เหนือความทรงจำ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ หัวใจของเขายังมีเธอเพียงคนเดียว แม้ความทรงจำของเธอจะไม่เคยมีเขาอยู่เลย แต่หัวใจของเขาจะมั่นคงเพียงเธอตลอดไป
Tags: โรแมนติก รัก เศร้าซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 8
ดวงตาคู่คมสำรวจรอบห้องทำงานของสิทธิพงศ์ตามนิสัยคนช่างสังเกต ทุกอย่างยังเหมือนเดิม หากแต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและตระกูลสิริวัฒนากุลกลับเป็นเพียงแค่คนรู้จัก
“กล้ามากนะที่มาหาฉันถึงบ้าน”
“สวัสดีครับ”
มหาสมุทรรีบยกมือไหว้ เมื่อลุงอาจเข็นเก้าอี้ไฟฟ้าพาคุณสิทธิพงศ์เข้ามาในห้องทำงาน
“ว่าไงล่ะ”
“คุณปู่สบายดีนะครับ” มหาสมุทรทักทายเพื่อนรักของคุณปู่เกษม “ลุงอาจยังเอาใจใส่ดูแลดีเหมือนเดิมนะครับ”
“เข้าเรื่องดีกว่าไหม”
มหาสมุทรลอบถอนใจเมื่อเห็นว่าคุณสิทธิพงศ์ยังแสดงท่าทางไม่พอใจเขาอยู่เช่นเคย
“ผมมาแจ้งข่าวเรื่องคดีครับ กิ๊บยอมถอนฟ้องทุกคดีแล้วครับ คุณปู่และแพรไม่ต้องกังวลเรื่องนี้แล้วนะครับ”
“ก็ดี” สิทธิพงศ์ตอบเสียงเรียบ ตีหน้าเฉยเมย “แสดงว่าความสามารถของเธอและไอ้เกษมยังใช้ได้ ว่าแต่จ่ายค่าหัวไปเท่าไหร่ล่ะ”
มหาสมุทรเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงสุภาพ
“ตามความเหมาะสมที่อดีตสามีควรจะดูแลและเลี้ยงดูอดีตภรรยาครับ”
“อ้อ...ร้อยล้านสินะ ความเหมาะสมเนี่ย” สิทธิพงศ์แกล้งเยาะ “ยายสาวชาวใต้ตาคมคงไม่ยอมลดค่าตัวน้อยกว่านี้แน่”
ไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธ สำหรับอดีตศัลยแพทย์มือดีถือว่าคดีจบพร้อมการไกล่เกลี่ยครั้งนั้นแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องเท้าความถึงมูลค่าเงินที่เขาจ่ายให้อดีตภรรยาอีก เพราะทุกอย่างเป็นสิ่งที่เขาควรกระทำควรชดเชยให้ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง
“ยังคงปากหนักเหมือนเดิม” สิทธิพงศ์กล่าวอย่างรู้ทัน “เอาเถอะ อย่างไรก็ขอบใจที่ทำให้ฉันไม่ต้องโกหกยายแพรไปมากกว่านี้”
“ฝากคุณปู่บอกแพรด้วยนะครับว่าสบายใจได้แล้ว นับจากนี้จะไม่มีเรื่องอะไรหรือใครมากล่าวหาว่าร้ายแพรได้อีก”
“บอกเขาเองก็ได้นะ คราวนี้ฉันอนุญาต”
สิทธิพงศ์เอ่ยปากพร้อมรอยยิ้ม เห็นว่าครั้งนี้ถือเป็นผลงานของมหาสมุทรมากจึงอยากให้ชายหนุ่มได้รับการอภัยจากหลานสาวด้วยตนเอง
“ยายแพรคงอยู่ในห้องนั่งเล่น คงยังจำได้นะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
มหาสมุทรรีบยกมือไหว้ แม้จะเป็นแค่การพูดคุยธรรมดาแต่เขาก็อยากจะบอกสิ่งนี้ให้หญิงสาวได้รู้ด้วยตัวเองเหมือนกัน อย่างน้อยก็อยากมีโอกาสขอโทษและถามไถ่ทุกข์สุขบ้างก็พอใจแล้ว
หากสาวสวยไม่ได้คิดเหมือนกัน แพรธารามองชายหนุ่มที่เดินตรงมาที่เธอด้วยสายตาเรียบเฉยจนเกือบจะเป็นเย็นชา เพราะจำเป็นต้องรักษามารยาทจึงไม่อาจเดินหนีได้อย่างที่ใจคิด
“วันนี้อากาศดีนะครับ ไม่ไปเดินเล่นในสวนหรือจ๊ะ” มหาสมุทรทักทายพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น “จำได้ว่าแพรชอบปลูกต้นไม้นี่ครับ”
“ตอนนี้คนสวนคนนี้กำลังเสียใจเพราะถูกใส่ความค่ะ กลัวว่าจะพาลทำให้ต้นไม้เฉาเสียมากกว่า”
อดีตศัลยแพทย์รู้ดีว่าถูกแขวะ หากรักไม่เคยเปลี่ยนแปลงคำตอบจึงยังคงอ่อนโยนเสมอ
“ถ้าอย่างนั้นต้นไม้คงไม่ต้องกลัวเฉาแล้วล่ะครับ เพราะคนสวนใจน้อยกำลังจะได้รับข่าวดี”
“ข่าวดีอะไรไม่ทราบคะ ตั้งแต่กลับมาไม่เคยมีข่าวดีสักเรื่อง”
“ขอโทษที่ทำให้การกลับมาของแพรมีเรื่องไม่น่าจดจำ แต่จากนี้ไปจะไม่มีเรื่องร้ายใด ๆ มารบกวนจิตใจของแพรอีกแล้วครับ”
ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นสบตาคมเป็นครั้งแรกนับแต่ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นนี้
“ครับ” มหาสมุทรยิ้มรับด้วยอ่านสายตาสาวสวยได้ “ทุกอย่างไกล่เกลี่ยได้แล้ว กิ๊บยอมถอนฟ้องทุกคดีครับ”
“มันก็ถูกต้องแล้วนี่คะ”
แพรธาราตอบรับเสียงเรียบ ยังคงวางฟอร์มนิ่งทั้งที่หัวใจโลดแล่นอย่างโล่งอก
