วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้
ตอน: 22 ข้าวใหม่ปลามัน
สุดาเริ่มวางแผนสูงทันทีคนแรกที่เธอติดต่อคือนเรศ เพราะอีกฝ่ายเป็นเพื่อนของเปรมที่ค่อนข้างสนิท สองคู่หูพากันไปเยี่ยมนเรศถึงที่ทำงาน นเรศทำงานส่วนใน ดังนั้นกว่าที่ทั้งสองจะเข้าพบได้ต้องผ่านเรื่องการตรวจเข้ม ราตรีไม่ได้รับความสะดวกจึงบ่นพึมพำ
“แหม ทำยังกับพวกเราจะมายิงหัวนายพลเลยนะ”
“เธอปากพล่อยไปแล้วนะตรี ใครได้ยินเข้า หัวเธอนั่นละจะโดนยิงแทน”
ขณะนั้น นเรศพาร่างสันทัดเดินออกมาหาแขกสาวตามที่ทหารเข้าไปรายงาน เมื่อเห็นเป็นสาวสวยเพื่อนสนิทชิดสมัย ทำให้นเรศถามหาอีกฝ่ายทันทีด้วยความเป็นห่วง
“ไหมเป็นอะไรหรือครับ”
สองสาวยกมือไหว้อีกฝ่าย พลางต่อว่า อย่างคนปากอยู่ไม่สุข
“แหม คนมาหาไม่ถามถึง ไปถามคนไม่มาเสียดาย น่าน้อยใจจริงๆ”
“นั่นสิคะ ฉันว่าเรากลับไปบ้านกันดีกว่า ไปพาชิดสมัยเพื่อนที่น่าสงสารมาหาพี่นเรศถึงที่นี่เลย”
นเรศยิ้มเจื่อน ก่อนเชิญสาวสวยทั้งสองให้ไปนั่งยังเก้าอี้รับแขกมุมหนึ่ง สองสาวตามไป นเรศเป็นนายทหารทำให้สองสาวรู้สึกอดยืดกายอวด ทหารชั้นผู้น้อยกว่าเสียไม่ได้
เมื่อพากันนั่งยังเก้าอี้ไม้สลักลายเก่าสวยงาม ตรงเบาะนั่งบุนวม พร้อมหลังพิงบุนวมนูนออกมาเล็กน้อย แต่สาวทั้งสองยังอดนึกไม่ได้ว่า ยังนั่งไม่สบายเหมือนโซฟานุ่มๆไม่ได้
“ทานอะไรกันมาหรือยังครับ”
“ถ้าบอกว่ายังคงตะกละเต็มทีค่ะ พี่นเรศ นี่จะบ่ายสองแล้ว”สุดาบอก ราตรีรับช่วงอย่างนัดกันมาว่า ต้องได้เรื่องก่อนเวลาจะหมด ดังนั้นนเรศจึงได้แต่นั่งฟังสองสาวสลับกันพูดอย่างไม่ว่างปากทีเดียว
“มีข่าวพวกคอมมิวนิสต์ที่ภาคอีสานเยอะมากเลยหรือคะพี่นเรศ อย่างนี้ ท่านผบ.ทบ. ท่านไม่หนักใจแย่หรือคะ”
“พี่นเรศจะต้องลงพื้นที่หรือเปล่าคะ”
“พี่ไม่ได้ไป แต่เปรมมีกำหนดไปดูงานกับนาย อีกไม่กี่วันนี้ละ แต่ไม่ได้ตระเวนชายแดน แค่ไปเยี่ยมในฐานเท่านั้น”
นเรศตอบ สองสาวลอบถอนใจ ก็แค่นั้นล่ะที่ต้องการข่าว!!สุดาและราตรีคิดเหมือนกัน
“กำลังข้าวใหม่ปลามันเสียด้วย อย่างนี้พี่เปรมไม่ขาดใจตายหรือคะ ถ้าต้องห่างสักก้าว”
“เอเรื่องนี้พี่ไม่รู้ครับ”
“รู้แต่แกล้งไม่บอกพวกเรามากกว่า พี่เปรมไม่ยอมไปเยี่ยมไหมเลยทั้งที่รู้ว่าไหมไม่ค่อยสบาย”
“ไหมป่วยมากหรือเปล่าครับ”
“โรคหัวใจอย่างที่เรารู้กัน พอผิดหวัง ไหมเลยลุกไม่ขึ้น พี่เปรมใจร้ายจังเลยนะคะ”
นเรศนิ่งคิดอย่างใคร่ครวญ แต่สองสาวไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ อ้างเอ่ยออกมาว่า
“ฝากจดหมายของไหมให้พี่เปรมด้วยนะคะพี่นเรศ จะส่งทางไปรษณีย์เห็นจะไม่ถึงมือพี่เปรมแน่”
“ทำไมครับ บ้านเปรมมีพัสดุส่งถึงนะครับ” นเรศพาซื่อ
“กลัวผีแม่บ้าน ผีแม่เรือนที่ชื่อแดงจะฉีกจดหมายทิ้งเสียก่อนค่ะ”
นเรศได้แต่ทำหน้าจืดเจื่อน เมื่อคิดได้ถึงความร้ายกาจของดารกา เขาเชื่อตามที่สองสาวบอกอย่างไม่กังขาสักนิด ในเมื่อคุณแดงที่เขารู้จัก เธอร้ายจะตาย!!
