Love-stories.net

ทะเลรัก สีเพลิง

ความเจ็บปวดในอดีต ทำให้เขากลับมาทวงคืนเอากับเธออย่างสาสม ทว่าเมื่อได้อยู่ใกล้กัน หัวใจเขากลับยังไหวหวั่นอยู่เช่นเดิม...แล้วเขาจะทำเช่นไร เมื่อมั่นใจว่ายัง 'รัก' อยู่ แต่เธอกลับเป็นฝ่ายเกลียดเขาเสียเอง...^^

Tags: Romance ^O^

ตอน: บทที่ 4 ( ไม่มีชื่อตอน เพราะยังนึกไม่ออกค่า แหะ ๆ )

4.

วันคืนที่ผ่านไปไม่ได้ทำให้สายลมเคยชินกับความเป็นอยู่ที่ตนต้องทนอยู่ได้เลย เธอพยายามทำทุกอย่างเพียงเพื่อจะลืมเลือนความรู้สึกทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้นให้จงได้ ทุกเช้าเธอจะเข้าไปช่วยป้าชื่นทำครัว ทั้งที่ไม่เคยทำและไม่เคยคิดว่าชาตินี้เธอจะได้ทำมัน หลังจากเสร็จจากการเข้าครัว เธอก็จะตามแม่บ้านใหญ่ไปยังโรงเรือนของคนงานซึ่งอยู่ห่างจากบ้านพักที่เธออาศัยอยู่ค่อนข้างไกล จัดการทำอาหารให้กับคนงานซึ่งเธอเพิ่งได้รู้ว่า ส่วนใหญ่ก็คือพวกชาวบ้านจากอีกเกาะหนึ่ง ที่เข้ามารับจ้างทำงานเก็บรังนกให้กับชายหนุ่ม

“เกาะนี้มีรังนกด้วยหรือคะป้าชื่น”เธอถามขณะที่กำลังช่วยป้าชื่นหั่นผักด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ

“เกาะนี้ไม่มีหรอกจ้ะคุณ โน่นเขาไปเก็บกันที่เกาะโน้นโน่น”ป้าชื่นชี้นิ้วไปยังอีกเกาะหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากเกาะที่เธออาศัยอยู่พอควรทีเดียว สายลมมองตามมืออวบ ๆ นั้นไป ก่อนเหลือบมองไปอีกทางซึ่งมองเห็นอีกฝั่งอยู่ริบ ๆ อย่างคาดหวัง...สักวัน!

“คิดอะไรอยู่ล่ะ”เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนที่ร่างสูงเจ้าของเสียงจะเดินเข้ามายืนประจันหน้ากับเธอ นัยต์ตาคมวาวจ้องมองหญิงสาวไม่กระพริบ สายลมหุบยิ้ม ปรับสีหน้าของตนให้นิ่งเฉย แล้วหันไปหั่นผักที่ตนได้รับหน้าที่มาจากป้าชื่น ไม่สนใจที่จะตอบคำถามนั้นของเขา คนถามเองก็ไม่คิดที่จะรอฟังคำตอบจากเธอเช่นกัน เขมินทร์หันไปหาคนของตนจัดการสั่งงานออกไป

“ป้าชื่น เดี๋ยวป้าขึ้นไปจัดห้องทางปีกขวาให้ผมด้วยนะ พรุ่งนี้จะมีแขกมาพักกับเรา”
“ใครหรือคะ”ป้าชื่นถาม

“น้องเกตุ”เขมินทร์ตอบสั้น ๆ แล้วหันไปจ้องมองหญิงสาวที่ยืนทำตัวเหมือนตนเองเป็นอากาศธาตุอย่างหงุดหงิด ก่อนรอยยิ้มชั่วร้ายจะปรากฏบนใบหน้าที่รกครึ้มไปด้วยหนวดเครา

