ป่าหนาวในเงารัก
หญิงสาวผู้ชอบหว่านเสน่ห์ ทั้งยังไม่เคยศรัทธาต่อคำว่ารักแท้ เมื่อมาพบกับหนุ่มที่ปราศจากความสนใจในตัวเธอ...อะไรจะเกิดขึ้น
Tags: กรยุพา , ยุพากร รักโรแมนติก
ตอน: 7 กรยุพา . ยุพากร
7
ผาห่มหมอกงดงามท่ามกลางยามรุ่งอรุณ สองหนุ่มสาวที่มาถึงยังคงปากคอสั่นเพราะความหนาวเหน็บ ทั้งที่รอบข้างยังมืดมิด จะมีก็เพียงแสงจากไฟฉายในมือเท่านั้น ทว่าพชรยังอุตส่าห์สังเกตเห็นสองหนุ่มสาวที่เกาะเกี่ยวกันไม่ห่าง
“เฮ้ย…ตา นั่นมันคุณภูนี่นา”
วูบหนึ่งที่ฐิตารีย์นึกถึงเจ้าของร้านเสริมความงามนั่น เหตุใดคนที่อยู่ข้างกายเขาถึงไม่ใช่หญิงสาวผู้นั้นไปได้
“จะไม่ทักเขาหน่อยหรือ” พชรถามพร้อมรอยยิ้ม เพราะรู้ดีว่าขึ้นชื่อว่าฐิตารีย์แล้วเรื่องไม่เอาคืนจากที่โดนปู่ดุเมื่อคืนย่อมเป็นไปไม่ได้แน่
“รอดูพระอาทิตย์ขึ้นก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวจะเสียอารมณ์ซะเปล่าๆ” เธอบอกทั้งที่ดวงตาจับจ้องยังท้องนภาเบื้องหน้า ที่บัดนี้แสงสีทองเริ่มมาจับยังขอบฟ้าบ้างแล้ว
พชรได้แต่หัวเราะหึหึ อยากรู้เหมือนกันว่าเพื่อนสาวจะมาไม้ไหนกันแน่
เมื่อพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้ากิจกรรมอันน่าตื่นตาจึงสิ้นสุดลงพร้อมๆ กับที่ฐิตารีย์ปรี่เข้าไปทักเจ้าของภูมิรพีอย่างตั้งใจ
“ต๊าย! คุณภู ขึ้นมาชมพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนกันหรือคะ”
ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างงุนงงไม่คิดด้วยว่าจะเจอเธอที่นี่ได้
“อ๊าวตายจริง นึกว่าคุณมากับ ‘คุณไหม’ เสียอีกสิคะ” สิ่งนี้ต่างหากที่เธอตั้งใจจะพูด
ภูมิรพีได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
“จะไม่แนะนำให้นิต้าได้รู้จักคุณคนนี้หน่อยหรือคะ” ดูเหมือนว่าสริตาจะอดรนทนไม่ได้อีกต่อไป ก็ในเมื่อหญิงสาวตรงหน้าแม้จะอยู่ภายใต้สเว็ตเตอร์ตัวใหญ่ พร้อมหมวกไหมพรม แต่ยังกลับงดงามถึงเพียงนี้ อีกทั้งคุณไหมที่ว่าเป็นใครกันแน่ ถึงหนุ่มหน้าใสที่เคียงคู่กันมาจะดูสนิทสนมแต่ก็ไม่น่าไว้วางใจแม้แต่น้อย
“เอ่อ…นี่คุณฐิตารีย์เจ้าของฟาร์มเทพทัต ติดกับไร่ของผมเอง คุณสริตาเพื่อนผมน่ะครับ” ภูมิรพีจำใจแนะนำ
“สวัสดีค่ะ จะเรียกตาเฉยๆ ก็ได้นะคะ ขออนุญาตแนะนำ ‘เพื่อน’ ตาให้ได้รู้จักด้วยนะคะ พชรค่ะ”
พชรไม่ได้อุปาทานไปเองแน่ เขารู้สึกจริงๆ ว่าบรรยากาศเหมือนจะคุกรุ่นอย่างไรชอบกล ไม่รู้ด้วยว่าเพื่อนสาวสังเกตหรือไม่ว่า ‘เพื่อน’ ของชายหนุ่ม ท่าทางไม่ญาติดีแม้แต่น้อย
“เอาเป็นว่าเราก็รู้จักกันแล้ว มาถ่ายรูปร่วมกันสักภาพดีมั้ยคะ” เป็นอีกครั้งที่ฐิตารีย์เอ่ยปาก
เอาเข้าจริงๆ กลับกลายเป็นรูปคู่ของภูมิรพีและสริตาที่ข้าวปุ้นบรรจงถ่ายด้วยกล้องของแฟนสาวเจ้านาย ทั้งที่ภูมิรพีใบหน้าเรียบเฉย ทว่าในใจกลับรับรู้ถึงบางอย่าง หญิงสาวหางเปียคู่ที่กุรีกุจอจัดท่าทางให้เขาอยู่นี่แท้จริงแล้วเธอต้องการสิ่งใดกันแน่
“ทำได้แค่นี้น่ะหรือ” พชรสัพยอกอย่างขำๆ เมื่อเดินมาขึ้นรถ
“มือชั้นนี้ คอยดูต่อไปก็แล้วกัน”
ชายหนุ่มยังทันได้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของเพื่อนสาวที่ฉายออกมาอย่างเด่นชัด
“น้อยๆ หน่อยเถอะตา จะไปยุ่งกับเขาทำไมกัน” พชรได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอาเพื่อนสาวอย่างที่สุด
“ขอโทษ นายยังเป็นเพื่อนฉันอยู่หรือเปล่า ไม่ถึงกับเลือดตกยางออกหรอกน่า” มีหรือที่เธอจะยอมเชื่อง่ายๆ
“กลัวบาปกลัวกรรมบ้างก็ดี เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้แก่เร็วเปล่าๆ อีกอย่างเอาเวลาไปทำประโยชน์อย่างอื่นไม่ดีกว่าหรอกหรือ”
ดูเหมือนสิ่งที่เขาพูดไม่มีผลใดๆ กับเธอทั้งสิ้น เพราะเจ้าตัวสะบัดหน้าจากไปอย่างไม่ใยดี
บรรยากาศคุกรุ่นภายในรถมีหรือที่ชยุตจะไม่รู้สึก จึงได้แต่มองเพื่อนชายของคุณหนู ซึ่งอีกฝ่ายเพียงยิ้มรับเท่านั้น
แม้รถจะลงจากผาห่มหมอกมาไกลแล้ว แต่สริตายังคงครุ่นคิดกับเรื่องที่เพิ่งได้รับฟัง ผู้หญิงที่ชื่อไหมนั่นเป็นใครกันแน่ แถมหญิงสาวที่ทักเขาก็มีทีท่าสนิทสนมกับแฟนของเธออยู่ไม่น้อย ที่สำคัญคือเจ้าหล่อนอยู่ข้างบ้านนี่เอง
เมื่อเช้ามืดหากเธอไม่ออกปากว่าจะมาดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่มีหรือที่เขาจะพามา แต่ยังอุตส่าห์พ่วงเด็กนี่มาด้วย สริตาได้แต่ค้อนปะหลับปะเหลือกอยู่ด้านหลัง
“ยังไงเรียนเชิญคุณนิต้าที่ร้านด้วยนะคะ เรามีอาหารเช้า และของว่างอร่อยๆ ไว้รอต้อนรับเยอะเชียวค่ะ”
เห็นทีเธอจะต้องแวะตามคำชวนของ ‘ยัยตา’ นั่นเสียแล้ว
“ภูคะ ไหนๆ คุณตาก็ชวนนิต้าแล้ว เดี๋ยวสายๆ ไปที่ร้านกาแฟของคุณตาหน่อยนะคะ” เธอบอกความต้องการมาจากเบาะหลัง
“ได้สิ”
ทว่าเอาเข้าจริงๆ เมื่อเวลานัดมาถึงกลับมีเพียงเด็กหนุ่มที่นำรถโฟร์วิลไดรฟ์ มารับเธอที่หน้าบ้านพัก แม้ไม่พอใจ เพราะแทนที่เขาจะคอยดูแลเอาใจใส่ แต่กลับทำเหมือนไม่มีเธออยู่ในสายตา แต่นาทีนี้จำต้องทำใจให้เพราะชายหนุ่มบอกว่าติดธุรด่วน ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามีเรื่องใดกันแน่
“เราอยู่กับนายภูมานานแล้วหรือยัง” สริตาที่นั่งเบาะหลังเข้าเรื่องไม่อ้อมค้อม
