เหนือความทรงจำ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ หัวใจของเขายังมีเธอเพียงคนเดียว แม้ความทรงจำของเธอจะไม่เคยมีเขาอยู่เลย แต่หัวใจของเขาจะมั่นคงเพียงเธอตลอดไป
Tags: โรแมนติก รัก เศร้าซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 9
หลายปีที่อยู่ต่างประเทศแพรธาราไม่เคยมีโอกาสได้เหยียบพื้นทรายให้ชุ่มช่ำใจ แต่วันนี้สาวสวยแทบจะร้องกรี๊ดเพราะความตื่นเต้นเมื่อคนรักทำเซอร์ไพร์สพามาเที่ยวทะเลสวยที่ระยอง
หากสิ่งที่ทำให้หญิงสาวติดใจจนแทบไม่อยากกลับคือบ้านสีฟ้าอ่อนแสนคุ้นตาตั้งตระง่านริมชายหาด ภายในบ้านก็ตกแต่งได้อย่างน่ารักจนแพรธาราแอบนึกเสียดายแทนเจ้าของ เพราะคนรักเล่าว่าเพื่อนอยากจะขายจึงอยากให้หญิงสาวช่วยดูช่วยติ
“น่ารักมากเลยค่ะแซม” แพรธาราหมุนตัวสำรวจไปรอบห้องรับแขก “การตกแต่งก็สวยสบาย ๆ ดูแล้วอบอุ่นจนแพรอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยค่ะ”
“หือ...ขนาดนั้นเลยหรือครับ” สุทัศน์แซวเสียงกลั้วหัวเราะ “แต่ถ้าแพรอยากอยู่ต่ออีกหน่อยก็ได้นะครับ เราทำอาหารทะเลทานมื้อเย็นที่นี่ก็ได้นะครับ...จะได้สำรวจห้องครัวไปด้วยเลย”
“จะดีหรือคะแซม” แพรธาราลังเลเล็กน้อย “จากนี่กลับกรุงเทพฯก็ไกลเหมือนกันนะคะแพรกลัวแซมจะเหนื่อย”
“แค่นี้แซมยินดีบริการคนรักสุดสวยเต็มที่อยู่แล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
แพรธาราส่งยิ้มหวานให้คนรัก ดีใจที่จะได้อยู่ที่นี่นานอีกหน่อย สองหนุ่มสาวจึงพากันไปเลือกซื้ออาหารทะเลที่ตลาดสด ก่อนจะกลับเข้ามาปรุงอาหารที่บ้านพักตามที่ตั้งใจ
สุทัศน์เสนอให้อาหารมื้อนี้เป็นการปิคนิคริมชายหาด พร้อมเตาปิ้งบาร์บีคิวที่ทั้งคู่เคยทำร่วมกันสมัยเรียนที่ต่างประเทศ แพรธาราจึงรับอาสาทำน้ำจิ้มรสเด็ด
“ห้องครัวกว้างดีจังค่ะ เครื่องครัวก็มีครบชุดเลยค่ะ”
แพรธาราเอ่ยชม ระหว่างช่วยคนรักปิ้งกุ้ง ปลาหมึก และปลาสำลีทาเกลือและเครื่องเทศ
“เจ้าของจ้างมัณฑนากรมือดีมาแต่งบ้าน ทุกอย่างถึงได้ดูดีแบบนี้ไงครับ”
“แบบนี้เจ้าของไม่เสียดายแย่หรือคะ บ้านน่ารักน่าอยู่ขนาดนี้”
“เขามีบ้านหลายหลังก็เลยดูแลไม่ไหวน่ะครับ” สุทัศน์อ้าง “แต่ถ้าแพรชอบ...แซมจะซื้อเอาไว้จะได้มาพักเวลาเรามาฮันนีมูนกันดีไหมครับ”
“หือ...แพรรับปากตอนไหนค่ะเนี่ย”
สุทัศน์รีบคว้ามือคนรักมาแตะที่หน้าอกซ้าย พลางอ้อน
“รับปากผ่านหัวใจแซมไงครับ หัวใจแซมบอกว่ารักและพร้อมจะดูแลแพรไปชั่วชีวิตครับ”
“แพร...” ดวงหน้านวลแดงระเรื่อ อายที่ถูกบอกรักโดยไม่ทันตั้งตัว “แพรว่ากุ้งกับปลาหมึกน่าจะสุกแล้ว รีบทานกันดีกว่านะคะเดี๋ยวจะไหม้เสียหมด”
สาวสวยรีบดึงมือกลับ ก่อนหันมาหยิบกุ้งและปลาหมึกที่สุกแล้วใส่จานเพื่อเลี่ยงคำตอบ สุทัศน์เพียงแค่เหยียดยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินตามคนรักกลับมานั่งบนผ้าสีฟ้าครามที่ตัวเขาตระเตรียมไว้สำหรับปิคนิคริมทะเลท่ามกลางแสงจันทร์และแสงดาวสุดโรแมนติก
“กุ้งกับปลาหมึกสดดีนะคะ” แพรธาราชม “แซมลองทานดูสิคะ”
ชายหนุ่มพยักหน้าน้อย ๆ พลางยื่นหน้าเข้าหาคนรัก ก่อนจะอ้าปากแล้วหลับตาเบา ๆ
“อะไรคะ” สาวสวยแกล้งว่า “แพรชวนทานกุ้งกับปลาหมึก...แล้วนี่แซมทำอะไรคะ”
“โธ่แพร...ใจร้ายไปไหมครับ” สุทัศน์โอด “ขอความรักก็ไม่ยอมรับรัก จะกินกุ้งก็ไม่ยอมป้อนอีก”
“อ้าว...ก็แซมไม่บอก แพรจะทราบหรือคะ”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่เอาใจคนขับรถนะ...คืนนี้ไม่ได้กลับบ้านแน่”
“แน้...แกล้งขู่แพรหรือคะ”
แพรธาราแกล้งว่า แต่ก็ยอมแกะกุ้งป้อนใส่ปากคนรักอย่างเอาใจ หนุ่มเจ้าเสน่ห์จึงมอบรางวัลเป็นหอมแก้มฟอดใหญ่
“อุ๊ย...” แพรธาราอุทาน ก่อนหันมามองคนรักนิ่ง “แซมคะ...ทำไมทำแบบนี้”
“เราเป็นคนรักกันมาสามปีแล้วนะครับแพร” สุทัศน์ขยับเข้าแนบชิด พลางดึงมือคนรักมากุมไว้มั่น “แซมว่าถึงเวลาแล้วนะครับที่แพรจะวางใจในตัวแซมเสียที”
“แพรเชื่อใจแซมเสมอนะคะ” แพรธาราย้ำ “แต่แพรเคยบอกแซมแล้วว่าความเชื่อใจความไว้ใจของแพรต้องอยู่ในขอบเขต แพรไม่อยากทำให้คุณปู่กับคุณพ่อคุณแม่อับอาย”
