วิมานไฟ
ฐานะ ชาติตะกูล คือตัวชีวัดในสังคมชนชั้นสูง ดังนั้นชายผูมีเบ้องหลังอันต่ำต้อยจึงทะเยอทยานได้สายเลือดสูงส่งมาย้อมเลือดให้มีสีเทาเปรอะเปื้อน
บ่าวสาวผูไม่ได้เคยเห้นหน้า ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ต้องมาใช้ชีวิตที่ต่างคนต่างไม่ต้องการ วิมานของคนทั้งสองจึงเหมือนมีไฟมาสุม
บ่าวสาวผูไม่ได้เคยเห้นหน้า ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ต้องมาใช้ชีวิตที่ต่างคนต่างไม่ต้องการ วิมานของคนทั้งสองจึงเหมือนมีไฟมาสุม
Tags: แพ้ ไม่ เป็น
ตอน: ทำไมเงียบ
ปารีสนั่งอยู่บนที่นอนของมารดา ซึ่งมีอาการเจ็บป่วยด้วยโรคประจำตัว นางมุกดา เข้ามาดูแลลูกสะใภ้ด้วยความสงสารและเห็นใจ นางรักท่านหญิงเพราะเคยเป็นแม่นมมาก่อน และนางเอ็นดูสะใภ้คนนี้เพราะทำให้ลูกชายของนางไต่เต้าขึ้นมาอยู่ระดับมหาเศรษฐีที่ประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว จากฐานะแค่หัวหน้าคนงานทำเหมือง
บัดนี้นางรู้ ลูกชายกลับไปมีความสัมพันธ์กับท่านหญิง ทำเหมือนไม่มีเมียอยู่บนโลกนี้ นางมุกดาจึงได้แต่ทุ่มเทการดูแลแทนลูกชายซึ่งละเลยหน้าที่นี้ไป
“ทานยาก่อนนะคะคุณแมรี่ จะได้ทานซุบหัวหอมได้บ้าง”
“คุณแม่ไม่ต้องลำบากทำมาเองหรอกค่ะ”
“ไม่ลำบากสักนิด เอ่อวันนี้ไกรคงกลับจากธุระ”
“เขาไม่ได้ไปธุระหรอกค่ะ ฉันส่งคนไปสืบมาแล้ว”
“คุณแมรี่”
แมรี่เบือนหน้า ซ่อนน้ำตาไม่ให้มารดาของสามีได้เห็น นางมุกดาได้แต่นิ่งอึ้ง ไม่อาจคาดเดาได้ว่าทำไมแมรี่รู้แล้วจึงเงียบเช่นนี้ได้
“ไกรเห็นฉันเป็นเพียงสะพาน ฉันเพิ่งรู้เมื่อได้ทราบความจริง เขาไม่เคยรักใคร นอกจากผู้หญิงคนนั้น คนเก่าของเขา”
ปารีสมองมารดา ซึ่งมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ แล้วหันไปมองผู้เป็นย่า ก่อนทำหน้าบึ้งต่อว่าบุพการี
“คุณย่าพูดอะไรกับมี้ ทำให้มี้ร้องไห้ มี้ป่วยนะคุณย่า”
“เปล่า ปารีส ย่าไม่ได้ว่าอะไรคุณแม่เลย แต่ย่า...”นางมุกดาเป็นฝ่ายหันหน้าซ่อนน้ำตาไม่ให้เด็กชายผู้เป็นหลานได้เห็น ปารีส เอ่ยกับนางมุกดา เมื่อเห็นนางถือถาดยืนนิ่ง
“คุณย่าเอายามานี่ แพรีสป้อนมามี้เองครับ” เด็กชายยื่นมือหยิบยามาจากผู้เป็นย่า นำไปจ่อชิดปากมารดาเป็นเชิงบังคับ แมรี่ลูกผมสายเลือดในอกด้วยความเอ็นดู
“ทานยาครับมามี้”
แมรี่อ้าปากรับยา จากนั้นปารีสหยิบแก้วน้ำจากถาดมาป้อนให้มารดาได้ดื่ม เด็กน้อยและนางมุกดาช่วยกันดูแลแมรี่ ด้วยความรักและเห็นใจ นางมุกดาจับมือลูกสะใภ้บีบเบาๆ แมรี่ดึงปารีสไปกอด ก่อนพริ้มตาหลับ ไม่อยากรับรู้เรื่องใดๆนอกจากลูบผมนุ่มสลวยสีน้ำตาลทอง ดวงตสีน้ำเงินของปารีสมองมารดาด้วยความรักเทิดทูล กระทั่งยาออกฤทธิ์ แมรี่จึงหลับลง