“นายแม่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กน่ะครับ” เด็กหนุ่มตอบเรื่อยๆ
“งั้นก็รู้เรื่องของนายภูดีน่ะสิ”
“ครับ”
“แล้วรู้มั้ยว่า คุณไหม ที่คุณตาพูดถึงเมื่อเช้าเป็นใครกัน”
ข้าวปุ้นขมวดคิ้วเข้าหากันพยายามทบทวนความทรงจำ
“เธอเป็นเจ้าของร้านเสริมสวยน่ะฮะ จบมาจากสถาบันช่างผมที่ญี่ปุ่น และตอนนี้ก็กลับมารับช่วงกิจการจากแม่ซึ่งเปิดโรงเรียนทำผมที่นี่มานานแล้ว เรียกได้ว่าในจังหวัดไม่มีใครที่ไม่รู้จักเธอหรอกฮะ”
สริตาได้แต่รับฟังทั้งที่มีคำถามในใจ
“นอกจากนี้เธอก็ยังเปิดสปาด้วยฮะ เรียกได้ว่าครบวงจรเลยทีเดียว เห็นว่าคุณนายในจังหวัดติดที่นั่นกันมากทีเดียว”
“แล้วคุณตาล่ะ” เธอเปิดประเด็นใหม่
“คุณตาเธอจบมาจากออสเตรเรียฮะ เห็นว่า…ไปเรียนด้านนิเทศ เพิ่งกลับมาเมื่อไม่นานนี่เอง จะว่าไปเธอทั้งเก่ง ทั้งเปรี้ยว ทั้งดุ ครบรสจริงๆ ฮะ” ไม่น่าเชื่อที่ยามนี้เจ้าตัวยังนึกถึงวันที่เจ้าหล่อนควงปืนเมื่อครั้งเข้าไปขโมยตัดกล้วย คิดแล้วยังสยองไม่หาย
“เห็นว่าเธอเข้ามาบริหารฟาร์มเทพทัตแทนคุณพ่อของเธอด้วยฮะ”
“เก่งขนาดนั้นเชียว”
เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงเยาะจากอีกฝ่าย จึงได้แต่อมยิ้ม…แฟนเจ้านายยังไม่รู้ฤทธิ์แม่เสือสาวอย่างคุณตานี่เสียแล้ว
สริตาได้แต่ยิ้มย่อง เธอไม่น่าหวาดกลัวไปเองเลยจริงๆ เพราะถึงจะได้ขึ้นชื่อว่านักเรียนนอก แต่เธอดูจะมีภาษีดีกว่าเป็นไหนๆ คำบอกเล่านั้นทำให้สริตารู้สึกดีขึ้นมาก เพราะเธอไม่ได้น้อยหน้า ไม่ว่าในเรื่องของฐานะครอบครัวหรือหน้าที่การงาน
“งั้นเราไปร้านทำผมคุณไหมก่อนดีกว่า แล้วขากลับค่อยไปแวะที่ร้านกาแฟนั่น”
ข้าวปุ้นได้แต่รับคำขณะเลี้ยวรถฝ่าสายหมอกไปตามเส้นทางซึ่งมุ่งสู่ตัวจังหวัด
ปั๊มใหญ่ทางผ่านที่แวะมาเติมน้ำมันผู้คนยังบางตาก็จริงแต่ร้านกาแฟและร้านสะดวกซื้อก็เปิดให้บริการกันบ้างแล้ว
“นั่นคุณตานี่ฮะ วันนี้โลกช่างกลมจริงๆ”
หญิงสาวในชุดคาวบอยโดยมีหนุ่มอีกคนคอยตามติดที่ข้าวปุ้นพูดถึงอุ้มตะกร้ามาด้วยคนละใบ
สริตาไม่สนใจสักนิดว่าทั้งสองจะมาด้วยเรื่องใด ยามนี้ใจเธอจดจ่ออยู่ที่เจ้าของร้านเสริมสวยเท่านั้น
“…ท่านนายอำเภอ” เป็นอีกครั้งที่ข้าวปุ้นครางออกมาอย่างนึกไม่ถึง
คำพูดนั้นดึงความสนใจของสริตากลับมาอย่างรวดเร็ว
“นายอำเภองั้นหรือ” เธอสนใจขึ้นมาทันที
“ฮะ ท่านนายอำเภอสุทธินัย”
ดูจากด้านหลังไม่ได้บอกอะไรได้มากนัก จะหนุ่มแก่ขนาดไหนจึงไม่อาจรู้ได้ แต่ความคิดของเธอก็หยุดลงเพียงนั้น เพราะรถเคลื่อนออกจากปั๊มอย่างรวดเร็ว
กลิ่นกาแฟสดชวนเชิญให้ลิ้มลองกันแต่เช้า ซึ่งสุทธินัยมักแวะที่นี่เป็นประจำ
“อ้าว…คุณ”
น้ำเสียงระคนดีใจของผู้ที่อยู่ในเครื่องแบบสีกากีทำให้ฐิตารีย์ต้องทบทวนความทรงจำอย่างเร่งด่วน แต่เธอก็ไวพอจะไหว้อีกฝ่าย พชรเองก็รีบทำตามเพื่อนสาวเช่นกัน
“สวัสดีครับ มาทำอะไรที่นี่แต่เช้าครับ” สุทธินัยถามอย่างแปลกใจ
“เอาขนมมาส่งน่ะค่ะ” เธอบอกตามตรง
“ขยันจริงๆ ครับ” เขารู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ
“จริงสิครับได้ยินว่าที่ฟาร์มเปิดร้านกาแฟใหม่ เผอิญวันนั้นผมติดงานก็เลยไม่ได้ไปร่วมแสดงความยินดี”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จริงๆ แล้วเป็นเพียงร้านเล็กๆ เท่านั้น เสียเวลาท่านเปล่าๆ ค่ะ” พูดอย่างเกรงใจ
“ถึงอย่างนั้นผมก็…ยังอยากไปแสดงความยินดีอยู่ดี อีกอย่าง…ไม่ต้องเรียกผมว่าท่านหรอกนะครับ” บอกพร้อมกับรอยยิ้ม
เพราะคำพูดนั้นทำ
“งั้นตาคงต้องขอบคุณล่วงหน้าแล้วล่ะคะ” ฐิตารีย์บอกด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ผมคงต้องขอชิมขนมที่คุณเอามาส่งก่อนดีกว่า” สุทธินัยไม่พูดเปล่าแต่ตรงไปที่เคาท์เตอร์ก่อนสั่งกาแฟโดยเลือกแซนวิชและเค้กมาหลายชิ้น
“เรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวผมจะไปชิมที่ทำงาน แล้วจะไปบอกคุณที่ร้านนะครับว่าอร่อยขนาดไหน”
เป็นอีกครั้งที่ฐิตารีย์รีบไหว้ขอบคุณ ทั้งสามจึงกลับออกมาพร้อมกัน
“เดี๋ยวตาขอฝากเค้กผลไม้ไปให้ลองชิมด้วยดีกว่าค่ะ” เธอบอกอย่างกระตือรือร้น ก่อนวิ่งไปที่รถพรางนำเค้กที่บรรจุในกล่องเล็กมาส่งให้ท่านนายอำเภอ
“เท่าไหร่ครับ” สุธินัยตั้งใจจะจ่ายค่าเค้กให้กับเธอ
“อุ๊ย ถามอะไรอย่างนั้นคะ ตาเรียนแล้วว่าฝากให้ลองชิม” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“จริงๆ แล้วเค้กรสนี้ยังไม่ได้ทำออกขายหรอกค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่เกรงใจแล้วล่ะครับ”
เสียงโทรศัพท์ที่มีเข้ามาหยุดการสนทนาลงกลางคัน ด้วยสีหน้าของอีกฝ่ายทำให้สองหนุ่มสาวรู้ได้ทันทีว่า มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ผมคงต้องขอตัวก่อน แล้วเจอกันนะครับ”
พชรได้แต่มองผู้ที่อยู่ในเครื่องแบบจนลับสายตา อดคิดไม่ได้ว่าเพื่อนสาวจะเลิกพฤติกรรมเก่าๆ ที่มองเห็นความรักเป็นเรื่องเล่นได้หรือไม่ ในเมื่อที่นี่มีหนุ่มๆ มาให้บาดตาบาดใจไม่เว้นวัน