“ผมเปลี่ยนใจละ ป้าไม่ต้องไปทำ ให้สายลมเป็นคนทำ ทุกอย่างในห้องนั้นจะต้องใหม่หมด และจะต้องไม่มีแม้แต่เศษฝุ่นหลงเหลือให้เห็น...ได้ยินไหมสายลม”จบประโยคด้วยการเน้นเสียงถามคนที่ทำให้ตนรู้สึกหงุดหงิดออกไป

“..........”ไม่มีเสียงตอบรับจากปากของคนตัวเล็ก หญิงสาวยังคงตั้งหน้า ตั้งตาหั่นผักต่อไปคล้ายกับไม่ได้ยินว่า คำสั่งเมื่อครู่เขาพูดกับเธอ เขมินทร์มองคนขัดคำสั่งด้วยสายตากร้าว เดินตรงเข้าไปกระชากมือของอีกฝ่ายอย่างแรง

“โอ๊ย!”เสียงหวานร้องขึ้น ใบหน้าเหยเก ก้มมองนิ้วมือตนเองที่มีเลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกมา ก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนกระทำ เขมินทร์อึ้งไปเล็กน้อยกับการกระทำของตัวเองที่ส่งผลให้อีกฝ่ายได้แผล ก่อนพยายามสะกดความรู้สึกนั้นเอาไว้ไม่เผยให้เธอได้เห็นด้วยการตะคอกเสียงใส่

“ยืนทำบื้ออะไรล่ะ กดแผลห้ามเลือดไว้สิ โง่นักหรือไง”พูดจบก็กระชากร่างเล็กให้เดินตามตนออกจากห้องครัวไป ทิ้งให้แม่บ้านใหญ่มองตามด้วยสายตางุนงง…ต่อว่าเค้าซะเสียงดัง แต่ดันลากกระเตงเค้าไป ดูก็รู้ว่าจะพาไปที่ไหน

“นั่งอยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหน”เสียงเข้มสั่ง ก่อนเดินไปยังตู้ยา ค้นหาสิ่งของที่ตนต้องการอยู่พักหนึ่งก็เดินกลับมา

“ยื่นมือมา”เขมินทร์สั่ง และเป็นอีกครั้งที่เขาไม่รอให้อีกฝ่ายทำตาม ด้วยการฉวยมือเธอมาไว้ในอุ้งมือของตน สำลีซึ่งชุบแอลกอฮอล์ไว้แล้วถูกแปะลงไปบนแผลสดในทันทีโดยไม่ให้คนเจ็บได้ทันตั้งตัว ส่งผลให้หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความแสบ

“แค่นี้ก็ทำเป็นร้อง”เสียงหยันนิด ๆ ดังขึ้นเหนือหัว สายลมเงยหน้าขึ้นจ้องมองอีกฝ่ายทันควันด้วยความโมโห ดวงตากลมโตมองเขม็งอีกฝ่ายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่ใยกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น

“หรือไม่จริง”

จบคำ มือบางก็สะบัดออกอย่างแรง ลุกยืนหมายจะเดินหนีออกไปจากห้องพยาบาลแห่งนี้ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายกระชากตัวกลับมาพร้อมกับเสียงเข้มตวาดดังลั่น

“ยังทำแผลไม่เสร็จ จะไปไหน”

“แผลแค่นี้ฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก ไม่ต้องกลัว”ด้วยความโมโหเป็นตัวนำพา ทำให้หญิงสาวกล้าที่จะต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่เกรงกลัว ใบหน้าเชิดรั้นท้าทายอีกฝ่ายโดยที่ชายหนุ่มไม่ต้องคาดเดาเลยว่าเธออยู่ในอารมณ์ไหน เขมินทร์ยกยิ้มมุมปากเล็ก ๆ

“ดีแล้ว ที่ไม่ตายง่าย ๆ เพราะถ้าตายง่ายเกินไป มันก็หมดสนุกพอดีสิ”

