^วันอยากเขียน^
รวมเรื่องสั้น ฉบับลิขิตราค่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว จับเรื่องสั้นมารวมกันไปเลยดีกว่า
Tags: เรื่องสั้น ลิขิตรา
ตอน: แค่ปีกบางๆที่ไม่อาจสยาย...กลางสายลม
แค่ปีกบาง ๆ ที่ไม่อาจสยาย...กลางสายลม
คำเตือน : เรื่องนี้ไม่หวาน ไม่น่ารัก และอาจ...สร้างความงุนงงอย่างรุนแรง
แด่หมากเงาแห่งความสับสนที่ก้าวผ่านมาในบางวันของใครบางคน
-----------------
...กล่าวกันว่า มนุษย์ทุกคนล้วนมีความฝัน
บางคนปล่อยให้มันผ่านไปในราตรีกาล
หากบางคน...ไขว่คว้า ไล่ตาม จนก้าวข้ามสายธารแห่งบททดสอบ ไปสู่ปลายทางที่ตามหา
แต่แล้ว...ความฝันบทใหม่ก็จะเริ่มขึ้น ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า
เด็กน้อยนอนนิ่งอยู่บนเตียงนอนสีขาวสะอาด ภาพเพียงสิ่งเดียวที่ปรากฏอยู่ในสายตาเธอคือเพดานสีขาวที่สะท้อนแสงไฟจัดจ้าจนแสบตา เธอไม่ได้หลับตา เพราะชินเสียแล้วกับภาพแบบนี้
เสียงตอกแตกของเข็มนาฬิกาที่วางอยู่ข้างหมอนดังคลอเบา ๆ นี่คงเป็นดนตรีที่ไพเราะที่สุดเท่าที่เธอจะหาฟังได้ ตราบเท่าที่เข็มนาฬิกานั้นยังเดินไป พร้อมกาลเวลาที่ค่อย ๆ พ้นผ่าน เด็กหญิงหวังเพียงราตรีที่ยาวนานนี้จะจบลงเสียที
นิ้วเรียวที่วางทาบอยู่ข้างตัวกระดิกเพียงแผ่วเบา หยาดเลือดสีแดงสดปรากฏบนผ้าปูที่นอนสีขาว เด็กน้อยบรรจงขยับนิ้วอย่างเชื่องช้า วาดเลือดสีสดเป็นภาพดาวหกแฉกดวงเล็ก
...ข้าฯขอวิงวอนด้วยชีวิต แม้วิญญาณนี้จะต้องแหลกสลาย แต่เพียงเสี้ยวนาทีสุดท้ายของลมหายใจ...ขอความฝันจงงดงาม...
“ไม่มีฝันใดจะงดงามในความจริงหรอกนะ” เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นข้างหูของเด็กน้อย พร้อมร่างสูงเพรียวในชุดคลุมสีดำสนิท
เธอกระพริบตาเบา ๆ กลอกตามองผู้ปรากฏกายขึ้นจากความว่างเปล่า
นิทานหลอกเด็กเรื่องหนึ่งเคยกล่าวถึงซาตานผู้ครอบครองความตายที่น่าปรารถนา เขาผู้นั้นจะปรากฏกายขึ้นด้วยดาวหกแฉกสีเลือด และหัวใจที่มั่นคงอย่างที่สุด ในวินาทีที่ลมหายใจกำลังจะหลุดลอย
เด็กน้อยคลี่ยิ้ม ท่าทางจะไม่ใช่นิทานหลอกเด็กเสียแล้ว
“เจ้าปรารถนาสิ่งใด...เด็กน้อย...”
