จอกบ่วาย...ร่ายรัก
จอกบ่วายหนุ่ม ร่ายรักในแบบของเขา ให้แมลงสาวไหมหลงติดเข้าไปในวังวนแห่งรักจนดิ้นไม่หลุด
Tags: "จอกบ่วาย" คือหยาดน้ำค้าง และก็คือ พืชฆาตกรรมชนิดหนึ่ง แต่จอกบ่วายต้นนี้เป็น 'ฆาตกรรมรัก'
ตอน: ตอนที่ 28 (พิเศษ 1)
ขอบคุณมากมายค่ะ ขอบคุณทุกlike ทุกเม้นท์ ทุกวิว ขอบคุณมากๆค่ะ
----------------------------------------
-ตอนพิเศษ 1 -
รอคอย...เธอมาแสนนาน...
เสียงเพลงรักหวานฉ่ำแว่วมาเบาๆ ปกรณ์ชะงัก ละมือที่กอดกระชับสาวน้อยออกข้างหนี่งควานหาแหล่งกำเนิดเสียงซึ่งก็คือโทรศัพท์มือถือของเขาเองที่แอบซุกไว้ใกล้ๆหัวเตียง
“ว่าไงคุณหมอ”
ชายหนุ่มกดรับสายแล้วก็ฟัง ปลายสายอธิบายอะไรยืดยาว...
“อืมๆ ขอบใจนายมากนะ ตกลงตามนั้น”
คุยโทรศัพท์จบก็ถอนหายใจพรืด ก้มมองหน้าหวานๆของคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่แหงนเงยขึ้นมองด้วยความสงสัยอยู่ก่อนแล้วเช่นกัน
“ไหมจ๋า พี่มีเรื่องอยากจะขอร้อง... เรื่องของพี่ คุณพ่อคุณแม่พี่ยังไม่ทราบ”
ขวัญไหมเหล่มองค้อน ขนาดพ่อแม่ตัวเองยังไม่เว้นไปหลอกลวงท่านทั้งสอง นี่ท่านคงทุกข์ทรมานใจน่าดู บาปกรรมดีแท้ แถมยังจะขอร้องให้เธอช่วย ท่าทางอย่างนี้พูดแบบนี้จะมีอะไร หากไม่ใช่ให้เธอช่วยหลอกท่านด้วยอีกคน
“เมื่อครู่...ที่เจ้าหมอเพื่อนพี่เขาบอกเขาแนะนำมาก็มีเหตุผล คือให้ท่านทั้งสองค่อยๆรู้ว่า...พี่เริ่มฟื้นตัวเพราะได้ขวัญไหมมาเยียวยารักษาใจ...เอ่อ...ขวัญไหม ช่วยพี่หน่อยได้มั้ยจ๊ะ”
‘นะ ช่วยพี่สักนิด ไม่เช่นนั้นพี่อาจโดนคุณนายเพ่นกบาลแยก’
‘นั่นไงล่ะ ผิดจากที่คิดไว้ที่ไหน’
“...แต่ไหม ไม่อยากหลกลวงใคร โดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่ มันบาป เจ้าเล่ห์ เพทุบาย นิสัย..”
“ครับๆๆ ทั้งหมดนั่น พี่ยอมให้ไหมทบไว้ ด่า...สามีตัวเองย้อนหลังอีกกี่ทีก็ได้ แต่ตอนนี้ได้โปรด...ลงจากเตียงไปทำหน้าที่ภรรยาที่ดีให้พี่สักครั้งนะครับ คุณแม่และคนอื่นๆกำลังจะกลับเข้ามา”
“หา! อะไรนะ จะเข้ามากันแล้วเหรอ”
ขวัญไหมผละออกจากอกสามี ปีนลงจากเตียงคนไข้อย่างลุกลี้ลุกลน อ้าว! ก็ไหนทำท่าว่าจะไม่ให้ความร่วมมือยังไงจ๊ะหนู
“ไหม! ไหม ใจเย็นๆสิ อย่าตื่นเต้น มันมีพิรุธ เศร้าสิ ร้องไห้ก็ได้”
ปกรณ์รีบกำชับสั่งด้วยเสียงกระซิบ
“นั่งลง!...มือพี่ ก้มหน้าลงซบ เร็ว”
กำกับบทให้ภรรยาที่ดูจะตื่นเต้นเกินเหตุเสร็จสรรพ
แต่ผู้ที่เข้ามายังไม่ใช่กลุ่มคุณนายพิมพ์ผกา แต่เป็นนายแพทย์อภินันท์เพื่อนเขาเอง ที่เข้ามาดูความเรียบร้อยของเครื่องมือทางการแพทย์
“กันเอง...กร”
ทั้งคนป่วยและคนไม่ป่วยหันมองผู้มาใหม่แทบจะพร้อมๆกัน ขวัญไหมกระพุ่มมือไหว้นายแพทย์หนุ่มที่เป็นทั้งเจ้าของและเพื่อนคนไข้โดยอัตโนมัติ
“สวัสดีครับ ตามสบายครับคุณขวัญไหม หึๆ เจอคนป่วยแบบนี้แย่หน่อยนะครับ”
“ไอ้หมอ...เร็วหน่อยสิวะ...เออ กันขออะไรมาครอบตาให้เห็นนิดๆหน่อยสิ มันอึดอัด เปิดตาไม่ได้”
“เออๆ จัดให้”
มีเสียงเคาะเกิดขึ้นหลังบานประตู ห้า...สี่...สาม...
“คุณหมอ...กรเป็นอย่างไรบ้าง แม่ดูเขาซูบๆ...”
เสียงแห่งความห่วงใยออกมาจากริมฝีปากบางสวยของคุณนายพิมพ์ผกาที่รักลูกชายโทนนักหนา เสียงมารดาและเพื่อนเขาผ่านโสดประสาทการรับฟังบางลงๆ จนกระทั่งทุกสรรพเสียง...เงียบ...สนิท
.......................................................................................
ปกรณ์เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป ร่างกายเขาหนักอึ้งขยับตัวไม่ได้ ขณะที่ประสารทหูยังใช้การได้ดี นี่เขาเป็นอะไร ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเดินเข้ามา...
“ลูกชายป้า คงไร้วาสนาต่อน้อง...”
นั่น! เสียงมารดาเขา และอะไร ไร้วาสนาต่อน้องไหนกัน
“ขวัญไหม เอ่อ...”
“คุณป้าอย่าห่วงเลยครับ เรื่องนั้นผมไม่เคยนึกรังเกียจ ผมรับได้.”
‘อะไรกัน รับอะไรได้ อย่าบอกนะว่า...’
“พ่อนพ ประเสริฐนัก ขวัญไหม ก็ลูกสาวป้า ถ้าพ่อนพรับปากดูแลยกย่องให้เกียรติ ตกแต่งเป็นศรีภรรยาออกหน้าออกตา ป้าก็สบายใจ”
‘แม่ๆ ไม่นะ อย่านะอย่า...นั่นเมียผมนะ อย่ายกให้มัน! อย่ายกให้ไอ้เวรนั่น หรือให้ใคร ผมไม่ยอม โว้ย!เป็นอะไรวะ ทำไมขยับตัวขยับปากไม่ได้! เมียผมๆ อย่านะแม่ อย่า...’
“แต่ถ้าบอกตรงๆ น้องคงไม่ยอมง่ายๆนะครับคุณป้า เป็นไปได้ไหม ถ้า...ผมจะขอพาน้องไป เอ่อ...เที่ยวที่ไหน ด้วยกัน สักระยะ เพื่อทำความคุ้นเคยกัน อาจจะเป็นชายทะเล ค้างที่เกาะด้วยกัน หรือไม่ก็ ที่ต่างประเทศไปเลย”
‘ไม่นะไม่ๆ ม่าย...เมียกูๆ ไอ้ๆ ไอ้ชั่ว! กูยังอยู่โว้ย อย่า...’
“แล้วพอกลับมา คุณป้าก็จัดงานแต่งรอได้เลย...”
