คนที่คุณไม่รู้ว่าใคร
ตลอดชีวิตที่ผ่านอย่าว่าแต่แฟนเลย คนมาจีบสักคนยังไม่มี
แต่อยู่ดีๆ พอถึงคราวจะมี มันก็ มี มี มี มาตั้งสาม มี แล้วหล่อนจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
นิยายคลายเครียด ถ้าผู้อ่านหวังเจอเรื่องประมาณดราม่า น้ำตาหยด อาจต้องผิดหวัง เพราะนิยายเรื่องนี้จะทำให้คุณน้ำลายไหล แบบว่าหนุ่มๆเรื่องนี้เค้าน่าหม่ำกันทั้งนั้น
ปล. ฝากนิยายเรื่องแรกไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
รอยสรวล
แต่อยู่ดีๆ พอถึงคราวจะมี มันก็ มี มี มี มาตั้งสาม มี แล้วหล่อนจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
นิยายคลายเครียด ถ้าผู้อ่านหวังเจอเรื่องประมาณดราม่า น้ำตาหยด อาจต้องผิดหวัง เพราะนิยายเรื่องนี้จะทำให้คุณน้ำลายไหล แบบว่าหนุ่มๆเรื่องนี้เค้าน่าหม่ำกันทั้งนั้น
ปล. ฝากนิยายเรื่องแรกไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
รอยสรวล
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 3 กล้วย แทนตัว
ตอนที่ 3 กล้วย แทนตัว
หล่อนรอดพ้นจากเหตุการณ์น่าหวาดเสียวเมื่อตอนกลางวันมาแบบหวุดหวิด ถ้าไม่ได้พนักงานเสริฟคนนั้นช่วยไว้ละก็ บรื้อออ ไม่รู้ว่าป่านนี้หล่อนยังจะมีหน้า
ไปพบปะพูดคุยกับภามอีกหรือเปล่า
เฮ้อ... แต่ว่าไปก็เสียดาย อีกนิดเดียวเอง คิดเสร็จก็ส่ายหน้าไปมา ราวกับต้องการสลัดเอาความคิดประหลาดๆนั่นออกไปให้หมด หลังจากกลับมาจากร้านอาหารทั้งหล่อนทั้งภามก็ไม่ได้พูดอะไรกันมากมายนัก ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
วันนี้หญิงสาวกลับบ้านเร็วกว่าปรกติ หล่อนอาศัยอยู่ที่คอนโดแห่งนี้มาได้หลายปีแล้ว ก็ตั้งแต่เข้ามาทำงานกับบริษัทของครอบครัวพี่แพท กับภามนั่นแหละ ตามคำสั่งของคุณนายแม่ เพราะแม่สนิทสนมกลมเกลียวกับครอบครัวนี้มานาน เลยมีหุ้นที่บริษัทไว้จำนวนหนึ่งช่วยซื้อไว้ตั้งแต่บริษัทเพิ่งเริ่มกิจการใหม่ๆ แต่คุณแม่ไม่ได้มายุ่งเกี่ยวเรื่องบริหารอะไร เพราะไม่มีเวลา ด้วยอาชีพของคุณแม่เนี่ยแหละที่ทำให้หล่อนกับท่านอยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง พอหล่อนโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ จึงขอลงหลักปักฐานอยู่ที่เมืองไทย บ้านเกิด จำได้ว่าตอนนั้นคุณนายแม่ไม่ยอมท่าเดียว ดีที่คุณป้าวิภาดา แม่ของนายภามขอไว้หล่อนถึงมีโอกาสได้ทำตามใจ แต่ข้อแม้ก็คือหล่อนต้องทำงานที่บริษัทภาวิไลแห่งนี้แห่งเดียวเท่านั้น ประมาณว่าต้องอยู่ในสายตาของคุณนายแม่ท่านตลอดเวลาว่างั้นเถอะ
กล้วยเดินผ่านห้องนั่งเล่นใหญ่ ห้องครัว ห้องสมุด อันที่จริงเป็นแค่ห้องว่างๆปรกติ แต่หล่อนมาจัดปรับปรุงใหม่ให้กลายเป็นห้องหนังสือเสีย ก่อนจะตรงไปยังห้องนอนที่อยู่ในสุด ด้วยสถานะการเงินที่ค่อนข้างดีของหล่อน ประกอบกับเจ้าของคอนโดรู้จักมักจี่กับตระกูลภาวิไลเป็นอย่างดี หล่อนจึงได้อานิสงค์เป็นคอนโดชั้นที่ 23 ทั้งชั้นในราคาที่รับได้เป็นที่ซุกหัวนอน
