ความรักมีค่าเสมอสำหรับคนที่เห็นค่า
แต่มันจะไร้ค่า หากรักที่ให้...ถูกเขาทิ้งขว้าง
เห็นความรักของเราเป็นแค่เพียงอะไรที่ไร้ความหมาย
ขณะนั้น...เจ็บ ร้องไห้ เจียนขาดใจ
และไม่เข้าใจในสิ่งที่ถูกกระทำ
วันและคืนผ่านไป...
ความรู้สึกหลายๆ อย่างยังอยู่ในความทรงจำ...
ก่อเกิดเป็นแรงบันดาลใจ ที่เขาคนนั้นก็อาจคาดไม่ถึง...
คำสัญญาจากเขา...ก่อให้เกิดเรื่องราวเรื่องหนึ่งขึ้นมา....
ทุกๆ ความรู้สึกมีที่มา และสุดท้ายก็จบลง
ด้วยเหตุผล....ที่ต่างคนต่างเข้าใจ...และยอมให้อภัย

สายรุ้งเจ้าแวววับ พราวทับแผ่นฟ้า
ดาริกาเจ้าคืนคำอธิฐาน
รักที่ฝากไว้กับรุ้งเคยร้าวราน
เมื่อพบพานคนที่รัก...สุดหัวใจ
รักที่ฝากไว้ ขอคืนนะ....สายรุ้งเอย

....................

ขอฝากนิยายเรื่องที่สองด้วยนะคะ
กำลังตีพิมพ์กับ สนพ.สมาร์ทบุ๊ค
ภายใต้ชื่อเรื่องใหม่ แต่ยังไม่ได้ชื่อเรื่องใหม่เลยค่ะ แหะๆๆ

ขอบคุณๆๆนะคะ

นัฐชา
4/1/55
ลวท.5.37

บทที่ 4 จุดเริ่ม

เสียงสะอื้นแผ่วเบา และเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ถึงกับทำให้เรนเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างฝืนๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลกวาดไปรอบๆ กายพยายามหาที่มาของเสียง แต่ภาพที่เห็นกลับมีแต่ความมืดมิด คนผมหยิกสะบัดหัวไปมา และพยายามมองฝ่าไปยังเบื้องหน้าอีกครั้ง ความมืดของรัตติกาลเท่านั้นที่ยังคงปรากฏ เรนเอนกายพิงผนังหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อเสียงที่ได้ยินแว่วๆ นั้น จู่ๆ ก็จางหาย

แต่ยังไม่ทันจะถูกนิทราเข้าครอง เสียงสะอื้นร่ำไห้ก็ดังขึ้นอีกครา เรนลืมตาขึ้นทันที แต่ครั้งนี้กลับมองเห็นได้อย่างง่ายดาย ภาพที่เด่นชัดในความมืด ร่างเล็กคุ้นตาที่ซ่อนกายอยู่ในชุดขาว กระโปรงแผ่วพลิ้วไปตามแรงลม ก้าวเท้าออกไปเรื่อยๆ คล้ายล่องลอยไปตามสายลม ถึงกับทำให้ร่างบางดีดตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“รุ้ง” หญิงสาวรำพึงเสียงแผ่ว หนาวเย็นไปทั่วกาย

ร่างในชุดขาวหยุด ใบหน้าซีดเซียวหันมาแย้มยิ้ม เรนก้าวเข้าไปหา แต่ปลายรุ้งกลับดูเหมือนเคลื่อนกายห่างออกไปเรื่อยๆ

เรนวิ่งตาม แต่ดูเหมือนว่ายิ่งตาม ก็ยิ่งไกลห่าง เรนร้องเรียกสุดเสียง แต่ร่างนั้นก็เริ่มเลือนราง หญิงสาวพยายามวิ่งตาม ความเหนื่อยเริ่มปรากฏ แต่ไม่อาจะทำให้เธอหยุดได้ ความเป็นห่วงในตัวของสาวน้อยนัยน์ตาเศร้ามีเกินกว่าความเหน็ดเหนื่อยที่เรนได้รับในขณะนี้