สุทัศน์มองสีหน้าเครียดของคนรักอย่างหมั่นไส้ แอบนึกข่อนขอดในใจว่า ‘ทีแล่นกลับไปหาผัวเก่าจนโดนเมียเขาฟ้องร้องเป็นคดีนี่ไม่อายหรือไง...แม่คุณ’ แต่สิ่งที่ชายหนุ่มแสดงออกกลับเป็นท่าทางออดอ้อน แถมล้มตัวนอนหนุนตักหญิงสาวอีกต่างหาก
“แพรครับ...แซมไม่เคยอยากทำให้แพรอับอายนะครับ” สุทัศน์อ้อน “แต่หอมแก้มหรือจับมือกันแบบนี้ แซมว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ครับ”
“แต่แพรไม่ชอบ” แพรธาราเผลอหงุดหงิด ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนลงเมื่อรู้สึกตัว “แพรขอร้องเถอะนะคะ อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ”
ดวงตาเหยี่ยวฉายแววประหลาดวูบนึง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ พลางพยักหน้าน้อย ๆ
“ขอบคุณค่ะ เราทานกันต่อนะคะ...เสร็จแล้วจะได้รีบกลับ เย็นมากแล้ว...แพรเป็นห่วงกลัวแซมจะขับรถลำบาก”
“ครับ”
ตอบรับคำพร้อมรอยยิ้ม หากในใจสุทัศน์หมายมาดไว้ตามคำพูดว่าบ้านหลังนี้จะเป็นสถานที่ฮันนีมูนแสนรักและโรแมนติกของพวกเขา
รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวไปตามถนนริมชายหาดอย่างช้า ๆ ก่อนจะเลี้ยวมาจอดข้างรถยุโรปคันใหญ่สีดำที่จอดนิ่งอยู่ก่อนหน้า ร่างสูงเปิดประตูลงมายืนบนพื้นทรายอย่างเหนื่อยล้าและเศร้าลึกกับความรู้สึกว่างเปล่าในหัวใจ
หากเมื่อเห็นควันจาง ๆ ลอยขึ้นจากเตาปิคนิค หัวใจที่แห้งผากก็พลอยยิ้มได้เมื่อรับรู้ว่าบ้านอุ่นรักจะได้ทำหน้าที่เชื่อมโยงสายใยรักอีกครั้ง แม้ครั้งนี้จะไม่ใช่ความรักระหว่างเขาและแพรธารา แต่เพียงแค่ทำให้คู่รักสักคู่ได้รักกันและอยู่ด้วยกันตลอดไปอย่างที่เขาและแพรธาราเคยฝันด้วยกัน เท่านี้เขาก็รู้สึกเป็นสุขแล้ว
“หวังว่าพี่ชายของน้องนีจะได้สมหวังในรักกับคนรักเสียทีนะ”
มหาสมุทรพึมพำ คลี่ยิ้มอ่อนโยนพลางทรุดนั่งริมชายหาดหน้าบ้านอุ่นรักอย่างสบายใจ
“แพร... เราได้รักกันที่นี่แต่ก็มีเหตุให้พลัดพราก พี่หวังเหลือเกินว่าคู่นี้จะโชคดีกว่าเรา”
“กรี๊ด...”
ร่างสูงชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากบ้านอุ่นรัก ก่อนจะผ่อนลมหายใจเบา ๆ เมื่อเดาว่าพี่ชายของนลินีคงทำเรื่องเซอร์ไพร์สคนรัก
“สงสัยซื้อแหวนเพชรเม็ดเท่าไข่ห่านละมั้ง แฟนสาวเลยตื่นเต้นจนกรี๊ดลั่นขนาดนี้”
“ไม่...อย่าทำแบบนี้...ปล่อยเถอะค่ะ”
เสียงหวานสั่นเครือดังรอดมาจากในบ้าน จนมหาสมุทรที่ยังนั่งปล่อยใจซึมซับลมเย็นริมชายหาดเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ร่างสูงขยับตั้งตรงอย่างระแวดระวัง
“จะดิ้นไปทำไม ทีกับมันคุณยังยอมได้”
สุทัศน์เผลอตวาดใส่ หลังพยายามโน้มน้าวออดอ้อนให้หญิงสาวตกอยู่ใต้บ่วงรัก แต่แพรธาราก็ใจแข็งเหมือนเช่นเคย หากครั้งนี้เขาไม่คิดจะยอมอ่อนให้อีกแล้ว การบีบบังคับไม่ใช่สิ่งที่หนุ่มมากเสน่ห์อย่างเขาชื่นชอบ แต่สำหรับแพรธาราเมื่อโน้มน้าวโอ้โลมแล้วยังไม่ยินยอม กำลังจึงเป็นคำตอบสุดท้ายสำหรับเขา
“แซมพูดอะไรคะ แพรไม่รู้เรื่อง”
“โกหก...มารยาของคุณใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว”
สุทัศน์คำราม รวบตัวแพรธาราอุ้มไปโยนบนเตียงกว้าง สาวสวยจุกจนแทบขยับตัวไม่ไหว แต่พอเห็นร่างสูงจะโถมเข้าใส่ก็รีบตะเกียกตะกายถอยหนี
“แพรไม่เคยหลอกคุณนะคะ” แพรธาราปฏิเสธเสียงสั่น “อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ คุณเคยสัญญาว่าจะให้เกียรติแพร...จะไม่ทำแบบนี้นี่คะ”
“เพราะตอนนั้นผมคิดว่าชาติตระกูลดีจะมาพร้อมกับความบริสุทธิ์ผุดผ่องไง แต่นี่ตั้งใจมาย้อมแมวขายกัน...ก็ควรให้ผมได้ทดลองคุณภาพก่อนสิ”
“แพร...แพรไม่เคย แพรไม่ได้เป็นอย่างที่คุณกล่าวหา”
ฝ่ามือข้างว่างตั้งใจจะตวัดใส่หน้าคมเป็นการลงโทษที่กล้าหยามเกียรติของเธอ แต่สุทัศน์มือไวกว่า คว้าจับข้อมือเรียวไว้ได้ทัน
“หึ...ทำเป็นโกรธ...สะดีดสะดิ้งมารยา” สุทัศน์ที่เริ่มโกรธกรุ่นตวาดใส่ “คนเขารู้กันทั่วว่าเธอเคยแต่งงาน มีแต่ฉันที่โง่ไม่เคยกลับเมืองไทย ถึงถูกเธอหลอก แล้วนี่ยังกล้าโกหกหน้าซื่อตาใสอีกเหรอ”
แพรธาราส่ายหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตา ยืนยันเสียงหนัก
“แพรไม่เคยโกหกคุณนะคะ แพรกับพี่มาร์คไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะคะ...เชื่อแพรนะคะ อย่าทำแบบนี้เลย ปล่อยแพรเถอะค่ะ”
“ไม่...”
