บ่วงใจ
เมื่อ"ก้องภพ" หนุ่มหล่อไฮโซเพลย์บอยดีกรีปริญญาโทจากนอกถูกบังคับแต่งงาน เขาจึงขอความช่วยเหลือจากผู้ที่เขาไข่ทิ้งไว้
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: S2บ่วงที่1
บ่วงที่ 1
ภายในห้องชุดสุดหรูใจกลางเกาะแมนฮัตตัน หญิงสาวที่กำลังสวมชุดสีดำไว้ทุกข์ให้แก่ผู้เป็นมารดาซึ่งถูกโรคร้ายมาพรากเธอไปจากโลกอันแสนวุ่นวายใบนี้หลังตรวจพบว่าเป็นมะเร็งในสมองได้เพียงเดือนเศษ ขณะที่ในมือเรียวบางถือโทรศัพท์รุ่นล่าสุด ใบหน้าหวานรูปไข่ กำลังขมวดคิ้วแสดงให้เห็นถึงความตึงเครียดขณะสนทนากับบิดา
“อะไรนะคะ คุณพ่อจะแต่งงานใหม่ ทั้งๆที่คุณแม่เพิ่งจะเสียได้ไม่ทันข้ามปี เข็มยังใส่ชุดไว้ทุกข์ให้แก่คุณแม่อยู่เลย ” เธอไม่เข้าใจเลย คุณพ่อของเธอนี่หรือจะแต่งงานใหม่ ในสมองของเธอรวนไปหมด ประโยคคำถามเกิดขึ้นมากมายจนไม่รู้ว่าจะเริ่มถามคำถามไหนก่อนดี เมื่อมีสติเธอพยายามเริ่มต้นตั้งคำถาม
“คุณพ่อจะแต่งงานกับใครคะ” น้ำเสียงที่กัดฟันถามออกมาอย่างยากเย็น
“คุณวิลาสินี” ผู้ที่กำลังจะแต่งงานใหม่ทั้งๆที่ภรรยาเก่าเพิ่งเสียตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเกรงใจบุตรสาวยิ่ง
“อ๋อ ที่แท้ก็ยัยคุณจิตวิปลาส คิดว่าสามีคนอื่นยังเป็นคนโสด เฮอะ นี่หรือผู้หญิงที่เพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติที่คุณย่าหมายปองไว้ให้คุณพ่อ อายุจนป่านนี้แล้วทำไมไม่แต่งงานแต่งการไปสักทีหรือเธอยังรอคุณพ่อ รอแย่งคุณพ่อไปจากคุณแม่ ไปจากเข็ม นี่รอไม่ไหวขนาดนั้นเลยหรือคะทั้งๆที่ภรรยาเขาเพิ่งเสีย จ้องรอจะจับคุณพ่อนะซิ ผู้หญิงอะไรไร้ยางอาย อายุก็ไม่ใช่จะน้อยๆทั้งคุณพ่อทั้งยัยป้านั่น” ให้ตายซิเธอไม่เคยโมโหอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตเมื่อคุณพ่อสุดที่รักของเธอกำลังจะแต่งงานใหม่ทั้งๆที่มารดาของเธอเพิ่งจะเสียไปได้แค่เพียงไม่นาน แค่นั้นยังไม่พอข่าวร้ายที่ยิ่งกว่านั้นคือผู้หญิงที่จะมาแต่งงานกับบิดาเธอนั้นเป็นคนที่คุณย่าของเธออยากให้คุณพ่อแต่งงานด้วย คุณย่าไม่ชอบมารดาเธอเพราะว่ามีฐานะปานกลางไม่ได้ร่ำรวยไม่เหมาะสมกับคุณขจรยศลูกชายเจ้าของห้างสรรพสินค้า C-Nice อย่างบิดาของเธอ
“ใจเย็นๆนะลูก” คุณขจรยศพยายามปลอบลูกสาวเพียงคนเดียว
ความคิดหนึ่งได้เข้ามาในสมองของหญิงสาวเมื่อนึกถึงบทสนทนาหนึ่งที่เคยบังเอิญได้ยินในอดีต จึงตัดสินใจลองถามบิดาไปว่า
“หรือที่คุณพ่อแต่งงานนี่คุณย่ายุคะ”
“คุณย่ากลัวว่าพ่อจะฟุ้งซ่าน ” จากคำตอบนี้เธอก็รู้ทันทีว่าคุณย่าเธอนี่แหละที่เป็นคนสนับสนุน