เรนวิ่งฝ่าความมืดมิดไปอย่างรวดเร็ว ความเงียบสงัดของราตรีช่างวังเวง แต่ภาพเบื้องหน้าที่กำลังจะเลือนหายไปจากสายตา ทำให้คนที่เกรงความมืดลืมความน่ากลัวของบรรยากาศรอบๆ ไปเสียสนิท

และแล้ว ร่างที่ล่องลอยดุจปุยนุ่นของปลายรุ้งก็กลืนหายไปกับราตรีกาล เรนหยุดวิ่ง นึกเจ็บใจตัวเองที่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้เอาเสียเลย

อาการเหนื่อยหอบเข้ามาแทนที่แล้ว เรนค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ ความเงียบเชียบรอบๆ กาย และมืดมิดเริ่มทำให้หญิงสาวรู้สึกแล้ว หันมองไปรอบๆ บริเวณ ร่างที่หอบถึงกับเสียวสันหลังวูบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“สวนสาธารณะ” เรนพึมพำอย่างแปลกใจ “เราวิ่งมาถึงนี่เชียวหรือ”

แสงนวลจากจันทราที่แบ่งแสงลงมาแทรกความมืดมิดเพียงน้อยนิด ถึงกับทำให้หญิงสาวเริ่มมองเห็นอะไรได้บ้างแล้ว ลานหญ้ากว้างคล้ายประกายเรืองรอง พรมหญ้าที่เธอได้พบกับปลายรุ้งสะท้อนเม็ดฝน หญิงสาวทำสีหน้าครุ่นคิด นี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ไม่มีคำตอบใดให้กับตัวเอง มีแต่ความเย็นวาบสะท้านไปทั่วกาย ความกลัวในสิ่งที่หาคำตอบไม่ได้เริ่มเข้าครอง ร่างบางยืนอึกอักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

สายลมเจ้ากรรมก็เริ่มมาสัมผัสกาย ร่างที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อกล้ามถึงกับหนาวเย็นขึ้นมาทันที เท้าเปลือยเปล่าเพิ่งจะรู้สึกถึงความเปียกชื้นจากพรมหญ้า เรนกอดกระชับวงแขนรัดกายพอให้ได้คลายความเย็นลงสักนิด

พลัน ร่างสูงของคนหนึ่งก็ปรากฏเลือนรางขึ้นในสายตา เรนเบิกตากว้าง แผ่นหลังที่ดูคุ้นเคย แผ่นหลังของคนใจร้าย ผู้ชายที่เรนชิงชัง

ในเสี้ยววินาทีนั้น ความโกรธแทรกซึมเข้ามาในตัวอย่างรวดเร็ว
ไม่ต้องรออะไรอีกแล้ว ผู้ชายคนนั้นต้องได้รับการสั่งสอน
คนที่ทำร้ายหัวใจของคนอื่น ไม่สมควรจะได้รับการให้อภัย

ร่างสูงเริ่มเดินออกห่างไปเรื่อยๆ เรนไม่รอช้า วิ่งเต็มกำลังที่มี ในครั้งนี้ ผู้ชายใจร้ายจะไม่มีโอกาสได้หนีเธอพ้น

มือเรียวตะปบบ่ากว้างทันทีที่ถึงตัว เขาเพียงแค่หยุดอยู่กับที่ แต่เขาสูงเกินไปที่เธอจะค้างมือไว้เช่นนั้น เรนดึงมือกลับมา มองแผ่นหลังที่ซุกซ่อนความอบอุ่นนั้นนิ่ง

“ต้นหนาว” เรนเรียกเขาเสียงแผ่ว เพื่อให้ได้รับคำยืนยันว่าเขาคือคนใจร้ายคนนั้น แต่ความอบอุ่นที่เรนรู้สึกได้เพียงชั่ววินาที ถึงกับทำให้หญิงสาวสับสน

ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เขายังคงยืนนิ่ง สายลมรอบๆ คนทั้งสองกรรโชก

ความเงียบของเขา ทำให้เรนโมโห ความเป็นสุภาพบุรุษไม่มีให้เห็นในตัวเขาเลยสักนิด

ความเจ็บปวดรวดร้าวแผ่ไปทั่วร่าง เหมือนหญิงสาวเป็นคนที่ถูกทิ้งเสียเอง อ่า นี่เกิดอะไรขึ้น ความชิงชังที่เกิดในใจมันเกิดขึ้นได้อย่างไร

