วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้

ตอน: อารมณ์ร้อน

ที่ชายแดน เฮลิคอปเตอร์ไม่อาจลงยังกลางลาน
บินในป่าอย่างที่นัดหมายกันแต่แรกได้ อีกทั้งยังโดนโจมตีมาจากภาคพื้นดิน ซึ่งท่านจอมพล กฤตรับรู้ในทันทีว่าท่านโดนหักหลังเสียแล้ว
เสียงปืนดังสนั่นลั่นป่า เฮลิคอปเตอร์ของท่านผู้นำทางทหารต้องนำขึ้นโดยไม่อาจผลีผลามได้ ท่านเรียกเปรมเข้าไปใกล้ เปรมโน้มตัวลงไปใกล้ ป้องหูรับฟังหาพลางสบถออกมาว่า
“ไอ้ระยำ ผางนั่นแน่ๆ ที่คิดแลกตัวอั๊วกับฐานทางการเมืองของมัน มันจะกอบโกยชาติบ้านเมืองให้บรรลัยมากไปกว่านี้หรือไงวะ ไอ้ฉิบหาย ต้องให้กูรัฐประหารให้เร็วขึ้นล่ะสิ เดี๋ยวเอาเครื่องลง เอาเรื่องให้เงียบ มึงกับกู ไปกันตามแผน ว่าไงพร้อมหรือเปล่า”
“เอ่อครับท่าน”
เปรมรับคำหนักแน่น แต่หัวใจเบาหวิว การเมือง การทหาร การจู่โจม และการปฏิวัติรัฐประหาร หน้าที่มาก่อนหัวใจ ใครเล่าจะไม่ทุกข์แสนทุกข์อย่างนี้
ดารกากลับมานั่งเหงาเพียงลำพังอยู่ในบ้านหลังน้อยริมน้ำ เรือนหอซึ่งเคยสร้างความสุขให้เธอได้รับรู้รสรัก และเพราะการได้รู้รสเสน่หานั้นเอง เมื่อยามครุ่นคิดว่าคนอื่นที่ไม่ใช่เธอจะได้รับการปรนเปรอจากสามีของตน หญิงสาวรุ่มร้อน กระวนกระวาย คร่ำครวญถึงการกระทำในครั้งเก่าของตนเองขึ้นมาอย่างไม่อาจเก็บกดเอาไว้ได้
เธอเองที่ใช่เหลี่ยมเล่ห์มารยาแย่งคนรักของเพื่อนคนที่ไม่สนิทด้วย ซึ่งเธอหาเหตุผลมาหักร้างต่อการกระทำด้วยความคิดอยากเอาชนะนั้นด้วยคำว่า ฉันรักพี่เปรมมาก่อนใครๆ ฉันจะต้องได้ เธอได้มาแล้วด้วยการสมรส และชิดสมัยสาวอมโรคในความคิดของหญิงสาวคนสวย ผู้เคยร้ายกาจแต่มาหมดฤทธิ์เพราะความรักมาก เธอรักเปรมอย่างที่ไม่คิดว่าจะมีความรักที่น่ากลัวเช่นนี้ได้ ความรักที่เรียกว่าคิดถึงทุกลมหายใจเข้าออก หากรักของเธอเปรียบดั่งต้นไม้ มันคงเติบโตขึ้นสูงเสียดฟ้า แลแผ่กิ่งก้านสาขาไปไกลสุดสายตา ความรักที่น่ากลัวเช่นนี้คงไม่มีลดลงมาได้อย่างแน่นอน เธอรักพี่เปรมของเธออย่างเหลือเกิน
เมื่อคิดว่ารัก หัวใจบอบบางเริ่มเข้มแข็งขึ้นมาได้อีกอึดหนึ่งสาวคนงาม พยายามคิดในทางที่ดี คิดว่ายอมถ้าเปรมจะมีชิดสมัย แต่ เธอจะยอม ยอมให้เขามาอยู่บนหัวของเธอได้
แต่เธอเจ็บ เจ็บมาก ดารกา ส่ายศีรษะไปมา ปฏิเสธความคิดยอมยกสามีให้คนอื่นครอบครอง
ถ้ามีคนอื่น อย่ามีเธอเสียดีกว่า และถ้าไม่มีเธอ เธอยอมฆ่าเปรมทิ้งดีมั้ย หญิงสาวส่ายศีรษะปฏิเสธคิดร้ายนั้นอีก สาวร่างอรชรซุกหน้ากับเข่า ปล่อยน้ำตารินรดลงมาอย่างเงียบ คิดฟุ้งซ่านน้อยใจ
ไม่มีวันที่ความดีจะเอาชนะเปรมได้เลยหรือ
ชายหนุ่มอยากหนีเธอทุกลมหายใจอย่างที่ชิดสมัยบอกเธอหรือ!
ดารกาไม่อาจข่มตาให้หลับลงไปได้ กว่าจะได้นอน เสียงไก่ขันจากบ้านไกลๆส่งเสียงให้เธอได้ยิน ความง่วงนอนทำหญิงสาวอยากหลับต่อ หากว่าคิดถึงพระที่ได้ใส่บาตรทุกเช้า ดารกาเป็นห่วงจึงได้ขืนตาให้ตื่นในทันที
หลังใส่บาตรแล้ว ดารกานั่งเหงาหงอยอยู่ครู่ใหญ่ จึงได้หยิบจับงานบ้านทำ ตู้ผ้าของเปรม มีชุดทำงานหายไปหลายชุด
“พี่เปรม จะย้ายไปไม่กลับมาแล้วหรือคะ”
ไม่มีคำตอบ สำหรับคำถามในใจ
ดารกาเลื่อนตู้ปิด จากนั้นจึงเปิดในส่วนของตนเอง กล่องเพชรของนครยังคงซ่อนอยู่ ดารกาหยิบมาถือไว้ในมือ
“เอาไปฝากพี่เลิศให้คืนไปเสียดีกว่า ของมีค่าอย่างนี้จะเอาไว้ได้ยังไง ไม่รู้จะมาวุ่นวายออะไรกับเรานักหนา”
แม่บ้านคนดีที่แสนเหงาและว้าเหว่กับการรอคอยสามี พยายามทำงานบ้านเพื่อให้ลืม หญิงสาวปวดเหงื่อที่ชุ่มโชกจากใบหน้าขณะที่เช็ดถูเรือน บางครั้งทำงานซ้ำ ๆ เพื่อให้ลืมคำพูดต่าง ๆ ของชิดสมัยที่อึงอนอยู่ในสมองส่วนจำ
กริ่งหน้าบ้านถูกกดซ้ำๆ ดารกาจึงได้ชะเง้อหน้าออกไปมอง พอเห็นว่าเป็นนคร ดารกาหดหน้ากลับเข้าบ้าน มองดูการกระทำของนคร ซึ่งหญิงสาวร่างอรชรเชื่อว่าคงจะรีบไป แต่ไม่เป็นแปลกใจ เพราะนครไม่ได้เอารถมา เขามาคนเดียว สาวคนงามไม่เข้าใจต่อการกระทำของอีกฝ่ายเมื่อเจ้าของบ้านไม่เปิดประตูรับ เขาเดินวนเหมือนเสือติดจั่นครู่เดียวเท่านั้น หญิงสาวบ่นอุบ
“บ้าแท้ๆ ทำไมทำเหมือนเด็กอย่างนี้นะ”
แต่ไม่คิดเลยว่านครมีความหึงหวงต่อนิติเป็นอันมาก ดังนั้นเขาจึงบ้ามากพอที่จะคิดปีนบ้านเขามาดูดารกาว่ามีใครซ่อนอยู่หรือเปล่า
หญิงสาวร่างอรชรตาเหลือกค้างเมื่อเห็นนครบ้าบิ่นเกินพอดี เธอรีบทิ้งงานในมือ ตระโกนห้ามเสียงสูง
“อย่าปีน อย่าปีนค่ะเดี๋ยวตกลงไปนะคะ”
ยังไม่ขาดคำ ร่างใหญ่ของนคร กระโดดลงมาบนพื้นแข็ง ซึ่งเขาคิดว่าไม่น่าสูงมากพอที่จะหย่อนตัวลงมาไม่ได้ แต่เขาคาดผิดไปสองก้าว ดังนั้นเมื่อลงมาที่พื้นได้ แต่ข้องเท้าข้างซ้ายของเขาพลิกแพลง เจ็บมากจนอุทานออมาดังลั่น
“โอ๊ย แย่แล้ว”
ดารกาหวีดร้องออกมาอย่างตกใจ รีบถลันไปดูร่างอวดดีของนคร ซึ่งเกาะลูกกรงเหล็กแน่นมากเข้าเพราะปวดข้อเท้ามาก
“แย่จริง เป็นอะไรมามั้ยคะพี่นคร”
“ข้องเท้าคงแพลง แต่เจ็บเหมือนดวงใจที่เจ็บเวลานี้เลย”
ดารกามองค้อน คนไม่ยอมถอยอย่างนคร ตามตื้อไม่ยอมเลิก ครั้งจะทำให้ดำไม่ดูอีกฝ่ายก็เป็นไปไม่ได้ ดังนั้นดารกาจึงถามเสียงเรียบๆว่า
“พี่นครเดินไหวมั้ยคะ แดงจะดูข้อเท้าให้ค่ะ”
“พี่ขอเข้าไปในบ้านนะ จะนั่งทำแผลคงไม่น่าดูนัก ไม่เห็นเกาอี้รับแขกที่สนามสักชุด”
“บ้านนี้ไม่รับแขกค่ะ”
ดารกากระแทกเสียง นครยิ้มในสีหน้า ด้วยความรักแลเอ็นดูอีกฝ่ายอย่างไม่ลืมตา หญิงสาวจะประชดหรือด่าว่าอะไรเขานั้น นครคิดว่าเป็นคำหวานหูไปเสียหมดทีเดียว
“ขับรถกลับคงยังไม่ไหวครับน้องแดง คงต้องขอผ้าประคบน้ำแข็งมาประคบเสียแล้วล่ะ ถ้าเป็นไปได้ ขอยาแก้ปวดสักสองเม็ดนะครับ”
ดารกาถอนใจอย่างเหนื่อยอก ก่อนเอ่ยออกมาว่า
“เกาะไหล่แดงเข้าบ้านก่อนค่ะ แดงจะปฐมพยาบาลให้ค่ะ ที่หลังอย่างปีนป่ายอย่างนี้อีกนะคะ เดี๋ยวคอหักแดงต่อให้ไม่ได้ค่ะ”
ดารกาบ่นปนดุอีกฝ่ายระหว่างที่นครเกาะบ่าเล็กๆของหญิงสาวเดินเข้าบ้าน เมื่อขยับตัว ร่างใหญ่เสียหลักเพราะความเจ็บ ทำให้ร่างเอียง ดารการีบกอดอีกฝ่ายรั้งไม่ให้ล้มอย่างลืมตัว เช่นเดียวกับ นครหาหลักยึดด้วยการโอบบ่าอีกฝ่าย
“เอ่อขอโทษนะน้องแดง”
“เดินสะดวกขึ้นแล้วใช่มั้ยคะ” ดารกาพยายามทำเสียงเรียบๆไร้ความรู้สึก แต่ในใจนั้นอยากให้พ้นหน้าที่นี้โดยเร็ว
เปรมกลับบ้านมาอย่างเงียบๆ
ชายหนุ่มจับดับเครื่องยนต์ จอดรถไว้ภายนอก เห็นชัดแก่สายตาว่าเกิดอะไรขึ้นต่อหน้าต่อตาของเขา ภาพที่เห็นทำร้ายหัวใจของเขาเหมือนโดนเท้าของนครกระทืบซ้ำแล้วเหยียบจนเละละเอียด ท่ามกลางสายตาคมกริบ เปล่งประกายเหมือนคมมีดพุ่งไปปักหลังคนทั้งสองด้วยความเข้าใจผิดอย่างที่เขาไม่คิดอะไรเป็นอย่างอื่นไปได้มากกว่า เมียกำลังพาผู้ชายเข้าบ้านขณะที่เขาไปราชการ
สองหนุ่มสาวประคองกันขึ้นเรือนอย่างช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง
ส่วนดารกาพานครนั่งบนเก้าอี้ชุดริมระเบียงเรียบร้อยแล้ว เธอเข้าไปหยิบเครื่องมือปฐมพยาบาลออกมานั่งทำหน้าที่ตามที่บอก นครแม้รู้สึกเกรงใจในทีแรก แต่ได้รับสัมผัสแสนนุ่มนวล และการปรนนิบัติจากพยาบาลประจำใจอย่างประณีตระมัดระวัง ทำให้ชายหนุ่มตกในภวังค์แห่งความสุขอย่างบอกไม่ถูก
เปรมหายใจแรง กายสั่นเทาด้วยความโกรธ ล้วงหยิบปืนสั้นมาไว้ในกำมือ กำจนแน่น มือชื้น ตาย...มันทั้งคู่ต้องตาย มันไม่มีสิทธิ์มาทับกลิ่น บนเรือนหอของเขา
เปรมเปิดประตูรถออกไป ในใจคิดว่าให้เงียบที่สุด แต่ความโทสะเกิดขึ้นจนไม่อาจทนได้ ดังนั้นเขาจึงเปิด และปิดค่อนข้างแรง
ปัง
เสียงดังท่ามกลางความเงียบ ทำให้ดารกาสะดุ้ง นครเหลียวขวับมาตามเสียงที่ได้ยิน ในขณะนั้นต่อให้เขามีหัวใจสิงห์ เขายังอดหวั่นไม่ได้
“พี่เปรม” ดารกา คลายตะลึงเปลี่ยนเป็นยินดีอย่างยิ่ง หญิงสาวรบผุดลุกวิ่งไปหาสามี เปรมแทบขาดใจเมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทีเช่นนั้น เขากัดฟันแน่น ก่อนสบถนครว่า
“มันมากไปหน่อยแล้วที่ลื้อมาเหยียบหัวใจอั๊วถึงในบ้าน ลื้ออย่าอยู่อีกเลยนคร”
ปืนเล็งปืนเข้าใส่นคร อีกฝ่ายกระโจนหลับตามสัญชาติญาณ
“ตายแล้วพี่เปรม อย่างนะคะอย่ายิง พี่กำลังเข้าใจผิดแล้วค่ะพี่เปรม”
“ถอยไปแดง ถ้าไม่อยากตายไปด้วย”
ดารกาอกสั่นขวัญหาย แต่คิดได้เพียงอย่างเดียวในเวลานั้นว่า เธอไม่ต้องการเห็นเปรมเป็นฆาตกร เธอจึงเข้ามาขวางด้วยการโผเข้ากอดชายหนุ่มเต็มที่
“พี่เปรม อย่าฆ่าใครนะคะ อย่าทำ เห็นแก่แดง เห็นแก่แม่วาดนะคะพี่”
“ถอยไป” เปรมผลักดารกาเต็มแรง หญิงสาวหมุนคว้าง ตามแรงผลัก เปรมระเบิดกระสุนเข้าใส่นคร อีกฝ่ายพุ่งตัวหลบ
“พี่เปรมขา แดงไหว้แล้ว พี่เปรมอย่ายิงค่ะ อย่าเป็นฆาตกร”
“ห่วงชู้มากนักหรือนังผู้หญิงใจง่าย นางคนใจแพศยา”
นคร โดนยิงถากไหล่ เขายกมือขึ้นโบก เปรมจะยิงซ้ำ ดารกาเอาตัวเข้าขวางด้วยความเป็นห่วงสามี เปรมรีบหันกระบอกปืนไปทางอื่น กระสุนออกจากรังเพลิง สองนักซ้อน
ปัง ปัง
“ไปให้พ้นบ้านของฉันทั้งคู่ ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้”
นครหันไปเรียกดารกา
“น้องแดง”
“ไปให้พ้นนะพี่นคร เพราะพี่ พี่ไม่เลิกตอแยแดง พี่เปรมถึงได้เป็นอย่างนี้”
“ฉันเป็นอะไรแดง ฉันเป็นควายให้เธอสวมเขาตอนไม่อยู่ใช่มั้ย”
ดารการ้องไห้โฮ เปรมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาชิงชัง อยากฆ่าให้ตายกับมือเพราะคิดว่าอีกฝ่ายแพศยาอาธรรม์ อยากฆ่า แต่ไม่อาจทำได้ ส่วนผู้ชายที่เขาเห็นว่าเป้ฯชู้ กำลังนั่งเลือดอาบ ขยับตัวจะเดิน ข้องเท้าแพลงทำให้โอนเอน แต่ เปรมคิดว่าเป็นเพราะบาดแผล เขาอยากยิงซ้ำอีกฝ่ายให้ตายคาที่ แต่ ดารการ้องไห้มากมายอย่างนี้ ทำให้เปรมคิดไปทางอื่น
ดารกาคงปันใจไปให้นครโดยที่บอกรักเขาอยู่ พอลับหลังสามีซึ่งไปราชการ ทั้งสองจึงได้ละเลิงสวาทกันบนเอนริมน้ำแสนรักของชายหนุ่มได้ลงคอ คิดแล้วเปรมยิ่งอัดอั้นตันหัวใจ
“ออกไปก่อนที่ฉันจะไม่ให้โอกาสอีก ออกไปให้พ้นจากชีวิตของฉันทั้งสองคน”
ก่อนผลุนผันลงจากเรือนไปอย่างให้โอกาสชายหญิงทั้งคู่ ชายหนุ่มขับรถออกจากบ้านไปด้วยอารมณ์โกรธอย่างมหันต์



นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 มี.ค. 2555, 12:15:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 มี.ค. 2555, 12:15:25 น.

จำนวนการเข้าชม : 3777





<< ความวัว ความควาย    อารมณ์รัก >>
คิมหันตุ์ 19 มี.ค. 2555, 13:19:51 น.
โอ้ยยยยยยยยยไปกันใหญ่แล้วพ่อคุณเอ้ย


nunoi 19 มี.ค. 2555, 13:23:57 น.
อะไรจะขนาดนั้นพี่เปรม สงสารหนูแดงจริงๆ


ปอยอะนะ 19 มี.ค. 2555, 13:50:17 น.
เอ้า งานเข้าหนูแดงซะงั้น


silverraindrop 19 มี.ค. 2555, 14:36:59 น.
หนูแดงน่าสงสาร


nutcha 19 มี.ค. 2555, 14:50:14 น.
โอ้ย....เหนื่อยใจแทนคู่นี้จริง ๆ อารมณ์ร้อนทั้งคู่แถมมีชิดสมัยและนครมาคอยป่วนให้เป็นเรื่องอีกแล้วใครจะมาเป็นตัวเชื่อมให้เข้าใจกันล่ะนี่


Zephyr 19 มี.ค. 2555, 17:31:01 น.
อืม เลิกกันไปเลยไป สงสารแดงมากเลย ขนาดแสดงตัวชัดเจนขนาดนี้ พี่เปรมยังไม่เคยเชื่อใจ ไม่เคยไว้ใจเลยแม้แต่น้อยนิด ในขณะที่ตัวพี่เปรมเองทำอะไรไม่เคยชัดเจน ไม่คิดถึงแดงเลยซักนิด เห็นแล้วเหนื่อยใจอ่ะ แดงเชื่อมั่นในตัวพี่เปรมตลอด แล้วพี่เปรมล่ะทำอะไรให้แดงบ้างนอกจากความเสียใจ
นครกะยายไหมน่าจะคู่กันมากๆน่าจะเข้ากันดีนะ


ปลาวาฬสีน้ำเงิน 19 มี.ค. 2555, 21:30:05 น.
ม่ายไหว ม่ายไหว ใช้แต่อารมณ์ ไม่มีเหตุผลเลย น้ำหนักน้อยไปหน่อย นะ


konhin 19 มี.ค. 2555, 22:05:33 น.
โครตเข้ากับชื่อเรื่องเลย วิวาห์ อารมณ์(ร้อนจัดๆ)


KipkeLucifer 19 มี.ค. 2555, 22:23:20 น.
อ่านแล้วตลกดี พระเอกเป็นถึงนายทหารใหญ่ แต่ไม่มีสติ เลยอะ อายุเยอะกว่านางเอกตั้งมากมาย ไงเป็นคนแบบนั้นไปได้ ตอนเด็กๆๆดูเหมือนจะเป็นคนมีความคิด ไงตอนนี้ถึงเป็นคน แบบนี้ไปได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


violette 19 มี.ค. 2555, 22:44:26 น.
เวรกรรม นคร ถ้ารักหนูแดงจริงก็บอกความจริงไปสิ
เปรมก็เฮ่อ ร้อนจริงๆ สงสารน้องแดงมาก ตัวเองอ่ะไม่เคยชัดเจน ทำอะไรให้แดงเชื่อใจมั่งมั้ยก็ไม่เคย แล้วมาหาว่าแดงมีชู้ ไม่ดูอะไรก่อนเลยนะเนี่ย ประสาทมากๆ


อริสา 20 มี.ค. 2555, 01:37:39 น.
สงสารหนูแดง นายนครนี่ก็เหลือเกิน


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account