“คุณย่านั่นแหละค่ะที่ฟุ้งซ่าน คุณพ่ออายุไม่ใช่น้อยแล้วนะคะคุณพ่อเห็นคุณแม่ป่วยแล้วเสียน่าจะปลงบ้าง นี่อะไร หึ ทำตามคำยุของคุณย่าโดยไม่คำนึงถึง อายุ ความเหมาะสมของวัยเลย นึกถึงแต่เงิน คุณย่าคงจะดีใจที่ยุสำเร็จ” น้ำเสียงเยาะออกมาจากริมฝีปากอันอวบอิ่มที่บัดนี้กำลังถูกกัดไว้เพื่อข่มจากความปวดร้าวในอกที่ผู้เป็นย่าและพ่อได้ทำกับเธอ
“คุณย่าแค่ไม่อยากให้พ่ออยู่คนเดียวกลัวพ่อจะเศร้าเรื่องแม่ของเรา” น้ำเสียงอ่อยๆเมื่อรู้ว่าคนเป็นลูกคงจะเจ็บปวดมาก
“คุณพ่อไม่รักคุณแม่แล้วเหรอคะ” น้ำเสียงของผู้เป็นลูกสาวอ่อนลงเมื่อถามคำถามนี้
“ รักซิพ่อยังรักแม่ของหนูคนเดียวนะลูกไม่มีใครที่จะมาแทนที่แม่เข็มได้หรอก” เขาเองก็มั่นใจไม่ว่ายังไงเขาก็ยังรักลูกรักเมียเหมือนเดิมไม่มีใครมาเปลี่ยนแปลงข้อนี้ได้ แต่ในเมื่อทิพย์ลดาได้จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับแล้ว ก็รู้สึกว้าเหว่ เมื่อวิลาสินีคอยช่วยดูแลเขา ปลอบเขามันทำให้เขารู้สึกดี
“แต่คุณพ่อก็ยังจะแต่งงานใหม่กับยัยป้านั่น”ไม่เข้าใจว่าพ่อเธอยังรักแม่อยู่แต่ทำไมจะแต่งงานใหม่
“พ่อก็แค่อยากได้เพื่อนตอนบั้นปลายชีวิตเองลูก” เขาอยากให้ลูกสาวเข้าใจเขาบ้างว่าการที่เพิ่งสูญเสียภรรยาที่รักนั้นมันเศร้าและเหงาแค่ไหน แต่เขาเองก็ลืมนึกถึงจิตใจของคนเป็นลูกว่าลูกนั้นจะรู้สึกอย่างไรเมื่อแม่ผู้เป็นที่รักนั้นได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับแล้วพ่อก็จะแต่งงานใหม่ทั้งๆที่ยังไม่ทันจะข้ามปีด้วยคิดว่าลูกโตแล้วใช้ชีวิตด้วยเหตุผลก็คงจะเข้าใจ
“แล้ว ทำไมคุณพ่อไม่แต่งกับยัยป้านั่นตั้งแต่แรกในเมื่อสุดท้ายแล้วก็แต่งงานกันอยู่ดี คุณพ่อมาแต่งงานกับคุณแม่ทำไมจะได้ไม่ต้องมีเข็มมาขัดขวางความสุขในการแต่งงานครั้งใหม่” คนพูดพูดประชดด้วยความน้อยอกน้อยใจเต็มที่
“พ่อกับวิแค่ต้องการเพื่อนเท่านั้นเองลูกในการใช้ชีวิตตอนแก่ตัวไปแล้ว ถึงพ่อจะแต่งงานใหม่ ยังไงพ่อก็รักเข็มกับคุณแม่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงและไม่มีใครทำให้มันเปลี่ยนความรักนี่ไปได้นะลูก” เขาเองไม่รู้จะพูดยังไงยืนยังยังไงให้บุตรสาวเชื่อว่าถึงแม้เขาจะแต่งงานใหม่ไปเขาก็ยังคงรักลูกและอดีตภรรยาเหมือนเดิม เขาแต่งงานก็แค่ต้องการเพื่อนที่อยู่ด้วยกันในยามแก่ชราเท่านั้น
“ถ้าต้องการแค่อยู่เป็นเพื่อนในบั้นปลายชีวิตก็ไม่จำเป็นต้องแต่งงานก็ได้นี่คะ ต่อไปถ้าคุณพ่อแก่ไปเข็มก็ต้องอยู่ดูแลคุณพ่ออยู่แล้ว” เจอประโยคนี้เข้าไปเขาก็ถึงกับเงียบหาข้อโต้แย้งมาไม่ถูก
“ยังไงก็แล้วแต่ถ้าคุณพ่อรักเข็มกับคุณแม่จริงก็อย่าแต่งงานใหม่ซิไม่ว่าจะกับใครก็ตาม ถ้าแต่งหนูจะตัดขาดกับคุณพ่อ คุณย่าและทุกคนในบ้านนั้น เข็มจะเปลี่ยนนามสกุลไปใช้นามสกุลคุณแม่เข็มไม่อยากใช้นามสกุลเดียวกับมัน เข็มจะไม่รับเงินจากคุณพ่อซักแดงเดียว” พูดจบก็ชิงกดตัดสายโทรศัพท์ทิ้งให้อีกฝ่ายที่อยู่เมืองไทยอึ้งไม่คิดว่าลูกสาวจะกล้าพูดแบบนี้