“ไอ้บ้า!...ฉันไปทำอะไรให้แก ตั้งแต่ชาติปางไหนฮะ อยากจะรู้นัก”สายลมเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ ตาจ้องตาไม่มีลดละ เขมินทร์ทำเสียงในลำคอคล้ายจะหยันคำพูดของหญิงสาว จากที่ตั้งใจจะทำแผลเธอให้เสร็จ ก็กลายเป็นไม่คิดจะทำให้อีก เขาหันหลังเดินออกจากห้องพยาบาลไปโดยไม่พูดอะไร

สายลมมองร่างสูงที่เดินจากไปอย่างไม่เข้าใจ น้ำตาเม็ดโตผุดขึ้นคลอเต็มสองตาก่อนจะค่อย ๆ ไหลรินออกมาช้า ๆ มือบางกำแน่นเข้าหากันอย่างลืมตัวส่งผลให้แผลซึ่งเพิ่งห้ามเลือดให้หยุดไหลได้ ไหลออกมาอีกครั้ง

ค่ำคืนหนาวเย็นที่ย่างกรายเข้ามาอีกครั้ง ทำให้หญิงสาวต้องห่อตัวเข้าหากันด้วยความหนาวเหน็บ ผ้าห่มนวมผืนหนาเพียงผืนเดียวถูกนำมาห่อหุ้มตัวของเธอเอาไว้จนมิด แต่ก็ไม่อาจทำให้ความหนาวเหน็บคลายลงได้

“ทำไมคืนนี้มันหนาวอย่างนี้นะ”หญิงสาวบ่นงึมงำกับตัวเอง พยายามฝืนหลับตาลงเพื่อหวังว่าถ้าตนหลับซะ ความหนาวก็จะลดลงบ้าง ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้หลับอย่างที่ตั้งใจ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังลั่นขึ้น หญิงสาวกลั้นใจลุกขึ้นจากที่นอนทั้งที่ไม่อยากจะทำเช่นนั้น และทันทีที่ประตูห้องพักเปิดออก ใบหน้าถมึงทึงของเจ้าของบ้านก็ปรากฏสู่สายตา

“ฉันสั่งให้เธอทำความสะอาดห้องรับรอง ทำไมถึงไม่ทำตามคำสั่ง”เขมินทร์ไม่ทำเพียงแค่ถามเท่านั้น แต่ร่างสูงยังก้าวพรวดเข้าใส่หญิงสาว กระชากร่างบางเข้าหาตัวเต็มแรง

“คิดจะขัดคำสั่งฉันใช่ไหม จะท้าทายกันอีกแล้วใช่ไหม”

“ฉันทำแล้ว!”

“ฉันสั่งไว้ว่ายังไง ห้ามให้มีแม้แต่ฝุ่นใช่หรือเปล่า แล้วทำไมมันยังมีอยู่”เขมินทร์หาเรื่องใส่ความ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องมาหาเรื่องเธอแบบนี้ รู้เพียงอย่างเดียวว่า อยากจะมาดูหน้าซักหน่อย แต่ถ้ามาเฉย ๆ มันก็จะแปลกเกินไป

“แต่ฉันทำทุกอย่างตามที่นายสั่งแล้ว”

“อย่ามาเถียง ขึ้นไปทำใหม่เดี๋ยวนี้ ไป!”ไม่เพียงแค่พูดเปล่า แต่เขายังลากตัวหญิงสาวให้เดินตามตนเองตรงไปยังเรือนใหญ่ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางอีกด้วย ลมแรงที่ปะทะโดนตัวตลอดเวลาที่เดินฝ่าความมืดมาเรียกความรู้สึกหนาวเยือกจนหญิงสาวต้องกัดฟัน ตัวสั่นเทาอย่างที่ตนเองห้ามให้หยุดไม่ได้ ขาก็พาลจะก้าวไม่ออกขึ้นมาดื้อ ๆ แต่ก็ไม่สามารถหยุดได้ เมื่ออีกฝ่ายดูไม่มีทีท่าที่จะชะลอฝีเท้าตัวเองลงเลย กระทั่งเค้าลากเธอมาหยุดอยู่หน้าทางเข้าเรือน เขมินทร์หันกลับมามองคนที่ตนเองพาตัวมา ใบหน้าเคร่งขรึมเหมือนจะตกใจเล็กน้อยที่เห็นอาการปากสั่น ตัวสั่นของอีกฝ่าย