“เรื่องที่ไม่จริง ต่อให้ฟ้องร้องยังไงก็ไม่มีวันชนะ...ดีไม่ดีจะถูกฟ้องกลับด้วยนะคะ”
“ครับ”
“พวกคุณตกลงกันได้ก็ดีแล้ว ทีหลังขอร้องเถอะว่าอย่าเอาฉันไปเกี่ยวข้องด้วยอีก”
ทุกสรรพนามที่ใช้เรียกขานและแทนตัวช่างห่างเหิน ลึกในหัวใจก็เจ็บปวดหากชายหนุ่มก็จำต้องยอมรับ แม้คดีความจะจบลงโดยไม่ต้องขึ้นศาล แต่ความรู้สึกที่แพรธาราเคยมีต่อเขาแม้เพียงในฐานะรุ่นพี่ที่รู้จักก็คงสูญสลายไปแล้ว
“ถ้าไม่มีอะไรดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” สาวสวยกล่าวอย่างไร้เยื่อใย “ขอบคุณที่มาแจ้งข่าว อย่างไรฉันก็ขออวยพรให้คุณและภรรยาเข้าใจกันนาน ๆ อย่าได้มีเรื่องหมางใจกันอีกนะคะ”
“คงจะไม่แล้วครับ เมื่อวานเราเซ็นใบหย่าที่เขตเรียบร้อยแล้วครับ”
เท้าเรียวชะงักเล็กน้อย ความสงสารเห็นใจจู่โจมโดยไม่รู้ตัวจนเผลอเหลียวหน้ากลับมาสบตาคมที่มีแววโศกอย่างไม่ตั้งใจ
“ฉัน...”
“มันคือสิ่งที่ถูกต้องครับ...ไม่เกี่ยวกับแพรหรอก” มหาสมุทรบอกอย่างรู้ใจ “พี่ไม่ควรรั้งใครให้เจ็บปวดทุกข์ทรมานกับพี่อีกต่อไป”
ดวงหน้านวลจืดเจื่อน ไม่รู้ว่าควรกล่าวถ้อยคำใดดีควรจะปลอบโยนหรือกล่าวคำเสียใจดี แต่กลับเป็นชายหนุ่มที่เข้าใจและเอ่ยคำลาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง
“ทำใจให้สบายนะครับ พี่ต้องขอโทษที่ทำให้แพรคิดมากและเครียด แต่หลังจากนี้พี่หวังว่าแพรจะมีความสุขตลอดไป”
ร่างสูงโค้งศีรษะให้เป็นการอำลา ก่อนจะผละจากไปทิ้งให้สาวสวยนิ่งอึ้ง สับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่ไม่รู้ว่าควรจะยังโกรธเขาอยู่หรือจะสงสารที่ชีวิตคู่ของเขาต้องล่มสลายไปดี
“เฮ้อ...ยังคงเป็นคนทรนงเหมือนเคยนะ”
สิทธิพงศ์พึมพำหลังแอบมองอดีตหลานเขยพูดคุยกับหลานรักของท่าน อ่อนใจกับความทรนงและมั่นคงในการรักษาสัญญาของชายหนุ่มนัก
“สงสารคุณมาร์คนะขอรับ มั่นคงจนน่าสงสาร...รักษาสัญญาร้ายจนหัวใจล้มเหลวเสียละมั้งครับท่าน”
“ไอ้อาจ...”
สิทธิพงศ์หันมาถลึงตาดุคนสนิท รู้ตัวว่าโดนประชด แต่จะทำอย่างไรจะให้ท่านยอมอ่อนข้อให้มหาสมุทรก่อนก็ไม่ใช่วิสัยที่เคยกระทำ
แม้รู้ตัวว่าท่านทำผิดพลาดที่บีบบับคับให้ชายหนุ่มเลิกร้างจากหลานสาว แต่เพราะตอนนั้นท่านกำลังโกรธที่ต้องสูญเสียชินภัทรเหลนรักที่ท่านรอมานานไป แถมหลานสาวสุดที่รักก็บาดเจ็บหนัก จึงอดไม่ได้ที่จะพาลกับชายหนุ่ม หากท่านก็ยังเข้าข้างตัวเองว่าที่ทุกอย่างเลยเถิดจนถึงวันนี้ก็เพราะความยิ่งทรนงของมหาสมุทร ทั้งที่รู้ว่าท่านเป็นคนอารมณ์แรงโมโหง่าย แต่เมื่อเวลาผ่านไปท่านก็จะเย็นลง แทนที่ชายหนุ่มจะกลับมาขอร้องท่านอีกครั้งก่อนที่แพรธาราจะหายและไปเมืองนอก แต่ชายหนุ่มกลับนิ่งเฉย ดังนั้นจะกล่าวหาว่าท่านผิดฝ่ายเดียวได้อย่างไร
ข่าวอื้อฉาวฟ้องร้องแพรธาราไม่ได้ส่งผลกระทบแค่ครอบครัวของเธอและมหาสมุทรเท่านั้น แต่ยังสะท้อนถึงความสัมพันธ์ระหว่างแพรธารากับสุทัศน์ที่พบรักกันที่สหรัฐอเมริกาด้วย
สุทัศน์รีบเดินทางกลับประเทศไทยทันทีที่นลินีน้องสาวโทรไปแจ้งข่าว ยิ่งได้เห็นภาพข่าวต่าง ๆ ในอินเตอร์เน็ตระหว่างรอขึ้นเครื่อง ยิ่งทำให้ชายหนุ่มร้อนจนแทบทะลุจุดเดือด แต่ที่ร้ายคือภาพบาดตาที่เห็นแพรธาราพูดคุยกับมหาสมุทรในห้องนั่งเล่นเมื่อช่วงบ่าย ถึงจะไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกันแต่สายตาที่มหาสมุทรมองแพรธาราทำให้เขายิ่งแค้นจนแทบคลั่ง
“นึกไม่ถึงเลยว่าแพรจะกล้าทำกับผมขนาดนี้”
“หึ...นี่คงเลิกกับผัวก็เลยไปชุบตัวที่เมืองนอก พอเห็นแกเป็นลูกแม่เลยคิดจะจับน่ะสิ”
นาถยารีบยุแยงตามประสาคนช่างนินทา
“แต่นีว่าพี่แพรไม่น่าเป็นผู้หญิงแบบนั้นนะคะ อีกอย่างทางคุณมหาสมุทรก็ไม่เคยให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาเลยนะคะ”
“โธ่...ยายนี ก็รู้อยู่ว่ามังกรเฒ่าร้ายขนาดไหน ต่อให้วิษณุวงษ์กว้างขวางใหญ่โตก็ต้องยอมสยบให้ความร้ายกาจของเจ้าเฒ่านั่นล่ะ”
“คุณแม่...”