สุทัศน์คำรามเสียงก้อง ไม่สนใจคำขอร้องวิงวอน คิดแต่ว่าหญิงสาวจงใจเล่นละครหลอกลวงให้เขาหลงเชื่อเหมือนทุกครั้ง ชายหนุ่มจึงยิ่งรุนแรงมากขึ้นเพื่อระบายความแค้นที่มีอยู่ในใจ ทั้งฉีกทึ้งเสื้อผ้ากอดจูบแพรธาราอย่างหนักหน่วง ใช้ทุกมารยาเพื่อให้แพรธารายอมอ่อนตาม แต่สำหรับแพรธารากลับรู้สึกว่าสัมผัสนี้ช่างโหดร้ายและน่ารังเกียจนัก หญิงสาวดิ้นรนขัดขืน ร้องขอความช่วยเหลือลั่นทุกครั้งที่ริมฝีปากของเธอเป็นอิสระ
“ไม่มีใครมาช่วยคุณได้หรอก นี่มันบ้านพักส่วนตัวเพื่อนแฟนของยายนี” สุทัศน์เยาะหยัน “ไม่มีใครมาวุ่นวายที่นี่ถ้าเจ้าของไม่อนุญาต”
“ฮือ...ปล่อยนะคะแซม อย่าทำแบบนี้” แพรธาราวิงวอนทั้งน้ำตา “ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ”
เสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือซ้ำกันหลายครั้ง ทำให้มหาสมุทรไม่อาจนิ่งเฉยได้ จากเดิมที่แปลกใจเพราะคิดว่าพี่ชายของนลินีกับคนรักน่าจะกำลังหวานชื่นกันอยู่ กลับกลายเป็นกังวลคาดเดาว่าอาจเกิดเรื่องร้ายกับพี่ชายของนลินีและคนรักก็ได้ เร็วเท่าความคิดร่างสูงรีบวิ่งมาที่หน้าประตูบ้านพักอย่างร้อนใจ
หน้าต่างปิดสนิทแถมปิดทับด้วยผ้าม่านเนื้อหนาอย่างดี มหาสมุทรจึงลองกลับมาที่ประตูหน้าบ้าน ลองหมุนลูกบิดประตูดูเห็นไม่ได้ล็อกจึงค่อย ๆ เปิดเบา ๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียง ร่างสูงกวาดสายตามองรอบ ๆ ภายในบ้านที่มืดสนิทจนแทบมองไม่เห็น จึงคาดเดาว่าเสียงที่ได้ยินน่าจะมาจากชั้นบน
“ช่วยด้วยค่ะ...” เสียงร้องสั่นเครือ “อย่าทำแบบนี้เลย...ขอร้องนะคะ”
ต้นเสียงที่ได้ยินยืนยันว่าความเชื่อของเขาถูกต้อง มหาสมุทรสาวเท้าช้า ๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียง พลางเหลือบมองไปทางบันไดอย่างระแวดระวัง เมื่อคว้าไม้กอล์ฟที่วางอยู่ในตู้เก็บของใต้บันไดได้ ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ สาวเท้าขึ้นบันไดทีละขั้นพยายามให้เบาที่สุดจนมาหยุดอยู่หน้าห้องนอนที่ชายหนุ่มเชื่อว่าเป็นต้นเสียงที่เขาได้ยิน
ประตูห้องนอนก็ไม่ได้ล็อกเช่นกัน มหาสมุทรลองแง้มประตูดูเหตุการณ์ภายในห้องเมื่อเห็นร่างหนากำลังคร่อมร่างบางที่พยายามดิ้นรนปัดป่ายมือเพื่อป้องกันตัวเองอย่างสุดความสามารถ ร่างสูงก็ไม่คิดจะรออีกต่อไป เขากระแทกประตูสุดแรงกระโจนพรวดเดียวก็กระชากร่างหนาของสุทัศน์ออกจากร่างบางได้สำเร็จ ก่อนฟาดไม้กอล์ฟเข้าที่กลางลำตัวหนาพอเบาะ ๆ แต่แค่นั้นก็ทำเอาสุทัศน์ตัวงอลงไปกองกับพื้นไม่เป็นท่า
“โอ๊ย...แกเป็นใคร” สุทัศน์ครางลั่น “เข้ามาได้ยังไง มายุ่งอะไรด้วยว่ะ”
มหาสมุทรไม่สนใจจะตอบคำถาม สิ่งที่เขาพะวงและเป็นห่วงคือร่างบางที่ยังคงสั่นสะท้านอยู่บนเตียงนุ่ม
“คุณไม่เป็นไรนะครับ”
“อย่า...อย่าเข้ามานะคะ”
เสียงห้ามสั่นเครือ ขยับถอยห่างด้วยความระแวง กลัวว่าชายแปลกหน้าจะเป็นพวกเดียวกับสุทัศน์ที่แกล้งเล่นละครตบตาว่ามาช่วยเหลือ
“แพร...”
