คุณแม่จำเป็น NC 20+ Romance Comady
คุณแม่จำเป็น NC 20+ Romance Comady
กิ่งเพชร นาคะสมุคร อายุ 23 ปี
นักศึกษาจบใหม่ผู้มีเป้าหมายในชีวิต คือการเป็นอาจารย์สอนในมหา’ลัย ชื่อดังของไทย แต่ความฝันและเป้าหมายนี้เธอจะทำได้ก็ต่อเมื่อเธอเรียนจบมาจากสถาบันอันดับท็อปของโลกในระดับปริญญาโทและปริญญาเอก (เรื่องราวและเงื่อนไขสมมตินะคะ) เธอจะทำอย่างไรเมื่อฐานะทางบ้านสุดยากแค้น ทุนการศึกษาก็ไม่มีในสาขาที่เธอเรียน สมัครงานก็ไม่รับ มีทางเดียวเท่านั้นที่เธอจะทำได้ คือไปตายเอาดาบหน้าที่ประเทศที่อยากเรียน ด้วยความรู้ความสามารถที่มีติดตัว คือการสอนพิเศษให้เด็กๆ แต่ทำไปทำมาเธอถึงกลายเป็นแม่ได้ก็ไม่รู้
Ricardo O’ cornell อายุ 33 ปี เจ้าของโรงแรมและธุรกิจบริการที่มีสาขาทั่วโลก เขาจำเป็นต้องหาคนมาสอนหนังสือลูกชายจอมซนที่อายุ 5 ขวบแล้วยังไม่ยอมไปเข้าดรงเรียนอนุบาล ทั้งๆที่วัดไอคิวแล้วพบว่าไอคิวสูงกว่าเด็กทั่วไป แต่เจ้าลูกชายกลับอีคิวต่ำซะเหลือเกิน เขาเลือกทุกคนที่มีประวัติด้านรงานสอนมาดูตัว และเขาก้คัดสาวเอเชียหน้าหวานทิ้งเป้นคนแรกเนื่องจากโปรไฟล์ต่ำสุด จบมาจากมหาลัยในเอเชียไม่มีทางสอนลูกเขาได้ หากเจ้าลูกชายตัวดีกลับเลือกเธอ!!! ไม่ใช่เลือกเป็นครู แต่เลือกมาเป็นแม่
Roberto O’ cornell อายุ 5 ขวบ ลูกชายสุดที่รักของพ่อริค เขาไม่มีแม่ ดังนั้นการที่เขาจะเอาแต่ใจและโหยหาแม่มันก็ไม่ผิด และการที่เขาดื้อมันก็ไม่ผิดเช่นกัน พ่ออยากให้เขาไปเรียน จะไปทำไมในเมื่อมีแต่คนล้อว่าเขาเป็นลูกไม่มีแม่ เชอะ จ้างให้เขาก็ไม่ไปหรอก อยากให้เรียนก้จ้างครูมาสอน เขาก้เรียนแล้วไง เรียนแล้วมีแม่ขึ้นมาไหมล่ะ แต่ว่า พี่คนนี้น่ารักจัง หนูเลือกพี่คนนี้เป้นแม่ละกันนะพ่อ
“พี่ค้าบ เป็นแม่หนูนะ”
“เฮ้ยยยยย พี่มาสอนหนังสือจ๊ะ เอ่อไม่ได้มาเป็นแม่”
“ไม่รู้แหละ หนูไม่อยากได้ครูหนูอยากได้แม่นี่นา ถ้าพี่จะสอนพี่ต้องเป้นแม่หนู ตกลงตามนี้นะครับ เดี๋ยวหนูจะไปบอกพ่อ”
“.........”
*** มาติดตามความซน ป่วน ฮาของหนูน้อยร็อบบี้จอมแสบ กับคุณพ่อจอมหื่น มาดูกันว่าสุดท้ายแล้วหนูกิ่งจะได้เรียนหนังสือหรือเรียนรักแทน อีกเรื่องราวหวานๆปนฮา ที่นำเสนอโดยกาญจน์เกล้าค่ะ อย่าลืมติดตามด้วยนะคะ ****
กิ่งเพชร นาคะสมุคร อายุ 23 ปี
นักศึกษาจบใหม่ผู้มีเป้าหมายในชีวิต คือการเป็นอาจารย์สอนในมหา’ลัย ชื่อดังของไทย แต่ความฝันและเป้าหมายนี้เธอจะทำได้ก็ต่อเมื่อเธอเรียนจบมาจากสถาบันอันดับท็อปของโลกในระดับปริญญาโทและปริญญาเอก (เรื่องราวและเงื่อนไขสมมตินะคะ) เธอจะทำอย่างไรเมื่อฐานะทางบ้านสุดยากแค้น ทุนการศึกษาก็ไม่มีในสาขาที่เธอเรียน สมัครงานก็ไม่รับ มีทางเดียวเท่านั้นที่เธอจะทำได้ คือไปตายเอาดาบหน้าที่ประเทศที่อยากเรียน ด้วยความรู้ความสามารถที่มีติดตัว คือการสอนพิเศษให้เด็กๆ แต่ทำไปทำมาเธอถึงกลายเป็นแม่ได้ก็ไม่รู้
Ricardo O’ cornell อายุ 33 ปี เจ้าของโรงแรมและธุรกิจบริการที่มีสาขาทั่วโลก เขาจำเป็นต้องหาคนมาสอนหนังสือลูกชายจอมซนที่อายุ 5 ขวบแล้วยังไม่ยอมไปเข้าดรงเรียนอนุบาล ทั้งๆที่วัดไอคิวแล้วพบว่าไอคิวสูงกว่าเด็กทั่วไป แต่เจ้าลูกชายกลับอีคิวต่ำซะเหลือเกิน เขาเลือกทุกคนที่มีประวัติด้านรงานสอนมาดูตัว และเขาก้คัดสาวเอเชียหน้าหวานทิ้งเป้นคนแรกเนื่องจากโปรไฟล์ต่ำสุด จบมาจากมหาลัยในเอเชียไม่มีทางสอนลูกเขาได้ หากเจ้าลูกชายตัวดีกลับเลือกเธอ!!! ไม่ใช่เลือกเป็นครู แต่เลือกมาเป็นแม่
Roberto O’ cornell อายุ 5 ขวบ ลูกชายสุดที่รักของพ่อริค เขาไม่มีแม่ ดังนั้นการที่เขาจะเอาแต่ใจและโหยหาแม่มันก็ไม่ผิด และการที่เขาดื้อมันก็ไม่ผิดเช่นกัน พ่ออยากให้เขาไปเรียน จะไปทำไมในเมื่อมีแต่คนล้อว่าเขาเป็นลูกไม่มีแม่ เชอะ จ้างให้เขาก็ไม่ไปหรอก อยากให้เรียนก้จ้างครูมาสอน เขาก้เรียนแล้วไง เรียนแล้วมีแม่ขึ้นมาไหมล่ะ แต่ว่า พี่คนนี้น่ารักจัง หนูเลือกพี่คนนี้เป้นแม่ละกันนะพ่อ
“พี่ค้าบ เป็นแม่หนูนะ”
“เฮ้ยยยยย พี่มาสอนหนังสือจ๊ะ เอ่อไม่ได้มาเป็นแม่”
“ไม่รู้แหละ หนูไม่อยากได้ครูหนูอยากได้แม่นี่นา ถ้าพี่จะสอนพี่ต้องเป้นแม่หนู ตกลงตามนี้นะครับ เดี๋ยวหนูจะไปบอกพ่อ”
“.........”
