Missing Love
(ภาคต่อของพาย) เมื่อเขาทำรักหายไปจนมาเจอเธอ และเธอตั้งใจพลาดความรักเพื่อความสำเร็จ แล้วเขาจะทำให้เธอหันมาสนใจความรักได้อย่างไร
Tags: พาย แจ็คลีน
ตอน: ML018
Missing Love ตอนที่ 18
เสียงพลิกตัวไปมายังคงดังเรื่อยๆ พายจึงนอนไม่หลับ เพราะปกติถ้าไม่มีกิจกรรมบนเตียงทำให้เหนื่อยจนหลับ เธอก็คงเหนื่อยจนเอาหัวกระแทกหมอนหลับ เพราะกิจกรรมช่วงกลางวัน แต่การมานอนกับลูกสาวที่กำลังจิตใจว้าวุ่น ทำให้หลับยากกว่าที่คิด
“มีอะไรอีกจ๊ะ ลูกสาวที่รัก” พายพูดขึ้นเพราะลูกสาวไม่ยอมนอนอย่างที่บอกไว้แต่แรก
“คุณแม่คะ” แจ็คลีนเปลี่ยนมาพูดภาษาไทยแทน และมีท่าทีร้อนรนกว่าเดิม
“พูดมาได้เลย ลูกแม่” พายรู้ว่าตัวเองคงหลับไม่ลง ถ้าลูกสาวยังคงพลิกตัวไปมาแบบนี้
“อย่าเพิ่งคิดมากนะคะ หนูอาจจะคิดมากไปเองก็ได้” แจ็คลีนพยายามทำให้แม่เปิดใจไว้ให้กว้าง
“แม่ว่าแม่คงรับมือกับเรื่องพวกนี้ได้ดีกว่าพ่อล่ะนะ มีอะไรว่ามาเลย ที่รัก” พายพูดตามตรง
“คือว่า หนูรู้สึกแปลกๆ กับอองรีค่ะ” แจ็คลีนพูดและพยายามจะหาคำมาอธิบาย “อองรีทำตัวแปลกๆ กับหนูมาตลอดด้วย”
“คงเป็นห่วงล่ะมั้ง” พายคิดง่ายแต่ก็พอรู้แล้วว่าลูกสาวหมายถึงอะไร
ถ้าอองรีไม่ใช่ญาติใกล้ชิด คู่นี้คงเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างมาก และรับรองเลยว่าปู่ย่าของแจ็คลีนคงรีบสนับสนุน แต่ทั้งคู่เป็นญาติใกล้ชิดกันเกินกว่าจะสนับสนุนได้ลง
“อองรีเคยเผลอจูบหนูด้วยค่ะ จูบแบบจูบจริงๆ แล้วหนูก็เผลอจูบตอบด้วย แต่ก็แค่แปบเดียวนะคะ” แจ็คลีนเล่าให้แม่ฟัง แล้วก็ต้องแปลกใจเพราะแม่หัวเราะเบาๆ
“แล้วแต่ลูกนะ แม่ไม่คิดจะห้ามลูกสองคนหรอก” พายพูดอย่างตัดใจ เพราะคิดว่าสองคนนี่แม้ดูเหมือนทะเลาะกันตลอด แต่ก็มีความห่วงใยแอบซ่อนอยู่
“แต่แม่คะ อองรีมีคู่หมั้นแล้วนะคะ อีกอย่างหนูกับอองรีก็เป็นญาติใกล้ชิดกัน มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ แล้วก็คงไม่ใช่ความรักหรอกค่ะ มันก็แค่อารมณ์เหงาๆ หนูรู้ค่ะ” แจ็คลีนยอมรับกับแม่ตามตรง
“ไม่เห็นจะแปลก อะไรก็ได้ขอให้ลูกแม่มีความสุขก็พอแล้ว” พายตอบแบบไม่คิดมาก เพราะยังไงเธอก็สนับสนุนลูกๆ ตลอดอยู่ดี
“คุณแม่ก็ หนูยังพูดไม่จบเลย” แจ็คลีนพูดอย่างงอนๆ
“โอ๋ๆ มีอะไรอีกล่ะ ว่ามาๆ” พายกอดลูกสาวเอาไว้หลวมๆ แถม หอมที่หน้าผากด้วย
“ตาลุงนั่นน่ะค่ะ วันแต่งงานของพี่มิค แจ็คจูบกับตาลุงนั่น หนวดเครายุบยับ แจ็คเมาก็จริง แต่ไม่รู้ว่าจูบตอบเขาไปได้ยังไง” แจ็คลีนส่ายหน้าแล้วทำท่าทางขนลุก เพราะนึกถึงหนวดเคราที่โดนผิว
พายกลับหัวเราะเสียงดังขึ้น ก่อนจะลูบผมลูกสาวอย่างเอ็นดู “เจ้าชู้ยักษ์นะ ลูกสาวแม่ เหมือนใครก็ไม่รู้”
“คุณแม่น่ะ” แจ็คลีนทำท่าทางกระเง้ากระงอด ทั้งเขินทั้งงอน
“เอาล่ะ แม่ไม่แซวละ มีอะไร จะบอกว่ารู้สึกแปลกๆ กับตาลุงนั่นอีกคนด้วยหรือไง” พายคาดเดาไปตามเรื่อง และยิ่งลูกสาวเงียบแสดงว่ามีเค้าความจริงอยู่บ้าง
“ไม่รู้สิคะ ก็รู้นะว่าเค้าคิดยังไง แต่แม่คะ หนูไม่แน่ใจเท่าไร ตอนแรกเขาบอกว่ารักหนูแล้วก็ยังปล่อยตัวเองจนโดนมอร์กานหลอก แล้วเขาก็บอกว่ารักหนูแต่มีแม่ม่ายลูกติดตามตลอด จะให้หนูคิดอะไรได้อีก” แจ็คลีนถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
พายจะกล่อมให้ลูกสาวเข้าใจก็ใช่ที่ “จะบอกว่าตัวเขาไม่เคลียร์ว่างั้นเถอะ”
“ใช่ค่ะ ต่อให้เราคุยกันมานาน พบปะกันมานาน แต่หนูไม่รู้พื้นเพของเขามาก ก็แค่ข้อมูล ตัวเขาเองก็ไม่ได้เปิดเผยทุกอย่างออกมาจากปากเขาเองด้วย หนูไม่แน่ใจค่ะว่าเขาเปิดใจให้กับหนูจริงๆ” แจ็คลีนบอกแม่แล้วก็ถอนหายใจ
“อ่า ผู้หญิงๆ” พายพูดขึ้นอย่างเข้าใจผู้หญิง
“อะไรคะ” แจ็คลีนถามอย่างงุนงง
“ก็ลูกไง ผู้หญิงจริงๆ เลย ลูกแม่ เขาคงคิดว่าลูกรู้จากข้อมูลที่ลูกมีแล้วละมั้ง ก็เลยไม่พูดอะไร นิสัยผู้ชายก็งี้ ชอบคิดว่าผู้หญิงรู้แล้วก็ไม่ต้องพูดอีก แต่ผู้ชายก็ไม่รู้จักผู้หญิงจริงๆ หรอก ผู้หญิงน่ะชอบฟังจากปากคนที่ตัวเองรักมากกว่า
ส่วนผู้หญิงเองก็ชอบพูดว่า อยากรู้ความจริงจากปากของผู้ชายมากกว่า แม้จะรู้จากปากคนอื่นหรือข้อมูลอย่างอื่น แต่จริงๆ ผู้หญิงชอบฟังแต่สิ่งที่ตัวเองอยากจะฟังเท่านั้นแหละ โดยเฉพาะผู้หญิงที่มีความรัก อยากจะฟังแค่คำพูดของคนที่ตัวเองรักเท่านั้นแหละ ไม่สนหรอกความจริงน่ะเป็นยังไง เพราะสุดท้ายก็ทิ้งเขาไม่ได้อยู่ดี” พายอธิบายความให้ลูกสาวเข้าใจก่อน
“คุณแม่ก็ แจ็คเปล่าซะหน่อย” แจ็คลีนฟังแล้วก็แก้ตัว
“ถ้าเกิดเขาบอกว่า ใช่ครับ ช่วงที่ผมคุยกับคุณ ผมมีอะไรกับแม่ม่ายคนนั้น แต่มันไม่มีอะไรจริงๆ ผมไม่ได้รักเขา ผมรักคุณจริงๆ แล้วทั้งหมด มันก็เป็นความจริงอย่างที่เขาพูด ลูกจะทำยังไง” พายถามลูกสาวและทำให้ลูกสาวนิ่งเงียบไป เธอจึงพูดต่อ “แม่ว่าลูกคงคิดว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ดีพอสำหรับลูกสินะ เพราะเขาไม่ได้รักษาพรหมจรรย์อย่างลูกนี่”
“คุณแม่น่ะ” แจ็คลีนยอมรับกลายๆ
“พ่อกับแม่นะ เฮ้อ ต้องเล่าเรื่องพวกนี้กี่รอบเนี่ย เอาล่ะ หวังว่าจะเป็นรอบสุดท้ายนะ คืองี้ พ่อแม่คบกันครั้งแรกน่ะ สามวันเอง เรื่องเซ็กซ์ล้วนๆ แม่แทบไม่คิดเรื่องรักเลย แม่จีบพ่อนะ ลูกคงจำได้ว่าแม่เป็นเกย์มาก่อน พ่อของลูกก็เป็นผู้ชายที่สวยมาก วันที่สามหรือสี่เนี่ยแหละ
ผู้หญิงอีกคนโทรมา แม่ก็ติดนิสัยเสียไปแล้วนี่ แม่บอกรักผู้หญิงอีกคน แล้วพ่อลูกก็ได้ยิน หึงหวงจนหน้ามืด แม่ยังมึนอยู่ ตอบพ่อไม่ได้ พ่อเขาทิ้งแม่ ช่วงนั้นพ่อเขาก็มีผู้หญิงอื่น แม่ก็หาทางลืมพ่อของลูก สุดท้ายพ่อเขาคงลืมไม่ได้มั้ง ก็ไปตามหาแม่จนเจอ เราก็กลับมาคบกันอีก นั่นแหละที่เรียกว่า ‘ถ้ารักกัน...มันไม่สำคัญหรอกนะ’ สำคัญที่หลังจากนั้นต่างหาก” พายลูบผมลูกสาวที่ตอนนี้กลับมาดัดหยิกลอนใหญ่ไม่ฟูฟองเหมือนเดิม แต่เป็นผู้ใหญ่ขึ้น
“หลังจากนั้นเป็นยังไงคะ” แจ็คลีนฟังเรื่องนี้ เพราะไม่ค่อยได้ฟังเท่าไร พ่อแม่ไม่ค่อยเล่า ถ้าพ่อเล่าก็เล่าแต่เรื่องดีๆ เท่านั้น ไม่เคยเล่าส่วนที่ไม่ดี ส่วนแม่ไม่เคยเล่า เพราะไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องอดีตเท่าไร
