วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้

ตอน: อารมณ์รัก

ดารการ้องไห้โฮ เปรมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาชิงชัง อยากฆ่าให้ตายกับมือเพราะคิดว่าอีกฝ่ายแพศยาอาธรรม์ อยากฆ่า แต่ไม่อาจทำได้ ส่วนผู้ชายที่เขาเห็นว่าเป้ฯชู้ กำลังนั่งเลือดอาบ ขยับตัวจะเดิน ข้องเท้าแพลงทำให้โอนเอน แต่ เปรมคิดว่าเป็นเพราะบาดแผล เขาอยากยิงซ้ำอีกฝ่ายให้ตายคาที่ แต่ ดารการ้องไห้มากมายอย่างนี้ ทำให้เปรมคิดไปทางอื่น
ดารกาคงปันใจไปให้นครโดยที่บอกรักเขาอยู่ พอลับหลังสามีซึ่งไปราชการ ทั้งสองจึงได้ละเลิงสวาทกันบนเรือนไม้ริมน้ำแสนรักของชายหนุ่มได้ลงคอ คิดแล้วเปรมยิ่งอัดอั้นตันหัวใจ
“ออกไปก่อนที่ฉันจะไม่ให้โอกาสอีก ออกไปให้พ้นจากชีวิตของฉันทั้งสองคน”
ก่อนผลุนผันลงจากเรือนไปอย่างให้โอกาสชายหญิงทั้งคู่ ชายหนุ่มขับรถออกจากบ้านไปด้วยอารมณ์โกรธอย่างมหันต์ ดารกาวิ่งตามร่างสูงของสามี ร่างบางเข้าไปฉวยฉุดข้อมือของคนที่ตนรักอย่างลุ่มหลง วิงวอนกล่าวทั้งน้ำตา
“พี่เปรม หยุดก่อน พี่เข้าใจผิดแล้วนะคะ”
“ไปให้พ้นจากชีวิตพี่เดี๋ยวนี้แดง พี่ยอมให้ผู้ชายหัวใจหมาอย่างไอ้นครมาย่ำหัวพี่ไม่ได้”
“แต่แดงไม่มีอะไรกับเขานะคะ”
“ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้ หรืออยากให้พี่ฆ่าทั้งทั้งสองคน”
“พี่เปรม” ดารกาครางเรียกชื่อสามีแผ่วเบา ปล่อยมือออกจากการเกาะกุมอย่างหมดแรง เปรมกัดริมฝีปากแน่น ตัดใจเดินออกจากบ้านของตนไปที่รถ
เขาเปิดและปิดประตูเสียงดังก่อนเร่งติดเครื่องยนต์ขับเคลื่อนออกไป ชายหนุ่มเลี้ยวรถกลับ แต่แรงโทสะยังมีมาก ทำให้ท้ายรถชนโครมกับรั้ว ดารกาหวีดร้องอย่างตกใจ
“พี่เปรม”
ชายหนุ่มไม่ได้ยินและไม่ใส่ใจ นอกจากกลับรถได้แล้วเขาเหยียบคันเร่งจมมิด ภาพหญิงสาวจากทางกระจกข้างห่างหาย เหมือนหัวใจของเขาถูกบีบจนเหลือนิดเดียว กี่วันแล้วที่เขาคิดถึงดารกา...เธอรู้ว่าเขาไปราชการ เธอนัดแนะนายนครให้เข้ามาพลอดรักกันอย่างหยามหัวใจลูกผู้ชาว ลูกชาวนาอย่างเขา
“ทำกับพี่อย่างนี้ได้ยังไงแดง ทำได้ยังไง”
เปรมจอดรถข้างทาง ดังเครื่อง ทุบพวงมาลัยรถหลายครั้ง ก่อนซบหน้าลงไปโดยไม่คิดว่าวันนี้เขาอยากเงยขึ้นมองหน้าของใครได้อีก แต่เพียงครู่ใหญ่เท่านั้น เปรมจึงสตาร์ตเครื่องยนต์อีกครั้ง และเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว!!
