เล่ห์รักสาวนักพิสูจน์อักษร (ใช้ชื่อนี้ไปก่อนค่ะ)
เล่ห์รัก สาวนักพิสูจน์อักษร

พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…

แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น

แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า

ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)

ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

+++++++++++++++++++++++++++++


Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ตอนที่ 18

ตอนที่ 18


“มันต้องเป็นวันนี้ด้วยเหรอคะคุณแก้ม”พยาบาลสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่รู้ดีว่าเลขาของนายหัวเมฆาตามตัวเธอให้ไปพบเจ้านายเขาเย็นนี้ด้วยเรื่องอะไร
“ใช่ค่ะ คือ....เอ่อนายหัวเมฆาบอกว่า....เอ่อ...”เลขาสาวอึกอักไม่อยากจะพูดต่อ

“อะไรเหรอคะคุณแก้มบอกมาเถอะค่ะ”

“นายหัวบอกว่าถ้าคุณพยาบาลสุชาวีไม่เข้ามาพบเย็นนี้ ก็ไม่ต้องมาทำงานพิเศษที่นี่อีกต่อไปค่ะ นายหัวจะให้แก้มหาพยาบาลพิเศษคนใหม่ ถ้าอย่างไรคุณสุชาวีช่วยเข้ามาพบนายของแก้มหน่อยเถอะนะคะ” เลขาพูดอย่างลำบากใจ


พยาบาลสาวอึดอัดใจจะว่ากลัวก็ไม่ใช่ จะว่าไม่กลัวเลยก็ไม่เชิง แต่ถ้าเธอไม่ไปพบเขางานพิเศษรายได้ดีก็จะต้องหลุดลอยไปด้วย การไปเป็นพยาบาลเข้าเวรพิเศษที่นั่นเดือนละไม่กี่ครั้งกลับมีรายได้มากพอๆกับเงินเดือนประจำของเธอเลยทั้งเดือน และมันเป็นความหวังเดียวที่จะใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อให้หมดสิ้น


“ก็ได้ค่ะถ้าอย่างนั้นฝากเรียนนายหัวของคุณแก้มด้วยว่าตอนเย็นหลังเลิกงานดิฉันจะไปพบที่ไร่”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณสุชาวี” เลขาสาวมีน้ำเสียงแสดงความดีใจที่ทำงานสำเร็จตามที่ได้รับคำสั่งมากก่อนจะวางสายไป


หลังจากวางโทรศัพท์พยาบาลสาวก็ครุ่นคิดหาวิธีเอาตัวรอด เขาจะต้องสงสัยเธออย่างแน่นนอน บางทีนายปีอาจจะบอกนายหัวเมฆาก็ได้ว่าพบเธอในไร่ในวันที่เธอไม่ได้เข้าเวร แต่หลักฐานแค่นั้นไม่ทำให้เธอจนมุมหรอก

+++++++++++++++++++++++++++++

นายหัวเมฆาพยายามโทรหาพีระดาแต่หญิงสาวปิดเครื่องเนื่องจากรำคาญนักข่าวที่โทรมาขอสัมภาษณ์ทั้งวันกับคำถามเดิมๆว่าการแต่งงานแบบสายฟ้าแลบนี้เพราะเธอท้องหรือเปล่า พีระดาเชื่อมั่นว่าความจริงก็คือความจริงเดี๋ยวหลังแต่งงานเธอไม่ท้อง หน้าท้องไม่ใหญ่ขึ้นมาสักทีพวกข่าวลือทั้งหลายก็คงเงียบหายไปเอง

“พีระดาทำไมคุณไม่ยอมรับสายผม หรือว่าคุณยังโกรธผมอยู่”นายหัวเมฆาเฝ้าคิดถึงใบหน้าสวยล้ำทันสมัย
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการที่เมยาวีโกหกเขาและก่อเรื่องขึ้นมาและเขาก็กระโดดลงไปยุ่งกับเรื่องนั้นด้วยสุดท้ายอีกคนที่ถูกพันธนาการรักมัดเอาไว้อย่างแน่นหนาในเวลาไม่นานก็คือตัวเขานั่นเอง หลายวันมานี้เขาคิดถึงเธอมากแต่ติดต่อไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ยิ่งคิดยิ่งโมโหและพาลโกรธไอ้หนอนบ่อนไส้ตัวนั้นที่เขาสันนิษฐานว่าเป็นยัยพยาบาลพิเศษคนใหม่