ชายหนุ่มรับจดหมายไร้การจ่าหน้าซองเอาไว้ จากนั้นสองสาวจึงได้เอ่ยลา นเรศจึงเดาได้ว่าทั้งสองมาเพื่อส่งสาสน์จากชิดสมัย ผ่านเขา ไปถึงเปรม
ไปรษณีย์จำเป็นพลิกจดหมายซองยาวสีชมพูไปมา ก่อนที่จะนำไปวางบนโต๊ะทำงานของเพื่อนซึ่งออกไปราชการยังไม่กลับเข้ามา
ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว เปรมกลับเข้ามาสะสางงานอีกครั้ง ท่าทางของเขาดูเร่งร้อน จนกระทั่งนเรศ ซึ่งทำงานในส่วนของตนเรียบร้อยแล้วต้องเข้ามาดูเพื่อนอย่างให้ความสนใจ สายตาของชายหนุ่มปลายมองซองชมพูโดยไม่เห็นมันเคลื่อนไปที่ไหน อย่างที่เจ้าของโต๊ะไม่เห็นหรือไม่ให้ความสนใจ
“ท่าทางรีบเชียวเปรม มีกับข้าวอร่อยรออยู่หรือ”
เปรมเผลอยิ้มออกมา ดวงตาเปล่งประกายความสุข นเรศสังเกตเห็นได้ เขาอยากหยิบซองจดหมายคืน แต่เปรมฉวยหยิบไปพลิกซองเพื่อดูว่าเป็นของใคร
“จดหมายสนเท่หรือ มีคนแอบส่งไปถึงหน้าห้องท่านจอมพลบ่อยๆ ไม่คิดว่าเราจะได้รับนะ”
“ไม่ใช่หรอก สุดาเขาฝากมาให้เรา ให้ส่งถึงนาย”
“สุดา”
“ของไหม” ในที่สุดนเรศเอ่ยปากบอก “ถ้าหนักใจที่จะอ่านก็ส่งมาที่เราได้นะ เราจะเอาไปคืนไหม เพราะดูแล้ว จดหมายน่าที่จะไร้ประโยชน์”
“ทำไมคิดอย่างนั้นเล่า”
“ท่าทางนายจะมีความสุขกับการจำใจแต่งงานของนายนะสิ”
เปรมไม่ตอบว่าอะไร แต่เก็บจดหมายฉบับนั้นไว้ในกระเป๋า ถือสีดำสี่เหลี่ยมซึ่งเป็นกระเป๋าทำงานของเขาเอง
“ไปดื่มที่บ้านเรามั้ยเรศ”
“ไม่ล่ะ ไม่อยากขัดคอ เราไปก่อนนะเปรม” กล่าวจบแล้ว นเรศหมุนกายกลับไปยังที่ทำงานของตน ดูความเรียบร้อยแล้วจึงออกไป
เปรมย่นคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่จะดึงลิ้นชักออกมา ดูความเรียบร้อยอีกครั้ง เขาดึงกระดาษ ขาวออกมาอ่านข้อความบางอย่าง ทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหยิบมันใส่ในกระเป๋าไปอีกที จากนั้นจึงกลับบ้านโดยเร็ว
ดารกา ทำหน้าที่แม่บ้าน ด้วยการเตรียมอาหารเย็นอย่างเพลิดเพลินและมีความสุข เธอมองดูส่วนผสมในชามใหญ่ มองผักหลากสี และเนื้อหมูซึ่งบรรจงหั่นอย่างระมัดระวัง คิดแล้วอดชื่นชมในการเป็นแม่เรือนของตนเองเสียไม่ได้
เสียงแตรรถดังหน้าประตู ดารกาแทบโดดออกจากครัวด้วยความดีใจ ราวกับว่าเธอไม่ได้เห็นหน้าสามี มาสักสามปีกระนั้น
“อุ้ย กลับมาแล้วหรือนี่ เร็วดีจังเลย ตายล่ะ ยังไม่ได้คั้นน้ำผลไม้ไว้รอเลย”ดารกาเดินไปบ่นไป
หลังจากที่เห็นรถคันยาว สีขาว หรูหราที่สุด ทำให้หน้ายินดีสลดลงไปเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไม่ใช่รถของเปรม คนในรถ เห็นร่างอรชรได้สัดส่วนสวยออกมาแล้ว คนขับรถจึงลงมาเปิดประตูให้เจ้านายได้ลงมา
นคร ในชุดไปรเวท เสื้อเชิ้ตลายดอกตามสมัยนิยม กับกางเกงทรงลุง(คล้ายทรงกระบอกแต่เอวสูง) ชายหนุ่มท่าทางภูมิฐาน ในมือถือกล่องของขวัญ สี่เหลี่ยม ห่อปิดอย่างประณีต ส่งยิ้มมาให้อย่างกว้างขวาง หัวใจรักไม่จางไปจากหัวใจ
ดารกาจำใจเดินออกมาต้องรับ นาทีนั้นหญิงสาวอยากให้แม้นอยู่ด้วย เพื่อว่า เธอไม่ต้องออกมาเองอย่างนี้ จากนั้นจะสั่งพี่เลี้ยงให้ไล่นครไปเสีย แต่นี่เธอออกมาให้อีกฝ่ายเห็นแล้ว จะวิ่งกลับไปไม่ต้อนรับอีกฝ่าย เธอไม่อาจทำได้ เพราะนครยังมีอิทธิพลต่อการส่งเสริมพี่ชายของเธอ
“พี่นครสวัสดีค่ะ” ดารกาเปิดประตูรั้ง ชะโงกหน้าออกไปไหว้อีกฝ่าย ไม่มีท่าทีจะเปิดกว้างเพื่อให้ชายหนุ่มเข้ามาในบ้าน
นครแปลบวาบราวกับโดนไฟดูด เมื่อเห็นการกระทำของหญิงสาว ซึ่งดูหวงตัว ยิ่งนัก เขายิ่งเห็นคุณค่าของดารกา สมควรแห่งการได้รับความรักอย่างท่วมท้นจากเขา หลงจู๊ ที่ต้องการความรักและความซื่อสัตย์จากภรรยา
“ขอดื่มน้ำเย็นสักแก้วได้มั้ยน้องแดง”
“เอ่อ เชิญค่ะพี่นคร”
