อาทิตย์พรางดาว
เมื่อความเคียดแค้นชิงชังที่มีมาระหว่างพี่น้องต่างมารดา ทำให้เกิดเรื่องราวต่างที่นำมาซึ่งความสุข เศร้า และโศกนาฏกรรม! ดาวเหนือจะทำอย่างไรเมื่อตะวันฉายผู้เป็นเกลียดเธอจนไม่อยากจะอยู่ร่วมโลก และตฤณจะทำอย่างไรเพื่อปกป้องคนรักไม่ให้โดนทำร้าย ต้องติดตามใน 'อาทิตย์พรางดาว'
Tags: ดราม่า
ตอน: ตอนที่ 28
ตอนที่ 28
วีกิจยืนจิบพั้นช์สีแดงสวยอยู่เคียงข้างร่างบางของตรีทิพย์ที่เพิ่งจะได้หยุดพักขา หลังจากต้องวิ่งไปมาตามที่พีชญาจะลากไปเช่นเดียวกับเพื่อน และตอนนี้ก็กำลังสวาปามอาหารอย่างไม่สนใจใคร ชายหนุ่มส่ายหัวอย่างอ่อนใจแม้ความเร็วในการกินของเจ้าหล่อนจะช้ากว่าปกติแต่ก็ยังคงเร็วกว่าสาวๆทั่วไปที่เขาเคยควงมา
แต่ก็นะ...เพราะตรีทิพย์เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ไง เขาถึงได้รักหัวปักหัวปำอย่างนี้
วีกิจมองบรรยากาศงานเลี้ยงไปเรื่อย รอเวลาให้คนข้างกายพอใจกับการกินก่อนแล้วค่อยกลับไปรวมกลุ่มกับตฤณ ระหว่างนั้นเองเขาก็ต้องชะงักกับภาพสาวสวยเปรี้ยวจี๊ดที่เกาะแขนตฤณอยู่ คนที่ดูยังก็ไม่ใช่ดาวเหนือ สุดท้ายความสงสัยก็เข้าครอบงำ ต้องเอ่ยถามกับน้องสาวของตฤณแทน
“นี่คุณ...”ตรีทิพย์เงยหน้ามองคนตัวสูงอย่างไม่ค่อยจะพอใจที่อีกฝ่ายบังอาจมาขัดขวางการกิน แต่ก็ยอมสนใจ
“อะไรอ่ะ”
“คือผมสงสัยว่าแม่ปลิงสาวที่กำลังเกาะพี่ตฤณอยู่นั่นน่ะใคร” ว่าพร้อมกับชี้เป้าให้หญิงสาว ตรีทิพย์มองไปตามทางอย่างไม่เต็มใจแต่แล้วก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นว่า ‘ปลิง’ ที่ว่าคือใคร!
วีกิจถอยกรูดเมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากตรีทิพย์ เขากลืนน้ำลายอย่างลำบาก นึกรู้แล้วว่าผู้หญิงสาวที่เขาถามถึงคงไม่ใช่เพื่อนของอีกฝ่ายแน่ แต่ก็ยังคงอยากรู้ว่าเป็นใคร
“เอ่อ..ตกลงใครเหรอครับลูกตาล”
“ก็จะใครล่ะ ยายตะวันดับลาลับโลกของไอ้ดาวไง บ้าที่สุด! หนีมาถึงกระบี่แล้วยังจะตามมาหลอกหลอน”
“อ้อ...คนนี้น่ะเหรอ ตะวันฉาย พี่สาวต่างแม่กับคุณดาว อืม...ดูดูไปก็สวยดีนะ” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างใจคิด แต่คำพูดนั้นกลับเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ ตรีทิพย์หันกลับมาอย่างรวดเร็ว น่ากลัวว่าคอจะหักเหลือเกิน
อีกฝ่ายมองเขาตาขวางและหากสายตาสามารถเผาคนได้ วีกิจคงกลายเป็นขี้เถ้าปลิวว่อนในอากาศไปแล้ว...
“ตาต่ำ!”
“อ้าว...ไหงอยู่ดีๆมาว่ากันล่ะ” ชายหนุ่มหน้าตาเหรอหรา ไม่ได้รู้ตัวว่าพูดอะไรผิด ตรีทิพย์คร้านที่จะสนใจเพราะตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือเกี้ยะนางมารออกไปจากข้างกายพี่ชายนั้นสำคัญกว่า ร่างบางรีบวางจานในมือลงก่อนจะเดินเฉิบๆตรงไปยังพี่ชายและแม่กาฝากทันที โดยมีวีกิจวิ่งตามมาอย่างงงๆ
“คุณตฤณขา ลองทานยำนี่ดูสิคะ ตะวันว่าอร๊อย อร่อย มาค่ะตะวันป้อนให้”มือเรียวยื่นช้อนที่มีอาหารที่ว่าจ่อไปยังชายหนุ่ม ตฤณเบี่ยงหน้าหนีแต่อีกฝ่ายก็ยังคงตามมาไม่ลดละ
อาริตายืนมองอย่างพอใจก่อนจะฉีกตัวห่างไปเพราะเห็น ‘เหยื่อ’ หน้าตาดีคนหนึ่ง ยกแก้วมองมาทางเธอเป็นการเชื้อเชิญ และแน่นอนว่าเธอ...ไม่คิดจะปฏิเสธ
ดาวเหนือหันหน้าหนีไปอีกทางไม่อยากจะมองหน้าตฤณ ไม่ใช่โกรธคนรัก แต่หากหันไปหาก็จะพบเจออีกใบหน้าหนึ่ง ซึ่งก่อให้เกิดความรำคาญแกมสมเพชพี่สาวต่างมารดาคนสวยที่ปกติไม่เคยที่จะต้องง้อผู้ชายคนใด มาบัดนี้กลับต้องมาง้องอนผู้ชายคนหนึ่งอย่างไร้ยางอาย ไร้ซึ่งศักดิ์ศรี!
เธอจะไม่ว่าอะไรเลยหากว่าคนที่ตะวันฉายกำลังเกาะแกะอยู่นั้นไม่ใช่คนที่มีคนรักแล้ว ที่สำคัญคนรักของเขาก็คือเธอ ต่อให้ไม่ใช่ตฤณแต่เป็นคนอื่นที่มีคนรักอยู่แล้วก็ไม่เป็นการสมควร
อีกอย่างถึงแม้ว่าจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆคลานตามกันมา แต่อย่างไรเธอก็มีสายเลือดเดียวกับอีกฝ่ายตั้งครึ่งหนึ่ง หากมีคนรู้จักของที่บ้านมาพบเห็น คงได้เอาไปนินทากันสนุกปาก หึ! พี่น้องควงผู้ชายคนเดียวกัน แล้วถ้าเรื่องนี้หลุดไปถึงหูบิดาของพวกเธอ งานนี้...
บ้านคงร้อนเป็นไฟอีกครั้งแน่!
หญิงสาวถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ความอดทนใกล้จะสิ้นสุด และดูเหมือนตฤณจะรู้สึกได้ ร่างสูงเอื้อมมือที่เป็นอิสระจาก ‘ปลิงสาว’ ไปกุมมือบาง ถ่ายทอดกำลังใจไปให้ เข้าดีว่าเธอกำลังอึดอัดใจและหงุดหงิดเต็มทนที่ต้องอยู่ใกล้คนที่เกลียดกันเข้าไส้ อย่างตะวันฉาย
แต่เขาก็ยังหาทางสลัดตะวันฉายไปไม่ได้ เลยต้องยอมทนอยู่อย่างนี้ และใช่ว่าเขาจะมีความอดทนมากมายอะไรนัก หากว่ามันหมดเมื่อลงไหร่ ตะวันฉายอาจจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ประวัติสุภาพบุรุษของเขาต้องมัวหมองแน่นอน!
“คุณตะวันฉาย...ผมว่าคุณไปทางอื่นจะดีกว่า ผมมีเรื่องจะคุยกับคนรักของผม”
“อุ๊ย!ตามสบายค่ะ คุยได้เลย ตะวันไม่ถือ ตะวันจะยืนฟังเงียบๆไม่ขัดคอแน่นอนค่ะ”ร่างเพรียวบอกอย่างไม่สะทกสะท้าน แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมายที่เขาต้องการสื่อว่าอยากอยู่กันแค่สองคนไม่มีเธออยู่ด้วย
ตฤณกลอกตาอย่างรำคาญใจ ความอดทนเริ่มหมดลง ร่างสูงกำลังจะอ้าปากว่าแรงๆให้อีกฝ่ายรู้ตัวเสียที ดาวเหนือรั้งตัวเขาเอาไว้ ส่ายหัวเป็นเชิงบอกอย่าพูด ชายหนุ่มขบกรามแน่นมองคนรักอย่างไม่ยอม เขาทนมามากพอแล้ว พอกันที!
“หน้าด้าน!”
