เหนือความทรงจำ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ หัวใจของเขายังมีเธอเพียงคนเดียว แม้ความทรงจำของเธอจะไม่เคยมีเขาอยู่เลย แต่หัวใจของเขาจะมั่นคงเพียงเธอตลอดไป
Tags: โรแมนติก รัก เศร้าซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 3
แพรธาราก้าวลงจากรถอย่างรวดเร็วโดยไม่รอให้หนุ่มมาเปิดประตูให้ จนหนุ่มเริ่มเป็นกังวลไม่รู้ตัวเองทำถูกหรือผิดที่ขับรถพาแพรธารามาบริษัท Regent ของมาร์ค
“คุณแพรใจเย็นๆนะครับ”
“พี่หนุ่มอย่ามาขวางแพรนะคะ” แพรธาราเสียงเข้ม “ถ้าไม่ตามมาก็ไปคอยที่ห้องพักชั้นล่างเถอะค่ะ”
“แต่พี่เป็นห่วง”
“แพรต้องคุยกับพี่มาร์ค บทสัมภาษณ์มันมั่วชัดๆ”
“แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรค่ะ”
แพรธาราหันมาจ้องอีกฝ่ายที่ตามขึ้นลิฟท์มาด้วย
“คือ ... คุณมาร์คไม่ได้โก...”
“จะบอกว่าเขาไม่ได้โกหก แต่เป็นแพรที่บ้าจำไม่ได้แม้แต่...”
แพรธาราชะงักคำพูด ไม่อยากเอ่ยคำแสลงใจว่าเธอมีความสัมพันธ์กับมาร์ค
“คือพี่...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
แพรธาราตัดบท แล้วก้าวออกจากลิฟท์ที่ชั้นผู้บริหารเพื่อตรงไปห้องประธานบริษัททันที
“สวัสดีค่ะ ดิฉันมาขอพบคุณมหาสมุทร วิษณุวงศ์ค่ะ”
“ขอโทษนะค่ะ นัดไว้รึเปล่าค่ะ”
“เปล่าค่ะ แต่ช่วยบอกว่าแพรธารา สิริวัฒนากุลมาขอพบค่ะ”
“แพรธารา...”
เลขานุการสาวทวนคำ รู้สึกคุ้นชื่อนี้จึงกล่าวให้หญิงสาวนั่งคอยสักครู่ ส่วนตัวเองก็กดโทรศัพท์เข้าไปในห้องของประธานหนุ่ม เพียงไม่นานจึงหันมากล่าวกับสาวสวยผู้มาเยือน
“คุณแพรธาราค่ะ ท่านประธานเชิญค่ะ”
แพรธาราสูดลมหายใจลึกๆ รู้สึกเกร็งและเครียดพิกล สองมือกำนิตยสารชื่อดังไว้แน่น ก่อนจะลุกยืนขึ้นช้าๆ พลางหันมาสั่งพี่หนุ่มที่มาด้วยกันว่า
“พี่หนุ่มจะไปคอยแพรข้างล่างก็ได้นะคะ”
“เออ ... เดี๋ยวดิฉันพาไปเองค่ะ” เลขานุการสาวแทรกขึ้น “แต่เชิญคุณแพรทางนี้ดีกว่าค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
แพรธาราเดินตัวตรงเข้าห้องของประธานบริษัทหนุ่มอย่างมั่นคง เห็นชายหนุ่มยังคงก้มหน้าอ่านงานบนโต๊ะอย่างตั้งอกตั้งใจ ความรู้สึกบางอย่างบอกตัวเองว่าภาพนี้ช่างคุ้นเคยแต่ก็นึกไม่ออกว่าเมื่อไหร่ แต่ที่รู้ตอนนี้คือเธอไม่เข้าใจเลยว่าเขาให้สัมภาษณ์แบบนั้นไปเพื่ออะไร
“พี่มาร์คค่ะ”
แพรธาราเรียกเบาๆ
“แพร ... กลับมาเมื่อไหร่จ๊ะ”
มหาสมุทรเอ่ยทักอีกฝ่ายด้วยความยินดี แววตาเป็นประกายวูบหนึ่ง
“เมื่อวานค่ะ” แพรธาราตอบ “แพรมีเรื่องจะถามพี่มาร์คค่ะ”
“เรื่องอะไร” มหาสมุทรถามยิ้มๆ “คงจะไม่ได้มาทวงของรางวัลนะ”
แพรธาราไม่ได้ตอบ แต่ยื่นนิตยสารExecutive ให้ชายหนุ่มแทน
“อะไรครับ”
มหาสมุทรรับนิตยสารเล่มหนามาดู หัวใจหนุ่มใหญ่ต้องกระตุกวูบเมื่อเห็นภาพตัวเองบนปกหนังสือ ตระหนักได้ทันทีว่าหญิงสาวมาด้วยเรื่องอันใด
“พี่มาร์คให้สัมภาษณ์แบบนั้นทำไมคะ”
“พี่ ... พี่เปล่า”
“เปล่าอะไรคะ” แพรธาราถามเสียงเข้ม “พี่จะบอกว่าคนสัมภาษณ์เขานั่งเทียนเขียนหรือคะ”
“ไม่ใช่นะ”
“ไม่ใช่อะไรคะ”
มหาสมุทรมองหน้าสาวสวยนิ่ง เขาไม่ทราบว่าควรอธิบายอย่างไรให้ทุกอย่างนุ่มนวลและทำให้คนรอบข้างเจ็บปวดน้อยที่สุด โดยเฉพาะเธอ ... หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้
“ตอบมาสิคะ”
“พี่ตอบไม่ได้ ... แต่แพรก็ไม่ต้องคิดมากหรอก” มหาสมุทรพยายามปลอบ “นิตยสารธุรกิจแบบนี้มีกลุ่มลูกค้าน้อย...ขอบข่ายอยู่ในวงจำกัด”
“พี่มาร์คพูดแบบนี้ได้ยังไงคะ” แพรธาราแหวอย่างโกรธกรุ่น “บ้านแพรก็อยู่ในวงธุรกิจ ... ใครๆ ก็ต้องทราบ ... ต้องอ่านกันทั้งนั้น”
“ไม่มีใครสนใจเรื่องนี้แน่ ...พี่รับรอง”มหาสมุทรกล่าว “เรื่องตั้งนานแล้ว”
“เรื่องนานแล้ว”
แพรธาราถามเสียงดัง มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ นี่เขายังจะทึกทักว่าเธอเคยเป็นภรรยาเขาหรือไง
“แพรต้องการให้พี่มาร์คแก้ข่าวให้เร็วที่สุด” แพรธาราสั่งเสียงหนัก “โดยเฉพาะภาพบ้า ๆพวกนั้น ... มันเป็นภาพตกแต่งขึ้นเอง มันไม่เคยเกิดขึ้น”
แววตาของมหาสมุทรไหววูบ ความน้อยใจประเดประดังจนเขาแทบอยากจะตะโกนบอกความจริงทุกอย่างกับสาวสวยตรงหน้า แต่ก็ทราบในหัวใจดีว่าการทำแบบนั้นนอกจากจะไม่สามารถทำให้หญิงสาวเข้าใจเขาได้แล้ว เขาเองยังจะกลายเป็นผู้ร้าย....เป็นคนเลวจนเธอไม่อยากแม้แต่จะพบหน้าอีก
“พี่คงพูดแบบนั้นไม่ได้”
มหาสมุทรกล่าวเสียงเรียบ พยายามกล้ำกลืนความเจ็บปวดไว้ภายใน
“แต่ขอให้แพรเชื่อว่าทุกอย่างจบไปแล้ว จะไม่มีใครพูดถึงหรือขุดคุ้ยเรื่องนี้แน่”
“พี่มาร์ค...”
