เล่ห์รักสาวนักพิสูจน์อักษร (ใช้ชื่อนี้ไปก่อนค่ะ)
เล่ห์รัก สาวนักพิสูจน์อักษร
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 15
ตอนที่ 15
นายหัวเมฆาเดินไปเดินมาด้วยอาการหงุดหงิดงุ่นง่าน เอกสารกองเพนินที่เลขาหน้าหวานเตรียมไว้ให้เซ็นยังคงกองอยู่บนโต๊ะเหมือนเดิมเขาไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานเอาแต่หมกมุ่นคิดถึงคนงามที่สลบอยู่ในห้องนอนของเขาและเขาให้เจียมสาวใช้ไปเฝ้าหล่อน ดูๆไปแล้วเธอก็ไม่ได้มีลักษณะจะเป็นแม่สาวชั่งยั่วชอบแย่งสามีชาวบ้านแบบที่น้องสาวเขากล่าวหา อีกอย่างหนึ่งเมื่อเขาพาเธอมาที่อาณาจักรของเขาเธอก็ควรจะประเมินได้ว่าเขาร่ำรวยแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยมีสายตาที่ยั่วยวนหรือสนใจทอดมาให้เขาเลยสักครั้ง ทั้งที่เขามั่นใจว่าตัวเองหล่อและรวยกว่านายอัคนีเป็นไหนๆ หรือว่างานนี้เขาจะถูกเมยาวีหลอกจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาควรจะทำยังไง
นายหัวเมฆาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างหงุดหงิดจากนั้นโทรหาเมยาวี ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วในวันนี้แล้วมันก็เป็นเช่นเดิมเธอปิดเครื่องหนี
“เมยาวี มันจะอะไรกันนักหนา” นายหัวเมฆาเริ่มหมดความอดทน เขามองโน๊ตบุ๊คตัวบางเฉียบยี่ห้อยอดนิยมรุ่นล่าสุด เขาเอื้อมไปเปิดมันและคลิกเข้าอินเตอร์เน็ต
“ยัยนี่อยู่ห่างเฟชบุ๊คไม่ได้”
นายหัวเมฆาเข้าไปและพบว่าเมยาวีกำลังออนไลน์อยู่จริงๆเพราะที่เกาะของเขาใช้อินเตอร์เน็ตได้แถมยังเป็นอินเตอร์เน็ตความเร็วสูง มีไวเล็ทด้วยเขารีบพิมพ์ข้อความหาเธอ
เมยาวี ปิดมือถือทำไม นายหัวเมฆาพิมพ์ข้อความและกดตกลง
น้องเปล่าค่ะ แบตมันหมด เธอพิมพ์ข้อความตอบกลับไม่รู้ว่าพี่ชายจะเข้ามา ไม่อย่างนั้นจะรีบออกไปก่อน
โกหก เรามีเรื่องต้องคุยกันเปิดมือถือเดี๋ยวนี้นี่คือคำสั่ง นายหัวรีบพิมพ์และกดเซ้นอย่างว่องไวกลัวเมยาวีจะปิดหน้าจอหนีออกไป
สายชาร์จแบตหายค่ะพี่ชาย เมยาวีเดาออกว่าพี่ชายโทรมาเรื่องอะไร
โกหกให้เนียนหน่อย ตกลงแบตหมด หรือสายชาร์จหาย นายหัวเล่นเน็ตบ่อยเลยพิมพ์ไวมาก
“ทำไงดีวะ ความแตกแน่เลย” เมยาวีบ่นอุบทางนี้กับอัคนีก็ยังเคลียร์กันไม่จบ
นายหัวเมฆาพิมพ์ข้อความส่งมาให้น้องสาวอีกอย่างรวดเร็ว