“อยากฟังส่วนที่แม่ทิ้งพ่อล่ะสิ พ่อแม่คบกัน ก็ไม่เคยมีคนอื่นให้ต้องคอยหึงอีก แม่รู้ว่าพ่อเขาขี้หึง แม่ก็เพลาๆ เรื่องเจ้าชู้ พ่อเขาจากที่เจ้าชู้ก็หยุดเรื่องนี้ไป เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด เพราะต่างคนต่างก็ต้องทำงาน เราประนีประนอม ก็ได้ผล แต่เพราะแม่ทำให้พ่อได้รับอันตราย แล้วก็รู้ว่าชีวิตแม่ไม่ปลอดภัยสำหรับพ่อ แม่ก็เลยทิ้งพ่อไป” พายเล่าให้ฟัง แล้วมองลูกสาวทำตาปริบๆ
“เฮ้อ! ทำไมพ่อแม่มีเรื่องเยอะแยะ แล้วไม่เล่าให้พวกหนูฟังมั่ง” แจ็คลีนฟังแล้วก็ถอนหายใจออกมา กว่าจะรักกันอยู่กันยาวนานแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
“แม่ก็เลยเจ้าชู้เหมือนเดิม คบกับสาวๆ เหมือนเดิม จนพ่ออาการดีขึ้น พ่อก็ตามล่าแม่เลย พ่อไม่สนใจด้วยซ้ำว่าแม่จะอยู่กับผู้หญิงคนไหน ทำอะไรกับผู้หญิงคนไหน พ่อเขารักแม่ เขาก็พยายามจะช่วงชิงรักกลับไป ความพยายามเป็นเลิศไหมล่ะ แม่ก็เลยต้องพอ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่สวย แต่ยังรักแม่จริงด้วย มันก็คุ้มค่าที่จะจบทุกอย่าง อดีตก็คืออดีต ทุกวันพ่อแม่ก็เห็นแล้ว ว่าเราต่างก็คิดถึงใจกันและกัน ก็พอแล้ว” พายเล่าแล้วกอดลูกสาวที่น่ารักเอาไว้ หอมแก้มสองข้าง
“อีกอย่างนะ แต่งงานกับครอบครัวผลิตน้ำหอมก็ดีแบบนี้แหละ ได้กลิ่นหอมๆ ทั้งวัน มีลูก ลูกก็ยังตัวหอม” พายแกล้งลูกสาวเล่นให้ผ่อนคลายได้คิด
แจ็คลีนหัวเราะ เพราะโดนจั๊กจี้ ก่อนจะตั้งสติแล้วถาม “คุณแม่ว่าคุณธรรมเขาจริงจังกับหนูจริงๆ อย่างที่พ่อจริงจังกับแม่ไหมคะ”
“เรื่องนี้ลูกต้องค้นหาเอาเองล่ะนะ แม่ไม่อยากตัดสินใจให้ลูก ต่อให้ลูกตัดสินใจพลาดก็อย่าเสียใจนาน คนเราต้องก้าวไปข้างหน้า เมื่อล้มแล้วก็ต้องลุกให้ได้ เหมือนพี่ชายลูก” พายพูดถึงลูกชายที่ตั้งสติได้เร็ว แล้วก็ไม่สนใจสายตาของใคร “ลูกต้องรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรและรู้สึกยังไง แต่อย่าขาดสติ เพราะเรื่องนี้พ่อแม่เป็นห่วง ขอแค่มีสติน่ะลูก”
แจ็คลีนนั่งคิดๆ เรื่องตัวเอง เธอรู้สึกว่าแม่ทิ้งน้ำหนักลงบนเตียงแล้วก็ล้มลงนอนคิดต่อ
ต่อให้เขาบอกว่ารัก และแสดงออกว่ารักเธอ แต่เขาก็ยังดูเปิดใจกับเธอไม่มาก และทำให้เธอไม่ค่อยมั่นใจนัก
ส่วนเรื่องอองรี เธอตัดทิ้งไปได้เลย ถึงจะเป็นความรู้สึกที่แปลก หากมันไม่มีวันเกิดขึ้นมากไปกว่านี้ นิสัยอองรีไม่มีวันเปิดเผยความรู้สึก ถ้าไม่ถูกกระตุ้นหนักๆ เธอจะไม่มีวันเข้าถึงใจเขาได้แน่นอน
หากแต่กับตาลุงคนนี้ล่ะ ตอนนี้เขาก็ยังไม่เปิดเผยความในใจกับเธอ ถึงเขาจะชวนเธอไปทานอาหารค่ำที่บ้านเขาอยู่บ่อยครั้ง และที่ผ่านมาเธอก็ปฏิเสธ แต่เวลาคุยกัน เขาก็มักจะชวนคุยเรื่องเธอหรือคุยเรื่องงานที่เขาทำเท่านั้น เรื่องส่วนตัวส่วนอื่น เขาแทบไม่เปิดเผย
แม้แต่น้องชายต่างแม่ที่อยู่ลอนดอน เขาก็ไม่เคยพามาพบหน้า เขาแทบจะลากตัวเขามาอยู่ในโลกของเธอเพียงลำพัง ไม่เคยดึงเธอไปในชีวิตเขาหรือดึงญาติเขาเข้ามาในชีวิตเธอ
ถ้าไม่มีเรื่องปกปิด...แล้วทำไมเขาไม่พูดอะไร
เรื่องแม่ม่ายสาวคนรักเก่า เธอคิดว่าตัดทิ้งไปได้แล้ว เพราะถ้ารักเธอจริง เขาคงจะตัดเรื่องนี้ไปได้ แต่ถ้าไม่ เธอก็แค่ถอยออกมา มันไม่ยากเท่าไรนัก เพราะเธอมีต้นแบบในใจตนเองแล้ว
“นี่แจ็คที่รัก มานอนดีกว่า คิดไปก็ใช่ว่าจะคิดตกเสียที่ไหน นิสัยคิดมากเหมือนพ่อไม่มีผิด” พายบ่นอย่างไม่จริงจังนัก แล้วก็ทำให้ลูกสาวหัวเราะได้
“เรียกคุณพ่อมานอนด้วยกันดีกว่าไหมคะ” แจ็คลีนถามแม่ขึ้นในความมืด
“อืม งั้นเราไปนอนกับพ่อเขาดีกว่า” พายยิ้มกับลูกสาว ก่อนจะชวนกันลุกไปที่ห้องเธอกับสามี และเมื่อเปิดประตูออก ก็เห็นสามีกำลังนอนกอดหมอนข้างอยู่ตามลำพัง ก่อนกระซิบกับลูกสาวอย่างเอ็นดูสามี “ดูสิ พ่อของลูกน่าสงสารแค่ไหน พอไม่ได้กอดแม่ ก็ต้องกอดหมอนนอนคนเดียว”
แจ็คลีนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยับขึ้นเตียงพ่อ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพ่อรวบไปกอดแน่น “คุณแม่คะ ช่วยด้วย”
“แจ็คเหรอ ลูก” กาเบรียลปล่อยลูกสาวแทบจะทันที ตกใจที่เป็นลูกสาวแทนที่จะเป็นภรรยาตัวเอง “พ่อขอโทษลูก นึกว่าแม่แอบคลานมาขึ้นเตียงน่ะ”
“ใช่แล้วล่ะ แต่ว่ามีลูกมาด้วยน่ะ” พายขยับขึ้นเตียงขนาดสิบฟุตของตนเองและสามี เตียงก็สั่งต่อพิเศษ ที่นอนก็สั่งทำพิเศษ เพราะบางคืนเจ้าลูกสาวลูกชายก็ขอมานอนข้างๆ อย่างอ้อนๆ บ้าง
“เฮ้อ! แล้วทำไมเธอไม่ขึ้นมาก่อนล่ะ ก็รู้อยู่นี่ว่าฉันจะรวบเธอมากอดก่อนอยู่แล้ว” กาเบรียลพูดด้วยน้ำเสียงหมดอารมณ์ และรู้ว่าภรรยาแกล้งปล่อยให้ลูกสาวขึ้นเตียงก่อน
พายหัวเราะสนุกสนาน ก่อนจะนอนอีกข้างของลูกสาว “ก็รู้นะ แต่อยากแกล้งนี่”
“ตลอดเลย เธอ” กาเบรียลจัดที่จัดทางให้ลูกสาวได้นอนสบาย “ใส่หมวกนอนอยู่อีกเหรอเนี่ย โตแล้วนะ ลูก”
“หนูไม่สนค่ะ หนูจะเป็นลูกเล็กๆ ของคุณพ่อ ของคุณแม่ไปตลอดเลยเชียว” แจ็คลีนไม่ยอมถอดหมวกที่ชอบสวมนอน
“ตายล่ะ แล้วนี่ถ้ามีหนุ่มมานอนข้างๆ จะคิดยังไง คิดว่านอนกับยายแก่เหรอ” พายพูดหยอกลูกอย่างไม่จริงจังนัก
“ช่างค่ะ ถ้าจะได้มานอนข้างๆ หนู ก็ต้องรักหนูให้ได้อย่างที่พ่อรักแม่สิคะ” แจ็คลีนหันหน้าไปทางแม่ แล้วกอดแม่เอาไว้ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนที่อบอุ่นของแม่
กาเบรียลเอาผ้าห่มนวมมาห่มให้ลูกสาว เพราะในห้องนี้เปิดแอร์เย็น เพราะเขาเองก็ชินกับอากาศที่ยุโรปมากกว่า จากนั้นก็เอาผ้าห่มอีกผืนมาห่มตัวเอง ก่อนจะยื่นมือไปโอบสองแม่ลูกเอาไว้
เขาเป็นผู้ชาย ต่อให้รักลูกแค่ไหน ก็ต้องรู้ว่าใกล้ชิดได้แค่ไหน ถึงเขาเป็นพ่อของลูกสาว แต่มันก็มีเพียงเส้นบางๆ คั่นระหว่างความเป็นผู้ชายกับความเป็นพ่อเท่านั้น เขาทำทุกอย่างให้อยู่ขอบเขต และประนีประนอมกันในครอบครัว ไม่ให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เขาเป็นพ่อที่ต้องรู้จักป้องกันไม่ให้สิ่งไม่ดีเกิดขึ้นภายในครอบครัว
เมื่อได้ความอบอุ่นและสบายใจ ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับแจ็คลีนที่จะหลับสนิทอยู่ระหว่างพ่อแม่ แม่พูดถูก เรื่องพวกนี้ต้องค่อยๆ คิด ไม่ใช่เรื่องที่จะได้คำตอบในวันนี้พรุ่งนี้เสียเมื่อไร
ในที่สุดก็หลับได้สักที...