วันนี้ไกร กลับมายังคฤหาสน์หลังงาม เขาเดินตรงขึ้นมาบนห้องนอนของแมรี่เมื่อทราบจากเด็กรับใช้ว่าเธอไม่สบาย ปราดแรกเมื่อถึงหน้าห้องเขาได้เห็นลูกชายตัวน้อยของเขา ยืนพิงประตู แกว่งเท้าเล่น ใบหน้าหมกมุ่นครุ่นคิด ต่างจากเด็กวัยเดียวกันที่มักจะมีความสดใสร่างเริง ไกรทรุดตัวลงทำท่าจะอุ้มปารีส แต่เด็กน้อยผละหนี เขาเรียกรั้งไว้
“เดี๋ยวปารีส จะไปไหน”
“แด้ดดี้ทิ้งมี้”
“ไม่ได้ทิ้ง ลูกก็รู้ แดดดี้ไปทำงาน”
“แพรีสถามคนงาน เขามาหาแดดดี้ เขาบอกว่าไม่ได้บอกว่าแดดดี้ไปทำงาน”ปารีสอ้างอย่างเด็กแก่แดด ไกรถึงกับอึ้งไปอย่างสนิทใจ เข้าใจว่าลูกชายรู้จริงจึงแก้ตัวไปว่า
“แด้ดเพิ่งกลับจากเหมือง”
“โกหก” เด็กชายแหงนเงยตัดพ้อ จากนั้นผละวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ไกรคว้าร่างอีกฝ่ายมาไว้ พลางโอบอุ้ม กอดจูบ หนวดแข็งๆทำให้ปารีสจั๊กจี้ และเปล่งเสียงหัวเราะออกมาในที่สุด วงแขนเรียวเล็กของเด็กน้อยโอบรอบคอชายหนุ่ม หมดความโกรธ ก่อนกระซิบบอกอย่างไร้มารยา
“แพรีสคิดถึงแดดดี้ที่สุดเลย”
ถ้อยคำไร้เดียงสา บาดใจคนเป็นพ่อไม่น้อย เมื่อสามัญสำนึกแห่งความจริงบอกเขาอยู่เสมอว่า เขาทิ้งลูกไปเพราะผู้หญิง ไม่ใช่เรื่องงาน แต่ความเป็นปุถุชนที่ทะเยอทะยานและอยากแก้แค้นทุกลมหายใจ กลับสอนในไกรบอกตัวเองว่า เขาทำเพื่อเลือดในอกคนนี้ เลือดฟาติมาที่จะล้างเลือดทิพย์เทวา
ร่างสูงใหญ่ของไกรเดินเข้าไปในห้อง ทอดตามองร่างบอบบาง และดูซูบผอมของแมรี่ซึงนอนหลับสนิท เขาเพิ่งได้เห็นเต็มตาวันนี้ว่า หญิงผู้เป็นภรรยามีอาการเจ็บป่วยมาก เพราะความซูบซีด ใบหน้าอิดโรย
ชายหนุ่มเลือดฟาติมาวางร่างลูกชาย จากนั้นนั่งริมเตียง ยื่นมาไปจับมือแม่รี่มากุมแผ่วเบา แม่รี่ยังคงนอนหายใจสม่ำเสมอไม่รู้สึกตัว
นางมุกดาก้าวเข้ามายืนซ้อนหลังลูกชายเพียงคนเดียวของนาง พลางเอ่ยแผ่วเบา
“แมรี่รู้หมดแล้วนะไกร เรื่องของไกรกับท่านหญิง”
ไกรนิ่งขึง แทบลืมหายใจ เขาตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึงว่าแมรี่จะรู้ความลับของเขาได้ ชายหนุ่มคงลืมไปว่า ก่อนที่เขาจะเข้าครอบครองสมบัติค่ามหาศาลของพ่อภรรยา หญิงสาวเคยเป็นผู้ช่วยของบิดา แม้จะมีสุขภาพไม่ดี แต่ความเป็นมาดามของไกรทำให้เธอมีหน้าตาทางสังคม และยังมีอิทธิพลไม่น้อย สามีทำตัวแปลกแยกออกไป แค่อ้างเรื่องงานยุ่ง เขาไม่น่าดูถูกแม่รี่ด้วยคิดว่าเธอจะไม่มีทางได้รู้
เธอรู้แล้วแต่นิ่งเงียบ ทำไมเธอจึงไม่พูดอะไรสักคำเล่า!!
