กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 21
ตอนที่ 21
หนุ่มใหญ่ยอมผละห่างจากคนรัก พร้อมจับให้เธอยืนขึ้น เขาจัดเสื้อผ้าหน้าผมที่หลุดลุ่ยเพราะฝีมือเขาเอง เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยแล้ว เขาก้มจุ๊บที่ปากบางหนึ่งครั้งพร้อมยิ้มที่มุมปากนิดๆ แล้วเดินไปเปิดประตูห้องทำงานของเขาเอง แม้จะไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ แต่เขาก็ต้องรักษาอาการเอาไว้
“หยะ...” หญิงสาวที่ร้อนรุ่มเพราะไปด้วยริษยากำลังจะเรียกเขาอีกครั้ง เพราะเธอเห็นว่าเขาหายเข้ามากับนังเด็กนั่นที่เขายอมรับหน้าชื่นตาบานว่ากำลังคบหากับมัน
“มีอะไร...พิน?” เขามองหน้าคนที่เป็นคนเคาะเรียกเขาอย่างสงสัยว่าเธอเรียกเขาด้วยเรื่องอะไร เพราะที่เขาพาคนรักมาในห้องอย่างนี้ก็หมายความว่าต้องการความเป็นส่วนตัว จึงหลบมาอย่างนี้ แต่เธอเรียกเขาด้วยเรื่องอะไร
“กะ..ก็...พินมาแล้วไม่เห็นคุณอยู่ข้างนอก...ก็เลย” เธอจะบอกได้ไงว่าเธอเห็นว่าเขามากับนังเด็กคนนั้น ทำให้เธอหาเวลาตั้งนานกว่าที่จะปลีกตัวออกมาได้ สองหนุ่มนั่นก็พยายามรั้งเธอไว้เหลือเกินจนเธอต้องบอกว่าจะมาห้องน้ำนั่นละ..เธอถึงสามารถหลบมาได้
“ผมต้องการความเป็นส่วนตัวนะพิน...ถึงได้เข้ามาในห้องทำงานอย่างนี้ ผมมีเรื่องต้องคุยกับพลอยเขาน่ะ...” เขาบอกเธอเสียงเรียบแม้อีกฝ่ายจะมองเลยไปยังคนรักของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยสายไม่พอใจนัก แต่เขาก็ไม่สนใจ เพราะคนที่เขาต้องแคร์ไม่ใช่คนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ แต่เป็นคนที่อยู่ด้านหลังตะหาก
“แต่..มันไม่เหมาะนะคะที่จะมาอยู่ในในห้องสองต่อสองอย่างนี้” เธอบอกเสียงดัง
“ผมอยู่กับแฟนผมนะพิน..เหมาะไม่เหมาะยังไงก็เป็นสิทธิ์ของผม...แล้วก็ผมโตแล้วและคิดเองได้ว่าอะไรเหมาะไม่เหมาะ ถึงต่อจะให้มีใครพูดอะไรผมก็รับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำอยู่แล้ว...จะให้แต่งงานเร็วขึ้นอีกหน่อยผมก็ไม่รังเกียจหรอกหากจะให้หยุดปากคนได้น่ะ..แต่ผมไม่สนใจคนที่ผมสนคือครอบครัวเท่านั้น” เขาบอกเสียงเย็นและไม่พอใจที่มีคนมาตำหนิเขาเรื่องนี้ และมันเป็นเรื่องส่วนตัวที่คนอื่นไม่มีสิทธิ์มายุ่ง
ไม่ใช่เขาไปยุ่งกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนรักเสียหน่อยเขาหายมากับพลอยไพลินแท้ๆ ใครมันจะไปว่าได้ หากว่าเขาหายมากับคนอื่นซิเป็นเรื่องที่สมควรจะต่อว่า...
“เปล่านะคะใหญ่...แต่พินเห็นว่ามันไม่เหมาะน้องเขาก็ยังเด็กอยู่เลย..หากว่ามีข่าวเสียหายออกไป” เธอพยายามบอกเขาเสียงอ่อนเมื่อสีหนาบึ้งตึงของอีกฝ่าย
“จะมีใครมาว่าได้ละ...ผมกับเขาคบกันอยู่นะและพลอยเขาก็ไม่เด็กแล้ว เรียนจะจบเป็นบัณฑิตในอีกไม่กี่เดือนนี้แล้ว บรรลุนิติภาวะสามารถแต่งงานได้แล้วด้วย” สำหรับเขาแล้วการเป็นข่าวกับคนรักบางรั้งก็เป็นผลดีสำหรับเขาแต่เขาก็ไม่อยากให้เธอเสียหายหรอกนะ...อยากแต่งงานกับเธออย่างที่ควรเป็นไปมากกว่า
“แต่พินว่า...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วพิน...ว่าแต่คุณมาหาผมมีเรื่องอะไรรึเปล่า?” เขามองหน้าอีกฝ่ายอย่างว่างเปล่า และถามถึงสาเหตุที่เธอมาเคาะหน้าห้องเขาอย่างนี้
“เปล่าค่ะแค่เห็นว่าใหญ่หายไปนานแล้ว และอีกไม่นานก็จะได้เวลาเป่าเค้กแล้วน่ะค่ะ...พินก็เลย” เธอพยายามหาทางออกให้ตัวเอง เพื่อจะไม่ดูเป็นการจงใจเกินไป
“เหรอ..งั้นก็ขอบคุณแล้วกัน..พลอยครับพี่ว่าเราออกไปข้านอกดีกว่านะครับ” เขาหันไปเรียกคนรักที่พอเขาหันหลังกลับไปเธอก็เดินมาหาทันที เหมือนรออยู่แล้ว
“ไปค่ะพี่ใหญ่...เดี๋ยวไม่ทันกินเค้กยัยสามนะคะ” พลอยไพลินเดินมาโอบเอวหนาของเขาพร้อมซบหน้าลงที่อกกว้างของเขา แล้วมองหน้าอีกฝ่ายยิ้มๆ เพราะทันทีที่อีกฝ่ายเห็นว่าเธอทำอะไรก็มองหน้าเธออย่างเกลียดชัง และกำมือแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์
