เล่ห์รัก...เล่ห์แค้น
เป็นนิยายเรื่องแรกของปอแก้ว...ที่เคยลงจนจบไว้นานมากแล้ว ตอนนี้เลยลองเอามาปัดฝุ่นรีไรท์ใหม่ค่ะ :)
-----------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคนที่เริ่มด้วยความแค้นเมื่อ ‘ธนาดล’ ลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงธฤตกลับมาจากต่างประเทศ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะแก้แค้นศิรสาซึ่งเป็นแม่เลี้ยงโดยใช้ ‘ศรินดา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้
-----------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคนที่เริ่มด้วยความแค้นเมื่อ ‘ธนาดล’ ลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงธฤตกลับมาจากต่างประเทศ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะแก้แค้นศิรสาซึ่งเป็นแม่เลี้ยงโดยใช้ ‘ศรินดา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้
Tags: ธนาดล ศรินดา พนาดร สลิลธาร
ตอน: บทที่ 10
บทที่ 10
วันที่สองของการเป็นพยาบาลจำเป็นให้กับคนไข้จอมเจ้าเล่ห์อย่างธนาดลเริ่มขึ้นหลังจากที่เมื่อวานซึ่งเป็นวันแรกของการดูแลผ่านพ้นไปอย่างทรหด หลายครั้งที่หญิงสาวอยากกดโทรศัพท์ไปบอกพี่ต้นของเธอว่าน้องชายของพี่ต้นกำลังนอนพะงาบๆใกล้ตายอยู่ที่โรงพยาบาล ตัวเธอเองจะได้หลุดพ้นจากบ่วงกรรมนี่ไปเสียที
พูดถึงเมื่อวาน กว่ารินจะผ่านมาได้ก็เล่นเอาแทบบ้า คิดอยากจะผูกคอตายให้ทันสิ้นเรื่องสิ้นราวไปร้อยแปดรอบ หรือไม่ก็อยากหาอะไรทุ่มคนบนเตียงให้ตายไปร้อยแปดหน ไม่รู้ว่าเธอสร้างกรรมกับเขามาแต่ชาติปางไหน ชาตินี้เธอถึงต้องชดใช้หนักนัก
วันนี้ศรินดาตื่นขึ้นมาด้วยสภาพหน้าตาคล้ายๆกับหลินปิงแพนด้าขวัญใจชาวไทย ขอบตาที่ดำคล้ำเพราะเมื่อคืนหญิงสาวแทบไม่ได้นอน เนื่องจากต้องคอยระแวงคนป่วยบนเตียงจะบ้าลุกขึ้นมาทำอะไรไม่ดีกับเธอหรือเปล่า...ก็ไว้ใจได้ที่ไหน ผู้ชายอย่างนี้
ธนาดลยังคงหลับตาพริ้มอย่างสบายใจบนเตียงคนป่วย รินมองใบหน้าขาวอย่างหมั่นไส้ หลับเข้าไป...สบายมากล่ะสิ...
...ย้ากกก!! อยากบีบคอคน!!...
หญิงสาวเริ่มสติแตกเมื่อเห็นว่าธนาดลยังนอนหลับสนิท ผิดกับเธอที่แทบไม่ได้นอนทั้งคืน
...หลับไม่รู้เรื่องอย่างนี้ บีบคอให้ตายเลยดีมั้ย...
ศรินดาไม่ได้คิดเล่นๆ หญิงสาวคิดจริง และกำลังลงมือที่จะทำจริงๆ ดวงตาสีดำคู่โตมองไปทางคนที่หลับตาพริ้มอย่างมาดร้าย แขนเรียวสองข้างยกขึ้น มือเรียวสวยตั้งท่าและเล็งไปที่คอศัตรู
...ตายซะเถอะ!...
ตาคู่คมของธนาดลเปิดขึ้นราวกับมีญาณวิเศษรู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกปองร้ายถึงชีวิต! รินชะงักกึกเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็ตื่นขึ้นมา หญิงสาวใจเต้นตึกตัก กลัวว่าคนที่เธอคิดจะบีบคอ เขาจะลุกขึ้นมาเป็นฝ่ายลงมือบีบคอเธอแทน!
