อยากให้พระอาทิตย์ตกดินตอนสามทุ่มครึ่ง # ชอนตะวัน (จบแล้ว)
สำหรับเรื่องนี้เป็นงาน y ครับ..ถ้าไม่ชอบกากบาทสีแดงขอบบนขวา แต่ถ้าชอบก็จะมีศาสนาประกอบกันไปด้วยครับ เรื่องนี้เขียนไว้นานแล้ว ตั้งแต่ปี 49
พิมพ์รวมเล่ม แบบปริ้น ออน ดีมาน
450 หน้า ราคาขาย 350 บาท พร้อมค่าจัดส่งครับ..
สอบถามเพิ่มเติม f_nakhon@hotmail.com
ปล. เคยโพสต์ในบล็อกเมื่อปี 50 มาแล้วหนึ่งครั้งครับ...
พิมพ์รวมเล่ม แบบปริ้น ออน ดีมาน
450 หน้า ราคาขาย 350 บาท พร้อมค่าจัดส่งครับ..
สอบถามเพิ่มเติม f_nakhon@hotmail.com
ปล. เคยโพสต์ในบล็อกเมื่อปี 50 มาแล้วหนึ่งครั้งครับ...
Tags: งาน y + ศาสนา
ตอน: 2.ปางสุดยอด..
2.
พอแสงแรกของวันจับขอบฟ้า สุริยาก็ลืมตา ด้วยระลึกเสมอว่า อย่านอนตื่นสาย อย่าอายทำกิน อย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา..เขามาที่ปางจันทร์ด้วยเรื่องงาน มาดูว่าจะมีช่องทางพากรุ๊ปทัวร์เถื่อนของเขามาเที่ยวชมสิ่งที่มี ที่เป็น ที่นี่ ได้หรือไม่ และสิ่งหนึ่งที่สุริยาทัวร์จะมีให้ลูกค้า นั่นก็คือ ชมวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้าน ณ ถิ่นนั้น..พอตั้งสติได้ เขาก็ลุกจากเตียง เข้าห้องน้ำเสร็จกิจแล้ว ออกมาแต่งตัวด้วยกางเกงวอร์มสีกรมท่าตัวเก่ง กับเสื้อกล้ามสีขาวสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวเนื้อหยาบของจีนซึ่งซื้อมาจากตลาดนัดในซอยบ้าน ชีวิตเช่นเขามีได้แค่นี้ก็นับว่าบุญแล้ว ..
ชายหนุ่มคว้ารองเท้าคู่สีขาวคู่เก่ามาเคาะไล่ฝุ่น อดที่จะนึกถึง..คนในห้องตรงกันข้ามไม่ได้..จะเป็นอย่างไรบ้างหนอ..แต่ค่อยว่ากันตอนกลับมาจากเป็นขุนแผนเดินตลาด..
ตลาดเช้าของปางจันทร์เป็นตลาดเล็ก ๆ ชาวบ้านในถิ่นนี้บริโภคข้าวเหนียวนึ่งเป็นหลัก อาหารจึงเป็นลักษณะย่าง ปิ้ง ทอด..ลาบและยำ..พืชผักผลไม้ที่นี่สด ด้วยอากาศดีมีแม่น้ำสายเล็ก ๆ ไหลผ่าน..การกสิกรรมที่ได้เห็นระหว่างนั่งรถสองแถวเข้ามาก็มีไร่กระเทียมปลูกในนาขั้นบันได
เดิน ๆ ไป ถามตัวเองว่าที่นี่ น่าสนใจไหม ถ้าเทียบกับตลาดเช้าที่แม่สะเรียงหรือว่าตลาดแสงเทียนที่แม่ฮ่องสอน ที่นั่นของมากและหลากหลายกว่า โดยรวมแล้วถ้าคิดจะจัดทัวร์มาคงไม่ประทับใจ..ไม่มีสิ่งปลูกสร้างดึงดูด ไม่มีวัดสวย ๆ ไม่มีเจดีย์สูงตระหง่าน..ไม่มีน้ำตกงาม ๆ
ชายหนุ่มซื้อข้าวเหนียว 1 ห่อ กับไก่ย่าง 1 ไม้ ใส่บาตรถวายพระ ตามที่ได้ตั้งใจ..ถ้าเช้าใดพบเห็นสมณะจะสละทรัพย์ทำบุญ..ด้วยรู้ว่าตนโตมาได้ด้วยบาตร การจะคืนและตอบแทนได้ ในวันที่ลาสิกขามาสร้างเนื้อสร้างตัวคือ ควักที่มีใส่บาตรลงไปบ้าง รู้ดีว่าจุดประสงค์ในการออกถือบาตรของพระแต่ละรูปต่างกัน..
เมื่อเดินผ่านน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ซึ่งมีสภาพ เป็นก้อน ๆ ไม่ประณีตสวยงามเหมือนเมืองอื่น จำต้องซื้อเผื่ออีกคน..
พอกลับไปถึงเกสเฮ้าส์ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตลาดมากนัก ก็พบสาวแสงทองกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดบริเวณเคาน์เตอร์รับแขก..และสาวเจ้าก็ร้องทักเขาก่อนอย่างที่เขาคิดไว้..
“ไปตลาดมาหรือพี่..ได้อะไรมาบ้าง”
ชายหนุ่มชูถุงพลาสติกที่มีแปรงสีฟันยาสีฟันและน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋อยู่ข้างในให้ดู ก่อนจะร้องขอแก้วใบใหญ่ เพื่อจัดไปให้อีกคนในที่พัก
“จะไปใส่ใจอะไรนักหนา ญาติก็ไม่ใช่สักหน่อย” น้ำเสียงรู้ว่าหยอกแต่เขาก็ไม่อยากได้ยิน..ไม่อยากเห็นคนทำใจดำต่อกัน..
“ช่วยแล้วก็อยากจะช่วยให้ถึงที่สุด ..เอ่อ น้องหนู เสร็จงานหรือยัง..ต้องรีบกลับไปที่เกิดเหตุนะจักรยานยังอยู่ที่นั่น”
“คงไม่หายหรอก เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าจักรยานยี่ห้อนี้เป็นของที่นี่ ขืนลักไปก็เป็นเรื่อง”
“ใหญ่คับอำเภอว่างั้นเถอะ” พูดจบชายหนุ่มก็ขอตัวไปดูแลคนนอนเจ็บ
พอเปิดประตูเข้าไป เห็นอีกคนยังหลับตาพริ้ม..เสื้อและกางเกงของเขาวางพาดอยู่บนโต๊ะติดกับหัวเตียง แสดงว่าเขาตัวเปล่าล่อนจ้อน..ที่นี้เมื่อรู้ว่าอีกคนหนึ่งโป๊ คนที่ถือน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋เข้าไปจึงยืนละล้าละลัง พอดีกับที่เขาขยี้ตาตื่นมาทักทาย..
“มาแต่เช้าเชียว”
“ขอโทษที่รบกวน เป็นไงบ้าง” สุริยาวางแปรงสีฟัน ยาสีฟัน และถาดแก้วน้ำเต้าหู้กับจานปาท่องโก๋ไว้บนโต๊ะ แล้วนั่งลงบนที่นอนใกล้ ๆ อีกคน..
“หน้าคุณแดง” พูดจบก็ใช้หลังมือแตะที่หน้าผาก
“ตัวร้อนด้วย..คงมีไข้..แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้านอน รังเกียจของผมเหรอ”
“เปล่า..คือผมชอบนอนล่อนจ้อนอย่างนี้แหละ สบายตัวดี..” ว่าพลางก็กระเถิบตัวลุกนั่ง
หลังพิงกับหัวเตียง จึงเผยให้เห็นช่วงไหล่กว้างกับแผงหน้าอกบึกบึนด้วยคงออกกำลังกายประเภทฟิตเนส จึงทำให้ผิวที่ขาวดั่งไข่ปอกที่เผยให้เห็นน่ามองยิ่งขึ้น..