จากคำบอกเล่าของคุณเพิ่มสินแม่บ้านที่ฟาร์มจึงรู้ว่านายอำเภอหนุ่มรูปงามผู้นี้ยังโสดสนิท จึงเป็นที่หมายปองของสาวแก่และแม่ม่าย แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงหลักปักฐานกับใครเสียที
‘แฮร์ เลิฟ อะคาเดมี่’ ที่มาถึงเปิดให้บริการแต่เช้าตรู่ เช่นเดียวกับโรงเรียนสอนซึ่งเป็นตึกแถวก็ตกแต่งทันสมัย ถัดไปคือสปาที่หรูหราจนสริตาคิดไม่ถึง
“เราจะไปทำอะไรก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะแวะทำผมแล้วเข้าสปาสักหน่อย เสร็จเมื่อไหร่จะโทรฯ ตามก็แล้วกัน” เธอหันไปบอก
ข้าวปุ้นได้แต่ลอบถอนใจระหว่างมองตามร่างที่นวยนาดเข้าไปยังร้านทำผมนั่น หากเขาไม่ต้องมาตามรับใช้ในเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ทำอยู่นี่ ก็คงได้ตาม ‘นาย’ แล้วแน่ๆ
ภายในร้านมีลูกค้ามารออยู่ก่อนแล้วถึงสามราย และแม้จะพยายามมองหาเจ้าของร้านเพียงใด แต่ที่เห็นก็มีเพียงบรรดาลูกมือเท่านั้น
“คุณไหมยังไม่มาหรอกหรือจ๊ะ” เธออดใจไม่ไหวจึงถามออกมาเช่นนั้น
“อีกสักครู่ค่ะ คุณนัดไว้หรือเปล่าคะ” เด็กสาวถามอย่างมีไมตรี
“เปล่าหรอกจ้ะ ฉันจะสระเซ็ต แล้วก็ทำเล็บเท่านั้นเอง”
แอร์เย็นฉ่ำกับกลิ่นน้ำหอมปรับอากาศยังคงไม่จางหายทำให้สริตารู้สึกผ่อนคลายขึ้นอย่างมาก
“คุณสนใจจะใช้บริการสปาด้วยมั้ยคะ” ช่างไดร์ถามเมื่อใกล้เสร็จ
“ช่วงนี้หากมาใช้บริการทำผม ทางเราแจกบัตรกำนันลดสามสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยนะคะ”
“ก็ดีเหมือนกันนะ” ที่ตอบเช่นนั้นเพราะความหวังที่จะได้เห็น เจ้าของร้านต่างหาก
“จริงสิจ๊ะ เห็นว่า…คุณไหมเธอสนิทกับทางไร่ภูมิรพี ชาเล่ต์ ฮิลล์ เป็นอย่างดี” ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สามารถเก็บความอยากรู้ไว้ได้อีกต่อไป
ผู้ถูกถามได้แต่ยิ้ม ซึ่งขัดใจสริตาอย่างมาก
“ยังไงหนูก็ไม่ทราบหรอกค่ะ” เธอบอกก่อนเดินจากไป
“อุ๊ย…คุณเอาข่าวนี่มาจากไหนกันคะ” ผู้ที่ทะลุกลางปล้องกลับเป็นช่างทำเล็บ ที่กำลังลงเคลือบเงาขั้นท้ายสุด
“จริงๆ แล้วคุณภูเธอเป็นเพียง…”
“ขอโทษนะคะ ดิฉันชิดชไม เห็นว่าคุณถามหาเจ้าของร้าน ไม่ทราบว่าช่างที่นี่ทำอะไรไม่ถูกใจคุณหรือเปล่าคะ”
ช่างทำเล็บถึงกับวางหน้าไม่ถูก เพราะสิ่งที่อยากพูดกลับถูกเบรกลงกลางคัน
“เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่…มีคนแนะนำให้มาทำผมที่นี่ แล้วเห็นร้านตกแต่งอย่างทันสมัยก็เลยอดไม่ได้ที่จะอยากเห็นเจ้าของร้านเท่านั้นเองค่ะ” สริตารีบบอก
ดูเหมือนชิดชไมจะได้รับคำชมเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง เพราะเธอเพียงยิ้มในหน้าเท่านั้น
“ขอบคุณมากค่ะ ไม่ทราบว่าเด็กให้บัตรที่สปาคุณแล้วหรือยังคะ”
“ค่ะ”
“หากมีเวลา ยังไงก็เชิญแวะสักนิดนะคะ”
ชิดชไมขอตัวไปดูแลลูกค้ารายอื่นๆ สริตาได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด แท้จริงแล้วหญิงสาวผู้นี้มีความสัมพันธ์เช่นใดกันแน่กับภูมิรพี
“รู้มั้ยว่านายของเราเขามีธุระด่วนอะไรกันแน่”
สริตาตั้งคำถามเมื่อข้าวปุ้นมารับในเวลาใกล้เที่ยงตรง โดยเธอแวะเข้าไปดูสปาเพียงชั่วครู่ เพราะที่ชาเล่ต์ ฮิลล์ มีทั้งบ่อน้ำร้อนและนวดแผนไทยพร้อมสรรพอยู่แล้ว
ข้าวปุ้นกลับทำเหมือนไม่ได้ยินสาวสวยที่อยู่เบื้องหลังเอ่ยปากนั่นแม้แต่น้อย แต่ในความเป็นจริงเพราะคำสั่งจากเจ้านายนั่นต่างหาก ที่ทำให้ลูกน้องอย่างเขาไม่อาจตอบตามตรงได้
“อย่าให้นายแม่หรือใครรู้เด็ดขาดว่าฉันไปไหน”
“ผมก็…ไม่ทราบเหมือนกันฮะ ว่าแต่…คุณจะไปที่ฟาร์มของคุณตาเลย หรือจะแวะทานอาหารกลางวันก่อนดีฮะ”
“ทานกลางวันก่อนดีกว่า มีที่ไหนวิวสวยๆ แล้วอาหารก็อร่อยบ้างแนะนำฉันบ้างล่ะ”
น่าแปลกที่ชิดชไมยังคงติดใจกับหญิงสาวที่เพิ่งจากไป ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนพื้นที่นี้แน่ ไวเท่าความคิดเมื่อเธอเรียกช่างเซ็ตมาถามข้อมูลที่ต้องการ
วูบหนึ่งที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก งานนี้เธอรู้แล้วว่าจะหา ‘ข่าว’ ได้จากที่ไหน
ทว่าปลายสายกลับเงียบสนิท โทรศัพท์ของคุณปลัดสายไม่ว่างในเวลาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ชิดชไมจำใจหยุดหาข่าวไว้ชั่วคราวเพราะลูกค้าที่มารอคิวแต่เช้าตรู่ยังไม่แล้วเสร็จ
ณ ที่ว่าการอำเภอแสนดาว
ปลัดหนุ่มได้แต่เดินเป็นหนูติดจั่นเหตุเพราะต้องอยู่โยง หากไม่ใช่เพราะคำสั่งจากท่านนายอำเภอ เขาคงไม่ต้องหงุดหงิดเช่นนี้แน่
ย้อนเวลากลับไปเมื่อภูมิรพีกำลังจะมารับสริตา…
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เขาต้องเปลี่ยนโปรแกรมกะทันหัน เหตุเพราะหน่วยพิทักษ์ป่าได้ปะทะกับกลุ่ม ‘มอดไม้’ กำลังเสริมจึงถูกเรียกให้เข้าไปช่วยเหลือโดยด่วนที่สุด
ณ ผืนป่าผาห่มหมอก
เสียงปืนที่ดังติดต่อกันนับครั้งไม่ถ้วนทำให้หน่วยพิทักษ์อุทธยานและหน่วยอาสาสมัครต้องระวังตัวยิ่งขึ้นอีกหลายเท่า
“เอายังไงกันดีครับ”
ผู้ถามนายอำเภอคือณัฐพากย์ ที่เหงื่อกาฬแตกพลักจนทั่วตัว ทั้งแสงแดดที่สาดส่องทะลุแมกไม้ก็ยิ่งเพิ่มความร้อนรุ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
“ผมจะตามต่อ แต่หากคุณภูเกรงจะไม่ปลอดภัย ก็ถอนกำลังกลับไปก่อนได้เลยนะครับ” สุทธินัยกล่าวด้วยใบหน้าเครียดเคร่ง