แพรธารากรีดเรียกชื่อเขาเสียงลั่น หมดแล้วความศรัทธาความเชื่อใจ ทำไมเขาถึงได้เห็นแก่ตัวเพียงนี้ ทำไมถึงไม่แก้ข่าวให้เธอ ทำไมถึงอยากให้เธอต้องเสียหายและแปดเปื้อนกับเรื่องโกหกของเขา หรือเขาต้องการสร้างภาพให้ตัวเองมีค่าโดยใช้เธอเป็นสะพานข้ามไปสู่ความก้าวหน้า
“แพรเกลียด ... เกลียดพี่ที่สุด”
แพรธาราตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มอย่างสุดทน น้ำตาพรั่งพรู กำปั้นน้อย ๆ ทุบใส่อกกว้างอย่างหมดความอดทน เขาจะรู้ไหมว่าเธอมีชื่อเสียงทั้งของตัวเองและของตระกูลที่ต้องห่วงใย แล้วเขากล้าดียังไงไปให้สัมภาษณ์ตีพิมพ์ว่าเธอเป็นภรรยาของเขาทั้งที่ไม่ใช่...
“แพร...”
มหาสมุทรครางเรียกชื่อหญิงสาวเบา ๆ ลำแขนแข็งแรงยกขึ้นโอบรั้งเอวคอดเข้าหากลายเป็นสองร่างแทบจะแนบชิด กำปั้นเล็กที่ระดมใส่ชายหนุ่มหยุดชะงักเหลือเพียงเป็นสิ่งกลางกั้นระหว่างร่างโปร่งบางกับแผ่นอกแข็งแรง
“อย่าร้องไห้เลยคนดี” เสียงปลอบอย่างนุ่มนวล “พี่ขอโทษ...ขอโทษที่ปกป้องแพรไม่ได้ แต่พี่สัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ทำให้แพรเจ็บเพราะพี่....”
ชายหนุ่มไล้นิ้วมือบนหน้านวลเบา ๆ เพื่อซับน้ำตาให้หญิงสาวที่สลักอยู่ในหัวใจของเขาตลอดมา พลางซบหน้าลงกับเรือนผมหอมของเธอ พร้อมกับโอบกระชับร่างบางแน่นขึ้น
“ทำใจให้สบายเถอะนะ เรื่องต่าง ๆ จะผ่านไปเอง”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่างปลอบประโลม มือหนาลูบเส้นผมเงาราวแพรไหมอย่างอ่อนโยน
“จะไม่มีใครทุกข์ใจเพราะเรื่องนี้อีก พี่สัญญา...”
ร่างบางเหมือนถูกสะกดให้หยุดนิ่ง ไร้การขัดขืน ทั้งหัวใจรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนเหมือนว่าเคยได้สัมผัสกับอ้อมกอดที่หัวใจโหยหามานานอย่างน่าประหลาด
“อีหน้าด้าน อีแพศยา”
เสียงแหลมกรีดร้องดังลั่นจากหน้าประตูห้อง ร่างบางถูกกระชากออกจากอ้อมกอดแข็งแรงอย่างรวดเร็ว และโดยไม่มีใครคาดคิดฝ่ามือเรียวก็ฟาดใส่แก้มนวลของแพรธาราอย่างแรง
“อีคนชอบแย่งผัวชาวบ้าน....”
“อ๊ะ...”
กัญญารัตน์ตามเข้าจิกรั้งกระชากศีรษะของแพรธาราให้หันเข้าหา พร้อมกับฟาดฝ่ามือหนักเข้าที่แก้มซ้ายและขวาของแพรธาราอีกหลายที
“กัญญารัตน์...”
มหาสมุทรเรียกเสียงดุ เข้าดึงรั้งกอดรัดกัญญารัตน์จากด้านหลังให้อีกฝ่ายออกห่างจากแพรธารา
“หยุดเดี๋ยวนี้...หยุด...ผมบอกให้หยุด”
มหาสมุทรตวาดลั่น พร้อมกับสะบัดร่างบางของภรรยาสาวให้ออกห่างจากตัวเขาและแพรธารา
“เลิกบ้าเสียที หัดสงบสติอารมณ์เสียบ้าง”
“ฉันไม่หยุด” กัญญารัตน์ตะโกนก้อง “คุณมันใฝ่ต่ำ...มัวแต่หลงรักนังกากีนี่ ทั้งที่มันทิ้งคุณไปมั่วกับใครบ้างก็ไม่รู้ที่อเมริกานั่น”
“เธอพูดเรื่องอะไร...”
แพรธาราครางเสียงแผ่ว ทั้งงุนงงและตกใจจนลืมความเจ็บปวดจากแผลที่ถูกตบจนเลือด กบปากเสียสนิท
“อีทุเรศ ทำเป็นบริสุทธิ์ไร้เดียงสา” กัญญารัตน์ยังบริภาษไม่เลิก “ใคร ๆ ก็รู้ว่าแกมันมารยา ทำเป็นไม่รู้เรื่อง...ตอนนี้คงนึกเสียดายผัวฉันล่ะสิ”
“เสียดาย...ฉันจะเสียดายเขาทำไม”
“ก็แกกับเขา...ของมันเคย...”
“หยุด...”
มหาสมุทรตวาดเสียงหนัก นัยน์ตาคมกริบจับจ้องที่ร่างบางของกัญญารัตน์อย่างเอาเรื่อง
“ถ้ายังพล่ามไม่เลิก คุณได้เห็นดีกับผมแน่...อย่าคิดว่าคุณแม่ให้ท้ายแล้วผมจะกลัวคุณ”
“มาร์ค... นี่คุณกล้าว่าฉันต่อหน้ามันเหรอ”
กัญญารัตน์กรีดร้อง แทบอยากจะตีอกชกหัวตัวเองให้มันดิ้นตายตรงนี้เลย
“อย่าทำให้ผมโกรธและหมดความอดทนมากกว่านี้ แพรธาราไม่เกี่ยวกับเรื่องของเรา”
“มันน่ะเกี่ยวเต็มๆ ไม่งั้นมันจะมายั่วคุณถึงนี่เหรอ”
“ฉันไม่ได้มายั่ว ฉันแค่อยากให้เขาแก้ข่าวเรื่องที่ให้สัมภาษณ์ในหนังสือ”
แพรธาราเถียง พลางชี้มือไปที่นิตยสารเจ้าปัญหา
“หึ...กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเคยมีผัวมาก่อนหรือไง”
“ฉันไม่เคย...”