แผ่นหลังของเขาขยับ เรนรู้ได้ในทันที ว่าเขากำลังจะไป สายลมที่รุนแรงกลับสงบลงโดยที่คนตัวเล็กไม่ทันได้สังเกต

“เดี๋ยวก่อน” น้ำเสียงเกรี้ยวกราด มีผลทำให้เขาหยุดอีกครั้ง

“นายคือต้นหนาว” น้ำเสียงถามอย่างชั่งใจ “ใช่หรือเปล่า”

เขาไม่ตอบคำถาม มีแค่เสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ เรนถึงกับฉุน ร่างเล็กอ้อมไปเผชิญหน้ากับเขา ใบหน้าเลือนรางท่ามกลางแสงจันทร์ ไม่ได้ทำให้เรนเห็นหน้าเขาชัดขึ้นเลย รู้แต่ว่ารอยยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปากของเขานั้นช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน อ่า ไม่ได้นะเรน นี่คือต้นหนาวนะ คือคนใจร้ายที่ทิ้งปลายรุ้งไปไม่ใช่หรือ

ผมหยิกสะบัดไปมา เพื่อไล่ความรู้สึกไม่เข้าท่านั้นออกไป ก่อนที่เธอจะหลงเสน่ห์คนที่เห็นใบหน้าเพียงแค่เลือนราง และที่สำคัญ เขาคือคนที่ทำร้ายหัวใจของปลายรุ้ง มันคือสิ่งที่เรนต้องจำไว้

นัยน์ตาคมจ้องมองหญิงสาวนิ่ง รอยยิ้มที่ผุดตรงมุมปากดูคล้ายยิ้มเยาะ เรนเข่นเคี้ยวแทนการยิ้มตอบรับ ดวงตาเอาเรื่องจ้องคนร่างสูงอย่างไม่เป็นมิตร

“นายมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ” หญิงสาวคำรามรอดไรฟัน ในความเลือนรางคนที่ถูกกล่าวหาทำสีหน้าแปลกใจ แต่ไม่มีคำใดโต้ตอบออกมา เรนหรี่ตามองอย่างไม่พอใจ เมื่อผู้ชายตรงหน้าไร้การตอบรับ

ทั้งสองคนจ้องตากันนิ่งอย่างไม่มีใครยอมใคร ดวงตาของเรนเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว ความเจ็บปวดในหัวใจของปลายรุ้งถูกถ่ายทอดมาให้หญิงสาวจนแทบจะร้องไห้ไปกับความรู้สึกนั้น ปลายรุ้งที่น่าสงสาร กับผู้ชายใจร้ายที่อยู่ตรงหน้ามันทำให้หญิงสาวเริ่มทนไม่ไหวแล้ว

เชือกสีรุ้งที่ข้อมือซ้ายของเรนเกิดประกายวูบวาบขึ้นเพียงชั่ววินาที เหมือนกับมันกำลังจะสื่อถึงความรู้สึกจากใคร...บางคน

และแน่นอน เวลาเพียงแค่เสี้ยวเวลานั้น เรนไม่มีโอกาสได้เห็น
สองมือข้างกายกำแน่นจนเหงื่อซึม ปากเรียวเม้มเป็นเส้นตรง เรนกำลังอดกลั้น แต่ไหล่กว้างสั่นไหวเพราะแรงหัวเราะของเขา ทำให้ความอดทนต่อผู้ชายตรงหน้าสิ้นสุดลง

และโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันคาดคิด หมัดน้อยๆ ของคนตัวเล็กก็ฟาดเข้าให้ที่มุมปาก ใบหน้าคมหันไปตามแรงชก เลือดซิบๆ ออกมาจากรอยแผลทำให้สาวนักชกหัวเราะอย่างสะใจ

“สำหรับคนที่ไม่เป็นสุภาพบุรุษอย่างนาย” เขาหันหน้ากลับมา จ้องมองหญิงสาวอย่างแค้นเคือง ร่างสูงเดินตรงรี่เข้ามา เรนถึงกับถอยหนี แต่เขาก้าวตาม และไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้ตั้งตัว มือใหญ่ของเขาตะปบเข้าที่บ่าบางอย่างรวดเร็ว เจ้าของบ่าถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

