เล่ห์รัก...เล่ห์แค้น
เป็นนิยายเรื่องแรกของปอแก้ว...ที่เคยลงจนจบไว้นานมากแล้ว ตอนนี้เลยลองเอามาปัดฝุ่นรีไรท์ใหม่ค่ะ :)
-----------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคนที่เริ่มด้วยความแค้นเมื่อ ‘ธนาดล’ ลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงธฤตกลับมาจากต่างประเทศ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะแก้แค้นศิรสาซึ่งเป็นแม่เลี้ยงโดยใช้ ‘ศรินดา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้
-----------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคนที่เริ่มด้วยความแค้นเมื่อ ‘ธนาดล’ ลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงธฤตกลับมาจากต่างประเทศ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะแก้แค้นศิรสาซึ่งเป็นแม่เลี้ยงโดยใช้ ‘ศรินดา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้
Tags: ธนาดล ศรินดา พนาดร สลิลธาร
ตอน: บทที่ 12
บทที่ 12
“อะไรนะคะ!” เสียงหวานใสโวยเสียงดังจนมารดาต้องกระตุกข้อมือลูกสาวเบาๆเพื่อปราม ศรินดาสูดหายใจเข้าปอดก่อนที่จะถามบิดาอีกครั้ง
“เมื่อกี้...คุณพ่อพูดว่าอะไรนะคะ”
พ่อเลี้ยงธฤตเองก็ดูลำบากใจไม่น้อยที่ต้องมาพูดกับลูกเลี้ยงสาวแบบนี้ เพราะตัวท่านเองรู้ดีว่าธนาดลกับศรินดานั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีจนเข้าขั้นแย่ ถ้าปล่อยให้ทำงานด้วยกัน ไม่รู้ว่าลูกเลี้ยงคนนี้จะโดนอะไรบ้าง แต่ถ้าจะให้ปฏิเสธลูกชาย ท่านก็ทำไม่ได้อีก เพราะถ้าทำอย่างนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับธนาดลอาจจะแย่ลงกว่าเดิม
“ดลเขามาขอรินให้ไปเป็นเลขาฯของเขา”
หญิงสาวเบิกตากว้าง นี่หายเจ็บก็กะจะเปิดศึกกันเลยใช่ไหม หากใจจริง...เธอไม่อยากเลยที่จะทำงานกับ
ธนาดล เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขา...ไม่อยาก...
“แล้วคุณพ่อบอกคุณดลไปว่าอย่างไรคะ” แม้จะพอเดาได้ว่าบิดาตอบรับคำขอนั่นอย่างไร แต่รินก็อดไม่ได้ที่จะมีความหวังเล็กๆว่าพ่อเลี้ยงของเธอจะตอบปฏิเสธ
“พ่อรับปากดล”
แล้วความหวังเล็กๆของศรินดาก็ไม่เป็นจริง
“ค่ะ...รินทราบแล้ว”
“พ่อขอโทษนะริน ขอโทษที่รินต้องมาเจออะไรแบบนี้”
คนถูกขอโทษระบายยิ้มเศร้าๆออกมา “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณพ่อ รินไม่เป็นอะไร” หญิงสาวยืนยัน เธอไม่เป็นอะไรจริงๆ เรื่องนี้สำหรับเธอมันชินมันเจ็บจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
รินออกจากห้องของบิดา ร่างบางชะงักเมื่อเจอคนที่กำลังจะกลายเป็นเจ้านายของเธอในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
“พอใจคุณแล้วใช่ไหม” เสียงหวานกดต่ำอย่างเคียดแค้น ธนาดลกระตุกยิ้ม
“ยังหรอก...อย่างเธอมันต้องเจออีกเยอะ”
รินเชิดหน้า ส่งยิ้มเย็นๆให้อีกฝ่าย “งันก็เริ่มเลยสิคะ คนอย่างฉันมันรับได้ทุกสถานการณ์อยู่แล้ว”
ธนาดลก้มหน้าขาวๆจนจมูกของชายหนุ่มแทบจะชิดกับจมูกของหญิงสาว “ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก ศรินดา เพราะยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นอยู่แล้ว”
ศรินดาอ้าปากจะเถียง หากไม่มีเสียงใดได้เอื้อนเอ่ยออกมา เมื่อริมฝีปากหยักลึกทาบลงบนริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอนออกมาอย่างแช่มช้า
“ค่าตอบแทนที่เธออุตส่าห์ดูแลฉันที่โรงพยาบาล...อย่างดี” ธนาดลจงใจเน้นคำว่า ‘อย่างดี’ ให้รินได้เจ็บใจเล่นๆ ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่ลืมที่จะฝากรอยยิ้มหยันไว้ให้หญิงสาวเก็บไปฝันร้าย...ทั้งคืน
รินเม้มปากอย่างแรง หญิงสาวมองคนที่เพิ่งฉวยโอกาสกับเธอด้วยแววตาวาวโรจน์ สักวัน...รินคิดในใจ สักวันผู้ชายอย่างธนาดลต้องเสียใจเพราะเธอ เขาต้องเจ็บ...เพราะเธอ
...ยกที่ห้า...ธนาดล 'ชนะ' อีกแล้ว...
การทำหน้าที่เป็นเลขาฯวันแรก ศรินดาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนเข้ารูปกับกางเกงยีนดูทะมัดทะแมงเพื่อเตรียมตัวรับชะตากรรมที่จะพบเจอวันนี้ เพราะเธอคงต้องทำงานทุกอย่างที่ผู้ชายคนนั้นอยากให้เธอทำ ไม่ผิดจากที่คิดไว้ไปได้!
รินมองคนที่กำลังเดินลงบันไดอย่างหมั่นไส้ ธนาดลยังมีผ้าพันแผลสีขาวพันไว้บนหัว ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าเลขาฯคนใหม่ที่เขาเป็นคนเลือกเอง...กับมือ
“เตรียมตัวมาดีนี่” ตาคมพินิจผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ก็เพราะต้องมาทำงานกับคนอย่างคุณไง ฉันถึงต้องเตรียมตัวมาให้ดีๆ” รินละความหมายของ ‘คนอย่างคุณ’ ไว้ในฐานที่คิดว่าตัวธนาดลเองก็คงเข้าใจ
คิ้วเข้มๆของอีกฝ่ายขมวดนิดหนึ่ง “ทำใจมาแล้วก็ดี เพราะวันนี้เธอต้องโดนอะไรๆอีกเยอะ ไปได้แล้ว”ไม่ใช่คำสั่งแบบธรรมดา เพราะมือหนายังดึงแขนกลมกลึงให้เดินตามไปอย่างแรง
“คุณ! ปล่อยนะ ฉันเดินเองได้” รินพยายามบิดแขนของตัวเองออกแต่ก็ดูไม่เป็นผลเอาเสียเลย ธนาดลหันมามองดวงหน้าหวานด้วยสายตาคมกริบ
“อย่าคิดที่จะขัดคำสั่งเจ้านาย...ศรินดา”
ศรินดาขมวดคิ้วมุ่น ยอมจำทนคนบ้าอำนาจ หญิงสาวพยายามที่จะเดินตามร่างสูงให้ทันเพื่อไม่ให้เจ็บตัวไปมากกว่านี้ ธนาดลเปิดประตูรถด้านที่นั่งข้างคนขับและจับรินยัดไว้ข้างในรถอย่างง่ายดาย ก่อนที่ตัวเองจะมานั่งประจำที่คนขับและสตาร์ทรถ
“จะไปไหน” รินถามห้วนๆ อย่างน้อยให้เธอได้รู้จุดหมายปลายทางบ้างก็ยังดี
“นั่งเงียบๆ อย่าถามมาก”
เมื่อเจอตอบกลับมาอย่างนี้รินจึงหันหน้าออกข้างรถมองวิวข้างทางแทน เพราะต้นไม้ใบหญ้าคงจะทำให้เธอสบายใจมากกว่าต้องมองหน้าคนอย่างธนาดล แต่แล้วคำถามหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัวจนรินต้องหันไปถามเขาอีกครั้ง
“คุณไม่จำเป็นต้องมีเลขาฯ” แว่บหนึ่งเธอเห็นว่าเขายิ้ม
“ฉลาดนี่”
แล้วศรินดาก็รู้ว่าเธอติดกับเขาเข้าให้แล้ว ธนาดลไม่ได้เป็นคนดูแลโรงงาน เขาไม่ได้ดูแลออร์เดอร์ที่ต้องส่งออกไปขายทั้งในและนอกประเทศ เขาไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาเพื่อพบกับลูกค้ารายใหญ่ ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของพนาดร เป็นหน้าที่ของพี่ต้น ไม่ใช่เขา! ธนาดลมีหน้าที่ดูแลส่วนของไร่ชาและคนงานทั้งหมดในไร่ จึงไม่จำเป็นเลยที่ต้องมีเลขาฯ เพราะงานแค่นี้มันไม่ยากเลยสำหรับเขาที่จะทำคนเดียว ที่สำคัญเขาก็มีผู้ช่วยอยู่แล้ว ผู้จัดการไร่ก็มี ตำแหน่งเลขาฯจึงเป็นตำแหน่งที่ไม่จำเป็นเลย!
