เพลิงรัก มนต์สวาท
เดี๋ยวมาลงจ้ะ
Tags: มนต์ดำ เสน่ห์ยาแฝด เพียงดาว อัศนัย เพลงพิณ
ตอน: ตอนที่ 23
ตอนที่ 23
เพลงพิณขับรถไปบ่นไปกับถนนลูกรังที่ขับยากไม่มีรถคันใดผ่านมาเลยในเวลาเกือบสิบนาทีที่เธอออกมาจากบ้านหลังนั้น หญิงสาวส่ายหน้า
“ป่านนี้คงไม่รอดแล้วมั้ง มีหวังเสร็จไอ้สองหื่นนั่นไปแล้ว ทำยังไงได้คราวซวยของแกจริงๆ ยัย
เพียงดาว” เธอหัวเราะเสียงดัง แต่แล้วเรื่องคืนนั้นที่ตัวเองเกือบจะพลาดไปเหมือนกันก็ผุดมาย้ำเตือนจิตสำนึกทำให้เธอหยุดหัวเราะทันทีรู้ดีว่าผู้หญิงเจอเรื่องแบบนั้นมันจะสยองขวัญสั่นประสามแค่ไหน
“ผู้ชายสองคนร่างใหญ่ๆ จะระบมไปถึงไหน ไม่อยากจะคิดน่าสงสารจริงๆ ยัยเพียงดาว” นัยน์ตาละห้อย
แต่แล้วรถ Jeep สีดำที่คุ้นเคยและเคยได้นั่งขับเข้ามาในซอยอย่างรวดเร็วแม้เป็นเวลากลางคืนก็เห็นฝุ่นคละคลุ้งตามหลังมาแต่ไกล
“รถคุณอั๊ดนี่นา” หญิงสาวกระดี๊กระด๊าดีใจแต่แล้วก็กลับเฉย
“เชอะ..คงมาตามหานังเพียงดาวล่ะสิเรื่องอะไรจะบอกอยากไม่รักเราดีนัก” เพลงพิณนึกหมั่นไส้ ทั้งรักทั้งน้อยใจอดีตคนรัก ไม่ใช่สิคนที่เคยถูกเธอใช้เสน่ห์ทำให้หลงรักต่างหาก
รถจี๊ปของอัศนัยขับมาด้วยความเร็วสูง เขารู้ว่าบ้านเพื่อนของชิดณรงค์อยู่ในซอยเปลี่ยวนี้ ตามคำบอกเล่าของสมยศแต่ไม่รู้จุดแน่ชัดเนื่องจากสมยศบอกว่าเขาจำทางเข้าไม่ได้แม่นนักแต่ในซอยเปลี่ยวนี้มีบ้านอยู่เพียงหลังเดียวซึ่งเขาคงต้องหาเอาเอง ในใจภาวนามาตลอดทางขอให้เพียงดาวปลอดภัย
รถเขาขับมาใกล้รถของเพลงพิณอัศนัยก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะความมืดทำให้เห็นรถเธอไม่ชัด และไม่มี
อารมณ์จะสนใจว่าเป็นรถของใครต้องการหาบ้านที่เป็นจุดหมายให้ได้ไวที่สุด แต่แล้วเขาก็ต้องเบรกกะทันหันเมื่อหญิงสาวร่างบางเปิดประตูวิ่งลงจากรถ ใบหน้าหวานคุ้นๆ วิ่งมาขวางถนนโบกไม้โบกมือ
เขาเบรกจนตัวโก่งรู้สึกโมโหแม้จะอดแปลกใจไม่ได้ว่าหญิงสาวมาทำอะไรที่นี่ แต่ในเวลานี้เขาไม่คิดจะสนใจอะไรนอกจากความปลอดภัยของเพียงดาว
“พิณ คุณมาขวางรถผมทำไม ตอนนี้ผมกำลังรีบมากคุณช่วยถอยไปก่อนได้ไหม แล้วถ้าเรื่องระหว่างเราคุณยังไม่เคลียร์ก็ขอให้เป็นวันหลังละกัน” เขาพูดดีๆ พยายามบอกให้เธอหลบออกไป
“ไม่ไป” หญิงสาวยืนกางแขนกางขาดื้อดึงอยู่หน้ารถของเขา
“พิณได้โปรดเถอะครับผมขอร้อง ตอนนี้ผมรีบมาก ดึกดื่นกลางซอยเปลี่ยวผมว่าคุณควรจะกลับบ้านไปนะ มายืนอยู่แบบนี้มันอันตราย”
“เรื่องของฉันในเมื่อไม่รัก หมดรักกันแล้วก็ไม่ต้องมายุ่ง จะไปตามหานังเพียงดาวใช่ไหม” หญิงสาวตะคอกถาม
“ใช่ เพราะฉะนั้นช่วยหลบรถผมที ผมรีบจริงๆ” คำขอร้องที่น้ำเสียงกึ่งออกคำสั่งกลับ
“รู้เหรอว่ามันอยู่ไหน” เธอเชิดใส่
เขาไม่คิดว่าเธอจะรู้คิดว่าหญิงสาวคงมาป่วนเขาตามเคย นึกอยากเดินลงจากรถไปอุ้มเธอเหวี่ยงลงข้างทางเพื่อจะได้ไปต่อ แต่คิดอีกทีก็สงสาร
อัศนัยจึงเปิดประตูรถมาคุยกับเธอดีๆ
“ผมไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่ผมรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายให้ผมไปเถอะนะเพลงพิณผมขอร้อง ช่วยถอยไปที”
สายตาเขาแสดงความห่วงใยเพียงดาวออกมาอย่างชัดเจนเพลงพิณยิ่งสะท้อนใจ
“ที่ฉันมาขวางรถคุณเอาไว้แค่จะบอกว่าฉันบังเอิญเห็นนายชิดณรงค์เพื่อนคุณ พายัยเพียงดาวเข้าไปที่บ้านหลังหนึ่งห่างไปจากนี่เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเจอเสาไฟฟ้าแล้วให้เลี้ยวขวาเลี้ยวซ้ายอีกทีก็ถึง”
“ผมถามจริงๆ นี่คุณตั้งใจจะบอกหรือหลอกเพื่อป่วน” อัศนัยชักลังเลไม่แน่ใจ
“ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่เห็นจะไม่ทันแล้วล่ะ เพราะฉันเห็นนายชิดณรงค์อุ้มยัยเพียงดาวที่หมดสติเข้าบ้านไปตั้งนานแล้ว ลืมบอกไปมีผู้ชายอีกคนนุ่งผ้าผืนเดียวเปิดประตูรอรับด้วย” รอยยิ้มหยันแต่ลึกๆ เกิดความรู้สึกสงสารเพียงดาวอยู่บ้าง
“ไม่จริง! เพียงดาวต้องไม่เป็นอะไร” ชายหนุ่มรีบหันหลังเตรียมกลับไปขึ้นรถ แต่แล้วต้องชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นบอกให้เขารอเดี๋ยว
เพลงพิณสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ร่างหมอแสนมาปรากฏยืนอยู่ข้างกายเธอ
“ว้าย! ผี ไอ้หมอบ้า แกเป็นผีเหรอถึงได้โผล่มาแบบนี้ ว่าแต่แกโดนวางยานอนหลับแล้วมาได้ไง” หญิงสาวทำหน้างง
หมอแสนหันมาทำหน้าดุใส่เพลงพิณ
“เรื่องของเรากลับบ้านไปคงต้องคิดบัญชีกันยาว แต่ตอนนี้คุณอัศนัยถ้าอยากช่วยผู้หญิงคนนั้นคุณต้องไปกับผม ขืนขับรถไปมันคงไม่ทันการข้าวสารคงจะกลายเป็นข้าวสุก”
“ไม่ขับรถไปแล้วจะให้ไปยังไง” อัศนัยเองก็สงสัย สีหน้าลังเล