ดาวเหนือ ตฤณและตะวันฉายหันขวับไปมองคนที่พูดแทรกขึ้นมา ตะวันฉายถลึงตาใส่ตรีทิพย์ที่ก้าวเข้ามายืนกั้นระหว่างเธอและพี่ชายของตนเองเฉย พร้อมกับมองเธออย่างเหยียดๆ สายตาแบบที่ไม่เคยมีใครที่ไหนกล้าใช้มองเธอมาก่อน
หญิงสาวพยายามอดกลั้นโทสะที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ แล้วฝืนยิ้มส่งไปให้น้องสาวของชายในฝัน หากไม่ติดว่าตฤณยังยืนอยู่ตรงนี้เธอคงถลาเข้าไปตบ ตบ ตบ! นังมารหัวใจหมายเลขสองตรงหน้าให้สาแก่ใจเสียแล้ว
“ว่าใครเหรอจ๊ะน้องตาล”
“ก็ว่าเธอนั่นแหละ” ตรีทิพย์มองคนที่แสร้งทำเป็นใสซื่อ ก่อนจะเสริม “แล้วก็ไม่ต้องฝืนใจดำๆของเธอมาพูดดีกับฉันเอาหน้าพี่ตฤณหรอก ทุกคนที่นี่เขารู้เช่นเห็นชาติผู้หญิงอย่างเธอดี”
“น้องตาล...อย่าเอาเรื่องเก่าๆมาเป็นอารมณ์สิจ๊ะ...แต่ก่อนพี่ยอมรับว่าพูดไม่ดีกับน้องตาล แต่ตอนนี้อะไรๆมันก็เปลี่ยนกันได้”หญิงสาวบอกหน้าซื่อ ตรีทิพย์ชะงักก่อนจะยิ้มหวานก่อนจะสาดคำพูดที่อาบยาพิษออกมาหน้าตาเฉยเฉกเดียวกัน
“อ้อ...แบบที่เขาเรียกว่าพวกอสรพิษลิ้นสองแฉก อย่างนั้นสินะ”
ตะวันฉายจิกตามองอีกฝ่ายอย่างแค้นเคือง แต่ไม่สามารถลงมือได้ ในเมื่อทุกคนที่รายล้อมตัวเธออยู่ในตอนนี้มีแต่พวกของตรีทิพย์ทั้งนั้น หากเธอพลั้งมือไปมีหวังคงโดนเล่นงานกลับไม่เหลือดี อีกอย่าง...มันจะทำให้เธอเสียคะแนนต่อหน้าเขาอีกด้วย
แล้วนี่แม่กองหนุนตัวดีของเธอไปอยู่เสียที่ไหน ร่างเพรียวเหลียวซ้ายแลขวาหาพรรคพวกเพียงคนเดียวของตน ก่อนจะพบว่าแม่เพื่อนตัวดีกำลังนัวเนียอยู่กับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งอยู่ตรงมุมมืดข้างสระน้ำ หน๊อย!แล้วบอกจะมาช่วยเพื่อน พอเจอผู้ชายก็ทิ้งเพื่อนไม่เหลียวหลัง แบบนี้มาน่าคบต่อไปไหมเนี่ย!
ตะวันฉายละสายตากลับมาจากภาพที่เห็นทันทีที่ได้ยินเสียงกวนประสาทของตรีทิพย์ดังขึ้นมา
“นี่...พี่ตฤณ กลับไปกรุงเทพแล้วตาลจะพาไปไหว้พระเก้าวัด อาบน้ำมนต์ซักหน่อยนะ” อยู่ดีๆหญิงสาวก็เปลี่ยนเรื่องเสียอย่างนั้น ก่อนจะปรายตามองตะวันฉายที่จ้องกลับมา
“เผื่อไอ้ตัว ‘เสนียด!’ ที่มันเกาะๆอยู่เนี่ย จะหลุดออกไปบ้าง” ตรีทิพย์ยิ้มสะใจเมื่อเห็นว่า ‘ตัวเสนียด’ กำลังยืนกำหมัด ขบกรามแน่น มองเธอด้วยสายตาแผดเผา หากเธอเป็นกระดาษคงจะไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้วแน่ๆ แต่เธอไม่ได้เกรงกลัวเพราะความสะใจมันมีมากกว่า
เธอยืนมองอาการของตะวันฉายอย่างพอใจอยู่อีกพักก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนรักที่ยืนนิ่งมาตลอด แต่แววตาฉายชัดถึงความหนักใจ เคร่งเครียด
“นี่ไอ้ดาว...พี่ตฤณ...ตาลอยากกินไอ้กุ้งที่มันอยู่ในถ้วยนั่นอ่ะ...”นิ้วเรียวสวยชี้ไปทางโต๊ะเป้าหมาย ก่อนออกคำสั่งแกมบังคับทางสายตา “...ไปหยิบมาให้หน่อยสิ”
“เขาเรียกค็อกเทลกุ้ง ยายตาล...ไปครับดาว...ไปอันเชิญอาหารมาให้แม่ตัวดีนี่กันดีกว่า” ตฤณทอดถอนใจ ก่อนจะรั้งร่างโปร่งของคนรักให้เดินตามไป
ดาวเหนือก้าวตามแรงดึงของเขาไปอย่างว่าง่าย หญิงสาวหันกลับมาสบกับเพื่อนที่แอบขยิบตามาให้อย่างขอบคุณ เธอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยากกินไอ้ค็อกเทลอะไรนั่นจริงๆหรอกแค่จะช่วยให้เธอกับตฤณหลุดจากการเกาะติดของตะวันฉายมากกว่า
ตะวันฉายเห็นดังนั้นก็ผวาจะตาม แต่ถูกตรีทิพย์กระชากแขนเอาไว้ให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน
“จะไปไหนล่ะคะคุณพี่ อยู่คุยกันก่อนสิ”
“ปล่อยฉัน!”
“ไม่!...”ตรีทิพย์บอกเสียงกร้าว “หล่อนจะหน้าด้านหน้าทนไปถึงไหน พี่ชายฉันเขาเป็นสุภาพบุรุษมากพอที่ไม่บอกเธอว่าเขารำคาญเธอมาแค่ไหน”
“ฉันก็หน้าทนต่อไปจนกว่าฉันจะได้เป็นพี่สะใภ้หล่อนน่ะสิ นังตาล!” ตะวันเองก็ย้อนกลับเสียงกร้าวไม่ต่างกัน จะต่างก็ตรงที่รอยยิ้มเป็นต่อของเธอเท่านั้นเอง
ตรีทิพย์ที่ได้ฟังก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างสมเพช “เธอนี่มันเกินเยียวยาจริงๆนะตะวันฉาย...ไร้ยางอายเกินเยียวยา!”
“ก็ยังดีกว่าพวกมียางอายแต่...ไม่มีผัว” ตะวันฉายลอยหน้าลอยตาใส่อีกฝ่าย หัวเราะอย่างสะใจ
“ตะวันฉาย! ...แล้วนั่นเธอจะไปไหน” ตรีทิพย์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นว่าคู่อริของตนกำลังจะเดินไปทางที่พี่ชายและเพื่อนหายลับไปเมื่อครู่ ร่างเล็กรีบวิ่งไปขวางเอาไว้
ตะวันฉายกระตุกยิ้มมุมปาก “ก็จะไปห้องน้ำ”
“ห้องน้ำอยู่ทางโน้น” หญิงสาวชี้มือไปทางด้านหลังของตนเอง ซึ่งตรงข้ามกับทางที่อีกฝ่ายกำลังจะไป
“ก็...จะไปชวนคุณตฤณให้ไปเป็นเพื่อนน่ะสิ”
“อย่าดีกว่ามั้ง... ปล่อยให้พี่ชายฉันได้อยู่คนรักมากกว่านางมารอย่างเธอเถอะ...เดี๋ยวฉันลดตัวไปเป็นเพื่อนเธอเอง” หญิงสาวกันท่าทันที ก่อนจะได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาแทนคำตอบ
“ไม่ล่ะ...ฉันชอบเข้าห้องน้ำกับผู้ชายมากกว่า เร้าใจดี”
ตรีทิพย์แทบอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความแค้นใจ แต่ติดที่ว่าตอนนี้เธออยู่ในงานเลี้ยงและเจ้าของงานก็ถือได้ว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง เลยไม่อยากจะทำอะไรให้ฝ่ายนั้นลำบากใจ ทำให้เธอได้แต่นับหนึ่งถึงพันในใจขณะเดินตามติดแม่สาวเจนโลก
“นี่! ทำไมหล่อนไม่ลองชวนคนอื่นที่เขากำลัง ‘ว่าง’ ไปล่ะ”หญิงสาวเน้นคำว่างให้คนหน้าทนเข้าใจความหมายที่ต้องการสื่อ แต่อีกฝ่ายคงใช้คอนกรีตเสริมเหล็กโบ๊ะหน้าตัวเองแทนแป้งเป็นแน่เลยทำเป็นไม่สนใจความนัยนั้น แถมยังย้อนเธอกลับมาอีก
“ก็แหม” ตะวันฉายทอดเสียง “คนที่ ‘ว่าง’ น่ะ ไม่ใช่คนที่ฉันอยากพาไปเข้าห้อง...อุ๊ย! ขอโทษที...อยากชวนให้ไปเป็นเพื่อนน่ะสิจ๊ะ...ตรีทิพย์”
“แต่เธอเก่งไม่ใช่เหรอเรื่องตกผู้ชาย...ฉันเห็นบางคนเธอบอกว่าไม่ปลื้มแต่ก็เห็นเข้าไปกระแซะ เบียดนั้นเบียดนี่ตลอด”
สาวเปรี้ยวหันขวับมองตาขวาง ก่อนจะอ้าปากแก้แต่คงช้ากว่าใครบางคนที่แทรกขึ้นมา “ก็แหม...พวกนั้นมันเพื่อนฝูง ก๊วนเดียวกันนี่เลยทำได้ แต่ที่นี่ยายตะวันไม่รู้จักใครเลย ใจคอเธอจะให้เพื่อนฉันไปกับคนที่ไม่รู้จักได้ลงคอเชียวเหรอจ๊ะ... น้องลูกตาล”
อาริตานั่นเองที่เป็นพูดขึ้นมา ตะวันฉายมองเพื่อนที่ก้าวเข้ามาเคียงข้าง แต่ก็อดที่จะกระแหนะกระแหนเพื่อนสาวในใจไม่ได้
‘คงจะ ‘อิ่ม’ มาแล้วสิถึงมาช่วยฉันได้นะ ยายริตา’
ตรีทิพย์ปรายตามองคนที่เพิ่งมาแล้วเบ้ปากเล็กน้อย นี่ก็อีกคน...หากตะวันฉายเป็นแม่สาวเจนโลก งั้นเธอขอยกตำแหน่งแม่สาวกร้านโลกให้อาริตาเลยแล้วกัน
เธอยังจำได้ว่าครั้งแรกที่ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนแล้วดาวเหนือชี้ผู้หญิงรูปร่างสูง อึ๋มไปทุกสัดส่วนที่กำลังนั่งซุกไซ้ แลกลิ้นกับชายหนุ่มคนหนึ่งในผับให้ดู พร้อมแนะนำว่าคือเพื่อนสนิทของตะวันฉายที่เป็นเหมือนลูกคู่ทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องแกล้งเพื่อนของเธอ นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบใจหลังจากนั้นความรู้สึกไม่ชอบก็เปลี่ยนเป็นเกลียดพอๆกับตะวันฉายเมื่อต้องเข้าไปช่วยเพื่อนที่โดนแกล้งจากทั้งตะวันฉายและอาริตาอยู่บ่อยครั้ง
และคงไม่มีครั้งไหนที่ทำให้ความเกลียดพุ่งพรวดทะลุเกจวัดของเธอได้เท่ากับครั้งที่พี่รหัสเธอไปตกบ่วงของแม่จิ้งจอกสาวอาริตาจนถึงกับทิ้งแฟนสาวที่รักกันมานานตั้งแต่สมัยมัธยม ปล่อยให้อีกฝ่ายมานั่งร้องไห้ให้พวกเธอปลอบอยู่บ่อยครั้ง
แต่สุดท้ายพี่รหัสของเธอก็เป็นเหมือนๆกับชายหนุ่มอีกหลายคนที่พอแม่จิ้งจอกสุขสมใจแล้วก็สลัดทิ้งไปหาเหยื่อรายใหม่ ทำให้เขากลายเป็นไอ้ขี้เหล้าเมาหยำเป เกือบจะเรียนไม่จบหากไม่ได้อดีตคนรักที่พร้อมจะให้อภัยทุกอย่างและพวกเพื่อนๆน้องๆในคณะมาคอยช่วยฉุด ช่วยดึงให้ผ่านวินาทีนรกกลับมาเรียนจนจบและเป็นผู้เป็นคน มีงานการดี ครอบครัวที่อบอุ่นเช่นทุกวันนี้
“จะไปรู้เหรอ...เห็นปกติ พวกเธอก็ไปกับหนุ่มๆแปลกหน้าในผับอยู่บ่อย....”ตรีทิพย์ยิ้มก่อนจะเสริมขึ้นอย่างดูถูก
“...อย่างว่าแหละ...ไม่รู้จักตอนนี้ แต่เดี๋ยวก็ไปรู้จักกันบนเตียง!”
