ปล่อยหัวใจให้ชะตาลิขิต
เมื่อเธอเดินทางตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ โดยปล่อยให้ชะตาลิขิตเส้นทาง จนได้มาเจอเขา ชีวิตเธอกับเขาจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร
Tags: ชะตา

ตอน: Rose08

ปล่อยหัวใจให้ชะตาลิขิต ตอนที่ 8

เสียงขยับตัวไปเรื่อยๆ ของเขาทำให้เธอต้องหันไปมอง คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เธอกับเขาจะนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน หากเรื่องมื้อเย็นยังติดอยู่ในใจเขา

ภาพที่แสงตะวันเอาใจใส่เธอมากจนผิดปกติ แล้วยังกล่องเครื่องประดับที่ชายหนุ่มอีกคนยื่นให้เธอ เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันตามลำพัง มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ

นวาระหันไปมองเขา ก่อนถาม “มีอะไรเหรอคะ”

ซีเซียถอนหายใจเมื่อเธอถาม จิตใจเขาว้าวุ่นกว่าเดิมจนน่าประหลาดใจ ยิ่งมองเธอรับของแล้วยิ้มกว้าง แม้จะทำทีเหมือนไม่อยากรับ แต่เธอก็ดูซึ้งน้ำใจอีกฝ่ายมาก จนเขารู้สึกฉุนเฉียวนิดๆ

“เปล่าหรอก” ซีเซียบอก ก่อนถามจริงจัง “คุณตะวันคิดกับคุณมากกว่าเพื่อนหรือเปล่า คือเขาตามคุณมาที่นี่มากกว่ามาคนเดียวใช่ไหม”

นวาระยังคงนอนหันหลังให้เขาแล้วถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองเขาที่กำลังนั่งอยู่ จากนั้นก็ยิ้มนิดๆ อย่างเจ้าเล่ห์ แล้วพูดล้อเล่นกับเขา “อย่าบอกนะว่าคุณหึงเพราะรักฉันน่ะ”

“บ้าน่า!” ซีเซียปฏิเสธ แม้รู้สึกกระอักกระอ่วนในใจก็ตาม

“ถ้าไม่คิดแบบนั้นก็นอนได้แล้วล่ะ” นวาระหันหลังให้เขาแล้วอมยิ้มนิดๆ คิดตลกๆ อยู่ชั่วครู่ว่าเขาหึง

“คุณไม่คิดอะไรกับเขาเลยแน่เหรอ คือว่าเขาจะเข้าใจผิดได้นะ ถ้าคิดว่าผมกับคุณมีอะไรมากกว่าเพื่อน” ซีเซียหยั่งเชิงอีกรอบ

“ไม่เลย ฉันไม่เอาเหามาใส่หัวหรอกน่า ถึงเขาจะนิสัยดี แต่คนรอบข้างเขาน่ากลัวจะสร้างปัญหาให้ฉันมากกว่านัก อีกอย่างคุณน่าจะรู้ดีว่า คุณเป็นผู้ชายที่ฉันสนิทสนมมากที่สุด” นวาระพูดแล้วถอนหายใจ

“ยกหัวขึ้นหน่อยสิ” เขาพูดขึ้น

“อะไรนะคะ” เธอถามอย่างงุนงง ก่อนทำตาม เพราะต้องหันมามองเขา และก็เข้าใจ เพราะเขาสอดแขนใต้ศีรษะเธอ แล้วขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้น แต่วางมืออีกข้างไว้บนสะโพกเขา

นวาระส่ายหน้าช้าๆ ยิ้มอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนคว้าแขนที่ว่างอีกข้างมาโอบรอบตัวเธอ “ยังไงคุณก็คงเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันให้ความสนิทแบบนี้ ส่วนเขา...ฉันไม่คิดว่าจะให้ความสนิทใจได้เท่าคุณหรอกค่ะ”

ซีเซียขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้น แล้วเธอให้แน่นเข้าไปอีก

“อย่าเผลอรักฉันเข้าให้ล่ะ ไม่งั้นกลับสตาสเซียไป จะเศร้ากว่าเดิมนะ” นวาระพูดแล้วหัวเราะคิก

“ว่าไป” ซีเซียหัวเราะอย่างเอ็นดู

“ฉันรู้น่า ว่าฉันไม่ใช่เจ้าหญิงของคุณ เพราะงั้นฉันถึงไว้ใจคุณได้ไง” นวาระปิดตาลง และหลับอย่างสบายใจ โดยไม่บอกเขาเรื่องที่เธอซื้อของฝากกลับไปให้

“ก่อนกลับ คุณทอผ้าห่มให้ผมสักผืนได้ไหม ถึงจะกันหนาวที่สตาสเซียไม่ได้ แต่ก็ทำให้นึกถึงเพื่อนที่ดีอย่างคุณได้” ซีเซียบอกเธอ เพราะไม่รู้ว่าเธอเตรียมของฝากไว้ให้เขา

“ก็ได้ๆ” นวาระรับปากแล้วก็พยายามนอนให้หลับ

ไม่ว่าวันนี้ระหว่างเธอกับเขาจะเป็นเพียงเพื่อน แต่ในใจลึกๆ ก็ยากจะคิดได้ว่า เกิดความรู้สึกอะไรขึ้นมากกว่ามิตรภาพหรือไม่

***************************************


เมื่อรับโทรศัพท์จากร้านเครื่องประดับ เธอก็เก็บของเสร็จแล้ว จึงชวนเขาไปรับของที่ยังไม่ได้มา เขารออยู่ที่รถ ก่อนเธอกลับมาพร้อมของแล้วเตรียมตัวไปขึ้นเครื่อง ทั้งยังคืนรถที่เช่ามาพร้อมจ่ายเงินเรียบร้อย

“เสร็จสักทีนะคะ จะได้กลับไปนอนที่บ้านได้สักที หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก” นวาระถอนหายใจ ขณะนั่งรอเรียกขึ้นเครื่อง

“ใช่แล้วล่ะ ไม่รู้เจ้าลอยเป็นยังไงบ้าง คงซนน่าดู” ซีเซียนึกถึงสุนัขพันธุ์บางแก้วแสนซน ที่ตอนนี้แข็งแรงกว่าเดิมมาก ก่อนจะมองเธอยื่นถุงใส่ของให้เขา “อะไรเหรอ”