“เชื่อผมเถอะน่าขืนซักอยู่แบบนี้ช่วยเธอไม่ทันอย่าหาว่าไม่เตือน” หมอแสนสั่งให้อัศนัยจับมือเขาเอาไว้ส่วนเขาเอื้อมมือไปจับมือเพลงพิณจากนั้นหลับตาและท่องคาถาล่องหน
อสังโค พุทธโม สังสัมมาอธิล่อการุณ
หังสัมมาสัมพุทธ ทะกะมัง วะสันกัมปัน
อะนามิสวา
พอสิ้นเสียงหมอแสนอัศนัยและเพลงพิณก็หายวับเหลือเพียงรถที่จอดอ้างว้างกลางซอยเปลี่ยวอยู่สองคัน
ภายในห้องนอนยังร้อนระอุไฟรักมันกำลังท่วมท้นล้นใจของชายหนุ่ม คืนไหนๆ มันก็ไม่เคยสนุกสุดเหวี่ยงเท่าคืนนี้มาก่อนเลยจนต้องร้องเสียงดัง
“ผมไม่เคยสนุกเท่าคืนนี้มาก่อนเลยที่รักจ๋า” กายแกร่งที่ฝังลึกเข้าไปในกลีบเนื้อนวลยังสวนเข้าออกอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ภายในเนื้อนวลนิ่มชื้นที่รัดรึงขอบความเป็นชายมันบีบรัดจนเขาต้องกลั้นแล้วกลั้นอีกเพราะอยากจะอยู่ในร่างกายเธอให้นานที่สุด เสียงหายใจของหญิงชายดังสลับกันอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่เท่าเสียงเนื้อกระแทกเนื้อยามที่เขาสอบเอวเข้าไปหาบั้นท้ายงามของเธอจากทางด้านหลังมันดังระรัวรุนแรงจนทำให้สามคนที่จู่ๆ ปรากฏกายขึ้นในห้อง มีสองคนคืออัศนัยและเพลงพิณที่กำลังงงว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไงเมื่อมองไปด้านหน้าก็ถึงกับตกตะลึงอึ้งจนตาค้าง
“ว้าย! อะไรเนี่ย โธ่ยัยดาวเสร็จนายชิดเสียแล้วเหรอ” หญิงสาวหวีดร้องรีบปิดตากับภาพชายโป๊หญิงเปลือยข้างหน้าที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มกันโดยไม่ทันได้มองให้ดี
อัศนัยเลือดขึ้นหน้าเดินเข้าไปกระชากชายหนุ่มออกมาแม้ว่าแก่นกายเขายังแช่อยู่ในร่างหญิงสาว โดยไม่ทันได้มองด้วยซ้ำไป นายแทคกับสาวคู่ขาก็แทบช็อกหัวใจวายไม่ใช่เพราะรสพิศวาสอันซาบซ่าที่กำลังทำกันอยู่ดีๆ ก็มีคนบุกเข้ามายืนดู แต่ตอนนี้นายแทคถูกต่อยหน้าคะมำจมกองเลือดอยู่ที่พื้นห้องนอน ส่วนสาวคู่ขากรีดร้องโวยวายราวกับคนเสียสติ
“เฮ้ย! ปล่อยกู พวกมึงเป็นใครเข้ามาในห้องได้ไงวะ” นายแทคทำหน้าเหวอเจ็บระบมไปทั่วใบหน้า สองตามองไปที่ประตูมันยังล็อกอยู่
“ไม่ใช่ไอ้ชิดนี่” อัศนัยหยุดชกเมื่อเห็นหน้าชัดๆ ว่าผู้ชายร่างเปลือยคนนี้ไม่ใช่ไอ้เพื่อนสารเลว แถมผิวก็ยังคล้ำกว่าชิดณรงค์มาก
ส่วนสาวหมวยคู่ขากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งไม่หยุดเพราะคิดว่าเจอผีแน่ๆ คนดีๆ ที่ไหนจะเข้ามาได้โดยไม่เปิดประตู
อาจารย์แสนรีบแก้ตัวเมื่อถูกสายตาตำหนิจากเพลงพิณ
“โทษที แบบว่าสงสัยท่องอะไรผิดไปสักคำมันเลยผิดที่ไปหน่อย”
“ไม่ได้เรื่อง” เพลงพิณหันไปตวาดหมอแสน
“แล้วเพียงดาวอยู่ไหนกันล่ะ” อัศนัยพูดขึ้นเขาร้อนใจไปหมด ถึงนายคนที่ถูกชกผิดตัวจะไม่ใช่นายชิดแต่ในฐานะที่มีส่วนร่วมให้ที่พักพิงแก่นายชิดก็สมควรแล้วเขาจึงไม่ได้เอ่ยปากขอโทษที่ชกผิดตัว
“บอกมาว่มันอยู่ไหน” น้ำเสียงตะคอก นายแทคที่อ้ำอึ้งจึงต้องรีบบอกเพราะเห็นอัศนัยกำหมัดแน่น
“โน่นๆ ห้องโน้นเลย” เจ้าของบ้านรีบชี้โบ้ยไปที่ห้องข้างๆ ลนลานกุมคางแน่น
+++++++++++++++++++++++
เมื่อปราการด่านสุดท้ายของหญิงสาวที่นอนสลบไสลถูกถอดออกมา ชิดณรงค์ถือมันเอาไว้ในมือเจ้า
บราเซียตัวจ้อยสีหวานมันช่างถูกใจเขานัก สองตามองบราเซียราคาแพงอย่างหลงไหล
“ถึงผมจะรำคาญเสียงร้องของไอ้สองคนข้างห้องแต่ผมก็จะทน ทำยังไงได้คุณมันน่ารักน่ากินไปทั้งเนื้อทั้งตัว” เขากระโดดขึ้นไปอยู่บนเตียงมือขวากำลังจะกระตุกผ้าห่มที่คลุมร่างสวยออกเพื่อชมความงามที่เข้าเฝ้าถวิลหาด้วยหัวใจเต้นระทึก
แขกไม่ได้รับเชิญสามคนหยุดอยู่หน้าห้องที่ชิดณรงค์อยู่ภายใน หลังประตูไม้สีน้ำตาลจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อัศนัยไม่อยากจะคิดใจเต้นระรัวไปหมดเขากลัวเหลือเกินกลัวว่าจะมาสายเกินไปเขาบิดลูกบิดแต่มันถูกล็อกจากข้างใน
“แค่นี้คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ใช่ไหมครับ” อัศนัยหันไปสบตาอาจารย์แสน
แต่เขากลับต้องผิดหวังเมื่ออาจารย์แสนส่ายหน้าและยิ้มแหยๆ
“คือว่าคาถาสะเดาะกลอนประตูบรรพบุรุษผมท่านยังไม่เคยสอนให้ เสียใจด้วยครับ” เขาเกาศีรษะแก้เก้อ
“อะไรกันเนี่ย ไอ้ที่ยากๆ ดันทำได้ ไอ้ที่ง่ายๆ บอกว่าบรรพบุรุษยังไม่สอน ไม่ได้เรื่อง” เพลงพิณแหวใส่ อัศนัยจำต้องกลับไปใช้อาวุธที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เขาถอยห่างจากประตูไปประมาณห้าก้าวจากนั้นวิ่งเข้าหาถีบอย่างแรงประตูไม้ที่ไม่ได้แน่นหนานักก็ไม่อาจทัดทานพลกำลังมหาศาลจากร่างกายแข็งแรงสมบุกสมบันของเขาได้
โครม!
