ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 27.1“ขอให้แพรวได้รักกับพี่ต้นกล้าได้ไหมคะแม่..ได้ไหมคะ..”
27.
ตอนแรกพงศ์พันธุ์ว่าจะไปงานแต่งของหิรัญญาที่ฉะเชิงเทรากับนพวรรณและลูกชาย แต่พอเห็นว่าแม่กำลังเคร่งเครียดกันท่าไม่ให้แพรวพรรณไปด้วย เขาเลยงดโปรแกรมนั้น แต่ว่าเมื่อแพรวพรรณประท้วงไม่ยอมลงมาทานข้าว ไม่ยอมพูดไม่ยอมจาตั้งแต่ช่วงใกล้ถึงงานแต่งของหิรัญญาจนถึงวันนี้ เขาก็เลยได้ทีใช้บรรยากาศนี้ ต่อรองขอความเห็นใจ และเขาก็หว่านล้อมให้แม่เห็นแก่ความดีของหิรัญญาที่ทำให้แพรวพรรณมีเพื่อนคู่คิดมีความสุข แม้จะต้องอยู่บ้านหลังใหญ่ในชนบทแห่งนี้...
แล้วในที่สุด แม่ก็ตกลงว่าจะไปงานกินเลี้ยงที่สโมสรนาวิกโยธิน โดยแม่อนุญาตให้แพรวพรรณไปด้วย แพรวพรรณจึงลงมาจากชั้นบนด้วยใบหน้าสดชื่นดวงตาเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด..
และขณะที่สมาชิกในครอบครัวกินข้าวกลางวันด้วยกัน ที่หน้าบ้าน รถเก๋งของผู้การจิรวัติก็แล่นเข้ามาจอดท่ามกลางความแปลกใจของแพรวพรรณ ซึ่งเขาไม่ได้นัดหมายไว้ แพรวพรรณจึงต้องรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะอาหารไปยังประตูหน้าบ้าน..
และพอเห็นเขาลงมาจากรถพร้อมกับกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ใหญ่พร้อมกับยิ้มและทำตาเจ้าเล่ห์ ใบหน้าที่ตื่นตระหนกระคนแปลกใจเมื่อครู่ของแพรวพรรณจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มบาง ๆ ดวงตานั้นเล่าก็เสไปมองฟ้ามองซ้ายมองขวา จนกระทั่งเขาเปิดประตูแล้วเดินมาคุกเข่าลงตรงหน้า..
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับที่รัก..”แพรวพรรณกลั้นขำพลางรับช่อดอกไม้นั้นมาดอมดม..และพอเขายืนขึ้นแพรวพรรณที่บิดตัวไปมาเพราะความเขินก็เอ่ยว่า..“อำกันนะ”
“อ้าว เมื่อกี้ก็อยู่ในงานจริง ๆ แต่ว่าวันนี้มันเป็นวันสำคัญของคนมีความรัก..พี่จะปล่อยให้ผ่านไปได้อย่างไรล่ะ ดอกไม้ช่อแรกสำหรับความรักของเรา..” ดวงตานั้นจ้องจะเชื่อมส่งความรู้สึกละลายหัวใจแต่แพรวพรรณก็เขินเกินกว่าจะสู้ตาคมกล้าของเขาได้..
“มาคนเดียวเหรอคะ”
“มาคนเดียว..รีบมา ตอนเย็น ๆ จะได้รีบกลับสัตหีบ พรุ่งนี้ต้องออกลาดตระเวน”
“กินข้าวมาหรือยังคะ”
“ยังเลย”
“งั้น..เข้าบ้านค่ะ กำลังกินข้าวกันเลย”
“วันนี้พี่ไม่มีอะไรติดมือมาเลยนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ..แค่นี้พอแล้ว” อันที่จริงแพรวพรรณอยากจะบอกว่า ที่เขาหอบกุหลาบมาจากฉะเชิงเทรา มันก็มากสำหรับเธอแล้ว..
และเมื่อลูกสาวพาผู้การเรือสุดหล่อเข้าไปในบ้าน วันเพ็ญก็แสดงบทไม่ญาติดี โดยการลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร ไม่รับไหว้ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนไปท่ามกลางความหนักใจของคนที่ยังนั่งอยู่...
“นั่งก่อนๆ” พ่อของแพรวพรรณเชื้อเชิญให้เขานั่งร่วมวงด้วย นพวรรณก็กุลีกุจอรีบลุกไปจัดจาน
ช้อนส้อมแก้วน้ำช่วยป้านง..แพรวพรรณวางกุหลาบของเขาลงบนโต๊ะกลมด้านข้างสีหน้านั้นหนักใจ..จิรวัติเดินไปทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวที่พงศ์พันธุ์ชี้ให้..