เขาจ้องมองเธออย่างโกรธจัด ในสิ่งที่หญิงสาวกระทำต่อเขา

“ขอโทษผมเดี๋ยวนี้” เขาคำรามรอดไรฟันออกมา เรนเบิกตากว้าง เมื่อได้ยินเสียงเขา

“ไม่มีทาง” เรนคำรามใส่เขาอย่างคนไม่ยอมแพ้ “ก็นายมันสมควรโดนแล้วนี่”

ความดื้อของเรน ส่งผลทำให้มือหนาของเขาออกแรงกับบ่าบางของหญิงสาวแรงขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

“โอ๊ย เจ็บนะ” เรนพยายามจะถอยหนี แต่เขาไม่ยอม

“เจ็บเป็นด้วยหรือ” เขาถามเสียงเยาะ เรนถึงกับทำหน้าเหวอ จริงสิ ขนาดปลายรุ้งคนที่เขาเคยรัก เขายังใจร้ายทิ้งไปได้ลงคอ กับอีแค่คนแปลกหน้าอย่างเรน เขาจะดีด้วยก็เกินไปล่ะ

หญิงสาวกัดฟันกรอด เงยหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจ บ่าบางเริ่มเคลื่อนไหว เพื่อให้ตัวเองหลุดรอดออกมา แต่เจ้าของมือหนากลับบีบแน่นยิ่งขึ้น

เรนครางอยู่ในลำคอเพราะความเจ็บ ดวงตาสีน้ำตาลถลึงตามองเขา รอยยิ้มเยือกเย็นที่มุมปากท่ามกลางความเลือนจางของราตรีกาลมันทำให้เรนหนาวเย็นเข้าไปถึงหัวใจ นัยน์ตาคมนั้นดุจมีมนต์สะกดให้คนตรงหน้าหยุดดิ้นรน ใบหน้าเลือนรางโน้มเข้ามาใกล้ เรนพยายามถอยหลังหนีแต่กลับไม่เป็นผล ร่างบางไม่สามารถขยับได้ตามที่ใจปรารถนา ดวงตาตระหนกจ้องมองใบหน้าที่ใกล้แค่เอื้อม จนเรนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา

“นายจะทำอะไร” เรนถามเสียงพร่า เมื่อรู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะเริ่มคุกคาม

