กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 18
ตอนที่ 18
พลอยไพลินที่อยู่ในชุดเดรสสั้นสีน้ำเงินแม้ว่าจะโดนทักจากแฟนหมาดๆ ของเธอก็ตามเขาว่ามันโป๊ ทั้งที่เธอและเพื่อนรักต่างเห็นตรงกันว่าไม่...ก็ชุดที่เธอสวมอยู่ตอนนี้เป็นชุดคล้องคอและเปิดแผ่นหลังขาวเนียนของเธอให้เด่นยิ่งขึ้น นี่คงเป็นสาเหตุที่เขาตามประกบเธอไม่ห่างนี่ละ...ยิ่งคิดเธอก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆ กับความขี้หวงของเขา
หญิงสาวได้แต่มองตามหลังแฟนหมาดๆ ของเธอที่เดินไปหากลุ่มเพื่อนของเขาที่นั่งรออยู่ที่ริมสระแล้วเธอก็หันกลับมาหาเพื่อนและพี่สาวของเธอ
“ไงแก..มองตามเชียวนะ...” ณัฐกรแซวเพื่อนสาวน้อยๆ ขณะที่ช่วยจัดวางกล่องของขวัญที่แขกเริ่มทยอยนำมาให้เจ้าของงานวันนี้
“บ้า! ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยว่าแต่แกเถอะไม่ชวนพี่พรมาด้วยละ?” เธอยังคิดว่าพี่สาวเพื่อนจะมางานวันนี้ด้วยเสียอีก แต่กลายเป็นว่าเห็นเพื่อนรักมาคนเดียว
“พี่พรเขาติดธุระอยู่น่ะ...ฝากขอโทษมาด้วยที่ไม่ได้มาร่วมงานด้วยน่ะ...” ณัฐกรได้แต่ไหวไหล่น้อยๆ กับคำถามของเพื่อน เขาเองก็ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันเพราะเห็นพี่สาวบอกว่าจะมาแต่พอบอกว่าเป็นงานของใครและมีใครมาบ้างพี่สาวของเขาก็เกิดติดธุระขึ้นมากะทันหันเสียงั้น...เขาว่ามันต้องมีอะไรแน่นอน แต่เขายังไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเท่านั้นเอง
“เหรอ...น่าเสียดายนะว่าจะแนะนำให้พี่ๆ รู้จักกับพี่พรหน่อยน่ะ” เขมวันต์บ่นเสียดายที่อุตส่าห์จะแนะนำให้พี่ๆ เธอได้รู้จักพี่สาวของเพื่อนสนิทเธอ
“นั่นซิ แต่ช่างเถอะว่าแต่วันนี้แขกแกมาเยอะนะเนี่ย?” ณัฐกรบอกหลังจากที่สังเกตเห็นว่ามี แขกมาเยอะพอควร ทั้งที่เป็นงานภายใน และก็แต่งตัวแข่งกันเหลือเกินเครื่องเพชรแทบจะทิ่มตาเขาไปหมดแล้ว
“ฮือ..ส่วนใหญ่ก็รู้จักกันนานแล้วแหละ” เขมวันต์ได้แต่พยักหน้ารับแกนๆ เพราะหลายคนเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ก็มาร่วมงานวันนี้กัน บางคนมาเพราะอยากหาโอกาสใกล้ชิดกับพี่ชายทั้งสองของเธอ แม้ว่าพี่ชายคนโตจะประกาศออกไปแล้วว่ากำลังคบหาดูใจกับเพื่อนสาวเธออยู่ แต่บางคนก็ไม่สนใจบอกว่ายังไม่ได้แต่งกันแต่ต่อให้แต่งงานกันไปแล้วหากรักไม่มั่นคงพอก็สามารถแย่งมาได้นั่นละความคิดของสาวๆ พวกนี้
“โหย..รู้จักกันแบบไหนเนี่ย?” ณัฐกรเองก็พอจะรู้ความหมายของเพื่อนรัก เขาเองก็ยังรู้เลยว่าสาวๆ พวกนี้มางานวันนี้หวังอะไร
“ก็..แบบหวังผลไงละ...ว่าแต่กรแกไปหาอะไรมาให้กินหน่อยซิ” เธอได้แต่บอกเพื่อนเสียงอ่อน เธอยืนอยู่ตรงนี้มานานแล้วและเริ่มหิวแล้วด้วย
“อ้าว..แกหิวแล้วเหรอ...งั้นรอแป๊บนะเดี๋ยวไปหาอะไรมาให้แกกินเอง” บอกพร้อมกับรีบเดินไปหาอะไรมาให้เพื่อนสาวรองท้องขนาดว่าเขาเพิ่งมาถึงยังไม่นานเขายังหิวเลย แล้วเพื่อนเขายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกจะไม่หิวได้ยังไง
“จริงซิ...เพชรฉันยังไม่เห็นคุณสองเลยนะ?” จิดาพรเอ่ยขึ้นมาอย่างเพิ่งจะนึกออกว่าตัวเองยังไม่เจอพี่ชายคนรองของบ้านนี้เลย หญิงสาวได้แต่กวาดสายตามองหาในบริเวณงาน
“อ๋อ...ถ้าพี่สองละก็...อยู่กับพี่ชัยเขาน่ะค่ะ...ในบ้าน” เขมวันต์บอกอย่างรู้ดีว่าพี่ชายหายไปไหน
“เหรอ...ถึงว่าพี่มองหาถึงไม่เห็นเลยนะ” จิดาพรได้แต่พยักหน้ารับรู้เท่านั้น ความจริงก็ไม่มีอะไรที่เธอถามหาเพราะเห็นว่าเพื่อนสาวเธอค่อนข้างสนิทกับคนๆ นั้นเท่านั้นเอง
