Love-stories.net

มนต์สิเน่หา

เมื่อลูกชายคนเดียวของมาเฟียใหญ่ต้องการเปลี่ยนขั้วการเมืองที่กำลังรุนแรง ทุกอย่างคืออาวุธที่ใช้ทำลายศัตรูรวมทั้งเธอ สาวไทยตัวเล็กๆ ที่ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรแต่กลับต้องกลายเป็นหมากตัวหนึ่งในเกมส์นี่ด้วย แล้วจะทำอย่างไรกับบทบาทที่ต้องรับ...บทบาทของ...ผู้หญิงชั่วคราว

Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ตอนที่ ๒

ตอนที่ ๒
เสียงร้องกรี๊ดดังขึ้นตามหลังเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ร่างบางถลาลงไปตามสนามหญ้าเมื่อถูกรวบตัวจากด้านหลังด้วยการพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว
นิโคลาส์นึกโมโหที่เห็นหญิงสาวเอาแต่ดิ้นรนโดยไม่ลืมตา สองมือสองเท้าทั้งทุบทั้งถีบไม่ดูเลยว่าคนที่กำลังจับตัวเธออยู่คือใคร
“พอแล้วจะดิ้นไปถึงไหน ลืมตาดูก่อน”
ชายหนุ่มตวาดลั่น จับบ่าบางยึดแน่นแล้วกระแทกกับพื้นหญ้าเบาๆ
“คุณ”
“ก็ผมน่ะสิ”
บัณดารีถอยหายใจดังเฮือก ก่อนจะรีบลุกขึ้นเมื่อร่างสูงขยับลุกขึ้นยืน
“เมื่อกี้มีคน...”
“ไม่มีอะไร ไปเถอะรถไปรอที่ประตูแล้ว”
ชายหนุ่มบอกสั้นๆ ก่อนจะเดินนำไปอีกทางเพราะไม่ต้องการให้หญิงสาวได้เห็นร่างชุ่มเลือดที่นอนอยู่บนเส้นทางที่เธอเพิ่งวิ่งมา
ตอนนี้นอกจากเขาจะต้องส่งตัวต้นเหตุของปัญหา ยังจะต้องกลับมาเคลียร์กับเครซี่เพราะดันไปฆ่าคนของมันตาย คราวนี้เรื่องคงไม่จบง่ายๆ คิดแล้วก็ยิ่งน่าเบื่อ อยากจะกำจัดไอ้คนบ้าอำนาจแล้วดันคอนแบร์ให้ขึ้นมา อย่างน้อยฝ่ายหลังก็ยังเกรงบารมีพ่อเขาอยู่บ้าง ไม่เหมือนเครซี่ที่ลืมไปแล้วว่าใครเป็นคนที่ดันตนขึ้นมาจนถึงจุดนี้
ระหว่างเดินไปตามทางที่คุ้นเคยสายตาก็กวาดมองไปทั่ว มือหนึ่งกำปืนที่สอดอยู่ในเสื้อคลุมส่วนมืออีกข้างกำกุญแจรถไว้เพื่อความมั่นใจว่าถ้าไปถึงรถเขาจะพาหญิงสาวไปส่งได้ทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาหามันในกระเป๋า เสียงหอบหายใจของคนที่วิ่งตามมาด้านหลังคือสิ่งที่บอกให้มั่นใจว่ายังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง อย่างน้อยก็มั่นใจว่าจะไม่มีใครโผล่มาฉุดกระชากเธอเหมือนเมื่อครู่
“นี่คุณเมื่อไหร่จะถึง ฉันเหนื่อยแล้วนะ”
บัณดารีหยุดวิ่ง ก้มตัวลงดันมือไว้กับหัวเข่าหายใจหอบจนตัวโยน
“หยุดทำไมเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
นิโคลาส์หันกลับมา ก้าวขายาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัว มือหนาคว้าหมับที่ต้นแขนเรียวทำท่าจะดึง แต่หญิงสาวยกมือขึ้นโบกพลางส่งเสียงหอบเพราะเริ่มหายใจไม่ทัน
“ไม่ไหวแล้วค่ะ เจ้านายคุณเขาจะทำสนามไว้เตะบอลหรือไงกัน ทั้งกว้างทั้งใหญ่ฉันไม่เห็นจะมีคนลงมาเดินสักหน่อย โอ๊ย...เหนื่อย”
“เขาเอาไว้ซ้อมไล่จับ เดินไหวไหมถ้าไม่ไหวจะได้อุ้ม”
ชายหนุ่มพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่คนฟังนี่สิถึงกับหยุดหอบกันเลยทีเดียว
“ไม่เอา ฉันไปเองได้คุณเดินช้าๆ หน่อยก็แล้วกัน”
ริมฝีปากหนากระตุกน้อยๆ เมื่อมองท่าทางของคนพูด ดูยังไงก็ไปไม่ถึงแน่เพราะแค่นี้ขาก็สั่นเสียแล้ว
“ชักช้า...ถ้าไอ้พวกนั้นตามมา คนอุ้มจะไม่ใช่ผมน่ะสิ”
จบประโยคนิโคลาส์ไม่เปิดโอกาสให้สาวร่างเล็กมีโอกาสประท้วง เขาอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินจ้ำไปตามทางก่อนจะโยนใส่รถเปิดประทุนคันหรูแล้วอ้อมมานั่งทางด้านคนขับ บัณดารีลูบก้นเบาๆ นึกโมโหที่ถูกโยนลงมา แม้จะเป็นเบาะนุ่มๆ แต่มันก็เจ็บเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
“วางดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องโยนด้วย”
ไม่มีคำตอบนอกจากเสียงหัวเราะในลำคอ หญิงสาวได้แต่ส่งค้อนจนตาคว่ำก่อนจะร้องกรี๊ดเมื่อรถพุ่งออกจากประตูรั้วอย่างรวดเร็วชนิดที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว
กว่าจะไปถึงรถของกรกนกหัวของบัณดารีก็ดูแทบไม่ได้ ไหนจะใบไม้ทั้งสดทั้งแห้ง ไหนจะฟูฟ่องเพราะแรงลม เล่นเอายิ้มไม่ออกเมื่อเห็นกรกนกทำหน้าราวกับไฟไหม้บ้าน ต่างจากคนที่ยังนั่งอยู่ในรถที่ยกมือขึ้นโบก ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างน่าหมั่นไส้