“ทางผมเต็มที่อยู่แล้ว นายอำเภอไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ” ภูมิรพีตอบอย่างมุ่งมั่น
“ถ้าอย่างนั้นแผนผมมีอย่างนี้…” สุทธินัยอธิบายเป็นฉากๆ
เมื่อตะวันตรงศีรษะการตีโอบเพื่อล้อมอีกฝ่ายจึงเริ่มต้นขึ้น ขณะที่เสียงปืนจากมอดไม้ยังดังมาให้ได้ยิน แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้บรรดาหนุ่มฉกรรจ์กลัวเกรงแต่อย่างใด ตรงข้ามกลับยิ่งเหมือนเติมพลังกายและใจให้โชติช่วงยิ่งกว่าเก่า
นาทีนี้ทุกคนต่างมีจุดหมายเดียวกัน แม้ไม่รู้ว่าเบื้องหน้าจะมีสิ่งใดรออยู่บ้างก็ตามที
ทีมของนายอำเภอบุกพร้อมกับทีมของณัฐพากย์ โดยมีทีมของภูมิรพีคอยคุ้มกันอยู่ด้านหลัง
ทว่าทุกอย่างไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะอีกฝ่ายกลับเร้นกายอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อว่าแม้ฝ่ายเจ้าหน้าที่จะสนธิกำลังกันมาอย่างเนืองแน่นกลับไม่อาจติดตามคนร้ายได้อย่างใจคิด แต่ถึงกระนั้นทุกคนยังคงเดินหน้าไม่หยุดพัก โดยไม่มีคำพูดใดๆ เล็ดลอดออกจากปากระวังตัวทุกฝีก้าว แม้เพียงแค่ใบไม้ไหวก็แทบจะลั่นไกออกไปแล้ว
นาทีแล้วนาทีเล่า…จากบ่ายกลับกลายเป็นใกล้ค่ำ
แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อจู่ๆ ทีมของภูมิรพีก็กลับโดนคนร้ายตีตลบหลัง จึงต่างแตกกระเจิงคนละทิศคนละทาง นาทีนี้เขายอมรับจริงๆ ว่าเป็นภาวะเลวร้ายที่สุดแล้ว วูบหนึ่งที่เขาคิดถึงมารดา…บางทีเพราะภารกิจในวันนี้ อาจทำให้เขาไม่อาจกลับไปที่ไร่อีกแล้วก็เป็นได้
แต่ท่ามกลางวิกฤติยังมีโอกาสฉันใด ยามสิ้นหวังอย่างเวลานี้ก็ยังมีเรื่องเหนือความคาดหมายเกิดได้ฉันนั้นเช่นกัน เมื่อเสียงหนึ่งได้ดังขึ้นจนก้องป่า พร้อมๆ กับเสียงของลูกปืนที่ออกจากลำกล้อง
ทว่าภาพที่เห็นในเวลาต่อมากลับทำให้ชายหนุ่มถึงกับเสียวสันหลังวาบ เขามั่นใจว่าไม่ได้อุปาทานไปเองแน่ๆ
ท่ามกลางแสงจากดวงตะวันอันแดงระเรื่อเหนือเหลี่ยมขุนเขา เสือลายพาดกลอนตัวนั้นหันมามองดูเขาด้วยดวงตาอันคมกร้าว ก่อนจะอันตรธานไปเองเสียเฉยๆ
สวัสดีค่ะ
หวังว่าเพื่อนๆ คงจะสนุกกับตอนที่7 นี้นะคะ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยมากๆ ทำให้ป่วยง่ายค่ะ แล้วพบกันในตอนต่อไปนะคะ ขอขอบคุณสำหรับเมนท์ที่ฝากไว้ให้เพื่อเป็นกำลังใจด้วยนะคะ
ฝากบล็อกเช่นเคยค่ะ ครั้งนี้พบกับดอกไม้เมื่อปลายหนาวจากบ้านผู้เขียนนะคะ
http://yupakorn.exteen.com/
ด้วยรักจากใจค่ะ
ยุพากร
ผาห่มหมอกงดงามท่ามกลางยามรุ่งอรุณ สองหนุ่มสาวที่มาถึงยังคงปากคอสั่นเพราะความหนาวเหน็บ ทั้งที่รอบข้างยังมืดมิด จะมีก็เพียงแสงจากไฟฉายในมือเท่านั้น ทว่าพชรยังอุตส่าห์สังเกตเห็นสองหนุ่มสาวที่เกาะเกี่ยวกันไม่ห่าง
“เฮ้ย…ตา นั่นมันคุณภูนี่นา”
วูบหนึ่งที่ฐิตารีย์นึกถึงเจ้าของร้านเสริมความงามนั่น เหตุใดคนที่อยู่ข้างกายเขาถึงไม่ใช่หญิงสาวผู้นั้นไปได้
“จะไม่ทักเขาหน่อยหรือ” พชรถามพร้อมรอยยิ้ม เพราะรู้ดีว่าขึ้นชื่อว่าฐิตารีย์แล้วเรื่องไม่เอาคืนจากที่โดนปู่ดุเมื่อคืนย่อมเป็นไปไม่ได้แน่
“รอดูพระอาทิตย์ขึ้นก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวจะเสียอารมณ์ซะเปล่าๆ” เธอบอกทั้งที่ดวงตาจับจ้องยังท้องนภาเบื้องหน้า ที่บัดนี้แสงสีทองเริ่มมาจับยังขอบฟ้าบ้างแล้ว
พชรได้แต่หัวเราะหึหึ อยากรู้เหมือนกันว่าเพื่อนสาวจะมาไม้ไหนกันแน่
เมื่อพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้ากิจกรรมอันน่าตื่นตาจึงสิ้นสุดลงพร้อมๆ กับที่ฐิตารีย์ปรี่เข้าไปทักเจ้าของภูมิรพีอย่างตั้งใจ
“ต๊าย! คุณภู ขึ้นมาชมพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนกันหรือคะ”
ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างงุนงงไม่คิดด้วยว่าจะเจอเธอที่นี่ได้
“อ๊าวตายจริง นึกว่าคุณมากับ ‘คุณไหม’ เสียอีกสิคะ” สิ่งนี้ต่างหากที่เธอตั้งใจจะพูด
ภูมิรพีได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
“จะไม่แนะนำให้นิต้าได้รู้จักคุณคนนี้หน่อยหรือคะ” ดูเหมือนว่าสริตาจะอดรนทนไม่ได้อีกต่อไป ก็ในเมื่อหญิงสาวตรงหน้าแม้จะอยู่ภายใต้สเว็ตเตอร์ตัวใหญ่ พร้อมหมวกไหมพรม แต่ยังกลับงดงามถึงเพียงนี้ อีกทั้งคุณไหมที่ว่าเป็นใครกันแน่ ถึงหนุ่มหน้าใสที่เคียงคู่กันมาจะดูสนิทสนมแต่ก็ไม่น่าไว้วางใจแม้แต่น้อย
“เอ่อ…นี่คุณฐิตารีย์เจ้าของฟาร์มเทพทัต ติดกับไร่ของผมเอง คุณสริตาเพื่อนผมน่ะครับ” ภูมิรพีจำใจแนะนำ
“สวัสดีค่ะ จะเรียกตาเฉยๆ ก็ได้นะคะ ขออนุญาตแนะนำ ‘เพื่อน’ ตาให้ได้รู้จักด้วยนะคะ พชรค่ะ”
พชรไม่ได้อุปาทานไปเองแน่ เขารู้สึกจริงๆ ว่าบรรยากาศเหมือนจะคุกรุ่นอย่างไรชอบกล ไม่รู้ด้วยว่าเพื่อนสาวสังเกตหรือไม่ว่า ‘เพื่อน’ ของชายหนุ่ม ท่าทางไม่ญาติดีแม้แต่น้อย
“เอาเป็นว่าเราก็รู้จักกันแล้ว มาถ่ายรูปร่วมกันสักภาพดีมั้ยคะ” เป็นอีกครั้งที่ฐิตารีย์เอ่ยปาก
เอาเข้าจริงๆ กลับกลายเป็นรูปคู่ของภูมิรพีและสริตาที่ข้าวปุ้นบรรจงถ่ายด้วยกล้องของแฟนสาวเจ้านาย ทั้งที่ภูมิรพีใบหน้าเรียบเฉย ทว่าในใจกลับรับรู้ถึงบางอย่าง หญิงสาวหางเปียคู่ที่กุรีกุจอจัดท่าทางให้เขาอยู่นี่แท้จริงแล้วเธอต้องการสิ่งใดกันแน่
