ทะเลรัก สีเพลิง
ความเจ็บปวดในอดีต ทำให้เขากลับมาทวงคืนเอากับเธออย่างสาสม ทว่าเมื่อได้อยู่ใกล้กัน หัวใจเขากลับยังไหวหวั่นอยู่เช่นเดิม...แล้วเขาจะทำเช่นไร เมื่อมั่นใจว่ายัง 'รัก' อยู่ แต่เธอกลับเป็นฝ่ายเกลียดเขาเสียเอง...^^
Tags: Romance ^O^
ตอน: บทที่ 3 บทลงโทษ
3. บทลงโทษ
เสียงสวบสาบที่ดังแว่วมาให้ได้ยินทำให้สติที่เริ่มกระเจิดกระเจิงของหญิงสาวยิ่งเตลิดไปไกล เธอมองไปรอบ ๆ กายอย่างไหวหวั่น แสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าเป็นเหมือนสัญญาณเตือนว่า หนทางของเธอกำลังจะหมดไป สายลมไม่รู้ว่าเวลานี้ที่ตนยืนอยู่มันคือที่ใด ไม่รู้แม้กระทั่งว่าอยู่ส่วนไหนของเกาะแห่งนี้ นับจากที่เธอวิ่งออกจากบ้านหลังนั้นมา เธอก็มุ่งตรงมาข้างหน้าอย่างไม่รู้ทิศทาง
หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เมื่อสิ่งที่หวาดกลัวปรากฎตัวออกมาให้เห็นแล้วว่ามันเป็นเพียงแค่กระรอกป่าตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น ทว่าโล่งใจได้ไม่เท่าไหร่ เธอก็ให้ใจหายวาบอีกครั้ง เมื่อร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก้าวโผล่พ้นแนวพุ่มไม้ออกมา ใบหน้าเหี้ยมเกรียมที่จ้องมองมาทำให้หญิงสาวรู้ในทันทีว่า ‘มัน’ ไม่ได้มาดีแน่ ๆ เธอลุกพรวดกระโจนหนีสุดตัวแต่ก็มีอันตัวเซถลาเมื่อชนเข้ากับกำแพงมนุษย์อย่างจัง
“หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว!”น้ำเสียงดุกร้าวดังขึ้นเหนือหัว สายลมเงยหน้าขึ้นมองช้า ๆ ก่อนความรู้สึกคล้ายกับหัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มจะเอามาแทนที่ เธอก้าวถอยหนีโดยไม่รู้ตัว
“นาย....”
“พวกนายกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง”เขมินทร์หันกลับไปสั่งลูกน้องตัวเอง ก่อนหันกลับมาคว้าแขนของหญิงสาวกำไว้แน่น จนเธอถึงกับสูดปาก นิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ไม่กล้าแม้แต่จะร้องออกมาให้เขาได้ยิน
หลังลับร่างบรรดาลูกน้องที่ช่วยกันออกตามหา ‘เชลย’ ของตนไปแล้ว เขมินทร์ก็หันมาเล่นงานคนตรงหน้าที่กล้าท้าทายเขาด้วยการหนีออกมาแบบนี้ทันที
“ชอบท้าทายนักใช่ไหม”
แม้จะกลัวมากแค่ไหน แต่สายลมกลับข่มความกลัวเหล่านั้นไว้ด้วยการเชิดหน้าขึ้นมองอย่างท้าทายให้สมกับคำพูดของเขา
“ได้!...ถ้าอยากลองดีนักก็จะจัดให้”จบคำพูดเขาก็กระชากร่างเล็ก ๆ นั้นเดินไปตามทาง ไม่สนว่าเธอจะล้มลุกคลุกคลานอยู่หรือไม่ เวลานี้เขารู้เพียงอย่างเดียวว่า ‘เธอจะต้องได้รับบทเรียน’
