เสน่หาในเพลิงแค้น
ความรักของ 'ธนาดล' ผลิบานท่ามกลางความแค้นที่รอวันสะสาง 'ธนาดล' จะทำเช่นไรหากต้องเลือกระหว่างความรักกับความแค้นที่มีตัวแปรชื่อ 'รัตติกาล' เจ้าของหัวใจที่หักห้ามรักร้อนจากเขาคนนั้น เมื่อปฏิเสธความรักอันหอมหวาน หากผลักไสแล้วใจกลับร้าวราน หัวใจดวงนี้ฤาไม่ใช่ของเธออีกต่อไป
Tags: สโนไวท์
ตอน: บทที่ 2
บทที่ 2
สักรินทร์ทำงานได้ดีเกินคาด รุ่งเช้า ทันทีที่ธนาดลเข้าบริษัทซองเอกสารสีน้ำตาลได้ถูกวางไว้บนโต๊ะ รอเพียงชายหนุ่มเปิดอ่าน มือหนาแกะมันอย่างรีบเร่งด้วยอยากเห็นหน้าศัตรูที่จุดโทสะเพลิงแค้นของเขาให้เผาไหม้ แม้ว่าเขาจะสั่งให้สักรินทร์ติดตามเจ้าของบัญชีตั้งแต่เย็นวานนี้ก็ไม่ได้คิดว่าฝ่ายนั้นจะเป็นผู้หญิงหน้าตาหมดจดมีรอยยิ้มพิฆาตใจเช่นนี้ รูปภาพขนาดโปสการ์ดของหญิงสาวในชุดนักศึกษากับชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง รวมไปถึงแผ่นซีดีบันทึกภาพขณะที่ฝ่ายชายมาส่งเธอที่ห้องก่อนหายไปในห้องของหญิงสาวนานสองนาน
เฮอะผู้หญิง
ธนาดลนึกหมิ่นในใจ ตาคมประเมินราคาหญิงสาวจากชุดนักศึกษาตัวจิ๋วกับกระโปรงสั้นเหนือเข่าอวดความผุดผาดสมส่วน ดูน่ามองไปทั้งตัว ความรู้สึกหวามหวิวเกิดขึ้นในใจอย่างรวดเร็วจนเขาเองก็ประหลาดใจ ชายหนุ่มนั่งพิงพนักเก้าอี้ก่อนทอดสายตามองไปนอกตึกเพื่อเรียกสมาธิคืนมา แล้วอ่านประวัติคร่าวๆของหญิงสาวอย่างใคร่รู้
ในมโนสำนึกของธนาดล ชายหนุ่มกลับจินตนาการถึงความรักอันเร่าร้อนของสาวร่างสวยกับบวร พี่เขยตัณหากลับ ว่ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสาวรุ่นลูกเช่นนี้
ร่างสูงของธนาดลกระแทกตัวกับพนักเก้าอี้อย่างหมดแรงแล้วใช้นิ้วหนาคลึงขมับ ชายหนุ่มไม่อยากคิดว่าร่างค่อนข้างสูงนี้เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด เขาปักใจเชื่อว่าคนสวยในรูปเป็นสาเหตุให้พี่สาวเขาต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา และที่สำคัญหล่อนทำให้บวรนอกใจภรรยา หลอกล่อ ผูกมัดพี่เขยของเขาด้วยราคะ ความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวเพื่อจะได้สูบเงินเข้ากระเป๋าตัวราวกับปลิงดูดเลือดตัวอ้วน
ฮึ ชายโฉดหญิงชั่ว
รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเรื่องผิดศิลธรรมอันดีงาม ไม่ใช่แค่ไม่สนใจภรรยาที่นอนป่วยอยู่เท่านั้น หากบวรไม่กลับมาที่บ้านหลายสัปดาห์แล้ว เพลิงแค้นของคนอารมณ์ดุดันผลาญไหม้ไปยังเจ้าของหมายเลขบัญชีเป็นของ ‘เธอ’ ที่มีพฤติกรรมน่ารังเกียจ ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าทำลายครอบครัวของพี่สาวและหลานสาวของเขา ครั้นสายตาเหลือบเห็นรูปของหลานสาวที่ตั้งเป็นประจำบนโต๊ะทำงานของภราดาที่ตอนนี้เป็นโต๊ะทำงานชั่วคราวของเขาไปแล้ว ธนาดลถึงกับขบกรามด้วยความเกลียดชัง ยิ่งเมื่อเห็นว่าหญิงสาวพัวพันกับผู้ชายวัยเดียวกันอีกคน ความแค้นยิ่งคับอกอยากจะฆ่าหล่อนให้ตายคามือนัก ธนาดลตบโต๊ะระบายอารมณ์อย่างหงุดหงิด
เขานี่แหละจะเป็นคนเรียกร้องความยุติธรรมให้กับภราดาและชุติมาเอง
“ผู้หญิงอย่างเธอต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม นิกซ์ รัตติกาล” ธนาดลแสยะยิ้มให้กับหญิงสาวในรูปภาพ
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ร่างอ้อนแอ้นของชุติมาหมุนตัวหน้ากระจกบานใหญ่ของห้องลองเสื้อที่เคยดูในนิตยสารกับปาลิดา หญิงสาวเจ้าอารมณ์ที่ลุกมาปฏิวัติตนเองให้เป็นสาวพราวเสน่ห์พิจารณารูปร่างตัวเองอย่างพึงพอใจ พลางคิดไปถึงคนที่กุมหัวใจเธอไว้
‘ไว้พรุ่งนี้ เจอกันนะคะ’ เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความอ่อนโยนของธนาดลบอกมาทางอุปกรณ์สื่อสารที่ทันสมัยที่สุดตอบตกลงดูหนังรอบเที่ยงกับน้องเอ้ ถ้าชายหนุ่มได้มีโอกาสเห็นหน้าของคู่สนทนา เสียงทุ้มนั้นคงกระชากห้วนอย่างไม่พอใจและยังได้เห็นสิ่งที่เจือปนในดวงตาพราวระยับของชุติมาซึ่งไร้แววเด็กสาวที่ไร้เดียงสาอีกต่อไป
ชุติมาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี หมายมั่นว่าอีกไม่นานเธอจะไปนั่งอยู่กลางใจชายในฝันให้จงได้
ปาลิดานั่งหน้างอรอเพื่อนสาวที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะซื้อเสื้อผ้าเสร็จง่ายๆ ฝ่ายเพื่อนสาวก็สังเกตุเห็นเพียงแต่ไม่แสดงอาการเห็นใจใดกับเสียงท้องที่อุทานของปาลิดา ชุติมาเบ้หน้าอย่างเหยียดๆ แล้วเลือกเสื้อผ้าชุดสวยอย่างพิถีพิถันต่อไป
ร่วมสองชั่วโมงที่ปาลิดาต้องหิ้วท้องรอคนที่ตนเรียกว่า ‘เพื่อน’ หน้าตูมของหญิงสาวยิ้มได้เมื่อชุติมาเอื้อเฟื้อชุดราตรีสวยราคาแพงแก่เธอถึงสองชุด
“แทนน้ำใจที่เธอมาเป็นเพื่อนฉันนะปริม”
“จริงๆ แล้วเธอไม่เห็นต้องซื้อให้ฉันเลย” ปาลิดาว่าไปอย่างนั้น หากมือเธอกำถุงกระดาษนั้นไม่ยอมปล่อย
“ไม่เป็นไรหรอก บ้านฉันรวย” ชุติมาบอกอย่างถือดี
บ่อยครั้งที่เธอภูมิใจกับผลงานชิ้นเอกของตน คนรอบข้างรู้ดีว่าเพื่อนสาวตัวติดกันของเธอนั้นไม่ได้มีเงินถุงเงินถังเช่นเธอ ดังนั้นเพื่อให้สมศักดิ์ศรีของทายาทคนเดียวของ ทรัสต์ คอเปอเรชั่น ชุติมาไม่อาจทนเห็นเพื่อนของเธอทำตัวกะโหลกกะลาได้ หญิงสาวหยิบยื่นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าให้ปาลิดาบ้างเป็นบางครั้งเพื่อแลกกับบริการเล็กๆ น้อยๆ จากปาลิดาทั้งเรื่องเรียน และเรื่องส่วนตัว ปาลิดาไม่รู้หรอกว่าภายใต้น้ำใจที่หยิบยื่นให้นั้นมีสิ่งใดซ่อนอยู่
“ค่ะ คุณชุติมา อมรวัฒนกุล”
ชุติมายิ้มอย่างภูมิใจกับนามสกุลดังของตน เกิดเป็นเธอรึ แสนสบาย อยากไปไหนก็มีรถหรูขับสบายเป็นพาหนะคู่ใจ อยากใช้เงินซื้ออะไรก็ทำได้ตามใจปรารถนา บัตรเสริมของนางภราดา อมรวัฒนกุลซะอย่าง มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นกระมังที่เธอไม่ค่อยชอบใจที่ธนาดลเองก็ใช้นามสกุลนี้ นึกโทษมารดาตนที่ไม่ยอมเปลี่ยนนามสกุลไปใช้ของบิดา เป็นบิดาเสียอีกที่ต้องใช้นามสกุลของคุณตาเธอ สิ่งนี้เองเป็นเครื่องเตือนใจเสมอมาว่าเธอกับธนาดลเป็นญาติกัน
สองสาวหัวเราะ อารมณ์ดีเดินออกจากร้านเสื้อผ้าทันสมัย ทั้งคู่เลือกที่จะฝากท้องไว้กับร้านกาแฟ ร้านประจำ ที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าเดียวกันนี้ชั้นถัดไป
“เธอหาข้าวกินเองนะปริม ฉันจะกลับบ้าน หมดอารมณ์”
คิ้วสวยขมวดอย่างไม่พอใจเมื่อพบรัตติกาลและน่านน้ำที่นั่งในร้านอยู่ก่อนแล้ว ชุติมาเดินหนีไปอีกทาง หญิงสาวไม่อยากพบ ไม่อยากเจอกับรัตติกาล
“เดี๋ยว รอฉันด้วย” ปาลิดากึ่งวิ่งกึ่งเดินตามเพื่อนให้ทัน