“เป็นอะไร กลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอหรือไง”

สายลมเชิดหน้าขึ้นมองท้าทายอีกฝ่าย ปากก็พูดออกไปแบบสั่น ๆ

“ฉันไม่เคยกลัวนาย”

“ก็ดี”เขมินทร์พยักหน้า ยกยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ก่อนเดินนำเธอเข้าไปในเรือน หันกลับมาสั่งเสียงเฉียบอีกครั้งก่อนที่ตนจะเดินแยกไปยังห้องทำงานตัวเอง

“จัดการซะให้เรียบร้อย เสร็จแล้วมารายงานฉันด้วย”

ทันทีที่ร่างสูงหันหลังให้ สายลมก็ทำปากขมุบขมิบพูดเลียนแบบอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ ลอยหน้าลอยตาใส่คนที่ไม่มีทางได้เห็น ก่อนจะเดินไปยังห้องพักรับรองที่ตนได้ทำความสะอาดไปแล้วรอบหนึ่ง

หลังผ่านไปได้หนึ่งชั่วโมงสายลมก็ต้องมายืนหน้าหงิกตรงหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง เขมินทร์ทำหน้าที่ตรวจสอบการทำงานของเธออย่างละเอียดยิบ ชนิดที่ขี้ผงชิ้นเล็ก ๆ ก็ไม่อาจคลาดสายตาของเขาไปได้ จนเธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกเขากลั่นแกล้งอยู่ก็ไม่ปาน เธอต้องทำความสะอาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า กว่าที่ทุกอย่างจะออกมาเป็นที่น่าพอใจสำหรับเขา หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ฝาผนังห้องตนเองหลังได้กลับเข้ามาพักผ่อนเสียที

“เกือบห้าทุ่ม ไอ้บ้านั่นมันแกล้งกันชัด ๆ อย่าให้ฉันหนีไปได้นะ ฉันจะเอาตำรวจมาลากคอแกเข้าตะรางให้ได้เลย คอยดู”สายลมอาฆาตเขาไว้ ก่อนทิ้งตัวลงนอนและหลับสนิทในทันทีที่หัวถึงหมอน

เสียงทุบประตูห้องที่ดังแว่วเข้าหูมา เรียกให้ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนที่นอนเริ่มขยับตัว ทว่าเพียงแค่เธอพลิกตัว ความปวดร้าวมากมายก็ประดังเข้ามา บวกกับอาการหนาวเยือกจนเธอต้องกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น และผล็อยหลับไปอีกครั้ง

“สายลม....สายลมเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ พิชชาญาฉันสั่งให้เธอเปิดประตูได้ยินไหม”น้ำเสียงที่เริ่มกร้าวกระด้างขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ขนลุกนึกหวั่นแทนคนที่อยู่ด้านในว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง หากคนเป็นนาย สามารถเข้าไปด้านในได้

“ป้าชื่น ไปเอากุญแจมา”เขมินทร์หันมาสั่งเสียงเขียว

“เอ่อ...ป้าว่าลองเรียกดูอีกที....”