“ทำได้แค่นี้น่ะหรือ” พชรสัพยอกอย่างขำๆ เมื่อเดินมาขึ้นรถ
“มือชั้นนี้ คอยดูต่อไปก็แล้วกัน”
ชายหนุ่มยังทันได้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของเพื่อนสาวที่ฉายออกมาอย่างเด่นชัด
“น้อยๆ หน่อยเถอะตา จะไปยุ่งกับเขาทำไมกัน” พชรได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอาเพื่อนสาวอย่างที่สุด
“ขอโทษ นายยังเป็นเพื่อนฉันอยู่หรือเปล่า ไม่ถึงกับเลือดตกยางออกหรอกน่า” มีหรือที่เธอจะยอมเชื่อง่ายๆ
“กลัวบาปกลัวกรรมบ้างก็ดี เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้แก่เร็วเปล่าๆ อีกอย่างเอาเวลาไปทำประโยชน์อย่างอื่นไม่ดีกว่าหรอกหรือ”
ดูเหมือนสิ่งที่เขาพูดไม่มีผลใดๆ กับเธอทั้งสิ้น เพราะเจ้าตัวสะบัดหน้าจากไปอย่างไม่ใยดี
บรรยากาศคุกรุ่นภายในรถมีหรือที่ชยุตจะไม่รู้สึก จึงได้แต่มองเพื่อนชายของคุณหนู ซึ่งอีกฝ่ายเพียงยิ้มรับเท่านั้น
แม้รถจะลงจากผาห่มหมอกมาไกลแล้ว แต่สริตายังคงครุ่นคิดกับเรื่องที่เพิ่งได้รับฟัง ผู้หญิงที่ชื่อไหมนั่นเป็นใครกันแน่ แถมหญิงสาวที่ทักเขาก็มีทีท่าสนิทสนมกับแฟนของเธออยู่ไม่น้อย ที่สำคัญคือเจ้าหล่อนอยู่ข้างบ้านนี่เอง
เมื่อเช้ามืดหากเธอไม่ออกปากว่าจะมาดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่มีหรือที่เขาจะพามา แต่ยังอุตส่าห์พ่วงเด็กนี่มาด้วย สริตาได้แต่ค้อนปะหลับปะเหลือกอยู่ด้านหลัง
“ยังไงเรียนเชิญคุณนิต้าที่ร้านด้วยนะคะ เรามีอาหารเช้า และของว่างอร่อยๆ ไว้รอต้อนรับเยอะเชียวค่ะ”
เห็นทีเธอจะต้องแวะตามคำชวนของ ‘ยัยตา’ นั่นเสียแล้ว
“ภูคะ ไหนๆ คุณตาก็ชวนนิต้าแล้ว เดี๋ยวสายๆ ไปที่ร้านกาแฟของคุณตาหน่อยนะคะ” เธอบอกความต้องการมาจากเบาะหลัง
“ได้สิ”
ทว่าเอาเข้าจริงๆ เมื่อเวลานัดมาถึงกลับมีเพียงเด็กหนุ่มที่นำรถโฟร์วิลไดรฟ์ มารับเธอที่หน้าบ้านพัก แม้ไม่พอใจ เพราะแทนที่เขาจะคอยดูแลเอาใจใส่ แต่กลับทำเหมือนไม่มีเธออยู่ในสายตา แต่นาทีนี้จำต้องทำใจให้เพราะชายหนุ่มบอกว่าติดธุรด่วน ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามีเรื่องใดกันแน่
“เราอยู่กับนายภูมานานแล้วหรือยัง” สริตาที่นั่งเบาะหลังเข้าเรื่องไม่อ้อมค้อม
“นายแม่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กน่ะครับ” เด็กหนุ่มตอบเรื่อยๆ
“งั้นก็รู้เรื่องของนายภูดีน่ะสิ”
“ครับ”
“แล้วรู้มั้ยว่า คุณไหม ที่คุณตาพูดถึงเมื่อเช้าเป็นใครกัน”
ข้าวปุ้นขมวดคิ้วเข้าหากันพยายามทบทวนความทรงจำ
“เธอเป็นเจ้าของร้านเสริมสวยน่ะฮะ จบมาจากสถาบันช่างผมที่ญี่ปุ่น และตอนนี้ก็กลับมารับช่วงกิจการจากแม่ซึ่งเปิดโรงเรียนทำผมที่นี่มานานแล้ว เรียกได้ว่าในจังหวัดไม่มีใครที่ไม่รู้จักเธอหรอกฮะ”
สริตาได้แต่รับฟังทั้งที่มีคำถามในใจ
“นอกจากนี้เธอก็ยังเปิดสปาด้วยฮะ เรียกได้ว่าครบวงจรเลยทีเดียว เห็นว่าคุณนายในจังหวัดติดที่นั่นกันมากทีเดียว”
“แล้วคุณตาล่ะ” เธอเปิดประเด็นใหม่
“คุณตาเธอจบมาจากออสเตรเรียฮะ เห็นว่า…ไปเรียนด้านนิเทศ เพิ่งกลับมาเมื่อไม่นานนี่เอง จะว่าไปเธอทั้งเก่ง ทั้งเปรี้ยว ทั้งดุ ครบรสจริงๆ ฮะ” ไม่น่าเชื่อที่ยามนี้เจ้าตัวยังนึกถึงวันที่เจ้าหล่อนควงปืนเมื่อครั้งเข้าไปขโมยตัดกล้วย คิดแล้วยังสยองไม่หาย
“เห็นว่าเธอเข้ามาบริหารฟาร์มเทพทัตแทนคุณพ่อของเธอด้วยฮะ”
“เก่งขนาดนั้นเชียว”
เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงเยาะจากอีกฝ่าย จึงได้แต่อมยิ้ม…แฟนเจ้านายยังไม่รู้ฤทธิ์แม่เสือสาวอย่างคุณตานี่เสียแล้ว
สริตาได้แต่ยิ้มย่อง เธอไม่น่าหวาดกลัวไปเองเลยจริงๆ เพราะถึงจะได้ขึ้นชื่อว่านักเรียนนอก แต่เธอดูจะมีภาษีดีกว่าเป็นไหนๆ คำบอกเล่านั้นทำให้สริตารู้สึกดีขึ้นมาก เพราะเธอไม่ได้น้อยหน้า ไม่ว่าในเรื่องของฐานะครอบครัวหรือหน้าที่การงาน
“งั้นเราไปร้านทำผมคุณไหมก่อนดีกว่า แล้วขากลับค่อยไปแวะที่ร้านกาแฟนั่น”
ข้าวปุ้นได้แต่รับคำขณะเลี้ยวรถฝ่าสายหมอกไปตามเส้นทางซึ่งมุ่งสู่ตัวจังหวัด
ปั๊มใหญ่ทางผ่านที่แวะมาเติมน้ำมันผู้คนยังบางตาก็จริงแต่ร้านกาแฟและร้านสะดวกซื้อก็เปิดให้บริการกันบ้างแล้ว
“นั่นคุณตานี่ฮะ วันนี้โลกช่างกลมจริงๆ”
หญิงสาวในชุดคาวบอยโดยมีหนุ่มอีกคนคอยตามติดที่ข้าวปุ้นพูดถึงอุ้มตะกร้ามาด้วยคนละใบ
สริตาไม่สนใจสักนิดว่าทั้งสองจะมาด้วยเรื่องใด ยามนี้ใจเธอจดจ่ออยู่ที่เจ้าของร้านเสริมสวยเท่านั้น
“…ท่านนายอำเภอ” เป็นอีกครั้งที่ข้าวปุ้นครางออกมาอย่างนึกไม่ถึง
คำพูดนั้นดึงความสนใจของสริตากลับมาอย่างรวดเร็ว
“นายอำเภองั้นหรือ” เธอสนใจขึ้นมาทันที
“ฮะ ท่านนายอำเภอสุทธินัย”
ดูจากด้านหลังไม่ได้บอกอะไรได้มากนัก จะหนุ่มแก่ขนาดไหนจึงไม่อาจรู้ได้ แต่ความคิดของเธอก็หยุดลงเพียงนั้น เพราะรถเคลื่อนออกจากปั๊มอย่างรวดเร็ว
กลิ่นกาแฟสดชวนเชิญให้ลิ้มลองกันแต่เช้า ซึ่งสุทธินัยมักแวะที่นี่เป็นประจำ
“อ้าว…คุณ”
น้ำเสียงระคนดีใจของผู้ที่อยู่ในเครื่องแบบสีกากีทำให้ฐิตารีย์ต้องทบทวนความทรงจำอย่างเร่งด่วน แต่เธอก็ไวพอจะไหว้อีกฝ่าย พชรเองก็รีบทำตามเพื่อนสาวเช่นกัน