ดารกาไม่อาจเลี่ยงได้เลย ดังนั้นจึงถอยมาจากประตูคนเข้า นครลอดตัวเดินเข้าทางช่องประตูเข้ามาภายใน สายตาคู่คมจ้องมองหน้าหญิงสาว ซึ่งเบือนหลบไปทางอื่น ก่อนหันมาตอบว่า
“เชิญพี่นครรอที่บ่อปลานะคะ แดงจะไปรินน้ำจากในครัวค่ะ”
กล่าวแล้วดารกาเดินไปอย่างฉับไว ด้วยความคิดว่า ให้อีกฝ่ายดื่มน้ำแล้วหาทางไล่กลับ ไม่ให้ขึ้นเรือนหอหลังน้อยของเธอและสามี
นครมองตามหลังร่างอรชรแสนสวยของดารกา เอ็นดูต่อการกระทำของเธอมากกว่าจะหัวเสีย ระหว่างที่รอ นครสอดส่องรอบบริเวณบ้านริมน้ำ ซึ่งแม้จะดูกะทัดรัด แต่สะอาด และสร้างอย่างมีสไตล์ทันสมัย ตัวบ้านเป็นเรือนไม้ยกพื้น บันไดขึ้นบ้านแม้ไม่สูง แต่มีชานพัก ทำให้ดูดีมากทีเดียว บนบ้านแยกส่วนพักส่วนตัวกับเรือนครัว ซึ่งเปิดกว้าง เดาได้ว่าต้องมีห้องน้ำอยู่ด้วย และให้เดาต่อนครคาดว่าด้านหลังต้องมีประตูกั้น เพราะติดแม่น้ำ
เปรมโชคดีอะไรอย่างนี้! นครคิดไกลไปถึงท่าริมน้ำยามค่ำคืน กับภรรยาสาวแสนสวย เปรมจะคงใช้ดารกาอย่างสิ้นเปลืองแน่นอน ดูความสวยใสมีน้ำมีนวลอย่างผิดตาของหญิงสาว เขาคาดคะเนได้อย่างแม่นยำทีเดียว
หลงจู๊หนุ่มเม้มริมฝีปากไม่พอใจ เมื่อคิดเช่นนั้น เขาไม่อยากให้เปรมได้รองรักกับดารกานานเกินไป เขายังต้องารหญิงสาวเป็นคู่เคียงอยู่เต็มหัวใจ
“น้ำค่ะพี่นคร เอ่อดื่มหมดแก้วแล้ว แดงขอตัวนะคะ”
“จะรีบไปไหนละ นี่บ้านน้องแดงนี่นา พี่ก็ไม่รีบร้อนเสียด้วย”
“แต่แดงรีบนี่คะ พี่นครมาธุระอะไรหรือคะ”
“เอาของขวัญหลังงานแต่งมาให้ครับ”
ชายหนุ่มยื่นมืออูม นิ้วยาวส่งของขวัญกล่องใหญ่ให้กับหญิงสาว ดารกายกมือไหว้ รับของมาดูแล้วเอ่ยว่า
“ขอบคุณค่ะ วันหน้าพี่นครไม่ต้องเดือดร้อนหาของมาให้แดงหรอกนะคะ พี่เปรมให้แดงเยอะมากพอแล้วค่ะ”
“ไม่มีคำว่ามากเกินสำหรับคนที่พี่รักหรอก ยิ่งให้ ยิ่งดูเหมือนว่า พี่ให้น้องแดงน้อยเกินควร และคนที่พี่จะให้มีเพียงน้องแดงคนเดียวเท่านั้น”
“สำหรับแดง พี่เปรมคนเดียวก็พอแล้วค่ะ แดงไม่ต้องการได้ของขวัญจากใครอีกแล้วค่ะ”
นครเจ็บ แต่ไม่รู้สึกโกรธสักนิดต่อวาจาไร้เยื่อใยของดารกา เพราะนั่นคือความซื่อสัตย์ต่อสามี เขาอยากได้เหลือเกิน อยากได้หญิงสาวคนนี้ไว้ในครอบครอง
“ท่าทางน้องแดงอึดอัดที่จะต้อนรับพี่เสียจริงๆ กลัวหมวดเปรมเข้าใจผิดหรือ”
“ไม่ค่ะ พี่เปรมเข้าใจแดงเสมอเพราะแดงรักพี่เปรมคนเดียวเท่านั้นค่ะ”
“ครับ แหมย้ำจังเลยนัครับ อย่างนี้หมวดเปรมคงลืมคนรักเก่าหมดแล้วแน่ๆเลย”
“ต้องแน่อยู่แล้วละคะ” ดารกาเผลอย่นจมูกใส่อีกฝ่าย ก่อนหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงค่ำคืนแสนหวานที่ผ่านมา อย่างไม่มีเว้นสักคืนเดียว ถ้าร่างกายของเธอพร้อม
“พี่กลับนะครับคนดี”
“ขอบคุณค่ะ แดงจะได้ทำธุระต่อค่ะ”
“อย่างนั้นน้องแดงไม่ต้องส่งพี่หรอกครับ พี่ออกไปเอง น้องแดงไปทำธุระเถอะ”
ดารกาเกือบหลุดคำว่า ขอบพระคุณอย่างสูง วันหลังไม่ต้องมาแล้วนะคะ แต่เท่าที่เธอแสดงออกคือยกมือไหว้ลา ไม่เดินไปส่ง และเมื่อนครจากไปเธอรีบหมุนกายขึ้นไปบนเรือนหลังน้อย วางกล่องของขวัญบนเก้าอี้ไม้ อย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นรีบเข้าไปทำอาหารในครัว เรียบร้อยแล้ว จึงเลือกมะนาวลูกแป้น น้ำดี มาคั้นใส่ถ้วย เพื่อทำมะนาวโซดา เหยาะบรั่นดีใส่เล็กน้อย จากนั้นนำเข้าแช่ตู้เย็น เพื่อรอรับการกลับมาจากการทำงานของเปรม
การเป็นแม่เรือนที่ดีตามที่มารดาอบรมมานั้น ไม่เพียงแต่ดารกาต้องรู้จักทำเสน่ห์ปลายจวัก บ้านเรือนต้องสะอาดตา เสื้อผ้าต้องหาให้พร้อมใช้งาน และที่สำคัญเธอต้องทำตัวให้สะอาด มีกลิ่นหอมเสมอ ห้ามเด็ดขาดคือนอนสันหลังยาวรอท่าสามีให้ปรนนิบัติตนเองทั้งที่เขาเหนื่อยจากการงานมาแล้ว เพราะนั่นเมื่อนานวันความเบื่อหน่ายจะมาเยี่ยมเยือนครอบครัวได้