เขมินทร์บอกไม่ถูกทีเดียวว่า ครั้งแรกที่รู้ว่าเธอหนีมา เขารู้สึกเช่นไร ทุกอย่างมันปะปนกันไปหมด ทั้งโกรธ โมโห แต่อีกใจหนึ่งก็อดที่จะเป็นห่วงเธอไม่ได้ เกรงกลัวไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าเธอจะได้รับอันตรายจากทั้งคน และสัตว์ร้าย
“โอ๊ย...”หญิงสาวสะดุดล้มลงกระแทกพื้นอย่าแรง ทว่าชายหนุ่มก็ยังคงไม่สนใจ เขายังลากเธอไม่ยอมหยุด จนร่างของเธอครูดไปกับพื้น หัวเข่าที่กระแทกกับกิ่งไม้เต็มแรง และยังครูดไปกับพื้นอีกเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้งยังมีเลือดไหลซึมออกมาให้เห็น
“ลุกขึ้นมา!”เขมินทร์หันมาคำรามอย่างหัวเสีย
“ฉันเจ็บ”เธอก้มมองดูแผลที่หัวเข่าตัวเอง แล้วจึงเงยหน้าถขึ้นบอกเขาเสียงแผ่ว
“ก็อยากหนีไปจากที่นี่ไม่ใช่หรือไง นี่ไง...กำลังจะพาไป ลุกขึ้นมาสิ จะมาทำสำออยทำไม มารยาของเธอใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกนะ”
“ใช่! ฉันอยากหนี ฉันอยากไปจากที่นี่ที่สุด…คอยดูเถอะ ฉันจะเอาตำรวจมาลากคอแกเข้าคุกให้ได้”หญิงสาวข่มความเจ็บ ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา ดวงหน้าแดงก่ำจ้องตอบคนที่มองคนอย่างจะกินเลือดกินเนื้ออย่างไม่ลดละ
“ปากดี!”
ชายหนุ่มกระชากร่างเล็ก ๆ นั้นเต็มแรงจนเธอถลาเข้าปะทะอก ก่อนที่แขนแข็งแกร่งจะล๊อคร่างนั้นไว้อย่างรวดเร็ว และทันทีที่เธออ้าปากหมายจะร้องประท้วง ริมฝีปากหนาของเขาก็ประกบทับปิดเสียงนั้นลง เขาตะโบมจูบจู่โจมเธออย่างรุนแรง และยิ่งเธอขัดขืน เขาก็ยิ่งลงแรงมากขึ้น ชายหนุ่มยกมือขึ้นบีบปลายคางของเธอเต็มแรงเมื่ออีกฝ่ายเม้มปากแน่นไม่ยอมให้เขาได้รุกรานอย่างที่ต้องการ
“โอย...”เขมินทร์อาศัยช่วงจังหวะดังกล่าวส่งผ่านลิ้นสากระคายของตนเข้าไปภายในโพรงปากของเธอ ลากไล้ เกี่ยวพันลิ้นนุ่มที่คอยแต่จะหลบหนีอย่างย่ามใจ สร้างความรู้สึกที่ไม่คุ้นชินแก่หญิงสาว ร่างของเธอเริ่มสั่นเทา เรี่ยวแรงที่เคยมีคล้ายจะหดหายไปสิ้น เมื่อความรู้สึกแปลกประหลาดกำลังโจมตีเธออย่างหนักภายใต้อ้อมแขนแข็งแกร่งนั้น ทว่าเพียงไม่นานเธอก็กลับมาฮึดสู้อีกครั้งเมื่อร่างกายรับรู้ถึงการรุกรานที่หนักหน่วงขึ้น มือใหญ่ของเขากำลังสอดลึกเข้าไปใต้เสื้อตัวบางของเธอและกำลังรุกรานสิ่งที่เธอหวงแหนอยู่ และทันทีที่ปากของเขาละออกห่างจากปากเธอ หญิงสาวก็แว้ดขึ้นเสียงดัง
“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า”
