เล่ห์รักสาวนักพิสูจน์อักษร (ใช้ชื่อนี้ไปก่อนค่ะ)
เล่ห์รัก สาวนักพิสูจน์อักษร
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 12
ตอนที่ 12
เสียงเอะอะโวยวายร้องไห้อยู่หน้าห้องผู้ป่วยทำให้พีระดาต้องเดินออกมาดูและก็พบว่ามิใช่ใครที่ไหน ที่แท้ก็เขมมิกา นางแบบรุ่นพี่สุดฮ็อตแต่นิสัยแย่คนนี้นี่เอง
“นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณเขมมิกา โทรมาด่ายังไม่พอตามมาราวีถึงที่เชียวเหรอ” พีระดามองด้วยสายตาไม่เกรงกลัว
“อีนังพรีม แก...”เขมมิการลุกขึ้นจากอาการร้องไห้ฟูมฟาย
“หน้าตาก็สวย ทำไมถึงได้หยาบคายแบบนี้ นี่เขาเลิกทาสกันไปตั้งนานแล้วยังมาขึ้นอ้าย ขึ้นอีอีก” พีระดาส่ายหน้า ภาคินัยที่คิดว่าจะช่วยปกป้องเธอกลับต้องเงียบเพราะเหมือนว่าคนถูกรังแกกำลังเป็นต่อ
“เห็นไหมคะภาคินัย อีนังนี่มันร้ายแค่ไหนดูสิคะ คุณกำลังหน้ามืดตามัวเห็นกรงจักรเป็นดอกบัวรู้ไหมคะ” เขมมิกาฟ้องภาคินัยแต่เขาเงียบ
“ผมว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล ควรจะพูดคุยกันเบาๆนะครับเกรงใจผู้ป่วยบ้าง” ภาคินัยพูดอย่างเป็นกลางที่สุด เขารู้สึกละอายแทนเขมมิการที่เธอมากรีดร้องและโวยวายไม่คิดจะเกรงใจใครสักนิด
“คุณจะให้เขมทนได้อย่างไร ดูสินังพรีมมันส่งข้อความไปเย้ยเขม”
ภาคินัยรับโทรศัพท์เครื่องหรูที่เขมมิกายื่นมาตรงหน้า
เขาอ่านข้อความ “คงไมใช่เรื่องยากถ้าฉันจะเอาเพราะตอนนี้เขากำลังคุกเข่าขอฉันแต่งงาน” เขาอ่านจบก็หันไปมองพีระดา หญิงสาวแกล้งเมินหน้าไปทางอื่น
“ทำไมคะ ภาคินัยกับฉันคุณให้เป็นได้แค่คู่นอน แต่กับอีนังนี่คุณรู้จักมันดีแค่ไหนถึงยอมแต่งงานกับมัน”เขมมิกาปล่อยโหถ้าภาคินัยไม่ใช่นักเขียนธรรมดาๆสักหน่อย เขารวยล้นฟ้าด้วยอสังหาริมทรัพย์เป็นร้อยล้านในมือ และไม่มีญาติพี่น้องเธอจะยอมเสียเขาไปได้อย่างไรกัน
“เขมมิกา คุณสงบสติอารมณ์ลงก่อนเถอะครับคนมองกันใหญ่แล้ว” ภาคินัยเห็นสายตาของหมอ พยาบาลตลอดจนคนที่เดินผ่านไปมามองด้วยความสนใจ ก็จะไม่ให้สนใจได้อย่างไรมีนางแบบฮ็อตสองคนมายืนอยู่ตรงนี้
ภาคินัยเองก็รู้สึกสงสารเขมมิกา แต่ไม่คิดว่าเธอจะกลายมาเป็นแบบนี้เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยแสดงความหึงหวงออกมาเลย ไม่เคยทำให้เขารำคาญใจ เพราะถ้าเธอเป็นแบบนั้นเขาคงหยุดความสัมพันธ์ทันที ซึ่งที่จริงมันคือเหยื่อชิ้นหนึ่งเพราะเขมมิกาไม่ต้องการให้ภาคินัยเบื่อเธอ เธอแกล้งยอมตามใจทำเป็นไม่แคร์ว่าเขาจะไปควงหรือยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน แต่ลับหลังเธอก็ไปอาละวาดถึงขั้นทำเรื่องเลวร้ายกับผู้หญิงคนนั้น โดยภาคินัยไม่รู้เลย
“จำเอาไว้เลยนะถ้าคุณแต่งงานกับมันฉันจะทำทุกอย่างให้คุณกับนังพรีมเจ็บปวดที่สุด และต้องจดจำไปจนวันตายคนอย่างเขมมิการทิ้งผู้ชายได้ แต่ถูกผู้ชายทิ้งไม่ได้” เขมมิกาจ้องพีระดาด้วยแววตาอาฆาตก่อนจะเอากระเป๋ากุชชี่ใบงามราคาเลือนแสน ฟาดเข้าที่ตัวพีระดาเต็มแรง แต่ภาคินัยเอาตัวมาขวางเอาไว้ทัน
“เขมมิกา สิ่งที่คุณกำลังทำอาจจะถูกฟ้องข้อหาทำร้ายร่างกายได้นะครับ”
