มาเฟียจำเป็น
เมื่อเขาโดนยัดเยียดให้เป็นเจ้าพ่อมาเฟีย
Tags: มาเฟีย เจ้าพ่อ ประธานบริษัท ปืน
ตอน: บทที่ 2
เมื่อเสร็จงานเปิดตัวแล้ว เลขาหนุ่มก็ได้พาหนานเฟยมายังห้องทำงานที่อยู่บนชั้นสุดของตึก และเขาก็ถูกเทียนชิงทิ้งไว้ในห้องกว้าง ซึ่งดูเหมือนจะไม่ใช่เป็นเพียงแค่ห้องทำงาน แต่เป็นห้องชุดหรูหราสมฐานะของหนานเฟยในขณะนี้ เพราะมีประตูแยกไปยังห้องอื่นอีกหลายบาน พื้นห้องปูด้วยพรมสีเขียวเข้ม ผนังด้านหลังโต๊ะทำงานไม้ขัดเงาเป็นกระจกทำให้หนานเฟยได้เห็นวิวทิวทัศน์ของ เมืองหลวงเกือบทั้งหมด ครั้นพอก้มมองสิ่งที่อยู่บนโต๊ะแล้ว ทำเอาหนานเฟยมุ่นคิ้วทันที เพราะบนโต๊ะทำงานไม้นั้นนอกเหนือจากเอกสารกับปากกาด้ามหนึ่งที่วางข้างบน แล้วยังมีกรอบรูปเคลือบทองตั้งอยู่อีกด้วย
...สงสัยจะเป็นรูปของคุณพ่อ
หนานเฟยครุ่นคิดในใจก่อนจะเดินวนอ้อมโต๊ะทำงานเพื่อดูภาพของคุณพ่อ เพราะตั้งแต่จำความได้หนานเฟยก็ไม่เคยเห็นใบหน้าค่าตาของอีกฝ่ายเลยแม้แต่ ครั้งเดียว มีเพียงคำบอกเล่าจากคุณแม่ว่าท่านเป็นคนน่าเกรงขาม ไม่ว่าใครก็ตามต่างให้ความเคารพท่านกันทั้งสิ้น ครั้นพอเดินอ้อมมาอีกฝั่งแล้ว หนานเฟยก็ได้เห็นชายวัยสี่สิบปลายสวมชุดสูทสีดำแลดูน่าเกรงขาม ผมสั้นรองทรงสีดำสลับสีขาวขึ้นเป็นบางส่วน กับใบหน้าที่มีริ้วรอยบ่งบอกอายุกลับไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาทั้งสิ้น มีเพียงแค่นัยน์ตาเรียวเล็กสีดำเท่านั้นที่จ้องตรงมาราวกับจะกลืนกินคนมอง เสียตรงนั้นให้ได้
...นี่หรือคุณพ่อ
...ช่างดูดุดันและน่าเกรงขามอะไรเช่นนี้?!
“นั่นคือคุณไป่หนานฮวง คุณพ่อของท่านประธานครับ” เสียงพูดของเลขาดังขึ้นอย่างขัดจังหวะ ทำเอาคนมองต้องเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนา “ก่อนท่านจะเสีย ท่านได้ฝากข้อความมาถึงท่านประธานด้วยครับ”
“ข้อความงั้นรึ?”
