วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้
ตอน: ช่องว่างของความไม่เข้าใจ...คือ
เปรมเดินเข้าไปในที่ทำงาน สิบเอกลูกน้องคนสนิท เดินเร่งรีบมาหาทันทีราวกับว่า ถ้าช้าเพียงก้าวเดียวนายของเขาจะหายวับไปกับสายตาเปรมย่นคิ้วเข้าหากัน สงสัยอยู่ว่า เขาจะเดาไม่ผิด ทำให้รีบกลับเข้ามาในที่ทำงานก่อนนายทหารคนอื่น
“มีอะไรหมู่”
“นายสั่งราชการเป็นความลับมาครับ ให้ติดตามไปอีสานด่วนครับ ท่านให้เวลาสองชั่วโมง”
สองชั่วโมง ตามเมียไม่ทันด้วยซ้ำ ถ้าเมียยังไม่กลับบ้าน โดดขึ้นรถผู้ชายไปไหนไม่รู้ กลับไปเตรียมตัวเดินทาง ทันพอดีกับเวลาที่นายสั่ง เปรมคิดทอนเวลาเพื่อให้ลงตัว เวลานั้นนเรศเดินเข้ามาในที่ทำงาน เปรมและนเรศอ้าปากพูดพร้อมกันเรื่องชิดสมัย
“ไหมเป็นไง”
“ดูไหมด้วย”
สองหนุ่มหยุดคำเพื่ออีกฝ่ายได้เริ่ม
“เราไปราชการ นายสั่งเป็นเรื่องลับ ฝากไหมด้วยนะ เราคงไม่ได้ทำหน้าที่อื่นแล้วนอกจากเป็นพี่ชายให้เธอเท่านั้น”
“หมายความว่าไงเปรม”
“ไหมเขียนจดหมายไปหาเรา เรามาตามนัดเพื่อบอกว่าเราไม่มีใครแล้ว”
“นายตั้งใจจบกับไหมจริงๆหรือเปรม”
“เราไม่ได้แต่งงานกับน้องแดงเพราะต้องการประชด แต่เราต้องการสร้างครอบครัว ถึงเขาจะเอาแต่ใจ แต่เขาเป็นแม่บ้านที่ดี”
ขณะบอกเล่าให้เพื่อนฟังด้วยน้ำเสียงราบเรียบธรรมดา แต่ดวงตาคู่คมกริบไม่อาจซุกซ่อนความสุขมาจากในใจได้เลย นเรศ เห็นหน้าต่างของหัวใจเพื่อนเปิดออกให้อ่านอย่างกว้างขวางเช่นนั้นเขานึกรู้แล้วว่าชิดสมัยไม่มีทางเอาเปรมกลับคืนมาได้อีกแล้ว ซึ่งไม่แน่ว่า หลังจากที่ดารกากลับมาหาเปรมหลังจากไม่ได้เจอกันนานหลายปี ดารกาได้เอาดวงใจของเปรมกลับไปด้วย โดยที่เปรมอาจจะยังไม่รู้ตัวจนทุกวันนี้ก็ได้
นี่กระมังที่เขาเรียกว่า ใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง
“ยอมรับว่ารักเขาแล้วหรือ”
เปรมนิ่งอึ้ง ให้อย่างไรเขาไม่เข้าใจคำว่ารักได้ลึกซึ้ง แม้กับชิดสมัยเขาเคยคิดว่ารักเธอ แต่แล้วความรู้สึกนั้นกลับแปรเปลี่ยนไปอย่างที่เขาไม่รู้ตัว ชายหนุ่มอาจจะเป็นไอ้ซื่อบื้อในสายตาใครสักคน แต่เขาตอบได้มาจากหัวใจชายชาติทหารว่า เขายังไม่รู้จักรักได้ดีพอหลังจากเกิดเรื่องพลิกผัน เปลี่ยนตัวเจ้าสาวกันไปแล้ว
แต่สิ่งหนึ่งที่เปรมรู้คิด ได้คิดถึงดารกามากกว่าหญิงใดในโลกนี้ เขาไม่ต้องการให้ชายใด ได้แตะต้องซ้ำรอยทุกรอยที่เขาได้สัมผัสเธอ ใครอาจจะเรียกอารมณ์นั้นว่าเกมตัณหา หรืออารมณ์พิศวาสที่อาจเกิดขึ้นเพราะความเป็นชายต้องการ ถ้าหากใครพูดเขาหูของเขา เปรมจะคิดว่านั่นคือคำดูถูกเขาอย่างร้ายแรง เพราะเปรมต้องการดารกาเพราะต้องการ เขาตอบได้เพียงแค่นั้นอย่างไม่รู้จะสรรหาถ้อยคำจากนิยายเรื่องใดดี
ชายรูปงามอาจจะยอมรับคำพูดของมารดดาว่า เขาท่ามากเหลือรับ แม้กับพ่อแม่ยังไม่อยากเอ่ยปาก แล้วเขาจะปากพล่อยเที่ยวบอกย้ำ ซ้ำๆราวกับเพ้อเจ้อได้เหมือนลิเกวิงวอนแม่ยกเทียวหรือว่า รัก รัก ในเมื่อคำนั้นเขายังไม่รู้จักมันดีพอ
“เราฝากไหมด้วยนะเราไปเฝ้าที่โรงพยาบาลไม่ได้”
“เข้าใจล่ะ”นเรศพยักหน้ารับ “ราชการที่ไหน”
“อีสาน”
“พวกแบ่งแยกดินแดนหรือ*”(คำนี้ไม่ใช้ในสมัยนั้น แต่ผู้เขียนขอนำมาใช้เป็นกรณ๊พิเศษนะคะเพื่อเบือนไปจากคำจริงค่ะ) นเรศหลุดปาก เปรมรีบเดินหนีไปทันที นเรศจึงได้ตบปากตัวเอง ก่อนจะเดินไปห้องนาย จากนั้นลางานเพื่อไปดูแลผู้หญิงผู้ที่เขายังลังเลในเรื่องการตัดสินใจว่าจะเข้าไปหาเธอในฐานะอะไร ในเมื่อเธอแสดงแจ่มชัดว่า ต้องการเปรมมากกว่าชายอื่น เขาคงได้แต่ยืนเคียงข้างชิดสมัย ในขณะทีแค่เธอกำลังๆขว่คว้าหาทางชนะอย่างนี้ เขาไม่เข้าข้างใคร แต่คิดว่าได้ยืนเคียงข้างในฐานะเพื่อนผู้อยากร่วมทุกข์ด้วยเท่านั้น ซึ่งบางทีคนหัวดื้อต้องให้บาดเจ็บปางตายจึงจะยอมรับว่าตัวเองไม่มีความสามารถเพียงพอก็เป็นได้มิใช่หรือ มันเป็นหนทางของคนใจดำคิดได้ แต่เป็นเรื่องสุดท้ายที่คางคกต้องเลือดหัวตกอยู่ดีจึงจะเลิกจองหองว่าตัวเก่งกาจ!!!
