ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 26.1 "มาแจกการ์ดค่ะ"
26.1
หลังจากกดโทรศัพท์ไปหาราชนาวีหนุ่มไม่รู้จักกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง.. และพอเขาไม่รับสายเหมือนเดิม..ฐาปนิสรนั่งน้ำตาคลอหน่วยตาต่อหน้าเพื่อน ๆ แก๊งดอกฟ้า..ทั้งที่ก่อนหน้านั้น เจ้าหล่อนไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครได้เห็น แต่ว่าครั้งนี้ ฐาปนิสรรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองนั้นเป็น ‘ขยะ’ ที่ถูกเขาเขี่ยทิ้ง..ซึ่งไม่เคยมีใครทำกับเธออย่างนี้ ก่อนหน้านั้นมีเพียงเธอเท่านั้น ที่เป็นฝ่าย ‘เขี่ย’ ผู้ชายที่เธอคิดว่าไม่มีอะไรให้ค้นหาออกไปจากเส้นทางชีวิตที่มีแต่กลีบกุหลาบ..แต่ว่าผู้การเรือสุดหล่อ เขากล้าตีจากเธอก่อน
..ฐาปนิสรบีบโทรศัพท์ในมือจนแน่น
“แกอย่าขว้างโทรศัพท์นะเสียดายของ” นกรีบเตือนสติเพราะบ่อยครั้งที่ฐาปนิสรมีเรื่องไม่ได้ดังใจก็ระบายกับข้าวของเครื่องใช้ใกล้ ๆ มือ หรือถ้าขับรถอยู่ เจ้าหล่อนก็จะเหยียบเร่งน้ำมันจนคนที่นั่งไปด้วยเสียวสันหลังนึกถึงคุณพระคุณเจ้ากันมาแล้ว
“ฉันจะทำอย่างไรดีนะ..แม่ของอีแพรวก็ไม่เห็นโทรกลับมา..ทั้งที่จดหมายก็มีคนเซ็นรับ”
“เธอโทรไปหาเบอร์พี่ชายเค้าดูซิ” จอยแสดงความทุกข์ร้อนใจไปด้วย
“โทรไปแล้ว มันไม่ยอมรับสายเหมือนกัน..” ที่ทางพงศ์พันธุ์ไม่ได้รับสาย เพราะนพวรรณนั้นตั้งค่าโทรศัพท์ล็อกเบอร์ของฐาปนิสรไว้..พร้อมกันนั้น ก็แอบลบเบอร์ของน้องฐาออกจากเครื่องไปด้วย
“มันต้องอยากได้พี่ต้นกล้าไปเป็นน้องเขยแน่ ๆ” จอยยังพยายามช่วยคิด
“แต่ว่า ยายคนเป็นแม่ ไม่น่าอยากได้ลูกเขยที่มีเมียอยู่แล้วหรอก..จดหมายไม่ถึง ชัวร์” ก้อยตั้งสมมุติฐานขึ้นมา..แต่ว่านกที่เป็นแฟนนิยายของแพรวพรรณจริง ๆ ..ลึก ๆ หญิงสาวก็อยากให้แพรวพรรณลงเอยกับผู้การเรือหนุ่ม..นกจึงต้องรั้งสติเพื่อนไว้..ทั้งที่รู้ว่า รั้งไป เธอจะโดนเพื่อนด่าและที่สำคัญดีไม่ดี ฐาปนิสรอาจจะตัดเธอออกจากแก๊งด้วย
“นก ว่าตัดใจเสียเถอะฐา”
“ไม่..” น้ำเสียงของฐาปนิสรเฉียบขาด..ดวงตานั้นวาวโรจน์
“คิดจะคบหาฐาอย่า อย่าขัดขวางความคิดของฐา”
“แต่นก..นกห่วงฐานะ ฐาเครียด ฐาร้องไห้ คือ ตอนนี้ หน้าตาฐาดูไม่ได้เลย” ดูไม่ได้เพราะยามค่ำคืนฐาปนิสรก็ขับรถออกเที่ยวเตร่ กินเหล้าเมามาย ขาดการพักผ่อนด้วย..
“ใช่ ฐา ตอนนี้หน้าตาแก โทรมมากจริง ๆ นะ” ก้อยเสียงอ่อย ๆ เมื่อสนับสนุนความคิดของนก
ฐาปนิสรกวาดสายตาขวาง ๆ มองหน้าเพื่อน ๆ ก่อนจะเชิดหน้าลุกขึ้น..
“..ฐาขอตัวก่อนนะ”
“จะไปไหน” จอยลุกขึ้นจะไปด้วย..แต่ฐาปนิสรยกมือห้ามไว้..
ฐาปนิสรที่อยู่ในชุดนึกศึกษา เดินฉับ ๆ ไปยังลานจอดรถ เปิดประตูรถคันงาม ทรุดตัวลงนั่งแล้วปิดประตูอย่างแรง
ฐาปนิสรเลื่อนรถถอยหลังและเดินหน้าออกจากลานจอดไปอย่างรวดเร็ว และพอเห็นว่าฐาปนิสรไม่ได้เลี้ยวรถไปท้ายซ้ายเพื่อกลับคอนโด นกก็เอ่ยขึ้นว่า
“มันไปตามล่าพี่ต้นที่สัตหีบแน่ ๆ”
“ก็หล่อซะขนาดนั้น ใครจะตัดใจง่าย ๆ ละ” จอยเองนั้นก็ชอบผู้การเรือหนุ่ม พยายามส่งสายตาเชื้อเชิญให้ ‘แอบเป็นกิ๊ก’ กัน มาตั้งนาน แต่ทางนั้นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้..