มหาสมุทรพึมพำอย่างแปลกใจ รู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้จนชวนให้คิดถึงสาวสวยในดวงใจ
“แกแส่อะไรด้วย”
สุทัศน์คำรามลั่น โผเผคว้าพนักเก้าอี้ข้างตัวช่วยพยุงให้ตัวเองลุกขึ้นยืนเมื่อหายจุกแล้ว
“ผู้หญิงไม่เต็มใจ คุณไม่ควรใช้กำลังนะครับ”
“โอ้...พ่อสุภาพบุรุษ” สุทัศน์ประชด “แต่นี่มันเรื่องผัวเมียโว้ย”
“ไม่จริงค่ะ...แซมโกหก”
คำเรียกขานและหางเสียงที่คุ้นเคยดึงให้มหาสมุทรหันไปมองเพื่อจะมองหน้านวลในห้องสลัวให้ชัดเจน แต่กลายเป็นจังหวะให้สุทัศน์เล่นทีเผลอ กระโจนเข้าต่อยซีกแก้มขวาของมหาสมุทรจนเลือดกบปาก แถมยังจะซ้ำอีกครั้งแต่มหาสมุทรไวกว่าหมุนตัวหลบทัน
“ไวนี่...” สุทัศน์คำราม “ถ้ายังงั้นก็ควรจะหูไวตาไวอย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย”
“ไม่ใช่นะคะ แพรไม่ใช่เมียคุณ”
“ทำไมจะไม่ใช่ ไม่ใช่วันนี้...พรุ่งนี้ก็ใช่”
มหาสมุทรกำหมัดนิ่ง เจ็บจนชาไปทั้งใจ เมื่อรับรู้ว่าร่างบางที่อยู่บนเตียงนั้นคือแพรธาราผู้หญิงคนเดียวในหัวใจ หากเธอกลับรักกลับมอบใจให้ผู้ชายตรงหน้ามากมายจนยอมมาพลอดรักด้วยถึงที่นี่ แต่พอเห็นสุทัศน์ปรี่จะเข้าหาแพรธาราอีกครั้ง ทั้งที่หญิงสาวปฏิเสธลนลานลงจากเตียงเพื่อจะหนีคนใจบาปก็ไม่อาจนิ่งเฉยได้
“อดทนรอหน่อยสิคุณ รอให้ผู้หญิงพร้อมก่อนสิ...เขารักคุณเขาต้องเต็มใจกับคุณแน่”
“อย่ามายุ่ง” สุทัศน์ตวาด ผลักอกมหาสมุทรอย่างขัดใจ “รีบไสหัวไปซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“ผมคงไม่ยุ่งถ้าผู้หญิงเขาไม่กลัวคุณจนลนลานถอยหนีทั้งน้ำตาแบบนี้”
“มารยาผู้หญิง...สุภาพบุรุษจอมจุ้นอย่างแกจะไปรู้อะไร”
สุทัศน์เหยียดยิ้ม สาวเท้าเข้าหาแพรธาราอย่างคุกคาม แต่หัวไหล่ขวากลับถูกดึงรั้งไว้อย่างแรง ก่อนที่หมัดลุ่น ๆ ต่อยเปรี้ยงเข้าปลายคางของสุทัศน์อย่างจัง มหาสมุทรไม่ได้โกรธที่สุทัศน์เยาะหยันเขา แต่โกรธที่อีกฝ่ายหยามเกียรติแพรธารา ใส่ร้ายกล่าวหาด้วยถ้อยคำที่คนรักไม่ควรทำ
หากสุทัศน์ก็ใช่ย่อยไม่ยอมโดนคนเดียวฟรี ๆ หันมาแลกหมัดกับมหาสมุทรแบบไม่คิดชีวิตเหมือนกัน เพียงแต่จังหวะเชิงมวยต่างกัน มหาสมุทรมีจังหวะดีกว่าหลายครั้ง ต่อยเข้าเป้าหมายมากกว่าจนสุทัศน์หน้าตาแตกยับเยิน หมดแรงลงไปทรุดกองกับพื้น
“พอเถอะค่ะ ได้โปรด”
เสียงหวานรีบเอ่ยห้าม ผวาเข้าคว้าต้นแขนแกร่งเป็นเชิงห้าม แต่นั่นยิ่งทำให้มหาสมุทรน้อยใจและเจ็บปวดที่แพรธารายังรักยังห่วงใยคนรักใจบอดของเธอทั้งที่มันคิดทำเรื่องเลวร้าย
“ขอร้องนะคะ เขาเจ็บมากแล้วค่ะ...เขาไม่มีแรงสู้คุณได้เลย”
สุทัศน์เห็นมหาสมุทรชะงัก จึงอาศัยจังหวะนี้ตวัดขาใส่ขาขวาของมหาสมุทรสุดแรง อดีตศัลยแพทย์มือดีเสียหลักเซไปชนโต๊ะเครื่องแป้งจนแจกันบนโต๊ะตกแตก
“อย่าสะเออะมายุ่งกับแพร”
สุทัศน์ตวาดอย่างไม่ชอบใจเมื่อเห็นหญิงสาวผวาตามไปช่วยพยุงร่างสูงที่เสียหลัก
“แพรมานี่...อย่าไปยุ่งกับมัน ไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า”
“ไม่ค่ะ แพรไม่ไว้ใจคุณ”
“แล้วไว้ใจมัน...อยากเสียท่ามันมากกว่าผมเหรอ”
แพรธาราส่ายหน้า ใช่ว่าไว้ใจคนแปลกหน้าแต่ว่าคนคุ้นเคยก็กลายเป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้แล้ว จึงได้แต่ลังเลตัดสินใจไม่ถูก แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจข้อมือบางก็ถูกกระชากให้ถอยห่างจากมหาสมุทรอย่างแรง แต่สาวสวยกลับสะบัดหนีถอยห่างไปชิดกำแพงห้อง
“อย่าเรื่องมากได้ไหมแพร...มาหาผมเดี๋ยวนี้”
“อย่ายุ่งกับเธอ”
สุทัศน์ชะงักค้างเมื่อมหาสมุทรเดินเข้ามาขวางก่อนที่เขาจะทันถึงตัวแพรธารา เพราะโดนไปหลายมัดจนหน้าตาแตกยับจึงไม่กล้ากร่างใส่หนุ่มแปลกหน้า ได้แต่คำรามฮึมฮัมพลางชี้หน้า
“ฝากไว้ก่อนไอ้จอมยุ่งเรื่องชาวบ้าน ผู้หญิงของฉันใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะ” สุทัศน์ขู่ “รออยู่นี่อย่าหนีแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะเอาเพื่อนมารุมแกให้แบนแทบเท้าฉันเลย...แกจะได้รู้ว่าฮีโร่มันมีแต่ในนิยายโว้ย”