“ตาย ห่....” คำขาดหายไป เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่ไพเราะเพราะพริ้ง กล้วยทำงานกับผู้ชายเป็นส่วนมาก เลยช่วยไม่ได้ที่จะติดคำอุทานแบบ แม้นแมน มาเป็นของแถม
มือถือหล่อนไม่ได้ชาร์ตหลายวันเพราะไม่ได้สนใจ ภามเคยแซวว่า โทรศัพท์ของหล่อนน่ะต้องเรียกว่า มือวาง ถึงจะเหมาะ เพราะวางไปทั่ว ไม่เห็นเคย เอา มือถือ ไว้ สักที
“ยี่สิบเอ็ด มิสคอล โลกกำลังจะแตกรึไงนะ” มือถือหล่อนแบตหมด พอเสียบที่ชาร์ตปุ๊บ ก็อุทานลั่นเพราะจำนวนสายที่ไม่ได้รับนั้นเยอะจนน่าตกใจ ถึงอย่างนั้นหล่อนก็มีกะใจจะโทรกลับเจ้าของทั้งยี่สิบเอ็ดมิสคอล์นั่นแต่โดยดี แต่ทว่ายังไม่ทันได้กด เสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้นเสียก่อน
“กล้วย เป็นอะไรรึเปล่าคะ” เสียงปลายสายถามขึ้นทันทีที่เธอกดรับ น้ำเสียงที่ส่งมานั้นดูร้อนรนจนคนฟังรู้สึกได้
“ปล่าวค่ะ พี่แพทมี....”
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ พี่เป็นห่วงมากรู้มั๊ย” ให้ตายพี่แพทคิดว่าหล่อนถูกส่งไปรบที่อิรักรึไงนะ
“ขอโทษค่ะ มือถือกล้วยแบตหมด เพิ่งชาร์ตเนี่ย แล้วก็กำลังจะโทรหาพี่แพทพอดีเลยค่ะ แต่ไม่ทัน...” พูดเอาความดีใส่ตัวซะหน่อย
“เอาเถอะ คราวหน้าต้องคอยเช็คนะคะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมาจริงๆจะติดต่อกับคนอื่นยังไง” โทรศัพท์สาธารณะสิคะ เอ่อ กล้าคิดแต่ในใจค่ะ แต่ไม่กล้าพูด หล่อนอายุห่างกับพี่แพทตั้งเป็นรอบ จะไปกล้าหือได้ยังไงกันเล่า
“ค่ะ” คำนี้เท่านั้นที่เหมาะสม
“วันนี้พี่ไม่ได้เจอกล้วยทั้งวันคิดถึงจะแย่” น้ำเสียงตอบกลับมาอ่อนหวานอีกครั้ง เมื่อเห็นหล่อนยอมเชื่อฟังแต่โดยดี
“ชีวิตพี่แพทคงไม่ได้ห่อเหี่ยวนะคะ” หล่อนพูดกลั้วหัวเราะ อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยที่ได้เปลี่ยนเรื่องคุย คิดถึงพูดของสองอาหลานที่มาพ้องกันราวกับนัดกันมา
“อืม...จะว่างั้นก็ได้นะ เลยต้องหาอะไรมาเป็นตัวแทน กล้วย มาอยู่เป็นเพื่อนไปก่อน ก่อนที่จะได้เจอตัวจริงพรุ่งนี้” กลางๆประโยคมีรอยขันนิดๆ จนหล่อนสงสัย
“ตัวแทน กล้วย อะไรกันคะ” หญิงสาวได้ยินเสียงขุกคลักดังลอดเข้ามา คาดว่าปลายสายน่าจะเดินไปที่ไหนสักแห่ง
“ตอนนี้พี่ถือตัวแทนกล้วยอยู่นะคะ”
“คะ” อะไรวะ
พัทธ์หัวเราะดังเต็มเสียง เมื่อจับได้ว่าอีกฝ่ายงุนงง ตามไม่ทันเพียงไร น้อยครั้งที่จะได้เห็น กล้วย จนตรอก
“วันนี้คุณแม่บ้านไปตลาดเห็นว่าผลไม้ลดราคาเลยซื้อมาซะเยอะเชียว” มันเกี่ยวอะไรกันเนี่ย
“กล้วยหวีเบ้อเริ่ม งามเชียว”
“อย่าบอกนะว่า...”