“นี่ จอย ก้อย นกขออย่างหนึ่งได้ไหม..ถ้ารักเพื่อนห่วงเพื่อนนะ ต้องช่วยพูดให้ ฐา มันตัดใจ พูดให้มองคนอื่น ๆ บ้าง คนเข้ามาจีบมันเยอะแยะ..แล้วใช่มันจะมีพี่ต้นเพียงคนเดียวซะที่ไหน”
“พูดแล้วก็เป็นอย่างที่เห็นนี่ไง” ก้อยเถียงขึ้นมา..
“ก็ต้องพูดกันบ่อย ๆ และต้องช่วยกันด้วย ไม่ใช่นกคนเดียว...แล้วนี่ขับรถอย่างกับจรวด..พักผ่อนก็ไม่พอ มันอันตรายมากเลยนะ..พวกเธอห่วงเพื่อนกันบ้างไหม”
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ยังไม่ทันที่สามสามจะแยกย้ายกันกลับบ้าน..โทรศัพท์ของนกก็ดังขึ้น..เป็นเบอร์ฐาปนิสร แต่ว่าเสียงที่คุยด้วยนั้นเป็นเสียงของเจ้าหน้าที่มูลนิธิฯ โทรมาแจ้งว่า รถเก๋งราคาล้านกว่าบาทของฐาปนิสรนั้น ขับหลบท้ายรถบรรทุกพุ่งลงข้างทางอัดกับเสาไฟฟ้า คนขับบาดเจ็บสาหัสและกำลังส่งตัวเข้าโรงพยาบาล...
หลังจากตกลงใจว่าจะแต่งงานกับนายทหารเรือแห่งกองทัพเรือไทย หิรัญญาก็วิ่งวุ่นแทบไม่ได้พักผ่อน เรื่องแรกที่ทำคือบอกกล่าวกับพี่ชายคนโตซึ่งถือว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ที่ยังเหลืออยู่ให้ได้รับทราบ แต่กว่าทางนั้นจะเข้าใจว่าทำไมเธอต้องคิดจะแต่งงานตอนที่พี่ ๆ ทุกคนมั่นใจว่า เธอจะต้องกลายเป็นสาวแก่เทื้อคาบ้านเก่าสมบัติตกทอดจากพ่อแม่ หิรัญญาก็หมดน้ำลายไปไม่น้อย..
เมื่อเรื่องของพี่ ๆ กับญาติโกโหติกาทั้งแท้และเทียมหมดไปแล้ว หิรัญญาก็หันมาจัดการกับการจัดบ้านเพื่อใช้ทำพิธี โดยศุภโชคก็ลางานขับรถของผู้การต้นกล้าพาพลทหารมาช่วยจนกระทั่งบ้านที่เคยรกด้วยสมบัติเก่าเก็บ สะอาดเอี่ยม ข้าวของที่จะใช้ในงานถูกลำเลียงเข้ามาอย่างเร่งรีบเพราะเวลาของเจ้าบ่าวมีอย่างจำกัด และเมื่อสถานที่เสร็จเรียบร้อย หิรัญญาจำต้องคิดแผนการณ์ช่วยเหลือแพรวพรรณซึ่งกำลังตกที่นั่งลำบากถูกกักบริเวณ และลำพังโทรคุย ส่งการ์ดมาทางไปรษณีย์ แพรวพรรณหมดสิทธิ์ไปร่วมงานแต่งของเธอแน่ ๆ และเรื่องระหว่างแพรวพรรณกับผู้การจิรวัติ หากแม่วันเพ็ญจะกล่าวโทษ เธอเองก็ถือว่ามีความผิดติดตัวอยู่ด้วย..
หิรัญญาขับรถจากฉะเชิงเทรา ถือการ์ดไปให้ทางบ้านของแพรวพรรณ และเมื่อไปถึง แม่วันเพ็ญก็รับหน้าด้วยสายตาวาว ๆ
..หิรัญญาได้แต่ยิ้มแหย ๆ ขณะยื่นซองสีชมพูไปตรงหน้า..
“มาแจกการ์ดค่ะ”
“แต่งกับใครละ ไหนว่าจะไม่แต่งงาน แล้วจู่ ๆ..เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา”
แพรวพรรณกับพงศ์พันธุ์นั้นยิ้มบาง ๆ ให้หิรัญญา พงศ์พันธุ์นั้นรู้อยู่แล้วว่าเจ้าบ่าวของหิรัญญาเป็นใคร เขาจึงเพียงดึงการ์ดในซองสีชมพูมาอ่านพอเป็นพิธีและแพรวพรรณก็ทำเช่นนั้นบ้าง..