“ครับ”
เทียนชิงตอบก่อนจะยื่นแผ่นกระดาษชิ้นหนึ่งส่งให้กับหนานเฟย ซึ่งเขารับกระดาษชิ้นนั้นมาก่อนจะก้มดู
...จงเป็นมังกรที่เหนือกว่ามังกร
ข้อความสั้นๆได้ใจความโดยไม่ต้องไตร่ตรองให้เสียเวลา ทำเอาคนมองเผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อย
…หึ มังกรเหนือมังกรงั้นรึ
หนานเฟยคิดในใจพลางขยำกระดาษแผ่นนั้นจนเป็นก้อน ก่อนจะโยนทิ้งลงถังขยะที่วางอยู่ข้างโต๊ะทำงานท่ามกลางสายตาของเลขาที่จับ จ้องอยู่ตลอดเวลา
“อาชิง” ชายหนุ่มเรียกชื่อพลางหันกลับไปมองเลขาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ไปรวบรวมแฟ้มเอกสารข้อมูลเกี่ยวกับกิจการของบริษัทตั้งแต่ต้นทั้งหมดจนถึง ปัจจุบันมาให้ฉันภายในวันนี้ รวมถึงแฟ้มเอกสารประวัติการทำงานของพนักงานที่นี่ทุกคนด้วย”
“ครับท่าน”
เทียนชิงผงกหัวตอบและทำท่าจะจากไป
“เดี๋ยว!” หนานเฟยเรียก ซึ่งทำเอาเลขาหนุ่มชะงักเท้าแทบไม่ทัน “เย็นนี้ช่วยเอาโต๊ะทำงาน เก้าอี้ ตู้เสื้อผ้า กับอุปกรณ์ทำครัวไปไว้ในห้องพักของฉันด้วยล่ะ”
เทียนชิงแทบมุ่นคิ้วเมื่อได้รับคำสั่งแปลกๆ ถึงกระนั้นเลขาหนุ่มก็ยอมพยักหน้าตอบตกลงแต่โดยดี
“ครับท่าน ประเดี๋ยวผมจะจัดการให้”
เมื่อเทียนชิงเดินจากไปแล้ว หนานเฟยก็หันมาสำรวจห้องทำงานเก่าของพ่อต่อ
ณ สนามบินฮ่องกงที่ช่องประตูขาออกในเวลาเที่ยงวัน หญิงสาวหน้าละอ่อนวัยประมาณสิบแปดสิบเก้า สูงประมาณร้อยห้าสิบกว่าเซนติเมตรรูปร่างค่อนข้างท้วม มีนัยน์ตาเรียวเล็กสีดำ ใบหน้าขาวเนียนอมชมพูไร้เครื่องสำอาง ริมฝีปากเม้มเล็กน้อยแลเห็นลักยิ้มบนแก้มข้างซ้าย เส้นผมสีดำประกายทองหยาบกระด้างถูกรวบด้วยริบบิ้นสีส้มขึ้นสูงเป็นหางม้า สวมเสื้อยืดคอวีสีส้ม กางเกงยีนส์ขายาวกำลังเดินจูงรถเข็นสัมภาระออกมาท่ามกลางนักท่องเที่ยวที่นั่งเครื่องบินมาด้วยพร้อมกัน
“ทางนี้จ้าหลิว! ทางนี้!”
เสียงหวานเจื้อยแจ้วดังขึ้น ทำเอาร่างบางที่เพิ่งจะเดินออกจากช่องนั้นต้องหันกลับไปมองต้นเสียง ก่อนจะเผยให้เห็นร่างบางที่สูงกว่าหลิวสิบเซนติเมตร ใบหน้าที่ถูกตบแต่งด้วยเครื่องสำอางแลดูสวยงามไปอีกแบบ ผมสีน้ำตาลประกายทองยาวเหยียดตรงกลางหลังดูมีน้ำหนัก ชุดที่สวมใส่ก็เป็นเดรสสายเดี่ยวผ้าฝ้ายหลากสี บวกกับรองเท้าส้นสูงสีฟ้าที่สวมใส่แล้วแลดูเป็นสาวทันสมัยไม่ว่าใครก็ต่างพากันเหลียวมอง เมื่อหญิงสาวได้เห็นคนเรียกแล้ว ก็รีบเดินไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าถ้าฉันมาถึงสนามบินแล้วห้ามตะโกนเรียก ให้ชูป้ายแทนเอา ทำไมไม่จำกันบ้างเลยนะเสวี่ยเหมย” หลิวพูดพลางถอนหายใจแรงๆ ทำเอาคนถูกบ่นฉีกยิ้มก่อนจะเข้ามาเกาะแขนเพื่อนสาวเพื่อเอาใจ