“ฮ่าๆๆค่ะ พี่เลยเอามาเป็นตัวแทน...”
“หา...ทั้งหวีนั่นเลยหรือคะ”
“เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว แค่ลูกเดียวค่ะ พี่ไม่ใช่คนมักมากนะคะ”
“ดูจากรูปการณ์แล้ว พี่แพทน่าจะใช้คำว่า ตะกละ มากกว่านะคะ” หล่อนรีบแก้
“ฮ่าๆๆๆ นั่นสินะขอหอมกล้วยได้มั๊ยคะ” อยู่ดีๆก็โพล่งขึ้นมาเฉยๆ
“เฮ้ย! อะไรอ่ะพี่แพท” ยอมรับว่าตกใจ พี่แพทผู้เงียบขรึมไหงกลายเป็นตาแก่หัวงูไปได้
“ตกใจอะไร แค่อยากดมดูว่าจะหอมสมกับเป็นกล้วยหอมรึเปล่าแค่นั้นเอง” ไอ้พี่แพทบ้า คราวนี้หล่อนรู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นอะไรอยู่
“ค่ะ มีอะไรจะขออีกมั๊ยคะ”เสียงหัวเราะทุ้มๆส่งเสียงนำร่องมาก่อนเพื่อน
“อืม...งั้น ขอกินกล้วยได้มั๊ยคะ”
“ตามสบายเลยค่ะ กล้วยก็ของพี่แพทนี่คะ” หล่อนตอบกลับแบบไม่ต้องคิด แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมากกว่าเก่าทำเอาคนไม่คิด รีบคิดให้จ้าละหวั่น
“ถือว่าอนุญาตแล้วนะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาที่คอนโดนะคะ จะไปกินกล้วยของพี่...” ปลายประโยคลากเสียงยาว ทำเอาปลายสายขนลุกซู่
“พี่แพท!” หล่อนตะโกนสุดเสียง คนแก่บ้า ทะลึ่ง นิสัยไม่ดี โคแก่อยากกินกล้วย!
“ร้องทำไม แค่จะเอากล้วยไปฝากแล้วก็กินด้วยกันแค่นั้นเอง” โคแก่ทำเสียงน่าหมั่นไส้ จนหล่อนอดไม่ได้
“ดึกแล้วค่ะ ใครเค้าอยากจะกินกล้วยกะตัวเอง” น้ำเสียงงอนๆนั้น เรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจากอีกฝ่าย
“งั้นราตรีสวัสดิ์นะคะ ถ้าไม่ได้คุยกะกล้วยแล้วพี่นอนไม่หลับ” แหม หวานเหลือเกิน เห็นว่าหล่อนเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา รีบเปลี่ยนเรื่องเชียว
“ระวังเสพติดนะคะ” อดไม่ได้ที่จะประชด หมั่นไส้ชายหนุ่มเต็มที
“เต็มใจติดนี่คะ” เอาเข้าไป เจอแบบนี้คนไม่เคยมีแฟนอย่างหล่อนเลยไปไม่เป็น เอาเป็นว่าขอพักรบไปสงบจิตสงบใจก่อนแล้วกัน
“เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” กล้วยไม่ได้ฟังว่าพี่แพทจะตอบว่าอะไร เพราะพูดเสร็จก็ชิ่งวางสายเสียก่อน ปัดโธ่ งานนี้หล่อนจะบาปไหมนี่ กลายสารเสพติดไปเสียแล้ว ว่าแต่ผิดกฎหมายเปล่าหว่า
**********************
คุยกันท้ายเรื่องค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ คนเขียนหวังแค่ว่าอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วจะได้รอยยิ้มกลับไปบ้าง แต่ละตอนที่มา มาแบบสั้นๆ แต่จะมาเรื่อยๆไม่ให้หายค่ะ
^^
รอยสรวล
หล่อนรอดพ้นจากเหตุการณ์น่าหวาดเสียวเมื่อตอนกลางวันมาแบบหวุดหวิด ถ้าไม่ได้พนักงานเสริฟคนนั้นช่วยไว้ละก็ บรื้อออ ไม่รู้ว่าป่านนี้หล่อนยังจะมีหน้า