ถ้าเธอไม่ยอมเปิดเครื่องและคุยกับพี่ดีๆ อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเจอกันที่เกาะ นายหัวหนุ่มขู่
“พี่เมฆาจะมาที่เกาะ!” เมายาวีเครียดจัดถ้าพี่ชายรู้ว่าเธอโกหกมีหวังงานนี้เธอตายแน่ เธอแค่อยากให้พี่ชายช่วยกันผู้หญิงคนนั้นออกไปในขณะที่เธอจะตกลงกับอัคนี แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างไม่ได้ง่ายแบบที่คิดเอาไว้เสียแล้ว
ก็ได้ค่ะ อีกสิบห้านาทีน้องโทรหา เมายาวีรีบพิมพ์ตอบกลับ จากนั้นหญิงสาวก็ออกจากระบบสื่อออนไลน์ยอดนิยม
นายหัวเมฆาเห็นเคล้าลางแห่งความไม่ปกติมีพิรุธของน้องสาว เขานั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องทำงานไม่เกินสิบห้านาทีคนที่บอกว่าแบตหมด สายชาร์จหายก็โทรเข้ามาหา
“ว่าไง บอกมาว่าความจริงมันคืออะไร” น้ำเสียงดุ ถามปลายสายอย่างต้องการคำตอบ
“คือ...พี่เมฆาอย่าโกรธน้องเลยนะคะ น้องทำไปทั้งหมดก็เพราะน้องรักพี่อัคนี น้องทนไม่ได้ที่เขารักผู้หญิงคนนั้นไม่เคยชายตามองน้องเลย”
นายหัวเมฆาทุบโต๊ะทำงานดังปังด้วยความโมโห เขายืนขึ้นเต็มความสูง
“เธอไม่ได้ท้อง แล้วผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีอะไรกับนายอัคนี”เขาเดา
เมายาวีเสียงสั่นละล่ำละลักตอบ “ค่ะพี่ชาย แล้วน้องกับอัคนีก็ยังไม่มีอะไรกันด้วยที่น้องทำไปเพราะความโมโหที่เห็นเขากอดผู้หญิงคนนั้นที่สวนสาธารณะ น้องรู้ว่าเขารักผู้หญิงที่ชื่อพีระดามากน้องทนไม่ได้จริงๆ”
เมยาวีสารภาพเสียงสั่นเครือ หมดเวลาที่จะโกหก
“ยัยเมยาวี เธอทำบ้าอะไร ถ้าอย่างนั้นพี่ก็เจอข้อหาลักพาตัวล่ะสิ” ตอนที่เขาฟังเรื่องโกหกของน้องสาวในเวลานั้นมันมีแต่ความโกรธที่นางแบบชั่งยั่วคนหนึ่งทำให้ชีวิตน้องเขาป่นปี้ ถูกแย่งแฟนลูกในท้องกำลังจะขาดพ่อแต่เมื่อรู้เช่นนี้เขาเห็นแต่ความงี่เง่าที่ทำลงไป
“น้องขอโทษค่ะ แต่น้องรักพี่อัคนีมาก”
“แล้วนายอัคนีมันรักแกบ้างรึเปล่า ทำไมต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากมากขนาดนี้ด้วย จะสนใจอะไรกับผู้ชายคนเดียวตัวเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่”
“ก็เพราะพี่ไม่เคยรักใครจริงๆน่ะสิคะ พี่ไม่เข้าใจคนมีความรักหรอก”
“ความรักงี่เง่า”เขาสบถ
“สักวันเถอะพี่รักใครจริงๆขึ้นมาก็จะรู้ว่า เราอาจจะทำเรื่องที่งี่เง่าที่สุดไม่มีเหตุผลที่สุดได้เสมอ”