*** มาติดตามความซน ป่วน ฮาของหนูน้อยร็อบบี้จอมแสบ กับคุณพ่อจอมหื่น มาดูกันว่าสุดท้ายแล้วหนูกิ่งจะได้เรียนหนังสือหรือเรียนรักแทน อีกเรื่องราวหวานๆปนฮา ที่นำเสนอโดยกาญจน์เกล้าค่ะ อย่าลืมติดตามด้วยนะคะ ****
Tags: โรแมนติก คอมมาดี้ ครอบครัว
ตอน: บทที่ 2 คุณแม่จำเป็น
บทที่ 2 คุณแม่จำเป็น
“ร็อบบี้ลูก พ่อว่าแค่พี่เลี้ยงก็น่าจะพอ หนูไม่รักแดดดี๊แล้วหรอครับ” ริคาร์โดกล่อมลูกทันทีที่ได้ยินคำขาดนั้น เพราะรังแต่จะสร้างเรื่องปวดหัวให้เขาน่ะสิ หากเขารับทั้งพี่เลี้ยงทั้งแม่ของลูก ไม่ใช่สิ ผู้หญิงที่ลูกเขาอยากเรียกว่ามอมมี่ เฮ้อ ลูกหนอลูกสร้างเรื่องให้ปวดหัวได้ทุกวัน
หนูน้อยร็อบบี้มองบิดาหน้าเสีย เมื่อได้ยินแบบนี้ แดดดี๊ไม่รักหนูแล้วหนูแค่อยากได้มอมมี่เอง
“แง๊ แง๊ หนูอยากได้มอมมี่ ทามมายแดดดี๊ต้องห้ามด้วย แง๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” หนูน้อยร็อบบี้ตะเบ็งเสียงร้องไห้ออกมาทันที ก่อนจะดิ้นออกจากอ้อมกอดของว่าที่มอมมี่อยากน้อยใจในบิดา
พ่อไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย เค้าอยากมีแม่ มีแม่ มีแม่ ฮือๆๆๆๆ
ริคาร์โดมองลูกดิ้นไปมาพร้อมกับตะเบ็งเสียงร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างเจ็บปวด เขาตามใจลูกมาหลายอย่างแต่เรื่องนี้เห็นทีจะตามใจไม่ได้
“ร็อบบี้ลูก เดี๋ยวมอมมี่ก็กลับมานะครับ ตอนนี้มอมมี่ไปทำงาน อีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวสักที อย่าร้องไห้นะครับ พี่เขาจะตกใจนะ” ริคาร์โดกล่อมอย่างไรเจ้าหนูน้อยก็ไม่ยอมซะที มีแต่ดิ้นหนีและหันไปกอดมอมมี่จำเป็นแน่นอย่างหาที่พึ่ง
“ม่ายอาววววววววววววววว หนูจะเอาพี่คนนี้เป้นมอมมี่ หนูไม่รอครายทั้งน้านนนน ม่ายอาวววววว ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แดดดี๊จายร้ายยยย แดดดี๊ม่ายร้ากหนูแล้ว ฮือๆๆๆๆ”
“ร็อบบี้..” ริคาร์โดกำลังจะเอ่ยปลอบลูกชายตัวน้อยหากแต่เสียงใสๆ ของคุณแม่จำเป็นก็ดังขึ้นซะก่อน
“โอ๋ ไม่ร้องนะคะคนเก่ง มอมมี่ไม่ชอบเด็กงอแงนะคะ เอาล่ะ ถ้าอยากให้พี่เป็นมอมมี่ต้องเชื่อฟังคุณพ่อนะคะ คุณพ่อรักหนูที่สุดเลยนะ ส่วนคุณแม่ของหนูแค่ไปทำงานเดี๋ยวก็กลับ งั้นระหว่างนี้พี่จะเป็นมอมมี่ชั่วคราวให้ก่อนดีไหมคะ” กิ่งเพชรเอ่ยปลอบร่างอวบอ้วนอย่างเอ็นดุ ก่อนที่มือเรียวจะเช็ดน้ำตาให้หนูน้อยอย่างเบามือ เธอรู้สึกรักเด็กคนนี้จริงๆ ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน
“นี่เธอ....” ริคาร์โดที่ได้ยินคำพูดของแม่สาวเอเชียหน้าหวานถึงกลับอึ้งไปทันที ก่อนจะขัดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยที่เธอบอกลูกชายเขาไปแบบนั้น ลูกชายเขาเหมือนเด็กคนอื่นซะที่ไหน ถ้าใครได้รับปากอะไรแล้ว อย่าหวังว่าจะเบี้ยวได้ง่ายๆ
“แดดดี๊ห้ามดุมอมมี่นะ ม่ายงั้นหนูโกดจิงๆ ด้วย” หนูน้อยร็อบบี้หันมาต่อว่าบิดาปากยื่นเมื่อได้ยินแดดดี้ตกคอกใส่ว่าที่มอมมี่ของเขา
“ร็อบบี้ไม่เอาน่า ทุกอย่างพ่อก็ตามใจหนูหมด แต่เรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ พ่อว่าเอาแค่พี่เลี้ยงก็พอนะครับ” ริคาร์โดยังคงเกลี้ยกล่อมลูกรักอย่างไม่ยอม แต่เขาก็ต้องปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีกเมื่อแทนที่ลุกรักจะสนใจ กลับหันไปกอดคุณแม่คนใหม่แน่นพร้อมซบลงที่หน้าอกอวบอิ่มนั้นอย่างอ้อนๆ ลูกหนอลูก ฮึ่ม
“มอมมี่หนูหิว หนูอยากทานข้าวฝีมือมอมมี่” หนูน้อยร็อบบี้ปฏิบัติการอ้อนคุรแม่คนใหม่ทันที อย่างไม่สนใจว่าบิดาจะว่ายังไง ก่อนที่ร่างเล็กป้อมจะค่อยๆ ลงมาจากตักนุ่มๆ ของคุณแม่คนใหม่แล้วจับจูงเดินเข้าครัวไป