นลินีครางเรียกมารดาเสียงอ่อนหมายเตือนสติ เมื่อเหลือบเห็นสีหน้าของพี่ชายบ่งบอกอารมณ์โกรธแค้นจนหน้าดำหน้าเขียว
“ก็จริงนี่...” นาถยายังไม่ยอมจบ “แกนะตาแซม ผ่านผู้หญิงมาก็มาก...แค่นี้ก็ดูไม่ออก”
“เขาแสดงละครเก่งมากครับ...มารยาสารพัดว่าตัวเองบริสุทธิ์ผุดผ่อง” สุทัศน์คำรามเสียงเครียด “ผมแตะนิดแตะหน่อยก็ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว ผมเห็นว่ามาจากตระกูลมีชื่อเสียงก็เลยเชื่อใจไม่คิดว่าจะย้อมแมว...ต้มผมจนเปื่อยแบบนี้”
“แล้วแกจะทำยังไงต่อ”
“หึ...ก็ทำให้เขารู้สิครับว่าโกหกคนอย่างผมแล้วจะได้ผลลัพธ์แบบไหน”
นลินีส่ายหน้าอย่างกังวลใจ จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้หญิงสาวมั่นใจว่าคุณสิทธิพงศ์รักหลานสาวคนนี้มาก หากสุทัศน์กระทำการร้ายแรงต่อแพรธาราไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจคงจะต้องพบกับผลลัพธ์ที่เลวร้ายแน่ แต่จะเอ่ยห้ามก็รู้ดีว่าคงค้านพี่ชายและมารดาที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยไม่ได้แน่
“นั่งเงียบเชียวนะยายนี” พี่ชายทัก “เงียบแบบนี้คิดว่าจะรอดตัวเหรอ”
“เรื่องนี้นีเกี่ยวอะไรด้วย ไม่ได้เป็นคนยุให้จีบพี่แพรสักหน่อย” นลินีเถียง “พี่ต่างหากที่เห็นเขาสวย...เขารวยก็เลยคิดจะรวบหัวรวบหาง”
“โอ้...พูดถูกใจ” สุทัศน์ดีดนิ้วดังเปราะ “นี่ล่ะที่แกจะต้องเกี่ยวอย่างไม่มีทางเลี่ยง”
“หมายความว่าไง”
สุทัศน์เหยียดยิ้มร้าย แผนการเอาคืนคนรักที่เขาถนัดกำลังจะถูกงัดออกมาใช้
“ฉันจะทำให้เขาไปไหนไม่รอด ต้องรักต้องยอมฉันคนเดียว”
“ไม่เข้าใจ”
“หุ้นที่คุณแม่ลงทุนร่วมกับบ้านโน้นก็แค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์” สุทัศน์เริ่มวางแผนร้าย “แต่ถ้าเขาเป็นของฉัน เราจะมีหุ้นรวมเกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วกิจการพวกนั้นจะไปไหนเสีย”
“ไม่...นีไม่ยอมทำเรื่องเลว ๆ ร้าย ๆ อะไรทั้งนั้น”
นลินีปฏิเสธเสียงเข้ม รับไม่ได้กับความคิดชั่วร้ายของพี่ชาย
“แต่แกต้องทำ” พี่ชายสั่งเสียงดัง “หรืออยากโดนตัดเงินเดือน เดี๋ยวจะไม่มีเงินซื้อชุดสวย ๆ เครื่องสำอางแพง ๆ ไว้แต่งเอาใจไอ้กำพลมันนะ”
“พี่แซม...”