ที่ชิดณรงค์คิดไว้ว่ากำลังจะได้ขึ้นสวรรค์ก็กลับตกนรกลงฉับพลันเมื่อจู่ๆ ประตูที่ล็อกเอาไว้อย่างดีกลับถูกพังลงโดยง่าย
“เฮ้ย! อะไรวะ” ยังไม่ทันที่ชิดณรงค์จะเอ่ยปากถามอะไรได้มากกว่านี้ ร่างสูงใหญ่ของอัศนัยก็พุ่งเข้าหากระชากเขาลงมาจากเตียงเสยหมัดเข้าที่คาง ชิดณรงค์พยายามจะหลบแต่ก็หลบไม่ทันสักหมัด ใบหน้าเขารับแรงกระแทกไปเต็มๆ ทุกหมัดล้วนแต่เน้นหนักเข้าเป้าดั่งใจคนชก
“เฮ้ย! พวกมึงเข้ามาได้ยังไงวะ” ชิดณรงค์พยายามถอยหนีจนแผ่นหลังไปติดกำแพงเขามั่นใจว่าไม่ได้ลืมล็อกประตู
“ไอ้เพื่อนเลว แกกล้าทำขนาดนี้เชียวเหรอ ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าคนอย่างแกมันจะหน้าเนื้อใจเสือ”
“ปล่อยกู ปล่อย ไอ้อั๊ดมึงไม่เข้าใจหรอกคนที่ต้องตกเป็นไก่รองบ่อนให้มึงมันเป็นยังไง มึงหล่อมึงรวยผู้หญิงร้อยทั้งร้อยเขาก็ต้องเลือกมึง”
ชิดณรงค์พยายามจะสู้อัศนัยแต่เขาก็เพรี้ยงพร้ำตลอดชั้นเชิงและฝีมือนั้นชิดณรงค์เป็นรองอยู่เห็นๆ
“ไม่ว่าจะเป็นด้วยเหตุผลอะไรแกก็ไม่ควรทำกับคุณดาวแบบนี้ แกวางยาเขาใช่ไหม แกทำกับผู้หญิงที่แกบอกว่ารักเขาตั้งแต่แรกเห็นแบบนี้เหรอ” อัศนัยเห็นหญิงสาวที่นอนหลับสนิทเขายิ่งมั่นใจว่าเธอจะต้องถูกมอมยา โชคยังดีที่มีผ้าห่มคลุมร่างบางเอาไว้อย่างมิดชิด
“เปล่าๆๆ เอ่อ....ฉันไม่ได้ทำอะไร คุณดาวเขาเป็นลมต่างหาก ฉันก็เลยพามาพักที่นี่”
“ไอ้หน้าด้าน ยังจะมีหน้ามาโกหกอีกเหรอ” อัศนัยฟาดหมัดหนักๆ กระแทกเข้ากับริมฝีปากของคนโกหกจนเลือดเฝื่อนเค็มกลบปากบางส่วนไหลย้อยลงสู่คาง
“โอ๊ย! เจ็บๆ ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้าไม่ทำแบบนี้ชาตินี้ฉันก็คงไม่มีโอกาสจะได้คุณดาวมาเป็นของฉัน”
“ไอ้คนเห็นแก่ตัว” อัศนัยกระชากร่างสะบักสะบอมของชิดณรงค์ขึ้นมาและเหวี่ยงเข้าไปที่ฝาผนัง คนถูกกระทำรู้สึกจุกจนร้องไม่ออก
“แล้วแกล่ะมันดีนักเหรอ ตอนแรกฉันไม่เห็นแกจะสนใจเขาเลยไหนบอกว่าถูกบังคับให้แต่งงานยังไงล่ะ”
“แต่ถ้านายมีจิตสำนึกสักนิดก็คงไม่คิดจะยุ่งกับว่าที่เจ้าสาวของเพื่อนหรอก”
“ใครว่าฉันนับแกเป็นเพื่อน ไม่เคยฉันไม่เคยคิด จะบอกให้ก็ได้ที่ฉันใกล้ชิดแกก็เพราะฉันแค่อาศัยได้งาบสาวๆ ที่มาชอบแกแล้วอกหักจากแกไปก็เท่านั้น” ชิดณรงค์หัวเราะ นัยน์ตาเย้ยหยัน
อัศนัยเดินเข้าไปกะว่าจะเข้าไปซ้ำต่อให้สมกับความแค้นเมื่อได้รู้ความจริงจากปากชิดณรงค์แต่เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวที่เพิ่งจะรู้สึกตัวเพราะฤทธิ์ยาเรียกสติเอาไว้เขาก็หันไปสนใจทันที แต่ก็ไม่วายที่จะขู่ทิ้งท้ายให้ชิดณรงค์กลัว
“จำเอาไว้ในเมื่อนายไม่เคยนับฉันเป็นเพื่อนต่อจากนี้นายกับฉันเราหมดสิ้นความเป็นเพื่อนกัน และอย่าให้เห็นว่านายเข้ามาใกล้เพียงดาวอีกในระยะใกล้เกินห้าสิบเมตร ถ้านายไม่เชื่อเกิดอะไรขึ้นอย่าหาว่าไม่เตือน”
“นายกล้ามากชิดณรงค์ที่เอาความไว้ใจของฉันไปเหยียบย่ำเล่น” อัศนัยเข่นเขี้ยว
“ก็ทำยังไงได้ผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันกับนายแต่ละคนหุ่นเป๊ะๆ น่าฟัดกันทั้งนั้น”
“ไอ้สารเลว!” อัศนัยขบกรามแน่น แต่มันคงเปล่าประโยชน์หากจะใช้กำลังทำร้ายคนเลวๆ มีแต่ทำให้เจ็บมือไปเปล่าๆ เขายกมือขึ้นเสมอคอและทำท่าเชือดคอมองจ้องหน้าชิดณรงค์
สายตาดุดันและนิสัยของเขาชิดณรงค์เชื่ออย่างทันทีว่านั่นไม่ใช่แค่คำขู่ เมื่อคิดได้ดังนั้นชิดณรงค์ก็รู้สึกสยองจนต้องกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ เขาควรจะเก็บชีวิตเอาไว้ดีกว่าผู้หญิงในโลกยังมีอีกมากแม้จะไม่ถูกใจเท่าเธอคนนี้ก็เถอะ เพราะเขายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป
อัศนัยอุ้มร่างบางที่สลบไสลขึ้นมาจากเตียงเอาไว้แนบอก
“ไม่เป็นไรนะที่รักผมมาช่วยคุณแล้ว” สายตาที่เขาทอดมองหญิงสาวเต็มไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง จนเพลงพิณต้องเมินหน้าหนีและกำมือแน่น
“ถ้าทนดูเขาไม่ได้ ก็กลับบ้านเราดีกว่ายอดรัก” หมอแสนแอบกระซิบ
หมอแสนจับมือเพลงพิณไว้แน่น หญิงสาวทำท่าจะสะบัดออกแต่เมื่อหันมาสบตากับเขาทำให้เธอนึกคำที่แม่หมอเรยาเคยบอกเอาไว้
“หลงแต่กาย แล้วหัวใจล่ะคะแม่หมอ”
แม่หมอเรยาหัวเราะแล้วส่ายหน้า
“ไม่มีเวทมนตร์คาถาอะไรในโลกนี้ที่จะดลบันดาลให้เกิดรักแท้ได้หรอกอีหนู ที่ได้ผลอย่างมากมันก็ทำให้ลุ่มให้หลงมัวเมาไปชั่วคราวเท่านั้น วันใดที่ของมันเสื่อมทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นตามเดิม เหอ เหอ เหอ....”.