“ยัยเมยาวี แล้วแกจับนายอัคนีไปไว้ที่เกาะทำไมกัน อย่าบอกนะว่าแกคิดจะปล้ำมันและรวบรับจับแต่งงานเลย”
“ก็ไม่แน่ค่ะ หากพี่อัคนียังปฏิเสธน้องอีก”
“เมยาวี แกบ้าไปแล้ว จะอะไรนักหนากับผู้ชายคนหนึ่ง พี่ขอสั่งให้แกปล่อยเขาไป”
“ไม่ เขาสัญญาว่าจะแต่งงานกับน้อง และน้องก็รอ”
สัญญาสมัยเด็กๆ ที่เมฆาก็รับรู้และเขาเห็นเป็นเรื่องไร้สาระ
“เมยาวี สมองแกแยกไม่ออกเลยใช่ไหมว่าอันไหนเขาพูดเล่นอันไหนเขาพูดจริงเชื่อด้วยเหรอกับสัญญาของเด็กห้าขวบ”
“น้องไม่สนใจในเมื่อเขาบอกให้น้องรอเป็นเจ้าสาวให้เขา น้องก็รอ” เมยาวียังดื้อดึงที่จริงเธอรู้ดีว่าอะไรคือการพูดเล่นหรือพูดจริง แต่เมยาวีอยากจะทึกทักให้เป็นอย่างนั้น เพราะเธอรักเขารักอัคนีรักตั้งแต่เยาว์วัยจนเติบใหญ่เขาก็ยังเป็นผู้ชายคนเดียวในดวงใจ เธอไม่สนหากใครจะว่าเธอบ้า
“หยุดบ้าได้แล้ว และนี่พี่จะทำยังไงกับผู้หญิงในห้องคนนั้นดี” นายหัวเมฆาพูดอย่างอ่อนใจ
“ไม่รู้สิคะ ก็พี่เมฆาจับเธอมาเองก็แก้ปัญหาเองซิ”
“อ้าว! นี่ยัยเมยาวีมาโยนกันชัดๆก็ใครล่ะขอร้องให้พี่ไปจับผู้หญิงคนนั้นมาบอกว่าจะพามาตกลงกันจู่ๆก็กลายมาเป็นแบบนี้” นายหัวเมฆาถอนใจ รู้สึกโมโหน้องสาวอยากจับบีบคอให้ตายแต่ทำอะไรไม่ได้
“ก็ฝากรับผิดชอบด้วยแล้วกัน ไปพามาจากไหนก็เอาไปส่งด้วยละกัน”
“นี่แกพูดง่ายนะ เหมือนว่าใช้ให้พี่ไปหยิบของมาและเอาไปส่งคืนที่ นี่เขาเป็นคนนะและพี่ก็เอ่อ...” นายหัวเมฆาไม่พูดต่อ
“อย่าบอกนะว่าพี่ไปปล้ำเขาแล้ว”
“จะบ้าเหรอ ใครจะปล้ำกันได้ง่ายๆแบบไม่มีเหตุผล แค่แกล้งเขานิดหน่อย ดูดให้เป็นจ้ำๆ เขียวๆม่วง ก็นึกว่าเขามันเป็นผู้หญิงแบบที่แกว่าก็เลยจะแกล้งสั่งสอนให้ได้รับบทเรียน แต่เรื่องมันกลับมาเป็นว่าแกนั่นแหละที่เลี้ยงแกะ และปัญญาอ่อนที่สุด”
เมื่อถูกพี่ชายว่าอย่างไม่ไว้หน้าเมยาวีก็น้ำตาไหลย้อยเสียงสั่นพล่า เมื่อนึกได้ว่าความโมโหชั่ววูบที่เห็นภาพบาดตามันก่อให้เกิดปัญหาขนาดนี้เธอก็รู้สึกสำนึกผิด
“ที่น้องทำมันผิดมากใช่ไหมคะพี่เมฆาถึงได้ดุเอาด่าเอาไม่หยุด”
นายหัวหนุ่มไม่ปลอบแถมยังซ้ำอีกเพราะเห็นว่าสิ่งที่น้องสาวทำไปเรียกว่าขาดสติ
“เขาไม่ได้เรียกว่าผิดแต่เรียกว่าขาดสติและปัญญาอ่อน รวมทั้งพี่ด้วยที่ปัญญาอ่อนตามแกไปอีกคน เอาล่ะทำยังไงได้พลาดไปแล้วทางนี้พี่เคลียร์เอง ทางนั้นก็จัดการเองแล้วกัน” นายหัวเมฆาพูดจบก็วางสายทันทีและทรุดตัวนั่งลงเสยผมและกุมศีรษะด้วยอาการเครียด