“ตอบแทนที่คุณเคยดูแลฉันอย่างดีที่บ้านคุณ” นวาระพยักหน้าให้เขาเปิดดู

ซีเซียยิ้มอย่างเอ็นดูความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ “จริงๆ ก็เป็นหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีอยู่แล้วนะ อยู่ที่นี่ คุณก็ดูแลผมดีเหมือนกัน”

“ดีอะไรใช้ทำงานตั้งหลายอย่าง ค่าแรงก็ไม่เคยจ่าย คุณก็ไม่เคยบ่น ปล่อยคนงานบอกให้ทำอะไรก็ทำ ฉันไม่พาเที่ยวก็ไม่เคยบ่นสักที” นวาระยิ้มให้เขา ก่อนมองไปยังชายหนุ่มอีกคนที่เข้ามาร่วมในตอนท้าย “สวัสดีค่ะ คุณตะวัน”

“สวัสดีครับ” แสงตะวันทักทายทั้งสองคน ก่อนนั่งที่อีกข้างของเธอ

“กลับเที่ยวบินไหนหรอครับ” ซีเซียถามขึ้น และคาดเดาคำตอบอยู่แล้ว

“เที่ยวบินเดียวกันเลยค่ะ” นวาระแกล้งทำเป็นไม่รู้ แล้วเริ่มนึกถึงสิ่งที่ซีเซียพูดถึง

หนทางข้างหน้าเธอคงยังต้องวุ่นอีกมาก ยิ่งเมื่อสองข้างมีชายหนุ่มถึงสองคนนั่งขนาบ แม้ไม่พูดอะไรกันมาก แต่สถานการณ์แปลกๆ ก็ทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลัง เพียงแต่คนหนึ่งกำลังจะจากไป อีกคนก็เข้ามาแทนที่ได้

เหตุการณ์ยังไม่ถึงที่สุด...ก็ยากจะตอบปัญหาต่างๆ ได้เช่นกัน

***************************************


เสียงข้าวของตกลงพื้น สีหน้าท่าทางขัดใจของเจ้าหญิงรัชทายาท ทำให้ผู้ดูแลต่างก็ตื่นตระหนก เพราะหลายวันมานี้เจ้าหญิงคาทริน่าอารมณ์เสียบ่อยๆ

“เจ้าหญิงทรงมีอะไรเหรอ” มาเรียถามนางกำนัลที่เพิ่งออกมา

“ไม่ทราบค่ะ คุณหญิง” นางกำนัลรีบออกไปจัดเตรียมเครื่องทรงใหม่

มาเรียเข้าไปแสดงความเคารพ ก่อนทูลถาม “เจ้าหญิงทรงไม่พอพระทัยอะไรหรือเพคะ”

“คุณหญิงไม่รู้เหรอ ท่านเคานท์อเล็กเซย์เอาแต่ถามว่าเมื่อไรจะมีลูก เห็นเราเป็นอะไรกัน” คาทริน่ากระแทกลมหายใจ ก่อนมองไปยังรองหัวหน้าองค์รักษ์ แล้วไล่ออกไปก่อน

“ท่านเคานท์คงต้องการจะมีลูกตามอายุ เจ้าหญิงอย่าทรงกริ้วไปเลยเพคะ” มาเรียพยายามปลอบ เพราะรู้ว่าเจ้าหญิงกังวลเรื่องอื่นมากกว่า

“เมื่อไรซีเซียจะกลับมา” คาทริน่าถามคนสนิท

“อีกสองเดือนเพคะ” มาเรียแอบซ่อนถอนหายใจ แม้จะคิดถึงหัวหน้าองค์รักษ์ แต่เพราะเป็นคำสั่งจากสมเด็จพระราชาเท่านั้น ที่สั่งให้หัวหน้าองค์รักษ์ประจำพระองค์เจ้าหญิงรัชทายาทพักร้อนยาวนานได้

“สองเดือน ไปตั้งสี่เดือนแล้วทำไมไม่รู้จักหน้าที่ กลับมาทำงาน” คาทริน่ากระแทกลมหายใจไม่ค่อยพอใจนัก

“เจ้าหญิงทรงระวังด้วยเพคะ ท่านเคานท์จะสงสัยแล้วจะกลายเป็นปัญหานะเพคะ” มาเรียพยายามห้ามปราม

“บอกให้เรานึกถึงหน้าที่ความรับผิดชอบ แต่ตัวเองเอาแต่ออกไปเที่ยว ไม่มาทำหน้าที่ดูแลเรา อย่างนี้เหรอหน้าที่สำคัญกว่าอะไร” คาทริน่าหงุดหงิดฉุนเฉียว

“ทรงระงับพระทัยไว้บ้างเพคะ อย่างไรท่านเคานท์ก็เป็นพระสวามี และอีกไม่นานก็จะได้เลื่อนเป็นเจ้าชายนะเพคะ” มาเรียพยายามเตือนเจ้าหญิงให้ใจเย็นลง

“เราใจเย็นจนแทบทนไม่ไหว อเล็กเซย์ดีกับเราก็จริง แต่” คาทริน่าหยุดคิดละเอียด ก่อนนึกขึ้นได้ สงบท่าทางเอาไว้ “เราจะไปเที่ยวเมืองไทย”

“อะไรนะเพคะ” มาเรียมองตาโต

“ไปเตรียมตารางและเวลาไปเพื่อเที่ยว ให้คนแจ้งข่าวซีเซียให้เตรียมสถานที่ ก็อยู่ที่เมืองไทยอยู่แล้ว เราก็จะไปเที่ยวสักครั้ง อยากรู้ว่ามีอะไรดีกว่าสตาสเซีย” คาทริน่าอารมณ์ดีขึ้นเมื่อนึกได้อย่างนั้น

“แล้วท่านเคานท์ล่ะเพคะ” มาเรียถามขึ้น

“คงไม่ว่าอะไรหรอก คนอะไรทำแต่งาน แล้วถามแต่ว่าเมื่อไรจะมีลูก” คาทริน่าไม่สนใจอะไรนัก

ตอนนี้สามีก็กลับไปทำงานบริหารกิจการใหญ่โตของตนเอง แม้จะแสดงความรักกันอยู่บ่อยครั้ง แต่ความรักที่มีอยู่เดิมก็ไม่อาจสลายไปได้

มาเรียได้แต่ถอนหายใจ รับรู้ความสัมพันธ์ของหัวหน้าราชองครักษ์หนุ่มกับเจ้าหญิงรัชทายาทมานาน แต่ใครจะมีภูมิต้านทานท่าทีองอาจของเขาได้บ้าง แม้แต่เธอ...