“ต้องไปกันให้ได้นะคะ”
“แต่งกับนายทหารเรือ” วันเพ็ญร่อนการ์ดลงบนโต๊ะแล้วกระแทกหลังลงกับพนักโซฟา..ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ แพรวพรรณทำตัวเป็นปกติเหมือนที่เคยทำ อีตาทหารเรือนั่นก็เงียบหายไป วันเพ็ญรู้ว่ามันเป็นคลื่นใต้น้ำ แต่ว่านางเองก็ไม่ได้ดึงแพรวพรรณไปตามทิศทางที่ต้องการ เพราะก็กลัวใจของลูกสาวอยู่ไม่น้อย
..ด้วยรู้ว่าถ้าเทียบกันเรื่องรูปร่างหน้าตาระหว่างนายทหารเรือหนุ่มคนยาก กับเอกรินทร์ ลูกเศรษฐีนักเรียนนอก ฝ่ายของนางถือว่าพอดูได้ แต่ฝ่ายของแพรวพรรณนั้นจัดว่าหล่อเหลาบุคลิกดีเยี่ยม..หน้าตาผิวพรรณของนายต้นกล้าเหมือนพ่อ แต่ถึงกระนั้นดวงตาก็ยังคล้ายตาของนังเพื่อนทรยศที่แย่งคนรักของตนเองไป..
และในอนาคต หากจะต้องมามีหลานร่วมกัน ทั้งที่ปัจจุบันนางเองก็มีวิถีชีวิตที่เป็นเส้นขนานกันแล้ว นางก็ต้องหาทางระงับเหตุให้หลานมีย่า ชื่อ ‘จุก’ นามสกลุ ‘สุกปลั่ง’ ให้เต็มกำลัง
“ค่ะ..”
“รู้จักกันนานหรือยัง..อย่าบอกนะว่า..เพิ่งรู้จักกันเมื่อนี่เอง..” เป็นอันรู้กันว่า หิรัญญานั้นมารับแพรวพรรณออกจากบ้านอ้างว่าไปหาข้อมูลที่ฉะเชิงเทรา แต่เอาเข้าจริง ๆ พากันไปหาลูกนังจุกที่สัตหีบ.. ลึก ๆ ก็อยากจะต่อว่าให้แสบสัน แต่ว่า...ความผิดทั้งหมดนั้นก็คงเป็นเพราะลูกสาวของตัวมากกว่า..จะด่าว่าซ้ำเติมไป มันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น..
“เพิ่งเจอกันค่ะ แต่คุยกันรู้เรื่อง..อีกอย่างหนูเองก็อายุไม่น้อยแล้ว..เมื่อมีเหยื่อหลงเข้ามา..เอ้ย เมื่อมีคนเข้ามา และคิดว่าไปด้วยกันได้ ก็เลยต้องรีบหน่อย อยากมีลูกค่ะ จะได้เอาไว้พึ่งพายามแก่เฒ่า”
“เอาไว้สร้างปัญหาให้ยามแก่เฒ่านะสิ..” ตานั้นตวัดมองลูกสาวกับลูกชายก่อนจะเชิดหน้าไปมองดอกไม้ในแจกันที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
“ก็เสี่ยง ๆ กันไปค่ะ เรื่องลูกดีลูกชั่ว มันก็มีปะปนกัน..”
“แล้วทำไมไม่มาด้วยกัน..ปล่อยให้เธอมาคนเดียวได้อย่างไร”
“ติดงานค่ะ ออกลาดตระเวน”
“แต่งกันแล้วจะอย่างไรต่อ”
“หนูก็คงย้ายไปอยู่สัตหีบกับเขาค่ะ”
“อยู่กันอย่างไร”
“เบื้องต้นก็คงเช่าบ้านอยู่ก่อน แล้วค่อยๆ ขยับ อาจจะซื้อบ้านจัดสรร หรือไม่ก็ซื้อที่ปลูกบ้าน เพราะอยากได้บริเวณ บรรยากาศแล้วก็ต้นไม้ค่ะ.. ดูอีกทีค่ะ ยังไม่ได้สรุปทั้งหมด ส่วนบ้านที่แปดริ้วคงให้คนอื่นเช่าค้าขาย เพราะเป็นทำเลทองทีเดียว”
“เจอกันเดี๋ยวเดียวแล้วแต่งงานกัน อย่างไรเธอก็เผื่อใจไว้ผิดหวังบ้างนะ..ถ้าเขาไม่ดีจริงเธอจะแย่”
“ก็ต้องเสี่ยงกันค่ะ ไม่ลองก็ไม่รู้ แต่ถ้ามันไม่สุข หนูก็คงไม่ทุกข์อะไรหรอกค่ะ พึ่งตัวเองได้..”
“ถ้ามันเจ้าชู้คาราคาซังละ หลวงก็ไม่เลิก น้อยก็มีเรื่อย ๆ คนพวกนี้เห็นมาเยอะเหมือนกัน”
“คุณศุภโชคคงไม่ใช่คนเลวร้ายถึงขนาดนั้นหรอกครับ” พงศ์พันธุ์ขัดขึ้นมา..
“เป็นปี่เป็นขลุ่ยกันดีจัง”
“แล้วแม่จะไปงานของพี่ญาเขาหรือเปล่า ถ้าไม่ไป ผมจะไปกับแพรวนะครับ”
“แกไปได้ แต่แพรว แม่ขอ..”
