กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 22
ตอนที่ 22
เหมวันต์พิศมองร่างบาง เปลือยเปล่าที่ขาวเนียนเด่นกับความมืดมิดในห้องนอนใหญ่ของเขา และยิ่งผิวขาวๆ ของเธอตัดกับผ้าปูที่นอนสีเลือดนกยิ่งช่วยขับผิวของเธอให้เด่นเพิ่มขึ้นไปอีก เขาสำรวจเธอจนพอใจ
“ไม่ต้องห่วงนะที่รัก..เดี๋ยวพี่จัดการเองและรับรองว่าพลอยจะไม่เสียใจที่ตัดสินใจครั้งนี้” เขาบดจูบเธออย่างกระหายอยากและเธอเองก็ตอบรับเขาได้ร้อนแรงไม่แพ้กัน แม้ว่าเธอจะอ่อนประสบการณ์เรื่องนี้ แต่เขาก็ยินดีที่จะเป็นผู้สอนประสบการณ์นี้ให้เธอทุกอย่าง และไม่ปรารถนาให้ใครมาทับรอยเด็ดขาด
“พี่ใหญ่...เร็วเถอะค่ะ” เธอเรียกร้องให้เขารักเธอเสียที เพราะตอนนี้กายเธอร้อนรุ่มไปหมด แต่เขาก็ยังไม่ยอมตามใจเธอที่เธอเรียกร้อง เหมวันต์ยังคงจูบเธอไปทุกสัดส่วนของร่างกายทีประกอบขึ้นมาเป็นตัวเธอ และเขาทิ้งความร้อนเอาไว้ทุกทีที่เขาผ่านไปถึง ทำเอากายสาวต้องสะท้านอยู่ในอก และเธออยากให้เขาช่วยปลดปล่อยเธอเสียที
“อย่าเพิ่งที่รัก..พี่อยากให้พลอยพร้อมสำหรับพี่มากกว่านี้...” เขาบอกเธอเสียงพร่าหลังจากละจากทรวงหยุ่นของเธอที่เขารักมันอย่างยิ่ง แล้วก้มไปหามันใหม่ และให้ความรักทั้งสองข้างอย่างไม่น้อยหน้า ชายหนุ่มจูบเธอไปทุกส่วน ละเรื่อยลงไปหากลางกายสาว เขาแยกเรียวขาขาวของเธอให้ห่างออก เพื่อเปิดทางให้เขาได้รักเธอได้ถนัดถนี่มากยิ่งขึ้น และเธอก็ให้ความร่วมมือเขาอย่างดี ซึ่งเธอยังกดหน้าเขาให้เข้าไปหาเธอเร็วๆ อีกด้วย
“หึๆ อย่าเพิ่งใจร้อนที่รัก...” ทั้งที่เขาบอกเธอไปอย่างนั้นแต่เขากลับเป็นฝ่ายรักเธออย่างหนักหน่วง เขากวาดลิ้นรักเธอทุกส่วนไม่ว่างเว้น ทำเอาหญิงสาวไร้ประสบการณ์สะเทิ้นไปด้วยความเสียดเสียว ที่ไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิตนี้ กายสาวบิดเร่าด้วยความกระหายอยากเธออยากได้มากกว่านี้ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมให้เธอถึงที่หมาย เพราะเขาอยากเตรียมความพร้อมให้กับเธอ เขาไม่อยากให้เธอเจ็บ...แม้ว่าจะเลี่ยงไม่ได้ แต่อย่างน้อยให้เธอเจ็บน้อยที่สุด
“อ๋า...พี่ใหญ่...อา..พลอยไม่ไหวแล้วนะ..อย่าทรมานพลอยอีกเลยนะคะ..”หญิงสาวบอกอเขาอย่างลืมอาย และอยากให้เขาช่วยปลดปล่อยเธอเสียที ตอนนี้กายเธอร้อนรุ่มไปหมดแล้ว
เหมวันต์เลื่อนตัวเองมาทาบทับร่างบาง และบดจูบเธออย่างกระหายเขาเองก็ทรมานไม่แพ้เธอการที่ได้สัมผัสคนที่ตัวเองรักมันมีความสุขอย่างนี้นี่เอง เขาแยกเรียวขาวขาวนวลของเธอให้แยกกว้างแล้วแทนที่ด้วยกายเขาเอง เขาจดจ่อแกนกายเขาเอาไว้กับกลีบกุปลาบบางของเธอ และพยายามส่งตัวเองเข้าไปภายใน เขารู้ว่าเธอจะต้องเจ็บ ทันทีที่เขาส่งตัวเองเข้าไปในกายเธอหญิงสาวก็ขยับหนีเพราะความเจ็บที่ตัวเองได้รับเธอพยายามกระถดตัวหนี แต่ไม่สามารถหนีไปได้เพราะติดอ้อมแขนแกร่งเขาของเขาที่กอดรัดเธอเอาไว้
“พี่ใหญ่...อย่าพลอยเจ็บเอาออกไป...” เธอกรีดร้องออกเมื่อรับรู้ถึงตัวตนของเขาที่บดเบียดเข้ามากลางกายสาว เธอพยายามยันตัวเองออกมาเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ แต่ถูกเขารั้งเอาไว้
“ชู่ว...ไม่เป็นไรที่รัก..พี่อยู่นี่มันจะไม่เจ็บอีกที่รัก...นะคะ” เขาปลอบคนรักสาวน้อยอย่างห่วงใย และเขาเองก็ไม่อยากถอยไหนตอนนี้ ไม่อยากให้เธอกลัวเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต เขาอยากให้เธอมองมันเป็นเรื่องสวยงาม และมีความสุขไปพร้อมๆ กับเขา แม้ว่าตอนนี้ร่างกายเขาจะปวดไปเพราะความทรมานอยากจะปลดปล่อยก็ตามทีแต่เขาอยากให้เธอรับเขาได้และมีความสุขไปด้วยกันกับเขา
เหมวันต์บดจูบเธอเพื่อให้เธอคลายความเจ็บปวดและเลือนๆ เรื่องนั้น เมื่อเห็นว่าเธอเพริศไปกับเขาแล้วชายหนุ่มก็ถอนตัวเองออกมาจนสุดแล้วกลับเข้าไปใหม่ และได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอเพียงอึกอักเท่านั้นเพราะเขาจูบเธออยู่ หญิงสาวจิกเล็บสั้นเตียนของตัวเองไปที่ไหล่หนาของเขา เมื่อเขาเข้ามาเติมเต็มในกายเธอ น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ที่รัก...อย่าเพิ่ง..เดี๋ยวก่อนนะพี่ไม่อยากให้พลอยเกลียดพี่นะ” เขาพยายามห้ามคนรักที่ตอนนี้กำลังพยายามขยับร่างกายอยู่ตอนนี้ เขาอยากให้เธอชินกับเขาเสียก่อนแล้วค่อยเดินหน้าไปด้วยด้วย