“แก! มันจะมากไปแล้วนะ”ทั้งอาริตาและตะวันฉายแทบเต้นขณะชี้นิ้วใส่หญิงสาวที่กำลังทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่ตรงหน้า
“ฮึ! ไม่มาไปหรอก สำหรับพวกชอบแย่งของชาวบ้านอย่างพวกเธอน่ะ” ตรีทิพย์ซ้ำลงไปอีก ทำให้อาริตาโมโหมากกว่าเดิม เพราะสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมานั้นโดนพวกเธอเต็มๆ
“แบบนี้มันต้องตบสั่งสอน โดนฟาดสักสองสามทีปากเน่าๆของหล่อนมันคงจะดีขึ้นมาบ้าง ริตา..จับมันไว้!”
“อย่าเข้ามานะ! ...แน่จริงก็ตัวต่อตัวสิ แบบนี้เขาเรียกหมาหมู่” ตรีทิพย์บอกพร้อมปัดป้องไม่ยอมให้เข้าใกล้ตัว แต่ก็ไม่รอดเพราะโดนอาริตารวบแขนล็อกเอาไว้ได้
“ฉันไม่ถือหรอกเพราะถ้าฉันหมา...เธอก็หมา กัดกันแบบหมาๆนี่ก็สนุกดี”ตะวันฉายเงื้อมือขึ้นสูง ยิ้มเหี้ยมเกรียมขณะเตรียมฟาดลงไปบนใบหน้าของตรีทิพย์ที่หลับตาปี๋รอรับฝ่ามือ อี๋...หน้าบวมแน่เรา!
เอ๋...ทำไมไม่เจ็บล่ะ
ตรีทิพย์ค่อยลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะพบว่าฝ่ามือเพชฌฆาตของตะวันฉายอยู่ห่างจากใบหน้าเธอแค่ไม่กี่เซ็น โดยที่เจ้าของมือขณะนี้กำลังหันไปเล่นสงครามสายตากับชายหนุ่มร่างสูงที่คุ้นหน้า มือหนาของเขากำรอบข้อมือของตะวันฉายเอาไว้มั่น แววตาขี้เล่นที่เคยมีถูกแทนที่ด้วยความโกรธ
วีกิจที่ยืนมองการสนทนา(?) ของทุกคนมานานพอดูแล้ว แต่ไม่มีใครสังเกต เขาเห็นท่าจะไม่ดีเลยรีบเข้ามาขวางไม่ให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตพร้อมกับส่งสายตาปรามตรีทิพย์ที่ทำท่าจะเอาเรื่องตะวันฉายคืน
อาริตาอ้าปากน้อยๆขณะที่สายตาจับจ้องอยู่บนใบหน้าคมคายของผู้มาใหม่ ทอประกายถูกใจวาบหนึ่งก่อนจะสลัดตรีทิพย์ไปทางด้านข้างอย่างไม่ไยดี ขาเรียวก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าเขาทันที
วีกิจเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“สวัสดีค่ะ...ริตา อาริตานะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก”แนะนำตัวเสร็จสรรพ มือขาวยื่นออกไปตรงหน้าอีกฝ่าย ชายหนุ่มนิ่งไปนิดก่อนจะยกมือของตัวเองสัมผัสกับเจ้าหล่อนตามมารยาทที่พึงมีแล้วดึงกลับมาอย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าหญิงสาวจ้าวหัวใจของเขาจะงอน
...แต่ยังไงก็อดยอมรับไม่ได้ว่าหากเป็นก่อนหน้าที่เขาจะได้เจอกับตรีทิพย์ คืนนี้ทั้งเขาและหล่อนคงได้ไปจบลงบนเตียงในโรงแรมที่ไหนสักแห่ง!
แต่นาทีนี้ไม่มีใครจะมาทำให้เขารู้สึกดีได้เท่ากับตรีทิพย์อีกแล้ว...
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ...ยังไงผมกับตาลขอตัวก่อน” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปยืนเคียงข้างเจ้าของชื่อ พร้อมกับแตะข้อศอก
เป็นเชิงบอกให้ตามมา ตรีทิพย์มองอาริตาอย่างหมั่นไส้อยากจะจัดการกับดวงตาแวววาวราวกับเห็นเหยื่อนั่นเหลือเกิน
อาริตารับปราดเข้าไปขวางเอาไว้ พร้อมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้วีกิจ แล้วก็รอยยิ้มอิจฉาพร้อมคำพูดดูถูกให้เธอ เมื่อเห็นท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่
“ต๊าย! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายัย ‘ม้าดีดกระโหลก’...” ปรายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า “...อย่างหล่อนจะหาแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาได้”
หญิงสาวเดินวนรอบตัววีกิจ มือเรียวสอดเข้าไปคล้องแขนแกร่งของชายหนุ่มเอาไว้แถมยังเอนซบที่ไหล่หนายั่วโมโหคนอารมณ์ร้อนได้ดีนัก
“แถมยังหล่อล่ำน่าหม่ำอีกต่างหาก” มือข้างที่วางของอาริตาลูบไล้แผงอกจองชายหนุ่มที่ยืนนิ่ง ตรีทิพย์กัดฟันแน่นตอนนี้เริ่มเปลี่ยนใจอยากจะประทุษร้ายคนงี่เง่าที่ปล่อยตัวให้ยายแก่แร้งทึ้งลวนลามเฉย
ทางด้านตะวันฉายก็เอาแต่ยืนมองเพื่อนรักแปลงร่างเป็นเสือสมิงล่าเหยื่ออย่างสะใจเป็นพิเศษ เพราะ ‘เหยื่อ’ ตัวนี้ทำให้นังเด็กปากเน่าหน้าซีดเป็นไก่ต้ม อาริตาเงยหน้าขึ้นมองวีกิจพร้อมบอก
“นี่...พ่อรูปหล่อ ถ้าเกิดเบื่อยัยไร้เสน่ห์นี่เมื่อไหร่ล่ะก็...มาหาฉันที่ห้องได้ทุกเวลานะจ๊ะคืนนี้...เดี๋ยวฉันจะรอ” ท้ายประโยคเขย่งขึ้นไปกระซิบเสียงพร่าที่ข้างหูชายหนุ่ม
ตรีทิพย์ช็อกไปแล้ว
“อย่าดีกว่าครับ ผมเกรงใจ...” วีกิจกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วบอกปัดอย่างสุภาพ
“...รุ่นเดียวกับแม่แบบนี้ เห็นทีจะรับประทานไม่ลง”
...แต่เจ็บจี๊ด
เขาหมุนตัวเดินจากไปพร้อมกับมือหนาก็ ‘หยิบ’ ใครบางคนที่ยังอึ้งอยู่ให้ออกไปพร้อมกัน ทิ้งอาริตาที่พอได้สติแล้วก็กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บใจไปอย่างไม่สนใจอีกเลย...