‘แม่ครับอย่า...ได้โปรด...อย่านะแม่...อย่ายกให้ม๊าน...คุณพ่ออยู่ไหนช่วยห้ามแม่ที...แม่ๆ...จะไปไหน อย่าเพิ่งไป ไอ้หมอๆ อยู่ไหนโว้ย ช่วยฉันด้วย!!!”
เสียงพี่พยายามเปล่ง ปากที่พยายามจะขยับ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่าง น้ำตาลูกผู้ชายซึมออกมาอย่างนึกแค้นใจตัวเอง ได้แต่นอนฟังเสียงฝีเท้าที่พากันก้าวเดินออกจากห้องไป
‘ขวัญไหม...รอพี่นะ รอพี่...อย่ายอมให้ใคร ผู้ชายไหนอื่น แตะต้องแม้เพียงปลายเล็บนะ ได้โปรด...”
ปกรณ์ได้แต่นอนฮึดฮัดขัดใจตามประสาคนขี้หวงอยู่บนเตียงคนไข้เพียงลำพัง ไร้คนเหลียวแลแม้แต่แม่เขา แล้ว เมียรักของเขาล่ะ ไปอยู่ซะที่ไหน ทำไมไม่มาเฝ้าผัวตัวเอง ทั้งๆที่รูดีแล้ว ว่าอะไรเป็นอะไร อย่าบอกนะว่าจะยอมให้แม่เขาจับใส่ตะกร้าล้างน้ำยกให้เป็นสมบัติของชายอื่น
‘ขวัญไหมรักพี่ๆ อย่ายอม อย่าทิ้งพี่ไปนะ’
สิ่งที่ชายหนุ่มกลัวที่สุดในตอนนี้คือกลัวใจคน กลัวการตัดสินใจผิดพลาดในขณะที่เขาควบคุมสถานการณ์อะไรไม่ได้เลย ต้องนอนตัวแข็งทื่อเป็นเจ้าชานนิทราอยู่บนเตียงแบบนี้ ถูกให้น้ำเกลือและติดตั้งสัญญาณชีพของจริง กลายเป็นผู้ป่วยจริงๆไปซะแล้ว...
.......................................................................................
สามวันเต็มๆที่เขาต้องทนทรมาน นอนเป็นเจ้าชายนิทรา จวบจนกระทั่งเช้าวันที่สี่ ที่เขารู้สึกตัวและตื่นขึ้นอย่างสดใสร่างกายกลับมาแข็งแรงดังเดิม แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมากลับพบเพียงป้าแจ่มและเวียงที่นั่งเฝ้าไข้ แล้วคนอื่น พ่อ แม่ เมียเขา ไปไหนหมด
“ป้าแจ่ม ทำไมมาอยู่กันเพียงสองคน คุณพ่อ คุณแม่ ขวัญไหมล่ะ”
“เอ่อ...อยู่ที่งานแต่งค่ะ”
“หา!...อะไรนะ งานแต่ง! ใครแต่ง!”
ปกรณ์ส่งเสียงถามเป็นตะคอก ตวาดใส่คนรับใช้ทั้งสอง
“คุณ...คุณไหมค่ะ”
“ขวัญไหม! อย่างนั้นเหรอ...ได้ไงกัน แต่งที่ไหน ที่ไหน! หา!”
“นี่ค่ะนี่ แต่...การ์ดนี้ คุณท่าน ฝากไว้ไห้คุณหมออภินันท์นะคะ”
“เอามานี่!”
ปกรณ์ไม่รอช้า เปิดการ์อ่านพร้อมกระโจนพรวดออกจากห้องพักผู้ป่วยหาทางออกจากโรงพยาบาล มาถึงด้านหน้าก็พบแท็กซี่คันหนึ่งเหมือนจอดรอรับผู้โดยสารอยู่แล้ว ชายหนุ่มรีบก้าวขึ้นไปนั่งพร้อมออกคำสั่งทันที
“ไปที่งานตามการ์ดใบนี้
ยื่นการ์ดให้คนขับแท็กซี่ ซึ่งก็หยิบไปดูคร่าวๆเพียงแว๊บเดียวก็ออกรถ ปลายทางสถานที่จัดงานไม่ใช่อื่นใดบ้านเขาเอง
“เร็วหน่อยนะ”
“ครับได้ครับ”
ถึงบริเวณงาน ปกรณ์ก้าวลงจากรถด้วยใจร้อนรนทั้งยังไม่จ่ายค่าโดยสารแต่คนขับกลับไม่ทวงถาม ขับรถจากไป ไม่ว่าอะไรสักคำ
เสียงมโหรีประโคมคลอ แต่ใจชายหนุ่มเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่พร้อมจะรับฟังว่ามันขับขานหวานสักแค่ไหน
“เข้าไปไม่ได้นะครับ”
การ์ดสองคนหน้าตาไม่คุ้นดักฉุดเขาไว้ไม่ยอมให้เขาเข้าไปภายในบริเวณงานตัวบ้านเขาเอง
“ปล่อยนะโว้ย อยากตายรึไง นี่มันบ้านกู!”
“ก็อ้างอย่างนี้มาสองสามรายแล้วละครับ ไม่ป่วนก็อยากหาทางกินฟรี แต่สำหรับคุณ ผมมีข้อเสนอดีๆ ถ้าอยากจะเข้าไปในบริเวณงานจริงๆ เชิญทางนี้ดีกว่า”
การ์ดสองคนไม่ฟังเสียง หิ้วปีกคนป่วยที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล ถ้าเป็นปกติดีสองคนนี่ไม่มีทางเอาเขาอยู่
“แปลงโฉมก่อนครับ เป็นแขก หรือเพื่อนเจ้าบ่าวก็ได้ นี่ถือว่าพวกผมช่วยเหลือแล้วนะครับ เอ้าพวกคุณ จัดการได้”
ชายหนุ่มถูกพาเข้าไปภายในห้องพักคนงานห้องหนึ่งที่ถูกดัดแปลงเป็นห้องแต่งตัว ภายในนั้นมีทั้งสาวจริงสาวไม่จริงที่เป็นช่างแต่งตัวเสื้อผ้าหน้าผม อยู่กันประมาณสามสี่คน ทั้งหมดช่วยกันรุมเขา พักเดียวปกรณ์ก็ถูกแปลงโฉม จากซอมบี้หนีออกจากโรงพยาบาล กลายร่างมาเป็นเจ้าชายภายในพริบตา ครานี้ปกรณ์ไม่รอช้า เดินอาดๆอย่างสง่าผ่าเผยตรงเข้าไปในตัวบ้านบริเวณงานตามเสียงมโหรีที่ได้ยินทันที
เมื่อเข้าไปถึง พระสงฆ์เก้ารูปได้รับการนิมนต์มานั่งรอรับบาตร ขาดเพียงเจ้าบ่าวที่นพอนันต์กำลังจะเดินเข้าไปหา แต่ปกรณ์เดินตัดหน้าคุกเข่าเคียงข้างเจ้าสาวแสนสวยที่แหงนเงยขึ้นมองเพียงนิดหนึ่ง ประมาณว่า รอตั้งนาน อ้าว...มาพอดี แต่เจ้าบ่าวตัวจริงไม่ทราบเบื้องหน้าเบื้องหลัง ส่งสายตาคาดโทษตอบกลับแทน และคว้าข้อมือบางที่จับทับพีรอ ทั้งเริ่มตักข้าวใส่บาตรพระเป็นสิริมงคลของการเริ่มต้นชีวิตคู่...
“ยิ้มหน่อยสิคะ เต็มใจเป็นเจ้าบ่าวให้ไหมรึเปล่าคะเนี่ย”
“เดี๋ยวเถอะนะขวัญไหม จะโดนมิใช่น้อย”
ปกรณ์ยังคงขวางไปหมด ถ้าเขามาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น! โถ...ถ้ามาไม่ทัน งาน...มันจะเกิดขึ้นได้อย่างไรกันล่ะ
“คุณแม่ครับ นี่ใจคอคุณแม่...โอ๊ย!”
