วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้
ตอน: ตอน คลางแคลงใจ
น้ำมะนาวโซดาเย็นเฉียบถูกส่งจ่อชิดริมฝีปากชายหนุ่มอย่างเอาใจเต็มที่ เปรมรับแก้วไปกระดกขึ้นดื่มรวดเดียวครึ่งแก้ว รส
ชาติเจือขม แต่อร่อย และเป็นยอดข้าวอย่างดี
กับข้าวได้รับการอุ่น ส่งกลิ่นหอม ผัดผักเพิ่งผัดเมื่อตั้งโต๊ะ ทำให้ร้อนและไม่เหี่ยวเฉา ดารกาตักข้าวใส่จานให้เปรมครึ่งจาน ของเธอทานเพียงเล็กน้อย
“ทานน้อยเดี๋ยวหมดแรงนะแดง”
“แดงอิ่มค่ะ พี่เปรมทานเยอะๆนะคะ”
เปรมตักกับใส่จาน ลิ้มรสอย่างถูกปาก เขามองเมียสาวตรงหน้าด้วยความพอใจ แต่ปากหนักไม่ยอมเอ่ยชม ดารกาจึงเป็นฝ่ายถามทุกครั้ง เมื่อทำกับข้าวใหม่ๆ ว่าถูกปากสามีหรือเปล่า
“แดงว่าจะไปซื้อของพรุ่งนี้ พี่เปรมว่างไปส่งแดงมั้ย”
“พรุ่งนี้พี่มีธุระกับนาย แดงรอไปวันหยุดได้มั้ยละ”
“ไม่ล่ะ แดงไปเองก็ได้ค่ะ แล้ววันหยุดไปกับพี่เปรมอีกที”
“เอากำไรหรือเปล่า”
“พี่เปรมขาดทุนตรงไหนคะ แดงจะชดเชยให้”
หญิงสาวต่อปากคำอย่างไม่กลัวเกรง นัยน์ตาหวานระยับมีประกายตา ลุ่มหลงชายหนุ่มอย่างหัวปรักหัวปรำ เปรม ตักข้าวเข้าปาก ดารกาเพิ่มข้าวใส่จานชายหนุ่ม คนไม่ชอบพูดจึงต้องเอ่ยกับภรรยาว่า
“แค่นี้ไม่หมดแรงง่ายนักหรอก ต้องแถมให้พี่มากกว่าเดิมอีกเท่า”
“โอโห...”ดารกาทำตาพองโต เปรมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ดารการีบเอียงแก้มเนียนเข้ามารอรับรอยจูบทันที
“หอมกว่าผัดผัก”
ดารกาส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ทั้งที่ไม่น่าทำให้ขบขันได้มาก เพียงแต่ความสุขล้นอกจึงทำให้สาวสวยสำราญอารมณ์เต็มที่
หลังอาหาร เปรม เข้าห้องส่วนตัว ส่วนหนึ่งแบ่งเป็นโต๊ะไม้ต่อด้วยฝีมือละเอียด ตั้งโคมไฟ และมีแจกันดอกไม้ ซึ่งเริ่มมีหลังจากแต่งงานกับดารกาทำงาน เปรมวางกระเป๋าบนโต๊ะนั้นชายหนุ่มหยิบกระเป๋าทำงานออกมาเปิดดู รายงานบางอย่างที่เป็นความลับ ไม่อาจปล่อยทิ้งไว้ที่ทำงาน หรือที่อื่นได้ นอกจากพกติดตัว และคัดลอกออกมาเป็นเรื่องๆ เก็บเข้าแฟ้มลับที่สุด รายชื่อของผู้เข้าร่วมก่อการ...แผ่นกระดาษถูกดึงออกมาค้นหา ซองจดหมายสีชมพูซึ่งโดยกระดาษทับได้ติดออกมา และหล่นลงกับพื้น ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนเก็บมันขึ้นมาเพ่งพิศอย่างใช้ความคิด
เสียงล้างภาชนะในครัวยังดังแว่วเข้าหู บอกให้เปรมรู้ว่าดารกายังไม่เสร็จงานแม่เรือน เปรมจึงตัดสินใจดึงลิ้นชัก หยิบกรรไกรเหล็กคมกริบออกมาตัดซองอย่างเรียบร้อย ก่อนดึงพีบกระดาษออกมา กลิ่นหอมของน้ำหอมที่ชิดสมัยใช้ ลอยตามออกมา เปรมถอนใจยาว มิใช่อยากสูดกลิ่น แต่เขาอยากลืมมากกว่า
แผ่นกระดาษสีขาวถูกคลี่ออก พร้อมกับสายตาคมกริบร่ายไปตามอักษรที่จารึกด้วยน้ำหมึกสีน้ำเงิน
ถึงพี่เปรมที่ไหมแสนรัก
พี่เปรมขา ไหมทำใจให้ลืมรักพี่เปรมยากยิ่งเหลือเกิน รู้ทั้งรู้ว่าพี่เปรมมีความจำเป็นต้องแต่งงานกีบหญิงคนนั้น แต่ไหมยังแอบคิดว่าพี่เปรมอาจจะเต็มใจ หากเพราะความรักของเราผ่านกาลเวลามามากกว่า เรื่องที่เกิดขึ้นจะทำลายได้ลง พี่เปรมอาจจะไม่เข้าใจว่าไหมหมายถึงอะไร ไหมขอบอกว่า ความรักของไหมเป็นนิจนิรันดร ไม่มีสิ่งใดมาพรากความรู้สึกรักที่มั่นคงของไหมไปได้ ไม่ว่าพี่เปรมจะรักดารกาอีกคน ไหมยังคงรอพี่เปรม และอยากบอกพี่เปรมว่า ไหมพร้อมอยู่เคียงข้างพี่เปรมทุกฐานะตามความต้องการของพี่เปรม เพราะรักของไหมคือการให้ ให้พี่เปรมทุกอย่างที่พี่เปรมต้องการ ไหมจะรอพบพี่เปรมนะคะ มาพบไหมตามนัดด้วยนะคะพี่เปรม
รักมั่นเสมอ
ชิดสมัยของพี่เปรม ตลอดกาล
เปรมอ่านจดหมายอย่างสับสนในใจต่อถ้อยคำวิงวอนขอความรักของหญิงสาวผู้ที่เปรมเคยรู้สึกว่ารัก ข้อความของเธอเปิดเผยความในใจ และความต้องการจนหมดเปลือก ไม่ต้องแปล และไม่ต้องถามย้ำให้แจ้งชัดไปกว่านี้ เพียงแต่เขาจะตอบรับหรือไม่เท่านั้น ชิดสมัยขอเป็นเมียน้อย...สองหญิงในชีวิตของเขากระนั้นหรือ!!!