“พี่ใหญ่...อา..” เธอร้องครางออกมาเมื่อคนรักเริ่มขยับกลางกายเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มคลายอาการเกร็งลงไปแล้ว
“ไม่เจ็บแล้วใช่มั้ยที่รัก...อา...พลอย..พี่รักพลอยนะ...” เขากระซิบบอกเธอที่ข้างหู และเริ่มขยับกายช้าๆ แต่หนักหน่วง เมื่อเห็นเธอพยักหน้ารับว่าไม่เป็นไรแล้ว
“อา..พี่ใหญ่...พลอยไม่ไหวแล้วนะ” เธอเร่งเร้าคนรักให้พาเธอไปถึงปลายสายรุ่งเสียที ปลายสายรุ้งที่เธอไม่เคยไปมาก่อน และมีเขาเป็นผู้ชักพาให้เธอไปที่แห่งนั้นอย่างมั่นคง
“อา...พี่เองก็ไม่ไหวแล้วพลอยรักพี่แน่นเหลือเกินที่รัก...พร้อมกันนะที่รัก..” เขาบอกหญิงสาวและเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เมื่อเขาเห็นว่าเธอพร้อมแล้ว และไม่นานเขาและเองก็กระตุกเกร็งอย่ารุนแรง และเขาปลดปล่อยในกายเธออย่างมากมาย เขาฟุบหน้าลงกับซอกคอขาวเนียนของเธอ นานกว่าที่เขาจะเลื่อนมากดจูบที่หน้าผากเนียนที่เกลื่อนด้วยเม็ดเหงื่อเหมือนวิ่งมาไกล ไม่ต่างจากเขาเลย เขาเองก็เหนื่อย
“เจ็บมากรึเปล่าคะ....แล้วมีความสุขรึเปล่าคะ?” เขาถามเธออย่างเป็นห่วงแม้จะรู้ว่าเธอถึงปลายสายรุ้งแล้ว แต่ขาก็ยังอยากที่จะได้ยินจากปากเธอ
“เจ็บค่ะ..แต่ช่วงหลังๆ ไม่แล้ว..” เธอต้องเสหลบแววตาวาวๆ ของคนรักที่มองเธออยู่ตอนนี้ แม้จะรู้ว่าเขายังอยู่ในตัวเธอแต่หญิงสาวก็ไม่คิดที่จะทักท้วงเพราะเธอเองก็ยังไม่หมดฤทธิ์ยานรกนั่น
“แล้ว...จะเป็นอะไรมั้ยถ้าพี่จะรักเราอีกครั้งน่ะ?” ชายหนุ่มเอ่ยตาพราว ที่ตอนนี้น้องชายเขามันกลับมาคึกคักอีกแล้ว และอยากจะรักเธอต่อให้หญิงสาวห้ามปรามแต่เขาก็สามารถชักจูงเธอให้เดินไปกับเขาได้ไม่อยากเพราะประสบการณ์นี่ละ เหมวันต์ชักพาคนรักให้ไปแตะวิมานสายร้องครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างมีความสุข จวบจนกระทั่งเช้าเขาถึงปล่อยให้คนรักได้พักผ่อน และเขาเชื่อว่าฤทธิ์ยานรกนั่นคงหมดไปแล้ว ตอนนี้เขาชักจะไม่รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่โดนยา แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมีแรงรักเธอได้ทั้งคืนอย่างนี้
“อื้อ..พี่ใหญ่พลอยไม่ไหวแล้วนะคะ” หญิงสาวต้องอุทธรณ์ออกมาเสียงเหนื่อยล้า เพราะตอนนี้เธอคงช้ำไปทั้งตัวแล้ว และไม่มีแรงที่จะลืมตาด้วยซ้ำเพราะเธอถูกเขารักทั้งคืนขนาดนี้ แม้ว่าเธอจะโดนยาปลุกเซ็กซ์มา แต่เธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฤทธิ์ยานั่นหมดไปเมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว
“หึๆ พี่ไม่กวนแล้วละที่รัก...นอนพักผ่อนเถอะนะ...เดี๋ยวตื่นขึ้นมาเราค่อยคุยกันนะคะ” เขายิ้มเอ็นดูคนรักยิ้มๆ แล้วกดจูบที่ข้างขมับเธออย่างรักใคร่ ยิ่งเขาได้ครอบครองเธอทั้งตัวอย่างนี้เขากลับยิ่งรักและหวงแหนเธอมากกว่าเดิมเสียอีก แทนที่เขาจะเบื่อหน่ายและสมใจที่ได้ครอบครอง แต่เปล่าเลยเขากลับรู้สึกรักเธอมากกว่าเดิมเสียอีก และตอนนี้ไม่ว่าเธอจะรักเขาหรือไม่เธอก็คงหนีเขาไม่พ้นหรอก...และต่อให้เธอไม่พูดออกมาแต่เขาก็รับรู้ด้วยการกระทำที่เธอแสดงออกมา ถ้าเธอไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลยเธอคงผลักไสเขาอย่างแน่แท้หลังจากที่ฤทธิ์ยาหมดไป แต่เขายังเรียกร้องกับเธอ
เพชรไพลินที่เดินเลี่ยงออกมาหลังจากที่ร่วมอวยพรวันเกิดให้กับเขมวันต์แล้วเธอเดินมานั่งที่เดิมก่อนที่เธอจะลุกออกไป แล้วไม่ลืมที่จะติดเค้กชิ้นที่น้องสาวเอามาให้ด้วย เธอนั่งลงพร้อมแก้วเครื่องดื่มแก้วใหม่
“นั่งด้วยคนนะครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาทักแล้วขออนุญาตหญิงสาวแต่ไม่รอให้เธออนุญาตเขาก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างถือวิสาสะเต็มที่ เพชรไพลินได้แต่เก็บอาการไม่พอใจเอาไว้ มองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
“แปลกนะครับที่เจอคุณเพชรที่งานนี้..ไม่ยักรู้ว่าคุณเพชรสนิทกับครอบครัวนี้เหมือนกัน?” หนุ่มแปลกหน้าเอ่ยถาม และมองสำรวจร่างบางอย่างกรุ้มกริ่มเขาเห็นเธอตั้งแต่ที่เข้ามาในงานแล้ว เธอสวยเด่นจนเขาไม่อาจจะละสายตาได้ แต่เพราะว่าเธอไม่เคยอยู่เพียงลำพังทำให้เขาไม่มีโอกาสเข้ามาสานสัมพันธ์ แต่พอเห็นเธอเดินเลี่ยงออกมาเขาก็ตามหญิงสาวมาทันที ไม่อยากจะเสียโอกาสดีๆ อย่างนี้ไป
“ค่ะ..ก็สนิทผ่านน้องสาวน่ะค่ะ..แล้วคุณ...” เธอพยายามรักษามารยาท หากว่าอีกฝ่ายไม่เสียมารยาทกับเธอก่อนละก็นะ...