เหมวันต์ได้ทีรีบโอบเอวบางเธอแล้วเดินจากไปด้วยกัน โดยไม่สนใจสาวสวยอีกคนที่มองตามหลังทั้งคู่ไปอย่างเกรี้ยวกราดอย่างไม่พอใจ
“ทำไม..ทำไม๊..คุณถึงไม่เคยสนใจพินเลยใหญ่...ทั้งที่พินไม่เคยทรยศคุณเลย..แต่เด็กนั่นมันจะรักคุณมากแค่ไหน รักมากเท่าพินรึเปล่า...คอยดูนะคุณจะต้องได้เห็นว่ามันไม่ได้รักคุณจริงๆ และคุณกับมันจะไม่สามารถมองหน้ากันได้อีก ถ้าทั้งคุณและมันต่างเห็นว่าต่างฝ่ายต่างแอบอยู่กับคนอื่น..ความรักที่เพิ่งเริ่มของพวกคุณจะมั่นคงแค่ไหน....ฮะๆๆๆๆๆ” นาถนพินได้แต่หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างหมายมาด ความจริงเธอก็ไมได้ตั้งใจจะลงมือวันนี้หรอก แต่ว่าทั้งคู่ทำให้เธอต้องทำเองอย่ามาว่าเธอร้ายกาจเลยสำหรับความรักแล้วเธอจะไม่ยอมเสียเขาให้ใครเด็ดขาด วันนี้ละเขาจะไม่สามารถสลัดเธอหลุดไปจากชีวิตได้..และเธอก็ไม่มีวันที่จะเดินไปจากเขาแน่ะเพราะเธอรักเขามากและรักมานานแล้ว
หลังจากที่นาถนพินตัดสินใจแล้ว เธอก็เดินตามหลังทั้งคู่เข้าไปในงานอีกครั้งและคราวนี้เธอไม่ได้ไปมือเปล่า เธอมีของฝากสำหรับทั้งคู่ด้วย แต่เธอคงไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดจะทำได้มีคนเห็นได้และได้ยินเต็มสองหู
คนที่แอบหลบมุมอยู่ใต้บันไดเดินออกมาจากที่ซ่อน ความจริงเขาแค่เดินออกมาสูดอากาศเท่านั้น แต่เห็นว่าหญิงสาวเดินตรงมายังห้องห้องทำงานเจ้านายเขา ไม่รู้วามาทำอะไรเขาได้แต่เดินตามดูอยู่ห่างๆ เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ เขารู้ว่าเพื่อนสาวของเจ้านายคนนี้คิดอะไรกับเจ้านายเขามากกว่าคำว่าเพื่อน
แต่เจ้านายเขาก็ทำตัวปกติ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย และยิ่งตอนนี้คุณใหญ่มีคุณพลอยเป็นคนรักแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง เรื่องสาวๆ ที่เคยควงก็เลิกหมด ความจริงเจ้านายเขาก็ไม่ได้อะไรแต่แรก มีแต่สาวๆ พวกนั้นที่เข้าหาเจ้านายเขา และเมื่อท่านเจอตัวจริงท่านก็ยินดีที่จะหยุดอยู่ที่ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ท่านรัก...นั่นเป็นข้อดีที่เขาชื่นชมเจ้านายอย่างมาก
จะมีซักกี่คนเชียวที่จะหยุดเรื่องแบบนี้ได้เพราะมันเป็นสิ่งยั่วใจ เดี๋ยวนี้ใช่ว่าขนาดท่านประกาศตัวว่ามีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้วจะไม่มีใครเข้าหานะ...สาวๆ บางคนถือว่าเป็นเรื่องท้าทายหากว่าแย่งเขามาจากคนรักได้ หรือแม้แต่ทำให้แตกแยกกันได้
“แย่แล้วคุณใหญ่คราวนี้จะทำไงเนี่ย” พิศลชายหนุ่มร่างกายบึกบึนผิวสีทองแดง สูง 179 ซม. อายุ 35 ปี ผู้ช่วยคนสนิทเดินออกมาแล้วส่ายหน้าอย่างกลัดกลุ้มเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายที่ความรักผิดเข้าตาจะทำอะไรได้บ้าง
“เอาไงดีเนี่ย” พิศลเดินกลับไปสมทบกับเจ้านาย ที่เข้าไปรวมกลุ่มกันที่โต๊ะใหญ่ริมสระที่มีเค้กก้อนใหญ่สำหรับเจ้าของวันเกิด และทุกคนกำลังร้องเพลิงอวยพรวันเกิดให้หญิงสาวกันอย่างสนุกสนาน แต่เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวนามว่านาถนพินกำลังจะทำอะไรอยู่ รู้แต่ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่
เท่าที่เขาฟังเธอพูดเมื่อครู่คงเกิดเรื่องกับเจ้านายแน่ใจ แต่ว่าเธอจะทำอะไรละ...หรือว่า...เขารีบเข้าไปหาเจ้านายทันที
“คุณใหญ่!! อย่าเพิ่งดื่ม” เขาเข้าไปห้ามเจ้านายไม่ทัน เขาดื่มเข้าไปแล้ว...แม้จะไม่มาก แต่ก็ได้ดื่มแหละ แต่เขาไม่รู้ว่าจะมีผลมากน้อยแค่ไหน
“มีอะไรเหรอศล?” เหมวันต์หันมามองหน้าลูกน้องคนสนิทที่ เข้ามาห้ามเขาดื่มฉลองหลังจากที่น้องสาวเค้าเป่าเค้กเรียบร้อยแล้ว
“เอ่อ...คุณใหญ่ขอตัวซักครู่ได้มั้ยครับ?” เขาบอกเจ้านายสีหน้ายุ่งยาก แล้วเลี่ยงออกมาคุยกันสองคน และเล่าเรื่องทุกอย่างให้เจ้านายฟัง เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรแต่เขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องทำอะไรกับเจ้านายและคนรักของท่านแน่นอน