คุณนายพิมพ์ผกาเคาะศีรษะคุณบุตรชายที่เงยหน้าขึ้นมาจะต่อว่าท่าน ขณะที่ท่านกำลังจะหลั่งน้ำสังข์ให้
“แม่กำลังจะให้พรแก อย่าพูดมาก เดี๋ยวแม่ก็จัดให้น้องคนเดียวเลยนี่...แม่...ก็ขอให้ทั้งสอง...ครองรักกันอย่างมีความสุขยั่งยืนนาน...ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชรนะ ลูกรักทั้งสอง แล้วก็...เจ้ากร อย่ารังแกน้องล่ะ”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
“ไหมกราบขอบคุณคุณแม่มากค่ะ”
“พ่อก็ขอให้เราทั้งสอง...มีความสุขในชีวิตคู่ตลอดไปเหมือนพ่อกับแม่นี่แหละนะลูก...”
ท่านผู้พันยอมให้คุณนายพิมพ์ผกาอวยพรให้ลูกก่อน จากนั้นจึงเป็นท่านและแขกคนอื่นๆ โดยมีสี่สาวมะลิบานที่มาในชุดไทยประยุกต์ ทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาวและได้อวยพรเพื่อนเป็นคิวสุดท้าย โดยมีมุกชมพูน้องสุดท้องได้ทำหน้าที่เป็นลำดับสุดท้ายด้วย
“มุกของให้คุณกรและไหมมีความสุขในชีวิตคู่ทุกๆวันไปนะคะ”
เสร็จพิธีการก็พอดีเที่ยงวัน อาหารถูกจัดเรียงรอเลี้ยงแขกเหรื่อที่มาในงาน ไว้ที่บริเวณด้านนอกคฤหาสน์หลังงาม ถึงตอนนี้ เจ้าบ่าวเจ้าสาวถูกจับแยกอีกครั้ง
“คุณแม่ครับ ของผมไม่ต้องหรอกครับ ขอตัวขวัญไหมไว้เลยแล้วกัน”
“ไม่ได้ แม่ให้น้องไปนวดหน้านวดตัวให้สบายใจ แล้วยังจะต้องแต่งหน้าตาเนื้อตัวไว้สำหรับงานเลี้ยงตอนเย็นอีก เราจะมาผูกน้องไว้กับตัวเอาแต่ใจตัวเองอะไรตั้งแต่ตอนนี้ล่ะ ส่วนเราก็เหมือนกันไปให้เขาจัดการซะดีๆเลยไป แม่เสียเงินค่าคอร์ส ไปแล้ว
“แม่ครับ ผมผู้ชายนะ”
“นั่นแหละ ไปเลยไป อย่ามีปัญหา ไม่งั้นแม่จะให้การ์ดคู่เดิมหิ้วแกไปนะ”
“...”
“กร...เชื่อแม่สักครั้ง ดูแลตัวเองให้ดี ให้ร่างกายสดชื่นสดใส ให้เจ้าสาวชื่นอกชื่นใจ สบายใจ แม่ต้องไปรับรองแขกกับคุณพ่อแล้วนะ”
“ก็ได้ครับแม่”
คุณนายกำลังจะเดินไปสมทบกับสามีแต่ลูกชายเรียกรังไว้อีก
“เดี๋ยวครับคุณแม่...ถ้าผมมาไม่ทัน”
“งานแต่งก็ล่มสิ โง่ได้อีกไหมนี่ ลูกชายฉัน”
“คุณแม่!...”
คุณลูกชายกอดรัดมารดา หอมแก้มนิ่มๆทั้งซ้ายทั้งขวาหลายฟอดแรงๆ เล่นเอาท่านเจ็บไปทั้งหน้าเพราะหนวดเคราแข็งๆของคุณลูกชายที่ยังไม่ได้ให้ใครโกนออกให้เรียบร้อย
“พอแล้ว แม่เจ็บหน้าไปหมด หนวดแก แม่ต้องสั่งให้ช่างเขาจัดการ”
“แต่ผมจะยังไม่ให้ช่างเขาโกนออกหรอกครับ ผมจะเก็บไว้จัดการลูกสาวคนดีคนสวยของคุณแม่ก่อน...”
ประโยคหลังปกรณ์พึมพำอาฆาตในลำคออย่างไม่ต้องการให้คุณนายได้ยิน แต่ท่านก็ยังได้ยิน หันมาชี้หน้าคาดโทษก่อนจะรีบเดินจากไป
“เดี๋ยวเถอะ ห้ามรังแกน้องนะเจ้ากร”
“หึๆ ได้ครับ ไม่รังแก แต่จะจัดหนักให้เลย โทษฐานสมรู้ร่วมคิด...”
.......................................................................................
* (ปกรณ์+ขวัญไหม) เล็กๆ น้อยๆ เราก็ยอมกันไป
(ปกรณ์).ความจริงในใจ ยังโกรธ
ขวัญไหมถึงกับชะงักและหันไปมอง จริงๆท่อนนี้เธอต้องร้อง แต่เขากลับแย่งร้องทั้งคำว่าโกรธยังเหมือนเขาคาดโทษเธอยังไงไม่รู้...
และเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวได้ถูกส่งตัวเข้าหอตามฤกษ์ยาม ปกรณ์ไม่รอช้า พาขวัญไหมกลับมายังคอนโดส่วนตัว และเมื่ออยู่กันตามลำพัง
“พี่กรคะ ไหม เอ่อ...ไหม”
“ชุดนี้แกะยังไง แกะไม่ได้พี่จะฉีก...”
“อย่านะคะ ชุดนี้สวยไหมจะเก็บ หามฉีกนะ”
ขวัญไหมพยายามจะเบี่ยงตัวหนี คนตัวโตที่ดูเหมือนจะมุ่งมั่นตั้งใจวุ่นวายกับชุดสวยของเธอ
“ปล่อยพี่นอน เป็นเจ้าชายนิทรา ตัวเองไปเริงร่าอยู่กับใคร ไม่มาสนใจผัว”
ตัดพ้อต่อว่าไปทั้งยังไม่ละความพยายาม
“ใครที่ไหน ไหมก็นั่งเฝ้านอนเฝ้าพี่กรอยู่ตลอดนั่นละ”
“อะไรนะ พี่ไม่เห็น ไม่ได้ยินเสียงใครด้วย”
“ก็พี่เป็นเจ้าชายนิทรา จะมาได้เห็น ได้ยินเสียงใครได้ไงล่ะ”
“ไหมนะไหม รู้มั้ยว่าทรมานใจพี่แค่ไหน ไม่รู้ละ ปลอบใจพี่ซะดีๆ”
“เอ๊ะพี่กร อย่านะ คุณแม่ว่าไงคะ อย่ารังแกน้อง..”
แควก!
“อ๊าย! พี่ก๊ร...”
ขวัญไหมทั้งเสียดายชุดสวย ทั้งเจ็บทั้งจี้กับหนวดแข็งที่ระรานเธอ เจ้าบ่าวไม่ยอมฟังเสียงนกเสียงกาหรือเสียงแมลงตัวเล็กตัวไหน แปลงร่างเป็นจอกบ่วายยักษ์ ร่ายรัก กลืนกินแมลงไหมไปทั้งเนื้อตัว ไม่เหลือเผื่อใคร...
“พี่กร... คุณแม่ว่าอย่ารังแกน้อง...อื้ย...”
“พี่เปล่ารังแก พี่รักน้องต่างหาก...ฮื้ม..”