ดารกาเหลือบสายตามามองกล่องของขวัญอีกครั้ง จากนั้นจึงเปิดกล่องออกดูอย่างเริ่มสงสัยขึ้นมาบ้างว่า นครให้สิ่งใดกับเธอ ริบบิ้นสีแดงถูกกรรไกรตัดออกอย่างระมัดระวัง เมื่อเส้นผ้าถูกตัดจากจากกันแล้ว หญิงสาวจึงฉีกกระดาษลายดอกไม้สวยออก กล่องกำมะหยี่สีดำสลักล็อกอย่างดีด้วยดอกกุญแจทองเค ส่วนปลายทำเป็นรูปหัวใจ ทำให้ ดารกาสงสัยใคร่รู้มากขึ้นจึงใช้มือเรียวบอบบางดึงสลักออกจากช่องปิด
ดารกาตาเหลือกโพลงอย่างตื่นตะลึง คาดไม่ถึงว่านครจะให้ของมีค่ามากขนาดนี้ ภาพที่ปรากฏคือชุดสร้อยเพชร รูปหยดน้ำ ครบชุดทั้งสร้อยคอ ต่างหู และสร้อยขอมือ น้ำงามราวกลับมีหยาดน้ำกลิ้งเป็นประกายสะท้อนแสงราวกับคลื่น ทั้งสามชิ้นทำเข้าชุด ราคาแพงลิบ เธอชมความงามของสิ่งนั้นชั่วครู่ ก่อนปิดกล่อง กุม ไว้ ใจเต้น และรู้สึกเกรงใจเปรมอย่างบอกไม่ถูก
ความเกรงใจเปลี่ยนเป็นกลัว จึงนำไปซ่อนไว้ในตู้ผ้าอย่างมิดชิด นึกในใจว่า หากมีโอกาส เธอจะนำไปคืนให้กับนครทันที เวลาต่อมาหญิงสาวจึงเข้าไปอาบน้ำชะระกายให้ไร้กลิ่นอาหารติดตัว ครู่ใหญ่ ดารกาออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ กระโจมอกอย่างหมิ่นเหม่ นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งไม้สัก สั่งทำชุดใหญ่ หญิงสาวส่องโฉมตัวเองด้วยความพึงพอใจ ก่อนหยิบน้ำหอมขวดเล็กแต่ราคาแพงมาแตะแต้ม ตามจุดชีพจร ซึ่งจะทำให้น้ำหอมส่งกลิ่นได้มากขึ้นดี
ร่างสูงสง่าของเปรมก้าวเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ ดารกาเหลียวไปมองสามี แล้วอุทานอย่างตกใจ
“อุ้ย แดงขอโทษค่ะ”
เปรมไม่ได้รู้สึกอยากลงโทษด้วยการเฆี่ยนตี หากเขาอยากให้รางวัลของความหอมในสภาพน่าตื่นเต้นของหญิงสาวมากกว่า ขายาวของชายหนุ่มก้าวเร็วมากขึ้น ตรงเข้าไปรวบร่างภรรยาคนสวยเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว กดจมูกสูดกลิ่นหอมจากพวงแก้ม ถ้วนทั่ว ก่อนซอกซอนไล้เรื่อยลงมาที่อกนุ่ม มือเรียวยาวดึงผ้าพันกายของหญฺงสาวออกอย่างรวดเร็ว
“หอมจังเลยน้องแดง”
“เดี๋ยวค่ะ แดงเตรียมอาหารไว้ให้พี่เปรม”
“อยากกินน้องแดงมากกว่า” เขาพร่ำ
ฟอนจมูกลงบนเนื้อนาง หญิงสาวพยายามเลี่ยงหลบ บอกเสียงสั่น เลือดในกายร้อนระอุมากขึ้นทุกที เธอเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ เหนื่อยหอบอารมณ์พลิ้วไหวจากรสสัมผัสรอยจูบรุกเร้าของสามี
“ให้แดงไปหยิบน้ำให้พี่เปรมสักแก้วก็ยังดีนะคะ”
“น้ำหวานไม่ไกลจากนี้ก็มีนี่คะน้องแดง” เปรมเอ่ย
“อุ๊ย “หญิงสาวอุทานหน้าแดง ซ่าน สะดุ้งกายเอเปรมจาบจ้วงลงบนกลีบดอกไม้ในเรือนกายของหญ็งสาว เป้นการยืนยันว่า น้ำเย็นที่ไหนเขาไม่ต้องการเท่ากับ น้ำหวานของหญิงสาวผู้มีเฉพาะแต่ละคนเท่านั้น
“พี่เปรมขา ใจร้อนจังเลย เดี๋ยวก่อนไม่ได้เหรอคะ” “พี่มาถึงบ้านนานแล้วนะ รอน้องแดงออกไปรับแทบไม่ไหว ที่แท้มานั่งรออยู่ในห้องนี่เอง” กล่าวพลางดันร่างหญิงสาวด้วยร่างใหญ่ของตนเอง หญิงสาวแนบหลังลงบนที่นอนนุ่ม
“แน้”หญิงสาวอุทนเสียงสูง โอบรอบคอสามี จากนั้นหาญกล้าถกชายเสื้อซึ่งเปรมสวมเพียงเสื้อคอกลมตัวในกับกางเกงทำงาน กลิ่นหอมอ่อนออกจากเรือนกายชายหนุ่ม บอกให้รู้ว่า เขาเตรียมตัวมาแล้วเช่นกัน
“พี่เปรมขา...”เธอเรียกขานมือป่ายเปะปะไปตรงซิปหน้า รูดเลื่อนลง “แวะที่ไหนมาหรือเปล่าคะ แดงหวงนะคะ”
“ห้องน้ำที่บ้านนี่เอง เห็นแดงเงียบๆ” ชายหนุ่มตอบ
รอคอยหญิงสาวให้ปลดเปลื้องชุดแต่งกายของเขาไม่ไหวแล้ว จึงได้ผุดลุกขึ้นนั่ง ถอดเข็มขัด และจัดการกับตัวเองอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาอยู่ในกลุ่มจงอางเผด็จศึกกระนั้น
ร่างเปล่าเปลือยกอดรัดเกือกกลิ้งบนที่นอนหนานุ่มครู่หนึ่ง เปรมจึงนั่งเท้าแขนกึ่งนอน เปิดผมยาวที่ลงมาปรกหน้าดารกาให้เสยเห็นหน้าผากนูนกว้างสวย เขาจุมพิตอบอุ่น เลื่อนลงที่จมูกและหยุดนิ่งที่ริมฝีปากอ่อนหวาน หญิง