“ไอ้บ้า...อย่างนั้นหรือ...ดี! ไอ้บ้าคนนี้แหละจะเป็น ‘ผัว’เธอให้ได้”สิ้นเสียงของเขา เสียงกรีดร้องของเธอก็เข้ามาแทนที่ เขมินทร์กระชากเสื้อตัวบางจนขาดสะบั้นเผยให้เห็นผิวเนื้อขาวละออน่ามอง ชายหนุ่มไม่ได้หยุดการกระทำของตนเพียงเท่านั้น เขาลากไล้ฝ่ามือไปจนทั่วร่างงาม บีบเคล้นทุกส่วนสัดรุนแรง ตามแรงอารมณ์ของตนที่หญิงสาวเป็นคนทำให้มันลุกฮือขึ้น
“อย่า...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว”สายลมวอนขอออกมาในที่สุด เธอหวาดกลัวกับอารมณ์ฉุนเฉียวของเขาและกริ่งเกรงกับอารมณ์แปรปรวนที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเองอยู่ขณะนี้
“มันสายไปแล้วกับคำว่า ‘กลัว’ของเธอ สายลม”เขมินทร์กระซิบบอก จากเมื่อแรกต้องการเพียงแค่ข่มขู่ให้เธอได้หวาดกลัว ทว่าเรือนร่างหอมกรุ่นของเธอที่เขาได้ดอมดม เคล้าเคลียได้ทำให้อารมณ์ของเขามันเตลิดจนไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้อีกต่อไป ชายหนุ่มผลักร่างเล็กเบา ๆ จนเธอล้มลงไปนอนบนพื้นหญ้าก่อนที่เขาจะตามลงมาทาบทับเธอไว้
“นาย...นายต้องการเงินเท่าไหร่บอกฉันสิ ฉันจะติดต่อทางบ้านให้เอาเงินมาให้ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ...”
“ไม่!”
เขมินทร์ปิดเสียงพูดของเธอด้วยริมฝีปากของตนเอง มือใหญ่บีบเคล้นดอกบัวคู่งามที่ตั้งยอดชูชันท้าทายสายตาตัวเองหนักหน่วงหมายจะลงทัณฑ์เธออยู่ในที หญิงสาวพยายามดิ้นหนี ทว่าต่อให้หนีเช่นไร ร่างที่ทาบทับอยู่ก็ยังคงตามติดไม่ห่าง เธอพยายามกรีดร้องหวังขอความช่วยเหลือจากใครก็ตามที่อาจผ่านมาได้ยิน แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบงัน สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ต่อแรงกำลังที่มีมากกว่า และปล่อยให้เขารังแกจนสาแก่ใจ....
สายลมนั่งคุดคู้อยู่ห่างจากร่างสูงที่ยืนหันหลังให้ไม่ไกลนัก น้ำตาที่เหมือนจะเหือดแห้งไปแล้วเริ่มเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเอง...เธอสูญสิ้นหมดแล้วทุกสิ่ง ความบริสุทธิ์ที่เฝ้าเพียรรักษาไว้สำหรับคนที่ตนรักและรักตนได้ถูก ‘เดนสังคม’ อย่าง ‘นายเขม’ มหาโจรใจชั่วพรากมันไปจนหมดสิ้น
“ลุกขึ้น!!”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงดุเข้มนั้น นัยน์ตาแดงก่ำจ้องเขม็งอยู่ที่เขา เธอลุกขึ้นช้า ๆ ตามคำสั่งนั้น สองมือกำแน่นเข้าหากันสะกดกลั้นความรู้สึกต่าง ๆ ที่กำลังประดังเข้าใส่ตนเอาไว้
เขมินทร์มองท่าทางนั้นของเธอออก แต่เขาก็เลือกที่จะนิ่งเฉยทำเป็นไม่เห็นมัน ด้วยเกรงว่าตนเองจะเกิดใจอ่อนกับเธอขึ้นมา