“ไม่ได้ไปงานแต่งพี่ญาเหรอ” พงศ์พันธุ์ชวนคุยแก้เขินให้เพื่อนรัก
“ไป..แต่ขอตัวมาที่นี่ตั้งแต่พระออกจากบ้าน” ใจจริงเขาอยากบอกเหตุผลว่า ‘ทำไมต้องมา’ แต่ว่าทุกคนที่นั่งอยู่นี้ก็คงรู้อยู่แล้วว่า ทำไมเขาต้องมาที่นี่..ในวันนี้
“คนเยอะไหม”
“ตอนแรกเห็นว่ากันเอง แต่ที่ดู มันไม่ใช่แล้ว...งานใหญ่เชียวแหละ”
“คนรู้จักพี่ญาเยอะมาก พี่แกมนุษย์สัมพันธ์ดีเยี่ยม..” แพรวพรรณแม้จะกังวลเรื่องแม่แต่เมื่อพี่ชายพี่สะใภ้
และพ่อให้การต้อนรับว่าที่ลูกเขยเป็นอย่างดี หญิงสาวก็หายใจโล่งอกขึ้น..
“เดี๋ยวกินข้าวอิ่มแล้วดูรูปก็ได้ พี่เอากล้องมาถ่ายรูปด้วย กล้องอยู่บนรถ..อ้อ ผมเอาพระมาให้ป๊าดูด้วยครับ พระที่ป๊าถามถึง ก็อยู่บนรถเหมือนกัน..”
เขาเรียกพ่อของหญิงสาวว่า ป๊าได้อย่างเต็มปากเต็มคำ จนป้านงอมยิ้ม แพรวพรรณเองก็เขินไม่น้อย และเมื่อเห็นว่าป๊าคุยกับเขาด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร แพรวพรรณก็นึกถึงแม่ที่ยังกินข้าวไม่ทันอิ่ม..และถ้าเธอปล่อยให้แม่งอนโดยไม่รีบขึ้นไปง้อ..แม่อาจจะเปลี่ยนจากงอนเป็นแค้นเลยก็ได้..
“แพรวขอตัวก่อนนะคะ ขอขึ้นไปหาแม่แป๊บนึง กินข้าวกันตามสบายเลยค่ะ” ว่าแล้วแพรวพรรณก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะอาหาร ท่ามกลางความแปลกใจของทุกคน
เสียงเคาะประตู ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงพลางดูโทรทัศน์ดับอารมณ์กรุ่น..โกรธ อยากเอาชนะปรายตาไปมองที่ประตู และพอประตูเปิดออก เผยให้เห็นว่าเป็นใคร ผู้เป็นแม่ก็พลิกตัวนอนตะแคงไปอีกทาง
“แม่คะ แม่ยังทานข้าวไม่อิ่มเลย ลงไปทานข้าวค่ะ”
“ฉันอิ่มแล้ว”
“แม่เพิ่งกินไปแค่คำเดียวเอง” แพรวพรรณถือโอกาสทรุดตัวคุกเข่าลงนั่งข้างเตียง แล้วเอื้อมมือไปแตะที่
สะโพกของแม่..
“ห้าหกคำแล้ว..”
“วันนี้ฉูฉี่ปลาเนื้ออ่อนอร่อยมาก พริกที่ราดก็หวาน ๆ เผ็ด ๆ ลุกค่ะ..ไป ลงข้างล่างกินข้าวกัน” แพรวพรรณใช้น้ำเสียงออดอ้อนเอาใจ
“ให้ไอ้นั่นกลับไปก่อน”
“แม่ก็รู้นี่ว่าวันนี้วันอะไร”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับแม่”
“แพรวรักแม่นะคะ...แม่ก็รักแพรว แพรวรู้ค่ะ”...
คนเป็นแม่นอนนิ่งไม่พูดอะไร
“เค้ารักแพรวค่ะ เค้าถึงต้องมา..ขับรถมาจากงานพี่ญาเลยนะคะ เค้าไม่ได้บอกแพรวด้วยว่าเค้าจะมา คงอยากให้แพรวประหลาดใจ..วันนี้แพรวมีความสุขมากเลยค่ะแม่ ตั้งแต่เกิดมา แพรวไม่เคยได้รับดอกกุหลาบวันวาเลนไทน์จากคนที่แพรวรู้สึกดี ๆ ด้วยเลยนะคะ วันนี้ครั้งแรกด้วย”
“ก็ได้แล้วนี่”
“ถ้าแพรวได้มาแล้ว คนที่แพรวรักอีกคนไม่มีความสุข ค่าของมันก็ไม่มีหรอกค่ะ..แพรวรักแม่นะคะ..แต่ว่าวันนี้ มันก็ถึงเวลาของแพรวที่จะต้องออกจากอกแม่แล้วเหมือนกัน..”