เขาไม่ตอบ แต่กลับเกิดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากแทน
อาการนั้นทำให้เรนเริ่มกลัว ความตั้งใจที่จะจัดการเขาเริ่มน้อยลง เมื่อเริ่มรู้ตัวแล้วว่าคนตัวเล็กๆ อย่างเธอคงไม่สามารถทำอะไรเขาได้อีกแล้ว
และถ้าหากถูกเขาพรากอิสระไปเช่นนี้ นอกจากจะไม่ได้สั่งสอนเขา ยังจะถูกคนใจร้ายสั่งสอนอีกด้วย คิดมาถึงตรงนี้ ความวิตกก็วิ่งปราดเข้าไปทั่วร่างทันที
เมื่อนึกถึงบทสั่งสอน...ของเขา
หาเรื่องใส่ตัวแล้วล่ะ...เรน แต่ทว่า...
นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววอวดดี ถึงแม้ว่าจะซุกซ่อนความหวาดกลัวไว้ข้างในก็ตามที ก็ยังคงจ้องเขาเขม็ง เขาจะสั่งสอนอะไรเธอ เรนเผลอกำมือแน่น หากเขาทำอะไร...เป็นได้เจอดีแน่
ดวงหน้าขาวเนียนภายใต้ผมหยิกนั้นขาวซีด แสงนวลของจันทราเผยให้เห็นดวงตาแห่งความอวดเก่งอย่างไม่คิดที่จะยอมใคร เขาแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
เธอคนนี้ กล้ามาตะบันหน้าเขา อย่างไม่มีเหตุผล
วาจากล่าวร้ายเขานั้นยากเกินที่เขาจะมองข้ามไป
หากเขาจะปล่อยเธอไป โดยไม่มีบทลงโทษ...คงไม่ใช่เขา
เขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้ จนลมหายใจของเขาสัมผัสแก้มนวล เรนจ้องมองเขาตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นโครมคราม ริมฝีปากของเขาหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ เรนพยายามจ้องมองเขาที่ใกล้แค่เพียงสายตา แต่ช่างน่าแปลกนอกจากยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาแล้ว แสงจากเจ้าดวงจันทร์ไม่ช่วยให้ใบหน้าเขาชัดเลยสักนิด แต่ถึงกระนั้น หญิงสาวก็สัมผัสได้ถึงความมีเสน่ห์ในใบหน้านั้น
ใบหน้าที่ทำให้ปลายรุ้งหลงรักเขาอย่างหมดหัวใจ
แต่ในใบหน้านั้นกลับซุกซ่อนความร้ายกาจเอาไว้ข้างใน
ปลายรุ้งที่น่าสงสาร...
เขาฉวยโอกาสในช่วงที่เรนตกอยู่ในห้วงคิด จนลืมระวังตัวเอง พอริมฝีปากบางถูกแตะเบาๆ หญิงสาวถึงกับสะดุ้ง สติกลับคืนมาในทันที แต่แล้วเรนถึงกับเบิกตากว้างเพราะเขาไม่ปล่อยให้เธอปฏิเสธ ริมฝีปากหยักของเขาทาบทับเรียวปากนั้นอย่างรวดเร็วและรุนแรง บทสั่งสอนของเขาเป็นอย่างนี้นี่เอง ทำไมช่างน่ากลัวแบบนี้ เรนเริ่มดิ้นเมื่อรู้สึกว่าการสั่งสอนของเขา มันกำลังจะทำให้เธอหายใจไม่ออก
และที่สำคัญ มันทำให้เรนร้อนผ่าวไปทั้ง...ตัว
แต่เขาไม่สน ยังคงฉวยโอกาสกับเรียวปากของคนอวดเก่ง อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สองมือของเรนตกอยู่ข้างกาย พยายามที่จะยกมันขึ้นมาปัดป้อง แต่ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงนั้นมันหายไปไหน ร่างบางเริ่มอ่อนแทบจะทรงกายไม่อยู่ เขาละมือข้างหนึ่งมารวบเอวนั้นไว้ มืออีกข้างประคองต้นคอของเธอไม่ให้หนีการจู่โจมของเขา
แต่ไม่ไหวแล้ว เรนไม่ไหวแล้ว
ต้องจัดการอะไรสักอย่าง ก่อนที่เขาจะทำอะไรไปมากกว่านี้
แต่ความรุนแรงของเขาเกินกว่าที่เรนจะหยุดได้ ด้วยแรงอันน้อยนิดที่ยังคงหลงเหลืออยู่
เนิ่นนานเหลือเกินกับบทสั่งสอนของเขา ความทรมานที่เรนได้รับมันกลับให้ความรู้สึกหอมหวานจนหัวใจของหญิงสาวกลัว เขาละจากริมฝีปากสั่นระริกให้เธอมีโอกาสหายใจ เรนถึงกับโล่ง แต่เขาไม่ได้ใจดีขึ้นเลยสักนิด มือที่ประคองแก้มนั้นเลื่อนมารวบเอวบาง ดึงร่างเข้ามาแนบชิด สัมผัสอกกว้างนั้น กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายเขา มันทำให้คนปากดีอย่างเรนขวัญกระเจิง หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ริมฝีปากบางของเขาลากไล้เรื่อยจากพวงแก้มร้อนผ่าว มาหยุดนิ่งที่ซอกคอขาว เขาจูบหนักหน่วงโดยไม่สนใจถึงรอยช้ำที่เกิดขึ้นจากแรงสัมผัสของเขา เรนหมดแรง เข่าถึงกับอ่อน หากไม่ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ร่างระทวยนั้นคงร่วงไปกองกับพื้นให้ได้ขายหน้า
สายลมเริ่มเย็นแผ่วพลิ้ว จันทรากำลังถูกเมฆมาบดบัง ดวงดาวไม่กี่ดวงพราวแสงกระพริบ รอบ ๆ กายโอบล้อมไปด้วยความหนาวเย็น แต่ความอบอุ่นจากกายเขา สัมผัสที่หนักหน่วงของเขากลับทำให้เรนร้อนผ่าวเหมือนกับร่างกายจะไหม้เป็นจุณ ริมฝีปากของเขายังคงไล้เรื่อย ควานหาความหวานไปทั่วลำคอ เรนหายใจหอบไปกับสัมผัสเขาที่ไม่มีทีท่าว่าจะเบาบางลง...สักนิด
เรี่ยวแรงของคนอวดเก่งอย่างเธอมันหายไปไหนหมดนะเรน สติที่มีอยู่อันน้อยนิดพร่ำเตือนตัวเองให้พยายามขัดขืนเขา มือเล็กพยายามผลักไสอกอุ่นนั้นให้พ้นไปจากตัว เขาเพียงครางเบาๆ อย่างคนขัดใจ ก่อนที่จะละมือจากเอวบางมาดึงมือเจ้าปัญหานั้นไพล่ไปข้างหลังและรวบมันไว้ด้วยมือข้างเดียว มือหนาอีกข้างกลับมารวบเอวเล็กนั้นอีกครั้ง เรนหมดโอกาสทำฤทธิ์เมื่อเขาดึงร่างสั่นไหวของเธอแนบชิดกับแผ่นอกกว้างอีกครั้ง