ปาลิดาก็พอจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เพื่อนสาวของตนนั้นไม่ชอบหน้ารัตติกาลตั้งแต่วันแรกของการเป็นเฟรชชี่ เมื่อรุ่นพี่และเพื่อนรุ่นเดียวกันต่างพากันชื่นชมอีกฝ่ายออกนอกหน้า ชุติมานั้นมาจากครอบครัวผู้ดีเก่า ฐานะร่ำรวย บิดามารดาเป็นนักธุรกิจคนดัง และมหาเศรษฐีของประเทศ หากถูกเปรียบเทียบกันหญิงสาวที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างรัตติกาล มีดีที่หน้าตา และความเฉลียวฉลาด กล่าวได้ว่าความไม่ชอบหน้านั้นเปลี่ยนเป็นเกลียดเมื่อรัตติกาลได้รับการเลือกให้เป็นดาวเอกภาษาอังกฤษ ที่ชนะคะแนนเฉียดฉิวกับเธอเพียงหนึ่งคะแนน ความริษยาชิงชังทวีรุนแรงขึ้นเมื่อรัตติกาลได้เป็นดาวคณะ แม้ว่าชุติมาเองก็เสน่ห์แรง มีหนุ่มมากหน้าหลายตามาติดพัน แต่นั่นก็หลังจากที่ผู้ชายเหล่านั้นผิดหวังจากรัตติกาล ดาวคณะมนุษยศาสตร์
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“เป็นอะไรไปนิกซ์” น่านน้ำถามพลางแตะหน้าผากของรัตติกาลอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าแก้มของหญิงสาวร้อนผ่าวเป็นสีชมพูระเรื่อ “เมื่อคืนอ่านหนังสือถึงดึกหรือเปล่า”
รัตติกาลส่ายหน้าน้อยๆ “สงสัยอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย”
เช้านี้หญิงสาวฝืนลากสังขารมารับฟังปัญหาหัวใจของน่านน้ำว่ากำลังติดอกติดใจอยู่กับสาวน้อยนางหนึ่ง แว่วมาว่าแผนการพิชิตใจของเขากำลังไปได้ดี น่านน้ำสำลักความสุขจนไม่อาจเก็บไว้คนเดียว
“พี่ว่าเรากลับไปพักผ่อนที่บ้านนะ”
“แต่กับข้าวยังไม่มาเลยนะคะ” รัตติกาลประท้วงอย่างเสียดาย ไหนจะโปรแกรมดูหนังสยองขวัญเรื่องใหม่อีก
“ฮื่อ อย่าดื้อน่า ไว้หายดีก่อนเถอะพี่จะเลี้ยงทั้งหนังทั้งไอติมเลย” ชายหนุ่มใจป้ำแถมบริการพิเศษให้คนป่วย เพราะเห็นว่าร่างกายของหญิงสาวอ่อนแอเกินกว่าจะทำกิจกรรมที่หวังไว้ได้ อีกทั้งใกล้สอบแล้วจะเกิดผลเสียกับนิสิตที่มีลุ้นเกียรตินิยมอันดับสองอย่างรัตติกาล น่านน้ำเรียกพนักงานเก็บเงินค่ากาแฟของเขาและขนมเค้กของเธอทันที ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ปฏิเสธ
“นิกซ์ไม่เป็นไรสักหน่อย แต่กลับบ้านก็ได้ค่ะพี่น้ำ” รัตติกาลไม่อยากฝืนร่างกายระโหยโรยแรง มีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ดีว่าเธอไม่ได้ไม่เป็นอะไรอย่างที่ปากพูดที่ฝืนยิ้มให้เขา
“ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร ดื้อจริงเชียว”
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ธนาดลเซ็นชื่อบนเอกสารแผ่นสุดท้ายหลังจากที่อ่านรายละเอียดของมันอย่างระมัดระวังก่อนส่งแฟ้มหนาให้เมรยา เขายิ้มน้อยๆ ให้หญิงสาวเชิงขอบคุณ แล้วถามตารางงานของวันนี้
โชคดีที่บ่ายเขาไม่มีประชุมบอร์ดผู้บริหาร โชคดีที่ไม่ต้องอยู่สะสางปัญหากองโตดึกดื่นเฉกเช่นทุกวัน และโชคดีที่ลูกค้ารายสำคัญโทรมาเลื่อนการตกลงธุรกิจจากวันนี้ไปเป็นอาทิตย์หน้า
“พักผ่อนบ้างนะคะคุณดล” เมรยาบอกอย่างเป็นห่วง เพราะตั้งแต่ภารดาป่วยก็ได้ธนาดลเข้ามาช่วยกิจการ ไม่ให้ธุรกิจที่กำลังขยายตัวต้องชะงัก เจ้านายหนุ่มของเธอโหมงานหนักมาตลอดจนเธออดห่วงว่าเขาจะล้มป่วยไปอีกคน
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง ว่าแต่คุณเองก็เหมือนกันนะเมรยา ไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายคืนแล้วนี่” ธนาดลอดย้อนหญิงสาวไม่ได้ เมื่อเจ้านายไม่ได้พักเลขานุการสาวทรงประสิทธภาพก็ไม่ได้พักเหมือนกัน
“เมชินแล้วค่ะ เสร็จธุระแล้ว เมไม่กวนแล้วนะคะ”
หลังจากที่เมรยาออกจากห้องไปแล้ว ธนาดลก็อ่านสรุปการประชุมของการพัฒนาระบบอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง นึกชื่นชมเลขาสาวที่ทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างดีเยี่ยม และที่สำคัญคือหล่อนไม่ได้คิดกับเขาในเชิงชู้สาว นั่นทำให้เขาชื่นชมความเป็นมืออาชีพของเธอ
เหนื่อย
หนึ่งคำที่จู่โจมเข้ามาในสมองของธนาดลหลังจากที่ตลอดสัปดาห์นี้ธนาดลต้องโหมงานหนัก ร่างกายไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ ชายหนุ่มซ่อนความเหน็ดเหนื่อยไว้ภายใต้ใบหน้าอันเฉยชา เขาต้องแก้ปัญหาภัยใต้ความกดดัน ปัญหาภายนอกว่าหนักพอแล้ว เขายังต้องสู้รบปรบมือกับบอร์ดบริหารที่ไม่ไว้ใจว่าเขาจะมีความสามารถพอที่จะดูแลโปรเจคยักษ์ที่สัมปทานได้กับรัฐบาล ด้วยการบริหารที่ชัดเจน และเฉียบขาด บัดนี้บอร์ดบริหารทุกคนยอมรับความสามารถของเขาว่าไม่ได้เป็นเงาของภราดา
ธนาดลรู้สึกดีที่วันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ นั่นหมายความว่าวันพรุ่งนี้เขาไม่ต้องทำงานท่างกลางเอกสารกองโตและสารพัดปัญหาที่พร้อมจะท้าทายความสามารถของเขา พลันสายตาคมกล้าปะทะกับกล่องพัสดุที่สักรินทร์ส่งมา ชายหนุ่มไม่อยากปล่อยให้เวลาเดินผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ หนุ่มบ้างานกระตุกยิ้มเหี้ยมเมื่อมีอะไรให้สะสางฆ่าเวลาเล่นๆ ซึ่งสนุกกว่าที่กลับบ้านไปนอนพัก
ร่างสูงออกจากสำนักงานใหญ่ไปตั้งแต่เที่ยงพร้อมกับกล่องพัสดุ เมื่ออยู่ในรถ เขาแกะกล่องมันอย่างระมัดระวัง ข้างในกล่องคือ จีพีเอสนำทาง (GPS Navigator) ที่สักรินทร์ได้กำหนดพิกัดของเหยื่อสาวไว้เรียบร้อย ธนาดลรู้ว่าจีพีเอสอีกตัวที่สักรินทร์ลอบเอาไปติดที่รถของน่านน้ำ บุคคลที่ธนาดลสั่งให้จับตามองเป็นพิเศษ
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
น่านน้ำเหลือบมองรัตติกาลที่ตอนนี้หลับไม่ได้สติขณะใช้มือขวาประคองพวงมาลัยรถ ส่วนอีกมือก็หรี่แอร์ให้เบาที่สุดแล้วหยิบสูทนอกที่เบาะหลังมาคลุมร่างบางไว้ ชายหนุ่มขับรถมาส่งเธอที่แมนชั่น น่านน้ำอุ้มร่างบางไว้แนบอก เปิดประตูห้องอย่างทุลักทุเล แล้วค่อยๆ วางรัตติกาลไว้บนเตียง ก่อนหายเข้าไปในห้องน้ำ น่านน้ำออกมาพร้อมกับกะละมังและผ้าขนหนูผืนเล็ก เขาเช็ดแขนและขาให้กับรัตติกาลอย่างเบามือ ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเธอแต่อย่างใด เขาอยากเช็ดให้ทั่วทั้งตัวด้วยซ้ำเมื่อรู้ว่าร่ายกายหญิงสาวนั้นร้อนผะผ่าวแต่รู้ว่ามันไม่เหมาะสม
“ไม่เอาน่าพี่น้ำ หนาว” รัตติกาลปัดผ้าขนหนูที่น่านน้ำเอาวางไว้บนศีรษะ
“ฮื่อ เรานี่ดื้อจริงๆ” น่านน้ำบอกขำๆ ก่อนจะยอมแพ้ฤทธิ์ดื้อของคนตรงหน้า เมื่อเธอนอนผินหลังหลีกเลี่ยงผ้าชุบน้ำหมาดๆ ที่คนแข็งแรงกว่าอยากปฐมพยาบาลให้เธอ
ในขณะเดียวกัน รถยุโรปติดฟิล์มสีดำยังติดเครื่องไว้ จอดอยู่ที่เดิมตรงลานจอดรถ ธนาดลซุ่มดูรัตติกาลจากมุมมืด ชายหนุ่มขับรถมาถึงแมนชั่นแห่งนี้เพียงชั่วครู่ รถสีบรอนซ์เงินของน่านน้ำก็พาเหยื่อสาวมาส่ง ธนาดลหงุดหงิดเป็นอย่างมากเมื่อเห็นฝ่ายชายหลงมารยาหญิงอันชั่วร้ายของรัตติกาลที่ใช้หลอกล่อให้อุ้มไปส่งที่ห้อง