“ท่านมองไม่เห็นหรอกหรือ...” เธอกระซิบคำถามกลับแผ่วเบา
สายลมพัดหวีดเป็นเสียงก้องราวเสียงโหยหวนของดวงวิญญาณ ซาตานหนุ่มคลี่ยิ้มที่มุมปาก “อิสระแห่งสายลม...เจ้าริษยานกที่อยู่บ้าฟ้า หรือกระทั่งข้าที่เอาแต่ใจ” เขาจุปากเบา ๆ โน้มตัวมาใกล้เด็กหญิง
“รู้ใช่ไหมเด็กน้อย...กฎของโลกคือ เจ้าต้องแลกบางสิ่ง เพื่อสิ่งที่เจ้าปรารถนา”
“ข้าแลกไปแล้วทุกสิ่ง เหลือเพียงแต่ชีวิต”
ซาตานหลุบตามองใบหน้าขาวไร้เดียงสา หากน่าประหลาดที่แววตาของเด็กน้อยดูอ่อนล้า ราวผ่านโลกมาจนสิ้นใยดี
เขาส่ายหน้าช้า ๆ “ยังหรอก...มีบางสิ่งที่เจ้ายังไม่ได้แลก”
เด็กน้อยคลี่ยิ้ม “ข้าทิ้งปีกที่โผบิน ข้าทิ้งความฝันอันยาวนาน ข้าทิ้งอำนาจในการลิขิตชีวิตตนไปแล้ว...เหลือสิ่งใดที่ข้ายังไม่ได้แลกอีก”
“สิ่งเดียวที่เหนี่ยวรั้งหัวใจเจ้าไว้...เด็กน้อย” ซาตานเหยียดยิ้มกึ่งหยัน
“สิ่งเดียวที่เจ้ายอมทิ้งทุกสิ่งเพื่อให้ได้มา...เจ้ามันโง่เขลาหรือบริสุทธิ์กันนะ”
“ข้าเหลือสิ่งใด...”
ซาตานเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะยอมเปิดปากตอบด้วยแววตากึ่งเวทนา “เจ้าเหลือหัวใจรัก...”
เด็กน้อยนิ่งงัน หยาดน้ำตาค่อย ๆ ร่วงหล่นเป็นสาย บางเบา ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงค่อยตะแรงหน้าหันหนีไปอีกทาง แม้เป็นซาตานก็ไม่อยากให้เห็นน้ำตาเธอ
“สิ่งนั้นมิใช่หรือทำให้เจ้าทิ้งทุกความฝัน...และหยุดตัวเองไว้ที่นี่” เขาโน้มตัวมาข้างหูเธอ เอ่ยคำถามแล้วตวัดสิ้นเลียหยาดน้ำตาบนข้างแก้มเนียน
“หอมหวานนัก...หยาดน้ำตาแห่งผู้อยู่ในห้วงรัก”
เสียงประตูห้องเปิดออก พร้อมกับที่ร่างสูงเพียวของซาตานเลือนหายไป เหลือเพียงเสียงกระซิบเบา ๆ ของสายลม
“...เรียกหาข้า...หากเจ้ายินดีแลกมันกับความตาย”
ผู้เข้ามาใหม่คือชายหนุ่มร่างสูงสง่า เขาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง โน้มตัวลงจูบหน้าผากเธอเบา ๆ “อาหารเย็นมาแล้วคนดี...พี่จะป้อนให้นะคะ” เขานั่งลงข้างเตียง ค่อยประคองร่างเล็กมาพิงอก บรจงตักอาหารจากชามป้อนให้เธออย่างใจเย็น
เด็กน้อยกัดริมฝีปากอย่างขมขื่น ก่อนจะอ้าปากรับอาหารที่เขาป้อน
รู้ทั้งรู้ว่าในทุกคำที่ผ่านเข้าปาก ผสมไปด้วยยาพิษร้ายที่ทำให้เธอต้องกลายเป็นร่างหนอนปวกเปียกในรังนอน ไม่มีวันจะโผบินเป็นผีเสื้อที่สวยงามอย่างใจฝัน
แต่อาจเป็นเช่นที่ซาตานกล่าว
เธอคือผู้โง่เขลาที่งมงายในรัก จึงยินดีแม้จะต้องเด็ดปีกตัวเอง
ฝังร่างไว้ในรังนอน และทำเป็นลืมว่าความฝันที่หลุดลอยไปนั้นงดงามมากเพียงใด
----------------------
คำเตือน : เรื่องนี้ไม่หวาน ไม่น่ารัก และอาจ...สร้างความงุนงงอย่างรุนแรง
แด่หมากเงาแห่งความสับสนที่ก้าวผ่านมาในบางวันของใครบางคน
-----------------
...กล่าวกันว่า มนุษย์ทุกคนล้วนมีความฝัน