หมดกัน ความเก่งกาจของเธอ
กับการที่ชกปากเขาแค่ครั้งเดียว เขาถึงกับแก้แค้นเธอถึงขนาดนี้เชียวหรือ
ใจร้าย...เหลือเกิน

หญิงสาวถึงกับสะดุ้งอีกครั้ง เมื่อริมฝีปากของเขาไล้เรื่อยมาจนถึงบ่าบาง และกลับไปซอกคอขาวอีกครั้ง มาหยุดนิ่งที่แก้มนวลเนิ่นนาน เรนแทบจะขาดใจ หายใจไม่ทั่วท้อง ปั่นป่วนเหมือนจะเป็นลม เขาหัวเราะหึหึเยาะเย้ยเรนที่ข้างหู แต่ในตอนนี้เรนหูอื้อไปหมดแล้ว

เขากระซิบอะไรอีกเรนไม่ได้ยินแล้ว รู้แต่ว่าริมฝีปากของเขากำลังซุกซนไปทั่วดวงหน้าของเธอ เรนหลับตาพริ้มอย่างลืมตัว ตัวแข็งทื่อไม่มีอาการดิ้นรน และดูเหมือนเขาจะยังไม่หยุด...แค่นั้น

เรนไม่ขัดขืน...แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบ

เรนเริ่มหายใจไม่ออกอีกครั้ง เมื่อเขามอบบทจูบที่แสนหนักหน่วงกับเรียวปากของเธออีกครั้ง เรนรับรู้ถึงลิ้นอุ่นๆ ของเขาที่แทรกกำแพงฟันเข้าไปควานหาความหวานอย่างรวดเร็ว มันทำให้หัวใจของเธอกระเจิงไปไหนต่อไปแล้ว
อ่า ต้นหนาว
นายมันตัวอันตราย...จริงๆ
เรนครางอู้อี้ไม่เป็นศัพท์ ให้กับความรุนแรงของเขา เรียวปากของหญิงสาว ถูกเขาแทบจะบดขยี้ให้แหลกลงเสียให้ได้ ร่างสูงไม่สนใจกับอาการครางของเรนกลับยิ่งจูบหนักหน่วงยิ่งขึ้น มือหนาละจากเอวบางค่อยๆ ลากฝ่ามือมาตามแผ่นหลังเรื่อยๆ ขึ้นมา และหยุดนิ่งที่บ่าบางที่กำลังสั่นน้อยๆ ของเรน มือซุกซนของเขาแตะที่ขอบเสื้อกล้ามตัวบางของหญิงสาว ก่อนที่จะค่อยๆ ปลดมันลงมาที่ต้นแขน

