เล่ห์รัก...เล่ห์แค้น
เป็นนิยายเรื่องแรกของปอแก้ว...ที่เคยลงจนจบไว้นานมากแล้ว ตอนนี้เลยลองเอามาปัดฝุ่นรีไรท์ใหม่ค่ะ :)

-----------------------------------------------------------------

เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคนที่เริ่มด้วยความแค้นเมื่อ ‘ธนาดล’ ลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงธฤตกลับมาจากต่างประเทศ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะแก้แค้นศิรสาซึ่งเป็นแม่เลี้ยงโดยใช้ ‘ศรินดา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้
Tags: ธนาดล ศรินดา พนาดร สลิลธาร

ตอน: บทที่ 24



บทที่ 24



“พี่เข้าไปได้ไหมดล” เสียงพี่ชายที่ดังจากนอกห้องปลุกให้คนที่นั่งเหม่ออยู่ในห้องคนเดียวสะดุ้งตื่น

“ครับ” เมื่อเจ้าของห้องอนุญาตพนาดรจึงเปิดประตูเข้าไป ดวงตาสีดำละม้ายคล้ายดวงตาน้องชายกวาดมองทั่วห้องก่อนจะมาหยุดที่ปลายเตียงที่มีร่างของน้องชายนั่งพิงอยู่

“เป็นอะไรไป” ถามพร้อมๆกับทรุดลงนั่งข้างๆ พนาดรมักจะทำอย่างนี้เสมอเวลาที่ธนาดลมีปัญหา แม้จะช่วยไม่ได้ในบางเรื่องแต่ถ้าน้องชายอยากจะระบายสิ่งที่อยู่ในใจ พี่ชายอย่างเขาก็พร้อมที่จะรับฟัง

“มีเรื่องคิดนิดหน่อยครับ”

“ต้องการคนปรึกษาหรือเปล่า”

ธนาดลส่ายหน้าปฏิเสธ “ผมคิดว่าจัดการได้”

“ปัญหาเรื่องหัวใจหรือเปล่าดล” ความรู้สึกบางอย่างทำให้พนาดรตัดสินใจถามไปอย่างนั้น

ธนาดลชะงักเมื่อจู่ๆพี่ชายก็ถามคำถามที่คาดไม่ถึงขึ้นมาซึ่งเป็นคำถามที่แทงใจดำพอดิบพอดี

“คนอย่างผมจะมีใครมารักล่ะครับ” คำตอบเหมือนจะปฏิเสธกลายๆแต่หากมองอีกมุมมันเหมือนกับว่า ธนาดลกำลังประชดตัวเอง และตีค่าของตัวเองต่ำเกินไป

“อย่าประเมินค่าตัวเองต่ำขนาดนั้น” น้ำเสียงของพนาดรแข็งขึ้นมาทันที

“ดลมีพี่ มีพ่อ มีแม่ที่กำลังมองดลอยู่จากบนสวรรค์ แล้วดลจะบอกว่าไม่มีใครรักดลได้ยังไง”

ธนาดลเงียบไปพักหนึ่ง คิดบทบทวนคำพูดของพี่ชายซึ่งก็มีส่วนจริงอยู่มาก เขายังมีครอบครัวที่รักและหวังดีเสมอมา ไม่ว่าชายหนุ่มจะทำตัวร้าย เอาแต่ใจแต่เกเรแค่ไหน หากก็ยังมีครอบครัวที่คอยให้อภัยและเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็นเสมอมา

“ต่อไปผมจะไม่พูดแบบนี้อีก”

“คิดได้อย่างก็ดี พี่ไม่รู้หรอกนะว่าดลกำลังมีปัญหาอะไร แต่ต่อให้ใครต่อใครไม่รักดล ไม่เข้าใจดล หรือเกลียดดล แต่ในคนพวกนั้นไม่มีพี่หรือพ่ออยู่แน่ พี่ยังเป็นพี่ของดลเสมอ เข้าใจหรือเปล่า”

“เข้าใจครับ” ธนาดลยิ้มน้อยๆรับคำของพี่ชาย

“ให้มันได้อย่างนี้สิน้องชาย” พนาดรตบบ่าน้องชายเบาๆสองที

“พี่ต้นฮะ”

“ว่าไง”

“อนาคตข้างหน้า...ถ้าผมทำเรื่องที่น่าผิดหวังมากๆ พี่ต้นจะเกลียดผมไหม” ธนาดลลองหยั่งเชิงถามเพราะเขาเองก็ไม่อาจรู้ได้ว่าวันข้างหน้าเขาจะตัดสินใจทำอะไรลงไปบ้าง และสิ่งที่ทำจะทำให้คนอื่นผิดหวัง เสียใจหรือเดือดร้อนสักแค่ไหน

“คนเป็นพี่ต่อให้น้องทำผิดแค่ไหนมันก็เกลียดไม่ลงหรอก ว่าแต่ดลถามทำไม คิดจะทำผิดหรือไง” พี่ชายกระเซ้าถาม อยากจะทำให้บรรยากาศอึมครึมและอารมณ์ขุ่นมัวของธนาดลดีขึ้นบ้าง

“ก็ไม่รู้สิครับ แค่ถามเผื่อไว้” ธนาดลตอบเสียงเบา เพราะยังไม่รู้...ว่าในอนาคต...บางทีเขาอาจจะตัดสินใจทำสิ่งที่ผิดขึ้นมาก็เป็นได้

“เรื่องนี้พี่ว่าเอาไว้ก่อนดีกว่านะ เรื่องที่มีคนทำร้ายดล จะเอายังไง รู้หรือเปล่าว่าใครทำ” พนาดรเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะสาเหตุหลักที่ชายหนุ่มเข้ามาหาน้องชายก็เพื่อที่จะถามว่าใครกันที่มันช่างหาญกล้ามาทำร้ายธนาดลอย่างนี้