และไม่ทันที่อีกคนจะรู้ตัวว่าถูกลอบมอง คนเจ็บก็คว้าเสื้อที่เขาวางไว้ให้เมื่อคืนมาสวม แล้วหยิบกางเกงขาสั้นสีดำเนื้อผ้าร่มบาง ๆ ของอีกคนมุดไปในใต้ผ้าห่ม..
“เสื้อผ้าผมราคาถูก เนื้อผ้าไม่ดีคุณคงไม่รังเกียจ”
คนถูกถามสั่นศีรษะ
“ไม่หรอก..ขอบคุณ คุณมาก ๆ และถ้าจะให้ดีรบกวนคุณดูต้นทางให้ทีเถอะ ผมจะไปห้องน้ำ”
“ทำไมหรือ”
“คือ..คุณก็รู้นี่ว่าพวกผู้ชาย ตอนเช้า ๆ มันเป็นอย่างไร ขืนผมเดินออกไปด้วยกางเกงตัวบาง ๆ ของคุณอย่างนี้ ยายเด็กนั่นมาเห็นคงได้ตกอกตกใจน้ำลายฟูมปากตาย”
เมื่อเห็นความตลกคะนองของอีกคน สุริยาจึงได้แต่หัวเราะแฮะ ๆ ..
เมื่อเขาลุกขึ้นก็ว่าจะไม่มอง แต่มันก็อดอยากดูของที่อีกคนคุยโวไว้ไม่ได้..
เวลาเช้าอย่างนี้ รถมอเตอร์ไซค์ฮอนด้าสีแดงคันนั้น ยิ่งเห็นชัดว่ามันยับเยินไปไม่ใช่น้อย ราคาซ่อมราคาเปลี่ยนบังโคลนกับหน้ากากและไฟยกเลี้ยวคงจะหลายตังค์ แล้วในเวลานี้ คนต้นเรื่องก็ไม่มีกระเป๋าสตางค์ ..แล้วจะทำอย่างไร..
“ก็พี่จะช่วยเขาแล้ว พี่ก็ช่วยให้ถึงที่สุดแล้วกัน”
เมื่อขับรถออกจากเมืองไปด้วยกัน แสงทองบ่นเรื่องรถพังไปตลอดทาง..
“นี่นะถ้าป้าหนูกลับมา รู้ว่าหนูให้แขกเช่ามอ-ไซค์ไปนะ หนูโดนด่าอย่างแน่นอน ไอ้เราก็นึกว่า จะเอาไปแล้วขับกลับมาสมบูรณ์ อ่อนหัดจริง ๆ เลยพวกลูกผู้ดี”
“รู้ด้วยรึว่าเขาเป็นพวกลูกผู้ดี”
“ทำไมจะไม่รู้..หมอนี่เป็นข่าวกุ๊กกิ๊กกับบรรดานางเอกหนังอยู่บ่อย ๆ ..นี่ไม่รู้ว่าเลิกกับใครอีกถึงได้เมาหัวราน้ำ บอกตามตรงนะ ชีวิตหนูเนี่ย แปลกอยู่อย่าง หนูไม่ชอบ อะไรแบบสร้างภาพ ฉาบฉวย..จริงว่าเท็จ เท็จว่าจริง..วงการมายา ก็คือหลอกลวง”
“พูดยังกับเคยอยู่ในวงการ”
“อ๊ะ..ไม่รู้หรือไง สวย ๆ อย่างหนู เคยมีแมวตาเพชรมาทาบนะคะ..ให้ไปแคสติ้ง..เซย์โนค่ะ.. ต้องการอิสรภาพ”
คนได้ยินทึ่งในความคิดอีกคน..ยากที่จะเห็นผู้หญิงสวยมีโอกาสคิดสวนกระแสนิยม..
“แล้วหนูชอบงานอะไร”
“หนูอยากเป็นนักเขียน อยากอยู่กับธรรมชาติ อยากมีชีวิตสงบ ๆ อย่างทำบ้านเป็นเรือนพักนี่ก็ชอบ จริง ๆ ป้าหนูไม่อยากทำหรอก แกขี้เกียจมาดูแล แต่หนูก็บอกว่า มันเป็นน้ำซึมบ่อทราย คือคุณลุงเป็นข้าราชการใกล้จะเกษียณ ถ้ากลับมาอยู่ที่ปางจันทร์ด้วยกัน ก็น่าจะมีอาชีพรองรับ..พอดีกับที่นี่ยังไม่มีโรงแรมใหญ่...เปลี่ยนบ้านเป็นที่พักก็น่าจะไปได้สวย หรือถ้าที่นี่เจริญรุ่งเรืองขึ้นขยับขยายให้เป็นโรงแรมหรือรีสอร์ตเล็ก ๆ ป้าเขาก็พอมีที่ติดกับลำธารด้านที่เลยโรงพยาบาลไป..”
“แล้วพ่อแม่ของหนู”
“ตายหมดแล้ว แม่หนูน้องสาวป้า ออกน้องหนูแล้วตกเลือดตาย..ส่วนพ่อ..ขี้เหล้า..โตมาก็เห็นกินแต่เหล้า แล้วก็มาตาย หนูก็เลยอยู่ในความดูแลของป้ามาตั้งแต่เด็ก ๆ ป้ากับลุงซึ่งเป็นตำรวจซึ่งย้ายไปเรื่อย ๆ แต่ป้าไม่ยอมย้าย คือจริง ๆ ย้ายมาหลายที่แล้ว แต่ที่นี่ป้าชอบก็เลยกะว่าจะอยู่ถาวร..แล้วเขาก็มีลูกแค่คนเดียว แก่กว่าหนูสามสี่ปี เท่าพี่มั้ง”
“เกิดพอศออะไร..”
“2522 แก่กว่าหนูสองปี”
“เท่าพี่ซิ”
“ตอนนี้แกเรียนจบโท ทำงานแล้วเงินดี มีโบนัสแยะนี่พากันไปเที่ยว จีน กับฮ่องกง หนูก็เลยกลับมาดูบ้านให้..จริง ๆ พวกแม่บ้าน..ชาวเขาทั้งนั้นนะ ..ก็พอไว้ใจได้..เงิน ๆ ทอง ๆ มันไม่ได้มาก..หนูจะไม่กลับมาก็ได้ แต่นึกอย่างไรก็ไม่รู้ถึงได้มา ..ดวงมันจะเจอพี่กับหมอนั่นมั้ง”..
ท้ายประโยคทะแม่ง ๆ สุริยาจึงต้องบิดคันเร่งเพื่อยุติการสนทนา..
พอไปถึงที่เกิดเหตุ..จักรยานคันนั้นยังนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างทาง..สาวเจ้าก็รีบคุยโวสำทับว่า ใครที่ไหนมันจะกล้าลัก พ่อได้ยิงตาย..คงจะหมายถึงลุงซึ่งเป็นตำรวจ..คนมีสีอยู่ที่ไหนก็คับบ้านคับเมือง..
พอดึงจักรยานขึ้นมา ก็อดมองไปยังร่องรอยชวนขนลุกไม่ได้..หนามทั้งนั้นเชียว กรรมแท้ ๆ รถล้มก็แย่แล้ว ยังจะมาล้มใส่หนามพุทรา..
“มีที่ให้ล้มตั้งเยอะไม่ล้ม ล้มใส่หนามพุทรา” เสียงของสาวแสงทอง คล้ายรู้ใจจนเขาถึงกับสะดุ้งโหยง และไอ้เพราะสะดุ้ง สายตาจึงไปสะดุดกับกระเป๋าสตางค์สีดำ ซึ่งคงกระเด็นไปตกในที่ข้างถนน..เห็นดังนั้นจึงรีบลงไปหยิบ..เพราะถ้าเจอเงิน หมอนั่นของแม่สาวน้อยก็จะมีเงินซ่อมรถ เขาก็ไม่ต้องเสี่ยงสำรองเงินไปให้ ..รู้ว่าอย่างไรนายรุ่งโรจน์ต้องใช้ แต่ไม่อยากเสียเวลาวัดใจกัน..