“แหม ทำยังกับพวกเราจะมายิงหัวนายพลเลยนะ”
“เธอปากพล่อยไปแล้วนะตรี ใครได้ยินเข้า หัวเธอนั่นละจะโดนยิงแทน”
ขณะนั้น นเรศพาร่างสันทัดเดินออกมาหาแขกสาวตามที่ทหารเข้าไปรายงาน เมื่อเห็นเป็นสาวสวยเพื่อนสนิทชิดสมัย ทำให้นเรศถามหาอีกฝ่ายทันทีด้วยความเป็นห่วง
“ไหมเป็นอะไรหรือครับ”
สองสาวยกมือไหว้อีกฝ่าย พลางต่อว่า อย่างคนปากอยู่ไม่สุข
“แหม คนมาหาไม่ถามถึง ไปถามคนไม่มาเสียดาย น่าน้อยใจจริงๆ”
“นั่นสิคะ ฉันว่าเรากลับไปบ้านกันดีกว่า ไปพาชิดสมัยเพื่อนที่น่าสงสารมาหาพี่นเรศถึงที่นี่เลย”
นเรศยิ้มเจื่อน ก่อนเชิญสาวสวยทั้งสองให้ไปนั่งยังเก้าอี้รับแขกมุมหนึ่ง สองสาวตามไป นเรศเป็นนายทหารทำให้สองสาวรู้สึกอดยืดกายอวด ทหารชั้นผู้น้อยกว่าเสียไม่ได้
เมื่อพากันนั่งยังเก้าอี้ไม้สลักลายเก่าสวยงาม ตรงเบาะนั่งบุนวม พร้อมหลังพิงบุนวมนูนออกมาเล็กน้อย แต่สาวทั้งสองยังอดนึกไม่ได้ว่า ยังนั่งไม่สบายเหมือนโซฟานุ่มๆไม่ได้
“ทานอะไรกันมาหรือยังครับ”
“ถ้าบอกว่ายังคงตะกละเต็มทีค่ะ พี่นเรศ นี่จะบ่ายสองแล้ว”สุดาบอก ราตรีรับช่วงอย่างนัดกันมาว่า ต้องได้เรื่องก่อนเวลาจะหมด ดังนั้นนเรศจึงได้แต่นั่งฟังสองสาวสลับกันพูดอย่างไม่ว่างปากทีเดียว
“มีข่าวพวกคอมมิวนิสต์ที่ภาคอีสานเยอะมากเลยหรือคะพี่นเรศ อย่างนี้ ท่านผบ.ทบ. ท่านไม่หนักใจแย่หรือคะ”
“พี่นเรศจะต้องลงพื้นที่หรือเปล่าคะ”
“พี่ไม่ได้ไป แต่เปรมมีกำหนดไปดูงานกับนาย อีกไม่กี่วันนี้ละ แต่ไม่ได้ตระเวนชายแดน แค่ไปเยี่ยมในฐานเท่านั้น”
นเรศตอบ สองสาวลอบถอนใจ ก็แค่นั้นล่ะที่ต้องการข่าว!!สุดาและราตรีคิดเหมือนกัน
“กำลังข้าวใหม่ปลามันเสียด้วย อย่างนี้พี่เปรมไม่ขาดใจตายหรือคะ ถ้าต้องห่างสักก้าว”
“เอเรื่องนี้พี่ไม่รู้ครับ”
“รู้แต่แกล้งไม่บอกพวกเรามากกว่า พี่เปรมไม่ยอมไปเยี่ยมไหมเลยทั้งที่รู้ว่าไหมไม่ค่อยสบาย”
“ไหมป่วยมากหรือเปล่าครับ”
“โรคหัวใจอย่างที่เรารู้กัน พอผิดหวัง ไหมเลยลุกไม่ขึ้น พี่เปรมใจร้ายจังเลยนะคะ”
นเรศนิ่งคิดอย่างใคร่ครวญ แต่สองสาวไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ อ้างเอ่ยออกมาว่า
“ฝากจดหมายของไหมให้พี่เปรมด้วยนะคะพี่นเรศ จะส่งทางไปรษณีย์เห็นจะไม่ถึงมือพี่เปรมแน่”
“ทำไมครับ บ้านเปรมมีพัสดุส่งถึงนะครับ” นเรศพาซื่อ
“กลัวผีแม่บ้าน ผีแม่เรือนที่ชื่อแดงจะฉีกจดหมายทิ้งเสียก่อนค่ะ”
นเรศได้แต่ทำหน้าจืดเจื่อน เมื่อคิดได้ถึงความร้ายกาจของดารกา เขาเชื่อตามที่สองสาวบอกอย่างไม่กังขาสักนิด ในเมื่อคุณแดงที่เขารู้จัก เธอร้ายจะตาย!!
ชายหนุ่มรับจดหมายไร้การจ่าหน้าซองเอาไว้ จากนั้นสองสาวจึงได้เอ่ยลา นเรศจึงเดาได้ว่าทั้งสองมาเพื่อส่งสาสน์จากชิดสมัย ผ่านเขา ไปถึงเปรม
ไปรษณีย์จำเป็นพลิกจดหมายซองยาวสีชมพูไปมา ก่อนที่จะนำไปวางบนโต๊ะทำงานของเพื่อนซึ่งออกไปราชการยังไม่กลับเข้ามา
ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว เปรมกลับเข้ามาสะสางงานอีกครั้ง ท่าทางของเขาดูเร่งร้อน จนกระทั่งนเรศ ซึ่งทำงานในส่วนของตนเรียบร้อยแล้วต้องเข้ามาดูเพื่อนอย่างให้ความสนใจ สายตาของชายหนุ่มปลายมองซองชมพูโดยไม่เห็นมันเคลื่อนไปที่ไหน อย่างที่เจ้าของโต๊ะไม่เห็นหรือไม่ให้ความสนใจ
“ท่าทางรีบเชียวเปรม มีกับข้าวอร่อยรออยู่หรือ”
เปรมเผลอยิ้มออกมา ดวงตาเปล่งประกายความสุข นเรศสังเกตเห็นได้ เขาอยากหยิบซองจดหมายคืน แต่เปรมฉวยหยิบไปพลิกซองเพื่อดูว่าเป็นของใคร
“จดหมายสนเท่หรือ มีคนแอบส่งไปถึงหน้าห้องท่านจอมพลบ่อยๆ ไม่คิดว่าเราจะได้รับนะ”
“ไม่ใช่หรอก สุดาเขาฝากมาให้เรา ให้ส่งถึงนาย”
“สุดา”
“ของไหม” ในที่สุดนเรศเอ่ยปากบอก “ถ้าหนักใจที่จะอ่านก็ส่งมาที่เราได้นะ เราจะเอาไปคืนไหม เพราะดูแล้ว จดหมายน่าที่จะไร้ประโยชน์”