***************************************


เสียงฝีเท้าเจ้าตัวแสบดังเข้ามาใกล้ๆ คนที่กำลังทอผ้าอยู่ก็หันไปดู เห็นเจ้าบางแก้วตัวแสบจอมซนวิ่งเข้ามาพันแข้งขา ออดอ้อนแล้วกระโดดไปมา

“มีอะหยัง ไอ้ลอย” นวาระกลับมาจากภูเก็ตได้ไม่นาน ก็กลายเป็นแม่ของเจ้าลอยไปเสียแล้ว ขณะที่พ่อเจ้าลอยก็ทำไร่ทำสวนไปเรื่อยๆ แดดร้อนก็ไม่บ่น

“งี๊ดๆๆ” ลอยส่งเสียออดอ้อน ก่อนจะนอนลงหงายท้องให้เกา

“เอานะ เอาขนมาปล่อยเต็มห้องไปหมด แล้วจะทอผ้าได้ยังใดนิ” พูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน รู้สึกหน้ามืดนิดๆ ก่อนจะถอนหายใจ “เฮ้อ ยังไม่ถึงสามสิบก็ทำท่าจะแก่ซะแล้วเรา ไปๆ ไปเล่นข้างนอกดีกว่าเน้อ”

ลอยกระวีดกระวาด กระดิกหางดีใจรีบวิ่งตาม แต่ก็ขัดแข้งขัดขา นวาระทำท่าจะล้มแต่ซีเซียขึ้นบันไดมาพอดี จึงรับเอาไว้ได้ทัน ก่อนเห็นเจ้าตัวยุ่งทำท่าทางไม่รู้เรื่อง เก้ๆ กังๆ จะลงไปร่วมเล่นด้วย

“อะไร ทำคนเกือบตกบันได เจ้าหมานิสัยเสีย” ซีเซียดุอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะประคองนวาระลงมายืนด้านล่าง

เสียงฝีเท้าถี่ๆ เข้ามาใกล้ อ้อหน้าตาแตกตื่น ยืนโทรศัพท์ไร้สายให้ซีเซีย แล้วรีบบอก “สายจากต่างประเทศ บอกจะคุยกับคุณซีเซียเจ้า”

ซีเซียรับสาย ท่าทางเคร่งเครียด หลังจากรู้เรื่องเจ้าหญิงรัชทายาทเสด็จเมืองไทย ก่อนจะด่าปลายสายอยู่หลายคำที่ปล่อยให้เสด็จมา ทั้งที่เพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน เพราะเกรงว่าพระสวามีตำหนิ

“ปล่อยให้เจ้าหญิงเสด็จมาเมืองไทยได้ยังไง เพิ่งแต่งงานแล้วก็กลับจากฮันนีมูน แต่จะทรงทิ้งพระสวามีมาเมืองไทยเพียงลำพัง คิดบ้างไหมว่าพระสวามีจะคิดยังไง” ซีเซียตำหนิแรง คิดแล้วก็รู้ว่าไม่มีใครห้ามเจ้าหญิงรัชทายาทได้ดีเท่าตนเอง

เขาไม่เพียงเป็นหัวหน้าราชองครักษ์ ยังเป็นพระสหายตั้งแต่ทรงพระเยาว์ เจ้าหญิงรัชทายาทจึงเกรงใจเขามากเป็นพิเศษ เพราะครอบครัวมอบความซื่อสัตย์ถวายราชวงศ์มาโดยตลอด

เขาพูดคุยกับปลายสายอยู่พักใหญ่ เมื่อเสร็จแล้วก็รู้ว่าอยู่ตามลำพัง เพราะนวาระไปเล่นกับเจ้าลอยอยู่ห่างๆ ขณะที่อ้อก็กลับไปนั่งประจำโต๊ะตัวเอง

เขาวางโทรศัพท์ไว้ แล้วมองเธอกำลังเล่นกับเจ้าลอยตัวแสบ

“โอ๊ย!! พอๆ” นวาระทำท่าจะเป็นลม เพราะตาพร่าเล็กน้อย

“เป็นอะไรหรือเปล่า” ซีเซียเข้าไปประคอง

“สงสัยเพราะอยู่แต่ในที่ร่ม พอออกแดดก็เลยหน้ามืดหน่อย ช่วงนี้เหนื่อยง่าย แล้วคิดแต่อยากจะนอนอย่างเดียว” นวาระบ่นๆ แล้วนั่งที่เก้าอี้ใต้ถุน พยายามหายใจลึกๆ

“ก็นะ ทอผ้าทั้งวัน ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายก็อย่างนี้แหละ” ซีเซียพูดด้วยความเป็นห่วง

“ก็อยากจะรีบทอผ้าเร็วๆ จะได้ทอผ้าให้คุณจนเสร็จไง อีกเดือนก็จะกลับแล้วนี่” นวาระพูดแล้วก็ถอนหายใจ พอเงยหน้าเห็นแดดแรง ก็บ่นออกมาอีกด้วย “แดดแรงจริงๆ กลับไปบ้านคุณแล้ว คุณก็คงจะสบายสิ ไม่ต้องกลัวร้อนอีกแล้ว”

ซีเซียมีสีหน้าเคร่งเครียด เพราะรู้ว่าการมาครั้งนี้เจ้าหญิงคาทริน่าต้องการอะไร เขาคงพักร้อนต่อไม่ได้แล้ว จึงบอกเธอ “เมื่อกี้ลูกน้องผมโทรมา เจ้าหญิงรัชทายาทจะเสด็จประพาสประเทศไทยเป็นการส่วนพระองค์ ต้องการให้ผมเตรียมการต่างๆ ตั้งแต่กรุงเทพฯ จนถึงเชียงใหม่ ถ้าถึงวันกลับ ผมก็คงต้องกลับไปด้วย”