พอหยิบกระเป๋ามา คนที่มีส่วนได้ส่วนเสีย จึงรี่มาชะโงกหน้ารอให้เขาเปิดดู..และก็พบว่าข้างในว่างเปล่า มีเพียงสารพัดบัตร ซึ่งล้วนแสดงหลักฐานทางการเงินอันมั่นคงของอีกคน..
“ฮ่วย ไม่มีเงินซักบาท แล้วเขาจะเอาที่ไหนจ่ายหนูล่ะเนี่ย”
“บัตรเอทีเอ็มนี่ไง”
“ที่นี่มีแบงก์ที่ไหนพี่..จะกดต้องไปโน่นฮอด..”
“ก็ให้เขาติดไปก่อน เชื่อเถอะอย่างไร เขาก็ต้องส่งเงินมาใช้”
“ดูมั่นใจ ได้คุยกันคืนเดียวดูมั่นใจ..”
“เขาไม่มีตังค์ คืนนี้พี่จะย้ายไปนอนห้องเขานะ จะได้ประหยัด เพราะต่อไปพี่จะต้องเป็นคนจ่ายค่าห้อง ค่าสารพัดอย่างของเขา..”
“ไม่กลัวเขาโกงเอารึ บางคนมีเงิน แต่อาจจะเป็นพวกโรคจิต ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่นก็น่าจะมีนะ”
“คิดมากไปหรือเปล่าแสงทอง..พี่ก็แค่ช่วยเท่าที่จะช่วยได้ มันก็ไม่ได้มากอะไร เขาก็รู้ว่าเราไม่ได้ร่ำรวย เมื่อเขาไม่มีวิธีเอาเงินในบัตรมาใช้ เขาก็คงฟังเรา..เราเองเลิกอคติกับเขาได้แล้ว..บางทีเขาอาจจะอึดอัดใจกับการเกิดมาเป็นลูกคนรวยก็ได้ อาจจะถูกบังคับให้ทำนั่นทำนี่และรับผิดชอบเรื่องใหญ่ ๆ”
“พวกนี้ สุดท้ายโตขึ้นมากันแหกกรอบสร้างปัญหากันทั้งนั้น ดูลูกสาวลุงกับป้าเป็นตัวอย่าง ทิพย์อาภา น่ะชื่อเขานะคะ..ตอนเด็ก ๆ ก็อยู่ในโอวาท แม่พ่อส่งให้เรียนพิเศษอะไร เขาเอาทุกอย่าง แต่พอโตแล้ว เขาก็จะเอาทุกอย่างจากป้าและลุงเหมือนกัน ทั้งคอนโด ทั้งรถ ทั้งเงินทอง ใช้เงินมือเติบ แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดจ๊าด ถือความคิดตัวเองเป็นใหญ่ เปลี่ยนแฟนอย่างกับเปลี่ยนรองเท้า”
“เปรียบซะ”
“แหมพี่ รองเท้า เปลี่ยนแล้วมันก็เตะทิ้งกันทั้งนั้นแหละ ตอนจะใส่ก็ทะนุถนอม..”
ยืนคุยกันท่ามกลางบรรยากาศสายลมแสงแดดยามเช้า กับคนมีความคิดคม ๆ มันก็ทำให้กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเหมือนกัน..
“ที่ดินที่นี่แพงไหม” เห็นท่าอารมณ์สาวเจ้าจะดำดิ่งกับอดีตในด้านลบ คู่สนทนาจึงเปลี่ยนเรื่อง
“จะซื้อหรือไงคะ..ยังไม่แพงหรอก..แต่หลักฐานการทำกินยังไม่มั่นคง ส่วนใหญ่ก็เป็นป่า เป็นเขา มีที่ราบเท่าที่เห็นตรงโน้นตรงนี้..”
“ชอบเที่ยวไหม”
“ชอบ ใครก็อยากเที่ยวทั้งนั้นแหละ..แต่ไม่มีเงิน กับเวลาเจ้าค่ะ”
“ไว้กลับไปกรุงเทพฯ จะชวนไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันจะไปไหม”
พอได้ยินสาวเจ้ากระโดดโลดเต้นเกาะแขนเกาะไหล่ชายหนุ่มในทันที
“จริงอ่ะ”
“จำไว้เลยนะเด็กโง่ พี่คนนี้ไม่ชอบพูดโกหกหนึ่ง..กับไม่ชอบคนพูดโกหกด้วยสอง”
“พี่น่ารักจัง” ดูมันจะแกล้งเปรย..แต่อีกคนไม่อยากได้ยินคำพวกนี้ จึงเถลไถล ไปสำรวจสภาพรถจักรยานซะงั้น..
“ขี่รถกลับได้นะ..”
“หนูขับรถเครื่องไม่เป็น”
“อ้าว ไหนคุยว่าเก่งนั่นเก่งนี่ เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ทำไม่ได้..”
“มาหนูปั่นจักรยานกลับเอง พี่ขับรถกลับไปเถอะ”
“มาพี่มีวิธีไม่ต้องปั่น..ทำแบบนี้”
ว่าแล้วพี่สุริยาของน้องแสงทอง ก็สั่งให้น้องแสงทอง ปั่นจักรยานนำหน้า ส่วนตัวเองก็ขับมอเตอร์ไซค์ฮอนด้า ใช้เท้าแตะไปตรงเพลาล้อหลัง แค่นี้จักรยานก็ไปได้ป๋อ แต่สาวเจ้ากลับเกร็งกลัว เพราะจักรยานมันเร็วกว่าพิกัด..
แล้วเสียงหัวเราะก็ดังแข่งกับเสียงรถ..
บางทีความสุข มันก็มาเอง โดยไม่ได้ตั้งใจให้เกิด...
เมื่อสองหนุ่มสาวมาถึงทิพย์อาภาเกสเฮ้าส์ก็พบเขาคนนั้นนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโต๊ะหินมีพนักพิงใต้ต้นมะขามใหญ่ ..พอเห็นสองคนกลับเข้ามา ปฏิกิริยาทักทายเพียงแสยะเขี้ยวคล้ายจะอย่างเสียไม่ได้ให้คนทั้งคู่..
สุริยาเมื่อตั้งรถได้..ก็รีบเดินเข้าไปหา ด้วยรู้ว่าอีกคนคงหิวข้าว..หรือไม่ก็บุหรี่..พอเข้าไปใกล้ จึงได้เห็นว่าเขายังสวมเสื้อของตน ส่วนกางเกง ไปดึงกางเกงตัวเอง ซึ่งท่าทางยังชื้น ๆ มานุ่งทับกางเกงขาสั้นเป็นแน่..
“หิวข้าวแล้วซิ”..คำถามเพื่อให้ตอบว่าใช่..และมันก็เป็นไปตามนั้น..
“เช้านี้ หนูจะเลี้ยงพี่สองคนเอง..” แสงทอง ซึ่งสนิทคุ้นเคยกับสุริยาแล้ว ..เดินเข้ามาแจ้งความจำนงของตนด้วยรอยยิ้มหวาน..ให้อีกคน ..แต่กับอีกคนพอปรายตามอง คำถามคล้ายจะเยาะเย้ย..