“แล้วคุณเอาฉันมาเป็นเลขาฯคุณทำไม”
ธนาดลหันมามองดวงหน้าคนข้างตัวนิดหนึ่งก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเย้ยๆว่า “เธอคงไม่คิดว่าฉันนึกพิศวาสอยากอยู่ใกล้ๆเธอหรอกนะ”
“คุณ!” รินโวยใส่ด้วยอารมณ์โกรธที่เริ่มพุ่งพล่านเมื่อเจออีกฝ่ายดูถูก “คุณคิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่”
“นั่นสิ...ฉันจะทำอะไรกับเธอดีนะ...” ธนาดลหยุดคิดไปชั่วครู่ “ค่อยๆทรมานจนเธอตายดีไหม”
รินกำมือที่วางไว้บนตักแน่น ชาติที่แล้วเธอสร้างเวรสร้างกรรมอะไรกับผู้ชายคนนี้นักหนาหนอ ชาตินี้เธอถึงต้องทนถูกเขากดขี่มากนัก
ฟอร์จูนเนอร์สีดำคันสวยจอดสนิทที่หน้าไร่ ธนาดลปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนที่จะหันมาออกคำสั่งห้วนๆกับคนที่นั่งมาด้วย
“ลง”
รินหันหน้าหนี ไม่ยอมทำตามคำสั่ง หญิงสาวกอดอก เม้มปากแน่น
“จะลงดีๆหรือจะให้ฉันช่วย” แค่นั้น...คนที่นั่งเชิดหน้าก็รีบปลดเข็มขัดนิรภัยและโดดลงจากรถอย่างรวดเร็ว เพราะเธอรู้ว่าถ้าเธอยังใจเด็ดไม่ยอมทำตาม คงได้โดนดีกันบ้าง มือบางผลักประตูรถปิดอย่างแรงจนเจ้าของรถต้องส่งสายตาดุๆมา
“มองทำไม” รินตีรวน
“ถ้ารถฉันพังขึ้นมาฉันเอาเธอตายแน่” เสียงทุ้มกดต่ำอย่างโมโหเมื่อรถสุดรักสุดหวงถูกปิดอย่างแรงขนาดนั้น หากศรินดากลับสะบัดหน้าอย่างไม่อยากที่จะมองหน้าของธนาดลสักเท่าไหร่ หญิงสาวมองขึ้นไปบนไร่ นึกสงสัยว่าทำไมวันนี้ไม่มีใครอยู่ในไร่เลยทั้งๆที่ต้องเก็บใบชา
“ทำไมไม่มีใครมาเก็บใบชาเลย” รินอดที่จะถามชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นายน้อยของไร่ไม่ได้
“ฉันสั่งเองว่าไม่ต้องมา” ธนาดลตอบกลับเสียงเรียบ รินเบิกตากว้าง
“คุณจะบ้าเหรอ! ถ้าไม่เก็บวันนี้แล้วคุณจะเก็บวันไหน”
ธนาดลกระตุกยิ้มที่มุมปาก ศรินดามองอากัปกิริยานั้นอย่างหวาดระแวง ว่าผู้ชายคนนี้ต้องมีแผนการอะไรอยู่แน่ๆ
“ใครว่าฉันจะไม่เก็บวันนี้”
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นอย่างสงสัย “เก็บวันนี้แล้วไหนล่ะ...คน” คำสุดท้ายของประโยคกระตุกเล็กน้อย เมื่อไม่ต้องให้เขาตอบ หญิงสาวก็รู้คำตอบทันที เมื่อนิ้วชี้ของธนาดลชี้ตรงมายังเธอ
“มันจะมากไปแล้วนะคุณดล ไร่ตั้งกว้างฉันเก็บครเดียวจะหมดได้ยังไง คุณจะแก้แค้นฉันจะแกล้งฉัน ทำไมต้องเอาไร่ของคุณพ่อมาเกี่ยวด้วย ทำไมต้องเอาสิ่งที่พ่อคุณสร้างทั้งชีวิตมาเล่นด้วย” คนที่กำลังถูกแกล้งต่อว่าอย่างโมโห โกรธก็โกรธอยู่ที่เขาแกล้งเธอ แต่โกรธมากว่าที่เขาเอาไร่ที่พ่อของเขาเองมาแก้แค้นอะไรแบบนี้เพราะว่าต่อให้เธอกัดฟันสู้เก็บใบชาอย่างไร เธอก็คงทำไม่เสร็จ
ธนาดลชะงักไปชั่วครู่เพื่อใช้ความคิด ก่อนที่จะเหยียดยิ้มออกมาในช่วงเวลาเพียงเดี๋ยวเดียว รินมองคนตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ สาบานได้ว่าถ้าเป็นเธอ เธอคงนึกแผนสำรองไม่ออกเลยว่าถ้าเจออย่างนี้แล้วเธอจะหาแผนสำรองอะไรที่จะมาใช้แก้แค้นแทนได้ แต่ผู้ชายคนนี้นึกออก เขาคิดออกว่าเขาจะแก้แค้นเธออย่างไรโดยไม่ให้ไร่ของบิดาตัวเองเดือดร้อน!
“ได้...ฉันจะให้คนง่ายไปช่วยเธอ แต่แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ส่วนอีกครึ่งเธอต้องทำคนเดียวให้เสร็จ”
รินอ้าปากจะเถียงแต่มีหรือที่ธนาดลจะเปิดช่องว่างให้กับศัตรู
“จำไว้...ว่าฉันเป็นเจ้านาย เธอเป็นลูกน้อง เจ้านายสั่งอะไรลูกน้องก็ต้องทำ ไปได้แล้ว!”
รินมองธนาดลด้วยดวงตาที่โชติช่วงไปด้วยไฟแห่งความแค้น หญิงสาวเดินเข้าไปหาคนงานในไร่เพื่อตามขึ้นไปเก็บใบชา
ถึงแม้ว่าศรินดาจะเคยเก็บแค่ไม่กี่ครั้งเมื่อตอนเด็กๆ แต่เธอก็พอจำได้ว่าต้องเก็บใบแบบไหน เธอต้องทำให้ได้ ถ้าไม่เช่นนั้นไร่จะเสียหาย และอย่าหวังเลยว่าธนาดลจะยอมรับผิดถ้าเกิดความเสียหายขึ้นมาจริงๆ เธอรู้ว่าถ้าเป็นแบบนั้น เขาจะโยนความความผิดทั้งหมดมาให้กับเธอ
ผู้ชายคนนั้นเลือดเย็น เลือดเย็นพอที่จะฆ่าให้เธอตายทั้งเป็น...
ธนาดลมองดูศัตรูคู่แค้นที่กำลังเก็บใบชาอยู่ในไร่ ชายหนุ่มยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยล้าของ ศรินดา เพราะแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่แม่เขาต้องเจอ ความลำบากแค่นี้เทียบไม่ได้กับความทรมานที่แม่เขาต้องพบพาน เทียบไม่ได้กับสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากแม่ของเขา อยากรู้นักว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าลูกสาวสุดที่รักของตัวเองมาทำงานตากแดดตากลมอย่างนี้ จะเจ็บปวดปานจะขาดใจแค่ไหน อยากรู้นักเชียว...