ไปพบปะพูดคุยกับภามอีกหรือเปล่า
เฮ้อ... แต่ว่าไปก็เสียดาย อีกนิดเดียวเอง คิดเสร็จก็ส่ายหน้าไปมา ราวกับต้องการสลัดเอาความคิดประหลาดๆนั่นออกไปให้หมด หลังจากกลับมาจากร้านอาหารทั้งหล่อนทั้งภามก็ไม่ได้พูดอะไรกันมากมายนัก ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
วันนี้หญิงสาวกลับบ้านเร็วกว่าปรกติ หล่อนอาศัยอยู่ที่คอนโดแห่งนี้มาได้หลายปีแล้ว ก็ตั้งแต่เข้ามาทำงานกับบริษัทของครอบครัวพี่แพท กับภามนั่นแหละ ตามคำสั่งของคุณนายแม่ เพราะแม่สนิทสนมกลมเกลียวกับครอบครัวนี้มานาน เลยมีหุ้นที่บริษัทไว้จำนวนหนึ่งช่วยซื้อไว้ตั้งแต่บริษัทเพิ่งเริ่มกิจการใหม่ๆ แต่คุณแม่ไม่ได้มายุ่งเกี่ยวเรื่องบริหารอะไร เพราะไม่มีเวลา ด้วยอาชีพของคุณแม่เนี่ยแหละที่ทำให้หล่อนกับท่านอยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง พอหล่อนโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ จึงขอลงหลักปักฐานอยู่ที่เมืองไทย บ้านเกิด จำได้ว่าตอนนั้นคุณนายแม่ไม่ยอมท่าเดียว ดีที่คุณป้าวิภาดา แม่ของนายภามขอไว้หล่อนถึงมีโอกาสได้ทำตามใจ แต่ข้อแม้ก็คือหล่อนต้องทำงานที่บริษัทภาวิไลแห่งนี้แห่งเดียวเท่านั้น ประมาณว่าต้องอยู่ในสายตาของคุณนายแม่ท่านตลอดเวลาว่างั้นเถอะ
กล้วยเดินผ่านห้องนั่งเล่นใหญ่ ห้องครัว ห้องสมุด อันที่จริงเป็นแค่ห้องว่างๆปรกติ แต่หล่อนมาจัดปรับปรุงใหม่ให้กลายเป็นห้องหนังสือเสีย ก่อนจะตรงไปยังห้องนอนที่อยู่ในสุด ด้วยสถานะการเงินที่ค่อนข้างดีของหล่อน ประกอบกับเจ้าของคอนโดรู้จักมักจี่กับตระกูลภาวิไลเป็นอย่างดี หล่อนจึงได้อานิสงค์เป็นคอนโดชั้นที่ 23 ทั้งชั้นในราคาที่รับได้เป็นที่ซุกหัวนอน
“ตาย ห่....” คำขาดหายไป เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่ไพเราะเพราะพริ้ง กล้วยทำงานกับผู้ชายเป็นส่วนมาก เลยช่วยไม่ได้ที่จะติดคำอุทานแบบ แม้นแมน มาเป็นของแถม
มือถือหล่อนไม่ได้ชาร์ตหลายวันเพราะไม่ได้สนใจ ภามเคยแซวว่า โทรศัพท์ของหล่อนน่ะต้องเรียกว่า มือวาง ถึงจะเหมาะ เพราะวางไปทั่ว ไม่เห็นเคย เอา มือถือ ไว้ สักที
“ยี่สิบเอ็ด มิสคอล โลกกำลังจะแตกรึไงนะ” มือถือหล่อนแบตหมด พอเสียบที่ชาร์ตปุ๊บ ก็อุทานลั่นเพราะจำนวนสายที่ไม่ได้รับนั้นเยอะจนน่าตกใจ ถึงอย่างนั้นหล่อนก็มีกะใจจะโทรกลับเจ้าของทั้งยี่สิบเอ็ดมิสคอล์นั่นแต่โดยดี แต่ทว่ายังไม่ทันได้กด เสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้นเสียก่อน
“กล้วย เป็นอะไรรึเปล่าคะ” เสียงปลายสายถามขึ้นทันทีที่เธอกดรับ น้ำเสียงที่ส่งมานั้นดูร้อนรนจนคนฟังรู้สึกได้
“ปล่าวค่ะ พี่แพทมี....”