“ช่วยฉันแล้วคุณแม่จะไม่ตัดเงินเดือนแก” พี่ชายขู่ ก่อนจะกล่อมน้องสาวเสียงอ่อนลง “เรื่องที่แกทำก็แค่ง่าย ๆ ขอยืมบ้านพักตากอากาศของไอ้กำพลให้ฉันสักหลัง...ก็แค่นั้น”
“ทำไมต้องเป็นบ้านของคุณกำพลด้วยคะ โรงแรมหรือรีสอร์ตก็มีตั้งเยอะแยะ”
“แบบนั้นแพรก็ไม่ใจอ่อนหลวมตัวมากับฉันสิ” สุทัศน์แย้ง “มันต้องเป็นสถานที่ที่ฉันจะเอาไปอ้างได้น่าเชื่อถือหน่อยสิ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ยายนี” นาถยาที่อดทนฟังมานานโพล่งขึ้น “ทำตามที่พี่แกสั่ง แล้วแกจะได้ทุกอย่างที่แกเคยได้เหมือนเดิม”
นลินีถอนใจเฮือกใหญ่ ในใจรู้สึกผิดกับแพรธารานักแต่ก็รู้ดีว่าถ้าไม่ช่วยบทลงโทษที่มารดาและพี่ชายใช้ขู่เธอจะกลายเป็นจริงแน่นอน สิ่งเดียวที่ทำได้คือเอ่ยคำขอโทษต่อแพรธาราในใจและได้แต่หวังว่ามรดกและทรัพย์สมบัติมากมายของตระกูลสิริวัฒนากุลจะช่วยให้สุทัศน์ไม่กล้าทำร้ายแพรธารามากไปกว่านี้
คำขอร้องแสนออดอ้อนของคนรักทำให้กำพลยิ่งอยากเอาใจสมาชิกในครอบครัวของคนรัก เมื่อได้ทราบเหตุผลว่าพี่ชายของคนรักอยากจะใช้บ้านพักเป็นสถานที่ขอความรักแฟนสาว จึงตั้งใจอยากจะหาทำเลสวย ๆ แสนโรแมนติกให้ จึงมาสอบถามมหาสมุทรเพื่อนรัก เพราะจำได้ว่าชายหนุ่มมีบ้านพักตากอากาศริมทะเลหลายหลัง
“นีบอกว่าคุณแซมจะทำเซอร์ไพร์สคนรัก ประมาณว่าขอแต่งงานน่ะ” กำพลเล่า “ฉันเลยว่าทะเลน่าจะโรแมนติกที่สุดว่ะ”
“บ้านพักริมทะเลของแกก็มีอยู่สองสามหลังไม่ใช่เหรอ”
“ก็...” กำพลบิดตัวแก้เขิน “ตอนนี้พ่อฉันอนุญาตให้สาวโมเดลลิ่งของอาสองไปพักน่ะ”
มหาสมุทรหัวเราะเบา ๆ ท่าทางขัดเขินของเพื่อนคงเป็นเรื่องแปลกมากสำหรับเขาเมื่อเทียบกับอดีตเสือร้ายจอมเจ้าชู้ หากอานุภาพแห่งรักรุนแรงเสมอแม้แต่เสือเจ้าเสน่ห์ก็ยังพ่ายแพ้จนต้องมอบรักหมดใจให้สาวสวยหน้าหวานอย่างนลินี
“ฉันมีบ้านพักที่ระยองสองหลัง” มหาสมุทรกล่าวเสียงเรียบ “แต่บ้านหลังเดียวที่ฉันเชื่อว่าสามารถทำให้คนรักกันได้คือบ้านอุ่นรัก”
“มาร์ค...” กำพลขนลุกซู่เมื่อได้ยินชื่อบ้านหลังนี้อีกครั้ง “นายจะ...”
“ใช่ ฉันจะให้กุญแจสำรองบ้านอุ่นรัก” มหาสมุทรตอบด้วยรอยยิ้ม “คิดว่าคงโรแมนติกพอที่จะทำให้แฟนพี่ชายคุณนียอมรับปากแต่งงานนะ”
“แต่ว่า...” กำพลอึกอัก “บ้าน...บ้านหลังนั้น นาย...เอ่อ...นายขอแพรแต่งงานที่นั่นนะ”
เจ้าของแววตาเศร้าคลี่ยิ้มอบอุ่น ก่อนจะพยักหน้ารับเบา ๆ
“เพราะฉันเคยได้รับความรักจากคนรักที่นั่นนะสิ ถึงอยากให้พี่ชายคุณนีได้รับความรักแบบนั้นบ้าง และหวังว่าเขาจะโชคดีกว่าฉันที่จะได้รับความรักเช่นนั้นตลอดไป”
“มาร์ค...ฉันขอโทษ ฉันไม่น่ามาขอร้องนายเลย”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก...” มหาสมุทรปลอบ “ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงบ้านหลังนั้น จะเป็นทุกครั้งที่หัวใจของฉันอบอุ่นเสมอ...เหมือนว่าที่นั่นจะเป็นสถานที่เดียวที่จะทำให้ฉันและแพรได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไป”
มหาสมุทรเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน พลางส่งกุญแจสำรองบ้านแห่งความรักของเขาให้เพื่อนรักด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง เขาไม่เคยพบพี่ชายของนลินี แต่ในใจก็ขออวยพรให้พี่ชายของนลินีและคนรักเปิดเผยความจริงในใจต่อกัน เพื่อสายลมแห่งท้องทะเลจะได้พัดพาความรักของทั้งคู่ข้ามผ่านขอบฟ้าไกลจนถึงเส้นทางแห่งสายรุ้งด้วยกัน
**********************
“กล้ามากนะที่มาหาฉันถึงบ้าน”
“สวัสดีครับ”
มหาสมุทรรีบยกมือไหว้ เมื่อลุงอาจเข็นเก้าอี้ไฟฟ้าพาคุณสิทธิพงศ์เข้ามาในห้องทำงาน
“ว่าไงล่ะ”
“คุณปู่สบายดีนะครับ” มหาสมุทรทักทายเพื่อนรักของคุณปู่เกษม “ลุงอาจยังเอาใจใส่ดูแลดีเหมือนเดิมนะครับ”
“เข้าเรื่องดีกว่าไหม”
มหาสมุทรลอบถอนใจเมื่อเห็นว่าคุณสิทธิพงศ์ยังแสดงท่าทางไม่พอใจเขาอยู่เช่นเคย