นายหัวเมฆายืนเต็มความสูงเกือบร้อยแปดสิบมองออกไปข้างนอก หน้าต่างบานใหญ่ทำให้เขาเห็นอาณาจักรกาแฟที่ยิ่งใหญ่ของเขาเองนับวันมันยิ่งเพิ่มขนาดความใหญ่โตเพราะเขารับซื้อที่ดินจากชาวบ้านที่อยู่รอบๆมาโดยตลอดตอนนี้เขาถือของที่ดินเพื่อปลูกกาแฟสายพันธ์โรบัสต้าไม่ต่ำกว่าพันไร่

เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องทำงาน ปลุกให้เขากลับมาสนใจภายในห้องทำงาน

“เข้ามาได้” เขาพูดแต่ไม่ได้หันกลับไปมอง หูของเขาได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาและเดินเข้ามาจากนั้นก็เงียบไปทีแรกคิดว่าเป็นแม่บ้านยกกาแฟมาให้ แต่ไม่มีเสียงปิดประตูกลับออกไป จึงทำให้เขาหันหลังกลับมามองและพบว่า
“สวัสดีค่ะนายหัว ” เธอยกมือไหว้เขา และเงยหน้าขึ้นมามองจ้องตา

เมื่อตาประสานตา นายหัวเมฆาชะงักไปนิดหน่อยกับภาพตรงหน้าสาวสวย ตาคม ผมยาว ผิวขาว น่ากินเขาคิด แต่เมื่อได้สติก็เลิกคิด

“คุณเป็นใคร เข้ามาในห้องผมได้ยังไง” เขาถามหาเรื่อง


“เดินเข้ามาค่ะ. อ้อ...แต่ก่อนหน้านั้นฉันเคาะประตูก่อน เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตก็เปิดประตูเข้ามาค่ะ”


คำตอบของเธอยิ่งทำให้นายหัวเมฆาสนใจหญิงสาวสวยแปลกหน้ามากขึ้นเขาสบถเบาๆ “กวนประสาต”

แม้เขาจะพยายามเก็บเสียงแต่พยาบาลสาวก็หูดีมาก

“ฉันไม่ได้กวนประสาต แต่ตอบตามความเป็นจริงค่ะ”


นายหัวเมฆากอดอกและแอบบ่นเธอในใจประเดี๋ยวจะได้ยินอีก “ต่อปากต่อคำนัก ถ้าไม่สวยล่ะน่าดูไล่เตลิดออกจากห้องไปแล้ว” เขาพยายาม นึกว่าเธอเป็นใครจู่ๆก็บุกเข้ามาหาเขาถึงในห้องทำงาน จะว่าเป็นคู่นอนชั่วคราวของเขาคนใดคนหนึ่งที่เคยผ่านมาและผ่านไปก็ไม่น่าจะใช่ถึงมันจะเยอะจนจำแทบไม่ได้ แต่ทั้งสวยทั้งขาวทั้งคม อกเป็นอกเอวเป็นเอวสะดุดตาแบบนี้ย่อมจำได้ไม่ลืม

“ผมจะถามอีกครั้ง คุณเป็นใคร เข้ามาหาผมในห้องนี้ทำไม” เขาไม่คิดว่าเธอคือพยาบาลที่ให้เลขานัดมาพบเพราะพยาบาลพิเศษที่ไร่หลายคนที่เขารู้จักส่วนมากจะสูงอายุแล้ว

“ฉันชื่อสุชาวีค่ะ”

เขาพยายามนึกชื่อเธอนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก “ชื่อก็เพราะดีนี่ ว่าแต่เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ”เขามองเธออย่างพิจจรณา