ดารกาทานอาหารพอเป็นพิธีแล้ว ดึงแม้นมาเป็นหนังหน้าไฟ บอกว่าจะไปดูของใช้บางส่วน แต่เมื่อเลยออกมาลับตาคน หญิงสาวรีบให้คนรถขับรถเลยไปส่งเธอที่โรงพยาบาล ซึ่งคาดเอาเองว่า เปรมยังนั่งเฝ้าชิดสมัยอยู่ที่นั่นเอง
เปรมจัดเก็บเสื้อผ้าของใช้ใส่เป้สะพาย ภารกิจลับเช่นนี้ มีแต่นายกับพวกเท่านั้นที่จะเข้าไปเจรจากับพวกตัวเอ้ให้ถอนตัวออกไปจากการก่อการร้าย ซึ่งหากมีการทรยศหักหลัง ตายกับตายเท่านั้น ว่าแต่ นายของเขาคนนี้ไม่ใช่คนขี้ขลาดรักตัวกลัวตาย แต่นายเป็นคนฉลาดลึกซึ้งอย่างที่นายคนเก่าเขาไม่อยากส่งเปรมให้มาร่วมงานด้วยแต่ขัดไม่ได้ พันชั่งได้แต่คอยระวังข้างหลังให้ เขาเป็นคนกลางไม่เข้าข้างและไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ตราบเท่าที่ จอมพล กฤต ยังมีปณิธานมั่นคงว่า จะเทิดทูนสถาบันเหนือยิ่งชีวิต
ปืนพกเหน็บติดเอวเป็นลำดับสุดท้ายจากนั้นเปรมมองโทรศัพท์ ชั่งใจเพียงพริบตาเดียว ชายหนุ่มจึงละทิฐิออก ยกสายต่อไปถึงบ้านพ่อตาแม่ยาย เพื่อถามหาเมียตัวเอง คำตอบกลับมาสั้นๆว่า
“หนูแดงออกไปแล้วจ้ะเปรม เมื่อครู่นี้มาที่บ้านกับเลิศชายด้วยนะ”
“เอ่อ หรือครับ คุณเลิศไปด้วยหรือครับ”
“จ้ะ พากันมาทานข้าวกลางวันที่นี่” คุณเลื่อนเข้าข้างลูกสาวเต็มที่ แต่เพราะคำพูดของท่าน ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกโล่งอกขึ้นมาได้บ้าง เพราะไม่ต้องห่วงว่าคุณหนูวายร้ายคนที่น่าตีคนนั้นไปตามลำพังกับชายผู้ที่เขาไม่มีความยินดีด้วยสักนิดดี
“ แต่ทำตัวน่าตีอีกแล้วล่ะ แอบหนีออกไปเสียก่อนเชียว เปรมมีอะไรหรือเปล่า”
“แดงออกไปไหนกับใครครับ”
“ไปกับคนขับรถ คงกลับบ้านดอกกระมัง เปรมดูแลน้องหน่อยนะ แดงอาจจะยังทำตัวเป็นเด็กๆ แต่แดงก็รักเปรมมาก รู้อยู่ใช่มั้ย”
ชายหนุ่มรับฟังด้วยหน้าผ่าวร้อน เขารู้เพราะดารกาพร่ำบอก และถามซ้ำซาก รักเธอหรือเปล่า
คนเราแต่งงานเพราะความรักไม่ใช่หรือ!!