วีกิจลากแขนหญิงสาวออกมาที่ชายหาดที่ร้างผู้คนยามค่ำคืน ลมทะเลพัดเอาความเย็นมาให้คนทั้งสอง แต่ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของตรีทิพย์ดีขึ้นเท่าไหร่นัก เพราะหญิงสาวบิดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขา ก่อนจะหันหลังหนีเมื่อได้รับอิสรภาพ
ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินไปดักหน้าคนเจ้าอารมณ์เอาไว้ เขาสวมบทโหดเมื่อเปิด ‘คอร์สอบรม’ ร่างเล็กเบื้องหน้า
“ลูกตาล...คุณควรจะหัดควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มากกว่านี้นะ”
“หมายความว่ายังไง...นายก็เห็นนี่ว่าใครเริ่มต้นก่อน” หญิงสาวเถียงด้วยความโมโห วีกิจโคลงศีรษะ
“ผมรู้ แล้วก็เขาใจความรู้สึกคุณ แต่คุณไม่ลองคิดดูสักหน่อยเหรอ ว่าเวลาที่คุณโกรธคุณจะไม่มีสติยั้งคิดอะไรทั้งนั้น แล้วพวกเขาก็ใช้จุดนี้ของคุณนี่แหละ หลอกล้วงความลับไปจากคุณโดยที่คุณคิดแค่ว่ามันจะทำให้เขาเจ็บใจ...” ชายหนุ่มมองหน้าซีดๆของเธออย่างสงสาร แต่ก็ตัดสินใจพูดต่อเพื่อตัวของตรีทิพย์เอง
“...แต่มันไม่ใช่ บางครั้งเขาอาจเจ็บอย่างที่คุณต้องการ แต่บางครั้งเขาเอาข้อมูลที่ได้มาไปเล่นงานคนที่คุณรักและหวังดีอย่างพี่ตฤณกับคุณดาวหรือแม้กระทั่งตัวคุณเอง...เหมือนเมื่อคราวก่อนไงล่ะ” เขาหมายถึงครั้งที่พลั้งปากพูดไปว่าตฤณเป็นคนรักของดาวเหนือต่อหน้าตะวันฉายในงานหมั้นของพัดยศกับพรายจันทร์ จนทำให้เรื่องราวมันบานปลายมาจนทุกวันนี้
ตรีทิพย์เม้มปากแน่น ใบหน้าที่ซีดอยู่เมื่อครู่ตอนนี้กลับหนักเข้าไปอีก น้ำใสๆคลออยู่ตรงขอบตา เธอพยายามกะพริบเพื่อไล่มันไปแต่ดูเหมือนมันจะไม่รักดีเพราะน้ำใสๆนั้นกลิ้งลงมาเป็นทาง ไหลช้าๆไปจนถึงปลายคาง เธอไม่เคยคิดเลยว่าการที่เธอพูดออกไปโดยไม่คิดนั้นมันจะทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆขึ้น แทนที่มันจะช่วยไล่คนที่บ่อนทำลายความสุขของเพื่อนและพี่ชายที่รักยิ่งของเธอ กลับไปช่วยส่งเสริมอีกฝ่ายเสียนี่!
เพราะหากวันนั้นเธอไม่พูดมันออกไป ยายตะวันฉายตัวแบก็จะทำได้แค่เพ้อฝันถึงพี่ชายของเธอต่อไป ไม่มีวันได้เข้ามาตอแยขนาดนี้แน่นอน
หญิงสาวรู้สึกอยากจะทุบตีตัวเองให้สมกับความโง่ วีกิจพูดถูกเป็นเพราะเธอเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ใครจะเตือนอะไรก็ไม่เคยฟัง ต่อแต่นี้เธอจะแก้ไขทุกอย่างใหม่...จะไม่ยอมให้ตะวันฉายหรือใครก็ตามมาหลอกใช้จุดอ่อนของเธอเพื่อเล่นงานคนที่เธอรักอีก
วีกิจมองคนที่เงียบไป นึกรู้ว่าอีกฝ่ายคงกำลังโทษตัวเองอยู่ เขากลอกตาก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เฮ้อ!
“ที่ผมพูดไม่ได้อยากให้คุณนั่งโทษตัวเองในเรื่องที่มันผ่านไปแล้วหรอกนะ แต่ผมอยากให้คุณเอามันไว้เป็นบทเรียน...เอาไว้เตือนสติก่อนจะพูดอะไรออกไป
อย่างที่ใครเคยบอกไว้ไงคุณ คำพูดทุกคำถ้าเราคิดก่อนเราจะเป็นนายมัน แต่เมื่อใดที่เราพูดไปโดยไม่คิด...เมื่อนั้นมันก็จะเป็นนายเรา และมันจะทำให้เราทุกข์ทรมานเพราะมันอีกด้วย แค่นี้แหละที่ผมอยากให้คุณจำไว้”
“แต่...แต่ถ้าวันนั้นฉันไม่พูดออกไป พี่ตฤณกับยายดาวก็คงไม่ต้องโดนยายแก่แร้งทึ้งนั่นตามจองเวรอย่างนี้หรอก” แม้จะบอกตัวเองให้เริ่มต้นใหม่ แต่เอาเข้าจริงเธอก็ยังไม่พร้อมเท่าไหร่ สังเกตได้จากเสียงอันสั่นเครือยามพูด วีกิจมองอย่างสงสารกับคนที่เป่าปี่อีกรอบ จนต้องถือวิสาสะรั้งร่างเล็กเข้ามากอดไว้แนบอก
มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มที่เคยแอบจับ แอบเล่นยามที่เจ้าตัวเผลออยู่บ่อยครั้ง จนบางครั้งก็โดนฝ่ามือพิฆาตเข้าให้จนแสบไปหมด แต่มันกลับทำให้สุขใจมาก
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว เราไม่สามารถย้อนกลับไปแก้มันได้ มีแต่ต้องเดินหน้า เอาเป็นว่า คุณก็จำเอาไว้แล้วกัน...คิดก่อนพูด ดีที่สุด” ชายหนุ่มปลอบเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่อีกฝ่ายก็แย้งเสียงอู้อี้เพราะใบหน้ายังคงซุกอยู่ที่อกของเขา
“แล้วถ้าฉันพลาดไปอีกล่ะ”
เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นขณะเอ่ยคำพูด น้ำเสียงของเขามั่นคงแน่วแน่ราวกับว่ามันเป็นคำสัญญาที่แสนล้ำค่า หาใช่คำพูดลอยลมเท่านั้น
“ไม่ต้องห่วงผมจะอยู่เคียงข้างคุณเอง เมื่อไหร่ที่คุณโมโหแล้วเผลอหลุดอะไรออกไป ผมจะคอยแก้ให้คุณเอง ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวนะ...” วีกิจยิ้มบางๆใส่ตาของหญิงสาว
“...เรื่องอื่นๆด้วย ถ้าคุณมีปัญหาผมก็จะอยู่ช่วยเหลือไม่หายไปไหนแน่นอน เพราะผมรักคุณ”
ตรีทิพย์เงยหน้ามองเขา ผู้ชายที่เธอไม่เคยคิดจะญาติดีด้วย แต่สุดท้ายก็ทนต่อเสียงเรียกร้องลึกๆในหัวใจไม่ได้ แม้ครั้งแรกที่พบกันจะไม่เป็นที่น่าประทับใจเท่าไหร่ แต่หลังจากนั้นเขาก็คอบตามตื้อและทำทุกอย่างให้เธออย่างจริงใจและจริงจังแม้จะกวนประสาทอยู่บ้างแต่มันก็ทำให้เธอสุขใจและอุ่นใจเมื่อมีเขาอยู่เคียงข้าง
และบัดนี้เธอมั่นใจแล้วว่าความรู้สึกของเธอเองก็ไม่ต่างจากเขา...เธอรักเขา ไม่ใช่แค่ตอนนี้แต่จะเป็นจากนี้และตลอดไปจนกว่าเขาจะหมดรักเธอหรือไม่ก็จนกว่าเธอจะตายจากไป
ตรีทิพย์หลับตาลงรับสัมผัสอันแสนอ่อนหวานและลึกล้ำที่ทาบลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ ราวกับหยาดฝนใสสะอาดที่ชะล้างความเศร้าในจิตใจให้หายไป จุมพิตที่ประทับมานั้นเปรียบดั่งคำสัญญา...คำสาบานแห่งรัก...ชั่วนิรันดร์
----------------------------------------------------------------------------------------
หวานไหม...ไม่หวาน หวานไหม...ไม่หวาน
ก็บอกแล้วว่าข้าพเจ้าแต่งหวานไม่เก่ง สำหรับตอนนี้ก็เต็มไปด้วยความเครียดและการฟาดฟันกันด้วยคำพูด ส่วนที่บอกว่าเตรียมเศร้าก็เก็บกันไว้ก่อนนะคะ ตอนหน้าได้น้ำตาหยดกันแน่แท้ หึหึหึ (วิญญาณนางมารร้ายเริ่มสิง)
สำหรับตอนนี้ถ้าใครอ่านแล้วก๊งๆก็ขออภัยด้วย เนื่องจากตอนแต่งกำลังเครียดเพราะกลัวลูกหมาที่บ้านมันจะตาย(ตอนนี้ก็ยังแอดมิท TvT) แต่งไปเครียดไปเลยไม่หวาน+ซึ้ง เท่าที่ควร
ตอนนี้ข้าพเจ้าให้วีกิจกับลูกตาลเป็นพระเอกไปก่อน ส่วนพี่ตฤณสุดหล่อให้ไปพักเติมความหล่อแปปเดี๋ยวกลับมาค่ะ
เจอกันตอนหน้าวันจันทร์หน้าค่ะ ติชมได้น้า >o<
วีกิจยืนจิบพั้นช์สีแดงสวยอยู่เคียงข้างร่างบางของตรีทิพย์ที่เพิ่งจะได้หยุดพักขา หลังจากต้องวิ่งไปมาตามที่พีชญาจะลากไปเช่นเดียวกับเพื่อน และตอนนี้ก็กำลังสวาปามอาหารอย่างไม่สนใจใคร ชายหนุ่มส่ายหัวอย่างอ่อนใจแม้ความเร็วในการกินของเจ้าหล่อนจะช้ากว่าปกติแต่ก็ยังคงเร็วกว่าสาวๆทั่วไปที่เขาเคยควงมา
แต่ก็นะ...เพราะตรีทิพย์เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ไง เขาถึงได้รักหัวปักหัวปำอย่างนี้
วีกิจมองบรรยากาศงานเลี้ยงไปเรื่อย รอเวลาให้คนข้างกายพอใจกับการกินก่อนแล้วค่อยกลับไปรวมกลุ่มกับตฤณ ระหว่างนั้นเองเขาก็ต้องชะงักกับภาพสาวสวยเปรี้ยวจี๊ดที่เกาะแขนตฤณอยู่ คนที่ดูยังก็ไม่ใช่ดาวเหนือ สุดท้ายความสงสัยก็เข้าครอบงำ ต้องเอ่ยถามกับน้องสาวของตฤณแทน
“นี่คุณ...”ตรีทิพย์เงยหน้ามองคนตัวสูงอย่างไม่ค่อยจะพอใจที่อีกฝ่ายบังอาจมาขัดขวางการกิน แต่ก็ยอมสนใจ
“อะไรอ่ะ”
“คือผมสงสัยว่าแม่ปลิงสาวที่กำลังเกาะพี่ตฤณอยู่นั่นน่ะใคร” ว่าพร้อมกับชี้เป้าให้หญิงสาว ตรีทิพย์มองไปตามทางอย่างไม่เต็มใจแต่แล้วก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นว่า ‘ปลิง’ ที่ว่าคือใคร!
วีกิจถอยกรูดเมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากตรีทิพย์ เขากลืนน้ำลายอย่างลำบาก นึกรู้แล้วว่าผู้หญิงสาวที่เขาถามถึงคงไม่ใช่เพื่อนของอีกฝ่ายแน่ แต่ก็ยังคงอยากรู้ว่าเป็นใคร
“เอ่อ..ตกลงใครเหรอครับลูกตาล”
“ก็จะใครล่ะ ยายตะวันดับลาลับโลกของไอ้ดาวไง บ้าที่สุด! หนีมาถึงกระบี่แล้วยังจะตามมาหลอกหลอน”
“อ้อ...คนนี้น่ะเหรอ ตะวันฉาย พี่สาวต่างแม่กับคุณดาว อืม...ดูดูไปก็สวยดีนะ” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างใจคิด แต่คำพูดนั้นกลับเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ ตรีทิพย์หันกลับมาอย่างรวดเร็ว น่ากลัวว่าคอจะหักเหลือเกิน
อีกฝ่ายมองเขาตาขวางและหากสายตาสามารถเผาคนได้ วีกิจคงกลายเป็นขี้เถ้าปลิวว่อนในอากาศไปแล้ว...
“ตาต่ำ!”
“อ้าว...ไหงอยู่ดีๆมาว่ากันล่ะ” ชายหนุ่มหน้าตาเหรอหรา ไม่ได้รู้ตัวว่าพูดอะไรผิด ตรีทิพย์คร้านที่จะสนใจเพราะตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือเกี้ยะนางมารออกไปจากข้างกายพี่ชายนั้นสำคัญกว่า ร่างบางรีบวางจานในมือลงก่อนจะเดินเฉิบๆตรงไปยังพี่ชายและแม่กาฝากทันที โดยมีวีกิจวิ่งตามมาอย่างงงๆ
“คุณตฤณขา ลองทานยำนี่ดูสิคะ ตะวันว่าอร๊อย อร่อย มาค่ะตะวันป้อนให้”มือเรียวยื่นช้อนที่มีอาหารที่ว่าจ่อไปยังชายหนุ่ม ตฤณเบี่ยงหน้าหนีแต่อีกฝ่ายก็ยังคงตามมาไม่ลดละ
อาริตายืนมองอย่างพอใจก่อนจะฉีกตัวห่างไปเพราะเห็น ‘เหยื่อ’ หน้าตาดีคนหนึ่ง ยกแก้วมองมาทางเธอเป็นการเชื้อเชิญ และแน่นอนว่าเธอ...ไม่คิดจะปฏิเสธ
ดาวเหนือหันหน้าหนีไปอีกทางไม่อยากจะมองหน้าตฤณ ไม่ใช่โกรธคนรัก แต่หากหันไปหาก็จะพบเจออีกใบหน้าหนึ่ง ซึ่งก่อให้เกิดความรำคาญแกมสมเพชพี่สาวต่างมารดาคนสวยที่ปกติไม่เคยที่จะต้องง้อผู้ชายคนใด มาบัดนี้กลับต้องมาง้องอนผู้ชายคนหนึ่งอย่างไร้ยางอาย ไร้ซึ่งศักดิ์ศรี!
เธอจะไม่ว่าอะไรเลยหากว่าคนที่ตะวันฉายกำลังเกาะแกะอยู่นั้นไม่ใช่คนที่มีคนรักแล้ว ที่สำคัญคนรักของเขาก็คือเธอ ต่อให้ไม่ใช่ตฤณแต่เป็นคนอื่นที่มีคนรักอยู่แล้วก็ไม่เป็นการสมควร
อีกอย่างถึงแม้ว่าจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆคลานตามกันมา แต่อย่างไรเธอก็มีสายเลือดเดียวกับอีกฝ่ายตั้งครึ่งหนึ่ง หากมีคนรู้จักของที่บ้านมาพบเห็น คงได้เอาไปนินทากันสนุกปาก หึ! พี่น้องควงผู้ชายคนเดียวกัน แล้วถ้าเรื่องนี้หลุดไปถึงหูบิดาของพวกเธอ งานนี้...
บ้านคงร้อนเป็นไฟอีกครั้งแน่!
หญิงสาวถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ความอดทนใกล้จะสิ้นสุด และดูเหมือนตฤณจะรู้สึกได้ ร่างสูงเอื้อมมือที่เป็นอิสระจาก ‘ปลิงสาว’ ไปกุมมือบาง ถ่ายทอดกำลังใจไปให้ เข้าดีว่าเธอกำลังอึดอัดใจและหงุดหงิดเต็มทนที่ต้องอยู่ใกล้คนที่เกลียดกันเข้าไส้ อย่างตะวันฉาย
แต่เขาก็ยังหาทางสลัดตะวันฉายไปไม่ได้ เลยต้องยอมทนอยู่อย่างนี้ และใช่ว่าเขาจะมีความอดทนมากมายอะไรนัก หากว่ามันหมดเมื่อลงไหร่ ตะวันฉายอาจจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ประวัติสุภาพบุรุษของเขาต้องมัวหมองแน่นอน!
“คุณตะวันฉาย...ผมว่าคุณไปทางอื่นจะดีกว่า ผมมีเรื่องจะคุยกับคนรักของผม”
“อุ๊ย!ตามสบายค่ะ คุยได้เลย ตะวันไม่ถือ ตะวันจะยืนฟังเงียบๆไม่ขัดคอแน่นอนค่ะ”ร่างเพรียวบอกอย่างไม่สะทกสะท้าน แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมายที่เขาต้องการสื่อว่าอยากอยู่กันแค่สองคนไม่มีเธออยู่ด้วย
ตฤณกลอกตาอย่างรำคาญใจ ความอดทนเริ่มหมดลง ร่างสูงกำลังจะอ้าปากว่าแรงๆให้อีกฝ่ายรู้ตัวเสียที ดาวเหนือรั้งตัวเขาเอาไว้ ส่ายหัวเป็นเชิงบอกอย่าพูด ชายหนุ่มขบกรามแน่นมองคนรักอย่างไม่ยอม เขาทนมามากพอแล้ว พอกันที!
“หน้าด้าน!”
ดาวเหนือ ตฤณและตะวันฉายหันขวับไปมองคนที่พูดแทรกขึ้นมา ตะวันฉายถลึงตาใส่ตรีทิพย์ที่ก้าวเข้ามายืนกั้นระหว่างเธอและพี่ชายของตนเองเฉย พร้อมกับมองเธออย่างเหยียดๆ สายตาแบบที่ไม่เคยมีใครที่ไหนกล้าใช้มองเธอมาก่อน
หญิงสาวพยายามอดกลั้นโทสะที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ แล้วฝืนยิ้มส่งไปให้น้องสาวของชายในฝัน หากไม่ติดว่าตฤณยังยืนอยู่ตรงนี้เธอคงถลาเข้าไปตบ ตบ ตบ! นังมารหัวใจหมายเลขสองตรงหน้าให้สาแก่ใจเสียแล้ว
“ว่าใครเหรอจ๊ะน้องตาล”
“ก็ว่าเธอนั่นแหละ” ตรีทิพย์มองคนที่แสร้งทำเป็นใสซื่อ ก่อนจะเสริม “แล้วก็ไม่ต้องฝืนใจดำๆของเธอมาพูดดีกับฉันเอาหน้าพี่ตฤณหรอก ทุกคนที่นี่เขารู้เช่นเห็นชาติผู้หญิงอย่างเธอดี”
“น้องตาล...อย่าเอาเรื่องเก่าๆมาเป็นอารมณ์สิจ๊ะ...แต่ก่อนพี่ยอมรับว่าพูดไม่ดีกับน้องตาล แต่ตอนนี้อะไรๆมันก็เปลี่ยนกันได้”หญิงสาวบอกหน้าซื่อ ตรีทิพย์ชะงักก่อนจะยิ้มหวานก่อนจะสาดคำพูดที่อาบยาพิษออกมาหน้าตาเฉยเฉกเดียวกัน
“อ้อ...แบบที่เขาเรียกว่าพวกอสรพิษลิ้นสองแฉก อย่างนั้นสินะ”
ตะวันฉายจิกตามองอีกฝ่ายอย่างแค้นเคือง แต่ไม่สามารถลงมือได้ ในเมื่อทุกคนที่รายล้อมตัวเธออยู่ในตอนนี้มีแต่พวกของตรีทิพย์ทั้งนั้น หากเธอพลั้งมือไปมีหวังคงโดนเล่นงานกลับไม่เหลือดี อีกอย่าง...มันจะทำให้เธอเสียคะแนนต่อหน้าเขาอีกด้วย
แล้วนี่แม่กองหนุนตัวดีของเธอไปอยู่เสียที่ไหน ร่างเพรียวเหลียวซ้ายแลขวาหาพรรคพวกเพียงคนเดียวของตน ก่อนจะพบว่าแม่เพื่อนตัวดีกำลังนัวเนียอยู่กับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งอยู่ตรงมุมมืดข้างสระน้ำ หน๊อย!แล้วบอกจะมาช่วยเพื่อน พอเจอผู้ชายก็ทิ้งเพื่อนไม่เหลียวหลัง แบบนี้มาน่าคบต่อไปไหมเนี่ย!