ดารกาเดินคอตกเข้าบ้าน นครนั่งหน้าเซียว เลือดยังออกไม่หยุด ดารกาเข้าไปดูแลอีกฝ่าย ถามทั้งน้ำตาขณะใช้ผ้าพันแผลออกมาพันห้ามเลือดให้กับนคร
“พอใจพี่นครหรือยังคะที่ทำร้ายความรักของแดงจนย่อยยับอย่างนี้” กล่าวจบเธอสะอื้นไห้อย่างเสียใจสุดซึ้ง “พี่อย่างหวังนะคะว่าแจ้งความเอาผิดกับพี่เปรมแล้วแดงจะให้อภัย หรือนอกใจสามีของแดง แดงไม่มีวันรักคนอื่น แดงจะไปบวชชี”
หญิงสาวกล่าวไปพันแผลไป สะอื้นไห้จนตัวโยน
“พี่รักแดง”
“รักแดงจริงก็อย่าทำร้ายแดงอย่างนี้สิ พี่รู้ทั้งรู้ว่าแดงแต่งงานแล้ว แต่พี่ต้องการเอาชนะใคร พี่ไม่มีวันชนะใจแดงหรอกไม่มีวัน” นครเจ็บบาดแผลยิ่งกว่าได้รับ เขาเพียรพยายามทำตามใจตนเองกระทั่งในที่สุด ตนเองถูกทำร้าย และหญิงคนรักกำลังร้องไห้ ปริ่มว่าจะขาดใจ
“น้องแดงพี่ขอโทษ พี่คิดถึง พี่จึงมาที่นี่โดยไม่ได้เอารถมา เพื่อว่าน้องแดงจะไม่ไล่พี่กลับ”
ความคิดของคนมีรักและลุ่มหลง มักตาบอดกันทั้งนั้น ส่วนรักแท้ มีแต่ให้กับให้ไม่ได้หวังตอบแทน ใครกันเล่าจะมีรักมากค่าเช่นนั้นได้
“พี่นครจะให้แดงโทรเรียกให้ใครมาช่วยคะ แดงช่วยพี่แค่นี้ล่ะ”
“น้องแดงจะทำอะไร อย่างคิดสั้นเด็ดขาดนะ”
“ถ้าเห็นแก่แดงเป็นน้องสาว ห่วงชีวิตของแดง พี่นครควรเลือกวุ่นวายกับแดงเสียที”
“ได้ ๆน้องแดง”นครรีบรับปาก “แต่อย่าคิดสั้น อย่าทำร้ายตัวเอง อย่าหนีบวชนะคนดี พี่รับปากน้องแดงทุกอย่าง ไม่เอาเรื่องหมวด พี่จะเก็บเรื่องนี้ให้เงียบที่สุด”
ดารการ้องไห้โฮ อย่างน้อยมีกำลังใจพี่เปรมของเธอไม่ต้องเดินเข้าคุก ไม่ต้องเป็นคดีความให้อื้อฉาว แม้ว่าเขาจะประณามหยามหมิ่นเธอมากแค่ไหน เธอไม่สนใจ
“ให้แดงตามใครมาช่วยคะ”
“คนรถของพี่รอที่ร้านร้านอาหาร...เขามีเบอร์โทรศัพท์”
“แดงขอโทษนะคะที่ใจดำทำให้พี่นครได้แค่นี้”
“พอแล้ว สาสมกับความผิดของพี่ที่คิดสั้นๆแค่หาความสุขให้ตัวเอง แต่ตอนนี้ พี่รู้แล้ว พี่รู้ค่าของความรักแล้ว” นครเอ่ยใบหน้าขาวซีดเผือด เลือดยังไหลซึมผ้าพันแผล ดีที่ว่ากระสุนถากแขนไปเท่านั้น หากเขาไม่พุ่งตัวหลบคงเจาะกลางหน้าผากอย่างแน่นอน
หญิงสาวป้ายน้ำตาทิ้งป้อยๆ นครยิ่งเวทนาจับใจ ไม่ว่าหญิงสาวคนนี้จะมีท่าทีอย่างไร เขายังคงรักและเอ็นดูเสมอ หากว่าเขาไม่อาจทำสิ่งใดเพื่อโน้มน้าวหัวใจของเธอให้หันเหมาหาเขาได้ แม้สามีอารมณ์ร้อนคิดฆ่าแกง เธอยังขอไม่ให้เขาเอาผิด เธอคงไม่คิดถึงชายใดอีกแล้ว นอกจาก ร้อยโทเปรม อัศนีย์ เพียงคนเดียว