“ผมบอกให้เลิกพูดเรื่องนี้ไง”
มหาสมุทรตวาดเสียงดัง แววตาเคืองขุ่น
“ได้...ฉันจะไม่พูด แต่ฉันจะให้หนังสือพิมพ์ประจานมัน”
“ประจานฉัน...”
“ใช่...” กัญญารัตน์เชิดหน้าตอบ “ฉันจะให้เขาลงประวัติที่สำส่อนของแก”
“ไม่มีทาง...”
แพรธาราส่ายหน้า น้ำตาคลอ ทั้งงุนงงทั้งหวาดกลัวไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้พูดเรื่องอะไรกันแน่ ชีวิตของเธอไม่เคยเหลวไหล เธอประพฤติตัวอยู่แต่ในกรอบเรื่อยมา แม้แต่ตอนศึกษาต่อที่สหรัฐอเมริกาเธอก็ไม่เคยนอกลู่นอกทาง
“ถ้าคุณประจานเขา คุณจะรู้จักผมดีขึ้น”
“หึ...มหาสมุทร”
กัญญารัตน์เรียกขานสามีอย่างเต็มยศ
“ฉันรู้จักผู้ชายใจหินอย่างคุณมามากพอแล้ว ฉันรู้ดีว่าฉันไม่มีวันทำอะไรคุณได้ ... แต่กับนางแพศยานี่...”
“คุณจะทำอะไร...”
“ก็คุณรักคุณห่วงมันนักไม่ใช่เหรอ ถ้ามันต้องอับอาย...กลายเป็นนังสารเลวที่ชอบแย่งผัวชาวบ้านทั้งที่จบปริญญาเอกมา”
กัญญารัตน์หยุดนิดหนึ่ง พลางปรายตามองแพรธาราอย่างชิงชัง
“คุณว่ามันยังมีหน้าออกไปพบใครได้อีก”
“คุณมันบ้า...” แพรธารากรีดร้อง “ฉันไม่เคยคิดแย่งสามีคุณสักนิด”
“ใช่ แกไม่ได้แย่งตัวเขาไปจากฉัน” กัญญารัตน์เถียงเสียงสั่นด้วยความโกรธแค้น “เพราะฉันไม่เคยได้ทั้งตัวและหัวใจเขา ไอ้ผู้ชายใจทมิฬ...”
มหาสมุทรถอนใจ ทราบดีว่าเรื่องเลวร้ายทั้งหมดเกิดขึ้นจากเขา เพราะเขาทำให้แพรธาราต้องจากไป และเพราะเขาทำให้ผู้หญิงดี ๆ ถึงสองคนต้องมาจมปลักกับชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลวและไม่มีความสุข
“คุณต้องการเท่าไหร่...กัญญารัตน์ เท่าไหร่ถึงจะยอมจบเรื่องนี้”
“เงิน...คุณคิดว่าฉันอยากได้เงินคุณอีกเหรอ” กัญญารัตน์คำรามในลำคอ “ต่อให้ฉันเอาเงินคุณไปโปรยทิ้งทะเล...ฉันก็รู้ว่าคุณคงไม่กระเทือน แต่มันคงไม่สะใจฉันหรอก”
“แล้วอะไรล่ะที่คุณจะสะใจ”
“ฟ้องหย่า ... และก็ไม่ใช่หย่าธรรมดา” กัญญารัตน์แสยะยิ้ม “แต่หย่าเพราะคุณมีชู้...เป็นชู้กับหลานสาวมหาเศรษฐีดัง...ชู้รักเมียเก่าที่คุณไม่ลืมไง”
“หึ...”
มหาสมุทรส่ายหน้า แววตาคมกริบมองหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายของเขาอย่างสมเพช
“คิดว่าคุณจะชนะผมง่าย ๆ เหรอ”
“ชนะ...” กัญญารัตน์แค่นหัวเราะ “ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้านังผู้หญิงที่คุณพยายามปกป้องมาตลอด... ต้องอับอายกลายเป็นนังกากีที่ชอบแย่งผัวชาวบ้าน แล้วเกมส์นี้คุณคิดว่าใครล่ะที่ถือไพ่เหนือกว่า”
“บ้า...พวกคุณมันบ้า”
แพรธาราที่ทนฟังมานานตะโกนด่าอย่างเหลืออด
“อยากจะรักกัน...อยากจะเลิกกัน ก็อย่ามาเอาฉันไปเกี่ยว”
“แกน่ะเกี่ยวที่สุด...นังแพรธารา”
กัญญารัตน์ด่า ปราดจะเข้าตบหน้าแพรธาราอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มหาสมุทรมาจับข้อมือของกัญญารัตน์บิดไขว้หลังเสียก่อน
“อย่าแม้แต่จะคิด...”
“เจ็บ....ปล่อยฉันนะไอ้คนเฮงซวย”
“เลิกคิดจะประจานแพรธาราซะ”
มหาสมุทรสั่ง พลางบีบข้อมืออีกฝ่ายแน่นขึ้นจนกัญญารัตน์ครางลั่น
“โอ๊ย....จ...เจ็บ ปล่อยนะ”
“บอกสิว่าจะไม่ยุ่งกับแพรธาราอีก”
“ไม่...ฉันจะประจานมัน...ฉันจะฟ้องหย่าแก” กัญญารัตน์กัดฟันด่า “ฉันจะสูบแกให้หมดเนื้อหมดตัวมากที่สุด”
“คุณอยากข้อมือหักนักใช่มั้ย”
“เอาเลยเอาให้หัก...แต่ฉันจะทำให้แกสองคนเจ็บยิ่งกว่า”
มหาสมุทรส่ายหน้า ถอนใจกับความแค้นบ้า ๆ และความดื้อรั้นของหญิงสาว แต่เขาก็ไม่เคยคิดทำร้ายอีกฝ่ายรุนแรง จึงคลายมือออกแล้วผลักร่างบางไปที่ประตูไม้หน้าห้อง
“ฉัน...”
กัญญารัตน์นวดข้อมือตัวเองเบา ๆ เงยหน้ามาจ้องมหาสมุทรกับแพรธาราอย่างเคียดแค้น
“ฉันจะทำให้พวกแกต้องเจ็บและอับอายยิ่งกว่าฉัน...โดยเฉพาะแกนังแพศยา”
“ปึง...”