“ทำอะไรอยู่คะพี่เปรม”ดารกาเอ่ยนำมาก่อนตัว เปรม รีบพับจดหมายเก็บใส่ซองและซุกไว้ใต้กระเป๋า หันไปตอบภรรยาด้วยสีหน้าระบายยิ้ม แยกอารมณ์ออกจากความสับสนได้ทันที
“รอน้องแดงน่ะสิ”
ดารกายิ้มสดใส เธอเดินเข้าไปทำท่าเหมือนจะซ้อนตักสามี แต่เปรมผุดลุกเสียก่อน และเขาโอบอุ้มหญิงสาวเดินไปวางเตียงซึ่งตั้งชิดริมห้อง
“เหนื่อยมั้ย”
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ ไม่ทำงานต่อหรือคะ”
“อืม”เปรมลงเสียงในลำคอเพียงแค่นั้น ซบหน้าลงกลิ้งเกือกลงบนแก้มนวลเนียน ตักตวง
“พี่ขอนะ”
“ขาอะไรนะคะ”
“ถ้าไม่เหนื่อย พี่ขออีกนะแดง” ชายหนุ่มวอนเว้าด้วนความพิศวาสกลิ่นเนื้อนาง ติดตราตรึงใจ ยิ่งได้ยิ่งอยากอยู่ร่ำไป หญิงสาวสานสบตาพราวระยับเป็นประกายหวานสนิทของสามี เธอพริ้มตาหรี่ปรือ เผยอกลีบปากคู่สวยรับจุมพิตแผ่วหวาน ค่อยเปลี่ยนแปลงรุนแรง หนักหน่วง เปรมโถมกายทาบทับร่างอีกฝ่ายอย่างต้องการการตอบรับรับตามใจของตนเอง รุนแรง เขาปรารถนามากขึ้น
เนินเนื้อแอ่งพิศวาสที่ทำให้เขาคิดถึง เปรมลูบไล้ด้วยปลายนิ้วละมุน สายตาจับจ้องมองราวประทับตราตรึงตำหนิทุกส่วน เสียงหอบหายใจอย่างคนได้รับความทุกข์ทรมาน สร้างความอิ่มเอมใจและความกระหายใคร่กลั่นแกล้ง ปลายนิ้วสอดลึกเข้าไป หญิงสาวผวารับ ตามจังหวะการเคลื่อนไหว ชายหนุ่มทำหน้าที่อื่นร่วมไปกับการละเล่นอย่างเพลิดเพลินใจ เขาจุมพิตลงบนยอกอกอิ่มสลับไปมา แล้วครอบครองข้างหนึ่งดูดดื่มความหอมหวานของกลิ่นกาย นึกชมเชยอีกฝ่ายที่ดูแลเรือนกายได้กรุ่นหอมน่าสูดกลิ่นทุกซอกทุกมุม หญิงสาวเลื่อนมือของตนเองละเรื่อยผิวกายชายหนุ่ม ร่องแผ่นหลังเป็นกล้ามเนื้อตึง หล่อนเลื่อนมืออีกข้างปลดสายคาดเอวออก ถอดเสื้อคลุมให้หลุดเลื่อนจากไหล่ ร่นลงไป ไหล่กว้างอยู่ไม่ห่างกลีบปากของหล่อน ดารกาฝังคมฟันลงไปเล็กน้อย ชายหนุ่มครางอึงในลำคอ เขาโดนมือนิ่มนวลลูบไล้ลงบนสะโพกเพรียวแกร่ง เรื่อยลงไป ที่แก้มบั้นท้าย (เติมเต็มในหนังสือนะคะ)
เสื้อชุดเครื่องแบบนายทหารรีดอย่างเรียบร้อย พร้อมทั้งติดเครื่องหมายยศ ซึ่งหากภรรยาผู้ไม่ช่างสังเกต อาจมีบ้างที่ไม่สามารถติดตราได้อย่างถูกต้อง แต่ดารกา สนใจในสิ่งของ หรือบางอย่างที่เปรมพอใจ หรือชอบ ดารกาจดจำด้วยความรัก ดังนั้นจึงไม่ยากเลย ในการที่เธอจะปรนนิบัตชายผู้เป็นสามีได้ในทุกรื่อง
เช้านี้ชุดนายทหารของเปรมถูกแขวนบนไม้แขวนเสื้อไม้รอให้ชายหนุ่มสวมใส่อยู่ทุกเช้า หลังจากตักบาตรร่วมขันกันแล้ว ในเวลาเช้า จากนั้นดารกาเตรียมอาหารเช้าไว้รอเป็นประจำ
ชายหนุ่มรู้สึกว่าชีวิตของความสำราญยามเป็นโสดได้รับการเติมเต็มอย่างสมบูรณ์ หลังทานอาหาร เปรมลุกเข้าห้องน้ำ ดารกาเข้าไปเตรียมกระเป๋ษทำงานให้กับสามี เปรมฉุกคิดถึงจดหมายของชิดสมัย ซึ่งได้ซ่อนไว้ใต้กระเป๋า ดังนั้นแทนการเข้าห้องน้ำ เปรมรีบเข้าไปดูกระเป๋าบนโต๊ะ ทุกอย่างยังคงวางไว้เช่นเดิม ดารกา หันหลังให้กับอีกฝ่าย ดูเหมือนยุ่งกับการขึงผ้าปูที่นอนให้เรียบตึง เปรมเก็บซองจดหมายที่เผลอลืมไว้ซุกในกระเป๋า โดยที่สายตาชายมองอากัปกิริยาของภรรยา ซึ่งไม่มีที่ท่าหันมาสนใจเขาสักนิด เปรมถือกระเป๋าแล้ว จึงเรียกอีกฝ่าย
“วันนี้ไม่ไปส่งพี่ที่รถหรือครับน้องแดง”
“แดงขอจัดของบนบ้านให้เรียบร้อยก่อนค่ะ”เธอตอบไม่มองหน้า เปรมฉุกใจคิดได้ แต่ไม่ปริปากถาม ชายหนุ่มเดินเข้าไปสวมกอดร่างสวยของดารกา ก้มลงไปถามริมหูอีกฝ่าย นายทหารหนุ่มถามอย่างใส่ใจ และต้องการร็ โดยไม่ยอมปริปากบอกออกมาเอง