บัดนี้นางรู้ ลูกชายกลับไปมีความสัมพันธ์กับท่านหญิง ทำเหมือนไม่มีเมียอยู่บนโลกนี้ นางมุกดาจึงได้แต่ทุ่มเทการดูแลแทนลูกชายซึ่งละเลยหน้าที่นี้ไป
“ทานยาก่อนนะคะคุณแมรี่ จะได้ทานซุบหัวหอมได้บ้าง”
“คุณแม่ไม่ต้องลำบากทำมาเองหรอกค่ะ”
“ไม่ลำบากสักนิด เอ่อวันนี้ไกรคงกลับจากธุระ”
“เขาไม่ได้ไปธุระหรอกค่ะ ฉันส่งคนไปสืบมาแล้ว”
“คุณแมรี่”
แมรี่เบือนหน้า ซ่อนน้ำตาไม่ให้มารดาของสามีได้เห็น นางมุกดาได้แต่นิ่งอึ้ง ไม่อาจคาดเดาได้ว่าทำไมแมรี่รู้แล้วจึงเงียบเช่นนี้ได้
“ไกรเห็นฉันเป็นเพียงสะพาน ฉันเพิ่งรู้เมื่อได้ทราบความจริง เขาไม่เคยรักใคร นอกจากผู้หญิงคนนั้น คนเก่าของเขา”
ปารีสมองมารดา ซึ่งมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ แล้วหันไปมองผู้เป็นย่า ก่อนทำหน้าบึ้งต่อว่าบุพการี
“คุณย่าพูดอะไรกับมี้ ทำให้มี้ร้องไห้ มี้ป่วยนะคุณย่า”
“เปล่า ปารีส ย่าไม่ได้ว่าอะไรคุณแม่เลย แต่ย่า...”นางมุกดาเป็นฝ่ายหันหน้าซ่อนน้ำตาไม่ให้เด็กชายผู้เป็นหลานได้เห็น ปารีส เอ่ยกับนางมุกดา เมื่อเห็นนางถือถาดยืนนิ่ง
“คุณย่าเอายามานี่ แพรีสป้อนมามี้เองครับ” เด็กชายยื่นมือหยิบยามาจากผู้เป็นย่า นำไปจ่อชิดปากมารดาเป็นเชิงบังคับ แมรี่ลูกผมสายเลือดในอกด้วยความเอ็นดู
“ทานยาครับมามี้”
แมรี่อ้าปากรับยา จากนั้นปารีสหยิบแก้วน้ำจากถาดมาป้อนให้มารดาได้ดื่ม เด็กน้อยและนางมุกดาช่วยกันดูแลแมรี่ ด้วยความรักและเห็นใจ นางมุกดาจับมือลูกสะใภ้บีบเบาๆ แมรี่ดึงปารีสไปกอด ก่อนพริ้มตาหลับ ไม่อยากรับรู้เรื่องใดๆนอกจากลูบผมนุ่มสลวยสีน้ำตาลทอง ดวงตสีน้ำเงินของปารีสมองมารดาด้วยความรักเทิดทูล กระทั่งยาออกฤทธิ์ แมรี่จึงหลับลง
วันนี้ไกร กลับมายังคฤหาสน์หลังงาม เขาเดินตรงขึ้นมาบนห้องนอนของแมรี่เมื่อทราบจากเด็กรับใช้ว่าเธอไม่สบาย ปราดแรกเมื่อถึงหน้าห้องเขาได้เห็นลูกชายตัวน้อยของเขา ยืนพิงประตู แกว่งเท้าเล่น ใบหน้าหมกมุ่นครุ่นคิด ต่างจากเด็กวัยเดียวกันที่มักจะมีความสดใสร่างเริง ไกรทรุดตัวลงทำท่าจะอุ้มปารีส แต่เด็กน้อยผละหนี เขาเรียกรั้งไว้
“เดี๋ยวปารีส จะไปไหน”
“แด้ดดี้ทิ้งมี้”
“ไม่ได้ทิ้ง ลูกก็รู้ แดดดี้ไปทำงาน”
“แพรีสถามคนงาน เขามาหาแดดดี้ เขาบอกว่าไม่ได้บอกว่าแดดดี้ไปทำงาน”ปารีสอ้างอย่างเด็กแก่แดด ไกรถึงกับอึ้งไปอย่างสนิทใจ เข้าใจว่าลูกชายรู้จริงจึงแก้ตัวไปว่า
“แด้ดเพิ่งกลับจากเหมือง”