นวาระรู้สึกใจหาย แล้วก็ถอนหายใจยาว ไม่คิดว่าเขาจะต้องกลับเร็วแบบนี้ แต่ก็ตัดใจพูดกับเขา “งั้นไว้ฉันทอผ้าเสร็จ จะส่งพัสดุไปให้ก็แล้วกันนะ”

“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาหรอก ผมยังรู้สึกอยากอยู่ที่นี่ แต่หน้าที่มาแล้วก็ต้องรับผิดชอบ” ซีเซียพูดอย่างอึดอัด

“อย่างคุณพูดนั่นแหละ ฉันเข้าใจนะ เพราะว่าฉันเองก็ต้องดูแลปากท้องของคนที่นี่ จะให้ทิ้งไปนานๆ ก็คงไม่ไหว เหมือนคุณนั่นแหละ งั้นคุณก็เตรียมตัวเถอะ ยังต้องทำอะไรอีกเยอะไม่ใช่เหรอ” นวาระมองเจ้าลอยที่เหนื่อยแล้วมานอนอยู่แทบเท้าเธอ

ซีเซียมองเธอกับเจ้าลอยแล้วถอนหายใจ จะพาเจ้าลอยกลับไปด้วยก็ใช่ที่ เพราะมันคงไม่คุ้นกับอากาศหนาว อีกทั้งเธอก็ดูจะรักมันแล้ว

เขาเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ มองเธอลุกขึ้นแล้วขอตัวไปทอผ้าต่อ “ดูแลโรสแทนด้วยนะ อย่าให้ผู้ชายคนไหนมาทำให้หวั่นไหวรู้หรือเปล่า”

ลอยเลียมือเจ้านายก่อนจะซบ แล้วหงายท้องให้เกาอย่างไม่รู้เดียงสา กระดิกหางร่าเริงไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้เรื่อง

เขาได้แต่ถอนหายใจ ปัญหาหัวใจเก่ายังไม่ได้แก้ รู้สึกว่าปัญหาใหม่กำลังจะกลับมาให้เขาต้องปวดหัวอีกแล้ว ยังชายหนุ่มที่แวะเวียนหรือโทรหาวันละหลายรอบอีก ช่วงกลางวันเขาไม่ห่วง แต่ช่วงเย็นแล้วเห็นโทรหาเธอแทบทุกวัน

หัวใจจะเป็นยังไงก็แล้วแต่ชะตาลิขิต...

***************************************


เช้าวันออกเดินทาง เขาเจอแต่เจ้าลอยที่มาเคาะประตูชวนไปเล่น แต่ไม่เจอนวาระเหมือนเคย เขาเดินหาเท่าไรก็ไม่เจอ คงเพราะอยู่ในห้องนอนมากกว่า วันนี้เธอคงตื่นสายกว่าปกติ

“โรส คุณตื่นหรือยัง” เขาถามหลังเคาะประตู

นวาระเวียนหัวแล้วงัวเงีย รู้สึกเหมือนเป็นไข้แต่ตัวไม่ร้อน อยากนอนมากกว่า ได้ยินเขาเคาะประตูอีกหลายรอบก็เลยต้องลุกขึ้นมาเปิดประตู “ขอโทษ แต่เช้านี้ฉันไม่อยากตื่นเลย”

“วันนี้ผมต้องไปกรุงเทพเพื่อเตรียมโรงแรมแล้วก็ความปลอดภัย คงอีกนานกว่าเราจะได้พบกันอีก ผมอยากเห็นคุณก่อนไป” ซีเซียพูดขึ้น

“หน้าตาฉันก็ใช่ว่าจะสวยอะไร อยากประทับใจความไม่สวยหรือไงคะ” นวาระพูดแล้วขำ ก่อนจะกลับไปทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกรอบ

“สวยสิ” ซีเซียมองเธอทิ้งตัวนอนก็ขมวดคิ้ว ไม่เคยเห็นเธอทำท่าทางเกียจคร้านแบบนี้มาก่อน

“สวยอะไร หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง ตาแทบลืมไม่ขึ้น ทำไมวันนี้ฉันไม่อยากลืมตาเลยนะเนี่ย” นวาระพูดขึ้นแล้วก็มองเจ้าตัวแสบกระโดดเหยงๆ อยู่ข้างเตียง พยายามจะเลียเท้าที่ยืนออกไปนอกเตียง “ไม่เอาน่า ลอย ยังง่วงอยู่เลย”

“นอนเยอะจริงนะ ไม่อยากไปส่งผมเหรอ” ซีเซียถามขึ้น

นวาระพลิกตัวหันมามอง ถอนหายใจ “ฉันไม่ชอบการลาจาก เดี๋ยวให้น้าผลไปส่งคุณที่สนามบินก็แล้วกันนะคะ”

ซีเซียทรุดลงนั่งข้างๆ ไม่สนใจเจ้าตัวแสบที่พยายามเรียกร้องความสนใจเท่าไรนัก “ลาจากที่ไหน เดี๋ยวผมก็สะสมวันลา แล้วลามาหาคุณนานๆ ไง”

“อย่าเลย เสียเวลาคุณเปล่าๆ กลับไปก็ทำงานขยันๆ ก็ดีแล้ว” นวาระจัดปกเสื้อของเขาให้เรียบร้อย

เธอรู้ว่าลากันคราวนี้ คงอีกนานกว่าจะได้เจอกัน เขาก็มีหน้าที่ความรับผิดชอบ เธอก็มีเหมือนกัน ต่างก็เป็นเส้นขนานที่ยากจะมาบรรจบกันได้

ซีเซียนึกแล้วก็ไม่อยากกลับไป แต่เขาก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องจัดการ เกิดเป็นลูกผู้ชาย ถ้าขาดความรับผิดชอบ ก็คงไม่ใช่ลูกผู้ชายอย่างแท้จริง

