เล่ห์รักสาวนักพิสูจน์อักษร (ใช้ชื่อนี้ไปก่อนค่ะ)
เล่ห์รัก สาวนักพิสูจน์อักษร
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่16 (เต็มตอนแล้วค่ะ)
ตอนที่ 16
ตลอดทั้งคืนพีระดาหลับไม่เป็นสุขเธอกลัวว่าเขาจะเข้ามาในห้องนี้อีกแม้ว่าเธอจะล็อคลูกบิดประตัวด้านในเอาไว้ก็ตามแต่เขาเป็นเจ้าของบ้านย่อมจะมีกุญแจ จะเคลื่อนตู้เตียงไปขวางอย่างในละครโทรทัศน์ก็ยากเต็มทีห้องๆนี้มีแต่เฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่ๆที่สาวร่างบางอย่างเธอคงยากที่จะเคลื่อนย้ายมันทางเดียวที่เธอพอจะทำได้ก็คือนอนกอดไม้กลอฟที่เจออยู่ในห้องของเขากะว่าถ้านายหัวเมฆาบุกเข้ามาคิดมิดีมิร้ายแล้วล่ะก็นายหัวคงได้หัวแตกแน่ๆ
นายหัวหน้าคมเข้มเจ้าของไร่กาแฟดัง กำลังส่องกระจกและมองตัวเองสลับกับของที่ถืออยู่ในมือ
“หมดกัน หมดแมน หวานซะ ไม่เอาดีกว่า” เขาเอาดอกกุหลาบช่อโตที่เลขาหน้าหวานจัดมาให้ตั้งแต่หกโมงกว่าๆ ตั้งใจจะเอาไปขอโทษพีระดา แต่เมื่องมองกุหลาบนอกดอกใหญ่สีชมพูหวาน ยามเขาถือมันช่างดูขัดตาเหลือเกิน อีกอย่างทั้งชีวิตก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ด้วย และแล้วกุหลาบช่อใหญ่ราคาเป็นพันก็ถูกโยนทิ้งถังขยะอย่างไม่ไยดี
นายหัวเมฆาหันหลังให้กระจกและกอดอกอย่างครุ่นคิด “ทำกับเขาไว้เยอะด้วย แค่ดอกไม้เขาจะหายโกรธเหรอ”
เวลาประมาณเกือบจะเจ็ดโมงเช้าหญิงสาวต้องสะดุ้งเพราะได้ยินเสียงกุกกักอยู่ที่หน้าประตูแล้วก็เป็นจริงดังว่าประตูถูกเปิดออก หญิงสาวกำไม้กลอฟเอาไว้แน่นรอดูว่าจะเกิดอะไร พีระดาอ้าปากค้าง ตาโตขึ้นกว่าเดิมอีกเท่าตัว เธอต้องตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนจะถอยหลังไปอีกสองเก้า เมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดจนกว้างพอให้นายหัวเมฆาก้าวเข้ามาพร้อมถาดอาหารเช้าเธอสังเกตว่าใบหน้าเขาแดงจัดขนาดว่าผิวเขานั้นออกสีแทน ที่สำคัญปากของเขาคาบดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่มาด้วย ไม่รู้ว่าเพราะมือไม่ว่างหรือคิดอะไรอยู่ (เมื่อคืนเขานอนไม่หลับเลยเปิดรายการโทรทัศน์ดูแก้เซ็ง บังเอิญกดไปช่องหนึ่งเป็นซีรีย์เกาหลีมีฉากพระเอกกำลังขอโทษนางเอกอยู่พอดีนายหัวเมฆาเลยเลียนแบบมาคิดว่าผู้หญิงคงชอบ)
“เกิดอะไรขึ้น เป็นบ้าอะไรไปเนี่ย” พีระดาถอยห่างอย่างสยอง เธอคิดว่าเขาเพี้ยน
เขายังเดินเข้ามาใกล้เธอ ท่าเดินก็ไม่ได้เหมือนพระเอกเกาหลีเอาเสียเลย