“ถ้ามันไม่ใช่ลูกอีจุก แม่ก็จะไม่ขวางหรอก”
“ทำไมละค่ะ เป็นลูกป้าจุกแล้วเป็นอะไร”
“แม่เกลียดแม่มัน”
“แม่คะ..เรื่องมันนานแค่ไหนแล้วคะ ในอดีตมีอะไรกันหรือคะ เล่าให้แพรวกับพี่ต้นกล้ารู้ได้ไหม”
“ไปถามแม่มันเองซี่..”
“ถามแม่ดีกว่าค่ะ..แม่ของแพรวเป็นคนมีเหตุผลตลอดมานี่ค่ะ..”
คนเป็นแม่ลุกขึ้นนั่งถอนหายใจเบา ๆ ..
“แม่ไม่อยากญาติดีกับมัน..แม่ไม่อยากให้มันมาเป็นย่าของหลานแม่”
“เหตุผลละคะ”
“มันแย่ง แย่งแฟนของแม่ไป..พ่อนายต้นกล้าน่ะ แฟนเก่าของแม่”
“แม่!!..จริง ๆ เหรอคะ” พอรู้ต้นสายปลายเหตุที่ลึกกว่าว่าเขามีฐานะด้อยกว่า แพรวพรรณก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย
“แม่เกลียดมัน”
“ถ้าแม่เกลียดเค้า ก็แสดงว่าตอนนี้ แม่รักลุงบุญเกิดอยู่ละซิ ป๊า ป๊ารู้ไหมคะ ว่าแม่ไม่ได้รักป๊า..” เทียบหน้าตาระหว่างป๊ากับลุงบุญเกิดพ่อของพี่ต้นกล้า แพรวพรรณก็ไม่แปลกใจหรอกว่า ทำไมแม่ถึงรักฝ่ายนั้น
“แม่ไม่ได้รักเขาแล้ว แม่รักป๊า ป๊าดีกับแม่มาก”
“แล้ว แม่จะถือโทษโกรธเขาอีกทำไม...ถ้าเขาไม่แย่งลุงบุญเกิดไป แม่ก็ไม่ได้อยู่กับป๊านะคะ”
“แต่แม่ไม่อยากเจอหน้ามันอีก..ไม่เอานะแพรว แพรวต้องไม่แต่งงานกับนายต้นกล้านั่น ถ้าแพรวไม่ชอบเอกรินทร์ แม่จะหาคนอื่นมาให้แพรวเลือก..”
“แม่คะ”
น้ำเสียงของแพรวพรรณอ่อนโยนเพราะใจนั้นเย็นฉ่ำ จากความรักที่พี่ต้นกล้ามีให้หนึ่ง กับสอง สติและปัญญาเท่านั้นที่จะหักล้างทิฏฐิของแม่
“ความรักของแม่กับลุงบุญเกิดผ่านมากี่ปีแล้วค่ะ เกือบสามสิบปี แม่ก็ยังไม่ลืม ไม่ลืมเพราะแม่ก็รู้นี่
คะ ว่าความรักนะมันไม่ได้เกิดขึ้นง่าย ๆ แล้วมันก็ไม่ได้หายไปจากใจของเราง่าย ๆ..ถ้าแม่ ไม่ให้แพรวคบหาดูใจกับพี่ต้นกล้า แพรวขออยู่คนเดียวไปจนแก่ตายดีกว่าคะ..”
“แพรว..”
“เราอาจจะรักคนมาทีหลังได้ เราอาจจะรักคนที่อยู่กับเราในฐานะสามีได้ในที่สุด แต่ว่าถ้าลึก ๆ เราก็ไม่สามารถลืมคนที่เรารักสุดหัวใจได้ ..เราก็อย่าไปหลอกเขา หรือต้องทนอยู่กับเขาเพื่อให้ความรักเกิดขึ้น
เพราะถ้าความรักมันไม่เกิดขึ้นมา ..มันจะทรมานแค่ไหน...แพรวเข้าใจกับอดีตของแม่นะคะ”
“แพรว”
“ถามจริง ๆ ว่าตอนนี้แม่ยังรักลุงบุญเกิดอยู่หรือเปล่าคะ”
วันเพ็ญส่ายหัวเบา ๆ..
“ขอให้แพรวได้รักกับพี่ต้นกล้าได้ไหมคะแม่..ได้ไหมคะ..”
เห็นว่าแม่นิ่งคิด น้ำตาของแพรวพรรณก็ค่อย ๆ ไหลออกมา เพราะลองถ้าเธอพูดเปิดใจไปถึงขนาดนี้แล้วแม่ยังใจแข็ง มันก็คงจะต้องใช้วิธีโบราณ ๆ นั่นก็คือการหนีตามกันไป ส่วนคนเป็นแม่พอเห็นน้ำตาของลูกสาว ใจที่แข็งกระด้างเต็มไปด้วยทิฏฐิมานะก็อ่อนยวบลง วันเพ็ญพยักหน้าเบา ๆ แต่ถึงกระนั้นก็ยังสำทับมาว่า “แต่แพรวจะปุ๊บปั๊บแต่งงานกับเขาไม่ได้นะ...ต้องดูใจกันไปนาน ๆ สักปีสองปี แม่ขอแค่นี้ได้ไหม”
ตอนแรกพงศ์พันธุ์ว่าจะไปงานแต่งของหิรัญญาที่ฉะเชิงเทรากับนพวรรณและลูกชาย แต่พอเห็นว่าแม่กำลังเคร่งเครียดกันท่าไม่ให้แพรวพรรณไปด้วย เขาเลยงดโปรแกรมนั้น แต่ว่าเมื่อแพรวพรรณประท้วงไม่ยอมลงมาทานข้าว ไม่ยอมพูดไม่ยอมจาตั้งแต่ช่วงใกล้ถึงงานแต่งของหิรัญญาจนถึงวันนี้ เขาก็เลยได้ทีใช้บรรยากาศนี้ ต่อรองขอความเห็นใจ และเขาก็หว่านล้อมให้แม่เห็นแก่ความดีของหิรัญญาที่ทำให้แพรวพรรณมีเพื่อนคู่คิดมีความสุข แม้จะต้องอยู่บ้านหลังใหญ่ในชนบทแห่งนี้...
แล้วในที่สุด แม่ก็ตกลงว่าจะไปงานกินเลี้ยงที่สโมสรนาวิกโยธิน โดยแม่อนุญาตให้แพรวพรรณไปด้วย แพรวพรรณจึงลงมาจากชั้นบนด้วยใบหน้าสดชื่นดวงตาเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด..
และขณะที่สมาชิกในครอบครัวกินข้าวกลางวันด้วยกัน ที่หน้าบ้าน รถเก๋งของผู้การจิรวัติก็แล่นเข้ามาจอดท่ามกลางความแปลกใจของแพรวพรรณ ซึ่งเขาไม่ได้นัดหมายไว้ แพรวพรรณจึงต้องรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะอาหารไปยังประตูหน้าบ้าน..
และพอเห็นเขาลงมาจากรถพร้อมกับกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ใหญ่พร้อมกับยิ้มและทำตาเจ้าเล่ห์ ใบหน้าที่ตื่นตระหนกระคนแปลกใจเมื่อครู่ของแพรวพรรณจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มบาง ๆ ดวงตานั้นเล่าก็เสไปมองฟ้ามองซ้ายมองขวา จนกระทั่งเขาเปิดประตูแล้วเดินมาคุกเข่าลงตรงหน้า..
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับที่รัก..”แพรวพรรณกลั้นขำพลางรับช่อดอกไม้นั้นมาดอมดม..และพอเขายืนขึ้นแพรวพรรณที่บิดตัวไปมาเพราะความเขินก็เอ่ยว่า..“อำกันนะ”
“อ้าว เมื่อกี้ก็อยู่ในงานจริง ๆ แต่ว่าวันนี้มันเป็นวันสำคัญของคนมีความรัก..พี่จะปล่อยให้ผ่านไปได้อย่างไรล่ะ ดอกไม้ช่อแรกสำหรับความรักของเรา..” ดวงตานั้นจ้องจะเชื่อมส่งความรู้สึกละลายหัวใจแต่แพรวพรรณก็เขินเกินกว่าจะสู้ตาคมกล้าของเขาได้..
“มาคนเดียวเหรอคะ”
“มาคนเดียว..รีบมา ตอนเย็น ๆ จะได้รีบกลับสัตหีบ พรุ่งนี้ต้องออกลาดตระเวน”
“กินข้าวมาหรือยังคะ”
“ยังเลย”
“งั้น..เข้าบ้านค่ะ กำลังกินข้าวกันเลย”
“วันนี้พี่ไม่มีอะไรติดมือมาเลยนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ..แค่นี้พอแล้ว” อันที่จริงแพรวพรรณอยากจะบอกว่า ที่เขาหอบกุหลาบมาจากฉะเชิงเทรา มันก็มากสำหรับเธอแล้ว..
และเมื่อลูกสาวพาผู้การเรือสุดหล่อเข้าไปในบ้าน วันเพ็ญก็แสดงบทไม่ญาติดี โดยการลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร ไม่รับไหว้ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนไปท่ามกลางความหนักใจของคนที่ยังนั่งอยู่...
“นั่งก่อนๆ” พ่อของแพรวพรรณเชื้อเชิญให้เขานั่งร่วมวงด้วย นพวรรณก็กุลีกุจอรีบลุกไปจัดจาน
ช้อนส้อมแก้วน้ำช่วยป้านง..แพรวพรรณวางกุหลาบของเขาลงบนโต๊ะกลมด้านข้างสีหน้านั้นหนักใจ..จิรวัติเดินไปทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวที่พงศ์พันธุ์ชี้ให้..
“ไม่ได้ไปงานแต่งพี่ญาเหรอ” พงศ์พันธุ์ชวนคุยแก้เขินให้เพื่อนรัก
“ไป..แต่ขอตัวมาที่นี่ตั้งแต่พระออกจากบ้าน” ใจจริงเขาอยากบอกเหตุผลว่า ‘ทำไมต้องมา’ แต่ว่าทุกคนที่นั่งอยู่นี้ก็คงรู้อยู่แล้วว่า ทำไมเขาต้องมาที่นี่..ในวันนี้
“คนเยอะไหม”
“ตอนแรกเห็นว่ากันเอง แต่ที่ดู มันไม่ใช่แล้ว...งานใหญ่เชียวแหละ”
“คนรู้จักพี่ญาเยอะมาก พี่แกมนุษย์สัมพันธ์ดีเยี่ยม..” แพรวพรรณแม้จะกังวลเรื่องแม่แต่เมื่อพี่ชายพี่สะใภ้
และพ่อให้การต้อนรับว่าที่ลูกเขยเป็นอย่างดี หญิงสาวก็หายใจโล่งอกขึ้น..
“เดี๋ยวกินข้าวอิ่มแล้วดูรูปก็ได้ พี่เอากล้องมาถ่ายรูปด้วย กล้องอยู่บนรถ..อ้อ ผมเอาพระมาให้ป๊าดูด้วยครับ พระที่ป๊าถามถึง ก็อยู่บนรถเหมือนกัน..”
เขาเรียกพ่อของหญิงสาวว่า ป๊าได้อย่างเต็มปากเต็มคำ จนป้านงอมยิ้ม แพรวพรรณเองก็เขินไม่น้อย และเมื่อเห็นว่าป๊าคุยกับเขาด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร แพรวพรรณก็นึกถึงแม่ที่ยังกินข้าวไม่ทันอิ่ม..และถ้าเธอปล่อยให้แม่งอนโดยไม่รีบขึ้นไปง้อ..แม่อาจจะเปลี่ยนจากงอนเป็นแค้นเลยก็ได้..
“แพรวขอตัวก่อนนะคะ ขอขึ้นไปหาแม่แป๊บนึง กินข้าวกันตามสบายเลยค่ะ” ว่าแล้วแพรวพรรณก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะอาหาร ท่ามกลางความแปลกใจของทุกคน
เสียงเคาะประตู ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงพลางดูโทรทัศน์ดับอารมณ์กรุ่น..โกรธ อยากเอาชนะปรายตาไปมองที่ประตู และพอประตูเปิดออก เผยให้เห็นว่าเป็นใคร ผู้เป็นแม่ก็พลิกตัวนอนตะแคงไปอีกทาง
“แม่คะ แม่ยังทานข้าวไม่อิ่มเลย ลงไปทานข้าวค่ะ”
“ฉันอิ่มแล้ว”
“แม่เพิ่งกินไปแค่คำเดียวเอง” แพรวพรรณถือโอกาสทรุดตัวคุกเข่าลงนั่งข้างเตียง แล้วเอื้อมมือไปแตะที่
สะโพกของแม่..
“ห้าหกคำแล้ว..”
“วันนี้ฉูฉี่ปลาเนื้ออ่อนอร่อยมาก พริกที่ราดก็หวาน ๆ เผ็ด ๆ ลุกค่ะ..ไป ลงข้างล่างกินข้าวกัน” แพรวพรรณใช้น้ำเสียงออดอ้อนเอาใจ
“ให้ไอ้นั่นกลับไปก่อน”
“แม่ก็รู้นี่ว่าวันนี้วันอะไร”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับแม่”
“แพรวรักแม่นะคะ...แม่ก็รักแพรว แพรวรู้ค่ะ”...
คนเป็นแม่นอนนิ่งไม่พูดอะไร
“เค้ารักแพรวค่ะ เค้าถึงต้องมา..ขับรถมาจากงานพี่ญาเลยนะคะ เค้าไม่ได้บอกแพรวด้วยว่าเค้าจะมา คงอยากให้แพรวประหลาดใจ..วันนี้แพรวมีความสุขมากเลยค่ะแม่ ตั้งแต่เกิดมา แพรวไม่เคยได้รับดอกกุหลาบวันวาเลนไทน์จากคนที่แพรวรู้สึกดี ๆ ด้วยเลยนะคะ วันนี้ครั้งแรกด้วย”
“ก็ได้แล้วนี่”
“ถ้าแพรวได้มาแล้ว คนที่แพรวรักอีกคนไม่มีความสุข ค่าของมันก็ไม่มีหรอกค่ะ..แพรวรักแม่นะคะ..แต่ว่าวันนี้ มันก็ถึงเวลาของแพรวที่จะต้องออกจากอกแม่แล้วเหมือนกัน..”
“ถ้ามันไม่ใช่ลูกอีจุก แม่ก็จะไม่ขวางหรอก”
“ทำไมละค่ะ เป็นลูกป้าจุกแล้วเป็นอะไร”
“แม่เกลียดแม่มัน”
“แม่คะ..เรื่องมันนานแค่ไหนแล้วคะ ในอดีตมีอะไรกันหรือคะ เล่าให้แพรวกับพี่ต้นกล้ารู้ได้ไหม”
“ไปถามแม่มันเองซี่..”
“ถามแม่ดีกว่าค่ะ..แม่ของแพรวเป็นคนมีเหตุผลตลอดมานี่ค่ะ..”
คนเป็นแม่ลุกขึ้นนั่งถอนหายใจเบา ๆ ..
“แม่ไม่อยากญาติดีกับมัน..แม่ไม่อยากให้มันมาเป็นย่าของหลานแม่”
“เหตุผลละคะ”
“มันแย่ง แย่งแฟนของแม่ไป..พ่อนายต้นกล้าน่ะ แฟนเก่าของแม่”
“แม่!!..จริง ๆ เหรอคะ” พอรู้ต้นสายปลายเหตุที่ลึกกว่าว่าเขามีฐานะด้อยกว่า แพรวพรรณก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย
“แม่เกลียดมัน”
“ถ้าแม่เกลียดเค้า ก็แสดงว่าตอนนี้ แม่รักลุงบุญเกิดอยู่ละซิ ป๊า ป๊ารู้ไหมคะ ว่าแม่ไม่ได้รักป๊า..” เทียบหน้าตาระหว่างป๊ากับลุงบุญเกิดพ่อของพี่ต้นกล้า แพรวพรรณก็ไม่แปลกใจหรอกว่า ทำไมแม่ถึงรักฝ่ายนั้น
“แม่ไม่ได้รักเขาแล้ว แม่รักป๊า ป๊าดีกับแม่มาก”
“แล้ว แม่จะถือโทษโกรธเขาอีกทำไม...ถ้าเขาไม่แย่งลุงบุญเกิดไป แม่ก็ไม่ได้อยู่กับป๊านะคะ”
“แต่แม่ไม่อยากเจอหน้ามันอีก..ไม่เอานะแพรว แพรวต้องไม่แต่งงานกับนายต้นกล้านั่น ถ้าแพรวไม่ชอบเอกรินทร์ แม่จะหาคนอื่นมาให้แพรวเลือก..”
“แม่คะ”
น้ำเสียงของแพรวพรรณอ่อนโยนเพราะใจนั้นเย็นฉ่ำ จากความรักที่พี่ต้นกล้ามีให้หนึ่ง กับสอง สติและปัญญาเท่านั้นที่จะหักล้างทิฏฐิของแม่
“ความรักของแม่กับลุงบุญเกิดผ่านมากี่ปีแล้วค่ะ เกือบสามสิบปี แม่ก็ยังไม่ลืม ไม่ลืมเพราะแม่ก็รู้นี่
คะ ว่าความรักนะมันไม่ได้เกิดขึ้นง่าย ๆ แล้วมันก็ไม่ได้หายไปจากใจของเราง่าย ๆ..ถ้าแม่ ไม่ให้แพรวคบหาดูใจกับพี่ต้นกล้า แพรวขออยู่คนเดียวไปจนแก่ตายดีกว่าคะ..”
“แพรว..”
“เราอาจจะรักคนมาทีหลังได้ เราอาจจะรักคนที่อยู่กับเราในฐานะสามีได้ในที่สุด แต่ว่าถ้าลึก ๆ เราก็ไม่สามารถลืมคนที่เรารักสุดหัวใจได้ ..เราก็อย่าไปหลอกเขา หรือต้องทนอยู่กับเขาเพื่อให้ความรักเกิดขึ้น
เพราะถ้าความรักมันไม่เกิดขึ้นมา ..มันจะทรมานแค่ไหน...แพรวเข้าใจกับอดีตของแม่นะคะ”
“แพรว”
“ถามจริง ๆ ว่าตอนนี้แม่ยังรักลุงบุญเกิดอยู่หรือเปล่าคะ”
วันเพ็ญส่ายหัวเบา ๆ..
“ขอให้แพรวได้รักกับพี่ต้นกล้าได้ไหมคะแม่..ได้ไหมคะ..”
เห็นว่าแม่นิ่งคิด น้ำตาของแพรวพรรณก็ค่อย ๆ ไหลออกมา เพราะลองถ้าเธอพูดเปิดใจไปถึงขนาดนี้แล้วแม่ยังใจแข็ง มันก็คงจะต้องใช้วิธีโบราณ ๆ นั่นก็คือการหนีตามกันไป ส่วนคนเป็นแม่พอเห็นน้ำตาของลูกสาว ใจที่แข็งกระด้างเต็มไปด้วยทิฏฐิมานะก็อ่อนยวบลง วันเพ็ญพยักหน้าเบา ๆ แต่ถึงกระนั้นก็ยังสำทับมาว่า “แต่แพรวจะปุ๊บปั๊บแต่งงานกับเขาไม่ได้นะ...ต้องดูใจกันไปนาน ๆ สักปีสองปี แม่ขอแค่นี้ได้ไหม”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ม.ค. 2555, 06:20:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ม.ค. 2555, 06:20:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 3242
| << 26.2 "พี่รักแพรวนะครับ คิดถึงเหลือเกิน" | 27.2 "่น่าจะเรียกว่าโทรไปให้จังหวะมากกว่า" >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 4 ม.ค. 2555, 06:22:51 น.
สวัสดีปีมะโรง..ปีหน้าก็มะเส็ง ปีโน้นก็มะเมีย ผมก็จะครบสามรอบ..โอ้ววววว...เอาเป็นว่าสำหรับปีนี้ก็ บุญรักาษาเทวดาคุ้มครองสุขทั้งกายและใจคิดสิ่งหนึ่งประการใดเป็นไปด้วยชอบประกอบด้วยกุศลขอให้สำเร็จเป็นอัศจรรย์นะครับ.....สำหรับราชนาวีที่รัก ผมลงมาจนใกล้จะหมดโควต้าแล้วนะครับ คงลงให้ถึงตอนที่ 29 ครับส่วนตอนพิเศษ ต้องไปลุ้นในหนังสือ ซึ่งน่าจะไ้ด้วางแผงในงานหนังสือปลายเดือนมีนาคม ศกนี้ แน่ ๆ ครับ..(ผมยังไม่ได้ส่งต้นฉบับเข้าสนพ.เลย) ...อย่างไรก็อย่าลืม "ม่านพรหม" นะครับ ชีวิตของน้องหนูนา ซึ่งลงให้ชิมแล้วสองตอน..อยากได้กำลังใจเป็นเม้นท์แอนด์ไลน์เช่นเคยครับ..จุ๊บ ๆ
สวัสดีปีมะโรง..ปีหน้าก็มะเส็ง ปีโน้นก็มะเมีย ผมก็จะครบสามรอบ..โอ้ววววว...เอาเป็นว่าสำหรับปีนี้ก็ บุญรักาษาเทวดาคุ้มครองสุขทั้งกายและใจคิดสิ่งหนึ่งประการใดเป็นไปด้วยชอบประกอบด้วยกุศลขอให้สำเร็จเป็นอัศจรรย์นะครับ.....สำหรับราชนาวีที่รัก ผมลงมาจนใกล้จะหมดโควต้าแล้วนะครับ คงลงให้ถึงตอนที่ 29 ครับส่วนตอนพิเศษ ต้องไปลุ้นในหนังสือ ซึ่งน่าจะไ้ด้วางแผงในงานหนังสือปลายเดือนมีนาคม ศกนี้ แน่ ๆ ครับ..(ผมยังไม่ได้ส่งต้นฉบับเข้าสนพ.เลย) ...อย่างไรก็อย่าลืม "ม่านพรหม" นะครับ ชีวิตของน้องหนูนา ซึ่งลงให้ชิมแล้วสองตอน..อยากได้กำลังใจเป็นเม้นท์แอนด์ไลน์เช่นเคยครับ..จุ๊บ ๆ
anOO 4 ม.ค. 2555, 08:29:12 น.
ในที่สุดคุณแม่ก็ยอมใจอ่อน หรืออ่อนใจให้แพรวกับพี่ต้นกล้าก็ไม่รู้
ในที่สุดคุณแม่ก็ยอมใจอ่อน หรืออ่อนใจให้แพรวกับพี่ต้นกล้าก็ไม่รู้
เด็กหญิงม่อน 4 ม.ค. 2555, 08:39:28 น.
คุณแม่อนุญาตแล้ว นายต้นกล้ารีบมาทำคะแนนเร็วเข้า
คุณแม่อนุญาตแล้ว นายต้นกล้ารีบมาทำคะแนนเร็วเข้า
คิมหันตุ์ 4 ม.ค. 2555, 08:39:46 น.
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่า
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่า
morisa 4 ม.ค. 2555, 09:16:14 น.
นอกจากจะปลื้มที่แม่กับลูกได้มีโอกาสเปิดใจกันแล้ว
ยังปลื้มที่พี่ต้นกล้ามาเซอร์ไพรส์น้องแพรวอีกด้วย หวานนนนนซ้าาาาาาา
นอกจากจะปลื้มที่แม่กับลูกได้มีโอกาสเปิดใจกันแล้ว
ยังปลื้มที่พี่ต้นกล้ามาเซอร์ไพรส์น้องแพรวอีกด้วย หวานนนนนซ้าาาาาาา
แว่นใส 4 ม.ค. 2555, 10:35:03 น.
ตามแผนการดูดวงเป๊ะ
ตามแผนการดูดวงเป๊ะ
spring 4 ม.ค. 2555, 11:30:32 น.
ได้ค่ะๆๆๆ ดูไปนานๆก็ได้ แต่ขอให้คุณแม่เองก็เห็นด้วย สู้ๆน่ะแพรว พี่ต้นกล้า ^0^
ได้ค่ะๆๆๆ ดูไปนานๆก็ได้ แต่ขอให้คุณแม่เองก็เห็นด้วย สู้ๆน่ะแพรว พี่ต้นกล้า ^0^
Zephyr 4 ม.ค. 2555, 12:38:36 น.
นี่สินะ ให้ดูกันไปนานๆ เป็นที่มาของน้องแพรวคู่หมั้นในเรื่องอื่นๆ เพราะแม่ขอนี่เอง พี่ต้นกล้าเลยได้มาแค่คู่หมั้น ยังไม่ได้เมีย
นี่สินะ ให้ดูกันไปนานๆ เป็นที่มาของน้องแพรวคู่หมั้นในเรื่องอื่นๆ เพราะแม่ขอนี่เอง พี่ต้นกล้าเลยได้มาแค่คู่หมั้น ยังไม่ได้เมีย
XaWarZd 4 ม.ค. 2555, 13:25:47 น.
เย้เย้เย้ คุณแม่เริ่มใจอ่อนแล้ว
เย้เย้เย้ คุณแม่เริ่มใจอ่อนแล้ว
silverraindrop 4 ม.ค. 2555, 16:59:16 น.
สวัสดีปีใหม่ 2555 คร้า
สวัสดีปีใหม่ 2555 คร้า
เพลา 4 ม.ค. 2555, 21:15:52 น.
ในที่สุดคุณนายก็ใจอ่อน
ในที่สุดคุณนายก็ใจอ่อน
minafiba 4 ม.ค. 2555, 21:16:17 น.
^_^
^_^
pattisa 4 ม.ค. 2555, 21:28:05 น.
เย้ คุณเเม่ใจอ่อนแล้ว:)
เย้ คุณเเม่ใจอ่อนแล้ว:)
หนอนฮับ 5 ม.ค. 2555, 01:02:46 น.
พี่ต้นกล้าน่ารัก..หนอนขอกุหลาบแดง 1 ดอกได้ป่ะ อิอิ
พี่ต้นกล้าน่ารัก..หนอนขอกุหลาบแดง 1 ดอกได้ป่ะ อิอิ
nutcha 5 ม.ค. 2555, 10:41:50 น.
พี่ต้นกล้าช้ากว่าเพื่อนเพราะคุณแม่ขอร้องไว้นี่เอง เพื่อนคนอื่น ๆ ได้เมียแต่พี่ต้นกล้าได้คู่หมั้น
พี่ต้นกล้าช้ากว่าเพื่อนเพราะคุณแม่ขอร้องไว้นี่เอง เพื่อนคนอื่น ๆ ได้เมียแต่พี่ต้นกล้าได้คู่หมั้น
ณัฐวีร์ 22 ม.ค. 2555, 21:02:49 น.
เอ..ได้มั้ยนะ ได้มั้ย
เอ..ได้มั้ยนะ ได้มั้ย