แต่นางแบบสาวอารมณ์ร้อนก็ยังฟาดมาไม่หยุดยั้ง
“ฝากเอาไว้ก่อน แล้วเราจะได้เห็นดีกันฉันจะทำให้แกเน่าเหม็นคละคลุ้งจนคนทั้งประเทศเขายี้ใส่แกนังพรีม”
เขมมิกาสะบัดหน้าและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขมมิการจะเป็นแบบนี้ไปได้” ภาคินัยมองตามร่างระหงนั้นไป
“พ่อคนเนื้อหอมเป็นยังไงล่ะ หญิงในสต๊อกเยอะก็แบบนี่แหละ ใครได้คุณไปนอกจากต้องใช้ของมือสองแล้ว ยังต้องมาสู้รบปรบมือกับพวกผู้หญิงในสต๊อกของคุณอีก ฉันเป็นหนึ่งคนที่ไม่ต้องการ” พีระดาสะบัดหน้าหนี แต่ภาคินัยดึงแขนเธอไว้
“แต่ถ้าคุณตกลงแต่งงานกับผม รับรองผมยอมเป็นของคุณคนเดียวจะไม่ให้ใครมาใช้ร่วมด้วยอีกเลย ตกลงไหมละ” ดวงตาคมเป็นประกายระยับ
“คนบ้า! ไม่มีวันเสียล่ะ”
“แล้วคุณจะทำยังไงกับข่าวที่เกิดขึ้น ในเมื่อภาพนั้นใครๆเห็นเขาก็เชื่อกันทั้งนั้นว่าคุณเรียบร้อยโรงเรียนภาคินัยไปแล้ว”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น
คำพูดของเขามันทำให้เธอโมโหจนเก็บอาการไม่อยู่ “ช่างมันฉันไม่แคร์ ”
“ปล่อยฉัน” พีระดากระชากแขนออกและกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วย
+++++++++++++++++++++++++++
หลังจากเยี่ยมอัคนีจนถึงเวลาเกือบหกโมงเย็นพีระดาก็ขอตัวกลับบ้านวันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยและเครียดมาทั้งวัน อินทิราบอกให้น้องสาวกลับไปพักที่บ้าน แต่พีระดาไม่ยอมเธอบอกว่าจะไปค้างที่คอนโดเธออยากใช้เวลาอยู่เงียบๆคนเดียวเพื่อคิดอะไรบางอย่าง
พีระดามองไม่เห็นภาคินัยที่หน้าห้องผู้ป่วย เธอคิดว่าเขาคงกลับไปแล้วหญิงสาวเดินไปยังลานจอดรถคิดอยากจะขับรถกลับให้ถึงคอนโดเร็วที่สุด จะได้อาบน้ำให้สดชื่น และหาอะไรร้อนๆทานก่อนนอน
พีระดาขับรถมาตามเส้นทางสายลัดที่ค่อนข้างจะเปลี่ยวแต่เธอก็ใช้มันเป็นประจำจนกลายเป็นความเคยชิน เย็นนี้อากาศไม่ดีเลยดูครึ้มฟ้าครึ่มฝนอย่างประหลาด เมฆหมอกก็ทะมึนดูน่ากลัวท้องฟ้าก็มืดครึ้ม และในเวลาต่อมาลมพัดกระโชกแรงเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตกหนักเพียงไม่เกินสิบนาทีหลังจากนั้นฝนเม็ดใหญ่ก็เทลงมาจนมืดฝ้ามัวดิน ทำให้ทัศนะวิสัยในการขับขี่ของเธอไม่ดีแม้ที่ปัดน้ำฝนจะทำงานอย่างหนักแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลยเมื่อเธอมองทางไม่เห็นจึงจำเป็นต้องจอดรถข้างทางแม้สองข้างทางมันจะดูเปลี่ยวก็ตาม มีรถเพียงไม่กี่คันเท่านั้นที่วิ่งผ่านไปมาในถนนสายนี้
“แย่จริง ฝนใจร้ายจังมาตกตอนกำลังขับรถกลับบ้าน”
หญิงสาวเอื้อมมือไปเปิดเพลงหาคลื่นที่ชอบฟัง เมื่อเจอคลื่นที่ต้องการ เพลงเพราะๆก็ทำให้บรรยากาศที่เลวร้ายดูเหมือนจะดีขี้น หญิงสาวหลับตาพริ้มฟังเพลงหวานและร้องคลอตามไปเบาๆรู้สึกผ่อนคลายขึ้นจนเกือบจะหลับไป
“เพล้ง!”
กระจกฝั่งคนนั่งข้างคนขับถูกทุบจนแตกกระจายเศษซากของมันบางส่วนกระเด็นเข้ามาในตัวรถ หัวใจหญิงสาวแทบจะหยุดเต้นเมื่อถูกจู่โจมแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว มือใหญ่หนาของชายชุดดำล้วงเข้ามาเปิดประตูและกระชากออกเพียงไม่กี่อึดใจมันก็เปิดประตูได้สำเร็จ
“ว้าย!”