-------จบตอนพิเศษ 1 ตามคำขอ (แม้เพียงหนึ่งเสียงนะคะ คริๆ) -------
คุณanOO: 555 ตอนแรกก็แอบคิดอยู่ว่าพี่กรจะตายง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ
ลืมไปว่าพระเอกเรื่องนี้เจ้าเล่ห์มาก > ^^
ปล.ทำไมคุณพ่อเรียกพี่กรว่าเจ้ารบล่ะค่ะ > 555 ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยค่ะ
คุณใจใส :มาเร็ว เคลมเร็ว จบเร็ว มากค่ะ แต่ก็สนุกนะคะ > ขอบคุณค่ะ ดีใจมากที่มอบความสนุกให้คนอ่านได้
รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ > รอจริงๆนะคะ :D
คุณGingfara :จบจนได้แฮะ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ยังสนุกอยู่เลย แหะๆๆๆๆ
แต่เอ...ตอนนี้ดูรวบรัดๆยังไงๆนะคะ > ขอโทษด้วยค่ะ ถ้าได้พิมพ์จริง จะรีไรท์ให้ไหม่นะคะ เหมือนชวนซื้อเลยเนอะ
คุณปอแก้ว :แหม...พี่กรล่ะก็ เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน หนูไหมตามไม่ทันซักกะที
พี่กรถ้าไม่มีคุณแม่เป็นแบคให้นี่คงไม่จบแฮปปี้อย่างนี้นะคะ ช้าเกิ๊นนนน 555
รอเรื่องใหม่ค่ะ อิๆ > ขอบคุณมากมายเลยค่ะ :D
คุณNiceday :จบซะแล้ว รอเรื่องใหม่นะคะ > ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
คุณnunoi :ว้า จบซะแล้วแต่แหมพี่กรนี่ เจ้าเล่ห์ตั้งแต่ต้นยันจบจริงๆ เชียว > หึๆ บอกแล้ว... อยู่ในสายเลือด
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ และจะตั้งตารอเรื่องใหม่นะคะ > ขอบคุณค่ะ รอนะคะ
คุณroseolar :ความรู้สึกตอนแรกที่เปิดมาเห็นคำว่า new คือดีใจ
พอเห็นคำว่า ตอนจบ เริ่มช็อค
สุดท้ายพอได้อ่านเริ่มไม่อยากให้จบ พยายามอ่านช้าๆ ช้าถึงช้าที่สุด แต่แล้วมันก็จบ เฮ้อ!
เศร้าแล้วนะคะ มาเยียวยาหัวใจคนอ่านด้วยตอนพิเศษซะดีดี แอบอยากเห็นว่า..แม่ผัวกับลูกสะใภ้ตอนรวม
หัวกันแกล้งพ่อลูกชายตัวแสบ..มันจะเป็นยังไง จะสนุกสักแค่ไหน
ว่าแต่ว่า..เรื่องต่อไป..ลูกขวัญไหมจะมีโอกาสได้แสดงนำรึเปล่าคะ ^ ^
รอติดตามผลงานเสมอนะคะ >> เห็นเม้นท์นี้แล้ว ดีจั๊ยดีใจ จัดตอนพิเศษให้ตามคำขอซะเลย :D
คุณAsian :จบเร็วจังค่ะ คนอ่านกำลังเพลินเลย^^ == แถมตอนพิเศษให้นะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ > ได้เลยค่ะ
คุณทองหลาง :ให้โอกาสรีไรท์ตรวจสอบตรวจทานกี่วันดีจ๊ะ เดี๋ยวจะร่อนเมล สนพ.ไปให้จ้ะ หุหุ... > ยิ่งเม้นท์นี้ยิ่งดีใจ...สุดๆ ขอสัก 1 อาทิตย์ นะคะ หลังจากจบตอนพิเศษ 2 :D
คุณCanopus :ชอบจัง > ขอบคุณที่ชอบนะคะ :D
คุณann :จบซะแล้วตามอ่านตั้งนาน จะรอซื้อเผื่อได้พิมพ์นะจ๊ะ > คนแต่งก็ อย่างหวังเลยละค่ะ ดีใจไว้ล่วงหน้าแล้ว ว่าอย่างน้อยก็มีคุณannคนหนึ่งละที่จะรอซื้อ ^^
คุณอริสา :จบน่ารักดีค่ะ ไม่ยึดเยื้อดี พี่กรเจ้าเล่ห์จนนาทีสุดท้าย > 555 ขอบคุณมากค่ะ
คุณsunshinemoonlight :เป็นนิยายที่น่ารักมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ อีกเรื่องนะคะ ^_^ == ขอบคุณนะคะดีใจที่ในที่สุดก็ได้ทราบ ว่าคุณsunshinemoonlight ก็ยังติดตามผลงานอยู่
คุณเพิ่งเจอ :ขอบคุณนะคะ ที่นำมาแบ่งปันพึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเลยค่ะ > ดีใจมากเลยค่ะ ที่แต่งแล้วคุณๆผู้อ่านได้รับความสนุกกลับไป
คุณแพม :ตอนแรกนึกว่าจะจบดราม่า แต่พอตอนขวัญไหมไปถึงแล้วเริ่มฟูมหายก็ทะแม่งๆละ > 5555
คุณteesaparn :มาส่งกำลังใจ๋หื้อ อ่านไปก่อนึกภาพไป วิ้วๆๆ > ขอบคุณสำหรับกำลังใจ มากๆ เลยค่ะ เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ
ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขนะคะ
ปล. ขอโทษสำหรับตอนพิเศษที่ช้าไปสักนิด เจ็บนิ้วมากๆกว่าจะพิมพ์เสร็จ เพราะนิ้วเกิดบาดเจ็บจากที่เฟอะฟะปิดประตูรถหนีบนิ้วตัวเอง เล่นซะเลือด
----------------------------------------
-ตอนพิเศษ 1 -
รอคอย...เธอมาแสนนาน...
เสียงเพลงรักหวานฉ่ำแว่วมาเบาๆ ปกรณ์ชะงัก ละมือที่กอดกระชับสาวน้อยออกข้างหนี่งควานหาแหล่งกำเนิดเสียงซึ่งก็คือโทรศัพท์มือถือของเขาเองที่แอบซุกไว้ใกล้ๆหัวเตียง
“ว่าไงคุณหมอ”
ชายหนุ่มกดรับสายแล้วก็ฟัง ปลายสายอธิบายอะไรยืดยาว...
“อืมๆ ขอบใจนายมากนะ ตกลงตามนั้น”
คุยโทรศัพท์จบก็ถอนหายใจพรืด ก้มมองหน้าหวานๆของคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่แหงนเงยขึ้นมองด้วยความสงสัยอยู่ก่อนแล้วเช่นกัน
“ไหมจ๋า พี่มีเรื่องอยากจะขอร้อง... เรื่องของพี่ คุณพ่อคุณแม่พี่ยังไม่ทราบ”
ขวัญไหมเหล่มองค้อน ขนาดพ่อแม่ตัวเองยังไม่เว้นไปหลอกลวงท่านทั้งสอง นี่ท่านคงทุกข์ทรมานใจน่าดู บาปกรรมดีแท้ แถมยังจะขอร้องให้เธอช่วย ท่าทางอย่างนี้พูดแบบนี้จะมีอะไร หากไม่ใช่ให้เธอช่วยหลอกท่านด้วยอีกคน
“เมื่อครู่...ที่เจ้าหมอเพื่อนพี่เขาบอกเขาแนะนำมาก็มีเหตุผล คือให้ท่านทั้งสองค่อยๆรู้ว่า...พี่เริ่มฟื้นตัวเพราะได้ขวัญไหมมาเยียวยารักษาใจ...เอ่อ...ขวัญไหม ช่วยพี่หน่อยได้มั้ยจ๊ะ”
‘นะ ช่วยพี่สักนิด ไม่เช่นนั้นพี่อาจโดนคุณนายเพ่นกบาลแยก’
‘นั่นไงล่ะ ผิดจากที่คิดไว้ที่ไหน’
“...แต่ไหม ไม่อยากหลกลวงใคร โดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่ มันบาป เจ้าเล่ห์ เพทุบาย นิสัย..”