เมื่อจะพูดแล้วมันไม่ถนัดเพราะดอกไม้คาอยู่ที่ปาก อีกทั้งไอ้หนามแหลมๆของก้านกุหลาบยังตำปากเขาอีกนายหัวเลยตัดสินใจวางถาดอาหาร ลงบนเตียงนอน จากนั้นเอาดอกไม้มาถือไว้
“ผมให้คุณ” เขาส่งดอกกุหลาบแดงไปตรงหน้าเธอ
“บ้าไปแล้วแน่ๆ มาไม้ไหนฉันไม่เชื่อ อาหารใส่ยาพิษ หรือดอกไม้อาจจะมียาสลบ ต่อจากนั้นถ้าฉันสลบไปนายอาจจะปล้ำฉันก็ได้ ตื่นขึ้นมาฉันอาจจะอยู่ในสภาพที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า หรือไม่เสื้อที่ใส่ก็อาจถูกฉีกจนขาดวิ่นด้วยฝีมือของนาย” หญิงสาวคิดจริงจังไปตามนั้น
“นิยายแล้วคุณ เพ้อเจ้อผมแค่อยากบอกคุณว่าเขาสบตาเธอ....ผมขอโทษ”
“อะไรนะ” พีระดาไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อคืนไม่ได้เป็นแบบนี้สักหน่อย
“กินยาผิดขวดมาหรือเปล่า มามุขไหนเนี่ยฉันตั้งรับไม่ทันเลย”
เขาก้มหน้าอย่างอายๆ ผู้ชายตัวใหญ่ๆต้องมายืนถือดอกไม้สีแดงตัดกับผิวแถมขอโทษผู้หญิง
“รีบๆรับไปเถอะ ไม่มียาพิษ ยาสลบหรอก ขอโทษจริงๆ ผมรู้ความจริงหมดแล้วจากน้องสาว ที่ผ่านมามันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกัน”
“รู้ความจริงแล้ว” พีระดาเท้าสะเอวที่ของเธอบ้าง
“นายจับฉันมากักขังหน่วงเหนี่ยว ล่วงเกินด้วยไอ้รอยเขียวคล้ำเต็มลำคอ นายจะขอโทษคำเดียวแล้วจะให้ฉันยกโทษให้อย่างนั้นเหรอ”
“ตั้งแต่ผมเกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะ ผมก็ให้ดอกไม้คุณแล้วไง แล้วนั่นเขาชี้ไปที่เตียง ถาดอาหารเช้าที่มีไข่ดาวไหม้เกรียม ไส้กรอกไม่สุก กับขนมปังทาเนยหนาๆไม่ชวนกิน แต่จัดใส่จานมาเสียหรู
“ผมทำอาหารเช้ามาให้คุณกินด้วยเป็นการขอโทษ” เขาบอกและมองหน้าเธอ
พีระดามองตามมือของเขา “นั่นมันอาหารของคนจริงๆเหรอ” เธอมองมันด้วยสายตาประหลาดล้ำ
“นี่กินๆเข้าไปเถอะ เกิดมาไม่เคยทำให้ใครนะแบบนี้” เขาทำเสียงดุ
“ไม่กิน! กินไม่ลง เอาไปกินเองเถอะ” จากนั้นก็กอดอกเชิดหน้า
นายหัวเมฆาหน้าเสียทำตั้งหลายอย่างก็ยังไม่หายโกรธอีก นึกถึงคำพูดของเลขาหน้าหวาน ผู้หญิงทุกคนชอบดอกไม้ หรือไม่ก็เสียงเพลง ถ้าง้อด้วยดอกไม้เขาไม่หายโกรธ ก็ร้องเพลงๆเพราะให้เขาฟังสักเพลงเดี๋ยวก็ยิ้มได้เองแหละ
“เอาก็เอาวะ”จู่ๆนายหัวเมฆาก็พูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าหึกเหิม