“เป็นอะไรไปน้องแดง มีอะไรไม่พอใจบอกพี่ได้นะ พี่พร้อมเสมอ”
“ไม่มีค่ะพี่เปรม สายแล้วนะคะ” เธอเงยขึ้นบอกอีกฝ่าย ไม่กอดตอบ เปรมทำท่าขยับปาก แต่แล้วเปลี่ยนใจ ปล่อยมือจากร่างบาง จากนั้นจับจูงให้อีกฝ่ายเดินตามออกไป
รถเก๋งหรูหราจอดหน้าประตู ทำให้เปรมแปลกใจมาก และใบหน้าคมคายเริ่มร้อนผ่าวเมื่อทอดสายตาไปปะทะกับร่างสูงของชายหนุ่มวัยมากกว่าไม่เท่าไหร่ ดารกาอุทานตกใจ
“พี่นคร มาทำไมอีกนะ”
เปรมหันไปมองคนใกล้ตัว ก่อนเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ดารกาขยับปากจะพูดแต่กลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เปรม ปล่อยอีกฝ่าย แล้วจึงออกไปหาผู้มาเยือนซึ่งอาจจงใจมาอย่างไม่รู้กาลเทศะ หรืออาจบางทีนครรู้แต่แกล้งมา!!เปรมคิดหนัก
“อ้าวคุณเปรม กำลังไปทำงานแต่เช้าทีเดียว”
“ไม่เช้ามากไปกว่าคุณ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับคนที่นี่หรือคุณนคร”
“ผมมีธุระมาหาน้องแดง คุณคงไม่กีดกั้นคนที่ห่วงใยกันนะครับ เพราะเมื่อวานผมลืมบอกน้องแดงเรื่องงานเลี้ยงของผม”
เมื่อวานชายผู้นี้มาหรือ ทำไมดารกาไม่บอกเขา เปรมสูดลมเข้าปอดเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับ
“ผมจะใจแคบกีดกันได้อย่างไร ในเมื่อคนของผมเขาเต็มใจรับคุณนคร เชิญ”
ดารกาขยับปากจะบอกเปรม แต่เปลี่ยนใจ เอ่ยตอบนครว่า
“พี่นครยังไม่หมดธุระอีกหรือคะ ถ้ามีอะไร แดงว่าฝากบอกที่บ้านไว้ก็ได้ พี่นครไม่ต้องมาด้วยตัวเองหรอกค่ะ”
เปรมหยักยิ้มเหยียดมุมปาก ก่อนเอ่ยว่า
“ผมไปทำงานก่อน จะอยู่เดี๋ยวคุณจะว่าผมไม่ไว้ใจเมีย”
นครเจ็บจี๊ด ก่อนเอ่ยว่า
“ผมตั้งใจมาหาน้องแดงอย่างลูกผู้ชาย จึงได้มาพบกับคุณ”
“ก็ดี เมื่อคุณบอกเรื่องงานเลี้ยงแล้ว ก็บอกวันที่จะเลี้ยงมาก็แล้วกัน ผมจะไปส่งเมียผมเอง” เปรมย้ำคำว่าเมียอีกซ้ำ “เมียผมเธอยิ่งน่ารักน่าขโมยอยู่เสียด้วย”
“ผมไม่คิดขโมยอยู่แล้ว ถ้น้องแดงไม่เต็มใจ”
เปรมกำหมัดแน่น ดารกาหันหลังกลับเข้าบ้าน ไม่เชื้อเชิญนคร และไม่ส่งเปรมขึ้นรถอย่างที่เคยทำอยู่ทุกวัน ดูเหมือนดารกาอารมณ์เสียอย่างที่เปรมไม่อยากเดาสาเหตุ สองชายผ็รักหญฺงเดียว เขม้นสายตามองกันเล็กน้อย ก่อนทึ่นครจะเอ่ยว่า
“ผมจัดงานเลี้ยงรับรองพี่ชายของน้องแดง หวังว่าคุณคงปล่อยให้เธอไปงานนี้นะคุณเปรม”
“ทำไมคุณจึงคิดว่าผมจะไม่ปล่อยให้เมียผมไปงานนี้ล่ะ ในเมื่อเป้นงานเลี้ยงรับรองพี่ชายของเธอ “เปรมหยุดเล็กน้อย แวเอ่ยราวเย้ยออกมาว่า “ไม่สิ ไม่ใช่แค่งานนี้ หากคุณจะแต่งงานกับผู้หญิงสักคน ผมกับเมียผมควรแสดงความยินดีมากเสียด้วยซ้ำไป”
“ผมตั้งใจจริงคุณเปรม และเมื่อคิดว่ารัก ก็รักจริงเสียด้วย ไม่ตกกระไดพลอยโจนเหมือนใครบางคน”
“ถ้าคนนั้นหมายถึงคนที่ชนะใจผู้หญิงล่ะก็ น่าอิจฉาว่ามั้ย เสียดายสายแล้ว ผมมีวินัยเสียด้วย ทั้งที่วันนี้ไม่อยากมี แต่ทหารนี่นะคุณ ศักดิ์ศรีมีมากเท่าชีวิตอยู่แล้ว ผมไปล่ะ อ้อเมียผมเขาหนีเข้าบ้านไปแล้ว คุณคงกลับได้แล้วล่ะ เพราะถ้าคุณขึ้นรถ ผมก็จะได้ไปทำงานเสียที”
เปรมไล่นครในที่สุด นครขบกรามกรอด เขามาเพื่อก่อกวน ไม่ใช่ให้ดารกาวิ่งหนีต่อหน้าต่อตาอย่างนี้อีก ทำไมนะ ดารกาจึงต้องรักผู้ชายในเครื่องแบบคนนี้ ทำไมเธอถึงไม่หันมามองคนที่รัก และพร้อมมอบควมสุขให้เธออย่างเปี่ยมล้นอย่างเขา