ผู้หญิงจัดเจนเรื่องบนเตียงอย่างนี้สินะที่บวรหลงใหลหัวปักหัวปำ นึกเคืองเธออยู่ที่คบหายผู้ชายสองคนพร้อมกัน ธนาดลรู้ว่าเวลานี้บวรกำลังถูกผีพนันเข้าสิง กินนอนอยู่ในบ้านหลังที่สองอย่างบ่อนการพนันกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
“นังผู้หญิงไม่รู้จักพอ” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อน่านน้ำหายขึ้นไปบนห้องของหญิงสาวนานเกินไป ช่วยไม่ได้ที่เขาจะจินตนาการว่าป่านนี้น่านน้ำจะเป็นผู้ชายหน้าโง่ที่ถูกรัตติกาลปั่นหัว
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ธนาดลลงจากรถ เดินดุ่มเข้าไปในอาคาร การรักษาความปลอดภัยของที่นี่หละหลวม รปภ. ไม่สนใจผู้คนเข้าออกในแมนชั่นนัก เพราะผู้เช่าส่วนใหญ่เป็นสาวโรงงาน และนักศึกษาสาวที่ถ้าไม่เช่าอยู่กับแฟนหนุ่มก็มีหนุ่มใหญ่ใจดีออกค่าเช่าให้ และแวะเวียนมาหาเป็นครั้งคราว ธนาดลทำทีเป็นผู้อยู่อาศัย แต่เมื่อเดินผ่านห้องของรัตติกาลก็พอดีที่ประตูห้องของเธอเปิดออก น่านน้ำรีบร้อนไปซื้อยาลดไข้ที่หน้าปากซอยจึงไม่ได้สนใจชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทหรูต่างกับสภาพแวดล้อมของแมนชั่นแห่งนี้โดยสิ้นเชิง
คล้อยหลังน่านน้ำ ธนาดลรอจนร่างสันทัดขึ้นมอเตอร์ไซต์รับจ้างออกไป ธนาดลค่อยๆจับลูกบิดประตู เสี่ยงดวงหมุนก็พบว่ามันเปิดออกอย่างง่ายดาย
‘ไม่ผิดหวัง’
ธนาดลยิ้มกริ่ม เดินเข้าไปในห้องที่กั้นไว้เป็นสัดส่วน ชายหนุ่มเบ้ปากเมื่อเห็นชุดราตรีถูกๆ ประดับเลื่อมหลากสีกองไว้ลวกๆ บนโต๊ะญี่ปุ่น เมื่อเลิกผ้าม่านที่กั้นเป็นห้องนอนออกก็พบแต่ความว่างเปล่า
เคร้ง!!
เสียงโลหะกระทบพื้นกระเบื้องดังมาจากห้องเล็กติดกับห้องน้ำ ธนาดลเดินไปยังที่มาของเสียง หัวใจลิงโลดเมื่อร่างบางนอนหายใจสม่ำเสมอบนเตียงกว้าง นึกอยากจะบีบคอเธอให้หักคามือนัก ร่างสูงใหญ่ของธนาดลนั่งลงบนเตียง รัตติกาลรู้สึกถึงน้ำหนักของเตียงที่ยุบลง เธอไม่ได้ใส่ใจมันนักคิดว่าเป็นน่านน้ำ หากเมื่อหญิงสาวรู้สึกถึงมือหนาที่ลูบไล้ตามโครงหน้า เธอปรือตามองย่างยากลำบาก ดวงตาเบิกกว้างกับการมาเยือนของชายแปลกหน้า อาการปวดหัวตุบๆ ทำให้เธอหัวสมองเธอสั่งการช้า ไม่อาจเปร่งเสียงขอความช่วยเหลืออย่างที่ใจต้องการ
ธนาดลยิ้มเหี้ยมให้รัตติกาล มือที่ลูบไล้ใบหน้าสะสวยแปรเปลี่ยนเป็นบีบกระโดงคางหญิงสาวอย่างจงใจ ถ้ามันเป็นแก้วบางคงแหลกคามือเขาไปแล้ว
“เจ็บไหมรัตติกาล” แววของธนาดลเต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชังที่มีต่อหญิงสาว
รัตติกาลน้ำตาเล็ด ทั้งเจ็บทั้งกลัว หญิงสาวที่เกิดมาพร้อมกับความสวยเคยคิดทางหนีทีไล่ไว้เมื่อเจอกับคนโรคจิต แต่พอเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นจริง เธอก็ไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้ มีเพียงความกลัวจับใจที่ฉายทางแววตา รัตติกาลมองไปรอบห้องเพื่อหาที่พึ่ง หากไร้เงาของน่านน้ำ
“ไม่ต้องมองหาใครหรอกรัตติกาล ไม่มีใครช่วยเธอได้” ธนาดลดักคออย่างรู้ทัน เขารู้สึกสะใจที่ได้เห็นดวงตาที่ตื่นตระหนกของเหยื่อสาว ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากพลางเพิ่มแรงบีบจนหญิงสาวต้องนิ่วหน้า
“โอ๊ย...ปล่อย ฉัน...ฉันไปทำอะไรให้คุณ” รัตติกาลถามเสียงแผ่ว
หญิงสาวจัดได้ว่าความจำดีเยี่ยม แต่กระนั้นเธอก็นึกไม่ออกว่าไปรู้จักมักจี่กับเขาได้อย่างไร ที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าได้ทำอะไรให้กับเขาโกรธแค้นถึงเพียงนี้ น้ำเสียงของเขา กิริยาคุกคามของเขาบอกได้ว่าอยากให้เธอหายไปจากโลกใบนี้
“คนอย่างเธอจะไปรู้อะไร” ธนาดลตะคอกเสียงดัง แล้วเพิ่มกดที่กระโดงคางหญิงสาวอีกระลอก เขาก้มลงมองหน้ารัตติกาลให้เต็มตา ใบหน้าถมึงทึงของเขาทำให้เธอหลับตาปี๋ เม้มริมฝีปากอิ่มไว้ไม่ให้ส่งเสียงออกมาแต่อย่างใด
“ลืมตามองฉันสิรัตติกาล” เสียงห้วนดุสั่งอย่างคนมีอารมณ์ รัตติกาลหลับตาปี๋ พลางหันหน้าหนี แต่มือแกร่งกลับบังคับให้เธอไม่อาจขยับได้เลย “ฉันสั่งให้เธอลืมตา ลืมตา!!”
สิ้นสุดเสียงตวาด ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่าตกใจ ธนาดลยิ่งได้ใจที่ได้ขู่รัตติกาลให้หวาดกลัวได้ ไม่ใช่แค่นี้ที่ผู้หญิงคนนี้จะเจอ เขาจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจเมื่อเธอเสมองที่อื่น
“มองตาฉัน มองตาคนที่จะส่งให้เธอไปลงนรก มองสิ”
เสียงเย็นของเขาบังคับให้เธอต้องมองตาเขาอย่างกล้าๆ กลัว รัตติกาลกัดริมฝีปากจนห้อเลือด แววตาดุดันทำให้รัตติกาลน้ำตาไหล แล้วกระถดตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนโดยไม่รู้ตัว
“ร้องไห้เหรอ เธอคิดว่าฉันจะใจอ่อนกับน้ำตาของผู้หญิงโสโครกอย่างเธอหรือไง ผู้หญิงอย่างเธอต้องเจอหนักกว่านี้ จำใส่หัวเธอไว้”
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
น่านน้ำวิ่งขึ้นบันไดอย่างเหนื่อยหอบ ระหว่างที่ไปซื้อยานั้นเขาเพิ่งนึกได้ว่าเธอยังไม่ได้กินข้าว ลำพังขนมเค้กชิ้นเล็กจะช่วยอะไรได้มากเชียว ชายหนุ่มจึงสั่งอาหารตามสั่งร้านอร่อยที่วันนี้ลูกค้าเยอะจนต้องรอนานเป็นพิเศษ แล้วเขาต้องแปลกใจที่ประตูห้องของรัตติกาลเปิดอ้าทิ้งไว้ ถึงเขาจะรีบแต่เขาก็ไม่ได้ลืมปิดประตูก่อนไป
“นิกซ์ เกิดอะไรขึ้น”
น่านน้ำตกใจกับสภาพของหญิงสาวรุ่นน้อง ใบหน้าขาวซีดแทบไม่มีสีเลือดปรากฏรอยแดงบริเวณคาง และแก้มอย่างชัดเจน ริมฝีปากอิ่มช่างเจรจาดูเจ่อนิดๆ รัตติกาลไม่ตอบ ดวงตามีน้ำตาคลอหน่วยสวมกอดเพื่อนที่ดีที่สุดในเวลานี้ น่านน้ำพอจะรู้ว่าเธอเพิ่งเจอกับเหตุร้าย แต่ไม่ซักไซ้ให้คนในอ้อมแขนสะเทือนใจไปมากกว่านี้
“ไม่เป็นไรนะนิกซ์” น่านน้ำลูบศีรษะหญิงสาวอย่างอ่อนโยน นั่นยิ่งทำรัตติกาลร้องไห้ระบายความอัดอั้นตันใจ
น่านน้ำค่อยๆ ประคองรัตติกาลให้นอนพักหลังจากที่บังคับแกมขู่ให้หญิงสาวทานข้าวและกินยา น่านน้ำตรวจสอบความเรียบร้อยในห้อง ปิดไฟ แล้วกลับบ้านหลังจากที่เธอหลับไปด้วยฤทธิ์ยาบวกกับอาการอ่อนเพลีย
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ธนาดลมองประตูห้องของหญิงสาวแล้วยิ้มหยันก่อนเดินลงบันไดมาที่รถของตนอย่างสบายอารมณ์ ชายหนุ่มผิวปากสบายใจที่ได้ระเบิดเพลิงแค้นใส่นางมารร้ายอย่างถึงเนื้อถึงตัวพลางคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
ชายหนุ่มประมาทหญิงสาวเกินไป เขาไม่คิดมาก่อนว่าแรงถีบของผู้หญิงอย่างรัตติกาลจะทำเขาเสียหลักตกเตียง และจุกที่ท้อง
ทันทีที่เป็นอิสระ หญิงสาวถลาไปที่ประตูพลางกรีดร้อง ‘ช่วยด้วย!!!’