“คุณแม่คะ”
“จะไปนัดเจอกับไอ้...ไอ้ทหารเรือที่นั่นสิ”
“งั้นคุณแม่ก็ไปกับเราด้วย..” พงศ์พันธุ์ตั้งใจช่วยน้อง เพราะช่วงหลายวันมานี้ นพวรรณก็ช่วยกล่อมให้เขาเห็นดีเห็นงามกับความรักที่น้องสาวมีกับนายทหารเรือ..และเขาก็เห็นว่า ขัดขวางช่วยแม่ไป น้องก็จะมีแต่ความทุกข์ใจเสียเปล่า ๆ ..และอีกอย่าง มีน้องเขยเป็นนายทหารเรือรูปหล่อ มันก็โก้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“ไม่ไป..แม่ไม่ไป..และแม่ก็ไม่ให้แพรวมันไปด้วย..” พูดจาเด็ดขาดแล้ววันเพ็ญก็ลุกขึ้นตัดบทอย่างเสียมารยาทก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไปโดยไม่ได้สนใจว่า ลูก ๆ จะปั้นหน้ารับแขกกันอย่างไร..
หลังจากกดโทรศัพท์ไปหาราชนาวีหนุ่มไม่รู้จักกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง.. และพอเขาไม่รับสายเหมือนเดิม..ฐาปนิสรนั่งน้ำตาคลอหน่วยตาต่อหน้าเพื่อน ๆ แก๊งดอกฟ้า..ทั้งที่ก่อนหน้านั้น เจ้าหล่อนไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครได้เห็น แต่ว่าครั้งนี้ ฐาปนิสรรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองนั้นเป็น ‘ขยะ’ ที่ถูกเขาเขี่ยทิ้ง..ซึ่งไม่เคยมีใครทำกับเธออย่างนี้ ก่อนหน้านั้นมีเพียงเธอเท่านั้น ที่เป็นฝ่าย ‘เขี่ย’ ผู้ชายที่เธอคิดว่าไม่มีอะไรให้ค้นหาออกไปจากเส้นทางชีวิตที่มีแต่กลีบกุหลาบ..แต่ว่าผู้การเรือสุดหล่อ เขากล้าตีจากเธอก่อน
..ฐาปนิสรบีบโทรศัพท์ในมือจนแน่น
“แกอย่าขว้างโทรศัพท์นะเสียดายของ” นกรีบเตือนสติเพราะบ่อยครั้งที่ฐาปนิสรมีเรื่องไม่ได้ดังใจก็ระบายกับข้าวของเครื่องใช้ใกล้ ๆ มือ หรือถ้าขับรถอยู่ เจ้าหล่อนก็จะเหยียบเร่งน้ำมันจนคนที่นั่งไปด้วยเสียวสันหลังนึกถึงคุณพระคุณเจ้ากันมาแล้ว
“ฉันจะทำอย่างไรดีนะ..แม่ของอีแพรวก็ไม่เห็นโทรกลับมา..ทั้งที่จดหมายก็มีคนเซ็นรับ”
“เธอโทรไปหาเบอร์พี่ชายเค้าดูซิ” จอยแสดงความทุกข์ร้อนใจไปด้วย
“โทรไปแล้ว มันไม่ยอมรับสายเหมือนกัน..” ที่ทางพงศ์พันธุ์ไม่ได้รับสาย เพราะนพวรรณนั้นตั้งค่าโทรศัพท์ล็อกเบอร์ของฐาปนิสรไว้..พร้อมกันนั้น ก็แอบลบเบอร์ของน้องฐาออกจากเครื่องไปด้วย
“มันต้องอยากได้พี่ต้นกล้าไปเป็นน้องเขยแน่ ๆ” จอยยังพยายามช่วยคิด
“แต่ว่า ยายคนเป็นแม่ ไม่น่าอยากได้ลูกเขยที่มีเมียอยู่แล้วหรอก..จดหมายไม่ถึง ชัวร์” ก้อยตั้งสมมุติฐานขึ้นมา..แต่ว่านกที่เป็นแฟนนิยายของแพรวพรรณจริง ๆ ..ลึก ๆ หญิงสาวก็อยากให้แพรวพรรณลงเอยกับผู้การเรือหนุ่ม..นกจึงต้องรั้งสติเพื่อนไว้..ทั้งที่รู้ว่า รั้งไป เธอจะโดนเพื่อนด่าและที่สำคัญดีไม่ดี ฐาปนิสรอาจจะตัดเธอออกจากแก๊งด้วย
“นก ว่าตัดใจเสียเถอะฐา”
“ไม่..” น้ำเสียงของฐาปนิสรเฉียบขาด..ดวงตานั้นวาวโรจน์
“คิดจะคบหาฐาอย่า อย่าขัดขวางความคิดของฐา”
“แต่นก..นกห่วงฐานะ ฐาเครียด ฐาร้องไห้ คือ ตอนนี้ หน้าตาฐาดูไม่ได้เลย” ดูไม่ได้เพราะยามค่ำคืนฐาปนิสรก็ขับรถออกเที่ยวเตร่ กินเหล้าเมามาย ขาดการพักผ่อนด้วย..
“ใช่ ฐา ตอนนี้หน้าตาแก โทรมมากจริง ๆ นะ” ก้อยเสียงอ่อย ๆ เมื่อสนับสนุนความคิดของนก
ฐาปนิสรกวาดสายตาขวาง ๆ มองหน้าเพื่อน ๆ ก่อนจะเชิดหน้าลุกขึ้น..
“..ฐาขอตัวก่อนนะ”
“จะไปไหน” จอยลุกขึ้นจะไปด้วย..แต่ฐาปนิสรยกมือห้ามไว้..