“จริงเหรอวะ!!” เหมวันต์ได้แต่ร้องอุทานอย่างตกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าคนที่เขาสนิทใจคบหาอย่างเพื่อนจะกล้าทำกับเขาอย่างนี้ และอดจะมองหาคนรักอย่างห่วงใยไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเล่นงานเขาหรือว่าคนรักกันแน่ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อมองหาแล้วไม่เจอคนรักเลย
“สาม...เห็นพลอยมั้ย...” เหมวันต์เข้ามาถามน้องสาวที่กำลังแจกจ่ายเค้กให้กับทุกคนอยู่ตอนนี้
“ผมเห็นพลอยเขาบอกว่าร้อนเลยขอตัวเข้าไปในบ้านครับ” ณัฐกรเป็นคนบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ พลอยไพลินบอกเขาก่อนที่จะขอตัวเดินไป เธอบ่นว่าร้อนยังไงก็ไม่รู้หลังจากที่ดื่มเครื่องดื่มไปเพียงนิดเดียว เครื่องดื่มที่มีคนเอามาให้
“มีอะไรรึเปล่าครับพี่ใหญ่?” ณัฐกรได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายอย่างสงสัยเพราะเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะถามคนรักทำไมแค่เข้าไปตากแอร์เท่านั้น
“ไม่มีอะไรหรอก กรนายบอกทุกคนว่าไม่ต้องห่วงนะถ้าไม่เห็นพี่กับพลอยออกมาน่ะ แล้วบอกเพชรให้ด้วยนะว่าพลอยจะค้างที่นี่กับสาม...บอกสามเอาไว้ด้วยหากว่าเพชรเขาถามนะ” เขาสั่งแล้วเลี่ยงออกไปอย่างรีบร้อนทันที ขออย่าให้เกิดเรื่องกับเธอเลยนะ เขารีบเข้าไปตามหาคนรักอย่างร้อนรน
“คระ..ครับ” ณัฐกรรับคำแบบงงๆ และรีบบอกที่อีกฝ่ายสั่งเอาไว้ เขาเชื่อว่าคงไม่เกิดเรื่องกับเพื่อนรักหรอกหากว่าเธออยู่ในความคุ้มครองของเหมวันต์แล้วละก็..แต่ชีวิตคงต้องเจอเรื่องราวต่างๆ อีกเยอะไม่ว่าจะจากสาวๆ ของเขาหรือแม้แต่คู่แข่งที่คอยจ้องจะหาเรื่อง
เหมวันต์ไม่สนใจแล้วเขาเร่งตามหาคนรัก ไม่ว่าจะหามุมไหนในบ้านก็ยังไม่เห็นเธอเลย จนเขาต้องออกไปหาเธอด้านหลัง และทันได้เห็นอะไรแว้บๆ เขาถอยหลังกลับไปมองและเห็นมามีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยื้อยุดกันอยู่ตอนนี้และเขาเพิ่งมองเห็นว่าหญิงสาวที่กำลังพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการปลุกปล้ำของอีกฝ่ายคน แฟนสาวของเขานั่นเอง และดูท่าทางเธออ่อนแรงเหลือ
“ไอ้สัตว์เอ้ย...มึง..กล้าทำแฟนกูเหรอเนี่ย” เขาร้องออกมาอย่างเดือดดาลรีบวิ่งไปหาจุดหมาย และทันทีที่ถึงเขาคว้าไหล่อีกฝ่ายแล้วชกหมัดขวาออกไปทันที
“เฮ้ย!! อะไรวะ...คนเขากำลังจะมีความสุขกัน..แมร่งมาเสือกทำไมวะ...เรื่องของผัวเมียคนอื่นอย่ายุ่ง” ชายหนุ่มที่กำลังอยู่ในอารมณ์หน้ามืดไม่สนใจคนที่เข้ามาขัด รู้แต่ว่าเขาได้รับการติดต่อจากคนๆ หนึ่งว่ามีสาวๆ วัยแรกแย้มอยู่ในบ้านพอเขาเข้าไปถึงอีกฝ่ายก็นั่งอยู่คนเดียวจริงๆ และพอเขาเข้าไปหาเธอก็หน้าแดง แม้ว่าจะพยายามถอยห่างเขาก็ไม่ลดละ..อ้อยกำลังจะเข้าปากช้างอยู่รอมร่อนี่นะ...
“ผัวเมียเหรอ....ไอ้ห่า..มึงมองดูดีๆ ว่ากูเป็นใครมึงยังกล้ามาทำเรื่องจัญไรอยู่นี่อีก..อย่าคิดว่าจะจบง่ายๆ นะ..แล้วก็จำใส่หัวเอาไว้...นั่นแฟนกู..” เขาชี้ไปทางหญิงสาวที่ตอนนี้ดูหมดแรงนั่งอยู่ที่พื้นหลังจากที่เขาชกไอ้ชาติชั่วนั้นไปกับเพื่อนเธอก็ล้มลงไปด้วย และดูเลื่อนลอย...
“ศลมาเอาตัวมันไปจัดการให้เรียบร้อยแล้วก็สั่งสอนมันด้วยว่าเข้ามาหาเรื่องกับใคร...” เขาหันไปสั่งลูกน้องเสียงเย็นแล้วเดินเข้าไปช่วยพยุงคนรักของเขาให้ลุกขึ้น และสังเกตว่าตอนนี้เหมือนเธอไม่มีสติเลยพยายามกอดเขาและกดคอเขาให้ลงต่ำเพื่อจูบเขาอีกด้วย ซึ่งผิดนิสัยเธอทุกทีมีแต่หลบเลี่ยงหากว่าเขาจะแสดงความรักกับเธอ
“พี่ใหญ่..ช่วย..ช่วยพลอยด้วย...พลอยรู้สึกยังไงก็ไม่รู้มันร้อนไปหมด” ทันทีที่เธอเห็นว่าคนที่เข้ามาช่วยพยุงเป็นใครเธอก็ร้องหาความช่วยเหลือทันที ตอนแรกที่หลบเข้ามาอยู่ในบ้านและมีคนเข้ามาลวนลามเธอพยายามหนีสุดชีวิต และรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหมดแรงต้านทานลงทุกที ถ้าเขามาช่วยไม่ทันเธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะเนี่ย...