เสียงประตูไม้หนาหนักปิดใส่อย่างแรง พร้อมกับร่างบางของกัญญารัตน์ที่ลับตาไป แต่บรรยากาศในห้องยังคงอึมครึมราวกับมรสุมร้ายที่เริ่มตั้งเคล้า และพร้อมจะโหมกระหน่ำได้ทุกเมื่อ
“แพรไม่เป็นไรนะจ๊ะ”
มหาสมุทรเอ่ยถาม พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าจะซับเลือดที่มุมปากให้หญิงสาว
“เพี๊ยะ...”
มือบางฝาดใส่ใบหน้าคมคายอย่างรวดเร็วตามแรงอารมณ์
“คุณมันเลว...ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันเคยเรียกคุณว่าพี่” แพรธาราตะโกนใส่เสียงลั่น “ฉันไปทำอะไรให้ ถึงต้องให้เมียคุณมาด่าว่าและประจานฉันผิด ๆ แบบนี้”
“พี่ขอโทษ...”
“ขอโทษ ...ขอโทษแล้วมันทำให้เขาเลิกประจานฉันหรือไง”
“ไม่ต้องห่วง พี่จะทำให้เรื่องมันจบให้ได้...พี่สัญญา”
“เก็บคำสัญญาจอมปลอมของคุณไว้เถอะ” แพรธาราบอกเสียงสะบัด “และก็ขอให้รู้ไว้...ถ้าฉันต้องถูกประจานจริง...คุณปู่ของฉันคงไม่เอาคุณไว้แน่”
“คุณปู่แพรก็ไม่เคยเห็นใจพี่เหมือนกัน”
มหาสมุทรตะโกนใส่หน้าสาวสวยอย่างเหลืออด แววตาเต็มไปด้วยความโกรธและน้อยใจ ได้แต่ตัดพ้อในใจว่าเธอจะทราบไหมว่าเพราะคุณปู่ของเธอที่บ่งการชีวิตทุกคนในตระกูลสิริวัฒนากุล บงการให้ชีวิตของเขาและเธอต้องพบแล้วพลัดพราก ความเจ็บปวดในหัวใจของเขาก็เพราะคำบัญชาที่เลือดเย็นของคุณปู่เธอ “คุณสิทธิพงษ์ สิริวัฒนากุล”
“มาแล้วเหรอ”
เสียงแหบทุ้มเอ่ยถามอย่างทรงอำนาจ
“ตัดสินใจได้หรือยังล่ะ”
“ผม...”
มหาสมุทรอึกอัก สีหน้าของเขาหมองหม่น
“เธอไม่คิดว่าเธอควรจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลานฉันหรือไง”
“ผมเสียใจ...”
“เสียใจ...”
เสียงถามหยามหยัน พลางหมุนเก้าอี้หนังสีดำที่ตัวเองนั่งหันหน้าไปทางหน้าต่างให้กลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผู้มาเยือน
“คำ ๆ นี้น่าจะเป็นของครอบครัวฉันมากกว่า เสียใจที่พบคนอย่างเธอ”
“แต่แพรคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม เธอคือลมหายใจและวิญญาณ...”
“ลมหายใจและวิญญาณ”
ชายชราทวนคำ มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเย็นชา
“แล้วเธอดูแลลมหายใจและวิญญาณของตัวเองแบบนี้เหรอ”
“ผมขอโทษครับ ได้โปรด...”
“อย่ามาวิงวอนดีกว่า...มาร์ค เธอน่าจะรู้ดีว่าขัดใจคนอย่างฉันแล้วผลจะเป็นยังไง”
มหาสมุทรเงียบงันชั่วครู่ สองฝ่ายต่างจ้องตากันนิ่งนานอย่างพร้อมจะวัดใจกัน แต่สุดท้ายก็เป็นมหาสมุทรที่เป็นฝ่ายหลับตานิ่งอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ เจ็บปวดและกดดันที่ต้องตัดสินใจทำสิ่งที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตของเขา คำถามมากมายผุดขึ้นในใจ ‘จะมีสิ่งใดเหี้ยมโหดเท่ากับการเฉือนหัวใจของตัวเองอีกไหมนะ’
“ครับ ผมยอมแล้ว...แต่ขอให้ท่านทราบไว้ผมทำเรื่องนี้เพื่อแพร”
มหาสมุทรบอกเสียงแหบแห้ง
“ทำเพื่อความสุขของแพร...เพื่อลบความเจ็บปวดในหัวใจของแพรคนเดียวเท่านั้น”
“ดี...” สิทธิพงศ์เหยียบยิ้มอย่างมีชัย “และเธอคงรักษาสัญญาที่จะไม่ไปที่นั่นอีก ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ๆ”
“ตราบเท่าที่ผมทราบว่าแพรมีความสุข สัญญาวันนี้...ผมจะรักษาไว้เสมอ”
“หึ... ดีมาก” สิทธิพงศ์หัวเราะน้อย ๆ “เธอสมเป็นวิษณุวงศ์...ความหยิ่งทระนงและเด็ดเดี่ยว ฉันจะคอยดูความก้าวหน้าของเธอ”
“ความก้าวหน้าจากหัวใจที่แตกสลายสินะครับ”
มหาสมุทรกล่าวเสียงเครียด หันหลังเดินออกจากห้องท่านประธานใหญ่ผู้เป็นจอมบงการชีวิตของทุกคนในตระกูลสิริวัฒนากุล ทุกย่างก้าวดำเนินไปพร้อมกับการลาจากและสูญสลายหายไปจากครอบครัวนั้น...จากความทรงจำของเธอผู้เป็นดั่งหัวใจของเขาตลอดกาล
“พี่คงเป็นได้เพียงคนแปลกหน้าในสายตาของเธอ...”
มหาสมุทรพึมพำ เมื่อภาพความทรงจำในอดีตหยุดลง
“คนแปลกหน้าที่เธอชิงชัง”
มหาสมุทรเหยียดยิ้มเยาะหยันตัวเอง ยังจำสายตารังเกียจและชิงชังจากนัยน์ตาคู่สวยก่อนที่เธอจะออกไปจากห้องทำงานของเขาได้ดี สายตาที่เหมือนคมมีดกรีดหัวใจของเขาให้บาดแผลยิ่งเจ็บลึกจนเกินเยียวยา
เธอ... คงไม่มีวันเข้าใจ
เขา... คงไม่อาจอธิบาย
หัวใจสองดวงที่เคยบรรจบ ... คงต้องพรากจากชั่วนิรันดร์
*******************
มาต่อแล้วข้างในหนังสือมีอะไร คงรู้กันแล้วนะจ๊ะ
update 28-01-2012
“คุณแพรใจเย็นๆนะครับ”
“พี่หนุ่มอย่ามาขวางแพรนะคะ” แพรธาราเสียงเข้ม “ถ้าไม่ตามมาก็ไปคอยที่ห้องพักชั้นล่างเถอะค่ะ”
“แต่พี่เป็นห่วง”
“แพรต้องคุยกับพี่มาร์ค บทสัมภาษณ์มันมั่วชัดๆ”
“แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรค่ะ”
แพรธาราหันมาจ้องอีกฝ่ายที่ตามขึ้นลิฟท์มาด้วย
“คือ ... คุณมาร์คไม่ได้โก...”