กิ่งเพชรหันมามองคนเป็นแดดดี๊อย่างขอโทษขอโพยที่เธอทำเหมือนกำลังยุ่งเรื่องครอบครัวเขา แต่ทำไงได้เธอมักใจอ่อนกับเด็กๆ เสมอ โดยเฉพาะหนูน้อยร็อบบี้ซึ่งน่ารัก น่าหยิกเป็นที่สุด แม้จะแสบซนแค่ไหนก็เถอะ
“โธ่เว้ย” ริคาร์โดสบถออกมาอย่างโมโห เมื่อตอนนี้เขาทำอะไรเจ้าลูกชายไม่ได้เลย เฮ้อ ใครสอนให้ทำแบบนั้นเวลาเขาจะดุว่า ก็น้ำตาปริ่มๆ ไม่ก็หน้าบึ้งๆ ปากยื่นๆ อย่างไม่ยอม แต่พอจะอ้อนก็อ้อนซะเขาใจอ่อน เอาว่ะ ให้ลูกมีแม่ปลอมๆ สักคนคงไม่เป็นไร ยังไงซะลูกเขาคงไม่บ้าจี้ติดแม่คนนี้งอมแงมตลอดไปหรอกน่า เดี๋ยวโตขึ้นก็หายเอง (เขาคิดว่านะ)
“โรซาน่า เธอเริ่มงานได้เลยนะพรุ่งนี้ ส่วนที่อยู่จะเป็นเรือนเล็กด้านหลัง เดี๋ยวเดินตามพ่อบ้านไป อ้อ หน้าที่เธอค่อยมาฟังจากปากพ่อบ้านอีกทีพรุ่งนี้” ริคาร์โดหันมาจัดการพี่เลี้ยงที่ลูกเขาเลือกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะเดินไปยังห้องทำงานปล่อยให้พ่อบ้านทรงประสิทธิภาพจัดการในส่วนที่เหลือ
***************************
“มอมมี่ ทามรายให้หนูกินอ่า” หนูน้อยร็อบบี้ถามออกมาเสียงใส เมื่อเห็นมอมมี่คนใหม่ตักนั่น ชิมนี่ พร้อมๆ กับอาหารที่นำไปวางที่โต๊ะบางส่วนก็หน้าตาน่ากินเป็นที่สุด
“ทำอาหารไทยจ๊ะ แกงจืดเต้าหู้หมูสับกับไข่เจียว กินง่ายๆไปก่อนนะครับ เดี๋ยววันหลังพี่ เอ้ย มอมมี่จะทำอย่างอื่นมากกว่านี้” กิ่งเพชรตอบลูกชายปลอมๆ อย่างยิ้มๆ
“อาหารไทย หร่อยไหมอ่า หนูจะกินตอนนี้ กินๆ” หนุน้อยร็อบบี้เอียงคอมองคุณแม่อย่างสงสัยก่อนจะชี้ไปที่อาหารแล้วจะกินให้ได้
“ได้ครับ แต่ต้องไปล้างมือก่อนนะ แล้วเรามากินกันเลย” กิ่งเพชรอุ้มร่างอวบอ้วนพาไปล้างมือเสร็จก็ค่อยๆ วางลงที่พื้น ก่อนจะส่ายหัวยิ้มๆ เมื่อหนูน้อยวิ่งขึ้นไปนั่งที่โต๊ะอเนกประสงคืในครัวขนาดใหญ่ทันที
“ทำไรกันแม่ลูก” เสียงทุ้มที่เอ่ยจากด้านหลัง ทำให้กิ่งเพชรแอบหน้าแดงระเรื่อกับสรรพนามที่เขาเรียกเธอกับหนูน้อยไม่ได้ แม้ตอนนี้สถานะเธอจะก้าวถึงขั้นนั้นแล้วก็ตาม
“แดดดี๋มากินอาหารไทยกัน มอมมี่ทำให้หนูทานแหละ” ร่างสูงมองดูรอยยิ้มอย่างมีความสุขของบุตรชายอย่างดีใจ ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
ไหนๆ ก็ตามใจมาตั้งหลายเรื่อง เรื่องนี้ไม่ตามใจคงไม่ได้สินะ ลูกพ่อ
“เอ่อ เชิญทานอาหารด้วยกันนะคะ เดี๋ยวดิฉันไปทำเพิ่มให้” กิ่งเพชรมองร่างสูงใหญ่ของเขาอย่างอึ้งๆ เมื่อรายนั้นขยับไปนั่งกับลูกชายแล้วทำท่าว่าจะกินอาหารที่เธอทาน
“เดี๋ยว ตักข้าวให้ฉันก่อนสิ ให้ตาหนูด้วย” เสียงทุ้มสั่งออกมาตามความเคยชิน ก่อนจะนั่งกอดอกนิ่งรอให้หญิงสาวไปบริการ
อารมณ์โกรธจี๊ดของกิ่งเพชรหายไปทันทีที่หันมาแล้วเห้นว่าหนุน้อยร็อบบี้เปลี่ยนมานั่งท่าเดียวกับพ่อไม่ผิดเปี๊ยบ เฮ้อ รู้แล้วละนะหนูน้อยว่าลูกพ่อ หน้าตาผิวพรรณ ใช่หมดซะขนาดนั้น อารมณ์ขันที่ตีตื้นขึ้นมาทำให้เธอต้องรีบไปตักข้าวให้สองพ่อลูก ก่อนจะรีบมาทำอาหารอื่นๆ เพิ่ม
สายตาคมมองทุกการกระทำของคุณแม่คนใหม่อย่างอึ้งๆ ท่วงท่าการทำอาหารที่คล่องแคล่ว กอร์ปกับรอยยิ้มน้อยๆ พร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ ของเธอช่างน่าดูนัก ตาคมจับจ้องร่างระหงนั้นไม่วางตา ก่อนจะสะดุ้งขึ้นมาเมื่อเห็นมือน้อยๆ โบกเหยงๆ อยู่ตรงหน้า
“แดดดี้ มองมอมมี่นานเลย มีรายเป่า” เสียงถามของหนุน้อยทำให้คนเป็นแดดดี้หน้าแดงระเรื่อออกมาอย่างอายๆ ฮึ่ม ลูกหนอลูก