“สวัสดีครับ มาทำอะไรที่นี่แต่เช้าครับ” สุทธินัยถามอย่างแปลกใจ
“เอาขนมมาส่งน่ะค่ะ” เธอบอกตามตรง
“ขยันจริงๆ ครับ” เขารู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ
“จริงสิครับได้ยินว่าที่ฟาร์มเปิดร้านกาแฟใหม่ เผอิญวันนั้นผมติดงานก็เลยไม่ได้ไปร่วมแสดงความยินดี”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จริงๆ แล้วเป็นเพียงร้านเล็กๆ เท่านั้น เสียเวลาท่านเปล่าๆ ค่ะ” พูดอย่างเกรงใจ
“ถึงอย่างนั้นผมก็…ยังอยากไปแสดงความยินดีอยู่ดี อีกอย่าง…ไม่ต้องเรียกผมว่าท่านหรอกนะครับ” บอกพร้อมกับรอยยิ้ม
เพราะคำพูดนั้นทำ
“งั้นตาคงต้องขอบคุณล่วงหน้าแล้วล่ะคะ” ฐิตารีย์บอกด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ผมคงต้องขอชิมขนมที่คุณเอามาส่งก่อนดีกว่า” สุทธินัยไม่พูดเปล่าแต่ตรงไปที่เคาท์เตอร์ก่อนสั่งกาแฟโดยเลือกแซนวิชและเค้กมาหลายชิ้น
“เรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวผมจะไปชิมที่ทำงาน แล้วจะไปบอกคุณที่ร้านนะครับว่าอร่อยขนาดไหน”
เป็นอีกครั้งที่ฐิตารีย์รีบไหว้ขอบคุณ ทั้งสามจึงกลับออกมาพร้อมกัน
“เดี๋ยวตาขอฝากเค้กผลไม้ไปให้ลองชิมด้วยดีกว่าค่ะ” เธอบอกอย่างกระตือรือร้น ก่อนวิ่งไปที่รถพรางนำเค้กที่บรรจุในกล่องเล็กมาส่งให้ท่านนายอำเภอ
“เท่าไหร่ครับ” สุธินัยตั้งใจจะจ่ายค่าเค้กให้กับเธอ
“อุ๊ย ถามอะไรอย่างนั้นคะ ตาเรียนแล้วว่าฝากให้ลองชิม” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“จริงๆ แล้วเค้กรสนี้ยังไม่ได้ทำออกขายหรอกค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่เกรงใจแล้วล่ะครับ”
เสียงโทรศัพท์ที่มีเข้ามาหยุดการสนทนาลงกลางคัน ด้วยสีหน้าของอีกฝ่ายทำให้สองหนุ่มสาวรู้ได้ทันทีว่า มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ผมคงต้องขอตัวก่อน แล้วเจอกันนะครับ”
พชรได้แต่มองผู้ที่อยู่ในเครื่องแบบจนลับสายตา อดคิดไม่ได้ว่าเพื่อนสาวจะเลิกพฤติกรรมเก่าๆ ที่มองเห็นความรักเป็นเรื่องเล่นได้หรือไม่ ในเมื่อที่นี่มีหนุ่มๆ มาให้บาดตาบาดใจไม่เว้นวัน
จากคำบอกเล่าของคุณเพิ่มสินแม่บ้านที่ฟาร์มจึงรู้ว่านายอำเภอหนุ่มรูปงามผู้นี้ยังโสดสนิท จึงเป็นที่หมายปองของสาวแก่และแม่ม่าย แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงหลักปักฐานกับใครเสียที
‘แฮร์ เลิฟ อะคาเดมี่’ ที่มาถึงเปิดให้บริการแต่เช้าตรู่ เช่นเดียวกับโรงเรียนสอนซึ่งเป็นตึกแถวก็ตกแต่งทันสมัย ถัดไปคือสปาที่หรูหราจนสริตาคิดไม่ถึง
“เราจะไปทำอะไรก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะแวะทำผมแล้วเข้าสปาสักหน่อย เสร็จเมื่อไหร่จะโทรฯ ตามก็แล้วกัน” เธอหันไปบอก
ข้าวปุ้นได้แต่ลอบถอนใจระหว่างมองตามร่างที่นวยนาดเข้าไปยังร้านทำผมนั่น หากเขาไม่ต้องมาตามรับใช้ในเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ทำอยู่นี่ ก็คงได้ตาม ‘นาย’ แล้วแน่ๆ
ภายในร้านมีลูกค้ามารออยู่ก่อนแล้วถึงสามราย และแม้จะพยายามมองหาเจ้าของร้านเพียงใด แต่ที่เห็นก็มีเพียงบรรดาลูกมือเท่านั้น
“คุณไหมยังไม่มาหรอกหรือจ๊ะ” เธออดใจไม่ไหวจึงถามออกมาเช่นนั้น
“อีกสักครู่ค่ะ คุณนัดไว้หรือเปล่าคะ” เด็กสาวถามอย่างมีไมตรี
“เปล่าหรอกจ้ะ ฉันจะสระเซ็ต แล้วก็ทำเล็บเท่านั้นเอง”
แอร์เย็นฉ่ำกับกลิ่นน้ำหอมปรับอากาศยังคงไม่จางหายทำให้สริตารู้สึกผ่อนคลายขึ้นอย่างมาก
“คุณสนใจจะใช้บริการสปาด้วยมั้ยคะ” ช่างไดร์ถามเมื่อใกล้เสร็จ
“ช่วงนี้หากมาใช้บริการทำผม ทางเราแจกบัตรกำนันลดสามสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยนะคะ”
“ก็ดีเหมือนกันนะ” ที่ตอบเช่นนั้นเพราะความหวังที่จะได้เห็น เจ้าของร้านต่างหาก
“จริงสิจ๊ะ เห็นว่า…คุณไหมเธอสนิทกับทางไร่ภูมิรพี ชาเล่ต์ ฮิลล์ เป็นอย่างดี” ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สามารถเก็บความอยากรู้ไว้ได้อีกต่อไป
ผู้ถูกถามได้แต่ยิ้ม ซึ่งขัดใจสริตาอย่างมาก
“ยังไงหนูก็ไม่ทราบหรอกค่ะ” เธอบอกก่อนเดินจากไป
“อุ๊ย…คุณเอาข่าวนี่มาจากไหนกันคะ” ผู้ที่ทะลุกลางปล้องกลับเป็นช่างทำเล็บ ที่กำลังลงเคลือบเงาขั้นท้ายสุด
“จริงๆ แล้วคุณภูเธอเป็นเพียง…”
“ขอโทษนะคะ ดิฉันชิดชไม เห็นว่าคุณถามหาเจ้าของร้าน ไม่ทราบว่าช่างที่นี่ทำอะไรไม่ถูกใจคุณหรือเปล่าคะ”
ช่างทำเล็บถึงกับวางหน้าไม่ถูก เพราะสิ่งที่อยากพูดกลับถูกเบรกลงกลางคัน
“เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่…มีคนแนะนำให้มาทำผมที่นี่ แล้วเห็นร้านตกแต่งอย่างทันสมัยก็เลยอดไม่ได้ที่จะอยากเห็นเจ้าของร้านเท่านั้นเองค่ะ” สริตารีบบอก
ดูเหมือนชิดชไมจะได้รับคำชมเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง เพราะเธอเพียงยิ้มในหน้าเท่านั้น
“ขอบคุณมากค่ะ ไม่ทราบว่าเด็กให้บัตรที่สปาคุณแล้วหรือยังคะ”
“ค่ะ”
“หากมีเวลา ยังไงก็เชิญแวะสักนิดนะคะ”
ชิดชไมขอตัวไปดูแลลูกค้ารายอื่นๆ สริตาได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด แท้จริงแล้วหญิงสาวผู้นี้มีความสัมพันธ์เช่นใดกันแน่กับภูมิรพี
