วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้
ตอน: หวงจนหน้ามืด
ชิดสมัย มองตามหลังร่างสูงสง่าของคนรักเก่าผู้กลายเป็นสามีของคนอื่นไปเสียแล้ว หญิงสาวเสียดายและอยากได้คืนมาอย่างที่สุด ดังนั้นเธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อต้องการชนะ แม้ทางนั้นจะสกปรกก็ตามที
เวลาเดียวกันแต่เป็นที่บ้าน หลวงราชพานิช
เมื่อรถของนครจอดสนิทแล้ว ดารการีบเปิดประตุรถลงไปก่อนทันที เลิศชายส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูปนละอาใจต่อความเอาแต่ใจของน้องสาว ดารกาเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ยอมแพ้ใครโดยง่าย เขายังนึกไม่ออกว่า เกิดอะไรขึ้นดารกาจึงนั่งรถคนอื่น แทนที่จะเป็นของสามี
เลิศชายลงจากรถฝั่งของตน ส่วนเลิศชายนั้นรอให้คนขับรถมาเปิดให้ด้วยความเคยชิน รองนายกหนุ่ม รอเดินเข้าไปพร้อมกับผู้อุปถัมภ์ส่วนตัว นครเอ่ยกับเลิศชายว่า
“ผมระแวงเรื่องการแต่งงานของน้องแดงว่าจะหาความสุขไม่ได้”
“แต่น้องแดงเขาแต่งด้วยความเต็มใจนะคุณนคร เอ่อ ผมอาจจะพูดในสิ่งที่คุณไม่พอใจ เพราะรู้ว่าคุณมีใจให้น้องแดง แต่ว่า ผมก็โกหกเพื่อตัวเองไม่ได้ เพราะน้องแดงเขาเป็นเช่นนั้นจริง”
“ผมเป็นผู้ชายที่โง่คนหนึ่งที่รักคนยาก และเลิกรักยาก”
“ครับผมก็เป็นเช่นนั้น เพียงแต่ขึ้นอยู่กับศีลธรรมอันดีงามด้วยครับ”
“ผมรอได้เรื่องนั้น เพราะคนอย่างหมวดเปรมเอาแต่ใจมากขนาดที่ดูออกทีเดียว น้องแดงไปอยู่ด้วย ผมว่า เธอแทบจะต้องเป็นแม่บ้านส่วนตัวให้กับผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คุณนายคอยชี้นิ้ว หรือสบายอย่างคุณหนูแดงสมัยก่อน”
“คุณรู้ได้ละเอียด”
“ผมไม่ปิดบังคุณหรอกคุณเลิศ” นครเอ่ยพลางชายตามองพี่ชายของสาวคนที่ตนรักอย่างถอนใจยาก เลิศชายพยักหน้ารับ เพราะอีกฝ่ายเป็นหัวหน้านักเลง และมีธุรกิจมากในมือ มีลูกน้องหลายร้อยหลายพันที่สามาระทำงานแทนมือ แทนตาของนครได้ ดังนั้นเรื่องราวของดารกาไม่พลาดสายตาอีกฝ่ายไปได้แน่
แต่ผู้หญิงบางคนที่มีความรักเป็นสรณะประจำใจนั้น เลิศชายเชื่อเหลือเกินว่า เธอทุกคนยอมปีนเขาทุกวันเพื่อเดินไปหาชายคนรักบนยอดเขาสูง เพราะความรักและภักดี