นวาระมองเขาลุกขึ้นยืน รู้ว่าเขาไม่อยากจะค้านเธอ เมื่อมองเขาจะเดินออกจากประตู เธอก็ม่รู้ว่าเพราะอะไร เดินไปกอดเขาจากด้านหลัง

ซีเซียสะดุ้งแล้วหันไปมองก่อนจะยิ้มเอ็นดู “อย่าบอกนะว่าหลงรักผมเข้าให้แล้ว”

“บ้าน่า!” นวาระปล่อยเขา แล้วทำหน้าหมั่นไส้ “อยากไปก็ไปเถอะ ทำงานให้เต็มที่ล่ะ”

ซีเซียลูบผมเธออย่างเอ็นดู “สักวันเราจะมาสะสางเรื่องระหว่างเรานะ”

“เรื่องระหว่างเรา มีอะไรเกิดขึ้นหรือไง ไปเถอะน่า เดี๋ยวล้างหน้าแล้วไปทานข้าว แล้วคุณจะได้รีบไปขึ้นเครื่องไง” เธอไล่เขาออกไปจากห้อง ก่อนถอนหายใจยาว

หลังจากทานอาหารแล้ว ซีเซียถามเธออีกครั้ง “คุณจะไม่ไปส่งผมที่สนามบินเหรอ”

“ไม่ค่ะ บอกแล้วฉันไม่ชอบ อีกอย่างวันนี้งานที่สวนก็คงเยอะ ฉันคงไม่มีเวลาไปหรอก” นวาระพยายามบอกลาเขาที่นี่ และเปิดประตูรถให้เขา เพราะไม่เห็นจะเปิดสักที “ขึ้นรถได้แล้ว เดินทางดีๆ ล่ะ เห็นว่าเจ้าหญิงของคุณจะเสด็จที่เชียงใหม่ด้วย ถ้ามีเวลาก็โทรมาแล้วกันนะ”

ซีเซียเพียงพยักหน้า แล้วกอดเธอหลวมๆ พร้อมกระซิบ ‘ผมจะกลับมานะ’

นวาระเพียงฝืนยิ้มแล้วโบกมือลา นึกแต่เพียงว่าเขาคงไม่กลับมาง่ายๆ โดยหน้าที่ที่ต้องติดตามหัวใจของเขา ผู้หญิงที่เขารัก แม้ต้องทรมานแต่ก็หวังว่าเขาจะใช้ชีวิตต่อไปได้

***************************************


คนสูงวัยขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจ แค่สองวันหลานสาวก็ทำท่าจะไม่อยากทำอะไรเหมือนคนอกหัก แล้วเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน ท่าทางเหมือนคนไม่สบายด้วย

จันทร์เพ็ญจึงเคาะประตูเรียก ก่อนเปิดเข้ามาดู เห็นหลานสาวนอนหลับอยู่ ท่าทางเหนื่อยๆ อยู่ตลอดเวลา จึงปลุกมาถาม “เป็นอะหยัง สองวันแล้วเน้อ บ่ค่อยสบายก็ไปหาหมอ”

“บ่เป็นหยัง น้องแค่อยากหลับนักหน่อยเท่านั้น” นวาระบอก ขณะหันมามอง

“ฮักอ้ายซีเซียขนาดนั้นเลยกา เปิ้นไปได้สองวันอันเน้อ เดี๋ยวเปิ้นก็ปิ๊กมาแล้ว” จันทร์เพ็ญปลอบ แต่ก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะหลานสาวหัวเราะ

“บ่แม่นๆ น้องแค่เมาหัว อยากจะนอนเท่านั้นเน้อ ลุกก็เมาหัวละ อยากจะนอน ลุกนานๆ ก็หน้ามืด ก็เลยว่านอนพักสักวันสองวันค่อยว่ากัน พี่อ้อก็เอาหนังสือมาให้อ่านให้เซ็นอยู่เรื่อยๆ เจ้า” นวาระลุกขึ้นนั่ง

“ไข้ก็บ่มี แล้วตกลงเป็นอะหยัง นี่น้องไปหาหมอดีบ่ จะได้ตรวจให้รู้ไปเลยว่าน้องเป็นอะหยัง” จันทร์เพ็ญถามหลานสาว ที่ทำท่าทางงอแงอยู่บนเตียง

“ก็สบายดีเจ้า แค่อยากนอนเอง” นวาระพยายามต่อรอง

“บ่ได้ๆ นอนมาสองวันแล้วเน้อ น้องเน้อ ยังใดวันนี้ต้องไปตรวจกับแม่ให้ได้ละ แม่บ่ยอมเน้อ” จันทร์เพ็ญรีบฉุดเอาหลานสาวให้ลุกขึ้นไปแต่งตัวจะได้ออกไปโรงพยาบาล

“โอ๊ย! ถ่ายพยาธิก็พอละ ขี้คร้านใคร่หลับแบบนี้ สงสัยจะเป็นพยาธิ” นวาระพยายามต่อรอง

จันทร์เพ็ญหัวเราะเอ็นดูหลานสาว “บ่แม่นละ ไปแต่งตัวไวไว แม่จะนั่งรอเน้อ”

นวาระได้แต่พยักหน้า แล้วยอมลุกขึ้นแต่งตัว แทนที่จะนุ่งผ้าถุง เธอก็สวมชุดกางเกงทันสมัย ก่อนจะไปที่รถ แล้วให้น้าผลขับแทน เพราะเธอยังคงง่วงอยู่เรื่อยๆ

***************************************


พอผลตรวจออกมา นวาระถึงกับช็อคไป เพราะไม่รู้จะบอกคนนอกห้องยังไงดี จึงขอให้หมอกับพยาบาลอย่าเพิ่งบอกเพื่อนแม่ที่นั่งรออยู่นอกห้อง

และเมื่อรับยาแล้วเธอก็พาเพื่อนแม่กลับ โดยบอกว่าร่างกายเธออ่อนแอเพราะทำงานหนัก และอากาศที่เปลี่ยนแปลงไปเท่านั้น

“แพ้อากาศนี่เอง แม่ก็ตกใจหมดเลย” จันทร์เดินมาส่งหลานสาวถึงห้องพัก แล้วบอกให้พักผ่อนมากๆ “พักนักๆ เน้อ ไว้แข็งแรงแล้วค่อยทำงาน”

