ต้องชะตารัก By ณพรชล
ความรักของมนุษย์เราจะมั่นคงสักแค่ไหนกันนะ

หากว่าคนที่เรารักที่สุดกลับจำเรื่องราวระหว่างกันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เราควรจะทำอย่างไรดี

ทำทุกวิถีทางให้เธอจำได้

ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป

หรือ สร้างความทรงจำใหม่ให้กับเธอ

ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกอะไร

"ผมไม่รู้ว่าสำหรับพี่ต้นแล้วแค่ไหนถึงจะเรียกว่าดี หรือ แค่ไหนถึงจะเรียกว่ามากพอ แต่ในความรู้สึกของผมปลายข้าวไม่ใช่แค่ความหลง ไม่ใช่แค่ความผูกพันธ์ หรือแม้แต่ความสงสารใดๆ แต่ปลายข้าวคือความรัก ชีวิต และจิตใจของผม เพียงครั้งแรกที่ผมเห็นเธอ ผมรู้ในทันทีว่าเธอคือ ‘คนที่ใช่’ สำหรับผม ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่มีใครเชื่อเพราะคิดว่าผมยังเด็กเกินไป แต่ตอนนี้ผมก็ยังยืนยันความรู้สึกเดิมว่าปลายข้าวยังเป็น ‘คนที่ใช่’ สำหรับผม คือคนที่ผมอยากมีอนาคตร่วมกับเธอและไม่มีใครสามารถแทนที่เธอได้ ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้ปลายข้าวอยู่ใกล้ๆ เคียงข้างผมได้โดยไม่ให้เธอเสียหายหรือมีใครมาครหา"
Tags: พี่สกาย ปลายข้าว

ตอน: ตอนที่ 8.1 อัพทีละนิ๊ดพอให้ชุ่มช่ำหัวใจ^^

ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขนะคะ^^
ด้วยรักและจุ๊บๆ
ปอรินทร์^^


8.1

ร่างบางเจ้าของตำแหน่ง ‘เลขาส่วนตัว’ กำลังอ่านหนังสือที่เจ้านายหนุ่มเอามาให้อย่างตั้งใจ โดยไม่สนใจสิ่งรอบกาย แม้แต่ชายหนุ่มเจ้าของห้องจะเข้ามานานแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่ได้รับรู้อะไรนอกจากจดจ่อกับหนังสือนิยายในมือ ซึ่งกำลังถึงบทเลิฟซีนของพระเอกนางเอก

“อืม...พี่เข้าใจแล้วว่าทำไมปลายถึงอ่านนิยายไปหน้าแดงไปขนาดนี้ ช่างเป็นฉากที่เร่าร้อนเสียจริงๆ เลย” เสียงพูดเบาๆ พร้อมทั้งความรู้สึกที่ผนักพิงโซฟายวบลงไปเพราะแรงกดจากด้านหลัง ทำให้ร่างบางที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ถึงกับสะดุ้งเฮือก รีบหันไปหาต้นเสียงทันที ทำให้จมูกโด่งสวยของเธอสัมผัสแก้มสากของชายหนุ่มที่มายืนอยู่ด้านหลังเธองตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“อ่ะ...เอ่อ...ประชุมเสร็จแล้วหรือคะ” หญิงสาวถามแก้เขิน ทั้งทีหน้ายังแดงอยู่ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะนิยายที่อ่านหรือสัมผัสเมื่อครู่

“ก็...น่าจะนานพอที่จะเห็นใครบ้างคนกำลังอินกับนิยายจนหน้าแดงนั่นแหละ” คำพูดล้อเลียนของชายหนุ่มทำให้สิ่งที่ได้รับกลับมาเป็นค้อนวงใหญ่จากใบหน้าหวาน

“พี่สกาย!”

“โอเคๆ พี่ไม่ล้อปลายแล้ว วันนี้ที่ประชุมเสร็จเร็ว เพราะพี่มีงานสำคัญต้องทำ” กายนภัสนิ์บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“งานสำคัญอะไรหรือคะ” หญิงสาวถามอย่างความสงสัย

“พี่จะพาปลายไป ‘สำรวจตลาด’ น่ะสิ” ชายหนุ่มบอกแววตาพราวระยับ แต่เพียงครู่เดียวแววตานั้นก็หายไป



สถานที่ที่ชายหนุ่มพาเธอไป ‘สำรวจตลาด’ ก็คือห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางกรุง ซึ่งมีลูกค้าหลากหลายวัยทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ แต่เท่าที่เธอจำได้ ร้านจิวเวอรี่ของเจเอ็นกรุ๊ปที่มีสาขาอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ยังอยู่ในระหว่างตกแต่งหน้าร้าน ยังไม่เปิดให้บริการ