ศรินดาปาดเหงื่อที่ผุดพราวขึ้นเต็มใบหน้า หน้าหวานซีดเผือดจนแทบไม่เห็นสีเลือดฝาด หญิงสาวรู้สึกมึนๆหัว สาเหตุคงเพราะนอนน้อยติดต่อกันหลายวัน แล้วไหนจะต้องมาก้มๆเงยๆ เก็บใบชาอีก จึงไม่ยากเลยที่จะเกิดอาการหน้ามืด ร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นจนคนงานในไร่คนหนึ่งที่อยู่ใกล้ต้องวิ่งมาดู
“คุณริน พอเถอะ เดี๋ยวฉันทำเอง”
รินโบกไม้โบกมือห้าม กัดฟันลุกขึ้นยืน
“ไม่เป็นไรจ้ะ รินไหว ยิ่งมีกันน้อยๆด้วย ทำต่อเถอะ”
“แต่คุณรินไม่ไหว ฉันจะไปบอกนายน้อย” รินรีบดึงแขนคนงานไว้ทันทีก่อนที่เรื่องนี้จะรู้ถึงหูของธนาดล
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องบอก รินไหว ไหวจริงๆ” หญิงสาวยิ้มเพื่อยืนยันในคำพูด ถึงแม้จะรู้สึกได้ว่าอุณภูมิของตัวเองเริ่มเย็นลงคล้ายคนกำลังจะเป็นลม
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของเครื่องรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่ทั้งร้องทั้งสั่นออกมารับสาย
“ว่าไงนนท์” เสียงหวานกรอกใส่อย่างอ่อนแรง
“ริน รินเป็นอะไรทำไมเสียงเป็นอย่างนั้น”
น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยและอ่อนโยนของนนทนัฐ แทบทำให้รินน้ำตาร่วง ทุกครั้งที่เธอมีปัญหา ทุกครั้งที่เธอเหนื่อยล้า ทุกครั้ง...นนทนัฐคือคนแรกที่คอยถามเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างนี้
“นนท์” รินเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงพร่า
“รินเป็นอะไร ทำไมทำเสียงแบบนั้น บอกนนท์สิริน นนท์ใจไม่ดีเลยรู้ไหม”
“เปล่า รินไม่ได้เป็นอะไร” แม้ปากจะปฏิเสธแต่ศรินดารู้ดีว่านนทนัฐคงไม่เชื่อกับคำพูดของเธอ
“อย่ามาปิดบังนนท์นะริน”
“ปิดบังอะไร รินไม่ได้ปิดบังอะไรนนท์สักหน่อย”
“รินอยู่ไหนเดี๋ยวนนท์ไปหา” ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“มะ...ไม่ต้อง ไม่ต้องมาหรอกนนท์” ศรินดารีบปฏิเสธ เพราะถ้าปล่อยให้นนทนัฐมา คงได้มีเรื่องกับธนาดลเป็นแน่แท้
“ไอ้ดลมันทำอะไรรินหรือเปล่า”
“เปล่านี่” รินรีบปด รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองเป็นคนมุสาอย่างไรไม่รู้
“แน่นะริน นนท์เป็นห่วงรินมากเลยนะ”
ศรินดาแย้มยิ้มกับตัวเองนิดๆ “จ้ะ รินขอบ...อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจเมื่อโทรศัพท์มือถือในมือถูกแย่งไปอย่างรวดเร็ว...โดยธนาดล
“ที่ไร่แกว่างมากหรือไงถึงได้มีเวลาโทรมาจีบผู้หญิงอย่างนี้” ธนาดลถือวิสาสะกรอกเสียงเย้ยหยันไปตามสายทั้งๆที่ปลายสายไม่ได้ต้องการจะคุยด้วยเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้ดล! แกทำอะไรริน” อีกฝ่ายถามกลับด้วยน้ำเสียงดุดัน
“แล้วแกคิดว่าฉันทำอะไรล่ะ”
“แก!”
ตุ๊ดๆๆๆๆ...เสียงสัญญาณดังชึ้นถี่ๆเมื่อธนาดลตัดสายทิ้ง ชายหนุ่มเหวี่ยงโทรศัพท์มือถือไปตรงหน้าศรินดาอย่างไม่ใยดีเลยว่ามันจะพังหรือไม่ รินเอื้อมมือที่สั่นเทาไปหยิบโทรศัพท์ของตน แต่ยังไม่ทันได้หยิบถึง มือนั้นก็ตกอยู่ภายใต้การจับกุมของธนาดล ชายหนุ่มกระชากร่างบางเข้าหาตัว
“ฉันให้เธอมาทำงานนะ ไม่ใช่ให้มาโทรศัพท์ยั่วผู้ชาย”
“อย่ามาดูถูกฉันนะ” รินเชิดหน้าว่า หญิงสาวรู้สึกว่าสิ่งรอบตัวเริ่มหมุน และผู้ตรงหน้ากำลังแยกร่างเป็นสองคน
“ดูถูกงั้นหรือ ใครว่าฉันดูถูก ฉันพูดถูกต่างหาก เห็นอยู่ตำตาว่ากำลังหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับไอ้นนท์ ยังจะมาปากแข็งอีกหรือศรินดา” มือหนาออกแรงบีบต้นแขนกลมกลึงอย่างแรง
“โอ๊ย! ฉันเจ็บ ปล่อยฉันนะคุณดล” ธนาดลไม่ยอมปล่อยแขน หากแต่ผลักรินออกไปเต็มแรง จนหญิงสาวล้มลงกับพื้น
“ทำงานของเธอให้เสร็จนะศรินดา อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอคุยกับไอ้นนท์อีก ไม่งั้นเธอได้เจ็บตัวมากกว่านี้แน่”
“หยุดสั่งฉันได้แล้ว!” รินตะโกนเสียงดังอย่างเหลืออด ธนาดลมองกลับมาด้วยสายตามาดร้าย
“เธอไม่มีสิทธิมาขึ้นเสียงกับฉัน! อย่าคิดว่ามีคุณพ่อกับพี่ต้นถือหางแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอ ถ้าคิดอย่างนั้นก็คิดซะใหม่ เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็จะแก้แค้นเธออยู่ดี!!”
ศรินดามองคนใจร้ายด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำใสๆ หญิงสาวกัดฟันแน่น มองร่างสูงของธนาดลที่จ้ำอ้าวเดินจากไปอย่างไม่สนใจคนที่นั่งน้ำตาคลอหน่วยอยู่ตรงนี้
...จะบ้าเหรอศรินดา! เขาจะมาสนใจเธอทำไม อย่างเขา...จะสะใจเธอสิไม่ว่า คนอย่างนั้น...ไม่มีทางที่จะมาสนใจเธอ ไม่มีทาง...
รินก้มหน้าก้มตาเก็บใบชาต่อถึงแม้ว่าจะถึงขีดจำกัดความสามารถแล้วก็ตามที แต่หญิงสาวก็ยังไม่ยอมหยุด ร่างบางยังคงเก็บ เก็บ และเก็บต่อไป รินแหงนหน้ามองฟ้า แล้วทุกอย่างก็หมุนคว้างก่อนจะดับวูบลง
“คุณริน!”
“ริน!”
เสียงคนงานในไร่และเสียงนนทนัฐดังขึ้นพร้อมกัน ชายหนุ่มเป็นห่วงศรินดาจึงรีบบึ่งรถจากไร่ของตัวเองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากไร่ของพ่อเลี้ยงธฤตเพื่อมาหา เขาเดาว่าเธอน่าจะอยู่ที่นี่และกลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย กลัวว่าธนาดลจะทำร้ายเธอ แล้วมันก็เป็นจริงๆ ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจล้มพับไปกับพื้นต่อหน้าต่อตา
นนทนัฐประคองรางของรินไว้แนบอก แตะมือสัมผัสแก้มใสเบาๆเพื่อเรียกสติ
“ริน...ริน...รินได้ยินนนท์ไหม..ริน”
ศรินดาขยับเปลือกตาขึ้นช้าๆ ปรับสายตาให้ชัดเพื่อมองคนข้างหน้า ริมฝีปากบางส่งยิ้มน้อยๆให้ไปเมื่อเห็นว่าคนๆนั้นคือนนทนัฐ
...นนท์...เขาอีกแล้วที่ช่วยเธอ...
“ริน”
นนทนัฐดึงร่างของคนในอ้อมแขนเข้าไปกอดอย่างหวงแหน ศรินดาตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกดึงเข้ามากอด แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะตอนนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน ไม่มีแรงพอที่จะทำอะไรแล้ว
“ลุกไหวมั้ยริน” นนทนัฐถามเสียงนุ่ม รินพยักหน้า หากแต่พอลุกก็ต้องทรุดลงไป หากยังดีที่มีอ้อมแขนของนนทนัฐรับไว้ได้ทัน
“นนท์อุ้มรินดีกว่านะ” ไม่รอคำตอบของอีกฝ่าย นนทนัฐก็ช้อนร่างเล็กบางขึ้นมาอย่างง่ายดาย “ไม่ต้องกลัวนะริน รับรองได้ นนท์ไม่ปล่อยให้รินหล่นหรอก” นนทนัฐบอกพร้อมกับรอยยิ้มยืนยัน
ธนาดลเองก็วิ่งออกมาดูเมื่อรู้ว่าศรินดาเป็นลมล้มไป หากพอถึงหน้าไร่ร่างสูงก็ถึงกับชะงักเมื่อพบกับ นนทนัฐที่กำลังอุ้มศัตรูของเขาไว้แนบอก มือหนากำแน่นไว้ข้างลำตัวทั้งสองข้าง ตาคู่คมแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ
“ปล่อยศรินดาเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงแสนเยือกเย็นที่ยังน้อยกว่าสายตาคู่นั้นเอ่ยออกมาอย่างน่ากลัว
“ฉันไม่ปล่อยแกจะทำไม” นนทนัฐตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว
“ฉันบอกให้ปล่อยศรินดาเดี๋ยวนี้!”