“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
ดาริโอ เตรปาตริเซียเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ทันทีที่ประตูถูกผลักเข้ามา ถึงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่จะเข้ามาในห้องนี้มีเพียงภรรยาคนที่สองกับคนตรงหน้าเท่านั้น
“ไม่มีอะไรหรอกปาป๊า ผมแค่ฆ่าคนของเครซี่ไปคนหนึ่งเท่านั้น”
“เท่านั้น”
ผู้เป็นพ่อทวนคำเสียงสูง
“แค่ฆ่าตาย...เท่านั้น มันไม่เท่านั้นน่ะสิโคล คนที่ลูกยิงเมื่อคืนเป็นคนสนิทของเครซี่”
นิโคลาส์ยักไหล่หยิบปืนออกจากซองมาวางบนโต๊ะทำงานไม้โอ๊คแล้วยกมุมปากขึ้นน้อยๆ
“ผมแค่ป้องกันตัว”
น้ำเสียงกดต่ำ ย้ำให้ผู้เป็นพ่อรู้ว่าไม่ว่าอีกฝ่ายจะมาแบบไหน ลูกชายก็จะยืนยันว่าเป็นการป้องกันตัว
“ทั้งๆ ที่ตัวแกไม่มีแผลเลยน่ะหรือโคล”
“มันพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ตอนที่ผมไปเดินเล่น เพราะฉะนั้น...มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ถ้าผมจะชักปืนออกมายิงหัวมันเพราะตกใจ”
ความเย็นชาในน้ำเสียงบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มไม่แยแสนักนิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ดาริโอถอนหายใจออกมาด้วยความหนักอก ทำไมลูกชายคนเดียวของเขาถึงเป็นคนดื้อถึงขนาดนี้
“ผู้หญิงคนนั้นเดือดร้อนแน่โคล ถ้าเครซี่ต้องการเธอจริงๆ”
“ผมไม่สนใจหรอก บอกแล้วว่าเมื่อคืนตกใจที่อยู่ๆ มันก็พุ่งออกมาจากพุ่มไม้เลยยิงซะ”
ท่าทางไม่แยแสของลูกชายทำให้ดาริโอชักอยากเห็นผู้หญิงคนนั้น ที่สำคัญเห็นนาซีโอรายง่านว่าเธอเป็นคนไทยไม่แน่...ประวัติศาสตร์อาจจะซ้ำรอยเดิมก็ได้ เหมือนที่เขากับดาหราแม่ของนิโคลาส์ที่พบรักกันเพราะเธอโดนลูกหลงตอนที่มีการปะทะกันของเขากับคู่อริ
“อย่าคิดว่ามีสื่ออยู่ในมือแล้วเครซี่จะไม่กล้า ระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะโคล”
หัวหน้าใหญ่ผู้ถืออำนาจสูงสุดพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแสดงความเป็นห่วงออกมาให้รับรู้ได้ด้วยหัวใจ
“ครับ...ปาป๊า”