“เป็นไงพี่..สบายดีนะ”
อีกคนเลิกคิ้วพยักหน้าให้อย่างเสียไม่ได้.. พอสาวเจ้าลับตาไป..คนที่เสี้ยนยาอย่างมาก จึงเอ่ยประโยคที่สุริยาเองก็ไม่คิดว่าจะได้ยิน
“คุณ อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ผมขอยืมเงินคุณสักร้อยเถอะ ผมอยากสูบบุหรี่ใจจะขาดอยู่แล้ว”
คนที่จะเป็นเจ้าหนี้ทำหน้ากระอักกระอ่วน..ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นเรื่องของความ
ถูกต้องที่ตนเคยปฏิญาณไว้ในใจ ว่าจะไม่ให้การสนับสนุนใด ๆ กับใครทั้งในเรื่องเหล้าและยา และด้วยเหตุนี้เขาจึงหันมาประกอบสัมมาอาชีพที่แสนจะลำบาก...
ลูกพี่ลูกน้องกันซึ่งทำงานอยู่ร้านอาหารได้ทิปจากแขกคืนละหลายร้อย ยังบ่นและเยาะหยันให้ได้ยินว่า..
“มัวแต่กลัวบาปกลัวกรรม ก็ปล่อยให้มันอดไป แค่ชงเหล้าให้แขกแค่นี้คิดว่าเป็นเรื่องไม่ดีก็เราไม่ได้กินสักหน่อย”..
“รับรองผมกลับบ้านไป ผมคืนเงินให้คุณแน่ ๆ ให้ดอกเบี้ยด้วยเอ้า”
นี่ถ้าแสงทองได้ยิน..คงจะว่า พวกคนรวยมันชอบเอาเงินมาล่อให้คนตาโต..ใจก็ว่าจะไม่ให้..แต่เมื่อมองหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาไร้ริ้วรอยแล้ว ก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้.. สุริยาจำต้องควักแบงก์ร้อยออกมา..แล้วส่งให้..แต่ก็อดที่จะพูดให้รู้ความคิดตัวไม่ได้..
“อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ผมให้ยืมได้ แต่ให้ผมเดินไปซื้อให้ด้วยผมทำไม่ได้..”
คนที่เสี้ยนยาไม่ฟังหรอกว่าสุริยาจะพูดอะไร..เห็นเงินปุ๊บจึงรีบลุกปั๊บโดยลืมไปว่า ขาตนนั้นถูกเย็บไปสามเข็มและกล้ามเนื้อเส้นเอ็นคงจะมีบอบช้ำอยู่บ้าง พอลุกแบบไม่มีสติ จึงส่งผลให้ ร้อง..ปร๊าด ขึ้นมาทันที..และผู้ชายคนนี้นามรุ่งโรจน์ก็ไม่เก็บอารมณ์ของตนด้วย..
“โอ๊ย..ยย.ย เจ็บ.. ๆ ๆ” ใบหน้าบูดเบี้ยวเชียว..
คนใจอ่อนเห็นดังนั้นอดที่จะเข้าไปดูระยะใกล้ไม่ได้..
“ว่าแล้ว รอยแผลเพิ่งจะเย็บปริเลยนั่น..ระวังหน่อยซิครับ..”
“คุณจะไม่ช่วยผมอีกสักครั้งหรือ” เมื่อเป็นดังนี้ คนเจ็บจึงได้ทีอ้อน..
“นะครับ เห็นแก่ลูกนกลูกกาตาดำ ๆ”
คนที่ต้องไปซื้อ ถอนหายใจออกมา..ปากมันดีอย่างนี้ถึงได้เปลี่ยนแฟนเป็นประจำ..
“นะคร้าบ” รุ่งโรจน์ยังอ้อน สุดท้าย คนที่ว่าจะไม่ ก็จำต้องดึงเงินจากมืออีกคน ออกเดินทางไปที่ร้านค้าซึ่งอยู่เยื้อง ๆ กับทางเข้าบ้าน...พอกลับมาจากร้านค้า..สุริยาก็เห็นแสงทองเดินออกจากครัวมาพอดี..
“อ้าวพี่ไปซื้ออะไร”
อีกคนชูของสำคัญให้เห็น..ส่งผลให้หญิงสาว.. ว้าก.. ในทันที..ด้วยเตี๊ยมกันมาเรื่องกระเป๋าสตางค์แล้วว่าจะยังไม่บอก ยังไม่คืนจนกว่าจะไปถึงอมก๋อย เพราะจะได้กดเงินใช้ให้ที่นั่น จะทรมานพวกลูกอภิอัครมหาเศรษฐีดูสักหน่อยว่าอยู่อย่างไม่มีเงินจะเป็นอย่างไร
“นี่พี่..เงินก็ไม่ใช่เงินตัว ยังจะทำให้เจ้าของเงินเขาเดือนร้อนอีก..สูบมันเข้าไปบุหรี่ ..ตายผ่อนส่ง ข้างซองเขาก็พิมพ์รูปน่ากลัว ๆ ไว้ พี่ไม่กลัวเป็นอย่างงี้บ้างหรือไง” ว่าพลางก็ดึงบุหรี่จากมือสุริยาไปยื่นให้อีกคน..ทีนี้ส่งผลให้คนเคยถูกตามใจ..หน้างอฉึ่งในทันที...
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าผม” น้ำเสียงบอกให้รู้ว่าไม่พอใจมาก..
คราวนี้คนถูกถามกลับไม่ต่อปากต่อคำ..สุริยาเริ่มใจระทึก ...เกรงว่าเจ้าของบ้านกับแขกจะฉะกันให้ได้อายชาวบ้าน..
“ผมจะสูบบุรี่ หรือจะยืมเงินใครมันก็สิทธิ์ของผม” อีกคนยังไม่เลิกระบายอารมณ์ และสาวเจ้าก็คงไม่ใช่คนอดทนกับอะไรได้นาน ๆ หรอก..
“ค่ะ หนูไม่มีสิทธิ์อะไรไปว่าคุณหรอกค่ะ คุณชาย..แต่หนูกำลังรักษาสิทธิ์ให้เพื่อนหนู หนูผิดด้วยหรือ"
สุริยาทึ่งในคำตอบ ในน้ำเสียงแบบออมชอมของหญิงสาว
“พี่สุริยาเขาก็เพื่อนหนู..ตอนนี้กระเป๋าเงินพี่ก็หาย..เป็นหนี้ค่าซ่อมรถ ค่าห้อง ตอนนี้หนูยอมให้..ยังไม่เรียกเก็บ..ก็เพราะพี่สุริยาเค้าค้ำประกันไว้..และที่ได้คุย ๆ กันมา พี่เขาไม่ใช่คนดื่มเหล้าสูบยา..หนูก็ชื่นชม และหนูเองก็พอรู้ค่ะว่า คนที่เขาไม่ดื่ม ไม่สูบเขาก็คงไม่อยากไปข้องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้หรอก..จริง ๆ แล้ว หนูเองก็มีปัญหากับเรื่องพวกนี้ พ่อหนูกินเหล้าจนตาย..ไม่ใช่ความผิดของคนขายเหล้าแต่ผิดที่พ่อหนูไม่รู้จักคิดเอง..เอาเถอะค่ะ ถ้าหนูล่วงเกินคุณชายหนูก็ขอโทษนะคะ”
เมื่อพูดจบ คู่กรณีระบายลมหายใจออกมา อย่างลำบากใจ..ก่อนจะพูดว่า..
“โอเค เธอมีสมุดบัญชีธนาคารไหม ฉันจะไปโทรศัพท์สั่งให้คนรู้จักกันโอนเงินมาให้ ฉันติดหนี้เธอเท่าไหร่”
“ยังไม่ได้เอารถไปซ่อมยังไม่รู้หรอกค่ะ..แต่ขอโทษที่นี่ไม่มีตู้เอทีเอ็มไม่มีธนาคาร ถึงหนูจะมีบัญชี หนูก็ไม่รู้จะไปเช็คได้ที่ไหนว่าเงินเข้าบัญชีหนูหรือเปล่า อย่างไร นาทีนี้หนูก็ขอเงินสดไว้ก่อนนะคะ คุยกันเองแล้วกัน..”