ฐาปนิสรที่อยู่ในชุดนึกศึกษา เดินฉับ ๆ ไปยังลานจอดรถ เปิดประตูรถคันงาม ทรุดตัวลงนั่งแล้วปิดประตูอย่างแรง
ฐาปนิสรเลื่อนรถถอยหลังและเดินหน้าออกจากลานจอดไปอย่างรวดเร็ว และพอเห็นว่าฐาปนิสรไม่ได้เลี้ยวรถไปท้ายซ้ายเพื่อกลับคอนโด นกก็เอ่ยขึ้นว่า
“มันไปตามล่าพี่ต้นที่สัตหีบแน่ ๆ”
“ก็หล่อซะขนาดนั้น ใครจะตัดใจง่าย ๆ ละ” จอยเองนั้นก็ชอบผู้การเรือหนุ่ม พยายามส่งสายตาเชื้อเชิญให้ ‘แอบเป็นกิ๊ก’ กัน มาตั้งนาน แต่ทางนั้นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้..
“นี่ จอย ก้อย นกขออย่างหนึ่งได้ไหม..ถ้ารักเพื่อนห่วงเพื่อนนะ ต้องช่วยพูดให้ ฐา มันตัดใจ พูดให้มองคนอื่น ๆ บ้าง คนเข้ามาจีบมันเยอะแยะ..แล้วใช่มันจะมีพี่ต้นเพียงคนเดียวซะที่ไหน”
“พูดแล้วก็เป็นอย่างที่เห็นนี่ไง” ก้อยเถียงขึ้นมา..
“ก็ต้องพูดกันบ่อย ๆ และต้องช่วยกันด้วย ไม่ใช่นกคนเดียว...แล้วนี่ขับรถอย่างกับจรวด..พักผ่อนก็ไม่พอ มันอันตรายมากเลยนะ..พวกเธอห่วงเพื่อนกันบ้างไหม”
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ยังไม่ทันที่สามสามจะแยกย้ายกันกลับบ้าน..โทรศัพท์ของนกก็ดังขึ้น..เป็นเบอร์ฐาปนิสร แต่ว่าเสียงที่คุยด้วยนั้นเป็นเสียงของเจ้าหน้าที่มูลนิธิฯ โทรมาแจ้งว่า รถเก๋งราคาล้านกว่าบาทของฐาปนิสรนั้น ขับหลบท้ายรถบรรทุกพุ่งลงข้างทางอัดกับเสาไฟฟ้า คนขับบาดเจ็บสาหัสและกำลังส่งตัวเข้าโรงพยาบาล...
หลังจากตกลงใจว่าจะแต่งงานกับนายทหารเรือแห่งกองทัพเรือไทย หิรัญญาก็วิ่งวุ่นแทบไม่ได้พักผ่อน เรื่องแรกที่ทำคือบอกกล่าวกับพี่ชายคนโตซึ่งถือว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ที่ยังเหลืออยู่ให้ได้รับทราบ แต่กว่าทางนั้นจะเข้าใจว่าทำไมเธอต้องคิดจะแต่งงานตอนที่พี่ ๆ ทุกคนมั่นใจว่า เธอจะต้องกลายเป็นสาวแก่เทื้อคาบ้านเก่าสมบัติตกทอดจากพ่อแม่ หิรัญญาก็หมดน้ำลายไปไม่น้อย..
เมื่อเรื่องของพี่ ๆ กับญาติโกโหติกาทั้งแท้และเทียมหมดไปแล้ว หิรัญญาก็หันมาจัดการกับการจัดบ้านเพื่อใช้ทำพิธี โดยศุภโชคก็ลางานขับรถของผู้การต้นกล้าพาพลทหารมาช่วยจนกระทั่งบ้านที่เคยรกด้วยสมบัติเก่าเก็บ สะอาดเอี่ยม ข้าวของที่จะใช้ในงานถูกลำเลียงเข้ามาอย่างเร่งรีบเพราะเวลาของเจ้าบ่าวมีอย่างจำกัด และเมื่อสถานที่เสร็จเรียบร้อย หิรัญญาจำต้องคิดแผนการณ์ช่วยเหลือแพรวพรรณซึ่งกำลังตกที่นั่งลำบากถูกกักบริเวณ และลำพังโทรคุย ส่งการ์ดมาทางไปรษณีย์ แพรวพรรณหมดสิทธิ์ไปร่วมงานแต่งของเธอแน่ ๆ และเรื่องระหว่างแพรวพรรณกับผู้การจิรวัติ หากแม่วันเพ็ญจะกล่าวโทษ เธอเองก็ถือว่ามีความผิดติดตัวอยู่ด้วย..
หิรัญญาขับรถจากฉะเชิงเทรา ถือการ์ดไปให้ทางบ้านของแพรวพรรณ และเมื่อไปถึง แม่วันเพ็ญก็รับหน้าด้วยสายตาวาว ๆ
..หิรัญญาได้แต่ยิ้มแหย ๆ ขณะยื่นซองสีชมพูไปตรงหน้า..
“มาแจกการ์ดค่ะ”
“แต่งกับใครละ ไหนว่าจะไม่แต่งงาน แล้วจู่ ๆ..เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา”
แพรวพรรณกับพงศ์พันธุ์นั้นยิ้มบาง ๆ ให้หิรัญญา พงศ์พันธุ์นั้นรู้อยู่แล้วว่าเจ้าบ่าวของหิรัญญาเป็นใคร เขาจึงเพียงดึงการ์ดในซองสีชมพูมาอ่านพอเป็นพิธีและแพรวพรรณก็ทำเช่นนั้นบ้าง..
