กลัวเธอจะเปลี่ยนไป
ปาร เด็กสาวกำลังเริ่มชีวิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย เธอได้พี่รหัสเป็นผู้ชาย แต่เกิดเหตุไม่เข้าใจกันขึ้น ต่อมาต้องไปเข้าค่ายรับน้องใหม่ ปารต้องเจอกับอะไรบ้าง เขาและเธอจะปรับความเข้าใจกันได้รึเปล่า ติดตามได้เลยค่า...


Tags: เรื่องยาว

ตอน: ตอนที่3

โรงเรียนเลิกแล้ว…

เด็ก ๆ ชั้นประถมทั้งเด็กหญิงเด็กชาย กำลังทยอยออกจากโรงเรียน เด็กหญิงสองคนในชุดนักเรียนขมุกขมอม เดินจูงมือกันมาทางด้านหลังของโรงเรียน ซึ่งติดกับคลองสายเล็ก ๆ สายหนึ่ง เป็นทางลัดกลับบ้านที่ใกล้ที่สุด แดดยามเย็นส่องแสงรอดใบไม้หนา ๆ ของต้นไม้ใหญ่ลงมาได้ไม่มากนัก เด็กหญิงสองคนพูดคุยส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างร่าเริง

เสียงหัวเราะเงียบลง เมื่อเหลือบเห็น เด็กหญิงตัวโต กับเพื่อนหญิงอีกสองคน ที่ยืนรออยู่ข้างหน้า วางท่าหาเรื่อง

ปารผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ เพื่อผ่อนคลายความเครียดที่เริ่มมาเยือน

สภาจับมือปารไว้แน่น สีหน้ากังวล

“เธอใช่มั้ย! ที่เป็นคนฟ้องครู” เด็กหญิงตัวโตถามเสียงเครียดเอาจริงเอาจัง เมื่อฝ่ายคู่อริเดินเข้ามาใกล้พอสมควร
ปารไม่ตอบ ตีสีหน้าเรียบเฉย ทำทีไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจ
“นี่! หูแตกหรือไง ได้ยินหรือเปล่าที่ถามน่ะ” อีกฝ่ายตะคอกถามอย่างรู้สึกยัวะ! เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
“รู้ได้ไงล่ะ ว่าฉันเป็นคนฟ้อง ไหนล่ะหลักฐาน” ปารหันมาจ้องหน้าเขม็ง ไม่เข้าใจคำถามที่ได้ยินว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ อยู่ ๆ ไหงมายัดข้อกล่าวหากันง่าย ๆ อย่างนี้
“ไม่ต้องมาทำไก๋เลย ยอมรับมาซะดีดีว่าเธอเป็นคนฟ้อง”
“ใช่ ๆๆๆๆ “ เด็กหญิงสองคนที่มาด้วย ช่วยกันเป็นลูกคู่
“เอาหลักฐานมาสิ ไม่มีหลักฐาน ฉันไม่ยอมรับสิ่งที่พวกเธอมากล่าวหาง่าย ๆ หรอกนะ” ปารลอยหน้าลอยตอบ
“ทำอะไรผิดไว้อีกล่ะ ถึงได้มาร้อนตัวแบบนี้ไม่ทราบ” ปารยิ้มเยาะ
“ไปล่ะ เสียเวลา”

“ยัยขี้ฟ้อง!!!” ฝ่ายตรงข้ามชี้หน้ากราด “คิดว่าตัวเองเป็นลูกครูแล้วฉันจะกลัวหรอ ครูไม่ได้สอนหรือไง ว่าอย่าแส่เรื่องชาวบ้าน อ๋อ…ลืมไป ตอนนี้พ่อเธอเด๊ทสมอเร่ย์ไปแล้วหนิ” แล้วพากันหัวเราะชอบอกชอบใจ

ปารชะงักกึ้ก! หยุดเดินอย่างกะทันหัน! หันไปมองอย่างเดือดดาน ความโกรธพุ่งขึ้นมาถึงจุดระเบิด ใครจะว่าเธออย่างไรก็ได้ เธอพอที่จะอดทนฟังอย่างไม่สะทกสะท้าน แต่…ถ้าลามปามถึง “พ่อ” ของเธอ เธอยอมไม่ได้อีกแล้ว

“หยุดพูดพล่อย ๆ นะ!”

“เด็กไม่มีพ่อ ฮ่า ๆๆๆ ยัยเด็กกำพร้าพ่อ ฮ่า ๆๆๆ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มโมโหก็รู้สึกสะใจ และถือว่าประสบความสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว

ปารโกรธจนหน้าแดงจัด คำพูดนั้นมันกระแทกจุดที่เจ็บปวดที่สุดในหัวใจ ความสูญเสียพ่ออันเป็นที่รัก มันเป็นเรื่องยิ่งใหญ่มากสำหรับเธอ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายเดือนแล้วที่พ่อเธอจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เธอก็ยังไม่อาจทำใจยอมรับกับมันได้เลย

“หยุดพูดนะ!! ไอ้พวกปากเสีย สมน้ำหน้า สมควรแล้วที่ถูกครูตี ยัยอ้วน!!” ปารตะโกนออกไปอย่างโมโหสุดขีด