ตะวันฉายละสายตากลับมาจากภาพที่เห็นทันทีที่ได้ยินเสียงกวนประสาทของตรีทิพย์ดังขึ้นมา
“นี่...พี่ตฤณ กลับไปกรุงเทพแล้วตาลจะพาไปไหว้พระเก้าวัด อาบน้ำมนต์ซักหน่อยนะ” อยู่ดีๆหญิงสาวก็เปลี่ยนเรื่องเสียอย่างนั้น ก่อนจะปรายตามองตะวันฉายที่จ้องกลับมา
“เผื่อไอ้ตัว ‘เสนียด!’ ที่มันเกาะๆอยู่เนี่ย จะหลุดออกไปบ้าง” ตรีทิพย์ยิ้มสะใจเมื่อเห็นว่า ‘ตัวเสนียด’ กำลังยืนกำหมัด ขบกรามแน่น มองเธอด้วยสายตาแผดเผา หากเธอเป็นกระดาษคงจะไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้วแน่ๆ แต่เธอไม่ได้เกรงกลัวเพราะความสะใจมันมีมากกว่า
เธอยืนมองอาการของตะวันฉายอย่างพอใจอยู่อีกพักก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนรักที่ยืนนิ่งมาตลอด แต่แววตาฉายชัดถึงความหนักใจ เคร่งเครียด
“นี่ไอ้ดาว...พี่ตฤณ...ตาลอยากกินไอ้กุ้งที่มันอยู่ในถ้วยนั่นอ่ะ...”นิ้วเรียวสวยชี้ไปทางโต๊ะเป้าหมาย ก่อนออกคำสั่งแกมบังคับทางสายตา “...ไปหยิบมาให้หน่อยสิ”
“เขาเรียกค็อกเทลกุ้ง ยายตาล...ไปครับดาว...ไปอันเชิญอาหารมาให้แม่ตัวดีนี่กันดีกว่า” ตฤณทอดถอนใจ ก่อนจะรั้งร่างโปร่งของคนรักให้เดินตามไป
ดาวเหนือก้าวตามแรงดึงของเขาไปอย่างว่าง่าย หญิงสาวหันกลับมาสบกับเพื่อนที่แอบขยิบตามาให้อย่างขอบคุณ เธอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยากกินไอ้ค็อกเทลอะไรนั่นจริงๆหรอกแค่จะช่วยให้เธอกับตฤณหลุดจากการเกาะติดของตะวันฉายมากกว่า
ตะวันฉายเห็นดังนั้นก็ผวาจะตาม แต่ถูกตรีทิพย์กระชากแขนเอาไว้ให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน
“จะไปไหนล่ะคะคุณพี่ อยู่คุยกันก่อนสิ”
“ปล่อยฉัน!”
“ไม่!...”ตรีทิพย์บอกเสียงกร้าว “หล่อนจะหน้าด้านหน้าทนไปถึงไหน พี่ชายฉันเขาเป็นสุภาพบุรุษมากพอที่ไม่บอกเธอว่าเขารำคาญเธอมาแค่ไหน”
“ฉันก็หน้าทนต่อไปจนกว่าฉันจะได้เป็นพี่สะใภ้หล่อนน่ะสิ นังตาล!” ตะวันเองก็ย้อนกลับเสียงกร้าวไม่ต่างกัน จะต่างก็ตรงที่รอยยิ้มเป็นต่อของเธอเท่านั้นเอง
ตรีทิพย์ที่ได้ฟังก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างสมเพช “เธอนี่มันเกินเยียวยาจริงๆนะตะวันฉาย...ไร้ยางอายเกินเยียวยา!”
“ก็ยังดีกว่าพวกมียางอายแต่...ไม่มีผัว” ตะวันฉายลอยหน้าลอยตาใส่อีกฝ่าย หัวเราะอย่างสะใจ
“ตะวันฉาย! ...แล้วนั่นเธอจะไปไหน” ตรีทิพย์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นว่าคู่อริของตนกำลังจะเดินไปทางที่พี่ชายและเพื่อนหายลับไปเมื่อครู่ ร่างเล็กรีบวิ่งไปขวางเอาไว้
ตะวันฉายกระตุกยิ้มมุมปาก “ก็จะไปห้องน้ำ”
“ห้องน้ำอยู่ทางโน้น” หญิงสาวชี้มือไปทางด้านหลังของตนเอง ซึ่งตรงข้ามกับทางที่อีกฝ่ายกำลังจะไป
“ก็...จะไปชวนคุณตฤณให้ไปเป็นเพื่อนน่ะสิ”
“อย่าดีกว่ามั้ง... ปล่อยให้พี่ชายฉันได้อยู่คนรักมากกว่านางมารอย่างเธอเถอะ...เดี๋ยวฉันลดตัวไปเป็นเพื่อนเธอเอง” หญิงสาวกันท่าทันที ก่อนจะได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาแทนคำตอบ
“ไม่ล่ะ...ฉันชอบเข้าห้องน้ำกับผู้ชายมากกว่า เร้าใจดี”
ตรีทิพย์แทบอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความแค้นใจ แต่ติดที่ว่าตอนนี้เธออยู่ในงานเลี้ยงและเจ้าของงานก็ถือได้ว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง เลยไม่อยากจะทำอะไรให้ฝ่ายนั้นลำบากใจ ทำให้เธอได้แต่นับหนึ่งถึงพันในใจขณะเดินตามติดแม่สาวเจนโลก
“นี่! ทำไมหล่อนไม่ลองชวนคนอื่นที่เขากำลัง ‘ว่าง’ ไปล่ะ”หญิงสาวเน้นคำว่างให้คนหน้าทนเข้าใจความหมายที่ต้องการสื่อ แต่อีกฝ่ายคงใช้คอนกรีตเสริมเหล็กโบ๊ะหน้าตัวเองแทนแป้งเป็นแน่เลยทำเป็นไม่สนใจความนัยนั้น แถมยังย้อนเธอกลับมาอีก
“ก็แหม” ตะวันฉายทอดเสียง “คนที่ ‘ว่าง’ น่ะ ไม่ใช่คนที่ฉันอยากพาไปเข้าห้อง...อุ๊ย! ขอโทษที...อยากชวนให้ไปเป็นเพื่อนน่ะสิจ๊ะ...ตรีทิพย์”
“แต่เธอเก่งไม่ใช่เหรอเรื่องตกผู้ชาย...ฉันเห็นบางคนเธอบอกว่าไม่ปลื้มแต่ก็เห็นเข้าไปกระแซะ เบียดนั้นเบียดนี่ตลอด”
สาวเปรี้ยวหันขวับมองตาขวาง ก่อนจะอ้าปากแก้แต่คงช้ากว่าใครบางคนที่แทรกขึ้นมา “ก็แหม...พวกนั้นมันเพื่อนฝูง ก๊วนเดียวกันนี่เลยทำได้ แต่ที่นี่ยายตะวันไม่รู้จักใครเลย ใจคอเธอจะให้เพื่อนฉันไปกับคนที่ไม่รู้จักได้ลงคอเชียวเหรอจ๊ะ... น้องลูกตาล”
อาริตานั่นเองที่เป็นพูดขึ้นมา ตะวันฉายมองเพื่อนที่ก้าวเข้ามาเคียงข้าง แต่ก็อดที่จะกระแหนะกระแหนเพื่อนสาวในใจไม่ได้
‘คงจะ ‘อิ่ม’ มาแล้วสิถึงมาช่วยฉันได้นะ ยายริตา’
ตรีทิพย์ปรายตามองคนที่เพิ่งมาแล้วเบ้ปากเล็กน้อย นี่ก็อีกคน...หากตะวันฉายเป็นแม่สาวเจนโลก งั้นเธอขอยกตำแหน่งแม่สาวกร้านโลกให้อาริตาเลยแล้วกัน
เธอยังจำได้ว่าครั้งแรกที่ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนแล้วดาวเหนือชี้ผู้หญิงรูปร่างสูง อึ๋มไปทุกสัดส่วนที่กำลังนั่งซุกไซ้ แลกลิ้นกับชายหนุ่มคนหนึ่งในผับให้ดู พร้อมแนะนำว่าคือเพื่อนสนิทของตะวันฉายที่เป็นเหมือนลูกคู่ทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องแกล้งเพื่อนของเธอ นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบใจหลังจากนั้นความรู้สึกไม่ชอบก็เปลี่ยนเป็นเกลียดพอๆกับตะวันฉายเมื่อต้องเข้าไปช่วยเพื่อนที่โดนแกล้งจากทั้งตะวันฉายและอาริตาอยู่บ่อยครั้ง
และคงไม่มีครั้งไหนที่ทำให้ความเกลียดพุ่งพรวดทะลุเกจวัดของเธอได้เท่ากับครั้งที่พี่รหัสเธอไปตกบ่วงของแม่จิ้งจอกสาวอาริตาจนถึงกับทิ้งแฟนสาวที่รักกันมานานตั้งแต่สมัยมัธยม ปล่อยให้อีกฝ่ายมานั่งร้องไห้ให้พวกเธอปลอบอยู่บ่อยครั้ง
แต่สุดท้ายพี่รหัสของเธอก็เป็นเหมือนๆกับชายหนุ่มอีกหลายคนที่พอแม่จิ้งจอกสุขสมใจแล้วก็สลัดทิ้งไปหาเหยื่อรายใหม่ ทำให้เขากลายเป็นไอ้ขี้เหล้าเมาหยำเป เกือบจะเรียนไม่จบหากไม่ได้อดีตคนรักที่พร้อมจะให้อภัยทุกอย่างและพวกเพื่อนๆน้องๆในคณะมาคอยช่วยฉุด ช่วยดึงให้ผ่านวินาทีนรกกลับมาเรียนจนจบและเป็นผู้เป็นคน มีงานการดี ครอบครัวที่อบอุ่นเช่นทุกวันนี้
“จะไปรู้เหรอ...เห็นปกติ พวกเธอก็ไปกับหนุ่มๆแปลกหน้าในผับอยู่บ่อย....”ตรีทิพย์ยิ้มก่อนจะเสริมขึ้นอย่างดูถูก
“...อย่างว่าแหละ...ไม่รู้จักตอนนี้ แต่เดี๋ยวก็ไปรู้จักกันบนเตียง!”
