่ดี
แจ็คลีนวางจานเค้กลงตรงหน้าปู่ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มปู่ตามมารยาท แล้วนั่งลงข้างๆ
“คืนนี้พ่อจะค้างที่นี่นะ ให้เฮนริคจัดห้องให้พ่อด้วย” ธีโอดอร์บอกลูกชายคนที่สาม ก่อนจะมองลูกชายคนเล็ก
“เด็กๆ หลายคนก็ค้างที่นี่ครับ เพราะพายแจกเหล้าให้กินกันถ้วนหน้า เหล้าเยอรมันอย่างแรงเลยทีเดียว อ๋อ แต่พาทริคกับอันนาเอลแค่ไวน์เท่านั้นครับ” กาเบรียลบอกพ่อแล้วมองเด็กๆ อย่างยิ้มๆ
“ยังมีห้องว่างให้พ่อค้างใช่ไหม” ธีโอดอร์ถามขึ้น เมื่อลูกชายไม่ได้ตอบรับ
“ธีโอดอร์ คุณก็น่าจะรู้ว่าที่นี่มีห้องหลายห้อง เพราะคุณดูแบบแปลนตั้งแต่ก่อนสร้างแล้วนี่นา” พายพูดขณะเมา
“พาย อย่า” กาเบรียลเตือนภรรยาที่กำลังเมา ก่อนจะโอบเอวให้ไปนั่งที่โต๊ะลูกชายมากกว่า แล้วค่อยกลับมานั่งลงที่โต๊ะ “ขอโทษครับ พายคงจะเมา”
“พ่อรู้ว่าพายคงไม่พอใจที่พ่อปล่อยให้ฌองพูดไม่ดีถึงแจ็คลีน แม่ที่ไหนก็อยากปกป้องลูกตัวเองทั้งนั้นล่ะ แล้วอีกอย่าง ภรรยาของลูกเมาดิบนะ” ธีโอดอร์พูดแล้วยิ้มนิดๆ ก่อนคนอื่นๆ จะหัวเราะไปพร้อมๆ กัน จากนั้นก็นิ่งไปหมด เพราะทรงธรรมเดินมาที่โต๊ะ แล้วขออนุญาตเต้นรำกับแจ็คลีน
“ขออนุญาตนะครับ” ทรงธรรมยืนมือให้แจ็คลีนต่อหน้าผู้ใหญ่ทุกคน
แจ็คลีนมองไปทางแม่ที่พยักหน้ามาทางโต๊ะ ก่อนจะพูดขึ้น “ขอตัวก่อนนะคะ” ก่อนจะพูดกับชายหนุ่ม “ด้วยความยินดีค่ะ”
ทรงธรรมพาเธอไปที่ฟลอร์ แล้วเริ่มเต้นรำเพลงวอลซ์กับเธออย่างเรียบง่าย ขณะที่มิคาเอลก็ขออันนาเอลเต้นรำ และอยู่บนฟลอร์เช่นกัน ซาร์ฌองกับลีโอเนลพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะอย่างสนุกสนาน ตามประสาคนวัยใกล้กัน
ไม่นานนักอองรีก็เดินไปในฟลอร์ แล้วสะกิดทรงธรรมก่อนพูดขึ้น “ขอเต้นรำกับแจ็คลีนหน่อยนะครับ”
ทรงธรรมทำอะไรได้ไม่มาก นอกจากปล่อยมือเธออย่างแสนเสียดาย แม้จะไม่มีโอกาสได้พูดกับเธอ แต่เขาก็สบายใจที่ได้เต้นรำกับเธอสักเพลง...