มหาสมุทรส่ายหน้าอย่างเอือมระอาคนแพ้จอมพาล ขนาดก่อนจากไปยังไม่วายอาฆาตเขาแถมยังข่มขู่แพรธาราที่ไม่ยอมตามกลับไปด้วยกัน
***************************
พี่มาร์คโดนจัดเต็มเลย...จะจัดหนักไหม มาบอกเล่าเก้าสิบกันได้นะคะ
หากสิ่งที่ทำให้หญิงสาวติดใจจนแทบไม่อยากกลับคือบ้านสีฟ้าอ่อนแสนคุ้นตาตั้งตระง่านริมชายหาด ภายในบ้านก็ตกแต่งได้อย่างน่ารักจนแพรธาราแอบนึกเสียดายแทนเจ้าของ เพราะคนรักเล่าว่าเพื่อนอยากจะขายจึงอยากให้หญิงสาวช่วยดูช่วยติ
“น่ารักมากเลยค่ะแซม” แพรธาราหมุนตัวสำรวจไปรอบห้องรับแขก “การตกแต่งก็สวยสบาย ๆ ดูแล้วอบอุ่นจนแพรอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยค่ะ”
“หือ...ขนาดนั้นเลยหรือครับ” สุทัศน์แซวเสียงกลั้วหัวเราะ “แต่ถ้าแพรอยากอยู่ต่ออีกหน่อยก็ได้นะครับ เราทำอาหารทะเลทานมื้อเย็นที่นี่ก็ได้นะครับ...จะได้สำรวจห้องครัวไปด้วยเลย”
“จะดีหรือคะแซม” แพรธาราลังเลเล็กน้อย “จากนี่กลับกรุงเทพฯก็ไกลเหมือนกันนะคะแพรกลัวแซมจะเหนื่อย”
“แค่นี้แซมยินดีบริการคนรักสุดสวยเต็มที่อยู่แล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
แพรธาราส่งยิ้มหวานให้คนรัก ดีใจที่จะได้อยู่ที่นี่นานอีกหน่อย สองหนุ่มสาวจึงพากันไปเลือกซื้ออาหารทะเลที่ตลาดสด ก่อนจะกลับเข้ามาปรุงอาหารที่บ้านพักตามที่ตั้งใจ
สุทัศน์เสนอให้อาหารมื้อนี้เป็นการปิคนิคริมชายหาด พร้อมเตาปิ้งบาร์บีคิวที่ทั้งคู่เคยทำร่วมกันสมัยเรียนที่ต่างประเทศ แพรธาราจึงรับอาสาทำน้ำจิ้มรสเด็ด
“ห้องครัวกว้างดีจังค่ะ เครื่องครัวก็มีครบชุดเลยค่ะ”
แพรธาราเอ่ยชม ระหว่างช่วยคนรักปิ้งกุ้ง ปลาหมึก และปลาสำลีทาเกลือและเครื่องเทศ
“เจ้าของจ้างมัณฑนากรมือดีมาแต่งบ้าน ทุกอย่างถึงได้ดูดีแบบนี้ไงครับ”
“แบบนี้เจ้าของไม่เสียดายแย่หรือคะ บ้านน่ารักน่าอยู่ขนาดนี้”
“เขามีบ้านหลายหลังก็เลยดูแลไม่ไหวน่ะครับ” สุทัศน์อ้าง “แต่ถ้าแพรชอบ...แซมจะซื้อเอาไว้จะได้มาพักเวลาเรามาฮันนีมูนกันดีไหมครับ”
“หือ...แพรรับปากตอนไหนค่ะเนี่ย”
สุทัศน์รีบคว้ามือคนรักมาแตะที่หน้าอกซ้าย พลางอ้อน
“รับปากผ่านหัวใจแซมไงครับ หัวใจแซมบอกว่ารักและพร้อมจะดูแลแพรไปชั่วชีวิตครับ”
“แพร...” ดวงหน้านวลแดงระเรื่อ อายที่ถูกบอกรักโดยไม่ทันตั้งตัว “แพรว่ากุ้งกับปลาหมึกน่าจะสุกแล้ว รีบทานกันดีกว่านะคะเดี๋ยวจะไหม้เสียหมด”
สาวสวยรีบดึงมือกลับ ก่อนหันมาหยิบกุ้งและปลาหมึกที่สุกแล้วใส่จานเพื่อเลี่ยงคำตอบ สุทัศน์เพียงแค่เหยียดยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินตามคนรักกลับมานั่งบนผ้าสีฟ้าครามที่ตัวเขาตระเตรียมไว้สำหรับปิคนิคริมทะเลท่ามกลางแสงจันทร์และแสงดาวสุดโรแมนติก
“กุ้งกับปลาหมึกสดดีนะคะ” แพรธาราชม “แซมลองทานดูสิคะ”
ชายหนุ่มพยักหน้าน้อย ๆ พลางยื่นหน้าเข้าหาคนรัก ก่อนจะอ้าปากแล้วหลับตาเบา ๆ
“อะไรคะ” สาวสวยแกล้งว่า “แพรชวนทานกุ้งกับปลาหมึก...แล้วนี่แซมทำอะไรคะ”
“โธ่แพร...ใจร้ายไปไหมครับ” สุทัศน์โอด “ขอความรักก็ไม่ยอมรับรัก จะกินกุ้งก็ไม่ยอมป้อนอีก”
“อ้าว...ก็แซมไม่บอก แพรจะทราบหรือคะ”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่เอาใจคนขับรถนะ...คืนนี้ไม่ได้กลับบ้านแน่”
“แน้...แกล้งขู่แพรหรือคะ”
แพรธาราแกล้งว่า แต่ก็ยอมแกะกุ้งป้อนใส่ปากคนรักอย่างเอาใจ หนุ่มเจ้าเสน่ห์จึงมอบรางวัลเป็นหอมแก้มฟอดใหญ่
“อุ๊ย...” แพรธาราอุทาน ก่อนหันมามองคนรักนิ่ง “แซมคะ...ทำไมทำแบบนี้”
“เราเป็นคนรักกันมาสามปีแล้วนะครับแพร” สุทัศน์ขยับเข้าแนบชิด พลางดึงมือคนรักมากุมไว้มั่น “แซมว่าถึงเวลาแล้วนะครับที่แพรจะวางใจในตัวแซมเสียที”
“แพรเชื่อใจแซมเสมอนะคะ” แพรธาราย้ำ “แต่แพรเคยบอกแซมแล้วว่าความเชื่อใจความไว้ใจของแพรต้องอยู่ในขอบเขต แพรไม่อยากทำให้คุณปู่กับคุณพ่อคุณแม่อับอาย”
สุทัศน์มองสีหน้าเครียดของคนรักอย่างหมั่นไส้ แอบนึกข่อนขอดในใจว่า ‘ทีแล่นกลับไปหาผัวเก่าจนโดนเมียเขาฟ้องร้องเป็นคดีนี่ไม่อายหรือไง...แม่คุณ’ แต่สิ่งที่ชายหนุ่มแสดงออกกลับเป็นท่าทางออดอ้อน แถมล้มตัวนอนหนุนตักหญิงสาวอีกต่างหาก