****************************************
เสียงรถยนต์ดังขึ้นระหว่างที่เด็กชายสองคนกำลังวิ่งเล่นภายในบริเวณทรงทันสมัย ก็ต้องหยุดชะงักมองรถยนต์ที่เลี้ยวเข้ามา ก่อนจะขยับไปเล่นให้ไกลจากถนนกว่าเดิม
ทรงธรรมมองเด็กชายสองคนแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะไม่น่าจะมีเด็กชายถึงสองคนมาวิ่งเล่นในบ้านหลังนี้ เขามองไปยังศาลาขนาดใหญ่ยกพื้นจนสูง ใกล้เคียงกับตัวบ้าน เห็นเอามุ้งลงจนทั่ว
“คุณหนูอยู่ที่ศาลาครับ” เฮนริคบอก ก่อนพยักหน้าให้คนรับใช้ที่พามาด้วย ให้นำกระเป๋าที่อยู่บนรถ ขึ้นไปไว้ที่ห้องพักแขก
ทรงธรรมมองเด็กชายสองคนวิ่งขึ้นไปที่ศาลา เขาก็คิดว่าน่าจะเป็นใครสักคนในบ้านเธอ จึงเดินขึ้นศาลาไป เขาถอดรองเท้าวางที่ชั้น และทักทายเธอ “สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” เด็กชายทั้งสองพูดทักทายเป็นภาษาไทยเหมือนกัน แล้วมองหน้าแขก ก่อนเด็กคนโตจะถาม “แขกของคุณหนูเหรอครับ ให้ผมไปก่อนไหม”
“ไม่ต้องหรอก ซีอาน เอล นั่งทานของว่างด้วยก็ได้ นั่งก่อนค่ะ คุณธรรม ซีอานรินน้ำหวานให้คุณธรรมหน่อยสิ” แจ็คลีนพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส ก่อนจะอธิบาย “ลูกของเฮนริคค่ะ พูดภาษาไทยได้แค่ ‘สวัสดีครับ’ เท่านั้นค่ะ คนโตชื่อซีอาน คนเล็กชื่อ เอล”
ซีอานรินน้ำแล้วประคองแก้วส่งให้ทรงธรรม จนชายหนุ่มต้องพูดด้วย “ขอบใจ”
เด็กชายทั้งสองคนทานของว่างจนอิ่มแล้วก็ขอตัวไปวิ่งเล่นต่อ ทำให้แจ็คลีนยิ้มแล้วหันมาคุยกับเขา “สองคนนี่ก็เหมือนน้องชายฉันล่ะค่ะ แต่อีฟไม่ค่อยยอมให้เข้ามาวุ่นวายที่บ้านใหญ่เท่าไร เธอขี้เกรงใจน่ะค่ะ อีฟค่อนข้างเจ้าระเบียบค่ะ แต่ก็เป็นแม่ที่ใจดีพอสมควร เพราะอนุญาตให้เข้ามาเล่นได้เฉพาะวันหยุดเท่านั้น”
“เฮนริคพ่อบ้านของคุณน่ะเหรอครับ เขาทำงานกับพ่อคุณมานานแล้วเหรอ” ทรงธรรมถามเธอและยังมองเธออ่านหนังสือเล่มเล็กๆ นั้นอย่าไม่จริงจังนัก
“อืม คุณพ่อบอกว่าตั้งแต่คุณพ่ออายุสิบห้า เฮนริคอายุมากกว่าคุณพ่อห้าปีค่ะ แต่แต่งงานหลังคุณพ่อสิบปีได้ค่ะ ซีอานอายุสิบสี่ ส่วนเอลอายุเก้าขวบเอง เอวาเจลีน คืออีฟค่ะ อายุต่างจากเฮนริคยี่สิบปีได้ค่ะ แต่เป็นคุณแม่และภรรยาที่เข้มงวด” แจ็คลีนเล่า ก่อนยิ้มนิดๆ “คุณไม่อยากรู้เรื่องนี้หรอกใช่ไหมคะ ขอโทษค่ะ ฉันขี้บ่นอีกแล้ว”
“เปล่าครับ ฟังเพลินดี เขาไม่คิดไปทำอย่างอื่นเลยเหรอครับ” ทรงธรรมพอเดาได้ว่ารายได้นั้นคงงามแน่นอน
“ไม่ทราบสิคะ เฮนริคไม่เคยบ่นขอลาออกค่ะ เขาไม่ได้เป็นพ่อบ้านเฉยๆ แต่เป็นบอดี้การ์ดให้คุณพ่อด้วย นี่ก็มีสวัสดิการเยอะนะคะ คุณพ่อใส่ชื่อเฮนริคในพินัยกรรมด้วยค่ะ แต่ก็สมควร เพราะเราเห็นว่าเฮนริคเป็นสมาชิกครอบครัวของเรา ส่วนฉันก็เบน พี่มิคก็ปิแอร์ คุณแม่บอกว่าดีแล้ว” แจ็คลีนเล่าไปตามเรื่อง
“ค่าใช้จ่ายสูงมากใช่ไหมครับ” ทรงธรรมถามอย่างเกรงใจนิดๆ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะตอบ
“บางทีเฮนริคอาจจะมีเงินเก็บสะสมมากกว่าที่คุณคิดไว้มาก ปีที่แล้วคุณพ่อจ่ายเงินค่าจ้างเฮนริคสูงถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นยูโรค่ะ คุณเห็นบ้านหลังเล็กๆ ติดถนนแต่อยู่ในบริเวณบ้านฉันไหมคะ บ้านหลังนั้นคุณพ่อสร้างให้เฮนริคกับอีฟเป็นของขวัญแต่งงาน
คุณพ่อบอกว่าเป็นโชคดีของเฮนริค ที่พบผู้หญิงที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนเขา อีฟไม่เคยทะเลาะกับเฮนริคเรื่องนี้ค่ะ ถึงจะไม่ใช่บ้านของตัวเอง แต่ก็เป็นบ้านหลังที่คุณพ่อเก็บไว้ให้ สำหรับอยู่ขณะอยู่กับคุณพ่อ แต่คุณพ่อก็ซื้อที่ดินให้เฮนริคอีกสามไร่ในปารีสนะคะ คุณพ่อท่านก็รักคนสนิทในแบบของท่าน” แจ็คลีนเล่าอย่างมีความสุข และเมื่อมองลูกทั้งสองของเฮนริคก็โบกมือให้ เมื่อเด็กๆ หันหน้ามามอง
ทรงธรรมหันไปมอง ดูไม่ออกเลยว่าเงินเดือนพ่อบ้านจะมากแบบนั้น “พ่อคุณใจดีมากเลยนะครับ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณปู่บอกไว้ ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญ จ่ายหนักสำหรับบอดี้การ์ดคนเดียวที่คุ้มค่า ดีกว่าจ่ายน้อยได้บอดี้การ์ดมาเป็นฝูงแต่ไม่มีความจงรักภักดี” แจ็คลีนพูดแบบเดียวกับปู่ย่า
“เป็นค่าใช้จ่ายที่สูงมากเลยนะครับ” ทรงธรรมยังคิดแบบนั้น
“คุณไม่ได้ใช้เงินซื้อความจงรักภักดี แต่คุณใช้เงินเพื่อแสดงน้ำใจ เพราะนอกจากเรื่องเงินแล้ว คุณพ่อยังดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างของเฮนริคกับอีฟ คุณแม่บอกว่าน้ำใจซื้อได้ด้วยน้ำใจเท่านั้นแหละ บางทีคุณพ่อก็บ่นว่าเฮนริคจงรักภักดีกับคุณแม่มากกว่าซะอีก แล้วท่านก็หัวเราะ” แจ็คลีนอธิบายเพราะรู้ว่าพ่อพูดอย่างไม่จริงจังนัก
สักพักเด็กชายสองคนก็วิ่งกลับมาอีก แล้วดื่มน้ำหวานจนเกือบหมด เพราะสนุกกันพอสมควร
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำหวานมาอีกนะครับ” ซีอานพูด ก่อนหันไปสั่งน้องชาย “เอล น้องต้องอยู่กับคุณหนูนะ จนกว่าพี่จะมา”
“ฮะ” เอลตอบรับและพยักหน้า ก่อนจะย้ายไปนั่งตักคุณหนูตามที่พี่ชายสั่ง
“เอาล่ะ นั่งเรียบร้อยแล้ว ไปเถอะจ๊ะ ซีอาน” แจ็คลีนยิ้มให้ซีอาน ก่อนจะลูบผมและกอดเอลเอาไว้หลวมๆ “อย่าดื้อกับฉันนะ เอล อย่าทำให้พ่อแม่เป็นห่วง”
“ทำไมฮะ คุณหนู” เอลกำลังดิ้นนิดๆ แม้จะดูเป็นเด็กเรียบร้อย แต่ก็เรียบร้อยได้ไม่นานนัก เพราะเป็นเด็กผู้ชาย
“อยู่นิ่งๆ ก่อน รอพี่ชายมาค่อยไปวิ่งเล่น อ่านการ์ตูนนี่ก่อนแล้วกัน” แจ็คลีนหยิบหนังสือการ์ตูนเด็กผู้ชายให้เอล ซึ่งก็ได้ผล เพราะเด็กชายยอมอยู่นิ่งๆ เพื่ออ่านการ์ตูนที่ชอบ เมื่อเธอเงยหน้า มองเขานั่งเอนหลังมองก็ยิ้มให้ “เด็กผู้ชายก็อย่างนี้แหละค่ะ จับนั่งนิ่งๆ เฉยๆ ไม่ได้ ต้องหาอะไรมาล่อ พอดีอีฟอยู่ในครัว ช่วยเชฟเตรียมเค้กสำหรับงานแต่งงานพรุ่งนี้ เฮนริคก็คอยดูความเรียบร้อยของวันพรุ่งนี้ นี่ทั้งครอบครัวก็เพิ่งกลับมาจากไปเที่ยวทะเลนะคะ คุณพ่อสั่งเฮนริคพาครอบครัวไปเที่ยวภูเก็ตค่ะ”
ทรงธรรมมองเธอหัวเราะอย่างเอ็นดูเด็กๆ ก่อนจะพูดอย่างเข้าใจ “ต้องสั่งถึงจะไปเที่ยวเหรอครับ”
“ค่ะ เฮนริคค่อนข้างละเอียดในเรื่องการทำงานค่ะ เหมือนซีอานจะได้ข้อนั้นมาจากพ่อเลย เห็นบอกอีฟว่าโตขึ้นจะเป็นพ่อบ้านที่นี่ต่อจากพ่อ อีฟกับเฮนริคหัวเราะกันใหญ่ แต่เอลอยากเป็นเชฟ คงเพราะเห็นอีฟทำกับข้าวบ่อยๆ รายนี้ชอบการ์ตูนแล้วก็ชอบกิน” แจ็คลีนเล่าราวกับเป็นเรื่องของเธอเอง
“มาแล้วครับ เหยือกใหญ่ๆ” ซีอานวางเหยือกลงที่โต๊ะตั้งพื้น เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งบนพื้น
“ซีอานมาแล้ว ไปเล่นกันเถอะ” เอลวางการ์ตูนลง แล้วลุกขึ้น จากนั้นก็ชวนพี่ชายไปเล่นต่อ
ซีอานกุมมือน้องชายแล้วพาไปวิ่งเล่น ขณะที่แจ็คลีนก็หันมามองเขา ก่อนบอก “ขยับมานั่งใกล้ๆ ก็ได้ค่ะ พี่ไม่อยู่สักคน ไปบ้านโน้นหมด ปิแอร์กับเบเนดิกซ์ก็ไปด้วยค่ะ”
ทรงธรรมขยับไปนั่งใกล้ๆ เธออีกนิด มองเธอให้ชัดเจน
“ขอบ่นอีกหน่อยได้ไหมคะ” แจ็คลีนถามขึ้น หลังจากพูดมามากพอดู
“คุณไม่ได้บ่นสักหน่อย คุณเล่าเรื่องที่คุณมีความสุขให้ผมฟังต่างหาก” ทรงธรรมแก้คำพูดของเธอให้ถูก แม้ว่าถ้าเป็นคนอื่นพูด เขาอาจบอกว่ากำลังบ่นก็ได้
“ไม่รู้ล่ะ ขอบ่น” เธอพูดอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะพูดตรงๆ “ฉันไม่แน่ใจว่าคุณรู้สึกกับฉันจริงๆ อย่างที่คุณคิดหรือเปล่านะ ฉันรู้สึกว่าถึงคุณจะใส่ใจฉัน แต่คุณก็ปิดกั้นบางอย่าง บางเรื่องที่ไม่อยากให้ฉันเข้าไปยุ่งด้วย เดี๋ยวฟังฉันพูดให้จบก่อน ทั้งหมดมันทำให้ฉันรู้สึกว่า คุณคิดจะคบกับฉันไปอย่างนี้เรื่อยๆ เป็นเพื่อนหรือก็ไม่ใช่ จะคบหาอย่างคนรักก็ไม่ใช่ มันไม่มีอนาคตเลยสำหรับฉัน”
ทรงธรรมนิ่งอึ้ง เมื่อเธอพูดความรู้สึกออกมา เขาพยายามทบทวนว่าทำอะไรหรือไม่ทำอะไร ให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่เคยคิดจะมีอนาคตร่วมกับเธอ
“ผมทำอะไรให้คุณคิดแบบนั้น ผมอยากมีอนาคตร่วมกับคุณ ต่อให้คุณไม่มีเงินทอง ไม่มีอะไรก็ตาม แต่ผมยังกลัวอยู่ว่า คุณจะไม่อยากมีอนาคตร่วมกับผม เพราะผมคงให้ฐานะอย่างที่คุณมีไม่ได้ ผมมีแต่ความรู้สึกดีๆ เอ่อ ความรักน่ะครับ” ทรงธรรมพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ให้รู้ว่าเขาจริงจัง
“คุณไม่เคยพูดถึงครอบครัวคุณเลย แม้แต่น้องชายคุณที่อยู่ที่ลอนดอน ฉันก็ไม่เคยพบ ฉันจะไว้ใจ แล้วไปบ้านคุณได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่เคยเล่าอะไร แต่พยายามชวนฉันไปในโลกที่ฉันไม่คุ้นเคย บ้านคุณ ฉันไม่รู้จักใครเลย ครอบครัวคุณเป็นยังไงก็ไม่รู้ นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่เคยตอบรับคุณเลย แม้คุณจะถามฉันเป็นร้อยครั้งก็ตาม” แจ็คลีนระมัดระวังตัวในระดับหนึ่ง
ทรงธรรมต้องยอมรับเหตุผลของเธอ เขาไม่เคยทำอย่างนั้นจริงๆ ไม่เคยพูดถึงสมาชิกในครอบครัว นอกจากแค่ผิวเผิน เธอฟังเขาอธิบายน้อยมากด้วย เพราะเขาไม่ค่อยพูดถึง
เขายกมือขึ้นแตะริมฝีปาก ก่อนตัดสินใจเล่าความจริงให้ฟัง “คุณจำได้ไหมว่า ผมเคยสงสัยในความสัมพันธ์ของพ่อแม่คุณ พูดในเชิงว่าไม่น่าเชื่อว่าพ่อแม่คุณจะรักกันมากอย่างนั้น”
แจ็คลีนเพียงพยักหน้าและฟังต่อเท่านั้น...