ธนาดลปรี่ไปจับร่างบางนั้นก่อนที่จะออกจากห้องไป เหวี่ยงเธอลงบนเตียงอย่างไม่ปรานีปราศรัย แล้วคร่อมร่างนุ่มนิ่มด้วยต้นขาแกร่งที่รัตติกาลไม่อาจกระดุกกระดิกไปไหนได้เลย
“ชู่ว...ว เงียบนะสาวน้อย” มือหนาข้างหนึ่งของชายหนุ่มปิดปากเธอไว้ ทำให้เธอได้แต่ส่งเสียงอู้อี้
“โอ๊ย...” ธนาดลเด้งตัวออกจากร่างสะบัดมือเร่า เขาพลิกดูฝ่ามือก็พบรอบฟันของคนตรงหน้าที่ฝากไว้ ก่อนก็รู้สึกชาวูบที่ใบหน้า
เพี๊ยะ!!
“ฤทธิ์มากนักใช่ไหม”
ธนาดลกดร่างบางลงกับเตียงอีกครั้งแล้วบดริมฝีปากของเขากับริมฝีปากอิ่มนั่นอย่างรุนแรงทันที ก่อนทับทาบเธอไปทั้งร่างไม่ให้ออกฤทธิ์ได้อีก ชายหนุ่มไม่สนใจหญิงสาวที่ทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้สมองเธอเบลอ หยุดทำงานไปชั่วขณะ เขาใช้ประสบการณ์ที่เหนือกว่าให้ริมฝีปากอิ่มที่เม้มสนิทของเธอเผยออย่างเผลอไผล คิดถึงตรงนี้ธนาดลหัวเราะหึเมื่อมีน้อยๆ ของเธอที่พยายามผลักอกเขากลายเป็นกำสาบเสื้อเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
อย่างน้อยเธอก็เคลิ้มกับรสจูบฉัน รัตติกาล
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
กว่าสัปดาห์ที่ชีวิตของรัตติกาลเข้าสู่สภาวะปกติ แม้ในใจยังหวาดระแวงกับภัยมืดที่พร้อมจะคุกคามเธอได้ตลอดเวลา หญิงสาวไม่แน่ใจว่าอุปาทานไปเองหรือเปล่าว่าชายแปลกหน้าคนนั้นวนเวียนให้เห็นอยู่บ่อยๆ และเขาพร้อมจะระรานเธอทุกเมื่อ หญิงสาวจึงเลี่ยงที่ลับตาคน และทำตัวให้ตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายนั้นอีก
น่านน้ำเป็นห่วงอาการของรัตติกาลที่เหม่อลอยราวกับมีเรื่องครุ่นคิดในใจตลอดเวลา เมื่อเอ่ยปากถามก็ไม่ได้รับคำตอบ เขารู้ดีว่เธอคนนี้ปากแข็งต่อให้เอาคีมมางัดคงไม่ปริปากหรอก
ขณะเดียวกันธนาดลใช้เวลาทั้งสัปดาห์หมดไปกับการสะสางงานก่อนขอเลขาสาวลาพักร้อน เขาต้องการมีเวลาจัดการตัวปัญหาให้ได้รับบทเรียน
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของปีการศึกษา หลังสอบเสร็จ น่านน้ำพารัตติกาลไปเลี้ยงฉลองที่ร้านอาหารอีสานไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย
“พี่น้ำมีอะไรหรือเปล่า นิกซ์เห็นพี่ยิ้มๆ” หญิงสาวถามอย่างจับผิดเมื่อสั่งอาหารเสร็จ
“มีข่าวดีกับข่าวร้าย อยากฟังข่าวไหนก่อน”
“ฟังข่าวร้ายก่อนคะแล้วก็ข่าวดีตามหลัง” รัตติกาลหมั่นไส้กับน้ำเสียงจอมเจ้าเล่ห์ของน่านน้ำ
“ข่าวร้ายคือพี่คงไปเที่ยวกับเราไม่ได้แล้ว ส่วนข่าวดีคือพี่ได้ไปเวิร์ค แอนด์ ทราเวล” น่านน้ำบอกยิ้มๆ พลางลูบศีรษะตัวเอง รัตติกาลยิ้มแก้มปริเพื่อแสดงความยินดีกับคนตรงหน้าอย่างจริงใจด้วยรู้ว่าที่บ้านของเขาค่อนข้างหวง ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเธอรู้ว่าบิดาและมารดาของน่านน้ำไม่ยอมให้น่านน้ำได้ไปค้างอ้างแรมที่ไหนเลย จะว่าไปแล้วนี่คือครั้งแรกที่น่านน้ำจะได้ไกลบ้าน ไกลถึงต่างแดนเลยทีเดียว
“ความฝันพี่น้ำเป็นจริงแล้วนะ เดี๋ยวมื้อนี้นิกซ์เลี้ยงเอง”
อาหารมื้อนั้น รัตติกาลเจริญอาหารเป็นพิเศษ ทั้งส้มตำปูม้า ลาบเป็ด ปากเป็ดทอด ซี่โครงหมูย่าง ล้ินหมูย่าง ต้มแซ่บ ที่น่านน้ำรู้ใจสั่งให้เธอเสร็จสรรพ
เสียงโทรศัพท์เครื่องจิ๋วของน่านน้ำกรีดร้อง ชายหนุ่มรับโทรศัพท์คุยกับปลายสายด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดเล็กน้อยจนรัตติกาลสังเกตได้
“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่น้ำ” หญิงสาวเปิดประเด็นทันทีที่คนตรงหน้าวางสาย
“ที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยน่ะนิกซ์ พี่ต้องรีบกลับบ้านคงไปส่งเราไม่ได้นะ” น่านน้ำบอกเสียงเครียด
“นึกว่าเรื่องอะไร เดี๋ยวนิกซ์กลับเองได้คะ” รัตติกาลบอกแบบปัดไปทีก่อนเรียกเก็บเงิน
น่านน้ำมองร่างค่อนข้างสูงผ่านกระจก หญิงสาวมองตามชายหนุ่มไปจนลับสายตา ดีที่วันนี้ที่ป้ายรถเมล์ผู้คนยังพลุกพล่าน สังคมเมืองก็เป็นแบบนี้ ต้องเอาตัวรอดเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด ตื่นมาก็พบกับผู้คนมากหน้าหลายตา
รัตติกาลมองทางเข้าแมนชั่นอย่างหวาดๆ ความทรงจำที่เลวร้ายวนเวียนฉายซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อสายลมกระซิบแผ่วเบาทำให้หญิงสาวคิดถึงผู้เป็นบิดาจับใจ
‘รู้ไหมลูกว่าชื่อของลูกหมายความว่าอะไร’ เมื่อเธอส่ายหน้า พ่อของเธอจึงกระซิบบอกเบาๆ ว่า
‘รัตติกาลหมายถึงกลางคืน ส่วนนิกซ์ หมายถึงเทวีแห่งกลางคืน’
นั่นน่ะสิ เพราะเธอคือโลกแห่งกลางคืนไง เธอจะกลัวไปทำไม
รัตติกาลปลอบใจตัวเองแล้วเดินดุ่มๆ เข้าไปในซอยที่ยังพอมีแสงสว่างเป็นเพื่อนเธอ ตลอดเวลาที่เดินไปนั้นดูเหมือนว่าจะยาวนานในความรู้สึกของหญิงสาว กว่าจึงที่หมายได้ทำเอาร่างบางต้องหอบหายใจเบาๆ
เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในเวลาต่อมาแล้วนั่งบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตากลมโตมองไปรอบห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบเหงา ขาดการติดต่อจากผู้เป็นมารดาล่วงมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว หญิงสาวนั่งชันเข่ากดเปลี่ยนช่องรายการโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ ไม่ใส่ใจมันนัก
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ขอบคุณคุณ Gingfara กับการติดตามนะคะ
สักรินทร์ทำงานได้ดีเกินคาด รุ่งเช้า ทันทีที่ธนาดลเข้าบริษัทซองเอกสารสีน้ำตาลได้ถูกวางไว้บนโต๊ะ รอเพียงชายหนุ่มเปิดอ่าน มือหนาแกะมันอย่างรีบเร่งด้วยอยากเห็นหน้าศัตรูที่จุดโทสะเพลิงแค้นของเขาให้เผาไหม้ แม้ว่าเขาจะสั่งให้สักรินทร์ติดตามเจ้าของบัญชีตั้งแต่เย็นวานนี้ก็ไม่ได้คิดว่าฝ่ายนั้นจะเป็นผู้หญิงหน้าตาหมดจดมีรอยยิ้มพิฆาตใจเช่นนี้ รูปภาพขนาดโปสการ์ดของหญิงสาวในชุดนักศึกษากับชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง รวมไปถึงแผ่นซีดีบันทึกภาพขณะที่ฝ่ายชายมาส่งเธอที่ห้องก่อนหายไปในห้องของหญิงสาวนานสองนาน
เฮอะผู้หญิง
ธนาดลนึกหมิ่นในใจ ตาคมประเมินราคาหญิงสาวจากชุดนักศึกษาตัวจิ๋วกับกระโปรงสั้นเหนือเข่าอวดความผุดผาดสมส่วน ดูน่ามองไปทั้งตัว ความรู้สึกหวามหวิวเกิดขึ้นในใจอย่างรวดเร็วจนเขาเองก็ประหลาดใจ ชายหนุ่มนั่งพิงพนักเก้าอี้ก่อนทอดสายตามองไปนอกตึกเพื่อเรียกสมาธิคืนมา แล้วอ่านประวัติคร่าวๆของหญิงสาวอย่างใคร่รู้
ในมโนสำนึกของธนาดล ชายหนุ่มกลับจินตนาการถึงความรักอันเร่าร้อนของสาวร่างสวยกับบวร พี่เขยตัณหากลับ ว่ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสาวรุ่นลูกเช่นนี้