ว่าแล้วเจ้าตัวป่วนก็สะบัดก้นจะเดินเข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันจะถึงประตู ก็หันกลับมาบอกว่า
“เชิญพี่ทั้งสองรับประทานอาหารเช้าค่ะ ฝีมือหนูเอง อร่อยเหาะเชียว”
ทีนี้ส่งผลให้คู่กรณีรวมถึงสุริยา เผลอหัวเราะออกมา..
แม่คนนี้ ปากร้ายใจดีซะมั้ง..
พอแสงแรกของวันจับขอบฟ้า สุริยาก็ลืมตา ด้วยระลึกเสมอว่า อย่านอนตื่นสาย อย่าอายทำกิน อย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา..เขามาที่ปางจันทร์ด้วยเรื่องงาน มาดูว่าจะมีช่องทางพากรุ๊ปทัวร์เถื่อนของเขามาเที่ยวชมสิ่งที่มี ที่เป็น ที่นี่ ได้หรือไม่ และสิ่งหนึ่งที่สุริยาทัวร์จะมีให้ลูกค้า นั่นก็คือ ชมวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้าน ณ ถิ่นนั้น..พอตั้งสติได้ เขาก็ลุกจากเตียง เข้าห้องน้ำเสร็จกิจแล้ว ออกมาแต่งตัวด้วยกางเกงวอร์มสีกรมท่าตัวเก่ง กับเสื้อกล้ามสีขาวสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวเนื้อหยาบของจีนซึ่งซื้อมาจากตลาดนัดในซอยบ้าน ชีวิตเช่นเขามีได้แค่นี้ก็นับว่าบุญแล้ว ..
ชายหนุ่มคว้ารองเท้าคู่สีขาวคู่เก่ามาเคาะไล่ฝุ่น อดที่จะนึกถึง..คนในห้องตรงกันข้ามไม่ได้..จะเป็นอย่างไรบ้างหนอ..แต่ค่อยว่ากันตอนกลับมาจากเป็นขุนแผนเดินตลาด..
ตลาดเช้าของปางจันทร์เป็นตลาดเล็ก ๆ ชาวบ้านในถิ่นนี้บริโภคข้าวเหนียวนึ่งเป็นหลัก อาหารจึงเป็นลักษณะย่าง ปิ้ง ทอด..ลาบและยำ..พืชผักผลไม้ที่นี่สด ด้วยอากาศดีมีแม่น้ำสายเล็ก ๆ ไหลผ่าน..การกสิกรรมที่ได้เห็นระหว่างนั่งรถสองแถวเข้ามาก็มีไร่กระเทียมปลูกในนาขั้นบันได
เดิน ๆ ไป ถามตัวเองว่าที่นี่ น่าสนใจไหม ถ้าเทียบกับตลาดเช้าที่แม่สะเรียงหรือว่าตลาดแสงเทียนที่แม่ฮ่องสอน ที่นั่นของมากและหลากหลายกว่า โดยรวมแล้วถ้าคิดจะจัดทัวร์มาคงไม่ประทับใจ..ไม่มีสิ่งปลูกสร้างดึงดูด ไม่มีวัดสวย ๆ ไม่มีเจดีย์สูงตระหง่าน..ไม่มีน้ำตกงาม ๆ
ชายหนุ่มซื้อข้าวเหนียว 1 ห่อ กับไก่ย่าง 1 ไม้ ใส่บาตรถวายพระ ตามที่ได้ตั้งใจ..ถ้าเช้าใดพบเห็นสมณะจะสละทรัพย์ทำบุญ..ด้วยรู้ว่าตนโตมาได้ด้วยบาตร การจะคืนและตอบแทนได้ ในวันที่ลาสิกขามาสร้างเนื้อสร้างตัวคือ ควักที่มีใส่บาตรลงไปบ้าง รู้ดีว่าจุดประสงค์ในการออกถือบาตรของพระแต่ละรูปต่างกัน..
เมื่อเดินผ่านน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ซึ่งมีสภาพ เป็นก้อน ๆ ไม่ประณีตสวยงามเหมือนเมืองอื่น จำต้องซื้อเผื่ออีกคน..
พอกลับไปถึงเกสเฮ้าส์ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตลาดมากนัก ก็พบสาวแสงทองกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดบริเวณเคาน์เตอร์รับแขก..และสาวเจ้าก็ร้องทักเขาก่อนอย่างที่เขาคิดไว้..
“ไปตลาดมาหรือพี่..ได้อะไรมาบ้าง”
ชายหนุ่มชูถุงพลาสติกที่มีแปรงสีฟันยาสีฟันและน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋อยู่ข้างในให้ดู ก่อนจะร้องขอแก้วใบใหญ่ เพื่อจัดไปให้อีกคนในที่พัก
“จะไปใส่ใจอะไรนักหนา ญาติก็ไม่ใช่สักหน่อย” น้ำเสียงรู้ว่าหยอกแต่เขาก็ไม่อยากได้ยิน..ไม่อยากเห็นคนทำใจดำต่อกัน..
“ช่วยแล้วก็อยากจะช่วยให้ถึงที่สุด ..เอ่อ น้องหนู เสร็จงานหรือยัง..ต้องรีบกลับไปที่เกิดเหตุนะจักรยานยังอยู่ที่นั่น”
“คงไม่หายหรอก เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าจักรยานยี่ห้อนี้เป็นของที่นี่ ขืนลักไปก็เป็นเรื่อง”
“ใหญ่คับอำเภอว่างั้นเถอะ” พูดจบชายหนุ่มก็ขอตัวไปดูแลคนนอนเจ็บ
พอเปิดประตูเข้าไป เห็นอีกคนยังหลับตาพริ้ม..เสื้อและกางเกงของเขาวางพาดอยู่บนโต๊ะติดกับหัวเตียง แสดงว่าเขาตัวเปล่าล่อนจ้อน..ที่นี้เมื่อรู้ว่าอีกคนหนึ่งโป๊ คนที่ถือน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋เข้าไปจึงยืนละล้าละลัง พอดีกับที่เขาขยี้ตาตื่นมาทักทาย..
“มาแต่เช้าเชียว”
“ขอโทษที่รบกวน เป็นไงบ้าง” สุริยาวางแปรงสีฟัน ยาสีฟัน และถาดแก้วน้ำเต้าหู้กับจานปาท่องโก๋ไว้บนโต๊ะ แล้วนั่งลงบนที่นอนใกล้ ๆ อีกคน..
“หน้าคุณแดง” พูดจบก็ใช้หลังมือแตะที่หน้าผาก
“ตัวร้อนด้วย..คงมีไข้..แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้านอน รังเกียจของผมเหรอ”
“เปล่า..คือผมชอบนอนล่อนจ้อนอย่างนี้แหละ สบายตัวดี..” ว่าพลางก็กระเถิบตัวลุกนั่ง
หลังพิงกับหัวเตียง จึงเผยให้เห็นช่วงไหล่กว้างกับแผงหน้าอกบึกบึนด้วยคงออกกำลังกายประเภทฟิตเนส จึงทำให้ผิวที่ขาวดั่งไข่ปอกที่เผยให้เห็นน่ามองยิ่งขึ้น..
และไม่ทันที่อีกคนจะรู้ตัวว่าถูกลอบมอง คนเจ็บก็คว้าเสื้อที่เขาวางไว้ให้เมื่อคืนมาสวม แล้วหยิบกางเกงขาสั้นสีดำเนื้อผ้าร่มบาง ๆ ของอีกคนมุดไปในใต้ผ้าห่ม..
“เสื้อผ้าผมราคาถูก เนื้อผ้าไม่ดีคุณคงไม่รังเกียจ”
คนถูกถามสั่นศีรษะ
“ไม่หรอก..ขอบคุณ คุณมาก ๆ และถ้าจะให้ดีรบกวนคุณดูต้นทางให้ทีเถอะ ผมจะไปห้องน้ำ”
“ทำไมหรือ”
“คือ..คุณก็รู้นี่ว่าพวกผู้ชาย ตอนเช้า ๆ มันเป็นอย่างไร ขืนผมเดินออกไปด้วยกางเกงตัวบาง ๆ ของคุณอย่างนี้ ยายเด็กนั่นมาเห็นคงได้ตกอกตกใจน้ำลายฟูมปากตาย”
เมื่อเห็นความตลกคะนองของอีกคน สุริยาจึงได้แต่หัวเราะแฮะ ๆ ..