“แหม...ก็ฉันรีบจนลืมเขียนนี่จ้ะหลิว น่านะ อย่างอนเลย เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเลี้ยงมื้อเที่ยงเป็นการขอโทษให้ทีหลังแล้วกันนะ” เสวี่ยเหมยพูดเสียงออดอ้อน “นี่ก็สายมากแล้ว ฉันว่าเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ ประเดี๋ยวเธอจะไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยไม่ทันเอาได้นะหลิว”
ยังไม่ทันจะได้ตอบ เพื่อนสาวก็รีบเข็นรถสัมภาระให้เธออย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้หลิวต้องรีบเดินตามเสวี่ยเหมยไป หลังจากขึ้นรถแล้ว สองสาวก็มุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยทันที ซึ่งภาพของเมืองแต่ละย่านโดยเฉพาะย่านตลาดธุรกิจ ได้สร้างความประทับใจให้กับหลิวที่เพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรกอย่างมาก
“เป็นยังไงล่ะยัยหลิว ตะลึงจนพูดไม่ออกเลยใช่ไหม”
เพื่อนสาวถามในขณะที่ขับรถไปด้วย
“อื้ม!” หลิวตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง “สวยมาก สวยกว่าที่เห็นในโทรทัศน์ หรืออินเทอร์เน็ตหลายล้านเท่า ดีนะที่พ่อแม่ยอมให้ฉันมาเรียนปริญญาโทต่อที่ฮ่องกง ไม่งั้นฉันคงไม่ได้เจอเธออีกแน่เลยอาเหมย”
“จ้าแม่คนเก่ง อยากจะมาเรียนต่อที่ฮ่องกงเพราะที่นี่มันสวยก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องมาอ้างเรื่องฉันหรอกย่ะ”
เสวี่ยเหมยพูดพลางหันมาแลบลิ้นใส่เพื่อนก่อนจะหันหน้ากลับมาขับรถต่อ ทำเอาคนฟังได้แต่อมยิ้มแก้เขิน ครั้นพอหันหน้าไปทางกระจกอีกครั้ง เธอถึงกับประหลาดใจเมื่อได้เห็นผู้ชายใส่สูทสีดำหลายคนเดินป้วนเปี้ยนอยู่ข้างรถยุโรปราคาแพง ซึ่งจอดอยู่หน้าตึกสูงเสียดฟ้าแห่งหนึ่งที่เธอไม่รู้จักก่อนจะหายไปจากสายตาเมื่อรถยนต์ที่เธอนั่งเคลื่อนตัวผ่านจากจุดนั้นไปอย่างรวดเร็ว
“นี่ๆอาเหมย พวกชุดดำนั่น เขาไปงานศพกันหรอ”
เอี๊ยด!!
เสียงรถเบรกกะทันหัน ก่อนที่คนขับจะหันมาแวดใส่
“ยัยบ้า นี่หล่อนไม่รู้รึไงยะ ข่าวนี้ดังไปทั่วฮ่องกงเลยนะ ว่ามังกรกรุ๊ปเปิดตัวประธานคนใหม่”
“ก็ไม่รู้นะสิถึงได้ถาม” หลิวตอบหน้าตาย ทำเอาเสวี่ยเหมยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนตัวเองเพิ่งจะลงจากเครื่อง จึงยังไม่รู้ข่าวลือนี้ “ว่าแต่มังกรกรุ๊ปเนี่ย เป็นบริษัทอะไรหรือ ถึงได้ต้องเปิดตัวประธานใหม่ด้วยนะ”
คนถูกถามอยากจะทุบหัวตัวเองกับพวงมาลัยตรงหน้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“เอาเป็นว่า เป็นเครือข่ายธุรกิจที่ใหญ่โตที่สุดในฮ่องกงก็แล้วกัน” เสวี่ยเหมยตอบก่อนจะพูดอธิบายต่อ “ส่วนเรื่องรายละเอียดนั้น ฉันก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนักหรอก รู้แต่ว่ารวยมาก และมีอิทธิพลสูงมากถึงขนาดตำรวจที่มียศสูงๆยังต้องยำเกรงเลยด้วยซ้ำ”