ศรินดาแตะแขนนนทนัฐเบาๆเพื่อบอกให้เขาปล่อยเธอลง เพราะไม่อย่างนั้นธนาดลคงได้แปลงร่างเป็น
อสูรกายกันบ้าง นนทนัฐจึงจำใจปล่อยให้หญิงสาวลงมายืนเองแต่โดยดี
ธนาดลมองไปที่ร่างของรินราวกับอยากจะขยี้ให้แหลกคามือ
...ผู้หญิงเลว...ออเซาะผู้ชายได้ทุกที่ทุกวัน เธอนี่มันเลวจริง เลวจริงๆศรินดา!...
“มานี่” คำสั่งเฉียบขาดดังขึ้น ศรินดาก้าวขาที่จะเดินตามคำสั่งนั้นเพราะกลัวเรื่องจะบานปลายมากกว่านี้แต่นนทนัฐก้าวมาขวางไว้
“แกจะทำอะไรริน” นนทนัฐถามเสียงกร้าว แต่ธนาดลไม่สนใจ ตอนนี้ชายหนุ่มสนใจเพียงแค่ผู้หญิงที่ชื่อว่าศรินดาคนเดียวเท่านั้น
“ฉันบอกให้เธอมานี่!” ธนาดลตวาด เขารู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองทั้งโกรธทั้งเกลียดผู้หญิงคนนี้อย่างบอกไม่ถูก แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองถึงโมโหมากนักยามเห็นศรินดาอยู่กับนนทนัฐ เขารู้อยู่อย่างเดียวว่า...ไม่ชอบ ไม่ชอบเอาเสียเลย!
“นนท์รินขอทางหน่อย” นนทนัฐหันมามองอย่างไม่เข้าใจ
“รินไม่เป็นอะไรหรอก” เมื่อได้ยินน้ำเสียงยืนยันและเห็นดวงตาที่เน้นย้ำคำพูด นนทนัฐจึงยอมหลบให้อย่างจนใจ หากเมื่อเดินมาได้แค่ครึ่งทาง ร่างบางก็แทบปลิวหวือเมื่อธนาดลจับแขนของเธอและกระชากอย่างแรง
“แกจะทำอะไรริน” นนทนัฐเข้ามาหวังจะเอาตัวศรินดาคืน
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะไอ้นนท์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก” ชายหนุ่มหันมาบอกเสียงเหี้ยม มือหนาดึงร่างบางให้เดินตามและผลักขึ้นรถอย่างแรง ก่อนที่ตังเองจะขึ้นมานั่งประจำที่คนขับแล้วจึงสตาร์ทรถขับออกไปจากไร่อย่างรวดเร็วจนคนที่นั่งในอยู่รถด้วยต้องประสานมือแน่นเพื่อระงับความหวาดกลัว หญิงสาวรู้ว่าเธอต้องโดนอะไรอีกแน่ๆ แล้วมันคงจะมากด้วย เพระาผู้ชายคนนี้กำลังโกรธมาก...มากอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
ธนาดลเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธเวลาที่ผู้หญิงคนนี้อยู่กับผู้ชายคนอื่น โดยเฉพาะกับนนทนัฐ เขาให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น เขารู้อยู่เพียงอย่างเดียวว่า ศรินดาเป็นของเขา...ของเขาคนเดียว!
---------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้า...คุณดลจะหาคำตอบให้ตัวเองได้ว่าทำไมถึง 'โกรธ' ขนาดนั้น...
เจอกันวันพรุ่งเช่นเคยค่ะ :)
คุยกันดีกว่าเนอะ...
คุณ namon : ขอบคุณคุณ ณ มน เช่นกันค่ะ :)
คุณ anOO : งานเข้าของจริงเลยล่ะค่ะ แถมจะเข้าระยะยาวด้วยสิคะ
คุณ บุรีวาด : คุณดลโมโหน่าดูเชียวค่ะ
คุณ ปรางขวัญ : จากตอนนี้คงได้คำตอบแล้วล่ะค่ะ คุณดลใจร้าย
คุณ nunoi : รินเตรียมตัวเตรียมใจมาดีแต่คุณดลก็ยังโหดเหมือนเคย
คุณ roseolar : คิดถึงเช่นกันค่ะ :) คู่หมอน้ำกับพี่ต้น จะออกแนวดราม่าไปเกือบทั้งเรื่องเลยล่ะค่ะ ส่วนคู่รินกับคุณดลนั้นเปิดเรื่องมาก็เกลียดขี้หน้ากันแล้วล่ะค่ะ
คุณ ดาวคันชั่ง : พี่ต้นกับหมอน้ำยังคงมีเรื่องให้คนอ่านสงสารได้เรื่อยๆค่ะ แต่ตอนนี้เรามาสงสารรินกันก่อนดีกว่าเนอะ...
คุณ Auuuu : พี่ต้นเค้าอยากสู้นะคะ แต่เค้าเคยเจอเรื่องที่มันทำให้พี่ต้นกลัวที่จะก้าวไปข้างหน้าน่ะค่ะ ส่วนริน...อ่านตอนนี้แล้วคงต้องช่วยลุ้นตอนหน้าด้วยนะคะ
คุณ MYsister : ไม่รอดจริงๆด้วยสิคะ :( เอาใจช่วยหนูรินด้วยนะคะ ><
คุณ Amata : แหะๆ ก็ได้แรงฮึดจากเพื่อนๆนักอ่านนักเขียนทุกคนนี่แหละค่าาาา เรื่องนี้ลงเร็วจนพี่อาร์มลงช้าาาาไปเลยยยย แหะๆๆๆ
คุณ หมูบูลิน : คุณดลกำลังจะเริ่มสับสนในตัวเองแล้วค่ะ ตอนหน้าๆ :)
“อะไรนะคะ!” เสียงหวานใสโวยเสียงดังจนมารดาต้องกระตุกข้อมือลูกสาวเบาๆเพื่อปราม ศรินดาสูดหายใจเข้าปอดก่อนที่จะถามบิดาอีกครั้ง
“เมื่อกี้...คุณพ่อพูดว่าอะไรนะคะ”
พ่อเลี้ยงธฤตเองก็ดูลำบากใจไม่น้อยที่ต้องมาพูดกับลูกเลี้ยงสาวแบบนี้ เพราะตัวท่านเองรู้ดีว่าธนาดลกับศรินดานั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีจนเข้าขั้นแย่ ถ้าปล่อยให้ทำงานด้วยกัน ไม่รู้ว่าลูกเลี้ยงคนนี้จะโดนอะไรบ้าง แต่ถ้าจะให้ปฏิเสธลูกชาย ท่านก็ทำไม่ได้อีก เพราะถ้าทำอย่างนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับธนาดลอาจจะแย่ลงกว่าเดิม
“ดลเขามาขอรินให้ไปเป็นเลขาฯของเขา”
หญิงสาวเบิกตากว้าง นี่หายเจ็บก็กะจะเปิดศึกกันเลยใช่ไหม หากใจจริง...เธอไม่อยากเลยที่จะทำงานกับ
ธนาดล เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขา...ไม่อยาก...