เสียงดังโครมครามจากด้านล่างปลุกให้บัณดารีตื่นขึ้นมาก่อนเวลาที่ตั้งไว้ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนจะรีบลุกไปคว้าปืนจากตู้เสื้อผ้าออกมาตรวจดูความพร้อม มีบางอย่างบอกว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
“ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน”
คำถามเป็นภาษาถิ่นดังรัว น้ำเสียงแข็งกร้าวกระโชกโฮกฮากตามด้วยเสียงเหมือนอะไรบางอย่างกระเด็นกระแทกข้าวของจนล้มระเนระนาด
บัณดารีสอดปืนใส่ซองแล้วรอยเข้าที่เข็มขัด ก่อนจะค่อยๆ หยิบรองเท้าผ้าใบมาสวม พยายามทำเสียงให้เบาที่สุดเมื่อปีนออกมานอกหน้าต่าง โชคดีที่วันนี้ป้ากับลุงเขยเดินทางไปนอกเมืองไม่อย่างนั้นเธอคงต้องเป็นห่วงมากกว่านี้
ร่างบางไต่มาตามหลังคากระเบื้อง เกาะเกี่ยวแนวระแนงไม้ที่ใช้สำหรับติดหลอดไฟเล็กๆ ยามที่ถึงช่วงเทศกาลต่างๆ ทิ้งตัวลงมาตามทางจนกระทั่งกระโดดลงมายืนที่พื้นในเวลาไม่นาน
นิโคลาส์นิ่วหน้าเมื่อเห็นภาพนั้นจากภายในรถที่ตนนั่งอยู่ ดวงตาดำสนิทฉายแววกระด้างเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งถูกโยนออกมาจากด้านหน้าของร้านอาหาร
“ไปจัดการทางโน้น ส่วนผู้หญิง ฉันจัดการเอง”
เสียงสั่งงานเฉียบขาดดังขึ้นก่อนที่รองเท้าดำเป็นเงาจะก้าวลงจากรถ แล้วเดินไปดักหน้าคนที่ตอบตัวเองไม่ได้ว่าเพราะอะไรถึงได้นึกเป็นห่วงขึ้นมา ทั้งๆ ที่ไม่เคยจะสนใจสักทีว่าใครจะเป็นอะไร หรือผู้หญิงคนไหนจะถูกพาตัวไปให้ใคร
“บัณดารี”
เจ้าของชื่อหันมาทันที นัยน์ตาประสานกับสายตาอันเข้มจัด หัวใจดวงน้อยที่เต้นกระหน่ำเพราะไม่แน่ใจว่าจะหนีคนพวกนั้นพ้นหรือไม่ ยิ่งเต้นรัวมากขึ้นเมื่อได้เห็นคนที่เธอเพิ่งคิดถึง ราวกับว่าเขาจะรู้ว่าเธอกำลังเดือดร้อน
“คุณ”
ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะฝืนหัวเราะออกมาด้วยเสียงสั่นๆ ปิดบังความหวาดกลัวไม่ให้อีกฝ่ายเห็น แต่จะมีใครปิดบังคนอย่างนิโคลาส์ได้ ต่อให้เป็นนักแสดงฝีมือเยี่ยมก็เถอะ
“ผมคิดว่า คุณกำลังลำบากนะ”
ชายหนุ่มถามขึ้น เขายืนกางขายกมือขึ้นกอดอกคิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย
“ว่าไง”
บัณดารีมองมาดกวนอารมณ์ของคนตรงหน้า เขามีพลังบางอย่างที่ไม่น่าเป็นเพียงคนงานในบ้านหลังใหญ่ขนาดนั้น ท่าทางเย็นเยียบปานน้ำแข็งซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ซึ่งมีบางอย่างเตือนเธอว่าผู้ชายคนนี้อันตรายกว่าที่แสดงออกมา
“คุณก็เห็นอยู่นี่ แล้วจะถามทำไม”