“เหรอ งั้นก็ไม่ต่างอะไรกับมาเฟียเลยนะสิ”
“ใครว่า นั่นมาเฟียตัวเป้งเลยล่ะ” คำตอบเสวี่ยเหมยทำเอาคนฟังแทบตะลึง “รู้แบบนี้แล้ว ก็อย่าไปมีเรื่องกับพวกนั้นเชียว ไม่งั้นเธอได้เจอปัญหาใหญ่แน่ยัยหลิว”
“อะ...อืม ไม่ไปหาเรื่องแน่ ฉันสัญญา”
หลิวตอบโดยที่หารู้ไม่ว่าในภายภาคหน้าตัวเองจะต้องได้พบกันอันตรายชนิดที่คาดไม่ถึง
...สงสัยจะเป็นรูปของคุณพ่อ
หนานเฟยครุ่นคิดในใจก่อนจะเดินวนอ้อมโต๊ะทำงานเพื่อดูภาพของคุณพ่อ เพราะตั้งแต่จำความได้หนานเฟยก็ไม่เคยเห็นใบหน้าค่าตาของอีกฝ่ายเลยแม้แต่ ครั้งเดียว มีเพียงคำบอกเล่าจากคุณแม่ว่าท่านเป็นคนน่าเกรงขาม ไม่ว่าใครก็ตามต่างให้ความเคารพท่านกันทั้งสิ้น ครั้นพอเดินอ้อมมาอีกฝั่งแล้ว หนานเฟยก็ได้เห็นชายวัยสี่สิบปลายสวมชุดสูทสีดำแลดูน่าเกรงขาม ผมสั้นรองทรงสีดำสลับสีขาวขึ้นเป็นบางส่วน กับใบหน้าที่มีริ้วรอยบ่งบอกอายุกลับไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาทั้งสิ้น มีเพียงแค่นัยน์ตาเรียวเล็กสีดำเท่านั้นที่จ้องตรงมาราวกับจะกลืนกินคนมอง เสียตรงนั้นให้ได้
...นี่หรือคุณพ่อ
...ช่างดูดุดันและน่าเกรงขามอะไรเช่นนี้?!
“นั่นคือคุณไป่หนานฮวง คุณพ่อของท่านประธานครับ” เสียงพูดของเลขาดังขึ้นอย่างขัดจังหวะ ทำเอาคนมองต้องเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนา “ก่อนท่านจะเสีย ท่านได้ฝากข้อความมาถึงท่านประธานด้วยครับ”
“ข้อความงั้นรึ?”
“ครับ”
เทียนชิงตอบก่อนจะยื่นแผ่นกระดาษชิ้นหนึ่งส่งให้กับหนานเฟย ซึ่งเขารับกระดาษชิ้นนั้นมาก่อนจะก้มดู
...จงเป็นมังกรที่เหนือกว่ามังกร
ข้อความสั้นๆได้ใจความโดยไม่ต้องไตร่ตรองให้เสียเวลา ทำเอาคนมองเผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อย
…หึ มังกรเหนือมังกรงั้นรึ
หนานเฟยคิดในใจพลางขยำกระดาษแผ่นนั้นจนเป็นก้อน ก่อนจะโยนทิ้งลงถังขยะที่วางอยู่ข้างโต๊ะทำงานท่ามกลางสายตาของเลขาที่จับ จ้องอยู่ตลอดเวลา
“อาชิง” ชายหนุ่มเรียกชื่อพลางหันกลับไปมองเลขาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ไปรวบรวมแฟ้มเอกสารข้อมูลเกี่ยวกับกิจการของบริษัทตั้งแต่ต้นทั้งหมดจนถึง ปัจจุบันมาให้ฉันภายในวันนี้ รวมถึงแฟ้มเอกสารประวัติการทำงานของพนักงานที่นี่ทุกคนด้วย”
“ครับท่าน”
เทียนชิงผงกหัวตอบและทำท่าจะจากไป
“เดี๋ยว!” หนานเฟยเรียก ซึ่งทำเอาเลขาหนุ่มชะงักเท้าแทบไม่ทัน “เย็นนี้ช่วยเอาโต๊ะทำงาน เก้าอี้ ตู้เสื้อผ้า กับอุปกรณ์ทำครัวไปไว้ในห้องพักของฉันด้วยล่ะ”