“แกเป็นใคร แกจะทำอะไร”
พีระดาตั้งสติได้เธอรีบคว้ากระเป๋าสะพาย เปิดประตูด้านข้างคนขับอย่างว่องไวเพื่อจะพาตัวเองหนีลงจากรถแต่เมื่อเปิดประตูรถได้หญิงสาวก็แทบผงะเมื่อเจอผู้ชายตัวสูงใหญ่สวมหมวกแก๊ปและแว่นตาดำยืนอยู่ไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร ผ้าเช็ดหน้าชุบยาสลบชนิดรุนแรงก็ถูกโปะเข้าที่จมูกโด่งสวยของเธอ สติเริ่มพล่าเหลือนไม่ถึงสิบวินาทีนางแบบคนสวยก็หลับสนิท ชายสูงใหญ่คนนั้นอุ้มเธอและพาขึ้นรถกระบะฟอร์จูนเนอร์สีดำไม่ติดป้ายทะเบียนก่อนจะขับฝ่าสายฝนไปอย่างรวดเร็ว
++++++++++++++++
ภาคินัยลืมตาขึ้นมาเขารีบยกนาฬิกาข้อมือยี่ห้อหรูขึ้นดูและพบว่าเป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้วอีกทั้งฝนยังตกลงมาอย่างหนัก
“พีระดา!” เขานอนหลับอยู่ในรถระหว่างที่รอเธอ รถของเขาจอดไม่ห่างจากรถของเธอนัก ภาคินัยมองไปที่รถของเธอที่คยจอดอยู่ มันไม่มีแล้วมีรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่คันหนึ่งสีดำมาจอดอยู่แทนที่
“กลับออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ภาคินัยโทรศัพท์หาเธอทันที แต่โทรเท่าไหร่พีระดาก็ไม่ยอมรับ
“สงสัยจะยังงอนเราอยู่” ภาคินัยจึงตัดสินใจโทรหาอินทิราพี่สาวของเธอคำตอบที่ได้ก็คือพีระดากลับไปค้างทีคอนโด อินทิราบอกให้ภาคินัยใจเย็นๆ และเขาควรจะเคลียร์ตัวเองในเรื่องผู้หญิงให้จบก่อนที่จะมารับผิดชอบในสิ่งที่ทำให้พีระดาเสียชื่อเสียง มิเช่นนั้นแล้วอินทิราคิดว่าน้องสาวของเธอคงไม่ยอมแน่ๆ
“ครับผมเข้าใจดีครับพี่อิน” ภาคินัยคุยอะไรบางอย่างกับปลายสายต่อสักพักเป็นเชิงปรึกษาจากนั้นจึงวางสาย
ภาคินัยรู้สึกร้อนใจอย่างประหลาดจู่ๆก็รู้สึกห่วงหญิงสาวขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล เขาตั้งใจขับรถไปหาเธอที่คอนโดแม้ว่าฝนจะตกมาอย่างหนักก็ตาม ภาคินัยขับรถไปเรื่อยๆ สายตาของเขามองไปที่ข้างทางจากนั้นชายหนุ่มก็เบรครถอย่างกระทันหันเมื่อเห็นว่าตำรวจสามนายกำลังตรวจดูรถคันหนึ่งซึ่งประตูข้างคนขับกระจกถูกทุบละเอียด รถคันนี้ไม่มีวันที่เขาจะจับผิด อีกทั้งเลขทะเบียนก็สามารถยืนยันได้ว่าเป็นคันเดียวกัน เขาจับตามองเฝ้ามันมาเกือบครึ่งวันจะจำผิดได้อย่างไ
“พีระดา เกิดอะไรขึ้นกับคุณ!” เขาวิ่งลงจากรถและตรงเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจคิดว่าเธอประสบอุบัติเหตุ
ภาคินัยมองทั่วตัวรถและบริเวณรอบข้างไม่มีแม้แต่เงาของพีระดา
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณตำรวจ แล้วเจ้าของรถหายไปไหนครับ”
ตำรวจนายหนึ่งหันมาสนใจเขา “คุณรู้จักเจ้าของรถคันนี้ด้วยเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย”
“ผมรู้จักเธอครับ เกิดอะไรขึ้นกับเธอครับคุณตำรวจ”ใบหน้าเขาเครียดจัดเมื่อเห็นสภาพรถเป็นแบบนี้ แสดงว่าหญิงสาวคงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก
“เรายังไม่ทราบเบาะแสอะไรทั้งนั้นครับ มีพลเมืองดีโทรไปแจ้งว่าเห็นรถคันนี้จอดอยู่ข้างทางและกระจกถูกทุบเราจึงมาตรวจสอบ”
“พีระดา!” ภาคินัย รีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาอินทิรา
++++++++++++++++++
ร่างบางเปลือยเปล่านอนคว่ำหน้ากับที่นอนขนาดคิงไซด์สีทองดูเรียบหรูแผ่นหลังขาวเนียนละเอียดนั้น มีรอยจ้ำแดงๆคล้ำเป็นดวงๆอยู่หลายจุดรวมทั้งหัวไหล่เปลือยและเรียวแขนงดงาม ข้างๆกันนั้นผู้ชายตัวสูงใหญ่อกผายไหล่ผึ่งซึ่งมีใบหน้าคมสันคล้ายๆคนภาคใต้หรือไม่ก็มีเชื้อแขกผสม เปลือยช่วงบนกำลังกอดเธอและนอนหลับอย่างเป็นสุข