“โกหก” เด็กชายแหงนเงยตัดพ้อ จากนั้นผละวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ไกรคว้าร่างอีกฝ่ายมาไว้ พลางโอบอุ้ม กอดจูบ หนวดแข็งๆทำให้ปารีสจั๊กจี้ และเปล่งเสียงหัวเราะออกมาในที่สุด วงแขนเรียวเล็กของเด็กน้อยโอบรอบคอชายหนุ่ม หมดความโกรธ ก่อนกระซิบบอกอย่างไร้มารยา
“แพรีสคิดถึงแดดดี้ที่สุดเลย”
ถ้อยคำไร้เดียงสา บาดใจคนเป็นพ่อไม่น้อย เมื่อสามัญสำนึกแห่งความจริงบอกเขาอยู่เสมอว่า เขาทิ้งลูกไปเพราะผู้หญิง ไม่ใช่เรื่องงาน แต่ความเป็นปุถุชนที่ทะเยอทะยานและอยากแก้แค้นทุกลมหายใจ กลับสอนในไกรบอกตัวเองว่า เขาทำเพื่อเลือดในอกคนนี้ เลือดฟาติมาที่จะล้างเลือดทิพย์เทวา
ร่างสูงใหญ่ของไกรเดินเข้าไปในห้อง ทอดตามองร่างบอบบาง และดูซูบผอมของแมรี่ซึงนอนหลับสนิท เขาเพิ่งได้เห็นเต็มตาวันนี้ว่า หญิงผู้เป็นภรรยามีอาการเจ็บป่วยมาก เพราะความซูบซีด ใบหน้าอิดโรย
ชายหนุ่มเลือดฟาติมาวางร่างลูกชาย จากนั้นนั่งริมเตียง ยื่นมาไปจับมือแม่รี่มากุมแผ่วเบา แม่รี่ยังคงนอนหายใจสม่ำเสมอไม่รู้สึกตัว
นางมุกดาก้าวเข้ามายืนซ้อนหลังลูกชายเพียงคนเดียวของนาง พลางเอ่ยแผ่วเบา
“แมรี่รู้หมดแล้วนะไกร เรื่องของไกรกับท่านหญิง”
ไกรนิ่งขึง แทบลืมหายใจ เขาตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึงว่าแมรี่จะรู้ความลับของเขาได้ ชายหนุ่มคงลืมไปว่า ก่อนที่เขาจะเข้าครอบครองสมบัติค่ามหาศาลของพ่อภรรยา หญิงสาวเคยเป็นผู้ช่วยของบิดา แม้จะมีสุขภาพไม่ดี แต่ความเป็นมาดามของไกรทำให้เธอมีหน้าตาทางสังคม และยังมีอิทธิพลไม่น้อย สามีทำตัวแปลกแยกออกไป แค่อ้างเรื่องงานยุ่ง เขาไม่น่าดูถูกแม่รี่ด้วยคิดว่าเธอจะไม่มีทางได้รู้
เธอรู้แล้วแต่นิ่งเงียบ ทำไมเธอจึงไม่พูดอะไรสักคำเล่า!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 เม.ย. 2555, 20:24:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 เม.ย. 2555, 20:24:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 1658
| << ไฟตัณหา | สะพานชีวิต >> |
nutcha 16 เม.ย. 2555, 01:46:49 น.
สงสารแมรี่จัง
สงสารแมรี่จัง
Zephyr 16 เม.ย. 2555, 18:39:33 น.
ชริ คนหลายใจ ไม่สิใจเดียว แต่ว่า.....
สงสารแมรี่จัง อยู่ในสถานะ สะพาน นี่เจ็บปวดสุดๆ
แพรีสอีกคน เฮ้อ
ชริ คนหลายใจ ไม่สิใจเดียว แต่ว่า.....
สงสารแมรี่จัง อยู่ในสถานะ สะพาน นี่เจ็บปวดสุดๆ
แพรีสอีกคน เฮ้อ