“ผมเกิดมาโดยเรียกปู่กับย่าว่าพ่อแม่ ทั้งที่รู้ว่าท่านทั้งสองคนเป็นปู่ย่าผม แต่เพราะตั้งแต่จำความได้ ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่นอกจากในรูป ตอนผมอายุสิบห้า ผมเห็นหน้าพ่อเป็นครั้งแรก และเป็นวันแรกที่ผมรู้ว่า ผมเป็นลูกที่พ่อไม่ต้องการ ทั้งหมดพ่อโทษแม่ผม
แม่ผมเป็นผู้หญิงที่มีเชื้อเจ้านิดหน่อย ลูกสาวตระกูลที่ดี คนที่ปู่อยากให้แต่งงานกับพ่อ ปู่เรียกพ่อกลับมาจากอังกฤษ เพื่อให้มาแต่งงานกับแม่ผม แต่พ่อมีคนรักอยู่แล้ว เธอเป็นชาวต่างชาติ ปู่ผมเป็นคนหัวเก่า ไม่อยากได้สะใภ้ชาวต่างชาติ พวกเขาทะเลาะกันรุนแรง
ผู้หญิงคนนั้นชื่อโซเฟีย ทันทีที่ปู่ไล่อย่างรุนแรง เธอเอารถพ่อออกแล้วขับตรงลงมากรุงเทพ พ่อขับตามมา ระหว่างทางเธอขับรถเสียหลัก พุ่งชนออกข้างทางตกเขาเสียชีวิต พ่อเสียใจมาก แต่ปู่ปิดข่าวไม่ให้แม่ผมรู้ ครอบครัวทางแม่ก็ไม่รู้เรื่อง
ทันทีที่พ่อพอจะมีสติกลับคืนมาบ้าง พ่อก็เกลียดทุกคน เกลียดชังแม่ผม ไม่มีใครรู้ว่าเขาตั้งใจแก้แค้น เมื่อถึงกำหนดแต่งงาน พ่อเข้าพิธี แล้วพอส่งเข้าหอ พ่อจงใจสร้างเรือนหอขึ้นที่กลางไร่ ค่อนไปใกล้ถึงชายป่า แล้วพ่อก็ตบตีและข่มขืนแม่ผมจนตัวเขาหมดแรง ทำแบบนี้ทุกคืน ไม่ว่าแม่จะกรีดร้องแค่ไหน ก็คงไม่มีใครได้ยินหรอก” เขาถอนหายใจเมื่อเล่าเรื่องนี้ทุกครั้ง
แจ็คลีนขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ เขา ยกมือขึ้นลูบแก้มเขา แล้วถอนหายใจไปพร้อมๆ กัน
“ผมก็อยากจะเล่านะ แต่มันเป็นเรื่องน่าอับอายมากกว่า” ทรงธรรมจับมือเธอเอาไว้ และถอนหายใจ “พ่อทำแบบนั้นอยู่หลายเดือน จนรู้แน่ว่าแม่ท้อง ก็ลงจากเรือนหอ แล้วไปบ้านใหญ่ บอกปู่ย่าว่าแม่ท้องแล้ว ก็เก็บเสื้อผ้าออกไปจากปางไม้เลย ปู่ย่าไปเห็นสภาพแม่ ต้องรีบพาส่งโรงพยาบาล แล้วก็คอยดูแลแม่จนคลอด แต่ร่างกายแล้วก็จิตใจแม่ผมอ่อนแอมาก เธอเลยเสียชีวิตหลังจากผมคลอดไม่นาน”
“เรื่องของคุณน่าสงสารมากกว่าค่ะ ไม่ใช่เรื่องน่าอับอายอะไรเลย” แจ็คลีนขยับเข้าไปโอบกอดเขา เสียใจเสียยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก
ทรงธรรมกอดตอบก่อนจะปลอบเธอ “เห็นไหม ทำไมผมไม่อยากเล่าให้คุณฟัง ไม่ใช่เรื่องน่าฟังเลย”
“แล้วไงต่อคะ” แจ็คลีนขยับไปนั่งตามเดิม แล้วรับฟังเขา
“ตอนวัยรุ่นผมทั้งโกรธทั้งโมโห แต่ปู่ผมเอาพระเข้าข่ม พาผมไปนั่งสมาธิ แต่ย่าผมโกรธพ่อมาก จริงๆ ปู่ผมก็โกรธ ก็เลยตัดพ่อออกจากกองมรดก แต่ก็ยังจ่ายเงินเดือนให้ แต่สมบัติทั้งหมด มาแบ่งครึ่ง แล้วก็ยกปางไม้ให้ผม กับเงินลงทุน แล้วส่งผมไปเรียนเมืองนอกแทน กลับมาอีกทีก็ส่งกำพลน้องผมมาให้ย่าเลี้ยง” ทรงธรรมเล่าความไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเย็น
“พอเถอะค่ะ” แจ็คลีนหยุดเขา ก่อนจะมองเขาดูโล่งใจมากกว่าเดิม “บอกฉันอีกทีว่าคุณรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่”
“ผมรักคุณ อยากใช้ชีวิตอยู่กับคุณในอนาคตแน่นอน ผมอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับคุณ แต่ชีวิตที่เหลืออยู่ของผมอาจมีแต่เรื่องไม่แน่นอน แต่สิ่งหนึ่งที่จะมั่นคงแน่นอน นั่นก็คือความรักที่ผมมีให้กับคุณนะ” ทรงธรรมพูดแล้วกุมมือเธอเอาไว้ ขอคำตอบ
“ไม่เป็นไรเหรอคะ ถ้าฉันยังไม่รักคุณ” แจ็คลีนถาม เพราะเธอยังไม่รู้สึกว่ารักเขาจริงๆ
“คุณคิดว่าในอนาคตคุณจะรักผมได้ไหม” ทรงธรมถามกลับ
“ไม่รู้สิคะ แต่ที่ฉันแน่ใจ ถ้าฉันอยากอยู่กับใครในอนาคต นั่นคงจะเป็นคุณ คุณว่ามันมากพอไหม” แจ็คลีนให้คำตอบที่แน่ชัดกับเขาไม่ได้ เพราะเธอยังไม่แน่ใจเท่าไรนัก กับอายุเพียงยี่สิบสาม
พี่ชายเธออายุยี่สิบหกตอนแต่งงาน แต่นั่นเขาเพาะบ่มความรักมายาวนานกว่าใครหลายคนเสียอีก เธอจึงยังไม่ค่อยแน่ใจนัก สิ่งที่เธอแน่ใจก็คือ ถ้าอยู่กับเขา เธอคงรู้สึกดีกว่าอยู่คนเดียว หรืออยู่กับผู้ชายคนอื่นที่เธอคิดว่ารักแน่นอน
ทรงธรรมนิ่งคิดก่อนถอนหายใจ “คุณอายุยังน้อย ผมกลัวว่าถ้าวันหนึ่งคุณเจอใครคนอื่นที่คุณรัก คุณจะไม่อยากอยู่กับผมอีกแล้วนี่สิ”
“ที่ฉันพูดว่าอยู่กับคุณ นั่นหมายถึงแต่งงานและใช้ชีวิตร่วมกับคุณต่างหาก กว่าจะถึงจุดนั้น ฉันคิดว่าคุณคงทำให้ฉันรักคุณได้ไม่ยากหรอก จริงไหม” แจ็คลีนถามเขาแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและจริงใจ
“ผู้ชายส่วนมากไม่ชอบรอ แล้วคุณล่ะ รอจนฉันค้นพบว่าจริงๆ แล้วฉันรักคุณได้ไหม ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจนักหรอก เพราะฉันก็ไม่เคยรักใครจริงๆ สักที รอได้ไหมคะ ฉันบอกไม่ได้ว่านานแค่ไหน หรือบอกไม่ได้ว่าฉันจะรักคุณหรือเปล่า ฉันให้ความมั่นใจกับคุณไม่ได้เลย ฉันรู้ว่าเห็นแก่ตัว แต่มันคือความจริง” แจ็คลีนพูดตามตรง เมื่อเธอไม่แน่ใจตัวเองนัก
ทรงธรรมถอนหายใจ ตอนนี้ไม่เหลืออุปสรรคใด นอกจากต้องปล่อยให้เธอค้นหาความจริงในใจเธอ ซึ่งไม่มีความแน่นอนเหลืออยู่
“ต่อให้ผมได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่มีความพยายามสูง แต่ผมคงไม่มีทางอื่นแล้วล่ะ ผมรักคุณ เพราะงั้นผลจะเป็นยังไงก็ได้แต่ปล่อยให้ชะตากรรมชักนำแล้วล่ะ ผมจะรอ” ทรงธรรมตัดสินใจแน่วแน่ที่จะรอ
“ดีค่ะ เพราะยังมีอีกหลายเรื่องที่ฉันต้องเข้าไปสัมผัสเกี่ยวกับคุณ ก่อนจะรู้ใจตัวเองนะคะ” แจ็คลีนพูดด้วยท่าทีผ่อนคลาย
เธอให้ความสนิทสนมกับเขามากกว่าเดิม ด้วยการหอมแก้มเขาทั้งสองข้าง หากเขากลับรวบเธอมากอดเอาไว้แน่น และเธอก็ได้แต่ยิ้มให้ ก่อนจะต้องตกใจเพราะดวงตาสองคู่กำลังจ้องมองอยู่ เขาจึงได้แต่ปล่อยเธอ
“ซีอานบอกให้คนมาเก็บของว่างขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นข้างบนแล้วล่ะ” แจ็คลีนจัดท่าทางตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วชวนเขาเข้าบ้าน ก่อนจะไปเธอยังห้ามพ่อบ้านรุ่นเยาว์เอาไว้ “ให้ผู้ใหญ่มาเก็บนะ เดี๋ยวเครื่องแก้วจะตกแตก”
“ครับๆ” ซีอานได้แต่รับคำ ก่อนจะรีบจูงมือน้องชายพาลงไปด้านล่าง ส่วนนแจ็คลีนส่งมือให้เขาแล้วจูงมือกันเข้าบ้าน
อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็คงต้องปล่อยให้ชะตากรรมกำหนด เขาได้แต่ปล่อยให้เธอค้นหาหัวใจตัวเองให้เจอ แล้วหวังว่าในนั้นจะมีเขาอยู่ในฐานะคนรัก...