พีระดามองด้วยความงง จากนั้นสิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น นายหัวหน้าดุทำสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงเขาเริ่มร้องเพลงซึ่งบังเอิญเป็นเพลงโปรดของเธอเสียด้วย เขาถือดอกกุหลาบดอกนั้นเข้ามาใกล้เธอจากนั้นก็ร้องเพลงเดินวนเวียนไปรอบๆตัวเธอ บางช่วงบางตอนก็ยื่นดอกไม้มาให้เธอตรงหน้า
ในมือของฉันนั้นมีดอกไม้
แต่ฉันไม่รู้จะไปให้ใคร
เพราะว่าฉันไม่มีจุดหมาย
มันไม่มีเธออยู่ตรงนี้
ในมือของฉันนั้นมีความฝัน
แต่ฉันจะฝันไปเพื่ออะไร
ฝันก็ฝันไม่มีความหมาย
มันไม่มีใคร ยังคงเหงา
บทเพลงรัก ยังคงร่ำร้อง
จากคนเหงา คนที่ยังหม่นหมอง
คนที่ยังตามหา ใครจะมาจับจอง
ให้ฉันได้มีความสุข กับวันที่สวยงาม
วันที่ฟ้า เปลี่ยนเป็นสดใส
วันที่รักฉันนั้นมีความหมาย
วันที่เคยเงียบเหงา จะเป็นวันสุดท้าย
หากฉันได้มีเธออยู่ และเดินไปด้วยกัน ก็ขอให้มีจริง
ในมือของฉันนั้นมีความรัก
และฉันก็หวังว่าคงสักวัน
นับถอยหลังเพื่อรอวันนั้น
วันที่มีเธอ อยู่ตรงนี้ข้างกัน
คนที่ฟ้าส่งมาให้ฉัน
คนคนนั้นจะเป็นคนแบบไหน
คนที่เดินตากฝนกันจนวันสุดท้าย
ร้องไห้มีความสุข ใต้เงาพระจันทร์
คนน่ารัก คนที่อ่อนไหว
คอยบอกรัก จุ๊บ จุ๊บ ก่อนนอน
คนที่คอยดึงหู ตอนที่เราแอบมอง
ให้ง้อชอบงอนตุ๊บป่อง จะเป็นเช่นไร
หากคนคนนั้น นั้นมีจริง
โว๊ะโอ เฝ้ารอ โว๊ะโอ เฝ้าคอย
นับวันว่าคนบนฟ้าที่มาจากฝัน จะมีจริงไหม
โว้ โอ โว๊ะโอ เฝ้ารอ โว๊ะโอ ว่าคนที่อยู่บนฟ้า
นับวันเฝ้าคอยคนจากฟ้า จะหล่นมาตอนไหน โอ โอ้
อ้างอิง...เนื้อเพลง คนบนฟ้า ศิลปิน พาราด็อกซ์
แนะนำให้เปิดเพลงนี้ฟังด้วยค่ะเวลาอ่านจะอินมากเลย คนแต่งก็ฟังไปแต่งไปค่ะ เดี๋ยวเอามาลงให้อีกครึ่งค่ะ
วันนี้ยุ่งค่ะ
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 มี.ค. 2555, 11:06:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 มี.ค. 2555, 14:14:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 5405
| << ตอนที่ 15 | ตอนที่ 17 >> |
อัปสรา 10 มี.ค. 2555, 11:07:59 น.
555 ตอนนี้ที่ไปลงเว็บอื่นโดนขอร้องเยอะมากให้สลับคู่กัน
555 ตอนนี้ที่ไปลงเว็บอื่นโดนขอร้องเยอะมากให้สลับคู่กัน
อัปสรา 10 มี.ค. 2555, 11:12:11 น.
เรื่องนี้ไม่มีฉากเรทนะคะ เรื่องนี้ไม่อยากเขียนเลิฟซีนที่มีในตอนแรกจะตัดออกแต่ว่าคงไม่ได้อัพแก้ไขให้นะคะ พอดีช่วงนี้ยุ่งค่ะ
เรื่องนี้ไม่มีฉากเรทนะคะ เรื่องนี้ไม่อยากเขียนเลิฟซีนที่มีในตอนแรกจะตัดออกแต่ว่าคงไม่ได้อัพแก้ไขให้นะคะ พอดีช่วงนี้ยุ่งค่ะ
wind 10 มี.ค. 2555, 12:56:08 น.