“เราอาจจะรู้จักกันอย่างไม่เป็นทางการ ฉันเป็นพยาบาลพิเศษของไร่คุณ มาเข้าเวรเฉพาะคืนวันพุธ และวันศุกร์ค่ะ”

นายหัวเมฆาถึงบางอ้อเมื่อเธอพูดจบ “ที่แท้ก็โจทก์ของผมนี่เอง ถ้าอย่างนั้นเชิญนั่งก่อนเพราะผมมีเรื่องจะคุยกับคุณยาว” เขาจำได้แล้วว่าวันนี้สั่งให้เลขาเรียกเธอให้มาพบจากนั้นก็นั่งลงตาคู่คมของเขาก็จ้องจับพิรุธนางพยาบาลสาวทันที


“เลขาของคุณโทรไปบอกว่าให้ฉันมาพบคุณ ถ้าฉันไม่มาคุณจะไล่ฉันออก”

“ใช่ผมสั่งคุณแก้มเอง”

“คุณไม่มีเหตุผล”

นายหัวเมฆาทุบโต๊ะ “ถ้าอย่างนั้นคุณคงจะมีเหตุผลมากสินะ ถึงได้ชกจนจมูกผมเขียวแบบนี้” นายหัวเมฆาจิ้มไปที่จมูกตัวเองซึ่งมีพลาสเตอร์ปิดอยู่เนื่องจากเขาอายกับรอยเขียวคล้ำนั้น

พยาบาลสาวยิ้มฝืดๆเธอก็รู้สึกผิดในเรื่องนี้ “คือฉันไม่ได้ตั้งใจ แค่ป้องกันตัวจากการถูกลวนลาม”

นายหัวเมฆาแทบจะขย้ำเธอด้วยความโมโห “ผมเนี่ยนะ” เขาชี้หน้าตัวเอง “จะลวนลามคุณ”

“ใช่ค่ะ คุณแก้ม และนายปี คงเป็นพยานให้ฉันได้ในเรื่องนี้”

นายหัวเมฆาจำได้เพียงลางๆว่าวันนั้นเขาตื่นขึ้นมาและเห็นพีระดาอยู่ตรงหน้าจึงดึงเธอมาส่วมกอดจากนั้นกำปั้นหนักๆก็เสยเข้าที่คางและเลยไปที่จมูกจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีก สามวันหลังจากนั้นเขาจึงฟื้นขึ้นมา


“ผม...เอ่อ...ไม่ได้ตั้งใจ ผมคิดว่าคุณเป็นคนอื่น แต่คุณก็ไม่ควรจะรุนแรงกับผมขนาดนั้น ถ้าเกิดจมูกผมหักขึ้นมาคุณจะทำยังไง ”

พยาบาลสาวมองที่จมูกโด่งได้รูปนั้นเหมือนจะยังบวมอยู่เล็กน้อยถ้ามันหักไปเธอจะทำยังไงหนอ..

“ก็จมูกคุณไม่ใช่จมูกฉันจะไปรู้เหรอ” พยาบาลสาวคิดอยู่ในใจแต่เผลอพูดออกมา และรีบปิดปากไว้แทบไม่ทัน
เขาทำตาโตดุใส่เธอ “คุณว่าอะไรนะ พูดใหม่อีกทีสิ”
“เปล่าค่ะ เปล่าค่ะ ฉันเสียใจจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เหตุผลจากการที่เราเข้าใจผิดกันคุณคงไม่ใจร้ายขนาดคิดจะไล่ฉันออกจริงไหมคะ” เธอยิ้มหวานให้เขาแก้เก้อ

เขาส่ายหน้า “เรื่องที่คุณชกผมเพราะป้องกันตัวผมอาจจะอภัยให้ได้ แต่เรื่องที่คุณพาคนข้างนอกลักลอบเข้ามาในไร่และมันบุกเข้าทำร้ายผมถึงในห้องนอนผมให้อภัยไม่ได้” เขาทุบโต๊ะเป็นครั้งที่สองด้วยอารมณ์โกรธ หน้าตาเอาเรื่อง