“ต้องไปกันให้ได้นะคะ”
“แต่งกับนายทหารเรือ” วันเพ็ญร่อนการ์ดลงบนโต๊ะแล้วกระแทกหลังลงกับพนักโซฟา..ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ แพรวพรรณทำตัวเป็นปกติเหมือนที่เคยทำ อีตาทหารเรือนั่นก็เงียบหายไป วันเพ็ญรู้ว่ามันเป็นคลื่นใต้น้ำ แต่ว่านางเองก็ไม่ได้ดึงแพรวพรรณไปตามทิศทางที่ต้องการ เพราะก็กลัวใจของลูกสาวอยู่ไม่น้อย
..ด้วยรู้ว่าถ้าเทียบกันเรื่องรูปร่างหน้าตาระหว่างนายทหารเรือหนุ่มคนยาก กับเอกรินทร์ ลูกเศรษฐีนักเรียนนอก ฝ่ายของนางถือว่าพอดูได้ แต่ฝ่ายของแพรวพรรณนั้นจัดว่าหล่อเหลาบุคลิกดีเยี่ยม..หน้าตาผิวพรรณของนายต้นกล้าเหมือนพ่อ แต่ถึงกระนั้นดวงตาก็ยังคล้ายตาของนังเพื่อนทรยศที่แย่งคนรักของตนเองไป..
และในอนาคต หากจะต้องมามีหลานร่วมกัน ทั้งที่ปัจจุบันนางเองก็มีวิถีชีวิตที่เป็นเส้นขนานกันแล้ว นางก็ต้องหาทางระงับเหตุให้หลานมีย่า ชื่อ ‘จุก’ นามสกลุ ‘สุกปลั่ง’ ให้เต็มกำลัง
“ค่ะ..”
“รู้จักกันนานหรือยัง..อย่าบอกนะว่า..เพิ่งรู้จักกันเมื่อนี่เอง..” เป็นอันรู้กันว่า หิรัญญานั้นมารับแพรวพรรณออกจากบ้านอ้างว่าไปหาข้อมูลที่ฉะเชิงเทรา แต่เอาเข้าจริง ๆ พากันไปหาลูกนังจุกที่สัตหีบ.. ลึก ๆ ก็อยากจะต่อว่าให้แสบสัน แต่ว่า...ความผิดทั้งหมดนั้นก็คงเป็นเพราะลูกสาวของตัวมากกว่า..จะด่าว่าซ้ำเติมไป มันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น..
“เพิ่งเจอกันค่ะ แต่คุยกันรู้เรื่อง..อีกอย่างหนูเองก็อายุไม่น้อยแล้ว..เมื่อมีเหยื่อหลงเข้ามา..เอ้ย เมื่อมีคนเข้ามา และคิดว่าไปด้วยกันได้ ก็เลยต้องรีบหน่อย อยากมีลูกค่ะ จะได้เอาไว้พึ่งพายามแก่เฒ่า”
“เอาไว้สร้างปัญหาให้ยามแก่เฒ่านะสิ..” ตานั้นตวัดมองลูกสาวกับลูกชายก่อนจะเชิดหน้าไปมองดอกไม้ในแจกันที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
“ก็เสี่ยง ๆ กันไปค่ะ เรื่องลูกดีลูกชั่ว มันก็มีปะปนกัน..”
“แล้วทำไมไม่มาด้วยกัน..ปล่อยให้เธอมาคนเดียวได้อย่างไร”
“ติดงานค่ะ ออกลาดตระเวน”
“แต่งกันแล้วจะอย่างไรต่อ”
“หนูก็คงย้ายไปอยู่สัตหีบกับเขาค่ะ”
“อยู่กันอย่างไร”
“เบื้องต้นก็คงเช่าบ้านอยู่ก่อน แล้วค่อยๆ ขยับ อาจจะซื้อบ้านจัดสรร หรือไม่ก็ซื้อที่ปลูกบ้าน เพราะอยากได้บริเวณ บรรยากาศแล้วก็ต้นไม้ค่ะ.. ดูอีกทีค่ะ ยังไม่ได้สรุปทั้งหมด ส่วนบ้านที่แปดริ้วคงให้คนอื่นเช่าค้าขาย เพราะเป็นทำเลทองทีเดียว”
“เจอกันเดี๋ยวเดียวแล้วแต่งงานกัน อย่างไรเธอก็เผื่อใจไว้ผิดหวังบ้างนะ..ถ้าเขาไม่ดีจริงเธอจะแย่”
“ก็ต้องเสี่ยงกันค่ะ ไม่ลองก็ไม่รู้ แต่ถ้ามันไม่สุข หนูก็คงไม่ทุกข์อะไรหรอกค่ะ พึ่งตัวเองได้..”
“ถ้ามันเจ้าชู้คาราคาซังละ หลวงก็ไม่เลิก น้อยก็มีเรื่อย ๆ คนพวกนี้เห็นมาเยอะเหมือนกัน”
“คุณศุภโชคคงไม่ใช่คนเลวร้ายถึงขนาดนั้นหรอกครับ” พงศ์พันธุ์ขัดขึ้นมา..
“เป็นปี่เป็นขลุ่ยกันดีจัง”
“แล้วแม่จะไปงานของพี่ญาเขาหรือเปล่า ถ้าไม่ไป ผมจะไปกับแพรวนะครับ”
“แกไปได้ แต่แพรว แม่ขอ..”