++++++++++++++++++++++++++++
นายหัวเมฆาแอบเดินไปหน้าห้องของตัวเอง เขาเปิดห้องเบาๆและแอบดูเห็นพีระดาตื่นแล้วและกำลังยืนมองไปนอกหน้าต่าง
“เอาล่ะเขาตื่นแล้ว จะไปแก้ตัวกับเขายังไงดี งานนี้นายหัวมีหวังหัวขาดแน่ๆ” นายหัวเมฆาปิดประตูเบาๆกลัวคนข้างในจะรู้ตัว และเดินออกไปที่ห้องทำงานอย่างเงียบเชียบโทรหาเลขาหน้าหวานที่ชื่อน้องแก้ม
“นายหัวมีอะไรกับแก้มคะถึงได้โทรมาหากลางดึกแบบนี้”
“ฉันมีอะไรอยากให้เธอช่วยหน่อย” น้ำเสียงกระซิบกระซาบเหมือนว่ากลัวใครจะได้ยิน
“อึย....อะไรกันคะนายหัวแก้มลูกน้องนายหัวนะคะทำงานกันมาตั้งหลายปีจะไม่ละเว้นบ้างเลยหรือคะ”
“นี่ยัยเลขาบ้องตื้น นายหัวเมฆาไม่นิยมกินไก่วัดนะเธอก็รู้ดี” เขาขึ้นเสียง
“ขอโทษค่ะ แหม...แก้มแหย่เล่น”
“นี่ผมจริงจังนะคุณแก้ม ถ้ายั่วอีกเดือนนี้จะถูกตัดเงินเดือนยี่สิบเปอร์เซ็น”เขาขู่
“แหม...นายหัวก็แก้มแค่หยอกเล่น ว่ามาเลยค่ะมีอะไรให้เลขาคนสวยรับใช้ แม้จะเป็นนอกเวลางานก็ตาม”ประชด
“ตอบผมมาหน่อยสิเวลาผู้ชายคนหนึ่งทำให้คุณโกรธมากถึงขั้นอยากจะฆ่าเขา ผู้ชายคนนั้นต้องทำยังไงคุณถึงจะหายโกรธ”
“โอ๊ย! แก้มไม่รู้หรอกค่ะนายหัว แก้มไม่เคยมีแฟนนายหัวไปถามคนอื่นเถอะไป” มีแค่เลขาหน้าหวานคนนี้เท่านั้นที่ต่อปากต่อกรกับเขาได้
“ไม่ได้เรื่องเลยเธอนี่”
“แต่เดี๋ยวค่ะนายหัวแก้มเคยดูซีรีย์เกาหลีนะเวลาเขาจะง้อนางเอกก็ต้องแบนี้นะ บลาๆๆๆ......”เลขาแก้มสาธยายให้นายหัวเมฆาฟัง นายหัวหนุ่มก็ตั้งใจฟัง
++++++++++++++++++++++++++++++
พยาบาลสาวสวยจ้องมองคนไข้หนุ่มอย่างสังเกตอาการเมื่อเธอหาเสื้อผ้าให้เขาเปลี่ยนแล้วสภาพของคนไข้ที่ได้รับบาดเจ็บจากรถเสียหลักพุ่งชนกับเสาไฟฟ้าก็ไม่เหลือเคล้า ที่ยืนอยู่ตรงหน้าในเวลานี้คือผู้ชายรูปหล่อ หน้าตาดี หุ่นแมนแฮนซั่ม ที่สำคัญเป็นนักเขียนคนโปรดพยาบาลสาวคนงามแอบกรี๊ดในใจอยู่หลายตลบ
“นี่คุณแน่ใจนะว่าเอาอยู่”
ภาคินัยพยักหน้า ยกกำปั้นขึ้นมา “ผมเอาอยู่” จากนั้นก็เซถลาไปนิดหนึ่งนั่นเป็นเพราะเสียเลือดมากเลยทำให้หน้ามืดและร่างกายยังไม่พร้อมสมบูรณ์