“จะบอกว่าเขาไม่ได้โกหก แต่เป็นแพรที่บ้าจำไม่ได้แม้แต่...”
แพรธาราชะงักคำพูด ไม่อยากเอ่ยคำแสลงใจว่าเธอมีความสัมพันธ์กับมาร์ค
“คือพี่...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
แพรธาราตัดบท แล้วก้าวออกจากลิฟท์ที่ชั้นผู้บริหารเพื่อตรงไปห้องประธานบริษัททันที
“สวัสดีค่ะ ดิฉันมาขอพบคุณมหาสมุทร วิษณุวงศ์ค่ะ”
“ขอโทษนะค่ะ นัดไว้รึเปล่าค่ะ”
“เปล่าค่ะ แต่ช่วยบอกว่าแพรธารา สิริวัฒนากุลมาขอพบค่ะ”
“แพรธารา...”
เลขานุการสาวทวนคำ รู้สึกคุ้นชื่อนี้จึงกล่าวให้หญิงสาวนั่งคอยสักครู่ ส่วนตัวเองก็กดโทรศัพท์เข้าไปในห้องของประธานหนุ่ม เพียงไม่นานจึงหันมากล่าวกับสาวสวยผู้มาเยือน
“คุณแพรธาราค่ะ ท่านประธานเชิญค่ะ”
แพรธาราสูดลมหายใจลึกๆ รู้สึกเกร็งและเครียดพิกล สองมือกำนิตยสารชื่อดังไว้แน่น ก่อนจะลุกยืนขึ้นช้าๆ พลางหันมาสั่งพี่หนุ่มที่มาด้วยกันว่า
“พี่หนุ่มจะไปคอยแพรข้างล่างก็ได้นะคะ”
“เออ ... เดี๋ยวดิฉันพาไปเองค่ะ” เลขานุการสาวแทรกขึ้น “แต่เชิญคุณแพรทางนี้ดีกว่าค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
แพรธาราเดินตัวตรงเข้าห้องของประธานบริษัทหนุ่มอย่างมั่นคง เห็นชายหนุ่มยังคงก้มหน้าอ่านงานบนโต๊ะอย่างตั้งอกตั้งใจ ความรู้สึกบางอย่างบอกตัวเองว่าภาพนี้ช่างคุ้นเคยแต่ก็นึกไม่ออกว่าเมื่อไหร่ แต่ที่รู้ตอนนี้คือเธอไม่เข้าใจเลยว่าเขาให้สัมภาษณ์แบบนั้นไปเพื่ออะไร
“พี่มาร์คค่ะ”
แพรธาราเรียกเบาๆ
“แพร ... กลับมาเมื่อไหร่จ๊ะ”
มหาสมุทรเอ่ยทักอีกฝ่ายด้วยความยินดี แววตาเป็นประกายวูบหนึ่ง
“เมื่อวานค่ะ” แพรธาราตอบ “แพรมีเรื่องจะถามพี่มาร์คค่ะ”
“เรื่องอะไร” มหาสมุทรถามยิ้มๆ “คงจะไม่ได้มาทวงของรางวัลนะ”
แพรธาราไม่ได้ตอบ แต่ยื่นนิตยสารExecutive ให้ชายหนุ่มแทน
“อะไรครับ”
มหาสมุทรรับนิตยสารเล่มหนามาดู หัวใจหนุ่มใหญ่ต้องกระตุกวูบเมื่อเห็นภาพตัวเองบนปกหนังสือ ตระหนักได้ทันทีว่าหญิงสาวมาด้วยเรื่องอันใด
“พี่มาร์คให้สัมภาษณ์แบบนั้นทำไมคะ”
“พี่ ... พี่เปล่า”
“เปล่าอะไรคะ” แพรธาราถามเสียงเข้ม “พี่จะบอกว่าคนสัมภาษณ์เขานั่งเทียนเขียนหรือคะ”
“ไม่ใช่นะ”
“ไม่ใช่อะไรคะ”
มหาสมุทรมองหน้าสาวสวยนิ่ง เขาไม่ทราบว่าควรอธิบายอย่างไรให้ทุกอย่างนุ่มนวลและทำให้คนรอบข้างเจ็บปวดน้อยที่สุด โดยเฉพาะเธอ ... หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้
“ตอบมาสิคะ”
“พี่ตอบไม่ได้ ... แต่แพรก็ไม่ต้องคิดมากหรอก” มหาสมุทรพยายามปลอบ “นิตยสารธุรกิจแบบนี้มีกลุ่มลูกค้าน้อย...ขอบข่ายอยู่ในวงจำกัด”
“พี่มาร์คพูดแบบนี้ได้ยังไงคะ” แพรธาราแหวอย่างโกรธกรุ่น “บ้านแพรก็อยู่ในวงธุรกิจ ... ใครๆ ก็ต้องทราบ ... ต้องอ่านกันทั้งนั้น”
“ไม่มีใครสนใจเรื่องนี้แน่ ...พี่รับรอง”มหาสมุทรกล่าว “เรื่องตั้งนานแล้ว”
“เรื่องนานแล้ว”
แพรธาราถามเสียงดัง มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ นี่เขายังจะทึกทักว่าเธอเคยเป็นภรรยาเขาหรือไง
“แพรต้องการให้พี่มาร์คแก้ข่าวให้เร็วที่สุด” แพรธาราสั่งเสียงหนัก “โดยเฉพาะภาพบ้า ๆพวกนั้น ... มันเป็นภาพตกแต่งขึ้นเอง มันไม่เคยเกิดขึ้น”
แววตาของมหาสมุทรไหววูบ ความน้อยใจประเดประดังจนเขาแทบอยากจะตะโกนบอกความจริงทุกอย่างกับสาวสวยตรงหน้า แต่ก็ทราบในหัวใจดีว่าการทำแบบนั้นนอกจากจะไม่สามารถทำให้หญิงสาวเข้าใจเขาได้แล้ว เขาเองยังจะกลายเป็นผู้ร้าย....เป็นคนเลวจนเธอไม่อยากแม้แต่จะพบหน้าอีก
“พี่คงพูดแบบนั้นไม่ได้”
มหาสมุทรกล่าวเสียงเรียบ พยายามกล้ำกลืนความเจ็บปวดไว้ภายใน
“แต่ขอให้แพรเชื่อว่าทุกอย่างจบไปแล้ว จะไม่มีใครพูดถึงหรือขุดคุ้ยเรื่องนี้แน่”
“พี่มาร์ค...”