บางคนปล่อยให้มันผ่านไปในราตรีกาล
หากบางคน...ไขว่คว้า ไล่ตาม จนก้าวข้ามสายธารแห่งบททดสอบ ไปสู่ปลายทางที่ตามหา
แต่แล้ว...ความฝันบทใหม่ก็จะเริ่มขึ้น ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า
เด็กน้อยนอนนิ่งอยู่บนเตียงนอนสีขาวสะอาด ภาพเพียงสิ่งเดียวที่ปรากฏอยู่ในสายตาเธอคือเพดานสีขาวที่สะท้อนแสงไฟจัดจ้าจนแสบตา เธอไม่ได้หลับตา เพราะชินเสียแล้วกับภาพแบบนี้
เสียงตอกแตกของเข็มนาฬิกาที่วางอยู่ข้างหมอนดังคลอเบา ๆ นี่คงเป็นดนตรีที่ไพเราะที่สุดเท่าที่เธอจะหาฟังได้ ตราบเท่าที่เข็มนาฬิกานั้นยังเดินไป พร้อมกาลเวลาที่ค่อย ๆ พ้นผ่าน เด็กหญิงหวังเพียงราตรีที่ยาวนานนี้จะจบลงเสียที
นิ้วเรียวที่วางทาบอยู่ข้างตัวกระดิกเพียงแผ่วเบา หยาดเลือดสีแดงสดปรากฏบนผ้าปูที่นอนสีขาว เด็กน้อยบรรจงขยับนิ้วอย่างเชื่องช้า วาดเลือดสีสดเป็นภาพดาวหกแฉกดวงเล็ก
...ข้าฯขอวิงวอนด้วยชีวิต แม้วิญญาณนี้จะต้องแหลกสลาย แต่เพียงเสี้ยวนาทีสุดท้ายของลมหายใจ...ขอความฝันจงงดงาม...
“ไม่มีฝันใดจะงดงามในความจริงหรอกนะ” เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นข้างหูของเด็กน้อย พร้อมร่างสูงเพรียวในชุดคลุมสีดำสนิท
เธอกระพริบตาเบา ๆ กลอกตามองผู้ปรากฏกายขึ้นจากความว่างเปล่า
นิทานหลอกเด็กเรื่องหนึ่งเคยกล่าวถึงซาตานผู้ครอบครองความตายที่น่าปรารถนา เขาผู้นั้นจะปรากฏกายขึ้นด้วยดาวหกแฉกสีเลือด และหัวใจที่มั่นคงอย่างที่สุด ในวินาทีที่ลมหายใจกำลังจะหลุดลอย
เด็กน้อยคลี่ยิ้ม ท่าทางจะไม่ใช่นิทานหลอกเด็กเสียแล้ว
“เจ้าปรารถนาสิ่งใด...เด็กน้อย...”
“ท่านมองไม่เห็นหรอกหรือ...” เธอกระซิบคำถามกลับแผ่วเบา
สายลมพัดหวีดเป็นเสียงก้องราวเสียงโหยหวนของดวงวิญญาณ ซาตานหนุ่มคลี่ยิ้มที่มุมปาก “อิสระแห่งสายลม...เจ้าริษยานกที่อยู่บ้าฟ้า หรือกระทั่งข้าที่เอาแต่ใจ” เขาจุปากเบา ๆ โน้มตัวมาใกล้เด็กหญิง
“รู้ใช่ไหมเด็กน้อย...กฎของโลกคือ เจ้าต้องแลกบางสิ่ง เพื่อสิ่งที่เจ้าปรารถนา”
“ข้าแลกไปแล้วทุกสิ่ง เหลือเพียงแต่ชีวิต”
ซาตานหลุบตามองใบหน้าขาวไร้เดียงสา หากน่าประหลาดที่แววตาของเด็กน้อยดูอ่อนล้า ราวผ่านโลกมาจนสิ้นใยดี
เขาส่ายหน้าช้า ๆ “ยังหรอก...มีบางสิ่งที่เจ้ายังไม่ได้แลก”
เด็กน้อยคลี่ยิ้ม “ข้าทิ้งปีกที่โผบิน ข้าทิ้งความฝันอันยาวนาน ข้าทิ้งอำนาจในการลิขิตชีวิตตนไปแล้ว...เหลือสิ่งใดที่ข้ายังไม่ได้แลกอีก”
“สิ่งเดียวที่เหนี่ยวรั้งหัวใจเจ้าไว้...เด็กน้อย” ซาตานเหยียดยิ้มกึ่งหยัน
“สิ่งเดียวที่เจ้ายอมทิ้งทุกสิ่งเพื่อให้ได้มา...เจ้ามันโง่เขลาหรือบริสุทธิ์กันนะ”
“ข้าเหลือสิ่งใด...”
ซาตานเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะยอมเปิดปากตอบด้วยแววตากึ่งเวทนา “เจ้าเหลือหัวใจรัก...”