“โอ้...ผมนี่เสียมารยาทจริงๆ ที่ไม่แนะนำตัวเองกับคุณเพชรอย่างนี้ผม...ปฐพี เอกกรชัยเรียกดินก็ได้ครับ ยินดีที่ได้มีโอกาสมาแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการเสียที” แววตาที่เขามองอีกฝ่ายมันเปิดเผยว่าเขาคิดยังไงกับเธอที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ...เพชรค่ะ..คุณคงทราบแล้ว” เธอไม่แปลกใจที่หนุ่มคนนี้จะรู้จักเธอ แม้ว่าเขาจะหล่อเหลาแค่ไหน แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย..หรืออาจจะเพราะเขาดูเหมือนพ่อเธอกันนะท่าทางเจ้าชู้ยักษ์ที่แสดงต่อเธอตอนนี้ก็ด้วย
“หึๆ มีใครที่ไม่รู้จักคุณเพชรไพลิน ไชยสกุล ผู้บริหารเครือโรงแรม Daimond and Cr. Grand Hiat บ้างละครับ” เขามองเธออยู่นานแล้ว นอกจากความสามารถเรื่องการบริหารงานของอีกฝ่ายแล้ว ความสวยเซ็กซี่บาดใจก็เลื่องลือด้วย มีใครบ้างไม่รู้ว่าเธอหน้าตาอย่างไร และสวยแค่ไหน แต่ไม่มีหนุ่มคนไหนสามารถคว้าใจเธอไปครอบครองได้ อย่าว่าแต่คว้าหัวใจเธอเลยแค่เข้าไปคุยกับเธอเชิงชู้สาวก็อยากสุดๆ เลยละ
“อิๆ ให้เกียรติเกินไปแล้วค่ะ....เพชรไม่ได้มีชื่อเสียงขนาดนั้นเสียหน่อย...ว่าแต่คุณดินจะไม่เป็นไรเหรอคะ?” เธอถามเขาทิ้งเอาไว้แค่นั้น เมื่อเห็นคนที่เขาควงมางานนี้ด้วยกำลังมองมาทางนี้และเดินมาแล้ว ท่าทางคงไม่พอใจมากทีเดียวละที่เห็นเขาเข้ามาคุยกับเธอตอนนี้ แต่ไม่เกี่ยวกับเธอเสียหน่อย
“เอ่อ..งั้นผมขอตัวก่อนดีกว่านะครับ...หวังว่าเราคงมีโอกาสได้พบกันอีก..คราวนี้หวังว่าจะมีโอกาสได้เลี้ยงคุณซักมื้อนะครับ” เขาเอ่ยก่อนจะรีบลุกออกไปจากตรงนี้ ทั้งที่สุดแสนจะเสียดายเพราะเขาตั้งใจว่าจะจีบเธอให้ติดให้ได้เลย และเธอมีค่ามากพอที่เขาจะเสี่ยง
“เห็นทีคงจะไม่ได้หรอกครับ..เพราะเพชรเขาคงไม่ว่างไปกับใครหรอก” เสียงแข็งๆ ที่ดังออกมาจากด้านหลังปฐพีทำให้อีกฝ่ายต้องหันไปมองเจ้าของเสียงที่มาขัดจังหวะเขาตอนนี้
“อ้าว..พี่สองไปไหนมาคะปล่อยให้เพชรนั่งรอตั้งนานแนะ” เธอทักเขาเสียงหวานทันที น้ำเสียงผิดจากที่พูดคุยกับชายหนุ่มเมื่อครู่ทำเอาเขามองชายหนุ่มผู้มาใหม่อย่างไม่แน่ใจ และระแวงว่าทั้งคู่กำลังคบหาอย่างที่เป็นข่าวหรือไม่ และถ้าจริงเขาคงไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัวหรอก
“พี่พาคุณน้าไปส่งมาครับ..แล้วเพชรทำไมมานั่งคนเดียว.. จีจี้กับไอ้ธามันไหนแล้วละ?” เขาเพิ่งมองเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่คนเดียวหลังจากที่เดินไปส่งน้าเขาไปพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว และเห็นว่าเธออยู่ตรงนี้และมีหนุ่มเข้ามาคุยกับเธออยู่ทำให้เกิดความรู้สึกไม่พอใจจนต้องเดินตรงมาหาหญิงสาวก่อนทันที แล้วก็ถามออกไปอย่างนั้น ดีที่ว่าเธอรับมุกเขาทันนะเนี่ย
“ไม่รู้ซิคะ..เพชรว่าน่าจะอยู่ในกลุ่มพวกเด็กๆ มั้งคะ” เธอไหวไหล่น้อยๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าเพื่อนเธอและเพื่อนเขาไปไหน เพราะเธออยากมานั่งพักมากกว่า
“พี่สองนี่คุณปฐพีค่ะ..เขามานั่งเป็นเพื่อนเพชรเมื่อครู่แต่ตอนนี้จะไปแล้ว..รู้สึกว่าแฟนเขาจะมาตามแล้วละคะ” เธอบอกยิ้มๆ เพราะเห็นคนที่กำลังตรงมาทางนี้ก็เดาได้ไม่ยากหรอกว่าเป็นอะไรกับเขา ขนาดมากับแฟนยังกล้ามาป้อเธออีกเนี่ยนะ...อย่างนี้ไม่ไหวหรอก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณปฐพี...แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยมาอยู่เป็นเพื่อนเพชรเขานะครับ..เดี๋ยวผมรับหน้าที่ต่อเอง” เหมวัฒน์เดินมานั่งลงข้างๆ หญิงสาวที่เขาบอกว่าเป็นน้องสาว และกันท่าหนุ่มอีกคน แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าการกระทำของเขาอยู่ในสายตาใครบางคนที่กำลังจับสังเกตอยู่ห่างๆ
“ครับๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ...แล้วเจอกันนะครับ” ชายหนุ่มรีบเลี่ยงไปก่อนจะเกิดศึกสองทางตอนนี้ แม้จะเสียดายที่ไม่ได้สานสัมพันธ์ แต่เขาเชื่อว่าเขาจะมีโอกาสเจอเธออีกแน่ และตอนนั้นเขาจะไม่รั้งรอเลย แม้ว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะเป็นเหมวัฒน์ อภิชัยสุทธิธรรมผู้บริหารของ AST กรุ้ปที่ยิ่งใหญ่ก็ตามที แต่เขาไม่อยากเสียโอกาสที่จะพัฒนากับเธอคนนี้ เขาสนใจเธออย่างไม่เคยให้ความสนใจสาวคนไหนเลย เธอถูกใจเขาไปหมด ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา หน้าที่การงาน กิริยามารยาทเธอเข้าตาเขาหมดเลย....เรื่องอย่างนี้ใครดีใครได้มันต้องลงสนามแข่งกันหน่อยละ
เหมวัฒน์มองตามร่างหนาที่เดินจากไปอย่างไม่พอใจ เขากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดออกมา ไม่รู้เพราะอะไรที่มีคนทำท่าว่าสนใจเธอคนนี้ และเธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธใครที่เข้ามา แต่เธอก็ไม่ตอบรับง่ายๆ
“เฮ้อ...นึกว่าตานี่จะไม่ยอมไปแล้วซะอีกเพชรอุตส่าห์หนีมานั่งคนเดียวนะคะเนี่ย” เธอถอนใจอย่างโล่งอกเมื่ออีกฝ่ายไปได้เสียที ยิ่งสายตาเขาที่มองเธอมันยิ่งทำให้เธออึดอัดไปยิ่งกว่าเดิม เธอรู้ว่าสายตาที่มองมามันสื่อว่ายังไง มันอยากชวนเธอขึ้นเตียงน่ะซิ...ถึงเธอจะดูเปรี้ยวมากแคไหน แต่เธอก็ไม่ได้ง่ายนะ....