แทนที่จะตอบดีๆ กลับออกอาการยียวนกลับไป เสียงใครบางคนตะโกนมาจากทางหน้าร้าน ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมา แล้วพูดอะไรบางอย่างที่หญิงสาวจับใจความไม่ทันเพราะมันทั้งเร็วและรัว ก่อนจะวิ่งกลับไปทางเดิมแล้วทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบ
“มีคนอยากได้คุณไปนอนเป็นเพื่อน”
“ทุเรศ”
หญิงสาวสวนกลับทันทีทันใด ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความโกรธ
“อย่าบอกนะว่าไอ้บ้ากามนั่นเป็นเจ้านายของคุณ”
นิโคลาส์กระพริบตาปริบๆ มองสาวร่างเล็กแล้วอยากจะหัวเราะออกมา ตัวเล็กแค่นี้ถ้าเขาไม่ช่วยยังไงก็หนีคนของเครซี่ไม่รอดแน่นอน คิ้วเข้มเริ่มกดลงเรื่อยๆ เมื่อถามตัวเองว่าจะช่วยหรือจะวางมือดี
“ไม่ใช่เจ้านายผม แต่คุณต้องรู้จักเขาดีแน่ๆ”
“ใคร”
“เครซี่ อารีโอ”
“บ้าน่ะสิ เขาเป็นถึงที่ปรึกษาของผู้นำประเทศ ผู้หญิงสวยแค่ไหนก็หาได้”
“ผมลืมไป ที่จริงต้องถามคุณด้วย เพราะคุณอาจจะสนใจก็...”
นิโคลาส์หันหน้ากลับมามองเมื่อถูกตบทั้งๆ ที่ยังพูดไม่จบ กรามกระด้างสั่นแก้มปรากฏรอยแดงเป็นรูปนิ้ว อย่างน้อยเขาก็ได้รู้สองอย่าง อย่างแรงเธอไม่ต้องการรับข้อเสนอและ...
“มือหนักดีนี่”
บัณดารีเชิดหน้าขึ้น มือข้างที่ใช้ตบหน้าชายหนุ่มเมื่อครู่เจ็บจนชา
“หน้าคุณก็หนาดีเหมือนกัน”
ร่างสูงก้มลงมา แววตากระด้างจนน่ากลัวแต่เมื่อมองดีๆ มีบางอย่างในสีหน้าที่บอกว่าเขาไม่ได้โกรธ แต่กำลังสนุกกับสิ่งที่กำลังทำ
นิโคลาส์ดึงหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอด เขาโอบรัดร่างบางด้วยแขนแข็งแกร่งการเคลื่อนไหวทั้งรวดเร็วและช่ำชอง บอกให้รู้ว่าไม่ใช่คนที่ประหม่ายามอยู่กับผู้หญิง
ใบหน้าอิ่มถอดสีนัยน์ตากลมโตกระพริบปริบๆ จ้องกลับราวกับถูกสะกดจิต เขาตรึงร่างบางไว้แนบแน่นดันไปจนถึงกำแพงเย็นเฉียบแล้วก้มลงสู่ริมฝีปากที่กำลังเผยอแย้มอย่างลืมตัว
เรียวปากได้รูปบดขยี้ลงอย่างร้อนแรง ทำลายปราการทุกอย่างไปจนสิ้น ร่างเล็กอ่อนแรง วาบหวิวกับประสบการณ์ใหม่ที่ไม่เคยมีชายใดกระทำกับเธอมาก่อน เส้นประสาททุกส่วนราวกับขาดออกจากกันเมื่อเรียวลิ้นอุ่นชื้นสอดเข้าหาความหวานละมุนและนุ่มนวล
เขาจูบเธอปานจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว ร่างใหญ่สั่นสะท้านเมื่อรู้สึกถึงความปรารถนาที่ก่อตัวขึ้นมาภายในร่างกาย จากแค่ต้องการลงโทษกลายเป็นรุกเร้าจากความต้องการ จนกระทั่งรู้สึกตัวว่าอยู่ในที่สาธารณะจึงได้ถอยห่างออกมา
“ที่ตรงนี้มันไม่เหมาะ แต่ถ้าคุณอยากต่อ...”
เสียงแหบพร่าขาดหายเมื่อถูกตบซ้ำรอยเก่าจนหน้าหัน ใบหน้าเข้มหันกลับมาทั้งๆ ที่ดวงตายังพราวพร่างและลุกไหม้ราวกับไฟ