“ครับๆๆ ทั้งหมดนั่น พี่ยอมให้ไหมทบไว้ ด่า...สามีตัวเองย้อนหลังอีกกี่ทีก็ได้ แต่ตอนนี้ได้โปรด...ลงจากเตียงไปทำหน้าที่ภรรยาที่ดีให้พี่สักครั้งนะครับ คุณแม่และคนอื่นๆกำลังจะกลับเข้ามา”
“หา! อะไรนะ จะเข้ามากันแล้วเหรอ”
ขวัญไหมผละออกจากอกสามี ปีนลงจากเตียงคนไข้อย่างลุกลี้ลุกลน อ้าว! ก็ไหนทำท่าว่าจะไม่ให้ความร่วมมือยังไงจ๊ะหนู
“ไหม! ไหม ใจเย็นๆสิ อย่าตื่นเต้น มันมีพิรุธ เศร้าสิ ร้องไห้ก็ได้”
ปกรณ์รีบกำชับสั่งด้วยเสียงกระซิบ
“นั่งลง!...มือพี่ ก้มหน้าลงซบ เร็ว”
กำกับบทให้ภรรยาที่ดูจะตื่นเต้นเกินเหตุเสร็จสรรพ
แต่ผู้ที่เข้ามายังไม่ใช่กลุ่มคุณนายพิมพ์ผกา แต่เป็นนายแพทย์อภินันท์เพื่อนเขาเอง ที่เข้ามาดูความเรียบร้อยของเครื่องมือทางการแพทย์
“กันเอง...กร”
ทั้งคนป่วยและคนไม่ป่วยหันมองผู้มาใหม่แทบจะพร้อมๆกัน ขวัญไหมกระพุ่มมือไหว้นายแพทย์หนุ่มที่เป็นทั้งเจ้าของและเพื่อนคนไข้โดยอัตโนมัติ
“สวัสดีครับ ตามสบายครับคุณขวัญไหม หึๆ เจอคนป่วยแบบนี้แย่หน่อยนะครับ”
“ไอ้หมอ...เร็วหน่อยสิวะ...เออ กันขออะไรมาครอบตาให้เห็นนิดๆหน่อยสิ มันอึดอัด เปิดตาไม่ได้”
“เออๆ จัดให้”
มีเสียงเคาะเกิดขึ้นหลังบานประตู ห้า...สี่...สาม...
“คุณหมอ...กรเป็นอย่างไรบ้าง แม่ดูเขาซูบๆ...”
เสียงแห่งความห่วงใยออกมาจากริมฝีปากบางสวยของคุณนายพิมพ์ผกาที่รักลูกชายโทนนักหนา เสียงมารดาและเพื่อนเขาผ่านโสดประสาทการรับฟังบางลงๆ จนกระทั่งทุกสรรพเสียง...เงียบ...สนิท
.......................................................................................
ปกรณ์เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป ร่างกายเขาหนักอึ้งขยับตัวไม่ได้ ขณะที่ประสารทหูยังใช้การได้ดี นี่เขาเป็นอะไร ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเดินเข้ามา...
“ลูกชายป้า คงไร้วาสนาต่อน้อง...”
นั่น! เสียงมารดาเขา และอะไร ไร้วาสนาต่อน้องไหนกัน
“ขวัญไหม เอ่อ...”
“คุณป้าอย่าห่วงเลยครับ เรื่องนั้นผมไม่เคยนึกรังเกียจ ผมรับได้.”
‘อะไรกัน รับอะไรได้ อย่าบอกนะว่า...’
“พ่อนพ ประเสริฐนัก ขวัญไหม ก็ลูกสาวป้า ถ้าพ่อนพรับปากดูแลยกย่องให้เกียรติ ตกแต่งเป็นศรีภรรยาออกหน้าออกตา ป้าก็สบายใจ”
‘แม่ๆ ไม่นะ อย่านะอย่า...นั่นเมียผมนะ อย่ายกให้มัน! อย่ายกให้ไอ้เวรนั่น หรือให้ใคร ผมไม่ยอม โว้ย!เป็นอะไรวะ ทำไมขยับตัวขยับปากไม่ได้! เมียผมๆ อย่านะแม่ อย่า...’
“แต่ถ้าบอกตรงๆ น้องคงไม่ยอมง่ายๆนะครับคุณป้า เป็นไปได้ไหม ถ้า...ผมจะขอพาน้องไป เอ่อ...เที่ยวที่ไหน ด้วยกัน สักระยะ เพื่อทำความคุ้นเคยกัน อาจจะเป็นชายทะเล ค้างที่เกาะด้วยกัน หรือไม่ก็ ที่ต่างประเทศไปเลย”
‘ไม่นะไม่ๆ ม่าย...เมียกูๆ ไอ้ๆ ไอ้ชั่ว! กูยังอยู่โว้ย อย่า...’
“แล้วพอกลับมา คุณป้าก็จัดงานแต่งรอได้เลย...”
‘แม่ครับอย่า...ได้โปรด...อย่านะแม่...อย่ายกให้ม๊าน...คุณพ่ออยู่ไหนช่วยห้ามแม่ที...แม่ๆ...จะไปไหน อย่าเพิ่งไป ไอ้หมอๆ อยู่ไหนโว้ย ช่วยฉันด้วย!!!”
เสียงพี่พยายามเปล่ง ปากที่พยายามจะขยับ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่าง น้ำตาลูกผู้ชายซึมออกมาอย่างนึกแค้นใจตัวเอง ได้แต่นอนฟังเสียงฝีเท้าที่พากันก้าวเดินออกจากห้องไป
‘ขวัญไหม...รอพี่นะ รอพี่...อย่ายอมให้ใคร ผู้ชายไหนอื่น แตะต้องแม้เพียงปลายเล็บนะ ได้โปรด...”
ปกรณ์ได้แต่นอนฮึดฮัดขัดใจตามประสาคนขี้หวงอยู่บนเตียงคนไข้เพียงลำพัง ไร้คนเหลียวแลแม้แต่แม่เขา แล้ว เมียรักของเขาล่ะ ไปอยู่ซะที่ไหน ทำไมไม่มาเฝ้าผัวตัวเอง ทั้งๆที่รูดีแล้ว ว่าอะไรเป็นอะไร อย่าบอกนะว่าจะยอมให้แม่เขาจับใส่ตะกร้าล้างน้ำยกให้เป็นสมบัติของชายอื่น
‘ขวัญไหมรักพี่ๆ อย่ายอม อย่าทิ้งพี่ไปนะ’
สิ่งที่ชายหนุ่มกลัวที่สุดในตอนนี้คือกลัวใจคน กลัวการตัดสินใจผิดพลาดในขณะที่เขาควบคุมสถานการณ์อะไรไม่ได้เลย ต้องนอนตัวแข็งทื่อเป็นเจ้าชานนิทราอยู่บนเตียงแบบนี้ ถูกให้น้ำเกลือและติดตั้งสัญญาณชีพของจริง กลายเป็นผู้ป่วยจริงๆไปซะแล้ว...
.......................................................................................
สามวันเต็มๆที่เขาต้องทนทรมาน นอนเป็นเจ้าชายนิทรา จวบจนกระทั่งเช้าวันที่สี่ ที่เขารู้สึกตัวและตื่นขึ้นอย่างสดใสร่างกายกลับมาแข็งแรงดังเดิม แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมากลับพบเพียงป้าแจ่มและเวียงที่นั่งเฝ้าไข้ แล้วคนอื่น พ่อ แม่ เมียเขา ไปไหนหมด
“ป้าแจ่ม ทำไมมาอยู่กันเพียงสองคน คุณพ่อ คุณแม่ ขวัญไหมล่ะ”
“เอ่อ...อยู่ที่งานแต่งค่ะ”
“หา!...อะไรนะ งานแต่ง! ใครแต่ง!”
ปกรณ์ส่งเสียงถามเป็นตะคอก ตวาดใส่คนรับใช้ทั้งสอง
“คุณ...คุณไหมค่ะ”
“ขวัญไหม! อย่างนั้นเหรอ...ได้ไงกัน แต่งที่ไหน ที่ไหน! หา!”
“นี่ค่ะนี่ แต่...การ์ดนี้ คุณท่าน ฝากไว้ไห้คุณหมออภินันท์นะคะ”
“เอามานี่!”