“จะทำอะไร” น้ำเสียงทุ้มถามอย่างระแวดระวัง
“เปล๊า” รินปฏิเสธเสียงสูง เก็บไม้เก็บมือมาไว้ข้างลำตัว และถอยห่างจากขอบเตียงหนึ่งก้าว...เพื่อความปลอดภัย
“ก็เห็นอยู่ว่าเธอตั้งท่าจะบีบคอฉัน”
...ฉลาดเหมือนกันนี่... รินนึกในใจ
“บีบคออะไร ไหน ใครทำ ไม่มี้” เสียงหวานใสปฏิเสธหน้าตาย
“อยากฆ่าฉันให้ตายนักรึไง” รินหันไปมองคนที่นอนปากดีอยู่บนเตียง อยากสิ อยากจะฆ่าให้ตายกับมือเธอเลยนี่ล่ะ!
“ก็อยากอยู่ แต่เขาว่ากันว่าคนเลวมักจะตายยาก” รินเหน็บอีกฝ่ายให้แสบๆคันๆเล่น หากคนบนเตียงกลับไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย ธนาดลหันมามองหญิงสาวเต็มตาและปล่อยคำพูดซึ่งเป็นเหมือนหมัดหนักๆต่อยไปที่หญิงสาวเต็มแรง
“ถึงว่า...ทำไมแม่เธอถึงอายุยืนนัก”
“อย่ามาว่าแม่ฉันนะ” ศรินดาต่อว่าเสียงขุ่นเมื่ออีกฝ่ายว่าร้ายถึงมารดาตนเองทางอ้อม ธนาดลยิ้มหยัน แววตาส่อเล่ห์กลประกาย
“เธอยอมรับความจริงไม่ได้หรือไงศรินดา”
“แม่ฉันไม่ใช่คนเลว!” หญิงสาวปฏิเสธลั่น ตัวเริ่มสั้นด้วยความโกรธ ธนาดลจึงรุกหนักขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังความโกรธจัด
...แบบนั้นแหละ...โกรธเข้าไป เจ็บแค้นเข้าไป เธอจะได้ลองลิ้มรสบ้างว่ามันหนักหนาแค่ไหนถ้าเทียบกับสิ่งที่ฉันเคยเจอ...
“คนที่แย่งสามีคนอื่นมาอย่างหน้าตาเฉยนั่นเหรอไม่เลว คนที่พรากสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเด็กที่อายุไม่ถึงสิบขวบนั่นน่ะเหรอที่เธอว่าไม่เลว!” ธนาดลตะคอกลับเสียงดัง รินสูดหายใจเข้าปอด เชิดหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
“แม่ฉันไม่ใช่คนเลว คุณต่างหากที่เลว...เลวที่สุด” รินก่นด่าคนเจ็บเสียงต่ำ เธอไม่รู้ที่จะสรรหาคำใดมาพูดเพื่อให้เขาได้เจ็บบ้าง แต่ที่แน่ๆ เธอเกลียดเขา เกลียดที่สุด!
รินเลื่อนสายตาไปมองแจกันใส่ดอกไม้ข้างเตียงคนไข้ ความโกรธทำให้คนหน้ามืดถึงขนาดทำอะไรต่อมิอะไรได้โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว และเธอเองก็กำลังเป็นเช่นนั้น
...ฉันจะฆ่าคุณ!...
รินหยิบแจกันมาและชูขึ้นสูง ก่อนจะทุ่มลงบนศีรษะของธนาดล ชายหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตกใจ ร่างทั้งร่างนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อแจกันถูกทุ่มลงมา...เกือบจะถึงศีรษะของตัวเอง อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น ถ้าคนทำไม่ยั้งมือไว้ หัวของเขาได้แตกซ้ำแน่ๆ
แจกันที่ถือด้วยมือบางสั้นเทิ้ม ก่อนจะถูกนำกลับมาวางไว้ที่เดิม รินก้มหน้านิ่ง ธนาดลเองก็มองหญิงสาวตาค้าง เพราะคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงอย่างศรินดาจะกล้าทำอะไรแบบนี้ ดีที่ยังใจไม่ถึงพอ ไม่เด็ดขาดที่จะลงมือทำร้ายคน
...เธอแพ้ฉันตรงนี้แหละศรินดา เธอใจอ่อนเกินไป...