หลวงราชพานิชเงยหน้าจากหนังสือมนต์ คุณเลื่อน เขม้นมองมาทางประตู จากนั้นใบหน้าคนทั้งสองต่างเผยรอยยิ้มรับให้กับร่างอรชรของลูกสาวซึ่งถลาเข้าไปนั่งพื้น โผกอดมารดา และกราบแทบตักบิดา ก่อหันไปกอดมารดาแนบแน่น
“คุณแม่ขา”
“ไงลูก หายเงียบไปเลย เอวันนี้ไม่ใช่วันหยุดนี่ลูก มากับใคร เปรมลางานมาหรือ”
ดารกาทำใจสุดกำลังไม่ให้บูดบึ้ง แต่ในที่สุดก็แสดงความไม่พอใจออกมาให้บิดามารดาได้เห็น คุณหลวงเปรยขึ้นว่า
“ก่อนแต่งงานลูกเปิดใจตัวเองกว้างหรือยัง หลังแต่งงานยิ่งต้องเปิดใจให้กว้างมากกว่า ไม่เช่นนั้นจะผ่านอุปสรรคในชีวิตไปยากเต็มที”
“มีอะไรไม่สบายใจก็บอกแม่ บ้านนี้ยังเป็นบ้านของแดงเสมอ”
“ไม่หรอกค่ะคุณแม่ บ้านริมน้ำของพี่เปรมต่างหากที่เป็นบ้านของแดงอีกหลังหนึ่ง”
สองผู้ใหญ่แอบสบตาแล้วยิ้มนิดๆในสีหน้า ค่อยหมดกังวลว่า ลุกสาวคงมีเรื่องงอนได้ไม่นาน ความอยากเอาชนะคงได้เวียนกลับมาได้อีก
“แล้วมีเรื่องอะไรล่ะถึงทำหน้าบูด ไม่สวยเลยนะแดง”
ดารกาอยากเล่าเรื่องของเปรมและชิดสมัยให้มารดารับรู้ แต่เธอชั่งใจดูแล้ว เธอเกรงว่าสามีจะไม่ดีในสายตาของผู้ให้กำเนิด เธอจึงปิดนิ่ง เอ่ยไปทางอื่นว่า
“ทำงานไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะคุณแม่”
“เป็นเมียทหารต้องอดทนอย่าลืมสิแดง”
“นั่นสิคะ พอเอาเข้าจริง แดงทนไม่ค่อยไหวค่ะ”
“น่าไม่อาย” หลวงราชเย้าลูกสาว ดารกาทำเกลื่อนยิ้ม แม้ในใจจะนึกถึงภาพชิดสมัยนอนออดอ้อน โดยมีเปรมเฝ้าอยู่ไม่ห่าง และอาจบางที ชิดสมัยจะลุกขึ้นมาปล้ำสามีของเธอโดยที่เปรมไม่รีรอให้อีกฝ่ายถอดผ้าให้
ตาย ตาย ฉันมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ทำไมฉันไม่โดดขึ้นรถพี่เปรมไปนั่งกันท่ายัยคนอมโรคคนนั้นนะ
ดารกาคิดขึ้นมาอย่างฉับพลันทันใด เธอไม่อยากนั่งอยู่กับบ้านเสียแล้ว เวลานั้นเลิศชายและนครเดินตามเข้ามา ผู้เป็นประมุขบ้านเอ่ยปากทักพลางรับไหว้ คูณเลื่อนอยากรั้งลูกสาวออกไปสอนสั่งเสียนักว่า ทำไมจึงได้ขึ้นรถผู้ชายคนอื่นมาอย่างนี้ ความเป็นผู้ใหญ่จึงต้องหาโอกาส แต่ลูกสาวทำหน้าไม่รู้ร้อน คุณเลื่อนอดลังเลไม่ได้ว่า ตกลงดารกาคิดอย่างไรกันแน่ และมีเรื่องหนักหนามากแค่ไหน ท่านเอาแต่คิดด้วยความเป็นห่วง อย่างคนเป็นแม่ผู้ไม่เคยเห็นลูกเติบโตสักที!!