“แพรครับ...แซมไม่เคยอยากทำให้แพรอับอายนะครับ” สุทัศน์อ้อน “แต่หอมแก้มหรือจับมือกันแบบนี้ แซมว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ครับ”
“แต่แพรไม่ชอบ” แพรธาราเผลอหงุดหงิด ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนลงเมื่อรู้สึกตัว “แพรขอร้องเถอะนะคะ อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ”
ดวงตาเหยี่ยวฉายแววประหลาดวูบนึง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ พลางพยักหน้าน้อย ๆ
“ขอบคุณค่ะ เราทานกันต่อนะคะ...เสร็จแล้วจะได้รีบกลับ เย็นมากแล้ว...แพรเป็นห่วงกลัวแซมจะขับรถลำบาก”
“ครับ”
ตอบรับคำพร้อมรอยยิ้ม หากในใจสุทัศน์หมายมาดไว้ตามคำพูดว่าบ้านหลังนี้จะเป็นสถานที่ฮันนีมูนแสนรักและโรแมนติกของพวกเขา
รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวไปตามถนนริมชายหาดอย่างช้า ๆ ก่อนจะเลี้ยวมาจอดข้างรถยุโรปคันใหญ่สีดำที่จอดนิ่งอยู่ก่อนหน้า ร่างสูงเปิดประตูลงมายืนบนพื้นทรายอย่างเหนื่อยล้าและเศร้าลึกกับความรู้สึกว่างเปล่าในหัวใจ
หากเมื่อเห็นควันจาง ๆ ลอยขึ้นจากเตาปิคนิค หัวใจที่แห้งผากก็พลอยยิ้มได้เมื่อรับรู้ว่าบ้านอุ่นรักจะได้ทำหน้าที่เชื่อมโยงสายใยรักอีกครั้ง แม้ครั้งนี้จะไม่ใช่ความรักระหว่างเขาและแพรธารา แต่เพียงแค่ทำให้คู่รักสักคู่ได้รักกันและอยู่ด้วยกันตลอดไปอย่างที่เขาและแพรธาราเคยฝันด้วยกัน เท่านี้เขาก็รู้สึกเป็นสุขแล้ว
“หวังว่าพี่ชายของน้องนีจะได้สมหวังในรักกับคนรักเสียทีนะ”
มหาสมุทรพึมพำ คลี่ยิ้มอ่อนโยนพลางทรุดนั่งริมชายหาดหน้าบ้านอุ่นรักอย่างสบายใจ
“แพร... เราได้รักกันที่นี่แต่ก็มีเหตุให้พลัดพราก พี่หวังเหลือเกินว่าคู่นี้จะโชคดีกว่าเรา”
“กรี๊ด...”
ร่างสูงชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากบ้านอุ่นรัก ก่อนจะผ่อนลมหายใจเบา ๆ เมื่อเดาว่าพี่ชายของนลินีคงทำเรื่องเซอร์ไพร์สคนรัก
“สงสัยซื้อแหวนเพชรเม็ดเท่าไข่ห่านละมั้ง แฟนสาวเลยตื่นเต้นจนกรี๊ดลั่นขนาดนี้”
“ไม่...อย่าทำแบบนี้...ปล่อยเถอะค่ะ”
เสียงหวานสั่นเครือดังรอดมาจากในบ้าน จนมหาสมุทรที่ยังนั่งปล่อยใจซึมซับลมเย็นริมชายหาดเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ร่างสูงขยับตั้งตรงอย่างระแวดระวัง
“จะดิ้นไปทำไม ทีกับมันคุณยังยอมได้”
สุทัศน์เผลอตวาดใส่ หลังพยายามโน้มน้าวออดอ้อนให้หญิงสาวตกอยู่ใต้บ่วงรัก แต่แพรธาราก็ใจแข็งเหมือนเช่นเคย หากครั้งนี้เขาไม่คิดจะยอมอ่อนให้อีกแล้ว การบีบบังคับไม่ใช่สิ่งที่หนุ่มมากเสน่ห์อย่างเขาชื่นชอบ แต่สำหรับแพรธาราเมื่อโน้มน้าวโอ้โลมแล้วยังไม่ยินยอม กำลังจึงเป็นคำตอบสุดท้ายสำหรับเขา
“แซมพูดอะไรคะ แพรไม่รู้เรื่อง”
“โกหก...มารยาของคุณใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว”
สุทัศน์คำราม รวบตัวแพรธาราอุ้มไปโยนบนเตียงกว้าง สาวสวยจุกจนแทบขยับตัวไม่ไหว แต่พอเห็นร่างสูงจะโถมเข้าใส่ก็รีบตะเกียกตะกายถอยหนี
“แพรไม่เคยหลอกคุณนะคะ” แพรธาราปฏิเสธเสียงสั่น “อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ คุณเคยสัญญาว่าจะให้เกียรติแพร...จะไม่ทำแบบนี้นี่คะ”
“เพราะตอนนั้นผมคิดว่าชาติตระกูลดีจะมาพร้อมกับความบริสุทธิ์ผุดผ่องไง แต่นี่ตั้งใจมาย้อมแมวขายกัน...ก็ควรให้ผมได้ทดลองคุณภาพก่อนสิ”
“แพร...แพรไม่เคย แพรไม่ได้เป็นอย่างที่คุณกล่าวหา”
ฝ่ามือข้างว่างตั้งใจจะตวัดใส่หน้าคมเป็นการลงโทษที่กล้าหยามเกียรติของเธอ แต่สุทัศน์มือไวกว่า คว้าจับข้อมือเรียวไว้ได้ทัน
“หึ...ทำเป็นโกรธ...สะดีดสะดิ้งมารยา” สุทัศน์ที่เริ่มโกรธกรุ่นตวาดใส่ “คนเขารู้กันทั่วว่าเธอเคยแต่งงาน มีแต่ฉันที่โง่ไม่เคยกลับเมืองไทย ถึงถูกเธอหลอก แล้วนี่ยังกล้าโกหกหน้าซื่อตาใสอีกเหรอ”
แพรธาราส่ายหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตา ยืนยันเสียงหนัก
“แพรไม่เคยโกหกคุณนะคะ แพรกับพี่มาร์คไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะคะ...เชื่อแพรนะคะ อย่าทำแบบนี้เลย ปล่อยแพรเถอะค่ะ”
“ไม่...”