ปกรณ์ไม่รอช้า เปิดการ์อ่านพร้อมกระโจนพรวดออกจากห้องพักผู้ป่วยหาทางออกจากโรงพยาบาล มาถึงด้านหน้าก็พบแท็กซี่คันหนึ่งเหมือนจอดรอรับผู้โดยสารอยู่แล้ว ชายหนุ่มรีบก้าวขึ้นไปนั่งพร้อมออกคำสั่งทันที
“ไปที่งานตามการ์ดใบนี้
ยื่นการ์ดให้คนขับแท็กซี่ ซึ่งก็หยิบไปดูคร่าวๆเพียงแว๊บเดียวก็ออกรถ ปลายทางสถานที่จัดงานไม่ใช่อื่นใดบ้านเขาเอง
“เร็วหน่อยนะ”
“ครับได้ครับ”
ถึงบริเวณงาน ปกรณ์ก้าวลงจากรถด้วยใจร้อนรนทั้งยังไม่จ่ายค่าโดยสารแต่คนขับกลับไม่ทวงถาม ขับรถจากไป ไม่ว่าอะไรสักคำ
เสียงมโหรีประโคมคลอ แต่ใจชายหนุ่มเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่พร้อมจะรับฟังว่ามันขับขานหวานสักแค่ไหน
“เข้าไปไม่ได้นะครับ”
การ์ดสองคนหน้าตาไม่คุ้นดักฉุดเขาไว้ไม่ยอมให้เขาเข้าไปภายในบริเวณงานตัวบ้านเขาเอง
“ปล่อยนะโว้ย อยากตายรึไง นี่มันบ้านกู!”
“ก็อ้างอย่างนี้มาสองสามรายแล้วละครับ ไม่ป่วนก็อยากหาทางกินฟรี แต่สำหรับคุณ ผมมีข้อเสนอดีๆ ถ้าอยากจะเข้าไปในบริเวณงานจริงๆ เชิญทางนี้ดีกว่า”
การ์ดสองคนไม่ฟังเสียง หิ้วปีกคนป่วยที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล ถ้าเป็นปกติดีสองคนนี่ไม่มีทางเอาเขาอยู่
“แปลงโฉมก่อนครับ เป็นแขก หรือเพื่อนเจ้าบ่าวก็ได้ นี่ถือว่าพวกผมช่วยเหลือแล้วนะครับ เอ้าพวกคุณ จัดการได้”
ชายหนุ่มถูกพาเข้าไปภายในห้องพักคนงานห้องหนึ่งที่ถูกดัดแปลงเป็นห้องแต่งตัว ภายในนั้นมีทั้งสาวจริงสาวไม่จริงที่เป็นช่างแต่งตัวเสื้อผ้าหน้าผม อยู่กันประมาณสามสี่คน ทั้งหมดช่วยกันรุมเขา พักเดียวปกรณ์ก็ถูกแปลงโฉม จากซอมบี้หนีออกจากโรงพยาบาล กลายร่างมาเป็นเจ้าชายภายในพริบตา ครานี้ปกรณ์ไม่รอช้า เดินอาดๆอย่างสง่าผ่าเผยตรงเข้าไปในตัวบ้านบริเวณงานตามเสียงมโหรีที่ได้ยินทันที
เมื่อเข้าไปถึง พระสงฆ์เก้ารูปได้รับการนิมนต์มานั่งรอรับบาตร ขาดเพียงเจ้าบ่าวที่นพอนันต์กำลังจะเดินเข้าไปหา แต่ปกรณ์เดินตัดหน้าคุกเข่าเคียงข้างเจ้าสาวแสนสวยที่แหงนเงยขึ้นมองเพียงนิดหนึ่ง ประมาณว่า รอตั้งนาน อ้าว...มาพอดี แต่เจ้าบ่าวตัวจริงไม่ทราบเบื้องหน้าเบื้องหลัง ส่งสายตาคาดโทษตอบกลับแทน และคว้าข้อมือบางที่จับทับพีรอ ทั้งเริ่มตักข้าวใส่บาตรพระเป็นสิริมงคลของการเริ่มต้นชีวิตคู่...
“ยิ้มหน่อยสิคะ เต็มใจเป็นเจ้าบ่าวให้ไหมรึเปล่าคะเนี่ย”
“เดี๋ยวเถอะนะขวัญไหม จะโดนมิใช่น้อย”
ปกรณ์ยังคงขวางไปหมด ถ้าเขามาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น! โถ...ถ้ามาไม่ทัน งาน...มันจะเกิดขึ้นได้อย่างไรกันล่ะ
“คุณแม่ครับ นี่ใจคอคุณแม่...โอ๊ย!”
คุณนายพิมพ์ผกาเคาะศีรษะคุณบุตรชายที่เงยหน้าขึ้นมาจะต่อว่าท่าน ขณะที่ท่านกำลังจะหลั่งน้ำสังข์ให้
“แม่กำลังจะให้พรแก อย่าพูดมาก เดี๋ยวแม่ก็จัดให้น้องคนเดียวเลยนี่...แม่...ก็ขอให้ทั้งสอง...ครองรักกันอย่างมีความสุขยั่งยืนนาน...ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชรนะ ลูกรักทั้งสอง แล้วก็...เจ้ากร อย่ารังแกน้องล่ะ”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
“ไหมกราบขอบคุณคุณแม่มากค่ะ”
“พ่อก็ขอให้เราทั้งสอง...มีความสุขในชีวิตคู่ตลอดไปเหมือนพ่อกับแม่นี่แหละนะลูก...”
ท่านผู้พันยอมให้คุณนายพิมพ์ผกาอวยพรให้ลูกก่อน จากนั้นจึงเป็นท่านและแขกคนอื่นๆ โดยมีสี่สาวมะลิบานที่มาในชุดไทยประยุกต์ ทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาวและได้อวยพรเพื่อนเป็นคิวสุดท้าย โดยมีมุกชมพูน้องสุดท้องได้ทำหน้าที่เป็นลำดับสุดท้ายด้วย
“มุกของให้คุณกรและไหมมีความสุขในชีวิตคู่ทุกๆวันไปนะคะ”
เสร็จพิธีการก็พอดีเที่ยงวัน อาหารถูกจัดเรียงรอเลี้ยงแขกเหรื่อที่มาในงาน ไว้ที่บริเวณด้านนอกคฤหาสน์หลังงาม ถึงตอนนี้ เจ้าบ่าวเจ้าสาวถูกจับแยกอีกครั้ง
“คุณแม่ครับ ของผมไม่ต้องหรอกครับ ขอตัวขวัญไหมไว้เลยแล้วกัน”
“ไม่ได้ แม่ให้น้องไปนวดหน้านวดตัวให้สบายใจ แล้วยังจะต้องแต่งหน้าตาเนื้อตัวไว้สำหรับงานเลี้ยงตอนเย็นอีก เราจะมาผูกน้องไว้กับตัวเอาแต่ใจตัวเองอะไรตั้งแต่ตอนนี้ล่ะ ส่วนเราก็เหมือนกันไปให้เขาจัดการซะดีๆเลยไป แม่เสียเงินค่าคอร์ส ไปแล้ว
“แม่ครับ ผมผู้ชายนะ”
“นั่นแหละ ไปเลยไป อย่ามีปัญหา ไม่งั้นแม่จะให้การ์ดคู่เดิมหิ้วแกไปนะ”
“...”
“กร...เชื่อแม่สักครั้ง ดูแลตัวเองให้ดี ให้ร่างกายสดชื่นสดใส ให้เจ้าสาวชื่นอกชื่นใจ สบายใจ แม่ต้องไปรับรองแขกกับคุณพ่อแล้วนะ”
“ก็ได้ครับแม่”
คุณนายกำลังจะเดินไปสมทบกับสามีแต่ลูกชายเรียกรังไว้อีก
“เดี๋ยวครับคุณแม่...ถ้าผมมาไม่ทัน”
“งานแต่งก็ล่มสิ โง่ได้อีกไหมนี่ ลูกชายฉัน”
“คุณแม่!...”
คุณลูกชายกอดรัดมารดา หอมแก้มนิ่มๆทั้งซ้ายทั้งขวาหลายฟอดแรงๆ เล่นเอาท่านเจ็บไปทั้งหน้าเพราะหนวดเคราแข็งๆของคุณลูกชายที่ยังไม่ได้ให้ใครโกนออกให้เรียบร้อย
“พอแล้ว แม่เจ็บหน้าไปหมด หนวดแก แม่ต้องสั่งให้ช่างเขาจัดการ”
“แต่ผมจะยังไม่ให้ช่างเขาโกนออกหรอกครับ ผมจะเก็บไว้จัดการลูกสาวคนดีคนสวยของคุณแม่ก่อน...”