“ผมมาแจ้งข่าวเรื่องคดีครับ กิ๊บยอมถอนฟ้องทุกคดีแล้วครับ คุณปู่และแพรไม่ต้องกังวลเรื่องนี้แล้วนะครับ”
“ก็ดี” สิทธิพงศ์ตอบเสียงเรียบ ตีหน้าเฉยเมย “แสดงว่าความสามารถของเธอและไอ้เกษมยังใช้ได้ ว่าแต่จ่ายค่าหัวไปเท่าไหร่ล่ะ”
มหาสมุทรเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงสุภาพ
“ตามความเหมาะสมที่อดีตสามีควรจะดูแลและเลี้ยงดูอดีตภรรยาครับ”
“อ้อ...ร้อยล้านสินะ ความเหมาะสมเนี่ย” สิทธิพงศ์แกล้งเยาะ “ยายสาวชาวใต้ตาคมคงไม่ยอมลดค่าตัวน้อยกว่านี้แน่”
ไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธ สำหรับอดีตศัลยแพทย์มือดีถือว่าคดีจบพร้อมการไกล่เกลี่ยครั้งนั้นแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องเท้าความถึงมูลค่าเงินที่เขาจ่ายให้อดีตภรรยาอีก เพราะทุกอย่างเป็นสิ่งที่เขาควรกระทำควรชดเชยให้ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง
“ยังคงปากหนักเหมือนเดิม” สิทธิพงศ์กล่าวอย่างรู้ทัน “เอาเถอะ อย่างไรก็ขอบใจที่ทำให้ฉันไม่ต้องโกหกยายแพรไปมากกว่านี้”
“ฝากคุณปู่บอกแพรด้วยนะครับว่าสบายใจได้แล้ว นับจากนี้จะไม่มีเรื่องอะไรหรือใครมากล่าวหาว่าร้ายแพรได้อีก”
“บอกเขาเองก็ได้นะ คราวนี้ฉันอนุญาต”
สิทธิพงศ์เอ่ยปากพร้อมรอยยิ้ม เห็นว่าครั้งนี้ถือเป็นผลงานของมหาสมุทรมากจึงอยากให้ชายหนุ่มได้รับการอภัยจากหลานสาวด้วยตนเอง
“ยายแพรคงอยู่ในห้องนั่งเล่น คงยังจำได้นะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
มหาสมุทรรีบยกมือไหว้ แม้จะเป็นแค่การพูดคุยธรรมดาแต่เขาก็อยากจะบอกสิ่งนี้ให้หญิงสาวได้รู้ด้วยตัวเองเหมือนกัน อย่างน้อยก็อยากมีโอกาสขอโทษและถามไถ่ทุกข์สุขบ้างก็พอใจแล้ว
หากสาวสวยไม่ได้คิดเหมือนกัน แพรธารามองชายหนุ่มที่เดินตรงมาที่เธอด้วยสายตาเรียบเฉยจนเกือบจะเป็นเย็นชา เพราะจำเป็นต้องรักษามารยาทจึงไม่อาจเดินหนีได้อย่างที่ใจคิด
“วันนี้อากาศดีนะครับ ไม่ไปเดินเล่นในสวนหรือจ๊ะ” มหาสมุทรทักทายพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น “จำได้ว่าแพรชอบปลูกต้นไม้นี่ครับ”
“ตอนนี้คนสวนคนนี้กำลังเสียใจเพราะถูกใส่ความค่ะ กลัวว่าจะพาลทำให้ต้นไม้เฉาเสียมากกว่า”
อดีตศัลยแพทย์รู้ดีว่าถูกแขวะ หากรักไม่เคยเปลี่ยนแปลงคำตอบจึงยังคงอ่อนโยนเสมอ
“ถ้าอย่างนั้นต้นไม้คงไม่ต้องกลัวเฉาแล้วล่ะครับ เพราะคนสวนใจน้อยกำลังจะได้รับข่าวดี”
“ข่าวดีอะไรไม่ทราบคะ ตั้งแต่กลับมาไม่เคยมีข่าวดีสักเรื่อง”
“ขอโทษที่ทำให้การกลับมาของแพรมีเรื่องไม่น่าจดจำ แต่จากนี้ไปจะไม่มีเรื่องร้ายใด ๆ มารบกวนจิตใจของแพรอีกแล้วครับ”
ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นสบตาคมเป็นครั้งแรกนับแต่ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นนี้
“ครับ” มหาสมุทรยิ้มรับด้วยอ่านสายตาสาวสวยได้ “ทุกอย่างไกล่เกลี่ยได้แล้ว กิ๊บยอมถอนฟ้องทุกคดีครับ”
“มันก็ถูกต้องแล้วนี่คะ”
แพรธาราตอบรับเสียงเรียบ ยังคงวางฟอร์มนิ่งทั้งที่หัวใจโลดแล่นอย่างโล่งอก
“เรื่องที่ไม่จริง ต่อให้ฟ้องร้องยังไงก็ไม่มีวันชนะ...ดีไม่ดีจะถูกฟ้องกลับด้วยนะคะ”
“ครับ”
“พวกคุณตกลงกันได้ก็ดีแล้ว ทีหลังขอร้องเถอะว่าอย่าเอาฉันไปเกี่ยวข้องด้วยอีก”
ทุกสรรพนามที่ใช้เรียกขานและแทนตัวช่างห่างเหิน ลึกในหัวใจก็เจ็บปวดหากชายหนุ่มก็จำต้องยอมรับ แม้คดีความจะจบลงโดยไม่ต้องขึ้นศาล แต่ความรู้สึกที่แพรธาราเคยมีต่อเขาแม้เพียงในฐานะรุ่นพี่ที่รู้จักก็คงสูญสลายไปแล้ว
“ถ้าไม่มีอะไรดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” สาวสวยกล่าวอย่างไร้เยื่อใย “ขอบคุณที่มาแจ้งข่าว อย่างไรฉันก็ขออวยพรให้คุณและภรรยาเข้าใจกันนาน ๆ อย่าได้มีเรื่องหมางใจกันอีกนะคะ”
“คงจะไม่แล้วครับ เมื่อวานเราเซ็นใบหย่าที่เขตเรียบร้อยแล้วครับ”
เท้าเรียวชะงักเล็กน้อย ความสงสารเห็นใจจู่โจมโดยไม่รู้ตัวจนเผลอเหลียวหน้ากลับมาสบตาคมที่มีแววโศกอย่างไม่ตั้งใจ
“ฉัน...”