“คุณแม่คะ”
“จะไปนัดเจอกับไอ้...ไอ้ทหารเรือที่นั่นสิ”
“งั้นคุณแม่ก็ไปกับเราด้วย..” พงศ์พันธุ์ตั้งใจช่วยน้อง เพราะช่วงหลายวันมานี้ นพวรรณก็ช่วยกล่อมให้เขาเห็นดีเห็นงามกับความรักที่น้องสาวมีกับนายทหารเรือ..และเขาก็เห็นว่า ขัดขวางช่วยแม่ไป น้องก็จะมีแต่ความทุกข์ใจเสียเปล่า ๆ ..และอีกอย่าง มีน้องเขยเป็นนายทหารเรือรูปหล่อ มันก็โก้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“ไม่ไป..แม่ไม่ไป..และแม่ก็ไม่ให้แพรวมันไปด้วย..” พูดจาเด็ดขาดแล้ววันเพ็ญก็ลุกขึ้นตัดบทอย่างเสียมารยาทก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไปโดยไม่ได้สนใจว่า ลูก ๆ จะปั้นหน้ารับแขกกันอย่างไร..
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ธ.ค. 2554, 19:04:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ธ.ค. 2554, 19:04:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 3439
| << 25.2 "โชคชะตาฟ้าลิขิต" | 26.2 "พี่รักแพรวนะครับ คิดถึงเหลือเกิน" >> |
loveleklek 25 ธ.ค. 2554, 19:14:12 น.
อ้าว พี่ต้นกล้างานเข้า
อ้าว พี่ต้นกล้างานเข้า
minafiba 25 ธ.ค. 2554, 20:35:52 น.
^_^
^_^
Zephyr 25 ธ.ค. 2554, 23:53:13 น.
คุณแม่เอาความโกรธความผิดหวังรุ่นแม่มาลงที่ลูกอีก เอาเข้าไป ต้องให้แม่พี่ต้นกล้ามาขอขมาป่าวเนี่ย คนแม่ไม่ได้คู่กันก็ไม่ได้คู่หรอกค่ะคุณแม่ แต่คนลูกเค้าเกิดมาคู่กันก็ต้องคู่กันสิคะ คุณแม่ ปลงเถอะค่ะ แก่แล้ว รอเลี้ยงหลานที่มีย่า ชื่อ จุก สุกปลั่งเถอะ!!!
คุณแม่เอาความโกรธความผิดหวังรุ่นแม่มาลงที่ลูกอีก เอาเข้าไป ต้องให้แม่พี่ต้นกล้ามาขอขมาป่าวเนี่ย คนแม่ไม่ได้คู่กันก็ไม่ได้คู่หรอกค่ะคุณแม่ แต่คนลูกเค้าเกิดมาคู่กันก็ต้องคู่กันสิคะ คุณแม่ ปลงเถอะค่ะ แก่แล้ว รอเลี้ยงหลานที่มีย่า ชื่อ จุก สุกปลั่งเถอะ!!!
ไรน้ำ 26 ธ.ค. 2554, 04:46:06 น.
เพราะมีความหลังแบบนี้นี่เอง คุณแม่ถึงยอมไม่ได้
เพราะมีความหลังแบบนี้นี่เอง คุณแม่ถึงยอมไม่ได้
แวนด้าน้อย 26 ธ.ค. 2554, 07:28:09 น.
คุณแม่น่าจะปล่อยว่างซะบ้างนะเรื่องในอดีตน่ะ ส่วนยายฐาแพ้ภัยตัวเองอย่างนี้เหรอค่ะ คุณเฟื่อง
คุณแม่น่าจะปล่อยว่างซะบ้างนะเรื่องในอดีตน่ะ ส่วนยายฐาแพ้ภัยตัวเองอย่างนี้เหรอค่ะ คุณเฟื่อง
จุฬามณีเฟื่องนคร 26 ธ.ค. 2554, 07:30:53 น.
ลืม...ไปเลย เพิ่งนึกออก แบบว่า ปกติโพสต์แล้วจะต้องทักทาย..แต่ว่า หุหุ มึน ๆ ครับ ใกล้ปีใหม่แล้ว หลาย ๆ คนคงเตรียมตัวเที่ยว ผมเอง ก็เพิ่งปั้นเรื่องใหม่ ครับ ม่านพรหม ...ได้สองตอนแล้วครับ ราว ๆ ปีใหม่จีน คงพามาให้ยลโฉมกันครับ..กดไลน์ เม้นท์ เมิ้น ผมก็ยั้งต้องการนะครับ..
ลืม...ไปเลย เพิ่งนึกออก แบบว่า ปกติโพสต์แล้วจะต้องทักทาย..แต่ว่า หุหุ มึน ๆ ครับ ใกล้ปีใหม่แล้ว หลาย ๆ คนคงเตรียมตัวเที่ยว ผมเอง ก็เพิ่งปั้นเรื่องใหม่ ครับ ม่านพรหม ...ได้สองตอนแล้วครับ ราว ๆ ปีใหม่จีน คงพามาให้ยลโฉมกันครับ..กดไลน์ เม้นท์ เมิ้น ผมก็ยั้งต้องการนะครับ..
จุฬามณีเฟื่องนคร 26 ธ.ค. 2554, 07:36:25 น.