นวาระตัดสินใจบอกผู้ใหญ่ดีกว่าทิ้งเวลาให้นานไป “แม่ๆ น้องมีเรื่องจะบอก”

“มีอะหยัง” จันทร์เพ็ญมองหลานสาวอย่างแปลกใจ

“น้องท้องกับซีเซียนะ แม่” นวาระบอกความจริง แล้วมองผู้ใหญ่ยกมือขึ้นทาบอก

“อะหยัง ไปภูเก็ตยังไม่ถึงเดือนท้องได้จะใด อยู่บ้านก็แยกห้องบ่ใช่กา บอกมาบะเดี๋ยวนี้ ท้องได้จะใด” จันทร์เพ็ญก็คาดคั้นทันที

“หมอบอกว่าน้องท้องได้สามเดือนกว่าแล้ว คิดว่าคงเพราะตอนอยู่สตาสเซียมากกว่า” นวาระถอนหายใจ หนักใจ นึกอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก

“สามเดือน สามเดือนแล้วบ่รู้ได้ยังใด บ่รู้ว่าท้องตั้งสามเดือนเนี่ยนะ โอ๊ยๆ เจ็บหัว” จันทร์เพ็ญนึกอย่างงุนงง

นวาระนึกทบทวน เธอไม่มีอาการใดๆ ยังงงอยู่ว่าท้องได้ยังไงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่มีอาการใดๆ แล้วจะท้องได้ยังไง หรือชะตากรรมเล่นตลกกับชีวิตเธอกันแน่

“ถามแท้ๆ มีอะหยังกันเมื่อใด” จันทร์เพ็ญถามหลานสาวตามตรง

“ครั้งเดียว บนเขา แต่ก็บ่ได้คิดว่าจะท้อง ก็มันบ่มีอาการอะหยังเลยนี่” นวาระพยายามทบทวน ยกมือขึ้นลูบหน้า

“เฮ้อ อีน้องเอ๊ย เรื่องแบบนี้มันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นเน้อ แล้วอย่างนี้จะเอายังใด” จันทร์เพ็ญส่ายหน้าช้าๆ แล้วถอนหายใจ ทั้งยังจะเอาคำตอบ

นวาระกระแทกลมหายใจอย่างหนักหน่วง ยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายแบบนี้ และไม่คิดว่าเพียงครั้งเดียวในคืนนั้นจะกลายเป็นปัญหาใหญ่โตแบบนี้

“น้องต้องบอกเปิ้นเน้อ นิสัยอย่างเปิ้นต้องรับผิดชอบแน่นอน” จันทร์เพ็ญคิดว่าตัวเองคงมองคนไม่ผิดแน่

เพราะเท่าที่อยู่อาศัยที่นี่มา ซีเซียก็ไม่เคยสร้างปัญหา ทั้งยังช่วยเหลืองานในสวนอย่างไม่บ่นสักนิด แล้วยังช่วยให้คนงานทำงานอย่างสนุกสนานอีกด้วย

นวาระกลับนิ่งเงียบ นึกปวดหัวอยู่ในที ไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่ควรพูด แต่ก็ไม่อยากตัดสินใจในเวลานี้ “ขอน้องทบทวนอะไรก่อนเน้อ แม่เน้อ เปิ้นบ่ได้บ่มีความรับผิดชอบ แต่น้องก็บ่อยากให้เปิ้นมารับผิดชอบเฮา เหตุการณ์มันเกิดขึ้นแบบบ่ได้ตั้งใจ น้องก็รู้ว่าเปิ้นก็ต้องเห็นด้วยกับแม่ แต่ปัญหามันจะนักขนาด น้องขอเวลาคิดให้ดีก่อน”

จันทร์เพ็ญออกขัดใจ แต่ก็สุดจะทำอะไรได้ เพราะเป็นเรื่องที่หลานสาวต้องตัดสินใจเอง หากก็เป็นห่วงกลัวการตัดสินใจของหลานสาวอยู่ไม่น้อย ถึงจะเชื่อว่าจะตัดสินใจอย่างรอบคอบ แต่ผลที่ตามมานั้นก็ยากจะคาดเดาได้

***************************************


สายตาหลายคู่จับจ้องไปยังเครื่องบินพระที่นั่งของเจ้าหญิงคาทริน่า ซีเซียเห็นเครื่องบินประจำพระองค์จอดอย่างปลอดภัยก็โล่งอก เจ้าหญิงรัชทายาทเดินลงจากเครื่องอย่างสง่างาม และมีสื่อมาทำข่าวอยู่จำนวนหนึ่ง เขาในฐานะหัวหน้าราชองครักษ์ประจำพระองค์เข้ามารับเสด็จที่เครื่องบิน และเดินตามไปเรื่อยๆ

ท่าทีเรียบเฉยถูกควบคุมมาอย่างดีทั้งสองฝ่าย เจ้าหญิงรัชทายาททักทายกับฑูตของสตาสเซียประจำประเทศไทยอย่างมีมารยาท ก่อนขึ้นรถของสถานฑูตเพื่อไปโรงแรม

“มานั่งด้วยกันสิ” คาทริน่าออกคำสั่งซีเซียให้มานั่งรถคันเดียวกัน โดยมีฑูตนั่งไปอีกคัน

บนรถมีแต่รองหัวหน้าราชองครักษ์ที่มีหน้าที่ขับรถ กับมาเรีย...คุณหญิงที่คอยดูแลถวายงานใกล้ชิด กับซีเซียเท่านั้น

“ประเทศไทยมีอะไรดี ถึงอยู่ได้นานแบบนี้ พาเราไปเปิดหูเปิดตาหน่อยนะ” คาทริน่าออกคำสั่งราบเรียบ ขณะที่คนรับคำสั่งได้แต่รับคำเท่านั้น

ซีเซียรับคำสั้นแล้วนิ่งเฉย เมื่อมองเห็นมาเรียก็รู้ว่ามองมาทางเขา ทั้งหมดต่างก็คาดเดาจุดประสงค์ที่แท้จริงของเจ้าหญิงรัชทายาทได้ แต่เขาก็โล่งใจที่เคานท์อเล็กเซย์จะตามมาสมทบในภายหลัง