“แล้วคุณพ่อบอกคุณดลไปว่าอย่างไรคะ” แม้จะพอเดาได้ว่าบิดาตอบรับคำขอนั่นอย่างไร แต่รินก็อดไม่ได้ที่จะมีความหวังเล็กๆว่าพ่อเลี้ยงของเธอจะตอบปฏิเสธ
“พ่อรับปากดล”
แล้วความหวังเล็กๆของศรินดาก็ไม่เป็นจริง
“ค่ะ...รินทราบแล้ว”
“พ่อขอโทษนะริน ขอโทษที่รินต้องมาเจออะไรแบบนี้”
คนถูกขอโทษระบายยิ้มเศร้าๆออกมา “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณพ่อ รินไม่เป็นอะไร” หญิงสาวยืนยัน เธอไม่เป็นอะไรจริงๆ เรื่องนี้สำหรับเธอมันชินมันเจ็บจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
รินออกจากห้องของบิดา ร่างบางชะงักเมื่อเจอคนที่กำลังจะกลายเป็นเจ้านายของเธอในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
“พอใจคุณแล้วใช่ไหม” เสียงหวานกดต่ำอย่างเคียดแค้น ธนาดลกระตุกยิ้ม
“ยังหรอก...อย่างเธอมันต้องเจออีกเยอะ”
รินเชิดหน้า ส่งยิ้มเย็นๆให้อีกฝ่าย “งันก็เริ่มเลยสิคะ คนอย่างฉันมันรับได้ทุกสถานการณ์อยู่แล้ว”
ธนาดลก้มหน้าขาวๆจนจมูกของชายหนุ่มแทบจะชิดกับจมูกของหญิงสาว “ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก ศรินดา เพราะยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นอยู่แล้ว”
ศรินดาอ้าปากจะเถียง หากไม่มีเสียงใดได้เอื้อนเอ่ยออกมา เมื่อริมฝีปากหยักลึกทาบลงบนริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอนออกมาอย่างแช่มช้า
“ค่าตอบแทนที่เธออุตส่าห์ดูแลฉันที่โรงพยาบาล...อย่างดี” ธนาดลจงใจเน้นคำว่า ‘อย่างดี’ ให้รินได้เจ็บใจเล่นๆ ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่ลืมที่จะฝากรอยยิ้มหยันไว้ให้หญิงสาวเก็บไปฝันร้าย...ทั้งคืน
รินเม้มปากอย่างแรง หญิงสาวมองคนที่เพิ่งฉวยโอกาสกับเธอด้วยแววตาวาวโรจน์ สักวัน...รินคิดในใจ สักวันผู้ชายอย่างธนาดลต้องเสียใจเพราะเธอ เขาต้องเจ็บ...เพราะเธอ
...ยกที่ห้า...ธนาดล 'ชนะ' อีกแล้ว...
การทำหน้าที่เป็นเลขาฯวันแรก ศรินดาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนเข้ารูปกับกางเกงยีนดูทะมัดทะแมงเพื่อเตรียมตัวรับชะตากรรมที่จะพบเจอวันนี้ เพราะเธอคงต้องทำงานทุกอย่างที่ผู้ชายคนนั้นอยากให้เธอทำ ไม่ผิดจากที่คิดไว้ไปได้!
รินมองคนที่กำลังเดินลงบันไดอย่างหมั่นไส้ ธนาดลยังมีผ้าพันแผลสีขาวพันไว้บนหัว ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าเลขาฯคนใหม่ที่เขาเป็นคนเลือกเอง...กับมือ
“เตรียมตัวมาดีนี่” ตาคมพินิจผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ก็เพราะต้องมาทำงานกับคนอย่างคุณไง ฉันถึงต้องเตรียมตัวมาให้ดีๆ” รินละความหมายของ ‘คนอย่างคุณ’ ไว้ในฐานที่คิดว่าตัวธนาดลเองก็คงเข้าใจ
คิ้วเข้มๆของอีกฝ่ายขมวดนิดหนึ่ง “ทำใจมาแล้วก็ดี เพราะวันนี้เธอต้องโดนอะไรๆอีกเยอะ ไปได้แล้ว”ไม่ใช่คำสั่งแบบธรรมดา เพราะมือหนายังดึงแขนกลมกลึงให้เดินตามไปอย่างแรง
“คุณ! ปล่อยนะ ฉันเดินเองได้” รินพยายามบิดแขนของตัวเองออกแต่ก็ดูไม่เป็นผลเอาเสียเลย ธนาดลหันมามองดวงหน้าหวานด้วยสายตาคมกริบ
“อย่าคิดที่จะขัดคำสั่งเจ้านาย...ศรินดา”
ศรินดาขมวดคิ้วมุ่น ยอมจำทนคนบ้าอำนาจ หญิงสาวพยายามที่จะเดินตามร่างสูงให้ทันเพื่อไม่ให้เจ็บตัวไปมากกว่านี้ ธนาดลเปิดประตูรถด้านที่นั่งข้างคนขับและจับรินยัดไว้ข้างในรถอย่างง่ายดาย ก่อนที่ตัวเองจะมานั่งประจำที่คนขับและสตาร์ทรถ
“จะไปไหน” รินถามห้วนๆ อย่างน้อยให้เธอได้รู้จุดหมายปลายทางบ้างก็ยังดี
“นั่งเงียบๆ อย่าถามมาก”
เมื่อเจอตอบกลับมาอย่างนี้รินจึงหันหน้าออกข้างรถมองวิวข้างทางแทน เพราะต้นไม้ใบหญ้าคงจะทำให้เธอสบายใจมากกว่าต้องมองหน้าคนอย่างธนาดล แต่แล้วคำถามหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัวจนรินต้องหันไปถามเขาอีกครั้ง
“คุณไม่จำเป็นต้องมีเลขาฯ” แว่บหนึ่งเธอเห็นว่าเขายิ้ม
“ฉลาดนี่”
แล้วศรินดาก็รู้ว่าเธอติดกับเขาเข้าให้แล้ว ธนาดลไม่ได้เป็นคนดูแลโรงงาน เขาไม่ได้ดูแลออร์เดอร์ที่ต้องส่งออกไปขายทั้งในและนอกประเทศ เขาไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาเพื่อพบกับลูกค้ารายใหญ่ ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของพนาดร เป็นหน้าที่ของพี่ต้น ไม่ใช่เขา! ธนาดลมีหน้าที่ดูแลส่วนของไร่ชาและคนงานทั้งหมดในไร่ จึงไม่จำเป็นเลยที่ต้องมีเลขาฯ เพราะงานแค่นี้มันไม่ยากเลยสำหรับเขาที่จะทำคนเดียว ที่สำคัญเขาก็มีผู้ช่วยอยู่แล้ว ผู้จัดการไร่ก็มี ตำแหน่งเลขาฯจึงเป็นตำแหน่งที่ไม่จำเป็นเลย!