สุทัศน์คำรามเสียงก้อง ไม่สนใจคำขอร้องวิงวอน คิดแต่ว่าหญิงสาวจงใจเล่นละครหลอกลวงให้เขาหลงเชื่อเหมือนทุกครั้ง ชายหนุ่มจึงยิ่งรุนแรงมากขึ้นเพื่อระบายความแค้นที่มีอยู่ในใจ ทั้งฉีกทึ้งเสื้อผ้ากอดจูบแพรธาราอย่างหนักหน่วง ใช้ทุกมารยาเพื่อให้แพรธารายอมอ่อนตาม แต่สำหรับแพรธารากลับรู้สึกว่าสัมผัสนี้ช่างโหดร้ายและน่ารังเกียจนัก หญิงสาวดิ้นรนขัดขืน ร้องขอความช่วยเหลือลั่นทุกครั้งที่ริมฝีปากของเธอเป็นอิสระ
“ไม่มีใครมาช่วยคุณได้หรอก นี่มันบ้านพักส่วนตัวเพื่อนแฟนของยายนี” สุทัศน์เยาะหยัน “ไม่มีใครมาวุ่นวายที่นี่ถ้าเจ้าของไม่อนุญาต”
“ฮือ...ปล่อยนะคะแซม อย่าทำแบบนี้” แพรธาราวิงวอนทั้งน้ำตา “ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ”
เสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือซ้ำกันหลายครั้ง ทำให้มหาสมุทรไม่อาจนิ่งเฉยได้ จากเดิมที่แปลกใจเพราะคิดว่าพี่ชายของนลินีกับคนรักน่าจะกำลังหวานชื่นกันอยู่ กลับกลายเป็นกังวลคาดเดาว่าอาจเกิดเรื่องร้ายกับพี่ชายของนลินีและคนรักก็ได้ เร็วเท่าความคิดร่างสูงรีบวิ่งมาที่หน้าประตูบ้านพักอย่างร้อนใจ
หน้าต่างปิดสนิทแถมปิดทับด้วยผ้าม่านเนื้อหนาอย่างดี มหาสมุทรจึงลองกลับมาที่ประตูหน้าบ้าน ลองหมุนลูกบิดประตูดูเห็นไม่ได้ล็อกจึงค่อย ๆ เปิดเบา ๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียง ร่างสูงกวาดสายตามองรอบ ๆ ภายในบ้านที่มืดสนิทจนแทบมองไม่เห็น จึงคาดเดาว่าเสียงที่ได้ยินน่าจะมาจากชั้นบน
“ช่วยด้วยค่ะ...” เสียงร้องสั่นเครือ “อย่าทำแบบนี้เลย...ขอร้องนะคะ”
ต้นเสียงที่ได้ยินยืนยันว่าความเชื่อของเขาถูกต้อง มหาสมุทรสาวเท้าช้า ๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียง พลางเหลือบมองไปทางบันไดอย่างระแวดระวัง เมื่อคว้าไม้กอล์ฟที่วางอยู่ในตู้เก็บของใต้บันไดได้ ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ สาวเท้าขึ้นบันไดทีละขั้นพยายามให้เบาที่สุดจนมาหยุดอยู่หน้าห้องนอนที่ชายหนุ่มเชื่อว่าเป็นต้นเสียงที่เขาได้ยิน
ประตูห้องนอนก็ไม่ได้ล็อกเช่นกัน มหาสมุทรลองแง้มประตูดูเหตุการณ์ภายในห้องเมื่อเห็นร่างหนากำลังคร่อมร่างบางที่พยายามดิ้นรนปัดป่ายมือเพื่อป้องกันตัวเองอย่างสุดความสามารถ ร่างสูงก็ไม่คิดจะรออีกต่อไป เขากระแทกประตูสุดแรงกระโจนพรวดเดียวก็กระชากร่างหนาของสุทัศน์ออกจากร่างบางได้สำเร็จ ก่อนฟาดไม้กอล์ฟเข้าที่กลางลำตัวหนาพอเบาะ ๆ แต่แค่นั้นก็ทำเอาสุทัศน์ตัวงอลงไปกองกับพื้นไม่เป็นท่า
“โอ๊ย...แกเป็นใคร” สุทัศน์ครางลั่น “เข้ามาได้ยังไง มายุ่งอะไรด้วยว่ะ”
มหาสมุทรไม่สนใจจะตอบคำถาม สิ่งที่เขาพะวงและเป็นห่วงคือร่างบางที่ยังคงสั่นสะท้านอยู่บนเตียงนุ่ม
“คุณไม่เป็นไรนะครับ”
“อย่า...อย่าเข้ามานะคะ”
เสียงห้ามสั่นเครือ ขยับถอยห่างด้วยความระแวง กลัวว่าชายแปลกหน้าจะเป็นพวกเดียวกับสุทัศน์ที่แกล้งเล่นละครตบตาว่ามาช่วยเหลือ
“แพร...”