“ไหนบอกว่าเอาอยู่” พยาบาลสาวส่ายหัวและรีบดข้าไปประคอง “ฉันคิดถูกหรือผิดเนี่ยที่ช่วยคุณ เกิดคุณตายไปฉันจะทำยังไงคุ้มไม่เนี่ยกับหนังสือบวกที่คั่น” เธอเน้นประโยคสุดท้ายเหมือนย้ำคำสัญญาอยู่นัยๆ
“คุ้มสิคุณหนังสือผมขายดีจะตาย ยิ่งเล่มแรกๆด้วยนะถือว่าเป็นของหายากเชียว”
“นั่นสินะอย่างนี้ขอจองเล่มต่อๆไปที่ยังไม่ได้ตีพิมพ์ด้วยได้เปล่า”สุชาวียิ้มจนเห็นไรฟันขาว
ภาคินัยเค่นยิ้ม “ตกลงว่าคุณจะขอหนังสือผมอ่านฟรีตลอดชีพเลยใช่ไหมเนี่ย”
แฟนคลับคนสวยหัวเราะเบาๆ “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ มันต้องเรียกให้คุ้มกับค่าเสี่ยงภัยของฉันหน่อย”
“ก็ได้ไม่มีปัญหา คนบ้านผมเขาเรียกว่างกนะเนี่ย” พยาบาลสาวมองหน้า
“เดี๋ยวเปลี่ยนใจเลย” มีงอน
“โธ่! คุณพยาบาลหน้าตาดี มีน้ำใจ นะครับพาผมไปหน่อยผมต้องการผู้ช่วย”
“ฉันเคยเป็นแต่ผู้ช่วยแพทย์ เพิ่งจะเคยเป็นผู้ช่วยคนไข้ก็วันนี้”เธอบ่น
จากนั้นพยาบาลสาวก็เดินเชิดหน้าไปที่รถคันเก่าบุโรทั่งสีส้มอมแดงของเธอ
“ขึ้นสิ”เธอหันมาบอกเขาเมื่อเห็นเขาทำหน้างงมองรถคู่ใจเธอด้วยสายตาประหลาด
“แน่ใจเหรอว่าเขาเรียกไอ้เจ้านี่ว่ารถ”
พยาบาลสาวจ้องเขาตาเขม็ง “มีคนบอกไหมว่าคุณหน้าตาดี แต่ควรจะต้องไปผ่าหมาออกจากปากบ้าง ฉันอาจแนะนำหมอผ่าตัดฝีมือดีให้ได้”
ภาคินัยกลืนน้ำลายและรีบขึ้นรถคันเก่าๆสมัยรุ่นเจ้าคุณปู่อยากหลีกเลี่ยงไม่ได้ นึกอธิฐานขอให้มันไปถึงจุดหมายได้อย่างปลอดภัย
สุชาวีพารถคู่ใจของเธอมาจอดอยู่ที่ชายป่าแล้วพาเขาลัดเลาะเดินไปทางหลังไร่อย่างคล่องแคล่ว
“คุณนี่ท่าทางจะรู้จักไร่นี้ดี”
“แหงล่ะ....แบบที่บอกฉันมารับจ็อบที่ไร่นี้เดือนละสองครั้ง”
ไร่กาแฟขนาดใหญ่ที่ปลูกเมล็ดกาแฟโรบัสต้าพันธ์ดีมีลวดหนามล้อมลอบดูท่าทางจะเข้าไปยากนอกจากบินข้ามเจ้าของไร่คงตั้งใจให้เข้าได้ด้านเดียวคือทางหน้าไร่ พยบาลตาคมมองชายหนุ่มอย่างเข้าใจความคิด
“ฉันรู้ทางลับ เราลอบเข้าไปได้” จากนั้นเธอก็พาเขาเดินอ้อมไปทางด้านขวาอีกประมาณห้าร้อยเมตรมีต้นไม้หนาใหญ่ขึ้นรกพยาบาลสาวแหวกต้นหญ้าที่สูงท่วมหัวและก้มหมุดรอดรวดหนามเข้าไป ภาคินัยมองดูเธอ
“สุดยอด นี่มันทางออกของหมาแมวมันคุณยังรู้อีกเหรอ” ตรงบริเวณนี้ลวดหนามสองชั้นด้านล่างขาดทำให้มุดลอดเข้าออกได้แต่ถ้าไม่มีใครสักเกตก็จะไม่รู้เลยเพราะมีหญ้าสูงจนท่วมหัว
พยาบาลสาวมองหน้า “แล้วเก่งปะล่ะ”