“ทำไมไม่ฟาดลงมาล่ะ” ธนาดลแกล้งท้าทาย เพราะเขาแน่ใจ...แน่ใจ ว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ทำ
ศรินดายังคงก้มหน้านิ่ง มือบางเย็นเฉียบและใจเต้นรัว หญิงสาวรู้สึกโกรธมากจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่ จริงๆแต่พอถึงจุดสุดท้ายเธอเองก็ทำไม่ได้ เธอไม่กล้า...ไม่กล้าที่จะทำให้ใครเจ็บตัว ถึงแม้ว่าคนๆนั้นเธอจะเกลียดจะแค้นเขาแค่ไหนก็ตาม
...ขี้ขลาด...ขี้ขลาดจริงๆศรินดา...
“ทำไม่ลงใช่มั้ย” ธนาดลพูดต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบ
“ไม่ใช่” รินพึมพำเบาๆ หน้าหวานเงยขึ้นพร้อมมองไปที่ธนดลด้วยแววตาแข็งกร้าว “คนอย่างคุณยังตายไม่ได้ คุณทำกับฉันไว้ยังไง สักวัน...ฉันจะทำให้คุณเจ็บยิ่งกว่าฉัน!” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ก่อนจะหันหลังและเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ศรินดายืนสงบสติอารมณ์อยู่เพียงลำพังที่สวนของทางโรงพยาบาล ความอดทนของเธอเกือบถึงขีดจำกัดแล้ว อีกเพียงนิดเดียว นิดเดียวเท่านั้น ความอดทนของเธอทั้งหมดก็จะขาดสะบั้นลง แต่ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ยังคงไม่แน่ใจเลยจริงๆ ว่าใจจริงแล้ว...เธอกล้าพอจริงหรือที่จะทำร้ายธนาดลด้วยสองมือของเธอเอง
“ยืนเป็นนางเอกเอ็มวีอยู่ได้” รินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็มีเสียงแซวแว่วมาจากด้านหลัง สลิลธารเดินมายืนข้างเพื่อนก่อนจะถามอย่างเป็นห่วง “เป็นอะไร”
“เมื่อกี้ฉันจะทำร้ายคุณดล” หญิงสาวบอกเพื่อนเสียงแผ่ว
“ฮะ...แกว่าไงนะ” สลิลธารทำตาโต ย้อนถามเพื่อนสาวเสียงสูงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ฉันจะเอาแจกันทุ่มใส่หัวคุณดล” รินขยายความ ส่วนหมอน้ำก็ขยายความกว้างของตาตัวเองมากกว่าเดิม เพราะตกใจและคาดไม่ถึงว่าเพื่อนสนิทของตนจะกล้าทำอย่างนั้น
“นี่แกกะจะทำร้ายเขาเหรอ”
“อือ” คำตอบของศรินดาทำเอาคุณหมอตะลึงอีกครั้ง
“เฮ้ย! มีเรื่องอะไรกัน เล่าให้ฉันฟังเลยนะริน ระหว่างแกกับคุณดล มันมีอะไรกันแน่” สลิลธารคาดคั้น ก็เล่นถึงขนาดคิดจะทำร้ายกันให้เจ็บตัว มันคงไม่ใช่อะไรเล็กๆแล้ว
ศรินดาถอนหายใจออกมายาวเหยียด หญิงสาวตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดระหว่างเธอและธนาดลให้สลิลธารฟัง เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังมีคนที่จะให้คำปรึกษาหรือเป็นที่พักพิงเวลาเธอเสียใจ ดีกว่าที่จะต้องทนเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว
สลิลธารเองก็ตกใจไม่น้อยเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของเพื่อน ถ้าจะถามเธอตอนนี้ว่าเธอเลือกที่จะเข้าข้างใคร เธอคงตอบอะไรตอนนี้ไม่ได้ เพราะเท่าที่ฟังมา ความแค้นของคนทั้งสองมันมีมากนัก มาก...จนเธอคิดว่าถ้าต่างฝ่ายต่างแก้แค้นกันอยู่อย่างนี้ คงไม่มีความสุขกันทั้งสองฝ่าย