เรนถึงกับสะดุ้งเย็นเยือกขึ้นมาทันที ร่างบางเริ่มไขว่คว้าหาอิสระอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะคุกคามเธอไปมากกว่านี้ เขาเริ่มคำรามไม่พอใจที่คนในอ้อมแขนเริ่มทำฤทธิ์ เขาละจากปากหวานของเธอ เปลี่ยนมาซุกซนที่บ่าขาวนุ่มเปลือยเปล่า ในขณะที่มือใหญ่ก็ยังพันธนาการมือเล็กของเธอไว้อย่างแน่นหนา เรนรู้สึกเจ็บไปทั้งลำแขนทุกครั้งที่พยายามสะบัดให้หลุด

เมื่อปากบางเป็นอิสระ เรนก็เริ่มรู้สึกถึงความเจ็บระบมทั่วเรียวปาก อ่า ต้นหนาว นี่นายทำให้เราเจ็บถึงขนาดนี้เชียวหรือ เรนหมดเรี่ยวแรง ก้มมองเขาเก็บความหอมหวานจากบ่าขาวของเธอ ร่างบางเริ่มโงนเงน มือหนาของเขาปล่อยมือเล็ก ก่อนที่จะใช้มันปลดขอบเสื้อกล้ามตัวเล็กอีกข้างของเรนลงมา เผยให้เห็นเนินหน้าอกขาวที่กระเพื่อมเพราะแรงหายใจของหญิงสาว

กลิ่นกายหอมกรุ่นที่แตะจมูก กับผิวขาวเนียนที่เขาสัมผัส ทำให้สติของชายหนุ่มดับวูบ ในตอนแรกก็เพียงแค่จะสั่งสอน แต่หญิงสาวปากดีที่อยู่ตรงนี้ หอมหวานไปทั้งตัว ยากนักกับการที่จะต้องตัดใจ

หยุดบทลงโทษ...ไว้แต่เพียงเท่านี้
คงน่าเสียดาย...

จมูกโด่งของเขาซุกไซ้เพลิดเพลินกับลำคอขาวอย่างลำพอง ไล้เรื่อยเนินเนื้อขาว อกนุ่มๆ ที่ยังซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อกล้ามแทบจะช้ำเพราะสัมผัสเขา ตอนนี้เรนแทบจะขาดใจเป็นครั้งที่ร้อย มือใหญ่ยังคงลูบไล้แผ่นหลัง และมือข้างหนึ่งกำลังจะล้ำเขตเข้าไปสัมผัสความนุ่มนวลภายใต้เสื้อ แค่แตะเพียงเบาบาง หญิงสาวถึงกับสะดุ้งสุดตัว สติสัมปชัญญะกลับมาในทันที

ร่างบางเริ่มขัดขืน ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แต่ยังคงรุกล้ำไปเรื่อย ทั้งมือทั้งจมูกโด่งของเขายังคงฉวยโอกาสอยู่ไม่เลิก ยิ่งเรนต่อต้าน เขายิ่งหัวเราะชอบใจ

“ไอ้ตัวร้าย” เรนคำรามใส่เขา “ปล่อยเดี๋ยวนี้”

แต่ไอ้ตัวร้ายไม่ยอมปล่อย เรนเริ่มฮึดขึ้นมาอีกครั้ง ขืนยังเผลอตัวปล่อยใจไปกับเขา คงไม่ดี เรนดิ้นขลุกขลัก มือเริ่มปัดป่ายผลักไสให้เขาพ้นไปจากตัว แต่เขายังคงแกล้งไม่เลิก

“อยู่เฉยๆ สิครับ” เขากระซิบข้างหูเสียงพร่า

“ไอ้บ้า” เรนสบถด่าเขา เกิดมาไม่เคยเรียกใครว่าไอ้เลยสักครั้ง

มือเล็กออกแรงจิกเข้าไปในเนื้อของเขาเต็มแรงทั้งหมดที่มี “ไอ้โรคจิต ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

เขาหยุดอย่างเซ็งในอารมณ์ ดวงตาสีดำจ้องเข้าไปในตาของเรน มือใหญ่รวบเอวบางไว้มั่น ดึงเข้าหาลำตัวเขาอีกครั้ง เรนเงยหน้ามองเขาอย่างหวาดๆ สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของเขา

ใช่เขาคนเดียวที่ไหนที่หัวใจเต้นแรง...