“ผมบอกให้ ไป เอา กุญแจ มา”เขาย้ำคำสั่งเดิมอีกครั้ง นัยน์ตาคมดุจ้องมองคนได้รับคำสั่งนิ่ง

“จ้ะ ๆ ป้าไปเอาให้เดี๋ยวนี้แหละ” ป้าชื่นรีบรับคำ เดินเร็ว ๆ ไปยังเรือนใหญ่เพื่อหยิบของที่คนเป็นนายต้องการอย่างเร่งรีบ เวลาผ่านไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกุญแจพวงใหญ่

“เอามา”เขมินทร์รับมันมาก่อนจะหันไปไขกุญแจและเดินดุ่ม ๆ เข้าด้านในไป ภาพที่เขาได้เห็นคือ ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนที่นอนอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ความโกรธก็เหมือนจะยิ่งปะทุเพิ่มขึ้นมาอีก เขาตรงเข้าไปกระชากร่างบางนั่นเต็มแรง ทว่าเขากลับไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ จากเธอเลย มีเพียงความร้อนจากร่างกายที่ส่งผ่านมายังมือของเขา

เขมินทร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน วางร่างนั้นลงบนเตียงดังเดิมก่อนใช้หลังมือตนสัมผัสไปบนหน้าผากของอีกฝ่าย แตะผ่านไปยังใบหน้า ลำคอและส่วนอื่น ๆ

“เกิดอะไรขึ้นคะ”ป้าชื่นถาม น้ำเสียงมีแววเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบัง

“สงสัยจะไม่สบาย ป้าชื่นไปเอาผ้าชุบน้ำหมาด ๆ มาให้ผมหน่อย”สั่งเสร็จก็หันไปจัดแจงกับร่างบาง ด้วยการจับเธอนอนหงายเพื่อสะดวกในการเช็ดตัว ขยับผ้าห่มที่ตนกระชากทิ้งไปเมื่อครู่ขึ้นคลุมร่างนั้นไว้หลวม ๆ

“คนอะไร อ่อนแอเสียจริง อะไรนิด อะไรหน่อยก็ไม่สบาย”

แววตาอ่อนละมุนมองไปยังคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ ก่อนที่ความหลังครั้งเก่าจะแทรกตัวเข้ามาและทำให้เขาหยุดความรู้สึกที่กำลังจะก่อเกิดขึ้นอีกครั้งนั้นไว้

“แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับเธอ ‘สายลม’”

เสียงครางอือ จากเธอทำให้ชายหนุ่มหยุดความคิดลง เงี่ยหูฟังเสียงพูดไม่ได้ศัพท์ของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ

“พ่อ....สายลม....คิดถึง....พ่อจ๋า....อยากกลับบ้าน”

จากที่ตั้งใจจะเป็นคนทำเอง เขมินทร์ก็ตัดสินใจปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของป้าชื่น ส่วนตัวเองก็ออกจากห้องพักของหญิงสาวไป เพราะกลัวว่าตนเองจะใจอ่อนกับภาพที่เห็น

ป้าชื่นรอจนกระทั่งเจ้านายของตนเดินหายออกไปจากห้องแล้ว จึงได้หันกลับมาจัดการกับหญิงสาวที่ยังมีอาการเพ้ออยู่ นางจัดแจงเช็ดตัวพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่ให้หนาขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ ป้อนยาให้อีกฝ่ายทานและปล่อยให้เธอได้นอนพัก

“น่าสงสารจริง ๆ”นางบ่นพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักไปอีกคน

**************************************************

สำหรับเรื่องนี้ ต้องขออภัย คุณ ๆ นักอ่านที่น่ารักทุกคนด้วยนะคะ ที่นกต้องบอกว่า คงจะมาแบบเรื่อย ๆ มาเรียง ๆ ไม่ได้ เพราะเรื่องนี้เป็นการด้นสด นาทีต่อนาที วันต่อวันกันเลยทีเดียว...หรือจะบอกสั้น ๆ ก็คือ 'ล่าช้า' อาจมาลงสม่ำเสมอไม่ได้นะคะ แต่สัญญาว่า ครบตอนเมื่อไหร่ จัดหนักมาให้แน่ ๆ ค่า ^_____^