ภาคินัยยกนิ้วโป้งให้เธอ จากนั้นลอดตามเข้าไปค่อนข้างลำบากนิดหน่อยเพราะเขาตัวสูงใหญ่ไม่ได้แบบบางเหมือนเธอ
“ฉันใช้ช่องทางนี้เวลาที่มาทำงานสาย เดี๋ยวจะไม่ทันตอกบัตรและนายหัวเมฆาจะหักเงินเอา”
จากนั้นทั้งสองก็ลอบเข้าไปในไร่เห็นเวรยามมากมายเดินสวนกันไปมา
“คุณที่นี่มันไร่กาแฟหรือค่ายกักกันถึงได้มีเวรยามเยอะเหลือเกิน”
“เมล็ดกาแฟที่นี่เขาดังจะตายคุณไม่รู้อะไรแพงยังกับทองคำ”
“ขนาดนั้นเชียว” ทั้งสองหลบอยู่หลังโรงคัดแยกเมล็ดกาแฟ
“ถ้าอย่างนั้นนายหัวเมฆาอะไรนี่ก็คงรวยมากสินะ”
“รวยมากสิคุณ นอกจากนี้เขายังมีเกาะส่วนตัว แล้วก็สัมปทานรังนกนางแอ่นด้วย”
“คนอะไรทำหลายอย่างจัง”
“ก็เหมือนคุณไงยังเคยเป็นอดีตนักแม่นปืนทีมชาติด้วย แล้วก็ยังเขียนนิยาย ได้ข่าวว่าคุณเองก็รวยมากไม่ใช่เหรอเป็นเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ด้วยนี่”
ภาคินัยหันกลับไปมองหน้าพยาบาลสาว “รู้ได้ไง”
“แหม...ฉันเป็นแฟนคลับคุณก็ต้องรู้สิ” เธอยิ้ม
“รู้มากรู้จริง แบบนี้ยกให้เป็นแฟนคลับพันธุ์แท้เลย”
“ไอ้นายหัวเมฆานี่ตัวจริงหน้าตามันเป็นไง หล่อสู้ผมได้ไหม” ภาคินัยอดคิดไม่ได้เขาย่อมไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนอยู่ใกล้หญิงสาวที่เขาหลงรัก
“หล่อสิ หล่อมากเลยล่ะ พอๆกับคุณแต่สีผิวต่างกัน”พยาบาลสาวตอบนึกหน้าเขาตอนที่เห็นไกลๆอย่างกับเจ้าชายอาหรับในนิยายทะเลทรายผิวสีแทน นัยน์ตาสีน้ำผึ้ง หุ่นล่ำสันต์ หน้าคม ผมดำ
“เหมือนผม แสดงว่าหล่อขั้นเทพ” พยาบาลสาวทำท่าแหวะ
“แล้วคุณไม่ชอบเขาเหรอ”
“ไม่อ่ะ ฉันไม่ชอบของดำ” ภาคินัยทำท่ากลั้นหัวเราะ เขาต้องยอมรับว่าพยาบาลสาวเป็นคนอารมณ์ดีมากเธอทำให้เขาคลายเครียดได้เยอะ แต่ก็ดีในแบบที่จะคบกันเป็นเพื่อนภาคินัยรู้ดีสี่ห้องหัวใจในชาตินี้มีคนจองเอาไว้แล้วจนไม่เหลือพื้นที่ให้หญิงใดเข้ามานั่งได้อีก
++++++++++++++++++++++++
“ใครอ่ะ นั่นใครออกมาดีๆนะ ไม่อย่างนั้นจะยิงจริงๆ” เสียงชายคนหนึ่งพูดภาษาใต้และหันกระบอกปืนยาวมาทางที่ภาคินัยและสุชาวีหลบอยู่
“เอาไงดีคุณมันเห็นเรารึเปล่า”พยาบาลสาวตื่นเต้นนึกกลัวขึ้นมา
“ใจเย็นๆสิคุณ ผมรับรองว่าไม่พาคุณมาตายแน่ เดี๋ยวคุณจะไม่ได้อ่านหนังสือนิยายของผม และผมก็จะขาดแฟนคลับไปอีกคน”
เขาจัดการโยนลูกแมวตัวหนึ่งออกไปแทนจากนั้นพาสุชาวีลอบออกไปอีกทางหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นโรงเรือนพยาบาล