“ทำไมคิดอย่างนั้นเล่า”
“ท่าทางนายจะมีความสุขกับการจำใจแต่งงานของนายนะสิ”
เปรมไม่ตอบว่าอะไร แต่เก็บจดหมายฉบับนั้นไว้ในกระเป๋า ถือสีดำสี่เหลี่ยมซึ่งเป็นกระเป๋าทำงานของเขาเอง
“ไปดื่มที่บ้านเรามั้ยเรศ”
“ไม่ล่ะ ไม่อยากขัดคอ เราไปก่อนนะเปรม” กล่าวจบแล้ว นเรศหมุนกายกลับไปยังที่ทำงานของตน ดูความเรียบร้อยแล้วจึงออกไป
เปรมย่นคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่จะดึงลิ้นชักออกมา ดูความเรียบร้อยอีกครั้ง เขาดึงกระดาษ ขาวออกมาอ่านข้อความบางอย่าง ทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหยิบมันใส่ในกระเป๋าไปอีกที จากนั้นจึงกลับบ้านโดยเร็ว
ดารกา ทำหน้าที่แม่บ้าน ด้วยการเตรียมอาหารเย็นอย่างเพลิดเพลินและมีความสุข เธอมองดูส่วนผสมในชามใหญ่ มองผักหลากสี และเนื้อหมูซึ่งบรรจงหั่นอย่างระมัดระวัง คิดแล้วอดชื่นชมในการเป็นแม่เรือนของตนเองเสียไม่ได้
เสียงแตรรถดังหน้าประตู ดารกาแทบโดดออกจากครัวด้วยความดีใจ ราวกับว่าเธอไม่ได้เห็นหน้าสามี มาสักสามปีกระนั้น
“อุ้ย กลับมาแล้วหรือนี่ เร็วดีจังเลย ตายล่ะ ยังไม่ได้คั้นน้ำผลไม้ไว้รอเลย”ดารกาเดินไปบ่นไป
หลังจากที่เห็นรถคันยาว สีขาว หรูหราที่สุด ทำให้หน้ายินดีสลดลงไปเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไม่ใช่รถของเปรม คนในรถ เห็นร่างอรชรได้สัดส่วนสวยออกมาแล้ว คนขับรถจึงลงมาเปิดประตูให้เจ้านายได้ลงมา
นคร ในชุดไปรเวท เสื้อเชิ้ตลายดอกตามสมัยนิยม กับกางเกงทรงลุง(คล้ายทรงกระบอกแต่เอวสูง) ชายหนุ่มท่าทางภูมิฐาน ในมือถือกล่องของขวัญ สี่เหลี่ยม ห่อปิดอย่างประณีต ส่งยิ้มมาให้อย่างกว้างขวาง หัวใจรักไม่จางไปจากหัวใจ
ดารกาจำใจเดินออกมาต้องรับ นาทีนั้นหญิงสาวอยากให้แม้นอยู่ด้วย เพื่อว่า เธอไม่ต้องออกมาเองอย่างนี้ จากนั้นจะสั่งพี่เลี้ยงให้ไล่นครไปเสีย แต่นี่เธอออกมาให้อีกฝ่ายเห็นแล้ว จะวิ่งกลับไปไม่ต้อนรับอีกฝ่าย เธอไม่อาจทำได้ เพราะนครยังมีอิทธิพลต่อการส่งเสริมพี่ชายของเธอ
“พี่นครสวัสดีค่ะ” ดารกาเปิดประตูรั้ง ชะโงกหน้าออกไปไหว้อีกฝ่าย ไม่มีท่าทีจะเปิดกว้างเพื่อให้ชายหนุ่มเข้ามาในบ้าน
นครแปลบวาบราวกับโดนไฟดูด เมื่อเห็นการกระทำของหญิงสาว ซึ่งดูหวงตัว ยิ่งนัก เขายิ่งเห็นคุณค่าของดารกา สมควรแห่งการได้รับความรักอย่างท่วมท้นจากเขา หลงจู๊ ที่ต้องการความรักและความซื่อสัตย์จากภรรยา
“ขอดื่มน้ำเย็นสักแก้วได้มั้ยน้องแดง”
“เอ่อ เชิญค่ะพี่นคร”
ดารกาไม่อาจเลี่ยงได้เลย ดังนั้นจึงถอยมาจากประตูคนเข้า นครลอดตัวเดินเข้าทางช่องประตูเข้ามาภายใน สายตาคู่คมจ้องมองหน้าหญิงสาว ซึ่งเบือนหลบไปทางอื่น ก่อนหันมาตอบว่า
“เชิญพี่นครรอที่บ่อปลานะคะ แดงจะไปรินน้ำจากในครัวค่ะ”
กล่าวแล้วดารกาเดินไปอย่างฉับไว ด้วยความคิดว่า ให้อีกฝ่ายดื่มน้ำแล้วหาทางไล่กลับ ไม่ให้ขึ้นเรือนหอหลังน้อยของเธอและสามี
นครมองตามหลังร่างอรชรแสนสวยของดารกา เอ็นดูต่อการกระทำของเธอมากกว่าจะหัวเสีย ระหว่างที่รอ นครสอดส่องรอบบริเวณบ้านริมน้ำ ซึ่งแม้จะดูกะทัดรัด แต่สะอาด และสร้างอย่างมีสไตล์ทันสมัย ตัวบ้านเป็นเรือนไม้ยกพื้น บันไดขึ้นบ้านแม้ไม่สูง แต่มีชานพัก ทำให้ดูดีมากทีเดียว บนบ้านแยกส่วนพักส่วนตัวกับเรือนครัว ซึ่งเปิดกว้าง เดาได้ว่าต้องมีห้องน้ำอยู่ด้วย และให้เดาต่อนครคาดว่าด้านหลังต้องมีประตูกั้น เพราะติดแม่น้ำ
เปรมโชคดีอะไรอย่างนี้! นครคิดไกลไปถึงท่าริมน้ำยามค่ำคืน กับภรรยาสาวแสนสวย เปรมจะคงใช้ดารกาอย่างสิ้นเปลืองแน่นอน ดูความสวยใสมีน้ำมีนวลอย่างผิดตาของหญิงสาว เขาคาดคะเนได้อย่างแม่นยำทีเดียว
หลงจู๊หนุ่มเม้มริมฝีปากไม่พอใจ เมื่อคิดเช่นนั้น เขาไม่อยากให้เปรมได้รองรักกับดารกานานเกินไป เขายังต้องารหญิงสาวเป็นคู่เคียงอยู่เต็มหัวใจ