“แล้วคุณเอาฉันมาเป็นเลขาฯคุณทำไม”
ธนาดลหันมามองดวงหน้าคนข้างตัวนิดหนึ่งก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเย้ยๆว่า “เธอคงไม่คิดว่าฉันนึกพิศวาสอยากอยู่ใกล้ๆเธอหรอกนะ”
“คุณ!” รินโวยใส่ด้วยอารมณ์โกรธที่เริ่มพุ่งพล่านเมื่อเจออีกฝ่ายดูถูก “คุณคิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่”
“นั่นสิ...ฉันจะทำอะไรกับเธอดีนะ...” ธนาดลหยุดคิดไปชั่วครู่ “ค่อยๆทรมานจนเธอตายดีไหม”
รินกำมือที่วางไว้บนตักแน่น ชาติที่แล้วเธอสร้างเวรสร้างกรรมอะไรกับผู้ชายคนนี้นักหนาหนอ ชาตินี้เธอถึงต้องทนถูกเขากดขี่มากนัก
ฟอร์จูนเนอร์สีดำคันสวยจอดสนิทที่หน้าไร่ ธนาดลปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนที่จะหันมาออกคำสั่งห้วนๆกับคนที่นั่งมาด้วย
“ลง”
รินหันหน้าหนี ไม่ยอมทำตามคำสั่ง หญิงสาวกอดอก เม้มปากแน่น
“จะลงดีๆหรือจะให้ฉันช่วย” แค่นั้น...คนที่นั่งเชิดหน้าก็รีบปลดเข็มขัดนิรภัยและโดดลงจากรถอย่างรวดเร็ว เพราะเธอรู้ว่าถ้าเธอยังใจเด็ดไม่ยอมทำตาม คงได้โดนดีกันบ้าง มือบางผลักประตูรถปิดอย่างแรงจนเจ้าของรถต้องส่งสายตาดุๆมา
“มองทำไม” รินตีรวน
“ถ้ารถฉันพังขึ้นมาฉันเอาเธอตายแน่” เสียงทุ้มกดต่ำอย่างโมโหเมื่อรถสุดรักสุดหวงถูกปิดอย่างแรงขนาดนั้น หากศรินดากลับสะบัดหน้าอย่างไม่อยากที่จะมองหน้าของธนาดลสักเท่าไหร่ หญิงสาวมองขึ้นไปบนไร่ นึกสงสัยว่าทำไมวันนี้ไม่มีใครอยู่ในไร่เลยทั้งๆที่ต้องเก็บใบชา
“ทำไมไม่มีใครมาเก็บใบชาเลย” รินอดที่จะถามชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นายน้อยของไร่ไม่ได้
“ฉันสั่งเองว่าไม่ต้องมา” ธนาดลตอบกลับเสียงเรียบ รินเบิกตากว้าง
“คุณจะบ้าเหรอ! ถ้าไม่เก็บวันนี้แล้วคุณจะเก็บวันไหน”
ธนาดลกระตุกยิ้มที่มุมปาก ศรินดามองอากัปกิริยานั้นอย่างหวาดระแวง ว่าผู้ชายคนนี้ต้องมีแผนการอะไรอยู่แน่ๆ
“ใครว่าฉันจะไม่เก็บวันนี้”
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นอย่างสงสัย “เก็บวันนี้แล้วไหนล่ะ...คน” คำสุดท้ายของประโยคกระตุกเล็กน้อย เมื่อไม่ต้องให้เขาตอบ หญิงสาวก็รู้คำตอบทันที เมื่อนิ้วชี้ของธนาดลชี้ตรงมายังเธอ
“มันจะมากไปแล้วนะคุณดล ไร่ตั้งกว้างฉันเก็บครเดียวจะหมดได้ยังไง คุณจะแก้แค้นฉันจะแกล้งฉัน ทำไมต้องเอาไร่ของคุณพ่อมาเกี่ยวด้วย ทำไมต้องเอาสิ่งที่พ่อคุณสร้างทั้งชีวิตมาเล่นด้วย” คนที่กำลังถูกแกล้งต่อว่าอย่างโมโห โกรธก็โกรธอยู่ที่เขาแกล้งเธอ แต่โกรธมากว่าที่เขาเอาไร่ที่พ่อของเขาเองมาแก้แค้นอะไรแบบนี้เพราะว่าต่อให้เธอกัดฟันสู้เก็บใบชาอย่างไร เธอก็คงทำไม่เสร็จ
ธนาดลชะงักไปชั่วครู่เพื่อใช้ความคิด ก่อนที่จะเหยียดยิ้มออกมาในช่วงเวลาเพียงเดี๋ยวเดียว รินมองคนตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ สาบานได้ว่าถ้าเป็นเธอ เธอคงนึกแผนสำรองไม่ออกเลยว่าถ้าเจออย่างนี้แล้วเธอจะหาแผนสำรองอะไรที่จะมาใช้แก้แค้นแทนได้ แต่ผู้ชายคนนี้นึกออก เขาคิดออกว่าเขาจะแก้แค้นเธออย่างไรโดยไม่ให้ไร่ของบิดาตัวเองเดือดร้อน!
“ได้...ฉันจะให้คนง่ายไปช่วยเธอ แต่แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ส่วนอีกครึ่งเธอต้องทำคนเดียวให้เสร็จ”
รินอ้าปากจะเถียงแต่มีหรือที่ธนาดลจะเปิดช่องว่างให้กับศัตรู
“จำไว้...ว่าฉันเป็นเจ้านาย เธอเป็นลูกน้อง เจ้านายสั่งอะไรลูกน้องก็ต้องทำ ไปได้แล้ว!”
รินมองธนาดลด้วยดวงตาที่โชติช่วงไปด้วยไฟแห่งความแค้น หญิงสาวเดินเข้าไปหาคนงานในไร่เพื่อตามขึ้นไปเก็บใบชา
ถึงแม้ว่าศรินดาจะเคยเก็บแค่ไม่กี่ครั้งเมื่อตอนเด็กๆ แต่เธอก็พอจำได้ว่าต้องเก็บใบแบบไหน เธอต้องทำให้ได้ ถ้าไม่เช่นนั้นไร่จะเสียหาย และอย่าหวังเลยว่าธนาดลจะยอมรับผิดถ้าเกิดความเสียหายขึ้นมาจริงๆ เธอรู้ว่าถ้าเป็นแบบนั้น เขาจะโยนความความผิดทั้งหมดมาให้กับเธอ
ผู้ชายคนนั้นเลือดเย็น เลือดเย็นพอที่จะฆ่าให้เธอตายทั้งเป็น...
ธนาดลมองดูศัตรูคู่แค้นที่กำลังเก็บใบชาอยู่ในไร่ ชายหนุ่มยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยล้าของ ศรินดา เพราะแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่แม่เขาต้องเจอ ความลำบากแค่นี้เทียบไม่ได้กับความทรมานที่แม่เขาต้องพบพาน เทียบไม่ได้กับสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากแม่ของเขา อยากรู้นักว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าลูกสาวสุดที่รักของตัวเองมาทำงานตากแดดตากลมอย่างนี้ จะเจ็บปวดปานจะขาดใจแค่ไหน อยากรู้นักเชียว...
ศรินดาปาดเหงื่อที่ผุดพราวขึ้นเต็มใบหน้า หน้าหวานซีดเผือดจนแทบไม่เห็นสีเลือดฝาด หญิงสาวรู้สึกมึนๆหัว สาเหตุคงเพราะนอนน้อยติดต่อกันหลายวัน แล้วไหนจะต้องมาก้มๆเงยๆ เก็บใบชาอีก จึงไม่ยากเลยที่จะเกิดอาการหน้ามืด ร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นจนคนงานในไร่คนหนึ่งที่อยู่ใกล้ต้องวิ่งมาดู
“คุณริน พอเถอะ เดี๋ยวฉันทำเอง”
รินโบกไม้โบกมือห้าม กัดฟันลุกขึ้นยืน
“ไม่เป็นไรจ้ะ รินไหว ยิ่งมีกันน้อยๆด้วย ทำต่อเถอะ”
“แต่คุณรินไม่ไหว ฉันจะไปบอกนายน้อย” รินรีบดึงแขนคนงานไว้ทันทีก่อนที่เรื่องนี้จะรู้ถึงหูของธนาดล
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องบอก รินไหว ไหวจริงๆ” หญิงสาวยิ้มเพื่อยืนยันในคำพูด ถึงแม้จะรู้สึกได้ว่าอุณภูมิของตัวเองเริ่มเย็นลงคล้ายคนกำลังจะเป็นลม
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของเครื่องรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่ทั้งร้องทั้งสั่นออกมารับสาย
“ว่าไงนนท์” เสียงหวานกรอกใส่อย่างอ่อนแรง
“ริน รินเป็นอะไรทำไมเสียงเป็นอย่างนั้น”
น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยและอ่อนโยนของนนทนัฐ แทบทำให้รินน้ำตาร่วง ทุกครั้งที่เธอมีปัญหา ทุกครั้งที่เธอเหนื่อยล้า ทุกครั้ง...นนทนัฐคือคนแรกที่คอยถามเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างนี้
“นนท์” รินเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงพร่า
“รินเป็นอะไร ทำไมทำเสียงแบบนั้น บอกนนท์สิริน นนท์ใจไม่ดีเลยรู้ไหม”
“เปล่า รินไม่ได้เป็นอะไร” แม้ปากจะปฏิเสธแต่ศรินดารู้ดีว่านนทนัฐคงไม่เชื่อกับคำพูดของเธอ
“อย่ามาปิดบังนนท์นะริน”
“ปิดบังอะไร รินไม่ได้ปิดบังอะไรนนท์สักหน่อย”
“รินอยู่ไหนเดี๋ยวนนท์ไปหา” ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“มะ...ไม่ต้อง ไม่ต้องมาหรอกนนท์” ศรินดารีบปฏิเสธ เพราะถ้าปล่อยให้นนทนัฐมา คงได้มีเรื่องกับธนาดลเป็นแน่แท้
“ไอ้ดลมันทำอะไรรินหรือเปล่า”
“เปล่านี่” รินรีบปด รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองเป็นคนมุสาอย่างไรไม่รู้
“แน่นะริน นนท์เป็นห่วงรินมากเลยนะ”
ศรินดาแย้มยิ้มกับตัวเองนิดๆ “จ้ะ รินขอบ...อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจเมื่อโทรศัพท์มือถือในมือถูกแย่งไปอย่างรวดเร็ว...โดยธนาดล
“ที่ไร่แกว่างมากหรือไงถึงได้มีเวลาโทรมาจีบผู้หญิงอย่างนี้” ธนาดลถือวิสาสะกรอกเสียงเย้ยหยันไปตามสายทั้งๆที่ปลายสายไม่ได้ต้องการจะคุยด้วยเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้ดล! แกทำอะไรริน” อีกฝ่ายถามกลับด้วยน้ำเสียงดุดัน
“แล้วแกคิดว่าฉันทำอะไรล่ะ”
“แก!”