ร่างสูงของธนาดลกระแทกตัวกับพนักเก้าอี้อย่างหมดแรงแล้วใช้นิ้วหนาคลึงขมับ ชายหนุ่มไม่อยากคิดว่าร่างค่อนข้างสูงนี้เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด เขาปักใจเชื่อว่าคนสวยในรูปเป็นสาเหตุให้พี่สาวเขาต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา และที่สำคัญหล่อนทำให้บวรนอกใจภรรยา หลอกล่อ ผูกมัดพี่เขยของเขาด้วยราคะ ความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวเพื่อจะได้สูบเงินเข้ากระเป๋าตัวราวกับปลิงดูดเลือดตัวอ้วน
ฮึ ชายโฉดหญิงชั่ว
รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเรื่องผิดศิลธรรมอันดีงาม ไม่ใช่แค่ไม่สนใจภรรยาที่นอนป่วยอยู่เท่านั้น หากบวรไม่กลับมาที่บ้านหลายสัปดาห์แล้ว เพลิงแค้นของคนอารมณ์ดุดันผลาญไหม้ไปยังเจ้าของหมายเลขบัญชีเป็นของ ‘เธอ’ ที่มีพฤติกรรมน่ารังเกียจ ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าทำลายครอบครัวของพี่สาวและหลานสาวของเขา ครั้นสายตาเหลือบเห็นรูปของหลานสาวที่ตั้งเป็นประจำบนโต๊ะทำงานของภราดาที่ตอนนี้เป็นโต๊ะทำงานชั่วคราวของเขาไปแล้ว ธนาดลถึงกับขบกรามด้วยความเกลียดชัง ยิ่งเมื่อเห็นว่าหญิงสาวพัวพันกับผู้ชายวัยเดียวกันอีกคน ความแค้นยิ่งคับอกอยากจะฆ่าหล่อนให้ตายคามือนัก ธนาดลตบโต๊ะระบายอารมณ์อย่างหงุดหงิด
เขานี่แหละจะเป็นคนเรียกร้องความยุติธรรมให้กับภราดาและชุติมาเอง
“ผู้หญิงอย่างเธอต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม นิกซ์ รัตติกาล” ธนาดลแสยะยิ้มให้กับหญิงสาวในรูปภาพ
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ร่างอ้อนแอ้นของชุติมาหมุนตัวหน้ากระจกบานใหญ่ของห้องลองเสื้อที่เคยดูในนิตยสารกับปาลิดา หญิงสาวเจ้าอารมณ์ที่ลุกมาปฏิวัติตนเองให้เป็นสาวพราวเสน่ห์พิจารณารูปร่างตัวเองอย่างพึงพอใจ พลางคิดไปถึงคนที่กุมหัวใจเธอไว้
‘ไว้พรุ่งนี้ เจอกันนะคะ’ เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความอ่อนโยนของธนาดลบอกมาทางอุปกรณ์สื่อสารที่ทันสมัยที่สุดตอบตกลงดูหนังรอบเที่ยงกับน้องเอ้ ถ้าชายหนุ่มได้มีโอกาสเห็นหน้าของคู่สนทนา เสียงทุ้มนั้นคงกระชากห้วนอย่างไม่พอใจและยังได้เห็นสิ่งที่เจือปนในดวงตาพราวระยับของชุติมาซึ่งไร้แววเด็กสาวที่ไร้เดียงสาอีกต่อไป
ชุติมาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี หมายมั่นว่าอีกไม่นานเธอจะไปนั่งอยู่กลางใจชายในฝันให้จงได้
ปาลิดานั่งหน้างอรอเพื่อนสาวที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะซื้อเสื้อผ้าเสร็จง่ายๆ ฝ่ายเพื่อนสาวก็สังเกตุเห็นเพียงแต่ไม่แสดงอาการเห็นใจใดกับเสียงท้องที่อุทานของปาลิดา ชุติมาเบ้หน้าอย่างเหยียดๆ แล้วเลือกเสื้อผ้าชุดสวยอย่างพิถีพิถันต่อไป
ร่วมสองชั่วโมงที่ปาลิดาต้องหิ้วท้องรอคนที่ตนเรียกว่า ‘เพื่อน’ หน้าตูมของหญิงสาวยิ้มได้เมื่อชุติมาเอื้อเฟื้อชุดราตรีสวยราคาแพงแก่เธอถึงสองชุด
“แทนน้ำใจที่เธอมาเป็นเพื่อนฉันนะปริม”
“จริงๆ แล้วเธอไม่เห็นต้องซื้อให้ฉันเลย” ปาลิดาว่าไปอย่างนั้น หากมือเธอกำถุงกระดาษนั้นไม่ยอมปล่อย
“ไม่เป็นไรหรอก บ้านฉันรวย” ชุติมาบอกอย่างถือดี
บ่อยครั้งที่เธอภูมิใจกับผลงานชิ้นเอกของตน คนรอบข้างรู้ดีว่าเพื่อนสาวตัวติดกันของเธอนั้นไม่ได้มีเงินถุงเงินถังเช่นเธอ ดังนั้นเพื่อให้สมศักดิ์ศรีของทายาทคนเดียวของ ทรัสต์ คอเปอเรชั่น ชุติมาไม่อาจทนเห็นเพื่อนของเธอทำตัวกะโหลกกะลาได้ หญิงสาวหยิบยื่นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าให้ปาลิดาบ้างเป็นบางครั้งเพื่อแลกกับบริการเล็กๆ น้อยๆ จากปาลิดาทั้งเรื่องเรียน และเรื่องส่วนตัว ปาลิดาไม่รู้หรอกว่าภายใต้น้ำใจที่หยิบยื่นให้นั้นมีสิ่งใดซ่อนอยู่
“ค่ะ คุณชุติมา อมรวัฒนกุล”
ชุติมายิ้มอย่างภูมิใจกับนามสกุลดังของตน เกิดเป็นเธอรึ แสนสบาย อยากไปไหนก็มีรถหรูขับสบายเป็นพาหนะคู่ใจ อยากใช้เงินซื้ออะไรก็ทำได้ตามใจปรารถนา บัตรเสริมของนางภราดา อมรวัฒนกุลซะอย่าง มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นกระมังที่เธอไม่ค่อยชอบใจที่ธนาดลเองก็ใช้นามสกุลนี้ นึกโทษมารดาตนที่ไม่ยอมเปลี่ยนนามสกุลไปใช้ของบิดา เป็นบิดาเสียอีกที่ต้องใช้นามสกุลของคุณตาเธอ สิ่งนี้เองเป็นเครื่องเตือนใจเสมอมาว่าเธอกับธนาดลเป็นญาติกัน
สองสาวหัวเราะ อารมณ์ดีเดินออกจากร้านเสื้อผ้าทันสมัย ทั้งคู่เลือกที่จะฝากท้องไว้กับร้านกาแฟ ร้านประจำ ที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าเดียวกันนี้ชั้นถัดไป
“เธอหาข้าวกินเองนะปริม ฉันจะกลับบ้าน หมดอารมณ์”
คิ้วสวยขมวดอย่างไม่พอใจเมื่อพบรัตติกาลและน่านน้ำที่นั่งในร้านอยู่ก่อนแล้ว ชุติมาเดินหนีไปอีกทาง หญิงสาวไม่อยากพบ ไม่อยากเจอกับรัตติกาล
“เดี๋ยว รอฉันด้วย” ปาลิดากึ่งวิ่งกึ่งเดินตามเพื่อนให้ทัน
ปาลิดาก็พอจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เพื่อนสาวของตนนั้นไม่ชอบหน้ารัตติกาลตั้งแต่วันแรกของการเป็นเฟรชชี่ เมื่อรุ่นพี่และเพื่อนรุ่นเดียวกันต่างพากันชื่นชมอีกฝ่ายออกนอกหน้า ชุติมานั้นมาจากครอบครัวผู้ดีเก่า ฐานะร่ำรวย บิดามารดาเป็นนักธุรกิจคนดัง และมหาเศรษฐีของประเทศ หากถูกเปรียบเทียบกันหญิงสาวที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างรัตติกาล มีดีที่หน้าตา และความเฉลียวฉลาด กล่าวได้ว่าความไม่ชอบหน้านั้นเปลี่ยนเป็นเกลียดเมื่อรัตติกาลได้รับการเลือกให้เป็นดาวเอกภาษาอังกฤษ ที่ชนะคะแนนเฉียดฉิวกับเธอเพียงหนึ่งคะแนน ความริษยาชิงชังทวีรุนแรงขึ้นเมื่อรัตติกาลได้เป็นดาวคณะ แม้ว่าชุติมาเองก็เสน่ห์แรง มีหนุ่มมากหน้าหลายตามาติดพัน แต่นั่นก็หลังจากที่ผู้ชายเหล่านั้นผิดหวังจากรัตติกาล ดาวคณะมนุษยศาสตร์
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“เป็นอะไรไปนิกซ์” น่านน้ำถามพลางแตะหน้าผากของรัตติกาลอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าแก้มของหญิงสาวร้อนผ่าวเป็นสีชมพูระเรื่อ “เมื่อคืนอ่านหนังสือถึงดึกหรือเปล่า”
รัตติกาลส่ายหน้าน้อยๆ “สงสัยอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย”
เช้านี้หญิงสาวฝืนลากสังขารมารับฟังปัญหาหัวใจของน่านน้ำว่ากำลังติดอกติดใจอยู่กับสาวน้อยนางหนึ่ง แว่วมาว่าแผนการพิชิตใจของเขากำลังไปได้ดี น่านน้ำสำลักความสุขจนไม่อาจเก็บไว้คนเดียว
“พี่ว่าเรากลับไปพักผ่อนที่บ้านนะ”
“แต่กับข้าวยังไม่มาเลยนะคะ” รัตติกาลประท้วงอย่างเสียดาย ไหนจะโปรแกรมดูหนังสยองขวัญเรื่องใหม่อีก