เวลาเดียวกันแต่เป็นที่บ้าน หลวงราชพานิช
เมื่อรถของนครจอดสนิทแล้ว ดารการีบเปิดประตุรถลงไปก่อนทันที เลิศชายส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูปนละอาใจต่อความเอาแต่ใจของน้องสาว ดารกาเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ยอมแพ้ใครโดยง่าย เขายังนึกไม่ออกว่า เกิดอะไรขึ้นดารกาจึงนั่งรถคนอื่น แทนที่จะเป็นของสามี
เลิศชายลงจากรถฝั่งของตน ส่วนเลิศชายนั้นรอให้คนขับรถมาเปิดให้ด้วยความเคยชิน รองนายกหนุ่ม รอเดินเข้าไปพร้อมกับผู้อุปถัมภ์ส่วนตัว นครเอ่ยกับเลิศชายว่า
“ผมระแวงเรื่องการแต่งงานของน้องแดงว่าจะหาความสุขไม่ได้”
“แต่น้องแดงเขาแต่งด้วยความเต็มใจนะคุณนคร เอ่อ ผมอาจจะพูดในสิ่งที่คุณไม่พอใจ เพราะรู้ว่าคุณมีใจให้น้องแดง แต่ว่า ผมก็โกหกเพื่อตัวเองไม่ได้ เพราะน้องแดงเขาเป็นเช่นนั้นจริง”
“ผมเป็นผู้ชายที่โง่คนหนึ่งที่รักคนยาก และเลิกรักยาก”
“ครับผมก็เป็นเช่นนั้น เพียงแต่ขึ้นอยู่กับศีลธรรมอันดีงามด้วยครับ”
“ผมรอได้เรื่องนั้น เพราะคนอย่างหมวดเปรมเอาแต่ใจมากขนาดที่ดูออกทีเดียว น้องแดงไปอยู่ด้วย ผมว่า เธอแทบจะต้องเป็นแม่บ้านส่วนตัวให้กับผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คุณนายคอยชี้นิ้ว หรือสบายอย่างคุณหนูแดงสมัยก่อน”
“คุณรู้ได้ละเอียด”
“ผมไม่ปิดบังคุณหรอกคุณเลิศ” นครเอ่ยพลางชายตามองพี่ชายของสาวคนที่ตนรักอย่างถอนใจยาก เลิศชายพยักหน้ารับ เพราะอีกฝ่ายเป็นหัวหน้านักเลง และมีธุรกิจมากในมือ มีลูกน้องหลายร้อยหลายพันที่สามาระทำงานแทนมือ แทนตาของนครได้ ดังนั้นเรื่องราวของดารกาไม่พลาดสายตาอีกฝ่ายไปได้แน่
แต่ผู้หญิงบางคนที่มีความรักเป็นสรณะประจำใจนั้น เลิศชายเชื่อเหลือเกินว่า เธอทุกคนยอมปีนเขาทุกวันเพื่อเดินไปหาชายคนรักบนยอดเขาสูง เพราะความรักและภักดี
หลวงราชพานิชเงยหน้าจากหนังสือมนต์ คุณเลื่อน เขม้นมองมาทางประตู จากนั้นใบหน้าคนทั้งสองต่างเผยรอยยิ้มรับให้กับร่างอรชรของลูกสาวซึ่งถลาเข้าไปนั่งพื้น โผกอดมารดา และกราบแทบตักบิดา ก่อหันไปกอดมารดาแนบแน่น
“คุณแม่ขา”
“ไงลูก หายเงียบไปเลย เอวันนี้ไม่ใช่วันหยุดนี่ลูก มากับใคร เปรมลางานมาหรือ”
ดารกาทำใจสุดกำลังไม่ให้บูดบึ้ง แต่ในที่สุดก็แสดงความไม่พอใจออกมาให้บิดามารดาได้เห็น คุณหลวงเปรยขึ้นว่า
“ก่อนแต่งงานลูกเปิดใจตัวเองกว้างหรือยัง หลังแต่งงานยิ่งต้องเปิดใจให้กว้างมากกว่า ไม่เช่นนั้นจะผ่านอุปสรรคในชีวิตไปยากเต็มที”
“มีอะไรไม่สบายใจก็บอกแม่ บ้านนี้ยังเป็นบ้านของแดงเสมอ”
“ไม่หรอกค่ะคุณแม่ บ้านริมน้ำของพี่เปรมต่างหากที่เป็นบ้านของแดงอีกหลังหนึ่ง”
สองผู้ใหญ่แอบสบตาแล้วยิ้มนิดๆในสีหน้า ค่อยหมดกังวลว่า ลุกสาวคงมีเรื่องงอนได้ไม่นาน ความอยากเอาชนะคงได้เวียนกลับมาได้อีก