แพรธารากรีดเรียกชื่อเขาเสียงลั่น หมดแล้วความศรัทธาความเชื่อใจ ทำไมเขาถึงได้เห็นแก่ตัวเพียงนี้ ทำไมถึงไม่แก้ข่าวให้เธอ ทำไมถึงอยากให้เธอต้องเสียหายและแปดเปื้อนกับเรื่องโกหกของเขา หรือเขาต้องการสร้างภาพให้ตัวเองมีค่าโดยใช้เธอเป็นสะพานข้ามไปสู่ความก้าวหน้า
“แพรเกลียด ... เกลียดพี่ที่สุด”
แพรธาราตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มอย่างสุดทน น้ำตาพรั่งพรู กำปั้นน้อย ๆ ทุบใส่อกกว้างอย่างหมดความอดทน เขาจะรู้ไหมว่าเธอมีชื่อเสียงทั้งของตัวเองและของตระกูลที่ต้องห่วงใย แล้วเขากล้าดียังไงไปให้สัมภาษณ์ตีพิมพ์ว่าเธอเป็นภรรยาของเขาทั้งที่ไม่ใช่...
“แพร...”
มหาสมุทรครางเรียกชื่อหญิงสาวเบา ๆ ลำแขนแข็งแรงยกขึ้นโอบรั้งเอวคอดเข้าหากลายเป็นสองร่างแทบจะแนบชิด กำปั้นเล็กที่ระดมใส่ชายหนุ่มหยุดชะงักเหลือเพียงเป็นสิ่งกลางกั้นระหว่างร่างโปร่งบางกับแผ่นอกแข็งแรง
“อย่าร้องไห้เลยคนดี” เสียงปลอบอย่างนุ่มนวล “พี่ขอโทษ...ขอโทษที่ปกป้องแพรไม่ได้ แต่พี่สัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ทำให้แพรเจ็บเพราะพี่....”
ชายหนุ่มไล้นิ้วมือบนหน้านวลเบา ๆ เพื่อซับน้ำตาให้หญิงสาวที่สลักอยู่ในหัวใจของเขาตลอดมา พลางซบหน้าลงกับเรือนผมหอมของเธอ พร้อมกับโอบกระชับร่างบางแน่นขึ้น
“ทำใจให้สบายเถอะนะ เรื่องต่าง ๆ จะผ่านไปเอง”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่างปลอบประโลม มือหนาลูบเส้นผมเงาราวแพรไหมอย่างอ่อนโยน
“จะไม่มีใครทุกข์ใจเพราะเรื่องนี้อีก พี่สัญญา...”
ร่างบางเหมือนถูกสะกดให้หยุดนิ่ง ไร้การขัดขืน ทั้งหัวใจรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนเหมือนว่าเคยได้สัมผัสกับอ้อมกอดที่หัวใจโหยหามานานอย่างน่าประหลาด
“อีหน้าด้าน อีแพศยา”
เสียงแหลมกรีดร้องดังลั่นจากหน้าประตูห้อง ร่างบางถูกกระชากออกจากอ้อมกอดแข็งแรงอย่างรวดเร็ว และโดยไม่มีใครคาดคิดฝ่ามือเรียวก็ฟาดใส่แก้มนวลของแพรธาราอย่างแรง
“อีคนชอบแย่งผัวชาวบ้าน....”
“อ๊ะ...”
กัญญารัตน์ตามเข้าจิกรั้งกระชากศีรษะของแพรธาราให้หันเข้าหา พร้อมกับฟาดฝ่ามือหนักเข้าที่แก้มซ้ายและขวาของแพรธาราอีกหลายที
“กัญญารัตน์...”
มหาสมุทรเรียกเสียงดุ เข้าดึงรั้งกอดรัดกัญญารัตน์จากด้านหลังให้อีกฝ่ายออกห่างจากแพรธารา
“หยุดเดี๋ยวนี้...หยุด...ผมบอกให้หยุด”
มหาสมุทรตวาดลั่น พร้อมกับสะบัดร่างบางของภรรยาสาวให้ออกห่างจากตัวเขาและแพรธารา
“เลิกบ้าเสียที หัดสงบสติอารมณ์เสียบ้าง”
“ฉันไม่หยุด” กัญญารัตน์ตะโกนก้อง “คุณมันใฝ่ต่ำ...มัวแต่หลงรักนังกากีนี่ ทั้งที่มันทิ้งคุณไปมั่วกับใครบ้างก็ไม่รู้ที่อเมริกานั่น”
“เธอพูดเรื่องอะไร...”
แพรธาราครางเสียงแผ่ว ทั้งงุนงงและตกใจจนลืมความเจ็บปวดจากแผลที่ถูกตบจนเลือด กบปากเสียสนิท
“อีทุเรศ ทำเป็นบริสุทธิ์ไร้เดียงสา” กัญญารัตน์ยังบริภาษไม่เลิก “ใคร ๆ ก็รู้ว่าแกมันมารยา ทำเป็นไม่รู้เรื่อง...ตอนนี้คงนึกเสียดายผัวฉันล่ะสิ”
“เสียดาย...ฉันจะเสียดายเขาทำไม”
“ก็แกกับเขา...ของมันเคย...”
“หยุด...”
มหาสมุทรตวาดเสียงหนัก นัยน์ตาคมกริบจับจ้องที่ร่างบางของกัญญารัตน์อย่างเอาเรื่อง
“ถ้ายังพล่ามไม่เลิก คุณได้เห็นดีกับผมแน่...อย่าคิดว่าคุณแม่ให้ท้ายแล้วผมจะกลัวคุณ”
“มาร์ค... นี่คุณกล้าว่าฉันต่อหน้ามันเหรอ”
กัญญารัตน์กรีดร้อง แทบอยากจะตีอกชกหัวตัวเองให้มันดิ้นตายตรงนี้เลย
“อย่าทำให้ผมโกรธและหมดความอดทนมากกว่านี้ แพรธาราไม่เกี่ยวกับเรื่องของเรา”
“มันน่ะเกี่ยวเต็มๆ ไม่งั้นมันจะมายั่วคุณถึงนี่เหรอ”
“ฉันไม่ได้มายั่ว ฉันแค่อยากให้เขาแก้ข่าวเรื่องที่ให้สัมภาษณ์ในหนังสือ”
แพรธาราเถียง พลางชี้มือไปที่นิตยสารเจ้าปัญหา
“หึ...กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเคยมีผัวมาก่อนหรือไง”
“ฉันไม่เคย...”
“ผมบอกให้เลิกพูดเรื่องนี้ไง”
มหาสมุทรตวาดเสียงดัง แววตาเคืองขุ่น
“ได้...ฉันจะไม่พูด แต่ฉันจะให้หนังสือพิมพ์ประจานมัน”
“ประจานฉัน...”
“ใช่...” กัญญารัตน์เชิดหน้าตอบ “ฉันจะให้เขาลงประวัติที่สำส่อนของแก”
“ไม่มีทาง...”