คุณแม่คงบอกน้องแดงว่า พี่ไปราชการนะยอดรัก
นึกถึงคำนั้นแล้วเปรมหวามในอก ใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าความหวง ความอึดอัด ไม่ชอบใจ อะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับเขาหลังจากพบดารกาจะเรียกว่าคำนี้ได้หรือเปล่า แต่เขาไม่ได้คิดถึงหญิงใดในฐานะเมีย อย่างดารกา ดาวบนฟ้า ผู้ร่วงหล่นลงมาอยู่....ในชีวิตของเขา ทางเดินที่เขากำลังเดินไปนี้มีอันตรายรออยู่ เธอคือคนที่จะทำให้เขามุ่งมั่นกลับมาหา
ที่โรงพยาบาล
เมื่อเปรมออกไปแล้ว ราตรีและสุดา ได้เข้าไปดูเพื่อนสาว ชิดสมัยรู้ตัวดีว่าเธอเป็นเพียงไทรอยด์เป็นพิษ ซึ่งมีอาการข้างเคียงกับโรคร้ายหลายโรค แต่เธอรักษามาหลายปีกำลังหายอยู่แล้ว แต่เธอไม่จำเป็นต้องบอกใครว่าเธอไม่ได้ป่วย ดังนั้นแม้แต่สองคู่หูนี้ก็ไม่ได้รู้ความจริง
ราตรีจับมือเพื่อนสาวกุมไว้พลางเอ่ยออกมาอย่างเห็นใจว่า
“ไม่คิดเลยนะว่ายัยผีแดงแรงฤทธิ์คนนั้นจะกล้าตบเธอต่อหน้าต่อตาพี่เปรมอย่างนั้น เราอยากออกไปช่วยเธอ แต่กลัวเสียคะแนน”
“เธอพูดอะไรออกมานะดา เพื่อนเราโชคร้ายดับเบิ้ลเลยที่มาเจอคู่ปรับวายร้ายอย่างนั้น ดูสิ กล้าขึ้นรถใครไปไม่รู้”
“พี่เปรมกลับไปลางานหรือไหม”
“จ้ะ”ชิดสมัยบอก ใบหน้าระเรื่อแดงทั้งรอยตบและเลือดฝาดแผ่ซ่านขึ้นมาด้วยความรู้สึกร้อนและยินดีที่จะได้ใกล้คนรักอีกครั้ง
หากเมื่อได้เวลาที่เปรมจะต้องมา กลับกลายว่าเป็นนเรศ
“พี่เปรมไปไหนคะพี่นเรศ”
คำถามนั้นแทบทำให้คนที่มีความตั้งใจอยู่เคียงข้างถอดใจ แต่นเรศยังไม่ถอดง่ายอีกจึงบอกความจริง
“เปรมไปราชการด่วน เขาฝากพี่ให้มาดูแลไหม”
ชิดสมัยเจ็บแปลบ เจียนจะขาดใจกับคำฝากฝังของคนที่เธอรัก เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ราตรียิ่งกุมมือเพื่อนไว้แน่น
“ทำใจดีดีไว้ไหม พี่เปรมไม่ได้ทิ้ง แต่เขามีงานด่วน ไม่อย่างนั้นเขาต้องมาแล้วล่ะ”
“เปรมเอ่อบอกว่า”
ชิดสมัยปิดหูทั้งสองข้าง กรีดเสียงออกมาว่า
“ไหมไม่ฟังแล้วค่ะพี่นเรศ ไม่ฟังแก้ตัวอีกแล้ว คนที่ทำร้ายไหมมากขนาดนี้แล้วยังไม้รับผิดชอบ”
“หมะ หมายความว่ายังไงไหม”
นเรศถามอย่างสงสัยน้ำคำประโยคนั้น สุดา ราตรี งุนงงไปครู่หนึ่งก่อนพากันเข้าใจว่า เปรมและชิดสมัยไม่ได้เป็นแต่เพียงคนรัก แต่เป็นยิ่งกว่านั้น โอ้ เพื่อนเธอถูกดารกาทำร้ายเสียงยิ่งกว่าร้ายหรือนี่
“พี่เปรมทำได้ขนาดนั้นเลยหรือนี่”
ชิดสมัยบีบน้ำตาออกมาได้ไม่ยากเย็นนัก เพราะว่า เท่าที่เปรมโยนหน้าที่มาให้นเรศ อย่างไม่สนใจเธออีก เป้นเรื่องที่ยากยอมรับได้อยู่แล้ว
“ฉันจะกลับบ้าน”
“ไหม แต่อาการของเธอล่ะ ถามหมอก่อนมั้ย”
หมอรู้ยิ่งกว่ารู้ว่าอาการเธอไม่เป็นอะไรเลย แต่เธอขอร้องหมอว่าอยากพักสักคืน หมอจึงอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ จากนี้เธอจะร้องกลับ หมอคงไม่เรียกไกด่าให้ขายหน้าหรอก หญิงสาวคิดพลาง ทำท่าอ่อนแรงลุกจากเตียง ราตรีรีบประคองเพื่อนสาว นเรศมองหญิงสาวทั้งสามอย่างเงียบๆ ก่อนเอ่ยปากว่าจะไปส่งที่บ้าน จากนี้เขาไปรอข้างนอกก่อน
เปรมไปพบท่านจอมพล รอการมาของท่าน ซึ่งเพียงเสี้ยวนาที รถนำขบวนของท่านเข้ามา และไม่นานนัก คณะของท่านจอมพล กฤต เหลือเพียงไม่กี่คน ต่างพากันไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ เพื่อไปตรวจดูค่ายลับบนพื้นที่เสี่ยงภัยอย่างที่สุด
การแทรกซึมของชาวต่างชาติซึ่งเขามายุแหย่ให้เกิดความแตกแยกของแผ่นดินไทย มีมาช้านานโจรแบ่งแยกดินแดน สร้างโรงเรียนการสอน และล้างสมอง แทรกไปทั้งพื้นที่ เหนือ อีสาน และใต้ บนพื้นที่ ที่มีความอ่อนไหวต่อความเข้าใจต่อรัฐบาล และประชาชน รวมทั้งผู้ถูกรังแกจากสังคม จนไม่อาจทนอยู่ในบ้านได้จึงเดินทางเข้าไปในป่า เป็น*สหาย*กันเป็นจำนวนมาก
จุดพื้นที่อันตราย แต่ไม่เข้าไปไม่ได้ เพราะที่นั่นมีข่าวกรองส่งมาจากชาติตะวันตกว่าอนาคตในวันข้างหน้า โจรแบ่งแยกดินแดน ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากผู้ก่อการร้ายนอกประเทศ จะให้มีการจัดตั้งคือโรงเรียนการก่อการร้าย ซึ่งทหารจะปล่อยให้เกิดเป็นมหาลัยยิ่งไม่ได้อย่างเด็ดขาด ยุทธวิธี หาคำตอบ ด้วยคำถาม ต้องการอะไร สนองตอบได้มากแค่ไหนดึงคนออกมาได้เพียงไร การไปครั้งนี้เพื่อมุ่งมั่นในการแก้ไขปัญหา เพื่อยุติบทบาทการเจริญเติบโตของขบวนการบ้านในป่า
หากยากเกินแก้ไข จะเป็นไรถ้าจะถล่มไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก เพราะเมื่ออีกฝ่ายไม่เรียกตัวเองว่าเป็นคนไทยแล้ว แต่เรียกตัวเองว่าชาติใหม่ ซึ่งความจริงแล้ว ทุกคนสามารถมีอุดมการณ์ได้ แต่หากคิดแต่หนทางชนะโดยไม่เห็นแก่ ชาติ ศาสนา และสถาบันสูง ทหารน้ำดีจะเก็บคนที่มีความคิดเช่นนี้ให้รกแผ่นดินไปทำไมกัน?