“คุณเราเข้าไปหลบในนี้ได้เวลานี้ไม่มีใครอยู่ และฉันมีกุญแจ”
“ตกลง” ทั้งสองคนลอบเข้าไปในนั้นและล็อคห้องเหมือนเดิม ข้างในเงียบและมืดมีเตียงไว้สำหรับคนงานที่ไม่สบาย และมีเวชภัณฑ์ต่างๆมากมาย
“คุณว่าถ้านายหัวเมฆาจับเราได้เขาจะทำยังไงกับเรา”
“ไม่รู้สิแต่ผมไม่กลัว”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่มาคนเดียวล่ะ ชวนฉันมาลำบากด้วยทำไม” พยาบาลสาวบ่นไปหอบไป
“ก็ร่างกายผมมันไม่พร้อมนี่นา กลัวว่าจะช่วยคนรักไม่ได้ ผมห่วงเธอมาก”
“คุณพรีม พีระดาคนนั้นที่เป็นข่าวหน้าหนึ่งว่าท้องสองเดือนกับคุณนั่นเหรอ”
“คุณนี่รู้เรื่องผมไปเสียทุกเรื่อง แต่มันไม่จริงหรอกผมให้ข่าวไปอย่างนั้นเองเราไม่เข้าใจกันกำลังมีปัญหากัน แต่ผมสาบานเลยผมไม่ได้คิดทำลายเธอผมรักเธอจริงๆ ถ้าคุณเคยอ่านนิยายเล่มแรกของผม เรื่องรักแรก เธอก็คือนางเอกคนนั้น”
“อ้าว! เรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงเหรอ ฉันนึกว่าเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น” น้ำเสียงตื่นเต้น
“เป็นเรื่องจริงแค่บางส่วน ผมพบเธอครั้งแรกที่ร้านขายรองเท้าและผมก็ตกหลุมรักเธอเรียกว่ารักแรกพบก็ได้ แต่กามเทพก็เล่นกลกับคู่ของเรา กว่าผมจะมาเจอเธออีกทีก็ไม่นานนี้เอง”
“สงสัยนิยายเล่มหน้าคุณจะเอาเรื่องของคุณเองมาเขียนนิยายขายแน่ๆเลย”พยาบาลสาวคาดเดา
ภาคินัยยิ้ม
“ถ้ามีใครรักฉันบ้างแบบนี้ก็คงดีนะ ฉันถามหน่อยสิคุณก็รู้ว่าคนที่พาแฟนคุณมาคือนายหัวเมฆาคนที่ขึ้นชื่อว่ามีอิทธิพล ทั้งโหดทั้งหื่น คุณไม่กลัวเหรอว่าจะได้เธอกลับไปในสภาพไม่เหมือนเดิม”
“ถ้าคุณหมายถึงว่าเธอจะไม่บริสุทธิ์ผุดผ่อง ผมบอกได้เลยตรงนี้ว่าผมไม่สนใจหรอก ผมรักเธอเพราะเธอเป็นเธอไม่ได้สนใจกับไอ้เยื่อพรหมจรรย์แค่ไม่กี่เส้น ไม่ใช่มันไม่ดีนะถ้ามีอยู่ แต่ไม่มีก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร มันเอามาวัดไม่ได้หรอกว่าเธอไม่มีแล้วจะเป็นผู้หญิงไม่ดี หรือว่าถ้าเธอไม่มีแล้วผมจะอยู่กับเธอไม่ได้ต้องอย่าร้างกัน มันคนละเรื่อง”
ในความมืดพยาบาลสาวมีสีหน้าซาบซึ้ง “โคตรแมนเลย”
“ไม่หรอก”