พยาบาลสาวรู้สึกเสียวสันหลังวาบ คิดในใจว่าคุ้มไหมกับนิยายอ่านฟรีตลอดชีพจากนักเขียนดังคนโปรดเพราะตอนนี้มีแววจะถูกไล่ออกจากงานพิเศษเสียแล้ว

“คุณเอาหลักฐานอะไรมาปรักปรำฉันคะ” ไม่มีหลักฐานเธอก็ยังไม่ผิดสุชาวีคิด

นายหัวหนุ่มยิ้มเย็น เมื่อวานเขาคิดว่าเธอคือผู้ต้องสงสัยจากคำบอกเล่าของนายปีว่าเห็นเธอมาลับๆล่ออยู่หลังบ้านเขาในวันเกิดเหตุ แต่ทว่ามีคนพบบัตรเจ้าหน้าที่สถานีอนามัยประจำตำบลหล่นอยู่ท้ายไร่ตรงช่องทางลับที่สุนัขในไร่มันใช้เข้าออกเนื่องจากลวดหนามบริเวณนั้นชำรุด
เขาเอื้อมไปหยิบหลักฐานจากลิ้นชัก และวางแรงๆ ตรงหน้าเธอ

“ถ้าอย่างนั้นตอบมาไอ้นี่คืออะไร ตอบไม่ได้ผมไล่คุณออก”


พยาบาลสาวตาคมก้มมองบัตรพนักงานตัวเองที่แท้เธอก็ทำมันหล่นอยู่ในไร่นี้นี่เอง ถึงว่าเมื่อวานหาตั้งนานก็หาไม่เจอ เฮ้อ...แล้วจะทำยังไงดี แต่ยังไงซะเจอบัตรของเธอตกอยู่ในไร่นี้ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะมีส่วนร่วมนี่ จับไม่ได้คาหนังคาเขาไม่มีทางยอมรับหรอกหญิงสาวคิด
“ใช่ค่ะนี่เป็นบัตรเจ้าหน้าที่ประจำสถานีอนามัยของฉันเอง กำลังหาอยู่พอดีที่แท้ก็มาหล่นอยู่ที่นี่ขอบคุณนะคะที่เก็บไว้ให้”พยาบาลสาวยิ้มหวานตีเนียนก่อนจะหยิบบัตรคืนแต่ทว่า มือใหญ่หนาทาบทับมือบางที่กำลังหยิบบัตรเอาไว้ทันที
“ใครอนุญาตให้หยิบหลักฐานของผมไม่ทราบ”


“แต่นี่มันบัตรของฉัน” พยาบาลสาวไม่ยอมปล่อยบัตร
“แต่นี่มันหลักฐานของผม” นายหัวเมฆาก็ไม่ยอมปล่อยมือเธอเช่นกัน

“มันจะเป็นหลักฐานของคุณได้ยังไง ในเมื่อมันเป็นบัตรของฉัน”

“มันคือหลักฐานชั้นดีที่ไอ้หนอนบ่อนไส้ตัวนั้นมันพาคนนอกรอดรั้วรวดหนามบุกเข้ามาทำร้ายผม” เขาจ้องหน้าเธอสายตากล่าวหาว่าไอ้หนอนบ่อนไส้ที่เขาว่ามันคือเธอ

“แค่บัตรล่วงอยู่บริเวณนั้นไม่ได้แปลว่าฉันรู้เห็นด้วยสักหน่อย บัตรฉันหล่นหายในไร่หมามันอาจจะคาบไปกัดเล่นแถวนั้นก็ได้” เมื่อจนมุมพยาบาลสาวก็เริ่มแถไปข้างๆคูๆ

นายหัวหนุ่มยิ้มเย็น “ผู้ร้ายปากแข็ง ต้องมีหลักฐานมัดตัวใช่ไหมถึงจะยอมรับได้”

“แน่นอน ไม่มีภาพถ่ายยืนยันว่าฉันทำผิดจริงก็อย่ามากล่าวหากันลอยๆ” เธอคิดว่าหลักฐานเขาอ่อนอย่างไรซะเธอก็เป็นต่อ