แพรธาราส่ายหน้า น้ำตาคลอ ทั้งงุนงงทั้งหวาดกลัวไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้พูดเรื่องอะไรกันแน่ ชีวิตของเธอไม่เคยเหลวไหล เธอประพฤติตัวอยู่แต่ในกรอบเรื่อยมา แม้แต่ตอนศึกษาต่อที่สหรัฐอเมริกาเธอก็ไม่เคยนอกลู่นอกทาง
“ถ้าคุณประจานเขา คุณจะรู้จักผมดีขึ้น”
“หึ...มหาสมุทร”
กัญญารัตน์เรียกขานสามีอย่างเต็มยศ
“ฉันรู้จักผู้ชายใจหินอย่างคุณมามากพอแล้ว ฉันรู้ดีว่าฉันไม่มีวันทำอะไรคุณได้ ... แต่กับนางแพศยานี่...”
“คุณจะทำอะไร...”
“ก็คุณรักคุณห่วงมันนักไม่ใช่เหรอ ถ้ามันต้องอับอาย...กลายเป็นนังสารเลวที่ชอบแย่งผัวชาวบ้านทั้งที่จบปริญญาเอกมา”
กัญญารัตน์หยุดนิดหนึ่ง พลางปรายตามองแพรธาราอย่างชิงชัง
“คุณว่ามันยังมีหน้าออกไปพบใครได้อีก”
“คุณมันบ้า...” แพรธารากรีดร้อง “ฉันไม่เคยคิดแย่งสามีคุณสักนิด”
“ใช่ แกไม่ได้แย่งตัวเขาไปจากฉัน” กัญญารัตน์เถียงเสียงสั่นด้วยความโกรธแค้น “เพราะฉันไม่เคยได้ทั้งตัวและหัวใจเขา ไอ้ผู้ชายใจทมิฬ...”
มหาสมุทรถอนใจ ทราบดีว่าเรื่องเลวร้ายทั้งหมดเกิดขึ้นจากเขา เพราะเขาทำให้แพรธาราต้องจากไป และเพราะเขาทำให้ผู้หญิงดี ๆ ถึงสองคนต้องมาจมปลักกับชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลวและไม่มีความสุข
“คุณต้องการเท่าไหร่...กัญญารัตน์ เท่าไหร่ถึงจะยอมจบเรื่องนี้”
“เงิน...คุณคิดว่าฉันอยากได้เงินคุณอีกเหรอ” กัญญารัตน์คำรามในลำคอ “ต่อให้ฉันเอาเงินคุณไปโปรยทิ้งทะเล...ฉันก็รู้ว่าคุณคงไม่กระเทือน แต่มันคงไม่สะใจฉันหรอก”
“แล้วอะไรล่ะที่คุณจะสะใจ”
“ฟ้องหย่า ... และก็ไม่ใช่หย่าธรรมดา” กัญญารัตน์แสยะยิ้ม “แต่หย่าเพราะคุณมีชู้...เป็นชู้กับหลานสาวมหาเศรษฐีดัง...ชู้รักเมียเก่าที่คุณไม่ลืมไง”
“หึ...”
มหาสมุทรส่ายหน้า แววตาคมกริบมองหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายของเขาอย่างสมเพช
“คิดว่าคุณจะชนะผมง่าย ๆ เหรอ”
“ชนะ...” กัญญารัตน์แค่นหัวเราะ “ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้านังผู้หญิงที่คุณพยายามปกป้องมาตลอด... ต้องอับอายกลายเป็นนังกากีที่ชอบแย่งผัวชาวบ้าน แล้วเกมส์นี้คุณคิดว่าใครล่ะที่ถือไพ่เหนือกว่า”
“บ้า...พวกคุณมันบ้า”
แพรธาราที่ทนฟังมานานตะโกนด่าอย่างเหลืออด
“อยากจะรักกัน...อยากจะเลิกกัน ก็อย่ามาเอาฉันไปเกี่ยว”
“แกน่ะเกี่ยวที่สุด...นังแพรธารา”
กัญญารัตน์ด่า ปราดจะเข้าตบหน้าแพรธาราอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มหาสมุทรมาจับข้อมือของกัญญารัตน์บิดไขว้หลังเสียก่อน
“อย่าแม้แต่จะคิด...”
“เจ็บ....ปล่อยฉันนะไอ้คนเฮงซวย”
“เลิกคิดจะประจานแพรธาราซะ”
มหาสมุทรสั่ง พลางบีบข้อมืออีกฝ่ายแน่นขึ้นจนกัญญารัตน์ครางลั่น
“โอ๊ย....จ...เจ็บ ปล่อยนะ”
“บอกสิว่าจะไม่ยุ่งกับแพรธาราอีก”
“ไม่...ฉันจะประจานมัน...ฉันจะฟ้องหย่าแก” กัญญารัตน์กัดฟันด่า “ฉันจะสูบแกให้หมดเนื้อหมดตัวมากที่สุด”
“คุณอยากข้อมือหักนักใช่มั้ย”
“เอาเลยเอาให้หัก...แต่ฉันจะทำให้แกสองคนเจ็บยิ่งกว่า”
มหาสมุทรส่ายหน้า ถอนใจกับความแค้นบ้า ๆ และความดื้อรั้นของหญิงสาว แต่เขาก็ไม่เคยคิดทำร้ายอีกฝ่ายรุนแรง จึงคลายมือออกแล้วผลักร่างบางไปที่ประตูไม้หน้าห้อง
“ฉัน...”
กัญญารัตน์นวดข้อมือตัวเองเบา ๆ เงยหน้ามาจ้องมหาสมุทรกับแพรธาราอย่างเคียดแค้น
“ฉันจะทำให้พวกแกต้องเจ็บและอับอายยิ่งกว่าฉัน...โดยเฉพาะแกนังแพศยา”
“ปึง...”
เสียงประตูไม้หนาหนักปิดใส่อย่างแรง พร้อมกับร่างบางของกัญญารัตน์ที่ลับตาไป แต่บรรยากาศในห้องยังคงอึมครึมราวกับมรสุมร้ายที่เริ่มตั้งเคล้า และพร้อมจะโหมกระหน่ำได้ทุกเมื่อ
“แพรไม่เป็นไรนะจ๊ะ”
มหาสมุทรเอ่ยถาม พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าจะซับเลือดที่มุมปากให้หญิงสาว
“เพี๊ยะ...”
มือบางฝาดใส่ใบหน้าคมคายอย่างรวดเร็วตามแรงอารมณ์
“คุณมันเลว...ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันเคยเรียกคุณว่าพี่” แพรธาราตะโกนใส่เสียงลั่น “ฉันไปทำอะไรให้ ถึงต้องให้เมียคุณมาด่าว่าและประจานฉันผิด ๆ แบบนี้”
“พี่ขอโทษ...”