“มันคือสิ่งที่ถูกต้องครับ...ไม่เกี่ยวกับแพรหรอก” มหาสมุทรบอกอย่างรู้ใจ “พี่ไม่ควรรั้งใครให้เจ็บปวดทุกข์ทรมานกับพี่อีกต่อไป”
ดวงหน้านวลจืดเจื่อน ไม่รู้ว่าควรกล่าวถ้อยคำใดดีควรจะปลอบโยนหรือกล่าวคำเสียใจดี แต่กลับเป็นชายหนุ่มที่เข้าใจและเอ่ยคำลาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง
“ทำใจให้สบายนะครับ พี่ต้องขอโทษที่ทำให้แพรคิดมากและเครียด แต่หลังจากนี้พี่หวังว่าแพรจะมีความสุขตลอดไป”
ร่างสูงโค้งศีรษะให้เป็นการอำลา ก่อนจะผละจากไปทิ้งให้สาวสวยนิ่งอึ้ง สับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่ไม่รู้ว่าควรจะยังโกรธเขาอยู่หรือจะสงสารที่ชีวิตคู่ของเขาต้องล่มสลายไปดี
“เฮ้อ...ยังคงเป็นคนทรนงเหมือนเคยนะ”
สิทธิพงศ์พึมพำหลังแอบมองอดีตหลานเขยพูดคุยกับหลานรักของท่าน อ่อนใจกับความทรนงและมั่นคงในการรักษาสัญญาของชายหนุ่มนัก
“สงสารคุณมาร์คนะขอรับ มั่นคงจนน่าสงสาร...รักษาสัญญาร้ายจนหัวใจล้มเหลวเสียละมั้งครับท่าน”
“ไอ้อาจ...”
สิทธิพงศ์หันมาถลึงตาดุคนสนิท รู้ตัวว่าโดนประชด แต่จะทำอย่างไรจะให้ท่านยอมอ่อนข้อให้มหาสมุทรก่อนก็ไม่ใช่วิสัยที่เคยกระทำ
แม้รู้ตัวว่าท่านทำผิดพลาดที่บีบบับคับให้ชายหนุ่มเลิกร้างจากหลานสาว แต่เพราะตอนนั้นท่านกำลังโกรธที่ต้องสูญเสียชินภัทรเหลนรักที่ท่านรอมานานไป แถมหลานสาวสุดที่รักก็บาดเจ็บหนัก จึงอดไม่ได้ที่จะพาลกับชายหนุ่ม หากท่านก็ยังเข้าข้างตัวเองว่าที่ทุกอย่างเลยเถิดจนถึงวันนี้ก็เพราะความยิ่งทรนงของมหาสมุทร ทั้งที่รู้ว่าท่านเป็นคนอารมณ์แรงโมโหง่าย แต่เมื่อเวลาผ่านไปท่านก็จะเย็นลง แทนที่ชายหนุ่มจะกลับมาขอร้องท่านอีกครั้งก่อนที่แพรธาราจะหายและไปเมืองนอก แต่ชายหนุ่มกลับนิ่งเฉย ดังนั้นจะกล่าวหาว่าท่านผิดฝ่ายเดียวได้อย่างไร
ข่าวอื้อฉาวฟ้องร้องแพรธาราไม่ได้ส่งผลกระทบแค่ครอบครัวของเธอและมหาสมุทรเท่านั้น แต่ยังสะท้อนถึงความสัมพันธ์ระหว่างแพรธารากับสุทัศน์ที่พบรักกันที่สหรัฐอเมริกาด้วย
สุทัศน์รีบเดินทางกลับประเทศไทยทันทีที่นลินีน้องสาวโทรไปแจ้งข่าว ยิ่งได้เห็นภาพข่าวต่าง ๆ ในอินเตอร์เน็ตระหว่างรอขึ้นเครื่อง ยิ่งทำให้ชายหนุ่มร้อนจนแทบทะลุจุดเดือด แต่ที่ร้ายคือภาพบาดตาที่เห็นแพรธาราพูดคุยกับมหาสมุทรในห้องนั่งเล่นเมื่อช่วงบ่าย ถึงจะไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกันแต่สายตาที่มหาสมุทรมองแพรธาราทำให้เขายิ่งแค้นจนแทบคลั่ง
“นึกไม่ถึงเลยว่าแพรจะกล้าทำกับผมขนาดนี้”
“หึ...นี่คงเลิกกับผัวก็เลยไปชุบตัวที่เมืองนอก พอเห็นแกเป็นลูกแม่เลยคิดจะจับน่ะสิ”
นาถยารีบยุแยงตามประสาคนช่างนินทา
“แต่นีว่าพี่แพรไม่น่าเป็นผู้หญิงแบบนั้นนะคะ อีกอย่างทางคุณมหาสมุทรก็ไม่เคยให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาเลยนะคะ”
“โธ่...ยายนี ก็รู้อยู่ว่ามังกรเฒ่าร้ายขนาดไหน ต่อให้วิษณุวงษ์กว้างขวางใหญ่โตก็ต้องยอมสยบให้ความร้ายกาจของเจ้าเฒ่านั่นล่ะ”
“คุณแม่...”