++++++++++++++++++++++++++++++
ไร่กุหลาบติดธารน้ำตกใสสะอาด ที่ไหลมาจากน้ำตกชื่อดังของจังหวัดสระบุรีธารน้ำนี้เป็นเส้นแบ่งเขตแดนระหว่าง อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา และ อ.มวกเหล็ก เรือนไม้สักทองหลังนี้ถูกสร้างขึ้นใหม่เลียนแบบของโบราณแต่ความงามไม่ได้ด้อยกว่าเลยแม้แต่นิดเดียว ลักษณะเป็นบ้านทรงไทยแบบภาคกลางยกใต้ถุนสูงตามฝาผนังประดับประดาด้วยจิตรกรรมชั้นเลิศ พื้นที่ด้านล่างจะประกอบด้วยห้องนั่งเล่น ห้องครัวขนาดย่อม และโต๊ะกินข้าว ชั้นบนจะเป็นห้องนอน ด้านนอกชานจะมีศาลาชมวิวธารน้ำตก
ร่างระหงบอบบางพลิกไปมาพยายามจะลืมตาขึ้นแม้ว่ามันจะยากเย็น ลำคอฝืดเหนียวแห้งผากราวกับว่าไม่มีน้ำผ่านลำคอลงไปเป็นเวลานานเหลือเกิน
“นะ น้ำๆ ขอน้ำหน่อย”
เสมือนว่าหญิงสาวจะเป็นผู้มีวาจาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อขอร้องสิ่งใดสิ่งนั้นก็มาปรากฏน้ำใสสะอาดเย็นเจี๊ยบ ในแก้วที่ทำจากดินเผาถูกจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก มือแข็งแรงดันร่างบางให้ขึ้นมาจิบน้ำเพราะกลัวว่าจะสำลัก
เพียงดาวรีบดื่มน้ำทันทีอย่างกระหายก่อนจะค่อยๆ รับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบตัว
“เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม ผมห่วงคุณแทบแย่” สายตาแสดงความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน
เมื่อเห็นว่าเป็นเขาความเสียใจจากเรื่องเดิมๆ ก็ผุดขึ้นมาอีกครั้งเพราะเธอก็จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างรู้เพียงแต่ว่า เมื่อวานเย็นเธอต้องมารู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวคุณศรุตแต่เป็นลูกสาวของคุณอนิรุตน์ และเสียใจอย่างหนักอีกครั้งเมื่อต้องรู้ว่าอัศนัยคือจอมวายร้ายในคืนนั้น
แก้วดินเผาใบสวยถูกปัดทิ้งหล่นไปแตกกระจายอยู่ที่พื้นห้อง
“ฉันเกลียดคุณ! ได้ยินไหมฉันเกลียดคุณ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพลงพิณขับรถไปบ่นไปกับถนนลูกรังที่ขับยากไม่มีรถคันใดผ่านมาเลยในเวลาเกือบสิบนาทีที่เธอออกมาจากบ้านหลังนั้น หญิงสาวส่ายหน้า
“ป่านนี้คงไม่รอดแล้วมั้ง มีหวังเสร็จไอ้สองหื่นนั่นไปแล้ว ทำยังไงได้คราวซวยของแกจริงๆ ยัย
เพียงดาว” เธอหัวเราะเสียงดัง แต่แล้วเรื่องคืนนั้นที่ตัวเองเกือบจะพลาดไปเหมือนกันก็ผุดมาย้ำเตือนจิตสำนึกทำให้เธอหยุดหัวเราะทันทีรู้ดีว่าผู้หญิงเจอเรื่องแบบนั้นมันจะสยองขวัญสั่นประสามแค่ไหน
“ผู้ชายสองคนร่างใหญ่ๆ จะระบมไปถึงไหน ไม่อยากจะคิดน่าสงสารจริงๆ ยัยเพียงดาว” นัยน์ตาละห้อย
แต่แล้วรถ Jeep สีดำที่คุ้นเคยและเคยได้นั่งขับเข้ามาในซอยอย่างรวดเร็วแม้เป็นเวลากลางคืนก็เห็นฝุ่นคละคลุ้งตามหลังมาแต่ไกล
“รถคุณอั๊ดนี่นา” หญิงสาวกระดี๊กระด๊าดีใจแต่แล้วก็กลับเฉย
“เชอะ..คงมาตามหานังเพียงดาวล่ะสิเรื่องอะไรจะบอกอยากไม่รักเราดีนัก” เพลงพิณนึกหมั่นไส้ ทั้งรักทั้งน้อยใจอดีตคนรัก ไม่ใช่สิคนที่เคยถูกเธอใช้เสน่ห์ทำให้หลงรักต่างหาก
รถจี๊ปของอัศนัยขับมาด้วยความเร็วสูง เขารู้ว่าบ้านเพื่อนของชิดณรงค์อยู่ในซอยเปลี่ยวนี้ ตามคำบอกเล่าของสมยศแต่ไม่รู้จุดแน่ชัดเนื่องจากสมยศบอกว่าเขาจำทางเข้าไม่ได้แม่นนักแต่ในซอยเปลี่ยวนี้มีบ้านอยู่เพียงหลังเดียวซึ่งเขาคงต้องหาเอาเอง ในใจภาวนามาตลอดทางขอให้เพียงดาวปลอดภัย
รถเขาขับมาใกล้รถของเพลงพิณอัศนัยก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะความมืดทำให้เห็นรถเธอไม่ชัด และไม่มี
อารมณ์จะสนใจว่าเป็นรถของใครต้องการหาบ้านที่เป็นจุดหมายให้ได้ไวที่สุด แต่แล้วเขาก็ต้องเบรกกะทันหันเมื่อหญิงสาวร่างบางเปิดประตูวิ่งลงจากรถ ใบหน้าหวานคุ้นๆ วิ่งมาขวางถนนโบกไม้โบกมือ