เมื่อถึงโรงแรม เจ้าหญิงคาทริน่าก็เข้าสู่ห้องที่ประทับ มาเรียก็ถวายงานดูแลอย่างใกล้ชิด ซีเซียเห็นทุกอย่างเรียบร้อยก็รีบถอยแต่ก็โดนเรียกเอาไว้

“ที่นี่มีอะไรดียังไม่เล่าให้เราฟังอีกเหรอ” คาทริน่าทวงคำตอบจากในรถ

“กระหม่อมคิดว่าที่นี่ก็มีสถานที่ท่องเที่ยวดีๆ อยู่หลายที่พะย่ะค่ะ” ซีเซียตอบสั้นๆ

“มาเรียออกไปก่อน เรามีเรื่องจะคุยกับท่านราชองครักษ์” คาทริน่าไล่ราชเลขาฯออกไป เพื่อจะได้คุยกับเขาตามลำพัง

“ไม่ดีนะพะย่ะค่ะ ทรงมีพระสวามีแล้ว ไม่ควรอยู่ตามลำพังกับกระหม่อม ทรงโปรดให้คุณหญิงอยู่ด้วยเถิด” ซีเซียเตือนอ้อมๆ เห็นท่าทางขัดใจก็รู้ว่าเธอจะต้องจำยอมแน่ จึงโล่งใจ

“เดี๋ยวนี้จะอยู่กันตามลำพังก็ไม่ได้ หรือมีเรื่องอะไรให้คนอื่นต้องสงสัย” คาทริน่าแสดงท่าทีเอาแต่ใจมากขึ้น ก่อนจะมองอย่างระแวง “หรือเธอไม่อยากอยู่กับฉันแล้ว คิดว่าเมืองไทยคงมีผู้หญิงน่าสนใจอยู่แล้วมั้ง”

“ไม่พะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่มีหญิงสาวคนไหน มีแต่เพื่อนที่เป็นผู้หญิงพะย่ะค่ะ” ซีเซียรายงานตามตรง

“เพื่อนผู้หญิงเหรอ เพื่อนแบบไหนถึงทำให้ติดใจไม่อยากกลับสตาสเซีย” คาทริน่าถามได้ตรงใจราชเลขาฯ ที่อยากจะถามแต่ไม่กล้า

“ไม่พะย่ะค่ะ กระหม่อมส่งเรื่องพักร้อนหกเดือน นี่ยังไม่ถึงกำหนดกลับ กระหม่อมจึงไม่ได้กลับ อีกทั้งเจ้าหญิงทรงมีรับสั่งให้กระหม่อมพักผ่อนไม่ใช่หรือพะย่ะค่ะ กระหม่อมจึงพักผ่อนตามกำหนด” ซีเซียยืนอยู่แทบชิดประตู ขณะพูด

ตอนนี้เขาเริ่มนึกลำบากใจ เพราะไม่ตั้งใจให้เป็นเรื่อง แต่ก็จริงดังคาดไว้แต่แรก ว่าเจ้าหญิงเสด็จเยือนประเทศไทยด้วยเรื่องของเขาแน่

“อย่ายอกย้อนเรา ใครให้เธอลางานเสียหกเดือน แค่ให้พักผ่อนจนกว่าเราจะกลับจากฮันนีมูนก็แค่นั้น” คาทริน่าแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แม้จะเตรียมใจกับคำตอบก็ตาม

“สมเด็จพระราชาทรงประทานอนุญาตให้กระหม่อมพักร้อนได้นานพะย่ะค่ะ” ซีเซียก็แค่พูดตามจริงเท่านั้น

“ไม่ต้องอ้างสมเด็จพ่อ สมเด็จท่านก็ทรงเห็นแก่ท่านประธานองค์มนตรีคารอฟสกี้เท่านั้น จึงทรงอนุญาตตามที่ขอ แล้วทำไมเธอถึงไม่คัดค้านล่ะ เธอก็อยากไปให้พ้นๆ จากเราใช่ไหม” คาทริน่าเริ่มตัดพ้อเล็กน้อย เมื่อรู้สึกถูกทิ้งมานาน

“ไม่พะย่ะค่ะ สมเด็จพระราชาทรงโปรด กระหม่อมก็ไม่กล้าขัดพระราชประสงค์ ทรงตรัสกับกระหม่อมว่า กระหม่อมไม่ได้พักมานานมาก นับตั้งแต่ติดตามเจ้าหญิงรัชทายาท จึงให้พักนานเป็นกรณีพิเศษพะย่ะค่ะ” ซีเซียต้องอาศัยความอดทนเหมือนเช่นเคย แต่ความรักที่มีค่อยๆ หายไป กลายเป็นภาระหน้าที่เท่านั้นที่มีอยู่

“เชอะ เคยสั่งสอนเราไม่ใช่เหรอ หน้าที่ความรับผิดชอบเป็นสิ่งสำคัญ แต่เธอก็ทิ้งไปตั้งหลายเดือน ใครทำหน้าที่ก็ไม่ถูกใจเท่าเธอ รู้ไหมว่าทำให้เราหัวเสียแค่ไหน” คาทริน่ากระแทกลมหายใจแล้วมอง ก่อนจะตัดใจ “ยังไงก็พาเราเที่ยวเสียให้ทั่ว ก่อนท่านเคาทน์จะมาถึงก็แล้วกัน”

“พะย่ะค่ะ” ซีเซียไม่ต่อปากต่อคำ

เขารู้ว่าเพราะอะไรถึงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทั้งหมดเป็นผลของการกระทำของตัวเอง เขาบอกให้เธอถือเอาความรับผิดชอบเป็นที่ตั้ง ตอนนี้จึงโดนคำพูดตลบเข้าให้ จึงได้แต่ทำตามหน้าที่ แม้จะไม่ใช่ความผิดของเขาก็ตาม

กล้ำกลืนฝืนทน...แต่กลับไม่ทรมานเท่าก่อนได้พบนวาระ คงเพราะปัญหาเก่าของเขาไม่ใช่ปัญหาสำคัญอีกแล้ว เพียงแต่ปัญหาหัวใจอันใหม่ เขาจะแก้อย่างไรให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางสำหรับทั้งสองฝ่าย