“ห๋า..มีคนวางยา...พลอย...ศลนายบอกทุกคนด้วยนะว่าพลอยไม่ค่อยสบายเดี๋ยวฉันจะพาไปนอนก่อนแล้วไม่ต้องให้ใครมารบกวนนะ...” เขาสั่งลูกน้องอย่างร้อนรนเมื่อเห็นอาการของคนรัก ยิ่งตอนนี้เธอพยายามอย่างมากที่จะถอดชุดตัวเองออกไป และเขาไม่อยากให้ใครได้เห็นเธอในสภาพนั้น
เหมวันต์รีบช้อนอุ้มพลอยไพลินให้ออกจากที่นี่และพาเธอไปที่ห้องนอนเขาทันที และเมื่อจัดการล็อคห้องแล้ว เขาอุ้มเธอไปในห้องน้ำ แล้วพาเธอไปอยู่ที่ใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำเย็นๆ ใส่เธอแล้วกดเธอให้นั่งอยู่ตรงนั้น แม้จะสงสารเธอแค่ไหนแต่ตอนนี้เขาต้องการให้ฤทธิ์ยาที่เธอโดนเข้าไปบรรเทาลง แม้จะรู้ว่าเธอต้องทรมานแต่เขาไม่อยากฉวยโอกาสกับคนรักในตอนนี้ เขารู้ว่าเขาต้องการอะไร แต่เธอยังไม่พร้อมในตอนนี้ เขารู้ดีว่าการมีอะไรกับคนรักมันเป็นเรื่อธรรมดามากกับหลายคน แต่เขารู้ดีว่าเธอจะต้องเสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้กับตัว เกิดเรื่องตอนที่เธอไม่ได้สติอย่างตอนนี้
เขาไม่อยากให้เธอเกลียดเขาไปจนตายหรอก “อดทนนะที่รัก...แม้จะทรมานตอนนี้แต่พลอยจะไม่เสียใจทีหลังแน่” เขาถอดชุดเธอออกจนหมดแล้วจับเธอแช่น้ำเย็นๆ ให้คลายความร้อนรุ่มในใจ
“พะ...พี่ใหญ่..พลอยทรมาน” เธอร้องบอกคนรักและกอดเขาเอาไว้แน่นแล้วยังเป็นคนจูบเขาอีกตะหาก ตอนนี้เธอแทบจะทนไม่ไหวแล้ว มันรู้สึกว่าต้องการจะให้เขาช่วย
“อย่าเพิ่งเลยนะพลย..ตอนนี้พลอยโดนยาเข้าไปน่ะ พี่ไม่อยากให้พลอยต้องเสียใจภายหลังนะที่รัก...” เขาถอยจูบจากเธอและพยายามข่มใจยิ่งเห็นคนรักของเขาเองเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาอย่างนี้ แต่เขาต้องอดทนเพื่อเขาและเธอ
“ไม่นะคะพี่ใหญ่...ช่วยพลอยนะ..” เธอออดเขาเสียงหวาน ตอนนี้แม้น้ำเย็นๆ จะช่วยดับความร้อนรุ่มในกายเธอไปได้บ้างแต่มันก็ไม่ทั้งหมด เธอต้องการให้เขาช่วยเธอ และเธอรู้ว่าตัวเองจะไม่เสียใจหากว่าตอนนี้ระหว่างเธอและเขามันจะเกินเลยกัน และเธอมั่นใจว่าถ้าเป็นเขาเธอจะไม่เสียใจภายหลังเด็ดขาด เธอเต็มใจ..อย่างน้อยก็ดีกว่าเสียความสาวให้ใครก็ไม่รู้เมื่อครู่นี้ และเธอรู้สึกรังเกียจสัมผัสนั้นเป็นอย่างมากแตกต่างจากเขาเหลือเกิน
และเธอรู้ว่าเขาจะอ่อนโยนกับเธอตอนนี้ และเธออยากให้เขาเป็นคนสัมผัสเธอ “นะคะพี่ใหญ่..ช่วยลบสัมผัสของผู้ชายคนนั้นนะคะหรือว่าพี่ใหญ่รังเกียจพลอยคะ?” เธอมองหน้าคนรักหวานเชื่อมอย่างออดอ้อน
และมีหรือเขาจะใจแข็งอยู่ได้นาน เมื่อคนรักทั้งออดและอ้อนเขาขนาดนี้ “มองพี่พลอย..แล้วบอกพี่มาว่าพลอยจะไม่เสียใจหลังจากเกิดเรื่องคืนนี้ และพี่ขอบอกไว้เลยว่าหากพี่ได้ครอบครองพลอยวันนี้พลอยจะไม่สามารถสลัดหนีพี่ไปไหนอีก พี่จะผูกมัดพลอยไว้กับพี่ตลอดกาลเข้าใจรึเปล่า?” เขาขอสัญญากับเธอและรู้ว่าเป็นการเห็นแก่ตัวที่มาขอสัญญากับเธอตอนนี้ ตอนที่เธอไม่มีสติครบถ้วนอย่างนี้
“ค่ะๆๆ พลอยรับปากพี่ใหญ่ช่วยพลอยนะคะ..ลบมันออกไปทีพลอยขยะแขยงจะแย่...นะคะ” เธอร้องขอเขาอย่างน่าสงสาร เธออยากจะลบรอยของคนอื่นเธอรังเกียจ ผิดกับที่เขาสัมผัสเธอก่อนหน้า
เมื่อได้ยินเขารับปากเหมวันต์ก็ช้อนอุ้มร่างเปลือยเปล่า ขาวนวลของคนรักให้ออกจากอ่างอาบน้ำแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้เธอแล้วพันรอบกายเธอ ก่อนจะช้อนอุ้มเธออีกครั้งแล้วพาเธอไปยังห้องนอนกว้างของเขา และจุดหมายอยู่ที่เตียงนอนใหญ่ของเขา
พลอยไพลินกอดคอคนรักเอาไว้ก่อน ทั้งตื่นเต้นและกลัวไปพร้อมๆ กัน เธอมองไปที่เตียงนอนกว้างอย่างหวั่นใจ เหมือนสาวบริสุทธิ์ที่กำลังจะเสียสาวทั่วไปนั่นแหละต่างกันตรงที่เธอโดนยาปลุกเซ็กซ์เท่านั้นเอง
“ไม่ต้องกลัวนะคะพี่จะอ่อนโยนกับพลอยเอง...พี่จะรักพลอยและเราจะมีความสุขไปพร้อมๆ กันนะคะ” เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับคนรักเขารู้ว่าเธอกลัว แต่ตอนนี้ก็คงถอยไม่ได้แล้วละ...
“สัญญานะคะ...” เธอเรียกร้องความมั่นใจจากชายคนรัก
เขาก้มมองหน้ามองเธอทั้งที่ยังเดินไปที่เตียงอย่างมั่นคง
“พี่สัญญา...”