คนแพ้ ถอยกลับไปขึ้นรถ และสั่งคนขับให้ขับรถไป เปรมจึงได้ออกรถ เมื่อขับรถมาติดไฟแดง นครขับขึ้นมาคู่กับเขา ดูเหมือนรถของเปรมเทียบราคารถของนครไม่ได้เลย
สองหนุ่มไม่หันไปมองหน้ากันสักนิด เมื่อไฟเขียวเปิดแล้ว เปรมออกรถไปก่อน นครตามไปสักครู่จึงได้เลี้ยว โดยบอกกับคนขับว่า
“วกรถกลับไปบ้านไอ้หมวดนั่นอีกที”
“เอ่อไปทำไมอีกหรือครับ”
“เออ”นครลงเสียงดุดัน คนขับรถจึงไม่ถามอะไรออกมาอีก ชายหนุ่มผู้เป้นนาย เอนหลังพิงเบาะ เหม่อมองนอกรถ ทำท่าราวกับคิดหนัก ทั้งที่แท้จริงเขาอยากเห็นหน้าหญฺงสาวอีกสักหน่อยเดียว แอบมองนิดหนึ่งยังดี ในความคิดของคนที่รักอย่างถอนตัวไม่ขึ้นอย่างนคร
ชาติเจือขม แต่อร่อย และเป็นยอดข้าวอย่างดี
กับข้าวได้รับการอุ่น ส่งกลิ่นหอม ผัดผักเพิ่งผัดเมื่อตั้งโต๊ะ ทำให้ร้อนและไม่เหี่ยวเฉา ดารกาตักข้าวใส่จานให้เปรมครึ่งจาน ของเธอทานเพียงเล็กน้อย
“ทานน้อยเดี๋ยวหมดแรงนะแดง”
“แดงอิ่มค่ะ พี่เปรมทานเยอะๆนะคะ”
เปรมตักกับใส่จาน ลิ้มรสอย่างถูกปาก เขามองเมียสาวตรงหน้าด้วยความพอใจ แต่ปากหนักไม่ยอมเอ่ยชม ดารกาจึงเป็นฝ่ายถามทุกครั้ง เมื่อทำกับข้าวใหม่ๆ ว่าถูกปากสามีหรือเปล่า
“แดงว่าจะไปซื้อของพรุ่งนี้ พี่เปรมว่างไปส่งแดงมั้ย”
“พรุ่งนี้พี่มีธุระกับนาย แดงรอไปวันหยุดได้มั้ยละ”
“ไม่ล่ะ แดงไปเองก็ได้ค่ะ แล้ววันหยุดไปกับพี่เปรมอีกที”
“เอากำไรหรือเปล่า”
“พี่เปรมขาดทุนตรงไหนคะ แดงจะชดเชยให้”
หญิงสาวต่อปากคำอย่างไม่กลัวเกรง นัยน์ตาหวานระยับมีประกายตา ลุ่มหลงชายหนุ่มอย่างหัวปรักหัวปรำ เปรม ตักข้าวเข้าปาก ดารกาเพิ่มข้าวใส่จานชายหนุ่ม คนไม่ชอบพูดจึงต้องเอ่ยกับภรรยาว่า
“แค่นี้ไม่หมดแรงง่ายนักหรอก ต้องแถมให้พี่มากกว่าเดิมอีกเท่า”
“โอโห...”ดารกาทำตาพองโต เปรมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ดารการีบเอียงแก้มเนียนเข้ามารอรับรอยจูบทันที
“หอมกว่าผัดผัก”
ดารกาส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ทั้งที่ไม่น่าทำให้ขบขันได้มาก เพียงแต่ความสุขล้นอกจึงทำให้สาวสวยสำราญอารมณ์เต็มที่
หลังอาหาร เปรม เข้าห้องส่วนตัว ส่วนหนึ่งแบ่งเป็นโต๊ะไม้ต่อด้วยฝีมือละเอียด ตั้งโคมไฟ และมีแจกันดอกไม้ ซึ่งเริ่มมีหลังจากแต่งงานกับดารกาทำงาน เปรมวางกระเป๋าบนโต๊ะนั้นชายหนุ่มหยิบกระเป๋าทำงานออกมาเปิดดู รายงานบางอย่างที่เป็นความลับ ไม่อาจปล่อยทิ้งไว้ที่ทำงาน หรือที่อื่นได้ นอกจากพกติดตัว และคัดลอกออกมาเป็นเรื่องๆ เก็บเข้าแฟ้มลับที่สุด รายชื่อของผู้เข้าร่วมก่อการ...แผ่นกระดาษถูกดึงออกมาค้นหา ซองจดหมายสีชมพูซึ่งโดยกระดาษทับได้ติดออกมา และหล่นลงกับพื้น ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนเก็บมันขึ้นมาเพ่งพิศอย่างใช้ความคิด
เสียงล้างภาชนะในครัวยังดังแว่วเข้าหู บอกให้เปรมรู้ว่าดารกายังไม่เสร็จงานแม่เรือน เปรมจึงตัดสินใจดึงลิ้นชัก หยิบกรรไกรเหล็กคมกริบออกมาตัดซองอย่างเรียบร้อย ก่อนดึงพีบกระดาษออกมา กลิ่นหอมของน้ำหอมที่ชิดสมัยใช้ ลอยตามออกมา เปรมถอนใจยาว มิใช่อยากสูดกลิ่น แต่เขาอยากลืมมากกว่า
แผ่นกระดาษสีขาวถูกคลี่ออก พร้อมกับสายตาคมกริบร่ายไปตามอักษรที่จารึกด้วยน้ำหมึกสีน้ำเงิน
ถึงพี่เปรมที่ไหมแสนรัก