****************************************
สวัสดีค่ะ
มัวเตรียมตัวเรื่องตรุษจีน กับงานบ้านอีกหลายอย่างค่ะ
เพิ่งประกอบบ้านใหม่ เอ๊ย ทำห้องเก็บของใหม่
และหนีหลับช่วงตรุษจีน
เพราะวันจ่ายกับวันไหว้ทำให้ไม่ค่อยได้นอนกันเลยทีเดียว อิอิ
ยังไงก็มีความสุขถ้วนหน้านะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายมาตลอดนะคะ
sirinda
คุณ ร้อยวจี --- อิอิ รักและพายจงเจริญ
คุณ XaWarZd --- 555+ จะหายไปนานก็คงกลัวแจ็คจะหายไปด้วยค่า
คุณ konhin --- หุหุ ก็พยายามกางร่มให้เจ้าสาวค่ะ
คุณ anOO --- โฮะๆๆ คงไม่กล้าหายแล้วล่ะค่ะ
คุณ ตุ๊งแช่ --- 555+ ลุ้นๆๆๆ
คุณ jink --- >,< ม่ายเมาน้อยค่ะ
คุณ kaeka --- รักต้องลุ้นค่ะ อิอิ
คุณ konhin --- 555+ คิดว่าแจ็คคงไม่ทำหรอกค่า
คุณ หนอนฮับ --- เราจะโต เราจะโต หุหุ
dek-d
คุณ โกโก้รสกล้วย --- คนเชียงใหม่เหมือนกันเลยค่ะ แล้วก็มีเพื่อนอยู่ที่พิษณุโลกด้วยค่ะ คิดอยากไปเที่ยวเหมือนกันค่ะ อิอิ
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- ชีหงุดหงิดได้เรื่อยๆ ค่า 555+
เสียงพลิกตัวไปมายังคงดังเรื่อยๆ พายจึงนอนไม่หลับ เพราะปกติถ้าไม่มีกิจกรรมบนเตียงทำให้เหนื่อยจนหลับ เธอก็คงเหนื่อยจนเอาหัวกระแทกหมอนหลับ เพราะกิจกรรมช่วงกลางวัน แต่การมานอนกับลูกสาวที่กำลังจิตใจว้าวุ่น ทำให้หลับยากกว่าที่คิด
“มีอะไรอีกจ๊ะ ลูกสาวที่รัก” พายพูดขึ้นเพราะลูกสาวไม่ยอมนอนอย่างที่บอกไว้แต่แรก
“คุณแม่คะ” แจ็คลีนเปลี่ยนมาพูดภาษาไทยแทน และมีท่าทีร้อนรนกว่าเดิม
“พูดมาได้เลย ลูกแม่” พายรู้ว่าตัวเองคงหลับไม่ลง ถ้าลูกสาวยังคงพลิกตัวไปมาแบบนี้
“อย่าเพิ่งคิดมากนะคะ หนูอาจจะคิดมากไปเองก็ได้” แจ็คลีนพยายามทำให้แม่เปิดใจไว้ให้กว้าง
“แม่ว่าแม่คงรับมือกับเรื่องพวกนี้ได้ดีกว่าพ่อล่ะนะ มีอะไรว่ามาเลย ที่รัก” พายพูดตามตรง
“คือว่า หนูรู้สึกแปลกๆ กับอองรีค่ะ” แจ็คลีนพูดและพยายามจะหาคำมาอธิบาย “อองรีทำตัวแปลกๆ กับหนูมาตลอดด้วย”
“คงเป็นห่วงล่ะมั้ง” พายคิดง่ายแต่ก็พอรู้แล้วว่าลูกสาวหมายถึงอะไร
ถ้าอองรีไม่ใช่ญาติใกล้ชิด คู่นี้คงเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างมาก และรับรองเลยว่าปู่ย่าของแจ็คลีนคงรีบสนับสนุน แต่ทั้งคู่เป็นญาติใกล้ชิดกันเกินกว่าจะสนับสนุนได้ลง
“อองรีเคยเผลอจูบหนูด้วยค่ะ จูบแบบจูบจริงๆ แล้วหนูก็เผลอจูบตอบด้วย แต่ก็แค่แปบเดียวนะคะ” แจ็คลีนเล่าให้แม่ฟัง แล้วก็ต้องแปลกใจเพราะแม่หัวเราะเบาๆ
“แล้วแต่ลูกนะ แม่ไม่คิดจะห้ามลูกสองคนหรอก” พายพูดอย่างตัดใจ เพราะคิดว่าสองคนนี่แม้ดูเหมือนทะเลาะกันตลอด แต่ก็มีความห่วงใยแอบซ่อนอยู่
“แต่แม่คะ อองรีมีคู่หมั้นแล้วนะคะ อีกอย่างหนูกับอองรีก็เป็นญาติใกล้ชิดกัน มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ แล้วก็คงไม่ใช่ความรักหรอกค่ะ มันก็แค่อารมณ์เหงาๆ หนูรู้ค่ะ” แจ็คลีนยอมรับกับแม่ตามตรง
“ไม่เห็นจะแปลก อะไรก็ได้ขอให้ลูกแม่มีความสุขก็พอแล้ว” พายตอบแบบไม่คิดมาก เพราะยังไงเธอก็สนับสนุนลูกๆ ตลอดอยู่ดี
“คุณแม่ก็ หนูยังพูดไม่จบเลย” แจ็คลีนพูดอย่างงอนๆ
“โอ๋ๆ มีอะไรอีกล่ะ ว่ามาๆ” พายกอดลูกสาวเอาไว้หลวมๆ แถม หอมที่หน้าผากด้วย
“ตาลุงนั่นน่ะค่ะ วันแต่งงานของพี่มิค แจ็คจูบกับตาลุงนั่น หนวดเครายุบยับ แจ็คเมาก็จริง แต่ไม่รู้ว่าจูบตอบเขาไปได้ยังไง” แจ็คลีนส่ายหน้าแล้วทำท่าทางขนลุก เพราะนึกถึงหนวดเคราที่โดนผิว
พายกลับหัวเราะเสียงดังขึ้น ก่อนจะลูบผมลูกสาวอย่างเอ็นดู “เจ้าชู้ยักษ์นะ ลูกสาวแม่ เหมือนใครก็ไม่รู้”
“คุณแม่น่ะ” แจ็คลีนทำท่าทางกระเง้ากระงอด ทั้งเขินทั้งงอน
“เอาล่ะ แม่ไม่แซวละ มีอะไร จะบอกว่ารู้สึกแปลกๆ กับตาลุงนั่นอีกคนด้วยหรือไง” พายคาดเดาไปตามเรื่อง และยิ่งลูกสาวเงียบแสดงว่ามีเค้าความจริงอยู่บ้าง
“ไม่รู้สิคะ ก็รู้นะว่าเค้าคิดยังไง แต่แม่คะ หนูไม่แน่ใจเท่าไร ตอนแรกเขาบอกว่ารักหนูแล้วก็ยังปล่อยตัวเองจนโดนมอร์กานหลอก แล้วเขาก็บอกว่ารักหนูแต่มีแม่ม่ายลูกติดตามตลอด จะให้หนูคิดอะไรได้อีก” แจ็คลีนถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
พายจะกล่อมให้ลูกสาวเข้าใจก็ใช่ที่ “จะบอกว่าตัวเขาไม่เคลียร์ว่างั้นเถอะ”
“ใช่ค่ะ ต่อให้เราคุยกันมานาน พบปะกันมานาน แต่หนูไม่รู้พื้นเพของเขามาก ก็แค่ข้อมูล ตัวเขาเองก็ไม่ได้เปิดเผยทุกอย่างออกมาจากปากเขาเองด้วย หนูไม่แน่ใจค่ะว่าเขาเปิดใจให้กับหนูจริงๆ” แจ็คลีนบอกแม่แล้วก็ถอนหายใจ
“อ่า ผู้หญิงๆ” พายพูดขึ้นอย่างเข้าใจผู้หญิง
“อะไรคะ” แจ็คลีนถามอย่างงุนงง
“ก็ลูกไง ผู้หญิงจริงๆ เลย ลูกแม่ เขาคงคิดว่าลูกรู้จากข้อมูลที่ลูกมีแล้วละมั้ง ก็เลยไม่พูดอะไร นิสัยผู้ชายก็งี้ ชอบคิดว่าผู้หญิงรู้แล้วก็ไม่ต้องพูดอีก แต่ผู้ชายก็ไม่รู้จักผู้หญิงจริงๆ หรอก ผู้หญิงน่ะชอบฟังจากปากคนที่ตัวเองรักมากกว่า
ส่วนผู้หญิงเองก็ชอบพูดว่า อยากรู้ความจริงจากปากของผู้ชายมากกว่า แม้จะรู้จากปากคนอื่นหรือข้อมูลอย่างอื่น แต่จริงๆ ผู้หญิงชอบฟังแต่สิ่งที่ตัวเองอยากจะฟังเท่านั้นแหละ โดยเฉพาะผู้หญิงที่มีความรัก อยากจะฟังแค่คำพูดของคนที่ตัวเองรักเท่านั้นแหละ ไม่สนหรอกความจริงน่ะเป็นยังไง เพราะสุดท้ายก็ทิ้งเขาไม่ได้อยู่ดี” พายอธิบายความให้ลูกสาวเข้าใจก่อน
“คุณแม่ก็ แจ็คเปล่าซะหน่อย” แจ็คลีนฟังแล้วก็แก้ตัว
“ถ้าเกิดเขาบอกว่า ใช่ครับ ช่วงที่ผมคุยกับคุณ ผมมีอะไรกับแม่ม่ายคนนั้น แต่มันไม่มีอะไรจริงๆ ผมไม่ได้รักเขา ผมรักคุณจริงๆ แล้วทั้งหมด มันก็เป็นความจริงอย่างที่เขาพูด ลูกจะทำยังไง” พายถามลูกสาวและทำให้ลูกสาวนิ่งเงียบไป เธอจึงพูดต่อ “แม่ว่าลูกคงคิดว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ดีพอสำหรับลูกสินะ เพราะเขาไม่ได้รักษาพรหมจรรย์อย่างลูกนี่”
“คุณแม่น่ะ” แจ็คลีนยอมรับกลายๆ
“พ่อกับแม่นะ เฮ้อ ต้องเล่าเรื่องพวกนี้กี่รอบเนี่ย เอาล่ะ หวังว่าจะเป็นรอบสุดท้ายนะ คืองี้ พ่อแม่คบกันครั้งแรกน่ะ สามวันเอง เรื่องเซ็กซ์ล้วนๆ แม่แทบไม่คิดเรื่องรักเลย แม่จีบพ่อนะ ลูกคงจำได้ว่าแม่เป็นเกย์มาก่อน พ่อของลูกก็เป็นผู้ชายที่สวยมาก วันที่สามหรือสี่เนี่ยแหละ
ผู้หญิงอีกคนโทรมา แม่ก็ติดนิสัยเสียไปแล้วนี่ แม่บอกรักผู้หญิงอีกคน แล้วพ่อลูกก็ได้ยิน หึงหวงจนหน้ามืด แม่ยังมึนอยู่ ตอบพ่อไม่ได้ พ่อเขาทิ้งแม่ ช่วงนั้นพ่อเขาก็มีผู้หญิงอื่น แม่ก็หาทางลืมพ่อของลูก สุดท้ายพ่อเขาคงลืมไม่ได้มั้ง ก็ไปตามหาแม่จนเจอ เราก็กลับมาคบกันอีก นั่นแหละที่เรียกว่า ‘ถ้ารักกัน...มันไม่สำคัญหรอกนะ’ สำคัญที่หลังจากนั้นต่างหาก” พายลูบผมลูกสาวที่ตอนนี้กลับมาดัดหยิกลอนใหญ่ไม่ฟูฟองเหมือนเดิม แต่เป็นผู้ใหญ่ขึ้น
“หลังจากนั้นเป็นยังไงคะ” แจ็คลีนฟังเรื่องนี้ เพราะไม่ค่อยได้ฟังเท่าไร พ่อแม่ไม่ค่อยเล่า ถ้าพ่อเล่าก็เล่าแต่เรื่องดีๆ เท่านั้น ไม่เคยเล่าส่วนที่ไม่ดี ส่วนแม่ไม่เคยเล่า เพราะไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องอดีตเท่าไร
“อยากฟังส่วนที่แม่ทิ้งพ่อล่ะสิ พ่อแม่คบกัน ก็ไม่เคยมีคนอื่นให้ต้องคอยหึงอีก แม่รู้ว่าพ่อเขาขี้หึง แม่ก็เพลาๆ เรื่องเจ้าชู้ พ่อเขาจากที่เจ้าชู้ก็หยุดเรื่องนี้ไป เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด เพราะต่างคนต่างก็ต้องทำงาน เราประนีประนอม ก็ได้ผล แต่เพราะแม่ทำให้พ่อได้รับอันตราย แล้วก็รู้ว่าชีวิตแม่ไม่ปลอดภัยสำหรับพ่อ แม่ก็เลยทิ้งพ่อไป” พายเล่าให้ฟัง แล้วมองลูกสาวทำตาปริบๆ