“น้ำค่ะพี่นคร เอ่อดื่มหมดแก้วแล้ว แดงขอตัวนะคะ”
“จะรีบไปไหนละ นี่บ้านน้องแดงนี่นา พี่ก็ไม่รีบร้อนเสียด้วย”
“แต่แดงรีบนี่คะ พี่นครมาธุระอะไรหรือคะ”
“เอาของขวัญหลังงานแต่งมาให้ครับ”
ชายหนุ่มยื่นมืออูม นิ้วยาวส่งของขวัญกล่องใหญ่ให้กับหญิงสาว ดารกายกมือไหว้ รับของมาดูแล้วเอ่ยว่า
“ขอบคุณค่ะ วันหน้าพี่นครไม่ต้องเดือดร้อนหาของมาให้แดงหรอกนะคะ พี่เปรมให้แดงเยอะมากพอแล้วค่ะ”
“ไม่มีคำว่ามากเกินสำหรับคนที่พี่รักหรอก ยิ่งให้ ยิ่งดูเหมือนว่า พี่ให้น้องแดงน้อยเกินควร และคนที่พี่จะให้มีเพียงน้องแดงคนเดียวเท่านั้น”
“สำหรับแดง พี่เปรมคนเดียวก็พอแล้วค่ะ แดงไม่ต้องการได้ของขวัญจากใครอีกแล้วค่ะ”
นครเจ็บ แต่ไม่รู้สึกโกรธสักนิดต่อวาจาไร้เยื่อใยของดารกา เพราะนั่นคือความซื่อสัตย์ต่อสามี เขาอยากได้เหลือเกิน อยากได้หญิงสาวคนนี้ไว้ในครอบครอง
“ท่าทางน้องแดงอึดอัดที่จะต้อนรับพี่เสียจริงๆ กลัวหมวดเปรมเข้าใจผิดหรือ”
“ไม่ค่ะ พี่เปรมเข้าใจแดงเสมอเพราะแดงรักพี่เปรมคนเดียวเท่านั้นค่ะ”
“ครับ แหมย้ำจังเลยนัครับ อย่างนี้หมวดเปรมคงลืมคนรักเก่าหมดแล้วแน่ๆเลย”
“ต้องแน่อยู่แล้วละคะ” ดารกาเผลอย่นจมูกใส่อีกฝ่าย ก่อนหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงค่ำคืนแสนหวานที่ผ่านมา อย่างไม่มีเว้นสักคืนเดียว ถ้าร่างกายของเธอพร้อม
“พี่กลับนะครับคนดี”
“ขอบคุณค่ะ แดงจะได้ทำธุระต่อค่ะ”
“อย่างนั้นน้องแดงไม่ต้องส่งพี่หรอกครับ พี่ออกไปเอง น้องแดงไปทำธุระเถอะ”
ดารกาเกือบหลุดคำว่า ขอบพระคุณอย่างสูง วันหลังไม่ต้องมาแล้วนะคะ แต่เท่าที่เธอแสดงออกคือยกมือไหว้ลา ไม่เดินไปส่ง และเมื่อนครจากไปเธอรีบหมุนกายขึ้นไปบนเรือนหลังน้อย วางกล่องของขวัญบนเก้าอี้ไม้ อย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นรีบเข้าไปทำอาหารในครัว เรียบร้อยแล้ว จึงเลือกมะนาวลูกแป้น น้ำดี มาคั้นใส่ถ้วย เพื่อทำมะนาวโซดา เหยาะบรั่นดีใส่เล็กน้อย จากนั้นนำเข้าแช่ตู้เย็น เพื่อรอรับการกลับมาจากการทำงานของเปรม
การเป็นแม่เรือนที่ดีตามที่มารดาอบรมมานั้น ไม่เพียงแต่ดารกาต้องรู้จักทำเสน่ห์ปลายจวัก บ้านเรือนต้องสะอาดตา เสื้อผ้าต้องหาให้พร้อมใช้งาน และที่สำคัญเธอต้องทำตัวให้สะอาด มีกลิ่นหอมเสมอ ห้ามเด็ดขาดคือนอนสันหลังยาวรอท่าสามีให้ปรนนิบัติตนเองทั้งที่เขาเหนื่อยจากการงานมาแล้ว เพราะนั่นเมื่อนานวันความเบื่อหน่ายจะมาเยี่ยมเยือนครอบครัวได้
ดารกาเหลือบสายตามามองกล่องของขวัญอีกครั้ง จากนั้นจึงเปิดกล่องออกดูอย่างเริ่มสงสัยขึ้นมาบ้างว่า นครให้สิ่งใดกับเธอ ริบบิ้นสีแดงถูกกรรไกรตัดออกอย่างระมัดระวัง เมื่อเส้นผ้าถูกตัดจากจากกันแล้ว หญิงสาวจึงฉีกกระดาษลายดอกไม้สวยออก กล่องกำมะหยี่สีดำสลักล็อกอย่างดีด้วยดอกกุญแจทองเค ส่วนปลายทำเป็นรูปหัวใจ ทำให้ ดารกาสงสัยใคร่รู้มากขึ้นจึงใช้มือเรียวบอบบางดึงสลักออกจากช่องปิด
ดารกาตาเหลือกโพลงอย่างตื่นตะลึง คาดไม่ถึงว่านครจะให้ของมีค่ามากขนาดนี้ ภาพที่ปรากฏคือชุดสร้อยเพชร รูปหยดน้ำ ครบชุดทั้งสร้อยคอ ต่างหู และสร้อยขอมือ น้ำงามราวกลับมีหยาดน้ำกลิ้งเป็นประกายสะท้อนแสงราวกับคลื่น ทั้งสามชิ้นทำเข้าชุด ราคาแพงลิบ เธอชมความงามของสิ่งนั้นชั่วครู่ ก่อนปิดกล่อง กุม ไว้ ใจเต้น และรู้สึกเกรงใจเปรมอย่างบอกไม่ถูก
ความเกรงใจเปลี่ยนเป็นกลัว จึงนำไปซ่อนไว้ในตู้ผ้าอย่างมิดชิด นึกในใจว่า หากมีโอกาส เธอจะนำไปคืนให้กับนครทันที เวลาต่อมาหญิงสาวจึงเข้าไปอาบน้ำชะระกายให้ไร้กลิ่นอาหารติดตัว ครู่ใหญ่ ดารกาออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ กระโจมอกอย่างหมิ่นเหม่ นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งไม้สัก สั่งทำชุดใหญ่ หญิงสาวส่องโฉมตัวเองด้วยความพึงพอใจ ก่อนหยิบน้ำหอมขวดเล็กแต่ราคาแพงมาแตะแต้ม ตามจุดชีพจร ซึ่งจะทำให้น้ำหอมส่งกลิ่นได้มากขึ้นดี