เมื่อเขาลุกขึ้นก็ว่าจะไม่มอง แต่มันก็อดอยากดูของที่อีกคนคุยโวไว้ไม่ได้..
เวลาเช้าอย่างนี้ รถมอเตอร์ไซค์ฮอนด้าสีแดงคันนั้น ยิ่งเห็นชัดว่ามันยับเยินไปไม่ใช่น้อย ราคาซ่อมราคาเปลี่ยนบังโคลนกับหน้ากากและไฟยกเลี้ยวคงจะหลายตังค์ แล้วในเวลานี้ คนต้นเรื่องก็ไม่มีกระเป๋าสตางค์ ..แล้วจะทำอย่างไร..
“ก็พี่จะช่วยเขาแล้ว พี่ก็ช่วยให้ถึงที่สุดแล้วกัน”
เมื่อขับรถออกจากเมืองไปด้วยกัน แสงทองบ่นเรื่องรถพังไปตลอดทาง..
“นี่นะถ้าป้าหนูกลับมา รู้ว่าหนูให้แขกเช่ามอ-ไซค์ไปนะ หนูโดนด่าอย่างแน่นอน ไอ้เราก็นึกว่า จะเอาไปแล้วขับกลับมาสมบูรณ์ อ่อนหัดจริง ๆ เลยพวกลูกผู้ดี”
“รู้ด้วยรึว่าเขาเป็นพวกลูกผู้ดี”
“ทำไมจะไม่รู้..หมอนี่เป็นข่าวกุ๊กกิ๊กกับบรรดานางเอกหนังอยู่บ่อย ๆ ..นี่ไม่รู้ว่าเลิกกับใครอีกถึงได้เมาหัวราน้ำ บอกตามตรงนะ ชีวิตหนูเนี่ย แปลกอยู่อย่าง หนูไม่ชอบ อะไรแบบสร้างภาพ ฉาบฉวย..จริงว่าเท็จ เท็จว่าจริง..วงการมายา ก็คือหลอกลวง”
“พูดยังกับเคยอยู่ในวงการ”
“อ๊ะ..ไม่รู้หรือไง สวย ๆ อย่างหนู เคยมีแมวตาเพชรมาทาบนะคะ..ให้ไปแคสติ้ง..เซย์โนค่ะ.. ต้องการอิสรภาพ”
คนได้ยินทึ่งในความคิดอีกคน..ยากที่จะเห็นผู้หญิงสวยมีโอกาสคิดสวนกระแสนิยม..
“แล้วหนูชอบงานอะไร”
“หนูอยากเป็นนักเขียน อยากอยู่กับธรรมชาติ อยากมีชีวิตสงบ ๆ อย่างทำบ้านเป็นเรือนพักนี่ก็ชอบ จริง ๆ ป้าหนูไม่อยากทำหรอก แกขี้เกียจมาดูแล แต่หนูก็บอกว่า มันเป็นน้ำซึมบ่อทราย คือคุณลุงเป็นข้าราชการใกล้จะเกษียณ ถ้ากลับมาอยู่ที่ปางจันทร์ด้วยกัน ก็น่าจะมีอาชีพรองรับ..พอดีกับที่นี่ยังไม่มีโรงแรมใหญ่...เปลี่ยนบ้านเป็นที่พักก็น่าจะไปได้สวย หรือถ้าที่นี่เจริญรุ่งเรืองขึ้นขยับขยายให้เป็นโรงแรมหรือรีสอร์ตเล็ก ๆ ป้าเขาก็พอมีที่ติดกับลำธารด้านที่เลยโรงพยาบาลไป..”
“แล้วพ่อแม่ของหนู”
“ตายหมดแล้ว แม่หนูน้องสาวป้า ออกน้องหนูแล้วตกเลือดตาย..ส่วนพ่อ..ขี้เหล้า..โตมาก็เห็นกินแต่เหล้า แล้วก็มาตาย หนูก็เลยอยู่ในความดูแลของป้ามาตั้งแต่เด็ก ๆ ป้ากับลุงซึ่งเป็นตำรวจซึ่งย้ายไปเรื่อย ๆ แต่ป้าไม่ยอมย้าย คือจริง ๆ ย้ายมาหลายที่แล้ว แต่ที่นี่ป้าชอบก็เลยกะว่าจะอยู่ถาวร..แล้วเขาก็มีลูกแค่คนเดียว แก่กว่าหนูสามสี่ปี เท่าพี่มั้ง”
“เกิดพอศออะไร..”
“2522 แก่กว่าหนูสองปี”
“เท่าพี่ซิ”
“ตอนนี้แกเรียนจบโท ทำงานแล้วเงินดี มีโบนัสแยะนี่พากันไปเที่ยว จีน กับฮ่องกง หนูก็เลยกลับมาดูบ้านให้..จริง ๆ พวกแม่บ้าน..ชาวเขาทั้งนั้นนะ ..ก็พอไว้ใจได้..เงิน ๆ ทอง ๆ มันไม่ได้มาก..หนูจะไม่กลับมาก็ได้ แต่นึกอย่างไรก็ไม่รู้ถึงได้มา ..ดวงมันจะเจอพี่กับหมอนั่นมั้ง”..
ท้ายประโยคทะแม่ง ๆ สุริยาจึงต้องบิดคันเร่งเพื่อยุติการสนทนา..
พอไปถึงที่เกิดเหตุ..จักรยานคันนั้นยังนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างทาง..สาวเจ้าก็รีบคุยโวสำทับว่า ใครที่ไหนมันจะกล้าลัก พ่อได้ยิงตาย..คงจะหมายถึงลุงซึ่งเป็นตำรวจ..คนมีสีอยู่ที่ไหนก็คับบ้านคับเมือง..
พอดึงจักรยานขึ้นมา ก็อดมองไปยังร่องรอยชวนขนลุกไม่ได้..หนามทั้งนั้นเชียว กรรมแท้ ๆ รถล้มก็แย่แล้ว ยังจะมาล้มใส่หนามพุทรา..
“มีที่ให้ล้มตั้งเยอะไม่ล้ม ล้มใส่หนามพุทรา” เสียงของสาวแสงทอง คล้ายรู้ใจจนเขาถึงกับสะดุ้งโหยง และไอ้เพราะสะดุ้ง สายตาจึงไปสะดุดกับกระเป๋าสตางค์สีดำ ซึ่งคงกระเด็นไปตกในที่ข้างถนน..เห็นดังนั้นจึงรีบลงไปหยิบ..เพราะถ้าเจอเงิน หมอนั่นของแม่สาวน้อยก็จะมีเงินซ่อมรถ เขาก็ไม่ต้องเสี่ยงสำรองเงินไปให้ ..รู้ว่าอย่างไรนายรุ่งโรจน์ต้องใช้ แต่ไม่อยากเสียเวลาวัดใจกัน..
พอหยิบกระเป๋ามา คนที่มีส่วนได้ส่วนเสีย จึงรี่มาชะโงกหน้ารอให้เขาเปิดดู..และก็พบว่าข้างในว่างเปล่า มีเพียงสารพัดบัตร ซึ่งล้วนแสดงหลักฐานทางการเงินอันมั่นคงของอีกคน..
“ฮ่วย ไม่มีเงินซักบาท แล้วเขาจะเอาที่ไหนจ่ายหนูล่ะเนี่ย”
“บัตรเอทีเอ็มนี่ไง”
“ที่นี่มีแบงก์ที่ไหนพี่..จะกดต้องไปโน่นฮอด..”