“กลับบ้าน!”เสียงเข้มบอกอีกครั้ง ก้าวเข้าไปคว้ามือของเธอมายึดไว้ดึงแกมลากให้ออกเดินไปอีกทางหนึ่งซึ่งจะพาเขาและเธอกลับไปยังที่พัก สายลมเงียบเสียงตลอดการเดินทาง ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบสนองให้เขาได้รับรู้แม้ว่าเขาจะแกล้งทำรุนแรงกับเธออย่างใดก็ตาม
สองร่างที่เดินเข้ามาในเขตที่พักเรียกให้คนที่ชะเง้อคอรอคอยอยู่นานรีบวิ่งเข้าไปหา ใบหน้าซีดเผือดจนแทบไม่มีสีเลือดเมื่อเห็นสีหน้านิ่งเรียบของผู้เป็นนาย
“นายเขม”
“ป้าชื่น พา ‘เขา’ ไปอาบน้ำหน่อย เสร็จแล้วพาไปหาผมที่ห้องทำงานนะ”เขมินทร์สั่งออกไป ก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าบ้านพักไป ปล่อยหน้าที่ที่เหลือให้คนสนิทเก่าแก่ของตนเป็นคนดูแลจัดการ
ป้าชื่นเห็นสภาพของหญิงสาวแล้วก็ให้อดรู้สึกสงสารไม่ได้ นางเดินเข้าไปหาเธอ จับมือมากุมไว้หลวม ๆ ส่งกำลังใจไปให้ผ่านคำพูดสั้น ๆ
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะคุณ”
ทว่าเพียงแค่ประโยคคำถามที่แสดงถึงความห่วงใยอันน้อยนิดนั้น ก็ทำให้หญิงสาวตื้นตันใจและรู้สึกดีกับมันไม่ได้ แม้จะไม่รู้ว่าคำพูดเหล่านั้นจริงใจแค่ไหนก็ตาม น้ำตาที่เธอพยายามสะกดกลั้นเอาไว้พังครืนออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอสะอื้นไห้ตัวโยนทรุดลงไปกับพื้นอย่างคนหมดแรงกำลังโดยมีคนปลอบโยนคอยโอบกอดเธอไว้
เสียงสะอื้นที่ดังแว่วเข้ามาให้ได้ยินเรียกให้หัวใจแกร่งของเขมินทร์สั่นครอน เขารู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจจะแตกสลายเสียให้ได้ ทั้งที่แท้จริงแล้ว ในยามนี้เขาควรจะดีใจ สะใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย....ชายหนุ่มหันหลังให้กับภาพที่ได้เห็นเดินหายเข้าไปในห้องพักของตน และทันทีที่ประตูห้องปิดลง กำปั้นแข็ง ๆ ก็กระหน่ำทบุลงไปบนกำแพงห้องอย่างบ้าคลั่ง...ตอบแทนให้กับสิ่งที่ตนเองได้ทำไป
“โธ่เว้ย!!”
นับจากวันนั้นเป็นต้นมา หญิงสาวก็ดูคล้ายเป็นคนละคน เธอทำเหมือนตัวเองไม่มีชีวิตจิตใจ เขาสั่งให้ทำอะไรก็ทำ ร่างสูงทอดมองหญิงสาวจากมุมห้อง นานเท่าไหร่แล้วที่เธอนั่งอยู่ตรงนั้น นั่งเฉย ๆ โดยไม่ขยับไปไหนเลย ชายหนุ่มหันกลับไปหาคนของตนที่กำลังทำความสะอาดห้องพักให้ตนอยู่
“ป้าชื่น ไปตามสายลมมาให้ผมหน่อย”
“คุณเธอทำอะไรผิดอีกหรือคะ นายเขมจะเรียกคุณเธอมาต่อว่าอะไรอีกหรือคะ”ป้าชื่นมีสีหน้าตื่นตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินคำสั่งจากนาย หลายวันที่ผ่านมาการที่นางต้องอยู่ใกล้ชิดหญิงสาวทำให้นางรับรู้ว่า แท้จริงแล้วเธอเป็นคนดี นิสัยก็ดี รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน ต่างจากที่เคยได้ฟังคนเป็นนายต่อว่าต่อขานให้ฟังก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด
“ผมบอกให้ป้าไปตามมาก็ไปทำเถอะ ทำไม?...เดี๋ยวนี้ปกป้องกันไปแล้วหรือไง”เขมินทร์อดที่จะโมโหไม่ได้ ที่จู่ ๆ คนของตนก็ทำท่าคล้ายกับจะย้ายฝั่ง
“ป้าไม่ได้คิดจะปกป้องเธอนะคะ ใครทำนายป้าเจ็บ ป้าก็เจ็บไปด้วย แต่นี่...เธอดูไม่มีพิษสงอะไรเลย ป้าบอกตรง ๆ นะคะว่า เรื่องที่นายเขมเล่าให้ป้าฟัง ป้าชักไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่แล้วล่ะค่ะ”
“ป้าชื่น! อยู่ใกล้กันมากไปแล้วมั้ง ถึงได้ไปหลงเชื่อมารยาของหล่อนเข้า”
ป้าชื่นส่ายหน้าไปมา รู้ทันทีว่านายตนกำลังตีรวนจึงเลือกที่จะออกไปทำตามคำสั่งของเขาแทนการต่อคำให้มากความ เพราะเกรงว่าผลกระทบต่าง ๆ จะถูกเอาไปลงกับหญิงสาวอีก
สายลมมาหาชายหนุ่มตามคำสั่งของเขา เธอก้าวเข้ามาภายในห้องพักก่อนหยุดลงเพียงแค่หน้าประตู หญิงสาวหยุดยืนอยู่อย่างนั้น รอจนกระทั่งร่างสูงที่ยืนหันหลังให้ หันมามองเธอ
“งานที่สั่งให้ทำ เรียบร้อยดีใช่ไหม”
เธอยังคงยืนนิ่ง ไม่ได้ตอบคำสั่งของเขาอย่างที่ควรจะเป็น ทำตัวราวกับเป็นหุ่นยนต์ไม่มีหัวใจ รอเพียงคำสั่งให้ทำงานเท่านั้น เขมินทร์กัดฟันกรอดพยายามระงับบอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านของตนเอาไว้ เขาถามเธอใหม่อีกครั้งช้า ๆ หวังลึก ๆ ว่าเธอจะตอบคำถามเขา และไม่ทำให้เขาต้องขาดสติอีก ทว่าไม่เลย สิ่งที่เขาได้รับกลับมายังคงเป็นเช่นเดิม...ความเงียบ
“เป็นอะไร! เป็นบ้าไปแล้วหรือไงฮะ”เขมินทร์สาวเท้าเข้าหา กระชากร่างเล็ก ๆ ที่ดูจะผ่ายผอมลงไปเยอะเข้าปะทะอกกว้างของตนเต็มแรง ตวาดออกไปเสียงดังลั่น แต่เขาก็ยังไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ จากเธออีก นอกจากอาการนิ่วหน้า
“อยากจะลองดีกันนักใช่ไหม...ได้!”
และไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัว ร่างทั้งร่างก็ปลิวถลาลงไปนอนบนเตียงกว้าง หญิงสาวพยายามพยุงตัวลุกขึ้นแต่ก็ไม่ทันการ ร่างสูงได้โถมตัวลงมาทาบทับเธอไว้ทั้งตัว
“กรี๊ดดดดดดดดดด”สายลมกรีดร้องด้วยความตกใจ เรียกให้คนที่แอบคอยสังเกตุการณ์อยู่ด้านนอกด้วยความเป็นห่วง รีบวิ่งเข้ามา
“ว้าย!”ป้าชื่นร้องเสียงหลงกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็น ถึงกับทำตัวไม่ถูกได้แต่ยืนเงอะงะอยู่อย่างนั้น
“ป้าชื่น! ออกไป!”เขมินทร์หันมาตวาดไล่เสียงดัง ใบหน้าถมึงทึงที่จ้องมองมาทำให้ความอยากช่วยเหลือหญิงสาวเริ่มหดหาย แต่นางก็ยังหวังจะช่วยเธอให้ได้
“แต่...”