ดารกาเป็นคนเดียวที่ไปได้ช้ากว่าคนอื่น เท่านั้นยังไม่เพียงพอเท่ากับความคิดร้าย คิดหวง เธอถามหาคนไข้ชื่อชิดสมัย พยาบาลวอร์ดได้บอกแก่เธอว่า ชิดสมัยออกจากโรงพยาบาลไปกับนายทหารรูปร่างสูงน่าตาดี ดารกาคิดว่าเป็นนเรศไปไม่ได้เลย เพราะใจเธอปักเชื่อเสียแล้วว่าสามีของเธอไปเป็นของคนอื่นแล้ว
เธออยากมีเครื่องมืออะไรสักอย่างที่ทรงอำนาจ ตามหาสามีของเธอได้ทุกสารทิศ แม้ว่าตัวเธอจะอยู่ไกลกัน โทรศัพท์เครื่องใหญ่ที่บ้านจะโทรไปไหนได้ ในเมื่อราชการเลิกงานแล้ว ดารกานั่งคิด ยืนคิด เดินคิดกลับไปกลับมา เหมือนลูกแมวโดนเจ้าของรังแก เธอเฝ้ารอกระทั่งเวลาผ่านไป
ทุ่มกว่าเปรมยังไม่กลับมา เธอจะไปตามได้ที่ไหนกัน หรือ...สมองที่ไม่เคยหยุดคิดของหญิงสาวคนสวย พานนึกไปได้ว่า
“ฉันไม่ยอมเสียทั้งผัวทั้งทองให้ใครทั้งนั้นโดยเฉพาะคนอย่างเธอชิดสมัย” ดารกาพล่ามในใจเป็นวรรคเป็นเวร
คิดแล้วดารกาจึงออกไปขึ้นรถไฟให้ทันเที่ยวสุดท้าย เพื่อเดินทางไปยังจังหวัด PY ทันที
ดึกมากแล้ว ที่ดารกาไปบ้านแม่สามีด้วยความหวัง จับได้คาหนังคาเขาถ้าเปรมพาชิดสมัยไปหาแม่วาด หากว่า เธอกลับต้องเป็นฝ่ายปิดปากเงียบว่าไม่ได้ไปตามสามี แต่ไปเพราะคิดถึงแม่วาด หลังจากนั้นจึงอยู่บ้านแม่วาดหนึ่งวันแล้วจึงกลับ ทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วง ว่าดารกาและเปรมจะทะเลาะกัน กำนันปริก จึงเข้าไปในตัวเมือง โทรศัพท์เข้าไปที่ทำงานของเปรม ได้ความว่า ลูกชายไปราชการ ท่านกลับมาบอกแม่วาด จากนั้นทั้งสองจึงคาดเดาเอาเองว่า ดารกาเหงาเพราะสามีไม่อยู่จึงมาเยี่ยมพวกท่านแทน ทำให้พวกท่านยิ่งรักอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก
ส่วนคนหน้ามืดนั้นกลับบ้านริมน้ำอย่างเงื่องหงอย จะโทรไปหาเปรมที่ทำงานเพื่อถาม กลับรู้สึกแสลงใจไม่โทรไปเสียอย่างนั้น ทำให้ช่องว่างของความไม่เข้าใจ เปิดเป็นทางกว้างมากขึ้น ดารกาเหงาอย่างบอกไม่ถูก เจ็บจนเหลือเจ็บ เมื่อคิดว่า เปรมไม่กลับบ้านเพราะโกรธเธอ ความรักทำให้ยอมได้ทุกอย่าง แม้ต้องงอนง้อและยอมรับว่าตนเองผิด ที่ขึ้นรถของผู้ชายอื่น เธอลืมหมดว่า เปรมอุ้มชิดสมัยหายเงียบไปสองวัน วันนี้ดารกาจึงตัดใจไปหาชายหนุ่ม เพื่องอนง้ออีกฝ่าย
“มีอะไรหมู่”
“นายสั่งราชการเป็นความลับมาครับ ให้ติดตามไปอีสานด่วนครับ ท่านให้เวลาสองชั่วโมง”
สองชั่วโมง ตามเมียไม่ทันด้วยซ้ำ ถ้าเมียยังไม่กลับบ้าน โดดขึ้นรถผู้ชายไปไหนไม่รู้ กลับไปเตรียมตัวเดินทาง ทันพอดีกับเวลาที่นายสั่ง เปรมคิดทอนเวลาเพื่อให้ลงตัว เวลานั้นนเรศเดินเข้ามาในที่ทำงาน เปรมและนเรศอ้าปากพูดพร้อมกันเรื่องชิดสมัย
“ไหมเป็นไง”
“ดูไหมด้วย”
สองหนุ่มหยุดคำเพื่ออีกฝ่ายได้เริ่ม
“เราไปราชการ นายสั่งเป็นเรื่องลับ ฝากไหมด้วยนะ เราคงไม่ได้ทำหน้าที่อื่นแล้วนอกจากเป็นพี่ชายให้เธอเท่านั้น”
“หมายความว่าไงเปรม”