หนุ่มใหญ่ยอมผละห่างจากคนรัก พร้อมจับให้เธอยืนขึ้น เขาจัดเสื้อผ้าหน้าผมที่หลุดลุ่ยเพราะฝีมือเขาเอง เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยแล้ว เขาก้มจุ๊บที่ปากบางหนึ่งครั้งพร้อมยิ้มที่มุมปากนิดๆ แล้วเดินไปเปิดประตูห้องทำงานของเขาเอง แม้จะไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ แต่เขาก็ต้องรักษาอาการเอาไว้
“หยะ...” หญิงสาวที่ร้อนรุ่มเพราะไปด้วยริษยากำลังจะเรียกเขาอีกครั้ง เพราะเธอเห็นว่าเขาหายเข้ามากับนังเด็กนั่นที่เขายอมรับหน้าชื่นตาบานว่ากำลังคบหากับมัน
“มีอะไร...พิน?” เขามองหน้าคนที่เป็นคนเคาะเรียกเขาอย่างสงสัยว่าเธอเรียกเขาด้วยเรื่องอะไร เพราะที่เขาพาคนรักมาในห้องอย่างนี้ก็หมายความว่าต้องการความเป็นส่วนตัว จึงหลบมาอย่างนี้ แต่เธอเรียกเขาด้วยเรื่องอะไร
“กะ..ก็...พินมาแล้วไม่เห็นคุณอยู่ข้างนอก...ก็เลย” เธอจะบอกได้ไงว่าเธอเห็นว่าเขามากับนังเด็กคนนั้น ทำให้เธอหาเวลาตั้งนานกว่าที่จะปลีกตัวออกมาได้ สองหนุ่มนั่นก็พยายามรั้งเธอไว้เหลือเกินจนเธอต้องบอกว่าจะมาห้องน้ำนั่นละ..เธอถึงสามารถหลบมาได้
“ผมต้องการความเป็นส่วนตัวนะพิน...ถึงได้เข้ามาในห้องทำงานอย่างนี้ ผมมีเรื่องต้องคุยกับพลอยเขาน่ะ...” เขาบอกเธอเสียงเรียบแม้อีกฝ่ายจะมองเลยไปยังคนรักของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยสายไม่พอใจนัก แต่เขาก็ไม่สนใจ เพราะคนที่เขาต้องแคร์ไม่ใช่คนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ แต่เป็นคนที่อยู่ด้านหลังตะหาก
“แต่..มันไม่เหมาะนะคะที่จะมาอยู่ในในห้องสองต่อสองอย่างนี้” เธอบอกเสียงดัง
“ผมอยู่กับแฟนผมนะพิน..เหมาะไม่เหมาะยังไงก็เป็นสิทธิ์ของผม...แล้วก็ผมโตแล้วและคิดเองได้ว่าอะไรเหมาะไม่เหมาะ ถึงต่อจะให้มีใครพูดอะไรผมก็รับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำอยู่แล้ว...จะให้แต่งงานเร็วขึ้นอีกหน่อยผมก็ไม่รังเกียจหรอกหากจะให้หยุดปากคนได้น่ะ..แต่ผมไม่สนใจคนที่ผมสนคือครอบครัวเท่านั้น” เขาบอกเสียงเย็นและไม่พอใจที่มีคนมาตำหนิเขาเรื่องนี้ และมันเป็นเรื่องส่วนตัวที่คนอื่นไม่มีสิทธิ์มายุ่ง
ไม่ใช่เขาไปยุ่งกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนรักเสียหน่อยเขาหายมากับพลอยไพลินแท้ๆ ใครมันจะไปว่าได้ หากว่าเขาหายมากับคนอื่นซิเป็นเรื่องที่สมควรจะต่อว่า...
“เปล่านะคะใหญ่...แต่พินเห็นว่ามันไม่เหมาะน้องเขาก็ยังเด็กอยู่เลย..หากว่ามีข่าวเสียหายออกไป” เธอพยายามบอกเขาเสียงอ่อนเมื่อสีหนาบึ้งตึงของอีกฝ่าย
“จะมีใครมาว่าได้ละ...ผมกับเขาคบกันอยู่นะและพลอยเขาก็ไม่เด็กแล้ว เรียนจะจบเป็นบัณฑิตในอีกไม่กี่เดือนนี้แล้ว บรรลุนิติภาวะสามารถแต่งงานได้แล้วด้วย” สำหรับเขาแล้วการเป็นข่าวกับคนรักบางรั้งก็เป็นผลดีสำหรับเขาแต่เขาก็ไม่อยากให้เธอเสียหายหรอกนะ...อยากแต่งงานกับเธออย่างที่ควรเป็นไปมากกว่า
“แต่พินว่า...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วพิน...ว่าแต่คุณมาหาผมมีเรื่องอะไรรึเปล่า?” เขามองหน้าอีกฝ่ายอย่างว่างเปล่า และถามถึงสาเหตุที่เธอมาเคาะหน้าห้องเขาอย่างนี้
“เปล่าค่ะแค่เห็นว่าใหญ่หายไปนานแล้ว และอีกไม่นานก็จะได้เวลาเป่าเค้กแล้วน่ะค่ะ...พินก็เลย” เธอพยายามหาทางออกให้ตัวเอง เพื่อจะไม่ดูเป็นการจงใจเกินไป
“เหรอ..งั้นก็ขอบคุณแล้วกัน..พลอยครับพี่ว่าเราออกไปข้านอกดีกว่านะครับ” เขาหันไปเรียกคนรักที่พอเขาหันหลังกลับไปเธอก็เดินมาหาทันที เหมือนรออยู่แล้ว
“ไปค่ะพี่ใหญ่...เดี๋ยวไม่ทันกินเค้กยัยสามนะคะ” พลอยไพลินเดินมาโอบเอวหนาของเขาพร้อมซบหน้าลงที่อกกว้างของเขา แล้วมองหน้าอีกฝ่ายยิ้มๆ เพราะทันทีที่อีกฝ่ายเห็นว่าเธอทำอะไรก็มองหน้าเธออย่างเกลียดชัง และกำมือแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์
เหมวันต์ได้ทีรีบโอบเอวบางเธอแล้วเดินจากไปด้วยกัน โดยไม่สนใจสาวสวยอีกคนที่มองตามหลังทั้งคู่ไปอย่างเกรี้ยวกราดอย่างไม่พอใจ