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ พี่เป็นห่วงมากรู้มั๊ย” ให้ตายพี่แพทคิดว่าหล่อนถูกส่งไปรบที่อิรักรึไงนะ
“ขอโทษค่ะ มือถือกล้วยแบตหมด เพิ่งชาร์ตเนี่ย แล้วก็กำลังจะโทรหาพี่แพทพอดีเลยค่ะ แต่ไม่ทัน...” พูดเอาความดีใส่ตัวซะหน่อย
“เอาเถอะ คราวหน้าต้องคอยเช็คนะคะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมาจริงๆจะติดต่อกับคนอื่นยังไง” โทรศัพท์สาธารณะสิคะ เอ่อ กล้าคิดแต่ในใจค่ะ แต่ไม่กล้าพูด หล่อนอายุห่างกับพี่แพทตั้งเป็นรอบ จะไปกล้าหือได้ยังไงกันเล่า
“ค่ะ” คำนี้เท่านั้นที่เหมาะสม
“วันนี้พี่ไม่ได้เจอกล้วยทั้งวันคิดถึงจะแย่” น้ำเสียงตอบกลับมาอ่อนหวานอีกครั้ง เมื่อเห็นหล่อนยอมเชื่อฟังแต่โดยดี
“ชีวิตพี่แพทคงไม่ได้ห่อเหี่ยวนะคะ” หล่อนพูดกลั้วหัวเราะ อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยที่ได้เปลี่ยนเรื่องคุย คิดถึงพูดของสองอาหลานที่มาพ้องกันราวกับนัดกันมา
“อืม...จะว่างั้นก็ได้นะ เลยต้องหาอะไรมาเป็นตัวแทน กล้วย มาอยู่เป็นเพื่อนไปก่อน ก่อนที่จะได้เจอตัวจริงพรุ่งนี้” กลางๆประโยคมีรอยขันนิดๆ จนหล่อนสงสัย
“ตัวแทน กล้วย อะไรกันคะ” หญิงสาวได้ยินเสียงขุกคลักดังลอดเข้ามา คาดว่าปลายสายน่าจะเดินไปที่ไหนสักแห่ง
“ตอนนี้พี่ถือตัวแทนกล้วยอยู่นะคะ”
“คะ” อะไรวะ
พัทธ์หัวเราะดังเต็มเสียง เมื่อจับได้ว่าอีกฝ่ายงุนงง ตามไม่ทันเพียงไร น้อยครั้งที่จะได้เห็น กล้วย จนตรอก
“วันนี้คุณแม่บ้านไปตลาดเห็นว่าผลไม้ลดราคาเลยซื้อมาซะเยอะเชียว” มันเกี่ยวอะไรกันเนี่ย
“กล้วยหวีเบ้อเริ่ม งามเชียว”
“อย่าบอกนะว่า...”
“ฮ่าๆๆค่ะ พี่เลยเอามาเป็นตัวแทน...”
“หา...ทั้งหวีนั่นเลยหรือคะ”
“เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว แค่ลูกเดียวค่ะ พี่ไม่ใช่คนมักมากนะคะ”
“ดูจากรูปการณ์แล้ว พี่แพทน่าจะใช้คำว่า ตะกละ มากกว่านะคะ” หล่อนรีบแก้
“ฮ่าๆๆๆ นั่นสินะขอหอมกล้วยได้มั๊ยคะ” อยู่ดีๆก็โพล่งขึ้นมาเฉยๆ
“เฮ้ย! อะไรอ่ะพี่แพท” ยอมรับว่าตกใจ พี่แพทผู้เงียบขรึมไหงกลายเป็นตาแก่หัวงูไปได้
“ตกใจอะไร แค่อยากดมดูว่าจะหอมสมกับเป็นกล้วยหอมรึเปล่าแค่นั้นเอง” ไอ้พี่แพทบ้า คราวนี้หล่อนรู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นอะไรอยู่
“ค่ะ มีอะไรจะขออีกมั๊ยคะ”เสียงหัวเราะทุ้มๆส่งเสียงนำร่องมาก่อนเพื่อน
“อืม...งั้น ขอกินกล้วยได้มั๊ยคะ”
“ตามสบายเลยค่ะ กล้วยก็ของพี่แพทนี่คะ” หล่อนตอบกลับแบบไม่ต้องคิด แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมากกว่าเก่าทำเอาคนไม่คิด รีบคิดให้จ้าละหวั่น
“ถือว่าอนุญาตแล้วนะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาที่คอนโดนะคะ จะไปกินกล้วยของพี่...” ปลายประโยคลากเสียงยาว ทำเอาปลายสายขนลุกซู่
“พี่แพท!” หล่อนตะโกนสุดเสียง คนแก่บ้า ทะลึ่ง นิสัยไม่ดี โคแก่อยากกินกล้วย!