“แก! มันจะมากไปแล้วนะ”ทั้งอาริตาและตะวันฉายแทบเต้นขณะชี้นิ้วใส่หญิงสาวที่กำลังทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่ตรงหน้า
“ฮึ! ไม่มาไปหรอก สำหรับพวกชอบแย่งของชาวบ้านอย่างพวกเธอน่ะ” ตรีทิพย์ซ้ำลงไปอีก ทำให้อาริตาโมโหมากกว่าเดิม เพราะสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมานั้นโดนพวกเธอเต็มๆ
“แบบนี้มันต้องตบสั่งสอน โดนฟาดสักสองสามทีปากเน่าๆของหล่อนมันคงจะดีขึ้นมาบ้าง ริตา..จับมันไว้!”
“อย่าเข้ามานะ! ...แน่จริงก็ตัวต่อตัวสิ แบบนี้เขาเรียกหมาหมู่” ตรีทิพย์บอกพร้อมปัดป้องไม่ยอมให้เข้าใกล้ตัว แต่ก็ไม่รอดเพราะโดนอาริตารวบแขนล็อกเอาไว้ได้
“ฉันไม่ถือหรอกเพราะถ้าฉันหมา...เธอก็หมา กัดกันแบบหมาๆนี่ก็สนุกดี”ตะวันฉายเงื้อมือขึ้นสูง ยิ้มเหี้ยมเกรียมขณะเตรียมฟาดลงไปบนใบหน้าของตรีทิพย์ที่หลับตาปี๋รอรับฝ่ามือ อี๋...หน้าบวมแน่เรา!
เอ๋...ทำไมไม่เจ็บล่ะ
ตรีทิพย์ค่อยลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะพบว่าฝ่ามือเพชฌฆาตของตะวันฉายอยู่ห่างจากใบหน้าเธอแค่ไม่กี่เซ็น โดยที่เจ้าของมือขณะนี้กำลังหันไปเล่นสงครามสายตากับชายหนุ่มร่างสูงที่คุ้นหน้า มือหนาของเขากำรอบข้อมือของตะวันฉายเอาไว้มั่น แววตาขี้เล่นที่เคยมีถูกแทนที่ด้วยความโกรธ
วีกิจที่ยืนมองการสนทนา(?) ของทุกคนมานานพอดูแล้ว แต่ไม่มีใครสังเกต เขาเห็นท่าจะไม่ดีเลยรีบเข้ามาขวางไม่ให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตพร้อมกับส่งสายตาปรามตรีทิพย์ที่ทำท่าจะเอาเรื่องตะวันฉายคืน
อาริตาอ้าปากน้อยๆขณะที่สายตาจับจ้องอยู่บนใบหน้าคมคายของผู้มาใหม่ ทอประกายถูกใจวาบหนึ่งก่อนจะสลัดตรีทิพย์ไปทางด้านข้างอย่างไม่ไยดี ขาเรียวก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าเขาทันที
วีกิจเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“สวัสดีค่ะ...ริตา อาริตานะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก”แนะนำตัวเสร็จสรรพ มือขาวยื่นออกไปตรงหน้าอีกฝ่าย ชายหนุ่มนิ่งไปนิดก่อนจะยกมือของตัวเองสัมผัสกับเจ้าหล่อนตามมารยาทที่พึงมีแล้วดึงกลับมาอย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าหญิงสาวจ้าวหัวใจของเขาจะงอน
...แต่ยังไงก็อดยอมรับไม่ได้ว่าหากเป็นก่อนหน้าที่เขาจะได้เจอกับตรีทิพย์ คืนนี้ทั้งเขาและหล่อนคงได้ไปจบลงบนเตียงในโรงแรมที่ไหนสักแห่ง!
แต่นาทีนี้ไม่มีใครจะมาทำให้เขารู้สึกดีได้เท่ากับตรีทิพย์อีกแล้ว...
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ...ยังไงผมกับตาลขอตัวก่อน” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปยืนเคียงข้างเจ้าของชื่อ พร้อมกับแตะข้อศอก
เป็นเชิงบอกให้ตามมา ตรีทิพย์มองอาริตาอย่างหมั่นไส้อยากจะจัดการกับดวงตาแวววาวราวกับเห็นเหยื่อนั่นเหลือเกิน
อาริตารับปราดเข้าไปขวางเอาไว้ พร้อมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้วีกิจ แล้วก็รอยยิ้มอิจฉาพร้อมคำพูดดูถูกให้เธอ เมื่อเห็นท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่
“ต๊าย! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายัย ‘ม้าดีดกระโหลก’...” ปรายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า “...อย่างหล่อนจะหาแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาได้”
หญิงสาวเดินวนรอบตัววีกิจ มือเรียวสอดเข้าไปคล้องแขนแกร่งของชายหนุ่มเอาไว้แถมยังเอนซบที่ไหล่หนายั่วโมโหคนอารมณ์ร้อนได้ดีนัก
“แถมยังหล่อล่ำน่าหม่ำอีกต่างหาก” มือข้างที่วางของอาริตาลูบไล้แผงอกจองชายหนุ่มที่ยืนนิ่ง ตรีทิพย์กัดฟันแน่นตอนนี้เริ่มเปลี่ยนใจอยากจะประทุษร้ายคนงี่เง่าที่ปล่อยตัวให้ยายแก่แร้งทึ้งลวนลามเฉย
ทางด้านตะวันฉายก็เอาแต่ยืนมองเพื่อนรักแปลงร่างเป็นเสือสมิงล่าเหยื่ออย่างสะใจเป็นพิเศษ เพราะ ‘เหยื่อ’ ตัวนี้ทำให้นังเด็กปากเน่าหน้าซีดเป็นไก่ต้ม อาริตาเงยหน้าขึ้นมองวีกิจพร้อมบอก
“นี่...พ่อรูปหล่อ ถ้าเกิดเบื่อยัยไร้เสน่ห์นี่เมื่อไหร่ล่ะก็...มาหาฉันที่ห้องได้ทุกเวลานะจ๊ะคืนนี้...เดี๋ยวฉันจะรอ” ท้ายประโยคเขย่งขึ้นไปกระซิบเสียงพร่าที่ข้างหูชายหนุ่ม
ตรีทิพย์ช็อกไปแล้ว
“อย่าดีกว่าครับ ผมเกรงใจ...” วีกิจกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วบอกปัดอย่างสุภาพ
“...รุ่นเดียวกับแม่แบบนี้ เห็นทีจะรับประทานไม่ลง”
...แต่เจ็บจี๊ด
เขาหมุนตัวเดินจากไปพร้อมกับมือหนาก็ ‘หยิบ’ ใครบางคนที่ยังอึ้งอยู่ให้ออกไปพร้อมกัน ทิ้งอาริตาที่พอได้สติแล้วก็กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บใจไปอย่างไม่สนใจอีกเลย...
วีกิจลากแขนหญิงสาวออกมาที่ชายหาดที่ร้างผู้คนยามค่ำคืน ลมทะเลพัดเอาความเย็นมาให้คนทั้งสอง แต่ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของตรีทิพย์ดีขึ้นเท่าไหร่นัก เพราะหญิงสาวบิดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขา ก่อนจะหันหลังหนีเมื่อได้รับอิสรภาพ
ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินไปดักหน้าคนเจ้าอารมณ์เอาไว้ เขาสวมบทโหดเมื่อเปิด ‘คอร์สอบรม’ ร่างเล็กเบื้องหน้า
“ลูกตาล...คุณควรจะหัดควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มากกว่านี้นะ”
“หมายความว่ายังไง...นายก็เห็นนี่ว่าใครเริ่มต้นก่อน” หญิงสาวเถียงด้วยความโมโห วีกิจโคลงศีรษะ
“ผมรู้ แล้วก็เขาใจความรู้สึกคุณ แต่คุณไม่ลองคิดดูสักหน่อยเหรอ ว่าเวลาที่คุณโกรธคุณจะไม่มีสติยั้งคิดอะไรทั้งนั้น แล้วพวกเขาก็ใช้จุดนี้ของคุณนี่แหละ หลอกล้วงความลับไปจากคุณโดยที่คุณคิดแค่ว่ามันจะทำให้เขาเจ็บใจ...” ชายหนุ่มมองหน้าซีดๆของเธออย่างสงสาร แต่ก็ตัดสินใจพูดต่อเพื่อตัวของตรีทิพย์เอง
“...แต่มันไม่ใช่ บางครั้งเขาอาจเจ็บอย่างที่คุณต้องการ แต่บางครั้งเขาเอาข้อมูลที่ได้มาไปเล่นงานคนที่คุณรักและหวังดีอย่างพี่ตฤณกับคุณดาวหรือแม้กระทั่งตัวคุณเอง...เหมือนเมื่อคราวก่อนไงล่ะ” เขาหมายถึงครั้งที่พลั้งปากพูดไปว่าตฤณเป็นคนรักของดาวเหนือต่อหน้าตะวันฉายในงานหมั้นของพัดยศกับพรายจันทร์ จนทำให้เรื่องราวมันบานปลายมาจนทุกวันนี้
ตรีทิพย์เม้มปากแน่น ใบหน้าที่ซีดอยู่เมื่อครู่ตอนนี้กลับหนักเข้าไปอีก น้ำใสๆคลออยู่ตรงขอบตา เธอพยายามกะพริบเพื่อไล่มันไปแต่ดูเหมือนมันจะไม่รักดีเพราะน้ำใสๆนั้นกลิ้งลงมาเป็นทาง ไหลช้าๆไปจนถึงปลายคาง เธอไม่เคยคิดเลยว่าการที่เธอพูดออกไปโดยไม่คิดนั้นมันจะทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆขึ้น แทนที่มันจะช่วยไล่คนที่บ่อนทำลายความสุขของเพื่อนและพี่ชายที่รักยิ่งของเธอ กลับไปช่วยส่งเสริมอีกฝ่ายเสียนี่!