ประโยคหลังปกรณ์พึมพำอาฆาตในลำคออย่างไม่ต้องการให้คุณนายได้ยิน แต่ท่านก็ยังได้ยิน หันมาชี้หน้าคาดโทษก่อนจะรีบเดินจากไป
“เดี๋ยวเถอะ ห้ามรังแกน้องนะเจ้ากร”
“หึๆ ได้ครับ ไม่รังแก แต่จะจัดหนักให้เลย โทษฐานสมรู้ร่วมคิด...”
.......................................................................................
* (ปกรณ์+ขวัญไหม) เล็กๆ น้อยๆ เราก็ยอมกันไป
(ปกรณ์).ความจริงในใจ ยังโกรธ
ขวัญไหมถึงกับชะงักและหันไปมอง จริงๆท่อนนี้เธอต้องร้อง แต่เขากลับแย่งร้องทั้งคำว่าโกรธยังเหมือนเขาคาดโทษเธอยังไงไม่รู้...
และเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวได้ถูกส่งตัวเข้าหอตามฤกษ์ยาม ปกรณ์ไม่รอช้า พาขวัญไหมกลับมายังคอนโดส่วนตัว และเมื่ออยู่กันตามลำพัง
“พี่กรคะ ไหม เอ่อ...ไหม”
“ชุดนี้แกะยังไง แกะไม่ได้พี่จะฉีก...”
“อย่านะคะ ชุดนี้สวยไหมจะเก็บ หามฉีกนะ”
ขวัญไหมพยายามจะเบี่ยงตัวหนี คนตัวโตที่ดูเหมือนจะมุ่งมั่นตั้งใจวุ่นวายกับชุดสวยของเธอ
“ปล่อยพี่นอน เป็นเจ้าชายนิทรา ตัวเองไปเริงร่าอยู่กับใคร ไม่มาสนใจผัว”
ตัดพ้อต่อว่าไปทั้งยังไม่ละความพยายาม
“ใครที่ไหน ไหมก็นั่งเฝ้านอนเฝ้าพี่กรอยู่ตลอดนั่นละ”
“อะไรนะ พี่ไม่เห็น ไม่ได้ยินเสียงใครด้วย”
“ก็พี่เป็นเจ้าชายนิทรา จะมาได้เห็น ได้ยินเสียงใครได้ไงล่ะ”
“ไหมนะไหม รู้มั้ยว่าทรมานใจพี่แค่ไหน ไม่รู้ละ ปลอบใจพี่ซะดีๆ”
“เอ๊ะพี่กร อย่านะ คุณแม่ว่าไงคะ อย่ารังแกน้อง..”
แควก!
“อ๊าย! พี่ก๊ร...”
ขวัญไหมทั้งเสียดายชุดสวย ทั้งเจ็บทั้งจี้กับหนวดแข็งที่ระรานเธอ เจ้าบ่าวไม่ยอมฟังเสียงนกเสียงกาหรือเสียงแมลงตัวเล็กตัวไหน แปลงร่างเป็นจอกบ่วายยักษ์ ร่ายรัก กลืนกินแมลงไหมไปทั้งเนื้อตัว ไม่เหลือเผื่อใคร...
“พี่กร... คุณแม่ว่าอย่ารังแกน้อง...อื้ย...”
“พี่เปล่ารังแก พี่รักน้องต่างหาก...ฮื้ม..”
-------จบตอนพิเศษ 1 ตามคำขอ (แม้เพียงหนึ่งเสียงนะคะ คริๆ) -------
คุณanOO: 555 ตอนแรกก็แอบคิดอยู่ว่าพี่กรจะตายง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ
ลืมไปว่าพระเอกเรื่องนี้เจ้าเล่ห์มาก > ^^
ปล.ทำไมคุณพ่อเรียกพี่กรว่าเจ้ารบล่ะค่ะ > 555 ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยค่ะ
คุณใจใส :มาเร็ว เคลมเร็ว จบเร็ว มากค่ะ แต่ก็สนุกนะคะ > ขอบคุณค่ะ ดีใจมากที่มอบความสนุกให้คนอ่านได้
รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ > รอจริงๆนะคะ :D
คุณGingfara :จบจนได้แฮะ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ยังสนุกอยู่เลย แหะๆๆๆๆ
แต่เอ...ตอนนี้ดูรวบรัดๆยังไงๆนะคะ > ขอโทษด้วยค่ะ ถ้าได้พิมพ์จริง จะรีไรท์ให้ไหม่นะคะ เหมือนชวนซื้อเลยเนอะ
คุณปอแก้ว :แหม...พี่กรล่ะก็ เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน หนูไหมตามไม่ทันซักกะที
พี่กรถ้าไม่มีคุณแม่เป็นแบคให้นี่คงไม่จบแฮปปี้อย่างนี้นะคะ ช้าเกิ๊นนนน 555
รอเรื่องใหม่ค่ะ อิๆ > ขอบคุณมากมายเลยค่ะ :D
คุณNiceday :จบซะแล้ว รอเรื่องใหม่นะคะ > ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
คุณnunoi :ว้า จบซะแล้วแต่แหมพี่กรนี่ เจ้าเล่ห์ตั้งแต่ต้นยันจบจริงๆ เชียว > หึๆ บอกแล้ว... อยู่ในสายเลือด
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ และจะตั้งตารอเรื่องใหม่นะคะ > ขอบคุณค่ะ รอนะคะ
คุณroseolar :ความรู้สึกตอนแรกที่เปิดมาเห็นคำว่า new คือดีใจ
พอเห็นคำว่า ตอนจบ เริ่มช็อค
สุดท้ายพอได้อ่านเริ่มไม่อยากให้จบ พยายามอ่านช้าๆ ช้าถึงช้าที่สุด แต่แล้วมันก็จบ เฮ้อ!
เศร้าแล้วนะคะ มาเยียวยาหัวใจคนอ่านด้วยตอนพิเศษซะดีดี แอบอยากเห็นว่า..แม่ผัวกับลูกสะใภ้ตอนรวม
หัวกันแกล้งพ่อลูกชายตัวแสบ..มันจะเป็นยังไง จะสนุกสักแค่ไหน
ว่าแต่ว่า..เรื่องต่อไป..ลูกขวัญไหมจะมีโอกาสได้แสดงนำรึเปล่าคะ ^ ^
รอติดตามผลงานเสมอนะคะ >> เห็นเม้นท์นี้แล้ว ดีจั๊ยดีใจ จัดตอนพิเศษให้ตามคำขอซะเลย :D
คุณAsian :จบเร็วจังค่ะ คนอ่านกำลังเพลินเลย^^ == แถมตอนพิเศษให้นะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ > ได้เลยค่ะ
คุณทองหลาง :ให้โอกาสรีไรท์ตรวจสอบตรวจทานกี่วันดีจ๊ะ เดี๋ยวจะร่อนเมล สนพ.ไปให้จ้ะ หุหุ... > ยิ่งเม้นท์นี้ยิ่งดีใจ...สุดๆ ขอสัก 1 อาทิตย์ นะคะ หลังจากจบตอนพิเศษ 2 :D
คุณCanopus :ชอบจัง > ขอบคุณที่ชอบนะคะ :D
คุณann :จบซะแล้วตามอ่านตั้งนาน จะรอซื้อเผื่อได้พิมพ์นะจ๊ะ > คนแต่งก็ อย่างหวังเลยละค่ะ ดีใจไว้ล่วงหน้าแล้ว ว่าอย่างน้อยก็มีคุณannคนหนึ่งละที่จะรอซื้อ ^^
คุณอริสา :จบน่ารักดีค่ะ ไม่ยึดเยื้อดี พี่กรเจ้าเล่ห์จนนาทีสุดท้าย > 555 ขอบคุณมากค่ะ
คุณsunshinemoonlight :เป็นนิยายที่น่ารักมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ อีกเรื่องนะคะ ^_^ == ขอบคุณนะคะดีใจที่ในที่สุดก็ได้ทราบ ว่าคุณsunshinemoonlight ก็ยังติดตามผลงานอยู่
คุณเพิ่งเจอ :ขอบคุณนะคะ ที่นำมาแบ่งปันพึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเลยค่ะ > ดีใจมากเลยค่ะ ที่แต่งแล้วคุณๆผู้อ่านได้รับความสนุกกลับไป
คุณแพม :ตอนแรกนึกว่าจะจบดราม่า แต่พอตอนขวัญไหมไปถึงแล้วเริ่มฟูมหายก็ทะแม่งๆละ > 5555
คุณteesaparn :มาส่งกำลังใจ๋หื้อ อ่านไปก่อนึกภาพไป วิ้วๆๆ > ขอบคุณสำหรับกำลังใจ มากๆ เลยค่ะ เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ
ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขนะคะ
ปล. ขอโทษสำหรับตอนพิเศษที่ช้าไปสักนิด เจ็บนิ้วมากๆกว่าจะพิมพ์เสร็จ เพราะนิ้วเกิดบาดเจ็บจากที่เฟอะฟะปิดประตูรถหนีบนิ้วตัวเอง เล่นซะเลือด
Amata เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ม.ค. 2555, 16:54:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 มี.ค. 2555, 11:38:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 5519
| << ตอนที่ 27 (อวสาน...) | ตอนที่ 29 (พิเศษ 2) >> |
ปอแก้ว 9 ม.ค. 2555, 17:02:37 น.