“เอ่อ...พี่สกายคะ แน่ใจนะคะ ว่าจะมาสำรวจตลาดที่นี่” ธัญพัชรถามชายหนุ่มที่พามาอย่างสงสัย

“อืม! ก็ที่นี่แหละ แต่ตอนนี้พี่หิวข้าวแล้ว เราไปหาอะไรกินกันก่อน แล้วค่อยเราไป ‘สำรวจตลาด’ กัน” กายนภัสนิ์ตอบอย่างมีเลศนัย ยังไม่ทันที่เธอจะทักท้วงอะไร ชายหนุ่มก็ดึงมือบอบบางมากุมไว้พร้อมทั้งพาไปตรงไปยังร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งภายในห้างสรรพสินค้า เมื่อทั้งสองทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวเดินเล่นไปเรื่อยๆ อย่างใจเย็น จนหญิงสาวอดสงสัยกับท่าทีของชายหนุ่มไม่ได้

“เอ่อ...พี่สกายคะ ตกลงว่าเราจะมาเดินเล่นหรือมาสำรวจตลาดกันแน่คะ เนี่ยมันจะบ่ายสองแล้วนะคะ”

“โถ่! น้องปลายครับ ใจคอจะไม่ให้พี่ผ่อนคลายหน่อยเหรอ พี่ทำงานมาเดือนกว่าแล้วยังไม่ได้พักผ่อนสมองเลยหรือไง” กายนภัสนิ์แกล้งโอดครวญ เมื่อเห็นท่าทางหญิงสาวช่างจริงจังกับงานนี้ซะเหลือเกิน

“แล้วทำไมพี่สกายไม่บอกแต่แรกล่ะคะว่าจะมาพักผ่อน ปลายเข้าใจค่ะว่าพี่สกายเครียด แต่นี่มันเวลางานนะคะ พี่สกายทำแบบนี้มันเป็นตัวอย่างไม่ดีกับลูกน้องคนอื่นๆ นะคะ แล้วมันจะเสียการปกครอง” ธัญพัชรบ่นยืดยาวจนชายหนุ่มอ่อนใจ เขารู้ดีว่าหญิงสาวทำงานอย่างจริงจังและตั้งใจเสมอ แต่พอเสร็จจากการทำงานแล้วเธอจะกลายเป็นหญิงสาวอีกคนที่อ่อนหวานและร่าเริงไปเลย

“โอเคๆ พี่ยอมแล้ว แต่พี่ขอวันนี้วันหนึ่งนะครับคนสวย แล้วต่อไปพี่จะไม่เกงานอีกครับนะ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นสองข้างอย่างยอมแพ้

“ครั้งเดียวนะคะ”

“ครั้งเดียวก็ครั้งเดียวครับ สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือตัวน้อยๆ คนนี้เลยเอ้า...ว่าจะพามาที่นี่แค่ครั้งเดียว” กายนภัสนิ์ต่อประโยคสุดท้ายในใจ พลางชูมือขึ้นสามนิ้ว แต่ก็แอบไขว้นิ้วเอาไว้อีกข้าง ทำเอาคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอดขำไม่ได้ เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทอย่างดีมายืนทำท่าเหมือนลูกเสือกำลังปฎิญาณตนต่อหน้าหญิงสาวร่างบาง แต่สายตาคู่หนึ่งกลับจ้องหนุ่มสาวคู่นั้นไม่วางตาจนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อดมองตามไม่ได้

“คู่นั้นเค้าน่ารักดีนะคะนิค เจนนี่อยากเห็นคุณแบบนั้นกับเจนนี่มั้งจัง” หญิงสาวอดเปรยกับชายหนุ่มที่กำลังจ้องคู่นั้นอย่างเอาเป็นเอาตายไม่ได้

“ไร้สาระน่าเจนนี่ แล้วตกลงเลือกได้หรือยังว่าจะเอาชุดไหน” ชายหนุ่มบอกปัดอย่างรำคาญ

“เจนนี่เลือกไม่ถูกเลยค่ะ ตอนนี้ถูกใจอยู่สองชุดค่ะ เลยว่าจะให้คนถอดช่วยเลือกหน่อย” เจนนี่ส่งสายตาเชิญชวน แต่ตอนนี้ชายหนุ่มได้ไม่สนใจอะไรมากไปกว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่กับชายหนุ่มคนนั้น