“เปล่า พ่อมองเหม่อไปทางเดียวกันเฉยๆ”
“ดีแล้ว หนูหวงมอมมี่” หนูน้อยร็อบบี้ยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินบิดาตอบเช่นนั้น ก่อนจะหันไปกินต่อแต่ก็ยังไม่วายแอบดูว่าบิดาคิดจะทำอะไรมอมมี่ของเขาหรือเปล่า
ริคาร์โดส่ายหัวอย่างระอาเจ้าลูกชาย ตัวแค่นี้รู้จักหวงของแล้ว เฮ้อ ชายหนุ่มถอนหายใจอย่าง
“กับข้าวเพิ่มค่ะ” กิ่งเพชรยกไข่เจียวหมูสับและผัดเปรี้ยวหวานมาที่โต๊ะอเนกประสงค์ทันทีที่ทำเสร็จ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างหนูน้อยจอมแสบ รายนั้นพอเธออยู่ใกล้มือก็ปีนมานั่งตักเธอทันที
“กินข้าวกันมอมมี่”
“จ๊ะ”
“อะแฮ่ม” ริคาร์โดมองสองแม่ลูกจำเป็นอย่างเริ่มเซ็ง เมื่อทั้งสองทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตนเลย ฮึ่ม ลำพังคุณแม่คนใหม่ไม่เท่าไหร่หรอกแต่คุณลูกนี่สิ มันน่านัก
“แดดดี๊ว่าเรารีบกินดีกว่านะ แดดดี๊มีเรื่องต่อคุยกับมอมมี่เยอะแยะมากมายเลย”
“ม่ายอาว หนูอยากอยู่กับมอมมี่” หนูน้อยร็อบบี้ไม่ยอมทันทีที่ได้ยินพ่อพูดออกมาอย่างนั้น แดดดี๊กามลางจามาแย่งมอมมี่ไปจากหนู ม่ายยอมมมมมมมมมมมมมมมม
“ร็อบบี้ครับ มอมมี่มีธุระต้องคุยกับแดดดี๊นะ ร็อบบี้ไปนอนเล่นรอที่ห้องก่อนนะครับ มอมมี่สัญญาว่าจะไปไม่นาน” กิ่งเพชรใช้ไม้อ่อนเข้าลูบกับหนูน้อยทันทีที่เห็นท่าว่างานนี้มันคงจะยากสำหรับคุณพ่อซะแล้ว
หนูน้อยนิ่งคิดสักพักก็ยิ้มร่าพยักหน้าตกลงทันที ก่อนจะรีบกินแล้ววิ่งปรู๊ดหายไปจากครัว ปล่อยให้คนเป้นพ่อและคุณแม่มือใหม่มองตามอย่างเอ็นดู
“เราจะเปลี่ยนไปคุยกันที่ห้องทำงานผมนะ จานชามทิ้งไว้นี่แหละเดี๋ยวเด็กก็มาล้างเอง ไปกันเถอะ เดี๋ยวตัวแสบงอแงขึ้นมาอีก” ร่างสูงเดินนำคุณแม่มือใหม่ไปยังห้องทำงานทันที ก่อนจะเริ่มคุยในสิ่งที่เขาคิดมาตลอดระหว่างปล่อยให้เจ้าลูกชายและมอมมี่คนใหม่อยู่ด้วยกัน
“เอ่อ คุณโอคอลแนลถ้าคุณกังวลเรื่องร็อบบี้ เอ๊ยคุณหนู ดิฉันไปทำงานข้างนอกอย่างที่ตกลงไว้แต่แรกก็ได้นะคะ พอดีว่าดิฉันเห็นร็อบบี้ เอ๊ย คุณหนูงอแงเลยพูดไปอย่างนั้น” กิ่งเพชรพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักเพราะนึกว่าเขาโกระที่เธอเผลอเทียบชั้นกับเขา
“พอๆ ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้น แต่ที่เรียกมาคุยเนี่ย เราจะทำสัญญากันใหม่ คือให้เธอมาเป็นแม่ของลูกชายฉัน โดยเธอจะได้รับเงินเดือน เดือนละ 30,000 เหรียญ กินอยู่ที่คฤหาสน์ของฉัน โดยหน้าที่ของเธอก็คือคอยอบรมสั่งสอนลูกชายฉัน รวมทั้งสอนหนังสือเขาได้ ถ้าทำได้เธอต้องทำยังไงก็ได้ให้ลูกชายฉันไปโรงเรียน หากเขาไปโรงเรียนได้ฉันจะส่งเธอเรียนที่มหาวิทยาลัยโดยไม่หักค่าใช้จ่ายใดๆ” ริคาร์โดเอ่ยเงื่อนไขออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะรอฟังคำตอบจากสาวน้อยตรงหน้าว่าเธอจะเอายังไง แม้ในใจจะรู้ดีว่าเธอคงไม่มีทางปฏิเสธเพราะงานนี้เธอได้กับได้ นอกจากจะฟลุ๊คได้งานที่เงินเดือนดีขนาดนี้แล้ว ยังอาจจะได้เรียนตามที่เธอเคยใฝ่ฝันอีกด้วย
“เอ่อ แล้วคนอื่นๆ จะมองฉันยังไง เอ่อ ไม่ใช่สิ คุณจะบอกคนอื่นว่าฉันอยู่ในฐานะอะไรคะ เพราะคุรหนูก็เรียกฉันว่าร็อบบี้” กิ่งเพชรถามในสิ่งที่คาใจมาตลอดระหว่างที่เขาเอ่ยเงื่อนไขออกมา
“แม่ของลูกฉัน ดังนั้นงานอีกอย่างก็คือ หากเธอต้องติดสอยห้อยตามฉันกับลูกออกไปยังสถานที่ที่เป็นเป้าสายตาคนอื่น เธอจะต้องแสดงว่าเป็นทั้งแม่ของลุกและเมียฉัน แต่ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เผลอทำอะไรเธอหรอก หุ่นเล็กๆ ราวเด็กน้อยแบบนี้ฉันไม่สนใจแน่ๆ” ริคาร์โดเอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะหน้าตึงกับคำวิจารณ์ของเขาหรือไม่ ก่อนจะยืนกอดอกรอฟังคำตอบอีกครั้ง ถ้าครั้งนี้เธอเรื่องมาก เขาคงจะจ้างเธอมาเป็นแค่พี่เลี้ยงตามเดิม เพราะนี่ถือว่าเขาให้เธอมากแล้วนะ