นายหัวอย่างฮา
นายหัวอย่างฮา
Pat 10 มี.ค. 2555, 12:56:46 น.
555 นางเอกเราจะหายโกรธก็ด้วยเพลงโปรดนี่ซะล่ะมั้ง อิอิ สลับคู่ก็น่าสนใจดีนะคะ แต่ปูเรื่องคู่เอกหลงรักกันมาตั้งนานแล้ว ก็คงจะไม่ได้หรอกมั้งคะ U_U
555 นางเอกเราจะหายโกรธก็ด้วยเพลงโปรดนี่ซะล่ะมั้ง อิอิ สลับคู่ก็น่าสนใจดีนะคะ แต่ปูเรื่องคู่เอกหลงรักกันมาตั้งนานแล้ว ก็คงจะไม่ได้หรอกมั้งคะ U_U
lovemuay 10 มี.ค. 2555, 13:12:03 น.
น่ารักซ้าา เทใจให้นายหัวแทนดีมัียคะ?เนี่ย อิอิ
น่ารักซ้าา เทใจให้นายหัวแทนดีมัียคะ?เนี่ย อิอิ
violette 10 มี.ค. 2555, 13:26:19 น.
นั่นสิคะ สลับคู่เหอะค่ะ คู่นี้น่ารักมากกกก อ่ะ ถ้าไม่มีอิตาพระเอกนั่นเราเชียร์นายหัวเต็มที่เลย น่ารักโคตรๆๆๆๆ
นั่นสิคะ สลับคู่เหอะค่ะ คู่นี้น่ารักมากกกก อ่ะ ถ้าไม่มีอิตาพระเอกนั่นเราเชียร์นายหัวเต็มที่เลย น่ารักโคตรๆๆๆๆ
anOO 10 มี.ค. 2555, 16:55:10 น.
นายหัวจะทำคะแนนนำไปแล้วมั้งเนี้ย พระเอกเรามัวทำอะไรอยู่
นายหัวจะทำคะแนนนำไปแล้วมั้งเนี้ย พระเอกเรามัวทำอะไรอยู่
konhin 10 มี.ค. 2555, 21:43:26 น.
ขำแล้วขำอีก คิดได้ไงนายหัว ฮ่าๆๆ
ขำแล้วขำอีก คิดได้ไงนายหัว ฮ่าๆๆ
ณัฐวีร์ 11 มี.ค. 2555, 11:16:34 น.
อยากให้สลับคู่เหมือนกัน แต่ก็เข้าใจนะ รักแรกพบมันลืมยาก ยิ่งต่างคนต่างรักกันเองย่างนี้ด้วย นางพยาบาลคู่กะนายหัวละกันเนอะ
อยากให้สลับคู่เหมือนกัน แต่ก็เข้าใจนะ รักแรกพบมันลืมยาก ยิ่งต่างคนต่างรักกันเองย่างนี้ด้วย นางพยาบาลคู่กะนายหัวละกันเนอะ
วรรณ 11 มี.ค. 2555, 20:35:00 น.
อัปสราจ๋า
ชื่อ เล่ห์ลวงบ่วงรัก น่าจะเคยตีพิมพ์เป็นหนังสือแล้วนะ และ น่าจะมากกว่า 1 เล่ม ลองตรวจสอบดูนะจ๊ะ
อัปสราจ๋า
ชื่อ เล่ห์ลวงบ่วงรัก น่าจะเคยตีพิมพ์เป็นหนังสือแล้วนะ และ น่าจะมากกว่า 1 เล่ม ลองตรวจสอบดูนะจ๊ะ
kaero 12 มี.ค. 2555, 10:13:20 น.
รออ่านต่อนะ
รออ่านต่อนะ