“งั้นก็เอาทั้งสองชุดนั้นแหละ” ณัฐพลบอกพลางคว้าชุดนอนสุดเซ็กซี่ทั้งสองชุดไปชำระเงินที่แคชเชียร์ ก่อนจะลากหญิงสาวไปยังร้านกระเป๋าแบรนเนมที่อยู่ติดกัน “เจนนี่ คุณเดินดูกระเป๋าไปก่อนนะ เดี๋ยวผมมา”

“จะไปไหนคะนิค” หญิงสาวถามอย่างสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม

“เดี๋ยวนี้คุณเปลี่ยนมาเป็นแม่ผมแล้วหรือไง ถามเซ้าซี่อยู่ได้น่ารำคาญ” ชายหนุ่มบอกอย่างหงุดหงิดก่อนเดินออกมาจากร้าน โดยทิ้งสาวคู่ขาลูกครึ่งสุดเซ็กซี่ไว้ข้างหลัง

“ปลายรอพี่อยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวพี่ไปซื้อตั๋วหนังก่อน” กายนภัสนิ์บอกหลังจาก หลังจากขอร้องแกมออดอ้อนอยู่นานกว่าหญิงสาวจะใจอ่อนยอมดูหนังกับเขารอบบ่าย หญิงสาวเพียงแค่พยักหน้าตอบเท่านั้น แล้วหันไปสนใจตัวอย่างหนังแนวคอมมาดี้ที่กำลังจะเข้าในสัปดาห์หน้า

“ปลาย! นี่น้องปลายจริงๆ ด้วย” เสียงเรียกที่ไม่คุ้นจากด้านหลังทำให้หญิงสาวที่กำลังเพลินกับตัวอย่างภาพยนตร์หันกลับไปมองอย่างสงสัย พบชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างผอมสูง แต่ท่าทางเพลบอยมองเธอด้วยสายตากรุ่มกริ่ม ไม่น่าไว้วางใจ

“เอ่อ...ขอโทษนะคะ คุณเป็นใครเหรอคะ แล้วรู้จักดิฉันได้ยังไงคะ” ธัญพัชรถามอย่างสงสัยเพราะเธอแน่ใจว่าไม่เคยเจอชายคนนี้มาก่อน

“โถ่! ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี ถึงกับจำพี่นิคคนนี้ไม่ได้เลยเหรอครับ เสียแรงที่พี่นิคอุตส่าห์คิดถึงน้องปลายคนสวยอยู่ตั้งนาน น้องปลายทำแบบนี้ พี่นิคน้อยใจนะครับ” ชายแปลกหน้าไม่พูดเปล่า แต่กลับเอื้อมมาจับมือเธออย่างถือวิสาสะ

“แล้วก็กรุณาปล่อยมือฉันเถอะคะ ฉันไม่รู้จักคุณ ถ้าจะ...เอ่อ...ถ้าแฟนของฉันมาเห็นมันคงไม่ดีเท่าไหร่นัก” เธอบอกทั้งพยายามคิดหาทางหนีให้พ้นจากการเกาะกุมของผู้ชายคนนี้ น่าแปลกที่เธอรู้สึกขยะแขยงกับท่าทางและสัมผัสของชายแปลกหน้าคนนี้เสียเหลือเกิน

“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” เสียงเข้มๆ ของกายนภัสนิ์ดังขึ้นทำให้หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจกึ่งโล่งใจที่เขามาได้ทันเวลาพอดี เธอจึงสะบัดแขนอย่างแรง แล้วรีบเดินไปคล้องแขนเขาอย่างรวดเร็ว

“อะ...เอ่อ...แฟนดิฉันมาแล้วขอตัวนะคะ เรารีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวไม่ทันหนังฉาย” เธอบอกก่อนที่จะรีบพาชายหนุ่มออกจากตรงนั่นอย่างรวดเร็ว

“โถ่เว้ย!” ณัฐพลสบถอย่างหัวเสีย แต่แล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงรีบต่อสายไปหาคนคนหนึ่งทันที

“แม่ฮะ ลองเดาสิว่าวันนี้ผมเจอใคร...”



โปรดติดตามต่อกับ 8.2 นะคะ^^




ปอรินทร์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ม.ค. 2555, 21:00:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ม.ค. 2555, 00:02:12 น.

จำนวนการเข้าชม : 1623





<< ตอนที่ 7   ตอนที่ 8.2 อัพวันละนิดจิตแจ่มใส ^^ >>
ทองหลาง 8 ม.ค. 2555, 21:47:46 น.
นานๆมาที ดันมากระจึ๋งเดียว ทำไปได้


anOO 9 ม.ค. 2555, 13:53:56 น.
อ้าว...แล้วอีตาพี่นิคเนี้ยใครกันล่ะ
น้องปรายเค้ายิ่งจำเรื่องเก่าๆ ไม่ได้อยู่


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account