“ฮื่อ อย่าดื้อน่า ไว้หายดีก่อนเถอะพี่จะเลี้ยงทั้งหนังทั้งไอติมเลย” ชายหนุ่มใจป้ำแถมบริการพิเศษให้คนป่วย เพราะเห็นว่าร่างกายของหญิงสาวอ่อนแอเกินกว่าจะทำกิจกรรมที่หวังไว้ได้ อีกทั้งใกล้สอบแล้วจะเกิดผลเสียกับนิสิตที่มีลุ้นเกียรตินิยมอันดับสองอย่างรัตติกาล น่านน้ำเรียกพนักงานเก็บเงินค่ากาแฟของเขาและขนมเค้กของเธอทันที ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ปฏิเสธ
“นิกซ์ไม่เป็นไรสักหน่อย แต่กลับบ้านก็ได้ค่ะพี่น้ำ” รัตติกาลไม่อยากฝืนร่างกายระโหยโรยแรง มีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ดีว่าเธอไม่ได้ไม่เป็นอะไรอย่างที่ปากพูดที่ฝืนยิ้มให้เขา
“ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร ดื้อจริงเชียว”
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ธนาดลเซ็นชื่อบนเอกสารแผ่นสุดท้ายหลังจากที่อ่านรายละเอียดของมันอย่างระมัดระวังก่อนส่งแฟ้มหนาให้เมรยา เขายิ้มน้อยๆ ให้หญิงสาวเชิงขอบคุณ แล้วถามตารางงานของวันนี้
โชคดีที่บ่ายเขาไม่มีประชุมบอร์ดผู้บริหาร โชคดีที่ไม่ต้องอยู่สะสางปัญหากองโตดึกดื่นเฉกเช่นทุกวัน และโชคดีที่ลูกค้ารายสำคัญโทรมาเลื่อนการตกลงธุรกิจจากวันนี้ไปเป็นอาทิตย์หน้า
“พักผ่อนบ้างนะคะคุณดล” เมรยาบอกอย่างเป็นห่วง เพราะตั้งแต่ภารดาป่วยก็ได้ธนาดลเข้ามาช่วยกิจการ ไม่ให้ธุรกิจที่กำลังขยายตัวต้องชะงัก เจ้านายหนุ่มของเธอโหมงานหนักมาตลอดจนเธออดห่วงว่าเขาจะล้มป่วยไปอีกคน
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง ว่าแต่คุณเองก็เหมือนกันนะเมรยา ไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายคืนแล้วนี่” ธนาดลอดย้อนหญิงสาวไม่ได้ เมื่อเจ้านายไม่ได้พักเลขานุการสาวทรงประสิทธภาพก็ไม่ได้พักเหมือนกัน
“เมชินแล้วค่ะ เสร็จธุระแล้ว เมไม่กวนแล้วนะคะ”
หลังจากที่เมรยาออกจากห้องไปแล้ว ธนาดลก็อ่านสรุปการประชุมของการพัฒนาระบบอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง นึกชื่นชมเลขาสาวที่ทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างดีเยี่ยม และที่สำคัญคือหล่อนไม่ได้คิดกับเขาในเชิงชู้สาว นั่นทำให้เขาชื่นชมความเป็นมืออาชีพของเธอ
เหนื่อย
หนึ่งคำที่จู่โจมเข้ามาในสมองของธนาดลหลังจากที่ตลอดสัปดาห์นี้ธนาดลต้องโหมงานหนัก ร่างกายไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ ชายหนุ่มซ่อนความเหน็ดเหนื่อยไว้ภายใต้ใบหน้าอันเฉยชา เขาต้องแก้ปัญหาภัยใต้ความกดดัน ปัญหาภายนอกว่าหนักพอแล้ว เขายังต้องสู้รบปรบมือกับบอร์ดบริหารที่ไม่ไว้ใจว่าเขาจะมีความสามารถพอที่จะดูแลโปรเจคยักษ์ที่สัมปทานได้กับรัฐบาล ด้วยการบริหารที่ชัดเจน และเฉียบขาด บัดนี้บอร์ดบริหารทุกคนยอมรับความสามารถของเขาว่าไม่ได้เป็นเงาของภราดา
ธนาดลรู้สึกดีที่วันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ นั่นหมายความว่าวันพรุ่งนี้เขาไม่ต้องทำงานท่างกลางเอกสารกองโตและสารพัดปัญหาที่พร้อมจะท้าทายความสามารถของเขา พลันสายตาคมกล้าปะทะกับกล่องพัสดุที่สักรินทร์ส่งมา ชายหนุ่มไม่อยากปล่อยให้เวลาเดินผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ หนุ่มบ้างานกระตุกยิ้มเหี้ยมเมื่อมีอะไรให้สะสางฆ่าเวลาเล่นๆ ซึ่งสนุกกว่าที่กลับบ้านไปนอนพัก
ร่างสูงออกจากสำนักงานใหญ่ไปตั้งแต่เที่ยงพร้อมกับกล่องพัสดุ เมื่ออยู่ในรถ เขาแกะกล่องมันอย่างระมัดระวัง ข้างในกล่องคือ จีพีเอสนำทาง (GPS Navigator) ที่สักรินทร์ได้กำหนดพิกัดของเหยื่อสาวไว้เรียบร้อย ธนาดลรู้ว่าจีพีเอสอีกตัวที่สักรินทร์ลอบเอาไปติดที่รถของน่านน้ำ บุคคลที่ธนาดลสั่งให้จับตามองเป็นพิเศษ
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
น่านน้ำเหลือบมองรัตติกาลที่ตอนนี้หลับไม่ได้สติขณะใช้มือขวาประคองพวงมาลัยรถ ส่วนอีกมือก็หรี่แอร์ให้เบาที่สุดแล้วหยิบสูทนอกที่เบาะหลังมาคลุมร่างบางไว้ ชายหนุ่มขับรถมาส่งเธอที่แมนชั่น น่านน้ำอุ้มร่างบางไว้แนบอก เปิดประตูห้องอย่างทุลักทุเล แล้วค่อยๆ วางรัตติกาลไว้บนเตียง ก่อนหายเข้าไปในห้องน้ำ น่านน้ำออกมาพร้อมกับกะละมังและผ้าขนหนูผืนเล็ก เขาเช็ดแขนและขาให้กับรัตติกาลอย่างเบามือ ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเธอแต่อย่างใด เขาอยากเช็ดให้ทั่วทั้งตัวด้วยซ้ำเมื่อรู้ว่าร่ายกายหญิงสาวนั้นร้อนผะผ่าวแต่รู้ว่ามันไม่เหมาะสม
“ไม่เอาน่าพี่น้ำ หนาว” รัตติกาลปัดผ้าขนหนูที่น่านน้ำเอาวางไว้บนศีรษะ
“ฮื่อ เรานี่ดื้อจริงๆ” น่านน้ำบอกขำๆ ก่อนจะยอมแพ้ฤทธิ์ดื้อของคนตรงหน้า เมื่อเธอนอนผินหลังหลีกเลี่ยงผ้าชุบน้ำหมาดๆ ที่คนแข็งแรงกว่าอยากปฐมพยาบาลให้เธอ
ในขณะเดียวกัน รถยุโรปติดฟิล์มสีดำยังติดเครื่องไว้ จอดอยู่ที่เดิมตรงลานจอดรถ ธนาดลซุ่มดูรัตติกาลจากมุมมืด ชายหนุ่มขับรถมาถึงแมนชั่นแห่งนี้เพียงชั่วครู่ รถสีบรอนซ์เงินของน่านน้ำก็พาเหยื่อสาวมาส่ง ธนาดลหงุดหงิดเป็นอย่างมากเมื่อเห็นฝ่ายชายหลงมารยาหญิงอันชั่วร้ายของรัตติกาลที่ใช้หลอกล่อให้อุ้มไปส่งที่ห้อง
ผู้หญิงจัดเจนเรื่องบนเตียงอย่างนี้สินะที่บวรหลงใหลหัวปักหัวปำ นึกเคืองเธออยู่ที่คบหายผู้ชายสองคนพร้อมกัน ธนาดลรู้ว่าเวลานี้บวรกำลังถูกผีพนันเข้าสิง กินนอนอยู่ในบ้านหลังที่สองอย่างบ่อนการพนันกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
“นังผู้หญิงไม่รู้จักพอ” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อน่านน้ำหายขึ้นไปบนห้องของหญิงสาวนานเกินไป ช่วยไม่ได้ที่เขาจะจินตนาการว่าป่านนี้น่านน้ำจะเป็นผู้ชายหน้าโง่ที่ถูกรัตติกาลปั่นหัว
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ธนาดลลงจากรถ เดินดุ่มเข้าไปในอาคาร การรักษาความปลอดภัยของที่นี่หละหลวม รปภ. ไม่สนใจผู้คนเข้าออกในแมนชั่นนัก เพราะผู้เช่าส่วนใหญ่เป็นสาวโรงงาน และนักศึกษาสาวที่ถ้าไม่เช่าอยู่กับแฟนหนุ่มก็มีหนุ่มใหญ่ใจดีออกค่าเช่าให้ และแวะเวียนมาหาเป็นครั้งคราว ธนาดลทำทีเป็นผู้อยู่อาศัย แต่เมื่อเดินผ่านห้องของรัตติกาลก็พอดีที่ประตูห้องของเธอเปิดออก น่านน้ำรีบร้อนไปซื้อยาลดไข้ที่หน้าปากซอยจึงไม่ได้สนใจชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทหรูต่างกับสภาพแวดล้อมของแมนชั่นแห่งนี้โดยสิ้นเชิง
คล้อยหลังน่านน้ำ ธนาดลรอจนร่างสันทัดขึ้นมอเตอร์ไซต์รับจ้างออกไป ธนาดลค่อยๆจับลูกบิดประตู เสี่ยงดวงหมุนก็พบว่ามันเปิดออกอย่างง่ายดาย
‘ไม่ผิดหวัง’
ธนาดลยิ้มกริ่ม เดินเข้าไปในห้องที่กั้นไว้เป็นสัดส่วน ชายหนุ่มเบ้ปากเมื่อเห็นชุดราตรีถูกๆ ประดับเลื่อมหลากสีกองไว้ลวกๆ บนโต๊ะญี่ปุ่น เมื่อเลิกผ้าม่านที่กั้นเป็นห้องนอนออกก็พบแต่ความว่างเปล่า
เคร้ง!!