เพราะหากวันนั้นเธอไม่พูดมันออกไป ยายตะวันฉายตัวแบก็จะทำได้แค่เพ้อฝันถึงพี่ชายของเธอต่อไป ไม่มีวันได้เข้ามาตอแยขนาดนี้แน่นอน
หญิงสาวรู้สึกอยากจะทุบตีตัวเองให้สมกับความโง่ วีกิจพูดถูกเป็นเพราะเธอเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ใครจะเตือนอะไรก็ไม่เคยฟัง ต่อแต่นี้เธอจะแก้ไขทุกอย่างใหม่...จะไม่ยอมให้ตะวันฉายหรือใครก็ตามมาหลอกใช้จุดอ่อนของเธอเพื่อเล่นงานคนที่เธอรักอีก
วีกิจมองคนที่เงียบไป นึกรู้ว่าอีกฝ่ายคงกำลังโทษตัวเองอยู่ เขากลอกตาก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เฮ้อ!
“ที่ผมพูดไม่ได้อยากให้คุณนั่งโทษตัวเองในเรื่องที่มันผ่านไปแล้วหรอกนะ แต่ผมอยากให้คุณเอามันไว้เป็นบทเรียน...เอาไว้เตือนสติก่อนจะพูดอะไรออกไป
อย่างที่ใครเคยบอกไว้ไงคุณ คำพูดทุกคำถ้าเราคิดก่อนเราจะเป็นนายมัน แต่เมื่อใดที่เราพูดไปโดยไม่คิด...เมื่อนั้นมันก็จะเป็นนายเรา และมันจะทำให้เราทุกข์ทรมานเพราะมันอีกด้วย แค่นี้แหละที่ผมอยากให้คุณจำไว้”
“แต่...แต่ถ้าวันนั้นฉันไม่พูดออกไป พี่ตฤณกับยายดาวก็คงไม่ต้องโดนยายแก่แร้งทึ้งนั่นตามจองเวรอย่างนี้หรอก” แม้จะบอกตัวเองให้เริ่มต้นใหม่ แต่เอาเข้าจริงเธอก็ยังไม่พร้อมเท่าไหร่ สังเกตได้จากเสียงอันสั่นเครือยามพูด วีกิจมองอย่างสงสารกับคนที่เป่าปี่อีกรอบ จนต้องถือวิสาสะรั้งร่างเล็กเข้ามากอดไว้แนบอก
มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มที่เคยแอบจับ แอบเล่นยามที่เจ้าตัวเผลออยู่บ่อยครั้ง จนบางครั้งก็โดนฝ่ามือพิฆาตเข้าให้จนแสบไปหมด แต่มันกลับทำให้สุขใจมาก
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว เราไม่สามารถย้อนกลับไปแก้มันได้ มีแต่ต้องเดินหน้า เอาเป็นว่า คุณก็จำเอาไว้แล้วกัน...คิดก่อนพูด ดีที่สุด” ชายหนุ่มปลอบเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่อีกฝ่ายก็แย้งเสียงอู้อี้เพราะใบหน้ายังคงซุกอยู่ที่อกของเขา
“แล้วถ้าฉันพลาดไปอีกล่ะ”
เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นขณะเอ่ยคำพูด น้ำเสียงของเขามั่นคงแน่วแน่ราวกับว่ามันเป็นคำสัญญาที่แสนล้ำค่า หาใช่คำพูดลอยลมเท่านั้น
“ไม่ต้องห่วงผมจะอยู่เคียงข้างคุณเอง เมื่อไหร่ที่คุณโมโหแล้วเผลอหลุดอะไรออกไป ผมจะคอยแก้ให้คุณเอง ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวนะ...” วีกิจยิ้มบางๆใส่ตาของหญิงสาว
“...เรื่องอื่นๆด้วย ถ้าคุณมีปัญหาผมก็จะอยู่ช่วยเหลือไม่หายไปไหนแน่นอน เพราะผมรักคุณ”
ตรีทิพย์เงยหน้ามองเขา ผู้ชายที่เธอไม่เคยคิดจะญาติดีด้วย แต่สุดท้ายก็ทนต่อเสียงเรียกร้องลึกๆในหัวใจไม่ได้ แม้ครั้งแรกที่พบกันจะไม่เป็นที่น่าประทับใจเท่าไหร่ แต่หลังจากนั้นเขาก็คอบตามตื้อและทำทุกอย่างให้เธออย่างจริงใจและจริงจังแม้จะกวนประสาทอยู่บ้างแต่มันก็ทำให้เธอสุขใจและอุ่นใจเมื่อมีเขาอยู่เคียงข้าง
และบัดนี้เธอมั่นใจแล้วว่าความรู้สึกของเธอเองก็ไม่ต่างจากเขา...เธอรักเขา ไม่ใช่แค่ตอนนี้แต่จะเป็นจากนี้และตลอดไปจนกว่าเขาจะหมดรักเธอหรือไม่ก็จนกว่าเธอจะตายจากไป
ตรีทิพย์หลับตาลงรับสัมผัสอันแสนอ่อนหวานและลึกล้ำที่ทาบลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ ราวกับหยาดฝนใสสะอาดที่ชะล้างความเศร้าในจิตใจให้หายไป จุมพิตที่ประทับมานั้นเปรียบดั่งคำสัญญา...คำสาบานแห่งรัก...ชั่วนิรันดร์
----------------------------------------------------------------------------------------
หวานไหม...ไม่หวาน หวานไหม...ไม่หวาน
ก็บอกแล้วว่าข้าพเจ้าแต่งหวานไม่เก่ง สำหรับตอนนี้ก็เต็มไปด้วยความเครียดและการฟาดฟันกันด้วยคำพูด ส่วนที่บอกว่าเตรียมเศร้าก็เก็บกันไว้ก่อนนะคะ ตอนหน้าได้น้ำตาหยดกันแน่แท้ หึหึหึ (วิญญาณนางมารร้ายเริ่มสิง)
สำหรับตอนนี้ถ้าใครอ่านแล้วก๊งๆก็ขออภัยด้วย เนื่องจากตอนแต่งกำลังเครียดเพราะกลัวลูกหมาที่บ้านมันจะตาย(ตอนนี้ก็ยังแอดมิท TvT) แต่งไปเครียดไปเลยไม่หวาน+ซึ้ง เท่าที่ควร
ตอนนี้ข้าพเจ้าให้วีกิจกับลูกตาลเป็นพระเอกไปก่อน ส่วนพี่ตฤณสุดหล่อให้ไปพักเติมความหล่อแปปเดี๋ยวกลับมาค่ะ
เจอกันตอนหน้าวันจันทร์หน้าค่ะ ติชมได้น้า >o<
ไอจันทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 เม.ย. 2555, 22:35:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 เม.ย. 2555, 22:35:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 1776
| << ตอนที่ 27 | ตอนที่ 29 >> |
Auuuu 9 เม.ย. 2555, 22:54:48 น.
ไม่ได้อ่านนาน แอบลืม แหะๆ
ไม่ได้อ่านนาน แอบลืม แหะๆ
anOO 10 เม.ย. 2555, 12:41:38 น.
ยัยลูกตาลใจอ่อนไปเรียบร้อยแล้ว
แต่ะจะทำยังไงกับยัยพี่ตะวันตัวร้ายดีนี่
ยัยลูกตาลใจอ่อนไปเรียบร้อยแล้ว
แต่ะจะทำยังไงกับยัยพี่ตะวันตัวร้ายดีนี่
Pat 10 เม.ย. 2555, 19:07:34 น.
^_^ หนูดาวกะพี่ตฤนถูกขโมยซีน เอาใจช่วยให้น้องหมาที่บ้านหายป่วยนะคะ ไรเตอร์จะได้ไม่เครียด
^_^ หนูดาวกะพี่ตฤนถูกขโมยซีน เอาใจช่วยให้น้องหมาที่บ้านหายป่วยนะคะ ไรเตอร์จะได้ไม่เครียด
ไอจันทร์ 10 เม.ย. 2555, 23:00:06 น.
ไรเตอร์หายเครียดแล้วค่า เพราะน้องหมาหายป่วยแล้ว ขอบคุณทุกกำลังใจ ^๐^
ไรเตอร์หายเครียดแล้วค่า เพราะน้องหมาหายป่วยแล้ว ขอบคุณทุกกำลังใจ ^๐^
กาซะลองพลัดถิ่น 11 เม.ย. 2555, 05:05:05 น.
โอ้ววว ยัยแก่แร้งทึ้ง 2 คน นี่น่ากลัวกว่าที่คิดแฮะ ...แต่ก็อย่าให้ดาวกับตฤนต้องเสียทีคนไม่ดีเลยนะคะไรเตอร์
โอ้ววว ยัยแก่แร้งทึ้ง 2 คน นี่น่ากลัวกว่าที่คิดแฮะ ...แต่ก็อย่าให้ดาวกับตฤนต้องเสียทีคนไม่ดีเลยนะคะไรเตอร์