แล้วชายคนนั้นเล่า นครนั่งคิด ระหว่างรอรถ หน้าเผือดขาวมากขึ้นทุกที เพราะเสียเลือดมาก
หนึ่งชั่วโมงกับการรอคอย รถของนครจึงได้มาถึงบ้านเริมน้ำ ดารกาประคองนครลงจากเรือน คนขับรถเห็นอาการนายบาดเจ็บเช่นนั้นเขารีบเข้ามาประคองพร้อมถาม
“ใครทำท่านครับ ผมจะไปจัดการมันเดี๋ยวนี้”
“ไม่มีอะไร อั๊วเล่นปืน แต่มันใส่เท่านั้น”
“จริงหรือครับ” คนขับรถถาม พลางเหลือบตามองดารกาซึ่งร้องไห้จนตาบวมช้ำ เขาค้นหารอยพิรุธ แต่นายของเขาสำทับว่า
“อย่าได้เสือกเรื่องนี้เด็ดขาด อั๊วว่าปืนลั่นก็ลั่น ไปพาอั๊วไปโรงพยาบาล”
“ครับท่าน”
ดารกาเปิดประตูรถให้นคร ก่อนปิดเบาๆ นครยื่นหน้าออกมาหาอีกฝ่าย ออกปากรับคำ
“อย่าห่วงน้องแดง อย่าคิดอะไรสั้นๆนะ สัญญากับพี่ได้มั้ย”
“แดงจะรอค่ะ รอจนกว่าเรื่องนี้จะเงียบจริง”เธอตอบ พลางพนมมือไหว้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อม “เมตตาน้องสาวคนนี้ด้วยนะคะพี่นคร”
“น้องแดง รักษาตัวด้วยนะ ถ้าหมวดกลับมา เอ่อเขาคงไม่ทำร้ายน้องแดงแน่ๆ เมื่อกี้นี้พี่เห็นแล้ว”
ดารกาเบือนหน้าซ่อนน้ำตาซึ่งไหลพรากลงมาอีกแล้ว
“น้องแดง”
“พี่จะไปโรงพยาบาลอะไรคะ”
“JK”
“แดงคงมีโอกาสไปเยี่ยมค่ะ ลาก่อนนะคะพี่นคร”
“อย่าบอกลาพี่ได้มั้ยน้องแดง”
ดารกา หมุนกายเดินหันหลังกลับเข้าบ้านอย่างไม่สนใจว่านครจะมองเธอว่าเป็นคนใจดำ หากเธอเจ็บพอแล้วต่อการกระทำซึ่งนำพาความเดือดร้อนมาให้จากชายหนุ่ม ซึ่งรักอย่างหูหนวกตาบอด รักอย่างต้องการครอบครอง รักเหมือนเช่นที่เธอเคยทำต่อเปรมมาแล้ว เธอรู้ดีว่าความรักเช่นนั้นทำให้เจ็บปวดได้เสมอ!!
ไอ้บ้าเอ๊ย...นครบริภาษตนเองอย่างเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องร้ายนี้ขึ้นมาได้ เขายอมรับอย่างลูกผู้ชายว่า ไม่โกรธเปรมสักนิดที่ทำร้ายเขา เพราะหลงจู๊หนุ่มได้คิดเมื่อฉุกใจ เปรมเบนกระบอกปืนหนีดารกาเมื่อเธอเอาตัวเข้าขวางกลางวิถีกระสุน เธอทำเพราะไม่อยากให้สามีเป็นฆาตกร ส่วนเปรม แม้โมโหสุดขีด แต่ความรักยังมีมาก เขาไม่อาจทำร้ายดารกา ทั้งที่เข้าใจผิดเต็มที่
หลงจู๊เคยคิดอยากให้เปรมเข้าใจผิด เพื่อให้ดารกาได้เลิกราหย่าร้างกัน หากว่าเมื่อเกิดเรื่องร้ายขึ้นจริง นักเลงอย่างเขาไม่อาจยอมรับการกระทำอันต่ำทรามนั้นได้ลง เขาไม่อยากเห็นดารกาเสียใจขนาดนี้เลย ไม่เลยสักนิดเดียว!

ลมพัดจากชายน้ำบางปู พัดพาความสุขุมรอบคอบให้กลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้งหนึ่ง เขาคิดทบทวนเรื่องที่ตัวเองได้ก่อลงไปอย่างใช้อารมณ์ มากกว่าสติสัมปชัญญะ เขาต้องการเห็นภาพเมียรักเดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม หากเป็นเช่นนั้นความเหนื่อยยากต่อหน้าที่การงานคงหายเป็นปลิดทิ้ง
แต่สิ่งแรกที่เห็น เมียของเขากำลังเดินประคับประคองกับผู้ชายคนที่เขาจงชัง คนที่เขาเห็นว่าไร้ศีลธรรม จะให้เขาอดทนต่อภาพบาดตาบาดใจโดยที่เขามีอาวุธในมือได้หรือ ใช่ เขาทำร้ายคนมีระดังเจ้าพ่อ ข้อนั้นเขาไม่วิตกเท่ากับเขาทำให้ดารกาเสียใจ เธอพูดอะไรตอนเกิดเหตุไปบ้าง เขาได้ยินไม่ชัดเจน กำลังหูอื้อตาลาย ได้ยินชัดมากคือเธอห้ามไม่ให้เขาทำร้ายนคร เธอคงรักผู้ชายคนนั้นมาก หากเป้นอย่างที่เขาคิด ดารกามีรักซ้อนรักขึ้นมา เขาควรที่จะกลับไปหาหญิงสาว ไปตกลงกับเธอให้รู้เรื่องกัน แม้จะเจ็บที่ต้องเสียเมียรักให้กับผู้ชายอื่น แต่เขาควรยอมรับกากระทำของตนเองเช่นกัน ถึงแม้จะหึงหวงแค่ไหนสิ่งที่เขาไม่อาจทำคือการทำร้ายคนสุจริตชน แม้คนคนนั้นจะย่ำเหยียบหัวใจของเขาก็ตาม อาชีพทหารยึดมั่นต่อสถาบัน ต่อระเบียบวินัย มิใช่มีอาวุธแล้วใช้เข่นฆ่าคนตามใจต้องการอย่างนี้ เขาผิดที่ลงมือไปแล้วจึงคิดได้ เพราะเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะได้พบภาพบาดตาบาดใจ จนระงับอารมณ์ไม่อยู่ อารมณ์จึงเหนือเหตุผลทันที
คนมีอาวุธในมือยิ่งต้องใจกว้างและยึดมั่นต่อกฎหมาย เขาจะกลับบ้านเพื่อไปเปลี่ยนผ้า และติดต่อขอมอบตัวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ รับผิดต่อการกระทำของตนเอง จากนั้นนายทหารรัฐธรรมนูญคงมานำตัวเขาไปสอบสวน เปรมไม่คิดหวังอาศัยบารมีมากล้นจากนายมาช่วยให้รอดพ้น เขาจะมอบตัวเพราะเขารู้ว่าผิด ไม่ได้รู้ว่าจะพ้นผิด?
เปรมกลับเข้าบ้านในเวลาค่อนข้างดึก ไฟในบ้านยังเปิดสว่าง หัวใจของเปรมกระตุกร้าว เมื่อคิดว่าดารกายังอยู่ ไม่ได้ไปไหนส่งนครไปโรงพยาบาลอย่างที่เปรมคิด
เขาทำสิ่งใดผิดพลาดไปหรือ เขาเข้าใจอะไรผิดอย่างมหันต์หรือนี่!!
เสียงเครื่องยนต์ดังทำให้ดารกาเปิดประตูบ้านออกมารับพร้อมรอยยิ้มซึ่งเปรมเห็นว่าเซียวไปกว่าที่เคย เธอเข้าไปกอดเอวชายหนุ่ม แต่เปรมยังรู้สึกไม่สนิทใจ จึงรีบปลดออก หญิงสาวยอมแต่โดยดี เงยหน้าขึ้นถามคนร่างสูงด้วยความห่วงใย
“หิวมั้ยคะพี่เปรม แดงจะต้มไข่หวานให้ทานค่ะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะไปอาบน้ำ”
เขาเดินขึ้นเรือน เธอตามไปเงียบ ๆ จัดเตรียมผ้าขาวม้าให้พร้อมเสื้อคอป้านกางเกงแพร เธอใคร่ครวญไตร่ตรองทุกฝีก้าวจะพูดอะไรกับชายหนุ่ม เพื่อให้เขาได้เข้าใจ และไม่โผงผาง ก่อเรื่องร้ายแรงอย่างเมื่อเย็นนี้หน้าที่เมีย เป็นที่ปรึกษายามสามีทุกข์ร้อน
น้ำเย็นราดลงร่างสูง ความเย็นไม่มากนัก หากจับไปถึงหัวใจเลยทีเดียว ดารกาคนที่เขาประณามว่าแสนชั่ว ยังรอคอยสามีคนนี้ด้วยความห่วงใย หากเธอปันใจไปให้นคร เธอน่าที่จะไปเฝ้าคนเจ็บ มากกว่ามาอยู่ใกล้ลูกปืน เขาคะเนน้ำใจผู้หญิงคนนี้ผิดพลาดบ่อยครั้งเกินไป ความรัก ต้องการครอบครองจึงหึงหวง หมดเหตุผลในการ ‘ให้’ด้วยความคิดสั้นๆ ของข้าใครอย่างแตะ
คิดอย่างเห็นแก่ตัวและไม่ให้เกียรติเมียตัวเอง
ร่างสูงเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ดารกาถือเสื้อผ้ามาส่งให้เปรมผลัดเปลี่ยน เปรมใจอ่อนยะยวบ ถามขึ้นมาลอยๆ บังคับเสียงไม่ให้สั่นตามอารมณ์ซึ่งร้อนระอุขึ้นมาอีกแล้ว
“นครเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมไม่ไปเฝ้า”
“แดงไม่มีอะไรกับพี่นคร”
“ไม่มีอะไรกัน แล้วทำไมต้องกอดกันขึ้นบันได มานั่งหัวร่อต่อกระซิกกันตำตาอย่างนั้นด้วย”
“แดงปิดบ้านไม่ต้อนรับ แต่พี่นครปีนรั้วเข้ามาแล้วเกิดขาแพลง แดงจึงปฐมพยาบาลให้ ถ้าแดงรู้ว่าจะทำให้พี่เปรมโกรธมากขนาดนั้น แดงจะไล่พี่นครไปทั้งที่เขาเดินไม่ไหวเชียวค่ะ”
เปรมสะอึกต่อคำบอกเล่าซึ่งพรั่งพรูออกจากริมฝีปากงามทั้งคู่อย่างรอที่จะพูดเกือบไม่ไหวแล้ว ชายหนุ่มเกือบคว้าร่างบางเข้ามากอดรัด รับขวัญ และขอโทษ ถ้าดารกาไม่เอ่ยถ้อยความยาวเหยียดออกมาอีกว่า
“แดงไม่เคยทำอะไรผิดศีลธรรมในการครองเรือน แล้วพี่เปรมล่ะคะ พี่เปรมกับชิดสมัยที่ไปพล่ามพรอดกันห้าวันห้าคืนอยู่ที่ไหน หรือไม่ต้องการบอกแดงเพื่อไม่ให้แดงตามหาเจอ ใช่ค่ะ แดงตามหาพี่ไม่เจอจริงๆ” ดารกาหลุดปากไปโดยไม่ตั้งใจ แต่มันฝังอยู่ในอกรอระเบิดออกมานานแล้ว ดังนั้นเมื่อถอดสลักจึงระเบิดไม่รู้ตัว
เปรมหน้าบึ้งตึงไม่แก้ข้อกล่าวหาของตนเอง เขายืนนิ่งขึงรอฟังคนสวยพูดใส่หน้าชายหนุ่ม ด้วยปากคอสั่นมากขึ้น ร่างน้อยๆสั่นเทิ้มราวกับหมอเข้าทรงกำลังแสดงต่อหน้าคนดู แต่ว่าเปรมรู้ ดารกากำลังควบคุมแหนหวงไม่อยู่ เปรมรู้แล้วว่าดารกาเป็นคนขี้หึง ซึ่งไม่แตกต่างจากเขาสักนิด เขาเองก็เพิ่งรู้ตัวเมื่อตอนเกิดเรื่องนี่เอง
“แดงมีข้อแม้เพื่อลบคำสบประมาทที่พี่เปรมกล่าวหาแดง แดงขอเวลาพี่เปรมหนึ่งเดือน ขอเวลาให้แดงได้พิสูจน์ตัวของแดงว่าไม่เคยมีใคร และระหว่างนี้แดงขอให้พี่เปรมทำตามสัญญา ของแดงด้วย ขอให้พี่ทิ้งชิดสมัยไปเสียให้พ้น ไม่ต้องไปติดต่อกับผู้หญิงคนนั้น”
เปรมเข้าใจได้แล้วว่าระหว่างที่เขาไปราชการ อาจจะมีบ่างมาช่างยุให้ดรกาเข้าใจเขาผิด หญิงสาวจึงได้คิดสัญญารักฉบับหนึ่งเดือนออกมาเช่นนี้ ส่วนเขานั้นคงไม่ต้องการคำอธิบายจากดารกาอีกแล้วเรื่องนคร
“พี่ไปราชการแดงรู้มั้ย”
“ราชการที่อยากย้ายหนีไปจากแดงทุกลมหายใจสินะ”
เปรมลอบถอนใจยาวอย่างระบายความอึดอัด ช่องว่างของเขาและดารกาคือการรับฟังคนอื่น ไม่เคยเปิดใจคุยกัน นี่ดารกาเตรียมคิดเอง เออเองอีกแล้ว
“จะรับมั้ยคะข้อตกลงนี้ ถ้าพี่เปรมไม่รับ แดงก็จะอยู่อย่างนี้ล่ะใครอยากมาทีหลังก็ให้เป็นน้อย ให้นอนรอคอยแห้งตายไปเลยด้วย”
“หน้าไม่อาย” เขาว่านัยน์ตา แฝงรอยขันกับความคิดของดารกาซึ่งรวบรัดตัดตอน ครั้นชายหนุ่มยอมรับข้อเสนอง่ายดาย ดารกากลับเป็นฝ่ายเสียใจอย่างที่สุด
เธอยังสามารถคิดนอกทางไปได้ว่าชายหนุ่มอยากไสหัวเธอออกไปถึงเพียงนี้ เธออยากได้ยินคำว่า ไม่ยอมหย่าให้ เธอจะได้ใจชื้นบ้าง
ความน้อยใจทำให้ดารกาอยากเอาชนะ เช่นเดียวกับเปรมคิดแกล้งคนที่ไม่คิดเล่นตามสัญญา เปรมไม่ได้คิดหย่าขาดสักนิดหลังจากฟังความจริงทั้งหมดแล้ว หากว่าการอาฆาตต่อชิดสมัย เป็นเรื่องที่เปรมอยากแกล้งดารกาบ้างเท่านั้นเอง เขาจึงเสแสร้งยอมรับไปตามที่เธอขอ
“หนึ่งเดือนต้องไม่ติดต่อกับชิดสมัยไม่นั้นข้อตกลงนี้เป็นโมฆะทันที”
“ได้ ไม่นานเกินรอหรอก เริ่มนับหนึ่งตั้งแต่เดี๋ยวนี้ได้เลยแดง เพราะพรุ่งนี้พี่จะไปมอบต่อต่อตำรวจเรื่องการทำร้ายนคร”
“พี่นครรับปากแดงแล้วว่าไม่เอาเรื่อง แดงไม่ยอมให้พี่เปรมติดคุกหรอก ไม่ยอม” ดารกาโผเข้าซุกอ้อมกอดซึ่งรวบร่าวบางเข้าไปรัดโดยแน่นทันที
“พี่ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของพี่ อย่างน้อยก็ต้องไปพูดกับนคร”
“แดงจะไปด้วยค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกแดง เรื่องนี้ให้ผู้ชายเข้าคุยกันดีกว่า”
“แต่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด แดงไปนั่งรอในที่พี่นครไม่เห็นก็ได้ค่ะพี่เปรม ให้แดงได้เห็นนะคะว่าพี่ปลอดภัย”
“แดง” เปรมเชยคางมลขึ้นมาเพ่งพิศดวงหน้าสวย ดารกาสบตาพราวระยับของเปรมจึงได้เห็นว่าเป็นดวงตามากมีความหมาย ความหวานที่หล่อนถวิลหา แต่ดวงตาคู่นี้อาจจะมองชิดสมัยด้วย คิดแล้วดารกากอดเอวเพรียวแกร่งแนบชิด ซุกหน้าซ่อนน้ำตาพราวกลบตาไม่ให้ชายหนุ่มได้เห็น
“พี่ไปราชการห้าวันเต็ม อยู่กับจอมพลกฤต ตลอดเวลา ทำหน้าที่ยิ่งกว่า ทส.ของท่านเสียอีก” ชายหนุ่มก้มลงบอกใกล้ดวงหน้างาม
“ขา...”ดารกาขานรับ เงยหน้าค้นหาความจริงจากสามี เธอเห็นความซื่อสัตย์ฉายชัด
“พี่ไม่ได้ไปไหนกับใคร พี่ติดราชการ กลับมาคิดว่าจะเห็นแดง แต่ไม่พบ คุณแม่บอกว่าแดงกำลังจะกลับมา พี่จึงได้เรียนบอกท่านว่าราชการ แต่ไม่รู้วันกลับ”
โธ่แดงเอ๊ย...ไปหลงกลคนอมโรคมากพิษสงอย่างยัยชิดสมัยเข้าอีกแล้วหรือนี่!!
“พี่เปรมขา แดงขี้โกงแล้วนะ แดงไม่หย่าให้แล้ว”
“ใครจะหย่ากับแดงหรือ”
“ก็...”เธอทุบอกกว้างเบาๆ เปรมยิ้มอย่างมีความสุข ลืมเรื่องที่ต้องแก้ไขเกี่ยวกับนครไปจนหมด ชายหนุ่มโอบร่างงามขึ้นสู่วงแขน ก้มจูบเป็นรางวัลเล็กน้อยก่อนจะรอรับรางวัลใหญ่อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้
เปรมบีบกระพุ้งแก้มจนเธอห่อปากเพราะถูกแรงบังคับ ชายหนุ่มแทรกลิ้นเข้าไปภายในปากที่รอคอย สาวคนงามนวดลิ้นของเธอกับของเขาซอกซอน สำรวจภายในอย่างชำนาญ เปรมเสียววาบจนไออุ่นจากร่างกาย แล้วจึงแผ่ส่งผ่านไปทั่วทุกเส้นขน เขากระชับเอวอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิดกับร่างกายมากขึ้น ปล่อยให้ร่างกายของตนเองฟ้องหญิงสาวว่า เขาได้ปลุกสิ่งที่ควรปลุกให้ตื่นขึ้นมาแล้ว หญิงสาวสานสบตาพราวพรายด้วยอำนาจดำกฤษณา ที่เธอคิดว่าตนเองมีมากพอที่จะสนองตอบ เขาได้อย่างเต็มเปี่ยม ทั้งรัก และใคร่ให้สาสมกับรอคอยมาด้วยแรงรัก
เปรมถอนริมฝีปากออกมานิดหนึ่ง แต่หญิงสาวเอื้อมมือกดศีรษะของชายหนุ่มให้โน้มลงมาหา ก่อนเขย่งปลายเท้าขึ้นสูง จูบแนบที่ริมฝีปากสวย รอยจูบอย่างหิวกระหาย ไม่แตกต่างจากอารมณ์ที่ร้อนรุ่มจากท้องน้อย ทะลุผ่านไปตามกระแสเลือดกระทั่งเจาะเข้าไขกระดูก เปล่าเลยมันไม่ได้เจ็บปวดสักนิด หากมันสร้างความทรมานอย่างที่สุดมือของเธอจิกผมที่ท้ายทอยของชายหนุ่มรูปงาม ก่อนเลื่อนลงสู่กลางลำตัวส่วนหน้ารวดเร็วกางเกงแพรต่วนของเปรมร่วงหล่นไปแต่เมื่อใดไม่อาจรู้ได้ แต่หญิงสาวกำลังสัมผัสความแข็งแรงของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวถึงกับขาอ่อนจนต้องยกขาขึ้นกอดรัดเอวเข้าไว้ข้างหนึ่ง เปรมเลื่อนมือขึ้นถอดชั้นในตัวจิ๋วรูดลงไปอย่างรวดเร็ว ดารกาเตะด้วยปลายขา ชิ้นส่วนที่ว่าลอยไปหล่นแปะที่หน้ากระจกพอดิบพอดี ความว่างเปล่า เปียก อุ่น รอคอย ชายหนุ่มจับจ่อถลำลึกในคราวเดียว หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น เสียวลึกในช่องท้อง อุ่นวาบไปทั่วเส้นประสาทในเรือนกาย จากนั้นเขาใช้แรงกายที่มีถาโถมเข้าใส่ดารกา ครู่เดียวเขาถอนกายออก ดารการำพึงด้วยความเสียดาย
“ทำไมคะ ไม่ต้องการแดงแล้วหรือ”
“ต้องการที่สุดน้องแดง คิดถึงเหลือเกิน ทรมานใจมากรู้มั้ย”
“ขา”
เขาก้มจูบอย่างอ่อนละมุนหยอกยั่วจุดซ่อนเร้นที่มีอำนาจทำให้เสียวซ่านก่อเกิดได้ทะลุทะลวงเลือดในกายทุกเส้นสาย ความอบอุ่น
อกนุ่มถูกประคองเคล้นคลึง ลิ้มรสครั้งแล้วครั้งเล่า เปรมทิ้งกายลงคุกเข่าเบื้องหน้า โอบร่างอีกฝ่ายด้วยแขนข้างหนึ่งเข้ามาแนบชิด ใบหน้าซุกแน่น ก่อนเกลี่ยเคราสากทำร้ายให้ดารกาครวญครางอย่างไม่อาจสะกดกลั้นอารมณ์ลึก ไฟเสน่หาปะทุร้อนเร่า เธอกดศีรษะอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิดขณะที่ขยับปลายขาออกห่างจากกัน รอรับปลายลิ้นสอดแทรกให้ความอบอุ่นขณะที่ร่างกายดารการ้อนสลับหนาวราวกับเป็น เปรมทำตัวเป็นเจ้าของอีกฝ่ายรู้ทุกจุด ทุกที่ กระต้นความเสียวซ่านให้หญิงผู้เป็นภรรยา เขาไม่ปล่อยเวลาให้เสียไปโดยเปล่าประโยชน์สักเสี้ยวนาที ร่างสูงขยับกายกอดแนบ หญิงสาวผ่อนคลายไปตามจังหวะเพลงแห่งความหฤหรรษ์ เขาจูบอีกฝ่าย จุมพิตนุ่มนวล ขณะที่จับความแข็งแรงยั่วหยอก หน้าท้องนุ่ม รูดกายลงไปใกล้เนินอูม ยั่วเล่นอยู่อย่างย่ามใจ ...อกงามสล้างถูกครอบด้วยริมฝีปากดูดดื่มรุนแรง เปรมขยับกายแกร่ง เหยียดยาวเต็มที่เข้าไปภายในร่างหญิงสาวอีกครั้ง ดารกาตอบรับด้วยการบีบแนบลึก
เสียงรำพันจากฟูกนอนเป็นจังหวะเดียวกันกับเรือนกายสองหนุ่มสาวกระทบกระทั่งต่อกัน บางครั้งมีจังหวะเนิบช้า แล้วเร่งสุดเหยียดเมื่อเสียงเปรมครางลั่นลืมตัว
“แดงจ๋า ไปพร้อมพี่นะ”
โอบกอดร่างไหวระริกซึ่งเกร็งเหยียดไปพร้อมๆกับเขา
ความรู้สึกลอยล่องขึ้นสู่ที่สูง แสนอบอุ่น นุ่มนวลยิ่งนัก มือเรียวยาวลูบไล้ ผ่านร่องอกได้รูปกลมแสนสวย ยอดปทุมสีชมพูสดเรียกร้องให้ริมฝีปากชายหนุ่มครอบครอง มือเรียวลูบไล้ระเรื่อยก่อนวกเข้าไปสู่เนินไหมนุ่มนวล ปลายนิ้วซุกซนเกลี่ย วนกลีบเนื้อนอก ก่อนเข้าสู่ผ่านในร้อนผะผ่าว หญิงสาวร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับชายหนุ่มสูดหายใจลึก เริ่มบทรักในครั้งใหม่อย่างไม่รั้งรออีก ห้าวันที่จากกัน ห้าวันแห่งการรอคอย และสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างต้องเลวร้าย เขาจะชะละล้างให้หมดสิ้นจนกว่าไก่จะขันทีเดียว
***************************




นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 มี.ค. 2555, 10:27:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 มี.ค. 2555, 10:27:02 น.

จำนวนการเข้าชม : 4400





<< อารมณ์ร้อน   รักคือรัก >>
tookta 20 มี.ค. 2555, 11:15:16 น.
เคลียเร็ว เข้าใจเร็ว แบบนี้เจ๋งค่ะ แฟนคลับค่อยหายใจโล่ง สงสารหนูแดง


violette 20 มี.ค. 2555, 11:19:00 น.
อารมณ์รักสมชื่อจริงๆค่ะ
เปิดอกคุยกันให้เข้าใจซักทีนะ พี่เปรมน้องแดง ได้ไม่เก็บไปคิดเองเออเองกันอีก


silverraindrop 20 มี.ค. 2555, 12:00:13 น.
เฮ้อ เข้าใจกันแล้ว ...


Pampam 20 มี.ค. 2555, 12:29:01 น.
ปัญหาคือฟังแต่คนอื่นได้เปิดอกคุยกันซะที(เปิดอกคุยกันจริงๆด้วย):)


คิมหันตุ์ 20 มี.ค. 2555, 12:29:15 น.
เห้อ....ดีใจๆ หันหน้าคุยกันรู้เรื่องเสียที


konhin 20 มี.ค. 2555, 13:08:31 น.
มีแต่คนดีใจ ซึ้งใจหนูแดง เติบโตขึ้นมาก

ปล

ร้อนสลับหนาวราวกับเป็น(ไข้?)


nutcha 20 มี.ค. 2555, 13:20:08 น.
นครยอมถอยล่ะเหลือยัยชิดสมัยร้ายลึก ให้ยัยชิดสมัยแพ้ภัยตัวเองดีมั้ย


Zephyr 20 มี.ค. 2555, 20:05:21 น.
เฮ้อ เข้าใจกันแล้ว ดีจังเลย นครยอมแล้ว แล้วยายไหมล่ะ


อริสา 21 มี.ค. 2555, 06:04:41 น.
ดีจังเข้าใจกันได้ แอบกลัวว่าเปรมจะประชดเลยเถิดไปอีก


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account