นลินีครางเรียกมารดาเสียงอ่อนหมายเตือนสติ เมื่อเหลือบเห็นสีหน้าของพี่ชายบ่งบอกอารมณ์โกรธแค้นจนหน้าดำหน้าเขียว
“ก็จริงนี่...” นาถยายังไม่ยอมจบ “แกนะตาแซม ผ่านผู้หญิงมาก็มาก...แค่นี้ก็ดูไม่ออก”
“เขาแสดงละครเก่งมากครับ...มารยาสารพัดว่าตัวเองบริสุทธิ์ผุดผ่อง” สุทัศน์คำรามเสียงเครียด “ผมแตะนิดแตะหน่อยก็ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว ผมเห็นว่ามาจากตระกูลมีชื่อเสียงก็เลยเชื่อใจไม่คิดว่าจะย้อมแมว...ต้มผมจนเปื่อยแบบนี้”
“แล้วแกจะทำยังไงต่อ”
“หึ...ก็ทำให้เขารู้สิครับว่าโกหกคนอย่างผมแล้วจะได้ผลลัพธ์แบบไหน”
นลินีส่ายหน้าอย่างกังวลใจ จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้หญิงสาวมั่นใจว่าคุณสิทธิพงศ์รักหลานสาวคนนี้มาก หากสุทัศน์กระทำการร้ายแรงต่อแพรธาราไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจคงจะต้องพบกับผลลัพธ์ที่เลวร้ายแน่ แต่จะเอ่ยห้ามก็รู้ดีว่าคงค้านพี่ชายและมารดาที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยไม่ได้แน่
“นั่งเงียบเชียวนะยายนี” พี่ชายทัก “เงียบแบบนี้คิดว่าจะรอดตัวเหรอ”
“เรื่องนี้นีเกี่ยวอะไรด้วย ไม่ได้เป็นคนยุให้จีบพี่แพรสักหน่อย” นลินีเถียง “พี่ต่างหากที่เห็นเขาสวย...เขารวยก็เลยคิดจะรวบหัวรวบหาง”
“โอ้...พูดถูกใจ” สุทัศน์ดีดนิ้วดังเปราะ “นี่ล่ะที่แกจะต้องเกี่ยวอย่างไม่มีทางเลี่ยง”
“หมายความว่าไง”
สุทัศน์เหยียดยิ้มร้าย แผนการเอาคืนคนรักที่เขาถนัดกำลังจะถูกงัดออกมาใช้
“ฉันจะทำให้เขาไปไหนไม่รอด ต้องรักต้องยอมฉันคนเดียว”
“ไม่เข้าใจ”
“หุ้นที่คุณแม่ลงทุนร่วมกับบ้านโน้นก็แค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์” สุทัศน์เริ่มวางแผนร้าย “แต่ถ้าเขาเป็นของฉัน เราจะมีหุ้นรวมเกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วกิจการพวกนั้นจะไปไหนเสีย”
“ไม่...นีไม่ยอมทำเรื่องเลว ๆ ร้าย ๆ อะไรทั้งนั้น”
นลินีปฏิเสธเสียงเข้ม รับไม่ได้กับความคิดชั่วร้ายของพี่ชาย
“แต่แกต้องทำ” พี่ชายสั่งเสียงดัง “หรืออยากโดนตัดเงินเดือน เดี๋ยวจะไม่มีเงินซื้อชุดสวย ๆ เครื่องสำอางแพง ๆ ไว้แต่งเอาใจไอ้กำพลมันนะ”
“พี่แซม...”
“ช่วยฉันแล้วคุณแม่จะไม่ตัดเงินเดือนแก” พี่ชายขู่ ก่อนจะกล่อมน้องสาวเสียงอ่อนลง “เรื่องที่แกทำก็แค่ง่าย ๆ ขอยืมบ้านพักตากอากาศของไอ้กำพลให้ฉันสักหลัง...ก็แค่นั้น”
“ทำไมต้องเป็นบ้านของคุณกำพลด้วยคะ โรงแรมหรือรีสอร์ตก็มีตั้งเยอะแยะ”
“แบบนั้นแพรก็ไม่ใจอ่อนหลวมตัวมากับฉันสิ” สุทัศน์แย้ง “มันต้องเป็นสถานที่ที่ฉันจะเอาไปอ้างได้น่าเชื่อถือหน่อยสิ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ยายนี” นาถยาที่อดทนฟังมานานโพล่งขึ้น “ทำตามที่พี่แกสั่ง แล้วแกจะได้ทุกอย่างที่แกเคยได้เหมือนเดิม”
นลินีถอนใจเฮือกใหญ่ ในใจรู้สึกผิดกับแพรธารานักแต่ก็รู้ดีว่าถ้าไม่ช่วยบทลงโทษที่มารดาและพี่ชายใช้ขู่เธอจะกลายเป็นจริงแน่นอน สิ่งเดียวที่ทำได้คือเอ่ยคำขอโทษต่อแพรธาราในใจและได้แต่หวังว่ามรดกและทรัพย์สมบัติมากมายของตระกูลสิริวัฒนากุลจะช่วยให้สุทัศน์ไม่กล้าทำร้ายแพรธารามากไปกว่านี้
คำขอร้องแสนออดอ้อนของคนรักทำให้กำพลยิ่งอยากเอาใจสมาชิกในครอบครัวของคนรัก เมื่อได้ทราบเหตุผลว่าพี่ชายของคนรักอยากจะใช้บ้านพักเป็นสถานที่ขอความรักแฟนสาว จึงตั้งใจอยากจะหาทำเลสวย ๆ แสนโรแมนติกให้ จึงมาสอบถามมหาสมุทรเพื่อนรัก เพราะจำได้ว่าชายหนุ่มมีบ้านพักตากอากาศริมทะเลหลายหลัง
“นีบอกว่าคุณแซมจะทำเซอร์ไพร์สคนรัก ประมาณว่าขอแต่งงานน่ะ” กำพลเล่า “ฉันเลยว่าทะเลน่าจะโรแมนติกที่สุดว่ะ”
“บ้านพักริมทะเลของแกก็มีอยู่สองสามหลังไม่ใช่เหรอ”
“ก็...” กำพลบิดตัวแก้เขิน “ตอนนี้พ่อฉันอนุญาตให้สาวโมเดลลิ่งของอาสองไปพักน่ะ”
มหาสมุทรหัวเราะเบา ๆ ท่าทางขัดเขินของเพื่อนคงเป็นเรื่องแปลกมากสำหรับเขาเมื่อเทียบกับอดีตเสือร้ายจอมเจ้าชู้ หากอานุภาพแห่งรักรุนแรงเสมอแม้แต่เสือเจ้าเสน่ห์ก็ยังพ่ายแพ้จนต้องมอบรักหมดใจให้สาวสวยหน้าหวานอย่างนลินี
“ฉันมีบ้านพักที่ระยองสองหลัง” มหาสมุทรกล่าวเสียงเรียบ “แต่บ้านหลังเดียวที่ฉันเชื่อว่าสามารถทำให้คนรักกันได้คือบ้านอุ่นรัก”
“มาร์ค...” กำพลขนลุกซู่เมื่อได้ยินชื่อบ้านหลังนี้อีกครั้ง “นายจะ...”