“รู้มั้ยว่านายของเราเขามีธุระด่วนอะไรกันแน่”
สริตาตั้งคำถามเมื่อข้าวปุ้นมารับในเวลาใกล้เที่ยงตรง โดยเธอแวะเข้าไปดูสปาเพียงชั่วครู่ เพราะที่ชาเล่ต์ ฮิลล์ มีทั้งบ่อน้ำร้อนและนวดแผนไทยพร้อมสรรพอยู่แล้ว
ข้าวปุ้นกลับทำเหมือนไม่ได้ยินสาวสวยที่อยู่เบื้องหลังเอ่ยปากนั่นแม้แต่น้อย แต่ในความเป็นจริงเพราะคำสั่งจากเจ้านายนั่นต่างหาก ที่ทำให้ลูกน้องอย่างเขาไม่อาจตอบตามตรงได้
“อย่าให้นายแม่หรือใครรู้เด็ดขาดว่าฉันไปไหน”
“ผมก็…ไม่ทราบเหมือนกันฮะ ว่าแต่…คุณจะไปที่ฟาร์มของคุณตาเลย หรือจะแวะทานอาหารกลางวันก่อนดีฮะ”
“ทานกลางวันก่อนดีกว่า มีที่ไหนวิวสวยๆ แล้วอาหารก็อร่อยบ้างแนะนำฉันบ้างล่ะ”
น่าแปลกที่ชิดชไมยังคงติดใจกับหญิงสาวที่เพิ่งจากไป ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนพื้นที่นี้แน่ ไวเท่าความคิดเมื่อเธอเรียกช่างเซ็ตมาถามข้อมูลที่ต้องการ
วูบหนึ่งที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก งานนี้เธอรู้แล้วว่าจะหา ‘ข่าว’ ได้จากที่ไหน
ทว่าปลายสายกลับเงียบสนิท โทรศัพท์ของคุณปลัดสายไม่ว่างในเวลาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ชิดชไมจำใจหยุดหาข่าวไว้ชั่วคราวเพราะลูกค้าที่มารอคิวแต่เช้าตรู่ยังไม่แล้วเสร็จ
ณ ที่ว่าการอำเภอแสนดาว
ปลัดหนุ่มได้แต่เดินเป็นหนูติดจั่นเหตุเพราะต้องอยู่โยง หากไม่ใช่เพราะคำสั่งจากท่านนายอำเภอ เขาคงไม่ต้องหงุดหงิดเช่นนี้แน่
ย้อนเวลากลับไปเมื่อภูมิรพีกำลังจะมารับสริตา…
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เขาต้องเปลี่ยนโปรแกรมกะทันหัน เหตุเพราะหน่วยพิทักษ์ป่าได้ปะทะกับกลุ่ม ‘มอดไม้’ กำลังเสริมจึงถูกเรียกให้เข้าไปช่วยเหลือโดยด่วนที่สุด
ณ ผืนป่าผาห่มหมอก
เสียงปืนที่ดังติดต่อกันนับครั้งไม่ถ้วนทำให้หน่วยพิทักษ์อุทธยานและหน่วยอาสาสมัครต้องระวังตัวยิ่งขึ้นอีกหลายเท่า
“เอายังไงกันดีครับ”
ผู้ถามนายอำเภอคือณัฐพากย์ ที่เหงื่อกาฬแตกพลักจนทั่วตัว ทั้งแสงแดดที่สาดส่องทะลุแมกไม้ก็ยิ่งเพิ่มความร้อนรุ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
“ผมจะตามต่อ แต่หากคุณภูเกรงจะไม่ปลอดภัย ก็ถอนกำลังกลับไปก่อนได้เลยนะครับ” สุทธินัยกล่าวด้วยใบหน้าเครียดเคร่ง
“ทางผมเต็มที่อยู่แล้ว นายอำเภอไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ” ภูมิรพีตอบอย่างมุ่งมั่น
“ถ้าอย่างนั้นแผนผมมีอย่างนี้…” สุทธินัยอธิบายเป็นฉากๆ
เมื่อตะวันตรงศีรษะการตีโอบเพื่อล้อมอีกฝ่ายจึงเริ่มต้นขึ้น ขณะที่เสียงปืนจากมอดไม้ยังดังมาให้ได้ยิน แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้บรรดาหนุ่มฉกรรจ์กลัวเกรงแต่อย่างใด ตรงข้ามกลับยิ่งเหมือนเติมพลังกายและใจให้โชติช่วงยิ่งกว่าเก่า
นาทีนี้ทุกคนต่างมีจุดหมายเดียวกัน แม้ไม่รู้ว่าเบื้องหน้าจะมีสิ่งใดรออยู่บ้างก็ตามที
ทีมของนายอำเภอบุกพร้อมกับทีมของณัฐพากย์ โดยมีทีมของภูมิรพีคอยคุ้มกันอยู่ด้านหลัง
ทว่าทุกอย่างไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะอีกฝ่ายกลับเร้นกายอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อว่าแม้ฝ่ายเจ้าหน้าที่จะสนธิกำลังกันมาอย่างเนืองแน่นกลับไม่อาจติดตามคนร้ายได้อย่างใจคิด แต่ถึงกระนั้นทุกคนยังคงเดินหน้าไม่หยุดพัก โดยไม่มีคำพูดใดๆ เล็ดลอดออกจากปากระวังตัวทุกฝีก้าว แม้เพียงแค่ใบไม้ไหวก็แทบจะลั่นไกออกไปแล้ว
นาทีแล้วนาทีเล่า…จากบ่ายกลับกลายเป็นใกล้ค่ำ
แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อจู่ๆ ทีมของภูมิรพีก็กลับโดนคนร้ายตีตลบหลัง จึงต่างแตกกระเจิงคนละทิศคนละทาง นาทีนี้เขายอมรับจริงๆ ว่าเป็นภาวะเลวร้ายที่สุดแล้ว วูบหนึ่งที่เขาคิดถึงมารดา…บางทีเพราะภารกิจในวันนี้ อาจทำให้เขาไม่อาจกลับไปที่ไร่อีกแล้วก็เป็นได้
แต่ท่ามกลางวิกฤติยังมีโอกาสฉันใด ยามสิ้นหวังอย่างเวลานี้ก็ยังมีเรื่องเหนือความคาดหมายเกิดได้ฉันนั้นเช่นกัน เมื่อเสียงหนึ่งได้ดังขึ้นจนก้องป่า พร้อมๆ กับเสียงของลูกปืนที่ออกจากลำกล้อง
ทว่าภาพที่เห็นในเวลาต่อมากลับทำให้ชายหนุ่มถึงกับเสียวสันหลังวาบ เขามั่นใจว่าไม่ได้อุปาทานไปเองแน่ๆ
ท่ามกลางแสงจากดวงตะวันอันแดงระเรื่อเหนือเหลี่ยมขุนเขา เสือลายพาดกลอนตัวนั้นหันมามองดูเขาด้วยดวงตาอันคมกร้าว ก่อนจะอันตรธานไปเองเสียเฉยๆ
สวัสดีค่ะ
หวังว่าเพื่อนๆ คงจะสนุกกับตอนที่7 นี้นะคะ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยมากๆ ทำให้ป่วยง่ายค่ะ แล้วพบกันในตอนต่อไปนะคะ ขอขอบคุณสำหรับเมนท์ที่ฝากไว้ให้เพื่อเป็นกำลังใจด้วยนะคะ
ฝากบล็อกเช่นเคยค่ะ ครั้งนี้พบกับดอกไม้เมื่อปลายหนาวจากบ้านผู้เขียนนะคะ
http://yupakorn.exteen.com/
ด้วยรักจากใจค่ะ
ยุพากร
ยุพากร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.พ. 2555, 15:53:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ต.ค. 2555, 16:40:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 1654
| << 6 กรยุพา . ยุพากร | 8 กรยุพา . ยุพากร >> |
nako 22 ก.พ. 2555, 17:28:02 น.