“เฮ้อ! ทำไมพ่อแม่มีเรื่องเยอะแยะ แล้วไม่เล่าให้พวกหนูฟังมั่ง” แจ็คลีนฟังแล้วก็ถอนหายใจออกมา กว่าจะรักกันอยู่กันยาวนานแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
“แม่ก็เลยเจ้าชู้เหมือนเดิม คบกับสาวๆ เหมือนเดิม จนพ่ออาการดีขึ้น พ่อก็ตามล่าแม่เลย พ่อไม่สนใจด้วยซ้ำว่าแม่จะอยู่กับผู้หญิงคนไหน ทำอะไรกับผู้หญิงคนไหน พ่อเขารักแม่ เขาก็พยายามจะช่วงชิงรักกลับไป ความพยายามเป็นเลิศไหมล่ะ แม่ก็เลยต้องพอ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่สวย แต่ยังรักแม่จริงด้วย มันก็คุ้มค่าที่จะจบทุกอย่าง อดีตก็คืออดีต ทุกวันพ่อแม่ก็เห็นแล้ว ว่าเราต่างก็คิดถึงใจกันและกัน ก็พอแล้ว” พายเล่าแล้วกอดลูกสาวที่น่ารักเอาไว้ หอมแก้มสองข้าง
“อีกอย่างนะ แต่งงานกับครอบครัวผลิตน้ำหอมก็ดีแบบนี้แหละ ได้กลิ่นหอมๆ ทั้งวัน มีลูก ลูกก็ยังตัวหอม” พายแกล้งลูกสาวเล่นให้ผ่อนคลายได้คิด
แจ็คลีนหัวเราะ เพราะโดนจั๊กจี้ ก่อนจะตั้งสติแล้วถาม “คุณแม่ว่าคุณธรรมเขาจริงจังกับหนูจริงๆ อย่างที่พ่อจริงจังกับแม่ไหมคะ”
“เรื่องนี้ลูกต้องค้นหาเอาเองล่ะนะ แม่ไม่อยากตัดสินใจให้ลูก ต่อให้ลูกตัดสินใจพลาดก็อย่าเสียใจนาน คนเราต้องก้าวไปข้างหน้า เมื่อล้มแล้วก็ต้องลุกให้ได้ เหมือนพี่ชายลูก” พายพูดถึงลูกชายที่ตั้งสติได้เร็ว แล้วก็ไม่สนใจสายตาของใคร “ลูกต้องรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรและรู้สึกยังไง แต่อย่าขาดสติ เพราะเรื่องนี้พ่อแม่เป็นห่วง ขอแค่มีสติน่ะลูก”
แจ็คลีนนั่งคิดๆ เรื่องตัวเอง เธอรู้สึกว่าแม่ทิ้งน้ำหนักลงบนเตียงแล้วก็ล้มลงนอนคิดต่อ
ต่อให้เขาบอกว่ารัก และแสดงออกว่ารักเธอ แต่เขาก็ยังดูเปิดใจกับเธอไม่มาก และทำให้เธอไม่ค่อยมั่นใจนัก
ส่วนเรื่องอองรี เธอตัดทิ้งไปได้เลย ถึงจะเป็นความรู้สึกที่แปลก หากมันไม่มีวันเกิดขึ้นมากไปกว่านี้ นิสัยอองรีไม่มีวันเปิดเผยความรู้สึก ถ้าไม่ถูกกระตุ้นหนักๆ เธอจะไม่มีวันเข้าถึงใจเขาได้แน่นอน
หากแต่กับตาลุงคนนี้ล่ะ ตอนนี้เขาก็ยังไม่เปิดเผยความในใจกับเธอ ถึงเขาจะชวนเธอไปทานอาหารค่ำที่บ้านเขาอยู่บ่อยครั้ง และที่ผ่านมาเธอก็ปฏิเสธ แต่เวลาคุยกัน เขาก็มักจะชวนคุยเรื่องเธอหรือคุยเรื่องงานที่เขาทำเท่านั้น เรื่องส่วนตัวส่วนอื่น เขาแทบไม่เปิดเผย
แม้แต่น้องชายต่างแม่ที่อยู่ลอนดอน เขาก็ไม่เคยพามาพบหน้า เขาแทบจะลากตัวเขามาอยู่ในโลกของเธอเพียงลำพัง ไม่เคยดึงเธอไปในชีวิตเขาหรือดึงญาติเขาเข้ามาในชีวิตเธอ
ถ้าไม่มีเรื่องปกปิด...แล้วทำไมเขาไม่พูดอะไร
เรื่องแม่ม่ายสาวคนรักเก่า เธอคิดว่าตัดทิ้งไปได้แล้ว เพราะถ้ารักเธอจริง เขาคงจะตัดเรื่องนี้ไปได้ แต่ถ้าไม่ เธอก็แค่ถอยออกมา มันไม่ยากเท่าไรนัก เพราะเธอมีต้นแบบในใจตนเองแล้ว
“นี่แจ็คที่รัก มานอนดีกว่า คิดไปก็ใช่ว่าจะคิดตกเสียที่ไหน นิสัยคิดมากเหมือนพ่อไม่มีผิด” พายบ่นอย่างไม่จริงจังนัก แล้วก็ทำให้ลูกสาวหัวเราะได้
“เรียกคุณพ่อมานอนด้วยกันดีกว่าไหมคะ” แจ็คลีนถามแม่ขึ้นในความมืด
“อืม งั้นเราไปนอนกับพ่อเขาดีกว่า” พายยิ้มกับลูกสาว ก่อนจะชวนกันลุกไปที่ห้องเธอกับสามี และเมื่อเปิดประตูออก ก็เห็นสามีกำลังนอนกอดหมอนข้างอยู่ตามลำพัง ก่อนกระซิบกับลูกสาวอย่างเอ็นดูสามี “ดูสิ พ่อของลูกน่าสงสารแค่ไหน พอไม่ได้กอดแม่ ก็ต้องกอดหมอนนอนคนเดียว”
แจ็คลีนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยับขึ้นเตียงพ่อ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพ่อรวบไปกอดแน่น “คุณแม่คะ ช่วยด้วย”
“แจ็คเหรอ ลูก” กาเบรียลปล่อยลูกสาวแทบจะทันที ตกใจที่เป็นลูกสาวแทนที่จะเป็นภรรยาตัวเอง “พ่อขอโทษลูก นึกว่าแม่แอบคลานมาขึ้นเตียงน่ะ”
“ใช่แล้วล่ะ แต่ว่ามีลูกมาด้วยน่ะ” พายขยับขึ้นเตียงขนาดสิบฟุตของตนเองและสามี เตียงก็สั่งต่อพิเศษ ที่นอนก็สั่งทำพิเศษ เพราะบางคืนเจ้าลูกสาวลูกชายก็ขอมานอนข้างๆ อย่างอ้อนๆ บ้าง
“เฮ้อ! แล้วทำไมเธอไม่ขึ้นมาก่อนล่ะ ก็รู้อยู่นี่ว่าฉันจะรวบเธอมากอดก่อนอยู่แล้ว” กาเบรียลพูดด้วยน้ำเสียงหมดอารมณ์ และรู้ว่าภรรยาแกล้งปล่อยให้ลูกสาวขึ้นเตียงก่อน
พายหัวเราะสนุกสนาน ก่อนจะนอนอีกข้างของลูกสาว “ก็รู้นะ แต่อยากแกล้งนี่”
“ตลอดเลย เธอ” กาเบรียลจัดที่จัดทางให้ลูกสาวได้นอนสบาย “ใส่หมวกนอนอยู่อีกเหรอเนี่ย โตแล้วนะ ลูก”
“หนูไม่สนค่ะ หนูจะเป็นลูกเล็กๆ ของคุณพ่อ ของคุณแม่ไปตลอดเลยเชียว” แจ็คลีนไม่ยอมถอดหมวกที่ชอบสวมนอน
“ตายล่ะ แล้วนี่ถ้ามีหนุ่มมานอนข้างๆ จะคิดยังไง คิดว่านอนกับยายแก่เหรอ” พายพูดหยอกลูกอย่างไม่จริงจังนัก
“ช่างค่ะ ถ้าจะได้มานอนข้างๆ หนู ก็ต้องรักหนูให้ได้อย่างที่พ่อรักแม่สิคะ” แจ็คลีนหันหน้าไปทางแม่ แล้วกอดแม่เอาไว้ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนที่อบอุ่นของแม่
กาเบรียลเอาผ้าห่มนวมมาห่มให้ลูกสาว เพราะในห้องนี้เปิดแอร์เย็น เพราะเขาเองก็ชินกับอากาศที่ยุโรปมากกว่า จากนั้นก็เอาผ้าห่มอีกผืนมาห่มตัวเอง ก่อนจะยื่นมือไปโอบสองแม่ลูกเอาไว้
เขาเป็นผู้ชาย ต่อให้รักลูกแค่ไหน ก็ต้องรู้ว่าใกล้ชิดได้แค่ไหน ถึงเขาเป็นพ่อของลูกสาว แต่มันก็มีเพียงเส้นบางๆ คั่นระหว่างความเป็นผู้ชายกับความเป็นพ่อเท่านั้น เขาทำทุกอย่างให้อยู่ขอบเขต และประนีประนอมกันในครอบครัว ไม่ให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เขาเป็นพ่อที่ต้องรู้จักป้องกันไม่ให้สิ่งไม่ดีเกิดขึ้นภายในครอบครัว
เมื่อได้ความอบอุ่นและสบายใจ ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับแจ็คลีนที่จะหลับสนิทอยู่ระหว่างพ่อแม่ แม่พูดถูก เรื่องพวกนี้ต้องค่อยๆ คิด ไม่ใช่เรื่องที่จะได้คำตอบในวันนี้พรุ่งนี้เสียเมื่อไร
ในที่สุดก็หลับได้สักที...
****************************************
เสียงรถยนต์ดังขึ้นระหว่างที่เด็กชายสองคนกำลังวิ่งเล่นภายในบริเวณทรงทันสมัย ก็ต้องหยุดชะงักมองรถยนต์ที่เลี้ยวเข้ามา ก่อนจะขยับไปเล่นให้ไกลจากถนนกว่าเดิม
ทรงธรรมมองเด็กชายสองคนแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะไม่น่าจะมีเด็กชายถึงสองคนมาวิ่งเล่นในบ้านหลังนี้ เขามองไปยังศาลาขนาดใหญ่ยกพื้นจนสูง ใกล้เคียงกับตัวบ้าน เห็นเอามุ้งลงจนทั่ว
“คุณหนูอยู่ที่ศาลาครับ” เฮนริคบอก ก่อนพยักหน้าให้คนรับใช้ที่พามาด้วย ให้นำกระเป๋าที่อยู่บนรถ ขึ้นไปไว้ที่ห้องพักแขก
ทรงธรรมมองเด็กชายสองคนวิ่งขึ้นไปที่ศาลา เขาก็คิดว่าน่าจะเป็นใครสักคนในบ้านเธอ จึงเดินขึ้นศาลาไป เขาถอดรองเท้าวางที่ชั้น และทักทายเธอ “สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” เด็กชายทั้งสองพูดทักทายเป็นภาษาไทยเหมือนกัน แล้วมองหน้าแขก ก่อนเด็กคนโตจะถาม “แขกของคุณหนูเหรอครับ ให้ผมไปก่อนไหม”
“ไม่ต้องหรอก ซีอาน เอล นั่งทานของว่างด้วยก็ได้ นั่งก่อนค่ะ คุณธรรม ซีอานรินน้ำหวานให้คุณธรรมหน่อยสิ” แจ็คลีนพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส ก่อนจะอธิบาย “ลูกของเฮนริคค่ะ พูดภาษาไทยได้แค่ ‘สวัสดีครับ’ เท่านั้นค่ะ คนโตชื่อซีอาน คนเล็กชื่อ เอล”
ซีอานรินน้ำแล้วประคองแก้วส่งให้ทรงธรรม จนชายหนุ่มต้องพูดด้วย “ขอบใจ”
เด็กชายทั้งสองคนทานของว่างจนอิ่มแล้วก็ขอตัวไปวิ่งเล่นต่อ ทำให้แจ็คลีนยิ้มแล้วหันมาคุยกับเขา “สองคนนี่ก็เหมือนน้องชายฉันล่ะค่ะ แต่อีฟไม่ค่อยยอมให้เข้ามาวุ่นวายที่บ้านใหญ่เท่าไร เธอขี้เกรงใจน่ะค่ะ อีฟค่อนข้างเจ้าระเบียบค่ะ แต่ก็เป็นแม่ที่ใจดีพอสมควร เพราะอนุญาตให้เข้ามาเล่นได้เฉพาะวันหยุดเท่านั้น”