“ได้ถ้าอย่างนั้นรอผมอีกครึ่งชั่วโมง ถ้าหลักฐานชิ้นสำคัญมาถึงมันมีคุณอยู่ในนั้นผมเอาเรื่องถึงที่สุดแน่” นายหัวหนุ่มคาดโทษ

พยาบาลสาวตาโต “หลักฐานอะไร”

เขายิ้มหยัน เมื่อเดือนก่อนหลังจากเกิดเหตุเมล็ดกาแฟภายในไร่หายไปหลายกระสอบแบบจับมือใครดมไม่ได้เขาจึงจ้างบริษัทหนึ่งเข้ามาติดกล้องวงจรปิดภายในไร่เรื่องนี้มีคนไม่มากนักที่จะรู้เพราะเขาสงสัยว่าคนในเป็นหนอน เขายุ่งกับงานและปัญหาที่ตัวเองและน้องสาวร่วมกันก่อจนลืมไปสนิท เพิ่งจะนึกขึ้นได้เมื่อเช้านี้เองจึงสั่งให้คนสนิทไปตรวจสอบดูว่าวันเกิดเหตุกล้องบริเวณท้ายไร่จับอะไรได้บ้าง เขานัดให้คนงานเอาวีดีโอเข้ามาให้ตอนหกโมงเย็น

“หลักฐานอะไรเดี๋ยวก็รู้ แต่ไอ้เจ้าหลักฐานชิ้นนี้ล่ะที่มัดตัวพวกหัวขโมยมานักต่อนัก”

ยิ่งทำให้เธออยากรู้และนึกระแวง เธอรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้องอย่างบอกไม่ถูกท่าทางเขาเอาจริง ตอนนี้นางพยาบาลสาวสวยรู้สึกหน้ามืดตาลาย คล้ายจะเป็นลมเพราะเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้าแล้วมันมีนัยน์บอกว่างานนี้เขาอาจจะถือไพ่เหนือกว่าเธอเสียแล้ว
++++++++++++++++++++++++

กรุงเทพฯ



ภาคินัยกำลังทานอาหารค่ำสุดแสนโรแมนติกกับหวานใจที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กันในเร็วๆนี้ การทานอาหารเป็นไปอย่างออกรสชาติ ภาคินัยรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่โชคดีเหลือเกิน พีระดาไม่ใช่แต่เป็นผู้หญิงที่น่ารัก กล้าพูด กล้าถาม เธอยังเป็นผู้ฟังที่ดี และบางทีก็ออกความคิดเห็นหรือแนะนำด้วยนี่แหละผู้หญิงที่เขาต้องการเป็นทั้งคนรักเป็นทั้งเพื่อนเป็นทุกๆอย่างสำหรับเขา

“นึกถึงเรื่องวันนั้น ผมก็คิดถึงพยาบาลสุชาวีขึ้นมาทันที ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าไม่ได้เธอช่วยเรืองพาคุณออกมามันก็คงไม่ง่ายนัก”

“คุณนี่ก็จริงๆ เกลี้ยกล่อมคุณพยาบาลมาทำอะไรแบบนั้น ถ้าเธอเกิดถูกไล่ออกจะทำยังไง”

“ก็นั่นนะสิครับ ผมก็เป็นห่วงเรื่องนี้อยู่”

“เป็นห่วงทำไมไม่โทรไปถามล่ะคะ แต่ขำจังตกลงคุณจ้างให้เธอช่วยด้วยหนังสือนิยายอ่านฟรีตลอดชีพ” พีระดาได้ฟังเรื่องนี้จากภาคินัยหลายรอบแต่ก็อดขำไม่ได้สักที

“จริงด้วยสิครับ ผมว่าผมเคยขอเบอร์โทรเธอไว้นะ”

ภาคินัยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาชื่อพยาบาลสุชาวี
“ถ้าเธอถูกจับได้ ผมคงรู้สึกแย่ที่ทำให้คนดีๆต้องเดือดร้อน” เขาพูดขณะโทรศัพท์หาเธอ