“ก็ให้เขาติดไปก่อน เชื่อเถอะอย่างไร เขาก็ต้องส่งเงินมาใช้”
“ดูมั่นใจ ได้คุยกันคืนเดียวดูมั่นใจ..”
“เขาไม่มีตังค์ คืนนี้พี่จะย้ายไปนอนห้องเขานะ จะได้ประหยัด เพราะต่อไปพี่จะต้องเป็นคนจ่ายค่าห้อง ค่าสารพัดอย่างของเขา..”
“ไม่กลัวเขาโกงเอารึ บางคนมีเงิน แต่อาจจะเป็นพวกโรคจิต ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่นก็น่าจะมีนะ”
“คิดมากไปหรือเปล่าแสงทอง..พี่ก็แค่ช่วยเท่าที่จะช่วยได้ มันก็ไม่ได้มากอะไร เขาก็รู้ว่าเราไม่ได้ร่ำรวย เมื่อเขาไม่มีวิธีเอาเงินในบัตรมาใช้ เขาก็คงฟังเรา..เราเองเลิกอคติกับเขาได้แล้ว..บางทีเขาอาจจะอึดอัดใจกับการเกิดมาเป็นลูกคนรวยก็ได้ อาจจะถูกบังคับให้ทำนั่นทำนี่และรับผิดชอบเรื่องใหญ่ ๆ”
“พวกนี้ สุดท้ายโตขึ้นมากันแหกกรอบสร้างปัญหากันทั้งนั้น ดูลูกสาวลุงกับป้าเป็นตัวอย่าง ทิพย์อาภา น่ะชื่อเขานะคะ..ตอนเด็ก ๆ ก็อยู่ในโอวาท แม่พ่อส่งให้เรียนพิเศษอะไร เขาเอาทุกอย่าง แต่พอโตแล้ว เขาก็จะเอาทุกอย่างจากป้าและลุงเหมือนกัน ทั้งคอนโด ทั้งรถ ทั้งเงินทอง ใช้เงินมือเติบ แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดจ๊าด ถือความคิดตัวเองเป็นใหญ่ เปลี่ยนแฟนอย่างกับเปลี่ยนรองเท้า”
“เปรียบซะ”
“แหมพี่ รองเท้า เปลี่ยนแล้วมันก็เตะทิ้งกันทั้งนั้นแหละ ตอนจะใส่ก็ทะนุถนอม..”
ยืนคุยกันท่ามกลางบรรยากาศสายลมแสงแดดยามเช้า กับคนมีความคิดคม ๆ มันก็ทำให้กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเหมือนกัน..
“ที่ดินที่นี่แพงไหม” เห็นท่าอารมณ์สาวเจ้าจะดำดิ่งกับอดีตในด้านลบ คู่สนทนาจึงเปลี่ยนเรื่อง
“จะซื้อหรือไงคะ..ยังไม่แพงหรอก..แต่หลักฐานการทำกินยังไม่มั่นคง ส่วนใหญ่ก็เป็นป่า เป็นเขา มีที่ราบเท่าที่เห็นตรงโน้นตรงนี้..”
“ชอบเที่ยวไหม”
“ชอบ ใครก็อยากเที่ยวทั้งนั้นแหละ..แต่ไม่มีเงิน กับเวลาเจ้าค่ะ”
“ไว้กลับไปกรุงเทพฯ จะชวนไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันจะไปไหม”
พอได้ยินสาวเจ้ากระโดดโลดเต้นเกาะแขนเกาะไหล่ชายหนุ่มในทันที
“จริงอ่ะ”
“จำไว้เลยนะเด็กโง่ พี่คนนี้ไม่ชอบพูดโกหกหนึ่ง..กับไม่ชอบคนพูดโกหกด้วยสอง”
“พี่น่ารักจัง” ดูมันจะแกล้งเปรย..แต่อีกคนไม่อยากได้ยินคำพวกนี้ จึงเถลไถล ไปสำรวจสภาพรถจักรยานซะงั้น..
“ขี่รถกลับได้นะ..”
“หนูขับรถเครื่องไม่เป็น”
“อ้าว ไหนคุยว่าเก่งนั่นเก่งนี่ เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ทำไม่ได้..”
“มาหนูปั่นจักรยานกลับเอง พี่ขับรถกลับไปเถอะ”
“มาพี่มีวิธีไม่ต้องปั่น..ทำแบบนี้”
ว่าแล้วพี่สุริยาของน้องแสงทอง ก็สั่งให้น้องแสงทอง ปั่นจักรยานนำหน้า ส่วนตัวเองก็ขับมอเตอร์ไซค์ฮอนด้า ใช้เท้าแตะไปตรงเพลาล้อหลัง แค่นี้จักรยานก็ไปได้ป๋อ แต่สาวเจ้ากลับเกร็งกลัว เพราะจักรยานมันเร็วกว่าพิกัด..
แล้วเสียงหัวเราะก็ดังแข่งกับเสียงรถ..
บางทีความสุข มันก็มาเอง โดยไม่ได้ตั้งใจให้เกิด...
เมื่อสองหนุ่มสาวมาถึงทิพย์อาภาเกสเฮ้าส์ก็พบเขาคนนั้นนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโต๊ะหินมีพนักพิงใต้ต้นมะขามใหญ่ ..พอเห็นสองคนกลับเข้ามา ปฏิกิริยาทักทายเพียงแสยะเขี้ยวคล้ายจะอย่างเสียไม่ได้ให้คนทั้งคู่..
สุริยาเมื่อตั้งรถได้..ก็รีบเดินเข้าไปหา ด้วยรู้ว่าอีกคนคงหิวข้าว..หรือไม่ก็บุหรี่..พอเข้าไปใกล้ จึงได้เห็นว่าเขายังสวมเสื้อของตน ส่วนกางเกง ไปดึงกางเกงตัวเอง ซึ่งท่าทางยังชื้น ๆ มานุ่งทับกางเกงขาสั้นเป็นแน่..
“หิวข้าวแล้วซิ”..คำถามเพื่อให้ตอบว่าใช่..และมันก็เป็นไปตามนั้น..
“เช้านี้ หนูจะเลี้ยงพี่สองคนเอง..” แสงทอง ซึ่งสนิทคุ้นเคยกับสุริยาแล้ว ..เดินเข้ามาแจ้งความจำนงของตนด้วยรอยยิ้มหวาน..ให้อีกคน ..แต่กับอีกคนพอปรายตามอง คำถามคล้ายจะเยาะเย้ย..
“เป็นไงพี่..สบายดีนะ”
อีกคนเลิกคิ้วพยักหน้าให้อย่างเสียไม่ได้.. พอสาวเจ้าลับตาไป..คนที่เสี้ยนยาอย่างมาก จึงเอ่ยประโยคที่สุริยาเองก็ไม่คิดว่าจะได้ยิน
“คุณ อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ผมขอยืมเงินคุณสักร้อยเถอะ ผมอยากสูบบุหรี่ใจจะขาดอยู่แล้ว”
คนที่จะเป็นเจ้าหนี้ทำหน้ากระอักกระอ่วน..ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นเรื่องของความ
ถูกต้องที่ตนเคยปฏิญาณไว้ในใจ ว่าจะไม่ให้การสนับสนุนใด ๆ กับใครทั้งในเรื่องเหล้าและยา และด้วยเหตุนี้เขาจึงหันมาประกอบสัมมาอาชีพที่แสนจะลำบาก...
ลูกพี่ลูกน้องกันซึ่งทำงานอยู่ร้านอาหารได้ทิปจากแขกคืนละหลายร้อย ยังบ่นและเยาะหยันให้ได้ยินว่า..
“มัวแต่กลัวบาปกลัวกรรม ก็ปล่อยให้มันอดไป แค่ชงเหล้าให้แขกแค่นี้คิดว่าเป็นเรื่องไม่ดีก็เราไม่ได้กินสักหน่อย”..