อองรีโอบเอวญาติแล้วเต้นรำ ก่อนจะมองเธอที่ไม่สนใจคู่เต้นแม้แต่น้อย “ขอโทษแทนท่านพ่อด้วย วันนี้ท่านเจอเรื่องกดดันที่บริษัทน่ะ ก็เลยเครียด”
“บริษัทใหญ่ก็ต้องมีเรื่องให้คิดมากเป็นธรรมดา ไม่เป็นไรหรอกนะ” แจ็คลีนพูดแต่ยังคงไม่ใส่ใจอยู่ดี เพราะเธอไม่เห็นด้วยกับการโดนฟาดหัวฟาดหางจากลุงคนโตของเธอ
“เธอคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ ท่าทางเธอเหมือนไม่คิดแบบนั้นหรอกนะ” อองรีถามแจ็คลีนอย่างจริงจัง เพราะเธอดูจะไม่อยากมองหน้าเขาเท่าไรนัก
“สำคัญด้วยเหรอ ว่าฉันคิดอะไร เพราะถ้ามันสำคัญ พวกเธอคงไม่คิด หรือพูด หรือทำอะไรที่ได้ทำไปแล้ว เพราะงั้นอย่าสนใจในสิ่งที่มันไม่สำคัญสำหรับครอบครัวเธอเลยนะ” แจ็คลีนยังคงเต้นรำได้อย่างไม่ติดขัด แม้จะถูกจับหมุนตามจังหวะเพลงก็ตาม
“ไม่ใช่แค่ครอบครัวฉัน แต่เป็นครอบครัวเรามากกว่า ถึงเราจะมีบ้านเป็นของตัวเอง แต่เรายังเป็นครอบครัวเดียวกันนะ ฉันไม่อยากให้เราลืมไปน่ะ” อองรีพยายามประนีประนอมด้วย
“ถ้าอยากให้เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ก็หัดปฏิบัติต่อคนในครอบครัวให้ดีกว่านี้ ขอตัวก่อนนะ” แจ็คลีนไม่ยอมทนอีก แต่ผลักเขาแล้วตั้งใจเดินออกจากฟลอร์ในทันที ก่อนมิคาเอลจะเดินเข้ามาหาอองรี
“ฉันไม่สนใจหรอกนะ ว่านายมีจุดประสงค์อะไร แต่อย่ายุ่งกับครอบครัวฉันอีก อย่าแม้แต่จะคิด” มิคาเอลชี้หน้าญาติตัวแสบของเขา แล้วเดินตามน้องสาวไปที่นั่ง ก่อนจะนั่งลงพร้อมญาติคนอื่น
ซาร์ฌองเห็นท่าทางไม่ดี ก็รีบเดินไปหาน้องชาย “นายจะเลิกทำตัวแบบท่านพ่อ แล้วสงบท่าทีบ้างไม่ได้หรือไง กลับได้แล้ว อย่าทำให้ครอบครัวท่านลุงกาเบรียลต้องปวดหัว เพราะความพยายามงี่เง่าของนายอีก”
“แต่ท่านพี่” อองรีพยายามจะอธิบาย
“พอที ฉันคิดว่านายควรรู้จักสงบปากสงบคำเอาไว้บ้างนะ แค่ซีริลจ้องจะหาเรื่องผู้หญิงก็ทุเรศพอแล้ว นายยังจะทำตามอีก จำไว้นะ แจ็คลีนเป็นน้องสาวของพวกเรา เพราะงั้นคิดถึงจุดนี้ให้มาก แล้วเลิกทำทุเรศๆ ได้แล้ว” ซาร์ฌองสั่งสอนน้องชาย ก่อนจะลากไปลาปู่ “ผมกับอองรีขอตัวกลับก่อนนะครับ เอ้อ แจ็คลีน พรุ่งนี้พี่จะมารับไปทานมื้อเที่ยง นัดสาวน่ารักๆ ให้หนุ่มทหารเรืออย่างพี่สักคนนะ”
แจ็คลีนหัวเราะได้น่ารัก ก่อนจะพูดขึ้น “หนูจะหาจากไหนให้ล่ะคะ”
“ฉันหาให้ได้” พายพูดขึ้น ก่อนทั้งหมดจะหัวเราะ “พรุ่งนี้จะนัดให้”
“พูดจริงเหรอครับ” ซาร์ฌองถาม แม้จะโดนปู่กระแอม
“แน่สิ สาวๆ สวยๆ รูปร่างดี เอาแต่ใจ แล้วก็อย่าหวังว่าจะเป็นคู่รักถาวร เพราะขี้เหงาล่ะนะ” พายร่ายยาวจนโดนสามีตีเข้าที่แขน
“พูดแล้วอย่าคืนคำนะครับ แบบนั้นก็ดี เพราะตอนผมลงเรือ ผมจะได้ไม่ห่วงเท่าไร แต่ไม่เอาแบบเป็นคู่หมั้นนะครับ ท่านปู่ ผมยังอยากโสด ไว้อายุยืนถึงสามสิบห้าเมื่อไร ค่อยมั่นใจว่าผมจะมีชีวิตรอดกลับมา สร้างครอบครัว” ซาร์ฌองพูดติดตลก ก่อนจะพาน้องชายกลับ
ธีโอดอร์มองดูหลานชายอีกคนที่กำลังรุ่งกับการเป็นทหาร ก่อนลีโอเนลจะเดินเซเข้ามาอีกคน
“ผมลากลับก่อนนะครับ ท่านตา” ลีโอเนลบอกทั้งที่แทบลืมตาไม่ขึ้น
“ใครก็ได้พาลีโอเนลขึ้นไปที่ห้องนอนทีเถอะ ไม่มีคนขับรถมาด้วย จะกลับยังไงล่ะ ไปนอนข้างบนเถอะ” กาเบรียลบอกเฮนริค เพราะท่าทางหลานชายคงดื่มหนัก จนแทบเดินยังไม่ไหว จะไว้ใจให้ขับรถได้อย่างไร
“พาผมกลับใช่ไหมครับ” ลีโอเนลโดนพยุงก็เข้าใจแบบนั้น ก่อนจะยอมตามไปแต่โดยดี เพราะคิดว่าจะได้กลับ
“ไม่เคยเห็นลีโอเนลสนุกแบบนี้มาก่อนเลยนะ พายช่างรู้จักวิธีบันเทิงได้ดีจริงๆ ขอบใจนะ” ธีโอดอร์พูดจริงแบบไม่ได้ประชด จึงทำให้คนอื่นๆ หัวเราะได้
“เรากลับกันเถอะนะคะ พรุ่งนี้ค่อยให้คนรถมารับเด็กๆ กลับค่ะ” แอนนาเบลบอกลาเพื่อน ก่อนจะเดินไปบอกลูกๆ วัยสิบสามของเธอ หอมแก้มคนละที ก่อนเดินกลับมาหาสามีและลาผู้ใหญ่ในบ้าน ก่อนกลับ
“พ่อก็ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะ ปู่รักหลานนะ” ธีโอดอร์ลุกขึ้นแล้วเดินไปโอบกอดหลานสาว ก่อนเดินตามเฮนริคไป
“ผมให้คนเตรียมชุดนอนให้แล้วนะครับ” กาเบรียลเดินไปส่งที่ประตู
“พ่อเสียใจแทนฌองด้วย อย่าคิดมากเลยนะ” ธีโอดอร์ได้พูดกับลูกชายตามลำพัง
“ผมพยายามจะไม่คิดมากแล้วครับ อย่างน้อยฌองก็ยังรู้จักสงบปากสงบคำมากกว่าเรมองด์ แต่หลังจากวันนี้คงสงบปากสงบคำไปอีกเยอะ” กาเบรียลพูดแล้วก็นึกขำ เมื่อนึกภาพภรรยาหยอกล้อกับเรมองด์หนักๆ
ธีโอดอร์ได้แต่ถอนหายใจ แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ห้ามได้ยาก เพราะแม้จะอายุมากกันขนาดนี้แล้ว ยังคงทำตัวป่วนได้ไม่เลิก เขาได้แต่ปล่อยไป จะดุพายก็ใช่ที่ เพราะลูกชายเขาก็จู่โจมลูกสะใภ้ก่อน สุดท้ายก็กลายเป็นน้ำท่วมปาก
“แต่ผมเชื่อว่า พายคงไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแล้วล่ะครับ” กาเบรียลมองพ่อพยักหน้าช้าๆ ก่อนเดินกลับเข้าไปแล้วลูกสาวก็เดินเข้ามาถาม
“ท่านปู่ว่ายังไงบ้างคะ” แจ็คลีนถามทันทีเพราะคิดว่าปู่น่าจะตำหนิพ่อ
“ไม่มีอะไรนิ บอกแต่ว่าเสียใจที่ลุงของลูกพูดจาไม่ดี แล้วก็ทำตัวไม่ดีน่ะ” กาเบรียลโอบไหล่ลูกสาวพากลับเข้างานก่อนจะนึได้ “เต้นรำกับพ่อสักเพลงนะ”
แจ็คลีนรับปาก ก่อนจะเดินไปที่ฟลอร์แล้วเต้นรำกับพ่อ ขณะที่พาทริคต้องร้องเสียงหลง เพราะคู่แฝดกำลังกระดกเหล้าจริงๆ
“อย่านะ!! แอน” พาทริครีบห้าม ขณะที่อันนาเอลไม่ฟัง แอบเอาเหล้าแรงมาลิ้มลอง
“รับเร็ว!!” มิคาเอลรีบเข้าไปคว้าอันนาเอลเอาไว้ เพราะแทบล้มทั้งยืน “เวรแล้วไง อิกกี้ ทำไมไม่เฝ้าโต๊ะเราให้ดีๆ”
อิคารัสทำตาปรือมองเพื่อน ก่อนจะทำหน้างง และฟังไม่เข้าใจ เมื่อตอนนี้มีแต่เหล้าอยู่ในสายเลือด “ได้เวลานอนแล้วเหรอวะ ต้องดื่มอีกนิด”
ไพรด์เดินกลับมาก็เห็นเพื่อนกำลังจะฟุบโต๊ะ กับลูกพี่ลูกน้องของญาติที่โดนอุ้มเอาไว้ “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
“อิกกี้ปล่อยให้แอนดื่มเหล้าน่ะสิ แล้วดูสภาพมันดิ รู้งี้เก็บเหล้าซะก็ดี พอปู่ลุกไปปุบ ยัยแอนก็แอบไปหยิบมาดื่มปับ เฮ้อ พาทริค คืนนี้นอนแยกห้องกับยัยแอนเลยนะ อายุสิบสามก็ซ่าแบบนี้แล้ว” มิคาเอลดุอย่างไม่จริงจังนัก
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมว่าพี่พาแอนไปที่ห้องดีกว่านะครับ” พาทริคแนะนำเพราะคู่แฝดเขายังสะลึมสะลืออยู่
“ดื่มอีก จะดื่มอีก” อันนาเอลก็โวยวายทันทีที่ฟื้นตัวได้ ดิ้นรนโวยวายจะไปดื่มอีก
“ดื่มๆ” อิคารัสที่ยกหัวไม่ขึ้นก็ร้องดื่มๆ พร้อมกระแทกแก้วอยู่ที่โต๊ะ ขณะที่ทรงธรรมกลับมาที่โต๊ะ แล้วต้องแปลกใจเช่นกัน
ไพรด์เดินไปที่โต๊ะ แล้วยอมให้เพื่อนกอดแก้วเหล้าที่ว่างเปล่า ก่อนจะพากันเดินไปยังห้องพัก แต่เขาก็หันมาพูดกับทรงธรรม “เดี๋ยวคุณก็พักเลยได้นะครับ อย่าขับรถกลับเลย มันอันตราย”
“ใช่แล้วล่ะ ที่นี่มีห้องอยู่สิบห้าห้องนอน คุณก็ตามเฮนริคไปก็แล้วกัน เขาจะจัดการทุกอย่างเอง” พายบอกขณะนั่งที่โต๊ะซึ่งพ่อสามีลุกจากไปแล้ว มองสามีกับลูกสาวเต้นรำกัน ขณะแขกทยอยแยกย้ายกันไปพักผ่อน
แจ็คลีนเห็นแขกออกไปจากห้องคนแล้วคนเล่า ก็มองแม่ที่กำลังดื่มอยู่ตามลำพัง จึงคิดว่าน่าจะได้เวลาที่เธอจะไปพักผ่อนได้แล้ว จึงหยุดเต้นรำแล้วเดินมาหาแม่ “ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”
พายดึงลูกสาวมากอดแล้วจูบที่แก้มทั้งสองข้าง “รู้ไหมว่าแม่รักลูกมากแค่ไหน”
แจ็คลีนหัวเราะคิกได้อย่างน่ารัก “หนูภูมิใจในสิ่งที่วันนี้ท่านแม่ทำให้ วันเกิดที่สิบเจ็ดของหนู เป็นวันเกิดที่แสนพิเศษค่ะ หนูรักท่านแม่นะคะ”
พายยิ้มเล็กน้อย ก่อนปล่อยลูกสาวไปนอนพัก จากนั้นก็โดนสามีดึงให้ลุกขึ้น แล้วลากไปที่ฟลอร์เต้นรำ จากนั้นก็เริ่มเต้นรำเบาๆ อย่างเงียบเชียบ
พายซบไหล่สามี แต่ไม่ใช่เพราะเมา หากเป็นเพราะรักมากกว่า
“เมามากอย่างนั้นเชียว” กาเบรียลพูดอย่างรู้ทัน เพราะจากจำนวนเหล้าที่ลดลง คงไม่ทำให้ภรรยาเขาเมามากอย่างที่คนอื่นคิด
พายหัวเราะนิดๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองสามีด้วยแววตาหยาดเยิ้ม แล้วจูบดูดดื่มแลกรสชิวหากันอย่างเร่าร้อน ก่อนถอนจูบและถูกเขาอุ้ม ทำให้เธอหัวเราะ
“ขอแก้ตัวจากจูบที่โต๊ะอาหารก็แล้วกัน” เขาพูดแล้วพาเธอออกไปจากห้อง
เกมรักของเขากับภรรยายังเข้มข้น เพราะต่างก็ผลัดกันสรรหาสีสันใหม่ๆ มาเติมเต็ม อีกข้อดีที่ทั้งสองมีก็คือ เมื่อรักแล้วบางครั้งก็ต้องมองข้ามข้อเสียของอีกฝ่ายให้ได้เช่นกัน ไม่อย่างนั้นคงทำให้รักจืดจาง เพราะหลังแต่งงาน คนส่วนมากมักมองและจ้องจับเอาข้อเสียของอีกฝ่าย เสียจนลืมช่วงเวลาที่ดีไปได้เช่นกัน
******************************
สวัสดีค่ะ เช้านี้กำลังจะออกไปทำบุญ
หลังจากที่บ้านเจอเรื่องมาหลากหลายอย่างแรง
ก็ตัดสินใจทำสังฆทานหมู่ 555+
อีกอย่างก็เป็นช่วงทำบุญข้าวใหม่ (ตานข้าวใหม่)
ป้าก็เลยทำบุญพร้อมๆ กันไปเลย อิอิ
ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนิยายมาตลอดนะคะ
sirinda
คุณ ตุ๊งแช่ --- 555+ ก็ไม่หรอกค่ะ แต่ก็คงแอบเครียดไปเยอะ อิอิ
คุณ ร้อยวจี --- พายจงเจริญ อิอิ
คุณ anOO --- หุหุ นั่นจิคะ ไม่เหลืออะไรให้เล่นก็เป็นกองเชียร์แทนแล้วกันเน้อ
คุณ หนอนฮับ --- จริงๆ แล้วญาติแจ็คน่ะ ความหวังดีแต่ผลออกมาร้ายค่ะ อิอิ
คุณ konhin --- แต่แจ็คก็พยายามไม่เครียดนะคะ อิอิ
คุณ maplezaa --- อิอิ ลัทธิพายยินดีต้อนรับค่า
คุณ XaWarZd --- เลิกคบยากค่ะ แต่ก็พยายามเลี่ยงๆ อิอิ
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- 555+ อิ่มเค้กแทนค่า
คุณพี่ chakansi --- 555+ แล้วก็เอาเกลือาสดอ้อมไหล่ด้วยใช่ไหมคะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ธ.ค. 2554, 04:29:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ธ.ค. 2554, 04:29:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1785
| << ML007 | ML009 >> |
ร้อยวจี 23 ธ.ค. 2554, 06:35:00 น.
ห้าห้า สมน้ำหน้าชอบหาเรื่องกันดีนัก โดนพายจัดการซะเลย พายจงเจริญ.. มาคนแรกเลย (หรือเปล่า)
ห้าห้า สมน้ำหน้าชอบหาเรื่องกันดีนัก โดนพายจัดการซะเลย พายจงเจริญ.. มาคนแรกเลย (หรือเปล่า)
ตุ๊งแช่ 23 ธ.ค. 2554, 10:23:12 น.
เป็นวันเกิดที่ วุ่นดีแท้ พายนี่ยังคงรักษาความฮอตได้ดีนะนี่ จัดการได้ทุกอย่าง อิอิ
เป็นวันเกิดที่ วุ่นดีแท้ พายนี่ยังคงรักษาความฮอตได้ดีนะนี่ จัดการได้ทุกอย่าง อิอิ
XaWarZd 23 ธ.ค. 2554, 11:14:18 น.
สมน้ำหน้าเรมองด์ พายแจ๋วได้ใจจริงๆ ทรงธรรมไร้บทบาทอ่ะ น่าสงสาร
สมน้ำหน้าเรมองด์ พายแจ๋วได้ใจจริงๆ ทรงธรรมไร้บทบาทอ่ะ น่าสงสาร
tuktuk 23 ธ.ค. 2554, 12:41:13 น.
รักอย่างเดียวไม่พอสำหรับครอบครัว ต้องเข้าใจและผูกพัน ห่วงใยด้วยจริงๆ ค่ะ
รักอย่างเดียวไม่พอสำหรับครอบครัว ต้องเข้าใจและผูกพัน ห่วงใยด้วยจริงๆ ค่ะ
หนอนฮับ 25 ธ.ค. 2554, 15:04:55 น.
สมน้ำหน้า ให้พายจัดหนักแบบนี้อีกนะคะ สะจายยย อิอิ
สมน้ำหน้า ให้พายจัดหนักแบบนี้อีกนะคะ สะจายยย อิอิ
วิลาสิณี 25 ธ.ค. 2554, 20:39:51 น.
แม้จะเป็นภาคต่อ แต่ก็เหมือนได้อ่านเรื่งของพายเหมือนเดิม
เจ้พาย เอ้ย เฮียพาย สุดยอด!!!
แม้จะเป็นภาคต่อ แต่ก็เหมือนได้อ่านเรื่งของพายเหมือนเดิม
เจ้พาย เอ้ย เฮียพาย สุดยอด!!!