“แกจะแก้แค้นเขาหรือริน” สลิลธารถามเสียงอ่อน รินหันมามองเพื่อนด้วยดวงตาวาววับ
“ใช่! ฉันจะแก้แค้น แกคอยดูนะน้ำ คอยดูวันที่ผู้ชายที่ชื่อธนาดลต้องล้มลงอย่างทรมาน วันนั้นจะเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดในโลก”
สลิลธารมองเพื่อนอย่างไม่เชื่อในสายตาว่าเพื่อนที่เธอรู้จักมานาน ศรินดาที่แสนอ่อนโยนนั้นกลายเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ริน...อย่าแก้แค้นได้ไหม” คุณหมอน้ำขอร้องเพื่อน รินหันมามองเพื่อนสาวคนสนิทเขม่น
“แล้วที่เขาทำกับฉันล่ะน้ำ ที่เขาทำกับฉันอย่างกับฉันไม่ใช่คน เขาทำกับฉันสารพัดอย่าง จนฉันเจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ ยังไม่รวมที่เขาดูถูกฉันกับแม่อีกนะ แล้วแกจะให้ฉันทำเป็นไม่รู้เรื่อง แล้วปล่อยให้เขาทำร้ายฉันฝ่ายเดียวงั้นเหรอ” ตากลมโตคลอด้วยน้ำตาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งร้ายๆธนาดลทำกับตัวเอง
“เขาร้ายมา แกร้ายกลับ แล้วเรื่องมันจะจบเมื่อไหร่ล่ะริน”
“เมื่อไม่ฉันก็เขาตายจากกัน”
“แกทำร้ายเขาไม่ได้” จู่ๆสลิลธารก็โพล่งขึ้นมา
รินมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจในความหมาย ก่อนจะถามเสียงต่ำ “ทำไม”
“แกไม่กล้า”
“ฉันกล้า!” รินเถียงสวนขึ้นมาทันควัน
“แล้วทำไมเมื่อกี้แกถึงชะงัก ทำไมแกไม่ทุ่มแจกันใส่เขาไป แกชะงักทำไม”
“ฉัน...คือฉัน...” หญิงสาวอ้ำอึ้งเพราะขนาดตัวเองเธอยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย
“ฟังฉันนะ รินที่ฉันรู้จักเป็นคนอ่อนโยน รินที่ฉันรู้จักไม่เคยมีสายตาที่แข็งกร้าวอย่างนี้” สลิลธารจ้องมองเข้าไปในดวงตาเพื่อนอย่างค้นหา หากศรินดากลับหลบสายตาของเพื่อนพร้อมกับตอบเสียงเบา
“รินคนนั้นไม่ใช่รินที่อยู่ต่อหน้าคุณดล รินคนนั้นตายไปแล้วเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายที่ชื่อว่าธนาดล”
“แล้วถ้าสักวันแกรักเขาขึ้นมาล่ะริน" ไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลใจให้คุณหมอน้ำถามออกไปอย่างนั้น รู้เพียงแต่ว่าเธอสงสัยจริงๆ สงสัยว่าถ้าสักวัน เพื่อนเธอเกิดรักคนที่เกลียดที่สุด แค้นที่สุดขึ้นมา มันจะเป็นอย่างไร
คนที่กำลังจะเดินจากไปชะงักทันที หากหญิงสาวก็หมุนตัวหันมายิ้มบางๆให้เพื่อน
“ไม่มีวัน” คำตอบสั้นๆหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง สลิลธารมองร่างของเพื่อนที่ค่อยๆเดินห่างออกไปพลางคิดในใจ
...เอาเถอะริน ฉันก็ไม่อยากให้มีวันนั้น วันที่แกรักคุณดล เพราะถ้ามีวันนั้น แกนั่นแหละที่จะเจ็บที่สุด ไม่ใช่ใครเลย...
ศรินดาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักผู้ป่วยของธนาดลชั่วครู่ ก่อนที่หญิงสาวจะสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด เพื่อเติมพลังให้กับตัวเองที่กำลังจะเข้าไปสู้กับปีศาจร้ายที่นอนอยู่ในห้อง มือบางจับลูกบิดประตูและเปิดเข้าไป ยังไม่ทันจะพูดหรือทำอะไร สายตาเย็นชาก็วิ่งเข้ามาปะทะเธอเต็มๆ หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ธนาดลกำลังไม่พอใจ...แถมยังมากเสียด้วย
“ไปไหนมา” น้ำเสียงนั้นเยือกเย็นไม่ต่างอะไรกับสายตาสักนิดเดียว
“ไม่เกี่ยวกับคุณ” คนที่ถูกถามเองก็ตอบเสียงห้วนกลับไปเช่นกัน
“ทำไมคุณไม่กินยา” หญิงสาวถามเมื่อเห็นว่ายาที่ทางโรงพยาบาลจัดมาให้ยังอยู่ในแก้วยาเหมือนเดิม
“เรื่องของฉัน” คนป่วยปัดไปได้น้ำขุ่นๆ รินยิ้มมุมปากอย่างรู้ดีว่าทำไมยายังอยู่ที่เดิมโดยไม่ถูกแตะต้อง เมื่อศัตรูอีกอย่างของธนาลดนอกจากเธอก็คือเจ้ายาพวกนี้นี่ล่ะ
“ยังกินยายากเหมือนเดิมเลยนะคุณ” หญิงสาวล้อเลียน กลั้นยิ้มกลั้นหัวเราะแทบตาย ทั้งๆที่เมื่อครู่เธอเพิ่งบอกสลิลธารว่าเธอจะแก้แค้นเขา แต่พอมาเห็นว่าผู้ชายตัวโตๆดื้อแพ่งไม่ยอมกินยาแล้ว มันก็อดที่จะขำไม่ได้จริงๆ
ธนาดลหันหน้าหนีแก้วยา ...ขออย่างนึงละกันที่เขายอมแพ้ ไอ้ยาขมๆเนี่ย ให้ตายก็ไม่คิดอยากจะกิน...
“กินยา” รินบอกสั้นๆคล้ายสั่ง มือบางยื่นแก้วยาไปข้างหน้าธนาดล แต่ชายหนุ่มก็พลิกตัวหนีไปอีกด้าน
“ไม่เอา” คำปฏิเสธลอยมาเบาๆ
“กินยา” รินเดินอ้อมมาอีกข้างพร้อมกับยื่นแก้วยาไปใหม่ แต่แล้วก็เหมือนเดิม ชายหนุ่มยังคงพลิกตัวหนี...เหมือนเดิม
“ไม่กิน” เมื่อเจอคำปฏิเสธอีกครั้ง ศรินดาจึงเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาบ้าง
...ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้นะ!...