“เวลาอย่างนี้ยังต้องทำงานอีกเหรอสาม?” เพชรไพลินถามอย่างไม่เข้าใจ
“อ๋อ...เปล่าหรอกคะพี่เพชรพี่ชัยเป็นหมอแล้วก็เป็นเพื่อนรักของพี่สองน่ะค่ะ” เขมวันต์รีบอธิบายทันที
“เหรอ?” เพชรไพลินเข้าใจทันที สงสัยแอบไปดื่มกันในบ้านหรือไม่ก็เรื่องสาวๆ แน่นอน แต่ก็ไม่เกี่ยวกับเธอซักหน่อยนี่นา
“จริงซิ! มัวแต่คุยเพลินเลย..นี่จ้ะของขวัญวันคล้ายวันเกิดสำหรับน้องสาวคนดีของพี่เพชรนะคะ” เพชรไพลินยื่นกล่องของขวัญที่เธอไปเลือกซื้อมาให้วันนี้และตั้งใจอย่างมาก
“ขอบคุณค่ะพี่เพชรไม่เห็นต้องสิ้นเปลืองเลยค่ะแค่มางานวันนี้สามก็ถือว่าเป็นของขวัญชิ้นสำคัญแล้วละค่ะ” เขมวันต์ยื่นมือไปรับกล่องของขวัญมาจากพี่สาวของเพื่อนรัก พร้อมบอกอย่างเกรงใจ และรับกล่องของขวัญจากจิดาพรด้วย
“ไม่สิ้นเปลืองอะไรหรอกจ้ะ พี่หวังว่าคงจะถูกใจสามนะ” เพชรไพลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวพี่กับจีจี้ไปหาที่นั่งก่อนดีกว่านะสามกับพลอยอยู่กันได้นะ?” บอกอย่างห่วงใย
“ไปเถอะค่ะ...ขอบคุณมากนะคะที่มางานวันนี้น่ะค่ะ”
“จ้ะ/จ้า”
“ว่าแต่แกไม่ไปอยู่กับพี่ใหญ่เหรอพี่เขามองใหญ่แล้วนะ?” เขมวันต์ถามอย่างสงสัย เพราะเธอเห็นว่าพี่ชายมองมาทางนี้บ่อยครั้งเหลือเกิน ยิ่งเห็นว่าเพชรไพลินและจิดาพรแยกออกไป เขายิ่งมองมาบ่อยครั้งมากกว่าเดิมเสียอีก ยิ่งตอนนี้มีแขกที่เป็นชายหนุ่มเข้ามาทักเธอและเพื่อนสาวอย่างสนใจเขาก็รีบลุกเดินเข้ามาหาทันที
“สาวๆ พี่ว่าเราเข้าไปหาที่นั่งดีกว่านะ แขกมากันเกือบหมดแล้ว ตรงนี้ให้เด็กๆ เขาอยู่ก็ได้ คุณป้าท่านก็รออยู่” เหมวันต์ที่เดินมาประกบแฟนสาว เขาโอบเอวบางหลวมๆ เอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ส่งสายตาพิฆาตไปให้คนที่บังอาจมาส่งสายตาหวานให้แฟนเขา จนชายหนุ่มคนนั้นรีบหลบไปเพราะเกรงกลัวสายตาที่ส่งไป
“พี่ใหญ่/พี่ใหญ่” สองสาวต่างอุทานพร้อมกันเมื่อเขามาถึงตัวเร็วเหลือเกิน พร้อมโอบกอดคนรักอย่างหวงแหน พลอยไพลินได้แต่พยายามแกะมือหนาของเขาให้ออกจากเอวบางของตัวเอง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเสียเลย
“หึๆ ไม่ได้หรอกแฟนพี่สวยออกขนาดนี้ เดี๋ยวมีหนุ่มมาขายขนมจีบพี่ก็แย่ซิ...” ชายหนุ่มบอกเสียงเจ้าเล่ห์ เขาเห็นแล้วว่าในกลุ่มเหลือเพียงแค่น้องสาวและแฟนสาวเท่านั้น ทำให้เขาขอตัวผละออกมาจากเพื่อนรักทั้งสองคน
“โอ้ยๆ อย่างมาหวานกันแถวนี้เลยค่ะ...พลอยไปกับพี่ใหญ่เถอะไม่งั้นพี่เขาคงไม่มีกะใจจะอยู่ที่อื่นหรอก” เขมวันต์ไล่เพื่อนรักเลิกดื้อหลังจากเห็นแก้มแดงๆ ของอีกฝ่าย เธอออยู่ตรงนี้กับณัฐกรได้
“ว่าแต่แกไม่มีเพื่อนนี่นา...” พลอยไพลินไม่ยอมไปง่ายๆ เพราะเป็นห่วงเพื่อนสาวที่อยู่คนเดียวตอนนี้และเธอก็ไม่รู้ว่าจะไปนั่งอยู่กับชายหนุ่มมือกาวคนนี้อย่างไรดี
“โหย..ไม่เป็นไรหรอกแก...เดี๋ยวไอ้กรก็มา...แกไปเถอะขืนให้พี่ใหญ่มายืนอยู่ด้วยอย่างนี้น่ะแขกคงไม่กล้าเข้ามาหรอก..ไหนจะหนุ่มๆ อีกละเกิดแหยมมาจีบแกพี่ใหญ่คงกลายร่างแน่เลย” เขมวันต์ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ นี่บ้านเธออยู่แล้ว อีกเดี๋ยวณัฐกรก็กลับมาแล้ว ทำให้เธอไม่ห่วงอะไร
“นั่นไงละกรมาแล้วแกไปเถอะ...” เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักอีกคนเดินกลับมาพร้อมจานของกินที่เธอร้องขอไปหญิงสาวก็หันไปบอกให้เพื่อนคลายใจ “แกไปเถอะ...พี่ใหญ่พาพลอยไปเถอะค่ะ”
“ขอบใจน้องรักอย่างนี้น่าตบรางวัลนะเนี่ย” เหมวันต์ยิ้มอย่างถูกใจ เพราะเขาไม่ไว้ใจหนุ่มๆ ที่มาร่วมงานวันนี้เลยหลายคนมากับแฟนของพวกเขาแต่ไม่วายพอเห็นความสวยของน้องสาวและแฟนสาวเขาเข้า ก็ทำท่าแวะเวียนมาบ่อยๆ จนเขาไม่ไว้ใจเลยต้องมายืนคุมอย่างนี้
“เดี๋ยวมานะสาม...กรแกอยู่เป็นเพื่อนสามมันก่อนนะ...เดี๋ยวมา” พลอยไพลินยังไม่ยอมไปและสั่งเพื่อนรักเอาไว้ก่อนที่เธอจะไปจากตรงนี้
“เออ..ว่าแต่สามแกกินก่อนดีกว่าเดี๋ยวฉันรับของขวัญให้แกเองนั่งตรงนั้นก็ได้” ณัฐกรเอ่ยบอกเพื่อนสาวหลังจากที่วางจานของว่างให้เพื่อนสาวแล้วพร้อมเครื่องดื่ม และชี้ไปตรงที่เก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล
“ว่าแต่ไอ้สาม...พลอยมันเป็นอะไรวะ?” ชายหนุ่มได้แต่มองตามหลังเพื่อนสาวที่โดนหนุ่มใหญ่โอบเอวเดินจากไป
“เฮ้อ..อาการพี่ชายฉันกำเริบน่ะ” เธอได้แต่ถอนใจย่างหนักใจแทนเพื่อนสาว ที่ดูท่าพี่ชายเขาจะอาการหนักนะเนี่ย ขนาดว่าแค่มีแขกหนุ่มๆ เข้ามาทักเท่านั้นอีกฝ่ายก็เกิดอาการขนาดนี้น่ะ
“โห..ขนาดนั้นเชียว...แต่อย่างนี้ก็แสดงว่าพี่แกเอาจริงเรื่องไอ้พลอยเหรอสาม?” ตัวเขาเองพอรู้เรื่องแล้วก็ได้แต่ห่วงใยเท่านั้นคนระดับเหมวันต์จะมารักใคร่จริงจังอะไรกับเด็กสาวอย่างเพื่อนเขา ดูจากอายุที่ห่างกันนี่ซิ..เขามีหน้าที่การานที่มั่นคง หน้าตาหล่อเหลา มาดเท่ แถมรวยสุดๆ อย่างนี้ เพื่อนเขาเป็นแค่ว่าที่บัณฑิตเท่านั้น ยังไม่มีอะไรที่เป็นหลักฐานมั่นคง เกิดเข้ากันไม่ได้ละ?...
“ไม่ต้อห่วงหรอกกร..พี่ใหญ่จริงจังกับไอ้พลอยสุดๆ เลยละ...อยู่ที่เพื่อนเรามากกว่าจะทนรับพี่ชายฉันได้มากแค่ไหน..เขาแสดงออกว่าหึงหวงยัยพลอยขนาดนี้น่ะ..แล้วก็นะพี่ชายฉันอายุ 36 ปีแล้วนะเขาคงอยากแต่งงานเร็วๆ ด้วยซ้ำแต่ติดตรงที่เพื่อนเรามากกว่าจะรู้ใจตัวเองรึเปล่าว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่เท่าที่เห็นพลอยมันก็ไม่ได้รังเกียจพี่ใหญ่หรอก..แต่แค่คงไม่ชินการแสดงออกอย่างเปิดเผยของพี่ใหญ่มากกว่าพี่ชายฉันมันพวกรักแรงน่ะ” เขมวันต์บอกถึงนิสัยใจคอของพี่ชายให้ฟัง ห่วงแต่ก็พลอยไพลินมากกว่าว่าจะรู้ใจตัวเองเร็วแค่ไหน
“แกพูดมาก็จริงนะ...พี่แกเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่แปลกมารักเด็กอย่างเพื่อนเราได้น่ะห่างกันตั้งเกินรอบเลยนะ” ณัฐกรตั้งข้อสงสัยเพราะว่าอายุทั้งคู่ห่างกันมากทีเดียว 15 ปีได้มั้ง?
“ก็จริงขอแกนะกร..แต่เรื่องความรักมันไม่เกี่ยวอายุนี่หว่าเราจะไปบังคับได้ยังไงว่าคนที่เรารักจริงจังจะต้องเป็นคนที่อายุห่างจากเราไม่มาก เรื่องอย่างนี้มันบังคับกันได้ที่ไหน..เป็นเรื่องของพระพรหมเท่านั้นแหละ...อย่าพี่ใหญ่น่ะเขามีพร้อมทุกอย่างแล้วเขาไม่ต้องการเมียที่ทำงานเก่งมากหรอก เขาต้องการคนที่เป็นบ้านที่อบอุ่นให้เขามากกว่า...แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ให้เมียทำงานหรอกนะ แต่ก็ต้องไม่ทำงานมากเกินไปต้องให้ความสำคัญกับครอบครัวเป็นอันดับหนึ่ง...เพราะว่าพี่ใหญ่ทำงานหนักมากเพียงคนเดียวก็พอแล้ว” เขมวันต์บอกอย่างรู้เลยว่าชะตากรรมเพื่อนเธอจะเป็นอย่างไรหากตกลงปลงใจกับพี่ชายเธอแล้ว แรกๆ เขาคงไม่ห้ามอะไรมากหรอก แต่ก็คงตามติดอย่างใกล้ชิดเท่านั้นเอง และหากเมื่อไหร่มีลูกเมื่อนั้นแหละเพื่อนเธอรอดยาก คงต้องเลี้ยงลูกอย่างเดียว
“เรื่องนั้นฉันไม่เถียงแกหรอก...แกพูดอย่างนี้แล้วฉันอดห่วงยัยพลอยไม่ได้เลยวะ..พี่แกท่าทางขี้หึงขนาดนั้นน่ะ..ขนาดว่าตอนที่เขามองฉันนะ...โหยน่ากลัวเป็นบ้าเลยตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าพี่ใหญ่มีใจให้เพื่อนเรานะก็เลยทำตัวปกติกับยัยพลอยให้เขาเห็นน่ะ...ดูท่าพี่เขาไม่พอใจมาก แกก็อย่าลืมบอกพี่เขาด้วยละว่าฉันกับพลอยน่ะแค่เพื่อนจริงๆ” เขายังอดคิดถึงตอนที่เขาหน้าพี่ชายยัยสามที่มหาวิทยาลัยไม่ได้
“อิๆ ไม่ต้องห่วงหรอกพี่เขาไม่ได้ว่าอะไรอาจจะมีแค่รู้สึกว่าแกคิดอะไรกับพลอยมันรึเปล่าพี่ใหญ่เขาแค่อยากจะรู้ว่ามีคู่แข่งรึเปล่าเท่านั้นเอง...” เขมวันต์ได้แต่หัวเราะน้อยๆ เท่านั้นรู้หรอกว่าพี่ชายตัวเองอยู่อารมณ์ไหนตอนนั้น
“โหย..ใครจะกล้าไปแข่งกับพี่ชายแกวะ..เป็นใครก็ต้องเลือกพี่ใหญ่ของแกอยู่แล้ว...” คนอย่างเหมวันต์ยังกลัวว่าจะมีใครมาแข่งขันกับเขาอีกเหรอ...เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมเสียขนาดนั้น แถมหล่ออีกตะหาก
“เรื่องอย่างนี้มันว่ากันไม่ได้หรอก...เป็นใครก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาเพราะว่าเกิดแกคิดอะไรกับพลอยพี่ใหญ่คงห่วงเรื่องความชิดใกล้มากกว่าเขาไม่อยากให้มีผู้ชายคนไหนมาอยู่ใกล้พลอยน่ะ” เธอบอกพร้อมกับรับกล่องของขวัญที่ได้รับมาจากแขกที่เริ่มมากันมากขึ้นแล้ว เธอเองก็หยุดคุยกับเพื่อนรักไปก่อน และหันมาสนใจแขกที่มาร่วมงานวันนี้แน่ละใครๆ ก็อยากจะมีร่วมงานวันคล้ายวันเกิดเธอเพราะว่าหากเป็นคนที่อยากจะร่วมลงทุนกับพี่ชายเธอก็อยากจะหาโอกาสมาอยู่แล้ว แม้จะไม่ได้รับเชิญแต่เรื่องอย่างนี้หน้าบางไมได้หรอก เพราะเท่าที่เห็นมีหลายคนที่เธอและครอบครัวไม่ได้เชิญมาร่วมงานเยอะเหมือนกัน
“เป็นไงบ้างลูกเหนื่อยรึเปล่า..กินอะไรบ้างรึยังละ?” คุณพัชราเดินเข้ามาหาหลานสาวหลังจากที่ท่านเดินไปทักทายแขกผู้ใหญ่ที่มาร่วมงานวันนี้และท่านเห็นว่าหลานสาวยืนอยู่ตรงนี้ตลอด เลยอดห่วงไม่ได้ว่าหลานสาวจะได้กินอะไรหรือยัง
“กินแล้วค่ะคุณน้า..กรเอามาให้แล้ว น้าพัชละคะได้ทานอะไรรึยังคะ?” เขมวันต์หันไปกอดเอวหนาของน้าสาวที่ดูแลเธอตั้งแต่ที่พ่อแม่เธอเสียไปด้วยอุบัติเหตุท่านก็ช่วยดูแลเธอและพี่ๆ มาตลอด ตอนนี้ท่านก็ครองตัวเป็นโสดไม่ยอมแต่งงาน รักพวกเธอเหมือนลูกในไส้เลยละ และก็ดูเหมือนว่าท่านอยากให้พี่ชายเธอแต่งงานเสียที ยิ่งท่านรู้ว่าพี่ชายใหญ่ตกลงปลงใจคบหากับพลอยไพลินที่เป็นเพื่อนรักของเธอ และเป็นลูกสาวของคุณไพลินที่ท่านรู้จักสนิทสนิทสนมกับเป็นอย่างดีตั้งแต่สมัยสาวๆ และตอนนี้ก็ทำการกุศลร่วมสมาคมอีกด้วย ทำให้ท่านยินดีที่จะให้พี่ชายคบหาเพื่อนสาวเธออย่างมากเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนิสัยใจคิดเป็นอย่างไร และน่ารักแค่ไหน
“เหรอ..ก็ดีแล้วละ” น้าพัชนั่งก่อนดีกว่าค่ะ..” เลื่อนเก้าอี้ให้น้าสาวนั่งอย่างห่วงใย
“กรละกินอะไรยังลูก?” พัชราถามเพื่อนรักหลานสาวอย่างคุ้นเคยเพราะทั้งคู่ไปเยี่ยมเยียนท่านบ่อยๆ ทำให้ท่านคุ้นเคยกับณัฐกรเป็นอย่างดี
“เรียบร้อยครับน้าพัช..น้าพัชละครับรับอะไรดีครับเดี๋ยวผมไปจัดการให้” ณัฐกรบอกอย่างห่วงใย เกรงว่าท่านจะยังไม่ได้กินอะไร
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ..น้าเรียบร้อยแล้ว น้ามาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้นเองจ้ะ” พัชราบอกอย่างปราณี และท่านก็อยู่เป็นเพื่อนทั้งสองคนรับแขกอยู่หน้างาน แม้บางช่วงท่านจะเดินแยกออกไปบ้างแต่ก็อยู่เป็นเพื่อนหลานๆ สาวตลอด
พลอยไพลินที่อยู่ในชุดเดรสสั้นสีน้ำเงินแม้ว่าจะโดนทักจากแฟนหมาดๆ ของเธอก็ตามเขาว่ามันโป๊ ทั้งที่เธอและเพื่อนรักต่างเห็นตรงกันว่าไม่...ก็ชุดที่เธอสวมอยู่ตอนนี้เป็นชุดคล้องคอและเปิดแผ่นหลังขาวเนียนของเธอให้เด่นยิ่งขึ้น นี่คงเป็นสาเหตุที่เขาตามประกบเธอไม่ห่างนี่ละ...ยิ่งคิดเธอก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆ กับความขี้หวงของเขา
หญิงสาวได้แต่มองตามหลังแฟนหมาดๆ ของเธอที่เดินไปหากลุ่มเพื่อนของเขาที่นั่งรออยู่ที่ริมสระแล้วเธอก็หันกลับมาหาเพื่อนและพี่สาวของเธอ
“ไงแก..มองตามเชียวนะ...” ณัฐกรแซวเพื่อนสาวน้อยๆ ขณะที่ช่วยจัดวางกล่องของขวัญที่แขกเริ่มทยอยนำมาให้เจ้าของงานวันนี้
“บ้า! ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยว่าแต่แกเถอะไม่ชวนพี่พรมาด้วยละ?” เธอยังคิดว่าพี่สาวเพื่อนจะมางานวันนี้ด้วยเสียอีก แต่กลายเป็นว่าเห็นเพื่อนรักมาคนเดียว
“พี่พรเขาติดธุระอยู่น่ะ...ฝากขอโทษมาด้วยที่ไม่ได้มาร่วมงานด้วยน่ะ...” ณัฐกรได้แต่ไหวไหล่น้อยๆ กับคำถามของเพื่อน เขาเองก็ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันเพราะเห็นพี่สาวบอกว่าจะมาแต่พอบอกว่าเป็นงานของใครและมีใครมาบ้างพี่สาวของเขาก็เกิดติดธุระขึ้นมากะทันหันเสียงั้น...เขาว่ามันต้องมีอะไรแน่นอน แต่เขายังไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเท่านั้นเอง
“เหรอ...น่าเสียดายนะว่าจะแนะนำให้พี่ๆ รู้จักกับพี่พรหน่อยน่ะ” เขมวันต์บ่นเสียดายที่อุตส่าห์จะแนะนำให้พี่ๆ เธอได้รู้จักพี่สาวของเพื่อนสนิทเธอ
“นั่นซิ แต่ช่างเถอะว่าแต่วันนี้แขกแกมาเยอะนะเนี่ย?” ณัฐกรบอกหลังจากที่สังเกตเห็นว่ามี แขกมาเยอะพอควร ทั้งที่เป็นงานภายใน และก็แต่งตัวแข่งกันเหลือเกินเครื่องเพชรแทบจะทิ่มตาเขาไปหมดแล้ว
“ฮือ..ส่วนใหญ่ก็รู้จักกันนานแล้วแหละ” เขมวันต์ได้แต่พยักหน้ารับแกนๆ เพราะหลายคนเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ก็มาร่วมงานวันนี้กัน บางคนมาเพราะอยากหาโอกาสใกล้ชิดกับพี่ชายทั้งสองของเธอ แม้ว่าพี่ชายคนโตจะประกาศออกไปแล้วว่ากำลังคบหาดูใจกับเพื่อนสาวเธออยู่ แต่บางคนก็ไม่สนใจบอกว่ายังไม่ได้แต่งกันแต่ต่อให้แต่งงานกันไปแล้วหากรักไม่มั่นคงพอก็สามารถแย่งมาได้นั่นละความคิดของสาวๆ พวกนี้
“โหย..รู้จักกันแบบไหนเนี่ย?” ณัฐกรเองก็พอจะรู้ความหมายของเพื่อนรัก เขาเองก็ยังรู้เลยว่าสาวๆ พวกนี้มางานวันนี้หวังอะไร
“ก็..แบบหวังผลไงละ...ว่าแต่กรแกไปหาอะไรมาให้กินหน่อยซิ” เธอได้แต่บอกเพื่อนเสียงอ่อน เธอยืนอยู่ตรงนี้มานานแล้วและเริ่มหิวแล้วด้วย
“อ้าว..แกหิวแล้วเหรอ...งั้นรอแป๊บนะเดี๋ยวไปหาอะไรมาให้แกกินเอง” บอกพร้อมกับรีบเดินไปหาอะไรมาให้เพื่อนสาวรองท้องขนาดว่าเขาเพิ่งมาถึงยังไม่นานเขายังหิวเลย แล้วเพื่อนเขายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกจะไม่หิวได้ยังไง
“จริงซิ...เพชรฉันยังไม่เห็นคุณสองเลยนะ?” จิดาพรเอ่ยขึ้นมาอย่างเพิ่งจะนึกออกว่าตัวเองยังไม่เจอพี่ชายคนรองของบ้านนี้เลย หญิงสาวได้แต่กวาดสายตามองหาในบริเวณงาน
“อ๋อ...ถ้าพี่สองละก็...อยู่กับพี่ชัยเขาน่ะค่ะ...ในบ้าน” เขมวันต์บอกอย่างรู้ดีว่าพี่ชายหายไปไหน
“เหรอ...ถึงว่าพี่มองหาถึงไม่เห็นเลยนะ” จิดาพรได้แต่พยักหน้ารับรู้เท่านั้น ความจริงก็ไม่มีอะไรที่เธอถามหาเพราะเห็นว่าเพื่อนสาวเธอค่อนข้างสนิทกับคนๆ นั้นเท่านั้นเอง
“เวลาอย่างนี้ยังต้องทำงานอีกเหรอสาม?” เพชรไพลินถามอย่างไม่เข้าใจ
“อ๋อ...เปล่าหรอกคะพี่เพชรพี่ชัยเป็นหมอแล้วก็เป็นเพื่อนรักของพี่สองน่ะค่ะ” เขมวันต์รีบอธิบายทันที
“เหรอ?” เพชรไพลินเข้าใจทันที สงสัยแอบไปดื่มกันในบ้านหรือไม่ก็เรื่องสาวๆ แน่นอน แต่ก็ไม่เกี่ยวกับเธอซักหน่อยนี่นา
“จริงซิ! มัวแต่คุยเพลินเลย..นี่จ้ะของขวัญวันคล้ายวันเกิดสำหรับน้องสาวคนดีของพี่เพชรนะคะ” เพชรไพลินยื่นกล่องของขวัญที่เธอไปเลือกซื้อมาให้วันนี้และตั้งใจอย่างมาก
“ขอบคุณค่ะพี่เพชรไม่เห็นต้องสิ้นเปลืองเลยค่ะแค่มางานวันนี้สามก็ถือว่าเป็นของขวัญชิ้นสำคัญแล้วละค่ะ” เขมวันต์ยื่นมือไปรับกล่องของขวัญมาจากพี่สาวของเพื่อนรัก พร้อมบอกอย่างเกรงใจ และรับกล่องของขวัญจากจิดาพรด้วย
“ไม่สิ้นเปลืองอะไรหรอกจ้ะ พี่หวังว่าคงจะถูกใจสามนะ” เพชรไพลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวพี่กับจีจี้ไปหาที่นั่งก่อนดีกว่านะสามกับพลอยอยู่กันได้นะ?” บอกอย่างห่วงใย
“ไปเถอะค่ะ...ขอบคุณมากนะคะที่มางานวันนี้น่ะค่ะ”
“จ้ะ/จ้า”
“ว่าแต่แกไม่ไปอยู่กับพี่ใหญ่เหรอพี่เขามองใหญ่แล้วนะ?” เขมวันต์ถามอย่างสงสัย เพราะเธอเห็นว่าพี่ชายมองมาทางนี้บ่อยครั้งเหลือเกิน ยิ่งเห็นว่าเพชรไพลินและจิดาพรแยกออกไป เขายิ่งมองมาบ่อยครั้งมากกว่าเดิมเสียอีก ยิ่งตอนนี้มีแขกที่เป็นชายหนุ่มเข้ามาทักเธอและเพื่อนสาวอย่างสนใจเขาก็รีบลุกเดินเข้ามาหาทันที
“สาวๆ พี่ว่าเราเข้าไปหาที่นั่งดีกว่านะ แขกมากันเกือบหมดแล้ว ตรงนี้ให้เด็กๆ เขาอยู่ก็ได้ คุณป้าท่านก็รออยู่” เหมวันต์ที่เดินมาประกบแฟนสาว เขาโอบเอวบางหลวมๆ เอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ส่งสายตาพิฆาตไปให้คนที่บังอาจมาส่งสายตาหวานให้แฟนเขา จนชายหนุ่มคนนั้นรีบหลบไปเพราะเกรงกลัวสายตาที่ส่งไป
“พี่ใหญ่/พี่ใหญ่” สองสาวต่างอุทานพร้อมกันเมื่อเขามาถึงตัวเร็วเหลือเกิน พร้อมโอบกอดคนรักอย่างหวงแหน พลอยไพลินได้แต่พยายามแกะมือหนาของเขาให้ออกจากเอวบางของตัวเอง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเสียเลย
“หึๆ ไม่ได้หรอกแฟนพี่สวยออกขนาดนี้ เดี๋ยวมีหนุ่มมาขายขนมจีบพี่ก็แย่ซิ...” ชายหนุ่มบอกเสียงเจ้าเล่ห์ เขาเห็นแล้วว่าในกลุ่มเหลือเพียงแค่น้องสาวและแฟนสาวเท่านั้น ทำให้เขาขอตัวผละออกมาจากเพื่อนรักทั้งสองคน
“โอ้ยๆ อย่างมาหวานกันแถวนี้เลยค่ะ...พลอยไปกับพี่ใหญ่เถอะไม่งั้นพี่เขาคงไม่มีกะใจจะอยู่ที่อื่นหรอก” เขมวันต์ไล่เพื่อนรักเลิกดื้อหลังจากเห็นแก้มแดงๆ ของอีกฝ่าย เธอออยู่ตรงนี้กับณัฐกรได้
“ว่าแต่แกไม่มีเพื่อนนี่นา...” พลอยไพลินไม่ยอมไปง่ายๆ เพราะเป็นห่วงเพื่อนสาวที่อยู่คนเดียวตอนนี้และเธอก็ไม่รู้ว่าจะไปนั่งอยู่กับชายหนุ่มมือกาวคนนี้อย่างไรดี
“โหย..ไม่เป็นไรหรอกแก...เดี๋ยวไอ้กรก็มา...แกไปเถอะขืนให้พี่ใหญ่มายืนอยู่ด้วยอย่างนี้น่ะแขกคงไม่กล้าเข้ามาหรอก..ไหนจะหนุ่มๆ อีกละเกิดแหยมมาจีบแกพี่ใหญ่คงกลายร่างแน่เลย” เขมวันต์ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ นี่บ้านเธออยู่แล้ว อีกเดี๋ยวณัฐกรก็กลับมาแล้ว ทำให้เธอไม่ห่วงอะไร
“นั่นไงละกรมาแล้วแกไปเถอะ...” เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักอีกคนเดินกลับมาพร้อมจานของกินที่เธอร้องขอไปหญิงสาวก็หันไปบอกให้เพื่อนคลายใจ “แกไปเถอะ...พี่ใหญ่พาพลอยไปเถอะค่ะ”
“ขอบใจน้องรักอย่างนี้น่าตบรางวัลนะเนี่ย” เหมวันต์ยิ้มอย่างถูกใจ เพราะเขาไม่ไว้ใจหนุ่มๆ ที่มาร่วมงานวันนี้เลยหลายคนมากับแฟนของพวกเขาแต่ไม่วายพอเห็นความสวยของน้องสาวและแฟนสาวเขาเข้า ก็ทำท่าแวะเวียนมาบ่อยๆ จนเขาไม่ไว้ใจเลยต้องมายืนคุมอย่างนี้
“เดี๋ยวมานะสาม...กรแกอยู่เป็นเพื่อนสามมันก่อนนะ...เดี๋ยวมา” พลอยไพลินยังไม่ยอมไปและสั่งเพื่อนรักเอาไว้ก่อนที่เธอจะไปจากตรงนี้
“เออ..ว่าแต่สามแกกินก่อนดีกว่าเดี๋ยวฉันรับของขวัญให้แกเองนั่งตรงนั้นก็ได้” ณัฐกรเอ่ยบอกเพื่อนสาวหลังจากที่วางจานของว่างให้เพื่อนสาวแล้วพร้อมเครื่องดื่ม และชี้ไปตรงที่เก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล
“ว่าแต่ไอ้สาม...พลอยมันเป็นอะไรวะ?” ชายหนุ่มได้แต่มองตามหลังเพื่อนสาวที่โดนหนุ่มใหญ่โอบเอวเดินจากไป
“เฮ้อ..อาการพี่ชายฉันกำเริบน่ะ” เธอได้แต่ถอนใจย่างหนักใจแทนเพื่อนสาว ที่ดูท่าพี่ชายเขาจะอาการหนักนะเนี่ย ขนาดว่าแค่มีแขกหนุ่มๆ เข้ามาทักเท่านั้นอีกฝ่ายก็เกิดอาการขนาดนี้น่ะ
“โห..ขนาดนั้นเชียว...แต่อย่างนี้ก็แสดงว่าพี่แกเอาจริงเรื่องไอ้พลอยเหรอสาม?” ตัวเขาเองพอรู้เรื่องแล้วก็ได้แต่ห่วงใยเท่านั้นคนระดับเหมวันต์จะมารักใคร่จริงจังอะไรกับเด็กสาวอย่างเพื่อนเขา ดูจากอายุที่ห่างกันนี่ซิ..เขามีหน้าที่การานที่มั่นคง หน้าตาหล่อเหลา มาดเท่ แถมรวยสุดๆ อย่างนี้ เพื่อนเขาเป็นแค่ว่าที่บัณฑิตเท่านั้น ยังไม่มีอะไรที่เป็นหลักฐานมั่นคง เกิดเข้ากันไม่ได้ละ?...
“ไม่ต้อห่วงหรอกกร..พี่ใหญ่จริงจังกับไอ้พลอยสุดๆ เลยละ...อยู่ที่เพื่อนเรามากกว่าจะทนรับพี่ชายฉันได้มากแค่ไหน..เขาแสดงออกว่าหึงหวงยัยพลอยขนาดนี้น่ะ..แล้วก็นะพี่ชายฉันอายุ 36 ปีแล้วนะเขาคงอยากแต่งงานเร็วๆ ด้วยซ้ำแต่ติดตรงที่เพื่อนเรามากกว่าจะรู้ใจตัวเองรึเปล่าว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่เท่าที่เห็นพลอยมันก็ไม่ได้รังเกียจพี่ใหญ่หรอก..แต่แค่คงไม่ชินการแสดงออกอย่างเปิดเผยของพี่ใหญ่มากกว่าพี่ชายฉันมันพวกรักแรงน่ะ” เขมวันต์บอกถึงนิสัยใจคอของพี่ชายให้ฟัง ห่วงแต่ก็พลอยไพลินมากกว่าว่าจะรู้ใจตัวเองเร็วแค่ไหน
“แกพูดมาก็จริงนะ...พี่แกเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่แปลกมารักเด็กอย่างเพื่อนเราได้น่ะห่างกันตั้งเกินรอบเลยนะ” ณัฐกรตั้งข้อสงสัยเพราะว่าอายุทั้งคู่ห่างกันมากทีเดียว 15 ปีได้มั้ง?
“ก็จริงขอแกนะกร..แต่เรื่องความรักมันไม่เกี่ยวอายุนี่หว่าเราจะไปบังคับได้ยังไงว่าคนที่เรารักจริงจังจะต้องเป็นคนที่อายุห่างจากเราไม่มาก เรื่องอย่างนี้มันบังคับกันได้ที่ไหน..เป็นเรื่องของพระพรหมเท่านั้นแหละ...อย่าพี่ใหญ่น่ะเขามีพร้อมทุกอย่างแล้วเขาไม่ต้องการเมียที่ทำงานเก่งมากหรอก เขาต้องการคนที่เป็นบ้านที่อบอุ่นให้เขามากกว่า...แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ให้เมียทำงานหรอกนะ แต่ก็ต้องไม่ทำงานมากเกินไปต้องให้ความสำคัญกับครอบครัวเป็นอันดับหนึ่ง...เพราะว่าพี่ใหญ่ทำงานหนักมากเพียงคนเดียวก็พอแล้ว” เขมวันต์บอกอย่างรู้เลยว่าชะตากรรมเพื่อนเธอจะเป็นอย่างไรหากตกลงปลงใจกับพี่ชายเธอแล้ว แรกๆ เขาคงไม่ห้ามอะไรมากหรอก แต่ก็คงตามติดอย่างใกล้ชิดเท่านั้นเอง และหากเมื่อไหร่มีลูกเมื่อนั้นแหละเพื่อนเธอรอดยาก คงต้องเลี้ยงลูกอย่างเดียว
“เรื่องนั้นฉันไม่เถียงแกหรอก...แกพูดอย่างนี้แล้วฉันอดห่วงยัยพลอยไม่ได้เลยวะ..พี่แกท่าทางขี้หึงขนาดนั้นน่ะ..ขนาดว่าตอนที่เขามองฉันนะ...โหยน่ากลัวเป็นบ้าเลยตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าพี่ใหญ่มีใจให้เพื่อนเรานะก็เลยทำตัวปกติกับยัยพลอยให้เขาเห็นน่ะ...ดูท่าพี่เขาไม่พอใจมาก แกก็อย่าลืมบอกพี่เขาด้วยละว่าฉันกับพลอยน่ะแค่เพื่อนจริงๆ” เขายังอดคิดถึงตอนที่เขาหน้าพี่ชายยัยสามที่มหาวิทยาลัยไม่ได้
“อิๆ ไม่ต้องห่วงหรอกพี่เขาไม่ได้ว่าอะไรอาจจะมีแค่รู้สึกว่าแกคิดอะไรกับพลอยมันรึเปล่าพี่ใหญ่เขาแค่อยากจะรู้ว่ามีคู่แข่งรึเปล่าเท่านั้นเอง...” เขมวันต์ได้แต่หัวเราะน้อยๆ เท่านั้นรู้หรอกว่าพี่ชายตัวเองอยู่อารมณ์ไหนตอนนั้น
“โหย..ใครจะกล้าไปแข่งกับพี่ชายแกวะ..เป็นใครก็ต้องเลือกพี่ใหญ่ของแกอยู่แล้ว...” คนอย่างเหมวันต์ยังกลัวว่าจะมีใครมาแข่งขันกับเขาอีกเหรอ...เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมเสียขนาดนั้น แถมหล่ออีกตะหาก
“เรื่องอย่างนี้มันว่ากันไม่ได้หรอก...เป็นใครก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาเพราะว่าเกิดแกคิดอะไรกับพลอยพี่ใหญ่คงห่วงเรื่องความชิดใกล้มากกว่าเขาไม่อยากให้มีผู้ชายคนไหนมาอยู่ใกล้พลอยน่ะ” เธอบอกพร้อมกับรับกล่องของขวัญที่ได้รับมาจากแขกที่เริ่มมากันมากขึ้นแล้ว เธอเองก็หยุดคุยกับเพื่อนรักไปก่อน และหันมาสนใจแขกที่มาร่วมงานวันนี้แน่ละใครๆ ก็อยากจะมีร่วมงานวันคล้ายวันเกิดเธอเพราะว่าหากเป็นคนที่อยากจะร่วมลงทุนกับพี่ชายเธอก็อยากจะหาโอกาสมาอยู่แล้ว แม้จะไม่ได้รับเชิญแต่เรื่องอย่างนี้หน้าบางไมได้หรอก เพราะเท่าที่เห็นมีหลายคนที่เธอและครอบครัวไม่ได้เชิญมาร่วมงานเยอะเหมือนกัน
“เป็นไงบ้างลูกเหนื่อยรึเปล่า..กินอะไรบ้างรึยังละ?” คุณพัชราเดินเข้ามาหาหลานสาวหลังจากที่ท่านเดินไปทักทายแขกผู้ใหญ่ที่มาร่วมงานวันนี้และท่านเห็นว่าหลานสาวยืนอยู่ตรงนี้ตลอด เลยอดห่วงไม่ได้ว่าหลานสาวจะได้กินอะไรหรือยัง
“กินแล้วค่ะคุณน้า..กรเอามาให้แล้ว น้าพัชละคะได้ทานอะไรรึยังคะ?” เขมวันต์หันไปกอดเอวหนาของน้าสาวที่ดูแลเธอตั้งแต่ที่พ่อแม่เธอเสียไปด้วยอุบัติเหตุท่านก็ช่วยดูแลเธอและพี่ๆ มาตลอด ตอนนี้ท่านก็ครองตัวเป็นโสดไม่ยอมแต่งงาน รักพวกเธอเหมือนลูกในไส้เลยละ และก็ดูเหมือนว่าท่านอยากให้พี่ชายเธอแต่งงานเสียที ยิ่งท่านรู้ว่าพี่ชายใหญ่ตกลงปลงใจคบหากับพลอยไพลินที่เป็นเพื่อนรักของเธอ และเป็นลูกสาวของคุณไพลินที่ท่านรู้จักสนิทสนิทสนมกับเป็นอย่างดีตั้งแต่สมัยสาวๆ และตอนนี้ก็ทำการกุศลร่วมสมาคมอีกด้วย ทำให้ท่านยินดีที่จะให้พี่ชายคบหาเพื่อนสาวเธออย่างมากเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนิสัยใจคิดเป็นอย่างไร และน่ารักแค่ไหน
“เหรอ..ก็ดีแล้วละ” น้าพัชนั่งก่อนดีกว่าค่ะ..” เลื่อนเก้าอี้ให้น้าสาวนั่งอย่างห่วงใย
“กรละกินอะไรยังลูก?” พัชราถามเพื่อนรักหลานสาวอย่างคุ้นเคยเพราะทั้งคู่ไปเยี่ยมเยียนท่านบ่อยๆ ทำให้ท่านคุ้นเคยกับณัฐกรเป็นอย่างดี
“เรียบร้อยครับน้าพัช..น้าพัชละครับรับอะไรดีครับเดี๋ยวผมไปจัดการให้” ณัฐกรบอกอย่างห่วงใย เกรงว่าท่านจะยังไม่ได้กินอะไร
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ..น้าเรียบร้อยแล้ว น้ามาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้นเองจ้ะ” พัชราบอกอย่างปราณี และท่านก็อยู่เป็นเพื่อนทั้งสองคนรับแขกอยู่หน้างาน แม้บางช่วงท่านจะเดินแยกออกไปบ้างแต่ก็อยู่เป็นเพื่อนหลานๆ สาวตลอด
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มี.ค. 2555, 15:33:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 มี.ค. 2555, 15:33:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 2443
| << ตอนที่ 17 | ตอนที่ 19 >> |
คิมหันตุ์ 2 มี.ค. 2555, 17:06:28 น.
รออีกคู่หนึ่ง ยังไม่ปรากฏตัวเลย
รออีกคู่หนึ่ง ยังไม่ปรากฏตัวเลย
anOO 2 มี.ค. 2555, 19:12:23 น.
พี่สองหายไปเลย แอบทำอะไรอยู่กับเพื่อนนะ
พี่สองหายไปเลย แอบทำอะไรอยู่กับเพื่อนนะ
หมูอ้วน 4 มี.ค. 2555, 13:55:14 น.
คู่พี่หนึ่งหวานซะ รอลุ้นคู่พี่สอง และน้องสามค่าาา
คู่พี่หนึ่งหวานซะ รอลุ้นคู่พี่สอง และน้องสามค่าาา