คนถูกทำร้ายนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ “ไอ้ชัยครับ”

“ไอ้ชัย?” พนาดรย้อนถามคิดไม่ถึงว่าอดีตคนงานอย่างไอ้ชัยจะเจ้าคิดเจ้าแค้นถึงขนาดทำร้ายน้องชายของตนตั้งสองครั้งสองครา “พี่จะแจ้งความ” คนเป็นพี่ชายตัดสินใจเด็ดขาดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหากธนาดลยังไวพอที่จะรั้งไว้ได้ทัน

“เดี๋ยวฮะพี่ต้น” เพราะเห็นสายตาไม่เข้าใจของคนเป็นพี่ ธนาดลจึงต้องรีบหาเหตุผลที่พอจะฟังขึ้นที่สุดมาหยุดยั้งการกระทำของพนาดร

“ผมว่า...ไอ้ชัยกับพวกมันคงโดนสั่งมาอีกที แล้วคนที่สั่งก็คงมีอิทธิพลไม่เบา ผมคิดว่ามันแค่ต้องการจะสั่งสอน ถ้าผมไม่ไปยุ่งกับมันอีกต่อไปคงไม่น่าจะเกิดเรื่องอะไรแล้วล่ะครับ”

บอกพนาดรไปอย่างนั้นเพราะพอจะคาดเดาได้ว่า ‘ใคร’ คือคนที่อยู่เบื้องหลังของไอ้ชัย คนที่ธนาดลเพิ่งจะไปมีเรื่องมาด้วยเมื่อไม่กี่วันมานี้ก็มีเพียงปารัชคนเดียว แล้วพอมาเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ยิ่งชี้ชัดได้แน่นอนขึ้นว่าคงไม่พ้นฝีมือของปารัชเป็นแน่ แต่ที่ธนาดลยังไม่มั่นใจ...ว่ามีแค่ปารัชจริงๆล่ะหรือที่เป็นผู้บงการ บางที...อาจจะมีอีกคน

...นนทนัฐ

ใช่...นนทนัฐคืออีกบุคคลหนึ่งที่ชายหนุ่มสงสัย เพราะการที่นนทนัฐยื่นมือเข้ามาช่วยนั้นมันเป็นเรื่องที่บังเอิญจนเกินไป บังเอิญ...จนกลายเป็นว่าผู้ชายคนนั้นรู้เรื่องและเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการลอบทำร้ายเขาในครั้งนี้ และที่ชายหนุ่มห้ามไม่ให้พนาดรแจ้งความก็เพราะ...ไม่อยากจะให้ใครคนหนึ่งต้องเสียใจเมื่อรู้ว่าผู้ชายที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วยมีมุมๆหนึ่งซึ่งเป็นสีดำไม่ใช่สีขาวสะอาดอย่างที่เธอคิด

เพราะแม้นนทนัฐจะร้ายหรือคิดไม่ดีกับคนอื่น แต่ธนาดลก็พอรู้ว่านนทนัฐจะไม่มีทางคิดร้ายและทำไม่ดีกับศรินดาอย่างแน่นอน ถึงสมองจะคิดอย่างนั้นแต่หัวใจกลับยังไม่ยอมรับและยังไม่อยากที่จะยกศรินดาให้กับใคร

ทั้งๆที่ไม่อยากเสียไป...แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย

ทำไม่ได้...หรือไม่คิดที่จะทำกันแน่ธนาดล...

“จะเอาอย่างนั้นหรือดล ปล่อยให้ไอ้ชัยลอยนวลมาสองครั้งแล้วนะ” พนาดรถามย้ำ เพราะถ้าให้เขาตัดสินใจเองล่ะก็ ไอ้ชัยได้ไปนอนอยู่ในคุกตั้งแต่ครั้งแรกที่มันทำร้ายของน้องชายของเขาไปแล้ว!

ธนาดลพยักหน้ารับ “ครับ”

“ถ้าดลตัดสินใจอย่างนั้นพี่ก็จะเคารพการตัดสินใจของดล แต่พี่ขอบอกไว้ตรงนี้ว่ามันต้องไม่มีครั้งที่สาม ถ้าดลถูกทำร้ายเป็นครั้งที่สาม ต่อให้ใครหน้าไหนพี่ก็จะไม่ไว้หน้าทั้งนั้น!” ประกาศอย่างหนักแน่นแล้วจึงหันหลังเดินออกจากห้องของน้องชาย

ธนาดลผ่อนลมหายใจออกยาว อยากจะหัวเราะเยาะตัวเองเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง คนอย่างธนาดลที่ไม่เคยยอมใครและไม่เคยที่จะต้องก้มหัวให้กับใครกลับต้องมายอมและเสียสละเพื่อผู้หญิงที่เคยเกลียดเคยแค้นอย่างศรินดา

...ใช่...มันก็แค่ ‘เคย’ เพราะตอนนี้ฉันไม่ได้เกลียดและไม่ได้แค้นเธอแล้วศรินดา

...เพราะตอนนี้...ฉัน ‘รัก’ เข้าแล้ว...รัก...ที่เธอคงไม่อาจรู้

...และรัก...ที่ฉันไม่คิดจะบอก

โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะหนังสือถูกคว้าขึ้นมาโดยเจ้าของ หากธนาดลก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นหน้าจอปรากฏคำว่า ‘30 miss called’ ที่เป็นเบอร์เดียวกันทั้งหมด เห็นดังนั้นชายหนุ่มจึงรีบกดปุ่มโทรออกทันที รอฟังเสียงสัญญาณและไม่นานก็มีคนรับสาย

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณโทรเข้าเครื่องผมมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามอย่างมีมารยาท เพราะเบอร์ที่โทรเข้ามานั้นเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเอาเสียเลย ซึ่งบางทีอาจจะเป็นลูกค้ารายใหม่ที่ต้องการจะซื้อชาจากทางไร่

“ก็ไม่ได้มีธุระอะไรหรอกค่ะ แต่เพื่อนโทรหาเพื่อนไม่ได้รึไงยะไอ้คุณดล!!” เพราะเสียงวีนเล็กๆแหลมจึงทำให้ธนาดลถึงบางอ้อแทบจะในทันทีว่าใครคือคนที่เขากำลังคุยด้วย

“ไอ้เอ๋!!”