“ผมสั่งให้ออกไป!”เขมินทร์เน้นคำเสียงเข้ม ดวงตาวาวโรจน์จ้องเขม็งไปที่คนของตนซึ่งกำลังทำให้เขาโมโหมากขึ้นไปอีก
ป้าชื่นเหลือบตามองไปยังหญิงสาวที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียงด้วยความสงสาร แต่นางก็รู้ดีว่าเวลานี้นางเองก็ไม่อาจเข้าไปช่วยเหลือเธอได้ แม้จะอยากช่วยมากแค่ไหนก็ตาม ยิ่งได้เห็นความโกรธที่พลุ่งพล่านของคนเป็นนาย ก็ยิ่งต้องถอยออกมา เพราะเกรงว่าการกระทำของตนจะยิ่งทำให้เธอเคราะห์ร้ายหนักขึ้นไปอีก
“ค่ะ ๆ ป้าไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ...”
เขมินทร์หันกลับมาจ้องเขม็งที่หญิงสาวอีกครั้งหลังคนของตนออกจากห้องไปแล้ว ใบหน้าตื่นกลัวของเธอเรียกความสงสารจากเขาได้ไม่น้อย แต่เขมินทร์ก็ยังคงตีหน้านิ่ง ถามเธอออกไปอีกครั้ง
“จะพูดได้หรือยัง หรืออยากจะลองดีจริง ๆ”
“ฉันเกลียดนาย!”คำพูดแรกหลุดออกมาจนได้ เขมินทร์รู้สึกภาคภูมิใจนิด ๆ ที่สามารถทำให้เธอยอมพูดได้ แม้คำพูดนั้นจะทำให้เขาเจ็บจี๊ดอยู่ลึก ๆ ก็ตาม
“ดี! เกลียดให้มาก ๆ ก็แล้วกัน อย่าได้เผลอมา ‘รัก’ เพราะเธอจะต้องเจ็บหนักยิ่งกว่านี้แน่”
“อย่าให้ฉันหนีไปได้นะ”
“หึ...แน่นอน ไม่ต้องกลัวหรอก คนอย่างฉันไม่คิดจะปล่อยให้เชลยของตัวเองหนีไปได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว…และก็จำไว้ด้วย ถ้าฉันไม่เป็นคนปล่อยเธอไปเอง ก็อย่าหวังจะได้ไปจากที่นี่เลย”เขมินทร์บอกเสียงกร้าว ดันตัวเองลุกขึ้นเดินออกจากห้องของตนไปโดยไม่แตะต้องตัวเธอเลยแม้เพียงปลายเล็บ
*****************************************
อ่านกันตามสบาย ชอบ เลยนะจ๊าาาาา....5555
ภัทร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.พ. 2555, 11:44:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.พ. 2555, 11:44:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 3370
| << บทที่ 2 หนี | บทที่ 4 ( ไม่มีชื่อตอน เพราะยังนึกไม่ออกค่า แหะ ๆ ) >> |
เพชร 21 ก.พ. 2555, 11:49:30 น.
สนุกดี
สนุกดี
Oleang 21 ก.พ. 2555, 12:25:35 น.
มาร้องเพลงเชียร์คร่าาาาาาา ...
มาร้องเพลงเชียร์คร่าาาาาาา ...
konhin 21 ก.พ. 2555, 13:38:44 น.
ตบจูบ
ตบจูบ
nunoi 21 ก.พ. 2555, 14:58:42 น.
รอตอนต่อไปจ้า
รอตอนต่อไปจ้า
anOO 21 ก.พ. 2555, 16:21:27 น.
พระเอกเราโหดจริงๆๆๆๆๆ
พระเอกเราโหดจริงๆๆๆๆๆ
nutcha 21 ก.พ. 2555, 19:14:50 น.
รอตอนต่อไปค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
25140 5 มี.ค. 2555, 00:30:06 น.
รอเวลา...
รอเวลา...
milbol 10 มี.ค. 2555, 21:42:14 น.
ไม่อัพต่อแล้วหรอ... รอน๊าน นาน
ไม่อัพต่อแล้วหรอ... รอน๊าน นาน