“เลือกเอา...จะให้ช่วยหรือเปล่า ถ้าคิดว่าพ้นจากคนอย่างเครซี่ อารีโอได้ก็เชิญ”
บัณดารียืดตัวขึ้น ใบหน้าขาวซีดแต่แผ่นหลังกลับยืดตรง เธอไม่ยอมแพ้
“ฉันจะไม่ยอม และถ้าคุณยังกล้าดูถูกฉันอีก ฉันก็จะตบ...”
นิโคลาส์จับข้อมือบางเอาไว้ ก้มหน้าลงพูดด้วยน้ำเสียงเข้มจัด
“ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบผมมาก่อน ขอเตือนเอาไว้ว่า...อย่าคิดที่จะทำมันอีก”
ร่างบางสะบัดมือออก ทำท่าจะพุ่งตัวออกไปหากแต่ร่างสูงกลับก้าวเข้ามาขวางไว้เสียก่อน กรามกระด้างสั่นกระตุก
“ก็คุณทำฉันก่อน”
หญิงสาวตะโกนเสียงดัง พยายามจะไม่มองรอยแดงบนแก้มของเขา เพราะรู้ว่ามันแดงมากขนาดไหน แต่พอเงยขึ้นสบตาเข้มก็รู้ว่าพลาดเสียแล้ว หญิงสาวตะลึงงั้นราวกับหนูที่ถูกสะกดจากงูร้าย หัวใจดวงเล็กๆ ร่วงลงไปอยู่ที่พื้นเมื่อแววตาสีเข้มลุกวาบด้วยความโกรธกรุ่น แม้เจ้าตัวจะพยายามสะกดมันไว้ก็ตาม
“คุณมีทางเลือกแค่สองทาง ให้ผมช่วย หรือไปกับพวกนั้น”
“ฉันไม่เลือกสักทาง”
“แล้วปล่อยให้ป้าของคุณลำบากอาจต้องออกจากประเทศนี้ไป หรือไม่ก็...ตาย”
บัณดารีรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ใช่คำขู่ ทุกคนต่างรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร
“ถ้าฉันบอกเขาดีๆ ว่า...”
นิโคลาส์เงยหน้าขึ้นเปล่งเสียงหัวเราะออกมาราวกับมันเป็นเรื่องตลก
“ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนคิดแบบนี้ได้อีก น่าแปลกใจนะที่เธอคิดได้ถึงขนาดนี้”
กรามกระด้างกระตุกยามเมื่อถอยหลังออกมายืนกอดอก คิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวมองกวาดไปทั่วร่างเขาด้วยความลืมตัว บัณดารีไม่อาจหลอกตัวเองเมื่อมองท่าทางของคนตรงหน้า เขามีบางสิ่งที่แสดงให้รู้ว่าสามารถปกป้องเธอได้
รูปลักษณ์ที่แข็งแกร่ง รูปร่างสูงใหญ่ทรงพลัง ท่าทางเชื่อมั่นในตนเอง หรือว่าเสน่ห์ของบุรุษที่แผ่ออร่าออกมาจนคนที่เข้าใกล้รู้สึกได้ทันที
“คุณแน่ใจแค่ไหนว่าจะช่วยฉันได้”
“อย่างน้อยตอนนี้ป้ากับลุงของเธอก็มีคนของผมคอยดูแลอยู่ และมั่นใจได้ว่าปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์”
“คุณเป็นใครกันแน่โคล”
ใบหน้านวลเอียงเล็กน้อยเมื่อจับจ้องใบหน้าคมสันต์ คำถามของเธอทำให้นัยน์ตาสีเข้มวาบวับชั่วขณะหนึ่งก่อนจะหรี่ลง แล้วสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกง ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงพลางส่งยิ้มอย่างน่าดู
“แล้วคุณจะรู้เอง”