“ย่ะ! ฉันต้องแก้บนไหมที่นายจำได้” ปลายสายออกแนวประชดเล็กๆ

“แล้วใครจะรู้ล่ะว่าเป็นคุณหนูอจิรภาส์โทรมา ไม่นึกไม่ฝันเลยจริงๆ” เพราะเพื่อนสนิทอย่าง ‘อจิรภาส์’ จึงทำให้คนอย่างธนาดลเริ่มที่จะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“น้อยๆหน่อยไอ้คุณดล ฉันแค่โทรมาบอกว่าฉันกลับจากอเมริกาแล้ว ตอนนี้อยู่บ้าน”

“ข่าวใหญ่มากนะเนี่ย” ธนาดลแกล้งยั่วประสาทอีกฝ่าย เพราะสนิทกันมานานตั้งแต่สมัยเด็กจึงพูดจาเล่นหัวได้อย่างไม่ต้องเกรงอกเกรงใจ

“ไอ้บ้า! ปากยังหมาเหมือนเดิมเลยนะ ปากอย่างนี้นี่สิผู้หญิงที่ไม่กล้าหยิบมาเป็นแฟน”

พอเจอตอกกลับมาอย่างนี้ธนาดลถึงกับเงียบทันทีเมื่อเจอจี้ใจดำจนปลายสายต้องร้องเรียกเพราะคิดว่าสายหลุด

“เฮ้ย! ดล ฮัลโหลๆ ยังอยู่หรือเปล่า”

“...ยังอยู่” ชายหนุ่มตอบกลับเนือยๆ

“เป็นอะไร” เหมือนอีกฝ่ายก็รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของธนาดลนั้นเปลี่ยนไปจึงถามกลับมาอย่างเป็นห่วง

“มีอะไรอยากให้เธอช่วยหน่อย” ธนาดลไม่ยอมตอบคำถามแต่ชายหนุ่มกลับเอ่ยปากขอร้องอีกฝ่ายแทน

“ปฏิเสธได้หรือเปล่า”

“ไม่ได้”

“งั้นว่ามา”

“จัดบ้านพักที่รีสอร์ทพ่อเธอให้ฉันหลังนึง พรุ่งนี้ฉันจะไปอยู่”

เมื่อเจอคำขอสายฟ้าฟาดเสียงต่อว่าของอีกฝั่งหนึ่งของสัญญาณโทรศัพท์จึงดังตามมา

“ไอ้บ้า! มาบอกเอาใกล้ๆแบบนี้แล้วฉันจะหาให้นายได้ยังไงเล่า”

“คุณหนูอจิรภาส์อยากได้อะไรแล้วเคยไม่ได้ด้วยเหรอ จัดการให้ด้วยนะ ฉันรู้ว่าเธอทำได้” ไม่รอฟังคำตอบของอีกฝ่ายว่าจะตอบรับ ปฏิเสธ หรือวีนลั่นเพราะธนาดลชิงวางสายไปเสียก่อน ชายหนุ่มมั่นใจว่าอจิรภาส์ต้องทำตามในสิ่งที่เขาต้องการได้แน่

เพิ่งรู้จักคำว่า ‘เพื่อนแท้’ ก็ตอนที่มีผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนนี่ล่ะ เพื่อนคนแรกที่เข้ามาคุยตอนที่เขาไปเรียนต่อที่อเมริกาในวันแรก เพื่อนคนแรกที่คอยดูแลเขาเพราะไม่ชินกับโรงเรียนและสถานที่โดยไม่เคยบ่นเลยสักคำ และเพื่อนคนแรกที่กล้าตบหัวเขาเวลาที่มันไม่พอใจ เพื่อนคนแรกและคนเดียวที่เขาคิดว่าชาตินี้คงหาอย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว

แม้จะเป็นผู้หญิงแต่อจิรภาส์ก็เป็นเพื่อนที่ธนาดลสามารถบอกความในใจได้ทุกเรื่อง ทั้งเรื่องที่สุข เรื่องที่ทุกข์และเรื่องที่เขาต้องการแก้แค้น ธนาดลบอกเพื่อนสาวคนสนิทคนนี้ทุกเรื่อง และทุกครั้งที่คุยกันไม่ว่าจะทางโทรศัพท์หรืออินเทอร์เน็ต อจิรภาส์ก็จะต่อว่าและคอยย้ำเตือนเสมอว่าให้เขาเลิกแก้แค้นเสีย แต่ธนาดลก็เลือกที่จะไม่ฟังและเดินหน้าแก้แค้นต่อไป

เจอหน้ากันคราวนี้ถ้าบอกไปว่าเขาตกหลุมรักผู้หญิงที่คิดแก้แค้นคงโดนคุณหนูอจิรภาส์สวดยับโทษฐานที่เตือนอะไรไม่ยอมฟัง

...อย่างที่เธอเคยพูดเลยเอ๋...สุดท้ายการแก้แค้นครั้งนี้ก็ไม่มีใครเลยที่มีความสุข...












หน้าห้องของธนาดลกำลังมีผู้หญิงคนนึงเดินวนไปวนมาหลายรอบพร้อมกับถาดอาหารกลางวันที่พนาดรสานให้เธอเอามาให้คนที่หมกตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมา มือบางยกขึ้นทำท่าจะเคาะแต่ก็เปลี่ยนใจหันหลังจะเดินกลับ แต่ก็เปลี่ยนใจอีกทีหันกลับมาเผชิญหน้ากับประตูบานเดิม หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่นึกรำคาญตัวเองที่ตัดสินใจอะไรได้ไม่เด็ดขาดเสียที

...แค่เอาอาหารกลางวันมาให้ จะกลัวไปทำไมริน เคาะประตู รอเขาเปิด แล้วก็ยื่นให้ ง่ายๆ...แค่นี้เอง

คิดได้ดังนั้นจึงกลั้นใจเคาะประตูโดยไม่ยอมเอ่ยปากบอกไปว่าใครคือคนที่มายืนรออยู่หน้าห้อง

“ใคร?” เสียงเจ้าของห้องถามออกมาแต่หญิงสาวก็ยังคงเงียบไม่ยอมตอบ ศรินดาทำเพียงแค่เคาะประตูต่อไปอย่างเดียวเท่านั้น โดยฉับพลันร่างบางแทบจะถอยหลังไม่ทันเมื่อจู่ๆประตูห้องก็เปิดพรวดออกมา ร่างสูงใหญ่ของธนาดลยืนอยู่กลางประตู ส่วนคนที่เอาอาหารกลางวันมาให้นั้นก็ก้มหน้างุดไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมามอง

“ใครใช้ให้มา มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย” น้ำเสียงนั้นออกแนวงอนเสียมากกว่าที่จะจริงจังกับคำพูดที่บอกออกมาจริงๆ แต่สำหรับอีกคนที่ตอนนี้แยกอะไรไม่ออกเลยว่าอันไหนจริงหรือไม่จริง สิ่งที่เธอได้ยินตอนนี้ศรินดาคิดอยู่อย่างเดียวว่ามันคือความเป็นจริงสำหรับเธอ

ศรินดาแทบอยากจะปาของที่ถืออยู่ในมือใส่หน้าผู้ชายคนนี้นัก วันนี้เธอโดนเขาไล่มากี่ครั้งแล้วตั้งแต่ที่บ้านของนนทนัฐ แล้วไหนยังจะที่นี่อีก ทั้งๆทุกอย่างที่เธอทำก็เพราะเขา เธอทำให้เขา ยอมดูแลเขาทั้งๆที่รู้ว่าคงจะโดนเขาว่าอย่างสาดเสียเทเสีย ยอมทำตามคำไหว้วานของพนาดรยกข้าวกลางวันมาให้เขาเพราะกลัวว่าเขาจะหิวทั้งๆที่รู้ว่าจะโดนเขาไล่ตะเพิดกลับแบบนี้ แต่เธอก็ยังทำและยังสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่มองเห็นความดีของเธอบ้าง แม้เพียงนิดเดียวแต่ก็ขอให้เขาได้เห็นสิ่งที่เธอทำให้เขาบ้าง...ก็ยังดี

“คุณยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า”

“เรื่องของฉัน” ธนาดลตอบกลับไปทันทีที่ศรินดาพูดจบ

“แต่พี่ต้นสั่งมา” คู่สนทนาเองก็ดูจะไม่ยอมแพ้เช่นกัน

“ไม่หิว”

“ไม่หิวได้ยังไง นี่มันเที่ยงกว่าแล้ว” รินยื่นถาดอาหารไปให้คนที่ยืนขวางเต็มประตู

“ฉันจะหิวหรือไม่หิวมันก็เรื่องของฉันใครใช้ให้เธอมายุ่ง”

“ฉันก็ไม่อยากยุ่งนักหรอกนะ แค่ไม่อยากเห็นใครหิวข้าวตายคาห้อง” รินประชดกลับไปบ้างเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ลดทิฏฐิลงมาเลย

“ถ้าไม่อยากยุ่งแล้วจะมาทำไม ใช่สิ...ฉันไม่ใช่ไอ้นนท์นี่ เธอถึงจะเต็มใจดูแล” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเสียงแดกดัน

“เรื่องนี้นนท์ไม่เกี่ยว!” อารมณ์ที่คิดว่าจะเก็บไว้ให้อยู่พุ่งพรวดขึ้นเกินขีดจำกัด เมื่อธนาดลเริ่มพาลหาเรื่องคนนอกอย่างนนทนัฐ

ธนาดลเหยียดยิ้ม มองศรินดาด้วยหางตา “รักมันมากถึงขนาดออกตัวปกป้องมันเลยหรือศรินดา รักมันมากใช่ไหม! รักมากก็รีบๆแต่งงานไปเลยสิ ไปเลย!!” ชายหนุ่มตะโกนใส่หน้าหญิงสาว รินกัดฟันแน่น น้ำตาคลอหน่วยจนแทบจะไหลออกมาหากเจ้าตัวก็กลั้นไว้ หัวใจเจ็บจนแทบไร้ความรู้สึกเมื่อโดนกระชากไม่เหลือชิ้นดีจากถ้อยคำของผู้ชายตรงหน้า

“ไม่ต้องมาไล่ฉัน! ฉันไปแน่ คุณคิดว่าฉันมีความสุขนักหรือไงที่ต้องทนอยู่ใต้ชายคาเดียวกับผู้ชายที่ไร้เหตุผลและเจ้าอารมณ์อย่างคุณ!”

“งั้นก็ออกไป! ไปให้พ้นๆ ออกไป!!” น้ำเสียงเกรี้ยวกาดตวาดดังสนั่น น้ำตาที่กลั้นไว้ในตอนแรกร่วงเผาะลงมาอย่างสุดจะกลั้น มือที่ถือถาดอาหารไร้สิ้นเรี่ยวแรงแต่ก็ยังฝืนถือไว้ให้มั่นคงที่สุดเท่าที่จะทำได้

“พอใจคุณหรือยัง ได้เห็นน้ำตาฉันมาสาแก่ใจคุณรึยัง! ไล่ฉันเหมือนหมูเหมือนหมาได้ พอใจคุณแล้วใช่ไหม” รินกระแทกถาดอาหารใส่คนตรงหน้าอย่างแรง ชามข้าวต้ม แก้วน้ำ ทุกอย่างที่อยู่ในนั้นร่วงลงสู่พื้นแตกกระจัดการะจายไม่เหลือชิ้นดี ธนาดลยังคงรักษาระดับความเย็นชาของสายตาได้อย่างปกติเหมือนเดิม ชายหนุ่มมองหน้าศรินดาด้วยสายตาว่างเปล่า

“แล้วเธอคิดว่าฉันน่าจะพอใจหรือยัง เธอโดนแบบนี้ เธอคิดว่ามันมากพอหรือยัง” เขาไม่ตอบแต่กลับตั้งคำถามถามกลับ ศรินดาเชิดหน้า ป้ายน้ำตาออกไปลวกๆ

“แค่ไหนมันถึงจะมากพอสำหรับคุณ ฉันต้องเสียน้ำตาอีกเท่าไหร่ เจ็บตัวอีกแค่ไหน คุณถึงจะพอใจ คุณถึงจะเลิกแค้นฉันเสียที หรือฉันต้องหายไปจากโลกใบนี้ คุณถึงจะพอใจ”

แล้วคำตอบที่ทำให้ศรินดารู้สึกราวกับว่ามีก้อนอะไรทุ่มมาหัวใจเธอเต็มๆ มันเจ็บ...จนแทบอยากจะล้มลงอยู่ตรงนี้...และมันเจ็บ...จนเธอแทบจะทนไม่ได้

“ไม่ต้องหายไปจากโลกหรอกศรินดา แค่หายไปจากชีวิตฉันก็พอ” สิ้นคำพูดของธนาดลประตูห้องก็ถูกปิดลงราวกลับว่าจะตัดขาดระหว่างโลกของเขา...และโลกของเธอ

ตาคู่คมมองประตูที่เขาปิดมันเองกับมือ ประตูที่เขาทำเหมือนกับว่ามันเป็นกำแพงที่แข็งแรงและสูงตระหง่าน กำแพงที่กั้นระหว่างธนาดลและศรินดาให้อยู่กันคนละโลก คนละเส้นทาง

...แบบนี้ล่ะดีแล้ว เธอก็ไปตามทางของเธอ ฉันก็ไปตามทางของฉัน ทางใครทางมัน ไม่ต้องข้องเกี่ยวกันอีกเลย ฉันยอมที่จะหันหลังให้เธอดีกว่าที่จะเห็นเธอหันหลังเดินหนีฉัน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นหัวใจฉันคงหยุดเต้นเมื่อเธอเดินจากไป...มันเจ็บน้อยกว่าถ้าฉันทำอย่างนี้ ไม่ยุ่งกับเธอ ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกับเธอ แต่ความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’ มันจะคงอยู่กับเธอเพียงคนเดียว

...คำว่า ‘รัก’ ของฉันมีไว้ให้กับเธอ แม้เธอจะไม่อยากได้หรือไม่ต้องการก็ตาม แต่ฉันก็จะมอบมันให้เธอเพียงผู้เดียว...ศรินดา คำสามคำที่ฉันคงจะไม่มีวันได้บอกเธอ

...ฉันรักเธอ...

ร่างบอบบางของศรินดายืนคว้างอยู่ที่หน้าห้องของธนาดล หยาดน้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย หัวใจที่บอบช้ำแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี ร่างบางเดินโซซัดโซเซอย่างคนไร้สติกลับมาที่ห้องของตัวเอง มือที่เอื้อมไปจับลูกบิดประตูจู่ๆก็ไร้เรี่ยวแรงลงมาเสียดื้อๆ ร่างทั้งร่างทรุดลงนั่งอย่างเหนื่อยล้า เนื้อตัวสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น
‘ไม่ต้องหายไปจากโลกหรอกศรินดา แค่หายไปจากชีวิตฉันก็พอ’

...แค่หายไปจากชีวิตฉัน...ก็พอ...

...เกลียดกันขนาดนี้เลยหรือคุณดล เกลียดกันจนถึงขนาดอยากให้ออกไปจากชีวิตเลยหรือ ถ้าเกลียดถึงขนาดนี้ ฉันก็จะหันหลังให้คุณอย่างที่คุณต้องการ ฉันจะออกไปจากชีวิตคุณ จะไม่ยุ่งกับชีวิตคุณอีก จะหายไปอย่างที่คุณต้องการ แต่...ทำไมต้องใจร้ายไล่กันขนาดนี้ มันเจ็บนะ เจ็บมากจริงๆ

...จะใจร้ายแบบนี้ไปถึงไหน ถ้าคิดว่าจะทำให้เจ็บไปจนตายก็อยากจะบอกว่าคุณทำมันสำเร็จแล้ว เพราะตอนนี้มันก็เหมือนกับคุณฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น...ไม่ต่างอะไรเลย

...ฉัน...จะออกไปจากชีวิตคุณอย่างที่คุณต้องการแม้มันจะทำให้ฉันเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม แต่มันคงจะดีกว่ารักต่อไปทั้งๆที่คุณเองก็เกลียดแค้นฉันแทบเป็นแทบตาย

...เพราะเส้นขนานต่อให้พยายามแค่ไหนมันก็ไม่สามารถมาบรรจบกันได้อยู่ดี










กระเป๋าเดินทางใบย่อมวางเรียบร้อยที่ข้างเตียง ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง คิ้วเข้มที่มักจะขมวดชิดอยู่เสมอ ดวงตาคู่คมดุที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวบัดนี้กลับเหลือแต่เพียงแววตาที่หม่นหมอง ไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวความสุขในแววตาคู่นั้นสักนิดเดียว กระเป๋าเดินทางถูกลากออกจากห้องพร้อมๆกับร่างของเจ้าของ เมื่อคืนเขาตัดสินเข้าไปเล่าเรื่องราวที่ตนเองถูกทำร้ายให้บิดาฟังทั้งหมดและขออนุญาตลาพักร้อนยาวไม่มีกำหนด ไม่ได้ขยายความบอกเหตุผลว่าไปเพราะอะไร บอกเพียงแค่ว่าถ้าสบายใจแล้วจะกลับมา จวบจนรุ่งเช้าของวันใหม่ชายหนุ่มเดินออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้คนในบ้านมาเห็นว่าตนเองกำลังจะไปไหนโดยเฉพาะ...ศรินดา

รถยนต์คู่ใจมุ่งทะยานสู่รีสอร์ทของเพื่อนเป็นจังหวะเดียวกับรถของนนทนัฐที่เลี้ยวเข้ามาพอดี ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนเห็นสันนูน รู้ดีว่านนทนัฐมาที่นี่ทำไมและเพราะรู้นี่แหละที่ทำให้เขาต้องระเห็จตัวเองออกจากบ้าน ไม่อยากอยู่เป็นสักขีพยานให้มันบาดตาบาดใจ

นนทนัฐจอดรถไว้บริเวณหน้าบ้านก่อนจะเดินเข้าบ้านไม้สักมองหลังสวยของพ่อเลี้ยงธฤต แต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกสายตาไม่เป็นมิตรมองมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของลูกชายคนโตของบ้านหลังนี้ พนาดรมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างประเมินว่าอีกฝ่ายมาทำอะไรถึงได้มาเหยียบถึงถิ่น และตัวเขาเองก็มีลางสังหรณ์ว่ามันคงเป็นเรื่องที่ไม่ดีสักเท่าไหร่

“สวัสดีครับพี่ต้น” นนทนัฐทักทายผู้ที่มีอายุอานามมากกว่าอย่างนอบน้อม

...กองไว้ตรงนั้น…ความจริงอยากจะตอบกลับไปอย่างนี้ใจจะขาดแต่ก็ต้องรักษามารยาทไว้สักนิด

“สวัสดี…มีธุระอะไรที่นี่” พนาดรถามเสียงแข็ง

“ผมมาขอพบคุณลุงครับ”

“คุณพ่อไม่สะดวกที่จะคุย” ปฏิเสธที่จะให้พบ หากในใจก็ยังนึกสงสัยว่านนทนัฐจะมาพบบิดาของตนทำไม

“แต่ผมมีธุระสำคัญ” นนทนัฐยังคงยืนยันที่จะพบกับพ่อเลี้ยงธฤตให้ได้

“บอกฉันมาก็ได้ แล้วจะบอกคุณพ่อให้”

นนทนัฐนิ่งคิดไปพักหนึ่งก่อนจะยอมตกลง

“ก็ได้ครับ คือผมจะมาบอกว่าผมกับรินตกลงจะแต่งงานกัน อีกสองวันผมจะพาคุณพ่อมาสู่ขอนะครับ”

“ว่าไงนะ!!” พนาดรเบิกตาโพลง ตะโกนลั่น “แต่งงาน…ใครจะแต่งงาน!” พร้อมกับตั้งคำถามถามกลับอย่างไม่อยากที่จะเชื่อหูตัวเอง

“ผมกับรินครับ”

เมื่อได้ยินคำตอบชัดเจน พนาดรรู้สึกว่าตัวเองเริ่มที่จะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ชายหนุ่มพยายามควบคุมสีหน้าท่าทางไม่ให้แสดงออกมามากนัก

“กลับไปได้แล้ว ฉันจะบอกคุณพ่อให้”

“เอ่อ…ไม่ทราบว่าริน…”

“กลับไป” ใครว่าน้ำเสียงของธนาดลเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งแล้ว ลองมาฟังเสียงพนาดรตอนนี้ดู เพราะมันเยือกเย็นมากกว่าหลายสิบเท่า ตอนนี้ชายหนุ่มอยากจะคุยกับน้องสาวให้รู้เรื่องยิ่งนักว่าไปตกลงแต่งงานกับ นนทนัฐมันเมื่อไหร่กัน

“ไปพบพี่ที่ห้องหนังสือด้วยศรินดา”

ศรินดาที่ช่วยป้าอุ่นจัดอาหารเช้าเตรียมตั้งโต๊ะชะงักทันทีเมื่อน้ำเสียงเย็นเยือกของพี่ชายดังแว่วมา หญิงสาวรู้ทันทีเลยว่าพนาดรกำลังโกรธ แถมยังมากเสียด้วย ร่างบางเดินตามหลังพี่ชายโดยเว้นระยะห่างไว้พอสมควรจนมาถึงห้องหนังสือ

“ไปตกลงแต่งงานกับนนทนัฐตั้งแต่เมื่อไหร่” น้ำเสียงและแววตาที่มองมาไม่เหลือเค้าของความใจดีอยู่เลย

“เมื่อวานค่ะ” แม้จะแอบกลัวสายตานั้นของพนาดรแต่หญิงสาวก็ยอมตอบตามความจริง

“ปฏิเสธไปซะ” พี่ชายสั่งสั้นๆ

“ไม่ค่ะ” และน้องสาวก็ปฏิเสธกลับสั้นๆไปเช่นกัน

“ศรินดา! พี่สั่งให้เธอปฏิเสธมันไป!!”

ร่างบางผงะไปเล็กน้อยกับน้ำเสียงของพนาดร หญิงสาวไม่เคยเห็นพี่ชายโกรธมากขนาดนี้มาก่อน เธอไม่อยากให้พี่ต้นโกรธเธอ แต่เรื่องนี้เธอตัดสินใจไปแล้ว...จะไม่ยอมถอยเด็ดขาด

“เรื่องนี้รินตัดสินใจดีแล้วค่ะพี่ต้น นนท์รักรินจากใจจริงแล้วรินก็ไม่เห็นว่านนท์จะบกพร่องตรงไหน ขอโทษด้วยค่ะที่ทำตามที่พี่ต้นสั่งไม่ได้”

“ศรินดา!!” พนาดรตะโกนชื่อน้องสาวลั่นห้อง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกผิดหวังกับศรินดามากที่สุด แม้จะไม่เคยบังคับจิตใจให้รินคบหรือไม่คบใคร ชายหนุ่มเคารพการตัดสินใจของน้องสาวคนนี้เสมอ แต่ครั้งนี้เขายอมไม่ได้จริงๆ ศรินดาจะคบกับใครก็ได้ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่นนทนัฐ!

ถึงพนาดรจะรู้ว่านนทนัฐรักน้องสาวต่างสายเลือดของเขาคนนี้ด้วยหัวใจที่แท้จริง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่มั่นใจว่าคนอย่างนนทนัฐจะเข้ามาแว้งกัดในเรื่องธุรกิจชาหรือไม่ แต่สัญชาตญาณบางอย่างมันบอกว่าแม้นนทนัฐจะจริงจังกับศรินดาเพียงใด แต่ผู้ชายคนนั้นไม่มีทางจริงจังหรือซื่อตรงกับคนอื่นโดยเฉพาะคนในครอบครัวของน้องสาวของเขาเป็นแน่!

“งั้นก็ตามใจ พี่บอกเธอแล้ว จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ!”

พูดจบชายหนุ่มก็กระชากประตูห้องหนังสือและปิดอย่างแรง ทิ้งให้ศรินดายืนนิ่งน้ำตาคลอหน่วย รู้สึกแย่ที่ทำให้พี่ชายที่ทั้งรักและเป็นห่วงเธอเสียความรู้สึก หญิงสาวรู้ดีว่าทำไมพนาดรถึงไม่อยากให้เธอแต่งงานกับนนทนัฐ เหตุผลเพราะว่านนทนัฐเป็นลูกชายของคู่แข่งทางการค้าที่พนาดรไม่เคยไว้ใจว่าจะหวังดีกับไร่นี้อย่างแท้จริง หากแต่เธอกลับเชื่อว่านนทนัฐไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่ใช่คนที่จ้องจะทำลายคนอื่นและนนท์จะไม่ใช้เธอเป็นเครื่องมือเพื่อทำลายไร่นี้เด็ดขาด

“รินขอโทษนะคะพี่ต้น...ขอโทษพี่ต้นจริงๆ” เวลานี้ศรินดาคงทำได้เพียงแค่กล่าวคำขอโทษเท่านั้น


--------------------------------------------------------------------------------------------------


อยากจะบอกว่า...ดราม่าหนักๆจะหยุด (ชั่วคราว) ที่ตอนนี้ค่ะ เย้...
ตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไป (แต่ยังไม่ใช่ตอนหน้านะคะ +_+) คุณดลจะถูกกระตุ้นและทำอะไรบางอย่างที่นนทนัฐโกรธควันออกหูเชียวค่ะ
อิอิอิ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเมนท์และกดไลค์นะคะ (อาจจะไม่ค่อยถูกใจเพราะเรื่องมันจะเศร้าไปไหน ปอแก้วต้องขอโทษด้วยค่ะ =A=)

พรุ่งนี้เหมือนเดิมค่ะ เจอกันกับพี่อาร์มมมมม...น้าค้าาาาา





คุยกัน คุยกัน คุยกันจ้าาาา....


คุณ Pat : สงสารรินค่ะ ถ้ารู้คงจะเสียใจและผิดหวังที่นนท์ทำอย่างนี้

คุณ anOO : พี่ต้นถึงไม่เคยไว้ในไงคะ เพราะนนท์รักรินมากเลยทำให้ทำได้ทุกอย่าง (แอบน่ากลัวค่ะ)

คุณ Heronett : รินหาเรื่องเองแท้ๆค่ะงานนี้ ขอแต่งงานโดยที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอะไรเล้ยยย // พี่ต้นตอนนี้ดุใช้ได้เลยค่ะ ><

คุณ Kazalong : เพราะรักนนท์ถึงแอบร้ายค่ะ ส่วนคุณดลกับรินเพราะปากแข็งจึงเสียใจค่ะ

คุณ roseolar : คนที่จะทำให้คุณดลคิดได้มาแล้วนะคะ เพื่อนสาวคนสนิทนั่นเอง เป็นเพื่อนที่เข้าใจในตัวตนของคุณดลมากคนหนึ่งเลยล่ะค่ะ (แฮ่...แต่ไม่เชิงมามีภูมิหลังอะไรเกี่ยวกับพ่อแม่คุณดลหรอกนะคะ แค่เป็นคนที่คอยรับฟังและอยู่ข้างๆคุณดลเท่านั้นเอง)// ส่วนหมอเขต...นางเอกจะเป็นใครนั้นคงต้องรอกันพักนึงค่ะ ขอเคลียร์ไปทีละคู่น้า

คุณ lovemuay : แข็งสุดๆไปเลยล่ะค่ะ ไม่อยากจะเสียรินไปแต่ปากดันทำให้ตัวเองเสียคนที่รักไป มันน่านักเชียว!

คุณ tutas : ปอแก้วรู้สึกว่ากำลังจะอิ่มกับน้ำตาของตัวละครแล้วล่ะค่ะ - -' ตอนต่อไปจะไม่ค่อยดราม่าแล้วค่าาา จริงๆๆๆๆ

คุณ nunoi : เศร้าตอนนี้นะคะ ตอนหน้า...และหน้า หน้า หน้า จะไม่เศร้าขนาดนี้แล้ว (ปอแก้วคิดว่าไม่เศร้านะ อิอิอิ) ส่วนเรื่องนายนนท์...มันเหมือนจะต้องเคลียร์กันยาวเชียวค่ะ

คุณ ดาวคันชั่ง : ก็คุณดลไปไล่เขาก่อนอ่าค่ะ รินเลยสนองความต้องการซะ แล้วก็มานั่งก้มหน้าเศร้า..ดูแต่ละคนนนนนน

คุณ MYsister : แฮ่...อย่าเพิ่งร้องไห้ค่ะ เดี๋ยวอะไรๆมันจะดีแล้วน้าาาา

คุณ หมูบูลิน : เดี๋ยวความเจ็บก็จะค่อยๆทุเลาค่ะ (คิดว่าอย่างนั้นน้าาาา)




ปอแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 พ.ค. 2555, 11:57:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 พ.ค. 2555, 11:57:33 น.

จำนวนการเข้าชม : 2119





<< บทที่ 23   บทที่ 25 >>
jaijing 4 พ.ค. 2555, 12:20:38 น.
อ่านตอนนี้แล้ว ถ้าในมือมีสาก จะฟาดปากคุณดลให้ยู่เลย
สู้ๆนะคะ แต่งเก่งมว๊ากค่าา

Heronett 4 พ.ค. 2555, 12:42:36 น.
รินดื้อจริงๆเลยวุ้ว เซ็งแทน.....ปล.ตอนนี้พี่ต้นโหดได้ใจมากค่ะ ชอบตอนคิดในใจว่า เอากองไว้ตรงนั้น อิอิ

nunoi 4 พ.ค. 2555, 12:49:52 น.
แอบคิดว่า จุดเปลี่ยนของคุณดล กับ หนูริน เพื่อนเอ๋จะมีส่วนเกี่ยวข้องหรือเปล่าน่ะ

anOO 4 พ.ค. 2555, 13:03:51 น.
พี่ต้นต้องรู้อะไรดีๆ เกี่ยวกับนายนนท์แน่เลย
ไรเตอร์มาทิ้งสปอยส์ไว้แบบนี้ พรุ่งนี้อย่าลืมมานะ

Amata 4 พ.ค. 2555, 14:23:55 น.
ขืนไม่ปฏิเสธตามคำแนะนำของเฮียต้น งานใหญ่เข้าอย่างจริงแท้แน่นอนละรินเอ๋ย

lovemuay 4 พ.ค. 2555, 20:06:13 น.
หวังว่าเพื่อตาดลจะมาให้กำลังให้มีแรงสู้เพื่อรักอีกครั้งนะคะ
ตอนแรกนึกว่าอีตาดลจะบอกให้เพื่อนเปิดห้องให้เพื่อที่จะฉุดนางเอกไปอยู่ด้วยซะอีกค่ะ อิอิ

MYsister 4 พ.ค. 2555, 20:42:57 น.
Nu' Rin tum a-rai??? Kun Don ja dai married gub nu'rin mai ka???

หมูบูลิน 5 พ.ค. 2555, 02:20:43 น.
ต้องกินยาทำใจไปอีกซักกี่แผงค่ะwriter งานนี้เจ็บทั้งสองฝ่าย

Pat 5 พ.ค. 2555, 08:58:15 น.
ทำไมต้องทำร้ายใจกันขนาดนี้ด้วย

tutas 5 พ.ค. 2555, 10:42:34 น.
ถ้าไม่หยุดดราม่าเค้าจะเลิกอ่านประท้วงจริงๆ ด้วย!!!!!

Kazalong 5 พ.ค. 2555, 13:03:01 น.
จะเป็นอย่างไรต่อไปน้าาน่าติดตามมากๆคะ

ดาวคันชั่ง 5 พ.ค. 2555, 13:25:45 น.
พี่ต้นโหมดโหดเท่มากค่ะ >< และจะเท่กว่านี้ถ้าบังคับรินได้

หมั่นใส้นายนนท์มาก

roseolar 6 พ.ค. 2555, 19:08:18 น.
เห็นด้วยกับคุณดาวคันชั่งค่ะ "พี่ต้นโหมดโหดเท่ห์มาก" จริงๆ >_<
ปกติเคยเห็นแต่คุณชายมาดยิ้มแย้ม มาคราวนี้ โอ้โห!!ได้ใจไปเต็มๆ
รินต้องเชื่อพี่ต้นนะรู้มั้ย อย่าแต่งงานกับนายนนท์เชียว
แอบอยากรู้แล้วว่าเอ๋จะช่วยกลับใจคุณดลยังไงน้าาา รอลุ้นค่ะ

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account