หน็อย ปากมอม เอ๊ย ปากเสียนักนะ อีตาเศรษฐี เชอะ มาว่าเราได้ กิ่งเพชรพยายามระงับความไม่พอใจก่อนจะท่องในใจ เงิน เรียน เงิน เรียน ทุกคนจะสบาย เมื่อคิดได้เธอจึงตอบรับเขาออกไป ก่อนทีเขาจะหยิบเอกสารสัญญาอะไรสักอย่างมาให้เธอเซ็น เธอขออ่านก่อนวันนึงเขาก็ส่ายศีรษะอย่างไม่ยอม ก่อนจะบอกแค่ว่าสัญญานี้เพื่อป้องกันตัวเองหากเธอคิดจะเบี้ยวหนีไปทำงานอย่างอื่นและหากเธอคิดจะไปบอกนักข่าวเรื่องของครอบครัวเขาแค่นั้น
“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ” กิ่งเพชรถามออกมาทันทีที่เซ็นเสร็จ หวังว่านายนี่คงไม่มาแบล็กเมล์เธอนะ เพราะเธอคงไม่มีอะไรให้เขาแน่ๆ
“เรียบร้อย เธอไปดูแลลูกชายฉันได้ ส่วนเสื้อผ้าที่ดรงแรมเดี๋ยวจะให้เด็กไปเอาให้ อ้อ จำไว้อย่างนึงนะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฐานะของเธอจะไม่มีทางเลื่อนขั้นมากกว่าสิ่งที่เธอเป็น ไปได้แล้ว” ริคาร์โดเอ่ยเตือนหญิงสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะกลับไปนั่งทำงานต่อ แม้ในใจจะแอบยิ้มกับสัญญาที่เขาหลอกให้เธอเซ็น เรื่องอะไรจะให้เป็นแม่ของตาหนูเฉยๆ ล่ะ ช่วงนี้เขาว่างพอดี มีคนมาทำให้เตียงอุ่นขึ้นก็น่าจะดีไม่น้อย เขาจะใช้ลูกชายสุดที่รักในการบังคับมอมมี่คนสวยให้มาตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา รอฉันนะหนูน้อย ฮึฮึ
********************
“ร็อบบี้ลูก พ่อว่าแค่พี่เลี้ยงก็น่าจะพอ หนูไม่รักแดดดี๊แล้วหรอครับ” ริคาร์โดกล่อมลูกทันทีที่ได้ยินคำขาดนั้น เพราะรังแต่จะสร้างเรื่องปวดหัวให้เขาน่ะสิ หากเขารับทั้งพี่เลี้ยงทั้งแม่ของลูก ไม่ใช่สิ ผู้หญิงที่ลูกเขาอยากเรียกว่ามอมมี่ เฮ้อ ลูกหนอลูกสร้างเรื่องให้ปวดหัวได้ทุกวัน
หนูน้อยร็อบบี้มองบิดาหน้าเสีย เมื่อได้ยินแบบนี้ แดดดี๊ไม่รักหนูแล้วหนูแค่อยากได้มอมมี่เอง
“แง๊ แง๊ หนูอยากได้มอมมี่ ทามมายแดดดี๊ต้องห้ามด้วย แง๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” หนูน้อยร็อบบี้ตะเบ็งเสียงร้องไห้ออกมาทันที ก่อนจะดิ้นออกจากอ้อมกอดของว่าที่มอมมี่อยากน้อยใจในบิดา
พ่อไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย เค้าอยากมีแม่ มีแม่ มีแม่ ฮือๆๆๆๆ
ริคาร์โดมองลูกดิ้นไปมาพร้อมกับตะเบ็งเสียงร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างเจ็บปวด เขาตามใจลูกมาหลายอย่างแต่เรื่องนี้เห็นทีจะตามใจไม่ได้
“ร็อบบี้ลูก เดี๋ยวมอมมี่ก็กลับมานะครับ ตอนนี้มอมมี่ไปทำงาน อีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวสักที อย่าร้องไห้นะครับ พี่เขาจะตกใจนะ” ริคาร์โดกล่อมอย่างไรเจ้าหนูน้อยก็ไม่ยอมซะที มีแต่ดิ้นหนีและหันไปกอดมอมมี่จำเป็นแน่นอย่างหาที่พึ่ง
“ม่ายอาววววววววววววววว หนูจะเอาพี่คนนี้เป้นมอมมี่ หนูไม่รอครายทั้งน้านนนน ม่ายอาวววววว ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แดดดี๊จายร้ายยยย แดดดี๊ม่ายร้ากหนูแล้ว ฮือๆๆๆๆ”
“ร็อบบี้..” ริคาร์โดกำลังจะเอ่ยปลอบลูกชายตัวน้อยหากแต่เสียงใสๆ ของคุณแม่จำเป็นก็ดังขึ้นซะก่อน
“โอ๋ ไม่ร้องนะคะคนเก่ง มอมมี่ไม่ชอบเด็กงอแงนะคะ เอาล่ะ ถ้าอยากให้พี่เป็นมอมมี่ต้องเชื่อฟังคุณพ่อนะคะ คุณพ่อรักหนูที่สุดเลยนะ ส่วนคุณแม่ของหนูแค่ไปทำงานเดี๋ยวก็กลับ งั้นระหว่างนี้พี่จะเป็นมอมมี่ชั่วคราวให้ก่อนดีไหมคะ” กิ่งเพชรเอ่ยปลอบร่างอวบอ้วนอย่างเอ็นดุ ก่อนที่มือเรียวจะเช็ดน้ำตาให้หนูน้อยอย่างเบามือ เธอรู้สึกรักเด็กคนนี้จริงๆ ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน
“นี่เธอ....” ริคาร์โดที่ได้ยินคำพูดของแม่สาวเอเชียหน้าหวานถึงกลับอึ้งไปทันที ก่อนจะขัดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยที่เธอบอกลูกชายเขาไปแบบนั้น ลูกชายเขาเหมือนเด็กคนอื่นซะที่ไหน ถ้าใครได้รับปากอะไรแล้ว อย่าหวังว่าจะเบี้ยวได้ง่ายๆ
“แดดดี๊ห้ามดุมอมมี่นะ ม่ายงั้นหนูโกดจิงๆ ด้วย” หนูน้อยร็อบบี้หันมาต่อว่าบิดาปากยื่นเมื่อได้ยินแดดดี้ตกคอกใส่ว่าที่มอมมี่ของเขา
“ร็อบบี้ไม่เอาน่า ทุกอย่างพ่อก็ตามใจหนูหมด แต่เรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ พ่อว่าเอาแค่พี่เลี้ยงก็พอนะครับ” ริคาร์โดยังคงเกลี้ยกล่อมลูกรักอย่างไม่ยอม แต่เขาก็ต้องปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีกเมื่อแทนที่ลุกรักจะสนใจ กลับหันไปกอดคุณแม่คนใหม่แน่นพร้อมซบลงที่หน้าอกอวบอิ่มนั้นอย่างอ้อนๆ ลูกหนอลูก ฮึ่ม
“มอมมี่หนูหิว หนูอยากทานข้าวฝีมือมอมมี่” หนูน้อยร็อบบี้ปฏิบัติการอ้อนคุรแม่คนใหม่ทันที อย่างไม่สนใจว่าบิดาจะว่ายังไง ก่อนที่ร่างเล็กป้อมจะค่อยๆ ลงมาจากตักนุ่มๆ ของคุณแม่คนใหม่แล้วจับจูงเดินเข้าครัวไป
กิ่งเพชรหันมามองคนเป็นแดดดี๊อย่างขอโทษขอโพยที่เธอทำเหมือนกำลังยุ่งเรื่องครอบครัวเขา แต่ทำไงได้เธอมักใจอ่อนกับเด็กๆ เสมอ โดยเฉพาะหนูน้อยร็อบบี้ซึ่งน่ารัก น่าหยิกเป็นที่สุด แม้จะแสบซนแค่ไหนก็เถอะ
“โธ่เว้ย” ริคาร์โดสบถออกมาอย่างโมโห เมื่อตอนนี้เขาทำอะไรเจ้าลูกชายไม่ได้เลย เฮ้อ ใครสอนให้ทำแบบนั้นเวลาเขาจะดุว่า ก็น้ำตาปริ่มๆ ไม่ก็หน้าบึ้งๆ ปากยื่นๆ อย่างไม่ยอม แต่พอจะอ้อนก็อ้อนซะเขาใจอ่อน เอาว่ะ ให้ลูกมีแม่ปลอมๆ สักคนคงไม่เป็นไร ยังไงซะลูกเขาคงไม่บ้าจี้ติดแม่คนนี้งอมแงมตลอดไปหรอกน่า เดี๋ยวโตขึ้นก็หายเอง (เขาคิดว่านะ)
“โรซาน่า เธอเริ่มงานได้เลยนะพรุ่งนี้ ส่วนที่อยู่จะเป็นเรือนเล็กด้านหลัง เดี๋ยวเดินตามพ่อบ้านไป อ้อ หน้าที่เธอค่อยมาฟังจากปากพ่อบ้านอีกทีพรุ่งนี้” ริคาร์โดหันมาจัดการพี่เลี้ยงที่ลูกเขาเลือกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะเดินไปยังห้องทำงานปล่อยให้พ่อบ้านทรงประสิทธิภาพจัดการในส่วนที่เหลือ
***************************
“มอมมี่ ทามรายให้หนูกินอ่า” หนูน้อยร็อบบี้ถามออกมาเสียงใส เมื่อเห็นมอมมี่คนใหม่ตักนั่น ชิมนี่ พร้อมๆ กับอาหารที่นำไปวางที่โต๊ะบางส่วนก็หน้าตาน่ากินเป็นที่สุด
“ทำอาหารไทยจ๊ะ แกงจืดเต้าหู้หมูสับกับไข่เจียว กินง่ายๆไปก่อนนะครับ เดี๋ยววันหลังพี่ เอ้ย มอมมี่จะทำอย่างอื่นมากกว่านี้” กิ่งเพชรตอบลูกชายปลอมๆ อย่างยิ้มๆ
“อาหารไทย หร่อยไหมอ่า หนูจะกินตอนนี้ กินๆ” หนุน้อยร็อบบี้เอียงคอมองคุณแม่อย่างสงสัยก่อนจะชี้ไปที่อาหารแล้วจะกินให้ได้
“ได้ครับ แต่ต้องไปล้างมือก่อนนะ แล้วเรามากินกันเลย” กิ่งเพชรอุ้มร่างอวบอ้วนพาไปล้างมือเสร็จก็ค่อยๆ วางลงที่พื้น ก่อนจะส่ายหัวยิ้มๆ เมื่อหนูน้อยวิ่งขึ้นไปนั่งที่โต๊ะอเนกประสงคืในครัวขนาดใหญ่ทันที
“ทำไรกันแม่ลูก” เสียงทุ้มที่เอ่ยจากด้านหลัง ทำให้กิ่งเพชรแอบหน้าแดงระเรื่อกับสรรพนามที่เขาเรียกเธอกับหนูน้อยไม่ได้ แม้ตอนนี้สถานะเธอจะก้าวถึงขั้นนั้นแล้วก็ตาม
“แดดดี๋มากินอาหารไทยกัน มอมมี่ทำให้หนูทานแหละ” ร่างสูงมองดูรอยยิ้มอย่างมีความสุขของบุตรชายอย่างดีใจ ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
ไหนๆ ก็ตามใจมาตั้งหลายเรื่อง เรื่องนี้ไม่ตามใจคงไม่ได้สินะ ลูกพ่อ
“เอ่อ เชิญทานอาหารด้วยกันนะคะ เดี๋ยวดิฉันไปทำเพิ่มให้” กิ่งเพชรมองร่างสูงใหญ่ของเขาอย่างอึ้งๆ เมื่อรายนั้นขยับไปนั่งกับลูกชายแล้วทำท่าว่าจะกินอาหารที่เธอทาน
“เดี๋ยว ตักข้าวให้ฉันก่อนสิ ให้ตาหนูด้วย” เสียงทุ้มสั่งออกมาตามความเคยชิน ก่อนจะนั่งกอดอกนิ่งรอให้หญิงสาวไปบริการ
อารมณ์โกรธจี๊ดของกิ่งเพชรหายไปทันทีที่หันมาแล้วเห้นว่าหนุน้อยร็อบบี้เปลี่ยนมานั่งท่าเดียวกับพ่อไม่ผิดเปี๊ยบ เฮ้อ รู้แล้วละนะหนูน้อยว่าลูกพ่อ หน้าตาผิวพรรณ ใช่หมดซะขนาดนั้น อารมณ์ขันที่ตีตื้นขึ้นมาทำให้เธอต้องรีบไปตักข้าวให้สองพ่อลูก ก่อนจะรีบมาทำอาหารอื่นๆ เพิ่ม
สายตาคมมองทุกการกระทำของคุณแม่คนใหม่อย่างอึ้งๆ ท่วงท่าการทำอาหารที่คล่องแคล่ว กอร์ปกับรอยยิ้มน้อยๆ พร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ ของเธอช่างน่าดูนัก ตาคมจับจ้องร่างระหงนั้นไม่วางตา ก่อนจะสะดุ้งขึ้นมาเมื่อเห็นมือน้อยๆ โบกเหยงๆ อยู่ตรงหน้า
“แดดดี้ มองมอมมี่นานเลย มีรายเป่า” เสียงถามของหนุน้อยทำให้คนเป็นแดดดี้หน้าแดงระเรื่อออกมาอย่างอายๆ ฮึ่ม ลูกหนอลูก
“เปล่า พ่อมองเหม่อไปทางเดียวกันเฉยๆ”
“ดีแล้ว หนูหวงมอมมี่” หนูน้อยร็อบบี้ยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินบิดาตอบเช่นนั้น ก่อนจะหันไปกินต่อแต่ก็ยังไม่วายแอบดูว่าบิดาคิดจะทำอะไรมอมมี่ของเขาหรือเปล่า
ริคาร์โดส่ายหัวอย่างระอาเจ้าลูกชาย ตัวแค่นี้รู้จักหวงของแล้ว เฮ้อ ชายหนุ่มถอนหายใจอย่าง
“กับข้าวเพิ่มค่ะ” กิ่งเพชรยกไข่เจียวหมูสับและผัดเปรี้ยวหวานมาที่โต๊ะอเนกประสงค์ทันทีที่ทำเสร็จ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างหนูน้อยจอมแสบ รายนั้นพอเธออยู่ใกล้มือก็ปีนมานั่งตักเธอทันที
“กินข้าวกันมอมมี่”
“จ๊ะ”
“อะแฮ่ม” ริคาร์โดมองสองแม่ลูกจำเป็นอย่างเริ่มเซ็ง เมื่อทั้งสองทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตนเลย ฮึ่ม ลำพังคุณแม่คนใหม่ไม่เท่าไหร่หรอกแต่คุณลูกนี่สิ มันน่านัก
“แดดดี๊ว่าเรารีบกินดีกว่านะ แดดดี๊มีเรื่องต่อคุยกับมอมมี่เยอะแยะมากมายเลย”
“ม่ายอาว หนูอยากอยู่กับมอมมี่” หนูน้อยร็อบบี้ไม่ยอมทันทีที่ได้ยินพ่อพูดออกมาอย่างนั้น แดดดี๊กามลางจามาแย่งมอมมี่ไปจากหนู ม่ายยอมมมมมมมมมมมมมมมม
“ร็อบบี้ครับ มอมมี่มีธุระต้องคุยกับแดดดี๊นะ ร็อบบี้ไปนอนเล่นรอที่ห้องก่อนนะครับ มอมมี่สัญญาว่าจะไปไม่นาน” กิ่งเพชรใช้ไม้อ่อนเข้าลูบกับหนูน้อยทันทีที่เห็นท่าว่างานนี้มันคงจะยากสำหรับคุณพ่อซะแล้ว
หนูน้อยนิ่งคิดสักพักก็ยิ้มร่าพยักหน้าตกลงทันที ก่อนจะรีบกินแล้ววิ่งปรู๊ดหายไปจากครัว ปล่อยให้คนเป้นพ่อและคุณแม่มือใหม่มองตามอย่างเอ็นดู
“เราจะเปลี่ยนไปคุยกันที่ห้องทำงานผมนะ จานชามทิ้งไว้นี่แหละเดี๋ยวเด็กก็มาล้างเอง ไปกันเถอะ เดี๋ยวตัวแสบงอแงขึ้นมาอีก” ร่างสูงเดินนำคุณแม่มือใหม่ไปยังห้องทำงานทันที ก่อนจะเริ่มคุยในสิ่งที่เขาคิดมาตลอดระหว่างปล่อยให้เจ้าลูกชายและมอมมี่คนใหม่อยู่ด้วยกัน
“เอ่อ คุณโอคอลแนลถ้าคุณกังวลเรื่องร็อบบี้ เอ๊ยคุณหนู ดิฉันไปทำงานข้างนอกอย่างที่ตกลงไว้แต่แรกก็ได้นะคะ พอดีว่าดิฉันเห็นร็อบบี้ เอ๊ย คุณหนูงอแงเลยพูดไปอย่างนั้น” กิ่งเพชรพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักเพราะนึกว่าเขาโกระที่เธอเผลอเทียบชั้นกับเขา
“พอๆ ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้น แต่ที่เรียกมาคุยเนี่ย เราจะทำสัญญากันใหม่ คือให้เธอมาเป็นแม่ของลูกชายฉัน โดยเธอจะได้รับเงินเดือน เดือนละ 30,000 เหรียญ กินอยู่ที่คฤหาสน์ของฉัน โดยหน้าที่ของเธอก็คือคอยอบรมสั่งสอนลูกชายฉัน รวมทั้งสอนหนังสือเขาได้ ถ้าทำได้เธอต้องทำยังไงก็ได้ให้ลูกชายฉันไปโรงเรียน หากเขาไปโรงเรียนได้ฉันจะส่งเธอเรียนที่มหาวิทยาลัยโดยไม่หักค่าใช้จ่ายใดๆ” ริคาร์โดเอ่ยเงื่อนไขออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะรอฟังคำตอบจากสาวน้อยตรงหน้าว่าเธอจะเอายังไง แม้ในใจจะรู้ดีว่าเธอคงไม่มีทางปฏิเสธเพราะงานนี้เธอได้กับได้ นอกจากจะฟลุ๊คได้งานที่เงินเดือนดีขนาดนี้แล้ว ยังอาจจะได้เรียนตามที่เธอเคยใฝ่ฝันอีกด้วย
“เอ่อ แล้วคนอื่นๆ จะมองฉันยังไง เอ่อ ไม่ใช่สิ คุณจะบอกคนอื่นว่าฉันอยู่ในฐานะอะไรคะ เพราะคุรหนูก็เรียกฉันว่าร็อบบี้” กิ่งเพชรถามในสิ่งที่คาใจมาตลอดระหว่างที่เขาเอ่ยเงื่อนไขออกมา
“แม่ของลูกฉัน ดังนั้นงานอีกอย่างก็คือ หากเธอต้องติดสอยห้อยตามฉันกับลูกออกไปยังสถานที่ที่เป็นเป้าสายตาคนอื่น เธอจะต้องแสดงว่าเป็นทั้งแม่ของลุกและเมียฉัน แต่ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เผลอทำอะไรเธอหรอก หุ่นเล็กๆ ราวเด็กน้อยแบบนี้ฉันไม่สนใจแน่ๆ” ริคาร์โดเอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะหน้าตึงกับคำวิจารณ์ของเขาหรือไม่ ก่อนจะยืนกอดอกรอฟังคำตอบอีกครั้ง ถ้าครั้งนี้เธอเรื่องมาก เขาคงจะจ้างเธอมาเป็นแค่พี่เลี้ยงตามเดิม เพราะนี่ถือว่าเขาให้เธอมากแล้วนะ
หน็อย ปากมอม เอ๊ย ปากเสียนักนะ อีตาเศรษฐี เชอะ มาว่าเราได้ กิ่งเพชรพยายามระงับความไม่พอใจก่อนจะท่องในใจ เงิน เรียน เงิน เรียน ทุกคนจะสบาย เมื่อคิดได้เธอจึงตอบรับเขาออกไป ก่อนทีเขาจะหยิบเอกสารสัญญาอะไรสักอย่างมาให้เธอเซ็น เธอขออ่านก่อนวันนึงเขาก็ส่ายศีรษะอย่างไม่ยอม ก่อนจะบอกแค่ว่าสัญญานี้เพื่อป้องกันตัวเองหากเธอคิดจะเบี้ยวหนีไปทำงานอย่างอื่นและหากเธอคิดจะไปบอกนักข่าวเรื่องของครอบครัวเขาแค่นั้น
“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ” กิ่งเพชรถามออกมาทันทีที่เซ็นเสร็จ หวังว่านายนี่คงไม่มาแบล็กเมล์เธอนะ เพราะเธอคงไม่มีอะไรให้เขาแน่ๆ
“เรียบร้อย เธอไปดูแลลูกชายฉันได้ ส่วนเสื้อผ้าที่ดรงแรมเดี๋ยวจะให้เด็กไปเอาให้ อ้อ จำไว้อย่างนึงนะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฐานะของเธอจะไม่มีทางเลื่อนขั้นมากกว่าสิ่งที่เธอเป็น ไปได้แล้ว” ริคาร์โดเอ่ยเตือนหญิงสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะกลับไปนั่งทำงานต่อ แม้ในใจจะแอบยิ้มกับสัญญาที่เขาหลอกให้เธอเซ็น เรื่องอะไรจะให้เป็นแม่ของตาหนูเฉยๆ ล่ะ ช่วงนี้เขาว่างพอดี มีคนมาทำให้เตียงอุ่นขึ้นก็น่าจะดีไม่น้อย เขาจะใช้ลูกชายสุดที่รักในการบังคับมอมมี่คนสวยให้มาตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา รอฉันนะหนูน้อย ฮึฮึ
********************
กาญจน์เกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 เม.ย. 2555, 19:19:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 เม.ย. 2555, 19:19:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 20334
| << บทที่ 1 เลือกเฟ้นพี่เลี้ยง | บทที่ 3 ลูกชายจอมแสบ >> |
Zephyr 2 พ.ค. 2555, 18:45:36 น.
อ่าว แด๊ดดี้ แผนสูง ฮึ้ยยยยย
อ่าว แด๊ดดี้ แผนสูง ฮึ้ยยยยย