ร่างสูงสง่าของเปรมก้าวเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ ดารกาเหลียวไปมองสามี แล้วอุทานอย่างตกใจ
“อุ้ย แดงขอโทษค่ะ”
เปรมไม่ได้รู้สึกอยากลงโทษด้วยการเฆี่ยนตี หากเขาอยากให้รางวัลของความหอมในสภาพน่าตื่นเต้นของหญิงสาวมากกว่า ขายาวของชายหนุ่มก้าวเร็วมากขึ้น ตรงเข้าไปรวบร่างภรรยาคนสวยเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว กดจมูกสูดกลิ่นหอมจากพวงแก้ม ถ้วนทั่ว ก่อนซอกซอนไล้เรื่อยลงมาที่อกนุ่ม มือเรียวยาวดึงผ้าพันกายของหญฺงสาวออกอย่างรวดเร็ว
“หอมจังเลยน้องแดง”
“เดี๋ยวค่ะ แดงเตรียมอาหารไว้ให้พี่เปรม”
“อยากกินน้องแดงมากกว่า” เขาพร่ำ
ฟอนจมูกลงบนเนื้อนาง หญิงสาวพยายามเลี่ยงหลบ บอกเสียงสั่น เลือดในกายร้อนระอุมากขึ้นทุกที เธอเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ เหนื่อยหอบอารมณ์พลิ้วไหวจากรสสัมผัสรอยจูบรุกเร้าของสามี
“ให้แดงไปหยิบน้ำให้พี่เปรมสักแก้วก็ยังดีนะคะ”
“น้ำหวานไม่ไกลจากนี้ก็มีนี่คะน้องแดง” เปรมเอ่ย
“อุ๊ย “หญิงสาวอุทานหน้าแดง ซ่าน สะดุ้งกายเอเปรมจาบจ้วงลงบนกลีบดอกไม้ในเรือนกายของหญ็งสาว เป้นการยืนยันว่า น้ำเย็นที่ไหนเขาไม่ต้องการเท่ากับ น้ำหวานของหญิงสาวผู้มีเฉพาะแต่ละคนเท่านั้น
“พี่เปรมขา ใจร้อนจังเลย เดี๋ยวก่อนไม่ได้เหรอคะ” “พี่มาถึงบ้านนานแล้วนะ รอน้องแดงออกไปรับแทบไม่ไหว ที่แท้มานั่งรออยู่ในห้องนี่เอง” กล่าวพลางดันร่างหญิงสาวด้วยร่างใหญ่ของตนเอง หญิงสาวแนบหลังลงบนที่นอนนุ่ม
“แน้”หญิงสาวอุทนเสียงสูง โอบรอบคอสามี จากนั้นหาญกล้าถกชายเสื้อซึ่งเปรมสวมเพียงเสื้อคอกลมตัวในกับกางเกงทำงาน กลิ่นหอมอ่อนออกจากเรือนกายชายหนุ่ม บอกให้รู้ว่า เขาเตรียมตัวมาแล้วเช่นกัน
“พี่เปรมขา...”เธอเรียกขานมือป่ายเปะปะไปตรงซิปหน้า รูดเลื่อนลง “แวะที่ไหนมาหรือเปล่าคะ แดงหวงนะคะ”
“ห้องน้ำที่บ้านนี่เอง เห็นแดงเงียบๆ” ชายหนุ่มตอบ
รอคอยหญิงสาวให้ปลดเปลื้องชุดแต่งกายของเขาไม่ไหวแล้ว จึงได้ผุดลุกขึ้นนั่ง ถอดเข็มขัด และจัดการกับตัวเองอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาอยู่ในกลุ่มจงอางเผด็จศึกกระนั้น
ร่างเปล่าเปลือยกอดรัดเกือกกลิ้งบนที่นอนหนานุ่มครู่หนึ่ง เปรมจึงนั่งเท้าแขนกึ่งนอน เปิดผมยาวที่ลงมาปรกหน้าดารกาให้เสยเห็นหน้าผากนูนกว้างสวย เขาจุมพิตอบอุ่น เลื่อนลงที่จมูกและหยุดนิ่งที่ริมฝีปากอ่อนหวาน หญิง
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มี.ค. 2555, 21:06:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 มี.ค. 2555, 21:06:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 5525
| << ข้าวใหม่ปลามัน | ตอน คลางแคลงใจ >> |
violette 2 มี.ค. 2555, 21:35:06 น.
รออยู่เลยค่ะ มาไวๆนะะคะอยากให้ตีพิมพ์เรื่องนี้มากกกกกก
รออยู่เลยค่ะ มาไวๆนะะคะอยากให้ตีพิมพ์เรื่องนี้มากกกกกก
Zephyr 2 มี.ค. 2555, 23:01:32 น.
หายไปนานเลยค่ะ แต่กลับมาแล้ว เย้ๆๆๆ
หายไปนานเลยค่ะ แต่กลับมาแล้ว เย้ๆๆๆ
nunoi 2 มี.ค. 2555, 23:56:31 น.
ว้าววว พี่เปรมกะหนูแดงมาแล้วว
ว้าววว พี่เปรมกะหนูแดงมาแล้วว
nutcha 3 มี.ค. 2555, 01:20:34 น.
พี่เปรมกะหนูแดงกลับมาแล้ว
พี่เปรมกะหนูแดงกลับมาแล้ว
แพม 3 มี.ค. 2555, 12:19:47 น.
เหมือนมันขาดๆ หายๆ แล้วก็นะกล่องของขวัญกับจดหมายเหมือนจะเป็นระเบิดเวลานะนี่
เหมือนมันขาดๆ หายๆ แล้วก็นะกล่องของขวัญกับจดหมายเหมือนจะเป็นระเบิดเวลานะนี่
นางแก้ว 3 มี.ค. 2555, 15:23:40 น.
แต่งปอ่านไปพร้อมนักอ่านเลยค่ะ
แต่งปอ่านไปพร้อมนักอ่านเลยค่ะ