ดีใจที่ได้อ่านตอนพิเศษค่ะ ขอให้นิ้วหายไวๆนะคะ ^^
พี่กรน่ารัก แต่แอบสมน้ำหน้าที่โดนรุมแกล้งซะบ้าง เจ้าเล่ห์มาเยอะแล้ว
เห็นว่า พิเศษ 1 แสดงว่าจะมี 2 ต่อหรือเปล่าคะ อิอิ มีไม่มีไม่รู้แต่รอค่ะ
ฮาาาาาาาาา
ดีใจที่ได้อ่านตอนพิเศษค่ะ ขอให้นิ้วหายไวๆนะคะ ^^
พี่กรน่ารัก แต่แอบสมน้ำหน้าที่โดนรุมแกล้งซะบ้าง เจ้าเล่ห์มาเยอะแล้ว
เห็นว่า พิเศษ 1 แสดงว่าจะมี 2 ต่อหรือเปล่าคะ อิอิ มีไม่มีไม่รู้แต่รอค่ะ
ฮาาาาาาาาา
anOO 9 ม.ค. 2555, 17:24:38 น.
มาลงชื่อรอเรื่องต่อไปค่ะ (พิเศษ 1 แสดงว่า 2 กำลังจะตามมา)
ปล.ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำนะ จากคนเคยโดนประตูหนีบเหมือนกัน
มาลงชื่อรอเรื่องต่อไปค่ะ (พิเศษ 1 แสดงว่า 2 กำลังจะตามมา)
ปล.ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำนะ จากคนเคยโดนประตูหนีบเหมือนกัน
Pat 9 ม.ค. 2555, 18:00:17 น.
อิอิ พี่กร จบแล้วก็ยังไม่วาย รังแกน้อง^______^ ขอบคุณค่า
อิอิ พี่กร จบแล้วก็ยังไม่วาย รังแกน้อง^______^ ขอบคุณค่า
เรือใบ 9 ม.ค. 2555, 18:06:20 น.
ดีใจจังมีตอนพิเศษด้วย ^____^ ยกนิ้วให้คุณแม่ เอาคืนสะใจดีแท้
ดีใจจังมีตอนพิเศษด้วย ^____^ ยกนิ้วให้คุณแม่ เอาคืนสะใจดีแท้
Gingfara 9 ม.ค. 2555, 20:57:02 น.
ค่าาาาาาา ยินดีที่จอรอสอยเล่มจริงค่ะ
ว้าวววววว งานนี้มีตอนพิเศษสองแน่ๆสิคะ มี1 ต้องมี 2 อิอิ
ค่าาาาาาา ยินดีที่จอรอสอยเล่มจริงค่ะ
ว้าวววววว งานนี้มีตอนพิเศษสองแน่ๆสิคะ มี1 ต้องมี 2 อิอิ
ann 9 ม.ค. 2555, 21:40:06 น.
อยากอ่านตอนพิเศษอีก อิอิ ว่าแต่ขอให้ได้พิมพ์เถ้อะ อยากได้อ่ะ เรื่องก่อนหน้าเรื่องนี้ด้วยนะจ๊ะ ลืมชื่อเรื่องซะแล้วอ่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษอีก อิอิ ว่าแต่ขอให้ได้พิมพ์เถ้อะ อยากได้อ่ะ เรื่องก่อนหน้าเรื่องนี้ด้วยนะจ๊ะ ลืมชื่อเรื่องซะแล้วอ่ะ
roseolar 9 ม.ค. 2555, 22:08:59 น.
คนเขียนขาขอยกมือถามค่า...แอบงงว่าทำไมอยู่ๆพี่กรของเรากลายเป็นเจ้าชายนิทราไปสามวันสี่วันได้ค้า โดนวางยานอนหลับอ๊ะเปล่าเอ่ย แต่ก็ไม่น่าจะนอนได้นานขนาดนั้นน้า เว้นแต่ว่าจะ drip เรื่อยๆทางน้ำเกลือ แต่แบบนั้นคงตายไปแล้วนะเออ
สนุกมากเลย ขอปรบมือดังๆให้คนเขียนรัวเร็วป้าบป้าบหลายที สมน้ำหน้าพี่กรมากๆเลย ถูกน้องไหมกับคุณแม่รวมหัวกันแกล้ง ชิ เจ้าเล่ห์ดีนัก
ว่าแต่ว่า..ตอนพิเศษสองจะสนุกสักแค่ไหนกันน้า..อร๊ายยย...อดใจรอแทบไม่ไหว อยากอ่านแล้วค่าาาา
คนเขียนขาขอยกมือถามค่า...แอบงงว่าทำไมอยู่ๆพี่กรของเรากลายเป็นเจ้าชายนิทราไปสามวันสี่วันได้ค้า โดนวางยานอนหลับอ๊ะเปล่าเอ่ย แต่ก็ไม่น่าจะนอนได้นานขนาดนั้นน้า เว้นแต่ว่าจะ drip เรื่อยๆทางน้ำเกลือ แต่แบบนั้นคงตายไปแล้วนะเออ
สนุกมากเลย ขอปรบมือดังๆให้คนเขียนรัวเร็วป้าบป้าบหลายที สมน้ำหน้าพี่กรมากๆเลย ถูกน้องไหมกับคุณแม่รวมหัวกันแกล้ง ชิ เจ้าเล่ห์ดีนัก
ว่าแต่ว่า..ตอนพิเศษสองจะสนุกสักแค่ไหนกันน้า..อร๊ายยย...อดใจรอแทบไม่ไหว อยากอ่านแล้วค่าาาา
แพม 9 ม.ค. 2555, 23:41:25 น.
หื่นจนจบเรื่อง
หื่นจนจบเรื่อง
nunoi 10 ม.ค. 2555, 13:10:40 น.
ดีใจจังมีตอนพิเศษ 1 แล้ว รอตอน 2 นะคะ อิอิ
ขอให้นิ้วหายเจ็บเร็วๆ นะคะ
ดีใจจังมีตอนพิเศษ 1 แล้ว รอตอน 2 นะคะ อิอิ
ขอให้นิ้วหายเจ็บเร็วๆ นะคะ
Asian 10 ม.ค. 2555, 19:22:06 น.
ไหน ๆ ก็มีตอนพิเศษ 1 แล้วขอตอน 2 ด้วยค่ะ
ไหน ๆ ก็มีตอนพิเศษ 1 แล้วขอตอน 2 ด้วยค่ะ