รอลุ้นตอนต่อไปค่า
รอลุ้นตอนต่อไปค่า
anOO 22 ก.พ. 2555, 18:11:13 น.
พกพระมาด้วยรึป่าวคุณภู ผู้หญิงเรื่องนี้เยอะแยะจัง
พกพระมาด้วยรึป่าวคุณภู ผู้หญิงเรื่องนี้เยอะแยะจัง
ยุพากร 22 ก.พ. 2555, 19:03:44 น.
สวัสดีค่ะ คุณnako ขอบคุณมากนะคะที่ฝากเมนท์ไว้ให้เพื่อเป็นกำลังใจ
สวัสดีค่ะ คุณnako ขอบคุณมากนะคะที่ฝากเมนท์ไว้ให้เพื่อเป็นกำลังใจ
ยุพากร 22 ก.พ. 2555, 19:05:14 น.
สวัสดีค่ะ คุณanOO อิอิ...เยอะพอกับผู้ชายเลยล่ะค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับเมนท์ ทำให้มีแรงเขียนอีกเยอะเลยล่ะค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณanOO อิอิ...เยอะพอกับผู้ชายเลยล่ะค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับเมนท์ ทำให้มีแรงเขียนอีกเยอะเลยล่ะค่ะ
nuchababluesky 25 ก.พ. 2555, 03:49:18 น.
จอแจคะ แปะๆไว้ก่อนนะคะ
เพิ่งกลับจากโรมเมื่อเช้าค่ะ และำทำงานต่อเลย
เฮ้อ เหนื่อยสุดๆ
พรุ่งนี้แวะมาเก็บให้แจน้า
ฝันดีค่ะ
จอแจคะ แปะๆไว้ก่อนนะคะ
เพิ่งกลับจากโรมเมื่อเช้าค่ะ และำทำงานต่อเลย
เฮ้อ เหนื่อยสุดๆ
พรุ่งนี้แวะมาเก็บให้แจน้า
ฝันดีค่ะ
ยุพากร 26 ก.พ. 2555, 21:05:52 น.
ไม่เป็นไรค่ะพี่นุช ตามสบายนะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ไม่เป็นไรค่ะพี่นุช ตามสบายนะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
nuchababluesky 27 ก.พ. 2555, 02:20:27 น.
ตอนจบสนุกมากๆค่ะ มีเสือลายพาดกลอนออกมาช่วยภูเอาไว้ด้วย
ไม่งั้นภูต้องแย่แน่ๆเลย
เสือตัวนี้มองภูแปลกเนอะ..มองยังกลับรู้จักกันยังงั้นแหละ
มีหลายรสเลยในตอนนี้
ตาแสบอ่ะ หาเรื่องให้คนทะเลาะกันซะงั้น
ยัยนิต้ากับยัยไหมเลยปะหน้ากันจังเบอเร่อ
ดีนะที่ภูไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย
ยังคิดภาพไม่ออกเลยค่ะถ้ามีภูอยู่ด้วย
ชายหนุ่มจะทำตัวยังไง
พชรรู้นิสัยของเพื่อนจริงๆ
ตอนจบสนุกมากๆค่ะ มีเสือลายพาดกลอนออกมาช่วยภูเอาไว้ด้วย
ไม่งั้นภูต้องแย่แน่ๆเลย
เสือตัวนี้มองภูแปลกเนอะ..มองยังกลับรู้จักกันยังงั้นแหละ
มีหลายรสเลยในตอนนี้
ตาแสบอ่ะ หาเรื่องให้คนทะเลาะกันซะงั้น
ยัยนิต้ากับยัยไหมเลยปะหน้ากันจังเบอเร่อ
ดีนะที่ภูไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย
ยังคิดภาพไม่ออกเลยค่ะถ้ามีภูอยู่ด้วย
ชายหนุ่มจะทำตัวยังไง
พชรรู้นิสัยของเพื่อนจริงๆ
nuchababluesky 27 ก.พ. 2555, 02:25:47 น.
กลับมาอีกรอบค่ะ จอแจ
เมื่อตะกี้พี่นุชแวะไปดูบล็อกล่าสุดมาแล้ว
บ้านจอแจน่าอยู่มากๆเลย
ดอกไม้ต้นไม้เยอะ
ดอกไม้ก็สวยๆทั้งนั้นเลย
กลับมาอีกรอบค่ะ จอแจ
เมื่อตะกี้พี่นุชแวะไปดูบล็อกล่าสุดมาแล้ว
บ้านจอแจน่าอยู่มากๆเลย
ดอกไม้ต้นไม้เยอะ
ดอกไม้ก็สวยๆทั้งนั้นเลย
ยุพากร 27 ก.พ. 2555, 05:47:47 น.
ขอบคุณพี่นุชมากค่ะ ที่แวะไปที่บล็อก ว่าแต่...เป็นเมนท์ที่สั้นเป็นประวัติการณ์เลยล่ะค่ะ หายเหนื่อยหรือยังคะ เป็นกำลังใจให้พี่นุชเช่นกันนะคะ
ขอบคุณพี่นุชมากค่ะ ที่แวะไปที่บล็อก ว่าแต่...เป็นเมนท์ที่สั้นเป็นประวัติการณ์เลยล่ะค่ะ หายเหนื่อยหรือยังคะ เป็นกำลังใจให้พี่นุชเช่นกันนะคะ
nuchababluesky 11 มี.ค. 2555, 02:42:00 น.
จอแจมีแซวน้อ
ฮ่า ฮ่า
เม้นท์ยาวก็กลัวคนเขียนจะเหนื่อยกับการอ่านนะจ๊ะ
พี่นุชคิดถึงเสมอน้า
ตอนนี้ที่สปาลูกค้าเยอะเป็นบางวัน
พอมีเวลาอ่านนิยายวันละตอนสองตอน
มากกว่านี้ไม่ไหวล่ะค่ะ
พี่นุชติดดูอะไรต่างๆนานา ที่ยูทูบนะจ๊ะ
ดูแลรักษาสุขภาพนะจอแจ
วันหลังจะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ
จอแจมีแซวน้อ
ฮ่า ฮ่า
เม้นท์ยาวก็กลัวคนเขียนจะเหนื่อยกับการอ่านนะจ๊ะ
พี่นุชคิดถึงเสมอน้า
ตอนนี้ที่สปาลูกค้าเยอะเป็นบางวัน
พอมีเวลาอ่านนิยายวันละตอนสองตอน
มากกว่านี้ไม่ไหวล่ะค่ะ
พี่นุชติดดูอะไรต่างๆนานา ที่ยูทูบนะจ๊ะ
ดูแลรักษาสุขภาพนะจอแจ
วันหลังจะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ
