วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้
ตอน: รักคือรัก
นครนอนโรงพยาบาลเพื่อรักษาบาดแผลอักเสบ และการเสียเลือดมาก หน้าห้องพักของเขามีคนอารักขาอยู่ถึงหกคน คอยระแวดระวังเกือบทุกมุม
เปรมแต่งกายสุภาพเดินมากับดารกา ซึ่งคล้องแขนสามีโดยแน่น ยิ่งเห็นลูกน้องนครวางท่าถมึงทึงดารกายิ่งใจสั่น มีความห่วงใยสามียิ่งนัก ต่างจากเปรม ซึ่งเขาไม่หวั่นไหวต่อบุคคลรอบข้างแม้แต่น้อย เขากำลังมีงานใหญ่รออยู่ คนพวกนี้ไม่ใช่อุปสรรคของเขา แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ทำร้ายคนข้างในก็ตามที
คนขับรถเป็นคนสนิทสุด เห็นดารกามาพร้อมกับเปรม เขามองอีกฝ่ายนิ่งนาน เปรมยืดกายตรง เอ่ยว่า
“บอกคุณนครว่าฉันมาเยี่ยม”
คนขับรถลังเลใจ แต่ยอมในที่สุดเพราะดารกาคือคนสำคัญ ดังนั้นเขาจึงเข้าไปรายงานคนไข้ ซึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยความรำคาญ แม้จะมีไข้ก็ตามที
“มีอะไร หมอมาหรือยังอั๊วอยากกลับบ้านเต็มที นอนคืนยังกับสิบปี”
“คุณหมอยังไม่มาครับ แต่คุณดารกามาครับ”
“น้องแดงมาหรือ ทำไมแกไม่รีบพาเข้ามา แกรอหาอะไรวะ”
เสียงคนไข้เอะอะไปถึงข้างนอก เปรมชายตามองคนข้างกายซึ่งจับแขนของเขาแน่น เขากุมมือเมียรักปลอบโยน
“ไปเชิญคุณดรกาเข้ามา”
“เธอมากับหมวดเปรมครับหลงจู๊”
หน้าขาวของนครถอดสีไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยออกมาว่า
“ไปเชิญเข้ามา คุณดารกาให้รอข้างนอกนั่นล่ะ ไม่ต้องให้เข้ามา อั๊วอยากคุยกับหมวดตามลำพัง ลื้อก็ไม่ต้องเข้ามา”
“คนยิงเจ้านายคือหมวดเปรมใช่มั้ยครับ”
“อย่าเสือก”นครตะคอกใส่ คนขับรถหมุนกายเดินอกมาข้างนอก มองเปรมอย่างไร้ไมตรี เอ่ยไม่มีหางเสียงว่า
“หลงจู๊ให้ผู้หมวดเข้าไปคนเดียวเท่านั้น”
ดารกาเกาะแขนเปรม เขายิ้มเย็น เอ่ยกับอีกฝ่ายว่า
“น้องแดงรับปากเองว่าจะรอข้างนอกไง”
“แต่”
เปรมไม่รีรอ เขาพาร่างสูงเดินเข้าห้องคนไข้ แล้วปิดประตูลง คนขับรถหันไปมองดารกาอย่างจ้องจับผิด ดารกาเชิดหน้า ทำใจดีเข้าสู้ ด้วยความรู้สึกวางตัวเป็นนายข่ม ไม่ให้นายคนขับรถได้รู้ว่าเธอกลัว
คนป่วยนั่งกึ่งนอน ดวงตายาวรีจ้องมองประตูทางเข้า เมื่อเห็นผู้ที่เข้าไปคือศัตรูหัวใจหมายเลขเด็ด เขาอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่ทำใจไว้ว่าเมื่อเผชิญหน้ากันจะต้องพูดอย่างเปิดอก แต่เมื่อเอาเข้าจริง นักเลงโดนปืนนิ่งอึ้ง เปรมเอ่ยปากออกไปก่อน
“เป็นอย่างไรบ้างคุณนคร”
“จะมาขอโทษไม่ให้ผมเอาเรื่องคุณหรือไงหมวดเปรม”
“เปล่าเลย” เปรมปฏิเสธอย่างทระนง “ผมจะมาบอกว่า หากคุณจะเอาเรื่องผมยินดีจะมอบตัว แต่จะไม่ให้สู้คดีผมทำไม่ได้ ผมจะสู้คดี โดยไม่เอาชื่อเสียงของดารกาเข้ามาเกี่ยวข้อง”
นครถอนใจ กับความคิดของตนเอง เขารับปากดารกาแล้วด้วยความรัก จะไม่ทำให้เธอเดือดร้อน และเขาเชื่อว่า เปรมไม่คิดเอาผู้หญิงมาบังหน้าหลงจู๊หนุ่มดูคนออกว่าชายคนนี้เป็นคนจริง และขี้หวงอย่างที่สุด
ถ้าดารกาเป็นของเขา นครคงจะให้เธออยู่บนหอคอยงาช้าง ไม่ให้แตะต้องทำงานบ้านอย่างที่เปรมให้หญิงสาวทำ
“คุณน่าจะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนน้องแดงเวลาเธออยู่คนเดียว”
เปรมนิ่งคิด
“คุณน่าจะห่วงเธอบ้างเวลาไม่มีคุณอยู่บ้าน”
ชายหนุ่มคิดตาม เขาแต่งงานได้ไม่กี่เดือน ห่างเมียได้นานที่สุดเมื่อไปราชการครั้งนี้ เขาไม่คิดว่าจะมีใครไหนอื่นมาย่องเบา จากนี้เขาคงต้องคิดหาคนรับใช้มาอยู่เป็นเพื่อนดารกา
“ผมคงต้องหาคนมาเป็นเพื่อนแดงอย่างที่คุณแนะนำ”
นครเป็นฝ่ายยื่นมือมาขอจับมือกับเปรม ซึ่งอีกฝ่ายยื่นมือไปรับ บีบมือกันและกันแน่น
“ผมจะเป็นพี่ชายของคุณแดง ไม่คิดเลยเถิดเหมือนหมาเห็นไก้ทองอีก คุณยอมรับได้มั้ยผู้หมวด”
“ถ้าผมไม่ยอมรับคุณเป็นพี่ชายตามคำขอด้วยความจริงใจ ผมคงเป็นสามีที่ใจแคบสิ้นดี”
จากนั้นสองบุรุษจึงหัวเราะเสียงกังวาน ด้วยความรู้สึกเข้าใจกันและกัน ดารกาได้ยินเสียงลอดออกมา เธอระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ส่วนนายคนขับรถเขม้นมองดังหมาพิทักษ์นายอย่างเอาชีวิตเข้าแลกทีเดียว
เวลาต่อมาสองสามีภรรยา พากันไปพักผ่อนหย่อนใจยังสถานที่ท่องเที่ยว ก่อนจะเข้าไปเยี่ยมบ้านเลิศพานิชในเวลาเย็น คุณเลื่อนและคุณหลวงรู้สึกยินดีเมื่อเห็นลูกสาวควงคู่มากับลูกเขยด้วยท่าทีเบิกบาน ดูเหมือนเรื่องค้างคาใจ ไม่มีหลงเหลือ มองจากแววตา ซึ่งส่องประกายสดใส บ่งบอกถึงความรักและความเข้าใจ
คุณเลื่อนเย้าบุตรสาวถึงเรื่องเปรมว่า
“ไงลูก แม่โทรศัพท์หาเป็นหลายที จะบอกเรื่องเปรมไปราชการ ติดต่อไม่ได้เลย ไปหาลูกที่บ้านก็ไม่อยู่ ไปไหนมานักหรือหนูแดง”
ดารการู้สึกร้อนผ่าวทั่วพวงแก้มสวย เลือดฝาดฉีดซ่านจนเป็นสีชมพู เปรมอยากหอมภรรยาเสียให้สาแก่ใจ แต่เกรงสายตาผู้ใหญ่ ชายหนุ่มจึงได้แต่หยอกล้อว่า
“เที่ยวซนไปไหนต่อไหนไม่อยู่บ้านเลยครับคุณแม่ แย่จังเลย อยากเอามาคืนคุณแม่เสียแล้ว”
“แน้ เรื่อง” ดารกกาเชิดหน้า ทำท่าไม่สนใจในคำของสามี “ จ้างให้สิบล้านเลยเชียวล่ะ พี่เปรมมีค่าเสียให้แดงหรือเปล่าคะ”
“โอ้ สงสัยต้องทนเลี้ยงสิบชาติเสียแล้วล่ะ ลูกชาวนาอย่างพี่จะหาเงินที่ไหนมาให้แดงใช้เล่านี่”
“นั่นสิคะ” เธอรับสมอ้าง พลางฟ้องมารดา “เมื่อเดือนก่อนเงินเดือนพี่เปรมออก เอาซองมาให้แดง แดงยังคิดว่าเอามาให้แดงใช้ครึ่งเดือนกระมัง”
“ทหารเงินเดือนน้อย แดงไม่รู้หรือ”
“แดงรักแต่ตัวนี่คะเลยไม่สนใจเรื่องเงิน แต่พอเห็นเงินแล้ว ค่อยรู้สึกว่าต้องทำงานสักอย่างแล้วล่ะ”
เปรมโอบบ่าดารกาเข้ามาแนบชิดอกด้วยความเอ็นดู สุดท้ายอดไม่ได้ จึงจูบหน้าผากนูนเกลี้ยงของหญิงสาวไปจุ๊บหนึ่ง คุณเลื่อนและคุณหลวงยิ้มในสีหน้า ส่วนแม้น ยกมือทาบอกอุทานว่า
“แม่จ้าว คุณเปรมมาจูบคุณหนูต่อหน้าคนได้อย่างไรกันคะ”
“จูบอย่างนี้ไงจ๊ะแม้น” ดารกาเป็นฝ่ายจุ๊บแก้มสามีอย่างรักสุดแสน แม้นยกมือปิดหน้าวุ่นวาย ปรามอีกฝ่ายทันที
“อุ๊ย ประเจิดประเจ้อเจ้าค่ะคุณหนู ไม่งามเลย ไม่งามสักนิด”
“แดงรักพี่เปรมของแดงนี่” กล่าวจบเธอสอดแขนกอดรอบเอวสามีอวดพี่เลี้ยง แม้นยิ่งเบือนหน้าหนี ก่อนค่อยมองครึ่งตา แล้วทำเชิดหน้าเบือนไป เปรมกับคุณหลวงปล่อยเสียงหัวเราะดังกังวาน
เวลานั้นเลิศชายและวัลย์วิไลกลับมาจากธุระ หลังจากทักทายกันแล้วสองสามีภรรยานั่งลงบนเก้าอี้ยาวอีกตัวหนึ่ง เลิศชายเอ่ยออกมาก่อนว่า
“ได้ข่าวว่านครถูกยิง”
“ตายจริง” คุณเลื่อนยกมือทาบอกด้วยความตกใจ วัลย์ลิไวกล่าวเสริมสามีต่อไปว่า
“ปิดเงียบเชียว นี่ดีว่าวันนี้วัลย์ไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล เห็นคนขับรถของคุณนครเลยตามไปดู จึงได้เยี่ยมโดนบังเอิญ คุณนครบอกกระสุนลั่นค่ะ”
“ไม่น่าเชื่อหรอกครับคุณพ่อว่ากระสุนจะลั่นใส่ไหล่ตัวเองได้ นี่คงขัดใจกันกับใครสักคนจึงได้มีการยิง แต่น่าจะเป็นการบอลยิงนะครับถึงได้ไม่ตรงจุด ไม่รู้ว่าออกจากโรงพยาบาลได้จะตามล้างแค้นกันหรือเปล่า คนระดับเจ้าพ่อเสียด้วย”
เปรมถอนใจเล็กน้อยก่อนเอ่ยว่า
“ผมยิงเองครับพี่เลิศ”
“อะไรนะ” ทั้งห้องอุทานกันเป็นเสียงเดียว ดารการีบเข้าข้างสามีก่อนอื่นว่า
“พี่เปรมไม่ผิดสักนิดเดียวนะคะ คุณพ่อ คุณแม่”
“น้องแดง ไม่ต้องเข้าข้างพี่หรอก” เปรมท้วงติงภรรยา “ผมเข้าใจผิดเองครับ เลยยั้งอารมณ์ไม่อยู่ แต่ก็ปรับความเข้าใจกับคุณนครไปแล้วเมื่อเช้านี้”
คุณเลื่อนกุมศีรษะตนเองรู้สึกวิงเวียนขึ้นมาอย่างกะทันหัน ส่วนคุณหลวง พยักหน้ารับรู้ และเข้าใจไปในทางเดียวกันกับทุกคนว่า สาเหตุคงมาจาก เรื่องของดารกา
แม้นห่วงใยคนที่ตนดูแลมาแต่แบเบาะจึงได้ตัดพ้อเปรมว่า
“คุณเปรมนะคุณเปรม เล่นปืนผาหน้าไม้อย่างนี้ ถ้ามาโดนคุณแดงจะทำอย่างไรกันล่ะเจ้าคะ”
“แม้นห้ามว่าพี่เปรมนะ” ดารกาเป็นโต้โผ กางปีกป้องสามี แต่เปรมกับรับคำของบริวารผู้ภักดีต่อดารกา ด้วยน้ำเสียงและท่าทีอ่อนโยนว่า
“ฉันรับปากจ้ะแม้น ฉันจะไม่เจ้าอารมณ์อย่างนั้นอีก ครั้งนี้เป็นบทเรียนราคาแพงทีเดียว ถ้าเรื่องถึงคุกถึงตารางคงหมดอนาคต คนข้างหลังจะทุกข์ยากไปกันหมดทั้งคุณพ่อคุณแม่ หรือแม้แต่ น้องแดง”
คุณหลวงรับคำต่อ
“ดีแล้วนะเปรมที่ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย อย่างนี้คงสบายใจกันได้มากขึ้น”
“ผมว่าจะหาเด็กไปอยู่เป็นเพื่อนแดง เวลาผมไม่อยู่หรือไปราชการครับ”
เลิศชายเอ่ยทะลุกลางป้องมาว่า
“มีการพูดถึงเรื่องการทำรัฐประหาร เปรมรู้บ้างหรือเปล่า”
วัลย์วิไลคาดคั้นตามไปทันทีว่า
“ต้องรู้แน่ๆใช่มั้ยคะคุณเปรม คุณเป็นคนใกล้ชิดของจอมพล คุณต้องรู้แน่ๆ”
“ไม่มีหรอกครับเรื่องนั้น ท่านจอมพลท่านไม่ยุ่งเรื่องการเมือง”
เปรมแก้ตัวแทนนาย เพราะเรื่องการทำรัฐประหารไม่ใช่เรื่องจะพูดกันเล่นไปได้ แม้แต่จะแย้มพรายสักนิดยังไม่อาจบอกให้เสียการ ดังนั้นแม้แต่คนในครอบครัวเขายังต้องปิดบัง เพื่อตนเองและความปลอดภัยของคนในครอบครัว
ทหารและการเมืองของประเทศไทย ไม่เคยแยกกันออกสักที!!
เปรมแต่งกายสุภาพเดินมากับดารกา ซึ่งคล้องแขนสามีโดยแน่น ยิ่งเห็นลูกน้องนครวางท่าถมึงทึงดารกายิ่งใจสั่น มีความห่วงใยสามียิ่งนัก ต่างจากเปรม ซึ่งเขาไม่หวั่นไหวต่อบุคคลรอบข้างแม้แต่น้อย เขากำลังมีงานใหญ่รออยู่ คนพวกนี้ไม่ใช่อุปสรรคของเขา แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ทำร้ายคนข้างในก็ตามที
คนขับรถเป็นคนสนิทสุด เห็นดารกามาพร้อมกับเปรม เขามองอีกฝ่ายนิ่งนาน เปรมยืดกายตรง เอ่ยว่า
“บอกคุณนครว่าฉันมาเยี่ยม”
คนขับรถลังเลใจ แต่ยอมในที่สุดเพราะดารกาคือคนสำคัญ ดังนั้นเขาจึงเข้าไปรายงานคนไข้ ซึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยความรำคาญ แม้จะมีไข้ก็ตามที
“มีอะไร หมอมาหรือยังอั๊วอยากกลับบ้านเต็มที นอนคืนยังกับสิบปี”
“คุณหมอยังไม่มาครับ แต่คุณดารกามาครับ”
“น้องแดงมาหรือ ทำไมแกไม่รีบพาเข้ามา แกรอหาอะไรวะ”
เสียงคนไข้เอะอะไปถึงข้างนอก เปรมชายตามองคนข้างกายซึ่งจับแขนของเขาแน่น เขากุมมือเมียรักปลอบโยน
“ไปเชิญคุณดรกาเข้ามา”
“เธอมากับหมวดเปรมครับหลงจู๊”
หน้าขาวของนครถอดสีไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยออกมาว่า
“ไปเชิญเข้ามา คุณดารกาให้รอข้างนอกนั่นล่ะ ไม่ต้องให้เข้ามา อั๊วอยากคุยกับหมวดตามลำพัง ลื้อก็ไม่ต้องเข้ามา”
“คนยิงเจ้านายคือหมวดเปรมใช่มั้ยครับ”
“อย่าเสือก”นครตะคอกใส่ คนขับรถหมุนกายเดินอกมาข้างนอก มองเปรมอย่างไร้ไมตรี เอ่ยไม่มีหางเสียงว่า
“หลงจู๊ให้ผู้หมวดเข้าไปคนเดียวเท่านั้น”
ดารกาเกาะแขนเปรม เขายิ้มเย็น เอ่ยกับอีกฝ่ายว่า
“น้องแดงรับปากเองว่าจะรอข้างนอกไง”
“แต่”
เปรมไม่รีรอ เขาพาร่างสูงเดินเข้าห้องคนไข้ แล้วปิดประตูลง คนขับรถหันไปมองดารกาอย่างจ้องจับผิด ดารกาเชิดหน้า ทำใจดีเข้าสู้ ด้วยความรู้สึกวางตัวเป็นนายข่ม ไม่ให้นายคนขับรถได้รู้ว่าเธอกลัว
คนป่วยนั่งกึ่งนอน ดวงตายาวรีจ้องมองประตูทางเข้า เมื่อเห็นผู้ที่เข้าไปคือศัตรูหัวใจหมายเลขเด็ด เขาอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่ทำใจไว้ว่าเมื่อเผชิญหน้ากันจะต้องพูดอย่างเปิดอก แต่เมื่อเอาเข้าจริง นักเลงโดนปืนนิ่งอึ้ง เปรมเอ่ยปากออกไปก่อน
“เป็นอย่างไรบ้างคุณนคร”
“จะมาขอโทษไม่ให้ผมเอาเรื่องคุณหรือไงหมวดเปรม”
“เปล่าเลย” เปรมปฏิเสธอย่างทระนง “ผมจะมาบอกว่า หากคุณจะเอาเรื่องผมยินดีจะมอบตัว แต่จะไม่ให้สู้คดีผมทำไม่ได้ ผมจะสู้คดี โดยไม่เอาชื่อเสียงของดารกาเข้ามาเกี่ยวข้อง”
นครถอนใจ กับความคิดของตนเอง เขารับปากดารกาแล้วด้วยความรัก จะไม่ทำให้เธอเดือดร้อน และเขาเชื่อว่า เปรมไม่คิดเอาผู้หญิงมาบังหน้าหลงจู๊หนุ่มดูคนออกว่าชายคนนี้เป็นคนจริง และขี้หวงอย่างที่สุด
ถ้าดารกาเป็นของเขา นครคงจะให้เธออยู่บนหอคอยงาช้าง ไม่ให้แตะต้องทำงานบ้านอย่างที่เปรมให้หญิงสาวทำ
“คุณน่าจะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนน้องแดงเวลาเธออยู่คนเดียว”
เปรมนิ่งคิด
“คุณน่าจะห่วงเธอบ้างเวลาไม่มีคุณอยู่บ้าน”
ชายหนุ่มคิดตาม เขาแต่งงานได้ไม่กี่เดือน ห่างเมียได้นานที่สุดเมื่อไปราชการครั้งนี้ เขาไม่คิดว่าจะมีใครไหนอื่นมาย่องเบา จากนี้เขาคงต้องคิดหาคนรับใช้มาอยู่เป็นเพื่อนดารกา
“ผมคงต้องหาคนมาเป็นเพื่อนแดงอย่างที่คุณแนะนำ”
นครเป็นฝ่ายยื่นมือมาขอจับมือกับเปรม ซึ่งอีกฝ่ายยื่นมือไปรับ บีบมือกันและกันแน่น
“ผมจะเป็นพี่ชายของคุณแดง ไม่คิดเลยเถิดเหมือนหมาเห็นไก้ทองอีก คุณยอมรับได้มั้ยผู้หมวด”
“ถ้าผมไม่ยอมรับคุณเป็นพี่ชายตามคำขอด้วยความจริงใจ ผมคงเป็นสามีที่ใจแคบสิ้นดี”
จากนั้นสองบุรุษจึงหัวเราะเสียงกังวาน ด้วยความรู้สึกเข้าใจกันและกัน ดารกาได้ยินเสียงลอดออกมา เธอระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ส่วนนายคนขับรถเขม้นมองดังหมาพิทักษ์นายอย่างเอาชีวิตเข้าแลกทีเดียว
เวลาต่อมาสองสามีภรรยา พากันไปพักผ่อนหย่อนใจยังสถานที่ท่องเที่ยว ก่อนจะเข้าไปเยี่ยมบ้านเลิศพานิชในเวลาเย็น คุณเลื่อนและคุณหลวงรู้สึกยินดีเมื่อเห็นลูกสาวควงคู่มากับลูกเขยด้วยท่าทีเบิกบาน ดูเหมือนเรื่องค้างคาใจ ไม่มีหลงเหลือ มองจากแววตา ซึ่งส่องประกายสดใส บ่งบอกถึงความรักและความเข้าใจ
คุณเลื่อนเย้าบุตรสาวถึงเรื่องเปรมว่า
“ไงลูก แม่โทรศัพท์หาเป็นหลายที จะบอกเรื่องเปรมไปราชการ ติดต่อไม่ได้เลย ไปหาลูกที่บ้านก็ไม่อยู่ ไปไหนมานักหรือหนูแดง”
ดารการู้สึกร้อนผ่าวทั่วพวงแก้มสวย เลือดฝาดฉีดซ่านจนเป็นสีชมพู เปรมอยากหอมภรรยาเสียให้สาแก่ใจ แต่เกรงสายตาผู้ใหญ่ ชายหนุ่มจึงได้แต่หยอกล้อว่า
“เที่ยวซนไปไหนต่อไหนไม่อยู่บ้านเลยครับคุณแม่ แย่จังเลย อยากเอามาคืนคุณแม่เสียแล้ว”
“แน้ เรื่อง” ดารกกาเชิดหน้า ทำท่าไม่สนใจในคำของสามี “ จ้างให้สิบล้านเลยเชียวล่ะ พี่เปรมมีค่าเสียให้แดงหรือเปล่าคะ”
“โอ้ สงสัยต้องทนเลี้ยงสิบชาติเสียแล้วล่ะ ลูกชาวนาอย่างพี่จะหาเงินที่ไหนมาให้แดงใช้เล่านี่”
“นั่นสิคะ” เธอรับสมอ้าง พลางฟ้องมารดา “เมื่อเดือนก่อนเงินเดือนพี่เปรมออก เอาซองมาให้แดง แดงยังคิดว่าเอามาให้แดงใช้ครึ่งเดือนกระมัง”
“ทหารเงินเดือนน้อย แดงไม่รู้หรือ”
“แดงรักแต่ตัวนี่คะเลยไม่สนใจเรื่องเงิน แต่พอเห็นเงินแล้ว ค่อยรู้สึกว่าต้องทำงานสักอย่างแล้วล่ะ”
เปรมโอบบ่าดารกาเข้ามาแนบชิดอกด้วยความเอ็นดู สุดท้ายอดไม่ได้ จึงจูบหน้าผากนูนเกลี้ยงของหญิงสาวไปจุ๊บหนึ่ง คุณเลื่อนและคุณหลวงยิ้มในสีหน้า ส่วนแม้น ยกมือทาบอกอุทานว่า
“แม่จ้าว คุณเปรมมาจูบคุณหนูต่อหน้าคนได้อย่างไรกันคะ”
“จูบอย่างนี้ไงจ๊ะแม้น” ดารกาเป็นฝ่ายจุ๊บแก้มสามีอย่างรักสุดแสน แม้นยกมือปิดหน้าวุ่นวาย ปรามอีกฝ่ายทันที
“อุ๊ย ประเจิดประเจ้อเจ้าค่ะคุณหนู ไม่งามเลย ไม่งามสักนิด”
“แดงรักพี่เปรมของแดงนี่” กล่าวจบเธอสอดแขนกอดรอบเอวสามีอวดพี่เลี้ยง แม้นยิ่งเบือนหน้าหนี ก่อนค่อยมองครึ่งตา แล้วทำเชิดหน้าเบือนไป เปรมกับคุณหลวงปล่อยเสียงหัวเราะดังกังวาน
เวลานั้นเลิศชายและวัลย์วิไลกลับมาจากธุระ หลังจากทักทายกันแล้วสองสามีภรรยานั่งลงบนเก้าอี้ยาวอีกตัวหนึ่ง เลิศชายเอ่ยออกมาก่อนว่า
“ได้ข่าวว่านครถูกยิง”
“ตายจริง” คุณเลื่อนยกมือทาบอกด้วยความตกใจ วัลย์ลิไวกล่าวเสริมสามีต่อไปว่า
“ปิดเงียบเชียว นี่ดีว่าวันนี้วัลย์ไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล เห็นคนขับรถของคุณนครเลยตามไปดู จึงได้เยี่ยมโดนบังเอิญ คุณนครบอกกระสุนลั่นค่ะ”
“ไม่น่าเชื่อหรอกครับคุณพ่อว่ากระสุนจะลั่นใส่ไหล่ตัวเองได้ นี่คงขัดใจกันกับใครสักคนจึงได้มีการยิง แต่น่าจะเป็นการบอลยิงนะครับถึงได้ไม่ตรงจุด ไม่รู้ว่าออกจากโรงพยาบาลได้จะตามล้างแค้นกันหรือเปล่า คนระดับเจ้าพ่อเสียด้วย”
เปรมถอนใจเล็กน้อยก่อนเอ่ยว่า
“ผมยิงเองครับพี่เลิศ”
“อะไรนะ” ทั้งห้องอุทานกันเป็นเสียงเดียว ดารการีบเข้าข้างสามีก่อนอื่นว่า
“พี่เปรมไม่ผิดสักนิดเดียวนะคะ คุณพ่อ คุณแม่”
“น้องแดง ไม่ต้องเข้าข้างพี่หรอก” เปรมท้วงติงภรรยา “ผมเข้าใจผิดเองครับ เลยยั้งอารมณ์ไม่อยู่ แต่ก็ปรับความเข้าใจกับคุณนครไปแล้วเมื่อเช้านี้”
คุณเลื่อนกุมศีรษะตนเองรู้สึกวิงเวียนขึ้นมาอย่างกะทันหัน ส่วนคุณหลวง พยักหน้ารับรู้ และเข้าใจไปในทางเดียวกันกับทุกคนว่า สาเหตุคงมาจาก เรื่องของดารกา
แม้นห่วงใยคนที่ตนดูแลมาแต่แบเบาะจึงได้ตัดพ้อเปรมว่า
“คุณเปรมนะคุณเปรม เล่นปืนผาหน้าไม้อย่างนี้ ถ้ามาโดนคุณแดงจะทำอย่างไรกันล่ะเจ้าคะ”
“แม้นห้ามว่าพี่เปรมนะ” ดารกาเป็นโต้โผ กางปีกป้องสามี แต่เปรมกับรับคำของบริวารผู้ภักดีต่อดารกา ด้วยน้ำเสียงและท่าทีอ่อนโยนว่า
“ฉันรับปากจ้ะแม้น ฉันจะไม่เจ้าอารมณ์อย่างนั้นอีก ครั้งนี้เป็นบทเรียนราคาแพงทีเดียว ถ้าเรื่องถึงคุกถึงตารางคงหมดอนาคต คนข้างหลังจะทุกข์ยากไปกันหมดทั้งคุณพ่อคุณแม่ หรือแม้แต่ น้องแดง”
คุณหลวงรับคำต่อ
“ดีแล้วนะเปรมที่ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย อย่างนี้คงสบายใจกันได้มากขึ้น”
“ผมว่าจะหาเด็กไปอยู่เป็นเพื่อนแดง เวลาผมไม่อยู่หรือไปราชการครับ”
เลิศชายเอ่ยทะลุกลางป้องมาว่า
“มีการพูดถึงเรื่องการทำรัฐประหาร เปรมรู้บ้างหรือเปล่า”
วัลย์วิไลคาดคั้นตามไปทันทีว่า
“ต้องรู้แน่ๆใช่มั้ยคะคุณเปรม คุณเป็นคนใกล้ชิดของจอมพล คุณต้องรู้แน่ๆ”
“ไม่มีหรอกครับเรื่องนั้น ท่านจอมพลท่านไม่ยุ่งเรื่องการเมือง”
เปรมแก้ตัวแทนนาย เพราะเรื่องการทำรัฐประหารไม่ใช่เรื่องจะพูดกันเล่นไปได้ แม้แต่จะแย้มพรายสักนิดยังไม่อาจบอกให้เสียการ ดังนั้นแม้แต่คนในครอบครัวเขายังต้องปิดบัง เพื่อตนเองและความปลอดภัยของคนในครอบครัว
ทหารและการเมืองของประเทศไทย ไม่เคยแยกกันออกสักที!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มี.ค. 2555, 16:58:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มี.ค. 2555, 16:58:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 4990
| << อารมณ์รัก | ตอนพิเศษ (เขียนไปแก้ไปเพื่อความสมบูรณ์) >> |
คิมหันตุ์ 21 มี.ค. 2555, 17:07:10 น.
ลงชื่อติดตามจ่ะ
ลงชื่อติดตามจ่ะ
นางแก้ว 21 มี.ค. 2555, 18:07:50 น.
หมายความว่าอะไรคะคุณคิมหันต์
หมายความว่าอะไรคะคุณคิมหันต์
nunoi 21 มี.ค. 2555, 18:20:11 น.
ไม่นึกว่านครจะรักน้องแดงอย่างใจจริงขนาดนี้น่ะเนี๊ยะ
ลงชื่อติดตามด้วยคนค่ะ อิอิ
ไม่นึกว่านครจะรักน้องแดงอย่างใจจริงขนาดนี้น่ะเนี๊ยะ
ลงชื่อติดตามด้วยคนค่ะ อิอิ
xeve 21 มี.ค. 2555, 19:04:04 น.
การเมืองมาแล้ว
การเมืองมาแล้ว
tookta 21 มี.ค. 2555, 19:27:02 น.
คุณนครน่ารักมาก รู้จักแพ้เป็น
คุณนครน่ารักมาก รู้จักแพ้เป็น
konhin 21 มี.ค. 2555, 19:40:48 น.
รักเข้าที่ การเมืองเลยเข้าแทรกซะงั้น
รักเข้าที่ การเมืองเลยเข้าแทรกซะงั้น
Zephyr 21 มี.ค. 2555, 20:46:23 น.
นายนครเริ่มน่ารักแล้ว หาคู่ให้หน่อยค่ะ ไม่เอายายไหมแล้วนะ
เอ่อ เหมือนลืมไปเลย นายนครเคลียร์แล้ว แต่ยายไหมยังไม่นี่นา
นายนครเริ่มน่ารักแล้ว หาคู่ให้หน่อยค่ะ ไม่เอายายไหมแล้วนะ
เอ่อ เหมือนลืมไปเลย นายนครเคลียร์แล้ว แต่ยายไหมยังไม่นี่นา
nutcha 21 มี.ค. 2555, 21:26:04 น.
ตอนนี้นครได้ใจไปเต็ม ๆ เลย
ตอนนี้นครได้ใจไปเต็ม ๆ เลย
violette 21 มี.ค. 2555, 22:11:38 น.
เคลียร์เรื่องยายไหมหรือยังงงงงงงงงงง
เคลียร์เรื่องยายไหมหรือยังงงงงงงงงงง
Pampam 21 มี.ค. 2555, 23:03:46 น.
เข้าใจกันดีซะที
เข้าใจกันดีซะที
แพม 22 มี.ค. 2555, 00:45:43 น.
ใยพี่สะใภ้จะพาซวยกัน
ใยพี่สะใภ้จะพาซวยกัน
อริสา 22 มี.ค. 2555, 02:01:31 น.
ยกโทษให้นคร ที่ทำให้ทั้งสองเข้าใจกันมากขึ้น
ยกโทษให้นคร ที่ทำให้ทั้งสองเข้าใจกันมากขึ้น
silverraindrop 22 มี.ค. 2555, 16:25:30 น.
หวังว่าอุปสรรคจะไม่มีแล้วนะคะ...ลุ้นแต่ละตอนจนตัวโก่ง 5555
หวังว่าอุปสรรคจะไม่มีแล้วนะคะ...ลุ้นแต่ละตอนจนตัวโก่ง 5555