++++++++++++++++++++++++++

นางพยาบาลสาวกระสับกระส่ายเมื่อหน้าจอโทรศัพท์โชว์เบอร์ของภาคินัย “โทรมาทำไมตอนนี้”

“บ่นอะไรคุณพยาบาล ผมแค่ให้คุณรอนานหน่อยแค่นี้ต้องบ่นด้วยเหรอ”

“ฉันไม่ได้บ่นคุณค่ะ” พยาบาลสาวเคลียร์สายทิ้ง ภาคินัยก็โทรกลับเข้ามาอีก เขาคิดว่าสัญญาณคงไม่ค่อยดีจึงโทรย้ำๆ

“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”นายหัวมองเธออย่างจับผิด

“ไม่อยากรับ พวกบัตรเครดิต โทรมาชวนทำสินเชื่ออยู่ได้น่าเบื่อจะตายไป”

นายหัวเมฆามองนาฬิการที่ผนังห้องเกือบจะทุ่มแล้ว ปกติพนักงานพวกนี้ก็จะโทรมาไม่เกินห้าโมงเย็น “แน่ใจเหรอ”เขาถามและเดินเข้ามาใกล้ๆ “ขอดูหน่อยสิ”

พยาบาลสาวกำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น “ไม่ได้คะถึงเป็นเจ้านายก็ไม่มีสิทธิละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว”


“ผมไม่ได้คิดจะลาบล้วง แต่ผมสงสัย”

ก่อนที่สงครามน้ำลายจะสาดใส่กัน คนที่นายหัวเมฆาให้นำหลักฐานมาให้ ก็มาเคาะประตูห้องพร้อมกับสิ่งที่ผู้เป็นนายต้องการ


“เข้ามาได้”

ชายคนนั้นมองพยาบาลสาวแวบหนึ่งก่อนจะมองหน้านายหัวเมฆาและส่งแผ่นซีดีให้

“ภาพจากกล้องวงจรปิดท้ายไร่ ที่นายหัวต้องการครับ”

“ขอบใจมาก ออกไปก่อน”

ชายผู้นำหลักฐานชิ้นสำคัญมาส่งให้นายหัวหันหลังกลับออกไป นายหัวเมฆารีบนำซีดีแผ่นนั้นใส่เข้าไปในโน๊ตบุ๊ค


เสียงขยับเก้าอี้ทำให้นายหัวเมฆาเงยหน้าขึ้นมามองและเห็นว่าพยาบาลคนสวยกำลังเดินตามคนงานในไร่ของเขาออกไป

“จะไปไหนคุณพยาบาล ปิดประตูแล้วกลับมานั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้” นายหัวเมฆาสั่ง

พยาบาลสาวถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับมา “เมื่อตะกี้คุณบอกให้ออกไป”

นายหัวเมฆาถอนหายใจ “อย่ามาเจ้าเล่ห์กับผม” เขาเคาะนิ้วที่โต๊ะและมองเธอ

พยาบาลสุชาวีเดินกลับมานั่งด้วยหัวใจตุ้มๆต่อมๆ

นายหัวเมฆกลับหันมาสนใจที่โน๊ตบุ๊คและแล้วภาพที่ปรากฏบนหน้าจอก็เป็นไปตามที่เขาคิดภาพพยาบาลสาวในชุดนอกเสื้อยืดกางเกงยีนส์ดูทะมัดทะแมงรอดรั้วลวดหนามเข้ามาพร้อมส่งสัญญาณให้นายภาคินัย
รอดรั้วลวดหนามตามมา เขายิ้มที่มุมปากและหันหน้าจอคอมพิวเตอร์กลับไปให้หญิงสาวมองพร้อมกับคำถาม

พยาบาลสาวตาค้างไม่คิดว่าหลักฐานจะมัดแน่นชนิดดิ้นไม่หลุดขนาดนี้เธอและคนในไร่นี้ไม่มีใครรู้ว่านายหัวแอบติดกล้องวรจรปิดเอาไว้ด้วย