“ขอโทษ ...ขอโทษแล้วมันทำให้เขาเลิกประจานฉันหรือไง”
“ไม่ต้องห่วง พี่จะทำให้เรื่องมันจบให้ได้...พี่สัญญา”
“เก็บคำสัญญาจอมปลอมของคุณไว้เถอะ” แพรธาราบอกเสียงสะบัด “และก็ขอให้รู้ไว้...ถ้าฉันต้องถูกประจานจริง...คุณปู่ของฉันคงไม่เอาคุณไว้แน่”
“คุณปู่แพรก็ไม่เคยเห็นใจพี่เหมือนกัน”
มหาสมุทรตะโกนใส่หน้าสาวสวยอย่างเหลืออด แววตาเต็มไปด้วยความโกรธและน้อยใจ ได้แต่ตัดพ้อในใจว่าเธอจะทราบไหมว่าเพราะคุณปู่ของเธอที่บ่งการชีวิตทุกคนในตระกูลสิริวัฒนากุล บงการให้ชีวิตของเขาและเธอต้องพบแล้วพลัดพราก ความเจ็บปวดในหัวใจของเขาก็เพราะคำบัญชาที่เลือดเย็นของคุณปู่เธอ “คุณสิทธิพงษ์ สิริวัฒนากุล”
“มาแล้วเหรอ”
เสียงแหบทุ้มเอ่ยถามอย่างทรงอำนาจ
“ตัดสินใจได้หรือยังล่ะ”
“ผม...”
มหาสมุทรอึกอัก สีหน้าของเขาหมองหม่น
“เธอไม่คิดว่าเธอควรจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลานฉันหรือไง”
“ผมเสียใจ...”
“เสียใจ...”
เสียงถามหยามหยัน พลางหมุนเก้าอี้หนังสีดำที่ตัวเองนั่งหันหน้าไปทางหน้าต่างให้กลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผู้มาเยือน
“คำ ๆ นี้น่าจะเป็นของครอบครัวฉันมากกว่า เสียใจที่พบคนอย่างเธอ”
“แต่แพรคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม เธอคือลมหายใจและวิญญาณ...”
“ลมหายใจและวิญญาณ”
ชายชราทวนคำ มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเย็นชา
“แล้วเธอดูแลลมหายใจและวิญญาณของตัวเองแบบนี้เหรอ”
“ผมขอโทษครับ ได้โปรด...”
“อย่ามาวิงวอนดีกว่า...มาร์ค เธอน่าจะรู้ดีว่าขัดใจคนอย่างฉันแล้วผลจะเป็นยังไง”
มหาสมุทรเงียบงันชั่วครู่ สองฝ่ายต่างจ้องตากันนิ่งนานอย่างพร้อมจะวัดใจกัน แต่สุดท้ายก็เป็นมหาสมุทรที่เป็นฝ่ายหลับตานิ่งอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ เจ็บปวดและกดดันที่ต้องตัดสินใจทำสิ่งที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตของเขา คำถามมากมายผุดขึ้นในใจ ‘จะมีสิ่งใดเหี้ยมโหดเท่ากับการเฉือนหัวใจของตัวเองอีกไหมนะ’
“ครับ ผมยอมแล้ว...แต่ขอให้ท่านทราบไว้ผมทำเรื่องนี้เพื่อแพร”
มหาสมุทรบอกเสียงแหบแห้ง
“ทำเพื่อความสุขของแพร...เพื่อลบความเจ็บปวดในหัวใจของแพรคนเดียวเท่านั้น”
“ดี...” สิทธิพงศ์เหยียบยิ้มอย่างมีชัย “และเธอคงรักษาสัญญาที่จะไม่ไปที่นั่นอีก ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ๆ”
“ตราบเท่าที่ผมทราบว่าแพรมีความสุข สัญญาวันนี้...ผมจะรักษาไว้เสมอ”
“หึ... ดีมาก” สิทธิพงศ์หัวเราะน้อย ๆ “เธอสมเป็นวิษณุวงศ์...ความหยิ่งทระนงและเด็ดเดี่ยว ฉันจะคอยดูความก้าวหน้าของเธอ”
“ความก้าวหน้าจากหัวใจที่แตกสลายสินะครับ”
มหาสมุทรกล่าวเสียงเครียด หันหลังเดินออกจากห้องท่านประธานใหญ่ผู้เป็นจอมบงการชีวิตของทุกคนในตระกูลสิริวัฒนากุล ทุกย่างก้าวดำเนินไปพร้อมกับการลาจากและสูญสลายหายไปจากครอบครัวนั้น...จากความทรงจำของเธอผู้เป็นดั่งหัวใจของเขาตลอดกาล
“พี่คงเป็นได้เพียงคนแปลกหน้าในสายตาของเธอ...”
มหาสมุทรพึมพำ เมื่อภาพความทรงจำในอดีตหยุดลง
“คนแปลกหน้าที่เธอชิงชัง”
มหาสมุทรเหยียดยิ้มเยาะหยันตัวเอง ยังจำสายตารังเกียจและชิงชังจากนัยน์ตาคู่สวยก่อนที่เธอจะออกไปจากห้องทำงานของเขาได้ดี สายตาที่เหมือนคมมีดกรีดหัวใจของเขาให้บาดแผลยิ่งเจ็บลึกจนเกินเยียวยา
เธอ... คงไม่มีวันเข้าใจ
เขา... คงไม่อาจอธิบาย
หัวใจสองดวงที่เคยบรรจบ ... คงต้องพรากจากชั่วนิรันดร์
*******************
มาต่อแล้วข้างในหนังสือมีอะไร คงรู้กันแล้วนะจ๊ะ
update 28-01-2012
พิมดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ม.ค. 2555, 10:17:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ม.ค. 2555, 10:17:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 1527
| << ตอนที่ 2 | ตอนที่ 4 >> |
anOO 28 ม.ค. 2555, 11:58:44 น.
เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมแพรจำไม่ได้ล่ะ เกิดอะไรขึ้น
เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมแพรจำไม่ได้ล่ะ เกิดอะไรขึ้น
Auuuu 28 ม.ค. 2555, 12:02:53 น.
มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหว่า แล้วทำไมแพรถึงจำไม่ได้เลย?
มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหว่า แล้วทำไมแพรถึงจำไม่ได้เลย?
ใบบัวน่ารัก 29 ม.ค. 2555, 07:54:42 น.
น่านซิ
น่านซิ
panon 30 ม.ค. 2555, 09:06:34 น.
เกิดไรขึ้นอ่ะ
เกิดไรขึ้นอ่ะ
117 30 มิ.ย. 2555, 23:24:39 น.
น่าอ่านมากค่ะ พล็อตเรื่องแปลกไม่ซ้ำใครดี
น่าอ่านมากค่ะ พล็อตเรื่องแปลกไม่ซ้ำใครดี