พี่เปรมขา ไหมทำใจให้ลืมรักพี่เปรมยากยิ่งเหลือเกิน รู้ทั้งรู้ว่าพี่เปรมมีความจำเป็นต้องแต่งงานกีบหญิงคนนั้น แต่ไหมยังแอบคิดว่าพี่เปรมอาจจะเต็มใจ หากเพราะความรักของเราผ่านกาลเวลามามากกว่า เรื่องที่เกิดขึ้นจะทำลายได้ลง พี่เปรมอาจจะไม่เข้าใจว่าไหมหมายถึงอะไร ไหมขอบอกว่า ความรักของไหมเป็นนิจนิรันดร ไม่มีสิ่งใดมาพรากความรู้สึกรักที่มั่นคงของไหมไปได้ ไม่ว่าพี่เปรมจะรักดารกาอีกคน ไหมยังคงรอพี่เปรม และอยากบอกพี่เปรมว่า ไหมพร้อมอยู่เคียงข้างพี่เปรมทุกฐานะตามความต้องการของพี่เปรม เพราะรักของไหมคือการให้ ให้พี่เปรมทุกอย่างที่พี่เปรมต้องการ ไหมจะรอพบพี่เปรมนะคะ มาพบไหมตามนัดด้วยนะคะพี่เปรม
รักมั่นเสมอ
ชิดสมัยของพี่เปรม ตลอดกาล
เปรมอ่านจดหมายอย่างสับสนในใจต่อถ้อยคำวิงวอนขอความรักของหญิงสาวผู้ที่เปรมเคยรู้สึกว่ารัก ข้อความของเธอเปิดเผยความในใจ และความต้องการจนหมดเปลือก ไม่ต้องแปล และไม่ต้องถามย้ำให้แจ้งชัดไปกว่านี้ เพียงแต่เขาจะตอบรับหรือไม่เท่านั้น ชิดสมัยขอเป็นเมียน้อย...สองหญิงในชีวิตของเขากระนั้นหรือ!!!
“ทำอะไรอยู่คะพี่เปรม”ดารกาเอ่ยนำมาก่อนตัว เปรม รีบพับจดหมายเก็บใส่ซองและซุกไว้ใต้กระเป๋า หันไปตอบภรรยาด้วยสีหน้าระบายยิ้ม แยกอารมณ์ออกจากความสับสนได้ทันที
“รอน้องแดงน่ะสิ”
ดารกายิ้มสดใส เธอเดินเข้าไปทำท่าเหมือนจะซ้อนตักสามี แต่เปรมผุดลุกเสียก่อน และเขาโอบอุ้มหญิงสาวเดินไปวางเตียงซึ่งตั้งชิดริมห้อง
“เหนื่อยมั้ย”
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ ไม่ทำงานต่อหรือคะ”
“อืม”เปรมลงเสียงในลำคอเพียงแค่นั้น ซบหน้าลงกลิ้งเกือกลงบนแก้มนวลเนียน ตักตวง
“พี่ขอนะ”
“ขาอะไรนะคะ”
“ถ้าไม่เหนื่อย พี่ขออีกนะแดง” ชายหนุ่มวอนเว้าด้วนความพิศวาสกลิ่นเนื้อนาง ติดตราตรึงใจ ยิ่งได้ยิ่งอยากอยู่ร่ำไป หญิงสาวสานสบตาพราวระยับเป็นประกายหวานสนิทของสามี เธอพริ้มตาหรี่ปรือ เผยอกลีบปากคู่สวยรับจุมพิตแผ่วหวาน ค่อยเปลี่ยนแปลงรุนแรง หนักหน่วง เปรมโถมกายทาบทับร่างอีกฝ่ายอย่างต้องการการตอบรับรับตามใจของตนเอง รุนแรง เขาปรารถนามากขึ้น
เนินเนื้อแอ่งพิศวาสที่ทำให้เขาคิดถึง เปรมลูบไล้ด้วยปลายนิ้วละมุน สายตาจับจ้องมองราวประทับตราตรึงตำหนิทุกส่วน เสียงหอบหายใจอย่างคนได้รับความทุกข์ทรมาน สร้างความอิ่มเอมใจและความกระหายใคร่กลั่นแกล้ง ปลายนิ้วสอดลึกเข้าไป หญิงสาวผวารับ ตามจังหวะการเคลื่อนไหว ชายหนุ่มทำหน้าที่อื่นร่วมไปกับการละเล่นอย่างเพลิดเพลินใจ เขาจุมพิตลงบนยอกอกอิ่มสลับไปมา แล้วครอบครองข้างหนึ่งดูดดื่มความหอมหวานของกลิ่นกาย นึกชมเชยอีกฝ่ายที่ดูแลเรือนกายได้กรุ่นหอมน่าสูดกลิ่นทุกซอกทุกมุม หญิงสาวเลื่อนมือของตนเองละเรื่อยผิวกายชายหนุ่ม ร่องแผ่นหลังเป็นกล้ามเนื้อตึง หล่อนเลื่อนมืออีกข้างปลดสายคาดเอวออก ถอดเสื้อคลุมให้หลุดเลื่อนจากไหล่ ร่นลงไป ไหล่กว้างอยู่ไม่ห่างกลีบปากของหล่อน ดารกาฝังคมฟันลงไปเล็กน้อย ชายหนุ่มครางอึงในลำคอ เขาโดนมือนิ่มนวลลูบไล้ลงบนสะโพกเพรียวแกร่ง เรื่อยลงไป ที่แก้มบั้นท้าย (เติมเต็มในหนังสือนะคะ)
เสื้อชุดเครื่องแบบนายทหารรีดอย่างเรียบร้อย พร้อมทั้งติดเครื่องหมายยศ ซึ่งหากภรรยาผู้ไม่ช่างสังเกต อาจมีบ้างที่ไม่สามารถติดตราได้อย่างถูกต้อง แต่ดารกา สนใจในสิ่งของ หรือบางอย่างที่เปรมพอใจ หรือชอบ ดารกาจดจำด้วยความรัก ดังนั้นจึงไม่ยากเลย ในการที่เธอจะปรนนิบัตชายผู้เป็นสามีได้ในทุกรื่อง