***************************************

สวัสดีค่ะ มาช้าแต่ก็มาค่ะ ^^
พอดีอาทิตย์ก่อนไปพิษณุโลกกะทันหัน
กลับมาก็สลบ เพราะอากาศร้อนเป็นพิษ
ที่พิษณุโลกร้อนกว่าเชียงใหม่อีกค่ะ 555+
ได้ความรู้ใหม่ แต่ก็ไปเพราะธุระมากกว่าค่ะ
อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ

Sirinda
คุณ Auuuu --- รักแม่...สู้เพื่อแม่ค่ะ อิอิ
คุณ konhin --- 555+ แสงตะวันเขาก็เป็นคนดีนะคะ ^^
คุณ ร้อยวจี --- เรียกอีกอย่างว่าคนเรามีความอดทนจำกัด อิอิ
คุณ sai --- นางเอกแสบแล้วก็อารมณ์แปรปรวนด้วยค่ะ
คุณ pattisa --- โหดน้อยค่ะ เพราะโหดไม่บ่อย อิอิ
คุณ น้องแสตมป์ --- อิอิ บางคนก็บอกว่านางเอกขอเพลิงวารีเว่อด้วยค่ะ
คุณ ตุ๊งแช่ --- ต้องหาพระเอกทันคนไว้สักเรื่องเสียแล้วสิคะ 555+ (เดี๋ยวจะว่าลำเอียง หงิหงิ)
คุณ anOO --- หรือไม่ซีเซียก็ต้องรีบกลับสตาสเซียค่ะ T^T
คุณ ใบบัวน่ารัก --- 555+ เดี๋ยวก็ดื่มโอวันตินหมดแก้วหรอกค่ะ อร่อย

jj-book
คุณ นอนดูดาว --- เดี๋ยวยาวกว่านี้จะกลายเป็นซาดิสแทนค่ะ 555+
คุณพี่ chakansi --- 555+ ชอบแสงตะวันเหมือนกันเลยงิงิ

bloggang
คุณ mooda --- ที่หายากกว่าคงเพราะเราไม่ค่อยเจอแฟนดีๆ และเพื่อนดีๆ ค่ะ คนบางคนเหงาก็หาแฟนแต่ไม่สนใจว่าจะดีหรือไม่ แทนที่จะหาเพื่อนดีๆ ด้วยล่ะค่ะ

dek-d
คุณ novel --- พยายามเข้ากับการสอบนะคะ ^^



เพลิงวารี
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 มี.ค. 2555, 11:59:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 มี.ค. 2555, 11:59:43 น.

จำนวนการเข้าชม : 2010





<< Rose07   Rose09 >>
ตุ๊งแช่ 26 มี.ค. 2555, 13:27:48 น.
ท้องสามเดือน ลางานอีกสามเดือน กลับไปสามเดือน ลูกลืมตาพอดี..55 ตามฉบับละครไทยนางเอกไม่บอกพระเอก แต่ถ้าฉบับละครเพลิงวารี จะออกแนวไหนดีค่ะ อิอิ รออ่านต่อไป..


anOO 26 มี.ค. 2555, 14:34:19 น.
ไหง...กลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ รอตอนต่อไปค่ะ
อยากรู้ว่าโรสจะตัดสินใจยังไง จะบอกซิเซียไหม


pattisa 26 มี.ค. 2555, 14:39:42 น.
อร๊ายย ซิเซียทำโรสท้องได้ไง ครั้งเดียวเอง อิอิ ส่วนเจ้าหญิงนี่ก็มีสามีเเล้วปล่อยซิเซียไปเถอะ


sai 26 มี.ค. 2555, 15:18:19 น.
นางเอกเราท้องแล้ววว เฮ้อเรื่องมันช่างอีรุงตุงนังซะเหลือเกิน


น้องแสตมป์ 26 มี.ค. 2555, 18:07:41 น.
ครั้งเดียวก้อท้องล่ะ ซิเซียนี่มีน้ำยาดีเนอะ
เอาล่ะซิจะเป็นยังไงต่อไปนะ ไม่อยากให้โรสปิดซิเซียอ่ะ จะได้รู้ใจตัวเองเร็วๆ


ใบบัวน่ารัก 26 มี.ค. 2555, 20:20:05 น.
ได้กันตอนบนเขาอะน่ะ
ได้กันเร็วแท้ ไม่เหมือนที่เพลิงวารี
เขียนเลย ใช่เพลิงวารีเป่านี่
เจ้าหญิงแต่งงานกะคนแก่หรอ ไม่มีน้ำยาเป่า
หรือไม่ยอมกัน
ของหายอยากได้คืนหรือเจ็าหญิง..


konhin 26 มี.ค. 2555, 20:37:31 น.
น้ำยาดีจริงๆด้วย

เราว่านางเอกเรื่องนี้เป็นคนตรง คงจะบอกแหล่ะ แต่ถ้ามีสถานะการณ์ทำให้บอกไม่ได้ก็อีกเรื่อง

เจ้าหญิงรักซีเซียเหรอ? ทำไมซีเซียถึงบอกว่ามีแค่เพื่อนหญิง ไม่ได้รักโรสเหรอ? เข้าทำนองคนเหงาสองคนมาเจอกันหรือเปล่า?


Auuuu 26 มี.ค. 2555, 21:14:48 น.
ไอ้หย่ะๆๆ ท้องแว้ววววววว เดาไม่ถูกเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป
รู้แต่ว่า สนุกค่ะ !!! ^^


yayee62 26 มี.ค. 2555, 21:43:31 น.
อ๊ายยยยยยยยยยย
ท้องแล้ว ทำไงดีละเนี่ย


maplezaa 27 มี.ค. 2555, 21:20:34 น.
อั๊ยยะ ท้องรึเนี้ยยยย ตอนแรกก็คิดไว้สองทางคือท้องกับป่วย แต่เอนเอียงว่าป่วย เพราะไม่คิดว่าซัมติงไปแย้ววว น้ำยาดีม๊วกกกก ครั้งเดียวเลยอ่ะ

โรสจะทำยังไงเนี้ย


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account