ตุ๊ดๆๆๆๆ...เสียงสัญญาณดังชึ้นถี่ๆเมื่อธนาดลตัดสายทิ้ง ชายหนุ่มเหวี่ยงโทรศัพท์มือถือไปตรงหน้าศรินดาอย่างไม่ใยดีเลยว่ามันจะพังหรือไม่ รินเอื้อมมือที่สั่นเทาไปหยิบโทรศัพท์ของตน แต่ยังไม่ทันได้หยิบถึง มือนั้นก็ตกอยู่ภายใต้การจับกุมของธนาดล ชายหนุ่มกระชากร่างบางเข้าหาตัว
“ฉันให้เธอมาทำงานนะ ไม่ใช่ให้มาโทรศัพท์ยั่วผู้ชาย”
“อย่ามาดูถูกฉันนะ” รินเชิดหน้าว่า หญิงสาวรู้สึกว่าสิ่งรอบตัวเริ่มหมุน และผู้ตรงหน้ากำลังแยกร่างเป็นสองคน
“ดูถูกงั้นหรือ ใครว่าฉันดูถูก ฉันพูดถูกต่างหาก เห็นอยู่ตำตาว่ากำลังหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับไอ้นนท์ ยังจะมาปากแข็งอีกหรือศรินดา” มือหนาออกแรงบีบต้นแขนกลมกลึงอย่างแรง
“โอ๊ย! ฉันเจ็บ ปล่อยฉันนะคุณดล” ธนาดลไม่ยอมปล่อยแขน หากแต่ผลักรินออกไปเต็มแรง จนหญิงสาวล้มลงกับพื้น
“ทำงานของเธอให้เสร็จนะศรินดา อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอคุยกับไอ้นนท์อีก ไม่งั้นเธอได้เจ็บตัวมากกว่านี้แน่”
“หยุดสั่งฉันได้แล้ว!” รินตะโกนเสียงดังอย่างเหลืออด ธนาดลมองกลับมาด้วยสายตามาดร้าย
“เธอไม่มีสิทธิมาขึ้นเสียงกับฉัน! อย่าคิดว่ามีคุณพ่อกับพี่ต้นถือหางแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอ ถ้าคิดอย่างนั้นก็คิดซะใหม่ เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็จะแก้แค้นเธออยู่ดี!!”
ศรินดามองคนใจร้ายด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำใสๆ หญิงสาวกัดฟันแน่น มองร่างสูงของธนาดลที่จ้ำอ้าวเดินจากไปอย่างไม่สนใจคนที่นั่งน้ำตาคลอหน่วยอยู่ตรงนี้
...จะบ้าเหรอศรินดา! เขาจะมาสนใจเธอทำไม อย่างเขา...จะสะใจเธอสิไม่ว่า คนอย่างนั้น...ไม่มีทางที่จะมาสนใจเธอ ไม่มีทาง...
รินก้มหน้าก้มตาเก็บใบชาต่อถึงแม้ว่าจะถึงขีดจำกัดความสามารถแล้วก็ตามที แต่หญิงสาวก็ยังไม่ยอมหยุด ร่างบางยังคงเก็บ เก็บ และเก็บต่อไป รินแหงนหน้ามองฟ้า แล้วทุกอย่างก็หมุนคว้างก่อนจะดับวูบลง
“คุณริน!”
“ริน!”
เสียงคนงานในไร่และเสียงนนทนัฐดังขึ้นพร้อมกัน ชายหนุ่มเป็นห่วงศรินดาจึงรีบบึ่งรถจากไร่ของตัวเองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากไร่ของพ่อเลี้ยงธฤตเพื่อมาหา เขาเดาว่าเธอน่าจะอยู่ที่นี่และกลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย กลัวว่าธนาดลจะทำร้ายเธอ แล้วมันก็เป็นจริงๆ ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจล้มพับไปกับพื้นต่อหน้าต่อตา
นนทนัฐประคองรางของรินไว้แนบอก แตะมือสัมผัสแก้มใสเบาๆเพื่อเรียกสติ
“ริน...ริน...รินได้ยินนนท์ไหม..ริน”
ศรินดาขยับเปลือกตาขึ้นช้าๆ ปรับสายตาให้ชัดเพื่อมองคนข้างหน้า ริมฝีปากบางส่งยิ้มน้อยๆให้ไปเมื่อเห็นว่าคนๆนั้นคือนนทนัฐ
...นนท์...เขาอีกแล้วที่ช่วยเธอ...
“ริน”
นนทนัฐดึงร่างของคนในอ้อมแขนเข้าไปกอดอย่างหวงแหน ศรินดาตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกดึงเข้ามากอด แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะตอนนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน ไม่มีแรงพอที่จะทำอะไรแล้ว
“ลุกไหวมั้ยริน” นนทนัฐถามเสียงนุ่ม รินพยักหน้า หากแต่พอลุกก็ต้องทรุดลงไป หากยังดีที่มีอ้อมแขนของนนทนัฐรับไว้ได้ทัน
“นนท์อุ้มรินดีกว่านะ” ไม่รอคำตอบของอีกฝ่าย นนทนัฐก็ช้อนร่างเล็กบางขึ้นมาอย่างง่ายดาย “ไม่ต้องกลัวนะริน รับรองได้ นนท์ไม่ปล่อยให้รินหล่นหรอก” นนทนัฐบอกพร้อมกับรอยยิ้มยืนยัน
ธนาดลเองก็วิ่งออกมาดูเมื่อรู้ว่าศรินดาเป็นลมล้มไป หากพอถึงหน้าไร่ร่างสูงก็ถึงกับชะงักเมื่อพบกับ นนทนัฐที่กำลังอุ้มศัตรูของเขาไว้แนบอก มือหนากำแน่นไว้ข้างลำตัวทั้งสองข้าง ตาคู่คมแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ
“ปล่อยศรินดาเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงแสนเยือกเย็นที่ยังน้อยกว่าสายตาคู่นั้นเอ่ยออกมาอย่างน่ากลัว
“ฉันไม่ปล่อยแกจะทำไม” นนทนัฐตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว
“ฉันบอกให้ปล่อยศรินดาเดี๋ยวนี้!”
ศรินดาแตะแขนนนทนัฐเบาๆเพื่อบอกให้เขาปล่อยเธอลง เพราะไม่อย่างนั้นธนาดลคงได้แปลงร่างเป็น
อสูรกายกันบ้าง นนทนัฐจึงจำใจปล่อยให้หญิงสาวลงมายืนเองแต่โดยดี
ธนาดลมองไปที่ร่างของรินราวกับอยากจะขยี้ให้แหลกคามือ
...ผู้หญิงเลว...ออเซาะผู้ชายได้ทุกที่ทุกวัน เธอนี่มันเลวจริง เลวจริงๆศรินดา!...
“มานี่” คำสั่งเฉียบขาดดังขึ้น ศรินดาก้าวขาที่จะเดินตามคำสั่งนั้นเพราะกลัวเรื่องจะบานปลายมากกว่านี้แต่นนทนัฐก้าวมาขวางไว้
“แกจะทำอะไรริน” นนทนัฐถามเสียงกร้าว แต่ธนาดลไม่สนใจ ตอนนี้ชายหนุ่มสนใจเพียงแค่ผู้หญิงที่ชื่อว่าศรินดาคนเดียวเท่านั้น
“ฉันบอกให้เธอมานี่!” ธนาดลตวาด เขารู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองทั้งโกรธทั้งเกลียดผู้หญิงคนนี้อย่างบอกไม่ถูก แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองถึงโมโหมากนักยามเห็นศรินดาอยู่กับนนทนัฐ เขารู้อยู่อย่างเดียวว่า...ไม่ชอบ ไม่ชอบเอาเสียเลย!
“นนท์รินขอทางหน่อย” นนทนัฐหันมามองอย่างไม่เข้าใจ
“รินไม่เป็นอะไรหรอก” เมื่อได้ยินน้ำเสียงยืนยันและเห็นดวงตาที่เน้นย้ำคำพูด นนทนัฐจึงยอมหลบให้อย่างจนใจ หากเมื่อเดินมาได้แค่ครึ่งทาง ร่างบางก็แทบปลิวหวือเมื่อธนาดลจับแขนของเธอและกระชากอย่างแรง
“แกจะทำอะไรริน” นนทนัฐเข้ามาหวังจะเอาตัวศรินดาคืน
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะไอ้นนท์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก” ชายหนุ่มหันมาบอกเสียงเหี้ยม มือหนาดึงร่างบางให้เดินตามและผลักขึ้นรถอย่างแรง ก่อนที่ตังเองจะขึ้นมานั่งประจำที่คนขับแล้วจึงสตาร์ทรถขับออกไปจากไร่อย่างรวดเร็วจนคนที่นั่งในอยู่รถด้วยต้องประสานมือแน่นเพื่อระงับความหวาดกลัว หญิงสาวรู้ว่าเธอต้องโดนอะไรอีกแน่ๆ แล้วมันคงจะมากด้วย เพระาผู้ชายคนนี้กำลังโกรธมาก...มากอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
ธนาดลเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธเวลาที่ผู้หญิงคนนี้อยู่กับผู้ชายคนอื่น โดยเฉพาะกับนนทนัฐ เขาให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น เขารู้อยู่เพียงอย่างเดียวว่า ศรินดาเป็นของเขา...ของเขาคนเดียว!