“พี่ดูไม่ออกเลยนะว่าเพชรอึดอัดเห็นเฉยขนาดนั้น เวลามันคุยด้วยเพชรก็ท่าทางมีความสุขนี่?” เขาปรายตามองเธออย่างไม่พอใจ หากเธอไม่ชอบใจอย่างที่ว่าทำไมไมเลี่ยงไปซะ
“อ้าว...เกี่ยวอะไรด้วยละคะเพชรอยู่ของเพชรดีๆ แล้วจะให้เดินหนีทำไมละคะเขามาคุยด้วยก็แค่นั้น...เราไม่ได้ยุ่งกับเขาเสียหน่อย แล้วเขาก็มากับผู้หญิงอีกคนคิดว่าเพชรไม่ได้มองเหรอคะว่าใครมากับใครบ้างน่ะ?” เพชรไพลินเลิกคิ้วมองหน้าอีกฝ่ายกวนๆ เพราะเธอไม่คิดว่าตัวเองผิดซะหน่อยเธออยู่ของเธอดีๆ เรื่องมันวิ่งเข้ามาเองไม่เกี่ยวเสียหน่อย
“ก็นั่นละ...ทำไมไม่เลี่ยงไม่ซะถ้าไม่พอใจน่ะเว้นเสีย...” เขาหยุดเอาไว้เท่านั้นและไม่อยากจะคิดว่าเธอกำลังให้ท่าผู้ชาย
“หยุด...แล้วก็อย่าแม้แต่จะคิดผู้หญิงไม่ได้เลวร้ายหรือว่าจ้องแต่จะให้ท่าผู้ชายอย่างพวกพี่หรอกนะคะแล้วก็..บางคนเขาไม่แสดงออกมาว่าไม่พอใจก็เพราะเขารู้จักรักษามารยาทหรอก...อย่าคิดแต่ว่าตัวเองเป็นเพศที่ผู้หญิงต้องวิ่งเข้าหาซิคะ...เพชรยอมรับผู้หญิงอย่างที่พี่ว่ามันก็มีจริงแต่คนเราไม่เหมือนกันขอร้องอย่าเหมารวม...ถ้าเกิดเพชรเหมาว่าพวกพี่ที่เป็นผู้ชายเหมือนกันหมดละ?...” เธอตอกกลับเขาอย่างไม่ไหว้หน้าเรื่องอะไรที่เธอจะยอมให้เขามาดูถูกเพศของเธอ แม้ว่าคนที่เขาว่ามันจะมีอยู่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีนี่นาคนที่รักศักดิ์ศรีของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องวิ่งเข้าหาผู้ชายเสมอไป พวกเธอมีค่าและผู้ชายต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาพวกเธอ
รู้แหละว่าคนระดับเขาไม่ต้องวิ่งไล่จับใครให้ยากมีแต่คนอยากได้เขากันทั้งนั้น แต่บางคนก็ไม่อยากจะเอาตัวเองเป็นตัวล่อเป้าหรอกนะ...อยู่อย่างมีพอกินพอใช้ก็มีความสุขดี..ไม่ต้องไปแย่งชิงกับคนทั้งประเทศอย่างนี้น่ะ
“เอ่อ...พี่ขอโทษ...พี่ไม่ตั้งใจจะว่านะ...” เขาถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียวเพราะไม่คิดว่าจะได้รับปฏิกิริยาอย่างนี้จากเธอ เขาไม่คิดว่าคำพูดของเขาจะไปสะกิดใจเธอ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เพชรเองก็ขอโทษนะคะที่พูดแรงไปแต่เพชรว่าที่พี่พูดน่ะไม่ถูก” เธอยอมรับกับเขาตรงๆ เรื่องอย่างนี้ไม่มีใครรู้ดีกว่าเจ้าตัวหรอก
“เฮ้อ...พี่ขอโทษนะที่พูดไม่คิดน่ะ...หวังว่าเพชรคงไม่โกรธพี่จนเปลี่ยนใจเรื่องพรุ่งนี้นะคะ” เขาท้วงเรื่องที่เธอรับปากเขาไปก่อนหน้านี้...
“โห..ไม่หรอกค่ะ..เรื่องแค่นี้เองเพชรก็แค่อยากจะแก้ความเข้าใจผิดของพี่สองเท่านั้นเอง เพชรรู้ค่ะว่าพี่ต้องเจอการวิ่งเข้าหาดุเดือดแค่ไหน...” เธอบอกเขาอย่างเข้าใจ แต่เขาอยู่ในส่วนน้อยนี่นา...เขาทั้งหล่อและรวยใครๆ ต่างก็พอกันแย่งชิงเขาทั้งนั้น
“หึๆ ไม่หรอกพี่ชินแล้วละ..แล้วก็พี่เองก็ผิดที่เอาประสบการณ์ของตัวเองมาตัดสินคนอื่นแบบนี้น่ะ” เขายอมรับกับเธอตรงๆ รู้ว่าเธอรู้สึกแย่ที่เขาดูถูกผู้หญิง แต่จากประสบการณ์ของเขาทำให้ต้องรู้สึกอย่างนั้น แล้วทำให้เหมารวมว่าผู้หญิงต้องเป็นอย่างนั้นทุกคน แต่เขาลืมไปว่าผู้หญิงไม่ได้เป็นอย่างนั้นหมด...ได้เธอเตือนสติเขาอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน
เหมวันต์พิศมองร่างบาง เปลือยเปล่าที่ขาวเนียนเด่นกับความมืดมิดในห้องนอนใหญ่ของเขา และยิ่งผิวขาวๆ ของเธอตัดกับผ้าปูที่นอนสีเลือดนกยิ่งช่วยขับผิวของเธอให้เด่นเพิ่มขึ้นไปอีก เขาสำรวจเธอจนพอใจ
“ไม่ต้องห่วงนะที่รัก..เดี๋ยวพี่จัดการเองและรับรองว่าพลอยจะไม่เสียใจที่ตัดสินใจครั้งนี้” เขาบดจูบเธออย่างกระหายอยากและเธอเองก็ตอบรับเขาได้ร้อนแรงไม่แพ้กัน แม้ว่าเธอจะอ่อนประสบการณ์เรื่องนี้ แต่เขาก็ยินดีที่จะเป็นผู้สอนประสบการณ์นี้ให้เธอทุกอย่าง และไม่ปรารถนาให้ใครมาทับรอยเด็ดขาด
“พี่ใหญ่...เร็วเถอะค่ะ” เธอเรียกร้องให้เขารักเธอเสียที เพราะตอนนี้กายเธอร้อนรุ่มไปหมด แต่เขาก็ยังไม่ยอมตามใจเธอที่เธอเรียกร้อง เหมวันต์ยังคงจูบเธอไปทุกสัดส่วนของร่างกายทีประกอบขึ้นมาเป็นตัวเธอ และเขาทิ้งความร้อนเอาไว้ทุกทีที่เขาผ่านไปถึง ทำเอากายสาวต้องสะท้านอยู่ในอก และเธออยากให้เขาช่วยปลดปล่อยเธอเสียที
“อย่าเพิ่งที่รัก..พี่อยากให้พลอยพร้อมสำหรับพี่มากกว่านี้...” เขาบอกเธอเสียงพร่าหลังจากละจากทรวงหยุ่นของเธอที่เขารักมันอย่างยิ่ง แล้วก้มไปหามันใหม่ และให้ความรักทั้งสองข้างอย่างไม่น้อยหน้า ชายหนุ่มจูบเธอไปทุกส่วน ละเรื่อยลงไปหากลางกายสาว เขาแยกเรียวขาขาวของเธอให้ห่างออก เพื่อเปิดทางให้เขาได้รักเธอได้ถนัดถนี่มากยิ่งขึ้น และเธอก็ให้ความร่วมมือเขาอย่างดี ซึ่งเธอยังกดหน้าเขาให้เข้าไปหาเธอเร็วๆ อีกด้วย
“หึๆ อย่าเพิ่งใจร้อนที่รัก...” ทั้งที่เขาบอกเธอไปอย่างนั้นแต่เขากลับเป็นฝ่ายรักเธออย่างหนักหน่วง เขากวาดลิ้นรักเธอทุกส่วนไม่ว่างเว้น ทำเอาหญิงสาวไร้ประสบการณ์สะเทิ้นไปด้วยความเสียดเสียว ที่ไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิตนี้ กายสาวบิดเร่าด้วยความกระหายอยากเธออยากได้มากกว่านี้ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมให้เธอถึงที่หมาย เพราะเขาอยากเตรียมความพร้อมให้กับเธอ เขาไม่อยากให้เธอเจ็บ...แม้ว่าจะเลี่ยงไม่ได้ แต่อย่างน้อยให้เธอเจ็บน้อยที่สุด
“อ๋า...พี่ใหญ่...อา..พลอยไม่ไหวแล้วนะ..อย่าทรมานพลอยอีกเลยนะคะ..”หญิงสาวบอกอเขาอย่างลืมอาย และอยากให้เขาช่วยปลดปล่อยเธอเสียที ตอนนี้กายเธอร้อนรุ่มไปหมดแล้ว
เหมวันต์เลื่อนตัวเองมาทาบทับร่างบาง และบดจูบเธออย่างกระหายเขาเองก็ทรมานไม่แพ้เธอการที่ได้สัมผัสคนที่ตัวเองรักมันมีความสุขอย่างนี้นี่เอง เขาแยกเรียวขาวขาวนวลของเธอให้แยกกว้างแล้วแทนที่ด้วยกายเขาเอง เขาจดจ่อแกนกายเขาเอาไว้กับกลีบกุปลาบบางของเธอ และพยายามส่งตัวเองเข้าไปภายใน เขารู้ว่าเธอจะต้องเจ็บ ทันทีที่เขาส่งตัวเองเข้าไปในกายเธอหญิงสาวก็ขยับหนีเพราะความเจ็บที่ตัวเองได้รับเธอพยายามกระถดตัวหนี แต่ไม่สามารถหนีไปได้เพราะติดอ้อมแขนแกร่งเขาของเขาที่กอดรัดเธอเอาไว้
“พี่ใหญ่...อย่าพลอยเจ็บเอาออกไป...” เธอกรีดร้องออกเมื่อรับรู้ถึงตัวตนของเขาที่บดเบียดเข้ามากลางกายสาว เธอพยายามยันตัวเองออกมาเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ แต่ถูกเขารั้งเอาไว้
“ชู่ว...ไม่เป็นไรที่รัก..พี่อยู่นี่มันจะไม่เจ็บอีกที่รัก...นะคะ” เขาปลอบคนรักสาวน้อยอย่างห่วงใย และเขาเองก็ไม่อยากถอยไหนตอนนี้ ไม่อยากให้เธอกลัวเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต เขาอยากให้เธอมองมันเป็นเรื่องสวยงาม และมีความสุขไปพร้อมๆ กับเขา แม้ว่าตอนนี้ร่างกายเขาจะปวดไปเพราะความทรมานอยากจะปลดปล่อยก็ตามทีแต่เขาอยากให้เธอรับเขาได้และมีความสุขไปด้วยกันกับเขา
เหมวันต์บดจูบเธอเพื่อให้เธอคลายความเจ็บปวดและเลือนๆ เรื่องนั้น เมื่อเห็นว่าเธอเพริศไปกับเขาแล้วชายหนุ่มก็ถอนตัวเองออกมาจนสุดแล้วกลับเข้าไปใหม่ และได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอเพียงอึกอักเท่านั้นเพราะเขาจูบเธออยู่ หญิงสาวจิกเล็บสั้นเตียนของตัวเองไปที่ไหล่หนาของเขา เมื่อเขาเข้ามาเติมเต็มในกายเธอ น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ที่รัก...อย่าเพิ่ง..เดี๋ยวก่อนนะพี่ไม่อยากให้พลอยเกลียดพี่นะ” เขาพยายามห้ามคนรักที่ตอนนี้กำลังพยายามขยับร่างกายอยู่ตอนนี้ เขาอยากให้เธอชินกับเขาเสียก่อนแล้วค่อยเดินหน้าไปด้วยด้วย
“พี่ใหญ่...อา..” เธอร้องครางออกมาเมื่อคนรักเริ่มขยับกลางกายเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มคลายอาการเกร็งลงไปแล้ว
“ไม่เจ็บแล้วใช่มั้ยที่รัก...อา...พลอย..พี่รักพลอยนะ...” เขากระซิบบอกเธอที่ข้างหู และเริ่มขยับกายช้าๆ แต่หนักหน่วง เมื่อเห็นเธอพยักหน้ารับว่าไม่เป็นไรแล้ว
“อา..พี่ใหญ่...พลอยไม่ไหวแล้วนะ” เธอเร่งเร้าคนรักให้พาเธอไปถึงปลายสายรุ่งเสียที ปลายสายรุ้งที่เธอไม่เคยไปมาก่อน และมีเขาเป็นผู้ชักพาให้เธอไปที่แห่งนั้นอย่างมั่นคง
“อา...พี่เองก็ไม่ไหวแล้วพลอยรักพี่แน่นเหลือเกินที่รัก...พร้อมกันนะที่รัก..” เขาบอกหญิงสาวและเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เมื่อเขาเห็นว่าเธอพร้อมแล้ว และไม่นานเขาและเองก็กระตุกเกร็งอย่ารุนแรง และเขาปลดปล่อยในกายเธออย่างมากมาย เขาฟุบหน้าลงกับซอกคอขาวเนียนของเธอ นานกว่าที่เขาจะเลื่อนมากดจูบที่หน้าผากเนียนที่เกลื่อนด้วยเม็ดเหงื่อเหมือนวิ่งมาไกล ไม่ต่างจากเขาเลย เขาเองก็เหนื่อย
“เจ็บมากรึเปล่าคะ....แล้วมีความสุขรึเปล่าคะ?” เขาถามเธออย่างเป็นห่วงแม้จะรู้ว่าเธอถึงปลายสายรุ้งแล้ว แต่ขาก็ยังอยากที่จะได้ยินจากปากเธอ
“เจ็บค่ะ..แต่ช่วงหลังๆ ไม่แล้ว..” เธอต้องเสหลบแววตาวาวๆ ของคนรักที่มองเธออยู่ตอนนี้ แม้จะรู้ว่าเขายังอยู่ในตัวเธอแต่หญิงสาวก็ไม่คิดที่จะทักท้วงเพราะเธอเองก็ยังไม่หมดฤทธิ์ยานรกนั่น
“แล้ว...จะเป็นอะไรมั้ยถ้าพี่จะรักเราอีกครั้งน่ะ?” ชายหนุ่มเอ่ยตาพราว ที่ตอนนี้น้องชายเขามันกลับมาคึกคักอีกแล้ว และอยากจะรักเธอต่อให้หญิงสาวห้ามปรามแต่เขาก็สามารถชักจูงเธอให้เดินไปกับเขาได้ไม่อยากเพราะประสบการณ์นี่ละ เหมวันต์ชักพาคนรักให้ไปแตะวิมานสายร้องครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างมีความสุข จวบจนกระทั่งเช้าเขาถึงปล่อยให้คนรักได้พักผ่อน และเขาเชื่อว่าฤทธิ์ยานรกนั่นคงหมดไปแล้ว ตอนนี้เขาชักจะไม่รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่โดนยา แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมีแรงรักเธอได้ทั้งคืนอย่างนี้
“อื้อ..พี่ใหญ่พลอยไม่ไหวแล้วนะคะ” หญิงสาวต้องอุทธรณ์ออกมาเสียงเหนื่อยล้า เพราะตอนนี้เธอคงช้ำไปทั้งตัวแล้ว และไม่มีแรงที่จะลืมตาด้วยซ้ำเพราะเธอถูกเขารักทั้งคืนขนาดนี้ แม้ว่าเธอจะโดนยาปลุกเซ็กซ์มา แต่เธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฤทธิ์ยานั่นหมดไปเมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว
“หึๆ พี่ไม่กวนแล้วละที่รัก...นอนพักผ่อนเถอะนะ...เดี๋ยวตื่นขึ้นมาเราค่อยคุยกันนะคะ” เขายิ้มเอ็นดูคนรักยิ้มๆ แล้วกดจูบที่ข้างขมับเธออย่างรักใคร่ ยิ่งเขาได้ครอบครองเธอทั้งตัวอย่างนี้เขากลับยิ่งรักและหวงแหนเธอมากกว่าเดิมเสียอีก แทนที่เขาจะเบื่อหน่ายและสมใจที่ได้ครอบครอง แต่เปล่าเลยเขากลับรู้สึกรักเธอมากกว่าเดิมเสียอีก และตอนนี้ไม่ว่าเธอจะรักเขาหรือไม่เธอก็คงหนีเขาไม่พ้นหรอก...และต่อให้เธอไม่พูดออกมาแต่เขาก็รับรู้ด้วยการกระทำที่เธอแสดงออกมา ถ้าเธอไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลยเธอคงผลักไสเขาอย่างแน่แท้หลังจากที่ฤทธิ์ยาหมดไป แต่เขายังเรียกร้องกับเธอ
เพชรไพลินที่เดินเลี่ยงออกมาหลังจากที่ร่วมอวยพรวันเกิดให้กับเขมวันต์แล้วเธอเดินมานั่งที่เดิมก่อนที่เธอจะลุกออกไป แล้วไม่ลืมที่จะติดเค้กชิ้นที่น้องสาวเอามาให้ด้วย เธอนั่งลงพร้อมแก้วเครื่องดื่มแก้วใหม่
“นั่งด้วยคนนะครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาทักแล้วขออนุญาตหญิงสาวแต่ไม่รอให้เธออนุญาตเขาก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างถือวิสาสะเต็มที่ เพชรไพลินได้แต่เก็บอาการไม่พอใจเอาไว้ มองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
“แปลกนะครับที่เจอคุณเพชรที่งานนี้..ไม่ยักรู้ว่าคุณเพชรสนิทกับครอบครัวนี้เหมือนกัน?” หนุ่มแปลกหน้าเอ่ยถาม และมองสำรวจร่างบางอย่างกรุ้มกริ่มเขาเห็นเธอตั้งแต่ที่เข้ามาในงานแล้ว เธอสวยเด่นจนเขาไม่อาจจะละสายตาได้ แต่เพราะว่าเธอไม่เคยอยู่เพียงลำพังทำให้เขาไม่มีโอกาสเข้ามาสานสัมพันธ์ แต่พอเห็นเธอเดินเลี่ยงออกมาเขาก็ตามหญิงสาวมาทันที ไม่อยากจะเสียโอกาสดีๆ อย่างนี้ไป
“ค่ะ..ก็สนิทผ่านน้องสาวน่ะค่ะ..แล้วคุณ...” เธอพยายามรักษามารยาท หากว่าอีกฝ่ายไม่เสียมารยาทกับเธอก่อนละก็นะ...
“โอ้...ผมนี่เสียมารยาทจริงๆ ที่ไม่แนะนำตัวเองกับคุณเพชรอย่างนี้ผม...ปฐพี เอกกรชัยเรียกดินก็ได้ครับ ยินดีที่ได้มีโอกาสมาแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการเสียที” แววตาที่เขามองอีกฝ่ายมันเปิดเผยว่าเขาคิดยังไงกับเธอที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ...เพชรค่ะ..คุณคงทราบแล้ว” เธอไม่แปลกใจที่หนุ่มคนนี้จะรู้จักเธอ แม้ว่าเขาจะหล่อเหลาแค่ไหน แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย..หรืออาจจะเพราะเขาดูเหมือนพ่อเธอกันนะท่าทางเจ้าชู้ยักษ์ที่แสดงต่อเธอตอนนี้ก็ด้วย
“หึๆ มีใครที่ไม่รู้จักคุณเพชรไพลิน ไชยสกุล ผู้บริหารเครือโรงแรม Daimond and Cr. Grand Hiat บ้างละครับ” เขามองเธออยู่นานแล้ว นอกจากความสามารถเรื่องการบริหารงานของอีกฝ่ายแล้ว ความสวยเซ็กซี่บาดใจก็เลื่องลือด้วย มีใครบ้างไม่รู้ว่าเธอหน้าตาอย่างไร และสวยแค่ไหน แต่ไม่มีหนุ่มคนไหนสามารถคว้าใจเธอไปครอบครองได้ อย่าว่าแต่คว้าหัวใจเธอเลยแค่เข้าไปคุยกับเธอเชิงชู้สาวก็อยากสุดๆ เลยละ
“อิๆ ให้เกียรติเกินไปแล้วค่ะ....เพชรไม่ได้มีชื่อเสียงขนาดนั้นเสียหน่อย...ว่าแต่คุณดินจะไม่เป็นไรเหรอคะ?” เธอถามเขาทิ้งเอาไว้แค่นั้น เมื่อเห็นคนที่เขาควงมางานนี้ด้วยกำลังมองมาทางนี้และเดินมาแล้ว ท่าทางคงไม่พอใจมากทีเดียวละที่เห็นเขาเข้ามาคุยกับเธอตอนนี้ แต่ไม่เกี่ยวกับเธอเสียหน่อย
“เอ่อ..งั้นผมขอตัวก่อนดีกว่านะครับ...หวังว่าเราคงมีโอกาสได้พบกันอีก..คราวนี้หวังว่าจะมีโอกาสได้เลี้ยงคุณซักมื้อนะครับ” เขาเอ่ยก่อนจะรีบลุกออกไปจากตรงนี้ ทั้งที่สุดแสนจะเสียดายเพราะเขาตั้งใจว่าจะจีบเธอให้ติดให้ได้เลย และเธอมีค่ามากพอที่เขาจะเสี่ยง
“เห็นทีคงจะไม่ได้หรอกครับ..เพราะเพชรเขาคงไม่ว่างไปกับใครหรอก” เสียงแข็งๆ ที่ดังออกมาจากด้านหลังปฐพีทำให้อีกฝ่ายต้องหันไปมองเจ้าของเสียงที่มาขัดจังหวะเขาตอนนี้
“อ้าว..พี่สองไปไหนมาคะปล่อยให้เพชรนั่งรอตั้งนานแนะ” เธอทักเขาเสียงหวานทันที น้ำเสียงผิดจากที่พูดคุยกับชายหนุ่มเมื่อครู่ทำเอาเขามองชายหนุ่มผู้มาใหม่อย่างไม่แน่ใจ และระแวงว่าทั้งคู่กำลังคบหาอย่างที่เป็นข่าวหรือไม่ และถ้าจริงเขาคงไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัวหรอก
“พี่พาคุณน้าไปส่งมาครับ..แล้วเพชรทำไมมานั่งคนเดียว.. จีจี้กับไอ้ธามันไหนแล้วละ?” เขาเพิ่งมองเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่คนเดียวหลังจากที่เดินไปส่งน้าเขาไปพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว และเห็นว่าเธออยู่ตรงนี้และมีหนุ่มเข้ามาคุยกับเธออยู่ทำให้เกิดความรู้สึกไม่พอใจจนต้องเดินตรงมาหาหญิงสาวก่อนทันที แล้วก็ถามออกไปอย่างนั้น ดีที่ว่าเธอรับมุกเขาทันนะเนี่ย
“ไม่รู้ซิคะ..เพชรว่าน่าจะอยู่ในกลุ่มพวกเด็กๆ มั้งคะ” เธอไหวไหล่น้อยๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าเพื่อนเธอและเพื่อนเขาไปไหน เพราะเธออยากมานั่งพักมากกว่า
“พี่สองนี่คุณปฐพีค่ะ..เขามานั่งเป็นเพื่อนเพชรเมื่อครู่แต่ตอนนี้จะไปแล้ว..รู้สึกว่าแฟนเขาจะมาตามแล้วละคะ” เธอบอกยิ้มๆ เพราะเห็นคนที่กำลังตรงมาทางนี้ก็เดาได้ไม่ยากหรอกว่าเป็นอะไรกับเขา ขนาดมากับแฟนยังกล้ามาป้อเธออีกเนี่ยนะ...อย่างนี้ไม่ไหวหรอก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณปฐพี...แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยมาอยู่เป็นเพื่อนเพชรเขานะครับ..เดี๋ยวผมรับหน้าที่ต่อเอง” เหมวัฒน์เดินมานั่งลงข้างๆ หญิงสาวที่เขาบอกว่าเป็นน้องสาว และกันท่าหนุ่มอีกคน แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าการกระทำของเขาอยู่ในสายตาใครบางคนที่กำลังจับสังเกตอยู่ห่างๆ
“ครับๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ...แล้วเจอกันนะครับ” ชายหนุ่มรีบเลี่ยงไปก่อนจะเกิดศึกสองทางตอนนี้ แม้จะเสียดายที่ไม่ได้สานสัมพันธ์ แต่เขาเชื่อว่าเขาจะมีโอกาสเจอเธออีกแน่ และตอนนั้นเขาจะไม่รั้งรอเลย แม้ว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะเป็นเหมวัฒน์ อภิชัยสุทธิธรรมผู้บริหารของ AST กรุ้ปที่ยิ่งใหญ่ก็ตามที แต่เขาไม่อยากเสียโอกาสที่จะพัฒนากับเธอคนนี้ เขาสนใจเธออย่างไม่เคยให้ความสนใจสาวคนไหนเลย เธอถูกใจเขาไปหมด ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา หน้าที่การงาน กิริยามารยาทเธอเข้าตาเขาหมดเลย....เรื่องอย่างนี้ใครดีใครได้มันต้องลงสนามแข่งกันหน่อยละ
เหมวัฒน์มองตามร่างหนาที่เดินจากไปอย่างไม่พอใจ เขากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดออกมา ไม่รู้เพราะอะไรที่มีคนทำท่าว่าสนใจเธอคนนี้ และเธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธใครที่เข้ามา แต่เธอก็ไม่ตอบรับง่ายๆ
“เฮ้อ...นึกว่าตานี่จะไม่ยอมไปแล้วซะอีกเพชรอุตส่าห์หนีมานั่งคนเดียวนะคะเนี่ย” เธอถอนใจอย่างโล่งอกเมื่ออีกฝ่ายไปได้เสียที ยิ่งสายตาเขาที่มองเธอมันยิ่งทำให้เธออึดอัดไปยิ่งกว่าเดิม เธอรู้ว่าสายตาที่มองมามันสื่อว่ายังไง มันอยากชวนเธอขึ้นเตียงน่ะซิ...ถึงเธอจะดูเปรี้ยวมากแคไหน แต่เธอก็ไม่ได้ง่ายนะ....
“พี่ดูไม่ออกเลยนะว่าเพชรอึดอัดเห็นเฉยขนาดนั้น เวลามันคุยด้วยเพชรก็ท่าทางมีความสุขนี่?” เขาปรายตามองเธออย่างไม่พอใจ หากเธอไม่ชอบใจอย่างที่ว่าทำไมไมเลี่ยงไปซะ
“อ้าว...เกี่ยวอะไรด้วยละคะเพชรอยู่ของเพชรดีๆ แล้วจะให้เดินหนีทำไมละคะเขามาคุยด้วยก็แค่นั้น...เราไม่ได้ยุ่งกับเขาเสียหน่อย แล้วเขาก็มากับผู้หญิงอีกคนคิดว่าเพชรไม่ได้มองเหรอคะว่าใครมากับใครบ้างน่ะ?” เพชรไพลินเลิกคิ้วมองหน้าอีกฝ่ายกวนๆ เพราะเธอไม่คิดว่าตัวเองผิดซะหน่อยเธออยู่ของเธอดีๆ เรื่องมันวิ่งเข้ามาเองไม่เกี่ยวเสียหน่อย
“ก็นั่นละ...ทำไมไม่เลี่ยงไม่ซะถ้าไม่พอใจน่ะเว้นเสีย...” เขาหยุดเอาไว้เท่านั้นและไม่อยากจะคิดว่าเธอกำลังให้ท่าผู้ชาย
“หยุด...แล้วก็อย่าแม้แต่จะคิดผู้หญิงไม่ได้เลวร้ายหรือว่าจ้องแต่จะให้ท่าผู้ชายอย่างพวกพี่หรอกนะคะแล้วก็..บางคนเขาไม่แสดงออกมาว่าไม่พอใจก็เพราะเขารู้จักรักษามารยาทหรอก...อย่าคิดแต่ว่าตัวเองเป็นเพศที่ผู้หญิงต้องวิ่งเข้าหาซิคะ...เพชรยอมรับผู้หญิงอย่างที่พี่ว่ามันก็มีจริงแต่คนเราไม่เหมือนกันขอร้องอย่าเหมารวม...ถ้าเกิดเพชรเหมาว่าพวกพี่ที่เป็นผู้ชายเหมือนกันหมดละ?...” เธอตอกกลับเขาอย่างไม่ไหว้หน้าเรื่องอะไรที่เธอจะยอมให้เขามาดูถูกเพศของเธอ แม้ว่าคนที่เขาว่ามันจะมีอยู่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีนี่นาคนที่รักศักดิ์ศรีของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องวิ่งเข้าหาผู้ชายเสมอไป พวกเธอมีค่าและผู้ชายต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาพวกเธอ
รู้แหละว่าคนระดับเขาไม่ต้องวิ่งไล่จับใครให้ยากมีแต่คนอยากได้เขากันทั้งนั้น แต่บางคนก็ไม่อยากจะเอาตัวเองเป็นตัวล่อเป้าหรอกนะ...อยู่อย่างมีพอกินพอใช้ก็มีความสุขดี..ไม่ต้องไปแย่งชิงกับคนทั้งประเทศอย่างนี้น่ะ
“เอ่อ...พี่ขอโทษ...พี่ไม่ตั้งใจจะว่านะ...” เขาถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียวเพราะไม่คิดว่าจะได้รับปฏิกิริยาอย่างนี้จากเธอ เขาไม่คิดว่าคำพูดของเขาจะไปสะกิดใจเธอ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เพชรเองก็ขอโทษนะคะที่พูดแรงไปแต่เพชรว่าที่พี่พูดน่ะไม่ถูก” เธอยอมรับกับเขาตรงๆ เรื่องอย่างนี้ไม่มีใครรู้ดีกว่าเจ้าตัวหรอก
“เฮ้อ...พี่ขอโทษนะที่พูดไม่คิดน่ะ...หวังว่าเพชรคงไม่โกรธพี่จนเปลี่ยนใจเรื่องพรุ่งนี้นะคะ” เขาท้วงเรื่องที่เธอรับปากเขาไปก่อนหน้านี้...
“โห..ไม่หรอกค่ะ..เรื่องแค่นี้เองเพชรก็แค่อยากจะแก้ความเข้าใจผิดของพี่สองเท่านั้นเอง เพชรรู้ค่ะว่าพี่ต้องเจอการวิ่งเข้าหาดุเดือดแค่ไหน...” เธอบอกเขาอย่างเข้าใจ แต่เขาอยู่ในส่วนน้อยนี่นา...เขาทั้งหล่อและรวยใครๆ ต่างก็พอกันแย่งชิงเขาทั้งนั้น
“หึๆ ไม่หรอกพี่ชินแล้วละ..แล้วก็พี่เองก็ผิดที่เอาประสบการณ์ของตัวเองมาตัดสินคนอื่นแบบนี้น่ะ” เขายอมรับกับเธอตรงๆ รู้ว่าเธอรู้สึกแย่ที่เขาดูถูกผู้หญิง แต่จากประสบการณ์ของเขาทำให้ต้องรู้สึกอย่างนั้น แล้วทำให้เหมารวมว่าผู้หญิงต้องเป็นอย่างนั้นทุกคน แต่เขาลืมไปว่าผู้หญิงไม่ได้เป็นอย่างนั้นหมด...ได้เธอเตือนสติเขาอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 พ.ค. 2555, 09:06:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 พ.ค. 2555, 09:06:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 3750
| << ตอนที่ 21 | ตอนที่ 23 >> |
คิมหันตุ์ 31 พ.ค. 2555, 10:22:28 น.
โอ้วหายไปนานเลยนะคะ อิอิ
โอ้วหายไปนานเลยนะคะ อิอิ
นกขมิ้น 31 พ.ค. 2555, 19:49:14 น.
ใช่หายไปซะนานเลย
ใช่หายไปซะนานเลย
tookta 1 มิ.ย. 2555, 02:06:42 น.
นึกว่าไรเตอร์จะทิ้งแฟนคลับเสียแล้ว ช่วงนี้ไรเตอร์ไม่มีผลงานออกวางขายเลยนะคะ แอบต่อว่า 5555 ไรเตอร์จะได้รีบแต่งอีกหลายๆๆเรื่อง ชื่นชมแนวการเขียนเรื่องของไรเตอร์ ทุกเรื่องจะมีเหตุ มีผล ว่าทำไม ตัวละครนี้เป็นแบบนั้น แล้วทุกเรื่องที่ไรเตอร์แต่ง ไรเตอร์ ทั้งแจก ทั้งแถม แพคคู่ พระ - นาง หลายคู่ จนแฟนคลับเคลม แล้วอินไปด้วย ทั้งเรื่อง 55
นึกว่าไรเตอร์จะทิ้งแฟนคลับเสียแล้ว ช่วงนี้ไรเตอร์ไม่มีผลงานออกวางขายเลยนะคะ แอบต่อว่า 5555 ไรเตอร์จะได้รีบแต่งอีกหลายๆๆเรื่อง ชื่นชมแนวการเขียนเรื่องของไรเตอร์ ทุกเรื่องจะมีเหตุ มีผล ว่าทำไม ตัวละครนี้เป็นแบบนั้น แล้วทุกเรื่องที่ไรเตอร์แต่ง ไรเตอร์ ทั้งแจก ทั้งแถม แพคคู่ พระ - นาง หลายคู่ จนแฟนคลับเคลม แล้วอินไปด้วย ทั้งเรื่อง 55