เธอยังจำได้ในวัยเด็กคุณย่ามักจะพาคุณวิลาสินีพร้อมหลานสาวที่ชื่อวิวาห์เด็กสาววัยเดียวกับเธอมาที่บ้านบ่อยๆ คุณย่ามักจะใช้งานคุณแม่ในเวลานั้น เช่น ไปแกะสลัก ทำขนม หรือถักไหมพรม เพื่อที่จะเอาเวลานั้นมาให้คุณพ่อได้ใกล้ชิดกับคุณวิลาสีนี แรกๆเธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากแต่วันนั้นในช่วงที่เธอกำลังจะไปเรียนต่อที่ไฮสกูลที่อเมริกาเธอบังเอิญได้ยินบทสนทนาระหว่างคุณย่าและบิดาของเธอ
“ถ้าแกแต่งงานกับคนดีและเหมาะสมกับแกแบบหนูวิ แม่ก็คงจะรักเมียแกบ้างหรอก”‘คุณหญิงรัตนา’ ที่นั่งอยู่บนโซฟาสุดหรูพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“แต่ทิพย์ก็เป็นคนดีนะครับคุณแม่ ” คนเป็นลูกชายก็พยายามแย้งว่าภรรยาของตนนั้นก็มีดี
“หนูวิก็ดี ชาติตระกูลก็ดีกว่าแม่ทิพย์ลดาเมียแกเยอะ” หญิงสูงวัยก็ยังไม่ยอมลดละ
“โธ่ คุณแม่ครับ ผมก็ชอบวินะครับ เธอก็เป็นคนดี แต่ผมแต่งงานแล้วนะครับ” วิลาสินีดีกว่าก็จริงแต่เขายังไม่อยากให้ครอบครัวเขาแตกแยก
“แต่งแล้วก็เลิกได้ ทำไมสวรรค์ต้องให้แกเจอหนูวิช้าด้วยนะ”
“จะเลิกได้ยังไงละครับ ยัยเข็มอีกละครับ”
“เข็มน่ะแม่รับได้แต่แม่ไม่ชอบแม่มัน แม่ว่าถ้าแกเลิกกับทิพย์ลดา หนูวิก็พร้อมจะดูแลลูกแก เห็นไหมที่หนูวิเลี้ยงหลานสาวแทนพี่ชายที่เสียไปดีจะตาย”
“เอาเป็นว่ายังไงตอนนี้ผมก็ยังไม่เลิกกับทิพย์แน่ๆครับ” พูดจบก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปเลย เพื่อกันไม่ให้มารดาเขาได้แย้งอะไรขึ้นมาอีก
หวนนึกถึงอดีตครั้งนั้นทีไร เธออดรู้สึกสงสารผู้เป็นมารดาที่รักยิ่งไม่ได้ คุณแม่เธอก็ออกจะแสนดีขนาดนี้แค่ไม่รวยไม่ได้ฆ่าใครตาย หรือทำให้ใครเป็นโรคมะเร็งตายซะหน่อย ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าคุณย่าเธอต้องการชื่อเสียง เงินทองไปทำไมนักหนา ต่อให้รวยแค่ไหนก็ไม่มีวันเป็นอมตะ ไปได้หรอก ดูอย่างคุณแม่ซิ คุณพ่อรวยขนาดนั้นก็ยังยื้อชีวิตคุณแม่ไว้ได้เพียง 1 เดือนเท่านั้นเอง
พลันนึกถึงตรงนี้ก็ทำให้กระบอกตาเริ่มมีน้ำอุ่นๆเอ่อขึ้นมาทันใด ทำไมชีวิตมารดาเธอต้องมาเจอกับแม่สามีใจร้ายและโรคร้ายด้วย แม่ที่เธอรักนั้นเป็นคนดี งานบ้านงานเรือนก็เก่ง ทำอาหารก็อร่อย แกะสลักสวย นึกถึงช่วงเวลาดีๆที่ได้กลับบ้านไปในช่วงปิดเทอมตอนอยู่ไฮสกูลหรือตอนอยู่มหาลัย คุณแม่มักจะสอนเธอทำในสิ่งที่ผู้หญิงควรทำเสมอ
“เข็มคิดถึงแม่ค่ะ” สายตามองมายังรูปถ่ายครอบครัวในกรอบรูปสวยที่หัวเตียง น้ำตาหยดลงบนหน้าตัก