เขาเบรกจนตัวโก่งรู้สึกโมโหแม้จะอดแปลกใจไม่ได้ว่าหญิงสาวมาทำอะไรที่นี่ แต่ในเวลานี้เขาไม่คิดจะสนใจอะไรนอกจากความปลอดภัยของเพียงดาว
“พิณ คุณมาขวางรถผมทำไม ตอนนี้ผมกำลังรีบมากคุณช่วยถอยไปก่อนได้ไหม แล้วถ้าเรื่องระหว่างเราคุณยังไม่เคลียร์ก็ขอให้เป็นวันหลังละกัน” เขาพูดดีๆ พยายามบอกให้เธอหลบออกไป
“ไม่ไป” หญิงสาวยืนกางแขนกางขาดื้อดึงอยู่หน้ารถของเขา
“พิณได้โปรดเถอะครับผมขอร้อง ตอนนี้ผมรีบมาก ดึกดื่นกลางซอยเปลี่ยวผมว่าคุณควรจะกลับบ้านไปนะ มายืนอยู่แบบนี้มันอันตราย”
“เรื่องของฉันในเมื่อไม่รัก หมดรักกันแล้วก็ไม่ต้องมายุ่ง จะไปตามหานังเพียงดาวใช่ไหม” หญิงสาวตะคอกถาม
“ใช่ เพราะฉะนั้นช่วยหลบรถผมที ผมรีบจริงๆ” คำขอร้องที่น้ำเสียงกึ่งออกคำสั่งกลับ
“รู้เหรอว่ามันอยู่ไหน” เธอเชิดใส่
เขาไม่คิดว่าเธอจะรู้คิดว่าหญิงสาวคงมาป่วนเขาตามเคย นึกอยากเดินลงจากรถไปอุ้มเธอเหวี่ยงลงข้างทางเพื่อจะได้ไปต่อ แต่คิดอีกทีก็สงสาร
อัศนัยจึงเปิดประตูรถมาคุยกับเธอดีๆ
“ผมไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่ผมรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายให้ผมไปเถอะนะเพลงพิณผมขอร้อง ช่วยถอยไปที”
สายตาเขาแสดงความห่วงใยเพียงดาวออกมาอย่างชัดเจนเพลงพิณยิ่งสะท้อนใจ
“ที่ฉันมาขวางรถคุณเอาไว้แค่จะบอกว่าฉันบังเอิญเห็นนายชิดณรงค์เพื่อนคุณ พายัยเพียงดาวเข้าไปที่บ้านหลังหนึ่งห่างไปจากนี่เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเจอเสาไฟฟ้าแล้วให้เลี้ยวขวาเลี้ยวซ้ายอีกทีก็ถึง”
“ผมถามจริงๆ นี่คุณตั้งใจจะบอกหรือหลอกเพื่อป่วน” อัศนัยชักลังเลไม่แน่ใจ
“ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่เห็นจะไม่ทันแล้วล่ะ เพราะฉันเห็นนายชิดณรงค์อุ้มยัยเพียงดาวที่หมดสติเข้าบ้านไปตั้งนานแล้ว ลืมบอกไปมีผู้ชายอีกคนนุ่งผ้าผืนเดียวเปิดประตูรอรับด้วย” รอยยิ้มหยันแต่ลึกๆ เกิดความรู้สึกสงสารเพียงดาวอยู่บ้าง
“ไม่จริง! เพียงดาวต้องไม่เป็นอะไร” ชายหนุ่มรีบหันหลังเตรียมกลับไปขึ้นรถ แต่แล้วต้องชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นบอกให้เขารอเดี๋ยว
เพลงพิณสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ร่างหมอแสนมาปรากฏยืนอยู่ข้างกายเธอ
“ว้าย! ผี ไอ้หมอบ้า แกเป็นผีเหรอถึงได้โผล่มาแบบนี้ ว่าแต่แกโดนวางยานอนหลับแล้วมาได้ไง” หญิงสาวทำหน้างง
หมอแสนหันมาทำหน้าดุใส่เพลงพิณ
“เรื่องของเรากลับบ้านไปคงต้องคิดบัญชีกันยาว แต่ตอนนี้คุณอัศนัยถ้าอยากช่วยผู้หญิงคนนั้นคุณต้องไปกับผม ขืนขับรถไปมันคงไม่ทันการข้าวสารคงจะกลายเป็นข้าวสุก”
“ไม่ขับรถไปแล้วจะให้ไปยังไง” อัศนัยเองก็สงสัย สีหน้าลังเล
“เชื่อผมเถอะน่าขืนซักอยู่แบบนี้ช่วยเธอไม่ทันอย่าหาว่าไม่เตือน” หมอแสนสั่งให้อัศนัยจับมือเขาเอาไว้ส่วนเขาเอื้อมมือไปจับมือเพลงพิณจากนั้นหลับตาและท่องคาถาล่องหน
อสังโค พุทธโม สังสัมมาอธิล่อการุณ
หังสัมมาสัมพุทธ ทะกะมัง วะสันกัมปัน
อะนามิสวา
พอสิ้นเสียงหมอแสนอัศนัยและเพลงพิณก็หายวับเหลือเพียงรถที่จอดอ้างว้างกลางซอยเปลี่ยวอยู่สองคัน
ภายในห้องนอนยังร้อนระอุไฟรักมันกำลังท่วมท้นล้นใจของชายหนุ่ม คืนไหนๆ มันก็ไม่เคยสนุกสุดเหวี่ยงเท่าคืนนี้มาก่อนเลยจนต้องร้องเสียงดัง
“ผมไม่เคยสนุกเท่าคืนนี้มาก่อนเลยที่รักจ๋า” กายแกร่งที่ฝังลึกเข้าไปในกลีบเนื้อนวลยังสวนเข้าออกอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ภายในเนื้อนวลนิ่มชื้นที่รัดรึงขอบความเป็นชายมันบีบรัดจนเขาต้องกลั้นแล้วกลั้นอีกเพราะอยากจะอยู่ในร่างกายเธอให้นานที่สุด เสียงหายใจของหญิงชายดังสลับกันอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่เท่าเสียงเนื้อกระแทกเนื้อยามที่เขาสอบเอวเข้าไปหาบั้นท้ายงามของเธอจากทางด้านหลังมันดังระรัวรุนแรงจนทำให้สามคนที่จู่ๆ ปรากฏกายขึ้นในห้อง มีสองคนคืออัศนัยและเพลงพิณที่กำลังงงว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไงเมื่อมองไปด้านหน้าก็ถึงกับตกตะลึงอึ้งจนตาค้าง
“ว้าย! อะไรเนี่ย โธ่ยัยดาวเสร็จนายชิดเสียแล้วเหรอ” หญิงสาวหวีดร้องรีบปิดตากับภาพชายโป๊หญิงเปลือยข้างหน้าที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มกันโดยไม่ทันได้มองให้ดี
อัศนัยเลือดขึ้นหน้าเดินเข้าไปกระชากชายหนุ่มออกมาแม้ว่าแก่นกายเขายังแช่อยู่ในร่างหญิงสาว โดยไม่ทันได้มองด้วยซ้ำไป นายแทคกับสาวคู่ขาก็แทบช็อกหัวใจวายไม่ใช่เพราะรสพิศวาสอันซาบซ่าที่กำลังทำกันอยู่ดีๆ ก็มีคนบุกเข้ามายืนดู แต่ตอนนี้นายแทคถูกต่อยหน้าคะมำจมกองเลือดอยู่ที่พื้นห้องนอน ส่วนสาวคู่ขากรีดร้องโวยวายราวกับคนเสียสติ
“เฮ้ย! ปล่อยกู พวกมึงเป็นใครเข้ามาในห้องได้ไงวะ” นายแทคทำหน้าเหวอเจ็บระบมไปทั่วใบหน้า สองตามองไปที่ประตูมันยังล็อกอยู่
“ไม่ใช่ไอ้ชิดนี่” อัศนัยหยุดชกเมื่อเห็นหน้าชัดๆ ว่าผู้ชายร่างเปลือยคนนี้ไม่ใช่ไอ้เพื่อนสารเลว แถมผิวก็ยังคล้ำกว่าชิดณรงค์มาก
ส่วนสาวหมวยคู่ขากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งไม่หยุดเพราะคิดว่าเจอผีแน่ๆ คนดีๆ ที่ไหนจะเข้ามาได้โดยไม่เปิดประตู
อาจารย์แสนรีบแก้ตัวเมื่อถูกสายตาตำหนิจากเพลงพิณ
“โทษที แบบว่าสงสัยท่องอะไรผิดไปสักคำมันเลยผิดที่ไปหน่อย”
“ไม่ได้เรื่อง” เพลงพิณหันไปตวาดหมอแสน
“แล้วเพียงดาวอยู่ไหนกันล่ะ” อัศนัยพูดขึ้นเขาร้อนใจไปหมด ถึงนายคนที่ถูกชกผิดตัวจะไม่ใช่นายชิดแต่ในฐานะที่มีส่วนร่วมให้ที่พักพิงแก่นายชิดก็สมควรแล้วเขาจึงไม่ได้เอ่ยปากขอโทษที่ชกผิดตัว
“บอกมาว่มันอยู่ไหน” น้ำเสียงตะคอก นายแทคที่อ้ำอึ้งจึงต้องรีบบอกเพราะเห็นอัศนัยกำหมัดแน่น
“โน่นๆ ห้องโน้นเลย” เจ้าของบ้านรีบชี้โบ้ยไปที่ห้องข้างๆ ลนลานกุมคางแน่น
+++++++++++++++++++++++
เมื่อปราการด่านสุดท้ายของหญิงสาวที่นอนสลบไสลถูกถอดออกมา ชิดณรงค์ถือมันเอาไว้ในมือเจ้า
บราเซียตัวจ้อยสีหวานมันช่างถูกใจเขานัก สองตามองบราเซียราคาแพงอย่างหลงไหล
“ถึงผมจะรำคาญเสียงร้องของไอ้สองคนข้างห้องแต่ผมก็จะทน ทำยังไงได้คุณมันน่ารักน่ากินไปทั้งเนื้อทั้งตัว” เขากระโดดขึ้นไปอยู่บนเตียงมือขวากำลังจะกระตุกผ้าห่มที่คลุมร่างสวยออกเพื่อชมความงามที่เข้าเฝ้าถวิลหาด้วยหัวใจเต้นระทึก
แขกไม่ได้รับเชิญสามคนหยุดอยู่หน้าห้องที่ชิดณรงค์อยู่ภายใน หลังประตูไม้สีน้ำตาลจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อัศนัยไม่อยากจะคิดใจเต้นระรัวไปหมดเขากลัวเหลือเกินกลัวว่าจะมาสายเกินไปเขาบิดลูกบิดแต่มันถูกล็อกจากข้างใน
“แค่นี้คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ใช่ไหมครับ” อัศนัยหันไปสบตาอาจารย์แสน
แต่เขากลับต้องผิดหวังเมื่ออาจารย์แสนส่ายหน้าและยิ้มแหยๆ
“คือว่าคาถาสะเดาะกลอนประตูบรรพบุรุษผมท่านยังไม่เคยสอนให้ เสียใจด้วยครับ” เขาเกาศีรษะแก้เก้อ
“อะไรกันเนี่ย ไอ้ที่ยากๆ ดันทำได้ ไอ้ที่ง่ายๆ บอกว่าบรรพบุรุษยังไม่สอน ไม่ได้เรื่อง” เพลงพิณแหวใส่ อัศนัยจำต้องกลับไปใช้อาวุธที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เขาถอยห่างจากประตูไปประมาณห้าก้าวจากนั้นวิ่งเข้าหาถีบอย่างแรงประตูไม้ที่ไม่ได้แน่นหนานักก็ไม่อาจทัดทานพลกำลังมหาศาลจากร่างกายแข็งแรงสมบุกสมบันของเขาได้
โครม!
ที่ชิดณรงค์คิดไว้ว่ากำลังจะได้ขึ้นสวรรค์ก็กลับตกนรกลงฉับพลันเมื่อจู่ๆ ประตูที่ล็อกเอาไว้อย่างดีกลับถูกพังลงโดยง่าย
“เฮ้ย! อะไรวะ” ยังไม่ทันที่ชิดณรงค์จะเอ่ยปากถามอะไรได้มากกว่านี้ ร่างสูงใหญ่ของอัศนัยก็พุ่งเข้าหากระชากเขาลงมาจากเตียงเสยหมัดเข้าที่คาง ชิดณรงค์พยายามจะหลบแต่ก็หลบไม่ทันสักหมัด ใบหน้าเขารับแรงกระแทกไปเต็มๆ ทุกหมัดล้วนแต่เน้นหนักเข้าเป้าดั่งใจคนชก
“เฮ้ย! พวกมึงเข้ามาได้ยังไงวะ” ชิดณรงค์พยายามถอยหนีจนแผ่นหลังไปติดกำแพงเขามั่นใจว่าไม่ได้ลืมล็อกประตู
“ไอ้เพื่อนเลว แกกล้าทำขนาดนี้เชียวเหรอ ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าคนอย่างแกมันจะหน้าเนื้อใจเสือ”
“ปล่อยกู ปล่อย ไอ้อั๊ดมึงไม่เข้าใจหรอกคนที่ต้องตกเป็นไก่รองบ่อนให้มึงมันเป็นยังไง มึงหล่อมึงรวยผู้หญิงร้อยทั้งร้อยเขาก็ต้องเลือกมึง”
ชิดณรงค์พยายามจะสู้อัศนัยแต่เขาก็เพรี้ยงพร้ำตลอดชั้นเชิงและฝีมือนั้นชิดณรงค์เป็นรองอยู่เห็นๆ
“ไม่ว่าจะเป็นด้วยเหตุผลอะไรแกก็ไม่ควรทำกับคุณดาวแบบนี้ แกวางยาเขาใช่ไหม แกทำกับผู้หญิงที่แกบอกว่ารักเขาตั้งแต่แรกเห็นแบบนี้เหรอ” อัศนัยเห็นหญิงสาวที่นอนหลับสนิทเขายิ่งมั่นใจว่าเธอจะต้องถูกมอมยา โชคยังดีที่มีผ้าห่มคลุมร่างบางเอาไว้อย่างมิดชิด
“เปล่าๆๆ เอ่อ....ฉันไม่ได้ทำอะไร คุณดาวเขาเป็นลมต่างหาก ฉันก็เลยพามาพักที่นี่”
“ไอ้หน้าด้าน ยังจะมีหน้ามาโกหกอีกเหรอ” อัศนัยฟาดหมัดหนักๆ กระแทกเข้ากับริมฝีปากของคนโกหกจนเลือดเฝื่อนเค็มกลบปากบางส่วนไหลย้อยลงสู่คาง
“โอ๊ย! เจ็บๆ ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้าไม่ทำแบบนี้ชาตินี้ฉันก็คงไม่มีโอกาสจะได้คุณดาวมาเป็นของฉัน”
“ไอ้คนเห็นแก่ตัว” อัศนัยกระชากร่างสะบักสะบอมของชิดณรงค์ขึ้นมาและเหวี่ยงเข้าไปที่ฝาผนัง คนถูกกระทำรู้สึกจุกจนร้องไม่ออก
“แล้วแกล่ะมันดีนักเหรอ ตอนแรกฉันไม่เห็นแกจะสนใจเขาเลยไหนบอกว่าถูกบังคับให้แต่งงานยังไงล่ะ”
“แต่ถ้านายมีจิตสำนึกสักนิดก็คงไม่คิดจะยุ่งกับว่าที่เจ้าสาวของเพื่อนหรอก”
“ใครว่าฉันนับแกเป็นเพื่อน ไม่เคยฉันไม่เคยคิด จะบอกให้ก็ได้ที่ฉันใกล้ชิดแกก็เพราะฉันแค่อาศัยได้งาบสาวๆ ที่มาชอบแกแล้วอกหักจากแกไปก็เท่านั้น” ชิดณรงค์หัวเราะ นัยน์ตาเย้ยหยัน
อัศนัยเดินเข้าไปกะว่าจะเข้าไปซ้ำต่อให้สมกับความแค้นเมื่อได้รู้ความจริงจากปากชิดณรงค์แต่เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวที่เพิ่งจะรู้สึกตัวเพราะฤทธิ์ยาเรียกสติเอาไว้เขาก็หันไปสนใจทันที แต่ก็ไม่วายที่จะขู่ทิ้งท้ายให้ชิดณรงค์กลัว
“จำเอาไว้ในเมื่อนายไม่เคยนับฉันเป็นเพื่อนต่อจากนี้นายกับฉันเราหมดสิ้นความเป็นเพื่อนกัน และอย่าให้เห็นว่านายเข้ามาใกล้เพียงดาวอีกในระยะใกล้เกินห้าสิบเมตร ถ้านายไม่เชื่อเกิดอะไรขึ้นอย่าหาว่าไม่เตือน”
“นายกล้ามากชิดณรงค์ที่เอาความไว้ใจของฉันไปเหยียบย่ำเล่น” อัศนัยเข่นเขี้ยว
“ก็ทำยังไงได้ผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันกับนายแต่ละคนหุ่นเป๊ะๆ น่าฟัดกันทั้งนั้น”
“ไอ้สารเลว!” อัศนัยขบกรามแน่น แต่มันคงเปล่าประโยชน์หากจะใช้กำลังทำร้ายคนเลวๆ มีแต่ทำให้เจ็บมือไปเปล่าๆ เขายกมือขึ้นเสมอคอและทำท่าเชือดคอมองจ้องหน้าชิดณรงค์
สายตาดุดันและนิสัยของเขาชิดณรงค์เชื่ออย่างทันทีว่านั่นไม่ใช่แค่คำขู่ เมื่อคิดได้ดังนั้นชิดณรงค์ก็รู้สึกสยองจนต้องกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ เขาควรจะเก็บชีวิตเอาไว้ดีกว่าผู้หญิงในโลกยังมีอีกมากแม้จะไม่ถูกใจเท่าเธอคนนี้ก็เถอะ เพราะเขายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป
อัศนัยอุ้มร่างบางที่สลบไสลขึ้นมาจากเตียงเอาไว้แนบอก
“ไม่เป็นไรนะที่รักผมมาช่วยคุณแล้ว” สายตาที่เขาทอดมองหญิงสาวเต็มไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง จนเพลงพิณต้องเมินหน้าหนีและกำมือแน่น
“ถ้าทนดูเขาไม่ได้ ก็กลับบ้านเราดีกว่ายอดรัก” หมอแสนแอบกระซิบ
หมอแสนจับมือเพลงพิณไว้แน่น หญิงสาวทำท่าจะสะบัดออกแต่เมื่อหันมาสบตากับเขาทำให้เธอนึกคำที่แม่หมอเรยาเคยบอกเอาไว้
“หลงแต่กาย แล้วหัวใจล่ะคะแม่หมอ”
แม่หมอเรยาหัวเราะแล้วส่ายหน้า
“ไม่มีเวทมนตร์คาถาอะไรในโลกนี้ที่จะดลบันดาลให้เกิดรักแท้ได้หรอกอีหนู ที่ได้ผลอย่างมากมันก็ทำให้ลุ่มให้หลงมัวเมาไปชั่วคราวเท่านั้น วันใดที่ของมันเสื่อมทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นตามเดิม เหอ เหอ เหอ....”.