เพราะไม่อาจเลือกทางที่จะเดินบัณดารีจึงต้องมากับผู้ชายที่ได้เจอกันเพียง 2 ครั้งเท่านั้น แต่จะทำอะไรได้ในเมื่อเขาเข้ามาช่วยเธอไว้ อาจจะปลอดภัย แต่หญิงสาวรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังคุกคามความรู้สึกของตน
สายตาที่กวาดตาไปนอกรถเริ่มหรี่ลง ภาพทิวทัศน์แปลกตา เส้นทางที่ไม่เคยรู้จักและเสียงเพลงเบาๆ ช่วยขับกล่อมให้ง่วงงุน เธอเพิ่งนอนได้ไม่ถึง 3 ชั่วโมงแล้วยังมาเจอเรื่องแบบนี้อีกก็ย่อมเหนื่อยและรู้สึกราวกับร่างกายจะปิดสวิซท์การรับรู้โดยอัตโนมัติ
“หลับไปแล้ว นาซีโอพาเธอไปที่ลุควิลล์ ให้คนของคุณแม่ดูแลตลอดเวลา ส่วนนายคราวนี้คงต้องเหนื่อยหน่อย”
“ครับ”
นาซีโอรับคำ ก่อนจะหันรถไปตามเส้นทางที่เจ้านายสั่ง ชั่วขณะเขาชำเลืองไปที่กระจกหลังแล้วบอกกับตัวเองว่าไม่น่าแปลกที่เจ้านายอยากช่วยผู้หญิงคนนี้ เพราะมีบางอย่างที่เขารู้สึกว่าเธอเหมือนกับนายหญิง ไม่ใช่แค่เป็นคนไทยเท่านั้นแต่หมายถึงอย่างอื่นด้วย

“ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน”
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องทำงานประจำตำแหน่ง เครซี่ก็ถามหาคนที่ต้องการ บุรุษหนุ่มซึ่งยืนก้มหน้าอยู่หน้าโต๊ะทำงานรีบก้มศีรษะลงทันที
“นิโคลาส์พาเธอไป”
เครซี่เลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินดังนั้น ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนิโคลาส์จะทำเช่นนั้นเพราะชายหนุ่มไม่เคยแสดงอาการอยากแย่งผู้หญิงคนไหนกับเขาสักครั้ง
“นิโคลาส์เนี่ยนะ แค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็วิ่งเข้าหาแล้วเรื่องอะไรต้องมาแย่งผู้หญิงคนเดียวกับฉันด้วย”
แฟ้มหนาถูกโยนลงบนโต๊ะ มือหนายกขึ้นประสานนิ้วเข้าหากันแล้วร่างหนาก็เอนตัวพิงพนักบุนวมของเก้าอี้สั่งทำพิเศษสำหรับตำแหน่งสูงสุดของประเทศ
เครซี่ อารีโอ มีหน้าตาและรูปร่างเป็นที่ปรารถนาของผู้หญิง แต่ด้วยนิสัยที่โหดเหี้ยมทำให้ไม่มีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนอยากอยู่ร่วมชายคาด้วย เพราะนั่นหมายถึงถ้าไม่ถูกใจหรือทำอะไรผิดพลาดคือ...ตาย
เขายกนิ้วขึ้นถูจมูกไปมาซึ่งติดเป็นนิสัยยามที่ใช้ความคิด
“แค่ผู้หญิงคนเดียว ที่จริงไม่จำเป็นที่จะต้องตาม แต่...พักนี้ลูกชายของดาริโอมันเริ่มทำอะไรขัดใจฉัน เราน่าจะเล่นเกมสนุกๆ สักหน่อยนะ”
“แต่ท่านไม่ควรเสี่ยงกับคนๆ นี้ เขาอันตรายเกินไป ที่สำคัญการเลือกตั้งคราวหน้าท่านผู้นำอาจจะเลือกที่ปรึกษาคนใหม่ คุณอาจ...”
“ไม่มีทาง”
เสียงตวาดดังลั่นแสดงถึงโทสะ อารมณ์เดือดดาลเมื่อรู้ว่าเลขาส่วนตัวกำลังพูดถึงอะไร
“คนอย่างเครซี่ อารีโอไม่เคยแพ้ใคร ตอนนี้อำนาจอยู่ในมือของฉัน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ขวางไม่ได้”
“แล้วท่านจะทำยังไงกับนิโคลาส์”
“เล่นเกมส์”
คำตอบของเจ้านายทำให้เลขาหนุ่มถึงกับอึ้ง เวลานี้สิ่งที่ต้องทำคือโทรศัพท์ไปรายงานให้นิโคลาส์รู้อย่างเร่งด่วน