“ไหมเขียนจดหมายไปหาเรา เรามาตามนัดเพื่อบอกว่าเราไม่มีใครแล้ว”
“นายตั้งใจจบกับไหมจริงๆหรือเปรม”
“เราไม่ได้แต่งงานกับน้องแดงเพราะต้องการประชด แต่เราต้องการสร้างครอบครัว ถึงเขาจะเอาแต่ใจ แต่เขาเป็นแม่บ้านที่ดี”
ขณะบอกเล่าให้เพื่อนฟังด้วยน้ำเสียงราบเรียบธรรมดา แต่ดวงตาคู่คมกริบไม่อาจซุกซ่อนความสุขมาจากในใจได้เลย นเรศ เห็นหน้าต่างของหัวใจเพื่อนเปิดออกให้อ่านอย่างกว้างขวางเช่นนั้นเขานึกรู้แล้วว่าชิดสมัยไม่มีทางเอาเปรมกลับคืนมาได้อีกแล้ว ซึ่งไม่แน่ว่า หลังจากที่ดารกากลับมาหาเปรมหลังจากไม่ได้เจอกันนานหลายปี ดารกาได้เอาดวงใจของเปรมกลับไปด้วย โดยที่เปรมอาจจะยังไม่รู้ตัวจนทุกวันนี้ก็ได้
นี่กระมังที่เขาเรียกว่า ใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง
“ยอมรับว่ารักเขาแล้วหรือ”
เปรมนิ่งอึ้ง ให้อย่างไรเขาไม่เข้าใจคำว่ารักได้ลึกซึ้ง แม้กับชิดสมัยเขาเคยคิดว่ารักเธอ แต่แล้วความรู้สึกนั้นกลับแปรเปลี่ยนไปอย่างที่เขาไม่รู้ตัว ชายหนุ่มอาจจะเป็นไอ้ซื่อบื้อในสายตาใครสักคน แต่เขาตอบได้มาจากหัวใจชายชาติทหารว่า เขายังไม่รู้จักรักได้ดีพอหลังจากเกิดเรื่องพลิกผัน เปลี่ยนตัวเจ้าสาวกันไปแล้ว
แต่สิ่งหนึ่งที่เปรมรู้คิด ได้คิดถึงดารกามากกว่าหญิงใดในโลกนี้ เขาไม่ต้องการให้ชายใด ได้แตะต้องซ้ำรอยทุกรอยที่เขาได้สัมผัสเธอ ใครอาจจะเรียกอารมณ์นั้นว่าเกมตัณหา หรืออารมณ์พิศวาสที่อาจเกิดขึ้นเพราะความเป็นชายต้องการ ถ้าหากใครพูดเขาหูของเขา เปรมจะคิดว่านั่นคือคำดูถูกเขาอย่างร้ายแรง เพราะเปรมต้องการดารกาเพราะต้องการ เขาตอบได้เพียงแค่นั้นอย่างไม่รู้จะสรรหาถ้อยคำจากนิยายเรื่องใดดี
ชายรูปงามอาจจะยอมรับคำพูดของมารดดาว่า เขาท่ามากเหลือรับ แม้กับพ่อแม่ยังไม่อยากเอ่ยปาก แล้วเขาจะปากพล่อยเที่ยวบอกย้ำ ซ้ำๆราวกับเพ้อเจ้อได้เหมือนลิเกวิงวอนแม่ยกเทียวหรือว่า รัก รัก ในเมื่อคำนั้นเขายังไม่รู้จักมันดีพอ
“เราฝากไหมด้วยนะเราไปเฝ้าที่โรงพยาบาลไม่ได้”
“เข้าใจล่ะ”นเรศพยักหน้ารับ “ราชการที่ไหน”
“อีสาน”
“พวกแบ่งแยกดินแดนหรือ*”(คำนี้ไม่ใช้ในสมัยนั้น แต่ผู้เขียนขอนำมาใช้เป็นกรณ๊พิเศษนะคะเพื่อเบือนไปจากคำจริงค่ะ) นเรศหลุดปาก เปรมรีบเดินหนีไปทันที นเรศจึงได้ตบปากตัวเอง ก่อนจะเดินไปห้องนาย จากนั้นลางานเพื่อไปดูแลผู้หญิงผู้ที่เขายังลังเลในเรื่องการตัดสินใจว่าจะเข้าไปหาเธอในฐานะอะไร ในเมื่อเธอแสดงแจ่มชัดว่า ต้องการเปรมมากกว่าชายอื่น เขาคงได้แต่ยืนเคียงข้างชิดสมัย ในขณะทีแค่เธอกำลังๆขว่คว้าหาทางชนะอย่างนี้ เขาไม่เข้าข้างใคร แต่คิดว่าได้ยืนเคียงข้างในฐานะเพื่อนผู้อยากร่วมทุกข์ด้วยเท่านั้น ซึ่งบางทีคนหัวดื้อต้องให้บาดเจ็บปางตายจึงจะยอมรับว่าตัวเองไม่มีความสามารถเพียงพอก็เป็นได้มิใช่หรือ มันเป็นหนทางของคนใจดำคิดได้ แต่เป็นเรื่องสุดท้ายที่คางคกต้องเลือดหัวตกอยู่ดีจึงจะเลิกจองหองว่าตัวเก่งกาจ!!!