“เฮนริคพ่อบ้านของคุณน่ะเหรอครับ เขาทำงานกับพ่อคุณมานานแล้วเหรอ” ทรงธรรมถามเธอและยังมองเธออ่านหนังสือเล่มเล็กๆ นั้นอย่าไม่จริงจังนัก
“อืม คุณพ่อบอกว่าตั้งแต่คุณพ่ออายุสิบห้า เฮนริคอายุมากกว่าคุณพ่อห้าปีค่ะ แต่แต่งงานหลังคุณพ่อสิบปีได้ค่ะ ซีอานอายุสิบสี่ ส่วนเอลอายุเก้าขวบเอง เอวาเจลีน คืออีฟค่ะ อายุต่างจากเฮนริคยี่สิบปีได้ค่ะ แต่เป็นคุณแม่และภรรยาที่เข้มงวด” แจ็คลีนเล่า ก่อนยิ้มนิดๆ “คุณไม่อยากรู้เรื่องนี้หรอกใช่ไหมคะ ขอโทษค่ะ ฉันขี้บ่นอีกแล้ว”
“เปล่าครับ ฟังเพลินดี เขาไม่คิดไปทำอย่างอื่นเลยเหรอครับ” ทรงธรรมพอเดาได้ว่ารายได้นั้นคงงามแน่นอน
“ไม่ทราบสิคะ เฮนริคไม่เคยบ่นขอลาออกค่ะ เขาไม่ได้เป็นพ่อบ้านเฉยๆ แต่เป็นบอดี้การ์ดให้คุณพ่อด้วย นี่ก็มีสวัสดิการเยอะนะคะ คุณพ่อใส่ชื่อเฮนริคในพินัยกรรมด้วยค่ะ แต่ก็สมควร เพราะเราเห็นว่าเฮนริคเป็นสมาชิกครอบครัวของเรา ส่วนฉันก็เบน พี่มิคก็ปิแอร์ คุณแม่บอกว่าดีแล้ว” แจ็คลีนเล่าไปตามเรื่อง
“ค่าใช้จ่ายสูงมากใช่ไหมครับ” ทรงธรรมถามอย่างเกรงใจนิดๆ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะตอบ
“บางทีเฮนริคอาจจะมีเงินเก็บสะสมมากกว่าที่คุณคิดไว้มาก ปีที่แล้วคุณพ่อจ่ายเงินค่าจ้างเฮนริคสูงถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นยูโรค่ะ คุณเห็นบ้านหลังเล็กๆ ติดถนนแต่อยู่ในบริเวณบ้านฉันไหมคะ บ้านหลังนั้นคุณพ่อสร้างให้เฮนริคกับอีฟเป็นของขวัญแต่งงาน
คุณพ่อบอกว่าเป็นโชคดีของเฮนริค ที่พบผู้หญิงที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนเขา อีฟไม่เคยทะเลาะกับเฮนริคเรื่องนี้ค่ะ ถึงจะไม่ใช่บ้านของตัวเอง แต่ก็เป็นบ้านหลังที่คุณพ่อเก็บไว้ให้ สำหรับอยู่ขณะอยู่กับคุณพ่อ แต่คุณพ่อก็ซื้อที่ดินให้เฮนริคอีกสามไร่ในปารีสนะคะ คุณพ่อท่านก็รักคนสนิทในแบบของท่าน” แจ็คลีนเล่าอย่างมีความสุข และเมื่อมองลูกทั้งสองของเฮนริคก็โบกมือให้ เมื่อเด็กๆ หันหน้ามามอง
ทรงธรรมหันไปมอง ดูไม่ออกเลยว่าเงินเดือนพ่อบ้านจะมากแบบนั้น “พ่อคุณใจดีมากเลยนะครับ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณปู่บอกไว้ ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญ จ่ายหนักสำหรับบอดี้การ์ดคนเดียวที่คุ้มค่า ดีกว่าจ่ายน้อยได้บอดี้การ์ดมาเป็นฝูงแต่ไม่มีความจงรักภักดี” แจ็คลีนพูดแบบเดียวกับปู่ย่า
“เป็นค่าใช้จ่ายที่สูงมากเลยนะครับ” ทรงธรรมยังคิดแบบนั้น
“คุณไม่ได้ใช้เงินซื้อความจงรักภักดี แต่คุณใช้เงินเพื่อแสดงน้ำใจ เพราะนอกจากเรื่องเงินแล้ว คุณพ่อยังดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างของเฮนริคกับอีฟ คุณแม่บอกว่าน้ำใจซื้อได้ด้วยน้ำใจเท่านั้นแหละ บางทีคุณพ่อก็บ่นว่าเฮนริคจงรักภักดีกับคุณแม่มากกว่าซะอีก แล้วท่านก็หัวเราะ” แจ็คลีนอธิบายเพราะรู้ว่าพ่อพูดอย่างไม่จริงจังนัก
สักพักเด็กชายสองคนก็วิ่งกลับมาอีก แล้วดื่มน้ำหวานจนเกือบหมด เพราะสนุกกันพอสมควร
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำหวานมาอีกนะครับ” ซีอานพูด ก่อนหันไปสั่งน้องชาย “เอล น้องต้องอยู่กับคุณหนูนะ จนกว่าพี่จะมา”
“ฮะ” เอลตอบรับและพยักหน้า ก่อนจะย้ายไปนั่งตักคุณหนูตามที่พี่ชายสั่ง
“เอาล่ะ นั่งเรียบร้อยแล้ว ไปเถอะจ๊ะ ซีอาน” แจ็คลีนยิ้มให้ซีอาน ก่อนจะลูบผมและกอดเอลเอาไว้หลวมๆ “อย่าดื้อกับฉันนะ เอล อย่าทำให้พ่อแม่เป็นห่วง”
“ทำไมฮะ คุณหนู” เอลกำลังดิ้นนิดๆ แม้จะดูเป็นเด็กเรียบร้อย แต่ก็เรียบร้อยได้ไม่นานนัก เพราะเป็นเด็กผู้ชาย
“อยู่นิ่งๆ ก่อน รอพี่ชายมาค่อยไปวิ่งเล่น อ่านการ์ตูนนี่ก่อนแล้วกัน” แจ็คลีนหยิบหนังสือการ์ตูนเด็กผู้ชายให้เอล ซึ่งก็ได้ผล เพราะเด็กชายยอมอยู่นิ่งๆ เพื่ออ่านการ์ตูนที่ชอบ เมื่อเธอเงยหน้า มองเขานั่งเอนหลังมองก็ยิ้มให้ “เด็กผู้ชายก็อย่างนี้แหละค่ะ จับนั่งนิ่งๆ เฉยๆ ไม่ได้ ต้องหาอะไรมาล่อ พอดีอีฟอยู่ในครัว ช่วยเชฟเตรียมเค้กสำหรับงานแต่งงานพรุ่งนี้ เฮนริคก็คอยดูความเรียบร้อยของวันพรุ่งนี้ นี่ทั้งครอบครัวก็เพิ่งกลับมาจากไปเที่ยวทะเลนะคะ คุณพ่อสั่งเฮนริคพาครอบครัวไปเที่ยวภูเก็ตค่ะ”
ทรงธรรมมองเธอหัวเราะอย่างเอ็นดูเด็กๆ ก่อนจะพูดอย่างเข้าใจ “ต้องสั่งถึงจะไปเที่ยวเหรอครับ”
“ค่ะ เฮนริคค่อนข้างละเอียดในเรื่องการทำงานค่ะ เหมือนซีอานจะได้ข้อนั้นมาจากพ่อเลย เห็นบอกอีฟว่าโตขึ้นจะเป็นพ่อบ้านที่นี่ต่อจากพ่อ อีฟกับเฮนริคหัวเราะกันใหญ่ แต่เอลอยากเป็นเชฟ คงเพราะเห็นอีฟทำกับข้าวบ่อยๆ รายนี้ชอบการ์ตูนแล้วก็ชอบกิน” แจ็คลีนเล่าราวกับเป็นเรื่องของเธอเอง
“มาแล้วครับ เหยือกใหญ่ๆ” ซีอานวางเหยือกลงที่โต๊ะตั้งพื้น เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งบนพื้น
“ซีอานมาแล้ว ไปเล่นกันเถอะ” เอลวางการ์ตูนลง แล้วลุกขึ้น จากนั้นก็ชวนพี่ชายไปเล่นต่อ
ซีอานกุมมือน้องชายแล้วพาไปวิ่งเล่น ขณะที่แจ็คลีนก็หันมามองเขา ก่อนบอก “ขยับมานั่งใกล้ๆ ก็ได้ค่ะ พี่ไม่อยู่สักคน ไปบ้านโน้นหมด ปิแอร์กับเบเนดิกซ์ก็ไปด้วยค่ะ”
ทรงธรรมขยับไปนั่งใกล้ๆ เธออีกนิด มองเธอให้ชัดเจน
“ขอบ่นอีกหน่อยได้ไหมคะ” แจ็คลีนถามขึ้น หลังจากพูดมามากพอดู
“คุณไม่ได้บ่นสักหน่อย คุณเล่าเรื่องที่คุณมีความสุขให้ผมฟังต่างหาก” ทรงธรรมแก้คำพูดของเธอให้ถูก แม้ว่าถ้าเป็นคนอื่นพูด เขาอาจบอกว่ากำลังบ่นก็ได้
“ไม่รู้ล่ะ ขอบ่น” เธอพูดอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะพูดตรงๆ “ฉันไม่แน่ใจว่าคุณรู้สึกกับฉันจริงๆ อย่างที่คุณคิดหรือเปล่านะ ฉันรู้สึกว่าถึงคุณจะใส่ใจฉัน แต่คุณก็ปิดกั้นบางอย่าง บางเรื่องที่ไม่อยากให้ฉันเข้าไปยุ่งด้วย เดี๋ยวฟังฉันพูดให้จบก่อน ทั้งหมดมันทำให้ฉันรู้สึกว่า คุณคิดจะคบกับฉันไปอย่างนี้เรื่อยๆ เป็นเพื่อนหรือก็ไม่ใช่ จะคบหาอย่างคนรักก็ไม่ใช่ มันไม่มีอนาคตเลยสำหรับฉัน”
ทรงธรรมนิ่งอึ้ง เมื่อเธอพูดความรู้สึกออกมา เขาพยายามทบทวนว่าทำอะไรหรือไม่ทำอะไร ให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่เคยคิดจะมีอนาคตร่วมกับเธอ
“ผมทำอะไรให้คุณคิดแบบนั้น ผมอยากมีอนาคตร่วมกับคุณ ต่อให้คุณไม่มีเงินทอง ไม่มีอะไรก็ตาม แต่ผมยังกลัวอยู่ว่า คุณจะไม่อยากมีอนาคตร่วมกับผม เพราะผมคงให้ฐานะอย่างที่คุณมีไม่ได้ ผมมีแต่ความรู้สึกดีๆ เอ่อ ความรักน่ะครับ” ทรงธรรมพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ให้รู้ว่าเขาจริงจัง
“คุณไม่เคยพูดถึงครอบครัวคุณเลย แม้แต่น้องชายคุณที่อยู่ที่ลอนดอน ฉันก็ไม่เคยพบ ฉันจะไว้ใจ แล้วไปบ้านคุณได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่เคยเล่าอะไร แต่พยายามชวนฉันไปในโลกที่ฉันไม่คุ้นเคย บ้านคุณ ฉันไม่รู้จักใครเลย ครอบครัวคุณเป็นยังไงก็ไม่รู้ นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่เคยตอบรับคุณเลย แม้คุณจะถามฉันเป็นร้อยครั้งก็ตาม” แจ็คลีนระมัดระวังตัวในระดับหนึ่ง
ทรงธรรมต้องยอมรับเหตุผลของเธอ เขาไม่เคยทำอย่างนั้นจริงๆ ไม่เคยพูดถึงสมาชิกในครอบครัว นอกจากแค่ผิวเผิน เธอฟังเขาอธิบายน้อยมากด้วย เพราะเขาไม่ค่อยพูดถึง
เขายกมือขึ้นแตะริมฝีปาก ก่อนตัดสินใจเล่าความจริงให้ฟัง “คุณจำได้ไหมว่า ผมเคยสงสัยในความสัมพันธ์ของพ่อแม่คุณ พูดในเชิงว่าไม่น่าเชื่อว่าพ่อแม่คุณจะรักกันมากอย่างนั้น”
แจ็คลีนเพียงพยักหน้าและฟังต่อเท่านั้น...