นัยน์ตาสีเข้มเปล่งประกายลุกโชนเมื่อได้ยินรายงานจากคนที่ถูกส่งไปทำงานใกล้ชิดที่ปรึกษาของท่านผู้นำ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครคิดว่า ผู้ชายท่าทางใจดี มีมนุษย์สัมพันธ์อันดีเลิศจะแปรเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้
“ทีนี้ปาป๊าบอกผมทีสิว่าเราควรจะเปลี่ยนแปลงได้ไหม”
“เราเป็นคนส่งเขาไป และตอนนี้เขาเป็นคนที่ท่านผู้นำเชื่อมั่นที่สุดคนหนึ่ง”
“แต่เราเปลี่ยนมันได้ เราแค่เปิดโอกาสให้คอนแบร์ได้ใกล้ชิด เขามีอะไรหลายอย่างที่ผมคิดว่า...”
นิโคลาส์ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดด้วยการยกมือขึ้นห้าม ดาริโอหันกลับมามองหน้าลูกชายแล้วถอนใจออกมาดังๆ
“โคล ถ้าลูกอยากจะทำอะไร ปาป๊าเคยห้ามได้ไหม เพราะฉะนั้นเราจะไม่พูดกันเรื่องนี้อีก”
นิโคลาส์ยิ้มกว้าง เขาลุกขึ้นมากอดพ่อแล้วเดินลิ่วออกจากห้อง ไม่นานนักประตูก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างเล็กๆ ของภรรยาคนที่สอง
“โคลยิ้มหน้าบานเลย ถูกใจอะไรหรือคะ”
สตรีวัย 50 แต่ยังคงสวยพริ้งเพราก้าวเข้าสู่อ้อมกอดของสามี นางเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจูบแก้มสากพร้อมทั้งเอียงแก้มรับจมูกโด่งที่ฝังลงมาบนแก้มนวล
“ลูกชายของเรากำลังมีความสนใจกับเรื่องบางอย่าง ที่สำคัญเขากำลังมีอะไรให้อยากปกป้อง”
มาเฟียใหญ่พูดยิ้มๆ น้อยคนนักจะได้เห็นภาพความอบอุ่นในครอบครัวที่แสนจะน่าอิจฉา แต่หลายคนมักจะพูดเสมอว่าจุดอ่อนเดียวที่ดาริโอมีคือผู้หญิงไทยตัวเล็กๆ ที่ใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม
ดาหราเป็นที่รักของพวกชนชั้นล่าง เธอมักจะยื่นมือเข้าช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน บางครั้งก็นำเรื่องยุ่งยากมาให้สามีกับลูกชายช่วยแก้ และขยันหาเรื่องมาให้ปวดหัวได้เสมอ
“มาหาผมถึงที่นี่ มีอะไรหรือเปล่า”
“พอดีครีมมีนัดที่ร้านอาหารไทยค่ะ แต่พอไปถึงร้านกลับพังและคุณรู้ไหมว่าเป็นฝีมือใคร”
“ใคร”
ดาริโอแกล้งถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ
“คนของเครซี่ค่ะ ตอนนี้ครีมชักไม่ชอบใจอีตานี่เลยนะคะ บ้าอำนาจจริงๆ”
ริมฝีปากหนาเปิดยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเดือดดาลของภรรยา นิสัยแบบนี้เขาชินมานานแล้วและรู้เลยว่าลูกชายถอดแบบนิสัยจากแม่มามากกว่าครึ่ง เรื่องนี้คงจะจบยากเพราะคนที่เดือดร้อนเป็นคนไทย ไม่นานภรรยาเขาคงโดดเข้าร่วมวงไปอีกคนแล้วคราวนี้เขาก็คงต้องเข้าร่วมด้วยโดยปริยาย
“ถ้าอย่างนั้นเราไปกินข้าวด้วยกันดีกว่า ท่านซาราเซโน่คงว่าง”
ดาหราเอียงคอเมื่อได้ยินชื่อของผู้นำประเทศในขณะนี้ ก่อนที่จะยิ้มเมื่อเข้าใจว่าสามีคิดอะไรถึงจะเชื้อเชิญให้คนสำคัญมาร่วมทานอาหารมื้อเที่ยง ซึ่งหมายถึงค่าอาหารที่แพงหูฉี่เพราะต้องรับรองอย่างดีที่สุด
“ครีมรักคุณที่สุดเลยค่ะ ที่รัก”
ร่างสูงก้มลงมอบจุมพิตอันแสนหวานให้แก่ภรรยา
“ผมก็รักคุณ”
“เอ่อ...ปาป๊า ผมจะมาบอกว่า...”
นิโคลาส์ทำหน้าแปลกๆ เมื่อผลักประตูเข้ามาแล้วเห็นภาพหวานจนเกินรับได้ของพ่อกับแม่ คำพูดที่จะบอกกับพ่อถูกลืมไปในทันที
“มีอะไร”
“คืนนี้ผมจะให้ช่องเชิญคอนแบร์มาออกรายการ ปาป๊าช่วยสะกิดให้เลขาของท่านผู้นำเปิดช่องผมตอนทุ่มครึ่งที”
“อืม...ได้”
ดาริโอรับปากแล้วหันกลับมามองหน้าภรรยา เมื่อลูกชายรีบเดินกลับออกไปทันทีที่ได้รับคำตอบ
“ลูกชายของคุณทำอะไรรวดเร็วจนน่ากลัว เขาต้องการดันคอนแบร์ขึ้นมาแทนเครซี่”
“ก็ดีสิคะ คราวนี้จะได้ดูหน้าคนบ้าอำนาจว่าจะทำยังไง”
ดาหราทำท่าทำทางสะใจออกมาจนสามีถึงกลับต้องส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเธอก็ยังคงเหมือนเดิม ใครจะรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้เคยไล่ยิงสามีมาก่อนเพียงเพราะจับได้ว่าเกือบจะนอกใจ ดีนะที่แค่เกือบถ้าคืนนั้นเขาเผลอใจนอนกับนางแบบคนนั้นจริงๆ คงโดนยิงพรุนไปแล้ว

******
ตอบจร้า

ปูจ้า....ว้าวเหมือนกัน แต่เป็นว้าว...หารหัสผ่านเข้าสิรินดาเจอแล้ว...555

Zephyr.....ถ้าชอบก็ต้องอ่านต่อไปจนจบนะจ๊ะ

pattisa....รู้หรือยังว่ามีอะไรโดดออกมา 555

คิมหันตุ์...ขอบคุณคร่า จะพยายามยำให้ครบรสค่ะเรื่องนี้

nako...ว้าวๆๆๆๆๆ 555เรายาวกว่า

แกรตอหลู...คิดถึงเหมือนกาน

*******************