“คุณแม่น่าจะอยู่กับเข็มไปอีกนานๆ” ยิ่งคิดยิ่งเศร้าทำไมทั้งคุณพ่อและคุณย่าถึงทำแบบนี้ มือขาวสวยนำรูปกลับไปวางที่เดิมแล้วนั่งอยู่บนเตียงนุ่มเพียงลำพัง
เมื่อวางสายจากบุตรสาว ใบหน้าที่เครียดอยู่แล้วกลับเครียดกว่าเดิม ดวงตาฉายแววหนักอกหนักใจ หรือว่าเขาตัดสินใจผิดที่จะแต่งงานใหม่โดยไม่คำนึงถึงจิตใจลูกสาว เฮ้อ เขาจะทำอย่างไรดี
“ยัยเข็มว่ายังไงบ้าง” คุณขจรยศหันหน้ากลับมาหามารดาเมื่อได้ยินคำถามจากหญิงชราที่นั่งอยู่บนโซฟา
“เฮ้อ...โกรธครับคุณแม่ นี่ก็ขู่ว่าจะเปลี่ยนนามสกุลแล้วจะตัดขาดกับเรา ไม่รับเงินซักแดงเดียว” สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักของบุตรชายทำให้คุณหญิงรัตนาพูดขึ้นว่า
“อย่างลูกสุดที่รักของแกนะเหรอจะไม่รับเงินซักแดงเดียว จะได้ซักกี่น้ำกัน แกลองตัดขาดกับยัยเข็มจริงๆดูซิ เดี๋ยวก็กลับมาเหมือนเดิมเชื่อแม่ซิ” ใจเขาเองก็ภาวนาให้เป็นอย่างที่มารดาว่าเหมือนกัน
ครั้งแรกที่เขาได้เจอกับวิลาสินีเมื่อเข็มทิพย์มีอายุได้สัก 7-8 ขวบ เจอกันในงานสวดอภิธรรมศพพี่ชายของเธอ ซึ่งพี่ชายของเธอเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกับเขา มารดาเขาเองก็เป็นเพื่อนกับคุณแม่ของเธอ และมารดาก็ขอร้องให้เขามาช่วยสอนการบริหารงานให้กับเธอ เพราะเธอเพิ่งเรียนจบกลับมาจากเมืองนอกพร้อมกับหลานสาวลูกของพี่ชาย
แม่เขาเล่าให้ฟังว่าเด็กหญิงวิวาห์หลานสาวของเธอนั้นเป็นเด็กที่เกิดจากความไม่ได้ตั้งใจของพี่ชายเธอและแม่ของเด็กหญิง วิลาสินีสงสารหลานจึงขอเลี้ยงไว้เองและเรียนไปด้วยในต่างประเทศนั่นก็ทำให้เขาประทับใจแล้วอย่างหนึ่ง การที่เขาและเธอได้ใกล้ชิดกันตอนที่เขาช่วยสอนงานเธอนั้นเขาก็ได้พบกับความน่ารักของเธอเพิ่มขึ้น และอีกทั้งมารดาก็ไม่ชอบลูกสะใภ้อย่างทิพย์ลดาที่ไม่มีฐานะทัดเทียมกันจึงสนับสนุนวิลาสินีเต็มที่ ถึงแม้เขาเองจะชอบวิลาสินีแต่ก็ต้องเลือกทิพย์ลดาและลูกก่อน
จนกระทั่งในวันที่พบว่าภรรยาเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้าย อย่างไรก็ไม่มีหวังแล้ว ช่วงนั้นวิลาสินีก็ก้าวเข้ามาอีกครั้งมาช่วยให้กำลังใจเขา อยู่เป็นเพื่อนเขา คอยปลอบคอยดูแลสารพัด
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณดีค่ะ มันทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันกำลังจะสูญเสียพี่ชายไปด้วยโรคร้ายนี่เหมือนกัน” เมื่อทิพย์ลดาเสียเธอก็คอยปลอบและอยู่เป็นเพื่อนเขา เรื่องระหว่างเธอกับเขามันเป็นเรื่องของความเข้าใจกัน เห็นอกเห็นใจกัน ในเมื่อทั้งเขาและเธอก็ต่างไม่มีใครทั้งสองจึงตกลงที่จะอยู่เป็นเพื่อนกันในบั้นปลายชีวิต