เช้านี้ชุดนายทหารของเปรมถูกแขวนบนไม้แขวนเสื้อไม้รอให้ชายหนุ่มสวมใส่อยู่ทุกเช้า หลังจากตักบาตรร่วมขันกันแล้ว ในเวลาเช้า จากนั้นดารกาเตรียมอาหารเช้าไว้รอเป็นประจำ
ชายหนุ่มรู้สึกว่าชีวิตของความสำราญยามเป็นโสดได้รับการเติมเต็มอย่างสมบูรณ์ หลังทานอาหาร เปรมลุกเข้าห้องน้ำ ดารกาเข้าไปเตรียมกระเป๋ษทำงานให้กับสามี เปรมฉุกคิดถึงจดหมายของชิดสมัย ซึ่งได้ซ่อนไว้ใต้กระเป๋า ดังนั้นแทนการเข้าห้องน้ำ เปรมรีบเข้าไปดูกระเป๋าบนโต๊ะ ทุกอย่างยังคงวางไว้เช่นเดิม ดารกา หันหลังให้กับอีกฝ่าย ดูเหมือนยุ่งกับการขึงผ้าปูที่นอนให้เรียบตึง เปรมเก็บซองจดหมายที่เผลอลืมไว้ซุกในกระเป๋า โดยที่สายตาชายมองอากัปกิริยาของภรรยา ซึ่งไม่มีที่ท่าหันมาสนใจเขาสักนิด เปรมถือกระเป๋าแล้ว จึงเรียกอีกฝ่าย
“วันนี้ไม่ไปส่งพี่ที่รถหรือครับน้องแดง”
“แดงขอจัดของบนบ้านให้เรียบร้อยก่อนค่ะ”เธอตอบไม่มองหน้า เปรมฉุกใจคิดได้ แต่ไม่ปริปากถาม ชายหนุ่มเดินเข้าไปสวมกอดร่างสวยของดารกา ก้มลงไปถามริมหูอีกฝ่าย นายทหารหนุ่มถามอย่างใส่ใจ และต้องการร็ โดยไม่ยอมปริปากบอกออกมาเอง
“เป็นอะไรไปน้องแดง มีอะไรไม่พอใจบอกพี่ได้นะ พี่พร้อมเสมอ”
“ไม่มีค่ะพี่เปรม สายแล้วนะคะ” เธอเงยขึ้นบอกอีกฝ่าย ไม่กอดตอบ เปรมทำท่าขยับปาก แต่แล้วเปลี่ยนใจ ปล่อยมือจากร่างบาง จากนั้นจับจูงให้อีกฝ่ายเดินตามออกไป
รถเก๋งหรูหราจอดหน้าประตู ทำให้เปรมแปลกใจมาก และใบหน้าคมคายเริ่มร้อนผ่าวเมื่อทอดสายตาไปปะทะกับร่างสูงของชายหนุ่มวัยมากกว่าไม่เท่าไหร่ ดารกาอุทานตกใจ
“พี่นคร มาทำไมอีกนะ”
เปรมหันไปมองคนใกล้ตัว ก่อนเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ดารกาขยับปากจะพูดแต่กลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เปรม ปล่อยอีกฝ่าย แล้วจึงออกไปหาผู้มาเยือนซึ่งอาจจงใจมาอย่างไม่รู้กาลเทศะ หรืออาจบางทีนครรู้แต่แกล้งมา!!เปรมคิดหนัก
“อ้าวคุณเปรม กำลังไปทำงานแต่เช้าทีเดียว”
“ไม่เช้ามากไปกว่าคุณ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับคนที่นี่หรือคุณนคร”
“ผมมีธุระมาหาน้องแดง คุณคงไม่กีดกั้นคนที่ห่วงใยกันนะครับ เพราะเมื่อวานผมลืมบอกน้องแดงเรื่องงานเลี้ยงของผม”
เมื่อวานชายผู้นี้มาหรือ ทำไมดารกาไม่บอกเขา เปรมสูดลมเข้าปอดเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับ
“ผมจะใจแคบกีดกันได้อย่างไร ในเมื่อคนของผมเขาเต็มใจรับคุณนคร เชิญ”
ดารกาขยับปากจะบอกเปรม แต่เปลี่ยนใจ เอ่ยตอบนครว่า
“พี่นครยังไม่หมดธุระอีกหรือคะ ถ้ามีอะไร แดงว่าฝากบอกที่บ้านไว้ก็ได้ พี่นครไม่ต้องมาด้วยตัวเองหรอกค่ะ”
เปรมหยักยิ้มเหยียดมุมปาก ก่อนเอ่ยว่า
“ผมไปทำงานก่อน จะอยู่เดี๋ยวคุณจะว่าผมไม่ไว้ใจเมีย”
นครเจ็บจี๊ด ก่อนเอ่ยว่า
“ผมตั้งใจมาหาน้องแดงอย่างลูกผู้ชาย จึงได้มาพบกับคุณ”
“ก็ดี เมื่อคุณบอกเรื่องงานเลี้ยงแล้ว ก็บอกวันที่จะเลี้ยงมาก็แล้วกัน ผมจะไปส่งเมียผมเอง” เปรมย้ำคำว่าเมียอีกซ้ำ “เมียผมเธอยิ่งน่ารักน่าขโมยอยู่เสียด้วย”
“ผมไม่คิดขโมยอยู่แล้ว ถ้น้องแดงไม่เต็มใจ”
เปรมกำหมัดแน่น ดารกาหันหลังกลับเข้าบ้าน ไม่เชื้อเชิญนคร และไม่ส่งเปรมขึ้นรถอย่างที่เคยทำอยู่ทุกวัน ดูเหมือนดารกาอารมณ์เสียอย่างที่เปรมไม่อยากเดาสาเหตุ สองชายผ็รักหญฺงเดียว เขม้นสายตามองกันเล็กน้อย ก่อนทึ่นครจะเอ่ยว่า
“ผมจัดงานเลี้ยงรับรองพี่ชายของน้องแดง หวังว่าคุณคงปล่อยให้เธอไปงานนี้นะคุณเปรม”
“ทำไมคุณจึงคิดว่าผมจะไม่ปล่อยให้เมียผมไปงานนี้ล่ะ ในเมื่อเป้นงานเลี้ยงรับรองพี่ชายของเธอ “เปรมหยุดเล็กน้อย แวเอ่ยราวเย้ยออกมาว่า “ไม่สิ ไม่ใช่แค่งานนี้ หากคุณจะแต่งงานกับผู้หญิงสักคน ผมกับเมียผมควรแสดงความยินดีมากเสียด้วยซ้ำไป”
“ผมตั้งใจจริงคุณเปรม และเมื่อคิดว่ารัก ก็รักจริงเสียด้วย ไม่ตกกระไดพลอยโจนเหมือนใครบางคน”
“ถ้าคนนั้นหมายถึงคนที่ชนะใจผู้หญิงล่ะก็ น่าอิจฉาว่ามั้ย เสียดายสายแล้ว ผมมีวินัยเสียด้วย ทั้งที่วันนี้ไม่อยากมี แต่ทหารนี่นะคุณ ศักดิ์ศรีมีมากเท่าชีวิตอยู่แล้ว ผมไปล่ะ อ้อเมียผมเขาหนีเข้าบ้านไปแล้ว คุณคงกลับได้แล้วล่ะ เพราะถ้าคุณขึ้นรถ ผมก็จะได้ไปทำงานเสียที”
เปรมไล่นครในที่สุด นครขบกรามกรอด เขามาเพื่อก่อกวน ไม่ใช่ให้ดารกาวิ่งหนีต่อหน้าต่อตาอย่างนี้อีก ทำไมนะ ดารกาจึงต้องรักผู้ชายในเครื่องแบบคนนี้ ทำไมเธอถึงไม่หันมามองคนที่รัก และพร้อมมอบควมสุขให้เธออย่างเปี่ยมล้นอย่างเขา
คนแพ้ ถอยกลับไปขึ้นรถ และสั่งคนขับให้ขับรถไป เปรมจึงได้ออกรถ เมื่อขับรถมาติดไฟแดง นครขับขึ้นมาคู่กับเขา ดูเหมือนรถของเปรมเทียบราคารถของนครไม่ได้เลย
สองหนุ่มไม่หันไปมองหน้ากันสักนิด เมื่อไฟเขียวเปิดแล้ว เปรมออกรถไปก่อน นครตามไปสักครู่จึงได้เลี้ยว โดยบอกกับคนขับว่า
“วกรถกลับไปบ้านไอ้หมวดนั่นอีกที”
“เอ่อไปทำไมอีกหรือครับ”
“เออ”นครลงเสียงดุดัน คนขับรถจึงไม่ถามอะไรออกมาอีก ชายหนุ่มผู้เป้นนาย เอนหลังพิงเบาะ เหม่อมองนอกรถ ทำท่าราวกับคิดหนัก ทั้งที่แท้จริงเขาอยากเห็นหน้าหญฺงสาวอีกสักหน่อยเดียว แอบมองนิดหนึ่งยังดี ในความคิดของคนที่รักอย่างถอนตัวไม่ขึ้นอย่างนคร
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 มี.ค. 2555, 09:31:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 มี.ค. 2555, 09:31:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 4111
| << 22 ข้าวใหม่ปลามัน | บาดใจ >> |
violette 5 มี.ค. 2555, 10:34:10 น.
เฮ่อ ท่าจะใกล้มีเรื่องแล้วสินะคะ น้องแดงสู้ๆๆค่า
เฮ่อ ท่าจะใกล้มีเรื่องแล้วสินะคะ น้องแดงสู้ๆๆค่า
คิมหันตุ์ 5 มี.ค. 2555, 11:06:42 น.
คลางแคลงกันทั้งคู่เลย
คลางแคลงกันทั้งคู่เลย
nunoi 5 มี.ค. 2555, 12:25:47 น.
น้องแดงเห็นจดหมายแล้วหล่ะซิ
น้องแดงเห็นจดหมายแล้วหล่ะซิ
Zephyr 5 มี.ค. 2555, 14:04:27 น.
เข้าใจผิดกันทั้งคู่เลย ลางทะเงาะ แตกร้าวมาแต่ไกลทีเดียว ยายไหมกะนครนี่ก็หน้าด้านเนอะ คนนึงขอเป็นเมียน้อย อีกคนขอมาก่อกวนเรื่อยๆ ศีลข้อสามนี่มีกันบ้างมั้ย
เข้าใจผิดกันทั้งคู่เลย ลางทะเงาะ แตกร้าวมาแต่ไกลทีเดียว ยายไหมกะนครนี่ก็หน้าด้านเนอะ คนนึงขอเป็นเมียน้อย อีกคนขอมาก่อกวนเรื่อยๆ ศีลข้อสามนี่มีกันบ้างมั้ย
เพิ่งเจอ 5 มี.ค. 2555, 16:00:45 น.
หายไปนานเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ
หายไปนานเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ
nutcha 5 มี.ค. 2555, 16:53:31 น.
เบื่อจริง ๆ พวกไร้ซึ่งศีลธรรม ชิดสมัยร้ายลึกนะยะหล่อนใช้ความขี้โรคของตัวเองมาอ้อนพี่เปรม
เบื่อจริง ๆ พวกไร้ซึ่งศีลธรรม ชิดสมัยร้ายลึกนะยะหล่อนใช้ความขี้โรคของตัวเองมาอ้อนพี่เปรม
นางแก้ว 5 มี.ค. 2555, 20:35:22 น.
โรคที่เป้นก็มารยาตั้งค่อน คือว่าเคยมีคนมีอาการอย่างนี้นะคะ การเป็นลม หัวใจเต้นแรง เหนื่อยง่าย ทานข้าวได้น้อย นอนไม่ค่อยเหลับ หมอวินิจฉัยว่าเป็นลิ้นหัวใจรั่ว ต่อมาหมออีกท่านบอกว่าหัวใจโตต้องผ่าตัด สุดท้ายนางสาวจ๋าไปตรวจที่โรคพยาบาลจุฬาฯ อาจารย์หมอวินิจฉัยออกมาว่า เป้นโรคไทรรอยด์ ซึ่งจะมีอาการคล้ายประสาทอ่อนบางคนมีอาการเช่นนี้แต่ไม่ใช่ไทรลอยด์ อาจเป็นโรคดังกล่าว ซึ่งตรงกับชิดสมัยส่วนหนึ่ง(ประสบการณ์จริงของผู้เขียนค่ะ สามหมอสามโรค เมื่ออายุ16-17ปี พอไปรักษาที่จุฬา ยังงง ทำไมหมอผู้ชายแก้ผ้าเราหมด มาตรวจอะไรกัน โดนทั้งบีบทั้งขยุ้มนม ข้อนี้ไม่โกหก แต่ไม่กล้าพูดเพราะเมื่อก่อนยังเด็กและสาว อายค่ะ
พอนัดครั้งที่สอง ขอตรวจกับหมอผู้หญิง เราเพราะถูกท่านถามเยอะ มารู้ว่า ท่านถามเพื่อเช็กอาการเราให้ละเอียดว่าประสาทหรือเปล่า และคุณหมอท่านนี้เองที่บอกว่าเราเป็นไทรลอยด์ จ๋าเห้นท่านตรวจธรรมดา ตรวจชีพจร ตรวจเลือด ตรวจการหายใจ เรียบร้อย ไม่ต้องแก้ผ้าโดนจับนมขยุ้มหลายทีทั้งสองข้าง เราเลยถามว่าคุณหมอไม่ต้องแก้ผ้าหรือคะ คุณหมอผู้หญฺงบอกว่า แก้ทำไม ท่านทำหน้าเหมือนเราจะประสาท เราเลยเล่าเรื่องที่โดนตรวจครั้งแรก ท่านรับฟังแล้ว พลิกแฟ้มประวัติว่ใครเป้นคนตรวจอาการเราคนแรก ท่านบอกว่าน่าจะร้องเรียน เป้นเรื่อง เกือบสามสิบปีมาแล้ว มาเล่าสู่กันฟังค่ะ
โรคที่เป้นก็มารยาตั้งค่อน คือว่าเคยมีคนมีอาการอย่างนี้นะคะ การเป็นลม หัวใจเต้นแรง เหนื่อยง่าย ทานข้าวได้น้อย นอนไม่ค่อยเหลับ หมอวินิจฉัยว่าเป็นลิ้นหัวใจรั่ว ต่อมาหมออีกท่านบอกว่าหัวใจโตต้องผ่าตัด สุดท้ายนางสาวจ๋าไปตรวจที่โรคพยาบาลจุฬาฯ อาจารย์หมอวินิจฉัยออกมาว่า เป้นโรคไทรรอยด์ ซึ่งจะมีอาการคล้ายประสาทอ่อนบางคนมีอาการเช่นนี้แต่ไม่ใช่ไทรลอยด์ อาจเป็นโรคดังกล่าว ซึ่งตรงกับชิดสมัยส่วนหนึ่ง(ประสบการณ์จริงของผู้เขียนค่ะ สามหมอสามโรค เมื่ออายุ16-17ปี พอไปรักษาที่จุฬา ยังงง ทำไมหมอผู้ชายแก้ผ้าเราหมด มาตรวจอะไรกัน โดนทั้งบีบทั้งขยุ้มนม ข้อนี้ไม่โกหก แต่ไม่กล้าพูดเพราะเมื่อก่อนยังเด็กและสาว อายค่ะ
พอนัดครั้งที่สอง ขอตรวจกับหมอผู้หญิง เราเพราะถูกท่านถามเยอะ มารู้ว่า ท่านถามเพื่อเช็กอาการเราให้ละเอียดว่าประสาทหรือเปล่า และคุณหมอท่านนี้เองที่บอกว่าเราเป็นไทรลอยด์ จ๋าเห้นท่านตรวจธรรมดา ตรวจชีพจร ตรวจเลือด ตรวจการหายใจ เรียบร้อย ไม่ต้องแก้ผ้าโดนจับนมขยุ้มหลายทีทั้งสองข้าง เราเลยถามว่าคุณหมอไม่ต้องแก้ผ้าหรือคะ คุณหมอผู้หญฺงบอกว่า แก้ทำไม ท่านทำหน้าเหมือนเราจะประสาท เราเลยเล่าเรื่องที่โดนตรวจครั้งแรก ท่านรับฟังแล้ว พลิกแฟ้มประวัติว่ใครเป้นคนตรวจอาการเราคนแรก ท่านบอกว่าน่าจะร้องเรียน เป้นเรื่อง เกือบสามสิบปีมาแล้ว มาเล่าสู่กันฟังค่ะ
แพม 6 มี.ค. 2555, 13:36:54 น.
หนูแดงต้องเห็นจดหมายแล้วแน่ๆ เลย อ๊ะ! ต้องรีบกำจัดของขวัญของนครละ
หนูแดงต้องเห็นจดหมายแล้วแน่ๆ เลย อ๊ะ! ต้องรีบกำจัดของขวัญของนครละ
angelarki 7 มี.ค. 2555, 00:44:30 น.
โหหหหหหห ป้ากุเคยเจอหมอหื่นด้วยเหรอคะเนี่ย
โหหหหหหห ป้ากุเคยเจอหมอหื่นด้วยเหรอคะเนี่ย