เทียนชิงแทบมุ่นคิ้วเมื่อได้รับคำสั่งแปลกๆ ถึงกระนั้นเลขาหนุ่มก็ยอมพยักหน้าตอบตกลงแต่โดยดี
“ครับท่าน ประเดี๋ยวผมจะจัดการให้”
เมื่อเทียนชิงเดินจากไปแล้ว หนานเฟยก็หันมาสำรวจห้องทำงานเก่าของพ่อต่อ
ณ สนามบินฮ่องกงที่ช่องประตูขาออกในเวลาเที่ยงวัน หญิงสาวหน้าละอ่อนวัยประมาณสิบแปดสิบเก้า สูงประมาณร้อยห้าสิบกว่าเซนติเมตรรูปร่างค่อนข้างท้วม มีนัยน์ตาเรียวเล็กสีดำ ใบหน้าขาวเนียนอมชมพูไร้เครื่องสำอาง ริมฝีปากเม้มเล็กน้อยแลเห็นลักยิ้มบนแก้มข้างซ้าย เส้นผมสีดำประกายทองหยาบกระด้างถูกรวบด้วยริบบิ้นสีส้มขึ้นสูงเป็นหางม้า สวมเสื้อยืดคอวีสีส้ม กางเกงยีนส์ขายาวกำลังเดินจูงรถเข็นสัมภาระออกมาท่ามกลางนักท่องเที่ยวที่นั่งเครื่องบินมาด้วยพร้อมกัน
“ทางนี้จ้าหลิว! ทางนี้!”
เสียงหวานเจื้อยแจ้วดังขึ้น ทำเอาร่างบางที่เพิ่งจะเดินออกจากช่องนั้นต้องหันกลับไปมองต้นเสียง ก่อนจะเผยให้เห็นร่างบางที่สูงกว่าหลิวสิบเซนติเมตร ใบหน้าที่ถูกตบแต่งด้วยเครื่องสำอางแลดูสวยงามไปอีกแบบ ผมสีน้ำตาลประกายทองยาวเหยียดตรงกลางหลังดูมีน้ำหนัก ชุดที่สวมใส่ก็เป็นเดรสสายเดี่ยวผ้าฝ้ายหลากสี บวกกับรองเท้าส้นสูงสีฟ้าที่สวมใส่แล้วแลดูเป็นสาวทันสมัยไม่ว่าใครก็ต่างพากันเหลียวมอง เมื่อหญิงสาวได้เห็นคนเรียกแล้ว ก็รีบเดินไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าถ้าฉันมาถึงสนามบินแล้วห้ามตะโกนเรียก ให้ชูป้ายแทนเอา ทำไมไม่จำกันบ้างเลยนะเสวี่ยเหมย” หลิวพูดพลางถอนหายใจแรงๆ ทำเอาคนถูกบ่นฉีกยิ้มก่อนจะเข้ามาเกาะแขนเพื่อนสาวเพื่อเอาใจ
“แหม...ก็ฉันรีบจนลืมเขียนนี่จ้ะหลิว น่านะ อย่างอนเลย เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเลี้ยงมื้อเที่ยงเป็นการขอโทษให้ทีหลังแล้วกันนะ” เสวี่ยเหมยพูดเสียงออดอ้อน “นี่ก็สายมากแล้ว ฉันว่าเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ ประเดี๋ยวเธอจะไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยไม่ทันเอาได้นะหลิว”
ยังไม่ทันจะได้ตอบ เพื่อนสาวก็รีบเข็นรถสัมภาระให้เธออย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้หลิวต้องรีบเดินตามเสวี่ยเหมยไป หลังจากขึ้นรถแล้ว สองสาวก็มุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยทันที ซึ่งภาพของเมืองแต่ละย่านโดยเฉพาะย่านตลาดธุรกิจ ได้สร้างความประทับใจให้กับหลิวที่เพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรกอย่างมาก
“เป็นยังไงล่ะยัยหลิว ตะลึงจนพูดไม่ออกเลยใช่ไหม”
เพื่อนสาวถามในขณะที่ขับรถไปด้วย
“อื้ม!” หลิวตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง “สวยมาก สวยกว่าที่เห็นในโทรทัศน์ หรืออินเทอร์เน็ตหลายล้านเท่า ดีนะที่พ่อแม่ยอมให้ฉันมาเรียนปริญญาโทต่อที่ฮ่องกง ไม่งั้นฉันคงไม่ได้เจอเธออีกแน่เลยอาเหมย”
“จ้าแม่คนเก่ง อยากจะมาเรียนต่อที่ฮ่องกงเพราะที่นี่มันสวยก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องมาอ้างเรื่องฉันหรอกย่ะ”
เสวี่ยเหมยพูดพลางหันมาแลบลิ้นใส่เพื่อนก่อนจะหันหน้ากลับมาขับรถต่อ ทำเอาคนฟังได้แต่อมยิ้มแก้เขิน ครั้นพอหันหน้าไปทางกระจกอีกครั้ง เธอถึงกับประหลาดใจเมื่อได้เห็นผู้ชายใส่สูทสีดำหลายคนเดินป้วนเปี้ยนอยู่ข้างรถยุโรปราคาแพง ซึ่งจอดอยู่หน้าตึกสูงเสียดฟ้าแห่งหนึ่งที่เธอไม่รู้จักก่อนจะหายไปจากสายตาเมื่อรถยนต์ที่เธอนั่งเคลื่อนตัวผ่านจากจุดนั้นไปอย่างรวดเร็ว
“นี่ๆอาเหมย พวกชุดดำนั่น เขาไปงานศพกันหรอ”
เอี๊ยด!!
เสียงรถเบรกกะทันหัน ก่อนที่คนขับจะหันมาแวดใส่
“ยัยบ้า นี่หล่อนไม่รู้รึไงยะ ข่าวนี้ดังไปทั่วฮ่องกงเลยนะ ว่ามังกรกรุ๊ปเปิดตัวประธานคนใหม่”
“ก็ไม่รู้นะสิถึงได้ถาม” หลิวตอบหน้าตาย ทำเอาเสวี่ยเหมยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนตัวเองเพิ่งจะลงจากเครื่อง จึงยังไม่รู้ข่าวลือนี้ “ว่าแต่มังกรกรุ๊ปเนี่ย เป็นบริษัทอะไรหรือ ถึงได้ต้องเปิดตัวประธานใหม่ด้วยนะ”
คนถูกถามอยากจะทุบหัวตัวเองกับพวงมาลัยตรงหน้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“เอาเป็นว่า เป็นเครือข่ายธุรกิจที่ใหญ่โตที่สุดในฮ่องกงก็แล้วกัน” เสวี่ยเหมยตอบก่อนจะพูดอธิบายต่อ “ส่วนเรื่องรายละเอียดนั้น ฉันก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนักหรอก รู้แต่ว่ารวยมาก และมีอิทธิพลสูงมากถึงขนาดตำรวจที่มียศสูงๆยังต้องยำเกรงเลยด้วยซ้ำ”
“เหรอ งั้นก็ไม่ต่างอะไรกับมาเฟียเลยนะสิ”
“ใครว่า นั่นมาเฟียตัวเป้งเลยล่ะ” คำตอบเสวี่ยเหมยทำเอาคนฟังแทบตะลึง “รู้แบบนี้แล้ว ก็อย่าไปมีเรื่องกับพวกนั้นเชียว ไม่งั้นเธอได้เจอปัญหาใหญ่แน่ยัยหลิว”
“อะ...อืม ไม่ไปหาเรื่องแน่ ฉันสัญญา”
หลิวตอบโดยที่หารู้ไม่ว่าในภายภาคหน้าตัวเองจะต้องได้พบกันอันตรายชนิดที่คาดไม่ถึง
dragonp เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 เม.ย. 2555, 23:35:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 เม.ย. 2555, 21:44:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1614
| << บทที่ 1 | บทที่ 3 (100%) >> |
nutcha 22 เม.ย. 2555, 14:22:17 น.
เปิดตัวนางเอกแล้ว
เปิดตัวนางเอกแล้ว
sparrow 22 เม.ย. 2555, 19:34:21 น.
"คิวบิก"????????????
"คิวบิก"????????????