“ใช่ ฉันจะให้กุญแจสำรองบ้านอุ่นรัก” มหาสมุทรตอบด้วยรอยยิ้ม “คิดว่าคงโรแมนติกพอที่จะทำให้แฟนพี่ชายคุณนียอมรับปากแต่งงานนะ”
“แต่ว่า...” กำพลอึกอัก “บ้าน...บ้านหลังนั้น นาย...เอ่อ...นายขอแพรแต่งงานที่นั่นนะ”
เจ้าของแววตาเศร้าคลี่ยิ้มอบอุ่น ก่อนจะพยักหน้ารับเบา ๆ
“เพราะฉันเคยได้รับความรักจากคนรักที่นั่นนะสิ ถึงอยากให้พี่ชายคุณนีได้รับความรักแบบนั้นบ้าง และหวังว่าเขาจะโชคดีกว่าฉันที่จะได้รับความรักเช่นนั้นตลอดไป”
“มาร์ค...ฉันขอโทษ ฉันไม่น่ามาขอร้องนายเลย”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก...” มหาสมุทรปลอบ “ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงบ้านหลังนั้น จะเป็นทุกครั้งที่หัวใจของฉันอบอุ่นเสมอ...เหมือนว่าที่นั่นจะเป็นสถานที่เดียวที่จะทำให้ฉันและแพรได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไป”
มหาสมุทรเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน พลางส่งกุญแจสำรองบ้านแห่งความรักของเขาให้เพื่อนรักด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง เขาไม่เคยพบพี่ชายของนลินี แต่ในใจก็ขออวยพรให้พี่ชายของนลินีและคนรักเปิดเผยความจริงในใจต่อกัน เพื่อสายลมแห่งท้องทะเลจะได้พัดพาความรักของทั้งคู่ข้ามผ่านขอบฟ้าไกลจนถึงเส้นทางแห่งสายรุ้งด้วยกัน
**********************
พิมดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 มี.ค. 2555, 21:44:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 มี.ค. 2555, 21:44:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 1487
| << ตอนที่ 7 | ตอนที่ 9 >> |
Auuuu 5 มี.ค. 2555, 22:02:24 น.
มหาสมุทรรรรร อ๊ากกกก ทำไมนายไม่ถามว่าผู้หญิงเป็นใครรรรรรร
ป.ล.ยิ่งอ่านแล้วยิ่งอยากให้นางเอกจำเรื่องราวทุกยอ่างได้ สงสารพระเอกมากๆๆ แอบคิดเวิ่นเว้อ ว่าอยากเจอผู้ชายแบบนี้บ้าง แหะๆๆ ><
มหาสมุทรรรรร อ๊ากกกก ทำไมนายไม่ถามว่าผู้หญิงเป็นใครรรรรรร
ป.ล.ยิ่งอ่านแล้วยิ่งอยากให้นางเอกจำเรื่องราวทุกยอ่างได้ สงสารพระเอกมากๆๆ แอบคิดเวิ่นเว้อ ว่าอยากเจอผู้ชายแบบนี้บ้าง แหะๆๆ ><
panon 6 มี.ค. 2555, 10:54:02 น.
โห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆความรักในแบบของนายมาร์คเนี่ยเป้นการเสียสละจริงๆๆเหลอออออออไม่ต่อสู้เพื่อคนที่รักเล๊ยยยยยยยยยยยยยยย
โห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆความรักในแบบของนายมาร์คเนี่ยเป้นการเสียสละจริงๆๆเหลอออออออไม่ต่อสู้เพื่อคนที่รักเล๊ยยยยยยยยยยยยยยย
teesaparn 6 มี.ค. 2555, 12:17:16 น.
อยากปะแบบนี้พ่อง ออฟฟิศมีแต่สัตว์ป่าสงวนเก้งกวางละองละมั่ง
อยากปะแบบนี้พ่อง ออฟฟิศมีแต่สัตว์ป่าสงวนเก้งกวางละองละมั่ง
anOO 6 มี.ค. 2555, 17:48:54 น.
ตายๆ แบบนี้ หรือว่าเหตุการณ์นี้จะพอทำให้ความทรงจำแพรกลับมาได้บ้าง
ตายๆ แบบนี้ หรือว่าเหตุการณ์นี้จะพอทำให้ความทรงจำแพรกลับมาได้บ้าง
พิมดาว 6 มี.ค. 2555, 22:48:03 น.
Auuuu -- ไม่ต้องถามหรอกค่ะ เพราะตอนหน้าเจอเองจัดเต็มต่อหน้าต่อตา เอาให้สุดใจไปเลย อิอิ
panon -- มาร์คเป็นคนรักษาสัญญาค่ะ แต่หลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้จะมีเหตุให้มาร์คยอมทำผิดสัญญา...ยอมฟังเสียงหัวใจของตัวเองเหมือนกัน
teesaparn -- เดี๋ยวนี้เป็นช่วงอนุรักษ์ค่ะ เลยมีสัตว์สงวนมาก หนุ่มหล่อแสนดีมีอัตราแค่ 1% ค่ะ อิอิ
anOO --- สารภาพว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้มาร์คแอบช้ำใจเล็กน้อย แต่อย่างน้อยแพรก็ไม่ได้เกลียดมาร์คเพิ่มขึ้น เอ่อ...แล้วมันจะดีไหมอันนี้ต้องรอตอนหน้าให้เพื่อน ๆ มาช่วยกันเสนอความเห็น อิอิ
Auuuu -- ไม่ต้องถามหรอกค่ะ เพราะตอนหน้าเจอเองจัดเต็มต่อหน้าต่อตา เอาให้สุดใจไปเลย อิอิ
panon -- มาร์คเป็นคนรักษาสัญญาค่ะ แต่หลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้จะมีเหตุให้มาร์คยอมทำผิดสัญญา...ยอมฟังเสียงหัวใจของตัวเองเหมือนกัน
teesaparn -- เดี๋ยวนี้เป็นช่วงอนุรักษ์ค่ะ เลยมีสัตว์สงวนมาก หนุ่มหล่อแสนดีมีอัตราแค่ 1% ค่ะ อิอิ
anOO --- สารภาพว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้มาร์คแอบช้ำใจเล็กน้อย แต่อย่างน้อยแพรก็ไม่ได้เกลียดมาร์คเพิ่มขึ้น เอ่อ...แล้วมันจะดีไหมอันนี้ต้องรอตอนหน้าให้เพื่อน ๆ มาช่วยกันเสนอความเห็น อิอิ