บทสั่งสอนที่หญิงสาวเสียเปรียบ อยากขัดขืน แต่กลับเผลอใจไปกับเขา
คิดแล้วเรนก็อยากหายตัวไปจากตรงนี้เหลือเกิน...น่าขายหน้านักนะเรน
ความเงียบงันเนิ่นนานเหลือเกิน เขายังคงจ้องเธออย่างขัดใจ และแน่นอนคนอวดเก่งอย่างเรนย่อมไม่มีวันที่จะหลบสายตาคมคู่นั้น ใบหน้าขาวคม จมูกโด่งของเขา รอยยิ้มหยักที่มุมปาก ไม่ว่าเขาจะยิ้มด้วยเหตุผลใด แต่เรนกล้าสาบานได้เลยว่า...คนตรงหน้ามีเสน่ห์ สามารถคร่าหัวใจของผู้หญิงได้อย่างง่ายดาย
แต่ต้องไม่ใช่เธอ...นะเรน
ใบหน้าหล่อเหลา เพียงเลือนราง กับความไม่เป็นสุภาพบุรุษ กับความเป็นคนใจร้ายสมบูรณ์แบบของเขา มันจะเป็นสิ่งเตือนใจเรนได้เป็นอย่างดี...หรือเปล่า...?

“ขอโทษผมได้หรือยัง” เขาทำลายความเงียบด้วยคำถาม

เรนกัดฟันกรอด “ขอโทษนายด้วยเรื่องอะไร”
เขาหรี่ตามอง “ที่คุณชกปากผม”

เรนถึงกับหัวเราะเยาะ “นายฉวยโอกาสกับฉันตั้งเยอะ ยังจะมาเรียกร้องคำขอโทษอีกหรือ”

“มันจะมากไปมั้ง” เรนเน้นคำ “ไอ้โรคจิต”


“ผมให้โอกาสคุณแล้วนะ” เขาเอ่ยเสียงมีเลศนัยน์

แต่เรนไม่อยากต่อล้อต่อเถียงแล้ว ใต้ฟ้าดวงดาวแทบจะนับดวงได้ ดวงจันทร์ที่ถูกก้อมเมฆมาบดบัง แสงน้อยนิดก็มีอันต้องจางไป เรนอยากกลับบ้าน ไม่ชอบบรรยากาศอึมครึมแบบนี้เอาเสียเลย

“ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันต่อยปากคุณ” เรนเว้นระยะ ก่อนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น

“คุณก็ลงโทษฉันไปแล้วนี่” ปากบางเม้มเป็นเส้นตรง “เราหายกัน”

พูดแล้วก็เบนหน้าหนีไปเสียทางอื่น ทั้งโกรธ ทั้งอาย ทั้งเสียหน้าขายหน้า ครบชุดเลยเรน

ชายหนุ่มหลุบตามองอย่างชั่งใจ เห็นทีคงไม่ได้คำขอโทษจากปากเจ้าหล่อนเป็นแน่ หากแต่เขาก็ไม่ยอมเช่นกัน คนปากดีอวดเก่งอย่างเธอคนนี้ คงต้องเจอของจริงแล้วล่ะมั้ง

และโดยที่คนในอ้อมแขนไม่ทันคาดคิด ชายหนุ่มตวัดร่างบางนั้นลอยขึ้นมา กว่าเรนจะรู้สึกตัว แผ่นหลังบางก็แตะพื้นเสียแล้ว หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเมื่อสัมผัสความเย็นจากเม็ดฝนบนพื้นหญ้า

และรวดเร็วจนหญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อร่างหนาของเขาตามลงมา ทาบทับน้ำหนักลงมาทั้งตัว...

นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง....
เมื่อพอจะเข้าใจอะไรได้บ้าง...กับสิ่งที่เขากำลังจะกระทำ...ต่อไป

.....................

ขอฝากไว้ให้ช่วยเป็นกำลังใจด้วยนะคะ
ยินดีรับคำติชม และจะนำไปแก้ไขนะคะ

โปรดเมตตา นักหัดเขียนด้วยนะคะ

นัฐชา (คือจันทร์สีมุก)

เสน่หา ซาตานลวง กับนามปากกาใหม่ คือจันทร์สีมุก
สนพ.สมาร์ทบุีค

นัฐชา

จำนวนการเข้าชม : 1689

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery