อยากให้พระอาทิตย์ตกดินตอนสามทุ่มครึ่ง # ชอนตะวัน (จบแล้ว)
สำหรับเรื่องนี้เป็นงาน y ครับ..ถ้าไม่ชอบกากบาทสีแดงขอบบนขวา แต่ถ้าชอบก็จะมีศาสนาประกอบกันไปด้วยครับ เรื่องนี้เขียนไว้นานแล้ว ตั้งแต่ปี 49
พิมพ์รวมเล่ม แบบปริ้น ออน ดีมาน
450 หน้า ราคาขาย 350 บาท พร้อมค่าจัดส่งครับ..
สอบถามเพิ่มเติม f_nakhon@hotmail.com
ปล. เคยโพสต์ในบล็อกเมื่อปี 50 มาแล้วหนึ่งครั้งครับ...
พิมพ์รวมเล่ม แบบปริ้น ออน ดีมาน
450 หน้า ราคาขาย 350 บาท พร้อมค่าจัดส่งครับ..
สอบถามเพิ่มเติม f_nakhon@hotmail.com
ปล. เคยโพสต์ในบล็อกเมื่อปี 50 มาแล้วหนึ่งครั้งครับ...
Tags: งาน y + ศาสนา
ตอน: 7.
7.
ในบ้านบรรดาลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่ พี่สมใจ ซึ่งเปลี่ยนชื่ออย่างเป็นทางการว่า สมฤดี ดูมีอันจะกินมากกว่าคนอื่น ด้วยอาชีพเสริมสวยมีร้านอยู่ทางเข้านิคมอุตสาหกรรม มีคนพลุกพล่าน แม้ราคาค่าเช่าตึกที่ทำร้านจะแพงมาก แต่ก็สามารถใช้พื้นที่ชั้นสอง สาม สี่ ดัดแปลงเป็นห้องพักสำหรับสาวโรงงาน และก็ใช้พื้นที่ด้านหน้าให้คนมาเช่าขายน้ำหวาน ลูกชิ้นปิ้งและผลไม้ตามฤดูกาล ป้าเองก็เคยมาขายอยู่ตรงหน้าร้านพี่สมใจ แต่ด้วยวัยที่ร่วงโรย ป้าจึงว่า ขายตรงที่ปัจจุบันก็ดี เพียงเช้ากับเย็นไม่ต้องเหนื่อยหนักขึ้นสะพานลอยแบกของกลับไปมาให้เหนื่อยยาก
สำหรับสุริยาก็ได้อาศัยพี่สมใจในเรื่องให้ร้านสมฤดีซาลอน เป็นจุดจองตั๋วสำหรับโปรแกรมเที่ยวรอบต่าง ๆ โดยให้เด็กฝึกงานในร้านที่ชื่ออ้อย บ้านอยู่อีสาน เป็นผู้คอยดูแลในเรื่องรายละเอียด โดยที่เขาจ่ายให้เด็กอ้อยเป็นราคา 5 เปอร์เซ็นต์จากราคาตั๋ว ตั๋ว 400 เด็กอ้อยจะได้ 20 บาทต่อคน หนึ่งคันมี 40-48 คน ก็จะได้ ประมาณ 800 จนเกือบหนึ่งพันบาท มาตอนหลัง มาปรับราคาตกลงกันว่าถ้าทริปไหนได้ครึ่งคันได้อย่างต่ำ 500 บาท ถ้าเต็มคันได้ 1000 บาท
ส่วนพี่สมใจในฐานะที่ใช้ชื่อร้านเป็นจุดจองตั๋วสร้างความมั่นใจให้กับลูกค้าทัวร์จะได้เที่ยวละ 500 บาท แต่พี่สมใจบอกว่าอยากสนับสนุนให้น้องนุ่งมีกิจการงานให้มั่นคง พี่สมใจจึงว่า 500 บาทส่วนนั้นไม่เอาด้วยพี่สมใจตัวคนเดียว มีหน้าที่รับผิดชอบเพียงพ่อแม่ และนาน ๆ ครั้งที่จะส่งให้กับย่าวัยแปดสิบได้กินได้ใช้ทำบุญในบั้นปลายชีวิต และที่สำคัญพี่สมใจเป็นคนใจบุญ พี่แกบอกว่า ถ้าทริปไหนที่แกยังไม่เคยไป ขอไปฟรีแล้วกัน
สุริยาจึงคิดว่า ตรงนี้เป็นบุญของตนอีกวาระหนึ่งที่ผู้ใหญ่สนับสนุน
วันนี้ เมื่อเข้าไปในร้านได้รับแจ้งจากเด็กอ้อยว่าทัวร์วันวาเลนไทน์วันแห่งความรักของชาวคริสต์ซึ่งในปี 47 นั้นตรงกับวันเสาร์พอดี เต็มแล้ว ส่วนคนที่สนใจจะไปด้วยกันในทริปไหว้พระ 9 วัดอยุธยาอีก สาวอ้อยผู้มีวาจาคมคายแบบสำเนียงอีสาน ก็ชักชวนให้เลื่อนไปในวันมาฆบูชา เนื่องด้วยในวันหยุดนี้ บางโรงงานก็ไม่หยุด ตั๋วในทริปนี้จึงขายยากสักหน่อย แต่ถึงแม้จะได้น้อยคนไม่เต็มคันสุริยาก็ไม่ได้นึกหวั่นใจ..
กำไรคือได้รู้จักคนเพิ่มอีกหนึ่ง ได้มีโอกาสพูดธรรมะ แนะนำสิ่งดี ๆ ให้ใจเป็นกุศล ชวนทำบุญชี้ทางสวรรค์และหนทางสู่มรรค ผล นิพพาน มีศรัทธาในพระพุทธศาสนาเฉกเดียวกัน
หลังจากทราบข้อมูลเรื่องที่นั่งเต็มแล้ว สุริยาก็โทรหาบริษัทรถเช่าขาประจำ นัดหมายเวลาที่รถจะมาจอดรับ โทรไปแจ้งร้านทำอาหารกล่องเจ้าประจำ สั่งจำนวนอาหารและน้ำดื่ม ไปเดินห้างล้างรูปที่เที่ยวครั้งหลังสุดรวมถึงที่ปางจันทร์..ซื้อลูกอม แก้วน้ำกระดาษแบบดื่มแล้วทิ้ง..กระดาษผ้าเย็น..แม้ทัวร์ของเขาจะเป็นทัวร์ไร้ดาวแต่ก็ปรารถนาที่จะให้คนที่เดินทางด้วยกันได้รับความสะดวกสบาย มัดใจกันไว้ด้วย ‘การให้’ เพื่อประโยคเกื้อกูลในภายภาคเบื้องหน้า
เมื่อกลับมาจากห้างสรรพสินค้า กิจกรรมถัดมาในเวลาเย็น หากมีเวลาไม่ออกไปยืนแจกใบปลิวตามหน้าโรงงานก็จะออกไปช่วยป้าปิ้งหมูขายอยู่หน้าถนน อันที่จริง ป้าก็เคยพูดให้เขาไปขอพื้นที่ตรงหน้าร้านพี่สมใจ เปิดขายเอง เพื่อจะได้กำไรเป็นกอบเป็นกำขึ้นมา แต่ลึก ๆ แล้วคนที่เคยอยู่วัดเห็นว่า ถ้าเลี่ยงได้ก็ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องแห่งชีวิตที่ตกล่วงไปนี้ เขาเองก็ยังบริโภคเนื้อสัตว์ แต่ปรารถนาให้อยู่ในระหว่างกลาง กินอย่างแร้งอย่างกา ไม่ได้ตั้งอกตั้งใจสั่งให้ฆ่ามาเพื่อค้าขาย
การมีชีวิตอยู่ในโลกด้วยสายตาแห่งธรรมเป็นสิ่งที่เป็นไปได้อย่างยากยิ่ง ต้องมีสติพร้อม จึงจะสามารถผ่านไปแต่ละวันได้
อย่างที่พระอาจารย์เคยพูดไว้..ในขณะที่เขาเป็นเณรตัวเล็ก ด้วยท่านบวชหลังจากที่ผ่านโลกมาระยะหนึ่ง มุมในการสอนธรรมะจึงไม่เหมือนพระที่บวชมาแต่เณร
“สึกออกไปคงกินเหล้าไม่อร่อยแล้ว อยู่วัดดีกว่า” ประวัติของท่านเจ้าชู้ กาเม การพนัน คบคนชั่วเป็นมิตรสารพัด เคยบอกเล่าให้ไปรับรู้ พร้อมทั้งทางหนีทีไล่พร้อม
“ก็ไม่รู้ ถ้ารู้ก็คงไม่ทำ”
ตัวเขาเอง รู้มาก่อน ถ้าทำอะไรที่ผิดพลาดลงไป ทางธรรมเขาเรียกว่า ‘ต้องด้วยไม่ละอาย’
ดังนั้นชีวิตที่เป็นอยู่ในแต่ละวัน จึงเรียบ ๆ สมถะ กำหนดระลึกรู้อยู่ที่ ‘สัมมา อะระหัง’ เป็นระยะ ไม่ปรารถนาออกไปสังคมสังสรรค์กับลูกทัวร์กลุ่มกรี๊ดสลบ ซึ่งพยายามชักชวนให้ออกไปเริงโลกยามค่ำคืนด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง
เมื่อชวนบ่อย ๆ เข้า เมื่อถูกปฏิเสธ ความสัมพันธ์กับคนกลุ่มนี้จึงเกือบจางหายไป ดังนั้นบางครั้งเพื่อหน้าที่กัลยาณมิตร เพื่อธุรกิจ จึงต้องไปอย่างเสียไม่ได้บ้าง
“วันเกิดแก้วค่ะ หากพี่ยะไม่มา แก้วกับพวกก็เลิกไปเที่ยวกับพี่เหมือนกัน”
เมื่อไปถึงในที่นั้น ๆ ก็มีถ้อยคำต่อมาอีก
“ถ้าพี่ยะ ไม่ดื่มนะ หนูโกรธจริง ๆ ด้วย” ถ้าเป็นมุกนี้ เขายอมที่ให้อีกคนหนึ่งโกรธ แต่จะปฏิเสธตรง ๆ ก็คงไม่ได้ จึงพูดแต่ว่า
“พี่แพ้แอลกอฮอล์” ต้องโกหกเพิ่มอีกเรื่อง
พอกลับมาถึงบ้านกลิ่นบุหรี่ติดตามเสื้อผ้าทรงผม บวกกับอาการมึนด้วยนอนดึก ก็ได้คิดว่า ไปทำไม ไปแล้วเป็นทุกข์ หรือบางครั้งนึกถึงพระอาจารย์ ชีวิตบนโลกใบนี้ดำเนินไปได้ยากจริงหนอ
ทุกค่ำคืนพระอาจารย์ท่านสอนให้หลับในอู่ทะเลบุญ ระลึกนึกถึงคุณงามความดีและบุญกุศล ระลึกนึกถึงภาพพระตามวัดต่าง ๆ ที่ตนได้พาคนไปกราบไหว้ หลวงพ่อซำปอกงวัดพนัญเชิง องค์ใหญ่ตระหง่านเต็มพื้นที่วิหาร หรือไม่ก็หลวงพ่อทรงเครื่องที่วัดหน้าพระเมรุ สวมเทริดมีชฏาสวยงาม พระพักตร์พริ้งเพรา เมตตาต่อผู้มาสักการะกราบไหว้
แต่ค่ำคืนนี้ กลับมีใบหน้าของผู้ชายอีกคน เข้ามาวนเวียนอยู่ตรงหน้า
นายรุ่งโรจน์ ศิริรัตนวงศ์ ลูกชายคนเล็กหัวแก้วหัวแหวน ของนายประจิตต์และนางสิริฤดี ศิริรัตนวงศ์ นักธุรกิจใหญ่ ผู้บริจาคเงินให้กองการกุศลมากมาย ป่านฉะนี้เขาจะทำอะไรหนอ ไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับใครบางคนรึเปล่า
พยายามไม่คิด แต่จิตมันก็บอกว่า คิดไปซิ ดูให้ถึงที่สุดของความคิดว่ามันจะจบที่ตรงไหน คิดจนเหนื่อยจนเห็นทุกข์จากจิตที่ฟุ้งซ่านแล้วมันก็จะสงบไปเอง เมื่อมันไม่สงบ จึงหันมาคว้าประวัติราชวงศ์ ต่าง ๆ สมัยอยุธยาขึ้นมาอ่าน พยายามเรียงลำดับเอาไว้เล่าระหว่างเดินทาง ดีกว่ามาคิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าคิดแล้วได้อะไร อยู่ตั้งไกล เงินที่เสียไปก็คิดเสียว่าติดพุ่มผ้าป่าอย่างที่ว่าไว้ดีกว่ามั้ง
เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นเช้าวันพระ สุริยาต้องตื่นแต่เช้าหุงข้าว ทำกับข้าวสำหรับไปทำบุญที่วัด ส่วนเด็กสองคนลูกพี่ตั้ม ออกไปโรงเรียนตั้งแต่หกโมงเช้า ไม่ทันกินข้าวกินปลาหรือช่วยแบ่งเบางานใด ๆ เหมือนเมื่อเขายังเป็นเด็กเช่นนั้น
ด้วยเหตุนี้ ป้าจึงเปรย ๆ ว่า “กลัวเด็กสมัยนี้เหลือเกิน ไม่ทันมันหรอก มันพูดอะไรก็ต้องว่าไปตามนั้น คิดดูเถอะ ยะ เด็กผู้หญิงสองคนในสมัยที่โลกมันเป็นอย่างนี้..กับสื่อแบบนี้ ป้ากลัว อย่างไรก็ช่วยอบรมหลานให้ป้าด้วยนะ เตือนกันได้ก็เตือน มอสามกับมอหนึ่ง กำลังดีเลยเชียว”
เขาเอง บางเรื่องก็ต้องถืออุเบกขา เพราะมันเกินกำลังที่จะเข้าไปจัดการ แต่เมื่อสวดมนต์ไหว้พระ ก็อดที่จะแผ่ส่วนบุญ และแผ่เมตตาจิตให้ไม่ได้ ปรารถนาเห็นเด็กสองคนอยู่รอดปลอดภัย มีดวงปัญญาสอนตนให้เดินถูกทาง ประคับประคองตนให้เป็นหลานที่ดี ให้ปู่ย่าพ่อแม่ได้พึ่งพิง หากมันไม่เป็นตามนั้นคงต้องวาง ด้วยเหตุนี้ บางครั้ง หลายคนมองว่าเขาเป็นเฉื่อยชา ไร้อารมณ์
ที่ศาลาวัด เนื่องด้วยวันพระไม่ตรงกับวันหยุดงาน ผู้คนบนศาลาจึงน้อยเต็มที นึกถึงสมัยยังเยาว์เมื่อไปทำบุญกับแม่ในวันพระ คนเต็มศาลาทีเดียว เมื่อมาบวชเณรอยู่วัดในเมือง ความสัมพันธ์ระหว่างชุมชนกับวัดเป็นอีกอย่าง..
“โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว พระก็ต้องปรับตัวตาม ทำงานอย่างที่พระอาจารย์ว่า ก็ถือว่าได้ช่วยกัน”
กำลังใจเพิ่มพูน ยิ่งมาเห็นรอยยิ้มของผู้ที่เคยร่วมเดินทางมองมาที่ตนในยามอยู่บนศาลา จึงเห็นความเป็นมิตรต่อกัน บ้างก็ทักว่าวันพระที่แล้วหายไปไหนมา จึงได้บอกเล่าเรื่องที่ไปสำรวจ วัดและที่เที่ยวในจังหวัดแม่ฮ่องสอนและเชียงใหม่ให้เหล่าป้า ๆ ได้น้ำลายไหล เตรียมเก็บเงินเพื่อเดินทางไปดูเมืองสามหมอก พระธาตุกองมูด้วยกัน
“ป้าเมารถจะไปไหวรึ”
บ้างก็ว่า “เคยไปมาแล้ว ลูกพาไปสวยดี แต่ก็อยากไปใหม่”
เขารู้ว่าไปกับเขาเนื่องด้วยเหตุอะไร ไปเที่ยวกับลูก ลูกก็มีลูกมีเมีย มีชีวิตครอบครัวของตน จึงไม่ค่อยได้มาใส่ใจผู้เป็นแม่ หากแต่มาด้วยกับคนวัยเดียวกัน คุยเรื่องเดียวกันจึงมีความสุขมากกว่า แม้จะต้องจ่ายมากกว่าเดิมก็ตามที
ลงจากศาลาวัดก็ฆ่าเวลาโดยไปเดินห้าง ไปร้านหนังสือ ลึก ๆ ก็ปรารถนาจะมีสักวันที่หันมาเขียนเรื่องท่องเที่ยวเมืองไทยในมุมของพระศาสนาขึ้นมาบ้าง จะได้มีเงินแบบน้ำซึมบ่อทรายไว้กินยามแก่เฒ่าอย่างที่แสงทองว่าไว้
นึกถึงสาวเจ้ากับภาพน้ำตาคลอเบ้าแล้วต้องถอนหายใจออกมา ป่านฉะนี้ จะกลับจากปางจันทร์หรือยังหนอ ครั้นจะโทรไปหาก่อนก็ไม่ใช่วิสัยและถ้าใครอยากคบกับเขาจริง ๆ คงจะโทรกลับมาเอง
มือกำลังจะหยิบหนังสือของ อสท. มาเปิดอ่านเผื่อมีเรื่องที่ตรงกับใจ ก็จะซื้อเก็บไว้ หากไม่มีจะเพียงอ่านฟรี พลันโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ดูเบอร์ที่โชว์เป็นของเจ้าอ้อย สาวอีสานรอรัก กดรับเอ่ยถามเสียงเบา ๆ ด้วยไม่สะดวกคุย
“อยู่ที่ไหนพี่ยะ ร้านหนังสือใช่ไหม ไปดูหนังสือ.. เดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วก็เปิดไปหน้าที่... เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะ ต่อไปทัวร์คงจะขายดีกว่าเก่าแน่” ว่าแล้วสาวเจ้าก็วางสายไป ทิ้งให้เขางุนงง กังวลว่าเนื้อหาด้านในเป็นเรื่องอะไร
พอเปิดไปเป็นภาพของตนกับรุ่งโรจน์กำลังจูงข้อมือกันข้ามถนน..ข้อความข้างใต้ภาพบอกว่า
“สงสัยอยากจะลองมีชีวิตแบบโลโซบ้างเป็นแน่ รุ่งโรจน์ จูงมือหนุ่มหน้าเข้ม พากันข้ามถนน ซื้อตั๋ว บขส. ปอ. 2 กลับ กทม.”
และยังมีภาพที่รุ่งโรจน์เกาะบ่าเขาขณะยืนซื้อตั๋วรถ แถมเป็นภาพระยะซูมใกล้ใบหน้าทั้งคู่ จึงรู้ว่าเป็นใคร
ใจ ณ ขณะนั้นเต้นไม่เป็นส่ำ แม้รู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร แต่ก็อดที่จะระแวงสายตาของคนที่มองมาไม่ได้ และใจก็บอกว่าเขาเหล่านั้นคงไม่ได้อ่านเรื่องในเล่มนี้ทุกคนหรอกหรือถ้าอ่าน เขาคงจำไม่ได้หรอก ถือหนังสือเล่มนั้น จ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้าน เดินทางขึ้นรถเมล์กลับบ้านนึกเป็นห่วงอีกคนเหมือนกัน ข่าวทำนองนี้ กับข่าวทำนองเก่า ๆ เลือกอย่างหลังคงจะดีกว่ากัน เข้าใจอารมณ์ของคนที่ถูกป้ายสีจากสื่อในทันที เรื่องเป็นอย่างหนึ่งแต่กลับตีความเป็นอีกอย่าง รู้ไหมว่าได้สร้างเวรสร้างกรรมติดตัวไว้แล้ว
และทันทีที่กลับถึงบ้านก็พบรถโตโยต้า คัมรี่ สีดำสนิทจอดติดเครื่องนิ่งอยู่หน้าบ้าน..พอเดินไปถึงประตูรั้วบ้านตน ก็อดชะโงกหน้าดูในรถซึ่งติดฟิล์มสีดำสักหน่อยไม่ได้..ไม่เห็นอะไร จึงไขกุญแจบ้าน ถือหนังสือเล่มนั้นเข้าไปนั่งอ่านที่โคนต้นมะม่วง
ถ้าพวกกลุ่มกรี๊ดสลบอ่านเจอคงได้โทรมาแซวแล้วเป็นแน่ แต่นี่ยังเงียบอยู่ หรือไม่ก็เข้ากะทำงานหาเงินไว้สร้างชีวิตจนไม่มีเวลาอ่านหนังสือเพื่อเพิ่มพูนสติปัญญา หรือหนังสือพวกนี้จะทำให้ต่อมวินิจฉัยโลกบกพร่องหรือเปล่า คิดแล้วก็อดที่จะยิ้มกับภาพนายรุ่งโรจน์ขณะเกาะบ่าตัวเองไม่ได้
และสุริยาต้องสะดุ้งโหยง เมื่อเห็นคนในภาพถ่ายมายืนกระแอมไออยู่ที่หน้าประตู
“บ้านคุณสุริยาหรือเปล่าครับ” รุ่งโรจน์ในวันนี้ ผิดกับวันที่เห็นในปางจันทร์ วันนี้เขาดูหล่อเนี้ยบในมาดหนุ่มเพลย์บอยด้วยสวมแว่นสีชา ผมหวีเรียบไม่กระดิก เสื้อผ้าทรงทันสมัยโทนสีดำ รัดรูปสมส่วน
สุริยารีบเดินไปที่ประตูบ้านยิ้มรับอย่างอาย ๆ ด้วยบ้านที่ตนอยู่อาศัย แสนจะธรรมดาเหลือเกิน
“หวัดดี” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรรุ่งโรจน์ก็พูดสวนขึ้นมาว่า
“คิดถึงผมหรือเปล่า” เขาพูดได้หน้าตาเฉย
คนต้องตอบซึ่งอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงสแล็คสีน้ำตาล ทำหน้าปั้นยาก คล้ายจะไม่ได้ยินคำถามนั้น
“เข้าบ้านก่อนซิ” พอเปิดประตูได้ เขาก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับเอามือโอบไปที่เอว พาเจ้าของบ้านเดินไปนั่งที่โต๊ะหินใต้ต้นมะม่วงคล้ายคนคุ้นเคย
“วันนี้วันพระไปวัดมาซิ”
“รู้ด้วย” สุริยาทำหน้างง ๆ ก่อนจะถามกลับไปว่า
“แล้วคุณมาถูกได้อย่างไร”
“ผมก็ถามที่วินมอเตอร์ไซค์เอาซิ ถามว่าหนุ่มหน้ามนคนจัดทัวร์เถื่อนนามสุริยา บ้านอยู่ตรงไหนเห็นร้องอ๋อกันเป็นทางเลย แสดงว่าดังในแถบนี้”
น้ำเสียงบอกให้รู้ว่าวันนี้อารมณ์ดีเหลือเกิน
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะ รอสักครู่” ว่าพลางก็ลุกขึ้นเดินเข้าบ้าน ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะรังเกียจน้ำดื่มจากขวดพลาสติกขุ่นนี่หรือเปล่า แต่ก็เอาเถอะเท่าที่รู้ในวันเก่า เขาเป็นคนอยู่ง่ายนอนง่าย พอเปิดตู้เย็นพบมะม่วงในลิ้นชัก จึงยืนปอกเปลือกแล้วเฉาะใส่ชามถือออกไปด้วย
พอไปถึงพบอีกคนกำลังอ่านหนังสือเจ้าปัญหาตรงหน้าอยู่พอดี
“คือ..”..สุริยาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร
“ดังใหญ่แล้วคุณกับผม นี่คงจะให้คนอ่านตีความว่าผมเป็นเกย์อีกแน่ ๆ เลย ก็ดี เป็นเกย์ก็ดี คุณว่าไหม” ท้ายประโยคไม่น่าที่จะหันมาถามอย่างนั้น..เขาจึงเลือกที่จะไม่ตอบดีกว่า เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าเกย์เป็นอย่างไร เห็นแต่นายต้องพูดบ่อย ๆ ว่า ไม่แน่อาจจะตัดสินใจทำงานในบาร์เกย์เพราะว่าเงินดีกว่าอยู่ร้านอาหารกึ่งเธค
“ข่าวออกมาแบบนี้พ่อแม่คุณไม่ว่าอะไรรึ”
“ท่านชอบ..เดี๋ยวท่านก็หาจ้างดาราหน้าใหม่ ๆ ที่กำลังเป็นดาวรุ่ง มาให้ผมควงเล่น ๆ สักเดือนสองเดือน ให้ผมพาเจ้าหล่อนออกงานต่าง ๆ กลบข่าวนี้ หลังจากนั้น ก็สุดแต่ผมกับพวกคุณเธอว่าจะสานความสัมพันธ์กันไปถึงไหน แต่ถ้าจะตกล่องปล่องชิ้นกันจริง ๆ ก็ถูกห้ามอีก เพราะคุณแม่ผมต้องการให้”
“ได้กับคนในกลุ่มเศรษฐีด้วยกัน” สุริยาต่อให้ อีกคนพยักหน้าก่อนจะคว้ามะม่วงมันมาเคี้ยวตุ้ย ๆ โดยที่สุริยาไม่ต้องคะยั้นคะยอให้กิน
“วันนี้ว่างไหม ไปเที่ยวกันเถอะ”
“เพิ่งจะขึ้นหราในหนังสือ ยังกล้าเดินกับผมอีกเรอะ เดี๋ยวก็มีรอบสอง กับเล่มอื่น ๆ อีกหรอก”
“ผมไม่สนใจหรอก รึคุณอายที่จะไปกับผม” คนถามมองหน้าตรง ๆ อีกคนจึงได้หลบสายตา
“ถ้าผมเป็นเกย์จริง ๆ คุณกลัวผมหรือเปล่า”
คราวนี้สุริยา สบตาเขา ยิ้มให้ไม่เต็มปาก
“คุณไม่ใช่เกย์หรอก คุณเป็นผู้ชาย ผมรู้”
“ขอบคุณที่คุณคิดอย่างนั้น” พูดจบเขาก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะพูดว่า “ตกลงผมติดเงินคุณเท่าไหร่ วันนี้ผมเอาเงินมาใช้คืนให้พร้อมดอกเบี้ย เออ คุณสุริยา มีคนส่งกระเป๋าเงินไปคืนผมที่บ้าน โชคดีชะมัดเลย ไม่ต้องทำบัตรใหม่ นี่ก็ไม่ยอมบอกชื่อแซ่มาด้วย ผมอยากจะสมนาเขาสักหน่อย แต่ช่างเถอะ..เขาคงไม่ต้องการสิ่งตอบแทนใด ๆ”
“คนดีที่ทำดีโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนยังมีอยู่”
“คุณล่ะ หวังสิ่งใดตอบแทนบ้างไหม” รุ่งโรจน์ย้อนถาม
“หวังซิ หวังว่าความดีที่ทำกับคนอื่น ๆ แล้วคนอื่น ๆ จะคิดทำดี ๆ เพื่อคนอื่น ๆ บ้าง”
“ฟังเข้าใจยากจัง” รุ่งโรจน์ว่าพลางดึงแบงก์พันออกมาให้สามใบ
“นี่ผมใช้หนี้คุณ” เขายื่นเงินมาตรงหน้า สุริยายิ้มให้ก่อนจะดึงมาเพียงสองใบ
“แค่นี้แหละ ที่คุณติดผม เออ เสื้อผ้าคุณด้วยซิอยู่กับผมจะเอาไปไหม”
รุ่งโรจน์ไม่ตอบกลับยัดเงินอีกพันใส่มือให้
“จริง ๆ ผมติดหนี้บุญคุณ คุณมาก ๆ นะสุริยา ชีวิตผมทั้งชีวิตทีเดียว ผมไม่ได้บอกคุณหรอก ตอนที่รถล้มไปแล้ว ผมกลัวตายขนาดไหน ผมกลัวว่ามอเตอร์ไซค์จะระเบิดด้วยซ้ำ กลัวว่าหนามจะทิ่มลูกตา หรือแทงฝังไปในเนื้อ กลัวว่างูมันจะมารัดผมหรือเปล่า กลัวว่าไม่มีใครผ่านมายกรถขึ้นแล้วผมจะเป็นอย่างไร วันนั้นจะว่าคุณให้ชีวิตใหม่กับผมก็ได้”
“ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็ต้องช่วยคุณเหมือนกันแหละครับ เหตุบังเอิญ คุณไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอก”
“คุณเป็นคนช่วย คุณอาจไม่คิดอะไร ทำหน้าที่มนุษย์ให้เสร็จสิ้น แต่ผมนี่ซิ คนถูกช่วย มันรู้สึกติดค้าง อยากตอบแทนคุณเท่าที่ผมจะทำได้” น้ำเสียงของรุ่งโรจน์จริงจัง
“คุณคิดช่วยคนตกทุกข์ได้ยาก อย่างที่ผมว่าไว้ แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว” สุริยาตัดกังวลอีกคนหนึ่งไป
“สิ่งนั้นผมทำอย่างแน่นอน แต่กับคุณคงเป็นพิเศษนะครับ ต่อไปไม่ว่าผมจะทำอะไรดี ๆ กับคุณ หรือจะมีข่าวในทำนองนี้อีกคุณอย่าได้กังวลไปเลย ว่าผมจะทำให้คุณเสื่อมเสีย เราสองคนรู้กันสองคนก็พอแล้ว ว่าผมดีกับคุณหรือช่วยเหลือคุณเพื่ออะไร”
สุริยางุนงง ไม่รู้ว่าเขาจะมาตอบแทนอะไรให้ เท่าที่ให้เงินคืนมาเกินหนึ่งพัน นี่ก็เกรงใจจะแย่แล้ว
“วันนี้ผมจะพาคุณไปหาแสงทอง ผมโทรนัดกับเธอแล้ว ไปเถอะ ไปเอารูปไปให้เธอด้วย” ว่าแล้วรุ่งโรจน์ก็ลุกขึ้นดึงมือสุริยา ให้ลุกขึ้นตาม แล้วเกาะไหล่พาเจ้าของบ้านเดินเข้าบ้าน สุริยารู้ว่าอาการนั้นคือต้องการให้พาไปเอารูปมาดู สุริยาจึงพาเดินไปที่ห้องของตน ซึ่งเก็บกวาดจัดเรียงหนังสือและเสื้อผ้าของใช้ ที่นอน เป็นระเบียบตามนิสัยที่ถูกอบรมสั่งสอนมาจากพระอาจารย์
‘ดูคนใจสะอาด ก็ดูจากข้าวของเครื่องใช้ของเขา’
“ห้องคุณสะอาดจัง แต่เล็กไปหน่อยนะ” ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจว่าเสื้อผ้าที่สวมมาจะยับหรือไม่ สุริยาเอื้อมมือเปิดพัดลมตัวเล็กให้ แล้วก็เปิดตู้หยิบเสื้อผ้าของอีกคนยัดใส่ถุงกระดาษห้าง
“เสื้อผ้าของผมเอาไว้ที่นี่แหละครับ เผื่อวันหลัง ผมจะมาค้างด้วย”
เมื่อได้ยินดังนั้นสุริยาชะงักมือ รู้สึกว่าใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ขอผมดูรูปถ่ายของเราดีกว่า ผมอยากเห็น” รุ่งโรจน์ถอดแว่นวางไว้ นอนลืมตาใสแหนวมองมาที่อีกคน สุริยาส่งรูปถ่ายให้ ในระยะเอื้อมมือ แต่รุ่งโรจน์กลับพูดว่า “มานั่งดูด้วยกันใกล้ ๆ แล้วอธิบายด้วยว่าคุณไปที่ไหนมาบ้าง” เขาจึงต้องปฏิบัติตามคำสั่งนั้นโดยไปนั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่นอนเหยียดยาว พลางเปิดดูรูปไปด้วย
“บ้านนี้ บ้านป้าคุณใช่ไหม อาศัยป้าอยู่ซิ อยู่กันกี่คน” เมื่อสุริยาตอบคำถามทุกข้อแล้ว รุ่งโรจน์จึงว่า
“ผมมีคอนโดอยู่ละแวกนี้หนึ่งห้องของพี่ชาย คุณสนใจไหม”
“คงไม่หรอก ผมคงไม่มีปัญญาไปเช่าห้องแพง ๆ อยู่หรอก”
“ใครว่าผมจะให้เช่า ผมจะจ้างคุณให้ไปอยู่คอยทำความสะอาดให้ ดูแลให้ เผื่อบางทีผมไม่อยากกลับบ้าน ผมก็จะมานอนที่นั่น”
“อย่าเลยครับ ผมเกรงใจ” น้ำเสียงสุริยาห่างเหินไม่เหมือนวันวาน ทีนี้รุ่งโรจน์จึงลุกขึ้นนั่งจับมืออีกคนหนึ่งไว้
“บ้านคนอื่น คุณอึดอัด ผมรู้ ไปอยู่บ้านผม คอนโดหลังนั้นเป็นชื่อผม พี่ชายผมซื้อไว้ตั้งแต่สมัยยังไม่มีครอบครัว มาดูแลโรงงานแถวนี้ ก็เก็บไว้หลับนอนยามทำงานดึก ๆ ดื่น ๆ พอพี่เขาแต่งงาน เขาก็โอนให้ผม คุณไปดูก่อนแล้วกัน รับรอง ผมว่าคุณต้องชอบอย่างแน่นอน ที่นั่นนะ มีบางอย่างที่คุณอยากมี อยากรู้ซิว่าอะไร”
สุริยาทำหน้าสงสัย
“อยากรู้คุณก็ต้องไปดูกับผม ปะ วันนี้เราไปหาไอ้หนูแสงทองกันผมนัดไว้แล้ว”
ว่าพลางเขาก็ลุกขึ้น หยิบอัลบั้มรูปแล้วจับข้อมืออีกคนออกจากห้อง พอพ้นก็ละมือเดินออกไปสตาร์ทเครื่องรถรออีกคนปิดประตูบ้าน
สุริยาตามเข้าไปนั่งด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
“คุณขับรถเป็นไหม”
สุริยาส่ายหน้า
“ดูคุณเกร็งนะ กลัวอะไรผม ผมรู้ว่าคุณเป็นคนเจียมตัว ทำตัวให้สบาย ๆ เถอะคุณสุริยา มีชื่อเล่นไหม”
“บางคนก็เรียกผมยา บางคนก็เรียกผมยะ แล้วแต่คุณจะเรียกแล้วกัน”
“คุณยะ ทำตัวให้เหมือนเมื่อเราอยู่ปางจันทร์ด้วยกันนะ มีอะไรก็คุยกัน บอกกัน แบ่งปันกัน”
“ถ้าทำเช่นนั้นดูผมจะบังอาจไปมั้ง อีกอย่าง ผมคงไม่มีเงินไปแชร์อะไรหรูหรากับคุณหรอก และถึงคุณจะจ่ายให้ ผมก็ไม่ได้อยากได้แบบนั้นด้วย”
“คุณจะให้ผมขึ้นรถเมล์กับคุณอย่างนั้นซิ คุณก็รู้ว่านี่มันกรุงเทพฯ ไม่ใช่ปางจันทร์ แต่คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าอยู่ปางจันทร์ผมเป็นอะไรก็ได้ ตามแต่ที่คุณกับแสงทองจะอยากให้เป็น ให้กินปลาร้าบองอย่างนี้ เขียดอย่างนี้” ว่าพลางก็หัวเราะด้วยกัน
“ไม่รู้ล่ะ ถึงไม่มีคุณกับแสงทอง ที่นี่ผมก็ทำตัวอย่างนี้อยู่แล้ว แต่เมื่อมีคุณสองคนอยู่กับผมด้วย ผมอาจจะลดนิดนึงเพื่อความสบายใจของคุณทั้งสองคน”
สุริยายิ้ม แค่ขับรถคันนี้มาเขาก็รู้แล้วว่าอีกคนพยายามลด อย่างที่ว่าไว้ เพราะรถที่เขาเคยขับซึ่งเป็นข่าวกับสาว ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นสปอร์ตหรูราคาหลายล้านแต่จะว่าไปเงินแค่เล็กน้อย หากรุ่งโรจน์จะมาจ่ายให้เขากับแสงทอง คงไม่ทำให้ขนหน้าแข้งร่วงได้ แต่เขาไม่ปรารถนา ความสุขสบายแบบเห็นแก่ได้เช่นนั้นหรอก หากวันหนึ่งผิดใจกันขึ้นมา ทีนี้มันก็มีเรื่องของศักดิ์ศรีเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่อย่าเพิ่งไปกังวลเลย บางทีเขาอาจจะมาทำดี ๆ กับเขาหรือกับแสงทองเพียงวันสองวันแล้วก็หายไปในสังคมที่เขาคุ้นเคย
“คุณยะ ต่อไป ผมจะหัดขับรถให้คุณนะ”
“ถึงขับเป็นผมก็คงไม่มีปัญญาซื้อรถขับหรอก”
“คุณอย่าพูดคำว่าปัญญาซิ ถ้าคุณมีปัญญาจัดทัวร์พาคนไปเที่ยวได้ สักวันคุณก็ต้องมีปัญญาที่จะซื้อหารถสักคันหรือมีคอนโดดี ๆ อยู่ได้..คุณเป็นเพชรนะคุณยะ เพียงแต่คุณต้องได้รับการเจียรนัยสักหน่อย รับรองต่อไปในภายหน้า คุณจะต้องมีประกายแวววาวโดดเด่นทีเดียว”
เมื่อคุยกันได้สักพัก สุริยาก็งีบหลับ ด้วยแอร์เย็นฉ่ำ กับเบาะนุ่ม ๆ ถึงแม้อีกคนจะขับเร็วชวนหวาดเสียวก็ตามที
รถสีดำคันนั้นมาจอดสงบนิ่งอยู่ในลานจอดร้านอาหารซึ่งอยู่ระหว่างทางซอยมหาดไทย สุริยา ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรุ่งโรจน์เอามือมาตบเบา ๆ ที่แก้มข้างขวา
“ถึงแล้วครับ ตื่นได้แล้ว”
คนตื่นสลัดความงุนงง พลางปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยที่รุ่งโรจน์เอื้อมมาดึงรั้งไว้ให้ในขณะที่รถติดไฟแดง
“แสงทอง บอกผมว่าให้มานั่งรอที่ร้านนี้ พอถึงแล้วค่อยโทรหา เขาพักอยู่ใกล้ ๆ เดินแค่ไม่กี่นาทีก็ถึง”
คนที่ยังสลึมสลือยังปรับสีหน้าให้เป็นปกติไม่ได้ รุ่งโรจน์จึงถามขึ้นว่า “คุณไม่สบายหรือ
เปล่าดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” สุริยายังไม่ทันจะพูดว่าอะไร รุ่งโรจน์ก็เอาหลังมือมาแตะหน้าผากเสียแล้ว
สุริยายิ้ม ๆ นึกถึงครั้งที่ตนทำเช่นนั้นให้กับเขา
กรรม..ตอบสนองเร็วแท้
ในบ้านบรรดาลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่ พี่สมใจ ซึ่งเปลี่ยนชื่ออย่างเป็นทางการว่า สมฤดี ดูมีอันจะกินมากกว่าคนอื่น ด้วยอาชีพเสริมสวยมีร้านอยู่ทางเข้านิคมอุตสาหกรรม มีคนพลุกพล่าน แม้ราคาค่าเช่าตึกที่ทำร้านจะแพงมาก แต่ก็สามารถใช้พื้นที่ชั้นสอง สาม สี่ ดัดแปลงเป็นห้องพักสำหรับสาวโรงงาน และก็ใช้พื้นที่ด้านหน้าให้คนมาเช่าขายน้ำหวาน ลูกชิ้นปิ้งและผลไม้ตามฤดูกาล ป้าเองก็เคยมาขายอยู่ตรงหน้าร้านพี่สมใจ แต่ด้วยวัยที่ร่วงโรย ป้าจึงว่า ขายตรงที่ปัจจุบันก็ดี เพียงเช้ากับเย็นไม่ต้องเหนื่อยหนักขึ้นสะพานลอยแบกของกลับไปมาให้เหนื่อยยาก
สำหรับสุริยาก็ได้อาศัยพี่สมใจในเรื่องให้ร้านสมฤดีซาลอน เป็นจุดจองตั๋วสำหรับโปรแกรมเที่ยวรอบต่าง ๆ โดยให้เด็กฝึกงานในร้านที่ชื่ออ้อย บ้านอยู่อีสาน เป็นผู้คอยดูแลในเรื่องรายละเอียด โดยที่เขาจ่ายให้เด็กอ้อยเป็นราคา 5 เปอร์เซ็นต์จากราคาตั๋ว ตั๋ว 400 เด็กอ้อยจะได้ 20 บาทต่อคน หนึ่งคันมี 40-48 คน ก็จะได้ ประมาณ 800 จนเกือบหนึ่งพันบาท มาตอนหลัง มาปรับราคาตกลงกันว่าถ้าทริปไหนได้ครึ่งคันได้อย่างต่ำ 500 บาท ถ้าเต็มคันได้ 1000 บาท
ส่วนพี่สมใจในฐานะที่ใช้ชื่อร้านเป็นจุดจองตั๋วสร้างความมั่นใจให้กับลูกค้าทัวร์จะได้เที่ยวละ 500 บาท แต่พี่สมใจบอกว่าอยากสนับสนุนให้น้องนุ่งมีกิจการงานให้มั่นคง พี่สมใจจึงว่า 500 บาทส่วนนั้นไม่เอาด้วยพี่สมใจตัวคนเดียว มีหน้าที่รับผิดชอบเพียงพ่อแม่ และนาน ๆ ครั้งที่จะส่งให้กับย่าวัยแปดสิบได้กินได้ใช้ทำบุญในบั้นปลายชีวิต และที่สำคัญพี่สมใจเป็นคนใจบุญ พี่แกบอกว่า ถ้าทริปไหนที่แกยังไม่เคยไป ขอไปฟรีแล้วกัน
สุริยาจึงคิดว่า ตรงนี้เป็นบุญของตนอีกวาระหนึ่งที่ผู้ใหญ่สนับสนุน
วันนี้ เมื่อเข้าไปในร้านได้รับแจ้งจากเด็กอ้อยว่าทัวร์วันวาเลนไทน์วันแห่งความรักของชาวคริสต์ซึ่งในปี 47 นั้นตรงกับวันเสาร์พอดี เต็มแล้ว ส่วนคนที่สนใจจะไปด้วยกันในทริปไหว้พระ 9 วัดอยุธยาอีก สาวอ้อยผู้มีวาจาคมคายแบบสำเนียงอีสาน ก็ชักชวนให้เลื่อนไปในวันมาฆบูชา เนื่องด้วยในวันหยุดนี้ บางโรงงานก็ไม่หยุด ตั๋วในทริปนี้จึงขายยากสักหน่อย แต่ถึงแม้จะได้น้อยคนไม่เต็มคันสุริยาก็ไม่ได้นึกหวั่นใจ..
กำไรคือได้รู้จักคนเพิ่มอีกหนึ่ง ได้มีโอกาสพูดธรรมะ แนะนำสิ่งดี ๆ ให้ใจเป็นกุศล ชวนทำบุญชี้ทางสวรรค์และหนทางสู่มรรค ผล นิพพาน มีศรัทธาในพระพุทธศาสนาเฉกเดียวกัน
หลังจากทราบข้อมูลเรื่องที่นั่งเต็มแล้ว สุริยาก็โทรหาบริษัทรถเช่าขาประจำ นัดหมายเวลาที่รถจะมาจอดรับ โทรไปแจ้งร้านทำอาหารกล่องเจ้าประจำ สั่งจำนวนอาหารและน้ำดื่ม ไปเดินห้างล้างรูปที่เที่ยวครั้งหลังสุดรวมถึงที่ปางจันทร์..ซื้อลูกอม แก้วน้ำกระดาษแบบดื่มแล้วทิ้ง..กระดาษผ้าเย็น..แม้ทัวร์ของเขาจะเป็นทัวร์ไร้ดาวแต่ก็ปรารถนาที่จะให้คนที่เดินทางด้วยกันได้รับความสะดวกสบาย มัดใจกันไว้ด้วย ‘การให้’ เพื่อประโยคเกื้อกูลในภายภาคเบื้องหน้า
เมื่อกลับมาจากห้างสรรพสินค้า กิจกรรมถัดมาในเวลาเย็น หากมีเวลาไม่ออกไปยืนแจกใบปลิวตามหน้าโรงงานก็จะออกไปช่วยป้าปิ้งหมูขายอยู่หน้าถนน อันที่จริง ป้าก็เคยพูดให้เขาไปขอพื้นที่ตรงหน้าร้านพี่สมใจ เปิดขายเอง เพื่อจะได้กำไรเป็นกอบเป็นกำขึ้นมา แต่ลึก ๆ แล้วคนที่เคยอยู่วัดเห็นว่า ถ้าเลี่ยงได้ก็ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องแห่งชีวิตที่ตกล่วงไปนี้ เขาเองก็ยังบริโภคเนื้อสัตว์ แต่ปรารถนาให้อยู่ในระหว่างกลาง กินอย่างแร้งอย่างกา ไม่ได้ตั้งอกตั้งใจสั่งให้ฆ่ามาเพื่อค้าขาย
การมีชีวิตอยู่ในโลกด้วยสายตาแห่งธรรมเป็นสิ่งที่เป็นไปได้อย่างยากยิ่ง ต้องมีสติพร้อม จึงจะสามารถผ่านไปแต่ละวันได้
อย่างที่พระอาจารย์เคยพูดไว้..ในขณะที่เขาเป็นเณรตัวเล็ก ด้วยท่านบวชหลังจากที่ผ่านโลกมาระยะหนึ่ง มุมในการสอนธรรมะจึงไม่เหมือนพระที่บวชมาแต่เณร
“สึกออกไปคงกินเหล้าไม่อร่อยแล้ว อยู่วัดดีกว่า” ประวัติของท่านเจ้าชู้ กาเม การพนัน คบคนชั่วเป็นมิตรสารพัด เคยบอกเล่าให้ไปรับรู้ พร้อมทั้งทางหนีทีไล่พร้อม
“ก็ไม่รู้ ถ้ารู้ก็คงไม่ทำ”
ตัวเขาเอง รู้มาก่อน ถ้าทำอะไรที่ผิดพลาดลงไป ทางธรรมเขาเรียกว่า ‘ต้องด้วยไม่ละอาย’
ดังนั้นชีวิตที่เป็นอยู่ในแต่ละวัน จึงเรียบ ๆ สมถะ กำหนดระลึกรู้อยู่ที่ ‘สัมมา อะระหัง’ เป็นระยะ ไม่ปรารถนาออกไปสังคมสังสรรค์กับลูกทัวร์กลุ่มกรี๊ดสลบ ซึ่งพยายามชักชวนให้ออกไปเริงโลกยามค่ำคืนด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง
เมื่อชวนบ่อย ๆ เข้า เมื่อถูกปฏิเสธ ความสัมพันธ์กับคนกลุ่มนี้จึงเกือบจางหายไป ดังนั้นบางครั้งเพื่อหน้าที่กัลยาณมิตร เพื่อธุรกิจ จึงต้องไปอย่างเสียไม่ได้บ้าง
“วันเกิดแก้วค่ะ หากพี่ยะไม่มา แก้วกับพวกก็เลิกไปเที่ยวกับพี่เหมือนกัน”
เมื่อไปถึงในที่นั้น ๆ ก็มีถ้อยคำต่อมาอีก
“ถ้าพี่ยะ ไม่ดื่มนะ หนูโกรธจริง ๆ ด้วย” ถ้าเป็นมุกนี้ เขายอมที่ให้อีกคนหนึ่งโกรธ แต่จะปฏิเสธตรง ๆ ก็คงไม่ได้ จึงพูดแต่ว่า
“พี่แพ้แอลกอฮอล์” ต้องโกหกเพิ่มอีกเรื่อง
พอกลับมาถึงบ้านกลิ่นบุหรี่ติดตามเสื้อผ้าทรงผม บวกกับอาการมึนด้วยนอนดึก ก็ได้คิดว่า ไปทำไม ไปแล้วเป็นทุกข์ หรือบางครั้งนึกถึงพระอาจารย์ ชีวิตบนโลกใบนี้ดำเนินไปได้ยากจริงหนอ
ทุกค่ำคืนพระอาจารย์ท่านสอนให้หลับในอู่ทะเลบุญ ระลึกนึกถึงคุณงามความดีและบุญกุศล ระลึกนึกถึงภาพพระตามวัดต่าง ๆ ที่ตนได้พาคนไปกราบไหว้ หลวงพ่อซำปอกงวัดพนัญเชิง องค์ใหญ่ตระหง่านเต็มพื้นที่วิหาร หรือไม่ก็หลวงพ่อทรงเครื่องที่วัดหน้าพระเมรุ สวมเทริดมีชฏาสวยงาม พระพักตร์พริ้งเพรา เมตตาต่อผู้มาสักการะกราบไหว้
แต่ค่ำคืนนี้ กลับมีใบหน้าของผู้ชายอีกคน เข้ามาวนเวียนอยู่ตรงหน้า
นายรุ่งโรจน์ ศิริรัตนวงศ์ ลูกชายคนเล็กหัวแก้วหัวแหวน ของนายประจิตต์และนางสิริฤดี ศิริรัตนวงศ์ นักธุรกิจใหญ่ ผู้บริจาคเงินให้กองการกุศลมากมาย ป่านฉะนี้เขาจะทำอะไรหนอ ไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับใครบางคนรึเปล่า
พยายามไม่คิด แต่จิตมันก็บอกว่า คิดไปซิ ดูให้ถึงที่สุดของความคิดว่ามันจะจบที่ตรงไหน คิดจนเหนื่อยจนเห็นทุกข์จากจิตที่ฟุ้งซ่านแล้วมันก็จะสงบไปเอง เมื่อมันไม่สงบ จึงหันมาคว้าประวัติราชวงศ์ ต่าง ๆ สมัยอยุธยาขึ้นมาอ่าน พยายามเรียงลำดับเอาไว้เล่าระหว่างเดินทาง ดีกว่ามาคิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าคิดแล้วได้อะไร อยู่ตั้งไกล เงินที่เสียไปก็คิดเสียว่าติดพุ่มผ้าป่าอย่างที่ว่าไว้ดีกว่ามั้ง
เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นเช้าวันพระ สุริยาต้องตื่นแต่เช้าหุงข้าว ทำกับข้าวสำหรับไปทำบุญที่วัด ส่วนเด็กสองคนลูกพี่ตั้ม ออกไปโรงเรียนตั้งแต่หกโมงเช้า ไม่ทันกินข้าวกินปลาหรือช่วยแบ่งเบางานใด ๆ เหมือนเมื่อเขายังเป็นเด็กเช่นนั้น
ด้วยเหตุนี้ ป้าจึงเปรย ๆ ว่า “กลัวเด็กสมัยนี้เหลือเกิน ไม่ทันมันหรอก มันพูดอะไรก็ต้องว่าไปตามนั้น คิดดูเถอะ ยะ เด็กผู้หญิงสองคนในสมัยที่โลกมันเป็นอย่างนี้..กับสื่อแบบนี้ ป้ากลัว อย่างไรก็ช่วยอบรมหลานให้ป้าด้วยนะ เตือนกันได้ก็เตือน มอสามกับมอหนึ่ง กำลังดีเลยเชียว”
เขาเอง บางเรื่องก็ต้องถืออุเบกขา เพราะมันเกินกำลังที่จะเข้าไปจัดการ แต่เมื่อสวดมนต์ไหว้พระ ก็อดที่จะแผ่ส่วนบุญ และแผ่เมตตาจิตให้ไม่ได้ ปรารถนาเห็นเด็กสองคนอยู่รอดปลอดภัย มีดวงปัญญาสอนตนให้เดินถูกทาง ประคับประคองตนให้เป็นหลานที่ดี ให้ปู่ย่าพ่อแม่ได้พึ่งพิง หากมันไม่เป็นตามนั้นคงต้องวาง ด้วยเหตุนี้ บางครั้ง หลายคนมองว่าเขาเป็นเฉื่อยชา ไร้อารมณ์
ที่ศาลาวัด เนื่องด้วยวันพระไม่ตรงกับวันหยุดงาน ผู้คนบนศาลาจึงน้อยเต็มที นึกถึงสมัยยังเยาว์เมื่อไปทำบุญกับแม่ในวันพระ คนเต็มศาลาทีเดียว เมื่อมาบวชเณรอยู่วัดในเมือง ความสัมพันธ์ระหว่างชุมชนกับวัดเป็นอีกอย่าง..
“โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว พระก็ต้องปรับตัวตาม ทำงานอย่างที่พระอาจารย์ว่า ก็ถือว่าได้ช่วยกัน”
กำลังใจเพิ่มพูน ยิ่งมาเห็นรอยยิ้มของผู้ที่เคยร่วมเดินทางมองมาที่ตนในยามอยู่บนศาลา จึงเห็นความเป็นมิตรต่อกัน บ้างก็ทักว่าวันพระที่แล้วหายไปไหนมา จึงได้บอกเล่าเรื่องที่ไปสำรวจ วัดและที่เที่ยวในจังหวัดแม่ฮ่องสอนและเชียงใหม่ให้เหล่าป้า ๆ ได้น้ำลายไหล เตรียมเก็บเงินเพื่อเดินทางไปดูเมืองสามหมอก พระธาตุกองมูด้วยกัน
“ป้าเมารถจะไปไหวรึ”
บ้างก็ว่า “เคยไปมาแล้ว ลูกพาไปสวยดี แต่ก็อยากไปใหม่”
เขารู้ว่าไปกับเขาเนื่องด้วยเหตุอะไร ไปเที่ยวกับลูก ลูกก็มีลูกมีเมีย มีชีวิตครอบครัวของตน จึงไม่ค่อยได้มาใส่ใจผู้เป็นแม่ หากแต่มาด้วยกับคนวัยเดียวกัน คุยเรื่องเดียวกันจึงมีความสุขมากกว่า แม้จะต้องจ่ายมากกว่าเดิมก็ตามที
ลงจากศาลาวัดก็ฆ่าเวลาโดยไปเดินห้าง ไปร้านหนังสือ ลึก ๆ ก็ปรารถนาจะมีสักวันที่หันมาเขียนเรื่องท่องเที่ยวเมืองไทยในมุมของพระศาสนาขึ้นมาบ้าง จะได้มีเงินแบบน้ำซึมบ่อทรายไว้กินยามแก่เฒ่าอย่างที่แสงทองว่าไว้
นึกถึงสาวเจ้ากับภาพน้ำตาคลอเบ้าแล้วต้องถอนหายใจออกมา ป่านฉะนี้ จะกลับจากปางจันทร์หรือยังหนอ ครั้นจะโทรไปหาก่อนก็ไม่ใช่วิสัยและถ้าใครอยากคบกับเขาจริง ๆ คงจะโทรกลับมาเอง
มือกำลังจะหยิบหนังสือของ อสท. มาเปิดอ่านเผื่อมีเรื่องที่ตรงกับใจ ก็จะซื้อเก็บไว้ หากไม่มีจะเพียงอ่านฟรี พลันโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ดูเบอร์ที่โชว์เป็นของเจ้าอ้อย สาวอีสานรอรัก กดรับเอ่ยถามเสียงเบา ๆ ด้วยไม่สะดวกคุย
“อยู่ที่ไหนพี่ยะ ร้านหนังสือใช่ไหม ไปดูหนังสือ.. เดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วก็เปิดไปหน้าที่... เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะ ต่อไปทัวร์คงจะขายดีกว่าเก่าแน่” ว่าแล้วสาวเจ้าก็วางสายไป ทิ้งให้เขางุนงง กังวลว่าเนื้อหาด้านในเป็นเรื่องอะไร
พอเปิดไปเป็นภาพของตนกับรุ่งโรจน์กำลังจูงข้อมือกันข้ามถนน..ข้อความข้างใต้ภาพบอกว่า
“สงสัยอยากจะลองมีชีวิตแบบโลโซบ้างเป็นแน่ รุ่งโรจน์ จูงมือหนุ่มหน้าเข้ม พากันข้ามถนน ซื้อตั๋ว บขส. ปอ. 2 กลับ กทม.”
และยังมีภาพที่รุ่งโรจน์เกาะบ่าเขาขณะยืนซื้อตั๋วรถ แถมเป็นภาพระยะซูมใกล้ใบหน้าทั้งคู่ จึงรู้ว่าเป็นใคร
ใจ ณ ขณะนั้นเต้นไม่เป็นส่ำ แม้รู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร แต่ก็อดที่จะระแวงสายตาของคนที่มองมาไม่ได้ และใจก็บอกว่าเขาเหล่านั้นคงไม่ได้อ่านเรื่องในเล่มนี้ทุกคนหรอกหรือถ้าอ่าน เขาคงจำไม่ได้หรอก ถือหนังสือเล่มนั้น จ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้าน เดินทางขึ้นรถเมล์กลับบ้านนึกเป็นห่วงอีกคนเหมือนกัน ข่าวทำนองนี้ กับข่าวทำนองเก่า ๆ เลือกอย่างหลังคงจะดีกว่ากัน เข้าใจอารมณ์ของคนที่ถูกป้ายสีจากสื่อในทันที เรื่องเป็นอย่างหนึ่งแต่กลับตีความเป็นอีกอย่าง รู้ไหมว่าได้สร้างเวรสร้างกรรมติดตัวไว้แล้ว
และทันทีที่กลับถึงบ้านก็พบรถโตโยต้า คัมรี่ สีดำสนิทจอดติดเครื่องนิ่งอยู่หน้าบ้าน..พอเดินไปถึงประตูรั้วบ้านตน ก็อดชะโงกหน้าดูในรถซึ่งติดฟิล์มสีดำสักหน่อยไม่ได้..ไม่เห็นอะไร จึงไขกุญแจบ้าน ถือหนังสือเล่มนั้นเข้าไปนั่งอ่านที่โคนต้นมะม่วง
ถ้าพวกกลุ่มกรี๊ดสลบอ่านเจอคงได้โทรมาแซวแล้วเป็นแน่ แต่นี่ยังเงียบอยู่ หรือไม่ก็เข้ากะทำงานหาเงินไว้สร้างชีวิตจนไม่มีเวลาอ่านหนังสือเพื่อเพิ่มพูนสติปัญญา หรือหนังสือพวกนี้จะทำให้ต่อมวินิจฉัยโลกบกพร่องหรือเปล่า คิดแล้วก็อดที่จะยิ้มกับภาพนายรุ่งโรจน์ขณะเกาะบ่าตัวเองไม่ได้
และสุริยาต้องสะดุ้งโหยง เมื่อเห็นคนในภาพถ่ายมายืนกระแอมไออยู่ที่หน้าประตู
“บ้านคุณสุริยาหรือเปล่าครับ” รุ่งโรจน์ในวันนี้ ผิดกับวันที่เห็นในปางจันทร์ วันนี้เขาดูหล่อเนี้ยบในมาดหนุ่มเพลย์บอยด้วยสวมแว่นสีชา ผมหวีเรียบไม่กระดิก เสื้อผ้าทรงทันสมัยโทนสีดำ รัดรูปสมส่วน
สุริยารีบเดินไปที่ประตูบ้านยิ้มรับอย่างอาย ๆ ด้วยบ้านที่ตนอยู่อาศัย แสนจะธรรมดาเหลือเกิน
“หวัดดี” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรรุ่งโรจน์ก็พูดสวนขึ้นมาว่า
“คิดถึงผมหรือเปล่า” เขาพูดได้หน้าตาเฉย
คนต้องตอบซึ่งอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงสแล็คสีน้ำตาล ทำหน้าปั้นยาก คล้ายจะไม่ได้ยินคำถามนั้น
“เข้าบ้านก่อนซิ” พอเปิดประตูได้ เขาก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับเอามือโอบไปที่เอว พาเจ้าของบ้านเดินไปนั่งที่โต๊ะหินใต้ต้นมะม่วงคล้ายคนคุ้นเคย
“วันนี้วันพระไปวัดมาซิ”
“รู้ด้วย” สุริยาทำหน้างง ๆ ก่อนจะถามกลับไปว่า
“แล้วคุณมาถูกได้อย่างไร”
“ผมก็ถามที่วินมอเตอร์ไซค์เอาซิ ถามว่าหนุ่มหน้ามนคนจัดทัวร์เถื่อนนามสุริยา บ้านอยู่ตรงไหนเห็นร้องอ๋อกันเป็นทางเลย แสดงว่าดังในแถบนี้”
น้ำเสียงบอกให้รู้ว่าวันนี้อารมณ์ดีเหลือเกิน
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะ รอสักครู่” ว่าพลางก็ลุกขึ้นเดินเข้าบ้าน ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะรังเกียจน้ำดื่มจากขวดพลาสติกขุ่นนี่หรือเปล่า แต่ก็เอาเถอะเท่าที่รู้ในวันเก่า เขาเป็นคนอยู่ง่ายนอนง่าย พอเปิดตู้เย็นพบมะม่วงในลิ้นชัก จึงยืนปอกเปลือกแล้วเฉาะใส่ชามถือออกไปด้วย
พอไปถึงพบอีกคนกำลังอ่านหนังสือเจ้าปัญหาตรงหน้าอยู่พอดี
“คือ..”..สุริยาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร
“ดังใหญ่แล้วคุณกับผม นี่คงจะให้คนอ่านตีความว่าผมเป็นเกย์อีกแน่ ๆ เลย ก็ดี เป็นเกย์ก็ดี คุณว่าไหม” ท้ายประโยคไม่น่าที่จะหันมาถามอย่างนั้น..เขาจึงเลือกที่จะไม่ตอบดีกว่า เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าเกย์เป็นอย่างไร เห็นแต่นายต้องพูดบ่อย ๆ ว่า ไม่แน่อาจจะตัดสินใจทำงานในบาร์เกย์เพราะว่าเงินดีกว่าอยู่ร้านอาหารกึ่งเธค
“ข่าวออกมาแบบนี้พ่อแม่คุณไม่ว่าอะไรรึ”
“ท่านชอบ..เดี๋ยวท่านก็หาจ้างดาราหน้าใหม่ ๆ ที่กำลังเป็นดาวรุ่ง มาให้ผมควงเล่น ๆ สักเดือนสองเดือน ให้ผมพาเจ้าหล่อนออกงานต่าง ๆ กลบข่าวนี้ หลังจากนั้น ก็สุดแต่ผมกับพวกคุณเธอว่าจะสานความสัมพันธ์กันไปถึงไหน แต่ถ้าจะตกล่องปล่องชิ้นกันจริง ๆ ก็ถูกห้ามอีก เพราะคุณแม่ผมต้องการให้”
“ได้กับคนในกลุ่มเศรษฐีด้วยกัน” สุริยาต่อให้ อีกคนพยักหน้าก่อนจะคว้ามะม่วงมันมาเคี้ยวตุ้ย ๆ โดยที่สุริยาไม่ต้องคะยั้นคะยอให้กิน
“วันนี้ว่างไหม ไปเที่ยวกันเถอะ”
“เพิ่งจะขึ้นหราในหนังสือ ยังกล้าเดินกับผมอีกเรอะ เดี๋ยวก็มีรอบสอง กับเล่มอื่น ๆ อีกหรอก”
“ผมไม่สนใจหรอก รึคุณอายที่จะไปกับผม” คนถามมองหน้าตรง ๆ อีกคนจึงได้หลบสายตา
“ถ้าผมเป็นเกย์จริง ๆ คุณกลัวผมหรือเปล่า”
คราวนี้สุริยา สบตาเขา ยิ้มให้ไม่เต็มปาก
“คุณไม่ใช่เกย์หรอก คุณเป็นผู้ชาย ผมรู้”
“ขอบคุณที่คุณคิดอย่างนั้น” พูดจบเขาก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะพูดว่า “ตกลงผมติดเงินคุณเท่าไหร่ วันนี้ผมเอาเงินมาใช้คืนให้พร้อมดอกเบี้ย เออ คุณสุริยา มีคนส่งกระเป๋าเงินไปคืนผมที่บ้าน โชคดีชะมัดเลย ไม่ต้องทำบัตรใหม่ นี่ก็ไม่ยอมบอกชื่อแซ่มาด้วย ผมอยากจะสมนาเขาสักหน่อย แต่ช่างเถอะ..เขาคงไม่ต้องการสิ่งตอบแทนใด ๆ”
“คนดีที่ทำดีโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนยังมีอยู่”
“คุณล่ะ หวังสิ่งใดตอบแทนบ้างไหม” รุ่งโรจน์ย้อนถาม
“หวังซิ หวังว่าความดีที่ทำกับคนอื่น ๆ แล้วคนอื่น ๆ จะคิดทำดี ๆ เพื่อคนอื่น ๆ บ้าง”
“ฟังเข้าใจยากจัง” รุ่งโรจน์ว่าพลางดึงแบงก์พันออกมาให้สามใบ
“นี่ผมใช้หนี้คุณ” เขายื่นเงินมาตรงหน้า สุริยายิ้มให้ก่อนจะดึงมาเพียงสองใบ
“แค่นี้แหละ ที่คุณติดผม เออ เสื้อผ้าคุณด้วยซิอยู่กับผมจะเอาไปไหม”
รุ่งโรจน์ไม่ตอบกลับยัดเงินอีกพันใส่มือให้
“จริง ๆ ผมติดหนี้บุญคุณ คุณมาก ๆ นะสุริยา ชีวิตผมทั้งชีวิตทีเดียว ผมไม่ได้บอกคุณหรอก ตอนที่รถล้มไปแล้ว ผมกลัวตายขนาดไหน ผมกลัวว่ามอเตอร์ไซค์จะระเบิดด้วยซ้ำ กลัวว่าหนามจะทิ่มลูกตา หรือแทงฝังไปในเนื้อ กลัวว่างูมันจะมารัดผมหรือเปล่า กลัวว่าไม่มีใครผ่านมายกรถขึ้นแล้วผมจะเป็นอย่างไร วันนั้นจะว่าคุณให้ชีวิตใหม่กับผมก็ได้”
“ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็ต้องช่วยคุณเหมือนกันแหละครับ เหตุบังเอิญ คุณไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอก”
“คุณเป็นคนช่วย คุณอาจไม่คิดอะไร ทำหน้าที่มนุษย์ให้เสร็จสิ้น แต่ผมนี่ซิ คนถูกช่วย มันรู้สึกติดค้าง อยากตอบแทนคุณเท่าที่ผมจะทำได้” น้ำเสียงของรุ่งโรจน์จริงจัง
“คุณคิดช่วยคนตกทุกข์ได้ยาก อย่างที่ผมว่าไว้ แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว” สุริยาตัดกังวลอีกคนหนึ่งไป
“สิ่งนั้นผมทำอย่างแน่นอน แต่กับคุณคงเป็นพิเศษนะครับ ต่อไปไม่ว่าผมจะทำอะไรดี ๆ กับคุณ หรือจะมีข่าวในทำนองนี้อีกคุณอย่าได้กังวลไปเลย ว่าผมจะทำให้คุณเสื่อมเสีย เราสองคนรู้กันสองคนก็พอแล้ว ว่าผมดีกับคุณหรือช่วยเหลือคุณเพื่ออะไร”
สุริยางุนงง ไม่รู้ว่าเขาจะมาตอบแทนอะไรให้ เท่าที่ให้เงินคืนมาเกินหนึ่งพัน นี่ก็เกรงใจจะแย่แล้ว
“วันนี้ผมจะพาคุณไปหาแสงทอง ผมโทรนัดกับเธอแล้ว ไปเถอะ ไปเอารูปไปให้เธอด้วย” ว่าแล้วรุ่งโรจน์ก็ลุกขึ้นดึงมือสุริยา ให้ลุกขึ้นตาม แล้วเกาะไหล่พาเจ้าของบ้านเดินเข้าบ้าน สุริยารู้ว่าอาการนั้นคือต้องการให้พาไปเอารูปมาดู สุริยาจึงพาเดินไปที่ห้องของตน ซึ่งเก็บกวาดจัดเรียงหนังสือและเสื้อผ้าของใช้ ที่นอน เป็นระเบียบตามนิสัยที่ถูกอบรมสั่งสอนมาจากพระอาจารย์
‘ดูคนใจสะอาด ก็ดูจากข้าวของเครื่องใช้ของเขา’
“ห้องคุณสะอาดจัง แต่เล็กไปหน่อยนะ” ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจว่าเสื้อผ้าที่สวมมาจะยับหรือไม่ สุริยาเอื้อมมือเปิดพัดลมตัวเล็กให้ แล้วก็เปิดตู้หยิบเสื้อผ้าของอีกคนยัดใส่ถุงกระดาษห้าง
“เสื้อผ้าของผมเอาไว้ที่นี่แหละครับ เผื่อวันหลัง ผมจะมาค้างด้วย”
เมื่อได้ยินดังนั้นสุริยาชะงักมือ รู้สึกว่าใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ขอผมดูรูปถ่ายของเราดีกว่า ผมอยากเห็น” รุ่งโรจน์ถอดแว่นวางไว้ นอนลืมตาใสแหนวมองมาที่อีกคน สุริยาส่งรูปถ่ายให้ ในระยะเอื้อมมือ แต่รุ่งโรจน์กลับพูดว่า “มานั่งดูด้วยกันใกล้ ๆ แล้วอธิบายด้วยว่าคุณไปที่ไหนมาบ้าง” เขาจึงต้องปฏิบัติตามคำสั่งนั้นโดยไปนั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่นอนเหยียดยาว พลางเปิดดูรูปไปด้วย
“บ้านนี้ บ้านป้าคุณใช่ไหม อาศัยป้าอยู่ซิ อยู่กันกี่คน” เมื่อสุริยาตอบคำถามทุกข้อแล้ว รุ่งโรจน์จึงว่า
“ผมมีคอนโดอยู่ละแวกนี้หนึ่งห้องของพี่ชาย คุณสนใจไหม”
“คงไม่หรอก ผมคงไม่มีปัญญาไปเช่าห้องแพง ๆ อยู่หรอก”
“ใครว่าผมจะให้เช่า ผมจะจ้างคุณให้ไปอยู่คอยทำความสะอาดให้ ดูแลให้ เผื่อบางทีผมไม่อยากกลับบ้าน ผมก็จะมานอนที่นั่น”
“อย่าเลยครับ ผมเกรงใจ” น้ำเสียงสุริยาห่างเหินไม่เหมือนวันวาน ทีนี้รุ่งโรจน์จึงลุกขึ้นนั่งจับมืออีกคนหนึ่งไว้
“บ้านคนอื่น คุณอึดอัด ผมรู้ ไปอยู่บ้านผม คอนโดหลังนั้นเป็นชื่อผม พี่ชายผมซื้อไว้ตั้งแต่สมัยยังไม่มีครอบครัว มาดูแลโรงงานแถวนี้ ก็เก็บไว้หลับนอนยามทำงานดึก ๆ ดื่น ๆ พอพี่เขาแต่งงาน เขาก็โอนให้ผม คุณไปดูก่อนแล้วกัน รับรอง ผมว่าคุณต้องชอบอย่างแน่นอน ที่นั่นนะ มีบางอย่างที่คุณอยากมี อยากรู้ซิว่าอะไร”
สุริยาทำหน้าสงสัย
“อยากรู้คุณก็ต้องไปดูกับผม ปะ วันนี้เราไปหาไอ้หนูแสงทองกันผมนัดไว้แล้ว”
ว่าพลางเขาก็ลุกขึ้น หยิบอัลบั้มรูปแล้วจับข้อมืออีกคนออกจากห้อง พอพ้นก็ละมือเดินออกไปสตาร์ทเครื่องรถรออีกคนปิดประตูบ้าน
สุริยาตามเข้าไปนั่งด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
“คุณขับรถเป็นไหม”
สุริยาส่ายหน้า
“ดูคุณเกร็งนะ กลัวอะไรผม ผมรู้ว่าคุณเป็นคนเจียมตัว ทำตัวให้สบาย ๆ เถอะคุณสุริยา มีชื่อเล่นไหม”
“บางคนก็เรียกผมยา บางคนก็เรียกผมยะ แล้วแต่คุณจะเรียกแล้วกัน”
“คุณยะ ทำตัวให้เหมือนเมื่อเราอยู่ปางจันทร์ด้วยกันนะ มีอะไรก็คุยกัน บอกกัน แบ่งปันกัน”
“ถ้าทำเช่นนั้นดูผมจะบังอาจไปมั้ง อีกอย่าง ผมคงไม่มีเงินไปแชร์อะไรหรูหรากับคุณหรอก และถึงคุณจะจ่ายให้ ผมก็ไม่ได้อยากได้แบบนั้นด้วย”
“คุณจะให้ผมขึ้นรถเมล์กับคุณอย่างนั้นซิ คุณก็รู้ว่านี่มันกรุงเทพฯ ไม่ใช่ปางจันทร์ แต่คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าอยู่ปางจันทร์ผมเป็นอะไรก็ได้ ตามแต่ที่คุณกับแสงทองจะอยากให้เป็น ให้กินปลาร้าบองอย่างนี้ เขียดอย่างนี้” ว่าพลางก็หัวเราะด้วยกัน
“ไม่รู้ล่ะ ถึงไม่มีคุณกับแสงทอง ที่นี่ผมก็ทำตัวอย่างนี้อยู่แล้ว แต่เมื่อมีคุณสองคนอยู่กับผมด้วย ผมอาจจะลดนิดนึงเพื่อความสบายใจของคุณทั้งสองคน”
สุริยายิ้ม แค่ขับรถคันนี้มาเขาก็รู้แล้วว่าอีกคนพยายามลด อย่างที่ว่าไว้ เพราะรถที่เขาเคยขับซึ่งเป็นข่าวกับสาว ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นสปอร์ตหรูราคาหลายล้านแต่จะว่าไปเงินแค่เล็กน้อย หากรุ่งโรจน์จะมาจ่ายให้เขากับแสงทอง คงไม่ทำให้ขนหน้าแข้งร่วงได้ แต่เขาไม่ปรารถนา ความสุขสบายแบบเห็นแก่ได้เช่นนั้นหรอก หากวันหนึ่งผิดใจกันขึ้นมา ทีนี้มันก็มีเรื่องของศักดิ์ศรีเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่อย่าเพิ่งไปกังวลเลย บางทีเขาอาจจะมาทำดี ๆ กับเขาหรือกับแสงทองเพียงวันสองวันแล้วก็หายไปในสังคมที่เขาคุ้นเคย
“คุณยะ ต่อไป ผมจะหัดขับรถให้คุณนะ”
“ถึงขับเป็นผมก็คงไม่มีปัญญาซื้อรถขับหรอก”
“คุณอย่าพูดคำว่าปัญญาซิ ถ้าคุณมีปัญญาจัดทัวร์พาคนไปเที่ยวได้ สักวันคุณก็ต้องมีปัญญาที่จะซื้อหารถสักคันหรือมีคอนโดดี ๆ อยู่ได้..คุณเป็นเพชรนะคุณยะ เพียงแต่คุณต้องได้รับการเจียรนัยสักหน่อย รับรองต่อไปในภายหน้า คุณจะต้องมีประกายแวววาวโดดเด่นทีเดียว”
เมื่อคุยกันได้สักพัก สุริยาก็งีบหลับ ด้วยแอร์เย็นฉ่ำ กับเบาะนุ่ม ๆ ถึงแม้อีกคนจะขับเร็วชวนหวาดเสียวก็ตามที
รถสีดำคันนั้นมาจอดสงบนิ่งอยู่ในลานจอดร้านอาหารซึ่งอยู่ระหว่างทางซอยมหาดไทย สุริยา ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรุ่งโรจน์เอามือมาตบเบา ๆ ที่แก้มข้างขวา
“ถึงแล้วครับ ตื่นได้แล้ว”
คนตื่นสลัดความงุนงง พลางปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยที่รุ่งโรจน์เอื้อมมาดึงรั้งไว้ให้ในขณะที่รถติดไฟแดง
“แสงทอง บอกผมว่าให้มานั่งรอที่ร้านนี้ พอถึงแล้วค่อยโทรหา เขาพักอยู่ใกล้ ๆ เดินแค่ไม่กี่นาทีก็ถึง”
คนที่ยังสลึมสลือยังปรับสีหน้าให้เป็นปกติไม่ได้ รุ่งโรจน์จึงถามขึ้นว่า “คุณไม่สบายหรือ
เปล่าดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” สุริยายังไม่ทันจะพูดว่าอะไร รุ่งโรจน์ก็เอาหลังมือมาแตะหน้าผากเสียแล้ว
สุริยายิ้ม ๆ นึกถึงครั้งที่ตนทำเช่นนั้นให้กับเขา
กรรม..ตอบสนองเร็วแท้
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 เม.ย. 2554, 11:32:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 เม.ย. 2554, 11:32:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 1610
| << 6. | 8 >> |
อมลลดาOWOอมรรัตน์ 30 พ.ค. 2554, 14:30:04 น.
เรื่องนี้ สุดยอดเลยค่ะ
เรื่องนี้ สุดยอดเลยค่ะ