เสียงโลหะกระทบพื้นกระเบื้องดังมาจากห้องเล็กติดกับห้องน้ำ ธนาดลเดินไปยังที่มาของเสียง หัวใจลิงโลดเมื่อร่างบางนอนหายใจสม่ำเสมอบนเตียงกว้าง นึกอยากจะบีบคอเธอให้หักคามือนัก ร่างสูงใหญ่ของธนาดลนั่งลงบนเตียง รัตติกาลรู้สึกถึงน้ำหนักของเตียงที่ยุบลง เธอไม่ได้ใส่ใจมันนักคิดว่าเป็นน่านน้ำ หากเมื่อหญิงสาวรู้สึกถึงมือหนาที่ลูบไล้ตามโครงหน้า เธอปรือตามองย่างยากลำบาก ดวงตาเบิกกว้างกับการมาเยือนของชายแปลกหน้า อาการปวดหัวตุบๆ ทำให้เธอหัวสมองเธอสั่งการช้า ไม่อาจเปร่งเสียงขอความช่วยเหลืออย่างที่ใจต้องการ
ธนาดลยิ้มเหี้ยมให้รัตติกาล มือที่ลูบไล้ใบหน้าสะสวยแปรเปลี่ยนเป็นบีบกระโดงคางหญิงสาวอย่างจงใจ ถ้ามันเป็นแก้วบางคงแหลกคามือเขาไปแล้ว
“เจ็บไหมรัตติกาล” แววของธนาดลเต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชังที่มีต่อหญิงสาว
รัตติกาลน้ำตาเล็ด ทั้งเจ็บทั้งกลัว หญิงสาวที่เกิดมาพร้อมกับความสวยเคยคิดทางหนีทีไล่ไว้เมื่อเจอกับคนโรคจิต แต่พอเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นจริง เธอก็ไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้ มีเพียงความกลัวจับใจที่ฉายทางแววตา รัตติกาลมองไปรอบห้องเพื่อหาที่พึ่ง หากไร้เงาของน่านน้ำ
“ไม่ต้องมองหาใครหรอกรัตติกาล ไม่มีใครช่วยเธอได้” ธนาดลดักคออย่างรู้ทัน เขารู้สึกสะใจที่ได้เห็นดวงตาที่ตื่นตระหนกของเหยื่อสาว ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากพลางเพิ่มแรงบีบจนหญิงสาวต้องนิ่วหน้า
“โอ๊ย...ปล่อย ฉัน...ฉันไปทำอะไรให้คุณ” รัตติกาลถามเสียงแผ่ว
หญิงสาวจัดได้ว่าความจำดีเยี่ยม แต่กระนั้นเธอก็นึกไม่ออกว่าไปรู้จักมักจี่กับเขาได้อย่างไร ที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าได้ทำอะไรให้กับเขาโกรธแค้นถึงเพียงนี้ น้ำเสียงของเขา กิริยาคุกคามของเขาบอกได้ว่าอยากให้เธอหายไปจากโลกใบนี้
“คนอย่างเธอจะไปรู้อะไร” ธนาดลตะคอกเสียงดัง แล้วเพิ่มกดที่กระโดงคางหญิงสาวอีกระลอก เขาก้มลงมองหน้ารัตติกาลให้เต็มตา ใบหน้าถมึงทึงของเขาทำให้เธอหลับตาปี๋ เม้มริมฝีปากอิ่มไว้ไม่ให้ส่งเสียงออกมาแต่อย่างใด
“ลืมตามองฉันสิรัตติกาล” เสียงห้วนดุสั่งอย่างคนมีอารมณ์ รัตติกาลหลับตาปี๋ พลางหันหน้าหนี แต่มือแกร่งกลับบังคับให้เธอไม่อาจขยับได้เลย “ฉันสั่งให้เธอลืมตา ลืมตา!!”
สิ้นสุดเสียงตวาด ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่าตกใจ ธนาดลยิ่งได้ใจที่ได้ขู่รัตติกาลให้หวาดกลัวได้ ไม่ใช่แค่นี้ที่ผู้หญิงคนนี้จะเจอ เขาจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจเมื่อเธอเสมองที่อื่น
“มองตาฉัน มองตาคนที่จะส่งให้เธอไปลงนรก มองสิ”
เสียงเย็นของเขาบังคับให้เธอต้องมองตาเขาอย่างกล้าๆ กลัว รัตติกาลกัดริมฝีปากจนห้อเลือด แววตาดุดันทำให้รัตติกาลน้ำตาไหล แล้วกระถดตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนโดยไม่รู้ตัว
“ร้องไห้เหรอ เธอคิดว่าฉันจะใจอ่อนกับน้ำตาของผู้หญิงโสโครกอย่างเธอหรือไง ผู้หญิงอย่างเธอต้องเจอหนักกว่านี้ จำใส่หัวเธอไว้”
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
น่านน้ำวิ่งขึ้นบันไดอย่างเหนื่อยหอบ ระหว่างที่ไปซื้อยานั้นเขาเพิ่งนึกได้ว่าเธอยังไม่ได้กินข้าว ลำพังขนมเค้กชิ้นเล็กจะช่วยอะไรได้มากเชียว ชายหนุ่มจึงสั่งอาหารตามสั่งร้านอร่อยที่วันนี้ลูกค้าเยอะจนต้องรอนานเป็นพิเศษ แล้วเขาต้องแปลกใจที่ประตูห้องของรัตติกาลเปิดอ้าทิ้งไว้ ถึงเขาจะรีบแต่เขาก็ไม่ได้ลืมปิดประตูก่อนไป
“นิกซ์ เกิดอะไรขึ้น”
น่านน้ำตกใจกับสภาพของหญิงสาวรุ่นน้อง ใบหน้าขาวซีดแทบไม่มีสีเลือดปรากฏรอยแดงบริเวณคาง และแก้มอย่างชัดเจน ริมฝีปากอิ่มช่างเจรจาดูเจ่อนิดๆ รัตติกาลไม่ตอบ ดวงตามีน้ำตาคลอหน่วยสวมกอดเพื่อนที่ดีที่สุดในเวลานี้ น่านน้ำพอจะรู้ว่าเธอเพิ่งเจอกับเหตุร้าย แต่ไม่ซักไซ้ให้คนในอ้อมแขนสะเทือนใจไปมากกว่านี้
“ไม่เป็นไรนะนิกซ์” น่านน้ำลูบศีรษะหญิงสาวอย่างอ่อนโยน นั่นยิ่งทำรัตติกาลร้องไห้ระบายความอัดอั้นตันใจ
น่านน้ำค่อยๆ ประคองรัตติกาลให้นอนพักหลังจากที่บังคับแกมขู่ให้หญิงสาวทานข้าวและกินยา น่านน้ำตรวจสอบความเรียบร้อยในห้อง ปิดไฟ แล้วกลับบ้านหลังจากที่เธอหลับไปด้วยฤทธิ์ยาบวกกับอาการอ่อนเพลีย
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ธนาดลมองประตูห้องของหญิงสาวแล้วยิ้มหยันก่อนเดินลงบันไดมาที่รถของตนอย่างสบายอารมณ์ ชายหนุ่มผิวปากสบายใจที่ได้ระเบิดเพลิงแค้นใส่นางมารร้ายอย่างถึงเนื้อถึงตัวพลางคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
ชายหนุ่มประมาทหญิงสาวเกินไป เขาไม่คิดมาก่อนว่าแรงถีบของผู้หญิงอย่างรัตติกาลจะทำเขาเสียหลักตกเตียง และจุกที่ท้อง
ทันทีที่เป็นอิสระ หญิงสาวถลาไปที่ประตูพลางกรีดร้อง ‘ช่วยด้วย!!!’