“อย่าบอกผมนะว่าคุณมีฝาแฝด มันจ้างคุณเท่าไหร่บอกมา”เขาถามน้ำเสียงกึ่งตะคอก

พยาบาลสาวไม่รู้ว่าจะโกหกอะไรต่อไปได้อีกก็หลักฐานมัดตัวเสียแน่นหนา ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมหากถูกไล่ออก
“ผมถามว่าเท่าไหร่ มันคงมากกว่าเงินเดือนที่ผมจ่ายคุณหลายเท่าล่ะซิถึงได้ยอมทรยศนายจ้าง”เขาตะคอก

หญิงสาวเงียบไม่ตาม ยิ่งทำให้นายหัวเมฆาโมโห

“ยังไม่ตอบผมมาอีกว่าเท่าไหร่”

พยาบาลสาวสุดกดดันจากบรรยากาศเครียดที่นายหัวเมฆาหาว่าคนอย่างเธอซื้อได้ด้วยเงิน

พยาบาลสาวเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา “ฉันไม่ได้รับค่าจ้างเป็นเงินของเขาสักบาทเดียว ฉันเอ่อ....”เธอเริ่มตะกุกตะกัก

“ถ้าไม่ใช่เงินแล้วมันจ้างคุณด้วยอะไรตอบมาเดี๋ยวนี้เขาบีบคั้นเธอ”แถมเดินเข้ามาใกล้และตะคอกถาม

“นิยาย หนังสือนิยาย”เธอตะคอกกลับเช่นกัน “พอใจหรือยัง”

“หนังสือนิยาย!” นายหัวเมฆาขมวดคิ้วด้วยความมึนงง “เธอพูดเพ้อเจ้ออะไร”


“ฉันไม่ได้เพ้อเจ้อ ฉันช่วยเขาแลกกับนิยายอ่านฟรี”พยาบาลสาวตอบไปพร้อมหน้าแดงเขาคงว่าเธอบ้าแน่ๆ

มันเป็นเรื่องบ้าบอที่สุดตั้งแต่เขาได้ยินมา เขาพอจะรู้แล้วจากการให้คนไปสืบนายภาคินัยนอกจากจะเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวย อีกด้านหนึ่งเขาคือนักเขียนมือทอง

นายหัวหนุ่มหลับตานิ่ง “แค่นิยายไม่กี่เล่มทำให้คุณทำเรื่องร้ายแรงได้ขนาดนี้เชียวเหรอ คุณมันไม่ใช่แค่ผู้หญิงหน้าเงินธรรมดาแล้วเพราะเพียงนิยายไม่กี่เล่มก็ซื้อคนแบบคุณได้”เขาดูถูกเธอ

พยาบาลสาวหมดความอดทน “ถ้าอยากจะไล่ฉันออกก็ไล่เลย แต่อย่ามาพูดจาดูถูกฉักแบบนี้ฉันไม่ชอบ”

“อ้อ....นี่ทำผิดแล้วยังกล้าขึ้นเสียงกับนายจ้างอีกเหรอ”

“ก็นายจ้างแบบคุณทำไมฉันจะขึ้นเสียงไม่ได้ คุณไม่มีเหตุผล รู้ไหมที่ฉันช่วยเขาไม่ใช่เพราะว่าแค่อยากได้หนังสือ แต่เพราะคุณนั่นแหละผิดไปลักพาตัวแฟนเขามากักขังหน่วงเหนี่ยว เขารักเขาห่วงแฟนเขาก็ต้องตามมาช่วยแล้วฉันช่วยเขามันผิดมากหรือไง”พยาบาลสาวใส่เป็นชุด

“ผิดสิ เพราะคุณป็นคนงานในไร่ของผมคนหนึ่ง”


“แต่ตอนนี้ฉันไม่ผิดแล้ว ฉันขอลาออก” พยาบาลสาวหันหลังกลับตั้งใจจะเดินออกไปแต่ถูกคนสูงใหญ่ดึงแขนเอาไว้


“ปล่อยฉัน คุณจะทำอะไร” เธอสะบัดตัวออกอย่างแรง นายหัวเมฆาเซถลาไปนิดหน่อยเนื่องจากร่างกายที่บอบช้ำยังไม่แข็งแรงดี

“โอ๊ย! เธอนี่มันจริงๆ ผมให้คุณลาออกไม่ได้หรอกตอนนี้”

“ทำไมฉันจะลาออกไม่ได้ ฉันจะลาออกเดี๋ยวนี้”เธอหันหลังกลับไม่คิดจะแยแสเขา

“ถ้าคุณลาออกจากที่นี่ก็ต้องลาออกจากที่ทำงานประจำของคุณด้วย เพราะผมจะโทรบอกคุณยุพาหัวหน้าของคุณที่แนะนำฝากคุณมาทำงานที่นี่”

นางพยาบาลสาวชะงัก หัวหน้าของเธอเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีแต่ถ้ารู้ว่าเธอก่อเรื่องขึ้นเธอไม่แน่ใจนักว่าคุณยุพาพยาบาลสาวใหญ่หัวหน้าของเธอจะเข้าข้างใครเห็นว่ารายนั้นสนิทกับนายหัวเมฆามาก อีกอย่างถ้าคุณยุพารู้ว่าเธออยู่เบื้องหลังการหายตัวของคนไข้เธอต้องถูกไล่ออกจริงๆอย่างแน่นนอน ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำอย่างไรเดือดร้อนแน่ๆ

“แล้วคุณต้องการจะให้ฉันทำอะไร”

นายหัวเมฆายิ้มเย็นก่อนจะบอกความต้องการออกไป พยาบาลสาวหน้าซีดเมื่อฟังจบ

“ไม่เอาล่ะ ฉันทำไม่ได้ ไม่อยากทำ”

เขายิ้มกว้างอย่างผู้มีชัย “ถ้าอย่างนั้นคุณก็จะต้องตกงานทั้งสองที่ คงสนุกดีพิลึกนะในสภาพเศรษฐกิจแบบนี้เอาน่าเรื่องแค่นี้คุณทำได้สบายมาก เรื่องใหญ่กว่านี้คุณยังเคยทำมาแล้ว”พยาบาลสาวหมดเรี่ยวแรงไม่รู้เวรกรรมอะไรของเธอ

++++++++++++++++++++++++++++




อัปสรา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มี.ค. 2555, 13:24:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มี.ค. 2555, 13:41:29 น.

จำนวนการเข้าชม : 4320





<< ตอนที่ 17   ตอนที่ 19 >>
kaero 21 มี.ค. 2555, 13:36:21 น.
เจิมก่อนอ่าน


kaero 21 มี.ค. 2555, 13:50:48 น.
ว่าแต่นายหัว จะให้คุงพยาบาลทำไรหว่า ลุ้นๆๆๆๆๆๆ


อัปสรา 21 มี.ค. 2555, 14:24:25 น.
มาลุ้นดูตอนหน้านะคะ


กาซะลองพลัดถิ่น 21 มี.ค. 2555, 15:15:19 น.
คู่ของนายหัวกับนางพยาบาล น่ารัก ฮาดี ....


อัปสรา 21 มี.ค. 2555, 15:31:22 น.
ขอบคุณค่ะ คุณกาซะลองพลัดถิ่น


anOO 21 มี.ค. 2555, 19:31:33 น.
จับคู่นี้มาคู่กันซะเลย น่าจะดี


lovemuay 21 มี.ค. 2555, 19:52:52 น.
ให้ทำอะไรหว่า? อยากรู้ คริคริ


konhin 21 มี.ค. 2555, 20:07:35 น.
เอิ๊ก ซวยเพราะอยากอ่านนิยายฟรี


violette 21 มี.ค. 2555, 22:01:09 น.
กรี๊ดดดดดดดดดด คู่นายหัวกับคุณพยาบาลลลลล กรี๊ดดดด ชอบคู่นี้ค่ะ (อ่าวใจง่ายซะงั้นเรา


อัปสรา 21 มี.ค. 2555, 22:03:00 น.
5555 เรื่องนี้มีสองคูค่ะ


Pampam 21 มี.ค. 2555, 23:10:26 น.
คู่นายหัวกับคุณพยาบาลน่าร๊ากกกกกก


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account