“จะกินหรือไม่กิน” เสียงหวานใสยื่นคำขาด
“ไม่กิน” และธนาดลยังคงยืนยันคำเดิมอย่างเหนียวแน่น
“ได้...ไม่กินใช่มั้ย” รินบอกเบาๆคล้ายย่นกับตัวเอง ดวงตากลมสวยมองแก้วยาในมือ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เกิดขึ้นบนใบหน้าหวาน
“เมื่อกี้พี่ต้นโทรมา”
ธนาดลหันมามองทางนางพยาบาลจำเป็นทันที และนั่นคือสิ่งที่ศรินดาต้องการ หญิงสาวโดดขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมกับออกแรงบีบจมูกโด่งสันอย่างแรง ธนาดลจึงอ้าปากเพื่อจะต่อว่า แต่พออ้าปากยาเม็ดขมๆก็ถูกกรอกเข้ามาทั้งหมด รินรีบเอามือทั้งสองข้างปิดปาดชายหนุ่มเพื่อไม่ให้เขาคายออกมา ใบหน้าขาวๆของธนาดลเหยเกด้วยความขมของเม็ดยา มือหนาพยายามที่จะแกะมือเล็กบางออก หากคราวนี้รินกลับเป็นผู้รักษาประตูมือกาวชั้นดี ที่ติดแน่นสนิทไม่ยอมปล่อย
“จะกินมั้ย” รินถามอีกที ธนาดลพยักหน้า แต่เธอก็ยังไม่วางใจ หญิงสาวปล่อยมือที่ปิดปากไว้แค่มือเดียวเท่านั้นเพื่อที่จะไปหยิบแก้วน้ำมาจ่อที่ปากของธนาดล เผื่อว่าชายหนุ่มตุกติก จะได้จับกรอกได้ทันเวลา
“ถ้าตุกติกฉันกรอกใส่ปากคุณแน่” เสียงใสขู่ ก่อนจะยอมปล่อยมือที่ปิดปากชายหนุ่มไว้ เท่านั้นล่ะ...น้ำในแก้วก็หมดในชั่วพริบตา
“ก็แค่นั้น” รินพูดเบาๆและโดดลงมาจากเตียงอย่างรวดเร็วก่อนที่ชายหุ่มจะเอาคืน แต่คงนานหน่อยล่ะคราวนี้ ก็อมยาขมๆซะนานขนาดนั้น
...เก๊ง! ยกนี้ศรินดาชนะ...
“เดี๋ยวนะ!” รินตะโกนขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ “แล้วยาเมื่อวาน คุณได้กินหรือเปล่า”
“เปล่า” ธนาดลตอบเสียงพร่าเพราะยังขมกับรสยาไม่หาย ...แหวะ! ขมโว้ย...
"คุณนี่มัน!" รินเอ่ยขึ้นอย่างโมโหกับความเจ้าเล่ห์ไร้ขีดจำกัดของผู้ชายคนนี้ “เย็นนี่ฉันจะโทรบอกพี่ต้นว่าคุณเข้าโรงพยาบาล”
“ทำไม...ไม่อยากดูแลฉันขนาดนั้นเชียว”
รินตวัดสายตามองคนที่เริ่มจะแผลงฤทธิ์ “ใช่ค่ะ...ใครจะอยากดูแลคนเจ้าเล่ห์อย่างคุณ ที่ฉันทำเพราะแม่ฉันหรอก”
“ต้องเป็นไอ้นนท์ใช่มั้ย เธอถึงจะยอมเต็มใจดูแลมัน” ธนาดลถามเสียงหยันอย่างดูแคลน
“แน่สิคะ ก็นนท์ทั้งนิสัยดี ช่างเอาใจ คนไข้อย่างนั้นทำไมฉันจะไม่เต็มใจล่ะคะ” รินยอมรับหน้าตาเฉย พร้อมกับรอยยิ้มยืนยันอีกที อาการเหล่านั้นสร้างความไม่พอใจให้ธนาดลอย่างมาก ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว
“งั้นเธอก็รู้ไว้ ว่าเธอดูแลใครไม่ได้นอกจากฉันคนเดียว”
“คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน” หญิงสาวเถียงเสียงแข็ง
“ทำไมจะไม่ใช่ ฉันนี่แหละเจ้าชีวิตเธอ จำไว้!” ศรินดากัดฟันแน่นพยายามระงับความโกรธที่พุ่งพล่านเมื่อธนาดลเปิดศึกกับเธออีกแล้ว
“ชีวิตเป็นของฉัน ไม่ใช่ของคุณ” ธนาดลหรี่ตามองดวงหน้าหวานที่บัดนี้แสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจนว่าเธอนั้นกำลังโกรธ แม้เจ้าตัวจะพยายามอดกลั้นมันเท่าใดก็ตาม
รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าคม “ไม่ว่าจะยังไงเธอก็เป็นของฉันศรินดา”
“ไม่มีวันที่ฉันจะเป็นของคุณ” ศรินดาเถียง เกลียดเหลือเกินคำนี้ ‘ชีวิตเธอเป็นของฉัน’
รอยยิ้มหยันค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเย็นยะเยือกน่ากลัว
“ไม่มีวันที่เธอจะหนีฉันพ้นเหมือนกัน”
ศรินดามองอีกฝ่ายตาขวาง ร่างบางเดินไปยังโทรศัพท์ประจำห้องผู้ป่วย ก่อนจะยกหูและโทรออก...