มหาสมุทรพึมพำอย่างแปลกใจ รู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้จนชวนให้คิดถึงสาวสวยในดวงใจ
“แกแส่อะไรด้วย”
สุทัศน์คำรามลั่น โผเผคว้าพนักเก้าอี้ข้างตัวช่วยพยุงให้ตัวเองลุกขึ้นยืนเมื่อหายจุกแล้ว
“ผู้หญิงไม่เต็มใจ คุณไม่ควรใช้กำลังนะครับ”
“โอ้...พ่อสุภาพบุรุษ” สุทัศน์ประชด “แต่นี่มันเรื่องผัวเมียโว้ย”
“ไม่จริงค่ะ...แซมโกหก”
คำเรียกขานและหางเสียงที่คุ้นเคยดึงให้มหาสมุทรหันไปมองเพื่อจะมองหน้านวลในห้องสลัวให้ชัดเจน แต่กลายเป็นจังหวะให้สุทัศน์เล่นทีเผลอ กระโจนเข้าต่อยซีกแก้มขวาของมหาสมุทรจนเลือดกบปาก แถมยังจะซ้ำอีกครั้งแต่มหาสมุทรไวกว่าหมุนตัวหลบทัน
“ไวนี่...” สุทัศน์คำราม “ถ้ายังงั้นก็ควรจะหูไวตาไวอย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย”
“ไม่ใช่นะคะ แพรไม่ใช่เมียคุณ”
“ทำไมจะไม่ใช่ ไม่ใช่วันนี้...พรุ่งนี้ก็ใช่”
มหาสมุทรกำหมัดนิ่ง เจ็บจนชาไปทั้งใจ เมื่อรับรู้ว่าร่างบางที่อยู่บนเตียงนั้นคือแพรธาราผู้หญิงคนเดียวในหัวใจ หากเธอกลับรักกลับมอบใจให้ผู้ชายตรงหน้ามากมายจนยอมมาพลอดรักด้วยถึงที่นี่ แต่พอเห็นสุทัศน์ปรี่จะเข้าหาแพรธาราอีกครั้ง ทั้งที่หญิงสาวปฏิเสธลนลานลงจากเตียงเพื่อจะหนีคนใจบาปก็ไม่อาจนิ่งเฉยได้
“อดทนรอหน่อยสิคุณ รอให้ผู้หญิงพร้อมก่อนสิ...เขารักคุณเขาต้องเต็มใจกับคุณแน่”
“อย่ามายุ่ง” สุทัศน์ตวาด ผลักอกมหาสมุทรอย่างขัดใจ “รีบไสหัวไปซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“ผมคงไม่ยุ่งถ้าผู้หญิงเขาไม่กลัวคุณจนลนลานถอยหนีทั้งน้ำตาแบบนี้”
“มารยาผู้หญิง...สุภาพบุรุษจอมจุ้นอย่างแกจะไปรู้อะไร”
สุทัศน์เหยียดยิ้ม สาวเท้าเข้าหาแพรธาราอย่างคุกคาม แต่หัวไหล่ขวากลับถูกดึงรั้งไว้อย่างแรง ก่อนที่หมัดลุ่น ๆ ต่อยเปรี้ยงเข้าปลายคางของสุทัศน์อย่างจัง มหาสมุทรไม่ได้โกรธที่สุทัศน์เยาะหยันเขา แต่โกรธที่อีกฝ่ายหยามเกียรติแพรธารา ใส่ร้ายกล่าวหาด้วยถ้อยคำที่คนรักไม่ควรทำ
หากสุทัศน์ก็ใช่ย่อยไม่ยอมโดนคนเดียวฟรี ๆ หันมาแลกหมัดกับมหาสมุทรแบบไม่คิดชีวิตเหมือนกัน เพียงแต่จังหวะเชิงมวยต่างกัน มหาสมุทรมีจังหวะดีกว่าหลายครั้ง ต่อยเข้าเป้าหมายมากกว่าจนสุทัศน์หน้าตาแตกยับเยิน หมดแรงลงไปทรุดกองกับพื้น
“พอเถอะค่ะ ได้โปรด”
เสียงหวานรีบเอ่ยห้าม ผวาเข้าคว้าต้นแขนแกร่งเป็นเชิงห้าม แต่นั่นยิ่งทำให้มหาสมุทรน้อยใจและเจ็บปวดที่แพรธารายังรักยังห่วงใยคนรักใจบอดของเธอทั้งที่มันคิดทำเรื่องเลวร้าย
“ขอร้องนะคะ เขาเจ็บมากแล้วค่ะ...เขาไม่มีแรงสู้คุณได้เลย”
สุทัศน์เห็นมหาสมุทรชะงัก จึงอาศัยจังหวะนี้ตวัดขาใส่ขาขวาของมหาสมุทรสุดแรง อดีตศัลยแพทย์มือดีเสียหลักเซไปชนโต๊ะเครื่องแป้งจนแจกันบนโต๊ะตกแตก
“อย่าสะเออะมายุ่งกับแพร”
สุทัศน์ตวาดอย่างไม่ชอบใจเมื่อเห็นหญิงสาวผวาตามไปช่วยพยุงร่างสูงที่เสียหลัก
“แพรมานี่...อย่าไปยุ่งกับมัน ไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า”
“ไม่ค่ะ แพรไม่ไว้ใจคุณ”
“แล้วไว้ใจมัน...อยากเสียท่ามันมากกว่าผมเหรอ”
แพรธาราส่ายหน้า ใช่ว่าไว้ใจคนแปลกหน้าแต่ว่าคนคุ้นเคยก็กลายเป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้แล้ว จึงได้แต่ลังเลตัดสินใจไม่ถูก แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจข้อมือบางก็ถูกกระชากให้ถอยห่างจากมหาสมุทรอย่างแรง แต่สาวสวยกลับสะบัดหนีถอยห่างไปชิดกำแพงห้อง
“อย่าเรื่องมากได้ไหมแพร...มาหาผมเดี๋ยวนี้”
“อย่ายุ่งกับเธอ”
สุทัศน์ชะงักค้างเมื่อมหาสมุทรเดินเข้ามาขวางก่อนที่เขาจะทันถึงตัวแพรธารา เพราะโดนไปหลายมัดจนหน้าตาแตกยับจึงไม่กล้ากร่างใส่หนุ่มแปลกหน้า ได้แต่คำรามฮึมฮัมพลางชี้หน้า
“ฝากไว้ก่อนไอ้จอมยุ่งเรื่องชาวบ้าน ผู้หญิงของฉันใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะ” สุทัศน์ขู่ “รออยู่นี่อย่าหนีแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะเอาเพื่อนมารุมแกให้แบนแทบเท้าฉันเลย...แกจะได้รู้ว่าฮีโร่มันมีแต่ในนิยายโว้ย”
มหาสมุทรส่ายหน้าอย่างเอือมระอาคนแพ้จอมพาล ขนาดก่อนจากไปยังไม่วายอาฆาตเขาแถมยังข่มขู่แพรธาราที่ไม่ยอมตามกลับไปด้วยกัน
***************************
พี่มาร์คโดนจัดเต็มเลย...จะจัดหนักไหม มาบอกเล่าเก้าสิบกันได้นะคะ
พิมดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 มี.ค. 2555, 20:57:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 มี.ค. 2555, 20:57:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 1439
| << ตอนที่ 8 | ตอนที่ 10 >> |
Auuuu 12 มี.ค. 2555, 21:27:42 น.
โอยๆๆๆๆ สุทัศน์นิสัยแย่มากๆๆๆๆ อยากให้นางเอกจำเรื่องราวได้ซะที ไอ้สุทัศน์นี่ก็นะ เจ้าของบ้านเค้ามาละ งานนี้ แกจะทำยังไงอยากจะรู้จริงๆ
โอยๆๆๆๆ สุทัศน์นิสัยแย่มากๆๆๆๆ อยากให้นางเอกจำเรื่องราวได้ซะที ไอ้สุทัศน์นี่ก็นะ เจ้าของบ้านเค้ามาละ งานนี้ แกจะทำยังไงอยากจะรู้จริงๆ
anOO 13 มี.ค. 2555, 14:07:56 น.
นายแซมนิสัยสุดยอด รีับๆทิ้งไปเลยนะยัยแพร
นายแซมนิสัยสุดยอด รีับๆทิ้งไปเลยนะยัยแพร