เที่ยงของวันรุ่งขึ้นวิลาสินีกับวิวาห์หลานสาวได้มารับประทานอาหารเที่ยงที่บ้าน ‘ฉัตราอมรารัตน์’ ของคุณหญิงรัตนา
“หนูเข็มเธอว่าอย่างไรบ้างคะ” วิลาสินีถามขึ้นบนโต๊ะอาหาร
“หึ จะว่าอะไรล่ะ ก็โกรธ ไม่ยอมท่าเดียว นี่ก็ร่ำๆว่าจะตัดขาดจากพ่อบ้างละ จะเปลี่ยนนามสกุลบ้างละ” คุณหญิงเจ้าของบ้านตอบคำถามนั้นแทนบุตรชายที่หน้าเครียดเมื่อเจอคำถามนั้น
“อุ๊ย ตายจริงถ้างั้นเราค่อยเลื่อนงานแต่งงานออกไปก่อนดีกว่าไหมคะ” คนพูด พูดด้วยสีหน้าที่แสดงอาการให้รู้ว่าตกใจ
“ไม่ต้องหรอก แม่ว่ายัยเข็มก็พูดไปอย่างนั้นเอง แต่ถ้าเปลี่ยนนามสกุลจริงแม่คิดไม่ออกว่าแม่จะมีวิธีแก้เผ็ดยัยเข็มอย่างไรดี” หญิงชราพูดอย่างหมดหนทางถ้าหากหลาวสาวเพียงคนเดียวของตระกูลจะเปลี่ยนนามสกุลจริงตามที่เจ้าตัวพูดไว้
“ถ้าอย่างนั้นวิคิดออกแล้วค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าคุณแม่กับคุณยศจะเห็นด้วยหรือเปล่า” เธอยิ้มกับแผนการที่คิดขึ้น
“ไหนลองว่ามาซิครับ” ขจรยศหลังจากที่เงียบอยู่นานเมื่อได้ยินว่าที่ภรรยาพูดขึ้นเขาจึงสนใจทันที
“ดูจากท่าทางแล้วหนูเข็มจะเป็นพวกที่ไม่ยอมคนและหวงของน่าดูนะคะเลยคิดว่าหากให้คุณรับวิวาห์เป็นลูกบุญธรรมของเราสองคน แล้วให้เปลี่ยนมาใช้นามสกุลฉัตราอมรารัตน์ด้วย วิว่าอีกไม่นานหนูเข็มก็จะกลับมาทวงที่ของเธอคืนแน่นอนค่ะ” วิลาสินียิ้มอย่างมั่นใจในความคิดของตน
“แม่ว่าลองดูก็ดีนะตายศ แกเองจะได้มีลูกกับหนูวิถึงจะเป็นลูกบุญธรรมก็ตาม อืมถ้าหนูวิวาห์ไม่รังเกียจมาใช้นามสกุลย่า ย่าก็ยินดีนะจ๊ะหนู” ใบหน้าของเจ้าของแผนการยิ้มแห่งชัยชนะกับคำตอบที่ได้รับจากเจ้าของบ้าน
“วิวาห์ไม่รังเกียจค่ะ ออกจะเป็นเกียรติด้วยซ้ำ” หากรอยยิ้มของวิวาห์ที่ว่าดีใจแล้วก็ยังไม่เท่ากับรอยยิ้มของคนเป็นอาสาวที่ยิ้มในแบบเธอเท่านั้นที่รู้ว่าแผนการนั้นจะออกมาในรูปแบบใด
ฝากนิยายเรื่องแรกไว้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
goszy เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ม.ค. 2555, 21:00:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 มี.ค. 2555, 10:28:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 6083
| << S2บทนำ | S2บ่วงที่2 >> |
ปอแก้ว 24 ม.ค. 2555, 22:53:05 น.
นางเอกกำลังจะมีแม่เลี้ยงใจร้ายแผนเยอะหรือเปล่าคะเนี่ย
นางเอกกำลังจะมีแม่เลี้ยงใจร้ายแผนเยอะหรือเปล่าคะเนี่ย
wind 25 ม.ค. 2555, 00:42:29 น.
เอ่อ พ่อกับย่าของนางเอกนี่โง่ใช้ได้นะคะ
เอ่อ พ่อกับย่าของนางเอกนี่โง่ใช้ได้นะคะ
เทียนจันทร์ 26 ม.ค. 2555, 15:31:48 น.
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