---------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้า...คุณดลจะหาคำตอบให้ตัวเองได้ว่าทำไมถึง 'โกรธ' ขนาดนั้น...
เจอกันวันพรุ่งเช่นเคยค่ะ :)
คุยกันดีกว่าเนอะ...
คุณ namon : ขอบคุณคุณ ณ มน เช่นกันค่ะ :)
คุณ anOO : งานเข้าของจริงเลยล่ะค่ะ แถมจะเข้าระยะยาวด้วยสิคะ
คุณ บุรีวาด : คุณดลโมโหน่าดูเชียวค่ะ
คุณ ปรางขวัญ : จากตอนนี้คงได้คำตอบแล้วล่ะค่ะ คุณดลใจร้าย
คุณ nunoi : รินเตรียมตัวเตรียมใจมาดีแต่คุณดลก็ยังโหดเหมือนเคย
คุณ roseolar : คิดถึงเช่นกันค่ะ :) คู่หมอน้ำกับพี่ต้น จะออกแนวดราม่าไปเกือบทั้งเรื่องเลยล่ะค่ะ ส่วนคู่รินกับคุณดลนั้นเปิดเรื่องมาก็เกลียดขี้หน้ากันแล้วล่ะค่ะ
คุณ ดาวคันชั่ง : พี่ต้นกับหมอน้ำยังคงมีเรื่องให้คนอ่านสงสารได้เรื่อยๆค่ะ แต่ตอนนี้เรามาสงสารรินกันก่อนดีกว่าเนอะ...
คุณ Auuuu : พี่ต้นเค้าอยากสู้นะคะ แต่เค้าเคยเจอเรื่องที่มันทำให้พี่ต้นกลัวที่จะก้าวไปข้างหน้าน่ะค่ะ ส่วนริน...อ่านตอนนี้แล้วคงต้องช่วยลุ้นตอนหน้าด้วยนะคะ
คุณ MYsister : ไม่รอดจริงๆด้วยสิคะ :( เอาใจช่วยหนูรินด้วยนะคะ ><
คุณ Amata : แหะๆ ก็ได้แรงฮึดจากเพื่อนๆนักอ่านนักเขียนทุกคนนี่แหละค่าาาา เรื่องนี้ลงเร็วจนพี่อาร์มลงช้าาาาไปเลยยยย แหะๆๆๆ
คุณ หมูบูลิน : คุณดลกำลังจะเริ่มสับสนในตัวเองแล้วค่ะ ตอนหน้าๆ :)
ปอแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 เม.ย. 2555, 10:13:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 เม.ย. 2555, 11:22:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 2011
| << บทที่ 11 | บทที่ 13 >> |
Gingfara 20 เม.ย. 2555, 10:25:59 น.
คุณดล เบาๆน๊า เดี๋ยวเสียใจทีหลังไม่รู้ด้วยนะคะ
คุณดล เบาๆน๊า เดี๋ยวเสียใจทีหลังไม่รู้ด้วยนะคะ
มุกมาดา 20 เม.ย. 2555, 10:56:47 น.
มาอ่านสองตอนรวด....หุ หุ หึงเขาล่ะสิคุณดล เลิกใจร้าย แล้วหันมารักหนูรินได้แล้ว ก่อนจะโดนแมวมาคาบปลาย่างไปกิน อิ อิ
มาอ่านสองตอนรวด....หุ หุ หึงเขาล่ะสิคุณดล เลิกใจร้าย แล้วหันมารักหนูรินได้แล้ว ก่อนจะโดนแมวมาคาบปลาย่างไปกิน อิ อิ
nunoi 20 เม.ย. 2555, 10:59:23 น.
สงสารหนูรินจริงๆ คุณดลใจร้ายเกินไปแล้ว เดี๋ยวเถอะต้องมานั่งเสียใจเจ็บปวดยิ่งกว่าหนูรินแน่ๆ
สงสารหนูรินจริงๆ คุณดลใจร้ายเกินไปแล้ว เดี๋ยวเถอะต้องมานั่งเสียใจเจ็บปวดยิ่งกว่าหนูรินแน่ๆ
MYsister 20 เม.ย. 2555, 11:47:26 น.
:-) kun Don keeheung ah-rom rai mak.
:-) kun Don keeheung ah-rom rai mak.
ปรางขวัญ 20 เม.ย. 2555, 11:50:58 น.
คุณดลใจร้ายจัง ระวังหนูรินจะเกลียดขี้หน้าไปมากกว่านี้นะ
คุณดลใจร้ายจัง ระวังหนูรินจะเกลียดขี้หน้าไปมากกว่านี้นะ
Amata 20 เม.ย. 2555, 12:38:35 น.
แกล้งแบบโหดๆแบบนี้ต้องจับเจ้าชิมเมโจได๋หนอนน้อยตัวอ้วนพียัดปากซะให้เข็ด แถมด้วยให้นายนนท์อุ้มโฉบหน้าข้ามไร่ไปเลย ^^
แกล้งแบบโหดๆแบบนี้ต้องจับเจ้าชิมเมโจได๋หนอนน้อยตัวอ้วนพียัดปากซะให้เข็ด แถมด้วยให้นายนนท์อุ้มโฉบหน้าข้ามไร่ไปเลย ^^
มะลิ 20 เม.ย. 2555, 13:23:56 น.
สนุกมากค่ะ
สนุกมากค่ะ
roseolar 20 เม.ย. 2555, 15:13:00 น.
ชิชะ!!!นายธนาดล คิดจะทรมานรินให้ตายทีละนิดเหรอ
ที่ทำอยู่น่ะ ขอบอกไว้เลยว่ารินรับมือได้สบายมาก
แต่อย่าให้ถึงคราวรินเอาคืนบ้างนะ เพราะถ้ารินเอาคืนแล้วล่ะก็ เตรียมตัวหนาวได้เลย!!!
ปล.หมั่นไส้พระเอกมาก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกที่ถูกกลั่นแกล้งยังไงยังงงั้นเลย ฮาา~
ชิชะ!!!นายธนาดล คิดจะทรมานรินให้ตายทีละนิดเหรอ
ที่ทำอยู่น่ะ ขอบอกไว้เลยว่ารินรับมือได้สบายมาก
แต่อย่าให้ถึงคราวรินเอาคืนบ้างนะ เพราะถ้ารินเอาคืนแล้วล่ะก็ เตรียมตัวหนาวได้เลย!!!
ปล.หมั่นไส้พระเอกมาก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกที่ถูกกลั่นแกล้งยังไงยังงงั้นเลย ฮาา~
anOO 20 เม.ย. 2555, 15:24:39 น.
หาคำตอบให้ได้โดยไวล่ะ ว่าทำไมถึงได้โกธร
เผื่อว่ารู้คำตอบแล้ว รินจะโดนเอาคืนน้อยลงบ้าง
หาคำตอบให้ได้โดยไวล่ะ ว่าทำไมถึงได้โกธร
เผื่อว่ารู้คำตอบแล้ว รินจะโดนเอาคืนน้อยลงบ้าง
หมูบูลิน 20 เม.ย. 2555, 18:23:01 น.
งี้เง่ามากกกนายดล
งี้เง่ามากกกนายดล
Auuuu 20 เม.ย. 2555, 20:32:30 น.
นายดลเอ้ยยยยยยยยยย เดี๋ยวก็ต้องมานั่งเสียใจทีหลังหรอกกกกก
นายดลเอ้ยยยยยยยยยย เดี๋ยวก็ต้องมานั่งเสียใจทีหลังหรอกกกกก
ดาวคันชั่ง 20 เม.ย. 2555, 21:18:41 น.
หึงล่ะสินายดล ขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆนะ
อยากรู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกนั้นยังไง ฮ่าๆ
หึงล่ะสินายดล ขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆนะ
อยากรู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกนั้นยังไง ฮ่าๆ