“คุณเชื่อไหม ฉันถูกคนร้ายเมายาบ้าจับไปเป็นตัวประกันในบ้านร้างสองวันสองคืนมันไม่ได้ข่มขืนหรือล่วงเกินฉันด้วยซ้ำไปมันไม่ได้ทำร้ายฉันด้วยมันแค่อยากหนีตำรวจเฉยๆ แต่แฟนฉันเขาครางแครงใจในเรื่องนี้มากถึงขนาดบอกเลิกฉันเพราะคิดว่าฉันไม่บริสุทธิ์” เป็นสาเหตุให้พยาบาลสาวหนีจากกรุงเทพฯมาประจำอยู่ที่ภาคใต้
ภาคินัยฟังและรู้สึกเห็นใจหญิงสาว “ถ้าอย่างนั้นมันคือโชคดีของคุณแล้วที่พ้นจากผู้ชายแบบนั้นมาได้ผมเชื่อว่าคนสวยๆนิสัยดีแบบคุณจะต้องได้พบผู้ชายที่ดีเข้าสักวัน”
“ขอให้เป็นแบบนั้นเถิดสาธุ นี่คุณอย่ามาเผลอเอาชีวิตฉันไปเขียนเป็นพล็อตเรื่องล่ะคิดค่าลิขสิทธิ์จริงๆด้วย”
“ผมรู้ว่าคุณงก ถ้าเอาไปเขียนจริงเดี๋ยวจะแบ่งค่าลิขสิทธิ์ให้สองเปอร์เซ็น”
“โหย....สองเปอร์เซ็นเองเขี้ยว” พยาบาลสาวบ่นอุบ
+++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 มี.ค. 2555, 15:58:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 มี.ค. 2555, 08:01:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 4649
| << ตอนที่ 14 | ตอนที่16 (เต็มตอนแล้วค่ะ) >> |
อัปสรา 9 มี.ค. 2555, 16:52:37 น.
ว้า...เลิกงานแล้ว
ว้า...เลิกงานแล้ว
lovemuay 9 มี.ค. 2555, 20:45:47 น.
พยาบาลคนนี้น่ารักจัง พระเอกตอนนี้แมนโคตร อิอิ
พยาบาลคนนี้น่ารักจัง พระเอกตอนนี้แมนโคตร อิอิ
konhin 9 มี.ค. 2555, 21:02:06 น.
ทั้งพยาบาลทั้งนายหัว แย่งซีนกันชัดๆ
ทั้งพยาบาลทั้งนายหัว แย่งซีนกันชัดๆ
อัปสรา 9 มี.ค. 2555, 21:22:22 น.
ประมาณนั้นค่ะ
ประมาณนั้นค่ะ
Pampam 10 มี.ค. 2555, 01:57:01 น.
ไรเตอร์ขาช่วงเกือบๆสุดท้ายประโยค"ถ้ามีใครรักฉันบ้าง......"นายหัวตะวัน" เขาชื่อ"นายหัวเมฆา"ไม่ใช่เหรอคะ?
ไรเตอร์ขาช่วงเกือบๆสุดท้ายประโยค"ถ้ามีใครรักฉันบ้าง......"นายหัวตะวัน" เขาชื่อ"นายหัวเมฆา"ไม่ใช่เหรอคะ?
กาซะลองพลัดถิ่น 10 มี.ค. 2555, 01:57:47 น.
อย่างฮาเลยคะ ...น่าจะเป็นคู่หูคู่ฮาได้นะเนี่ยะคุณพยาบาลกับนายภาคินัย 5555
อย่างฮาเลยคะ ...น่าจะเป็นคู่หูคู่ฮาได้นะเนี่ยะคุณพยาบาลกับนายภาคินัย 5555
หมูบูลิน 10 มี.ค. 2555, 04:36:54 น.
ได้อีกคู่ซะและ
ได้อีกคู่ซะและ
อัปสรา 10 มี.ค. 2555, 07:59:32 น.
คุณ Pampam ขอบคุณมากค่ะพิมพ์ผิดชื่อจริงๆด้วย นายหัวตะวัน คือพ่อของนายหัวเมฆาอีกที
คุณ Pampam ขอบคุณมากค่ะพิมพ์ผิดชื่อจริงๆด้วย นายหัวตะวัน คือพ่อของนายหัวเมฆาอีกที