“รับรองผมกลับบ้านไป ผมคืนเงินให้คุณแน่ ๆ ให้ดอกเบี้ยด้วยเอ้า”
นี่ถ้าแสงทองได้ยิน..คงจะว่า พวกคนรวยมันชอบเอาเงินมาล่อให้คนตาโต..ใจก็ว่าจะไม่ให้..แต่เมื่อมองหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาไร้ริ้วรอยแล้ว ก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้.. สุริยาจำต้องควักแบงก์ร้อยออกมา..แล้วส่งให้..แต่ก็อดที่จะพูดให้รู้ความคิดตัวไม่ได้..
“อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ผมให้ยืมได้ แต่ให้ผมเดินไปซื้อให้ด้วยผมทำไม่ได้..”
คนที่เสี้ยนยาไม่ฟังหรอกว่าสุริยาจะพูดอะไร..เห็นเงินปุ๊บจึงรีบลุกปั๊บโดยลืมไปว่า ขาตนนั้นถูกเย็บไปสามเข็มและกล้ามเนื้อเส้นเอ็นคงจะมีบอบช้ำอยู่บ้าง พอลุกแบบไม่มีสติ จึงส่งผลให้ ร้อง..ปร๊าด ขึ้นมาทันที..และผู้ชายคนนี้นามรุ่งโรจน์ก็ไม่เก็บอารมณ์ของตนด้วย..
“โอ๊ย..ยย.ย เจ็บ.. ๆ ๆ” ใบหน้าบูดเบี้ยวเชียว..
คนใจอ่อนเห็นดังนั้นอดที่จะเข้าไปดูระยะใกล้ไม่ได้..
“ว่าแล้ว รอยแผลเพิ่งจะเย็บปริเลยนั่น..ระวังหน่อยซิครับ..”
“คุณจะไม่ช่วยผมอีกสักครั้งหรือ” เมื่อเป็นดังนี้ คนเจ็บจึงได้ทีอ้อน..
“นะครับ เห็นแก่ลูกนกลูกกาตาดำ ๆ”
คนที่ต้องไปซื้อ ถอนหายใจออกมา..ปากมันดีอย่างนี้ถึงได้เปลี่ยนแฟนเป็นประจำ..
“นะคร้าบ” รุ่งโรจน์ยังอ้อน สุดท้าย คนที่ว่าจะไม่ ก็จำต้องดึงเงินจากมืออีกคน ออกเดินทางไปที่ร้านค้าซึ่งอยู่เยื้อง ๆ กับทางเข้าบ้าน...พอกลับมาจากร้านค้า..สุริยาก็เห็นแสงทองเดินออกจากครัวมาพอดี..
“อ้าวพี่ไปซื้ออะไร”
อีกคนชูของสำคัญให้เห็น..ส่งผลให้หญิงสาว.. ว้าก.. ในทันที..ด้วยเตี๊ยมกันมาเรื่องกระเป๋าสตางค์แล้วว่าจะยังไม่บอก ยังไม่คืนจนกว่าจะไปถึงอมก๋อย เพราะจะได้กดเงินใช้ให้ที่นั่น จะทรมานพวกลูกอภิอัครมหาเศรษฐีดูสักหน่อยว่าอยู่อย่างไม่มีเงินจะเป็นอย่างไร
“นี่พี่..เงินก็ไม่ใช่เงินตัว ยังจะทำให้เจ้าของเงินเขาเดือนร้อนอีก..สูบมันเข้าไปบุหรี่ ..ตายผ่อนส่ง ข้างซองเขาก็พิมพ์รูปน่ากลัว ๆ ไว้ พี่ไม่กลัวเป็นอย่างงี้บ้างหรือไง” ว่าพลางก็ดึงบุหรี่จากมือสุริยาไปยื่นให้อีกคน..ทีนี้ส่งผลให้คนเคยถูกตามใจ..หน้างอฉึ่งในทันที...
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าผม” น้ำเสียงบอกให้รู้ว่าไม่พอใจมาก..
คราวนี้คนถูกถามกลับไม่ต่อปากต่อคำ..สุริยาเริ่มใจระทึก ...เกรงว่าเจ้าของบ้านกับแขกจะฉะกันให้ได้อายชาวบ้าน..
“ผมจะสูบบุรี่ หรือจะยืมเงินใครมันก็สิทธิ์ของผม” อีกคนยังไม่เลิกระบายอารมณ์ และสาวเจ้าก็คงไม่ใช่คนอดทนกับอะไรได้นาน ๆ หรอก..
“ค่ะ หนูไม่มีสิทธิ์อะไรไปว่าคุณหรอกค่ะ คุณชาย..แต่หนูกำลังรักษาสิทธิ์ให้เพื่อนหนู หนูผิดด้วยหรือ"
สุริยาทึ่งในคำตอบ ในน้ำเสียงแบบออมชอมของหญิงสาว
“พี่สุริยาเขาก็เพื่อนหนู..ตอนนี้กระเป๋าเงินพี่ก็หาย..เป็นหนี้ค่าซ่อมรถ ค่าห้อง ตอนนี้หนูยอมให้..ยังไม่เรียกเก็บ..ก็เพราะพี่สุริยาเค้าค้ำประกันไว้..และที่ได้คุย ๆ กันมา พี่เขาไม่ใช่คนดื่มเหล้าสูบยา..หนูก็ชื่นชม และหนูเองก็พอรู้ค่ะว่า คนที่เขาไม่ดื่ม ไม่สูบเขาก็คงไม่อยากไปข้องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้หรอก..จริง ๆ แล้ว หนูเองก็มีปัญหากับเรื่องพวกนี้ พ่อหนูกินเหล้าจนตาย..ไม่ใช่ความผิดของคนขายเหล้าแต่ผิดที่พ่อหนูไม่รู้จักคิดเอง..เอาเถอะค่ะ ถ้าหนูล่วงเกินคุณชายหนูก็ขอโทษนะคะ”
เมื่อพูดจบ คู่กรณีระบายลมหายใจออกมา อย่างลำบากใจ..ก่อนจะพูดว่า..
“โอเค เธอมีสมุดบัญชีธนาคารไหม ฉันจะไปโทรศัพท์สั่งให้คนรู้จักกันโอนเงินมาให้ ฉันติดหนี้เธอเท่าไหร่”
“ยังไม่ได้เอารถไปซ่อมยังไม่รู้หรอกค่ะ..แต่ขอโทษที่นี่ไม่มีตู้เอทีเอ็มไม่มีธนาคาร ถึงหนูจะมีบัญชี หนูก็ไม่รู้จะไปเช็คได้ที่ไหนว่าเงินเข้าบัญชีหนูหรือเปล่า อย่างไร นาทีนี้หนูก็ขอเงินสดไว้ก่อนนะคะ คุยกันเองแล้วกัน..”
ว่าแล้วเจ้าตัวป่วนก็สะบัดก้นจะเดินเข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันจะถึงประตู ก็หันกลับมาบอกว่า
“เชิญพี่ทั้งสองรับประทานอาหารเช้าค่ะ ฝีมือหนูเอง อร่อยเหาะเชียว”
ทีนี้ส่งผลให้คู่กรณีรวมถึงสุริยา เผลอหัวเราะออกมา..
แม่คนนี้ ปากร้ายใจดีซะมั้ง..
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 เม.ย. 2554, 10:16:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 เม.ย. 2554, 22:43:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 1832
| << 1.ปางจันทร์ | 3 รอยพระบาท >> |
manida 19 เม.ย. 2554, 21:10:10 น.
ุู:D ตามไปอ่านต่อ ------>
ุู:D ตามไปอ่านต่อ ------>
หมูบิน 19 เม.ย. 2554, 22:00:08 น.
น้องหนูน่ารักนะค่ะ
น้องหนูน่ารักนะค่ะ