“ทำไม..ทำไม๊..คุณถึงไม่เคยสนใจพินเลยใหญ่...ทั้งที่พินไม่เคยทรยศคุณเลย..แต่เด็กนั่นมันจะรักคุณมากแค่ไหน รักมากเท่าพินรึเปล่า...คอยดูนะคุณจะต้องได้เห็นว่ามันไม่ได้รักคุณจริงๆ และคุณกับมันจะไม่สามารถมองหน้ากันได้อีก ถ้าทั้งคุณและมันต่างเห็นว่าต่างฝ่ายต่างแอบอยู่กับคนอื่น..ความรักที่เพิ่งเริ่มของพวกคุณจะมั่นคงแค่ไหน....ฮะๆๆๆๆๆ” นาถนพินได้แต่หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างหมายมาด ความจริงเธอก็ไมได้ตั้งใจจะลงมือวันนี้หรอก แต่ว่าทั้งคู่ทำให้เธอต้องทำเองอย่ามาว่าเธอร้ายกาจเลยสำหรับความรักแล้วเธอจะไม่ยอมเสียเขาให้ใครเด็ดขาด วันนี้ละเขาจะไม่สามารถสลัดเธอหลุดไปจากชีวิตได้..และเธอก็ไม่มีวันที่จะเดินไปจากเขาแน่ะเพราะเธอรักเขามากและรักมานานแล้ว
หลังจากที่นาถนพินตัดสินใจแล้ว เธอก็เดินตามหลังทั้งคู่เข้าไปในงานอีกครั้งและคราวนี้เธอไม่ได้ไปมือเปล่า เธอมีของฝากสำหรับทั้งคู่ด้วย แต่เธอคงไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดจะทำได้มีคนเห็นได้และได้ยินเต็มสองหู
คนที่แอบหลบมุมอยู่ใต้บันไดเดินออกมาจากที่ซ่อน ความจริงเขาแค่เดินออกมาสูดอากาศเท่านั้น แต่เห็นว่าหญิงสาวเดินตรงมายังห้องห้องทำงานเจ้านายเขา ไม่รู้วามาทำอะไรเขาได้แต่เดินตามดูอยู่ห่างๆ เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ เขารู้ว่าเพื่อนสาวของเจ้านายคนนี้คิดอะไรกับเจ้านายเขามากกว่าคำว่าเพื่อน
แต่เจ้านายเขาก็ทำตัวปกติ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย และยิ่งตอนนี้คุณใหญ่มีคุณพลอยเป็นคนรักแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง เรื่องสาวๆ ที่เคยควงก็เลิกหมด ความจริงเจ้านายเขาก็ไม่ได้อะไรแต่แรก มีแต่สาวๆ พวกนั้นที่เข้าหาเจ้านายเขา และเมื่อท่านเจอตัวจริงท่านก็ยินดีที่จะหยุดอยู่ที่ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ท่านรัก...นั่นเป็นข้อดีที่เขาชื่นชมเจ้านายอย่างมาก
จะมีซักกี่คนเชียวที่จะหยุดเรื่องแบบนี้ได้เพราะมันเป็นสิ่งยั่วใจ เดี๋ยวนี้ใช่ว่าขนาดท่านประกาศตัวว่ามีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้วจะไม่มีใครเข้าหานะ...สาวๆ บางคนถือว่าเป็นเรื่องท้าทายหากว่าแย่งเขามาจากคนรักได้ หรือแม้แต่ทำให้แตกแยกกันได้
“แย่แล้วคุณใหญ่คราวนี้จะทำไงเนี่ย” พิศลชายหนุ่มร่างกายบึกบึนผิวสีทองแดง สูง 179 ซม. อายุ 35 ปี ผู้ช่วยคนสนิทเดินออกมาแล้วส่ายหน้าอย่างกลัดกลุ้มเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายที่ความรักผิดเข้าตาจะทำอะไรได้บ้าง
“เอาไงดีเนี่ย” พิศลเดินกลับไปสมทบกับเจ้านาย ที่เข้าไปรวมกลุ่มกันที่โต๊ะใหญ่ริมสระที่มีเค้กก้อนใหญ่สำหรับเจ้าของวันเกิด และทุกคนกำลังร้องเพลิงอวยพรวันเกิดให้หญิงสาวกันอย่างสนุกสนาน แต่เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวนามว่านาถนพินกำลังจะทำอะไรอยู่ รู้แต่ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่
เท่าที่เขาฟังเธอพูดเมื่อครู่คงเกิดเรื่องกับเจ้านายแน่ใจ แต่ว่าเธอจะทำอะไรละ...หรือว่า...เขารีบเข้าไปหาเจ้านายทันที
“คุณใหญ่!! อย่าเพิ่งดื่ม” เขาเข้าไปห้ามเจ้านายไม่ทัน เขาดื่มเข้าไปแล้ว...แม้จะไม่มาก แต่ก็ได้ดื่มแหละ แต่เขาไม่รู้ว่าจะมีผลมากน้อยแค่ไหน
“มีอะไรเหรอศล?” เหมวันต์หันมามองหน้าลูกน้องคนสนิทที่ เข้ามาห้ามเขาดื่มฉลองหลังจากที่น้องสาวเค้าเป่าเค้กเรียบร้อยแล้ว
“เอ่อ...คุณใหญ่ขอตัวซักครู่ได้มั้ยครับ?” เขาบอกเจ้านายสีหน้ายุ่งยาก แล้วเลี่ยงออกมาคุยกันสองคน และเล่าเรื่องทุกอย่างให้เจ้านายฟัง เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรแต่เขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องทำอะไรกับเจ้านายและคนรักของท่านแน่นอน
“จริงเหรอวะ!!” เหมวันต์ได้แต่ร้องอุทานอย่างตกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าคนที่เขาสนิทใจคบหาอย่างเพื่อนจะกล้าทำกับเขาอย่างนี้ และอดจะมองหาคนรักอย่างห่วงใยไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเล่นงานเขาหรือว่าคนรักกันแน่ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อมองหาแล้วไม่เจอคนรักเลย
“สาม...เห็นพลอยมั้ย...” เหมวันต์เข้ามาถามน้องสาวที่กำลังแจกจ่ายเค้กให้กับทุกคนอยู่ตอนนี้
“ผมเห็นพลอยเขาบอกว่าร้อนเลยขอตัวเข้าไปในบ้านครับ” ณัฐกรเป็นคนบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ พลอยไพลินบอกเขาก่อนที่จะขอตัวเดินไป เธอบ่นว่าร้อนยังไงก็ไม่รู้หลังจากที่ดื่มเครื่องดื่มไปเพียงนิดเดียว เครื่องดื่มที่มีคนเอามาให้
“มีอะไรรึเปล่าครับพี่ใหญ่?” ณัฐกรได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายอย่างสงสัยเพราะเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะถามคนรักทำไมแค่เข้าไปตากแอร์เท่านั้น
“ไม่มีอะไรหรอก กรนายบอกทุกคนว่าไม่ต้องห่วงนะถ้าไม่เห็นพี่กับพลอยออกมาน่ะ แล้วบอกเพชรให้ด้วยนะว่าพลอยจะค้างที่นี่กับสาม...บอกสามเอาไว้ด้วยหากว่าเพชรเขาถามนะ” เขาสั่งแล้วเลี่ยงออกไปอย่างรีบร้อนทันที ขออย่าให้เกิดเรื่องกับเธอเลยนะ เขารีบเข้าไปตามหาคนรักอย่างร้อนรน
“คระ..ครับ” ณัฐกรรับคำแบบงงๆ และรีบบอกที่อีกฝ่ายสั่งเอาไว้ เขาเชื่อว่าคงไม่เกิดเรื่องกับเพื่อนรักหรอกหากว่าเธออยู่ในความคุ้มครองของเหมวันต์แล้วละก็..แต่ชีวิตคงต้องเจอเรื่องราวต่างๆ อีกเยอะไม่ว่าจะจากสาวๆ ของเขาหรือแม้แต่คู่แข่งที่คอยจ้องจะหาเรื่อง
เหมวันต์ไม่สนใจแล้วเขาเร่งตามหาคนรัก ไม่ว่าจะหามุมไหนในบ้านก็ยังไม่เห็นเธอเลย จนเขาต้องออกไปหาเธอด้านหลัง และทันได้เห็นอะไรแว้บๆ เขาถอยหลังกลับไปมองและเห็นมามีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยื้อยุดกันอยู่ตอนนี้และเขาเพิ่งมองเห็นว่าหญิงสาวที่กำลังพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการปลุกปล้ำของอีกฝ่ายคน แฟนสาวของเขานั่นเอง และดูท่าทางเธออ่อนแรงเหลือ
“ไอ้สัตว์เอ้ย...มึง..กล้าทำแฟนกูเหรอเนี่ย” เขาร้องออกมาอย่างเดือดดาลรีบวิ่งไปหาจุดหมาย และทันทีที่ถึงเขาคว้าไหล่อีกฝ่ายแล้วชกหมัดขวาออกไปทันที
“เฮ้ย!! อะไรวะ...คนเขากำลังจะมีความสุขกัน..แมร่งมาเสือกทำไมวะ...เรื่องของผัวเมียคนอื่นอย่ายุ่ง” ชายหนุ่มที่กำลังอยู่ในอารมณ์หน้ามืดไม่สนใจคนที่เข้ามาขัด รู้แต่ว่าเขาได้รับการติดต่อจากคนๆ หนึ่งว่ามีสาวๆ วัยแรกแย้มอยู่ในบ้านพอเขาเข้าไปถึงอีกฝ่ายก็นั่งอยู่คนเดียวจริงๆ และพอเขาเข้าไปหาเธอก็หน้าแดง แม้ว่าจะพยายามถอยห่างเขาก็ไม่ลดละ..อ้อยกำลังจะเข้าปากช้างอยู่รอมร่อนี่นะ...
“ผัวเมียเหรอ....ไอ้ห่า..มึงมองดูดีๆ ว่ากูเป็นใครมึงยังกล้ามาทำเรื่องจัญไรอยู่นี่อีก..อย่าคิดว่าจะจบง่ายๆ นะ..แล้วก็จำใส่หัวเอาไว้...นั่นแฟนกู..” เขาชี้ไปทางหญิงสาวที่ตอนนี้ดูหมดแรงนั่งอยู่ที่พื้นหลังจากที่เขาชกไอ้ชาติชั่วนั้นไปกับเพื่อนเธอก็ล้มลงไปด้วย และดูเลื่อนลอย...
“ศลมาเอาตัวมันไปจัดการให้เรียบร้อยแล้วก็สั่งสอนมันด้วยว่าเข้ามาหาเรื่องกับใคร...” เขาหันไปสั่งลูกน้องเสียงเย็นแล้วเดินเข้าไปช่วยพยุงคนรักของเขาให้ลุกขึ้น และสังเกตว่าตอนนี้เหมือนเธอไม่มีสติเลยพยายามกอดเขาและกดคอเขาให้ลงต่ำเพื่อจูบเขาอีกด้วย ซึ่งผิดนิสัยเธอทุกทีมีแต่หลบเลี่ยงหากว่าเขาจะแสดงความรักกับเธอ
“พี่ใหญ่..ช่วย..ช่วยพลอยด้วย...พลอยรู้สึกยังไงก็ไม่รู้มันร้อนไปหมด” ทันทีที่เธอเห็นว่าคนที่เข้ามาช่วยพยุงเป็นใครเธอก็ร้องหาความช่วยเหลือทันที ตอนแรกที่หลบเข้ามาอยู่ในบ้านและมีคนเข้ามาลวนลามเธอพยายามหนีสุดชีวิต และรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหมดแรงต้านทานลงทุกที ถ้าเขามาช่วยไม่ทันเธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะเนี่ย...
“ห๋า..มีคนวางยา...พลอย...ศลนายบอกทุกคนด้วยนะว่าพลอยไม่ค่อยสบายเดี๋ยวฉันจะพาไปนอนก่อนแล้วไม่ต้องให้ใครมารบกวนนะ...” เขาสั่งลูกน้องอย่างร้อนรนเมื่อเห็นอาการของคนรัก ยิ่งตอนนี้เธอพยายามอย่างมากที่จะถอดชุดตัวเองออกไป และเขาไม่อยากให้ใครได้เห็นเธอในสภาพนั้น
เหมวันต์รีบช้อนอุ้มพลอยไพลินให้ออกจากที่นี่และพาเธอไปที่ห้องนอนเขาทันที และเมื่อจัดการล็อคห้องแล้ว เขาอุ้มเธอไปในห้องน้ำ แล้วพาเธอไปอยู่ที่ใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำเย็นๆ ใส่เธอแล้วกดเธอให้นั่งอยู่ตรงนั้น แม้จะสงสารเธอแค่ไหนแต่ตอนนี้เขาต้องการให้ฤทธิ์ยาที่เธอโดนเข้าไปบรรเทาลง แม้จะรู้ว่าเธอต้องทรมานแต่เขาไม่อยากฉวยโอกาสกับคนรักในตอนนี้ เขารู้ว่าเขาต้องการอะไร แต่เธอยังไม่พร้อมในตอนนี้ เขารู้ดีว่าการมีอะไรกับคนรักมันเป็นเรื่อธรรมดามากกับหลายคน แต่เขารู้ดีว่าเธอจะต้องเสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้กับตัว เกิดเรื่องตอนที่เธอไม่ได้สติอย่างตอนนี้
เขาไม่อยากให้เธอเกลียดเขาไปจนตายหรอก “อดทนนะที่รัก...แม้จะทรมานตอนนี้แต่พลอยจะไม่เสียใจทีหลังแน่” เขาถอดชุดเธอออกจนหมดแล้วจับเธอแช่น้ำเย็นๆ ให้คลายความร้อนรุ่มในใจ
“พะ...พี่ใหญ่..พลอยทรมาน” เธอร้องบอกคนรักและกอดเขาเอาไว้แน่นแล้วยังเป็นคนจูบเขาอีกตะหาก ตอนนี้เธอแทบจะทนไม่ไหวแล้ว มันรู้สึกว่าต้องการจะให้เขาช่วย
“อย่าเพิ่งเลยนะพลย..ตอนนี้พลอยโดนยาเข้าไปน่ะ พี่ไม่อยากให้พลอยต้องเสียใจภายหลังนะที่รัก...” เขาถอยจูบจากเธอและพยายามข่มใจยิ่งเห็นคนรักของเขาเองเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาอย่างนี้ แต่เขาต้องอดทนเพื่อเขาและเธอ
“ไม่นะคะพี่ใหญ่...ช่วยพลอยนะ..” เธอออดเขาเสียงหวาน ตอนนี้แม้น้ำเย็นๆ จะช่วยดับความร้อนรุ่มในกายเธอไปได้บ้างแต่มันก็ไม่ทั้งหมด เธอต้องการให้เขาช่วยเธอ และเธอรู้ว่าตัวเองจะไม่เสียใจหากว่าตอนนี้ระหว่างเธอและเขามันจะเกินเลยกัน และเธอมั่นใจว่าถ้าเป็นเขาเธอจะไม่เสียใจภายหลังเด็ดขาด เธอเต็มใจ..อย่างน้อยก็ดีกว่าเสียความสาวให้ใครก็ไม่รู้เมื่อครู่นี้ และเธอรู้สึกรังเกียจสัมผัสนั้นเป็นอย่างมากแตกต่างจากเขาเหลือเกิน
และเธอรู้ว่าเขาจะอ่อนโยนกับเธอตอนนี้ และเธออยากให้เขาเป็นคนสัมผัสเธอ “นะคะพี่ใหญ่..ช่วยลบสัมผัสของผู้ชายคนนั้นนะคะหรือว่าพี่ใหญ่รังเกียจพลอยคะ?” เธอมองหน้าคนรักหวานเชื่อมอย่างออดอ้อน
และมีหรือเขาจะใจแข็งอยู่ได้นาน เมื่อคนรักทั้งออดและอ้อนเขาขนาดนี้ “มองพี่พลอย..แล้วบอกพี่มาว่าพลอยจะไม่เสียใจหลังจากเกิดเรื่องคืนนี้ และพี่ขอบอกไว้เลยว่าหากพี่ได้ครอบครองพลอยวันนี้พลอยจะไม่สามารถสลัดหนีพี่ไปไหนอีก พี่จะผูกมัดพลอยไว้กับพี่ตลอดกาลเข้าใจรึเปล่า?” เขาขอสัญญากับเธอและรู้ว่าเป็นการเห็นแก่ตัวที่มาขอสัญญากับเธอตอนนี้ ตอนที่เธอไม่มีสติครบถ้วนอย่างนี้
“ค่ะๆๆ พลอยรับปากพี่ใหญ่ช่วยพลอยนะคะ..ลบมันออกไปทีพลอยขยะแขยงจะแย่...นะคะ” เธอร้องขอเขาอย่างน่าสงสาร เธออยากจะลบรอยของคนอื่นเธอรังเกียจ ผิดกับที่เขาสัมผัสเธอก่อนหน้า
เมื่อได้ยินเขารับปากเหมวันต์ก็ช้อนอุ้มร่างเปลือยเปล่า ขาวนวลของคนรักให้ออกจากอ่างอาบน้ำแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้เธอแล้วพันรอบกายเธอ ก่อนจะช้อนอุ้มเธออีกครั้งแล้วพาเธอไปยังห้องนอนกว้างของเขา และจุดหมายอยู่ที่เตียงนอนใหญ่ของเขา
พลอยไพลินกอดคอคนรักเอาไว้ก่อน ทั้งตื่นเต้นและกลัวไปพร้อมๆ กัน เธอมองไปที่เตียงนอนกว้างอย่างหวั่นใจ เหมือนสาวบริสุทธิ์ที่กำลังจะเสียสาวทั่วไปนั่นแหละต่างกันตรงที่เธอโดนยาปลุกเซ็กซ์เท่านั้นเอง
“ไม่ต้องกลัวนะคะพี่จะอ่อนโยนกับพลอยเอง...พี่จะรักพลอยและเราจะมีความสุขไปพร้อมๆ กันนะคะ” เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับคนรักเขารู้ว่าเธอกลัว แต่ตอนนี้ก็คงถอยไม่ได้แล้วละ...
“สัญญานะคะ...” เธอเรียกร้องความมั่นใจจากชายคนรัก
เขาก้มมองหน้ามองเธอทั้งที่ยังเดินไปที่เตียงอย่างมั่นคง
“พี่สัญญา...”
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 มี.ค. 2555, 12:47:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 มี.ค. 2555, 12:47:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 2982
| << ตอนที่ 20 | ตอนที่ 22 >> |
anOO 22 มี.ค. 2555, 13:14:03 น.
อ้าว....ถ้าเแบบนี้งานแต่งงานคงมีเร็วขึ้นแน่ๆ
อ้าว....ถ้าเแบบนี้งานแต่งงานคงมีเร็วขึ้นแน่ๆ
หมูอ้วน 22 มี.ค. 2555, 13:37:49 น.
พี่ใหญ่น่ารักจังเลยค่าาา
พี่ใหญ่น่ารักจังเลยค่าาา
tookta 27 มี.ค. 2555, 18:35:37 น.
รอค่ะ
รอค่ะ
ธีร์จุฑา 29 มี.ค. 2555, 22:35:24 น.
หง่ำ...โดนหม่ำซะแล้ว
หง่ำ...โดนหม่ำซะแล้ว