เด็กน้อยนิ่งงัน หยาดน้ำตาค่อย ๆ ร่วงหล่นเป็นสาย บางเบา ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงค่อยตะแรงหน้าหันหนีไปอีกทาง แม้เป็นซาตานก็ไม่อยากให้เห็นน้ำตาเธอ
“สิ่งนั้นมิใช่หรือทำให้เจ้าทิ้งทุกความฝัน...และหยุดตัวเองไว้ที่นี่” เขาโน้มตัวมาข้างหูเธอ เอ่ยคำถามแล้วตวัดสิ้นเลียหยาดน้ำตาบนข้างแก้มเนียน
“หอมหวานนัก...หยาดน้ำตาแห่งผู้อยู่ในห้วงรัก”
เสียงประตูห้องเปิดออก พร้อมกับที่ร่างสูงเพียวของซาตานเลือนหายไป เหลือเพียงเสียงกระซิบเบา ๆ ของสายลม
“...เรียกหาข้า...หากเจ้ายินดีแลกมันกับความตาย”
ผู้เข้ามาใหม่คือชายหนุ่มร่างสูงสง่า เขาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง โน้มตัวลงจูบหน้าผากเธอเบา ๆ “อาหารเย็นมาแล้วคนดี...พี่จะป้อนให้นะคะ” เขานั่งลงข้างเตียง ค่อยประคองร่างเล็กมาพิงอก บรจงตักอาหารจากชามป้อนให้เธออย่างใจเย็น
เด็กน้อยกัดริมฝีปากอย่างขมขื่น ก่อนจะอ้าปากรับอาหารที่เขาป้อน
รู้ทั้งรู้ว่าในทุกคำที่ผ่านเข้าปาก ผสมไปด้วยยาพิษร้ายที่ทำให้เธอต้องกลายเป็นร่างหนอนปวกเปียกในรังนอน ไม่มีวันจะโผบินเป็นผีเสื้อที่สวยงามอย่างใจฝัน
แต่อาจเป็นเช่นที่ซาตานกล่าว
เธอคือผู้โง่เขลาที่งมงายในรัก จึงยินดีแม้จะต้องเด็ดปีกตัวเอง
ฝังร่างไว้ในรังนอน และทำเป็นลืมว่าความฝันที่หลุดลอยไปนั้นงดงามมากเพียงใด
----------------------
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 มี.ค. 2555, 14:38:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 เม.ย. 2555, 16:56:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 2093
| << เรื่องราวของความรัก | บางบทตอน...ละครรัก >> |
เรือใบ 30 มี.ค. 2555, 17:49:42 น.
แนวคนรักวางยาหรอเนี่ย แฮ่ อ่านแล้วนึกถึงเรื่องนักเขียนที่ชื่อ yuki suetsugu เรื่องนึงเลย >___<
แนวคนรักวางยาหรอเนี่ย แฮ่ อ่านแล้วนึกถึงเรื่องนักเขียนที่ชื่อ yuki suetsugu เรื่องนึงเลย >___<
anOO 30 มี.ค. 2555, 18:19:19 น.
มารอตอนต่อไปค่ะ
มารอตอนต่อไปค่ะ
Auuuu 31 มี.ค. 2555, 00:49:08 น.
ไอ้หย่ะะะ
ไอ้หย่ะะะ
goldensun 31 มี.ค. 2555, 06:11:48 น.
น่าจะเป็นในแง่ความรู้สึกที่ซ่อนไว้มากกว่าตรงตามตัวอักษรนะคะ จะมีตอนต่อที่เด็กน้อยตัดสินใจมั้ยคะ ว่าแต่เด็กน้อยหรือสาวน้อยกันแน่
น่าจะเป็นในแง่ความรู้สึกที่ซ่อนไว้มากกว่าตรงตามตัวอักษรนะคะ จะมีตอนต่อที่เด็กน้อยตัดสินใจมั้ยคะ ว่าแต่เด็กน้อยหรือสาวน้อยกันแน่
ณิณ 31 มี.ค. 2555, 19:53:22 น.
อืมมม ... มีภาคต่อใช่มั้ยคะ
อืมมม ... มีภาคต่อใช่มั้ยคะ
Setia 31 มี.ค. 2555, 21:03:45 น.
T^T มาแนวเศร้าๆอีกแล้ว
T^T มาแนวเศร้าๆอีกแล้ว