++++++++++++++++++++++++++++++
ไร่กุหลาบติดธารน้ำตกใสสะอาด ที่ไหลมาจากน้ำตกชื่อดังของจังหวัดสระบุรีธารน้ำนี้เป็นเส้นแบ่งเขตแดนระหว่าง อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา และ อ.มวกเหล็ก เรือนไม้สักทองหลังนี้ถูกสร้างขึ้นใหม่เลียนแบบของโบราณแต่ความงามไม่ได้ด้อยกว่าเลยแม้แต่นิดเดียว ลักษณะเป็นบ้านทรงไทยแบบภาคกลางยกใต้ถุนสูงตามฝาผนังประดับประดาด้วยจิตรกรรมชั้นเลิศ พื้นที่ด้านล่างจะประกอบด้วยห้องนั่งเล่น ห้องครัวขนาดย่อม และโต๊ะกินข้าว ชั้นบนจะเป็นห้องนอน ด้านนอกชานจะมีศาลาชมวิวธารน้ำตก
ร่างระหงบอบบางพลิกไปมาพยายามจะลืมตาขึ้นแม้ว่ามันจะยากเย็น ลำคอฝืดเหนียวแห้งผากราวกับว่าไม่มีน้ำผ่านลำคอลงไปเป็นเวลานานเหลือเกิน
“นะ น้ำๆ ขอน้ำหน่อย”
เสมือนว่าหญิงสาวจะเป็นผู้มีวาจาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อขอร้องสิ่งใดสิ่งนั้นก็มาปรากฏน้ำใสสะอาดเย็นเจี๊ยบ ในแก้วที่ทำจากดินเผาถูกจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก มือแข็งแรงดันร่างบางให้ขึ้นมาจิบน้ำเพราะกลัวว่าจะสำลัก
เพียงดาวรีบดื่มน้ำทันทีอย่างกระหายก่อนจะค่อยๆ รับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบตัว
“เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม ผมห่วงคุณแทบแย่” สายตาแสดงความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน
เมื่อเห็นว่าเป็นเขาความเสียใจจากเรื่องเดิมๆ ก็ผุดขึ้นมาอีกครั้งเพราะเธอก็จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างรู้เพียงแต่ว่า เมื่อวานเย็นเธอต้องมารู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวคุณศรุตแต่เป็นลูกสาวของคุณอนิรุตน์ และเสียใจอย่างหนักอีกครั้งเมื่อต้องรู้ว่าอัศนัยคือจอมวายร้ายในคืนนั้น
แก้วดินเผาใบสวยถูกปัดทิ้งหล่นไปแตกกระจายอยู่ที่พื้นห้อง
“ฉันเกลียดคุณ! ได้ยินไหมฉันเกลียดคุณ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 มี.ค. 2555, 08:18:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 มี.ค. 2555, 08:18:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 18513
| << ตอนที่ 16 | ตอนที่ 27 (อวสาน) >> |
อัปสรา 10 มี.ค. 2555, 09:25:48 น.
วันนี้แวะมาลงให้แต่เช้าเลยค่ะ
วันนี้แวะมาลงให้แต่เช้าเลยค่ะ
pseudolife 10 มี.ค. 2555, 09:33:23 น.
กำลังจะชมว่าหมอแสนนี่เก่งชะมัด...ฮ่าๆ โดนตอนนี้เบรคเลย
นายอั๊ตรีบเคลียร์เลยน้า เล่นกับหนูดาวไว้แรงเกิ๊น
กำลังจะชมว่าหมอแสนนี่เก่งชะมัด...ฮ่าๆ โดนตอนนี้เบรคเลย
นายอั๊ตรีบเคลียร์เลยน้า เล่นกับหนูดาวไว้แรงเกิ๊น
อัปสรา 10 มี.ค. 2555, 09:53:27 น.
เดี๋ยวเก่งคนเดียวก็แย่งซีนพระเอกหมดค่ะ แบ่งให้พระเอกเราได้แสดงฝีมือบ้าบไม่รู้เป็นไร แต่งนิยายแล้วตัวพระรองนางรองชอบแย่งซีนพระนางทุกที
เดี๋ยวเก่งคนเดียวก็แย่งซีนพระเอกหมดค่ะ แบ่งให้พระเอกเราได้แสดงฝีมือบ้าบไม่รู้เป็นไร แต่งนิยายแล้วตัวพระรองนางรองชอบแย่งซีนพระนางทุกที
Zephyr 10 มี.ค. 2555, 10:03:28 น.
ช่ายค่ะ เราอ่านก็แบบว่า อะไรยายๆหมอแสนทำได้ ง่ายๆแค่สะเดาะกลอนแค่นี้ หมอแสนทำมะด้ายยย แบบ o_O โฮ่ๆๆ ฮ่าๆๆ แต่คุณอัปสราจะให้นายอั๊ตโชว์พาวความเป็นพระเอกแมนๆเต็มตัวใช่มั้ยคะ พังประตูเข้าไปช่วย ฮี่ๆๆ
แต่แหม ตื่นมานึกว่าจะหวาน ขมปี๋ซะงั้น ซวยไปนะนายอั๊ต เรื่องเก่านายไม่เคลียร์เองนี่
ช่ายค่ะ เราอ่านก็แบบว่า อะไรยายๆหมอแสนทำได้ ง่ายๆแค่สะเดาะกลอนแค่นี้ หมอแสนทำมะด้ายยย แบบ o_O โฮ่ๆๆ ฮ่าๆๆ แต่คุณอัปสราจะให้นายอั๊ตโชว์พาวความเป็นพระเอกแมนๆเต็มตัวใช่มั้ยคะ พังประตูเข้าไปช่วย ฮี่ๆๆ
แต่แหม ตื่นมานึกว่าจะหวาน ขมปี๋ซะงั้น ซวยไปนะนายอั๊ต เรื่องเก่านายไม่เคลียร์เองนี่
lovemuay 10 มี.ค. 2555, 10:21:52 น.
โธ่..นายอั๊ดไปช่วยเค้ายังจะถูกยัยดาวว่าอีก กลัวว่ายัยดาวจะเชื่อใจนายณรงค์นั่นมากว่าน่ะสิ
โธ่..นายอั๊ดไปช่วยเค้ายังจะถูกยัยดาวว่าอีก กลัวว่ายัยดาวจะเชื่อใจนายณรงค์นั่นมากว่าน่ะสิ
Auuuu 10 มี.ค. 2555, 15:22:43 น.
พระเอกเอ๋ยยย บอกได้คำเดียวว่า .. ซวย งานนี้นายต้องทำตัวดีๆ ทำอะไรไว้ซะเยอะเชียว
พระเอกเอ๋ยยย บอกได้คำเดียวว่า .. ซวย งานนี้นายต้องทำตัวดีๆ ทำอะไรไว้ซะเยอะเชียว
anOO 10 มี.ค. 2555, 16:52:56 น.
สงสัยยัยดาวจำเรื่องนายชิดไม่ได้เลยมั้งเนี้ย
สงสัยยัยดาวจำเรื่องนายชิดไม่ได้เลยมั้งเนี้ย
แพม 11 มี.ค. 2555, 02:17:09 น.
ง้อหน่อยน่า ง้อไม่ได้ก็ปล้ำเลย เอิ๊ก
ง้อหน่อยน่า ง้อไม่ได้ก็ปล้ำเลย เอิ๊ก