ดารกาทานอาหารพอเป็นพิธีแล้ว ดึงแม้นมาเป็นหนังหน้าไฟ บอกว่าจะไปดูของใช้บางส่วน แต่เมื่อเลยออกมาลับตาคน หญิงสาวรีบให้คนรถขับรถเลยไปส่งเธอที่โรงพยาบาล ซึ่งคาดเอาเองว่า เปรมยังนั่งเฝ้าชิดสมัยอยู่ที่นั่นเอง
เปรมจัดเก็บเสื้อผ้าของใช้ใส่เป้สะพาย ภารกิจลับเช่นนี้ มีแต่นายกับพวกเท่านั้นที่จะเข้าไปเจรจากับพวกตัวเอ้ให้ถอนตัวออกไปจากการก่อการร้าย ซึ่งหากมีการทรยศหักหลัง ตายกับตายเท่านั้น ว่าแต่ นายของเขาคนนี้ไม่ใช่คนขี้ขลาดรักตัวกลัวตาย แต่นายเป็นคนฉลาดลึกซึ้งอย่างที่นายคนเก่าเขาไม่อยากส่งเปรมให้มาร่วมงานด้วยแต่ขัดไม่ได้ พันชั่งได้แต่คอยระวังข้างหลังให้ เขาเป็นคนกลางไม่เข้าข้างและไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ตราบเท่าที่ จอมพล กฤต ยังมีปณิธานมั่นคงว่า จะเทิดทูนสถาบันเหนือยิ่งชีวิต
ปืนพกเหน็บติดเอวเป็นลำดับสุดท้ายจากนั้นเปรมมองโทรศัพท์ ชั่งใจเพียงพริบตาเดียว ชายหนุ่มจึงละทิฐิออก ยกสายต่อไปถึงบ้านพ่อตาแม่ยาย เพื่อถามหาเมียตัวเอง คำตอบกลับมาสั้นๆว่า
“หนูแดงออกไปแล้วจ้ะเปรม เมื่อครู่นี้มาที่บ้านกับเลิศชายด้วยนะ”
“เอ่อ หรือครับ คุณเลิศไปด้วยหรือครับ”
“จ้ะ พากันมาทานข้าวกลางวันที่นี่” คุณเลื่อนเข้าข้างลูกสาวเต็มที่ แต่เพราะคำพูดของท่าน ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกโล่งอกขึ้นมาได้บ้าง เพราะไม่ต้องห่วงว่าคุณหนูวายร้ายคนที่น่าตีคนนั้นไปตามลำพังกับชายผู้ที่เขาไม่มีความยินดีด้วยสักนิดดี
“ แต่ทำตัวน่าตีอีกแล้วล่ะ แอบหนีออกไปเสียก่อนเชียว เปรมมีอะไรหรือเปล่า”
“แดงออกไปไหนกับใครครับ”
“ไปกับคนขับรถ คงกลับบ้านดอกกระมัง เปรมดูแลน้องหน่อยนะ แดงอาจจะยังทำตัวเป็นเด็กๆ แต่แดงก็รักเปรมมาก รู้อยู่ใช่มั้ย”
ชายหนุ่มรับฟังด้วยหน้าผ่าวร้อน เขารู้เพราะดารกาพร่ำบอก และถามซ้ำซาก รักเธอหรือเปล่า
คนเราแต่งงานเพราะความรักไม่ใช่หรือ!!
คุณแม่คงบอกน้องแดงว่า พี่ไปราชการนะยอดรัก
นึกถึงคำนั้นแล้วเปรมหวามในอก ใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าความหวง ความอึดอัด ไม่ชอบใจ อะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับเขาหลังจากพบดารกาจะเรียกว่าคำนี้ได้หรือเปล่า แต่เขาไม่ได้คิดถึงหญิงใดในฐานะเมีย อย่างดารกา ดาวบนฟ้า ผู้ร่วงหล่นลงมาอยู่....ในชีวิตของเขา ทางเดินที่เขากำลังเดินไปนี้มีอันตรายรออยู่ เธอคือคนที่จะทำให้เขามุ่งมั่นกลับมาหา
ที่โรงพยาบาล
เมื่อเปรมออกไปแล้ว ราตรีและสุดา ได้เข้าไปดูเพื่อนสาว ชิดสมัยรู้ตัวดีว่าเธอเป็นเพียงไทรอยด์เป็นพิษ ซึ่งมีอาการข้างเคียงกับโรคร้ายหลายโรค แต่เธอรักษามาหลายปีกำลังหายอยู่แล้ว แต่เธอไม่จำเป็นต้องบอกใครว่าเธอไม่ได้ป่วย ดังนั้นแม้แต่สองคู่หูนี้ก็ไม่ได้รู้ความจริง
ราตรีจับมือเพื่อนสาวกุมไว้พลางเอ่ยออกมาอย่างเห็นใจว่า
“ไม่คิดเลยนะว่ายัยผีแดงแรงฤทธิ์คนนั้นจะกล้าตบเธอต่อหน้าต่อตาพี่เปรมอย่างนั้น เราอยากออกไปช่วยเธอ แต่กลัวเสียคะแนน”
“เธอพูดอะไรออกมานะดา เพื่อนเราโชคร้ายดับเบิ้ลเลยที่มาเจอคู่ปรับวายร้ายอย่างนั้น ดูสิ กล้าขึ้นรถใครไปไม่รู้”
“พี่เปรมกลับไปลางานหรือไหม”
“จ้ะ”ชิดสมัยบอก ใบหน้าระเรื่อแดงทั้งรอยตบและเลือดฝาดแผ่ซ่านขึ้นมาด้วยความรู้สึกร้อนและยินดีที่จะได้ใกล้คนรักอีกครั้ง
หากเมื่อได้เวลาที่เปรมจะต้องมา กลับกลายว่าเป็นนเรศ
“พี่เปรมไปไหนคะพี่นเรศ”
คำถามนั้นแทบทำให้คนที่มีความตั้งใจอยู่เคียงข้างถอดใจ แต่นเรศยังไม่ถอดง่ายอีกจึงบอกความจริง
“เปรมไปราชการด่วน เขาฝากพี่ให้มาดูแลไหม”
ชิดสมัยเจ็บแปลบ เจียนจะขาดใจกับคำฝากฝังของคนที่เธอรัก เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ราตรียิ่งกุมมือเพื่อนไว้แน่น
“ทำใจดีดีไว้ไหม พี่เปรมไม่ได้ทิ้ง แต่เขามีงานด่วน ไม่อย่างนั้นเขาต้องมาแล้วล่ะ”
“เปรมเอ่อบอกว่า”
ชิดสมัยปิดหูทั้งสองข้าง กรีดเสียงออกมาว่า
“ไหมไม่ฟังแล้วค่ะพี่นเรศ ไม่ฟังแก้ตัวอีกแล้ว คนที่ทำร้ายไหมมากขนาดนี้แล้วยังไม้รับผิดชอบ”
“หมะ หมายความว่ายังไงไหม”
นเรศถามอย่างสงสัยน้ำคำประโยคนั้น สุดา ราตรี งุนงงไปครู่หนึ่งก่อนพากันเข้าใจว่า เปรมและชิดสมัยไม่ได้เป็นแต่เพียงคนรัก แต่เป็นยิ่งกว่านั้น โอ้ เพื่อนเธอถูกดารกาทำร้ายเสียงยิ่งกว่าร้ายหรือนี่
“พี่เปรมทำได้ขนาดนั้นเลยหรือนี่”
ชิดสมัยบีบน้ำตาออกมาได้ไม่ยากเย็นนัก เพราะว่า เท่าที่เปรมโยนหน้าที่มาให้นเรศ อย่างไม่สนใจเธออีก เป้นเรื่องที่ยากยอมรับได้อยู่แล้ว
“ฉันจะกลับบ้าน”
“ไหม แต่อาการของเธอล่ะ ถามหมอก่อนมั้ย”
หมอรู้ยิ่งกว่ารู้ว่าอาการเธอไม่เป็นอะไรเลย แต่เธอขอร้องหมอว่าอยากพักสักคืน หมอจึงอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ จากนี้เธอจะร้องกลับ หมอคงไม่เรียกไกด่าให้ขายหน้าหรอก หญิงสาวคิดพลาง ทำท่าอ่อนแรงลุกจากเตียง ราตรีรีบประคองเพื่อนสาว นเรศมองหญิงสาวทั้งสามอย่างเงียบๆ ก่อนเอ่ยปากว่าจะไปส่งที่บ้าน จากนี้เขาไปรอข้างนอกก่อน
เปรมไปพบท่านจอมพล รอการมาของท่าน ซึ่งเพียงเสี้ยวนาที รถนำขบวนของท่านเข้ามา และไม่นานนัก คณะของท่านจอมพล กฤต เหลือเพียงไม่กี่คน ต่างพากันไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ เพื่อไปตรวจดูค่ายลับบนพื้นที่เสี่ยงภัยอย่างที่สุด
การแทรกซึมของชาวต่างชาติซึ่งเขามายุแหย่ให้เกิดความแตกแยกของแผ่นดินไทย มีมาช้านานโจรแบ่งแยกดินแดน สร้างโรงเรียนการสอน และล้างสมอง แทรกไปทั้งพื้นที่ เหนือ อีสาน และใต้ บนพื้นที่ ที่มีความอ่อนไหวต่อความเข้าใจต่อรัฐบาล และประชาชน รวมทั้งผู้ถูกรังแกจากสังคม จนไม่อาจทนอยู่ในบ้านได้จึงเดินทางเข้าไปในป่า เป็น*สหาย*กันเป็นจำนวนมาก
จุดพื้นที่อันตราย แต่ไม่เข้าไปไม่ได้ เพราะที่นั่นมีข่าวกรองส่งมาจากชาติตะวันตกว่าอนาคตในวันข้างหน้า โจรแบ่งแยกดินแดน ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากผู้ก่อการร้ายนอกประเทศ จะให้มีการจัดตั้งคือโรงเรียนการก่อการร้าย ซึ่งทหารจะปล่อยให้เกิดเป็นมหาลัยยิ่งไม่ได้อย่างเด็ดขาด ยุทธวิธี หาคำตอบ ด้วยคำถาม ต้องการอะไร สนองตอบได้มากแค่ไหนดึงคนออกมาได้เพียงไร การไปครั้งนี้เพื่อมุ่งมั่นในการแก้ไขปัญหา เพื่อยุติบทบาทการเจริญเติบโตของขบวนการบ้านในป่า
หากยากเกินแก้ไข จะเป็นไรถ้าจะถล่มไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก เพราะเมื่ออีกฝ่ายไม่เรียกตัวเองว่าเป็นคนไทยแล้ว แต่เรียกตัวเองว่าชาติใหม่ ซึ่งความจริงแล้ว ทุกคนสามารถมีอุดมการณ์ได้ แต่หากคิดแต่หนทางชนะโดยไม่เห็นแก่ ชาติ ศาสนา และสถาบันสูง ทหารน้ำดีจะเก็บคนที่มีความคิดเช่นนี้ให้รกแผ่นดินไปทำไมกัน?