เด็กหญิงตัวโตหยุดหัวเราะ เข้ามาผลักปารเซไป เด็กหญิงสองคนรีบเข้ามาช่วยหัวหน้ารุม ถึงปารจะเป็นเด็กตัวเล็กกว่า แต่มากด้วยเรี่ยวแรง เพราะการช่วยพ่อทำสวน ทำเกษตรทุกวัน ทำให้กล้ามเนื้อมีกำลังและแข็งแรงมากกว่าฝ่ายตรงข้าม ที่กินทั้งวันจนอ้วน แถมยังไม่ทำงานทำการ ขี้เกียจ เอาแต่วางท่าข่มเหงเด็กคนอื่น

สภาเห็นไม่ได้การ รีบวิ่งไปตามพี่ชายมาช่วย

ปารได้ที ผลักยัยอ้วนเซถลาไปทางริมคลอง เด็กหญิงตัวโตเสียการทรงตัว ประกอบกับริมตลิ่งลื่นและชัน จึงพลัดตกน้ำไป น้ำค่อนข้างไหลเร็ว และเย็นมากเนื่องจากเป็นฤดูหนาว

ปารตกใจ! รีบวิ่งไปดู มองเห็นเพื่อนผลุบ ๆ โผล่ ๆ จากผิวน้ำ ท่าทางเหมือนคนว่ายน้ำไม่เป็น

“ยัยอ้วน! ว่ายน้ำเป็นหรือเปล่า” เธอตะโกนถาม และมองเห็นร่างนั้นกำลังจะจมไม่จมแหล่ มองซ้ายมองขวา หาไม้ยาว ๆ ยื่นลงไปให้จับ

ปารรู้สึกใจคอไม่ดี ถึงเธอจะไม่ชอบเด็กคนนี้ แต่ก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายเขาให้ได้รับอันตราย เธอต้องทำอะไรซักอย่างจะปล่อยให้เขาจมลงไปต่อหน้าต่อตาเธอไม่ได้

“นี่! เธอสองคนช่วยจับไม้นี่ให้ดีนะ” ว่าแล้วบอกเพื่อนของยัยอ้วนให้ช่วยกันจับไม้เอาไว้

น้ำกำลังไหลเร็ว ยัยอ้วนจึงจับไม้อย่างค่อนข้างลำบาก ประกอบกับน้ำเย็นจัด จึงทำให้หมดกำลังลงไปเรื่อย ๆ

ปารตัดสินใจกระโดดลงน้ำ แม้จะไม่มั่นใจเลยว่าเธอจะช่วยเขาได้ เพราะเธอเองยังว่ายน้ำไม่แข็ง ที่สำคัญ! เธอไม่รู้หลักการช่วยคนตกน้ำ!!

มือแข็ง ๆ คว้าแขนเด็กหญิงเอาไว้

“ปาร!!”

เด็กหญิงหันขวับมาทางต้นเสียง

“พี่ยนตร์!”

“รออยู่นี่” พูดจบเขากระโดดลงน้ำทันที ด้วยความเป็นเด็กผู้ชายที่แข็งแรง ทั้งยังเป็นนักกีฬา เป็นแชมป์ว่ายน้ำของจังหวัด เขาช่วยเด็กคนนั้นขึ้นมาได้อย่างไม่ยากอะไรนัก

หลังจากช่วยกันปฐมพยาบาลแล้ว รีบพาส่งสถานีอนามัยในหมู่บ้าน ทั้งครู ทั้งพ่อแม่ และเหล่าเครือญาติทั้งหลาย ต่างพากันวุ่นวาย กลายเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมา ทุกคนต่างรุมต่อว่าปารเป็นคนก่อเรื่อง ตัดสินเธอเป็นต้นเหตุ เป็นคนผิด โดยไม่มีใครซักคนที่จะถามไถ่ถึงสาเหตุที่แท้จริงว่าเกิดขึ้นเพราะอะไร คนที่อยู่ในเหตุการณ์จริง ๆ ต่างก็กลัวความผิด

===============



ริเศรษฐ์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 เม.ย. 2555, 20:19:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 เม.ย. 2555, 20:21:10 น.

จำนวนการเข้าชม : 1436





<< ตอนที่2   ตอนที่ 4 >>
Auuuu 24 เม.ย. 2555, 22:22:30 น.
สงสารปารจัง :(


คิมหันตุ์ 24 เม.ย. 2555, 22:41:57 น.
พี่ยนตร์นี่เป็นฮีโร่ตลอดเลย


gozilar 25 เม.ย. 2555, 15:16:57 น.
แล้วยัยอ้วนนี่ไม่ประทับใจพี่ยนต์มากเลยเรอะ


ริเศรษฐ์ 26 เม.ย. 2555, 22:14:11 น.
คุณAuuu
ขอบคุณค่ะ อุปสรรคทำให้คนเราเข้มแข็งขึ้น^^

คุณคิมหันตุ์
เรื่องนี้เขียนให้พี่ยนต์เป็นฮี่โร่จริง ๆ ค่ะ เป็นคนในฝันเลย ฮี่ ๆ

คุณgozilar
เอ...งง ในเรื่องยังไม่ได้บอกว่า พี่ยนต์ประทับใจหรือไม่ประทับใจย้ยอ้วนนี่นา พี่ยนต์มาช่วยยัยอ้วนขึ้นจากน้ำแค่นั้นเอง ไม่ได้รู้สึกว่าชอบหรือไม่ชอบนา...


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account