พีระดาค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น เธอพยายามลืมตาแต่กลับรู้สึกว่าเปลือกตานั้นหนักอึ้ง ทำให้เธอต้องหลับตาพริ้มลงไปอีก หญิงสาวทำแบบนี้อยู่หลายครั้งจนลืมตานานๆได้สำเร็จ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าลำคอแห้งผากราวกับอยู่กลางทะเลทรายมาหลายวันสิ่งแรกที่เธอต้องการคือน้ำ ตาคู่สวยที่เริ่มมองอะไรได้ชัดเจนขึ้นกวาดสายตามองไปยังผนังห้องที่ไม่คุ้นเคย พอมองไปยังเพดาลที่มีโคมไฟเก๋ไก๋สไตล์โมเดิร์นก็ยิ่งสับสนว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอขยับตัวและพบว่ามีบางอย่างหนักอึ้งทาบทับอยู่ที่เอว สิ่งนั้นก็คือ
“มือ ว้าย!”หญิงสาวลุกพรวดขึ้นมานั่งทันทีเมื่อหันไปมองข้างตัวก็พบผู้ใหญ่หน้าคมผิวแทนนอนหลับอย่างเป็นสุข เมื่อก้มดูตัวเองก็มีเพียงผ้าห่มเท่านั้นที่ห่อหุ้มเอาไว้แต่ช่วงล่างยังมีชั้นในลูกไม้ตัวสวยปกปิดอยู่
“ไม่นะ เกิดอะไรขึ้น” พีระดามองเห็นคัตเตอร์เล็กว่างอยู่บนสตูลข้างเตียงนอน เธอคว้ามันมาอย่างว่องไวแต่ไม่ทันการเมื่อมือใหญ่แข็งแรงขว้าข้อมือเล็กบอบบางของเธอเอาไว้ก่อน
“จะทำอะไรกันล่ะนี่ คิดจะปลิดชีพสามีขณะหลับอย่างนั้นเหรอ ใจร้ายไปหน่อยละมั้ง”
“ปล่อยฉันๆ แกเป็นใครทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้”พีระดามองหน้าผู้ชายหน้าคมอย่างกับว่าเขาคือซาตานมาจากขุมนรก
“ถ้าหมายถึงการมอบความเป็นสามีให้คุณล่ะก็ไม่มีใครสั่งให้ทำแต่ผมอยากจะทำเอง แต่ถ้าทำให้คุณดังจนต้องขึ้นหน้าหนึ่งอีกครั้งนั่นก็เพราะตัวคุณทำตัวเอง” เขาไม่ได้จับเธอแน่นมากพีระดาจึงดิ้นหนีออกมาได้
“อะไรนะ! แกพูดบ้าอะไร” พีระดาตะคอกถามเธอกระชับผ้าห่มอย่างแน่นหนา ตอนนี้ไม่มีเวลาที่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เธอจะทำคือตั้งสติและออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดพาตำรวจมาลากคอไอ้คนเลวตรงหน้าไปเข้าคุก
“เมียรักจ๋า อย่าดื้อไปหน่อยเลย มานั่งคุยกันดีๆ บางทีผมอาจจะไม่ใจร้ายปล่อยรูปของคุณขึ้นหน้าหนึ่งไปก็ได้”
“ฉันไม่เคยรู้จักแก ฉันไปทำอะไรให้แกทำไมแกต้องทำกับฉันแบบนี้”
“คุณไม่ได้ทำกับตัวผมแต่คุณกำลังทำให้น้องสาวผมและลูกในท้องของเธอต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าพ่อ”
“น้องสาวของแกอย่างนั้นเหรอ!”
พีระดานึกถึงหน้าเขมมิกาขึ้นมาทันที “อย่าบอกนะว่าเขมมิกาท้องกับนายภาคินัย” พีระดารู้สึกว่าหัวใจเธอกระตุกวาบ
“ใครกันเขมมิกา?” เขาถามขณะย่างเท้าก้าวเข้ามาหาเธอและฝ่ามือหนาใหญ่ก็คว้าเอวบางมาไว้ในอ้อมกอด
“ไม่น่าเชื่อว่าคนสวยอย่างคุณจะมั่วได้ขนาดนี้ นี่แย่งผัวชาวบ้านเขามากี่คนแล้วล่ะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงเอะอะโวยวายร้องไห้อยู่หน้าห้องผู้ป่วยทำให้พีระดาต้องเดินออกมาดูและก็พบว่ามิใช่ใครที่ไหน ที่แท้ก็เขมมิกา นางแบบรุ่นพี่สุดฮ็อตแต่นิสัยแย่คนนี้นี่เอง
“นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณเขมมิกา โทรมาด่ายังไม่พอตามมาราวีถึงที่เชียวเหรอ” พีระดามองด้วยสายตาไม่เกรงกลัว
“อีนังพรีม แก...”เขมมิการลุกขึ้นจากอาการร้องไห้ฟูมฟาย
“หน้าตาก็สวย ทำไมถึงได้หยาบคายแบบนี้ นี่เขาเลิกทาสกันไปตั้งนานแล้วยังมาขึ้นอ้าย ขึ้นอีอีก” พีระดาส่ายหน้า ภาคินัยที่คิดว่าจะช่วยปกป้องเธอกลับต้องเงียบเพราะเหมือนว่าคนถูกรังแกกำลังเป็นต่อ
“เห็นไหมคะภาคินัย อีนังนี่มันร้ายแค่ไหนดูสิคะ คุณกำลังหน้ามืดตามัวเห็นกรงจักรเป็นดอกบัวรู้ไหมคะ” เขมมิกาฟ้องภาคินัยแต่เขาเงียบ
“ผมว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล ควรจะพูดคุยกันเบาๆนะครับเกรงใจผู้ป่วยบ้าง” ภาคินัยพูดอย่างเป็นกลางที่สุด เขารู้สึกละอายแทนเขมมิการที่เธอมากรีดร้องและโวยวายไม่คิดจะเกรงใจใครสักนิด
“คุณจะให้เขมทนได้อย่างไร ดูสินังพรีมมันส่งข้อความไปเย้ยเขม”
ภาคินัยรับโทรศัพท์เครื่องหรูที่เขมมิกายื่นมาตรงหน้า
เขาอ่านข้อความ “คงไมใช่เรื่องยากถ้าฉันจะเอาเพราะตอนนี้เขากำลังคุกเข่าขอฉันแต่งงาน” เขาอ่านจบก็หันไปมองพีระดา หญิงสาวแกล้งเมินหน้าไปทางอื่น
“ทำไมคะ ภาคินัยกับฉันคุณให้เป็นได้แค่คู่นอน แต่กับอีนังนี่คุณรู้จักมันดีแค่ไหนถึงยอมแต่งงานกับมัน”เขมมิกาปล่อยโหถ้าภาคินัยไม่ใช่นักเขียนธรรมดาๆสักหน่อย เขารวยล้นฟ้าด้วยอสังหาริมทรัพย์เป็นร้อยล้านในมือ และไม่มีญาติพี่น้องเธอจะยอมเสียเขาไปได้อย่างไรกัน
“เขมมิกา คุณสงบสติอารมณ์ลงก่อนเถอะครับคนมองกันใหญ่แล้ว” ภาคินัยเห็นสายตาของหมอ พยาบาลตลอดจนคนที่เดินผ่านไปมามองด้วยความสนใจ ก็จะไม่ให้สนใจได้อย่างไรมีนางแบบฮ็อตสองคนมายืนอยู่ตรงนี้
ภาคินัยเองก็รู้สึกสงสารเขมมิกา แต่ไม่คิดว่าเธอจะกลายมาเป็นแบบนี้เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยแสดงความหึงหวงออกมาเลย ไม่เคยทำให้เขารำคาญใจ เพราะถ้าเธอเป็นแบบนั้นเขาคงหยุดความสัมพันธ์ทันที ซึ่งที่จริงมันคือเหยื่อชิ้นหนึ่งเพราะเขมมิกาไม่ต้องการให้ภาคินัยเบื่อเธอ เธอแกล้งยอมตามใจทำเป็นไม่แคร์ว่าเขาจะไปควงหรือยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน แต่ลับหลังเธอก็ไปอาละวาดถึงขั้นทำเรื่องเลวร้ายกับผู้หญิงคนนั้น โดยภาคินัยไม่รู้เลย
“จำเอาไว้เลยนะถ้าคุณแต่งงานกับมันฉันจะทำทุกอย่างให้คุณกับนังพรีมเจ็บปวดที่สุด และต้องจดจำไปจนวันตายคนอย่างเขมมิการทิ้งผู้ชายได้ แต่ถูกผู้ชายทิ้งไม่ได้” เขมมิกาจ้องพีระดาด้วยแววตาอาฆาตก่อนจะเอากระเป๋ากุชชี่ใบงามราคาเลือนแสน ฟาดเข้าที่ตัวพีระดาเต็มแรง แต่ภาคินัยเอาตัวมาขวางเอาไว้ทัน
“เขมมิกา สิ่งที่คุณกำลังทำอาจจะถูกฟ้องข้อหาทำร้ายร่างกายได้นะครับ”
แต่นางแบบสาวอารมณ์ร้อนก็ยังฟาดมาไม่หยุดยั้ง
“ฝากเอาไว้ก่อน แล้วเราจะได้เห็นดีกันฉันจะทำให้แกเน่าเหม็นคละคลุ้งจนคนทั้งประเทศเขายี้ใส่แกนังพรีม”
เขมมิกาสะบัดหน้าและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขมมิการจะเป็นแบบนี้ไปได้” ภาคินัยมองตามร่างระหงนั้นไป
“พ่อคนเนื้อหอมเป็นยังไงล่ะ หญิงในสต๊อกเยอะก็แบบนี่แหละ ใครได้คุณไปนอกจากต้องใช้ของมือสองแล้ว ยังต้องมาสู้รบปรบมือกับพวกผู้หญิงในสต๊อกของคุณอีก ฉันเป็นหนึ่งคนที่ไม่ต้องการ” พีระดาสะบัดหน้าหนี แต่ภาคินัยดึงแขนเธอไว้
“แต่ถ้าคุณตกลงแต่งงานกับผม รับรองผมยอมเป็นของคุณคนเดียวจะไม่ให้ใครมาใช้ร่วมด้วยอีกเลย ตกลงไหมละ” ดวงตาคมเป็นประกายระยับ
“คนบ้า! ไม่มีวันเสียล่ะ”
“แล้วคุณจะทำยังไงกับข่าวที่เกิดขึ้น ในเมื่อภาพนั้นใครๆเห็นเขาก็เชื่อกันทั้งนั้นว่าคุณเรียบร้อยโรงเรียนภาคินัยไปแล้ว”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น
คำพูดของเขามันทำให้เธอโมโหจนเก็บอาการไม่อยู่ “ช่างมันฉันไม่แคร์ ”
“ปล่อยฉัน” พีระดากระชากแขนออกและกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วย
+++++++++++++++++++++++++++
หลังจากเยี่ยมอัคนีจนถึงเวลาเกือบหกโมงเย็นพีระดาก็ขอตัวกลับบ้านวันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยและเครียดมาทั้งวัน อินทิราบอกให้น้องสาวกลับไปพักที่บ้าน แต่พีระดาไม่ยอมเธอบอกว่าจะไปค้างที่คอนโดเธออยากใช้เวลาอยู่เงียบๆคนเดียวเพื่อคิดอะไรบางอย่าง
พีระดามองไม่เห็นภาคินัยที่หน้าห้องผู้ป่วย เธอคิดว่าเขาคงกลับไปแล้วหญิงสาวเดินไปยังลานจอดรถคิดอยากจะขับรถกลับให้ถึงคอนโดเร็วที่สุด จะได้อาบน้ำให้สดชื่น และหาอะไรร้อนๆทานก่อนนอน
พีระดาขับรถมาตามเส้นทางสายลัดที่ค่อนข้างจะเปลี่ยวแต่เธอก็ใช้มันเป็นประจำจนกลายเป็นความเคยชิน เย็นนี้อากาศไม่ดีเลยดูครึ้มฟ้าครึ่มฝนอย่างประหลาด เมฆหมอกก็ทะมึนดูน่ากลัวท้องฟ้าก็มืดครึ้ม และในเวลาต่อมาลมพัดกระโชกแรงเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตกหนักเพียงไม่เกินสิบนาทีหลังจากนั้นฝนเม็ดใหญ่ก็เทลงมาจนมืดฝ้ามัวดิน ทำให้ทัศนะวิสัยในการขับขี่ของเธอไม่ดีแม้ที่ปัดน้ำฝนจะทำงานอย่างหนักแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลยเมื่อเธอมองทางไม่เห็นจึงจำเป็นต้องจอดรถข้างทางแม้สองข้างทางมันจะดูเปลี่ยวก็ตาม มีรถเพียงไม่กี่คันเท่านั้นที่วิ่งผ่านไปมาในถนนสายนี้
“แย่จริง ฝนใจร้ายจังมาตกตอนกำลังขับรถกลับบ้าน”
หญิงสาวเอื้อมมือไปเปิดเพลงหาคลื่นที่ชอบฟัง เมื่อเจอคลื่นที่ต้องการ เพลงเพราะๆก็ทำให้บรรยากาศที่เลวร้ายดูเหมือนจะดีขี้น หญิงสาวหลับตาพริ้มฟังเพลงหวานและร้องคลอตามไปเบาๆรู้สึกผ่อนคลายขึ้นจนเกือบจะหลับไป
“เพล้ง!”
กระจกฝั่งคนนั่งข้างคนขับถูกทุบจนแตกกระจายเศษซากของมันบางส่วนกระเด็นเข้ามาในตัวรถ หัวใจหญิงสาวแทบจะหยุดเต้นเมื่อถูกจู่โจมแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว มือใหญ่หนาของชายชุดดำล้วงเข้ามาเปิดประตูและกระชากออกเพียงไม่กี่อึดใจมันก็เปิดประตูได้สำเร็จ
“ว้าย!”
“แกเป็นใคร แกจะทำอะไร”
พีระดาตั้งสติได้เธอรีบคว้ากระเป๋าสะพาย เปิดประตูด้านข้างคนขับอย่างว่องไวเพื่อจะพาตัวเองหนีลงจากรถแต่เมื่อเปิดประตูรถได้หญิงสาวก็แทบผงะเมื่อเจอผู้ชายตัวสูงใหญ่สวมหมวกแก๊ปและแว่นตาดำยืนอยู่ไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร ผ้าเช็ดหน้าชุบยาสลบชนิดรุนแรงก็ถูกโปะเข้าที่จมูกโด่งสวยของเธอ สติเริ่มพล่าเหลือนไม่ถึงสิบวินาทีนางแบบคนสวยก็หลับสนิท ชายสูงใหญ่คนนั้นอุ้มเธอและพาขึ้นรถกระบะฟอร์จูนเนอร์สีดำไม่ติดป้ายทะเบียนก่อนจะขับฝ่าสายฝนไปอย่างรวดเร็ว
++++++++++++++++
ภาคินัยลืมตาขึ้นมาเขารีบยกนาฬิกาข้อมือยี่ห้อหรูขึ้นดูและพบว่าเป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้วอีกทั้งฝนยังตกลงมาอย่างหนัก
“พีระดา!” เขานอนหลับอยู่ในรถระหว่างที่รอเธอ รถของเขาจอดไม่ห่างจากรถของเธอนัก ภาคินัยมองไปที่รถของเธอที่คยจอดอยู่ มันไม่มีแล้วมีรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่คันหนึ่งสีดำมาจอดอยู่แทนที่
“กลับออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ภาคินัยโทรศัพท์หาเธอทันที แต่โทรเท่าไหร่พีระดาก็ไม่ยอมรับ
“สงสัยจะยังงอนเราอยู่” ภาคินัยจึงตัดสินใจโทรหาอินทิราพี่สาวของเธอคำตอบที่ได้ก็คือพีระดากลับไปค้างทีคอนโด อินทิราบอกให้ภาคินัยใจเย็นๆ และเขาควรจะเคลียร์ตัวเองในเรื่องผู้หญิงให้จบก่อนที่จะมารับผิดชอบในสิ่งที่ทำให้พีระดาเสียชื่อเสียง มิเช่นนั้นแล้วอินทิราคิดว่าน้องสาวของเธอคงไม่ยอมแน่ๆ
“ครับผมเข้าใจดีครับพี่อิน” ภาคินัยคุยอะไรบางอย่างกับปลายสายต่อสักพักเป็นเชิงปรึกษาจากนั้นจึงวางสาย
ภาคินัยรู้สึกร้อนใจอย่างประหลาดจู่ๆก็รู้สึกห่วงหญิงสาวขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล เขาตั้งใจขับรถไปหาเธอที่คอนโดแม้ว่าฝนจะตกมาอย่างหนักก็ตาม ภาคินัยขับรถไปเรื่อยๆ สายตาของเขามองไปที่ข้างทางจากนั้นชายหนุ่มก็เบรครถอย่างกระทันหันเมื่อเห็นว่าตำรวจสามนายกำลังตรวจดูรถคันหนึ่งซึ่งประตูข้างคนขับกระจกถูกทุบละเอียด รถคันนี้ไม่มีวันที่เขาจะจับผิด อีกทั้งเลขทะเบียนก็สามารถยืนยันได้ว่าเป็นคันเดียวกัน เขาจับตามองเฝ้ามันมาเกือบครึ่งวันจะจำผิดได้อย่างไ
“พีระดา เกิดอะไรขึ้นกับคุณ!” เขาวิ่งลงจากรถและตรงเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจคิดว่าเธอประสบอุบัติเหตุ
ภาคินัยมองทั่วตัวรถและบริเวณรอบข้างไม่มีแม้แต่เงาของพีระดา
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณตำรวจ แล้วเจ้าของรถหายไปไหนครับ”
ตำรวจนายหนึ่งหันมาสนใจเขา “คุณรู้จักเจ้าของรถคันนี้ด้วยเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย”
“ผมรู้จักเธอครับ เกิดอะไรขึ้นกับเธอครับคุณตำรวจ”ใบหน้าเขาเครียดจัดเมื่อเห็นสภาพรถเป็นแบบนี้ แสดงว่าหญิงสาวคงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก
“เรายังไม่ทราบเบาะแสอะไรทั้งนั้นครับ มีพลเมืองดีโทรไปแจ้งว่าเห็นรถคันนี้จอดอยู่ข้างทางและกระจกถูกทุบเราจึงมาตรวจสอบ”
“พีระดา!” ภาคินัย รีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาอินทิรา
++++++++++++++++++
ร่างบางเปลือยเปล่านอนคว่ำหน้ากับที่นอนขนาดคิงไซด์สีทองดูเรียบหรูแผ่นหลังขาวเนียนละเอียดนั้น มีรอยจ้ำแดงๆคล้ำเป็นดวงๆอยู่หลายจุดรวมทั้งหัวไหล่เปลือยและเรียวแขนงดงาม ข้างๆกันนั้นผู้ชายตัวสูงใหญ่อกผายไหล่ผึ่งซึ่งมีใบหน้าคมสันคล้ายๆคนภาคใต้หรือไม่ก็มีเชื้อแขกผสม เปลือยช่วงบนกำลังกอดเธอและนอนหลับอย่างเป็นสุข
พีระดาค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น เธอพยายามลืมตาแต่กลับรู้สึกว่าเปลือกตานั้นหนักอึ้ง ทำให้เธอต้องหลับตาพริ้มลงไปอีก หญิงสาวทำแบบนี้อยู่หลายครั้งจนลืมตานานๆได้สำเร็จ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าลำคอแห้งผากราวกับอยู่กลางทะเลทรายมาหลายวันสิ่งแรกที่เธอต้องการคือน้ำ ตาคู่สวยที่เริ่มมองอะไรได้ชัดเจนขึ้นกวาดสายตามองไปยังผนังห้องที่ไม่คุ้นเคย พอมองไปยังเพดาลที่มีโคมไฟเก๋ไก๋สไตล์โมเดิร์นก็ยิ่งสับสนว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอขยับตัวและพบว่ามีบางอย่างหนักอึ้งทาบทับอยู่ที่เอว สิ่งนั้นก็คือ
“มือ ว้าย!”หญิงสาวลุกพรวดขึ้นมานั่งทันทีเมื่อหันไปมองข้างตัวก็พบผู้ใหญ่หน้าคมผิวแทนนอนหลับอย่างเป็นสุข เมื่อก้มดูตัวเองก็มีเพียงผ้าห่มเท่านั้นที่ห่อหุ้มเอาไว้แต่ช่วงล่างยังมีชั้นในลูกไม้ตัวสวยปกปิดอยู่
“ไม่นะ เกิดอะไรขึ้น” พีระดามองเห็นคัตเตอร์เล็กว่างอยู่บนสตูลข้างเตียงนอน เธอคว้ามันมาอย่างว่องไวแต่ไม่ทันการเมื่อมือใหญ่แข็งแรงขว้าข้อมือเล็กบอบบางของเธอเอาไว้ก่อน
“จะทำอะไรกันล่ะนี่ คิดจะปลิดชีพสามีขณะหลับอย่างนั้นเหรอ ใจร้ายไปหน่อยละมั้ง”
“ปล่อยฉันๆ แกเป็นใครทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้”พีระดามองหน้าผู้ชายหน้าคมอย่างกับว่าเขาคือซาตานมาจากขุมนรก
“ถ้าหมายถึงการมอบความเป็นสามีให้คุณล่ะก็ไม่มีใครสั่งให้ทำแต่ผมอยากจะทำเอง แต่ถ้าทำให้คุณดังจนต้องขึ้นหน้าหนึ่งอีกครั้งนั่นก็เพราะตัวคุณทำตัวเอง” เขาไม่ได้จับเธอแน่นมากพีระดาจึงดิ้นหนีออกมาได้
“อะไรนะ! แกพูดบ้าอะไร” พีระดาตะคอกถามเธอกระชับผ้าห่มอย่างแน่นหนา ตอนนี้ไม่มีเวลาที่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เธอจะทำคือตั้งสติและออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดพาตำรวจมาลากคอไอ้คนเลวตรงหน้าไปเข้าคุก
“เมียรักจ๋า อย่าดื้อไปหน่อยเลย มานั่งคุยกันดีๆ บางทีผมอาจจะไม่ใจร้ายปล่อยรูปของคุณขึ้นหน้าหนึ่งไปก็ได้”
“ฉันไม่เคยรู้จักแก ฉันไปทำอะไรให้แกทำไมแกต้องทำกับฉันแบบนี้”
“คุณไม่ได้ทำกับตัวผมแต่คุณกำลังทำให้น้องสาวผมและลูกในท้องของเธอต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าพ่อ”
“น้องสาวของแกอย่างนั้นเหรอ!”
พีระดานึกถึงหน้าเขมมิกาขึ้นมาทันที “อย่าบอกนะว่าเขมมิกาท้องกับนายภาคินัย” พีระดารู้สึกว่าหัวใจเธอกระตุกวาบ
“ใครกันเขมมิกา?” เขาถามขณะย่างเท้าก้าวเข้ามาหาเธอและฝ่ามือหนาใหญ่ก็คว้าเอวบางมาไว้ในอ้อมกอด
“ไม่น่าเชื่อว่าคนสวยอย่างคุณจะมั่วได้ขนาดนี้ นี่แย่งผัวชาวบ้านเขามากี่คนแล้วล่ะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ก.พ. 2555, 15:53:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ก.พ. 2555, 15:53:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 3647
| << ตอนที่ 11 | ตอนที่ 13 >> |
อัปสรา 29 ก.พ. 2555, 18:29:24 น.
ก๊อก ๆ
ก๊อก ๆ
lovemuay 29 ก.พ. 2555, 19:51:12 น.
โห..ลุ้นมากเลยค่ะ แอบทำใจไม่ได้นะคะ ถ้านางเอกจะตกเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่พระเอก ว่าแต่คนๆนี้เป็นใครกันเอ่ย? แค้นอะไรนางเอกกันนะ
รับมาต่อเร็วๆนะคะ
โห..ลุ้นมากเลยค่ะ แอบทำใจไม่ได้นะคะ ถ้านางเอกจะตกเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่พระเอก ว่าแต่คนๆนี้เป็นใครกันเอ่ย? แค้นอะไรนางเอกกันนะ
รับมาต่อเร็วๆนะคะ
konhin 29 ก.พ. 2555, 23:08:47 น.
''งง'' เดาว่าแท้จริงแล้วนายอัคคีมีเมียกับลูกซ่อนไว้
''งง'' เดาว่าแท้จริงแล้วนายอัคคีมีเมียกับลูกซ่อนไว้
กาซะลองพลัดถิ่น 1 มี.ค. 2555, 00:33:30 น.
เอ้า... เกิดอะไรขี้นกับพรีมอีกล่ะเนี่ยะ อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้ได้นู๋พรีมแล้ว ขอให้เป็นแค่การแกล้งแบล๊ึคเมล์ก็พอนะ ผิดคนหรือปล่าว
เอ้า... เกิดอะไรขี้นกับพรีมอีกล่ะเนี่ยะ อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้ได้นู๋พรีมแล้ว ขอให้เป็นแค่การแกล้งแบล๊ึคเมล์ก็พอนะ ผิดคนหรือปล่าว
wane 1 มี.ค. 2555, 04:07:36 น.
นายคนนี้มาจากไหนเนี่ย ...งงอ่ะ
นายคนนี้มาจากไหนเนี่ย ...งงอ่ะ
kaero 1 มี.ค. 2555, 14:41:33 น.
ใครหว่ะ
ใครหว่ะ
shotang 31 ม.ค. 2556, 20:20:42 น.
แล้วใครกันล่ะนี่
แล้วใครกันล่ะนี่