“ผมเกิดมาโดยเรียกปู่กับย่าว่าพ่อแม่ ทั้งที่รู้ว่าท่านทั้งสองคนเป็นปู่ย่าผม แต่เพราะตั้งแต่จำความได้ ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่นอกจากในรูป ตอนผมอายุสิบห้า ผมเห็นหน้าพ่อเป็นครั้งแรก และเป็นวันแรกที่ผมรู้ว่า ผมเป็นลูกที่พ่อไม่ต้องการ ทั้งหมดพ่อโทษแม่ผม
แม่ผมเป็นผู้หญิงที่มีเชื้อเจ้านิดหน่อย ลูกสาวตระกูลที่ดี คนที่ปู่อยากให้แต่งงานกับพ่อ ปู่เรียกพ่อกลับมาจากอังกฤษ เพื่อให้มาแต่งงานกับแม่ผม แต่พ่อมีคนรักอยู่แล้ว เธอเป็นชาวต่างชาติ ปู่ผมเป็นคนหัวเก่า ไม่อยากได้สะใภ้ชาวต่างชาติ พวกเขาทะเลาะกันรุนแรง
ผู้หญิงคนนั้นชื่อโซเฟีย ทันทีที่ปู่ไล่อย่างรุนแรง เธอเอารถพ่อออกแล้วขับตรงลงมากรุงเทพ พ่อขับตามมา ระหว่างทางเธอขับรถเสียหลัก พุ่งชนออกข้างทางตกเขาเสียชีวิต พ่อเสียใจมาก แต่ปู่ปิดข่าวไม่ให้แม่ผมรู้ ครอบครัวทางแม่ก็ไม่รู้เรื่อง
ทันทีที่พ่อพอจะมีสติกลับคืนมาบ้าง พ่อก็เกลียดทุกคน เกลียดชังแม่ผม ไม่มีใครรู้ว่าเขาตั้งใจแก้แค้น เมื่อถึงกำหนดแต่งงาน พ่อเข้าพิธี แล้วพอส่งเข้าหอ พ่อจงใจสร้างเรือนหอขึ้นที่กลางไร่ ค่อนไปใกล้ถึงชายป่า แล้วพ่อก็ตบตีและข่มขืนแม่ผมจนตัวเขาหมดแรง ทำแบบนี้ทุกคืน ไม่ว่าแม่จะกรีดร้องแค่ไหน ก็คงไม่มีใครได้ยินหรอก” เขาถอนหายใจเมื่อเล่าเรื่องนี้ทุกครั้ง
แจ็คลีนขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ เขา ยกมือขึ้นลูบแก้มเขา แล้วถอนหายใจไปพร้อมๆ กัน
“ผมก็อยากจะเล่านะ แต่มันเป็นเรื่องน่าอับอายมากกว่า” ทรงธรรมจับมือเธอเอาไว้ และถอนหายใจ “พ่อทำแบบนั้นอยู่หลายเดือน จนรู้แน่ว่าแม่ท้อง ก็ลงจากเรือนหอ แล้วไปบ้านใหญ่ บอกปู่ย่าว่าแม่ท้องแล้ว ก็เก็บเสื้อผ้าออกไปจากปางไม้เลย ปู่ย่าไปเห็นสภาพแม่ ต้องรีบพาส่งโรงพยาบาล แล้วก็คอยดูแลแม่จนคลอด แต่ร่างกายแล้วก็จิตใจแม่ผมอ่อนแอมาก เธอเลยเสียชีวิตหลังจากผมคลอดไม่นาน”
“เรื่องของคุณน่าสงสารมากกว่าค่ะ ไม่ใช่เรื่องน่าอับอายอะไรเลย” แจ็คลีนขยับเข้าไปโอบกอดเขา เสียใจเสียยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก
ทรงธรรมกอดตอบก่อนจะปลอบเธอ “เห็นไหม ทำไมผมไม่อยากเล่าให้คุณฟัง ไม่ใช่เรื่องน่าฟังเลย”
“แล้วไงต่อคะ” แจ็คลีนขยับไปนั่งตามเดิม แล้วรับฟังเขา
“ตอนวัยรุ่นผมทั้งโกรธทั้งโมโห แต่ปู่ผมเอาพระเข้าข่ม พาผมไปนั่งสมาธิ แต่ย่าผมโกรธพ่อมาก จริงๆ ปู่ผมก็โกรธ ก็เลยตัดพ่อออกจากกองมรดก แต่ก็ยังจ่ายเงินเดือนให้ แต่สมบัติทั้งหมด มาแบ่งครึ่ง แล้วก็ยกปางไม้ให้ผม กับเงินลงทุน แล้วส่งผมไปเรียนเมืองนอกแทน กลับมาอีกทีก็ส่งกำพลน้องผมมาให้ย่าเลี้ยง” ทรงธรรมเล่าความไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเย็น
“พอเถอะค่ะ” แจ็คลีนหยุดเขา ก่อนจะมองเขาดูโล่งใจมากกว่าเดิม “บอกฉันอีกทีว่าคุณรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่”
“ผมรักคุณ อยากใช้ชีวิตอยู่กับคุณในอนาคตแน่นอน ผมอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับคุณ แต่ชีวิตที่เหลืออยู่ของผมอาจมีแต่เรื่องไม่แน่นอน แต่สิ่งหนึ่งที่จะมั่นคงแน่นอน นั่นก็คือความรักที่ผมมีให้กับคุณนะ” ทรงธรรมพูดแล้วกุมมือเธอเอาไว้ ขอคำตอบ
“ไม่เป็นไรเหรอคะ ถ้าฉันยังไม่รักคุณ” แจ็คลีนถาม เพราะเธอยังไม่รู้สึกว่ารักเขาจริงๆ
“คุณคิดว่าในอนาคตคุณจะรักผมได้ไหม” ทรงธรมถามกลับ
“ไม่รู้สิคะ แต่ที่ฉันแน่ใจ ถ้าฉันอยากอยู่กับใครในอนาคต นั่นคงจะเป็นคุณ คุณว่ามันมากพอไหม” แจ็คลีนให้คำตอบที่แน่ชัดกับเขาไม่ได้ เพราะเธอยังไม่แน่ใจเท่าไรนัก กับอายุเพียงยี่สิบสาม
พี่ชายเธออายุยี่สิบหกตอนแต่งงาน แต่นั่นเขาเพาะบ่มความรักมายาวนานกว่าใครหลายคนเสียอีก เธอจึงยังไม่ค่อยแน่ใจนัก สิ่งที่เธอแน่ใจก็คือ ถ้าอยู่กับเขา เธอคงรู้สึกดีกว่าอยู่คนเดียว หรืออยู่กับผู้ชายคนอื่นที่เธอคิดว่ารักแน่นอน
ทรงธรรมนิ่งคิดก่อนถอนหายใจ “คุณอายุยังน้อย ผมกลัวว่าถ้าวันหนึ่งคุณเจอใครคนอื่นที่คุณรัก คุณจะไม่อยากอยู่กับผมอีกแล้วนี่สิ”
“ที่ฉันพูดว่าอยู่กับคุณ นั่นหมายถึงแต่งงานและใช้ชีวิตร่วมกับคุณต่างหาก กว่าจะถึงจุดนั้น ฉันคิดว่าคุณคงทำให้ฉันรักคุณได้ไม่ยากหรอก จริงไหม” แจ็คลีนถามเขาแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและจริงใจ
“ผู้ชายส่วนมากไม่ชอบรอ แล้วคุณล่ะ รอจนฉันค้นพบว่าจริงๆ แล้วฉันรักคุณได้ไหม ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจนักหรอก เพราะฉันก็ไม่เคยรักใครจริงๆ สักที รอได้ไหมคะ ฉันบอกไม่ได้ว่านานแค่ไหน หรือบอกไม่ได้ว่าฉันจะรักคุณหรือเปล่า ฉันให้ความมั่นใจกับคุณไม่ได้เลย ฉันรู้ว่าเห็นแก่ตัว แต่มันคือความจริง” แจ็คลีนพูดตามตรง เมื่อเธอไม่แน่ใจตัวเองนัก
ทรงธรรมถอนหายใจ ตอนนี้ไม่เหลืออุปสรรคใด นอกจากต้องปล่อยให้เธอค้นหาความจริงในใจเธอ ซึ่งไม่มีความแน่นอนเหลืออยู่
“ต่อให้ผมได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่มีความพยายามสูง แต่ผมคงไม่มีทางอื่นแล้วล่ะ ผมรักคุณ เพราะงั้นผลจะเป็นยังไงก็ได้แต่ปล่อยให้ชะตากรรมชักนำแล้วล่ะ ผมจะรอ” ทรงธรรมตัดสินใจแน่วแน่ที่จะรอ
“ดีค่ะ เพราะยังมีอีกหลายเรื่องที่ฉันต้องเข้าไปสัมผัสเกี่ยวกับคุณ ก่อนจะรู้ใจตัวเองนะคะ” แจ็คลีนพูดด้วยท่าทีผ่อนคลาย
เธอให้ความสนิทสนมกับเขามากกว่าเดิม ด้วยการหอมแก้มเขาทั้งสองข้าง หากเขากลับรวบเธอมากอดเอาไว้แน่น และเธอก็ได้แต่ยิ้มให้ ก่อนจะต้องตกใจเพราะดวงตาสองคู่กำลังจ้องมองอยู่ เขาจึงได้แต่ปล่อยเธอ
“ซีอานบอกให้คนมาเก็บของว่างขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นข้างบนแล้วล่ะ” แจ็คลีนจัดท่าทางตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วชวนเขาเข้าบ้าน ก่อนจะไปเธอยังห้ามพ่อบ้านรุ่นเยาว์เอาไว้ “ให้ผู้ใหญ่มาเก็บนะ เดี๋ยวเครื่องแก้วจะตกแตก”
“ครับๆ” ซีอานได้แต่รับคำ ก่อนจะรีบจูงมือน้องชายพาลงไปด้านล่าง ส่วนนแจ็คลีนส่งมือให้เขาแล้วจูงมือกันเข้าบ้าน
อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็คงต้องปล่อยให้ชะตากรรมกำหนด เขาได้แต่ปล่อยให้เธอค้นหาหัวใจตัวเองให้เจอ แล้วหวังว่าในนั้นจะมีเขาอยู่ในฐานะคนรัก...
****************************************
สวัสดีค่ะ
มัวเตรียมตัวเรื่องตรุษจีน กับงานบ้านอีกหลายอย่างค่ะ
เพิ่งประกอบบ้านใหม่ เอ๊ย ทำห้องเก็บของใหม่
และหนีหลับช่วงตรุษจีน
เพราะวันจ่ายกับวันไหว้ทำให้ไม่ค่อยได้นอนกันเลยทีเดียว อิอิ
ยังไงก็มีความสุขถ้วนหน้านะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายมาตลอดนะคะ
sirinda
คุณ ร้อยวจี --- อิอิ รักและพายจงเจริญ
คุณ XaWarZd --- 555+ จะหายไปนานก็คงกลัวแจ็คจะหายไปด้วยค่า
คุณ konhin --- หุหุ ก็พยายามกางร่มให้เจ้าสาวค่ะ
คุณ anOO --- โฮะๆๆ คงไม่กล้าหายแล้วล่ะค่ะ
คุณ ตุ๊งแช่ --- 555+ ลุ้นๆๆๆ
คุณ jink --- >,< ม่ายเมาน้อยค่ะ
คุณ kaeka --- รักต้องลุ้นค่ะ อิอิ
คุณ konhin --- 555+ คิดว่าแจ็คคงไม่ทำหรอกค่า
คุณ หนอนฮับ --- เราจะโต เราจะโต หุหุ
dek-d
คุณ โกโก้รสกล้วย --- คนเชียงใหม่เหมือนกันเลยค่ะ แล้วก็มีเพื่อนอยู่ที่พิษณุโลกด้วยค่ะ คิดอยากไปเที่ยวเหมือนกันค่ะ อิอิ
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- ชีหงุดหงิดได้เรื่อยๆ ค่า 555+
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ม.ค. 2555, 23:53:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ม.ค. 2555, 23:53:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 1853
| << ML017 | ML019 >> |
konhin 24 ม.ค. 2555, 00:21:47 น.
กรี๊ดๆๆๆ มาแล้วๆๆ อ่านไปยิ้มไป แจ็คยังไม่รู้ว่ารักเป็นยังไงนี่เอง
กรี๊ดๆๆๆ มาแล้วๆๆ อ่านไปยิ้มไป แจ็คยังไม่รู้ว่ารักเป็นยังไงนี่เอง
XaWarZd 24 ม.ค. 2555, 03:03:20 น.
แจ็ครักอองรีเหรอ ไม่มั้ง แค่ความรู้สึกแปลกๆ เพราะไม่เคย
แจ็ครักอองรีเหรอ ไม่มั้ง แค่ความรู้สึกแปลกๆ เพราะไม่เคย
ร้อยวจี 24 ม.ค. 2555, 03:55:54 น.
รอทั้งอาทิตย์ก็ไม่มาแบบนี้ต้องชดเชยค่ะ พรุ่งนี้มาต่ออีกนะคะ กำลังสนุกเชียว ลุ้นให้กับคู่รักคู่ใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นค่ะ พายจงเจริญ
รอทั้งอาทิตย์ก็ไม่มาแบบนี้ต้องชดเชยค่ะ พรุ่งนี้มาต่ออีกนะคะ กำลังสนุกเชียว ลุ้นให้กับคู่รักคู่ใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นค่ะ พายจงเจริญ
ตุ๊งแช่ 24 ม.ค. 2555, 10:36:04 น.
พายนี่ เหมือนขิงเลย ยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด หนูแจ็คโตขึ้นอีกนิด
พายนี่ เหมือนขิงเลย ยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด หนูแจ็คโตขึ้นอีกนิด
anOO 24 ม.ค. 2555, 15:29:21 น.
เข้าใจกันดีแล้วนะ คราวนี้ก็มารอดูอนาคตของทั้งคู่กัน
เข้าใจกันดีแล้วนะ คราวนี้ก็มารอดูอนาคตของทั้งคู่กัน