“ร้องทำไม แค่จะเอากล้วยไปฝากแล้วก็กินด้วยกันแค่นั้นเอง” โคแก่ทำเสียงน่าหมั่นไส้ จนหล่อนอดไม่ได้
“ดึกแล้วค่ะ ใครเค้าอยากจะกินกล้วยกะตัวเอง” น้ำเสียงงอนๆนั้น เรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจากอีกฝ่าย
“งั้นราตรีสวัสดิ์นะคะ ถ้าไม่ได้คุยกะกล้วยแล้วพี่นอนไม่หลับ” แหม หวานเหลือเกิน เห็นว่าหล่อนเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา รีบเปลี่ยนเรื่องเชียว
“ระวังเสพติดนะคะ” อดไม่ได้ที่จะประชด หมั่นไส้ชายหนุ่มเต็มที
“เต็มใจติดนี่คะ” เอาเข้าไป เจอแบบนี้คนไม่เคยมีแฟนอย่างหล่อนเลยไปไม่เป็น เอาเป็นว่าขอพักรบไปสงบจิตสงบใจก่อนแล้วกัน
“เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” กล้วยไม่ได้ฟังว่าพี่แพทจะตอบว่าอะไร เพราะพูดเสร็จก็ชิ่งวางสายเสียก่อน ปัดโธ่ งานนี้หล่อนจะบาปไหมนี่ กลายสารเสพติดไปเสียแล้ว ว่าแต่ผิดกฎหมายเปล่าหว่า
**********************
คุยกันท้ายเรื่องค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ คนเขียนหวังแค่ว่าอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วจะได้รอยยิ้มกลับไปบ้าง แต่ละตอนที่มา มาแบบสั้นๆ แต่จะมาเรื่อยๆไม่ให้หายค่ะ
^^
รอยสรวล
รอยสรวล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 เม.ย. 2555, 04:54:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 เม.ย. 2555, 04:54:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 1187
| << ตอนที่ 2 เหตุเกิดจาก ไอ้นั่น | ตอนที่ 4 จับแล้วไม่อยากปล่อย >> |
รอยสรวล 24 เม.ย. 2555, 05:00:16 น.
ถึง...
คุณเทียนจันทร์ - สวัสดีผู้อ่านคนแรกค่ะ ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่ติดตามนิยายที่หาสาระไม่ค่อยเจอนะคะ จากตอนที่ 2 คนเขียนๆไปก็รู้สึกหวิวๆไปเหมือนกันนะคะ คิคิ
คุณลิขิตรา - ขอบคุณพรหมลิขิตที่ดลบันดาลให้หลงมาเจอกันค่ะ ^^
ถึง...
คุณเทียนจันทร์ - สวัสดีผู้อ่านคนแรกค่ะ ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่ติดตามนิยายที่หาสาระไม่ค่อยเจอนะคะ จากตอนที่ 2 คนเขียนๆไปก็รู้สึกหวิวๆไปเหมือนกันนะคะ คิคิ
คุณลิขิตรา - ขอบคุณพรหมลิขิตที่ดลบันดาลให้หลงมาเจอกันค่ะ ^^
เทียนจันทร์ 24 เม.ย. 2555, 12:00:28 น.
ถ้าจะบอกว่าไม่ชอบชื่อนางเอกจะเป็นไรมั๊ยเนี่ย
ถ้าจะบอกว่าไม่ชอบชื่อนางเอกจะเป็นไรมั๊ยเนี่ย