ยัยฐา จบแบบนี้แหละครับ หากินง่าย ๆ...(ง่ายไปไหมเนี่ย)...คุณลี เฟื่องถนัด ตัวร้าย ทำไมเป็นงั้นก็ไม่รู้...
ยัยฐา จบแบบนี้แหละครับ หากินง่าย ๆ...(ง่ายไปไหมเนี่ย)...คุณลี เฟื่องถนัด ตัวร้าย ทำไมเป็นงั้นก็ไม่รู้...
แว่นใส 26 ธ.ค. 2554, 08:15:29 น.
คุณแม่เห็นแก่ตัวจริง ๆ เลย
คุณแม่เห็นแก่ตัวจริง ๆ เลย
jeejar816 26 ธ.ค. 2554, 08:24:29 น.
อ้าวคุณแม่ไหงงั้นละ..เค้ามาแจกการ์ดแท้ ๆ ปากหรือนั่น เป็นย่ายายคนแล้วไหงมาคิดตื้น ๆ แบบนี้ละ คนเค้าเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานจะไปงานแต่งก็ไม่ได้ ได้ไง ๆ ๆ
อ้าวคุณแม่ไหงงั้นละ..เค้ามาแจกการ์ดแท้ ๆ ปากหรือนั่น เป็นย่ายายคนแล้วไหงมาคิดตื้น ๆ แบบนี้ละ คนเค้าเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานจะไปงานแต่งก็ไม่ได้ ได้ไง ๆ ๆ
nutcha 26 ธ.ค. 2554, 09:35:24 น.
อุปสรรคมันเยอะจริง ๆ ความรักของพี่ต้นกล้า
อุปสรรคมันเยอะจริง ๆ ความรักของพี่ต้นกล้า
innam 26 ธ.ค. 2554, 09:36:17 น.
ต้องทำให้แม่ตาสว่างคะ
ต้องทำให้แม่ตาสว่างคะ
Setia 26 ธ.ค. 2554, 09:50:57 น.
รักลูกอยากให้ลูกมีฐานะมั่นคงมันก็ดี
แต่ไปดูถูกเค้าว่าเป็นแค่ทหารรือต๊อกต๋อยน่ะไม่ดี
ยึดติดกับอดีตก็ไม่ดีอีกเช่นกัน
รักลูกอยากให้ลูกมีฐานะมั่นคงมันก็ดี
แต่ไปดูถูกเค้าว่าเป็นแค่ทหารรือต๊อกต๋อยน่ะไม่ดี
ยึดติดกับอดีตก็ไม่ดีอีกเช่นกัน
wii 26 ธ.ค. 2554, 10:47:39 น.
อ้าวคุณวันเพ็ญนี่เสียมารยาทจังถามนั่นถามนี่เรื่องของคนอื่น เขาจะทำอะไรยังไงก็เรื่องของเขาสองคน เขาจะเจอกันเมื่อไหร่ก็ไม่ใช่ทู่ระกงการอะไรของตัวเองอีกเหมือนกัน ยื่นปากไปว่าให้คนอื่นที่ไม่ใด้เป็นญาติโกโหติกาอะไรกับตัวสักหน่อยเขาเรียกว่าสอดรู้สอดเห็นเเถมจุ้นไม่เข้าเรื่อง
อ้าวคุณวันเพ็ญนี่เสียมารยาทจังถามนั่นถามนี่เรื่องของคนอื่น เขาจะทำอะไรยังไงก็เรื่องของเขาสองคน เขาจะเจอกันเมื่อไหร่ก็ไม่ใช่ทู่ระกงการอะไรของตัวเองอีกเหมือนกัน ยื่นปากไปว่าให้คนอื่นที่ไม่ใด้เป็นญาติโกโหติกาอะไรกับตัวสักหน่อยเขาเรียกว่าสอดรู้สอดเห็นเเถมจุ้นไม่เข้าเรื่อง
เพลา 26 ธ.ค. 2554, 11:34:16 น.
คุณแม่เอาความแค้นส่วนตัวมาลงที่ลูกนะเนี่ย
คุณแม่เอาความแค้นส่วนตัวมาลงที่ลูกนะเนี่ย
anOO 26 ธ.ค. 2554, 13:33:20 น.
คุณแม่ใจร้ายอ่ะ ตัดบทกันแบบนี้ แล้วแพรวจะไปงานแต่งพี่ญาได้ไงล่ะ
คุณแม่ใจร้ายอ่ะ ตัดบทกันแบบนี้ แล้วแพรวจะไปงานแต่งพี่ญาได้ไงล่ะ
nunoi 26 ธ.ค. 2554, 17:44:07 น.
พี่ต้นกล้า จะชนะใจแม่ยาย ได้ยังไงน่ะ
พี่ต้นกล้า จะชนะใจแม่ยาย ได้ยังไงน่ะ
ณัฐวีร์ 27 ธ.ค. 2554, 01:04:41 น.
คุณแม่ขา อายุอานามมิใช่น้อยๆ ปล่อยวางไปบ้างเถอะค่า
คุณแม่ขา อายุอานามมิใช่น้อยๆ ปล่อยวางไปบ้างเถอะค่า
silverraindrop 27 ธ.ค. 2554, 10:38:29 น.
เอาใจช่วยนางเอกค่ะ
เอาใจช่วยนางเอกค่ะ
XaWarZd 27 ธ.ค. 2554, 13:23:28 น.
หนีไปเลยหนูแพรว
หนีไปเลยหนูแพรว