“แล้วมีเรื่องอะไรล่ะถึงทำหน้าบูด ไม่สวยเลยนะแดง”
ดารกาอยากเล่าเรื่องของเปรมและชิดสมัยให้มารดารับรู้ แต่เธอชั่งใจดูแล้ว เธอเกรงว่าสามีจะไม่ดีในสายตาของผู้ให้กำเนิด เธอจึงปิดนิ่ง เอ่ยไปทางอื่นว่า
“ทำงานไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะคุณแม่”
“เป็นเมียทหารต้องอดทนอย่าลืมสิแดง”
“นั่นสิคะ พอเอาเข้าจริง แดงทนไม่ค่อยไหวค่ะ”
“น่าไม่อาย” หลวงราชเย้าลูกสาว ดารกาทำเกลื่อนยิ้ม แม้ในใจจะนึกถึงภาพชิดสมัยนอนออดอ้อน โดยมีเปรมเฝ้าอยู่ไม่ห่าง และอาจบางที ชิดสมัยจะลุกขึ้นมาปล้ำสามีของเธอโดยที่เปรมไม่รีรอให้อีกฝ่ายถอดผ้าให้
ตาย ตาย ฉันมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ทำไมฉันไม่โดดขึ้นรถพี่เปรมไปนั่งกันท่ายัยคนอมโรคคนนั้นนะ
ดารกาคิดขึ้นมาอย่างฉับพลันทันใด เธอไม่อยากนั่งอยู่กับบ้านเสียแล้ว เวลานั้นเลิศชายและนครเดินตามเข้ามา ผู้เป็นประมุขบ้านเอ่ยปากทักพลางรับไหว้ คูณเลื่อนอยากรั้งลูกสาวออกไปสอนสั่งเสียนักว่า ทำไมจึงได้ขึ้นรถผู้ชายคนอื่นมาอย่างนี้ ความเป็นผู้ใหญ่จึงต้องหาโอกาส แต่ลูกสาวทำหน้าไม่รู้ร้อน คุณเลื่อนอดลังเลไม่ได้ว่า ตกลงดารกาคิดอย่างไรกันแน่ และมีเรื่องหนักหนามากแค่ไหน ท่านเอาแต่คิดด้วยความเป็นห่วง อย่างคนเป็นแม่ผู้ไม่เคยเห็นลูกเติบโตสักที!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 มี.ค. 2555, 08:38:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 มี.ค. 2555, 08:38:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 3719
| << บาดใจ | ช่องว่างของความไม่เข้าใจ...คือ >> |
konhin 14 มี.ค. 2555, 10:14:50 น.
ปูทางไว้น่ากลัวตอนที่ทะเลาะกันจริงๆจะแย่ขนาดไหนเนี่ยยยย
ปูทางไว้น่ากลัวตอนที่ทะเลาะกันจริงๆจะแย่ขนาดไหนเนี่ยยยย
nutcha 14 มี.ค. 2555, 10:39:22 น.
ต่างคนต่างแรง แล้วจะเคลียร์กันได้ไหมเนี้ย
ต่างคนต่างแรง แล้วจะเคลียร์กันได้ไหมเนี้ย
Kwanza 14 มี.ค. 2555, 11:08:57 น.
รอมาหลายวัน มาลงแค่นิดเดียวเองอ่ะ จะรอตอนต่อไปนะค่ะ
รอมาหลายวัน มาลงแค่นิดเดียวเองอ่ะ จะรอตอนต่อไปนะค่ะ
นางแก้ว 14 มี.ค. 2555, 11:58:56 น.
เขียนสดค่ะ
เขียนสดค่ะ
คิมหันตุ์ 14 มี.ค. 2555, 12:56:27 น.
กลับบ้านด่วนเร๊ว
กลับบ้านด่วนเร๊ว
Zephyr 14 มี.ค. 2555, 13:55:39 น.
ดารกา เอาอีกแล้วนะ หายโกรธแล้วกลับไปหาพี่เปรมไป เดี๋ยวยายไหมฉกไปแล้วจะร้องไห้ขี้มูกโป่งนะ
ดารกา เอาอีกแล้วนะ หายโกรธแล้วกลับไปหาพี่เปรมไป เดี๋ยวยายไหมฉกไปแล้วจะร้องไห้ขี้มูกโป่งนะ
violette 14 มี.ค. 2555, 18:10:29 น.
เฮ่อออออ สงสารหนูแดงแต่เธอก็ร้อนนซะกลัวใจจริงๆ
เฮ่อออออ สงสารหนูแดงแต่เธอก็ร้อนนซะกลัวใจจริงๆ
nlist 16 มี.ค. 2555, 18:23:51 น.
น้องแดงเอาแต่ใจนะ สู้ๆหน่อย
น้องแดงเอาแต่ใจนะ สู้ๆหน่อย