“เมื่อวานคุณธนาดลไม่ได้กินยาน่ะค่ะ ฝากบอกคุณหมอให้ด้วยนะคะว่า ถ้ายาตัวไหนเพิ่มได้หรือมียาอื่นกินเสริม ก็ช่วยจัดมาให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็วางโทรศัพท์และหันมามองธนาดลด้วยสายตาเย้ยหยันบ้าง
“เธอ!” ดวงตาคู่คมตวัดมองร่างของศรินดาอย่างฝากไว้ก่อน รสยาที่แสนจะขมยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น เพียงแค่คิดว่ามื้อต่อไปต้องกินยาเพิ่ม ขนก็ชันลุกขึ้นตั้งตรงแล้ว!
“เป็นห่วงนะคะ กลัวจะไม่หาย” รินพูดหน้าตาย ร่างบางทรุดนั่งบนโซฟาตัวเดิม ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเล็กๆอย่าสะใจ
...เก๊ง! ยกสองศรินดาชนะอีกแล้วค่ะ...
-------------------------------------------------------------------------------------------
ฮ่าๆๆ ได้แกล้งเล็กๆน้อยๆก็ยังดีเนอะริน ดีกว่าไม่ได้แกล้งเลย :)
ขอบคุณทุกคนที่ยังคอยติดตามกัน ชอบไม่ชอบยังไงบอกได้นะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจและขอบคุณสำหรับไลค์ที่กดให้กันค่ะ :)
เรื่องนี้จะพยายามโพสทุกวันนะค้า...
คุยกันค่าาาา...
คุณ ปอยอะนะ : อ๊ะ! ขอบคุณมากๆเลยค่า ><
คุณ teesaparn : แหะๆ บ้าจริงๆนั่นแหละค่ะ ร้ายกาจอีกด้วย
คุณ Amata : ถึงจะร้ายแต่ก็ยังมีมุมน่ารัก (บ้าง) นะเออ...
คุณ MYsister : แล้วตอนนี้ยังน่ารักอยู่หรือเปล่าคะ?? :)
คุณ ปรางขวัญ : ฮือ...ปากแข็งมากเชียวล่ะค่ะ ความแค้นมันค้ำคอ
คุณ nunoi : เป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัวค่ะ :)
คุณ anOO : ตอนนี้ก็เอาคืนได้สองครั้งติดเลยนะคะ แม้จะนิดหน่อยแต่หนูรินเธอก็พอจะสะใจบ้างค่ะ :P
คุณ บุรีวาด : คิดว่าเป็นไปได้จะมาทุกวันค่ะ ดีใจที่ยังมีคนตามอ่านกันค่ะ :)
คุณ ดาวคันชั่ง : จะว่าไปเรื่องนี้ซึนกันจริงๆด้วยสิคะ ><
คุณ หมูบูลิน : นั่นน่ะสิคะ...คุณดลยังสามารถจริงๆค่ะ แกล้งได้แกล้งดีแม้ตัวเองเจ็บก็ตาม ;p
ปอแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 เม.ย. 2555, 21:26:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 เม.ย. 2555, 21:26:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 1928
| << บทที่ 9 | บทที่ 11 >> |
Gingfara 18 เม.ย. 2555, 22:39:56 น.
ฮ่าๆๆ เอาคืนได้สองครั้ง จะโดนคืนเป็นสองเท่าด้วยป่าวน้าหนูริน
ฮ่าๆๆ เอาคืนได้สองครั้ง จะโดนคืนเป็นสองเท่าด้วยป่าวน้าหนูริน
ดาวคันชั่ง 18 เม.ย. 2555, 22:57:16 น.
บังคับให้นายดลกินยาขมๆได้นี่ถือเป็นชัยชนะของรินเหรอคะ 55+
บังคับให้นายดลกินยาขมๆได้นี่ถือเป็นชัยชนะของรินเหรอคะ 55+
nunoi 19 เม.ย. 2555, 00:03:24 น.
555 และแล้วหนูรินก็ได้เอาคืนถึงแม้แค่นิดเดียวก็เถอะ ^_^
555 และแล้วหนูรินก็ได้เอาคืนถึงแม้แค่นิดเดียวก็เถอะ ^_^
Auuuu 19 เม.ย. 2555, 00:37:45 น.
555 อย่างน้อยก็ชนะไปสองยกน้า ^^
ป.ล. อ่านรวดเดียวยาวๆ ถึงตอนนี้ ชอบค่ะ สนุกดี คิดว่าเรื่องนี้น่าจะซับซ้อนกว่าที่คิด
555 อย่างน้อยก็ชนะไปสองยกน้า ^^
ป.ล. อ่านรวดเดียวยาวๆ ถึงตอนนี้ ชอบค่ะ สนุกดี คิดว่าเรื่องนี้น่าจะซับซ้อนกว่าที่คิด
หมูบูลิน 19 เม.ย. 2555, 01:36:38 น.
ซะใจเล็กน้อยค่ะงานนี้ หุหุ
ซะใจเล็กน้อยค่ะงานนี้ หุหุ
MYsister 19 เม.ย. 2555, 02:12:40 น.
^^ kun Don lov nu'Rin leaw...
^^ kun Don lov nu'Rin leaw...
Amata 19 เม.ย. 2555, 10:15:23 น.
'ชีวิตคุณดลก็เป็นของริน คอยดูซี่ รินจะค่อยๆฆ่า ด้วยยาขมๆ' เกลียด ก็ย้อนกลับไปเลย ^^
'ชีวิตคุณดลก็เป็นของริน คอยดูซี่ รินจะค่อยๆฆ่า ด้วยยาขมๆ' เกลียด ก็ย้อนกลับไปเลย ^^
Heronett 19 เม.ย. 2555, 10:45:44 น.
แปะไว้ก่อนแล้วจะมาตามอ่านค่ะ
แปะไว้ก่อนแล้วจะมาตามอ่านค่ะ
ปรางขวัญ 19 เม.ย. 2555, 11:21:43 น.
เย้ยกนี้หนูรินชนะคุณดลแล้ว โอกาสผ่านมาก็ต้องรีบคว้าไว้เลยหนูริน จับกรอกยานายคุณดลไปเลย
เย้ยกนี้หนูรินชนะคุณดลแล้ว โอกาสผ่านมาก็ต้องรีบคว้าไว้เลยหนูริน จับกรอกยานายคุณดลไปเลย
anOO 19 เม.ย. 2555, 15:49:41 น.
นั่นสิ เอาคืนได้สองยก แต่ท่าทางจะโดนเอาคืนชุดใหญ่
นั่นสิ เอาคืนได้สองยก แต่ท่าทางจะโดนเอาคืนชุดใหญ่
WallyValent 19 เม.ย. 2555, 16:39:09 น.
ตามอ่านทีละหลายตอน 555+ ปาดเหงื่อ
แต่เรื่องนี้อัพเร็วมาก อิอิ ชอบๆ เชียร์หนูริน หมันไส้คุณดลเต็มที 555+ สู้ๆ นะจ๊ะ :)
ตามอ่านทีละหลายตอน 555+ ปาดเหงื่อ
แต่เรื่องนี้อัพเร็วมาก อิอิ ชอบๆ เชียร์หนูริน หมันไส้คุณดลเต็มที 555+ สู้ๆ นะจ๊ะ :)