ธนาดลปรี่ไปจับร่างบางนั้นก่อนที่จะออกจากห้องไป เหวี่ยงเธอลงบนเตียงอย่างไม่ปรานีปราศรัย แล้วคร่อมร่างนุ่มนิ่มด้วยต้นขาแกร่งที่รัตติกาลไม่อาจกระดุกกระดิกไปไหนได้เลย
“ชู่ว...ว เงียบนะสาวน้อย” มือหนาข้างหนึ่งของชายหนุ่มปิดปากเธอไว้ ทำให้เธอได้แต่ส่งเสียงอู้อี้
“โอ๊ย...” ธนาดลเด้งตัวออกจากร่างสะบัดมือเร่า เขาพลิกดูฝ่ามือก็พบรอบฟันของคนตรงหน้าที่ฝากไว้ ก่อนก็รู้สึกชาวูบที่ใบหน้า
เพี๊ยะ!!
“ฤทธิ์มากนักใช่ไหม”
ธนาดลกดร่างบางลงกับเตียงอีกครั้งแล้วบดริมฝีปากของเขากับริมฝีปากอิ่มนั่นอย่างรุนแรงทันที ก่อนทับทาบเธอไปทั้งร่างไม่ให้ออกฤทธิ์ได้อีก ชายหนุ่มไม่สนใจหญิงสาวที่ทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้สมองเธอเบลอ หยุดทำงานไปชั่วขณะ เขาใช้ประสบการณ์ที่เหนือกว่าให้ริมฝีปากอิ่มที่เม้มสนิทของเธอเผยออย่างเผลอไผล คิดถึงตรงนี้ธนาดลหัวเราะหึเมื่อมีน้อยๆ ของเธอที่พยายามผลักอกเขากลายเป็นกำสาบเสื้อเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
อย่างน้อยเธอก็เคลิ้มกับรสจูบฉัน รัตติกาล
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
กว่าสัปดาห์ที่ชีวิตของรัตติกาลเข้าสู่สภาวะปกติ แม้ในใจยังหวาดระแวงกับภัยมืดที่พร้อมจะคุกคามเธอได้ตลอดเวลา หญิงสาวไม่แน่ใจว่าอุปาทานไปเองหรือเปล่าว่าชายแปลกหน้าคนนั้นวนเวียนให้เห็นอยู่บ่อยๆ และเขาพร้อมจะระรานเธอทุกเมื่อ หญิงสาวจึงเลี่ยงที่ลับตาคน และทำตัวให้ตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายนั้นอีก
น่านน้ำเป็นห่วงอาการของรัตติกาลที่เหม่อลอยราวกับมีเรื่องครุ่นคิดในใจตลอดเวลา เมื่อเอ่ยปากถามก็ไม่ได้รับคำตอบ เขารู้ดีว่เธอคนนี้ปากแข็งต่อให้เอาคีมมางัดคงไม่ปริปากหรอก
ขณะเดียวกันธนาดลใช้เวลาทั้งสัปดาห์หมดไปกับการสะสางงานก่อนขอเลขาสาวลาพักร้อน เขาต้องการมีเวลาจัดการตัวปัญหาให้ได้รับบทเรียน
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของปีการศึกษา หลังสอบเสร็จ น่านน้ำพารัตติกาลไปเลี้ยงฉลองที่ร้านอาหารอีสานไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย
“พี่น้ำมีอะไรหรือเปล่า นิกซ์เห็นพี่ยิ้มๆ” หญิงสาวถามอย่างจับผิดเมื่อสั่งอาหารเสร็จ
“มีข่าวดีกับข่าวร้าย อยากฟังข่าวไหนก่อน”
“ฟังข่าวร้ายก่อนคะแล้วก็ข่าวดีตามหลัง” รัตติกาลหมั่นไส้กับน้ำเสียงจอมเจ้าเล่ห์ของน่านน้ำ
“ข่าวร้ายคือพี่คงไปเที่ยวกับเราไม่ได้แล้ว ส่วนข่าวดีคือพี่ได้ไปเวิร์ค แอนด์ ทราเวล” น่านน้ำบอกยิ้มๆ พลางลูบศีรษะตัวเอง รัตติกาลยิ้มแก้มปริเพื่อแสดงความยินดีกับคนตรงหน้าอย่างจริงใจด้วยรู้ว่าที่บ้านของเขาค่อนข้างหวง ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเธอรู้ว่าบิดาและมารดาของน่านน้ำไม่ยอมให้น่านน้ำได้ไปค้างอ้างแรมที่ไหนเลย จะว่าไปแล้วนี่คือครั้งแรกที่น่านน้ำจะได้ไกลบ้าน ไกลถึงต่างแดนเลยทีเดียว
“ความฝันพี่น้ำเป็นจริงแล้วนะ เดี๋ยวมื้อนี้นิกซ์เลี้ยงเอง”
อาหารมื้อนั้น รัตติกาลเจริญอาหารเป็นพิเศษ ทั้งส้มตำปูม้า ลาบเป็ด ปากเป็ดทอด ซี่โครงหมูย่าง ล้ินหมูย่าง ต้มแซ่บ ที่น่านน้ำรู้ใจสั่งให้เธอเสร็จสรรพ
เสียงโทรศัพท์เครื่องจิ๋วของน่านน้ำกรีดร้อง ชายหนุ่มรับโทรศัพท์คุยกับปลายสายด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดเล็กน้อยจนรัตติกาลสังเกตได้
“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่น้ำ” หญิงสาวเปิดประเด็นทันทีที่คนตรงหน้าวางสาย
“ที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยน่ะนิกซ์ พี่ต้องรีบกลับบ้านคงไปส่งเราไม่ได้นะ” น่านน้ำบอกเสียงเครียด
“นึกว่าเรื่องอะไร เดี๋ยวนิกซ์กลับเองได้คะ” รัตติกาลบอกแบบปัดไปทีก่อนเรียกเก็บเงิน
น่านน้ำมองร่างค่อนข้างสูงผ่านกระจก หญิงสาวมองตามชายหนุ่มไปจนลับสายตา ดีที่วันนี้ที่ป้ายรถเมล์ผู้คนยังพลุกพล่าน สังคมเมืองก็เป็นแบบนี้ ต้องเอาตัวรอดเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด ตื่นมาก็พบกับผู้คนมากหน้าหลายตา
รัตติกาลมองทางเข้าแมนชั่นอย่างหวาดๆ ความทรงจำที่เลวร้ายวนเวียนฉายซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อสายลมกระซิบแผ่วเบาทำให้หญิงสาวคิดถึงผู้เป็นบิดาจับใจ
‘รู้ไหมลูกว่าชื่อของลูกหมายความว่าอะไร’ เมื่อเธอส่ายหน้า พ่อของเธอจึงกระซิบบอกเบาๆ ว่า
‘รัตติกาลหมายถึงกลางคืน ส่วนนิกซ์ หมายถึงเทวีแห่งกลางคืน’
นั่นน่ะสิ เพราะเธอคือโลกแห่งกลางคืนไง เธอจะกลัวไปทำไม
รัตติกาลปลอบใจตัวเองแล้วเดินดุ่มๆ เข้าไปในซอยที่ยังพอมีแสงสว่างเป็นเพื่อนเธอ ตลอดเวลาที่เดินไปนั้นดูเหมือนว่าจะยาวนานในความรู้สึกของหญิงสาว กว่าจึงที่หมายได้ทำเอาร่างบางต้องหอบหายใจเบาๆ
เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในเวลาต่อมาแล้วนั่งบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตากลมโตมองไปรอบห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบเหงา ขาดการติดต่อจากผู้เป็นมารดาล่วงมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว หญิงสาวนั่งชันเข่ากดเปลี่ยนช่องรายการโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ ไม่ใส่ใจมันนัก
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ขอบคุณคุณ Gingfara กับการติดตามนะคะ
เรียงอักษร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 เม.ย. 2554, 23:20:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 พ.ค. 2554, 16:16:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 2378
| << บทที่ 1 | บทที่ 3 >> |
ปูสีน้ำเงิน 28 เม.ย. 2554, 00:59:18 น.
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
Gingfara 28 เม.ย. 2554, 09:23:45 น.
มาแล้วค่ะ
วันนี้วุ่นๆนิดหน่อย
ว้ารัตติกาลเศร้าแล้วๆ รอต่อไปว่าว่าจะเป็นยังไง
ยังไงก็ขอบคุณ คุณเรียงอักษรล่วงหน้าสำหรับตอนต่อไปค่าาาา ฮ่าๆๆๆ
มาแล้วค่ะ
วันนี้วุ่นๆนิดหน่อย
ว้ารัตติกาลเศร้าแล้วๆ รอต่อไปว่าว่าจะเป็นยังไง
ยังไงก็ขอบคุณ คุณเรียงอักษรล่วงหน้าสำหรับตอนต่อไปค่าาาา ฮ่าๆๆๆ
lovemuay 28 เม.ย. 2554, 10:10:22 น.
น่าอ่านมากเลยค่ะ ^^
น่าอ่านมากเลยค่ะ ^^