ดารกาเป็นคนเดียวที่ไปได้ช้ากว่าคนอื่น เท่านั้นยังไม่เพียงพอเท่ากับความคิดร้าย คิดหวง เธอถามหาคนไข้ชื่อชิดสมัย พยาบาลวอร์ดได้บอกแก่เธอว่า ชิดสมัยออกจากโรงพยาบาลไปกับนายทหารรูปร่างสูงน่าตาดี ดารกาคิดว่าเป็นนเรศไปไม่ได้เลย เพราะใจเธอปักเชื่อเสียแล้วว่าสามีของเธอไปเป็นของคนอื่นแล้ว
เธออยากมีเครื่องมืออะไรสักอย่างที่ทรงอำนาจ ตามหาสามีของเธอได้ทุกสารทิศ แม้ว่าตัวเธอจะอยู่ไกลกัน โทรศัพท์เครื่องใหญ่ที่บ้านจะโทรไปไหนได้ ในเมื่อราชการเลิกงานแล้ว ดารกานั่งคิด ยืนคิด เดินคิดกลับไปกลับมา เหมือนลูกแมวโดนเจ้าของรังแก เธอเฝ้ารอกระทั่งเวลาผ่านไป
ทุ่มกว่าเปรมยังไม่กลับมา เธอจะไปตามได้ที่ไหนกัน หรือ...สมองที่ไม่เคยหยุดคิดของหญิงสาวคนสวย พานนึกไปได้ว่า
“ฉันไม่ยอมเสียทั้งผัวทั้งทองให้ใครทั้งนั้นโดยเฉพาะคนอย่างเธอชิดสมัย” ดารกาพล่ามในใจเป็นวรรคเป็นเวร
คิดแล้วดารกาจึงออกไปขึ้นรถไฟให้ทันเที่ยวสุดท้าย เพื่อเดินทางไปยังจังหวัด PY ทันที
ดึกมากแล้ว ที่ดารกาไปบ้านแม่สามีด้วยความหวัง จับได้คาหนังคาเขาถ้าเปรมพาชิดสมัยไปหาแม่วาด หากว่า เธอกลับต้องเป็นฝ่ายปิดปากเงียบว่าไม่ได้ไปตามสามี แต่ไปเพราะคิดถึงแม่วาด หลังจากนั้นจึงอยู่บ้านแม่วาดหนึ่งวันแล้วจึงกลับ ทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วง ว่าดารกาและเปรมจะทะเลาะกัน กำนันปริก จึงเข้าไปในตัวเมือง โทรศัพท์เข้าไปที่ทำงานของเปรม ได้ความว่า ลูกชายไปราชการ ท่านกลับมาบอกแม่วาด จากนั้นทั้งสองจึงคาดเดาเอาเองว่า ดารกาเหงาเพราะสามีไม่อยู่จึงมาเยี่ยมพวกท่านแทน ทำให้พวกท่านยิ่งรักอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก
ส่วนคนหน้ามืดนั้นกลับบ้านริมน้ำอย่างเงื่องหงอย จะโทรไปหาเปรมที่ทำงานเพื่อถาม กลับรู้สึกแสลงใจไม่โทรไปเสียอย่างนั้น ทำให้ช่องว่างของความไม่เข้าใจ เปิดเป็นทางกว้างมากขึ้น ดารกาเหงาอย่างบอกไม่ถูก เจ็บจนเหลือเจ็บ เมื่อคิดว่า เปรมไม่กลับบ้านเพราะโกรธเธอ ความรักทำให้ยอมได้ทุกอย่าง แม้ต้องงอนง้อและยอมรับว่าตนเองผิด ที่ขึ้นรถของผู้ชายอื่น เธอลืมหมดว่า เปรมอุ้มชิดสมัยหายเงียบไปสองวัน วันนี้ดารกาจึงตัดใจไปหาชายหนุ่ม เพื่องอนง้ออีกฝ่าย
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 มี.ค. 2555, 14:43:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 มี.ค. 2555, 14:43:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 3730
| << หวงจนหน้ามืด | ความวัว ความควาย >> |
violette 15 มี.ค. 2555, 15:07:48 น.
สู้ๆๆนะหนูแดง พี่เปรมเข้าใจและรักหนูแดง(รู้ใจตัวเองแล้ว)
แต่คนอื่นเข้าใจผิดๆกับยัยชิดสมัยจอมสำออยเนี่ยล่ะ ปัญหาหนักเล้ยย
สู้ๆๆนะหนูแดง พี่เปรมเข้าใจและรักหนูแดง(รู้ใจตัวเองแล้ว)
แต่คนอื่นเข้าใจผิดๆกับยัยชิดสมัยจอมสำออยเนี่ยล่ะ ปัญหาหนักเล้ยย
nunoi 15 มี.ค. 2555, 15:49:49 น.
อ้าวคนอื่นรู้หมดว่าเปรมไปราชการด่วน เว้นหนูแดง คนเดียว เฮ้อ!
อ้าวคนอื่นรู้หมดว่าเปรมไปราชการด่วน เว้นหนูแดง คนเดียว เฮ้อ!
Kwanza 15 มี.ค. 2555, 16:38:37 น.
ถ้ามีโทรศัพท์มือถือก็ไม่ต้องเข้าใจผิดไม่เหงานะนู๋แดง ขอบคุณเทคโนโลยีที่ทำให้โลกแคบลง อิอิ
ถ้ามีโทรศัพท์มือถือก็ไม่ต้องเข้าใจผิดไม่เหงานะนู๋แดง ขอบคุณเทคโนโลยีที่ทำให้โลกแคบลง อิอิ
KipkeLucifer 15 มี.ค. 2555, 16:51:45 น.
กรรม
กรรม
Zephyr 15 มี.ค. 2555, 18:52:42 น.
อ่าว ซวยจริงๆเลย พี่เปรมกลับมาจะงานเข้ามั้ยนะ หนูแดงวิ่งพล่านแบบนี้ จะเปลี่ยนความงอนต้องการง้อเป็นระเบิดลูกโตรอทุ่มลงหัวพี่เปรมป่าวนะ
อ่าว ซวยจริงๆเลย พี่เปรมกลับมาจะงานเข้ามั้ยนะ หนูแดงวิ่งพล่านแบบนี้ จะเปลี่ยนความงอนต้องการง้อเป็นระเบิดลูกโตรอทุ่มลงหัวพี่เปรมป่าวนะ
nutcha 15 มี.ค. 2555, 21:29:53 น.
ยัยชิดสมัยร้ายจริง หนูแดงใจเย็นนะจ๊ะไม่งั้นสู้ยัยชิดสมัยแผนสูงไม่ได้
ยัยชิดสมัยร้ายจริง หนูแดงใจเย็นนะจ๊ะไม่งั้นสู้ยัยชิดสมัยแผนสูงไม่ได้
Pampam 15 มี.ค. 2555, 23:13:16 น.
ยัยชิดสมัยนี่ก็กะไรไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลย
ยัยชิดสมัยนี่ก็กะไรไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลย
คิมหันตุ์ 16 มี.ค. 2555, 00:16:27 น.
เห้อ...สมัยยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ
เห้อ...สมัยยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ
silverraindrop 16 มี.ค. 2555, 13:33:13 น.
โธ่... หนูแดงน่าสงสารจังเลยค่ะ
โธ่... หนูแดงน่าสงสารจังเลยค่ะ
แพม 16 มี.ค. 2555, 13:39:50 น.
เหอะ แล้วก็ไม่โทรกลับบ้านล่ะน้อ
เหอะ แล้วก็ไม่โทรกลับบ้านล่ะน้อ